- "Playdate bij Norah" 11-02-2009 @ 13:41
Toen ik Elora gisteren avond vertelde dat we naar Norah gingen, riep ze heel enthousiast: "En Ajan (Arjan)" omdat we zondag Norah voor het eerst ontmoet hadden en Arjan daar inderdaad ook bij was. Toen ik vertelde dat Arjan er niet zou zijn, vroeg ze nog hoopvol: "Steffie ook bij?" Maar ik moest haar weer teleurstellen.
Ze had er wel zin in, want de hele reis zei ze dat ze met Norah ging spelen en ze zong ook telkens "We zijn er bijna".
Het klikte ook meteen. Norah die wel een tikkeltje verlegen was, keek met grote ogen toe hoe wervelwind Elora door haar huiskamer joeg. Alles werd door mijn kleine dame overhoop gehaald.
In het begin was Norah een beetje stilletjes, maar volgens mij is ze sowieso een rustig meisje. Ze is niet alleen rustig, ze straalt ook rust uit. Heel wat anders dan die doerak van mij.
Feline werd ook wakker en kwam er gezellig bij. Het viel me op dat Elora duidelijk voorkeur had voor Norah. Elora was ook constant Norah aan het commanderen. "Jorah, kom" zei Elora en samen wandelde de meiden naar Norah's slaapkamer, waar er nog meer speelgoed lag. Elora mocht overal mee spelen van Norah.
Even kreeg Elora het in haar bol toen Norah met haar beer, die we hadden meegenomen, speelde. "Is mijn beer" zei ze iets te assertief. Maar toen ik haar zei dat Norah nu even met haar beer mocht spelen omdat zij ook met Norah haar speelgoed mocht spelen, was het ook helemaal goed.
Ik had het met Petra nog over hoe het was om er een tweede kindje bij te hebben. Volgens mij heeft Petra enorm veel geluk gehad met twee van die lieve rustige meiden. Ik vrees dat Elora drukker is dan Feline en Norah samen. Maar goed, dat kan natuurlijk ook zijn omdat Norah wat verlegen was.
En toch heb ik haar wel horen babbelen. Vooral toen ze samen in het kamertje aan het spelen waren was er een dialoog gaande tussen de twee dames.
Toen we in de auto zaten zei Elora: "Ik vinnuh jeuk bij Jorah speluh, Jorah is jief" (Ik vind het leuk om bij Norah te spelen, Norah is lief) En daarna liet ze weten dat ze wel weer bij Norah wilde spelen, liever dan naar huis gaan. Ik moest haar helaas teleurstellen want ze moest toch echt naar bed.
Maar een ding is zeker, Elora heeft er weer een superleuke vriendin bij!
Ze had er wel zin in, want de hele reis zei ze dat ze met Norah ging spelen en ze zong ook telkens "We zijn er bijna".
Het klikte ook meteen. Norah die wel een tikkeltje verlegen was, keek met grote ogen toe hoe wervelwind Elora door haar huiskamer joeg. Alles werd door mijn kleine dame overhoop gehaald.
In het begin was Norah een beetje stilletjes, maar volgens mij is ze sowieso een rustig meisje. Ze is niet alleen rustig, ze straalt ook rust uit. Heel wat anders dan die doerak van mij.
Feline werd ook wakker en kwam er gezellig bij. Het viel me op dat Elora duidelijk voorkeur had voor Norah. Elora was ook constant Norah aan het commanderen. "Jorah, kom" zei Elora en samen wandelde de meiden naar Norah's slaapkamer, waar er nog meer speelgoed lag. Elora mocht overal mee spelen van Norah.
Even kreeg Elora het in haar bol toen Norah met haar beer, die we hadden meegenomen, speelde. "Is mijn beer" zei ze iets te assertief. Maar toen ik haar zei dat Norah nu even met haar beer mocht spelen omdat zij ook met Norah haar speelgoed mocht spelen, was het ook helemaal goed.
Ik had het met Petra nog over hoe het was om er een tweede kindje bij te hebben. Volgens mij heeft Petra enorm veel geluk gehad met twee van die lieve rustige meiden. Ik vrees dat Elora drukker is dan Feline en Norah samen. Maar goed, dat kan natuurlijk ook zijn omdat Norah wat verlegen was.
En toch heb ik haar wel horen babbelen. Vooral toen ze samen in het kamertje aan het spelen waren was er een dialoog gaande tussen de twee dames.
Toen we in de auto zaten zei Elora: "Ik vinnuh jeuk bij Jorah speluh, Jorah is jief" (Ik vind het leuk om bij Norah te spelen, Norah is lief) En daarna liet ze weten dat ze wel weer bij Norah wilde spelen, liever dan naar huis gaan. Ik moest haar helaas teleurstellen want ze moest toch echt naar bed.
Maar een ding is zeker, Elora heeft er weer een superleuke vriendin bij!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "CB" 06-02-2009 @ 14:40
88 cm stond er op de meetlat bij het CB en ze woog precies (wel met een behoorlijk volle luier) 12.5 kg. Precies op de lijn volgens de dames van het CB.
Al haar testjes deed ze goed en de arts vond haar een 'gezellig' kind die al goed kon praten. Ze maakte zelfs aantekeningen als Elora woordjes gebruikte als "ik", "Op z'n kop" en "grote en kleine", dingen die ik al tijden hoor, dus het verbaasde me een beetje.
Elora was ook erg gezellig met de popjes aan het spelen. Toen ik vroeg of ze wilde opruimen deed ze dat ook keurig en ze deed alles wat de arts zei. Tot dat de arts naar haar buik wilde luisteren. Toen ging mijn kleine meisje plots een beetje pruilen en zelfs zachtjes huilen. Ze blijft het eng vinden als mensen aan haar komen. Vreemden dan.
Maar toen het voorbij was ging ze netjes een handje geven aan de arts en was ze weer helemaal vrolijk.
Als tractatie heb ik haar naar Ballorig meegenomen. Het was namelijk te vies in de speeltuin en het bleef ook telkens maar regenen. Elora had plezier voor tien. Ik liep er een beetje als een aanhangsel bij, want ze doet alles al zelf. Alleen op de trampoline mocht ik meespringen. Verder bemoeide Elora zich met alles en iedereen. Grappig, maar soms ook wel eng, want ze loop ook achter vreemden aan.
Zodra ze een mijnheer met een fototoestel zag wilde ze ook even "kijken". En ze hield ook hele verhalen op tegen een andere mijnheer, die maar een beetje nerveus naar mij zat te lachen omdat hij de aandacht een beetje genant vond. Ook bemoeide ze zich met allerlei kinderen. Ze vertelde kinderen wat ze moesten doen, probeerde sommige kleintjes te trap op te tillen omdat ze er zelf moeite mee hadden en praatte honderduit alsof ze iedereen in Ballorig persoonlijk kende.
Om 11:00 had ze er genoeg van. De kinderen om haar heen zaten aan de patat en de limonade. En al is Elora geen patat liefhebber, begon ze toch wel trek te krijgen. Ze pakte me bij mijn hand en zei: "Mamma, kom eens gauw. Elora naar huis. Elora eten". En dat was het dan, want als mijn dochter iets in haar hoofd heeft.... heeft ze het nergens anders zitten.
Al haar testjes deed ze goed en de arts vond haar een 'gezellig' kind die al goed kon praten. Ze maakte zelfs aantekeningen als Elora woordjes gebruikte als "ik", "Op z'n kop" en "grote en kleine", dingen die ik al tijden hoor, dus het verbaasde me een beetje.
Elora was ook erg gezellig met de popjes aan het spelen. Toen ik vroeg of ze wilde opruimen deed ze dat ook keurig en ze deed alles wat de arts zei. Tot dat de arts naar haar buik wilde luisteren. Toen ging mijn kleine meisje plots een beetje pruilen en zelfs zachtjes huilen. Ze blijft het eng vinden als mensen aan haar komen. Vreemden dan.
Maar toen het voorbij was ging ze netjes een handje geven aan de arts en was ze weer helemaal vrolijk.
Als tractatie heb ik haar naar Ballorig meegenomen. Het was namelijk te vies in de speeltuin en het bleef ook telkens maar regenen. Elora had plezier voor tien. Ik liep er een beetje als een aanhangsel bij, want ze doet alles al zelf. Alleen op de trampoline mocht ik meespringen. Verder bemoeide Elora zich met alles en iedereen. Grappig, maar soms ook wel eng, want ze loop ook achter vreemden aan.
Zodra ze een mijnheer met een fototoestel zag wilde ze ook even "kijken". En ze hield ook hele verhalen op tegen een andere mijnheer, die maar een beetje nerveus naar mij zat te lachen omdat hij de aandacht een beetje genant vond. Ook bemoeide ze zich met allerlei kinderen. Ze vertelde kinderen wat ze moesten doen, probeerde sommige kleintjes te trap op te tillen omdat ze er zelf moeite mee hadden en praatte honderduit alsof ze iedereen in Ballorig persoonlijk kende.
Om 11:00 had ze er genoeg van. De kinderen om haar heen zaten aan de patat en de limonade. En al is Elora geen patat liefhebber, begon ze toch wel trek te krijgen. Ze pakte me bij mijn hand en zei: "Mamma, kom eens gauw. Elora naar huis. Elora eten". En dat was het dan, want als mijn dochter iets in haar hoofd heeft.... heeft ze het nergens anders zitten.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "zo klein en toch al zo groot" 04-02-2009 @ 12:07
Soms vergeet ik wel eens hoe klein mijn meisje eigenlijk nog is. Nog geen twee, al is ze het bijna, maar ze is ook zo wijs.
Vanochtend moest ik toch zo om haar lachen, om haar maniertjes en haar doen en laten. Het is soms net een oud wijf. Ik had de krat met wat plastic voedsel naar beneden gehaald. Elora vond het geweldig en ging gelijk voor me koken.
Ik moest "Doortje zijn". Dat betekent dat ik de pop moet vasthouden en een stem geven. En als ik niet praat blijft Elora net zo lang door vragen tot ik als Doortje antwoord geef. Elora was lekker aan het tutten en met haar 'dip' (alles wat in een potje zit is dip, van mayonaise tot creme) broodjes aan het smeren.
Ik werd voornamelijk door haar gecorrigeerd. Ik kon echt niets goed doen. Het brood wat ik op een boordje legde, had ik verkeerd om gelegd, heb beleg wat ik op het broodje deed was niet goed. En ze zei ook telkens: "Nee mamma, moet niet zo"
Als ik bij haar wat bestelde zei ze gewoon dat ik dat niet kreeg. Ik mocht geen ei op mijn brood en ook geen kaas... ik mocht "dip" of chocopasta. En steeds meer. Tot ik om een gegeven moment het niet meer hield en in lachen uitbarstte. Ze keek me beteuterd aan en zei: "Mamma jachuh? (lachen) Nee hoeft niet mamma jachuh!" Waardoor ik alleen maar harder moest lachen.
Zo hard dat de tranen me over de wangen liepen (Tja je had er bij moeten zijn, ze was echt net een opoe) Waarop Elora dus heel lief zei: "Ahhhh mamma huilen!" En toen werd ik geknuffeld en getroost, terwijl ik bijna stikte van het lachen.
Toen ze doorhad dat ik toch nog aan het lachen was ging ze heel overdreven mee doen.
Het opruimen gaat trouwens steeds beter. Ze doet het nu soms uit zichzelf. Wel vindt ze het nog steeds moeilijk om eerst op te ruimen voor ze aan iets nieuws begint. Het liefst doet ze alles doorelkaar en haalt ze alles overhoop.
Alle poppen worden altijd uitgekleed en in haar kamer worden alle kasten leeg getrokken. Dat mag nu echt niet meer van mij. Dan maar niet even alleen op je kamer spelen. Maar het is soms zo fijn voor mij als ik de was moet doen of uitzoeken. Want als opoe zich er mee bemoeid dan trekt ze alles overhoop.
Over minder dan 3 weken is mijn dreumes officieel een peuter. Wat gaat het toch snel. Ik kan me bijna niet meer voorstellen dat Elora ooit dat kleine propje was. Ik ben trots op mijn meisje en ik hoop dat ze straks van haar verjaardag kan genieten.
Vanochtend moest ik toch zo om haar lachen, om haar maniertjes en haar doen en laten. Het is soms net een oud wijf. Ik had de krat met wat plastic voedsel naar beneden gehaald. Elora vond het geweldig en ging gelijk voor me koken.
Ik moest "Doortje zijn". Dat betekent dat ik de pop moet vasthouden en een stem geven. En als ik niet praat blijft Elora net zo lang door vragen tot ik als Doortje antwoord geef. Elora was lekker aan het tutten en met haar 'dip' (alles wat in een potje zit is dip, van mayonaise tot creme) broodjes aan het smeren.
Ik werd voornamelijk door haar gecorrigeerd. Ik kon echt niets goed doen. Het brood wat ik op een boordje legde, had ik verkeerd om gelegd, heb beleg wat ik op het broodje deed was niet goed. En ze zei ook telkens: "Nee mamma, moet niet zo"
Als ik bij haar wat bestelde zei ze gewoon dat ik dat niet kreeg. Ik mocht geen ei op mijn brood en ook geen kaas... ik mocht "dip" of chocopasta. En steeds meer. Tot ik om een gegeven moment het niet meer hield en in lachen uitbarstte. Ze keek me beteuterd aan en zei: "Mamma jachuh? (lachen) Nee hoeft niet mamma jachuh!" Waardoor ik alleen maar harder moest lachen.
Zo hard dat de tranen me over de wangen liepen (Tja je had er bij moeten zijn, ze was echt net een opoe) Waarop Elora dus heel lief zei: "Ahhhh mamma huilen!" En toen werd ik geknuffeld en getroost, terwijl ik bijna stikte van het lachen.
Toen ze doorhad dat ik toch nog aan het lachen was ging ze heel overdreven mee doen.
Het opruimen gaat trouwens steeds beter. Ze doet het nu soms uit zichzelf. Wel vindt ze het nog steeds moeilijk om eerst op te ruimen voor ze aan iets nieuws begint. Het liefst doet ze alles doorelkaar en haalt ze alles overhoop.
Alle poppen worden altijd uitgekleed en in haar kamer worden alle kasten leeg getrokken. Dat mag nu echt niet meer van mij. Dan maar niet even alleen op je kamer spelen. Maar het is soms zo fijn voor mij als ik de was moet doen of uitzoeken. Want als opoe zich er mee bemoeid dan trekt ze alles overhoop.
Over minder dan 3 weken is mijn dreumes officieel een peuter. Wat gaat het toch snel. Ik kan me bijna niet meer voorstellen dat Elora ooit dat kleine propje was. Ik ben trots op mijn meisje en ik hoop dat ze straks van haar verjaardag kan genieten.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Over de O en de M" 29-01-2009 @ 09:47
Elora is momenteel niet de makkelijkste. Als ze het woordje "Jammuh" (jammer) in haar nieuwe klaagstem zegt, gaat er bij mij een spiertje rond mijn oog zenuwachtig trekken.
Ook heeft ze tegenwoordig een kant en klare nephuil. Niet eens met tranen... ze maakt gewoon de geluidjes.
En dan het slopen... ik word gek van het slopen!!! Dat heeft ze echt niet van mij!
Maar tegen over deze mr Hyde, staat gelukkig ook een dr Jeckell. Want als ze leuk is, is ze gelijk ook zo onwijs leuk.
Ze kan al zo goed communiceren. Ze vertelt hele verhalen en het is heerlijk om haar aan te horen.
Vandaag liet ze me weer met mijn mond open staan. Elora kan een aantal letters herkennen. Met name de O, de M, de E, en de X. Maar toen ze vandaag aan het tekenen was schreef ze dus de "O". Het was een beetje een misvormd rondje, maar het was duidelijk een rondje.
En toen zei ze heel trots: "Kijk daddy, O" en daarna zei ze: "Elowa M tekenen" en wis en waarachtig... ze maakte twee soort van puntjes (als bergjes) achter elkaar... en daar stond echt een "M". Hij was echt te herkennen.
Ik weet niet of ze dit heeft geoefend met mijn moeder... maar ik vond het in ieder geval heel knap. De volgende "M" die ze tekende was trouwens iets abstracter dan de eerste. Maar nog steeds... als je er bij zegt dat het een M voor stelt, zouden mensen het er echt uit kunnen halen.
Ik vind haar zo knap!!!
Ook heeft ze tegenwoordig een kant en klare nephuil. Niet eens met tranen... ze maakt gewoon de geluidjes.
En dan het slopen... ik word gek van het slopen!!! Dat heeft ze echt niet van mij!
Maar tegen over deze mr Hyde, staat gelukkig ook een dr Jeckell. Want als ze leuk is, is ze gelijk ook zo onwijs leuk.
Ze kan al zo goed communiceren. Ze vertelt hele verhalen en het is heerlijk om haar aan te horen.
Vandaag liet ze me weer met mijn mond open staan. Elora kan een aantal letters herkennen. Met name de O, de M, de E, en de X. Maar toen ze vandaag aan het tekenen was schreef ze dus de "O". Het was een beetje een misvormd rondje, maar het was duidelijk een rondje.
En toen zei ze heel trots: "Kijk daddy, O" en daarna zei ze: "Elowa M tekenen" en wis en waarachtig... ze maakte twee soort van puntjes (als bergjes) achter elkaar... en daar stond echt een "M". Hij was echt te herkennen.
Ik weet niet of ze dit heeft geoefend met mijn moeder... maar ik vond het in ieder geval heel knap. De volgende "M" die ze tekende was trouwens iets abstracter dan de eerste. Maar nog steeds... als je er bij zegt dat het een M voor stelt, zouden mensen het er echt uit kunnen halen.
Ik vind haar zo knap!!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Opa" 28-01-2009 @ 11:56
Als Elora één persoon uit de hele wereld zou mogen kiezen die ze de allerliefste vindt... dan zou dat haar Opa Beer zijn. Hoe lief ze ons ook vindt, hij is de allerliefste. Ik kom zelf helaas op een derde plaats ben ik bang.
Ik denk dat dit ook komt omdat haar opa ook zo geweldig voor haar is. Als hij haar ziet begint hij al te stralen en zij straalt dan helemaal naar hem terug. En als Elora in de buurt is zou je mijn vader, die toch al een respectabele leeftijd heeft behaald, geen dag over 25 geven. Hij tilt haar op alsof ze niets weegt, rent achter haar aan om haar te "pakken pakken" en gaat door zijn knieen alsof deze van elastiek gemaakt zijn. Alles kan met Opa. Bij Opa mag Elora lekker een boefje zijn en daar kunnen ze dan samen smakelijk om lachen.
Opa wordt het meest van iedereen geknuffeld. Er wordt over Opa gedroomd en regelmatig praat ze over hem in haar slaap. Maar ook in haar spel komt hij veel voor. Opa kan namelijk alles maken en ook al het vuil weg toveren uit speeltuinen of andere plekken. Opa is echt de beste. Ook haar poppen Doortje, Winnie the Pooh, smurf en monster krijgen dagelijks te horen hoe leuk Opa wel niet is.
Het is dat het mijn vader is dus dat ik ook geboft heb, maar anders zou ik bijna jaloers worden op zo'n leuke Opa!
Ik denk dat dit ook komt omdat haar opa ook zo geweldig voor haar is. Als hij haar ziet begint hij al te stralen en zij straalt dan helemaal naar hem terug. En als Elora in de buurt is zou je mijn vader, die toch al een respectabele leeftijd heeft behaald, geen dag over 25 geven. Hij tilt haar op alsof ze niets weegt, rent achter haar aan om haar te "pakken pakken" en gaat door zijn knieen alsof deze van elastiek gemaakt zijn. Alles kan met Opa. Bij Opa mag Elora lekker een boefje zijn en daar kunnen ze dan samen smakelijk om lachen.
Opa wordt het meest van iedereen geknuffeld. Er wordt over Opa gedroomd en regelmatig praat ze over hem in haar slaap. Maar ook in haar spel komt hij veel voor. Opa kan namelijk alles maken en ook al het vuil weg toveren uit speeltuinen of andere plekken. Opa is echt de beste. Ook haar poppen Doortje, Winnie the Pooh, smurf en monster krijgen dagelijks te horen hoe leuk Opa wel niet is.
Het is dat het mijn vader is dus dat ik ook geboft heb, maar anders zou ik bijna jaloers worden op zo'n leuke Opa!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "OP HET POTJE GEPOEPT!!!" 19-01-2009 @ 15:15
Voordat ik moeder werd had ik nooit gedacht dat ik zo obsessief bezig zou zijn met de ontlasting van een ander mens. Maar het is een smerig feit, Elora haar uitwerpselen nemen een groot deel van mijn aandacht op.
En nu hebben we toch wel een mijlpaal bereikt, WANT.... (drumroll please...) Elora heeft op het potje gepoept. En niet alleen dat, ze heeft zelfs aangegeven dat ze moest poepen.
Natuurlijk gebeurde dit weer niet bij mij (het zal weer eens niet zo zijn) maar bij mijn moeder. En dat na alle fervente pogingen die ik heb gedaan om Elora op de pot/ wc te krijgen. Menig keer heeft mijn kleine Peter "wolf" geroepen, en met alle snelheid die ik dan op kon roepen trok ik haar luier uit en werd ze op de dichtsbijzijnde po of toilet geparkeerd. Om 5 tellen later te horen te krijgen dat ze "kaar" (klaar) was.
Ooit in een grijs verleden heb ik ooit eens 1 plasje weten op te vangen... en mijn moeder krijgt zonder vals alarm een aangekondigde drol.
Toch blijft het net zo leuk en blijf ik net zo trots. Nu kijken of we dit snel in de herhaling kunnen krijgen!!!
De eerste stap op de lange weg naar de zinderlijkheid... hoord daar ook een stad van smaragd bij? En een vogelverschrikker?
En nu hebben we toch wel een mijlpaal bereikt, WANT.... (drumroll please...) Elora heeft op het potje gepoept. En niet alleen dat, ze heeft zelfs aangegeven dat ze moest poepen.
Natuurlijk gebeurde dit weer niet bij mij (het zal weer eens niet zo zijn) maar bij mijn moeder. En dat na alle fervente pogingen die ik heb gedaan om Elora op de pot/ wc te krijgen. Menig keer heeft mijn kleine Peter "wolf" geroepen, en met alle snelheid die ik dan op kon roepen trok ik haar luier uit en werd ze op de dichtsbijzijnde po of toilet geparkeerd. Om 5 tellen later te horen te krijgen dat ze "kaar" (klaar) was.
Ooit in een grijs verleden heb ik ooit eens 1 plasje weten op te vangen... en mijn moeder krijgt zonder vals alarm een aangekondigde drol.
Toch blijft het net zo leuk en blijf ik net zo trots. Nu kijken of we dit snel in de herhaling kunnen krijgen!!!
De eerste stap op de lange weg naar de zinderlijkheid... hoord daar ook een stad van smaragd bij? En een vogelverschrikker?
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Een bonk dynamiek" 15-01-2009 @ 21:24
"Hallo neer" (mijnheer) roept Elora vrolijk over de schouder van haar pappa, "Hey!... neeeer!!!" roept ze wat harder als de man niet meteen reageert. Als de man zich omdraait en haar verbaasd aankijkt zwaait ze naar hem en zegt ze: "Hallo neer, Elowa gaat winkel met daddy" De man glimlacht wat paniekerig en loopt snel door.
In de winkel worden we getrakteerd met het ABC lied, Elora style:"ABCDEDG" is het eerste gedeelte. Nu heeft ze er een stuk achter geplakt, waar we dus helemaal geen chocola van kunnen maken. Het gaat iets in de trend van: "KEGDKAX" ofzo... maar je herkent duidelijk het liedje.
Als ze daar niet de gewenste aandacht mee behaald gaat ze snel over in het "Een tee die vier hoedje pier" (1,2,3,4 hoedje van papier) en waar ze echt goed in is: "Poesje mauw". Dat klinkt ook nog echt als het liedje. De mensen in de winkel moeten om haar lachen. En als ze dat niet doen, weet Elora de aandacht wel te trekken.
Ja bij vreemden durft ze wel, maar als ze de dokter een handje moet geven is ze plots "verlegen". Dan heb ik meteen al zoiets van "Oh ja hoor, madamme is verlegen", maar stiekem geniet ik van de tijdelijke rust.
Ik heb het gevoel dat Elora weer een "sprongetje" heeft gemaakt in haar taal. Niet zo zeer dat ze ineens veel meer woorden kent, maar ze past ze beter toe en in meer volledige zinnen. We voeren echte gesprekjes met elkaar. Ik moest erg lachen om een gesprekje tussen Elora en haar pappa voor we weg gingen:
"Elowa jas aam (aan). Deze is mij jas"
"Goed zo, dat is jouw jas ja"
"Pappa Elowa helpen jas aam (aan)? Elowa muts op"
"Nee hoor, je hoeft geen muts op, het is niet zo koud buiten vandaag"
"Elowa moet wel muts op, moet wel, wel koud buiten... echt wel koud buiten"
En zo heeft ze meer dingen waar ze duidelijk haar mening over heeft.
Vandaag hadden we even bonje met elkaar. We zijn een stukje gaan wandelen (onder het mom van gezond en fit). In de eerste instantie lag Elora er erg relaxed bij. Onze kinderwagen is een beetje raar en die krijg ik niet helemaal rechtop. Normaal gaat Elora gewoon zelf recht op zitten, maar dit keer lag ze echt achteruit. Pas toen we na een minuut of 40 langs de wipkip liepen schoot ze ineens overeind. Daar wilde ze wel even op. Het ding was helaas hartstikke vies en ik had geen doekje of zakdoek bij me (wat ik normaal wel heb)
Geduldig legde ik haar uit dat het niet kon omdat de wipkip vies was en ik geen doekje had. Toen zei ze nog doodleuk: "Opa wel doekje, opa doekje pakken?" Dus ik weer: "Ehm, ja dat is ook een probleem want opa is er ook niet"
Uiteindelijk heb ik een dreinend kind in de kinderwagen gepropt en gezegd dat als ze zo raar ging doen, we naar huis gingen. Toen hield het "nep"huilen meteen op. Tot we bij de glijbaan kwamen. Ze vroeg er niet naar maar ik zag dat de glijbanen schoon en droog waren. Helaas was er geen goede trap naar de glijbaan. Ik hielp Elora het heuveltje op zodat ze kon gaan glijden. Maar toen ik de tweede keer wilde aanwijzen dat ik verder op een trappetje had gezien waar ze wel op kon klimmen, werd ze ineens heel boos en begon ze te schreeuwen. Ik wist niet wat me overkwam, maar mijn reacties was: "DAAAG ELORA!" en ik heb haar opgepakt en in het wagentje gezet. Daarna zijn we naar huis gegaan.
Onderweg naar huis zat ze te onderhandelen: "Niet home gaan, Elowa gijbaan, niet huilen, Elowa luisteren". Morgen gaan we het gewoon nog een keer proberen en kijken of ze dan wel luistert.
Ze was wel ontzettend moe en na ons tochtje heb ik haar lekker in bedje gelegd. Daarna was ze weer het zonnetje in huis. Het is zo bijzonder om te zien hoe bewust ons kleine meisje wordt.
Ook haar spelen is zo leuk om naar te kijken. Het is echt "een beetje van mezelf en een beetje van maggie". Ik herken dingen die mijn moeder haar heeft geleerd, die ze van mij heeft of van haar pappa, maar ik herken ook dat ze zelf variaties op alles maakt.
Ze is momenteel ook helemaal van het "koken", dus heel cliché, net als alle tweejarige geloof ik, krijgt ze een keukentje voor haar verjaardag. Kan ze weer lekker rommelen (letterlijk en figuurlijk)
In de winkel worden we getrakteerd met het ABC lied, Elora style:"ABCDEDG" is het eerste gedeelte. Nu heeft ze er een stuk achter geplakt, waar we dus helemaal geen chocola van kunnen maken. Het gaat iets in de trend van: "KEGDKAX" ofzo... maar je herkent duidelijk het liedje.
Als ze daar niet de gewenste aandacht mee behaald gaat ze snel over in het "Een tee die vier hoedje pier" (1,2,3,4 hoedje van papier) en waar ze echt goed in is: "Poesje mauw". Dat klinkt ook nog echt als het liedje. De mensen in de winkel moeten om haar lachen. En als ze dat niet doen, weet Elora de aandacht wel te trekken.
Ja bij vreemden durft ze wel, maar als ze de dokter een handje moet geven is ze plots "verlegen". Dan heb ik meteen al zoiets van "Oh ja hoor, madamme is verlegen", maar stiekem geniet ik van de tijdelijke rust.
Ik heb het gevoel dat Elora weer een "sprongetje" heeft gemaakt in haar taal. Niet zo zeer dat ze ineens veel meer woorden kent, maar ze past ze beter toe en in meer volledige zinnen. We voeren echte gesprekjes met elkaar. Ik moest erg lachen om een gesprekje tussen Elora en haar pappa voor we weg gingen:
"Elowa jas aam (aan). Deze is mij jas"
"Goed zo, dat is jouw jas ja"
"Pappa Elowa helpen jas aam (aan)? Elowa muts op"
"Nee hoor, je hoeft geen muts op, het is niet zo koud buiten vandaag"
"Elowa moet wel muts op, moet wel, wel koud buiten... echt wel koud buiten"
En zo heeft ze meer dingen waar ze duidelijk haar mening over heeft.
Vandaag hadden we even bonje met elkaar. We zijn een stukje gaan wandelen (onder het mom van gezond en fit). In de eerste instantie lag Elora er erg relaxed bij. Onze kinderwagen is een beetje raar en die krijg ik niet helemaal rechtop. Normaal gaat Elora gewoon zelf recht op zitten, maar dit keer lag ze echt achteruit. Pas toen we na een minuut of 40 langs de wipkip liepen schoot ze ineens overeind. Daar wilde ze wel even op. Het ding was helaas hartstikke vies en ik had geen doekje of zakdoek bij me (wat ik normaal wel heb)
Geduldig legde ik haar uit dat het niet kon omdat de wipkip vies was en ik geen doekje had. Toen zei ze nog doodleuk: "Opa wel doekje, opa doekje pakken?" Dus ik weer: "Ehm, ja dat is ook een probleem want opa is er ook niet"
Uiteindelijk heb ik een dreinend kind in de kinderwagen gepropt en gezegd dat als ze zo raar ging doen, we naar huis gingen. Toen hield het "nep"huilen meteen op. Tot we bij de glijbaan kwamen. Ze vroeg er niet naar maar ik zag dat de glijbanen schoon en droog waren. Helaas was er geen goede trap naar de glijbaan. Ik hielp Elora het heuveltje op zodat ze kon gaan glijden. Maar toen ik de tweede keer wilde aanwijzen dat ik verder op een trappetje had gezien waar ze wel op kon klimmen, werd ze ineens heel boos en begon ze te schreeuwen. Ik wist niet wat me overkwam, maar mijn reacties was: "DAAAG ELORA!" en ik heb haar opgepakt en in het wagentje gezet. Daarna zijn we naar huis gegaan.
Onderweg naar huis zat ze te onderhandelen: "Niet home gaan, Elowa gijbaan, niet huilen, Elowa luisteren". Morgen gaan we het gewoon nog een keer proberen en kijken of ze dan wel luistert.
Ze was wel ontzettend moe en na ons tochtje heb ik haar lekker in bedje gelegd. Daarna was ze weer het zonnetje in huis. Het is zo bijzonder om te zien hoe bewust ons kleine meisje wordt.
Ook haar spelen is zo leuk om naar te kijken. Het is echt "een beetje van mezelf en een beetje van maggie". Ik herken dingen die mijn moeder haar heeft geleerd, die ze van mij heeft of van haar pappa, maar ik herken ook dat ze zelf variaties op alles maakt.
Ze is momenteel ook helemaal van het "koken", dus heel cliché, net als alle tweejarige geloof ik, krijgt ze een keukentje voor haar verjaardag. Kan ze weer lekker rommelen (letterlijk en figuurlijk)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Tandarts" 14-01-2009 @ 19:54
Ondanks dat we gisteren dachten dat het ergste voorbij was met Elora haar virus, bleek ze vandaag toch weer diarree te hebben. En haar vrolijke bui was ze ook kwijt. De hele ochtend heeft ze om van alles met een "jankstem" gevraagd. Pas in de middag toen ik haar na haar slaapje toch maar weer even terug in bed had gelegd omdat ik vond dat ze duidelijk nog moe was (ze ging overal om huilen) ging het beter.
Behalve haar virusje heb ik het gevoel dat ze ook weer een sprongetje aan het maken is. Plots praat ons kindje in volzinnen. Nog wel vreemde volzinnen vol met geluidjes waar ik niet echt van kan opmaken wat ze nu betekenen maar ze zegt echt al dingen als: "Ik ga naar buiten" (dat klinkt dan als "mannuhmie Ik ga namana na buituh)
De afspraak bij de tandarts die Daan en ik hadden was een beetje apart. In de eerste instantie vond Elora het reuze interessant. We hadden het grote gebit mee naar binnen genomen en toen Daan op de stoel lag was ze erg geinteresseerd. Wel zei ze om de 5 minuten: "Daddy bijna kaar (klaar)", maar erg vervelend leek ze het niet te vinden. Ze was dapper bezig met de "Tandjes" en de "moluhs" (Molers, het engelse woord voor kiezen) te poetsen.
Maar toen ik op de stoel ging zitten, trok ze een lip. En ze ging zelfs gelijk met een "jankstem" praten en na een paar minuten ging ze zelfs een beetje huilen. Gelukkig waren de tandarts en de assistente erg aardig en mocht Elora van dichtbij kijken. Ze mocht ook met het spiegeltje in Daans mond kijken. Dat was interessant. Ik moest worden aangemeten voor een gebitje tegen het knarsetanden. (Nou ja ik bijt te hard op mijn kiezen als ik slaap, maar dat komt op hetzelfde neer)
Toen het gebitje zou worden aangemeten, raadde de tandarts aan dat Daan met Elora naar de wachtkamer zou gaan en daar zou spelen met haar. Het was nogal een naar gezicht. Dat deed Daan vervolgens en Elora vond het maar niets dat ze me daar achter moest laten.
Ik hoorde haar vanuit de wachtkamer jammeren. Ik vond het zo sneu. Maar gelukkig had haar super pappa haar snel afgeleid en toen ik de wachtkamer in kwam stond Elora zelf bekertjes water te tappen uit het waterapperaat. Ze was helemaal trots en dronk het nog op ook.
Eten ging weer niet geweldig, maar dat is maar goed ook want ze mag niet zo veel. We hebben haar maar lekker een pyjama papje gegeven, daar zit in ieder geval veel vocht in. Het blijft een ramp hoor, zo'n ziek kindje.
Behalve haar virusje heb ik het gevoel dat ze ook weer een sprongetje aan het maken is. Plots praat ons kindje in volzinnen. Nog wel vreemde volzinnen vol met geluidjes waar ik niet echt van kan opmaken wat ze nu betekenen maar ze zegt echt al dingen als: "Ik ga naar buiten" (dat klinkt dan als "mannuhmie Ik ga namana na buituh)
De afspraak bij de tandarts die Daan en ik hadden was een beetje apart. In de eerste instantie vond Elora het reuze interessant. We hadden het grote gebit mee naar binnen genomen en toen Daan op de stoel lag was ze erg geinteresseerd. Wel zei ze om de 5 minuten: "Daddy bijna kaar (klaar)", maar erg vervelend leek ze het niet te vinden. Ze was dapper bezig met de "Tandjes" en de "moluhs" (Molers, het engelse woord voor kiezen) te poetsen.
Maar toen ik op de stoel ging zitten, trok ze een lip. En ze ging zelfs gelijk met een "jankstem" praten en na een paar minuten ging ze zelfs een beetje huilen. Gelukkig waren de tandarts en de assistente erg aardig en mocht Elora van dichtbij kijken. Ze mocht ook met het spiegeltje in Daans mond kijken. Dat was interessant. Ik moest worden aangemeten voor een gebitje tegen het knarsetanden. (Nou ja ik bijt te hard op mijn kiezen als ik slaap, maar dat komt op hetzelfde neer)
Toen het gebitje zou worden aangemeten, raadde de tandarts aan dat Daan met Elora naar de wachtkamer zou gaan en daar zou spelen met haar. Het was nogal een naar gezicht. Dat deed Daan vervolgens en Elora vond het maar niets dat ze me daar achter moest laten.
Ik hoorde haar vanuit de wachtkamer jammeren. Ik vond het zo sneu. Maar gelukkig had haar super pappa haar snel afgeleid en toen ik de wachtkamer in kwam stond Elora zelf bekertjes water te tappen uit het waterapperaat. Ze was helemaal trots en dronk het nog op ook.
Eten ging weer niet geweldig, maar dat is maar goed ook want ze mag niet zo veel. We hebben haar maar lekker een pyjama papje gegeven, daar zit in ieder geval veel vocht in. Het blijft een ramp hoor, zo'n ziek kindje.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "nog steeds ziek" 12-01-2009 @ 10:33
Ik ben me rotgeschrokken door een telefoontje dat ik net van mijn moeder kreeg. Elora leek in de eerste instantie aan de beterende hand. Ze spuugde niet meer en ze was onzettend vrolijk en levenslustig. Wel had ze (wat ik dacht) nog een beetje diarree. Maar dat bleek (bijna letterlijk) vies tegen te vallen. Van het spugen was Elora al enorm afgevallen, maar nu blijkt ze helemaal niets binnen te houden en komt alles er ipv haar mond aan de andere kant weer uit. Ze kan niets binnenhouden en heeft nu dus al dagen niet behoorlijk gegeten. In de drie dagen dat ze misselijk was heeft ze alleen een sultana gegeten (wel beiden koeken) per dag en tijdens haar diarree heeft ze dus helemaal niets binnen gehouden. Ik maak me dood ongerust. Vanmiddag gaan we de dokter bellen en kijken wat hij zegt en of we een afspraak kunnen maken. Nu ben ik dus helemaal geen dokter loper dus als ik daar zelfs aan denk dan ben ik goed in paniek. Ze heeft trouwens mijn ouders ook aangestoken, dus ook die liggen nu ziek in bed. Het is een heftig virus.. kan het niet helpen een soort cartoon voorstelling erbij te hebben.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "ziek" 11-01-2009 @ 17:58
Het is weer eens feest in huize Noordeloos want al weer heeft een gezellig virus toegeslagen. Het is één groot feest hier dus.
We dachten dat het ergste voorbij was na de eerste paar dagen met Elora. Die deed namelijk haar geweldige immitatie van Linda Blair (exorcist) nog eens dunnetjes over. Meerdere keren per nacht werden we wakker geroepen door onze kleine meid die luidkeels vanuit haar kamertje riep: "Uhoh daddy... SPUGEN!!" en dan moesten we echt rennen. Meestal ging het ook mis en waren we niet op tijd met de emmer. Dus dan ging mijn dappere man maar weer met de dweil aan de slag. Soms hadden we helemaal pech en moest haar hele bed worden afgehaald. De wasmachine heeft overuren gedraaid die nachten. :shock:
Overdag leek er bijna niets aan de hand. Elora was wel wat bleek met diepe blauwe kringen onder haar ogen en in eten had ze beslist geen zin... maar ze was verder de vrolijkheid zelve. Ik kon zelfs erg genieten van haar overdreven knuffeligheid. De hele dat wilde ze lekker bij me op schoot zitten en samen spelen. We hebben wat af gespeeld samen met smurfen, little people, megabloks en van allerlei spelletjes. Heerlijk zo'n knuffelkindje, dat ben ik niet zo van Elora gewend. En verder was ze gewoon vrolijk en enthousiast als altijd. Soms ging ze zelf spelen en dat was ook goed.
Maar gisteren nacht ging het weer mis. Het spugen was na een paar dagen voorbij maar nu was onze kleine meid ineens heel erg aan de diarree. Zo erg zelfs dat onze wasmachine er weer aan moest geloven. Het nare was, ze had inmiddels haar vader en mij ook aangestoken met haar virus. Wij waren niet zo gezellig en actief als zij was en lagen voor pampus op de bank met een dekentje terwijl Elora vrolijk aan het spelen was. Het was zelfs zo erg dat we maar besloten hebben om Elora naar mijn moeder te brengen. Ik mis haar wel mijn vrolijke druif, maar ze heeft het veel gezelliger bij haar oma op dit moment dan bij haar misselijke vader en moeder. (wel geweldig voor mijn lijn trouwens... hihi)
We dachten dat het ergste voorbij was na de eerste paar dagen met Elora. Die deed namelijk haar geweldige immitatie van Linda Blair (exorcist) nog eens dunnetjes over. Meerdere keren per nacht werden we wakker geroepen door onze kleine meid die luidkeels vanuit haar kamertje riep: "Uhoh daddy... SPUGEN!!" en dan moesten we echt rennen. Meestal ging het ook mis en waren we niet op tijd met de emmer. Dus dan ging mijn dappere man maar weer met de dweil aan de slag. Soms hadden we helemaal pech en moest haar hele bed worden afgehaald. De wasmachine heeft overuren gedraaid die nachten. :shock:
Overdag leek er bijna niets aan de hand. Elora was wel wat bleek met diepe blauwe kringen onder haar ogen en in eten had ze beslist geen zin... maar ze was verder de vrolijkheid zelve. Ik kon zelfs erg genieten van haar overdreven knuffeligheid. De hele dat wilde ze lekker bij me op schoot zitten en samen spelen. We hebben wat af gespeeld samen met smurfen, little people, megabloks en van allerlei spelletjes. Heerlijk zo'n knuffelkindje, dat ben ik niet zo van Elora gewend. En verder was ze gewoon vrolijk en enthousiast als altijd. Soms ging ze zelf spelen en dat was ook goed.
Maar gisteren nacht ging het weer mis. Het spugen was na een paar dagen voorbij maar nu was onze kleine meid ineens heel erg aan de diarree. Zo erg zelfs dat onze wasmachine er weer aan moest geloven. Het nare was, ze had inmiddels haar vader en mij ook aangestoken met haar virus. Wij waren niet zo gezellig en actief als zij was en lagen voor pampus op de bank met een dekentje terwijl Elora vrolijk aan het spelen was. Het was zelfs zo erg dat we maar besloten hebben om Elora naar mijn moeder te brengen. Ik mis haar wel mijn vrolijke druif, maar ze heeft het veel gezelliger bij haar oma op dit moment dan bij haar misselijke vader en moeder. (wel geweldig voor mijn lijn trouwens... hihi)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Mamma, mamma, mamma" 07-01-2009 @ 21:10
"Mamma?"
"Ja?"
"Mag 'it' deze 'vashouduh'?"
"Ja natuurlijk dat is JOUW speelgoed"
"Mamma?"
"Ja?"
"Mag 'it' 'tefoon' pakken?"
"Nee Elora dat mag niet, dat is geen speelgoed"
"Mamma?"
"Ja Elora?"
"Mag it kijken tefoon?"
"Ja kijken mag wel maar niet aanraken"
"Mamma?"
"Jaha??"
"Mag ik ktopje (knopje) drukke?"
"Nee Elora, ga spelen"
"Mamma???"
En zo gaat het maar door. Ik weet nog dat ik er over fantaseerde hoe het zou zijn als ze eenmaal zou kunnen praten. Nu ze praat fantaseer ik dat ze 5 minuten haar mond dicht houdt.
Het is schattig hoor dat brabbelen en ik ben oertrots op hoe goed ze al praat... maar soms... soms wil je gewoon als moeder zijnde even stilte... heel even maar. Ze hoeft van mij echt niet de hele dag stil te zijn... maar Elora houdt gewoon NIET MEER OP met praten.
Één van mijn vriendinnen zei laatst nog met een knipoog dat haar kind niet zo veel sprak als die van mij... nee ik denk dat er maar zeldzaam weinig kinderen zo veel praten als Elora.
Het is niet eens dat ze zich niet kan vermaken. Dat kan ze prima. Ze speelt als of het een lieve lust is. Tv kijken is niet echt haar 'ding' en ze is vaak snel uitgekeken. Elora vertelt hele verhalen met haar poppen en haar smurfen en haar andere speelgoed. Het is erg schattig en ze heeft een dreumes woordenschat daar zeg je "U" tegen.
Maar al kan ze goed zelf spelen, wil ze toch dat ik op haar let, dat ik naar haar kijk. Elora houdt van een publiek en als ze weer iets nieuws gevonden heeft moet ik haar en haar vondst even bewonderen. En al praat ze niet tegen mij, dan praat ze nog steeds. Tegen alles... haar poppen, de kat... het niets. Alles krijgt hele verhalen te horen en niet bepaald op een timide niveau. Mijn dochter is namelijk de hele dag door dolenthousiast... over ALLES. Je kan het zo gek niet bedenken of het krijgt in dit huis een staande ovatie.
Ze klapt regelmatig voor zichzelf en noemt zichzelf dan een Gjote Meid.
Als wij 's avonds op de bank voor pampus zitten weet ze onze aandacht er nog steeds bij te houden. Dan gaat ze gewoon iets doen wat ze weet dat we knap vinden. Plots komen er volledige liedjes uit de mond van mijn kind, die ik de vorige keer dat we aan het oefenen waren dus niet zo heb gehoord. Nee want als ik haar aandacht geef dan is het niet interessant om iets te kunnen. Pas als mamma en pappa even tv willen kijken na het eten en Elora even zelf moet spelen, dan komen de kunsten er pas uit.
Zo wijst ze nu op de tv de letters aan die ze herkent. Vooral de O en de E zijn erg populair. Ze krijgt het zelfs voor elkaar om letters in de ondertiteling te vinden. En bij iedere regel wel één.
En wat moet je dan als ouder zijnde? Dan kunnen we het niet helpen en gaan we mee in haar enthousiasme. En onze kleine manipulator heeft dan weer haar publiek.
"Ja?"
"Mag 'it' deze 'vashouduh'?"
"Ja natuurlijk dat is JOUW speelgoed"
"Mamma?"
"Ja?"
"Mag 'it' 'tefoon' pakken?"
"Nee Elora dat mag niet, dat is geen speelgoed"
"Mamma?"
"Ja Elora?"
"Mag it kijken tefoon?"
"Ja kijken mag wel maar niet aanraken"
"Mamma?"
"Jaha??"
"Mag ik ktopje (knopje) drukke?"
"Nee Elora, ga spelen"
"Mamma???"
En zo gaat het maar door. Ik weet nog dat ik er over fantaseerde hoe het zou zijn als ze eenmaal zou kunnen praten. Nu ze praat fantaseer ik dat ze 5 minuten haar mond dicht houdt.
Het is schattig hoor dat brabbelen en ik ben oertrots op hoe goed ze al praat... maar soms... soms wil je gewoon als moeder zijnde even stilte... heel even maar. Ze hoeft van mij echt niet de hele dag stil te zijn... maar Elora houdt gewoon NIET MEER OP met praten.
Één van mijn vriendinnen zei laatst nog met een knipoog dat haar kind niet zo veel sprak als die van mij... nee ik denk dat er maar zeldzaam weinig kinderen zo veel praten als Elora.
Het is niet eens dat ze zich niet kan vermaken. Dat kan ze prima. Ze speelt als of het een lieve lust is. Tv kijken is niet echt haar 'ding' en ze is vaak snel uitgekeken. Elora vertelt hele verhalen met haar poppen en haar smurfen en haar andere speelgoed. Het is erg schattig en ze heeft een dreumes woordenschat daar zeg je "U" tegen.
Maar al kan ze goed zelf spelen, wil ze toch dat ik op haar let, dat ik naar haar kijk. Elora houdt van een publiek en als ze weer iets nieuws gevonden heeft moet ik haar en haar vondst even bewonderen. En al praat ze niet tegen mij, dan praat ze nog steeds. Tegen alles... haar poppen, de kat... het niets. Alles krijgt hele verhalen te horen en niet bepaald op een timide niveau. Mijn dochter is namelijk de hele dag door dolenthousiast... over ALLES. Je kan het zo gek niet bedenken of het krijgt in dit huis een staande ovatie.
Ze klapt regelmatig voor zichzelf en noemt zichzelf dan een Gjote Meid.
Als wij 's avonds op de bank voor pampus zitten weet ze onze aandacht er nog steeds bij te houden. Dan gaat ze gewoon iets doen wat ze weet dat we knap vinden. Plots komen er volledige liedjes uit de mond van mijn kind, die ik de vorige keer dat we aan het oefenen waren dus niet zo heb gehoord. Nee want als ik haar aandacht geef dan is het niet interessant om iets te kunnen. Pas als mamma en pappa even tv willen kijken na het eten en Elora even zelf moet spelen, dan komen de kunsten er pas uit.
Zo wijst ze nu op de tv de letters aan die ze herkent. Vooral de O en de E zijn erg populair. Ze krijgt het zelfs voor elkaar om letters in de ondertiteling te vinden. En bij iedere regel wel één.
En wat moet je dan als ouder zijnde? Dan kunnen we het niet helpen en gaan we mee in haar enthousiasme. En onze kleine manipulator heeft dan weer haar publiek.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Supermarkt" 03-01-2009 @ 11:27
Ik weet het, ik val in herhaling, maar ik blijf stijl achterover slaan van de nieuwe ontwikkelingen van mijn dochter.
Gisteren hadden we bezoek van goede vrienden. Arjan, Stefana en Marco kwamen weer eens ouderwets roleplayen. Voorheen kwamen ze met grotere regelmaat, maar omdat Arjan en Stef aan het verbouwen zijn zien we ze iets minder vaak. De laatste keer dat ze Elora zagen was met Halloween, dus ook voor hen was ze enorm gegroeid.
Elora was voordat het bezoek er was met haar pappa naar de supermarkt gegaan omdat we geen drinken in huis hadden. Toen ze terug kwam werd ze eerst verrast met het feit dat we pizza hadden besteld. (vanaf maandag gaan we weer streng lijnen, dus we nemen het er dit weekend nog even van)
Juichend stond Elora bij de deur omdat de "mneer" pizza kwam brengen. (Echt, het kind krijgt hier bijna nooit pizza) Ze zei tegen de bezorger: "Mneer, Elowa ook pizza eten" en de man moest hard om haar lachen.
Na de pizza kwam het bezoek. Natuurlijk was Elora de eerste 5 minuten verlegen en wat stil, dat hoort er nu eenmaal bij. Toen Stef onze boom begon te bewonderen ging Elora haar vertellen wat er allemaal in hing. En ze weet al best veel dingen.
Toen begon ze te vertellen dat ze met pappa naar de supermarkt was geweest. En dat ze in het wagentje mocht rijden. Maar in de auto deed haar broek een beetje pijn. Daan zat met open mond toe te 'luisteren' wat zijn kind allemaal te vertellen had.
Ze vertelde ook van Sinterklaas, van de Efteling en van Sprookjesland. Ze wist nog best veel te vertellen.
Trouwens eerder die dag had ze ons ook versteld doen staan door spontaan Sinterklaas kapoentje en Sinterklaasje bonne bonne te zingen. Ze kende de tekst ook beter dan vorige maand, terwijl we het niet meer gezongen hebben en ook geen liedjes meer hebben gedraaid van Sinterklaas... hoe kan dat? Zou ze het bij mijn moeder gezongen hebben? Dat moet ik toch eens vragen.
Een paar nachten geleden riep Elora me met een zielig stemmetje. Ik wilde het muziek doosje voor haar aan doen zo dat ze weer rustig in slaap kon vallen. Met een vermoeide stem sprak mijn dochter: "Mamma? Mag Elowa lampje aan?" Ik was vergeten het ganglicht aan te doen voor haar. Nu vergeet ik dat niet meer. Wat heerlijk dat je kind zo kan communiceren wat ze wil.
Vanochtend hoorde ik haar tegen de kat zeggen: "Jiji waa is Doojtje nou bebleven?" (Lily waar is Doortje nou gebleven) Doortje is haar pop en Doortje krijgt het zwaar te voortduren.
Als ze Doortje eten geeft zegt ze: "Hapje?" brengt de lepel naar de mond van de pop en dan: "Mondje leeg? Aaaah? ja okay" en dan krijgt ze weer een hapje. Doortje wordt voor straf op de gang gezet als ze iets stouts doet en Elora spreekt haar dan erg streng toe. Doortje wordt een prinses als ze "bubbelwrap" om haar schoudertjes gedrapeert krijgt en prinsessen moeten dansen. Elora doet zelfs "Er komt een muisje aangelopen" met haar. Wat ze precies zegt weet ik niet meer, maar het lijkt er wel op.
Doortje moet vaak een "Uutje sjapuh" *uurtje slapen) en dan gaat Elora ook fluisteren. Haar slaap kindje slaap wordt ook steeds tekstueel correcter. En Schuitje varen klinkt ongeveer zo: "Guitje varen melk dinkuh, varen we, zoete melk, melk me (onverstaanbare klank dat volgens mij brokken moet voorstellen) Elowa niet jokkuh" Wij lachen ons een kriek als we haar horen zingen.
En zingen doet ze, de hele dag. Ze verzint ook zelf liedjes, het liefst over ons of wat ze aan het doen is. En als een soort van Tango danseres met een coördinatie probleem danst ze daar de Elora bij.
Wat is dit toch een leuke tijd!
Gisteren hadden we bezoek van goede vrienden. Arjan, Stefana en Marco kwamen weer eens ouderwets roleplayen. Voorheen kwamen ze met grotere regelmaat, maar omdat Arjan en Stef aan het verbouwen zijn zien we ze iets minder vaak. De laatste keer dat ze Elora zagen was met Halloween, dus ook voor hen was ze enorm gegroeid.
Elora was voordat het bezoek er was met haar pappa naar de supermarkt gegaan omdat we geen drinken in huis hadden. Toen ze terug kwam werd ze eerst verrast met het feit dat we pizza hadden besteld. (vanaf maandag gaan we weer streng lijnen, dus we nemen het er dit weekend nog even van)
Juichend stond Elora bij de deur omdat de "mneer" pizza kwam brengen. (Echt, het kind krijgt hier bijna nooit pizza) Ze zei tegen de bezorger: "Mneer, Elowa ook pizza eten" en de man moest hard om haar lachen.
Na de pizza kwam het bezoek. Natuurlijk was Elora de eerste 5 minuten verlegen en wat stil, dat hoort er nu eenmaal bij. Toen Stef onze boom begon te bewonderen ging Elora haar vertellen wat er allemaal in hing. En ze weet al best veel dingen.
Toen begon ze te vertellen dat ze met pappa naar de supermarkt was geweest. En dat ze in het wagentje mocht rijden. Maar in de auto deed haar broek een beetje pijn. Daan zat met open mond toe te 'luisteren' wat zijn kind allemaal te vertellen had.
Ze vertelde ook van Sinterklaas, van de Efteling en van Sprookjesland. Ze wist nog best veel te vertellen.
Trouwens eerder die dag had ze ons ook versteld doen staan door spontaan Sinterklaas kapoentje en Sinterklaasje bonne bonne te zingen. Ze kende de tekst ook beter dan vorige maand, terwijl we het niet meer gezongen hebben en ook geen liedjes meer hebben gedraaid van Sinterklaas... hoe kan dat? Zou ze het bij mijn moeder gezongen hebben? Dat moet ik toch eens vragen.
Een paar nachten geleden riep Elora me met een zielig stemmetje. Ik wilde het muziek doosje voor haar aan doen zo dat ze weer rustig in slaap kon vallen. Met een vermoeide stem sprak mijn dochter: "Mamma? Mag Elowa lampje aan?" Ik was vergeten het ganglicht aan te doen voor haar. Nu vergeet ik dat niet meer. Wat heerlijk dat je kind zo kan communiceren wat ze wil.
Vanochtend hoorde ik haar tegen de kat zeggen: "Jiji waa is Doojtje nou bebleven?" (Lily waar is Doortje nou gebleven) Doortje is haar pop en Doortje krijgt het zwaar te voortduren.
Als ze Doortje eten geeft zegt ze: "Hapje?" brengt de lepel naar de mond van de pop en dan: "Mondje leeg? Aaaah? ja okay" en dan krijgt ze weer een hapje. Doortje wordt voor straf op de gang gezet als ze iets stouts doet en Elora spreekt haar dan erg streng toe. Doortje wordt een prinses als ze "bubbelwrap" om haar schoudertjes gedrapeert krijgt en prinsessen moeten dansen. Elora doet zelfs "Er komt een muisje aangelopen" met haar. Wat ze precies zegt weet ik niet meer, maar het lijkt er wel op.
Doortje moet vaak een "Uutje sjapuh" *uurtje slapen) en dan gaat Elora ook fluisteren. Haar slaap kindje slaap wordt ook steeds tekstueel correcter. En Schuitje varen klinkt ongeveer zo: "Guitje varen melk dinkuh, varen we, zoete melk, melk me (onverstaanbare klank dat volgens mij brokken moet voorstellen) Elowa niet jokkuh" Wij lachen ons een kriek als we haar horen zingen.
En zingen doet ze, de hele dag. Ze verzint ook zelf liedjes, het liefst over ons of wat ze aan het doen is. En als een soort van Tango danseres met een coördinatie probleem danst ze daar de Elora bij.
Wat is dit toch een leuke tijd!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "2009" 02-01-2009 @ 11:35
In het begin van ieder nieuw jaar sta ik altijd even stil bij het oude jaar. 2008 is een jaar van veel veranderingen geweest.
Nu ben ik al bijna 2 jaar in "shock" hoe snel een kind groeit en verandert, dus daar is niets nieuws aan. En toch... toch is het anders dit keer.
Het was al verbazingwekkend om een klein bijna blind mensje die nog niet veel kon te zien veranderen de eerste paar maanden in een klein ontwikkelt mensje die reageerde op alles om zich heen. Die plotseling speelgoed kon vastpakken, zich bijna staande hield met haar sterke beentjes en grappige geluidjes ging maken.
En daarna, de vooral fysieke ontwikkeling, van liggen naar rollen, naar kruipen, naar staan en dan lopen en klimmen en springen. Dat is allemaal vrij rap gegaan.
De grappige geluidjes werden woordjes en de woordjes beginnen nu zinnen te worden.
Maar deze ontwikkeling is anders. Hij is minder duidelijk in bepaalde opzichten. Niet alleen leert mijn kindje nu praten, ze leert communiceren. En ik merk dat hoe overdonderd ik was door al de andere ontwikkelingen, deze ontwikkeling verbaast me nog het meest.
Ik sta versteld van hoe Elora dingen ineens onthoudt. Ze heeft het nu nog over Halloween met de spoken en de "sjoepjes" (snoepjes) en ze is ook nog heilig overtuigd dat alle cadeau's die ze krijgt van "Sjarte Piet" en "Sinterkaas" komen. Mijn ouders hebben een vriend die "Piet" heet. Dus toen de telefoon ging en Piet was aan de lijn, dacht Elora dat het zwarte piet was. Toen mijn moeder haar uitlegde dat het "Grote Piet" was (hij heeft namelijk ook een zoon die we kleine Pietje noemen) sloeg Elora dat in haar kleine hoofdje op. Toen er later een gesprek was over Sinterklaas en Zwarte Piet, vertelde Elora dat er ook een "Grote Piet" was.
Ze rakelt ook dagelijks een hele boel mensen namen op die ze nog weet. Maar niet alleen dat, vaak vertelt ze ook nog waar ze ze van kent. Zoals dat ze met 'Jotta' (Lotte) naar de 'Effewing' (Efteling) is gegaan en met 'Lilah' is ze gaan 'spejuh' (spelen) en is ze naar het 'Spjookjuhlan' (Sprookjesland) geweest. En daar hebben ze samen ijs gegeten (of terwijl, warme chocolade melk met slagroom... maar slagroom lijkt ook op ijs)
Voor de grap hebben we haar een aantal maanden geleden de letters O, M en E geleerd om te lezen. Het is heel knap want ze kan de E zelfs in verschillende lettertypes herkennen en als hoofdletter en als kleine letter. De M en de N haalt ze nog regelmatig doorelkaar, maar ik vind het nog steeds knap. Omdat we haar geleerd hebben: "De O van Opa, de M van mamma en de E van Elora" zegt ze nu ook: "Deze Opa" als ze de O aanwijst en "Deze mamma" als ze de m (of de n) aanwijst. Alleen bij de E zegt ze: "Deze E [ie]" Want ze noemt de E bij zijn engelse naam.
Nu heeft Elora een stuk speelgoed wat de schoolstraat heet. Daar zit het alfabet op. Toen ik haar zoals altijd vroeg: "Elora where is the E [ie]" drukte Elora pardoes de "i" in. Ze had er door het spel een nieuwe letter bij geleerd. En ik werd er plots weer aan herinnert dat soms het heel verwarrend voor haar moest zijn, die twee talen. De X kan ze trouwens ook al vinden. Ze heeft dus uit zichzelf nieuwe letters erbij geleerd.
En met tellen gaat het ook goed. Ze kan 1 t/m 5 oprakelen (soms vergeet ze de 2 of de 3 nog wel, maar vaak doet ze het goed) en dan ook 7 t/m 10. De hele reeks doet ze niet aan en de zes wordt heel soms bij de reeks van 1t/m 5 geplakt. Maar dit is gewoon papagaaien, dus echt tellen is het niet. Ze kan trouwens wel echt tellen, maar maar tot 2. En ze moet er ook haar bui voor hebben. Op van die momenten dat je het niet verwacht laat Elora heel genereus haar talenten zien. Zo heeft ze me al meerdere keren verteld dat ze "één, tee (twee)" smurfen had, of "tee koekjes" (één koekje in tweeën gebroken)
De gesprekken die we voeren worden ook steeds uitgebreider en interessanter. Elora heeft een mening en die zal ze geven ook. Als ze het eten niet zo lekker vindt trekt ze een vies gezicht en zegt ze: "Niet jekker (lekker), hoeft niet Elowa"
Ze kiest vaak 's middags wat ze op haar brood wil. (Vlees, sausage, pasta, kaas of pindakaas zijn meestal de dingen waar ze voor kiest) en soms zegt ze: "Hoeft niet bwoodje (broodje) Elowa consflakes (cornflakes)". Zo lang het niet te gek wordt mag ze van ons ook kiezen.
Ze benoemd ook alles wat ze doet en wat wij doen en haar zinnetjes worden steeds duidelijker. Ik merk ook dat ook vreemden haar nu goed kunnen verstaan. Al valt ze nog veel in herhaling heeft ze ook echt wel wat te zeggen en ik merk steeds vaker dat mensen om me heen onder de indruk zijn van haar woordenschat. Vooral als ik ze vertel dat ze pas 22 maanden is.
Het fijne is dat Elora haar ei kwijt kan met praten, dus als er iets is, vertelt ze het ons ook gewoon. Dit betekent dat ze nu helemaal nauwelijks meer huilt. En als ze huilt is ze echt doodmoe of er is iets.
Het is ook schattig hoe ze verbanden legt. Als ik gaap vraagt ze me: "Mamma moe? uuwtje sjapuh?" (uurtje slapen) en als ik iets doe wat zij niet wil zegt ze: "Niet doen, mamma, mamma stout!"
Haar poppen, little people en smurfen krijgen ook allemaal de zelfde liefde en de zelfde straffen die wij haar geven. Laatst was de smurf stout omdat hij aan de afstandsbediening had gezeten en werd hij voor straf in de gang gezet. Heel streng sprak ons kind de arme smurf toe: "Stout, zittuh blijfuh, op je billuh. Niet aanrakuh" en daarna werd de smurf weer op gepakt en geknuffeld en gezoend, en zei ze: "Soddy (sorry) ja okay? Over? Ja!"
Ze doet ook echt alles na, het is zo schattig.
De onderhandel fase is ook echt aangebroken. Ze probeert vaak te regelen dat ze "Stakjes" (straks) naar bed gaat. Of als ze in bed ligt en geen zin heeft of ze "Uit" mag en dan roept ze hard: "Kaar (klaar) slapen"
De hele dag door roept ze ook om hulp. Het vervelende hiervan is dat ze soms ook echt hulp nodig heeft, dus ik moet er op reageren. Ze heeft nogal de neiging om bijvoorbeeld met haar voet of haar vinger ergens vast te zitten.
Ze is ook veel zelfstandiger geworden dan voorheen. We hebben de deurklinkers toch laten zitten en ze weet nu dat ze niet de buitendeur mag open doen. Maar als we naar boven gaan om te gaan slapen loopt ze zelf naar boven (met ons achter haar aan) en doet ze haar deur open en de lichten van haar kamer aan.
Wat ook verandert is, is haar geduld. Ze heeft iets meer geduld gekregen. Daardoor is puzzelen ook leuker geworden en ze wordt er steeds beter in. Ze kijkt nu ook echt naar de stukjes en legt ze bijna gelijk goed neer. Alleen het draaien kan nog wel eens wat frustratie opleveren. En die concentratie en het geduld merk je bij meerdere dingen. Zo is het boekjes voorlezen weer leuker geworden omdat Elora niet telkens aan de bladzijdes zit te rukken. Maar ook kan ze nu zelf een beetje helpen met aankleden. Ze trekt nu vaak zonder veel moeite haar sokken aan (terwijl ze dat voorheen ook kon maar dan deed ze er een uur over en vaak had ze het na 1 sok wel gehad)
Maar ik zie het ook in haar gezicht dat er iets veranderd is. Ze is een echte peuter geworden al is ze dat officieel pas over 2 maanden. Ze snapt alles ook beter en ziet sneller overal het grapje van in. Dan trekt ze een ondeugend gezicht en houdt ze haar handje voor haar mond. Het is bijzonder om te zien hoe groot mijn meisje al is geworden en hoe knap ze al is.
Nu ben ik al bijna 2 jaar in "shock" hoe snel een kind groeit en verandert, dus daar is niets nieuws aan. En toch... toch is het anders dit keer.
Het was al verbazingwekkend om een klein bijna blind mensje die nog niet veel kon te zien veranderen de eerste paar maanden in een klein ontwikkelt mensje die reageerde op alles om zich heen. Die plotseling speelgoed kon vastpakken, zich bijna staande hield met haar sterke beentjes en grappige geluidjes ging maken.
En daarna, de vooral fysieke ontwikkeling, van liggen naar rollen, naar kruipen, naar staan en dan lopen en klimmen en springen. Dat is allemaal vrij rap gegaan.
De grappige geluidjes werden woordjes en de woordjes beginnen nu zinnen te worden.
Maar deze ontwikkeling is anders. Hij is minder duidelijk in bepaalde opzichten. Niet alleen leert mijn kindje nu praten, ze leert communiceren. En ik merk dat hoe overdonderd ik was door al de andere ontwikkelingen, deze ontwikkeling verbaast me nog het meest.
Ik sta versteld van hoe Elora dingen ineens onthoudt. Ze heeft het nu nog over Halloween met de spoken en de "sjoepjes" (snoepjes) en ze is ook nog heilig overtuigd dat alle cadeau's die ze krijgt van "Sjarte Piet" en "Sinterkaas" komen. Mijn ouders hebben een vriend die "Piet" heet. Dus toen de telefoon ging en Piet was aan de lijn, dacht Elora dat het zwarte piet was. Toen mijn moeder haar uitlegde dat het "Grote Piet" was (hij heeft namelijk ook een zoon die we kleine Pietje noemen) sloeg Elora dat in haar kleine hoofdje op. Toen er later een gesprek was over Sinterklaas en Zwarte Piet, vertelde Elora dat er ook een "Grote Piet" was.
Ze rakelt ook dagelijks een hele boel mensen namen op die ze nog weet. Maar niet alleen dat, vaak vertelt ze ook nog waar ze ze van kent. Zoals dat ze met 'Jotta' (Lotte) naar de 'Effewing' (Efteling) is gegaan en met 'Lilah' is ze gaan 'spejuh' (spelen) en is ze naar het 'Spjookjuhlan' (Sprookjesland) geweest. En daar hebben ze samen ijs gegeten (of terwijl, warme chocolade melk met slagroom... maar slagroom lijkt ook op ijs)
Voor de grap hebben we haar een aantal maanden geleden de letters O, M en E geleerd om te lezen. Het is heel knap want ze kan de E zelfs in verschillende lettertypes herkennen en als hoofdletter en als kleine letter. De M en de N haalt ze nog regelmatig doorelkaar, maar ik vind het nog steeds knap. Omdat we haar geleerd hebben: "De O van Opa, de M van mamma en de E van Elora" zegt ze nu ook: "Deze Opa" als ze de O aanwijst en "Deze mamma" als ze de m (of de n) aanwijst. Alleen bij de E zegt ze: "Deze E [ie]" Want ze noemt de E bij zijn engelse naam.
Nu heeft Elora een stuk speelgoed wat de schoolstraat heet. Daar zit het alfabet op. Toen ik haar zoals altijd vroeg: "Elora where is the E [ie]" drukte Elora pardoes de "i" in. Ze had er door het spel een nieuwe letter bij geleerd. En ik werd er plots weer aan herinnert dat soms het heel verwarrend voor haar moest zijn, die twee talen. De X kan ze trouwens ook al vinden. Ze heeft dus uit zichzelf nieuwe letters erbij geleerd.
En met tellen gaat het ook goed. Ze kan 1 t/m 5 oprakelen (soms vergeet ze de 2 of de 3 nog wel, maar vaak doet ze het goed) en dan ook 7 t/m 10. De hele reeks doet ze niet aan en de zes wordt heel soms bij de reeks van 1t/m 5 geplakt. Maar dit is gewoon papagaaien, dus echt tellen is het niet. Ze kan trouwens wel echt tellen, maar maar tot 2. En ze moet er ook haar bui voor hebben. Op van die momenten dat je het niet verwacht laat Elora heel genereus haar talenten zien. Zo heeft ze me al meerdere keren verteld dat ze "één, tee (twee)" smurfen had, of "tee koekjes" (één koekje in tweeën gebroken)
De gesprekken die we voeren worden ook steeds uitgebreider en interessanter. Elora heeft een mening en die zal ze geven ook. Als ze het eten niet zo lekker vindt trekt ze een vies gezicht en zegt ze: "Niet jekker (lekker), hoeft niet Elowa"
Ze kiest vaak 's middags wat ze op haar brood wil. (Vlees, sausage, pasta, kaas of pindakaas zijn meestal de dingen waar ze voor kiest) en soms zegt ze: "Hoeft niet bwoodje (broodje) Elowa consflakes (cornflakes)". Zo lang het niet te gek wordt mag ze van ons ook kiezen.
Ze benoemd ook alles wat ze doet en wat wij doen en haar zinnetjes worden steeds duidelijker. Ik merk ook dat ook vreemden haar nu goed kunnen verstaan. Al valt ze nog veel in herhaling heeft ze ook echt wel wat te zeggen en ik merk steeds vaker dat mensen om me heen onder de indruk zijn van haar woordenschat. Vooral als ik ze vertel dat ze pas 22 maanden is.
Het fijne is dat Elora haar ei kwijt kan met praten, dus als er iets is, vertelt ze het ons ook gewoon. Dit betekent dat ze nu helemaal nauwelijks meer huilt. En als ze huilt is ze echt doodmoe of er is iets.
Het is ook schattig hoe ze verbanden legt. Als ik gaap vraagt ze me: "Mamma moe? uuwtje sjapuh?" (uurtje slapen) en als ik iets doe wat zij niet wil zegt ze: "Niet doen, mamma, mamma stout!"
Haar poppen, little people en smurfen krijgen ook allemaal de zelfde liefde en de zelfde straffen die wij haar geven. Laatst was de smurf stout omdat hij aan de afstandsbediening had gezeten en werd hij voor straf in de gang gezet. Heel streng sprak ons kind de arme smurf toe: "Stout, zittuh blijfuh, op je billuh. Niet aanrakuh" en daarna werd de smurf weer op gepakt en geknuffeld en gezoend, en zei ze: "Soddy (sorry) ja okay? Over? Ja!"
Ze doet ook echt alles na, het is zo schattig.
De onderhandel fase is ook echt aangebroken. Ze probeert vaak te regelen dat ze "Stakjes" (straks) naar bed gaat. Of als ze in bed ligt en geen zin heeft of ze "Uit" mag en dan roept ze hard: "Kaar (klaar) slapen"
De hele dag door roept ze ook om hulp. Het vervelende hiervan is dat ze soms ook echt hulp nodig heeft, dus ik moet er op reageren. Ze heeft nogal de neiging om bijvoorbeeld met haar voet of haar vinger ergens vast te zitten.
Ze is ook veel zelfstandiger geworden dan voorheen. We hebben de deurklinkers toch laten zitten en ze weet nu dat ze niet de buitendeur mag open doen. Maar als we naar boven gaan om te gaan slapen loopt ze zelf naar boven (met ons achter haar aan) en doet ze haar deur open en de lichten van haar kamer aan.
Wat ook verandert is, is haar geduld. Ze heeft iets meer geduld gekregen. Daardoor is puzzelen ook leuker geworden en ze wordt er steeds beter in. Ze kijkt nu ook echt naar de stukjes en legt ze bijna gelijk goed neer. Alleen het draaien kan nog wel eens wat frustratie opleveren. En die concentratie en het geduld merk je bij meerdere dingen. Zo is het boekjes voorlezen weer leuker geworden omdat Elora niet telkens aan de bladzijdes zit te rukken. Maar ook kan ze nu zelf een beetje helpen met aankleden. Ze trekt nu vaak zonder veel moeite haar sokken aan (terwijl ze dat voorheen ook kon maar dan deed ze er een uur over en vaak had ze het na 1 sok wel gehad)
Maar ik zie het ook in haar gezicht dat er iets veranderd is. Ze is een echte peuter geworden al is ze dat officieel pas over 2 maanden. Ze snapt alles ook beter en ziet sneller overal het grapje van in. Dan trekt ze een ondeugend gezicht en houdt ze haar handje voor haar mond. Het is bijzonder om te zien hoe groot mijn meisje al is geworden en hoe knap ze al is.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Nachtmerrie in Sprookjesland" 30-12-2008 @ 01:24
De dag begon zo goed. Elora was niet extreem vroeg wakker en we hadden er alle drie zin in. Onze dochter was er stellig van overtuigd dat onze bestemming "Sprookjesland" het zelfde was als de "Effeling" (Efteling) en zat onderweg naar Enkhuizen de hele familie en een aantal vrienden die ze kon bedenken die allemaal mee mochten van haar.
Maar toen we daar eenmaal aankwamen veranderde onze gezellige dag behoorlijk snel. Het begon wel leuk, Elora was zoals altijd een tikkeltje verlegen maar ik merkte dat ze het erg leuk vond hoe Lilah, haar grote vriendin, haar begroette. Het kabouterdorp was erg leuk met onze twee kleine kaboutertjes die nieuwsgierig in alle huisjes stonden te staren.
En toen ging Elora ineens huilen. Niet hoe ze normaal huilt, kort maar krachtig... maar ze hield niet op. Niet dat mijn dochter zo'n engel is ofzo, maar dit ben ik niet van haar gewend. Als Elora een "bui" heeft merk ik dat meestal aan het feit dat ze koppig is, overal nee op zegt en als ik echt pech heb, dan slaat ze me met regelmaat. Maar huilen is niet haar ding.
Het was ook niet zo maar een huilbui, dit was er één met passie en vooral veel verdriet. Als Elora huilt omdat ze pijn heeft dan zegt ze dat erbij en als ze huilt omdat ze moe is vraagt ze om haar bed. Maar nu zei ze niets, ze wilde niet praten alleen maar huilen.
Ik wist me gewoon geen houding meer te geven. Wat moest ik hier nu van vinden? Aan de ene kant was ik ineens heel angstig. Dit was nieuw terrein en als Elora huilt is er meestal echt iets. Het enge was dat ze ook telkens een soort bibber reactie had. Ik wist niet zo goed of dat nu was omdat het koud was (en het was ECHT KOUD) of dat ze zich nou gewoon aan het opwinden was. Daan merkte het ook.
Aan de andere kant voelde ik me een beetje in de maling genomen. Zou dit een nieuw trucje zijn van haar om te kijken of ze haar zin zou krijgen? Maar ja, ze vroeg nergens om, ze huilde alleen maar.
Dat is niet helemaal waar... ze wilde de hele tijd gedragen worden. Dat is dus NIETS voor mijn dochter, die het liefst zelf loopt en overal met haar bemoeizuchtige neusje bovenop staat. Elora is niet een kind dat graag gedragen wordt en nu smeekte ze me om gedragen te worden.
Toch de kou dan? Maar de reactie was zo extreem.
Toen we even op een verwarmd en overdekt terrasje gingen zitten, was het ineens over. Elora was weer gezellig en had duidelijk ook weer heel veel interesse voor Lilah. Lilah is ook zo'n leuk kind en samen zijn ze zo schattig.
Daan en ik kregen een telefoontje dat de tante van mijn vader was overleden en ineens had ik er ook een beetje de "pee" over in. Toen Elora buiten weer zo raar ging huilen hebben we een eind aan ons bezoek van Sprookjesland gemaakt.
Tijdens het loopje naar de auto was Elora nog erg verdrietig, maar zodra we in de auto zaten en het een beetje was opgewarmd was ze ineens de vrolijkheid zelve.Toch de kou dus? Ik snap het nog steeds niet.
Ze heeft nog even liedjes zitten zingen over Lilah en Lotte (het kindje dat mee was naar de Efteling en dus maar één persoon was geworden met Lilah voor één of andere bizarre reden) en de Effeling en de Sprookjesboom (ipv het Sprookjesland) Ze zat de dollen en te keten en ineens sliep ze (Ze was ook wel erg moe, maar zelfs als ze moe is doet ze niet zo raar normaal)
De rit naar huis heeft ze geslapen, maar het zal in totaal niet langer dan 3 kwartier geweest zijn en onze dag was nog lang niet voorbij.
Mijn ouders hadden mijn neefje en nichtje en door het tragische overlijden van mijn vaders tante hadden ze ineens beiden hun handen vol. Mijn vader met het riool van zijn zoon die op vakantie was en mijn moeder moest allemaal dingen regelen voor de tante van mijn vader. Wij hebben dus May-Britt en Junior opgehaald en zijn naar ons huis gegaan.
Elora, die weinig geslapen had was nog drukker dan normaal. Maar het gekke was, ze was oergezellig. Hoe hard ze ook viel, niets kon haar deren en alles was één grote grap en gezelligheid. Pas om 20:00 ging iedereen weg, een uur na haar normale bedtijd en ze heeft zich als een kampioen gedragen de rest van de dag.
Ik merk dat ik erg geschrokken ben van alles wat er vandaag is gebeurd. We gaan toch maar een beetje opletten hoe lang we Elora buiten laten met dit weer. Ik weet het dus nog steeds niet zeker, maar het lijkt ons het meest logisch dat mijn dochter extreme reacties heeft op de kou.
Maar toen we daar eenmaal aankwamen veranderde onze gezellige dag behoorlijk snel. Het begon wel leuk, Elora was zoals altijd een tikkeltje verlegen maar ik merkte dat ze het erg leuk vond hoe Lilah, haar grote vriendin, haar begroette. Het kabouterdorp was erg leuk met onze twee kleine kaboutertjes die nieuwsgierig in alle huisjes stonden te staren.
En toen ging Elora ineens huilen. Niet hoe ze normaal huilt, kort maar krachtig... maar ze hield niet op. Niet dat mijn dochter zo'n engel is ofzo, maar dit ben ik niet van haar gewend. Als Elora een "bui" heeft merk ik dat meestal aan het feit dat ze koppig is, overal nee op zegt en als ik echt pech heb, dan slaat ze me met regelmaat. Maar huilen is niet haar ding.
Het was ook niet zo maar een huilbui, dit was er één met passie en vooral veel verdriet. Als Elora huilt omdat ze pijn heeft dan zegt ze dat erbij en als ze huilt omdat ze moe is vraagt ze om haar bed. Maar nu zei ze niets, ze wilde niet praten alleen maar huilen.
Ik wist me gewoon geen houding meer te geven. Wat moest ik hier nu van vinden? Aan de ene kant was ik ineens heel angstig. Dit was nieuw terrein en als Elora huilt is er meestal echt iets. Het enge was dat ze ook telkens een soort bibber reactie had. Ik wist niet zo goed of dat nu was omdat het koud was (en het was ECHT KOUD) of dat ze zich nou gewoon aan het opwinden was. Daan merkte het ook.
Aan de andere kant voelde ik me een beetje in de maling genomen. Zou dit een nieuw trucje zijn van haar om te kijken of ze haar zin zou krijgen? Maar ja, ze vroeg nergens om, ze huilde alleen maar.
Dat is niet helemaal waar... ze wilde de hele tijd gedragen worden. Dat is dus NIETS voor mijn dochter, die het liefst zelf loopt en overal met haar bemoeizuchtige neusje bovenop staat. Elora is niet een kind dat graag gedragen wordt en nu smeekte ze me om gedragen te worden.
Toch de kou dan? Maar de reactie was zo extreem.
Toen we even op een verwarmd en overdekt terrasje gingen zitten, was het ineens over. Elora was weer gezellig en had duidelijk ook weer heel veel interesse voor Lilah. Lilah is ook zo'n leuk kind en samen zijn ze zo schattig.
Daan en ik kregen een telefoontje dat de tante van mijn vader was overleden en ineens had ik er ook een beetje de "pee" over in. Toen Elora buiten weer zo raar ging huilen hebben we een eind aan ons bezoek van Sprookjesland gemaakt.
Tijdens het loopje naar de auto was Elora nog erg verdrietig, maar zodra we in de auto zaten en het een beetje was opgewarmd was ze ineens de vrolijkheid zelve.Toch de kou dus? Ik snap het nog steeds niet.
Ze heeft nog even liedjes zitten zingen over Lilah en Lotte (het kindje dat mee was naar de Efteling en dus maar één persoon was geworden met Lilah voor één of andere bizarre reden) en de Effeling en de Sprookjesboom (ipv het Sprookjesland) Ze zat de dollen en te keten en ineens sliep ze (Ze was ook wel erg moe, maar zelfs als ze moe is doet ze niet zo raar normaal)
De rit naar huis heeft ze geslapen, maar het zal in totaal niet langer dan 3 kwartier geweest zijn en onze dag was nog lang niet voorbij.
Mijn ouders hadden mijn neefje en nichtje en door het tragische overlijden van mijn vaders tante hadden ze ineens beiden hun handen vol. Mijn vader met het riool van zijn zoon die op vakantie was en mijn moeder moest allemaal dingen regelen voor de tante van mijn vader. Wij hebben dus May-Britt en Junior opgehaald en zijn naar ons huis gegaan.
Elora, die weinig geslapen had was nog drukker dan normaal. Maar het gekke was, ze was oergezellig. Hoe hard ze ook viel, niets kon haar deren en alles was één grote grap en gezelligheid. Pas om 20:00 ging iedereen weg, een uur na haar normale bedtijd en ze heeft zich als een kampioen gedragen de rest van de dag.
Ik merk dat ik erg geschrokken ben van alles wat er vandaag is gebeurd. We gaan toch maar een beetje opletten hoe lang we Elora buiten laten met dit weer. Ik weet het dus nog steeds niet zeker, maar het lijkt ons het meest logisch dat mijn dochter extreme reacties heeft op de kou.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "mamma's grote kerst-trots" 25-12-2008 @ 22:05
Natuurlijk ben ik altijd trots op mijn dochter, maar er zijn van die dagen waar ik gewoon NOG trotser ben dan normaal. Vanavond had ik zo'n moment met ons kerstdiner.
We zijn met mijn ouders uit eten geweest in het restaurant M. Toen we reserveerden belde de eigenaar van het restaurant ons nog of het wel wijs was om met zo'n klein kind zo lang in een restaurant te zitten. Elora gedraagt zich meestal voorbeeldig dus wij vonden dat dat geen probleem zou zijn. Maar ja, we waren al een tijdje niet naar een restaurant geweest, dus ik begon hem toch een beetje te knijpen. Elora is immers wel wat drukker geworden in de laatste twee maanden.
We waren er als eerste, maar het was al 18:00. Elora gaat normaal om 19:00 naar bed. Ik had wel geprobeerd haar overdag iets meer te laten slapen, maar dat was niet helemaal gelukt.
Elora vond het zo leuk in het restaurant dat ze de hele avond super gezellig is geweest. In het begin toen er nog geen andere gasten waren was ik een beetje bang dat ze een tikkeltje luidruchtig was. Maar dat was gewoon omdat het nog zo stil in het restaurant was. Toen er andere gasten waren hoorde je haar niet eens meer aan de andere tafels.
Tot twee keer toe is er een ober naar ons toegekomen om te vragen hoe oud ze was. Ze konden het niet geloven dat ze nog geen twee was en mijn moeder-ego groeide aanzienlijk toen ik van beide heren te horen kreeg hoe knap, lief en slim mijn dochter was.
Bijna 3 uur lang heeft ons kind zonder te morren, jengelen of huilen aan tafel gezeten. Ze was echt een engeltje. Ze heeft heerlijk zitten spelen en at alles wat haar voorgezet werd. We hebben ook erg om haar wijze opmerkingen moeten lachen en ze was echt ons zonnetje.
Aan het eind van de avond kregen we nog van de rest van het personeel te horen dat ons kind zich voorbeeldig gedragen had. Een aantal mensen in het restaurant keken verbaasd op toen ze Elora weg zagen lopen, want sommigen wisten gewoon niet dat er een kind in het restaurant zat.
Ik ben zo trots en stiekem ook wel opgelucht. Elora is echt een schat van een kind, maar ze kan soms erg luidruchtig en soms een tikkeltje baldadig zijn. Een huilkind is ze niet en jengelen doet ze ook niet zo vaak, maar zelfs een gezellig kind kan storend zijn. Maar als ze wat hard begon te praten en we haar er op wezen dat ze met haar "zachte" stem moest praten deed ze daar echt haar best voor. Soms ging ze er spontaan van fluisteren.
Eerste kerstdag was een groot success. De kerstdagen zijn gewoon nog specialer als je een kind hebt!
We zijn met mijn ouders uit eten geweest in het restaurant M. Toen we reserveerden belde de eigenaar van het restaurant ons nog of het wel wijs was om met zo'n klein kind zo lang in een restaurant te zitten. Elora gedraagt zich meestal voorbeeldig dus wij vonden dat dat geen probleem zou zijn. Maar ja, we waren al een tijdje niet naar een restaurant geweest, dus ik begon hem toch een beetje te knijpen. Elora is immers wel wat drukker geworden in de laatste twee maanden.
We waren er als eerste, maar het was al 18:00. Elora gaat normaal om 19:00 naar bed. Ik had wel geprobeerd haar overdag iets meer te laten slapen, maar dat was niet helemaal gelukt.
Elora vond het zo leuk in het restaurant dat ze de hele avond super gezellig is geweest. In het begin toen er nog geen andere gasten waren was ik een beetje bang dat ze een tikkeltje luidruchtig was. Maar dat was gewoon omdat het nog zo stil in het restaurant was. Toen er andere gasten waren hoorde je haar niet eens meer aan de andere tafels.
Tot twee keer toe is er een ober naar ons toegekomen om te vragen hoe oud ze was. Ze konden het niet geloven dat ze nog geen twee was en mijn moeder-ego groeide aanzienlijk toen ik van beide heren te horen kreeg hoe knap, lief en slim mijn dochter was.
Bijna 3 uur lang heeft ons kind zonder te morren, jengelen of huilen aan tafel gezeten. Ze was echt een engeltje. Ze heeft heerlijk zitten spelen en at alles wat haar voorgezet werd. We hebben ook erg om haar wijze opmerkingen moeten lachen en ze was echt ons zonnetje.
Aan het eind van de avond kregen we nog van de rest van het personeel te horen dat ons kind zich voorbeeldig gedragen had. Een aantal mensen in het restaurant keken verbaasd op toen ze Elora weg zagen lopen, want sommigen wisten gewoon niet dat er een kind in het restaurant zat.
Ik ben zo trots en stiekem ook wel opgelucht. Elora is echt een schat van een kind, maar ze kan soms erg luidruchtig en soms een tikkeltje baldadig zijn. Een huilkind is ze niet en jengelen doet ze ook niet zo vaak, maar zelfs een gezellig kind kan storend zijn. Maar als ze wat hard begon te praten en we haar er op wezen dat ze met haar "zachte" stem moest praten deed ze daar echt haar best voor. Soms ging ze er spontaan van fluisteren.
Eerste kerstdag was een groot success. De kerstdagen zijn gewoon nog specialer als je een kind hebt!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Kerstavond" 24-12-2008 @ 21:18
Na een logeerpartij van 2 nachten hebben we Elora weer op gehaald. We hadden een aantal tweedehands smurfen van het internet gehaald en daar had ik een behoorlijke stapel kleine cadeautjes van gemaakt en onder de boom gelegd.
Elora was een tikkeltje uit haar hum omdat ze een beetje uit haar ritme was, maar toen ze de boom en daar onder de "tadootjes" zag was er geen wolkje meer aan de lucht van haar humeur.
Enthousiast ging ze de pakjes één voor één zorgvuldig uitpakken. Ze keek ook goed in het papier of er niet toevallig nog een smurf was blijven zitten. Helaas was het na pakje 3 wel voorspelbaar dat er alleen maar smurfen in zaten, maar Elora leek het juist nog leuker te vinden. Ze was er helemaal vol van en riep telkens: "Oh mamma, kijk nog eentje andere murf" Sommige smurfen werden meteen aan de kant gegooid terwijl anderen echt goed bekeken werden.
Vooral de huisjes vond ze super. Ik deed met een smurfinnetje voor dat ze het deurtje open kon doen en naar binnen kon gaan. Ik liet het smurfinnetje lopen en zei :"Tumtitum". Elora deed sommige dingen precies na, maar gaf er toch ook wel haar eigen draai aan.
Ze zat op haar hurken voor het paddenstoelenhuisje en zei: "Tumtitum, murf binnen sjapen" Met haar kleine vingertje klopte ze op de deur en daarna deed ze het deurtje open. Steeds meer smurfen werden in het kleine huisje gepropt en ze vertelde er hele verhalen bij.
Ook herkende ze veel dingen in de smurfen. Zoals de clown-smurf. "Oh kijk mamma, town... em murf" (clown en smurf) Of dat er één een baby had (nog een oude smurf van mijzelf) of dat er één aan het drinken was of aan het huilen. Ze wist hele verhalen te vertellen bij haar smurfen.
Maar het allerleukste was toch hoe ze zo aan het uitpakken was. Het was zo'n koddig gezicht hoe ze kleine stukjes van het pakpapier afscheurde. En dan kan ik het niet helpen en vertel ik mezelf voor de honderste keer op een dag: "wat wordt ze toch groot"
Elora was een tikkeltje uit haar hum omdat ze een beetje uit haar ritme was, maar toen ze de boom en daar onder de "tadootjes" zag was er geen wolkje meer aan de lucht van haar humeur.
Enthousiast ging ze de pakjes één voor één zorgvuldig uitpakken. Ze keek ook goed in het papier of er niet toevallig nog een smurf was blijven zitten. Helaas was het na pakje 3 wel voorspelbaar dat er alleen maar smurfen in zaten, maar Elora leek het juist nog leuker te vinden. Ze was er helemaal vol van en riep telkens: "Oh mamma, kijk nog eentje andere murf" Sommige smurfen werden meteen aan de kant gegooid terwijl anderen echt goed bekeken werden.
Vooral de huisjes vond ze super. Ik deed met een smurfinnetje voor dat ze het deurtje open kon doen en naar binnen kon gaan. Ik liet het smurfinnetje lopen en zei :"Tumtitum". Elora deed sommige dingen precies na, maar gaf er toch ook wel haar eigen draai aan.
Ze zat op haar hurken voor het paddenstoelenhuisje en zei: "Tumtitum, murf binnen sjapen" Met haar kleine vingertje klopte ze op de deur en daarna deed ze het deurtje open. Steeds meer smurfen werden in het kleine huisje gepropt en ze vertelde er hele verhalen bij.
Ook herkende ze veel dingen in de smurfen. Zoals de clown-smurf. "Oh kijk mamma, town... em murf" (clown en smurf) Of dat er één een baby had (nog een oude smurf van mijzelf) of dat er één aan het drinken was of aan het huilen. Ze wist hele verhalen te vertellen bij haar smurfen.
Maar het allerleukste was toch hoe ze zo aan het uitpakken was. Het was zo'n koddig gezicht hoe ze kleine stukjes van het pakpapier afscheurde. En dan kan ik het niet helpen en vertel ik mezelf voor de honderste keer op een dag: "wat wordt ze toch groot"
Opties: Bewerken - Verwijderen
- ""Efewing"" 20-12-2008 @ 13:27
Tja, shame on me, het is al weer een week geleden, maar ik moet toch echt even een update doen. Het zijn ook zulke drukke dagen.
Vorige week zondag zijn we met Elora voor de tweede keer in haar prille leventje naar de Efteling geweest. We hadden Elora ook al gelijk gek en die heeft de hele weg naar Kaatsheuvel gezongen: "Efewing, Efewing!".
We hadden met vrienden, Tim en Desiré afgesproken en zij brachten hun dochtertje Lotte, die 9 maanden ouder is dan Elora. Elora vond het gelijk leuk, vooral toen ze elkaar aan de telefoon hadden gesproken. "Jotta" zoals Elora haar liefdevol noemde was gelijk een vriendin.
Als eerste hebben we de droomvlucht bekeken. Elora was eerst wat verdwaast van al het pracht en praal, maar daarna ging ze dol enthousiast alles benoemen wat ze zag (Ooooh mamma, mooi... elfje... oooh mamma, kijk... elfje gommele-mije(schommelen), pele watoh (spelen in het water).. oooh donkuh (donker) )
Toen we er uit gingen wilde ze "Nog één keer tein (trein)" Want ze dacht dat we in een treintje zaten. En dat hebben we dan maar gedaan.
Alles was mooi, leuk en spannend. Ook het carnival ritje was geweldig en ze was teleurgesteld toen we niet nog een keer een uur in de rij wilden gaan staan. Van draaimolen tot het lavendorp, ze kon zich kostelijk vermaken.
Alleen na een klein deel van het sprookjes bos ging het mis. Elora viel van vermoeidheid over haar eigen voeten. Ze was die ochtend al om 7:00 wakker geworden en heeft daarna niet meer geslapen. Om 16:30 strompelde we het park uit met een oververmoeide Elora, die niet wilde begrijpen dat we eerst nog naar huis moesten rijden voordat zij in bed mocht. Huilend smeekte ze ons: "Elowa eiguh bed" (Elora eigen bed) en mijn moeder hart brak. Gelukkig wist ik haar af te leiden door het met haar over de Efteling te hebben en wat ze allemaal gezien had. Ze kwam met hele verhalen hoe ze op het paard (in de draaimolen) had gezeten en toen zei ze stellig: "Elfjes jeuk!" (leuk)
Na 10 minuten viel ze eindelijk in slaap. Helaas heeft ze die nacht niet geweldig geslapen. Om het uur werd ik wakker gemaakt door mijn morrelende meisje. En als ik dan de kamer in liep om haar weer even uit de wirwar van lakens te halen en het muziekdoosje aan te zetten zodat ze weer verder kon slapen, zei ze zachtjes tegen me: "mamma, elfje... towntje (clowntje) Elowa paardje zittuh"
Het heeft een behoorlijke indruk op haar gemaakt!
Vorige week zondag zijn we met Elora voor de tweede keer in haar prille leventje naar de Efteling geweest. We hadden Elora ook al gelijk gek en die heeft de hele weg naar Kaatsheuvel gezongen: "Efewing, Efewing!".
We hadden met vrienden, Tim en Desiré afgesproken en zij brachten hun dochtertje Lotte, die 9 maanden ouder is dan Elora. Elora vond het gelijk leuk, vooral toen ze elkaar aan de telefoon hadden gesproken. "Jotta" zoals Elora haar liefdevol noemde was gelijk een vriendin.
Als eerste hebben we de droomvlucht bekeken. Elora was eerst wat verdwaast van al het pracht en praal, maar daarna ging ze dol enthousiast alles benoemen wat ze zag (Ooooh mamma, mooi... elfje... oooh mamma, kijk... elfje gommele-mije(schommelen), pele watoh (spelen in het water).. oooh donkuh (donker) )
Toen we er uit gingen wilde ze "Nog één keer tein (trein)" Want ze dacht dat we in een treintje zaten. En dat hebben we dan maar gedaan.
Alles was mooi, leuk en spannend. Ook het carnival ritje was geweldig en ze was teleurgesteld toen we niet nog een keer een uur in de rij wilden gaan staan. Van draaimolen tot het lavendorp, ze kon zich kostelijk vermaken.
Alleen na een klein deel van het sprookjes bos ging het mis. Elora viel van vermoeidheid over haar eigen voeten. Ze was die ochtend al om 7:00 wakker geworden en heeft daarna niet meer geslapen. Om 16:30 strompelde we het park uit met een oververmoeide Elora, die niet wilde begrijpen dat we eerst nog naar huis moesten rijden voordat zij in bed mocht. Huilend smeekte ze ons: "Elowa eiguh bed" (Elora eigen bed) en mijn moeder hart brak. Gelukkig wist ik haar af te leiden door het met haar over de Efteling te hebben en wat ze allemaal gezien had. Ze kwam met hele verhalen hoe ze op het paard (in de draaimolen) had gezeten en toen zei ze stellig: "Elfjes jeuk!" (leuk)
Na 10 minuten viel ze eindelijk in slaap. Helaas heeft ze die nacht niet geweldig geslapen. Om het uur werd ik wakker gemaakt door mijn morrelende meisje. En als ik dan de kamer in liep om haar weer even uit de wirwar van lakens te halen en het muziekdoosje aan te zetten zodat ze weer verder kon slapen, zei ze zachtjes tegen me: "mamma, elfje... towntje (clowntje) Elowa paardje zittuh"
Het heeft een behoorlijke indruk op haar gemaakt!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Elora" 11-12-2008 @ 11:33
Als ik Elora zou moeten omschrijven is het eerste woord wat in me opkomt: "Enthousiast". Want dat is ze en bijna altijd en om alles. Maar ook woorden zoals: "ondernemend" en "druk" en "leergierig" en "aanwezig" omschrijven haar heel erg goed.
Van het moment dat ik haar uit bed haal tot het moment dat ze gaat slapen is Elora aanwezig. Ze brabbelt echt de hele dag door en er is geen ophouden aan. Niet dat ik zo'n stille ben, maar Elora heeft echt het praatrecord in deze familie. Ze omschrijft alles wat ze ziet en doet.
Rustig op de bank tv kijken is er ook niet bij. Meestal rent ze heen en weer en probeert alles op de tv aan te wijzen. Heel soms zit ze even rustig te kijken, maar langer dan 5 minuten houdt ze dat niet uit.
Het is wel altijd één groot feest in het wereldje van ons elfje. Alles is mooi en moet uitgebreid bekeken worden (en het liefst ook aangeraakt) Als ze iets kwijt is (en dat gebeurd regelmatig, want ze is net zo'n chaoot als haar moeder) wordt er uitgebreid gezocht, terwijl ze vertelt wat ze zoekt en het object ook hard roept (ben je nou?). En als ze het dan heeft gevonden steekt ze haar armen in de lucht en roept ze uitgelaten: "Jaaaa vevonduh! (gevonden)" En dan komt ze het aan mij laten zien. Ze heeft aan mij gelukkig een dankbaar publiek, want een publiek heeft ze nodig.
Elora is ook niet een kind dat snel iemand zou negeren. Het valt me op dat veel kinderen om me heen soms helemaal niet reageren als iemand iets tegen ze zegt. Vooral als het iets is dat ze niet willen doen. Elora negeert je dan niet, die zegt gewoon: "Nee". Het komt uiteindelijk allemaal op het zelfde neer natuurlijk, hihi.
Ik ben benieuwd hoe mijn ouders straks op haar gaan reageren als ze terug komen van vakantie. Ze hebben haar dan 7 weken niet gezien en voor mijn gevoel is ze weer enorm veranderd in die 7 weken.
Het lijkt wel of het groeien en ontwikkelen steeds harder gaat. Ze leert niet alleen steeds meer woordjes maar ook begrippen en verbanden leggen.
Zo zegt ze altijd als iemand niest (ook als zij zelf niest) "Bwess you" (bless you) en als we gaan eten: "Eet smwakeluk" of als ze gaat slapen: "Sjaap jekker" en als ze iets knoeit zegt ze: "Oh jeetje, noeien, mamma goommaken" (knoeien, mamma schoonmaken)
Soms is ze een kattekop, maar dat is meestal in een periode. Ik weet niet of je het nog sprongetjes mag noemen, maar ik vind dat ze nu duidelijker last van sprongetjes heeft dan toen ze baby was. Dan is ze wat nukkiger dan normaal, slaat ze meer en probeert ze met huilen haar zin te krijgen. Al zet ze het niet echt door. Huilen duurt bij Elora nooit lang en vaak geeft ze het snel op. Nu moet ik ook zeggen dat ze met huilen bij ons ook echt niets gedaan krijgt, dus misschien helpt dat ook.
Maar ondanks dat ze wel heel vaak "nee" zegt, is dat 8 van de 10 keer heel gemoedelijk en doet ze toch wat ik van haar vraag. Soms mag ze ook "nee" zeggen. Het verschil is in hoe ik het zeg. Als ik haar iets vertel dan moet ze het doen, maar als ik haar iets vraag dan mag ze weigeren. Zo hoeft ze van mij nooit iemand een kus te geven als ze dat niet wil. Ik vraag het haar wel, maar ze mag weigeren.
Ik voel me echt gezegend met mijn kleine meisje en ik ben vreselijk trots op haar.
Van het moment dat ik haar uit bed haal tot het moment dat ze gaat slapen is Elora aanwezig. Ze brabbelt echt de hele dag door en er is geen ophouden aan. Niet dat ik zo'n stille ben, maar Elora heeft echt het praatrecord in deze familie. Ze omschrijft alles wat ze ziet en doet.
Rustig op de bank tv kijken is er ook niet bij. Meestal rent ze heen en weer en probeert alles op de tv aan te wijzen. Heel soms zit ze even rustig te kijken, maar langer dan 5 minuten houdt ze dat niet uit.
Het is wel altijd één groot feest in het wereldje van ons elfje. Alles is mooi en moet uitgebreid bekeken worden (en het liefst ook aangeraakt) Als ze iets kwijt is (en dat gebeurd regelmatig, want ze is net zo'n chaoot als haar moeder) wordt er uitgebreid gezocht, terwijl ze vertelt wat ze zoekt en het object ook hard roept (ben je nou?). En als ze het dan heeft gevonden steekt ze haar armen in de lucht en roept ze uitgelaten: "Jaaaa vevonduh! (gevonden)" En dan komt ze het aan mij laten zien. Ze heeft aan mij gelukkig een dankbaar publiek, want een publiek heeft ze nodig.
Elora is ook niet een kind dat snel iemand zou negeren. Het valt me op dat veel kinderen om me heen soms helemaal niet reageren als iemand iets tegen ze zegt. Vooral als het iets is dat ze niet willen doen. Elora negeert je dan niet, die zegt gewoon: "Nee". Het komt uiteindelijk allemaal op het zelfde neer natuurlijk, hihi.
Ik ben benieuwd hoe mijn ouders straks op haar gaan reageren als ze terug komen van vakantie. Ze hebben haar dan 7 weken niet gezien en voor mijn gevoel is ze weer enorm veranderd in die 7 weken.
Het lijkt wel of het groeien en ontwikkelen steeds harder gaat. Ze leert niet alleen steeds meer woordjes maar ook begrippen en verbanden leggen.
Zo zegt ze altijd als iemand niest (ook als zij zelf niest) "Bwess you" (bless you) en als we gaan eten: "Eet smwakeluk" of als ze gaat slapen: "Sjaap jekker" en als ze iets knoeit zegt ze: "Oh jeetje, noeien, mamma goommaken" (knoeien, mamma schoonmaken)
Soms is ze een kattekop, maar dat is meestal in een periode. Ik weet niet of je het nog sprongetjes mag noemen, maar ik vind dat ze nu duidelijker last van sprongetjes heeft dan toen ze baby was. Dan is ze wat nukkiger dan normaal, slaat ze meer en probeert ze met huilen haar zin te krijgen. Al zet ze het niet echt door. Huilen duurt bij Elora nooit lang en vaak geeft ze het snel op. Nu moet ik ook zeggen dat ze met huilen bij ons ook echt niets gedaan krijgt, dus misschien helpt dat ook.
Maar ondanks dat ze wel heel vaak "nee" zegt, is dat 8 van de 10 keer heel gemoedelijk en doet ze toch wat ik van haar vraag. Soms mag ze ook "nee" zeggen. Het verschil is in hoe ik het zeg. Als ik haar iets vertel dan moet ze het doen, maar als ik haar iets vraag dan mag ze weigeren. Zo hoeft ze van mij nooit iemand een kus te geven als ze dat niet wil. Ik vraag het haar wel, maar ze mag weigeren.
Ik voel me echt gezegend met mijn kleine meisje en ik ben vreselijk trots op haar.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "kiekodil" 10-12-2008 @ 09:42
Met de dag wordt Elora's woordenschat groter. Ze begint steeds meer in zinsverband te praten. Toch praat ze nog wel behoorlijk "Eloriaans" en moet ze sommige dingen een aantal keer vertellen voordat ik door heb waar ze het nu precies over heeft. Zo kan ze de L nog niet zo goed uitspreken en de W ook niet. Daar krijg je soms de grappigste woordjes van.
Op dit moment is mijn favoriete woord van haar: "Kiekodil" (krokodil)
Maar vandaag had ze ook weer een leuke. Ze heeft van mij een half lege labello gekregen, waar ze dus heel leuk mee kan spelen. Ze smeert zichzelf helemaal onder de labello. Dit noemt ze ook haar: "Stiplip" (ipv Lippestift)
Momenteel heeft ze een maillot over haar arm heen getrokken en is ze me aan het vertellen: "Elowa aankeden (aankleden), mamma ook aankeden, ja mag"
Het is een kleine wijsneus en een mini-bemoeial. Ze doet dingen het liefst op haar eigen manier en raakt een tikkeltje gefrustreerd als ik het anders doe. Dan roept ze heel hard: "nee mamma, nee!"
Ik heb nu eindelijk een getuigen dat ze de kleuren wel degelijk kent. Ze houdt me daar zo mee in het ooitje. Maar ze kan ze niet alleen aanwijzen maar weet dus ook bijna alle namen op het Eloriaans uit te spreken. Maar zodra ik wil dat ze iets doet waar een ander bij is... dan weigert ze het meestal 9 van de 10 keer. Ik moet haar echt foppen om haar iets te laten doen.
Op dit moment is mijn favoriete woord van haar: "Kiekodil" (krokodil)
Maar vandaag had ze ook weer een leuke. Ze heeft van mij een half lege labello gekregen, waar ze dus heel leuk mee kan spelen. Ze smeert zichzelf helemaal onder de labello. Dit noemt ze ook haar: "Stiplip" (ipv Lippestift)
Momenteel heeft ze een maillot over haar arm heen getrokken en is ze me aan het vertellen: "Elowa aankeden (aankleden), mamma ook aankeden, ja mag"
Het is een kleine wijsneus en een mini-bemoeial. Ze doet dingen het liefst op haar eigen manier en raakt een tikkeltje gefrustreerd als ik het anders doe. Dan roept ze heel hard: "nee mamma, nee!"
Ik heb nu eindelijk een getuigen dat ze de kleuren wel degelijk kent. Ze houdt me daar zo mee in het ooitje. Maar ze kan ze niet alleen aanwijzen maar weet dus ook bijna alle namen op het Eloriaans uit te spreken. Maar zodra ik wil dat ze iets doet waar een ander bij is... dan weigert ze het meestal 9 van de 10 keer. Ik moet haar echt foppen om haar iets te laten doen.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- ""Kersjtboowm"" 07-12-2008 @ 19:17
Elora werd vanochtend helemaal hyper wakker. Ze heeft tot diep in de nacht nog Sinterklaas liedjes liggen zingen en ze was nog helemaal in "the spirit".
Toen ik naar beneden kwam met de dozen met kerstversiering, stak Elora haar handen in de lucht en riep dol enthousiast: "JAAAA DOOTJES" (cadeautjes). Gelukkig was ze niet al te overstuur toen ik haar uitlegde dat het geen cadeautjes waren.
Toen ze ging slapen heb ik snel de kerstboom in elkaar gezet en heb al een aantal dingen in de boom gehangen.
Na haar slaapje kwam Elora nog wat suf beneden. Ze was helemaal onder de indruk van de kerstboom. Vol enthousiasme ging ze de dingen in de boom aanwijzen en benoemen. Zo was ze helemaal onderste boven dat er een Heffalump (Lolifant) in de boom hing.
Ze mocht ook zelf een paar onbreekbare ballen (met wat hulp) in de boom hangen en ze vond het geweldig. De kerstboom bleef haar aantrekken en ze stond er regelmatig naar te staren. Nu heb ik ook wel een aantrekkelijke boom voor kleine kinderen want er hangen allemaal poppetjes en diertjes in (ik heb bijna geen ballen)
In de namiddag kwamen de jarige May-Britt met haar mamma en Junior langs. We hadden een paar cadeautjes en Elora snapte er geen pepernoot van dat zij dus geen cadeautjes kreeg. Maar ja, Junior was jarig geweest en May-Britt was het vandaag... dus niets voor Elora. Ze vond het maar oneerlijk en ging er zelfs een beetje om huilen. Ik wilde haar net streng toespreken toen die lieve May-Britt zei dat Elora haar cadeautje wel open mocht maken. Mijn hart smolt en ik kon haar wel zoenen, zo lief vond ik dat gebaar. En toen was het goed voor Elora. Daarna mocht ze ook van Junior een cadeautje open maken, die is ook al zo lief voor haar.
Ze hebben ook met z'n drietjes heerlijk gespeeld. Ondanks dat Elora haar neefje en nicht al een tijdje niet had gezien merk ik duidelijk hoe gek ze op die twee is. Andere kindertjes vindt ze ook leuk, maar ze is NOG meer opgetogen als zij er zijn. De enige uitzondering is Lilah, daar doet ze ook zo enthousiast mee.
May-Britt en Junior gingen weer weg en ik moest even boven iets pakken. Toen ik naar beneden kwam riep Elora: "May-Bwitt" en keek helemaal teleurgesteld toen ze zag dat ik het 'maar' was.
Elora was weer door het dolle heen. Ze kan erg slecht tegen de vele prikkels van de feestdagen merken we. Ze slaapt er 's nachts ook duidelijk slechter van en is helemaal door het dolle heen. Ze rent, danst, lacht, springt en draait wat af op een dag. Tot op het punt dat wij ons een beetje zorgen om haar maken. Ze is wel weer heel lief al is ze aan het eind van de dag vaak zo kapot dat ze af en toe er ineens van moet huilen. Het komt niet vaak voor, maar ik schrik er toch een beetje van. Ook 's nachts in haar slaap huilt ze ineens veel vaker de laatste tijd.
We proberen de dag ook met haar af te bouwen. Dan gaan we even rustig ons ritueel doen: "In bad/ of in de douche.. dan nog even op het 'grote bed' van mamma en pappa een boekje lezen en dan praten over de dag, daarna tandjes poetsen, verhaaltje en naar bed". Maar het helpt niet altijd. Vaak ligt ze nog een half uur na te kletsen in haar bed en 's nachts blijft ze erg onrustig.
Het is wel erg leuk om met haar te praten over de dag. Ze kan steeds meer onthouden wat ze gedaan heeft. Vandaag vroeg Daan: "Wie kwamen er gisteren" en toen ging Elora vertellen: "Zjarte piet en Sinterkaasje" en als je dan door vraagt vertelt ze dat ze een "Dootje" (cadeautje) heeft gekregen en dat het "Dootje" een "Dolly" (pop) was en een "Boot" en als je dan vraagt wat voor een boot zegt ze "Piraat". Ze weet ook dat ze snoepjes heeft gekregen en dat ze voor Sinterklaas een tekening heeft gemaakt. Het leeft allemaal enorm.
Ze weet me ook heel goed uit te spelen met haar vernieuwde woordenschat. Want ze weet dat de kans groter is dat ze krijgt wat ze wil als ze het netjes vraagt. Zo vroeg ze vanavond aan me: "Elowa pease (please) lange vinger hebbuh?" Dan kan ik toch geen nee zeggen? (het was na het eten dus ik zag er ook geen kwaad in) Ze wordt al zo wijs.
Het woord "hebben" is ook heel populair. Maar ze gebruikt het voor alles, ook voor dingen die niets met hebben te maken hebben. Als ze iets wil doen of iets wil kijken of horen dan noemt ze het ook hebben. (Elowa liedje hebben?) Het is wel een vervelend woord want het lijkt nu net of ze alles wil hebben. Maar ja, groeit ze ook wel weer overheen.
Ze wil ook alles wat een ander doet. Als je een boterham eet wil Elora ook een "Boterwham hebbuh". Als je naar het toilet moet wil "Elowa ook cee (wc) hebbuh". Het is super schattig... maar stiekem ook soms best vermoeiend.
Toen ik naar beneden kwam met de dozen met kerstversiering, stak Elora haar handen in de lucht en riep dol enthousiast: "JAAAA DOOTJES" (cadeautjes). Gelukkig was ze niet al te overstuur toen ik haar uitlegde dat het geen cadeautjes waren.
Toen ze ging slapen heb ik snel de kerstboom in elkaar gezet en heb al een aantal dingen in de boom gehangen.
Na haar slaapje kwam Elora nog wat suf beneden. Ze was helemaal onder de indruk van de kerstboom. Vol enthousiasme ging ze de dingen in de boom aanwijzen en benoemen. Zo was ze helemaal onderste boven dat er een Heffalump (Lolifant) in de boom hing.
Ze mocht ook zelf een paar onbreekbare ballen (met wat hulp) in de boom hangen en ze vond het geweldig. De kerstboom bleef haar aantrekken en ze stond er regelmatig naar te staren. Nu heb ik ook wel een aantrekkelijke boom voor kleine kinderen want er hangen allemaal poppetjes en diertjes in (ik heb bijna geen ballen)
In de namiddag kwamen de jarige May-Britt met haar mamma en Junior langs. We hadden een paar cadeautjes en Elora snapte er geen pepernoot van dat zij dus geen cadeautjes kreeg. Maar ja, Junior was jarig geweest en May-Britt was het vandaag... dus niets voor Elora. Ze vond het maar oneerlijk en ging er zelfs een beetje om huilen. Ik wilde haar net streng toespreken toen die lieve May-Britt zei dat Elora haar cadeautje wel open mocht maken. Mijn hart smolt en ik kon haar wel zoenen, zo lief vond ik dat gebaar. En toen was het goed voor Elora. Daarna mocht ze ook van Junior een cadeautje open maken, die is ook al zo lief voor haar.
Ze hebben ook met z'n drietjes heerlijk gespeeld. Ondanks dat Elora haar neefje en nicht al een tijdje niet had gezien merk ik duidelijk hoe gek ze op die twee is. Andere kindertjes vindt ze ook leuk, maar ze is NOG meer opgetogen als zij er zijn. De enige uitzondering is Lilah, daar doet ze ook zo enthousiast mee.
May-Britt en Junior gingen weer weg en ik moest even boven iets pakken. Toen ik naar beneden kwam riep Elora: "May-Bwitt" en keek helemaal teleurgesteld toen ze zag dat ik het 'maar' was.
Elora was weer door het dolle heen. Ze kan erg slecht tegen de vele prikkels van de feestdagen merken we. Ze slaapt er 's nachts ook duidelijk slechter van en is helemaal door het dolle heen. Ze rent, danst, lacht, springt en draait wat af op een dag. Tot op het punt dat wij ons een beetje zorgen om haar maken. Ze is wel weer heel lief al is ze aan het eind van de dag vaak zo kapot dat ze af en toe er ineens van moet huilen. Het komt niet vaak voor, maar ik schrik er toch een beetje van. Ook 's nachts in haar slaap huilt ze ineens veel vaker de laatste tijd.
We proberen de dag ook met haar af te bouwen. Dan gaan we even rustig ons ritueel doen: "In bad/ of in de douche.. dan nog even op het 'grote bed' van mamma en pappa een boekje lezen en dan praten over de dag, daarna tandjes poetsen, verhaaltje en naar bed". Maar het helpt niet altijd. Vaak ligt ze nog een half uur na te kletsen in haar bed en 's nachts blijft ze erg onrustig.
Het is wel erg leuk om met haar te praten over de dag. Ze kan steeds meer onthouden wat ze gedaan heeft. Vandaag vroeg Daan: "Wie kwamen er gisteren" en toen ging Elora vertellen: "Zjarte piet en Sinterkaasje" en als je dan door vraagt vertelt ze dat ze een "Dootje" (cadeautje) heeft gekregen en dat het "Dootje" een "Dolly" (pop) was en een "Boot" en als je dan vraagt wat voor een boot zegt ze "Piraat". Ze weet ook dat ze snoepjes heeft gekregen en dat ze voor Sinterklaas een tekening heeft gemaakt. Het leeft allemaal enorm.
Ze weet me ook heel goed uit te spelen met haar vernieuwde woordenschat. Want ze weet dat de kans groter is dat ze krijgt wat ze wil als ze het netjes vraagt. Zo vroeg ze vanavond aan me: "Elowa pease (please) lange vinger hebbuh?" Dan kan ik toch geen nee zeggen? (het was na het eten dus ik zag er ook geen kwaad in) Ze wordt al zo wijs.
Het woord "hebben" is ook heel populair. Maar ze gebruikt het voor alles, ook voor dingen die niets met hebben te maken hebben. Als ze iets wil doen of iets wil kijken of horen dan noemt ze het ook hebben. (Elowa liedje hebben?) Het is wel een vervelend woord want het lijkt nu net of ze alles wil hebben. Maar ja, groeit ze ook wel weer overheen.
Ze wil ook alles wat een ander doet. Als je een boterham eet wil Elora ook een "Boterwham hebbuh". Als je naar het toilet moet wil "Elowa ook cee (wc) hebbuh". Het is super schattig... maar stiekem ook soms best vermoeiend.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Sinterklaas middag" 06-12-2008 @ 19:55
Het Sinterklaas bezoek heeft echt al mijn stoutste verwachtingen overtroffen. Ik kan met heel mijn hart zeggen dat dit het leukste Sinterklaasfeest was dat ik ooit heb gevierd.
Ik was een tikkeltje bang dat Elora het maar niets zo vinden, die Sint en Piet over de vloer. We hadden mijn nichtje, haar man, haar vier kinderen en mijn tante ook uitgenodigd, want Sinterklaas komt niet voor maar één kind. :wink:
Elora ontmoette de Sint en Piet al in hun incognito fase. Ze was wat verlegen maar dat was ze al snel kwijt. Toen de neefjes en nichtjes kwamen konden Klaas en Piet hun eigen kleding aantrekken en Elora ging heerlijk spelen. Het was erg gezellig en Elora kon het vooral goed vinden met Naniek, haar driejarige nichtje.
Het duurde niet lang of we hoorden iets rommelen boven. De kinderen reageerde wisselend. De één gilde het uit van enthousiasme, de ander werd er stil van. Elora bleef doodstil ergens achter in de kamer staan en keek met grote ogen naar de Piet die binnen kwam. De andere kinderen begonnen eerbiedig te zingen. En toen Sinterklaas ook nog binnenkwam dat ik even dat het oudste nichtje, Yara, in katzwijm zou vallen. Ook haar oudste broertje Joey keek met grote verrukte ogen en vertelde mij alsof hij een groot geheim wist, dat in de zak cadeautjes zaten en die mochten ze echt houden. Het was zo schattig.
Naniek vond Sinterklaas een beetje eng, maar met pappa erbij durfte ze wel iets aan hem te vertellen. Ik had verwacht dat Elora het dus ook eng zou vinden. Haar eerste reactie was een tikkeltje terug houdend. Maar mijn dochter is te koop... en ze is niet duur... 1 dreumeshandje pepernoten en Zwarte Piet was haar grote vriend. Ze wilde zelfs bij hem op schoot en kwam zelf met het idee. Maar er was er één die haar hart nog meer gestolen had... en dat was Sinterklaas zelf. Ze sloofde zich helemaal uit voor hem. Hele verhalen hing ze op en ze bleef naar hem toegaan. Ze heeft zelfs een tekening voor hem gemaakt en die ging ze geven. Ik heb haar nog nooit zo enthousiast gezien... zelfs niet met Halloween en daar was ze al half doorgedraaid.
Op een gegeven moment hebben we haar echt even weg moeten halen bij Sinterklaas, want Elora bleef naar hem toe gaan. Zelfs toen hij tegen de andere kinderen aan het praten was. Elora was gewoon helemaal in Lurve met de oude goedheilig man.
Ze heeft zelfs (een beetje halfbakken) het liedje van Sinterklaasje bonne bonne bonne voor hem gezongen (en dat zegt wat, want die zingt ze meestal alleen voor de prive publieken) Toen ze een popje had gekregen van de Sint is ze denk ik wel 30 keer (en ik overdrijf beslist niet) terug gegaan om te bedanken voor haar popje en het popje te laten zien. Ze was helemaal in de wolken.
Toen de Sint weer weg ging riep ze ook zo hard als ze kan (en dat is hard) "DAG SINTERKLAASJE" Ze was echt door het dolle heen.
Zelfs nu in bed hoor ik haar mompelen over Sinterklaas en Zwarte Piet, terwijl de Sint en zijn knecht echt al weer een paar uur geleden vertrokken zijn.
Ik vond het een groot success en heb genoten van mijn kleine meid
Ik was een tikkeltje bang dat Elora het maar niets zo vinden, die Sint en Piet over de vloer. We hadden mijn nichtje, haar man, haar vier kinderen en mijn tante ook uitgenodigd, want Sinterklaas komt niet voor maar één kind. :wink:
Elora ontmoette de Sint en Piet al in hun incognito fase. Ze was wat verlegen maar dat was ze al snel kwijt. Toen de neefjes en nichtjes kwamen konden Klaas en Piet hun eigen kleding aantrekken en Elora ging heerlijk spelen. Het was erg gezellig en Elora kon het vooral goed vinden met Naniek, haar driejarige nichtje.
Het duurde niet lang of we hoorden iets rommelen boven. De kinderen reageerde wisselend. De één gilde het uit van enthousiasme, de ander werd er stil van. Elora bleef doodstil ergens achter in de kamer staan en keek met grote ogen naar de Piet die binnen kwam. De andere kinderen begonnen eerbiedig te zingen. En toen Sinterklaas ook nog binnenkwam dat ik even dat het oudste nichtje, Yara, in katzwijm zou vallen. Ook haar oudste broertje Joey keek met grote verrukte ogen en vertelde mij alsof hij een groot geheim wist, dat in de zak cadeautjes zaten en die mochten ze echt houden. Het was zo schattig.
Naniek vond Sinterklaas een beetje eng, maar met pappa erbij durfte ze wel iets aan hem te vertellen. Ik had verwacht dat Elora het dus ook eng zou vinden. Haar eerste reactie was een tikkeltje terug houdend. Maar mijn dochter is te koop... en ze is niet duur... 1 dreumeshandje pepernoten en Zwarte Piet was haar grote vriend. Ze wilde zelfs bij hem op schoot en kwam zelf met het idee. Maar er was er één die haar hart nog meer gestolen had... en dat was Sinterklaas zelf. Ze sloofde zich helemaal uit voor hem. Hele verhalen hing ze op en ze bleef naar hem toegaan. Ze heeft zelfs een tekening voor hem gemaakt en die ging ze geven. Ik heb haar nog nooit zo enthousiast gezien... zelfs niet met Halloween en daar was ze al half doorgedraaid.
Op een gegeven moment hebben we haar echt even weg moeten halen bij Sinterklaas, want Elora bleef naar hem toe gaan. Zelfs toen hij tegen de andere kinderen aan het praten was. Elora was gewoon helemaal in Lurve met de oude goedheilig man.
Ze heeft zelfs (een beetje halfbakken) het liedje van Sinterklaasje bonne bonne bonne voor hem gezongen (en dat zegt wat, want die zingt ze meestal alleen voor de prive publieken) Toen ze een popje had gekregen van de Sint is ze denk ik wel 30 keer (en ik overdrijf beslist niet) terug gegaan om te bedanken voor haar popje en het popje te laten zien. Ze was helemaal in de wolken.
Toen de Sint weer weg ging riep ze ook zo hard als ze kan (en dat is hard) "DAG SINTERKLAASJE" Ze was echt door het dolle heen.
Zelfs nu in bed hoor ik haar mompelen over Sinterklaas en Zwarte Piet, terwijl de Sint en zijn knecht echt al weer een paar uur geleden vertrokken zijn.
Ik vond het een groot success en heb genoten van mijn kleine meid
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Nog één nachtje slapen" 05-12-2008 @ 11:29
Nog één nachtje slapen en dan komt Sinterklaas naar ons huis toe. We vieren het een dagje later, omdat ik het liever 's ochtends vier dan 's avonds.
Momenteel ziet ons huis eruit als of een mini orkaan er door heen is gegaan... dat is ook eigenlijk wel zo, we noemen de orkaan Elora. Ik ben een paar dagen ziek geweest en ik merk dat ik het niet heb bijgehouden. En nu, nog wat wankelig moet ik er toch echt aan geloven.
Met Elora gaat alles weer helemaal goed. Ze is weer net zo druk als altijd en weer net zo gezellig. Ik was toevallig wat oude filmpjes van haar aan het kijken en schrok hoe ze is veranderd. Wat een grote meid is het toch ineens geworden in de laatste paar maanden.
Wat leuk is dat ze dingen met elkaar begint te associeren. Zo denkt ze als ze een bewegende lijn met sterretjes op tv ziet, dat het Tinkerbell is, en mensen die op het dak klimmen in verhaaltjes zijn pieten.
Iedere dag wordt haar fantasie weer een beetje rijker en haar woordenschat een beetje groter. Zowel in het Engels als het Nederlands, al is haar Nederlandse woordenschat nog steeds vele malen groter.
Ze wijst van alles aan in haar boekjes en vertelt er dan ook van alles bij. Ze doet ook dingen na die ze anderen ziet doen.
Momenteel vraagt ze overal netjes bij of ze het mag. Dan vraagt ze bijvoorbeeld "Elowa mag bwoodje eten?", of "Elowa mag tekenen?" En als ik dan ja zeg, dan zegt ze "Mag wel". Het is ook zo'n opoe.
Ze vraagt zelf of ze naar bed mag als ze moe is. Dan wil ze met "Hefawump" (hefalump) en "bunny" gaan slapen. Die worden ook altijd eerst uitgebreid geknuffeld.
Luiers verschonen vindt ze minder erg dan vroeger. Dat komt omdat we nu luiers met Sesamstraat figuren hebben en dat helpt. Meestal vraagt ze of ze een Cookie Monster luier aan mag, want hij is haar nieuwe favoriet. Toch gaat het nog niet altijd zonder slag of stoot, want geduldig is ons kind niet.
Ze bestelt ook zelf wat ze wil op brood (meestal boterhammen worst, wat zij "bwoodjevlees" noemt of "bowst")
De poppenliefde is hier thuis een klein beetje voorbij. Ze is nu heel erg gek op "eten maken" en wil de hele dag voor me koken. Meestal krijg ik vlees, ijs of vis (in die volgorde ook) Zij bepaald ook wanneer het "op" is en dan gaat ze nieuwe maken. Daar kiest ze dan een plek voor uit en dan "schept" ze het "eten" ook uit de lucht met haar hand. Ik ga er altijd vrolijk in mee. Soms maakt ze eten voor zichzelf of voor de pluche smurfen of beren.
Haar liefste speelgoed is op dit moment de "little people". Tekenen vindt ze ook nog heel leuk, maar is ze ook minder mee bezig dan een maand geleden.
Tijdens mijn ziek zijn heeft ze met haar pappa Pizza gegeten en sinds dien als ze een piepje hoort van oven, magnetron, wasmachine of vaatwasser roept ze heel hard: "Jaaaa, PIZZA!!" Ze scheen het ook erg lekker te vinden.
Met haar pappa in de stad is ze een zwarte piet tegen gekomen. Deze piet deelde cadeautjes uit en Elora heeft het er nog over. Ze vond dat zo interessant. Ik ben benieuwd hoe ze morgen gaat reageren. Ik hoorde van Daan dat ze erg verlegen was bij de Piet en niets zei en nauwelijks bewoog. We zullen wel zien morgen. Ik hoop dat ze haar Sinterklaas liedje zingt. Ik probeer hem telkens te filmen, maar het lukt niet zo best. Zodra ze de camera ziet, wil ze kijken naar de filmpjes erop en doet ze niet meer wat ze aan het doen was. Ik heb een klein stukje van het liedje kunnen filmen, maar het was zonder veel overtuiging. Ik hoop dat ik haar echte "Bonne bonne, gooie jege jege tonne" op film kan krijgen.
Momenteel ziet ons huis eruit als of een mini orkaan er door heen is gegaan... dat is ook eigenlijk wel zo, we noemen de orkaan Elora. Ik ben een paar dagen ziek geweest en ik merk dat ik het niet heb bijgehouden. En nu, nog wat wankelig moet ik er toch echt aan geloven.
Met Elora gaat alles weer helemaal goed. Ze is weer net zo druk als altijd en weer net zo gezellig. Ik was toevallig wat oude filmpjes van haar aan het kijken en schrok hoe ze is veranderd. Wat een grote meid is het toch ineens geworden in de laatste paar maanden.
Wat leuk is dat ze dingen met elkaar begint te associeren. Zo denkt ze als ze een bewegende lijn met sterretjes op tv ziet, dat het Tinkerbell is, en mensen die op het dak klimmen in verhaaltjes zijn pieten.
Iedere dag wordt haar fantasie weer een beetje rijker en haar woordenschat een beetje groter. Zowel in het Engels als het Nederlands, al is haar Nederlandse woordenschat nog steeds vele malen groter.
Ze wijst van alles aan in haar boekjes en vertelt er dan ook van alles bij. Ze doet ook dingen na die ze anderen ziet doen.
Momenteel vraagt ze overal netjes bij of ze het mag. Dan vraagt ze bijvoorbeeld "Elowa mag bwoodje eten?", of "Elowa mag tekenen?" En als ik dan ja zeg, dan zegt ze "Mag wel". Het is ook zo'n opoe.
Ze vraagt zelf of ze naar bed mag als ze moe is. Dan wil ze met "Hefawump" (hefalump) en "bunny" gaan slapen. Die worden ook altijd eerst uitgebreid geknuffeld.
Luiers verschonen vindt ze minder erg dan vroeger. Dat komt omdat we nu luiers met Sesamstraat figuren hebben en dat helpt. Meestal vraagt ze of ze een Cookie Monster luier aan mag, want hij is haar nieuwe favoriet. Toch gaat het nog niet altijd zonder slag of stoot, want geduldig is ons kind niet.
Ze bestelt ook zelf wat ze wil op brood (meestal boterhammen worst, wat zij "bwoodjevlees" noemt of "bowst")
De poppenliefde is hier thuis een klein beetje voorbij. Ze is nu heel erg gek op "eten maken" en wil de hele dag voor me koken. Meestal krijg ik vlees, ijs of vis (in die volgorde ook) Zij bepaald ook wanneer het "op" is en dan gaat ze nieuwe maken. Daar kiest ze dan een plek voor uit en dan "schept" ze het "eten" ook uit de lucht met haar hand. Ik ga er altijd vrolijk in mee. Soms maakt ze eten voor zichzelf of voor de pluche smurfen of beren.
Haar liefste speelgoed is op dit moment de "little people". Tekenen vindt ze ook nog heel leuk, maar is ze ook minder mee bezig dan een maand geleden.
Tijdens mijn ziek zijn heeft ze met haar pappa Pizza gegeten en sinds dien als ze een piepje hoort van oven, magnetron, wasmachine of vaatwasser roept ze heel hard: "Jaaaa, PIZZA!!" Ze scheen het ook erg lekker te vinden.
Met haar pappa in de stad is ze een zwarte piet tegen gekomen. Deze piet deelde cadeautjes uit en Elora heeft het er nog over. Ze vond dat zo interessant. Ik ben benieuwd hoe ze morgen gaat reageren. Ik hoorde van Daan dat ze erg verlegen was bij de Piet en niets zei en nauwelijks bewoog. We zullen wel zien morgen. Ik hoop dat ze haar Sinterklaas liedje zingt. Ik probeer hem telkens te filmen, maar het lukt niet zo best. Zodra ze de camera ziet, wil ze kijken naar de filmpjes erop en doet ze niet meer wat ze aan het doen was. Ik heb een klein stukje van het liedje kunnen filmen, maar het was zonder veel overtuiging. Ik hoop dat ik haar echte "Bonne bonne, gooie jege jege tonne" op film kan krijgen.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "deuren" 02-12-2008 @ 09:52
Nou na drie dagen drama met onze mini Linda Blair, heeft Elora haar buikgriep doorgegeven aan haar moeder.
Het was een weekend vol stress en vooral vol dweilen. Godzijdank dat Daan er wel tegen kan. Ik ben zo blij met hem!!
Ons kleine meisje is ook behoorlijk afgevallen. Gelukkig kan ze het hebben. En verder is ze al de tijd vrolijk geweest. Ondanks het vele spugen. Ze gaf ook zelf telkens aan dat ze wel weer naar haar bedje wilde en dat hebben we dan ook ingewilligd.
Gisteren was ze weer helemaal de oude toen ze bij Miema vandaan kwam. Ze is weer druk en levendig (al was ze niet heel rustig hoor, toen ze ziek was, maar wel rustiger)
Tot onze schok zagen we dat Elora nu dus deuren open kan krijgen. Ik vind het maar eng, want ze moet heel erg haar best doen ervoor en de kans dat haar vingers er tussen kunnen komen is groot. Ze staat namelijk op haar tenen om de deurkruk naar beneden te halen en dan staat ze niet stabiel. Zodra de deur een beetje open is doet ze haar vingertjes er al tussen om hem open te krijgen en ze hoeft maar één keer naar voren te leunen tegen de deur en haar vingers zitten er al tussen. Ik vind het maar eng allemaal.
Maar ja, wat moet ik? Moet ik het verbieden? Aan de ene kant ben ik er nog niet aan toe dat Elora al deuren kan openen, dan moet ik nog beter op gaan letten... aan de andere kant... zij is er duidelijk WEL aan toe...
Het was een weekend vol stress en vooral vol dweilen. Godzijdank dat Daan er wel tegen kan. Ik ben zo blij met hem!!
Ons kleine meisje is ook behoorlijk afgevallen. Gelukkig kan ze het hebben. En verder is ze al de tijd vrolijk geweest. Ondanks het vele spugen. Ze gaf ook zelf telkens aan dat ze wel weer naar haar bedje wilde en dat hebben we dan ook ingewilligd.
Gisteren was ze weer helemaal de oude toen ze bij Miema vandaan kwam. Ze is weer druk en levendig (al was ze niet heel rustig hoor, toen ze ziek was, maar wel rustiger)
Tot onze schok zagen we dat Elora nu dus deuren open kan krijgen. Ik vind het maar eng, want ze moet heel erg haar best doen ervoor en de kans dat haar vingers er tussen kunnen komen is groot. Ze staat namelijk op haar tenen om de deurkruk naar beneden te halen en dan staat ze niet stabiel. Zodra de deur een beetje open is doet ze haar vingertjes er al tussen om hem open te krijgen en ze hoeft maar één keer naar voren te leunen tegen de deur en haar vingers zitten er al tussen. Ik vind het maar eng allemaal.
Maar ja, wat moet ik? Moet ik het verbieden? Aan de ene kant ben ik er nog niet aan toe dat Elora al deuren kan openen, dan moet ik nog beter op gaan letten... aan de andere kant... zij is er duidelijk WEL aan toe...
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Exorcist" 28-11-2008 @ 20:51
Nou Linda Blair had aantekeningen kunnen maken voor de film the Exorcist vandaag. Elora heeft behoorlijk gespuugd, de arme schat.
Het was echt hartverscheurend hoe vrolijk ze er nog bij was maar ook erg zielig tegelijkertijd. Ze wilde wel lekker geknuffeld worden. En toen ik verdrietig keek omdat ze zo ziek was, ging ze nota bene MIJ troosten. Wat een lief kind heb ik toch.
Maar even kijken het vannacht gaat. Voorlopig slaapt ze heerlijk. Alle knuffels zijn al weer uit de wasmachine maar we durven niet al haar knuffeltjes in haar bed te leggen, zodat ze niet weer in één keer zonder zit. Ze was erg verdrietig toen we haar vertelde dat "bunny" nog vies is.
Het was echt hartverscheurend hoe vrolijk ze er nog bij was maar ook erg zielig tegelijkertijd. Ze wilde wel lekker geknuffeld worden. En toen ik verdrietig keek omdat ze zo ziek was, ging ze nota bene MIJ troosten. Wat een lief kind heb ik toch.
Maar even kijken het vannacht gaat. Voorlopig slaapt ze heerlijk. Alle knuffels zijn al weer uit de wasmachine maar we durven niet al haar knuffeltjes in haar bed te leggen, zodat ze niet weer in één keer zonder zit. Ze was erg verdrietig toen we haar vertelde dat "bunny" nog vies is.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Spugen" 28-11-2008 @ 16:54
"Oh mamma... vies", hoor ik uit Elora haar kamertje roepen. Verschrikt ga ik kijken.. het zal haar luier wel weer zijn. Ze heeft in de laatste twee dagen al haar slaapzakken ondergepoept. We gingen er van uit dat het haar tanden waren die nog steeds aan het doorkomen zijn (we zien nu de puntjes al zitten)
Maar tot mijn schrik had ze dit keer haar slaapzak niet onder gepoept... maar onder gespuugd. Behoorlijk van streek zit mijn kleine meisje tussen brokjes cornflakes en restjes tosti.
Er zijn dus twee dingen waar ik ABSOLUUT niet tegen kan... bloed en spuug. Bij het eerste kan ik nog op automatische piloot gaan en daarna moet ik echt even bijkomen... bij het tweede... dan ga ik gewoon kokhalsen.
Dus kokhalsend stond ik Elora haar bed en haar onder gespuugde knuffels af te halen. Door mijn reactie raakte Elora nog meer overstuur. Aan het eind van het verhaal heb ik Daan maar gebeld, omdat ik niet meer wist wat ik moest doen. Elora raakte helemaal in paniek als ik moest kokhalsen, maar het is niet iets waar ik iets aan kan doen. Hij is naar huis gekomen en heeft dus de boel voor me op geruimd (DE SCHAT). Ik voelde me zo ellendig en wist niet wat ik met Elora aan moest. Ze wilde eten en drinken, maar alles wat ik haar gaf (water en crackers) kwam er net zo hard weer uit.
Ik merkte pas dat het beter ging toen Elora zelf ging zeggen dat ze moest spugen. Want ze vond het wel interessant om te zien hoe ik met haar onder mijn arm heen en weer rende. Voorlopig hebben we haar al weer drinken kunnen geven... maar hoe het met eten gaat... ik weet het niet.
Maar tot mijn schrik had ze dit keer haar slaapzak niet onder gepoept... maar onder gespuugd. Behoorlijk van streek zit mijn kleine meisje tussen brokjes cornflakes en restjes tosti.
Er zijn dus twee dingen waar ik ABSOLUUT niet tegen kan... bloed en spuug. Bij het eerste kan ik nog op automatische piloot gaan en daarna moet ik echt even bijkomen... bij het tweede... dan ga ik gewoon kokhalsen.
Dus kokhalsend stond ik Elora haar bed en haar onder gespuugde knuffels af te halen. Door mijn reactie raakte Elora nog meer overstuur. Aan het eind van het verhaal heb ik Daan maar gebeld, omdat ik niet meer wist wat ik moest doen. Elora raakte helemaal in paniek als ik moest kokhalsen, maar het is niet iets waar ik iets aan kan doen. Hij is naar huis gekomen en heeft dus de boel voor me op geruimd (DE SCHAT). Ik voelde me zo ellendig en wist niet wat ik met Elora aan moest. Ze wilde eten en drinken, maar alles wat ik haar gaf (water en crackers) kwam er net zo hard weer uit.
Ik merkte pas dat het beter ging toen Elora zelf ging zeggen dat ze moest spugen. Want ze vond het wel interessant om te zien hoe ik met haar onder mijn arm heen en weer rende. Voorlopig hebben we haar al weer drinken kunnen geven... maar hoe het met eten gaat... ik weet het niet.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Gaat ie?" 28-11-2008 @ 12:30
Met een harde klap stoot ik mijn hand tegen de hoek van de tafel. "Au!!". Elora kijkt op van haar Lid Piepul (little people) en vraagt, "Gaat ie, mamma?" Ik proest het meteen uit... wat een opoe heb ik toch.
Zo bemoeid ze zich de hele dag met me. Als ik gaap vraagt ze meteen: "Mamma moe?" En als ik dan ja zeg, zegt ze "Soddy" (sorry) en word ik meteen uitgebreid geknuffeld. Heerlijk is dat. Het lijkt wel of ze steeds meer wil knuffelen en daar ben ik dol gelukkig mee.
Als ik haar nu ophaal van mijn tante kan ik al kleine gesprekjes met haar voeren. Ze vertelt me dat het "nice" was bij Miema en Opa 'Jeen' (Leen) en dat ze met de poppen gespeeld heeft of met het hondje "Vipuh" (viper). Als ze een blond meisje ergens ziet denkt ze dat het "Keddy" (Kelly, mijn nichtje) is, want die ziet ze vaak dinsdag bij Miema. Thuis vraagt ze om Appuhsap en een kaakje. Want dat krijgt ze bij Miema altijd. En verder is ze helemaal in de ban van mijn tante en mijn oom. Het is erg schattig.
Op dit moment vindt Elora het erg grappig om ons aan het "schrikken" te maken. Ze gaat er zo spontaan van lachen dat we maar mee doen in haar gekke spelletjes. Als we vinden dat het genoeg is (met wat dan ook) dan vraagt ze heel lief met één vingertje: "Een keer mamma, not (nog) een keer" en ze probeert het ook wel eens met "Jaatste (laatste) keer, mamma, een keer". Daarna heeft ze er ook vrede mee als het niet meer mag.
Ze komt ook steeds met dingen die ik haar niet geleerd heb. Zoals: "Slaap jekker (lekker)" of "Eet smjakejijk". Het is zo schattig omdat allemaal in de goed context te horen van haar.
Elora doet me af en toe aan een verslaggeefster denken. Ik noem haar mijn kleine narrator (verteller). Alles wat wij doen wordt door haar gebrabbel ondersteund. "Mamma haartjes kammen" of "Mamma eten makuh (maken)" Ik kan niets doen zonder een verslag van onze babbelkous.
Een hinderlijke gewoonte is dat ze altijd op een andere verdieping wil zijn dan ze is. Zijn we beneden aan het spelen wil ze naar "Bofuh" en zijn we boven aan het spelen wil ze liever "Neden" zijn. Het is gewoon een spelletje.
Onze arme poes Lily heeft het ook behoorlijk te voortduren met haar. Het beest wordt tegen de wil in gek geknuffeld. Heel schattig allemaal, maar Lily vindt het maar niets. Toch laat ze al meer toe dan vroeger en tolereert ze het hardhandige geknuffel van het mini bazinnetje wel tot op een bepaalde hoogte (dan rent ze hard weg)
We hebben vandaag bijna een half uur naar de vogels in de tuin gekeken. Elora heeft met haar pappa de zakjes met mezenbollen en pinda's opgehangen en nu is het een drukte van gevederd geweld in onze tuin. Elora staat soms hard op de ramen te bonzen en roept "Voguhs, kom maar eten maken!" Dit jaagt natuurlijk gelijk alles weg en ik heb haar geleerd dat ze heel zachtjes moet zijn. Wat erg komisch is want nu fluistert ze dus halfhard naar mij en naar de vogels.
Zondag gaan we een kijkje nemen in de Megastores. Ik hoop een piet tegen te komen, want ik ben er nog geen tegen gekomen. Dan merk ik wel ineens dat ik niet meer in het centrum van Den Haag woon, hier is het allemaal rustiger. Ik ben benieuwd hoe ze reageert. Het zal een beetje een generale repetitie zijn voor 6 December.
Zo bemoeid ze zich de hele dag met me. Als ik gaap vraagt ze meteen: "Mamma moe?" En als ik dan ja zeg, zegt ze "Soddy" (sorry) en word ik meteen uitgebreid geknuffeld. Heerlijk is dat. Het lijkt wel of ze steeds meer wil knuffelen en daar ben ik dol gelukkig mee.
Als ik haar nu ophaal van mijn tante kan ik al kleine gesprekjes met haar voeren. Ze vertelt me dat het "nice" was bij Miema en Opa 'Jeen' (Leen) en dat ze met de poppen gespeeld heeft of met het hondje "Vipuh" (viper). Als ze een blond meisje ergens ziet denkt ze dat het "Keddy" (Kelly, mijn nichtje) is, want die ziet ze vaak dinsdag bij Miema. Thuis vraagt ze om Appuhsap en een kaakje. Want dat krijgt ze bij Miema altijd. En verder is ze helemaal in de ban van mijn tante en mijn oom. Het is erg schattig.
Op dit moment vindt Elora het erg grappig om ons aan het "schrikken" te maken. Ze gaat er zo spontaan van lachen dat we maar mee doen in haar gekke spelletjes. Als we vinden dat het genoeg is (met wat dan ook) dan vraagt ze heel lief met één vingertje: "Een keer mamma, not (nog) een keer" en ze probeert het ook wel eens met "Jaatste (laatste) keer, mamma, een keer". Daarna heeft ze er ook vrede mee als het niet meer mag.
Ze komt ook steeds met dingen die ik haar niet geleerd heb. Zoals: "Slaap jekker (lekker)" of "Eet smjakejijk". Het is zo schattig omdat allemaal in de goed context te horen van haar.
Elora doet me af en toe aan een verslaggeefster denken. Ik noem haar mijn kleine narrator (verteller). Alles wat wij doen wordt door haar gebrabbel ondersteund. "Mamma haartjes kammen" of "Mamma eten makuh (maken)" Ik kan niets doen zonder een verslag van onze babbelkous.
Een hinderlijke gewoonte is dat ze altijd op een andere verdieping wil zijn dan ze is. Zijn we beneden aan het spelen wil ze naar "Bofuh" en zijn we boven aan het spelen wil ze liever "Neden" zijn. Het is gewoon een spelletje.
Onze arme poes Lily heeft het ook behoorlijk te voortduren met haar. Het beest wordt tegen de wil in gek geknuffeld. Heel schattig allemaal, maar Lily vindt het maar niets. Toch laat ze al meer toe dan vroeger en tolereert ze het hardhandige geknuffel van het mini bazinnetje wel tot op een bepaalde hoogte (dan rent ze hard weg)
We hebben vandaag bijna een half uur naar de vogels in de tuin gekeken. Elora heeft met haar pappa de zakjes met mezenbollen en pinda's opgehangen en nu is het een drukte van gevederd geweld in onze tuin. Elora staat soms hard op de ramen te bonzen en roept "Voguhs, kom maar eten maken!" Dit jaagt natuurlijk gelijk alles weg en ik heb haar geleerd dat ze heel zachtjes moet zijn. Wat erg komisch is want nu fluistert ze dus halfhard naar mij en naar de vogels.
Zondag gaan we een kijkje nemen in de Megastores. Ik hoop een piet tegen te komen, want ik ben er nog geen tegen gekomen. Dan merk ik wel ineens dat ik niet meer in het centrum van Den Haag woon, hier is het allemaal rustiger. Ik ben benieuwd hoe ze reageert. Het zal een beetje een generale repetitie zijn voor 6 December.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Huishoudblues" 26-11-2008 @ 23:00
Als mensen me vragen wat ik nu het moeilijkste aan het moederschap vind, ben ik altijd geneigd om te roepen: "Het huishouden". Ik ben echt een huisvrouw van lik-me-vestje. En Elora is kampioene in het rommel maken (dat heeft ze niet van vreemden). Als ik net klaar ben hoef ik me maar om te draaien en zie ik mijn dochter met een triomfantelijk gezicht tussen een grote bende van speelgoed en andere 'gestolen' dingen staan. Reclame folders liggen dan verspreid door de hele kamer en je kan een spoor van 'cijntjes' (rozijntjes) volgen op de vloer.
Binnen vijf minuten kan Elora een werkelijke ravage aanrichten en wat ik ook doe, ik krijg het niet opgeruimd.
Mijn nieuwe oplossing is: Minder spullen in de woonkamer. Ik ben begonnen met het speelhuisje weg te halen. Dat heb ik gedaan onder het mom van: Even weer een woonkamer voor mamma en pappa, in plaats van een speelparadijs. De trampoline staat er nog wel, maar daar moet ik ook op sporten, dus die is voor iedereen.
Ook heb ik het speelgoed gesorteerd in "boven" en "Beneden" speelgoed. Zodat niet alles meer door elkaar ligt. Want ik had heel braaf alles in kisten of op planken gezet, maar Elora komt gewoon overal bij en niets is veilig. Madamme kiest zelf wel waar ze mee speelt. En hoe meer keuze er is, hoe minder ze er actief mee bezig is.
Momenteel is alles waar ze mee speelt verliefd en zoent en knuffelt er op los. Ze brabbelt hele verhalen, waarvan ik de helft maar kan volgen, maar fantasie heeft ze voor tien.
Natuurlijk mopper ik wel op het huishouden, maar zijn dat stiekem niet de echte zorgen. Ik denk als ik eerlijk antwoord op de vraag moet geven, wat ik nu het zwaarst aan het moederschap vind, zou ik moeten zeggen "De zorgen". Vooral als ze ziek is. Maar ook al als ik twijfel of ik het wel allemaal goed doe. Niet dat ik me de hele dag zorgen loop te maken, beslist niet. Meestal (op die paar momenten na dat Elora de kolder in haar kop heeft en ineens van alles uit probeert) is het echt genieten met mijn kleine meid.
Binnen vijf minuten kan Elora een werkelijke ravage aanrichten en wat ik ook doe, ik krijg het niet opgeruimd.
Mijn nieuwe oplossing is: Minder spullen in de woonkamer. Ik ben begonnen met het speelhuisje weg te halen. Dat heb ik gedaan onder het mom van: Even weer een woonkamer voor mamma en pappa, in plaats van een speelparadijs. De trampoline staat er nog wel, maar daar moet ik ook op sporten, dus die is voor iedereen.
Ook heb ik het speelgoed gesorteerd in "boven" en "Beneden" speelgoed. Zodat niet alles meer door elkaar ligt. Want ik had heel braaf alles in kisten of op planken gezet, maar Elora komt gewoon overal bij en niets is veilig. Madamme kiest zelf wel waar ze mee speelt. En hoe meer keuze er is, hoe minder ze er actief mee bezig is.
Momenteel is alles waar ze mee speelt verliefd en zoent en knuffelt er op los. Ze brabbelt hele verhalen, waarvan ik de helft maar kan volgen, maar fantasie heeft ze voor tien.
Natuurlijk mopper ik wel op het huishouden, maar zijn dat stiekem niet de echte zorgen. Ik denk als ik eerlijk antwoord op de vraag moet geven, wat ik nu het zwaarst aan het moederschap vind, zou ik moeten zeggen "De zorgen". Vooral als ze ziek is. Maar ook al als ik twijfel of ik het wel allemaal goed doe. Niet dat ik me de hele dag zorgen loop te maken, beslist niet. Meestal (op die paar momenten na dat Elora de kolder in haar kop heeft en ineens van alles uit probeert) is het echt genieten met mijn kleine meid.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Grote meid" 23-11-2008 @ 14:02
"U zal wel merken dat nu uw kind wat beter kan communiceren, zij of hij minder drifbuien heeft" stond er doodleuk in een of andere baby nieuwsbrief.
"Nee mevrouw" sprak ik hardop tegen mijn computerscherm waar een denkbeeldige schrijfster zat, "Daar merk ik nu niets van... sterker nog, mijn kind lijkt juist driftiger te zijn geworden sinds ze kan communiceren.... ze probeert ons in ieder geval een stuk meer uit dan vroeger"
De tijd schenkt me geen genade en gaat in een rotvaart door. Ik probeer me als een idioot aan te passen aan alles wat aan het veranderen is, maar soms heb ik het gevoel dat ik berg-op in wind-tegen fiets. Wat gaat het hard allemaal en wat ben ik soms ongelovelijk moe.
Elora wordt zo groot en het gaat zo hard, ik blijf versteld staan. Het is leuk, maar ook eng en vermoeiend. Ik probeer alles zo goed mogenlijk aan te pakken en op te lossen en een goed voorbeeld voor haar te zijn. Maar soms is het gewoon even op... dan wil ik niet meer, dan wil ik gewoon even zielig zijn en in elkaar duiken. Maar dat kan niet... want daar is geen tijd voor.
We hebben Elora haar slaaptijd opgeschort naar 19:00. Ze slaapt nu overdag een stuk minder en heeft het met haar drukke gedrag echt nodig. Alles lijkt ook ineens weer nieuw en interessant te zijn en de regels worden gezellig nog eens uit getest of ze nog wel van toepassing zijn.
Tja... dingen veranderen ook mee. Zo mag Elora nu de telefoon vasthouden als ze met iemand in gesprek is. Ik weet niet hoe dat gegroeid is, maar ik zie er eigenlijk geen kwaad meer in. Zolang ze het wel voorzichtig doet. Het heeft ook zijn voordelen want nu kan ze hem ook wel eens voor mij pakken als ik hem nodig heb. Zo doet ze ook de lichten aan als ik het haar vraag (meestal is het wel even onderhandelen welke lichten aan en uit moeten) en ze helpt me met opruimen (om vervolgens de hele zooi weer overhoop te halen... maar ja... slak en zoutjes)
Ze gaat hele gesprekken en ook discussies met ons aan. Het woordje "Nee" mag wat mij betreft wel uit haar woordenschat worden geschrapt. Met fases probeert ze haar zin te krijgen door ijselijk te krijsen. Dit meestal als ze met andere kinderen heeft gespeeld die dit ook doen. En tegen de tijd dat we het er weer uit hebben, komt ze weer zo'n gezellig kind tegen.
Gisteren hadden we een drukke dag. We begonnen met een reunie van de pufclub. Ik schrok een beetje hoe groot Elora leek vergeleken bij de andere kindertjes. Ze is ook wel de oudste, maar ze scheelt maar 1 1/2 - tot 2 maand met de meesten, behalve met Norah die 3 maanden jonger is. Was Elora twee maanden geleden zoveel kleiner... of is ze nou zo groot? Als ik naar de foto's kijk, vrees ik het laatste. Al was ze toch netjes op de middenlijn volgens het consultatie bureau. Maar ze is wel weer gegroeid en behoorlijk ook. Ik merk het aan haar kleding.
Elora was zoals altijd wel weer de drukste. Ik heb me er maar bij neer gelegd. Ze voerde qua volume duidelijk de boventoon. Het is ook wel grappig om te zien af en toe, want het is een echte opoe, ze bemoeid zich met alles en iedereen.
Na de pufclub zijn we naar een feestje van Petra gegaan (die Elora Petera noemt) Het was erg gezellig en ik vond dat Elora het heel lang uit hield voor een kind dat overdag maar een uurtje had geslapen. Ze heeft heerlijk met haar speeltjes gespeeld en ging bij iedereen buurten.
Om 19:45 was het echt genoeg geweest, ze was kapot. Plots was er niets meer over van mijn vrolijke meisje en moest ze ineens overal heel zielig om huilen. Een pruillip en waterige oogjes waren voor ons de doorslag lekker naar huis te gaan.
Ik merk ook wel dat ze gisteren een heftige dag heeft gehad, want vandaag slaapt ze lekker bij. Ze kwam al moe uit bed en ligt inmiddels al weer 2 1/2 lekker te slapen. Gelukkig was ze wel heerlijk vrolijk toen ze vanochtend wakker werd. Daan en ik hebben ook weer smakelijk om haar kunnen lachen.
Toen ze mocht tekenen aan het tafeltje en Daan de tafel bij haar stoel aanschoef zei ze: "Goed idee pappa" en we moesten er hard om lachen. Ik merk dat ze veel uitspraken van Miema overneemt. Als ze iets wil roept ze naar me: "Kom maar gauw mamma" of "Kom eens hier". En soms pakt ze een boekje, die legt ze dan voor haar neer, gaat op haar buik liggen en zegt heel wijs: "Even kijken" waarna ze met haar vingertje langs de woordjes gaat. Dan zoekt ze de E of de M of de O of de 0 of de 6. Het is een lust voor het moeder-oog.
Ze is ook op de leeftijd gekomen dat ze probeert te onderhandelen. Ze kijkt graag of ze ergens een slaatje uit kan slaan. Haar liefste woord is op dit moment "Chocolaatje" en ze kijkt graag of ze iets van chocolade kan krijgen. Toen ze gisteren van 'Petera' een cadeautje kreeg die ze vol enthousiasme uitpakte, keek ze Petra heel lief aan en vroeg ze "meer?". Oeps... daar ga ik met mijn goede opvoeding.
Toch komt dank je wel er wel wat beter uit en gaat ze sneller mensen een handje geven als ik dat vraag. Maar soms weigert ze het gewoon. Ik probeer niet overal een strijd van te maken, want ik moet zeggen dat ik al behoorlijk wat strijd met haar moet voeren de laatste tijd. En dat is voor mij ook niet altijd even makkelijk.
"Nee mevrouw" sprak ik hardop tegen mijn computerscherm waar een denkbeeldige schrijfster zat, "Daar merk ik nu niets van... sterker nog, mijn kind lijkt juist driftiger te zijn geworden sinds ze kan communiceren.... ze probeert ons in ieder geval een stuk meer uit dan vroeger"
De tijd schenkt me geen genade en gaat in een rotvaart door. Ik probeer me als een idioot aan te passen aan alles wat aan het veranderen is, maar soms heb ik het gevoel dat ik berg-op in wind-tegen fiets. Wat gaat het hard allemaal en wat ben ik soms ongelovelijk moe.
Elora wordt zo groot en het gaat zo hard, ik blijf versteld staan. Het is leuk, maar ook eng en vermoeiend. Ik probeer alles zo goed mogenlijk aan te pakken en op te lossen en een goed voorbeeld voor haar te zijn. Maar soms is het gewoon even op... dan wil ik niet meer, dan wil ik gewoon even zielig zijn en in elkaar duiken. Maar dat kan niet... want daar is geen tijd voor.
We hebben Elora haar slaaptijd opgeschort naar 19:00. Ze slaapt nu overdag een stuk minder en heeft het met haar drukke gedrag echt nodig. Alles lijkt ook ineens weer nieuw en interessant te zijn en de regels worden gezellig nog eens uit getest of ze nog wel van toepassing zijn.
Tja... dingen veranderen ook mee. Zo mag Elora nu de telefoon vasthouden als ze met iemand in gesprek is. Ik weet niet hoe dat gegroeid is, maar ik zie er eigenlijk geen kwaad meer in. Zolang ze het wel voorzichtig doet. Het heeft ook zijn voordelen want nu kan ze hem ook wel eens voor mij pakken als ik hem nodig heb. Zo doet ze ook de lichten aan als ik het haar vraag (meestal is het wel even onderhandelen welke lichten aan en uit moeten) en ze helpt me met opruimen (om vervolgens de hele zooi weer overhoop te halen... maar ja... slak en zoutjes)
Ze gaat hele gesprekken en ook discussies met ons aan. Het woordje "Nee" mag wat mij betreft wel uit haar woordenschat worden geschrapt. Met fases probeert ze haar zin te krijgen door ijselijk te krijsen. Dit meestal als ze met andere kinderen heeft gespeeld die dit ook doen. En tegen de tijd dat we het er weer uit hebben, komt ze weer zo'n gezellig kind tegen.
Gisteren hadden we een drukke dag. We begonnen met een reunie van de pufclub. Ik schrok een beetje hoe groot Elora leek vergeleken bij de andere kindertjes. Ze is ook wel de oudste, maar ze scheelt maar 1 1/2 - tot 2 maand met de meesten, behalve met Norah die 3 maanden jonger is. Was Elora twee maanden geleden zoveel kleiner... of is ze nou zo groot? Als ik naar de foto's kijk, vrees ik het laatste. Al was ze toch netjes op de middenlijn volgens het consultatie bureau. Maar ze is wel weer gegroeid en behoorlijk ook. Ik merk het aan haar kleding.
Elora was zoals altijd wel weer de drukste. Ik heb me er maar bij neer gelegd. Ze voerde qua volume duidelijk de boventoon. Het is ook wel grappig om te zien af en toe, want het is een echte opoe, ze bemoeid zich met alles en iedereen.
Na de pufclub zijn we naar een feestje van Petra gegaan (die Elora Petera noemt) Het was erg gezellig en ik vond dat Elora het heel lang uit hield voor een kind dat overdag maar een uurtje had geslapen. Ze heeft heerlijk met haar speeltjes gespeeld en ging bij iedereen buurten.
Om 19:45 was het echt genoeg geweest, ze was kapot. Plots was er niets meer over van mijn vrolijke meisje en moest ze ineens overal heel zielig om huilen. Een pruillip en waterige oogjes waren voor ons de doorslag lekker naar huis te gaan.
Ik merk ook wel dat ze gisteren een heftige dag heeft gehad, want vandaag slaapt ze lekker bij. Ze kwam al moe uit bed en ligt inmiddels al weer 2 1/2 lekker te slapen. Gelukkig was ze wel heerlijk vrolijk toen ze vanochtend wakker werd. Daan en ik hebben ook weer smakelijk om haar kunnen lachen.
Toen ze mocht tekenen aan het tafeltje en Daan de tafel bij haar stoel aanschoef zei ze: "Goed idee pappa" en we moesten er hard om lachen. Ik merk dat ze veel uitspraken van Miema overneemt. Als ze iets wil roept ze naar me: "Kom maar gauw mamma" of "Kom eens hier". En soms pakt ze een boekje, die legt ze dan voor haar neer, gaat op haar buik liggen en zegt heel wijs: "Even kijken" waarna ze met haar vingertje langs de woordjes gaat. Dan zoekt ze de E of de M of de O of de 0 of de 6. Het is een lust voor het moeder-oog.
Ze is ook op de leeftijd gekomen dat ze probeert te onderhandelen. Ze kijkt graag of ze ergens een slaatje uit kan slaan. Haar liefste woord is op dit moment "Chocolaatje" en ze kijkt graag of ze iets van chocolade kan krijgen. Toen ze gisteren van 'Petera' een cadeautje kreeg die ze vol enthousiasme uitpakte, keek ze Petra heel lief aan en vroeg ze "meer?". Oeps... daar ga ik met mijn goede opvoeding.
Toch komt dank je wel er wel wat beter uit en gaat ze sneller mensen een handje geven als ik dat vraag. Maar soms weigert ze het gewoon. Ik probeer niet overal een strijd van te maken, want ik moet zeggen dat ik al behoorlijk wat strijd met haar moet voeren de laatste tijd. En dat is voor mij ook niet altijd even makkelijk.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Oh kom er eens kijken..." 19-11-2008 @ 19:48
Dit jaar is onze Sinterklaas test-run. Elora is al helemaal wild van Sinterklaas. Een vriendin van me zei: "Maar volgens mij doen jullie er ook heel veel aan".
Tja wat is veel. We hebben Elora laten zien wat een Piet is en wie Sinterklaas is. Ze mag naar het Sinterklaas journaal kijken en we zingen en draaien de liedjes. Maar het is niet alsof we de hele dag niets anders doen. Ze was ook al heel snel enthousiast. Ik had haar pas 1x laten zien wie de Sint was en toen riep ze al overal "Sinterkaas" bij.
Vanavond mocht ze voor het eerst haar schoen zetten. Of ze het mee krijgt dat weet ik niet, maar voor ons is het super schattig. Ze vond het in ieder geval prachtig om de wortel in haar schoen te steken. En het zag er ook aller-koddigst uit, zo'n worteltje in zo'n klein schoentje.
Met veel moeite en geduld heb ik alvast de pakjes ingepakt. Ze mag 5 keer haar schoen zetten hebben we besloten en van de zolder heb ik 5 little people dieren gehaald die ik eigenlijk voor vorig jaar Sinterklaas had gekocht. Maar ja toen had ze al zoveel gekregen dat ik het wel even goed vond.
Ze zien er niet uit, de pakjes, want ik kan niet inpakken. En ze zijn in kerst papier ingepakt, want ik was vergeten Sinterklaas papier te kopen. Allemaal goede punten voor volgend jaar als Elora zich er waarschijnlijk wel bewust van is.
Het allerschattigst vond ik toen ik vroeg aan Elora of ze een liedje wilde zingen voor Sinterklaas. En dan kiest ze voor Sinterklaasje bonne bonne bonne. Die vindt ze geweldig en hij klinkt ongeveer zo: "Sinterkaasje jege jege bonne, gooien jege jege bonne, gooien laatje, dank u wel .... (lange pauze) Sinterkaasje"
Ik ben zo benieuwd hoe ze morgen op het cadeautje in haar schoen gaat reageren. En hoe op de snoepjes. Helaas heeft haar vader de pepernoten soldaat gemaakt, onder het mom van... ze werden oud. Maar goed... weet zij veel... weer een leermoment voor volgend jaar :)
Tja wat is veel. We hebben Elora laten zien wat een Piet is en wie Sinterklaas is. Ze mag naar het Sinterklaas journaal kijken en we zingen en draaien de liedjes. Maar het is niet alsof we de hele dag niets anders doen. Ze was ook al heel snel enthousiast. Ik had haar pas 1x laten zien wie de Sint was en toen riep ze al overal "Sinterkaas" bij.
Vanavond mocht ze voor het eerst haar schoen zetten. Of ze het mee krijgt dat weet ik niet, maar voor ons is het super schattig. Ze vond het in ieder geval prachtig om de wortel in haar schoen te steken. En het zag er ook aller-koddigst uit, zo'n worteltje in zo'n klein schoentje.
Met veel moeite en geduld heb ik alvast de pakjes ingepakt. Ze mag 5 keer haar schoen zetten hebben we besloten en van de zolder heb ik 5 little people dieren gehaald die ik eigenlijk voor vorig jaar Sinterklaas had gekocht. Maar ja toen had ze al zoveel gekregen dat ik het wel even goed vond.
Ze zien er niet uit, de pakjes, want ik kan niet inpakken. En ze zijn in kerst papier ingepakt, want ik was vergeten Sinterklaas papier te kopen. Allemaal goede punten voor volgend jaar als Elora zich er waarschijnlijk wel bewust van is.
Het allerschattigst vond ik toen ik vroeg aan Elora of ze een liedje wilde zingen voor Sinterklaas. En dan kiest ze voor Sinterklaasje bonne bonne bonne. Die vindt ze geweldig en hij klinkt ongeveer zo: "Sinterkaasje jege jege bonne, gooien jege jege bonne, gooien laatje, dank u wel .... (lange pauze) Sinterkaasje"
Ik ben zo benieuwd hoe ze morgen op het cadeautje in haar schoen gaat reageren. En hoe op de snoepjes. Helaas heeft haar vader de pepernoten soldaat gemaakt, onder het mom van... ze werden oud. Maar goed... weet zij veel... weer een leermoment voor volgend jaar :)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Nee, mamma... au" 15-11-2008 @ 21:30
Er is niets zo hartverscheurends als je kind die pijn heeft en jij kan er niets aan doen. Elora werd wakker van een hevige hoestbui. Zo erg dat ze er helemaal in paniek van raakte. Ik heb haar getroost, maar dat lukte nauwelijks, want ik denk dat haar keeltje pijn deed van het hoesten.
In blinde paniek jammerde mijn half slapende kind: "Nee, mamma, au" en ik kon haar niet helpen. Ik voelde me plots zo machteloos en nutteloos en het enige wat ik kon bedenken is zachtjes over haar ruggetje te wrijven. Uiteindelijk hielp dit wel en viel ze weer in slaap. Wat zijn dit toch rotmomenten zeg!
In blinde paniek jammerde mijn half slapende kind: "Nee, mamma, au" en ik kon haar niet helpen. Ik voelde me plots zo machteloos en nutteloos en het enige wat ik kon bedenken is zachtjes over haar ruggetje te wrijven. Uiteindelijk hielp dit wel en viel ze weer in slaap. Wat zijn dit toch rotmomenten zeg!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Zwemdrama" 14-11-2008 @ 12:22
Het is me pijnlijk duidelijk geworden dat ik geen moeder ben voor "dreumes-zwemmen". Gewoon vrij zwemmen met Elora vind ik heerlijk, maar zo gedwongen in een klasje met mijn dikke gat in een badpak is niets voor mij.
Wat een ellende, het begon al toen ik 's ochtends de zwemtas zocht die ik klaar had gezet. Hij stond al een week klaar omdat ik eigenlijk vorige week met Elora wilde zwemmen en het enige wat ik er verder in moest doen was schoon ondergoed voor mij en een boterham voor Elora. Nergens was de tas te vinden en Daan zwoer dat hij hem niet gezien had. Uiteindelijk vond ik hem aan de kapstok... een plek waar ik hem volgens mij niet heb opgehangen... dus toch Daan.
Al een tikkeltje gestrest ging ik dus de deur uit en liet spontaan de boterhammen op het aanrecht liggen.
Bij de zwemles aangekomen merkte ik dat de kleedhokjes voor groepjes waren... heerlijk, want ik ben gelukkig HELEMAAL niet preuts ofzo. Ik had wel mijn badkleding al onder mijn kleren, dus dat scheelde weer een rit gene.
Elora was de grootste van het groepje, want ze zat net op de valreep. Ze protesteerde hard als ik haar op haar rug liet liggen en wilde al helemaal niet van de kant af springen. En ik werd steed chaotischer. Ik kende de liedjes en de gebaren niet en als ik dacht een liedje te herkennen hadden ze een eigen versie ervan en kon ik als nog niet meezingen. De juffrouw was ook erg streng en ik voelde me nogal in mijn nek gekeken.
Na een half uurtje martelende zwemles wilde Elora nog zwemmen... maar dat kon niet want het andere bad was dicht en de volgende groep was al in het water. ARGL, aankleden dus maar. Alle aankleedkussens waren bezet, behalve een paar ergens achterin in een hoekje die op een heel laag bankje stonden. Met mijn gekke hoofd had ik Elora haar rompertje ergens anders laten liggen en ik dacht in de kleedkamer. Dus met kind in luier naar kleedkamer waar het ding ook niet lag. Uiteindelijk vond ik hem op een van de andere aankleedkussens waar ik haar had aangekleed.
Na 3 kwartier waarbij ik met een rood (bijna paars) hoofd van de hitte Elora moest aankleden en toen mezelf onder een handdoekje was ik het helemaal zat. Het hielp ook niet dat ik mijn beha bijna niet dicht kreeg over mijn klamme lijf omdat ik het wel allemaal snel probeerde te doen.
Strontchaggerijnig kwamen we alletwee thuis. Zelfs een belletje van haar opa en nanna konden haar niet opvrolijken en ze reageerde maar lauw.
Elora wilde beslist niet eten, terwijl ze normaal altijd heel veel honger heeft. Ze heeft met haar cornflakes zitten knoeien en toen ik een beker pap voor haar had gemaakt gooide ze die nijdig om. Ik ontplofte op dat moment en Elora schrok zich een ongeluk. Huilend (ik ook bijna) heb ik haar in bed gelegd. Ze viel meteen in slaap en ik hoop maar dat ze even blijft slapen want ik ben gebroken. Als ze nou maar niet van de honger wakker wordt. Ik mis mijn pyjama papjes, maar ja de winkels zijn momenteel gesloten hier omdat ze gaan verhuizen, dus ik moet nog even naar Leidschendam rijden voor de boodschappen. En ik weet niet of ik daar wel zo'n zin in heb op dit moment... *zucht*... volgende week gaan Daan maar lekker met haar naar zwemles.
Wat een ellende, het begon al toen ik 's ochtends de zwemtas zocht die ik klaar had gezet. Hij stond al een week klaar omdat ik eigenlijk vorige week met Elora wilde zwemmen en het enige wat ik er verder in moest doen was schoon ondergoed voor mij en een boterham voor Elora. Nergens was de tas te vinden en Daan zwoer dat hij hem niet gezien had. Uiteindelijk vond ik hem aan de kapstok... een plek waar ik hem volgens mij niet heb opgehangen... dus toch Daan.
Al een tikkeltje gestrest ging ik dus de deur uit en liet spontaan de boterhammen op het aanrecht liggen.
Bij de zwemles aangekomen merkte ik dat de kleedhokjes voor groepjes waren... heerlijk, want ik ben gelukkig HELEMAAL niet preuts ofzo. Ik had wel mijn badkleding al onder mijn kleren, dus dat scheelde weer een rit gene.
Elora was de grootste van het groepje, want ze zat net op de valreep. Ze protesteerde hard als ik haar op haar rug liet liggen en wilde al helemaal niet van de kant af springen. En ik werd steed chaotischer. Ik kende de liedjes en de gebaren niet en als ik dacht een liedje te herkennen hadden ze een eigen versie ervan en kon ik als nog niet meezingen. De juffrouw was ook erg streng en ik voelde me nogal in mijn nek gekeken.
Na een half uurtje martelende zwemles wilde Elora nog zwemmen... maar dat kon niet want het andere bad was dicht en de volgende groep was al in het water. ARGL, aankleden dus maar. Alle aankleedkussens waren bezet, behalve een paar ergens achterin in een hoekje die op een heel laag bankje stonden. Met mijn gekke hoofd had ik Elora haar rompertje ergens anders laten liggen en ik dacht in de kleedkamer. Dus met kind in luier naar kleedkamer waar het ding ook niet lag. Uiteindelijk vond ik hem op een van de andere aankleedkussens waar ik haar had aangekleed.
Na 3 kwartier waarbij ik met een rood (bijna paars) hoofd van de hitte Elora moest aankleden en toen mezelf onder een handdoekje was ik het helemaal zat. Het hielp ook niet dat ik mijn beha bijna niet dicht kreeg over mijn klamme lijf omdat ik het wel allemaal snel probeerde te doen.
Strontchaggerijnig kwamen we alletwee thuis. Zelfs een belletje van haar opa en nanna konden haar niet opvrolijken en ze reageerde maar lauw.
Elora wilde beslist niet eten, terwijl ze normaal altijd heel veel honger heeft. Ze heeft met haar cornflakes zitten knoeien en toen ik een beker pap voor haar had gemaakt gooide ze die nijdig om. Ik ontplofte op dat moment en Elora schrok zich een ongeluk. Huilend (ik ook bijna) heb ik haar in bed gelegd. Ze viel meteen in slaap en ik hoop maar dat ze even blijft slapen want ik ben gebroken. Als ze nou maar niet van de honger wakker wordt. Ik mis mijn pyjama papjes, maar ja de winkels zijn momenteel gesloten hier omdat ze gaan verhuizen, dus ik moet nog even naar Leidschendam rijden voor de boodschappen. En ik weet niet of ik daar wel zo'n zin in heb op dit moment... *zucht*... volgende week gaan Daan maar lekker met haar naar zwemles.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Pappa" 13-11-2008 @ 22:49
Elora heeft de nieuwe gewoonte om iedere man "pappa" te noemen. Eerst deed ze dat alleen bij mannen met kinderen, maar nu heeft ze alle mannen "pappa" bekroond. Ik merk dat de meeste mannen er een beetje ongemakkelijk van worden en ik moet zeggen, ikzelf ook wel. Ik heb toch liever dat ze "pappa" binnen het gezin houdt, als is Daan toch ook wel duidelijk "Daddy".
Ze is nog steeds erg druk, zelfs voor haar doen en kletst ons de oren van het hoofd. Als ze beneden is wil ze naar boven en als ze boven is wil ze naar beneden. Ook haalt ze graag ongein uit. Niets is op dit moment veilig. Kastjes worden open getrokken, leeggehaald en hard weer dicht geslagen als ik niet constant op haar let. Maar dat is voor mij ook vermoeiend, want als ik al naar de wc ga weet ik niet wat voor een ondeugende dingen ze aan het uithalen is. Soms voel ik me meer haar bewaker dan haar moeder.
Aan de andere kant heeft ze ook zoveel schattige momenten. Ze is ineens veel aanhankelijker, wil veel gekriebeld worden en wijst ook aan waar (op haar hand, of in haar nek of op haar hoofd bijvoorbeeld) en ze vertelt me ook heel duidelijk waar ze wil dat ik haar kriebel. Het is erg snoepig.
Ik krijg meer knuffels en kusjes (al zijn het nog steeds vreselijke snottige kusjes) en vooral als ik net doe of ik huil wordt ik helemaal stuk gezoend en geknuffeld. Dan slaat ze haar kleine armpjes om me heen en wrijft ze met haar kleine handjes heen en weer, terwijl ze als een oude tante roept: "Ah... tom (kom) maar"
Ik ben ook erg onder de indruk van haar zinsopbouw, die wordt steeds beter en duidelijker. Vandaag toen we naar de zakdoekjes zochten riep ze heel koddig: "Tissue... where are you?" Erg leuk want de meeste zinnen die ze maakt zijn Nederlands. Ze wordt ook steeds beter met het bedanken als ze iets krijgt en zegt dan heel kranig: "Dankoejel". En toen ik haar vertelde dat ze haar hand voor haar mond moest doen bij het hoesten, ging ze overdreven hoesten en deed ze keurig haar handje voor haar mond. Weer smolt ik.
Hoe ondeugend ze soms kan zijn, ze is ook echt een lieve schat en ik ben super trots op haar.
Ze is nog steeds erg druk, zelfs voor haar doen en kletst ons de oren van het hoofd. Als ze beneden is wil ze naar boven en als ze boven is wil ze naar beneden. Ook haalt ze graag ongein uit. Niets is op dit moment veilig. Kastjes worden open getrokken, leeggehaald en hard weer dicht geslagen als ik niet constant op haar let. Maar dat is voor mij ook vermoeiend, want als ik al naar de wc ga weet ik niet wat voor een ondeugende dingen ze aan het uithalen is. Soms voel ik me meer haar bewaker dan haar moeder.
Aan de andere kant heeft ze ook zoveel schattige momenten. Ze is ineens veel aanhankelijker, wil veel gekriebeld worden en wijst ook aan waar (op haar hand, of in haar nek of op haar hoofd bijvoorbeeld) en ze vertelt me ook heel duidelijk waar ze wil dat ik haar kriebel. Het is erg snoepig.
Ik krijg meer knuffels en kusjes (al zijn het nog steeds vreselijke snottige kusjes) en vooral als ik net doe of ik huil wordt ik helemaal stuk gezoend en geknuffeld. Dan slaat ze haar kleine armpjes om me heen en wrijft ze met haar kleine handjes heen en weer, terwijl ze als een oude tante roept: "Ah... tom (kom) maar"
Ik ben ook erg onder de indruk van haar zinsopbouw, die wordt steeds beter en duidelijker. Vandaag toen we naar de zakdoekjes zochten riep ze heel koddig: "Tissue... where are you?" Erg leuk want de meeste zinnen die ze maakt zijn Nederlands. Ze wordt ook steeds beter met het bedanken als ze iets krijgt en zegt dan heel kranig: "Dankoejel". En toen ik haar vertelde dat ze haar hand voor haar mond moest doen bij het hoesten, ging ze overdreven hoesten en deed ze keurig haar handje voor haar mond. Weer smolt ik.
Hoe ondeugend ze soms kan zijn, ze is ook echt een lieve schat en ik ben super trots op haar.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- ""Sjinterkaas"" 08-11-2008 @ 12:58
Ja hoor, de Sinterklaas gekte is ook al toegeslagen bij onze dreumes. Ze roept de hele dag "Sjinterkaas" en "Zjarte Piet". Het is zo schattig. Laatst zong ze zelfs: "Sjinterkaas poentje schoentje", dus ik ben hard aan het oefenen. Momenteel zit ze naast me met een kleine teddybeer op haar knieen en zingt schuitje varen theetje drinken en beweegt ook hoe ik dat met haar doe. Zoooo schattig.
Ik ben benieuwd hoe ze straks gaat reageren als ze de Pieten 'live' gaat meemaken. En hoe ze op het hele schoentje zetten gebeuren gaat reageren!
Ik ben benieuwd hoe ze straks gaat reageren als ze de Pieten 'live' gaat meemaken. En hoe ze op het hele schoentje zetten gebeuren gaat reageren!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "verbanden" 08-11-2008 @ 08:56
Ondanks dat Elora de laatste tijd niet te genieten is, sla ik nog steeds stijl achterover met verbazing en trots. Wat wordt mijn kind toch groot en slim. Ze heeft een beter geheugen dan ik.
Om maar een voorbeeldje te noemen. Gisteren middag was ik even bezig op de bovenverdieping. Elora was moe, maar nog net niet moe genoeg om in bed te leggen. Even niet zo pedagogisch, (maar ik zat al de hele morgen met een kind die nergens zin in had) had ik haar voor de tv gezet met een dvd van de Freggles. Het dvdtje was nog niet begonnen of ze kwam al naar me toe rennen. "Oh mamma... tijk... PINO!!" Dus ik nog "No sweety, those are Fraggles", want ik hoorde duidelijk Freggel liedjes uit mijn slaapkamer komen. maar ze bleef terug komen en roepen dat Pino op tv was. Dus ik kijken... en idd... er was iets gebeurd met de afstandsbediening waardoor hij naar 'gewone' tv was gegaan en daar was sesamstraat. De dvd speler stond nog aan, daarom hoorde ik wel de Freggles, maar je zag sesamstraat.
Ik heb de dvd uitgezet en we hebben samen even Sesamstraat gekeken. Ze was druk aan het vertellen bij alles wat ze zag. Bert en Ernie hadden ballonnen en ze wilde er ook wel een. "Mamma pakken?" vroeg ze nog hoopvol. Toen kwam er een zielig stukje over een kindje die haar opa kwijt was. Het kindje moest huilen en keek naar een ondergaande zon. Elora was zo moe dat we het niet hebben afgekeken.
's Avonds vlak voor het eten mocht ze nog een keer tv kijken, ook omdat de eerste keer maar zo kort was en ik wel heel even mijn handen vrij wilde hebben. Ik zapte wat rond en op nederland 1 was Sesamstraat bezig. Elora riep nog voor ik iets kon registeren: "Oh mamma, huilen!" en toen ik keek was het de ondergaande zon van het stukje met het huilende meisje. Ik stond echt paf dat ze dat nog wist. De aflevering van Sesamstraat was het zelfde als die van de ochtend.
Zo zijn er regelmatig van die kleine dingen waar ik me over verbaas. Dat ze weet wie Mickey Mouse is (en dan ook echt Mickey MOUSE) Dat heeft ze niet van mij. Ik ben wel een disney fan, maar Mickey vind ik niet zo bijzonder en daar hebben we niets van. Vroeger hadden we een rompertje voor Elora ervan, maar dat is al zo lang geleden. Ik weet ook niet of ze het bij mijn moeder heeft geleerd, maar die heeft het volgens mij ook niet heel vaak over Mickey Mouse.
Of toen ze met de kerststal van de little people aan het spelen was... Ik wissel de poppetjes vaak af en ik had het stalletje al heel lang niet meer gegeven (het maakt een muziekje en dat probeer ik vaak toch een beetje te mijden want anders wordt het dertigduizend keer afgespeeld) Bij het stalletje zit ook een Maria. Ik kan me nog herinneren dat ik maaaaanden geleden eens tegen Elora heb gezegd dat Maria de mamma was van het babietje. Nu zat ze te spelen met Maria en zei: "Hawwow mamma". Ik dacht nog even dat ze het tegen mij had, tot ze het poppetje aan me voor kwam stellen. Het was ook meteen haar favoriet.
Ze begint ook steeds meer verbanden te leggen met emoties en dingen die ze wel en niet mag doen. Vooral 'boos' is momenteel erg in de trek. Eerst was het verdrietig, en dat noemt ze "huilen", maar boos is echt boos. Als ze maar iemand ziet fronsen (voornamelijk in boeken) zijn ze meteen 'boos'. Het is een grappig gezicht als ze zelf even laat zien dat ze boos is.
Ook vertelt ze nu wat ze niet mag doen. Ze is weer een tijdje in een 'gil-fase' geweest (dat begint nu gelukkig af te nemen) en dan corrigeert ze zich zelf al en zegt "Niet gillen".
Eergisteren zat ze in bad toen haar vader thuis kwam. Ik stond net in geuren en kleuren te vertellen hoe vermoeiend ze was geweest aan haar vader die in een andere kamer was. Daarbij maakte ik een "Argl" geluid ter demonstratie van hoe ik me op dat moment voelde. Elora keek me bestraffend aan en zei, met haar vingertje heen en weer zwaaiend, "Niet gillen mamma!" Oh ik smolt gewoon. Ik heb haar ook maar gelijk gegeven.
Ze is momenteel vermoeiend en dwars, maar toch doet ze ook weer zoveel dingen waardoor ik helemaal smelt. Grappig dat een kind zoveel contrasten kan hebben. En grappig om te zien dat moederliefde toch sterker is dan moederfrustratie.
Om maar een voorbeeldje te noemen. Gisteren middag was ik even bezig op de bovenverdieping. Elora was moe, maar nog net niet moe genoeg om in bed te leggen. Even niet zo pedagogisch, (maar ik zat al de hele morgen met een kind die nergens zin in had) had ik haar voor de tv gezet met een dvd van de Freggles. Het dvdtje was nog niet begonnen of ze kwam al naar me toe rennen. "Oh mamma... tijk... PINO!!" Dus ik nog "No sweety, those are Fraggles", want ik hoorde duidelijk Freggel liedjes uit mijn slaapkamer komen. maar ze bleef terug komen en roepen dat Pino op tv was. Dus ik kijken... en idd... er was iets gebeurd met de afstandsbediening waardoor hij naar 'gewone' tv was gegaan en daar was sesamstraat. De dvd speler stond nog aan, daarom hoorde ik wel de Freggles, maar je zag sesamstraat.
Ik heb de dvd uitgezet en we hebben samen even Sesamstraat gekeken. Ze was druk aan het vertellen bij alles wat ze zag. Bert en Ernie hadden ballonnen en ze wilde er ook wel een. "Mamma pakken?" vroeg ze nog hoopvol. Toen kwam er een zielig stukje over een kindje die haar opa kwijt was. Het kindje moest huilen en keek naar een ondergaande zon. Elora was zo moe dat we het niet hebben afgekeken.
's Avonds vlak voor het eten mocht ze nog een keer tv kijken, ook omdat de eerste keer maar zo kort was en ik wel heel even mijn handen vrij wilde hebben. Ik zapte wat rond en op nederland 1 was Sesamstraat bezig. Elora riep nog voor ik iets kon registeren: "Oh mamma, huilen!" en toen ik keek was het de ondergaande zon van het stukje met het huilende meisje. Ik stond echt paf dat ze dat nog wist. De aflevering van Sesamstraat was het zelfde als die van de ochtend.
Zo zijn er regelmatig van die kleine dingen waar ik me over verbaas. Dat ze weet wie Mickey Mouse is (en dan ook echt Mickey MOUSE) Dat heeft ze niet van mij. Ik ben wel een disney fan, maar Mickey vind ik niet zo bijzonder en daar hebben we niets van. Vroeger hadden we een rompertje voor Elora ervan, maar dat is al zo lang geleden. Ik weet ook niet of ze het bij mijn moeder heeft geleerd, maar die heeft het volgens mij ook niet heel vaak over Mickey Mouse.
Of toen ze met de kerststal van de little people aan het spelen was... Ik wissel de poppetjes vaak af en ik had het stalletje al heel lang niet meer gegeven (het maakt een muziekje en dat probeer ik vaak toch een beetje te mijden want anders wordt het dertigduizend keer afgespeeld) Bij het stalletje zit ook een Maria. Ik kan me nog herinneren dat ik maaaaanden geleden eens tegen Elora heb gezegd dat Maria de mamma was van het babietje. Nu zat ze te spelen met Maria en zei: "Hawwow mamma". Ik dacht nog even dat ze het tegen mij had, tot ze het poppetje aan me voor kwam stellen. Het was ook meteen haar favoriet.
Ze begint ook steeds meer verbanden te leggen met emoties en dingen die ze wel en niet mag doen. Vooral 'boos' is momenteel erg in de trek. Eerst was het verdrietig, en dat noemt ze "huilen", maar boos is echt boos. Als ze maar iemand ziet fronsen (voornamelijk in boeken) zijn ze meteen 'boos'. Het is een grappig gezicht als ze zelf even laat zien dat ze boos is.
Ook vertelt ze nu wat ze niet mag doen. Ze is weer een tijdje in een 'gil-fase' geweest (dat begint nu gelukkig af te nemen) en dan corrigeert ze zich zelf al en zegt "Niet gillen".
Eergisteren zat ze in bad toen haar vader thuis kwam. Ik stond net in geuren en kleuren te vertellen hoe vermoeiend ze was geweest aan haar vader die in een andere kamer was. Daarbij maakte ik een "Argl" geluid ter demonstratie van hoe ik me op dat moment voelde. Elora keek me bestraffend aan en zei, met haar vingertje heen en weer zwaaiend, "Niet gillen mamma!" Oh ik smolt gewoon. Ik heb haar ook maar gelijk gegeven.
Ze is momenteel vermoeiend en dwars, maar toch doet ze ook weer zoveel dingen waardoor ik helemaal smelt. Grappig dat een kind zoveel contrasten kan hebben. En grappig om te zien dat moederliefde toch sterker is dan moederfrustratie.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "mamma is een beetje boos... op de wereld" 06-11-2008 @ 14:59
Terwijl Daan en Elora de trap afdrentelen hoor ik Daan uitleggen: "Kom maar lieverd, we gaan naar beneden... mamma is een beetje boos... op de wereld" Mijn boze bui is gelijk weer verdwenen en ik moet er hard om lachen.
Maar ik heb het niet makkelijk de laatste paar dagen. Veel slaap krijg ik niet en Elora is echt om achter meerdere lagen behang te plakken. Ze is extra aanwezig en doet alles wat niet mag. In een uur tijd had ze haar doosje rozijntjes door de hele gang verspreidt (na meerdere waarschuwingen van: SIT DOWN WHEN YOU EAT!) Ze had mijn grote vuilnisbak omver gegooid en overhoop gehaald, haar speelgoed van de trap afgegooid en de hele wasmand leeg getrokken. Fijn als je even bezig ben.
Toen ze met haar ondergekotste konijntje liep en ik hem afpakte ging ze klagelijk huilen. Toen ze het konijntje vergeten was ging ze huilen omdat haar nijntje koekje gebroken was en ik deze niet kon maken.
Ze is of extreem (en lichtelijk irritant) vrolijk en praat opgetogen met een stem die nog luider is dan normaal... of ze is chaggerijnig en dreinerig. En het wisselt elkaar ook heel snel af. Ze wil de hele dag vermaakt worden en daar heb ik ook niet zo veel zin in.
Verder heeft ze een enorme zware hoest waarmee ze me na het spuugincident dus de hele nacht wakker houdt. Ze is zelfs hees, wat wel heel schattig is. Ook druipt er vanalles uit haar neus, waar ik ook al niet veel vrolijker van word.
Ik ben moe en ik ben blij als het straks weekend is... dan is even iemand ander "on snot-duty"
Maar ik heb het niet makkelijk de laatste paar dagen. Veel slaap krijg ik niet en Elora is echt om achter meerdere lagen behang te plakken. Ze is extra aanwezig en doet alles wat niet mag. In een uur tijd had ze haar doosje rozijntjes door de hele gang verspreidt (na meerdere waarschuwingen van: SIT DOWN WHEN YOU EAT!) Ze had mijn grote vuilnisbak omver gegooid en overhoop gehaald, haar speelgoed van de trap afgegooid en de hele wasmand leeg getrokken. Fijn als je even bezig ben.
Toen ze met haar ondergekotste konijntje liep en ik hem afpakte ging ze klagelijk huilen. Toen ze het konijntje vergeten was ging ze huilen omdat haar nijntje koekje gebroken was en ik deze niet kon maken.
Ze is of extreem (en lichtelijk irritant) vrolijk en praat opgetogen met een stem die nog luider is dan normaal... of ze is chaggerijnig en dreinerig. En het wisselt elkaar ook heel snel af. Ze wil de hele dag vermaakt worden en daar heb ik ook niet zo veel zin in.
Verder heeft ze een enorme zware hoest waarmee ze me na het spuugincident dus de hele nacht wakker houdt. Ze is zelfs hees, wat wel heel schattig is. Ook druipt er vanalles uit haar neus, waar ik ook al niet veel vrolijker van word.
Ik ben moe en ik ben blij als het straks weekend is... dan is even iemand ander "on snot-duty"
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Slechte moeder" 05-11-2008 @ 17:14
Soms voel ik me echt een vreselijke moeder. Het is soms moeilijk om te beslissen wat het beste voor je kind is... vooral als ze ziek zijn.
Elora is al sinds zondag nacht aan het pruttelen. Ze slaapt niet goed en is een beetje ziek. Het is zo zielig allemaal. De eerste nacht, zondag, schrok ik me een ongeluk want ze begon ineens heel hard en heel zielig te huilen. Ik wist niet wat mis met haar was en Daan ook niet. Na haar een aantal keer getroost te hebben is Daan haar gaan troosten. Hij kwam met Elora als klein pakketje misere terug en legde haar tussen ons in op het grote bed.
Ik vond het geen goed idee om haar tussen ons in te laten slapen, dan zou niemand een oog dicht doen. Elora was het niet gewend en wij ook niet.
Met pijn en moeite heb ik ons tweede logeerbedje (het eerste staat bij Miema) de kamer in gesleurd. Het bedje hangt met kabelbindertjes aan elkaar... maar het werkt nog wel.
Elora werd het leeuwendeel van de nacht om de 10 minuten wakker. Dit had ik met haar nog nooit meegemaakt (zelfs de eerste twee dagen van haar leven met de slechte borstvoeding sliep ze tenminste nog een half uur) en rond een uur of drie had ik het gevoel dat ze 'erop sliep' om even mijn stem te horen. We hebben haar toen in bed gelegd en idd sliep ze ineens wat beter (nog niet goed hoor, maar wel zo'n 45 minuten ipv 10 minuten achter elkaar)
De volgende dag was ze bij Miema een beetje van streek. Ze was ook niet zo lekker en heel moe en dan is het spannend als je ineens een andere oppas krijgt.
Die avond was het weer feest, alleen besloten we haar dit keer in haar eigen kamer te laten slapen. Ik heb haar 1x getroost en daarna heb ik haar even laten morrelen. Het werkte idd, want ze is maar 2 keer even wakker geweest in de nacht (allen in de vroege avond was het dus een bal)
Ik was helemaal blij dat ik er toch goed aan had gedaan, want mijn kind was een stuk uitgeruster... tot ik zag dat er dus een kleine oranje vlek in haar bed zat. Mijn kind was in de nacht over haar nek gegaan en het was mij niet eens opgevallen. Ik voelde me zo rot en voelde me zo'n slechte moeder.
Vannacht wist ik het dus echt niet meer... ik wilde Elora dus niet wakker houden door haar telkens te gaan troosten... maar ik wilde ook niet dat als ze moest spugen dat ze de hele nacht in een vies bedje zou slapen... Ik heb dus erg slecht geslapen en bij ieder kuchje van Elora was ik wakker. In de hoop dat als er iets was ik het zou horen.
Morgen is de zwemles, maar ik weet dus niet of het wel zo verstandig is om te gaan. Natuurlijk maak ik mezelf weer vreselijk onzeker over de dingen. Wat is nu wijsheid? Zal ik haar nog een dagje thuis houden, want ze is nog steeds erg verkouden en gisteren had ze zelfs nog een beetje verhoging? Maar ja, dan ga ik ook niet met haar zwemmen.
Ik kijk het vannacht wel even aan. Maar in mijn eigen hoofd doe ik het toch niet goed, lol, want als ik niet ga zwemmen baal ik dat ik niet met haar ga zwemmen en als ik het wel doe voel ik me weer een slechte moeder omdat mijn kind niet gezond is... *zucht* ik maak het mezelf soms wel moeilijk
Elora is al sinds zondag nacht aan het pruttelen. Ze slaapt niet goed en is een beetje ziek. Het is zo zielig allemaal. De eerste nacht, zondag, schrok ik me een ongeluk want ze begon ineens heel hard en heel zielig te huilen. Ik wist niet wat mis met haar was en Daan ook niet. Na haar een aantal keer getroost te hebben is Daan haar gaan troosten. Hij kwam met Elora als klein pakketje misere terug en legde haar tussen ons in op het grote bed.
Ik vond het geen goed idee om haar tussen ons in te laten slapen, dan zou niemand een oog dicht doen. Elora was het niet gewend en wij ook niet.
Met pijn en moeite heb ik ons tweede logeerbedje (het eerste staat bij Miema) de kamer in gesleurd. Het bedje hangt met kabelbindertjes aan elkaar... maar het werkt nog wel.
Elora werd het leeuwendeel van de nacht om de 10 minuten wakker. Dit had ik met haar nog nooit meegemaakt (zelfs de eerste twee dagen van haar leven met de slechte borstvoeding sliep ze tenminste nog een half uur) en rond een uur of drie had ik het gevoel dat ze 'erop sliep' om even mijn stem te horen. We hebben haar toen in bed gelegd en idd sliep ze ineens wat beter (nog niet goed hoor, maar wel zo'n 45 minuten ipv 10 minuten achter elkaar)
De volgende dag was ze bij Miema een beetje van streek. Ze was ook niet zo lekker en heel moe en dan is het spannend als je ineens een andere oppas krijgt.
Die avond was het weer feest, alleen besloten we haar dit keer in haar eigen kamer te laten slapen. Ik heb haar 1x getroost en daarna heb ik haar even laten morrelen. Het werkte idd, want ze is maar 2 keer even wakker geweest in de nacht (allen in de vroege avond was het dus een bal)
Ik was helemaal blij dat ik er toch goed aan had gedaan, want mijn kind was een stuk uitgeruster... tot ik zag dat er dus een kleine oranje vlek in haar bed zat. Mijn kind was in de nacht over haar nek gegaan en het was mij niet eens opgevallen. Ik voelde me zo rot en voelde me zo'n slechte moeder.
Vannacht wist ik het dus echt niet meer... ik wilde Elora dus niet wakker houden door haar telkens te gaan troosten... maar ik wilde ook niet dat als ze moest spugen dat ze de hele nacht in een vies bedje zou slapen... Ik heb dus erg slecht geslapen en bij ieder kuchje van Elora was ik wakker. In de hoop dat als er iets was ik het zou horen.
Morgen is de zwemles, maar ik weet dus niet of het wel zo verstandig is om te gaan. Natuurlijk maak ik mezelf weer vreselijk onzeker over de dingen. Wat is nu wijsheid? Zal ik haar nog een dagje thuis houden, want ze is nog steeds erg verkouden en gisteren had ze zelfs nog een beetje verhoging? Maar ja, dan ga ik ook niet met haar zwemmen.
Ik kijk het vannacht wel even aan. Maar in mijn eigen hoofd doe ik het toch niet goed, lol, want als ik niet ga zwemmen baal ik dat ik niet met haar ga zwemmen en als ik het wel doe voel ik me weer een slechte moeder omdat mijn kind niet gezond is... *zucht* ik maak het mezelf soms wel moeilijk
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Halloween" 01-11-2008 @ 12:40
Een beetje afgepeigerd wil ik toch even een verslagje doen van onze 'halloween-vrijdag". Wat ebben we een super dag en avond gehad. Het beloofde een drukke dag te worden want eerst moesten we nanna en opa weg brengen naar het vliegveld. Mijn ouders gaan 7 weken op vakantie en daar heb ik het stiekem best moeilijk mee... dus ik had voor de avond ook een druk programma.
In de eerste instantie zouden we een rustige Halloween vieren dit jaar. Elora is nog klein en ik dacht... ach laten we maar niet zo veel er aan doen. Vrienden van ons zouden langs komen om te roleplayen. Maar stiekem begon het toch te kriebelen.
Tot mijn grote vreugde vertelde mijn vriendin Marinka dat ze niet zo veel op Halloween zou doen en dat ze dat toch wel jammer vond. "Kom je toch naar ons toe?" riep ik meteen, "Dan gaan we trick-or-treaten met onze kids". Ik had er meteen weer helemaal zin in. Omdat er in onze buurt vorig jaar niet zo veel gebeurd was met Halloween en er onverwachts ineens een klein groepje kinderen voor mijn deur stond, had ik voor dit jaar posters met een pompoen gemaakt en uitgedeeld. De mensen moesten deze op hun deur plakken als de kinderen mochten komen kloppen voor snoep.
Een dag of twee voor Halloween reageerde een andere forum vriendin zo enthousiast op ons Halloween idee, dat ik zoiets had van "Joh dan komen jullie toch ook?" The more the merrier, vooral omdat ze een super schattig zoontje hebben van Elora's leeftijd.
Nadat ik verdrietig wegreed bij schiphol 's ochtends zijn we Marinka en haar dochterje Lilah gaan ophalen. Lilah is iets ouder dan Elora, maar dat is zo'n lief klein popje dat je het nauwelijks aan haar kan zien. Vooral naast onze Hollands Glorie.
Daan, Elora en ik stonden onder aan het hoge portiek van Marinka en Lilah te wachten toen Elora begon te roepen: "Jija (lila) wabeje (waar ben je) ?" En telkens als Lilah haar naam hoorde zei ze: "Jaha?" Het was zo schattig dat Daan en ik er van moesten proesten.
Het was ook love at fourth sight voor onze dames. Er werd geknuffeld en gezoend, ze riepen elkaar om de zoveel minuten en ze waren echt helemaal hotel de botel. Ik geloof dat ik nog nooit zo verterderd ben geweest als deze vrijdag.
Thuis aangekomen gingen de dames samen naar de speeltuin. Na een kleine onenigheid tussen de ladies over de pop, was alles weer koek en ei. Na het speeltuin bezoek moesten onze oververmoeide dames echt eventjes een dutje doen. We hadden Elora in onze kamer gelegd en Lilah in de kamer van Elora. Elora was zo moe... die was meteen weg. Maar Lilah kon niet wennen aan het vreemde bed en het arme wurm heeft de hele dag niet geslapen. Ik bleef me verbazen hoe een kind die niet had geslapen zo lief en gezellig kon zijn.
Toen Elora weer wakker was kon de pret weer beginnen. Er werd samen getekend en in Elora haar huis gespeeld en de dames waren echt aan het ravotten. Je merkte ook dat ze soms samen kattenkwaad aan het uithalen waren en wij konden alleen maar genieten van de ondeugende grietjes.
Zo rond etenstijd kwam ook Kayden erbij. In de eerste instantie was hij onder de indruk van twee van die giebelende meiden, maar na een tijdje begon hij al helemaal los te komen. Het is ook zo'n lief en hartelijk kereltje.
De chaos brak een beetje los toen iedereen in zijn kostuum gehesen moest worden. Overal liepen er mensen met kinderen en het was een dolle boel. Ondertussen werd er om de 5 minuten aan de deur gebeld omdat er al kinderen waren begonnen met de ronde te maken.
Na en tijdje hadden we een lieveheersbeestjes-prinses (Lilah), een beertje-bruin/ tijgertje met het schattigste zwarte neusje ooit (Kayden) en een pompoentje (Elora) in onze voortuin staan.
Elora, die van een afstand altijd erg dapper is, riep naar de kinderen die verkleed waren: "Hawwow pook (hallo spook) Hawwow monstah (hallo monster". Maar toen deze kinderen dichtbij kwamen riep ze heel hard: "Nee nee nee" en rende snel naar binnen.
De moeders gingen met de twee dreumessen en de net-peuter op stap. Ons groepje kids was echt het meest aandoenlijk omdat ze de kleinste waren van alle kinderen die er rond liepen. Je merkte dit ook aan de reactie van de mensen die de deur open deden.
Kayden nam het voortouw met op de deur kloppen. En zodra hij had geklopt renden de dames naar voren en rende hij snel naar achteren. Na een paar huizen hadden ze ook door dat ze snoep kregen en ze gingen steeds vlotter van huis naar huis.
Lilah kwam telkens alles wat ze had keurig in het tasje gooien. Elora probeerde zo veel mogenlijk in haar mond te proppen (die dacht natuurlijk.. ik krijg dit soort dingen bijna nooit... straks pakken ze het af, hihi) Kayden koos ook heel netjes de rozijntjes ipv het spekje. Elora kon erg moeilijk kiezen als er verschillende snoepjes waren. Als een echte connoisseur hing ze boven de bak en wist vaak snel een snoepje voor ieder handje mee te nemen als ik niet waakzaam genoeg was. Gelukkig wilde ze het leeuwendeel ook wel inleveren, alleen de spekjes likte ze snel aan.
Wat was het een gezicht, die optoch van de mini-beer, het mini-lieveheersbeestje en de mini-pompoen. Ik liep er als een gesmolten poelje moeder bij.
Onderweg kwamen we langs het speeltuintje die Elora in het donker herkende. Ze rende gelijk de glijbaan op, maar ik merkte toch wel dat ze het spannend vond in het donker want ze wilde spontaan een handje.
De monsters en spoken vond Elora ook duidelijk wel spannend. Kayden en Lilah waren soms ook wel onder de indruk van de grote kinderen, maar niet omdat het monsters en spoken waren. Ze gingen er gewoon tussen staan. Elora bleef echt uit de buurt maar ging wel naar ze roepen van een afstand. Ze is zo bezig met die spoken en monsters...
Na een huisje of 10 zijn we toch maar weer naar huis gegaan. Het was erg koud en het was best een lange toch voor 3 van die kleintjes. Vrolijk renden ze achter elkaar en weer smolt ik.
Eenmaal thuis gekomen werd er ook druk gespeeld. Ook Kayden kwam helemaal los en hij kan zo heerlijk schateren die knul. Elora was duidelijk ook helemaal weg van Kayden want ook met hem gierde ze het uit. Het was echt een leuke combinatie van kids.
Toen de kinderen lekker waren uit geraasd hebben we ze op bed gelegd en hebben we tijd voor de volwassenen genomen. Het was echt ontzettend gezellig en ik vond het echt een Halloween om op terug te kijken.
Omdat ik (geit) natuurlijk weer eens mijn fototoestel kwijt was heb ik niet kunnen fotograferen, dat heb ik aan Marinka over gelaten. Ik ben zo benieuwd naar de foto's!!
In de eerste instantie zouden we een rustige Halloween vieren dit jaar. Elora is nog klein en ik dacht... ach laten we maar niet zo veel er aan doen. Vrienden van ons zouden langs komen om te roleplayen. Maar stiekem begon het toch te kriebelen.
Tot mijn grote vreugde vertelde mijn vriendin Marinka dat ze niet zo veel op Halloween zou doen en dat ze dat toch wel jammer vond. "Kom je toch naar ons toe?" riep ik meteen, "Dan gaan we trick-or-treaten met onze kids". Ik had er meteen weer helemaal zin in. Omdat er in onze buurt vorig jaar niet zo veel gebeurd was met Halloween en er onverwachts ineens een klein groepje kinderen voor mijn deur stond, had ik voor dit jaar posters met een pompoen gemaakt en uitgedeeld. De mensen moesten deze op hun deur plakken als de kinderen mochten komen kloppen voor snoep.
Een dag of twee voor Halloween reageerde een andere forum vriendin zo enthousiast op ons Halloween idee, dat ik zoiets had van "Joh dan komen jullie toch ook?" The more the merrier, vooral omdat ze een super schattig zoontje hebben van Elora's leeftijd.
Nadat ik verdrietig wegreed bij schiphol 's ochtends zijn we Marinka en haar dochterje Lilah gaan ophalen. Lilah is iets ouder dan Elora, maar dat is zo'n lief klein popje dat je het nauwelijks aan haar kan zien. Vooral naast onze Hollands Glorie.
Daan, Elora en ik stonden onder aan het hoge portiek van Marinka en Lilah te wachten toen Elora begon te roepen: "Jija (lila) wabeje (waar ben je) ?" En telkens als Lilah haar naam hoorde zei ze: "Jaha?" Het was zo schattig dat Daan en ik er van moesten proesten.
Het was ook love at fourth sight voor onze dames. Er werd geknuffeld en gezoend, ze riepen elkaar om de zoveel minuten en ze waren echt helemaal hotel de botel. Ik geloof dat ik nog nooit zo verterderd ben geweest als deze vrijdag.
Thuis aangekomen gingen de dames samen naar de speeltuin. Na een kleine onenigheid tussen de ladies over de pop, was alles weer koek en ei. Na het speeltuin bezoek moesten onze oververmoeide dames echt eventjes een dutje doen. We hadden Elora in onze kamer gelegd en Lilah in de kamer van Elora. Elora was zo moe... die was meteen weg. Maar Lilah kon niet wennen aan het vreemde bed en het arme wurm heeft de hele dag niet geslapen. Ik bleef me verbazen hoe een kind die niet had geslapen zo lief en gezellig kon zijn.
Toen Elora weer wakker was kon de pret weer beginnen. Er werd samen getekend en in Elora haar huis gespeeld en de dames waren echt aan het ravotten. Je merkte ook dat ze soms samen kattenkwaad aan het uithalen waren en wij konden alleen maar genieten van de ondeugende grietjes.
Zo rond etenstijd kwam ook Kayden erbij. In de eerste instantie was hij onder de indruk van twee van die giebelende meiden, maar na een tijdje begon hij al helemaal los te komen. Het is ook zo'n lief en hartelijk kereltje.
De chaos brak een beetje los toen iedereen in zijn kostuum gehesen moest worden. Overal liepen er mensen met kinderen en het was een dolle boel. Ondertussen werd er om de 5 minuten aan de deur gebeld omdat er al kinderen waren begonnen met de ronde te maken.
Na en tijdje hadden we een lieveheersbeestjes-prinses (Lilah), een beertje-bruin/ tijgertje met het schattigste zwarte neusje ooit (Kayden) en een pompoentje (Elora) in onze voortuin staan.
Elora, die van een afstand altijd erg dapper is, riep naar de kinderen die verkleed waren: "Hawwow pook (hallo spook) Hawwow monstah (hallo monster". Maar toen deze kinderen dichtbij kwamen riep ze heel hard: "Nee nee nee" en rende snel naar binnen.
De moeders gingen met de twee dreumessen en de net-peuter op stap. Ons groepje kids was echt het meest aandoenlijk omdat ze de kleinste waren van alle kinderen die er rond liepen. Je merkte dit ook aan de reactie van de mensen die de deur open deden.
Kayden nam het voortouw met op de deur kloppen. En zodra hij had geklopt renden de dames naar voren en rende hij snel naar achteren. Na een paar huizen hadden ze ook door dat ze snoep kregen en ze gingen steeds vlotter van huis naar huis.
Lilah kwam telkens alles wat ze had keurig in het tasje gooien. Elora probeerde zo veel mogenlijk in haar mond te proppen (die dacht natuurlijk.. ik krijg dit soort dingen bijna nooit... straks pakken ze het af, hihi) Kayden koos ook heel netjes de rozijntjes ipv het spekje. Elora kon erg moeilijk kiezen als er verschillende snoepjes waren. Als een echte connoisseur hing ze boven de bak en wist vaak snel een snoepje voor ieder handje mee te nemen als ik niet waakzaam genoeg was. Gelukkig wilde ze het leeuwendeel ook wel inleveren, alleen de spekjes likte ze snel aan.
Wat was het een gezicht, die optoch van de mini-beer, het mini-lieveheersbeestje en de mini-pompoen. Ik liep er als een gesmolten poelje moeder bij.
Onderweg kwamen we langs het speeltuintje die Elora in het donker herkende. Ze rende gelijk de glijbaan op, maar ik merkte toch wel dat ze het spannend vond in het donker want ze wilde spontaan een handje.
De monsters en spoken vond Elora ook duidelijk wel spannend. Kayden en Lilah waren soms ook wel onder de indruk van de grote kinderen, maar niet omdat het monsters en spoken waren. Ze gingen er gewoon tussen staan. Elora bleef echt uit de buurt maar ging wel naar ze roepen van een afstand. Ze is zo bezig met die spoken en monsters...
Na een huisje of 10 zijn we toch maar weer naar huis gegaan. Het was erg koud en het was best een lange toch voor 3 van die kleintjes. Vrolijk renden ze achter elkaar en weer smolt ik.
Eenmaal thuis gekomen werd er ook druk gespeeld. Ook Kayden kwam helemaal los en hij kan zo heerlijk schateren die knul. Elora was duidelijk ook helemaal weg van Kayden want ook met hem gierde ze het uit. Het was echt een leuke combinatie van kids.
Toen de kinderen lekker waren uit geraasd hebben we ze op bed gelegd en hebben we tijd voor de volwassenen genomen. Het was echt ontzettend gezellig en ik vond het echt een Halloween om op terug te kijken.
Omdat ik (geit) natuurlijk weer eens mijn fototoestel kwijt was heb ik niet kunnen fotograferen, dat heb ik aan Marinka over gelaten. Ik ben zo benieuwd naar de foto's!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Monster" 30-10-2008 @ 20:45
Vaak vraag ik me af "Doe ik het wel goed met Elora?" Het is een belangrijke vraag en ik vind dat ik die mezelf ook moet blijven stellen. Meestal ben ik wel tevreden met het antwoord dat ik mezelf kan geven... maar soms heel soms zijn er van die momenten waardoor ik het gevoel heb dat ik alvast een spaarpotje moet aanmaken voor Elora's therapie als ze wat groter is.
Zo hadden we laatst weer zo'n moment. Halloween ligt op de loer dus van achter de schotten op zolder had ik al het engs wat ik kon vinden gepakt. Een aantal dingen waren niet eng maar wel lekker in thema (pompoenen, grappige heksjes etc) maar een van de dingen die ik vond was een schuimrubbere schedel. Best een creepy iets dus.
Omdat ik het nog niet in het huis wilde hebben had ik de schedel nog even onder in een doos laten liggen en die had ik wel mee naar de kamer genomen, maar om het hoekje bij de keuken gezet.
Elora was zoals altijd druk brabbelend aan het spelen en ik was de vaatwasser aan het uitruimen. Haar gebrabbel gaat dan vaak wat langs me heen, maar plots ving ik iets op.
"Oh monstah, sjapuh monstah (slapen monster)" Elora was druk bezig in haar huisje en ze had iets in haar armen. Toen ik het wat beter bekeek zag ik dat ze de schuimrubbere schedel uit het doosje had gevist en ze liep ermee of het een baby was. Ik wist even niet zo goed hoe ik hier op moest reageren.
"Mamma, tijk (kijk)" zei mijn kleine meisje vol trots, "Lowa (Elora) monstah sjapuh!" De scheder werd geknuffeld en vertroeteld, hij kreeg te eten en werd netjes naar bed gebracht.
En toch... toch kreeg ik het idee dat ze hem wel een beetje eng vond. Ik deed er heel luchtig over en gaf het monster een gek stemmetje om hem wat minder spannend te maken. Ik kan ook niet precies vertellen waarom ik dacht dat ze hem eng vond, want normaal laat ze het echt weten. Maar er was iets in haar lichaamstaal... ze doet toch anders met al haar andere 'kinderen'.
Toen ik later het boekje van Pipo aan het voorlezen was en er een wolf met een kip op een plaatje stonden... zei mijn kind ineens "Ow mamma... deze eng!"
Ik snap er helemaal niets meer van.
Zo hadden we laatst weer zo'n moment. Halloween ligt op de loer dus van achter de schotten op zolder had ik al het engs wat ik kon vinden gepakt. Een aantal dingen waren niet eng maar wel lekker in thema (pompoenen, grappige heksjes etc) maar een van de dingen die ik vond was een schuimrubbere schedel. Best een creepy iets dus.
Omdat ik het nog niet in het huis wilde hebben had ik de schedel nog even onder in een doos laten liggen en die had ik wel mee naar de kamer genomen, maar om het hoekje bij de keuken gezet.
Elora was zoals altijd druk brabbelend aan het spelen en ik was de vaatwasser aan het uitruimen. Haar gebrabbel gaat dan vaak wat langs me heen, maar plots ving ik iets op.
"Oh monstah, sjapuh monstah (slapen monster)" Elora was druk bezig in haar huisje en ze had iets in haar armen. Toen ik het wat beter bekeek zag ik dat ze de schuimrubbere schedel uit het doosje had gevist en ze liep ermee of het een baby was. Ik wist even niet zo goed hoe ik hier op moest reageren.
"Mamma, tijk (kijk)" zei mijn kleine meisje vol trots, "Lowa (Elora) monstah sjapuh!" De scheder werd geknuffeld en vertroeteld, hij kreeg te eten en werd netjes naar bed gebracht.
En toch... toch kreeg ik het idee dat ze hem wel een beetje eng vond. Ik deed er heel luchtig over en gaf het monster een gek stemmetje om hem wat minder spannend te maken. Ik kan ook niet precies vertellen waarom ik dacht dat ze hem eng vond, want normaal laat ze het echt weten. Maar er was iets in haar lichaamstaal... ze doet toch anders met al haar andere 'kinderen'.
Toen ik later het boekje van Pipo aan het voorlezen was en er een wolf met een kip op een plaatje stonden... zei mijn kind ineens "Ow mamma... deze eng!"
Ik snap er helemaal niets meer van.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Boos" 29-10-2008 @ 12:52
Elora is boos... op mij. Waarom weet ik niet helemaal maar ze mekkert en zeurt en griept. Ook is ze ontzettend moe en ik schat het een beetje verkeerd in wanneer ze weer naar bed moet.
Om de ochten gezellig te laten verlopen neem ik haar mee naar het tuincentrum. Daar kopen we 2 grote pompoenen in de aanbieding, want die ga ik snijden voor Halloween. Dat is een kleine traditie die ik er in wil houden. Ik ben namelijk geen koekjes-bak-moeder, dus ik moet andere dingen bedenken om jeugdherinneringen voor mijn kind te creeëren. (hihi)
In het tuincentrum zit ik me af te vragen of ik een clone heb meegenomen en niet mijn echte kind. De hele rit zegt ze geen woord en stil zit ze naar al het pracht en praal om zich heen te kijken. De kerstspullen zijn namelijk al opgezet. Voor ons ligt een groot dorp van minihuisjes, waarin kleine poppetjes sleetje rijden, spelen en sneeuwballen gooien. Het is een lust voor het oog. Elora kijkt er met grote ogen naar en zegt geen woord... mijn kind... zegt geen woord????
Dan komen we bij de zingende pinguins, weer is Elora er stil van. Pas bij de uitgang als we de pompoenen (die een ton wegen) uit de auto hebben getild en het wagentje hebben terug gebracht, komt ze weer tot leven.
Alles gaat goed tot we thuis komen. Ze wrijft in haar ogen en gaapt, maar toch wil ik haar eerst wat te eten geven, want als ik haar nu in bed leg wordt ze snel wakker van de honger. Brood wil ze niet, cornflakes ook niet... Elora wil een papje. En ze wil rustig op de bank zitten... tot dat ze na haar papje ineens de schommel ziet.
"mamma, schomme mije?" vraagt ze eerst lief. Maar ze is moe en moet naar bed. Als ik haar nu in de schommel heis is het straks drama om haar weer in bed te krijgen. Dus ik zeg dat ze strakjes mag.
Met de zieligste stem die ze kan opbrengen vraagt ze nog een keer: "Schomme meije mamma?" en daarna barst ze in dikke tranen uit. Omdat ze zo moe is, is haar verdriet echt en het breekt mijn hart een beetje. Maar... ondanks dat ze moe is mag ze niet zeuren of huilen om dingen.
Dus ik bedenk een compromis. "Als je naar boven gaat naar je kamertje, dan zal mamma even voor schommel spelen" en dapper begint mijn dreumes vlot naar boven te klimmen. Ik moet haar halverwege de trap ineens een handje geven, alsof ze bang is dat ik niet mee ga. In haar kamer pak ik haar bij haar middel en zwaai haar tussen mijn benen heen en weer, terwijl ik schommelen-mije zing. Elora kan weer lachen en als ik haar op de commode leg begint ze alvast zelf haar slaapzak aan te trekken. Want ze is echt heel erg moe.
Om de ochten gezellig te laten verlopen neem ik haar mee naar het tuincentrum. Daar kopen we 2 grote pompoenen in de aanbieding, want die ga ik snijden voor Halloween. Dat is een kleine traditie die ik er in wil houden. Ik ben namelijk geen koekjes-bak-moeder, dus ik moet andere dingen bedenken om jeugdherinneringen voor mijn kind te creeëren. (hihi)
In het tuincentrum zit ik me af te vragen of ik een clone heb meegenomen en niet mijn echte kind. De hele rit zegt ze geen woord en stil zit ze naar al het pracht en praal om zich heen te kijken. De kerstspullen zijn namelijk al opgezet. Voor ons ligt een groot dorp van minihuisjes, waarin kleine poppetjes sleetje rijden, spelen en sneeuwballen gooien. Het is een lust voor het oog. Elora kijkt er met grote ogen naar en zegt geen woord... mijn kind... zegt geen woord????
Dan komen we bij de zingende pinguins, weer is Elora er stil van. Pas bij de uitgang als we de pompoenen (die een ton wegen) uit de auto hebben getild en het wagentje hebben terug gebracht, komt ze weer tot leven.
Alles gaat goed tot we thuis komen. Ze wrijft in haar ogen en gaapt, maar toch wil ik haar eerst wat te eten geven, want als ik haar nu in bed leg wordt ze snel wakker van de honger. Brood wil ze niet, cornflakes ook niet... Elora wil een papje. En ze wil rustig op de bank zitten... tot dat ze na haar papje ineens de schommel ziet.
"mamma, schomme mije?" vraagt ze eerst lief. Maar ze is moe en moet naar bed. Als ik haar nu in de schommel heis is het straks drama om haar weer in bed te krijgen. Dus ik zeg dat ze strakjes mag.
Met de zieligste stem die ze kan opbrengen vraagt ze nog een keer: "Schomme meije mamma?" en daarna barst ze in dikke tranen uit. Omdat ze zo moe is, is haar verdriet echt en het breekt mijn hart een beetje. Maar... ondanks dat ze moe is mag ze niet zeuren of huilen om dingen.
Dus ik bedenk een compromis. "Als je naar boven gaat naar je kamertje, dan zal mamma even voor schommel spelen" en dapper begint mijn dreumes vlot naar boven te klimmen. Ik moet haar halverwege de trap ineens een handje geven, alsof ze bang is dat ik niet mee ga. In haar kamer pak ik haar bij haar middel en zwaai haar tussen mijn benen heen en weer, terwijl ik schommelen-mije zing. Elora kan weer lachen en als ik haar op de commode leg begint ze alvast zelf haar slaapzak aan te trekken. Want ze is echt heel erg moe.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Elora weer thuis" 28-10-2008 @ 21:08
Ze is veel uit logeren geweest onze kleine meid. Het kwam me wel goed uit want ik ben zelf geveld door een nare buikgriep, dus een beetje rust was geen overbodige luxe. Toch mis ik haar enorm als ze er niet is.
Rond een uur of 8 's avonds komt mijn kind thuis. Ze is naar een kinderfeestje geweest en heeft er nog steeds geen genoeg van. Onze dreumes is helemaal hyper en als Nanna, die haar brengt afscheid neemt, worden de nodige tranen gelaten. Elora wil namelijk mee... haar middelste naam is nooitgenoeg.
Maar al snel weet ik haar te lijmen met een boekje op de bank. Tijdens het lezen bespeuren mijn neusgaten een naar luchtje van regio luier en daddy is zo lief om even de luier te verschonen. Bij daddy vindt ze het namelijk wel leuk... als ik het doe dan kijkt Elora hoe gek ze me kan krijgen door naar luiers en poepbillen te grijpen en vervolgens naar mij.
Ze mag mee naar boven, dat is altijd feest, want voordat ze naar bed gaat mag ze altijd op het grote bed en daar is ze graag. We kunnen haar sowieso niet meteen in bed leggen, ze is zo opgewonden en hyper actief dat dat alleen maar averechts werkt. Nee Elora moet eerst afkicken van haar drukke paar dagen.
Op het bed mag ze met een potlood (we hebben onze les geleerd van pen) en een stukje papier tekenen. Ik blijf me verbazen over hoe Elora haar potlood vasthoudt, want dit doet ze als een volwassene. Niets vuistje, gewoon tussen wijsvinger, middelvinger en duim. Dan vertelt ze er heel wijs bij wat ze tekent en wij moeten ook voor haar tekenen. Dit probeert ze dan over te trekken en weer zit ik verbaasd toe te kijken.
Eindelijk is het dan toch tijd voor bed. Eerst krijgen we nog even een zwak protest, maar als ze eenmaal in de slaapzak is gehesen en ze zit bij me op de schommelstoel op schoot is het goed. Mamma leest nog even een boekje voor en ik voel me even intens gelukkig als mamma. Elora bemoeid zich nog een beetje met de tekst, maar is volgens mij blij als ik aan het slaapliedje begin.
Ze mag zelf het lichtje uitdoen en dan leg ik haar in bed. Dankbaar mompelt ze: "Lowa (Elora) sapuh (slapen)" en voordat ik muziekdoosje heb opgewonden en op mijn tenen de slaapkamer verlaat, slaapt mijn kleine meisje al.
Rond een uur of 8 's avonds komt mijn kind thuis. Ze is naar een kinderfeestje geweest en heeft er nog steeds geen genoeg van. Onze dreumes is helemaal hyper en als Nanna, die haar brengt afscheid neemt, worden de nodige tranen gelaten. Elora wil namelijk mee... haar middelste naam is nooitgenoeg.
Maar al snel weet ik haar te lijmen met een boekje op de bank. Tijdens het lezen bespeuren mijn neusgaten een naar luchtje van regio luier en daddy is zo lief om even de luier te verschonen. Bij daddy vindt ze het namelijk wel leuk... als ik het doe dan kijkt Elora hoe gek ze me kan krijgen door naar luiers en poepbillen te grijpen en vervolgens naar mij.
Ze mag mee naar boven, dat is altijd feest, want voordat ze naar bed gaat mag ze altijd op het grote bed en daar is ze graag. We kunnen haar sowieso niet meteen in bed leggen, ze is zo opgewonden en hyper actief dat dat alleen maar averechts werkt. Nee Elora moet eerst afkicken van haar drukke paar dagen.
Op het bed mag ze met een potlood (we hebben onze les geleerd van pen) en een stukje papier tekenen. Ik blijf me verbazen over hoe Elora haar potlood vasthoudt, want dit doet ze als een volwassene. Niets vuistje, gewoon tussen wijsvinger, middelvinger en duim. Dan vertelt ze er heel wijs bij wat ze tekent en wij moeten ook voor haar tekenen. Dit probeert ze dan over te trekken en weer zit ik verbaasd toe te kijken.
Eindelijk is het dan toch tijd voor bed. Eerst krijgen we nog even een zwak protest, maar als ze eenmaal in de slaapzak is gehesen en ze zit bij me op de schommelstoel op schoot is het goed. Mamma leest nog even een boekje voor en ik voel me even intens gelukkig als mamma. Elora bemoeid zich nog een beetje met de tekst, maar is volgens mij blij als ik aan het slaapliedje begin.
Ze mag zelf het lichtje uitdoen en dan leg ik haar in bed. Dankbaar mompelt ze: "Lowa (Elora) sapuh (slapen)" en voordat ik muziekdoosje heb opgewonden en op mijn tenen de slaapkamer verlaat, slaapt mijn kleine meisje al.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "slapeloos" 22-10-2008 @ 12:52
Het lukt Elora maar niet om in slaap te vallen en dat krijg ik te horen ook. Ze was voor haar doen vanochtend vroeg wakker (7:45 terwijl ze normaal pas tussen 8:30 en 9:15 wakker wordt). Het vervelende is dat ze ook gisterenavond maar niet in slaap kwam en pas om 21:30 was het helemaal stil in het kamertje van mijn dochter.
Zo werd ze vanochtend dus moe wakker en zat maar in haar ogen te wrijven en te gapen. Maar slapen... ho maar.
Toen ik haar in de eerste instantie om 11:00 in bed had gelegd omdat ze over haar eigen benen struikelde van vermoeidheid, moest ze daar heel hard om huilen. Normaal gaat ze gewoon naar bed dus ik merk dat ik het vervelend vind als ik haar huilend neerleg. Na een half uurtje luidruchtig mamma geroepen te hebben, had ze me eindelijk zo ver dat ik haar er toch maar weer uithaalde. Dan nog maar even spelen. Een uurtje dan nog... maar ze werd steeds vervelender en bleef maar gapen. Om 12:20 heb ik haar weer in bed gelegd. Elora probeerde me eerst weer over te halen door hard mamma te roepen.
Toen dat niet lukte ging ze over op andere tactieken. Hard lachend vertelde ze me door de dichte deur over alle beestjes in haar kamer. "oh mamma, tijk (kijk) Tiggah (Tigger/ Tijgertje)" en "Oh mamma... tijk es... nijntje!! Mamma leesuh? (lezen) Ja? Elora uit? Ja??"
Daarna kwam de post binnen en besloot ze het over een andere boeg te gooien. De brievenbus klinkt namelijk of er iemand binnen komt. "Daddy?" riep ze hoopvol. "Mamma, daddy??" Maar ik gaf stug geen antwoord... ze moet toch echt slapen.
Nu ligt ze als een gevangene in haar bedje en ratelt met haar speen langs de spijlen van het bed. Oh... ze heeft de speen nu een gooi gegeven en ligt vervolgens om haar speentje te smeken... och och... dat kind van mij!
Zo werd ze vanochtend dus moe wakker en zat maar in haar ogen te wrijven en te gapen. Maar slapen... ho maar.
Toen ik haar in de eerste instantie om 11:00 in bed had gelegd omdat ze over haar eigen benen struikelde van vermoeidheid, moest ze daar heel hard om huilen. Normaal gaat ze gewoon naar bed dus ik merk dat ik het vervelend vind als ik haar huilend neerleg. Na een half uurtje luidruchtig mamma geroepen te hebben, had ze me eindelijk zo ver dat ik haar er toch maar weer uithaalde. Dan nog maar even spelen. Een uurtje dan nog... maar ze werd steeds vervelender en bleef maar gapen. Om 12:20 heb ik haar weer in bed gelegd. Elora probeerde me eerst weer over te halen door hard mamma te roepen.
Toen dat niet lukte ging ze over op andere tactieken. Hard lachend vertelde ze me door de dichte deur over alle beestjes in haar kamer. "oh mamma, tijk (kijk) Tiggah (Tigger/ Tijgertje)" en "Oh mamma... tijk es... nijntje!! Mamma leesuh? (lezen) Ja? Elora uit? Ja??"
Daarna kwam de post binnen en besloot ze het over een andere boeg te gooien. De brievenbus klinkt namelijk of er iemand binnen komt. "Daddy?" riep ze hoopvol. "Mamma, daddy??" Maar ik gaf stug geen antwoord... ze moet toch echt slapen.
Nu ligt ze als een gevangene in haar bedje en ratelt met haar speen langs de spijlen van het bed. Oh... ze heeft de speen nu een gooi gegeven en ligt vervolgens om haar speentje te smeken... och och... dat kind van mij!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "fantasie" 20-10-2008 @ 22:16
Elora zit op de grond in de slaap kamer te spelen met haar grote nijntje blokken. Ze 'rolt' ze over de grond en roept dan willekeurige cijfers die in haar opkomen. "Een".. "Viejah"... "Vijf".
"Wat zit ze nu toch te doen?" vraag ik aan Daan. "Volgens mij zit ze te rollen met haar 'dobbelsteen'" antwoord hij. En idd daar lijkt het wel op. Wat apart dat ze daar nou ineens mee komt. Wij hebben dobbelstenen voor onze roleplay hobby, maar meestal doen we dat nadat zij naar bed is gegaan. We hebben het haar wel eens voor gedaan, maar dat is echt al weer enkele maanden geleden... ik vind het bijzonder dat ze dat nog weet. En vooral dat ze nu op haar manier daar mee bezig is met dingen die helemaal geen dobbelstenen zijn maar er alleen maar een beetje op lijken.
En zo zijn de blokken dobbelstenen of ze zijn al weer een toren.. en als de toren wordt omgegooid dan zijn de blokken ineens ijsjes. Als ik dan vraag welke smaak zegt ze heel resoluut "ChocoLA" (want de LA wordt altijd net iets harder en duidelijker uitgesproken. Ze stopt mij ook als een ware moeder een ijsje toe en zegt vertrouwelijk: "Mamma, tijk (kijk), ijsje... Mamma pwoefe (proeven), lekkah (lekker)" Natuurlijk ga ik helemaal mee in het spel en Elora maakt smak en "hmmm" geluidjes terwijl we smikkelen van haar denkbeeldige chocolade ijsje. We zijn er op vooruit gegaan in de denkbeeldige ijs wereld want voorheen kreeg ik vaak ijsjes met vis of kaas smaak, omdat ze dat als enige kon bedenken.
Op dit moment is Elora in de ban van spoken en monsters. We moeten erg uitkijken wat ze ziet op tv of wat we zeggen tegen elkaar. Ze ziet en hoort echt ALLES. Zo is ze sinds kort helemaal weg van the Hoobs. Ze heeft het pas 3x gezien en na 1x wees ze al naar de tv de volgende dag en vroeg of Hoob weer op mocht. Ik had echt geen idee wanneer het programma zou zijn maar ze was echt teleurgesteld toen ik zei dat het later moest.
Bij een van de afleveringen hadden ze het over een reus. Er kwam een tekenfilmpje met een enge reus met drie ogen en Elora zei: "Oh mamma, monstah (monster)". In de eerste instantie verstond ik haar niet want het is niet een woord die we haar geleerd hadden en ineens had ik hem door. Waarschijnlijk is dat een woordje die ze bij oma en opa heeft geleerd dus dat is dan zo leuk om terug te horen zo maar uit het niets. Ze wijst ook van allerlei dingen aan als spook en wil graag dat we spook spelen of dat zijn voor spook mag spelen. Ook het liedje "ik ben een spook" van Nijntje is helemaal favoriet. Ze zingt ook de hele dag: "It (Ik) spoot (spook), it oot (Ik ook), spoot, spoot, spoot" Het is erg grappig.
Soms is ze ook wel mijn kleine spookje. Momenteel probeert madamme sinds een paar dagen haar zin te krijgen door te gaan huilen. Helaas voor haar werkt dit averechts en krijgt ze helemaal niets meer als ze gaat jammeren (hooguit een one way ticket to her bed als ze moe lijkt)
Ze is ook wel een beetje zielig moet ik eerlijk toegeven. Het arme schaap zit weer volop in de tanden hel en al weer een tijdje. Nare zure ontlasting, dan heel veel en dan weer een hele dag niet en ze kwijlt alsof ze in de keuken van een drie sterren restaurant rondloopt. Ook wil ze alleen maar pap en cornflakes en zachte hapjes voor het avondeten. Het is een ramp. Ik ben blij als die krengen eindelijk door zijn.
Haar stem geluid is nog steeds op een vreselijk volume. Ik denk ook dat ze daarom soms zo vermoeiend is. Het is namelijk best pittig als een kind de hele dag heel hard praat. Want aan haar gedrag kan het niet liggen dat ik 's avonds uitgeput op de bank neer stort. Tuurlijk is ze soms best ondeugend en de grenzen worden constant verlegd, maar toch is ze behoorlijk gehoorzaam en redelijk zelfstandig. Ik kan ook erg met haar lachen. Maar ze is en blijft de hele dag aanwezig. Ze praat hard en enthousiast, heel aandoenlijk, maar ook wel heel vermoeiend. Ze is ook de hele dag in de weer en vraagt wel veel om aandacht. Meer door dingen te komen laten zien en dan verwacht ze het zelfde enthousiasme als dat ze toont. Je hoeft haar niet te helpen en je hoeft niet eens altijd met haar te spelen... maar ze wil bewonderd worden. Ze wil laten zien wat ze kan en dan het liefst honderd keer per uur. Ze rent en danst en zingt en lacht en soms jengelt ze ook. Het is een kleine wervelstorm die met 2 paar schoenen, een handje vol little people en wat reclame post een ware post-apocolyptische setting van mijn huiskamer weet te maken. Maar alles is even mooi en even speciaal. Om het minste en geringste roept ze: "Wow, mamma, mamma WOW!" en dan vreet ik haar weer helemaal op. Ze leest boeken voor aan me en ik sta paf over hoeveel ze al weet.
Ze kan ook al heel wat communiceren, al heeft ze soms wel ondertiteling nodig. Ik heb niet echt vergelijkings materiaal dus ik weet niet of het de leeftijd is, maar ze spreekt nog veel dingen verkeerd uit. Meestal is het half goed en moet je even goed luisteren naar wat ze zegt. Zo zijn de woorden lachen en dragen bijna het zelfde in het Eloriaans. Lachen is jachen en dragen is jaaaagen. Ik merk dat de mensen die om haar heen zijn haar ook beter vestaan dan anderen, maar ik moet bekennen dat ze het soms wel vijf of zes keer moet herhalen voor ik haar begrijp. In de ergste gevallen moet ze het me zelfs even laten zien. Als ik het dan eenmaal weet is het ook heel logisch, maar ook ik heb mijn Eloriaans-Nederlandse woordenboek zo nu en dan nodig.
Wat ik ook leuk vind is dat ze steeds beter wordt met kiezen. Ze weet heel goed wat ze wil. En o-wee als ik iets anders bedenk dan wat zij in haar gedachten had, dan kan ik hoogst waarschijnlijk een ram voor mijn hoofd krijgen.
Zo is het een strijd met tekenen. Ze wil de hele dag tekenen. Eerst roept ze dan:"Teken [tekenen], bejenou?" dan: "Pehen [pen]? Benje?, of "Pensul [pencil]?" en tot slot als ze een schrijf object heeft gevonden (of eigenlijk gejat) dan gaat ze op zoek naar "Papuh" [paper / papier]. Vandaag kon ik haar uit de kast vissen (Ze was al 1 plank om hoog geklommen) om dat ik het pennenpotje wat hoger had gezet. Het is ook een echte boef. Ook haalt ze telkens al haar boekjes uit de kast. Leest ze allemaal voor 10 seconden en verspreid ze daarna heel mooi door de kamer heen. No rest for the wicked.
Tja ze is een handenbindertje... maar wel een hele leuke en gezellige ;)
"Wat zit ze nu toch te doen?" vraag ik aan Daan. "Volgens mij zit ze te rollen met haar 'dobbelsteen'" antwoord hij. En idd daar lijkt het wel op. Wat apart dat ze daar nou ineens mee komt. Wij hebben dobbelstenen voor onze roleplay hobby, maar meestal doen we dat nadat zij naar bed is gegaan. We hebben het haar wel eens voor gedaan, maar dat is echt al weer enkele maanden geleden... ik vind het bijzonder dat ze dat nog weet. En vooral dat ze nu op haar manier daar mee bezig is met dingen die helemaal geen dobbelstenen zijn maar er alleen maar een beetje op lijken.
En zo zijn de blokken dobbelstenen of ze zijn al weer een toren.. en als de toren wordt omgegooid dan zijn de blokken ineens ijsjes. Als ik dan vraag welke smaak zegt ze heel resoluut "ChocoLA" (want de LA wordt altijd net iets harder en duidelijker uitgesproken. Ze stopt mij ook als een ware moeder een ijsje toe en zegt vertrouwelijk: "Mamma, tijk (kijk), ijsje... Mamma pwoefe (proeven), lekkah (lekker)" Natuurlijk ga ik helemaal mee in het spel en Elora maakt smak en "hmmm" geluidjes terwijl we smikkelen van haar denkbeeldige chocolade ijsje. We zijn er op vooruit gegaan in de denkbeeldige ijs wereld want voorheen kreeg ik vaak ijsjes met vis of kaas smaak, omdat ze dat als enige kon bedenken.
Op dit moment is Elora in de ban van spoken en monsters. We moeten erg uitkijken wat ze ziet op tv of wat we zeggen tegen elkaar. Ze ziet en hoort echt ALLES. Zo is ze sinds kort helemaal weg van the Hoobs. Ze heeft het pas 3x gezien en na 1x wees ze al naar de tv de volgende dag en vroeg of Hoob weer op mocht. Ik had echt geen idee wanneer het programma zou zijn maar ze was echt teleurgesteld toen ik zei dat het later moest.
Bij een van de afleveringen hadden ze het over een reus. Er kwam een tekenfilmpje met een enge reus met drie ogen en Elora zei: "Oh mamma, monstah (monster)". In de eerste instantie verstond ik haar niet want het is niet een woord die we haar geleerd hadden en ineens had ik hem door. Waarschijnlijk is dat een woordje die ze bij oma en opa heeft geleerd dus dat is dan zo leuk om terug te horen zo maar uit het niets. Ze wijst ook van allerlei dingen aan als spook en wil graag dat we spook spelen of dat zijn voor spook mag spelen. Ook het liedje "ik ben een spook" van Nijntje is helemaal favoriet. Ze zingt ook de hele dag: "It (Ik) spoot (spook), it oot (Ik ook), spoot, spoot, spoot" Het is erg grappig.
Soms is ze ook wel mijn kleine spookje. Momenteel probeert madamme sinds een paar dagen haar zin te krijgen door te gaan huilen. Helaas voor haar werkt dit averechts en krijgt ze helemaal niets meer als ze gaat jammeren (hooguit een one way ticket to her bed als ze moe lijkt)
Ze is ook wel een beetje zielig moet ik eerlijk toegeven. Het arme schaap zit weer volop in de tanden hel en al weer een tijdje. Nare zure ontlasting, dan heel veel en dan weer een hele dag niet en ze kwijlt alsof ze in de keuken van een drie sterren restaurant rondloopt. Ook wil ze alleen maar pap en cornflakes en zachte hapjes voor het avondeten. Het is een ramp. Ik ben blij als die krengen eindelijk door zijn.
Haar stem geluid is nog steeds op een vreselijk volume. Ik denk ook dat ze daarom soms zo vermoeiend is. Het is namelijk best pittig als een kind de hele dag heel hard praat. Want aan haar gedrag kan het niet liggen dat ik 's avonds uitgeput op de bank neer stort. Tuurlijk is ze soms best ondeugend en de grenzen worden constant verlegd, maar toch is ze behoorlijk gehoorzaam en redelijk zelfstandig. Ik kan ook erg met haar lachen. Maar ze is en blijft de hele dag aanwezig. Ze praat hard en enthousiast, heel aandoenlijk, maar ook wel heel vermoeiend. Ze is ook de hele dag in de weer en vraagt wel veel om aandacht. Meer door dingen te komen laten zien en dan verwacht ze het zelfde enthousiasme als dat ze toont. Je hoeft haar niet te helpen en je hoeft niet eens altijd met haar te spelen... maar ze wil bewonderd worden. Ze wil laten zien wat ze kan en dan het liefst honderd keer per uur. Ze rent en danst en zingt en lacht en soms jengelt ze ook. Het is een kleine wervelstorm die met 2 paar schoenen, een handje vol little people en wat reclame post een ware post-apocolyptische setting van mijn huiskamer weet te maken. Maar alles is even mooi en even speciaal. Om het minste en geringste roept ze: "Wow, mamma, mamma WOW!" en dan vreet ik haar weer helemaal op. Ze leest boeken voor aan me en ik sta paf over hoeveel ze al weet.
Ze kan ook al heel wat communiceren, al heeft ze soms wel ondertiteling nodig. Ik heb niet echt vergelijkings materiaal dus ik weet niet of het de leeftijd is, maar ze spreekt nog veel dingen verkeerd uit. Meestal is het half goed en moet je even goed luisteren naar wat ze zegt. Zo zijn de woorden lachen en dragen bijna het zelfde in het Eloriaans. Lachen is jachen en dragen is jaaaagen. Ik merk dat de mensen die om haar heen zijn haar ook beter vestaan dan anderen, maar ik moet bekennen dat ze het soms wel vijf of zes keer moet herhalen voor ik haar begrijp. In de ergste gevallen moet ze het me zelfs even laten zien. Als ik het dan eenmaal weet is het ook heel logisch, maar ook ik heb mijn Eloriaans-Nederlandse woordenboek zo nu en dan nodig.
Wat ik ook leuk vind is dat ze steeds beter wordt met kiezen. Ze weet heel goed wat ze wil. En o-wee als ik iets anders bedenk dan wat zij in haar gedachten had, dan kan ik hoogst waarschijnlijk een ram voor mijn hoofd krijgen.
Zo is het een strijd met tekenen. Ze wil de hele dag tekenen. Eerst roept ze dan:"Teken [tekenen], bejenou?" dan: "Pehen [pen]? Benje?, of "Pensul [pencil]?" en tot slot als ze een schrijf object heeft gevonden (of eigenlijk gejat) dan gaat ze op zoek naar "Papuh" [paper / papier]. Vandaag kon ik haar uit de kast vissen (Ze was al 1 plank om hoog geklommen) om dat ik het pennenpotje wat hoger had gezet. Het is ook een echte boef. Ook haalt ze telkens al haar boekjes uit de kast. Leest ze allemaal voor 10 seconden en verspreid ze daarna heel mooi door de kamer heen. No rest for the wicked.
Tja ze is een handenbindertje... maar wel een hele leuke en gezellige ;)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Bunny benjenou?" 17-10-2008 @ 12:31
"MAM!" wordt er beneden aan de trap geschreeuwd op volume 'markt-verkoopster'. "Ja?" roep ik terug. Elora is beneden met haar pappa zodat mamma even een paar minuutjes lekker achter de computer kan hangen. Soms, na een drukke dag met Elora heb ik daar even behoefte aan en neemt pappa lief het even over met "daddy-duty". Toch kan ik me nooit helemaal aan onze dreumes onttrekken, want ze gaat gewoon onderaan de trap staan en dan praat ze wel een beetje harder... dat is voor haar geen probleem.
We zijn nu druk bezig met het oefenen met fluisteren. Het gaat vaak goed, maar telkens maar voor even. Als ze dan weer enthousiast voor het een of ander wordt gaat het volume dan weer naar heel hard. Het is niet dat ze schreeuwt (doet ze soms wel maar zelden) het is gewoon dat ze heel hard praat. En dat is behoorlijk vermoeiend zo af en toe.
Ik kan haar helaas ook niet meer in het ootje nemen... ze wordt echt te groot. Zo wilde ik haar niet aanwennen om telkens met dezelfde knuffels te slapen en rouleerde ik ze knuffels in bed ongeveer eens in de 2 a 3 weken. Plots mocht dat niet meer. De lolifant en het konijn moesten in bed blijven en als ik er iets anders in legde werd dat er net zo hard weer uit geknikkerd en werd er geroepen om de andere knuffels. Gisteren probeerde ik het heel stiekem nog een keer. Het konijn werd omgeruild voor een zachte teddybeer waar ze normaal gek op is. Na een minuut hoorde ik Elora roepen: "BUNNY BENJENOU?" Met mijn staart tussen mijn pootjes ben ik de beer maar weer voor het konijn gaan omruilen.
We zijn nu druk bezig met het oefenen met fluisteren. Het gaat vaak goed, maar telkens maar voor even. Als ze dan weer enthousiast voor het een of ander wordt gaat het volume dan weer naar heel hard. Het is niet dat ze schreeuwt (doet ze soms wel maar zelden) het is gewoon dat ze heel hard praat. En dat is behoorlijk vermoeiend zo af en toe.
Ik kan haar helaas ook niet meer in het ootje nemen... ze wordt echt te groot. Zo wilde ik haar niet aanwennen om telkens met dezelfde knuffels te slapen en rouleerde ik ze knuffels in bed ongeveer eens in de 2 a 3 weken. Plots mocht dat niet meer. De lolifant en het konijn moesten in bed blijven en als ik er iets anders in legde werd dat er net zo hard weer uit geknikkerd en werd er geroepen om de andere knuffels. Gisteren probeerde ik het heel stiekem nog een keer. Het konijn werd omgeruild voor een zachte teddybeer waar ze normaal gek op is. Na een minuut hoorde ik Elora roepen: "BUNNY BENJENOU?" Met mijn staart tussen mijn pootjes ben ik de beer maar weer voor het konijn gaan omruilen.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "nijntje huilt" 15-10-2008 @ 08:51
Elora zit in haar slaapzakje bij mij op het grote bed. Soms mag dat in het weekend, voor ze naar bed gaat, dan lees ik daar een verhaaltje voor haar voor. Dit keer is de keuze een boekje van Nijntje (ze geeft het zelf altijd aan wat ze wil horen en vaak is de keuze Nijntje) Het boekje heet "Nijntje huilt". In het verhaal is Nijntje heel verdrietig want ze is haar beer kwijt. Ze vraagt het aan iedereen en uiteindelijk vindt het suffe konijn haar beer gewoon in haar bed.
Terwijl ik aan het lezen ben geef ik alle karakters stemmetjes en als Nijntje haar beer zoekt, vertel ik dit in een huilstem. Plots begint mijn dochter hard te huilen. Dikke tranen biggelen over haar wangen. Aan het huiltje hoor ik dat ze ook echt overstuur is. Ik schrik er een beetje van en durf het boekje nu niet weg te leggen, want ik wil dat ze ook weet dat er een goed einde aan zit. Ze laat zich idd troosten met een goed eind. Toch vind ze het interessant die verdrietige emotie want ze pakt het boekje dadelijk weer en bladert er in tot ze een konijntje met een dikke traan vindt. Nu maakt ze theatrale huil geluidjes ipv echte en ik kap het toch een beetje af. Het is een echte dramaqueen, dat kind van ons.
Mijn moeder heeft een dvd van een Nijntje musical. Elora is gek op de liedjes die we ook op cd hebben. Ze zingt best al een aardig stukje mee met alle liedjes. Haar lievelings liedje is het liedje van de beer. Dit is een stukje gebaseerd op het boekje Nijntje huilt. In het liedje huilt Nijntje dus ook om haar beer. Achter in de auto klinkt het regelmatig: Soekuh Soekuh Soekuh (zoeken zoeken zoeken) De beer de beer de beer" (zo gaat het liedje ook) en dan zegt ze ineens heel dramatisch: "Aaaahhh... Nijntje huile!"
Maar het spelletje van de beer gaat steeds verder. Vanochtend toen ik haar uit bed haalde was ze helemaal overstuur en vroeg ze maar naar "Beer?" Ik snapte er niets van want ze slaapt met een konijn en een lolifant in bed. In onze kamer ligt een beer waar ze mee speelt als ze 's ochtends bij ons in het grote bed ligt. Plots bedacht ik me ineens dat dit wel eens een spelletje kon zijn, of een inlevings iets... zij zocht ook een beer.. net als Nijntje. Wat een beetje zorgelijk is dat ik merk dat ze telkens ECHT overstuur is. Zou dit verhaal misschien niet zo geschikt zijn voor mijn kind? Is dit een fase?
Terwijl ik aan het lezen ben geef ik alle karakters stemmetjes en als Nijntje haar beer zoekt, vertel ik dit in een huilstem. Plots begint mijn dochter hard te huilen. Dikke tranen biggelen over haar wangen. Aan het huiltje hoor ik dat ze ook echt overstuur is. Ik schrik er een beetje van en durf het boekje nu niet weg te leggen, want ik wil dat ze ook weet dat er een goed einde aan zit. Ze laat zich idd troosten met een goed eind. Toch vind ze het interessant die verdrietige emotie want ze pakt het boekje dadelijk weer en bladert er in tot ze een konijntje met een dikke traan vindt. Nu maakt ze theatrale huil geluidjes ipv echte en ik kap het toch een beetje af. Het is een echte dramaqueen, dat kind van ons.
Mijn moeder heeft een dvd van een Nijntje musical. Elora is gek op de liedjes die we ook op cd hebben. Ze zingt best al een aardig stukje mee met alle liedjes. Haar lievelings liedje is het liedje van de beer. Dit is een stukje gebaseerd op het boekje Nijntje huilt. In het liedje huilt Nijntje dus ook om haar beer. Achter in de auto klinkt het regelmatig: Soekuh Soekuh Soekuh (zoeken zoeken zoeken) De beer de beer de beer" (zo gaat het liedje ook) en dan zegt ze ineens heel dramatisch: "Aaaahhh... Nijntje huile!"
Maar het spelletje van de beer gaat steeds verder. Vanochtend toen ik haar uit bed haalde was ze helemaal overstuur en vroeg ze maar naar "Beer?" Ik snapte er niets van want ze slaapt met een konijn en een lolifant in bed. In onze kamer ligt een beer waar ze mee speelt als ze 's ochtends bij ons in het grote bed ligt. Plots bedacht ik me ineens dat dit wel eens een spelletje kon zijn, of een inlevings iets... zij zocht ook een beer.. net als Nijntje. Wat een beetje zorgelijk is dat ik merk dat ze telkens ECHT overstuur is. Zou dit verhaal misschien niet zo geschikt zijn voor mijn kind? Is dit een fase?
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Hawwow!" 12-10-2008 @ 15:16
"Hawwow! (Hallo)" klinkt het opgewekt als mijn dochter de kamer binnen huppelt. "Hawwow mamma!" roept ze uitgelaten. Het valt me weer op hoe vrolijk onze dochter toch is. Ze is een uitgelaten type die veel lacht en graag grapjes maakt. Als ze een windje of een boer laat giert ze het uit van het lachen en zegt ze: "Jakkie... POEP!" Dan knijpt ze theatraal haar neusje dicht en rent ze naar me toe. "Mamma juiken? (ruiken) poep!" Ze vind alles wat smerig is prachtig. Zelfs het denkbeeldige eten wat ze zelf maakt is soms niet lekker en dan roept ze "Bleh, eten vies!!" Wij lachen natuurlijk smakelijk met haar mee.
Wat gaat het toch hard met haar taal en wat leert ze veel dingen. Een tijd geleden zaten we tv te kijken terwijl Elora aan het spelen was. Er was een reclame van de Oreo op tv waar in het kindje uitlegt hoe je een Oreo moet op eten. Daar in zegt hij op een gegeven moment: "Draaien en hap!" Kort daarna (ik geloof de volgende dag) hoorde ik Elora ineens tegen haar pop zeggen "Djaaie... hap" en ik zag dat ze met een plastic speelgoed koekje stond. Ik was helemaal verbaasd want ik had niet eens doorgehad dat zij uberhaupt aan het opletten was wat er op tv gebeurde. Ze zat immers te spelen destijds. En dat ze dat dan nog de volgende dag wist.
Zo verbaast ze me ook telkens weer met woordjes die ik haar niet geleerd heb. Haar vader kwam een keer even tussen door thuis uit zijn werk om iets af te geven. Toen hij weg ging riep Elora: "Daddy, ben je nou?" en voor ik iets kon zeggen zei ze.. "Ohhh... daddy jeg (weg)" Ik stond echt met een mond vol tanden.
Ze heeft deze week veel bij opa en nanna gelogeerd en dat vond ze zoals altijd geweldig. Toen ik gisteren stond af te wassen kwam ze naar me toe en zei ze: "Mamma handjie (handje), mamma mee?" En ik heel leuk haar een handje gegeven en vroeg haar:" So where are we going?" en Elora, "Mamma auto, mee?" dus ik weer, "Oh we're going with the car, where are we going?" Antwoord mijn kleine meid: "Opa, mamma mee Opa!" Ik vond het zo lief dat we opa maar even gebeld hebben want ze miste hem duidelijk.
Ze kan zo lief zijn en dat is ze ook meestal. Al is ze soms een kleine kattenkop. Vooral als ze iets niet wil, dan laat ze dat graag horen door heel hard "NEE" te schreeuwen. Ze schrikt er soms zelf van en merkt aan onze reactie dat wij het ook niet leuk vinden. Dan komt ze snel slijmen en zegt ze sorry en knuffelt ze en zoent ze er op los. Toch mag ik niet klagen want ze is zo lief en ze luistert zo goed.
Vrijdag waren we op de verjaardag van mijn tante en mocht Elora met haar nichtjes in de tuin spelen. Helaas was de tuin open van achteren en vond ik dat nogal eng (ook al kwam het op een autovrij pleintje uit). Het oudste nichtje is 10 en ik had haar gevraagd Elora niet door het hekje te laten lopen. Zelf ben ik zo gaan zitten dat ik ze door het raam allemaal goed kon zien zodat als er iets zo gebeuren ik snel in zou kunnen grijpen. Ik liet Elora zien waar ze niet doorheen mocht lopen en ging eens kijken of ze naar me zou luisteren als ze me niet zo snel zou zien. Ze heeft best een tijdje buiten gespeeld en als ze bij het hekje kwam bleef ze staan alsof er een forcefield tussen zat (hihi) Ik was zo trots op haar.
Niet dat ze altijd luistert hoor... soms doet ze net of ze doof is, maar voor een of andere reden met dit soort dingen wel. Ze luistert sneller niet als ze bijvoorbeeld niet aan een boekje mag komen ofzo.
Ik ben niet zo'n familie mens dus mijn jarige tante had mijn dochter pas 1x gezien. We hadden aan Elora verteld dat dit tante Emmie was. Toen Elora zag dat er allemaal lekkers op de tafel stond keek ze mijn tante heel lief aan en zei ze: "Emmie? Eten? Toekje? (koekje)" Mijn tante was helemaal verbaasd dat ze haar naam al onthouden had. Maar dat kind van mij is ook niet gek, want die zag dat er bij haar wat te halen viel.
Omdat Elora nog steeds bezig is met haar tanden en we weer precies in zo'n vervelende periode zitten heeft ze last van hele chemische lekkende luiers. Het is vreselijk en op het feestje was het dus ook raak. Ze had alles helemaal ondergepoept en we hadden net geen extra kleding bij ons (normaal sleep ik dat altijd mee... maar dit keer had ik de luiertas van mijn moeder meegenomen want die is gaver)
We hebben haar maar in het tshirt van mijn tante aangekleed en als klein spookje meegenomen. Elora vond het maar niets, maar de nichtjes konden er hard om lachen. En Elora zei heel boos "Nee pook (spook)" en begon zich verwoed weer uit te kleden.
Het uit en aankleden is soms ook een zooitje hoor. Ze kleed zich zelf aan maar dan wel met haar kleren achterste voren, binnestebuiten en dan nog het liefst met kleding die niet haar maat is (onze kleding uit de wasmand gepikt of de kleertjes van de pop) Het vervelende is dat ze soms ook haar eigen kleding uit doet. Niet heel vaak, maar altijd op van die momenten dat je daar dus net even geen tijd voor hebt.
Het is soms best lastig met zo'n kind die ineens alles zelf wil doen en ook al zo veel kan. En het is niet gek dat je als moeder zijnde het soms best moeilijk vindt om het tempo van je kind bij te houden. Het was immers nog niet zo gek lang geleden dat ze nog niets kon. Dat ik al trots was op het feit dat ze een speeltje kon volgen met haar ogen. Het is dan ook niet raar dat ik als moeder zijnde mijn kind echt een wonder vind, want kinderen zijn ook kleine wondertjes.
Soms vind ik het moeilijk om aan te geven dat omdat ik helemaal onder de indruk van Elora ben het niet zo is dat ik andere kinderen minder knap of niet bijzonder vind. Dat is helemaal niet zo! Maar Elora heb ik bijna iedere dag van haar leven meegemaakt en ik zie hoe zij veranderd en groeit en ik ben zo trots op alles wat ze kan en doet maar ook op het persoontje die ze is.
Mijn nichtje heeft een zoontje die 2 maanden jonger is dan Elora. Hij is duidelijk wat trager in zijn ontwikkeling. Toch is het beslist geen dom of langzaam kind, het is juist een heel leuk baasje. Ik vind het soms wel eens moeilijk om vol trots te vertellen wat Elora nu weer allemaal kan en voel me dan een walgelijke opschepper. Het is ook niet mijn bedoeling want zo zie ik ook weer dat het neefje in kwestie super lief is en dat je heerlijk met hem kan knuffelen. Als hij mijn zoontje was geweest weet ik zeker dat ik net zo trots was geweest als nu met Elora en dat ik hem net zo bijzonder had gevonden.
Natuurlijk vind ik het ook wel leuk om van anderen te horen dat ze vinden dat mijn kind vlot is of lief. Daar groeit een moederhart toch immers van? Maar zo geef ik ook graag weer complimentjes aan andere kinderen. Want soms zie ik juist weer dingen in een ander dat ik denk: Wow, dat is ook leuk!!
Nou ik ga mijn dochter maar weer eens redden, die is wakker en roept me met een heel zielig stemmetje!
Wat gaat het toch hard met haar taal en wat leert ze veel dingen. Een tijd geleden zaten we tv te kijken terwijl Elora aan het spelen was. Er was een reclame van de Oreo op tv waar in het kindje uitlegt hoe je een Oreo moet op eten. Daar in zegt hij op een gegeven moment: "Draaien en hap!" Kort daarna (ik geloof de volgende dag) hoorde ik Elora ineens tegen haar pop zeggen "Djaaie... hap" en ik zag dat ze met een plastic speelgoed koekje stond. Ik was helemaal verbaasd want ik had niet eens doorgehad dat zij uberhaupt aan het opletten was wat er op tv gebeurde. Ze zat immers te spelen destijds. En dat ze dat dan nog de volgende dag wist.
Zo verbaast ze me ook telkens weer met woordjes die ik haar niet geleerd heb. Haar vader kwam een keer even tussen door thuis uit zijn werk om iets af te geven. Toen hij weg ging riep Elora: "Daddy, ben je nou?" en voor ik iets kon zeggen zei ze.. "Ohhh... daddy jeg (weg)" Ik stond echt met een mond vol tanden.
Ze heeft deze week veel bij opa en nanna gelogeerd en dat vond ze zoals altijd geweldig. Toen ik gisteren stond af te wassen kwam ze naar me toe en zei ze: "Mamma handjie (handje), mamma mee?" En ik heel leuk haar een handje gegeven en vroeg haar:" So where are we going?" en Elora, "Mamma auto, mee?" dus ik weer, "Oh we're going with the car, where are we going?" Antwoord mijn kleine meid: "Opa, mamma mee Opa!" Ik vond het zo lief dat we opa maar even gebeld hebben want ze miste hem duidelijk.
Ze kan zo lief zijn en dat is ze ook meestal. Al is ze soms een kleine kattenkop. Vooral als ze iets niet wil, dan laat ze dat graag horen door heel hard "NEE" te schreeuwen. Ze schrikt er soms zelf van en merkt aan onze reactie dat wij het ook niet leuk vinden. Dan komt ze snel slijmen en zegt ze sorry en knuffelt ze en zoent ze er op los. Toch mag ik niet klagen want ze is zo lief en ze luistert zo goed.
Vrijdag waren we op de verjaardag van mijn tante en mocht Elora met haar nichtjes in de tuin spelen. Helaas was de tuin open van achteren en vond ik dat nogal eng (ook al kwam het op een autovrij pleintje uit). Het oudste nichtje is 10 en ik had haar gevraagd Elora niet door het hekje te laten lopen. Zelf ben ik zo gaan zitten dat ik ze door het raam allemaal goed kon zien zodat als er iets zo gebeuren ik snel in zou kunnen grijpen. Ik liet Elora zien waar ze niet doorheen mocht lopen en ging eens kijken of ze naar me zou luisteren als ze me niet zo snel zou zien. Ze heeft best een tijdje buiten gespeeld en als ze bij het hekje kwam bleef ze staan alsof er een forcefield tussen zat (hihi) Ik was zo trots op haar.
Niet dat ze altijd luistert hoor... soms doet ze net of ze doof is, maar voor een of andere reden met dit soort dingen wel. Ze luistert sneller niet als ze bijvoorbeeld niet aan een boekje mag komen ofzo.
Ik ben niet zo'n familie mens dus mijn jarige tante had mijn dochter pas 1x gezien. We hadden aan Elora verteld dat dit tante Emmie was. Toen Elora zag dat er allemaal lekkers op de tafel stond keek ze mijn tante heel lief aan en zei ze: "Emmie? Eten? Toekje? (koekje)" Mijn tante was helemaal verbaasd dat ze haar naam al onthouden had. Maar dat kind van mij is ook niet gek, want die zag dat er bij haar wat te halen viel.
Omdat Elora nog steeds bezig is met haar tanden en we weer precies in zo'n vervelende periode zitten heeft ze last van hele chemische lekkende luiers. Het is vreselijk en op het feestje was het dus ook raak. Ze had alles helemaal ondergepoept en we hadden net geen extra kleding bij ons (normaal sleep ik dat altijd mee... maar dit keer had ik de luiertas van mijn moeder meegenomen want die is gaver)
We hebben haar maar in het tshirt van mijn tante aangekleed en als klein spookje meegenomen. Elora vond het maar niets, maar de nichtjes konden er hard om lachen. En Elora zei heel boos "Nee pook (spook)" en begon zich verwoed weer uit te kleden.
Het uit en aankleden is soms ook een zooitje hoor. Ze kleed zich zelf aan maar dan wel met haar kleren achterste voren, binnestebuiten en dan nog het liefst met kleding die niet haar maat is (onze kleding uit de wasmand gepikt of de kleertjes van de pop) Het vervelende is dat ze soms ook haar eigen kleding uit doet. Niet heel vaak, maar altijd op van die momenten dat je daar dus net even geen tijd voor hebt.
Het is soms best lastig met zo'n kind die ineens alles zelf wil doen en ook al zo veel kan. En het is niet gek dat je als moeder zijnde het soms best moeilijk vindt om het tempo van je kind bij te houden. Het was immers nog niet zo gek lang geleden dat ze nog niets kon. Dat ik al trots was op het feit dat ze een speeltje kon volgen met haar ogen. Het is dan ook niet raar dat ik als moeder zijnde mijn kind echt een wonder vind, want kinderen zijn ook kleine wondertjes.
Soms vind ik het moeilijk om aan te geven dat omdat ik helemaal onder de indruk van Elora ben het niet zo is dat ik andere kinderen minder knap of niet bijzonder vind. Dat is helemaal niet zo! Maar Elora heb ik bijna iedere dag van haar leven meegemaakt en ik zie hoe zij veranderd en groeit en ik ben zo trots op alles wat ze kan en doet maar ook op het persoontje die ze is.
Mijn nichtje heeft een zoontje die 2 maanden jonger is dan Elora. Hij is duidelijk wat trager in zijn ontwikkeling. Toch is het beslist geen dom of langzaam kind, het is juist een heel leuk baasje. Ik vind het soms wel eens moeilijk om vol trots te vertellen wat Elora nu weer allemaal kan en voel me dan een walgelijke opschepper. Het is ook niet mijn bedoeling want zo zie ik ook weer dat het neefje in kwestie super lief is en dat je heerlijk met hem kan knuffelen. Als hij mijn zoontje was geweest weet ik zeker dat ik net zo trots was geweest als nu met Elora en dat ik hem net zo bijzonder had gevonden.
Natuurlijk vind ik het ook wel leuk om van anderen te horen dat ze vinden dat mijn kind vlot is of lief. Daar groeit een moederhart toch immers van? Maar zo geef ik ook graag weer complimentjes aan andere kinderen. Want soms zie ik juist weer dingen in een ander dat ik denk: Wow, dat is ook leuk!!
Nou ik ga mijn dochter maar weer eens redden, die is wakker en roept me met een heel zielig stemmetje!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "kittig kindje" 03-10-2008 @ 18:56
Al weken neem ik me voor om nog even wat in het dagboek van Elora te schrijven, maar het komt er telkens maar niet van. Nu dat Elora met haar pappa even samen naar de supermarkt gaan, kan ik er weer even de tijd voor nemen.
Aan inspiratie kan het me niet ontbreken, Elora groeit (en bloeit) zo snel dat ik het bijna niet bij kan houden. Ze is lief, grappig, ondeugend, soms stout, vrolijk en vooral ook heel bijzonder (maar dat zijn natuurlijk alle kinderen!)
Elora wil graag zelfstandig zijn en dat laat ze thuis weten ook. Haar voeren mag ik al lang niet meer, dat doet ze helemaal zelf. Het grappige is dat ze de laatste tijd ineens heel veel met haar handen aan het eten is. En dit voor een kind die 2 weken geleden niet eens wilde eten als ik haar geen lepel of vork gaf. Het lijkt wel of ze een stapje terug wil nemen, want ze wil ook vaker geknuffeld worden en als baby vastgehouden worden. Telkens maar voor 2 seconden, maar ik geniet van al die momenten!! Want het is heerlijk als ze heel eventjes niet zelfstandig wil zijn.
We kunnen nu ook al echt hele gesprekken met haar houden. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ze de woorden op haar eigen manier uitspreekt en dat het soms wel even gissen is wat ze nou precies bedoeld. Ze zegt ook alles na (ook op haar manier) en heeft duidelijk een eigen mening. Het woordje "Nee" is nog steeds heel prominent aanwezig, maar gelukkig wordt er ook wel weer veel "Ja" gezegd, want Elora heeft ineens door dat dat ook bij keuze hoort. "Au" is een andere favoriet. Madamme roept om alles "Au" en vertelt vervolgens ook nog doodleuk aan waar ze pijn heeft. (Au beentje, au arm, au hoofd... etc)
Helaas voor ons zit ze ook weer in haar "martel-fase" en krijgen we regelmatig een lel of een krabbel van haar als we even niet opletten of als ons kleine heksje haar zin niet krijgt. Zodra ze ons ook pijn doet roept ze ook meteen "Soja" (sorry) en dat meent ze dus voor geen meter, want 2 tellen later doet ze het weer. Even hebben we haar op de gang gezet als ze ons sloeg... maar toen ze na een tijdje zelf al braaf naar de gang liep nadat ze ons geslagen had, vonden we dat we het maar anders aan moesten pakken. Hoe dan ook, we krijgen het er nog niet uit, dat slaan en knijpen. Gelukkig komt het en gaat het ook weer.
Sorry zeggen heeft ze sowieso geen moeite mee. Soms zegt ze het zelfs voor dat ze iets doet. Het is dan best moeilijk om je lach in te houden als ouder zijnde.
Boekjes lezen is echt een lust voor het oor. Elora wijst van alles aan en ik blijf me verbazen hoeveel woordjes ze al kent. En dat in het Engels EN het Nederlands. Zo zijn mijn sleutels "ties" (keys)en die van mijn moeder "sjeutol" (sleutel), ze herkent ook gewoon wat mijn sleutels zijn, zelfs als ze bij mijn moeder op de tafel liggen. Ze kiest ook niet meer de kortste woordjes, ze praat duidelijk veel meer engels tegen mij als tegen mijn ouders. Heel bijzonder en ik ben echt reuze trots op haar.
Spelen wordt ook steeds leuker met haar. Haar fantasie is duidelijk aan het ontwikkelen. Ze maakt vaak eten voor me (het liefst maakt ze ijs met een vissmaak.. ik snap het ook niet helemaal) en hangt hele verhalen op met haar little people die ze "piehphul" noemt. De pop blijft favoriet, ze droomt er zelfs over (Elora praat in haar slaap) en het liefst geeft ze de pop de hele dag de fles en laat haar slapen. Elora heeft een soort vreemde obsessie met slapen. Alles moet slapen van haar en vaak maakt ze ook een beetje voor zichzelf. En alles wat ze doet moet bewonderd worden. De hele dag hoor ik "mamma tijk" (mamma kijk) en dan vertoont ze haar kunsten aan me. Ze klautert met gemak overal op en spring van kleine randjes af nadat ze heeft geroepen "Een tee!!"(een twee)
Niet alleen haar taal maar ook haar zangtalenten gaan enorm vooruit. Je kan echt herkennen welk liedje ze aan het zingen is. De toon komt al aardig in de buurt en ze zingt (lukraak) een aantal van de woorden van de tekst (wel door elkaar hoor) erbij. Vooral de liedjes van de nijntje musical zijn favoriet en wij moeten dan altijd hard meezingen. Het is erg aandoenlijk.
Het is jammer dat het weer nou zo vies is en dat de speeltuintjes in de buurt doorweekt zijn, want naar de speeltuin gaan is ook erg leuk met haar. Vooral vroeg in de ochtend als het nog lekker stil is. De glijbaan is al geen uitdaging meer voor haar, ze klimt er al een tijdje op en glijdt er vrolijk vanaf. Heel voorzichtig kan ik haar zelfs al duwen op de 'grote' schommel waar geen steuntjes aan zitten maar die alleen een plankje is. Ze houdt zich stevig vast.
Laatst zat ik naar een foto van Elora te kijken toen ze nog een babietje was en ik herkende haar gewoon bijna niet meer. Wat grappig is dat toch om te zien hoe je kindje zo verandert.
Ik heb het wel getroffen met mijn dochter. Eigenlijk zijn er maar twee dingen waar ik me aan erger... het pijn doen (slaan en knijpen) en het periodieke gegil. Dat heeft ze meestal na dat ik haar bij mijn ouders heb opgehaald. Dan moet ze zich weer aan onze regels houden en daar gaat ze dan heel dwars tegen in. Nu is het wel zo dat ik gewoon heel slecht tegen gillen kan. Mijn ouders hebben er veel minder last van dus het zal ook wel een beetje aan mij liggen. Ik schijn toch best hoge verwachtingen te hebben van mijn ukkie die toch pas 19 maanden is. Toch blijf ik me wel vaak voorhouden... ze is nog klein. Zo mag ze van mij dus best af en toe met haar eten knoeien als ze dat wil (want ze is nog klein) en als ze telkens haar schoenen of kleding uit trekt snap ik dat ook heel goed. Maar dat gillen... nee dat vind ik niets. Mijn moeder wees me laatst heel terecht wel op het feit dat ze niet veel gilt en als ze het doet maar heel kort. Maar ik vind het zo genant en het grappige is, dat ze het bijna alleen maar doet als er andere mensen bij zijn. Thuis doet ze het niet, dus ze weet dat ik het irritant vind!
Sowieso weet ze heel goed wat wel en niet mag. Dat werkt vaak in ons voordeel, want ze komt altijd even laten zien wat ze heeft als ze denkt dat ze het niet mag. En levert het vervolgens ook netjes in. En als ze iets echt heel leuk vindt en ze wil het niet laten zien wat ze aan het doen is, gaat ze heel stil achter het gordijn zitten... dan weet ik ook dat iets mis is.
Soms is ze ook stil omdat ze geconcentreerd is en dan zijn wij al in paniek voordat er iets aan de hand is. Zo is ze graag bezig met dingen uitzoeken en uitvinden. Het spaarvarkentje (een speelgoed ding met grote plastic munten) heeft ze al helemaal door... het knopje waar ze hem mee aan kan zetten (gaat gelukkig erg stroef dus lukt haar niet altijd) maar ook de knopjes die verstopt zitten heeft ze al gevonden. Zo maakt het beestje geluid als je er muntjes in doet omdat de muntjes in het gleufje langs een knopje gaan. Elora heeft met haar priegel vingertje het knopje al gevonden, waardoor het beest geluid maakt. De muntjes (die toch al geen uitdaging meer waren) liggen nu ook vergeten in een hoek of worden opgestapeld en behandeld als nep boterham. Het grappige is als ik wil laten zien aan iemand dat ze de muntjes heel goed door het gleufje kan doen... vertikt ze het gewoon. Ik ben al blij dat ik soms perongelukke getuigen heb anders denken mensen straks dat ik ze zie vliegen.
Bij anderen is Elora sowieso een heel ander kind. Veel rustiger en veel minder uitgesproken. Niet dat ze heel stil is, maar het is anders. Thuis is ze de hele dag bewegelijk, verbaal en vooral ook erg enthousiast. Ze giert het vaak uit om van alles en praat met zoveel drama dat ze meteen kan worden opgenomen in een soap.
Wat nu ook een grote uitdaging is de trampoline die we nu in de kamer hebben staan (een kleine sport versie) ze komt zowaar een stukje omhoog. Al valt ze wel vaak op haar billen, tot haar grote plezier.
Omdat het kouder wordt hebben wij nu vaak een deken op de bank liggen, waar we 's avonds vaak lekker onder kruipen. Elora komt dan naast me zitten en zegt met een tevreden zucht "Heh, situh mamma (zitten mamma)", op een toon van "Gezellig he mam, zo met z'n tweetjes op de bank?" Dan smelt ik van haar. Het is ook zo'n grappig en wijs grietje.
Aan inspiratie kan het me niet ontbreken, Elora groeit (en bloeit) zo snel dat ik het bijna niet bij kan houden. Ze is lief, grappig, ondeugend, soms stout, vrolijk en vooral ook heel bijzonder (maar dat zijn natuurlijk alle kinderen!)
Elora wil graag zelfstandig zijn en dat laat ze thuis weten ook. Haar voeren mag ik al lang niet meer, dat doet ze helemaal zelf. Het grappige is dat ze de laatste tijd ineens heel veel met haar handen aan het eten is. En dit voor een kind die 2 weken geleden niet eens wilde eten als ik haar geen lepel of vork gaf. Het lijkt wel of ze een stapje terug wil nemen, want ze wil ook vaker geknuffeld worden en als baby vastgehouden worden. Telkens maar voor 2 seconden, maar ik geniet van al die momenten!! Want het is heerlijk als ze heel eventjes niet zelfstandig wil zijn.
We kunnen nu ook al echt hele gesprekken met haar houden. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ze de woorden op haar eigen manier uitspreekt en dat het soms wel even gissen is wat ze nou precies bedoeld. Ze zegt ook alles na (ook op haar manier) en heeft duidelijk een eigen mening. Het woordje "Nee" is nog steeds heel prominent aanwezig, maar gelukkig wordt er ook wel weer veel "Ja" gezegd, want Elora heeft ineens door dat dat ook bij keuze hoort. "Au" is een andere favoriet. Madamme roept om alles "Au" en vertelt vervolgens ook nog doodleuk aan waar ze pijn heeft. (Au beentje, au arm, au hoofd... etc)
Helaas voor ons zit ze ook weer in haar "martel-fase" en krijgen we regelmatig een lel of een krabbel van haar als we even niet opletten of als ons kleine heksje haar zin niet krijgt. Zodra ze ons ook pijn doet roept ze ook meteen "Soja" (sorry) en dat meent ze dus voor geen meter, want 2 tellen later doet ze het weer. Even hebben we haar op de gang gezet als ze ons sloeg... maar toen ze na een tijdje zelf al braaf naar de gang liep nadat ze ons geslagen had, vonden we dat we het maar anders aan moesten pakken. Hoe dan ook, we krijgen het er nog niet uit, dat slaan en knijpen. Gelukkig komt het en gaat het ook weer.
Sorry zeggen heeft ze sowieso geen moeite mee. Soms zegt ze het zelfs voor dat ze iets doet. Het is dan best moeilijk om je lach in te houden als ouder zijnde.
Boekjes lezen is echt een lust voor het oor. Elora wijst van alles aan en ik blijf me verbazen hoeveel woordjes ze al kent. En dat in het Engels EN het Nederlands. Zo zijn mijn sleutels "ties" (keys)en die van mijn moeder "sjeutol" (sleutel), ze herkent ook gewoon wat mijn sleutels zijn, zelfs als ze bij mijn moeder op de tafel liggen. Ze kiest ook niet meer de kortste woordjes, ze praat duidelijk veel meer engels tegen mij als tegen mijn ouders. Heel bijzonder en ik ben echt reuze trots op haar.
Spelen wordt ook steeds leuker met haar. Haar fantasie is duidelijk aan het ontwikkelen. Ze maakt vaak eten voor me (het liefst maakt ze ijs met een vissmaak.. ik snap het ook niet helemaal) en hangt hele verhalen op met haar little people die ze "piehphul" noemt. De pop blijft favoriet, ze droomt er zelfs over (Elora praat in haar slaap) en het liefst geeft ze de pop de hele dag de fles en laat haar slapen. Elora heeft een soort vreemde obsessie met slapen. Alles moet slapen van haar en vaak maakt ze ook een beetje voor zichzelf. En alles wat ze doet moet bewonderd worden. De hele dag hoor ik "mamma tijk" (mamma kijk) en dan vertoont ze haar kunsten aan me. Ze klautert met gemak overal op en spring van kleine randjes af nadat ze heeft geroepen "Een tee!!"(een twee)
Niet alleen haar taal maar ook haar zangtalenten gaan enorm vooruit. Je kan echt herkennen welk liedje ze aan het zingen is. De toon komt al aardig in de buurt en ze zingt (lukraak) een aantal van de woorden van de tekst (wel door elkaar hoor) erbij. Vooral de liedjes van de nijntje musical zijn favoriet en wij moeten dan altijd hard meezingen. Het is erg aandoenlijk.
Het is jammer dat het weer nou zo vies is en dat de speeltuintjes in de buurt doorweekt zijn, want naar de speeltuin gaan is ook erg leuk met haar. Vooral vroeg in de ochtend als het nog lekker stil is. De glijbaan is al geen uitdaging meer voor haar, ze klimt er al een tijdje op en glijdt er vrolijk vanaf. Heel voorzichtig kan ik haar zelfs al duwen op de 'grote' schommel waar geen steuntjes aan zitten maar die alleen een plankje is. Ze houdt zich stevig vast.
Laatst zat ik naar een foto van Elora te kijken toen ze nog een babietje was en ik herkende haar gewoon bijna niet meer. Wat grappig is dat toch om te zien hoe je kindje zo verandert.
Ik heb het wel getroffen met mijn dochter. Eigenlijk zijn er maar twee dingen waar ik me aan erger... het pijn doen (slaan en knijpen) en het periodieke gegil. Dat heeft ze meestal na dat ik haar bij mijn ouders heb opgehaald. Dan moet ze zich weer aan onze regels houden en daar gaat ze dan heel dwars tegen in. Nu is het wel zo dat ik gewoon heel slecht tegen gillen kan. Mijn ouders hebben er veel minder last van dus het zal ook wel een beetje aan mij liggen. Ik schijn toch best hoge verwachtingen te hebben van mijn ukkie die toch pas 19 maanden is. Toch blijf ik me wel vaak voorhouden... ze is nog klein. Zo mag ze van mij dus best af en toe met haar eten knoeien als ze dat wil (want ze is nog klein) en als ze telkens haar schoenen of kleding uit trekt snap ik dat ook heel goed. Maar dat gillen... nee dat vind ik niets. Mijn moeder wees me laatst heel terecht wel op het feit dat ze niet veel gilt en als ze het doet maar heel kort. Maar ik vind het zo genant en het grappige is, dat ze het bijna alleen maar doet als er andere mensen bij zijn. Thuis doet ze het niet, dus ze weet dat ik het irritant vind!
Sowieso weet ze heel goed wat wel en niet mag. Dat werkt vaak in ons voordeel, want ze komt altijd even laten zien wat ze heeft als ze denkt dat ze het niet mag. En levert het vervolgens ook netjes in. En als ze iets echt heel leuk vindt en ze wil het niet laten zien wat ze aan het doen is, gaat ze heel stil achter het gordijn zitten... dan weet ik ook dat iets mis is.
Soms is ze ook stil omdat ze geconcentreerd is en dan zijn wij al in paniek voordat er iets aan de hand is. Zo is ze graag bezig met dingen uitzoeken en uitvinden. Het spaarvarkentje (een speelgoed ding met grote plastic munten) heeft ze al helemaal door... het knopje waar ze hem mee aan kan zetten (gaat gelukkig erg stroef dus lukt haar niet altijd) maar ook de knopjes die verstopt zitten heeft ze al gevonden. Zo maakt het beestje geluid als je er muntjes in doet omdat de muntjes in het gleufje langs een knopje gaan. Elora heeft met haar priegel vingertje het knopje al gevonden, waardoor het beest geluid maakt. De muntjes (die toch al geen uitdaging meer waren) liggen nu ook vergeten in een hoek of worden opgestapeld en behandeld als nep boterham. Het grappige is als ik wil laten zien aan iemand dat ze de muntjes heel goed door het gleufje kan doen... vertikt ze het gewoon. Ik ben al blij dat ik soms perongelukke getuigen heb anders denken mensen straks dat ik ze zie vliegen.
Bij anderen is Elora sowieso een heel ander kind. Veel rustiger en veel minder uitgesproken. Niet dat ze heel stil is, maar het is anders. Thuis is ze de hele dag bewegelijk, verbaal en vooral ook erg enthousiast. Ze giert het vaak uit om van alles en praat met zoveel drama dat ze meteen kan worden opgenomen in een soap.
Wat nu ook een grote uitdaging is de trampoline die we nu in de kamer hebben staan (een kleine sport versie) ze komt zowaar een stukje omhoog. Al valt ze wel vaak op haar billen, tot haar grote plezier.
Omdat het kouder wordt hebben wij nu vaak een deken op de bank liggen, waar we 's avonds vaak lekker onder kruipen. Elora komt dan naast me zitten en zegt met een tevreden zucht "Heh, situh mamma (zitten mamma)", op een toon van "Gezellig he mam, zo met z'n tweetjes op de bank?" Dan smelt ik van haar. Het is ook zo'n grappig en wijs grietje.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "op visite bij Tessa met Kayden" 12-09-2008 @ 13:43
Het begon allemaal een beetje chaotisch de ochtend dat we bij Tessa en Saskia op bezoek gingen. Ik had er erg veel zin in want niet alleen kon ik Tessa weer bewonderen maar dit keer zou ook Kayden meekomen en daar was ik ook zo nieuwsgierig naar.
Om maar even Blöf te quoten Elora's "buien maakte vlekken op mijn hagelwit humeur" en ze kwam een tikkeltje chaggerijnig uit bed. Het was dus een beetje een rommeltje toen we wilden vertrekken en bij alles wat ik wilde riep Elora volmondig "Nee!" Eenmaal in de auto ging het wat beter. Onze reis begon wat stroef en Elora kreeg het telkens voor elkaar haar speelgoed te laten vallen waar ik er net niet bij kon als we bij een stoplicht stonden. Ook waren we de cd van Nijntje vergeten, dus hebben we zelf maar gezongen. Ik moet altijd wel lachen om haar zangtalenten want ze zingt zo vals als een kraai met een poliep op de stembanden.
De ellende begon weer toen we in de file terecht kwamen. En toen vervolgens ook nog eens de brug open was en we helemaal stil stonden, snapte Elora er niets meer van. "Uit?" vroeg ze me om de 2 minuten, omdat ze dacht "als we toch niet rijden, mag ik toch wel lopen?" Na een tijdje had ze door dat ze er toch echt niet uit mocht en ging ze maar "daha (dag)" roepen naar de auto's in de hoop dat er iets zou gaan bewegen.
Eenmaal bij haar verre vriendin aangekomen moest Elora eerst even de kat uit de boom kijken. We werden begroet door een verlegen Tessa en een giechelende Kayden. Arme Tessa wist niet wat haar overkwam, twee van die vreemde kinderen in haar huis. Elora en ik hadden geoefend in de auto hoe ze "Tessa" moest zeggen, maar eenmaal op visite hield ze haar lippen stijf op elkaar. Natuurlijk... haar dieren geluiden maakte ze ook niet meer, dat is altijd als ik wil laten zien wat ze kan aan een ander.
Het speelgoed van Tessa vond Elora geweldig. Alle boekjes werden uit de kast gerukt en Elora liet even zien hoe een dagje "orkaan Elora" eruit zag. Wat een troep kan dat kind van mij maken. Vooral de babypop van Tessa was een grote hit. Doortje, haar eigen pop, werd op de grond gegooid en ze weigerde haar verder nog op te pakken. De kinderwagen was ook grote pret, zelfs Kayden vond die grote "auto" wel spannend.
De meiden waren echt duidelijk anders dan de knul. Ze waren veel dominanter en toen ze allemaal een spekje hadden gekregen wist Elora die van Kayden te ontfutselen. Ze had er al een grote hap uitgenomen voor ik hem af kon pakken. Kayden vond het best, die kon er wel om lachen.
Het was een grappig gezicht om te zien hoe onze drie dreumessen naast elkaar speelden. Ik herkende heel veel van Elora uit de andere twee en toch zag ik ook wel duidelijk het verschil in persoonlijkheden. Dat is zo grappig om te zien. Elora is duidelijk de lompste van het stel. Die denderd overal over heen en trekt zich bijna nergens iets van aan. Gelukkig wist Tessa wat beter van zich af te bijten. Tessa zat lekker aan de tafel en die sufferd van mij ging voor haar (en bijna op haar) staan. Elora gaf een gil en liet me verbaasd haar vingertje zien. Er stonden kleine tandjes op. Tessa's moeder was duidelijk geschrokken, maar ik moet zeggen dat ik het wel terecht vond. Dit is nu eenmaal de leeftijd waar kinderen gaan expirimenteren met bijten en krabbelen... dat doet Elora zelf ook. Het is wel eens goed dat ze ook voelt hoe dat is.
Vlak voor we naar huis gingen was Elora stik moe. Een beetje mijn schuld want ik wilde dat ze kon slapen in de auto. Maar ze werd er niet gezelliger op. Ik kreeg de ene klap na de ander en toen ik haar vieze luier wilde verschonen schreeuwde ze moord en brand. Altijd erg leuk als je op visite bent bij anderen. Het grappige is dat ze bij anderen vaak veel stouter is dan thuis. Ze zal mijn gene wel voelen ofzo.
Normaal duurt het even voor Elora om in slaap te komen in de auto, maar we waren nog niet op de snelweg of Elora was al een bezoekje aan het brengen in dromenland. Toen we thuis waren en ik de auto stil zette werd ze meteen wakker. Maar ze was nog zo moe dat ik haar nog even in bed heb gelegd. Van 15:00 tot 17:45 heeft ze geslapen, tot ik haar besloot wakker te maken. En toen was ze NOG moe.
Het grappige is dat ze thuis aangekomen dus de hele tijd Tessa heeft geroepen. Dat zal je altijd net zien he?
Ik hoop trouwens dat Wendy wat foto's heeft... want ik moet met het schaamrood op mijn wangen bekennen dat ik vergeten ben foto's te maken!
Om maar even Blöf te quoten Elora's "buien maakte vlekken op mijn hagelwit humeur" en ze kwam een tikkeltje chaggerijnig uit bed. Het was dus een beetje een rommeltje toen we wilden vertrekken en bij alles wat ik wilde riep Elora volmondig "Nee!" Eenmaal in de auto ging het wat beter. Onze reis begon wat stroef en Elora kreeg het telkens voor elkaar haar speelgoed te laten vallen waar ik er net niet bij kon als we bij een stoplicht stonden. Ook waren we de cd van Nijntje vergeten, dus hebben we zelf maar gezongen. Ik moet altijd wel lachen om haar zangtalenten want ze zingt zo vals als een kraai met een poliep op de stembanden.
De ellende begon weer toen we in de file terecht kwamen. En toen vervolgens ook nog eens de brug open was en we helemaal stil stonden, snapte Elora er niets meer van. "Uit?" vroeg ze me om de 2 minuten, omdat ze dacht "als we toch niet rijden, mag ik toch wel lopen?" Na een tijdje had ze door dat ze er toch echt niet uit mocht en ging ze maar "daha (dag)" roepen naar de auto's in de hoop dat er iets zou gaan bewegen.
Eenmaal bij haar verre vriendin aangekomen moest Elora eerst even de kat uit de boom kijken. We werden begroet door een verlegen Tessa en een giechelende Kayden. Arme Tessa wist niet wat haar overkwam, twee van die vreemde kinderen in haar huis. Elora en ik hadden geoefend in de auto hoe ze "Tessa" moest zeggen, maar eenmaal op visite hield ze haar lippen stijf op elkaar. Natuurlijk... haar dieren geluiden maakte ze ook niet meer, dat is altijd als ik wil laten zien wat ze kan aan een ander.
Het speelgoed van Tessa vond Elora geweldig. Alle boekjes werden uit de kast gerukt en Elora liet even zien hoe een dagje "orkaan Elora" eruit zag. Wat een troep kan dat kind van mij maken. Vooral de babypop van Tessa was een grote hit. Doortje, haar eigen pop, werd op de grond gegooid en ze weigerde haar verder nog op te pakken. De kinderwagen was ook grote pret, zelfs Kayden vond die grote "auto" wel spannend.
De meiden waren echt duidelijk anders dan de knul. Ze waren veel dominanter en toen ze allemaal een spekje hadden gekregen wist Elora die van Kayden te ontfutselen. Ze had er al een grote hap uitgenomen voor ik hem af kon pakken. Kayden vond het best, die kon er wel om lachen.
Het was een grappig gezicht om te zien hoe onze drie dreumessen naast elkaar speelden. Ik herkende heel veel van Elora uit de andere twee en toch zag ik ook wel duidelijk het verschil in persoonlijkheden. Dat is zo grappig om te zien. Elora is duidelijk de lompste van het stel. Die denderd overal over heen en trekt zich bijna nergens iets van aan. Gelukkig wist Tessa wat beter van zich af te bijten. Tessa zat lekker aan de tafel en die sufferd van mij ging voor haar (en bijna op haar) staan. Elora gaf een gil en liet me verbaasd haar vingertje zien. Er stonden kleine tandjes op. Tessa's moeder was duidelijk geschrokken, maar ik moet zeggen dat ik het wel terecht vond. Dit is nu eenmaal de leeftijd waar kinderen gaan expirimenteren met bijten en krabbelen... dat doet Elora zelf ook. Het is wel eens goed dat ze ook voelt hoe dat is.
Vlak voor we naar huis gingen was Elora stik moe. Een beetje mijn schuld want ik wilde dat ze kon slapen in de auto. Maar ze werd er niet gezelliger op. Ik kreeg de ene klap na de ander en toen ik haar vieze luier wilde verschonen schreeuwde ze moord en brand. Altijd erg leuk als je op visite bent bij anderen. Het grappige is dat ze bij anderen vaak veel stouter is dan thuis. Ze zal mijn gene wel voelen ofzo.
Normaal duurt het even voor Elora om in slaap te komen in de auto, maar we waren nog niet op de snelweg of Elora was al een bezoekje aan het brengen in dromenland. Toen we thuis waren en ik de auto stil zette werd ze meteen wakker. Maar ze was nog zo moe dat ik haar nog even in bed heb gelegd. Van 15:00 tot 17:45 heeft ze geslapen, tot ik haar besloot wakker te maken. En toen was ze NOG moe.
Het grappige is dat ze thuis aangekomen dus de hele tijd Tessa heeft geroepen. Dat zal je altijd net zien he?
Ik hoop trouwens dat Wendy wat foto's heeft... want ik moet met het schaamrood op mijn wangen bekennen dat ik vergeten ben foto's te maken!
- "communicatie" 05-09-2008 @ 13:27
"Elora, wil je een boterham?"
"Nee, papiah (papje)" klinkt het uit de mond van mijn dochter. "Mamma dink?" (drinken) Ik schenk wat drinken voor haar in en word bedankt met "Da"
De zinnen die Elora maakt worden steeds "completer". Je moet trouwens wel echt goed luisteren hoor, want ze spreekt het nog een beetje op z'n koeterwaals uit. Maar het zijn ECHT woorden en ze kan zich heel verstaanbaar maken. En als ik haar eens verkeerd begrijp dan blijft ze ook net zo lang nee roepen tot ik snap dat ze DAT dus niet bedoelde.
Zo roept ze de laatste tijd bij het eten telkens "Mooi". Eerst dacht ik dat ze haar bestek en bord of kopje mooi vond.. maar toen begreep ik ineens dat ze niet "mooi" zei maar "more"... dat zegt ze dus als ze nog meer wil eten of drinken.
Als ze een spelletje nog een keer wil doen of iets anders dan zegt ze, terwijl ze haar vingertje langs haar gezicht houdt en het omhoog laat wijzen, "Eentjie noh" (een keer nog) en dat kan ze toch zo charmant zeggen als ze iets wil.
We zijn nu ook bezig met samen opruimen. Okay... het gaat ongeveer 30x zo snel als ik het even alleen doe... maar het is wel gezelliger en we maken er een soort spelletje van. Het is echt ongelovelijk hoe mijn dochter met 10 megabloks een troep van jewelste kan maken... ik blijf me verbazen. Maar samen doen we het in de doos en soms komt er eerst weer wat uit voor dat de doos dicht mag. Ach... het is wel gezellig zo en het gaat om het idee.
Het is wel leuk zo'n eigen willetje. Ze kan zoveel en zichzelf zo goed vermaken en ik vind het communiceren helemaal geweldig. Maar soms vind ik het minder leuk. Zoals vanochtend toen ik een lekker bord pap voor haar gemaakt had. Nou dat bliefte madamme niet, het was niet de pap die ze had verwacht (Elora is verslaafd aan pyjama papjes) en dus weigerde ze het op te eten. Ze proefte 2 hapjes (poefen, zoals zij het noemt) en ging zitten klieren met haar lepel. Gelukkig viel de cornflakes wel in de smaak... maar dat wordt wel altijd een troepje met de melk. Maar voeren hoef ik niet meer te proberen... daar doen we niet meer aan mee (tenzij ik met chopsticks eet, dan mag het wel)
Ons leven heeft ook een hele andere wending genomen nu ze op weg naar de Peutertijd is... wat een verandering zeg. Wat een ander kind heb je dan ineens. Het leuke is dat ze nu ook kan vertellen wat haar dwars zit. Dat is soms een hele geruststelling. Als ze pijn heeft komt ze vertellen waar ze pijn heeft "Mamma, auhttp://www beentjie (beentje)" En dan wijst ze naar de pijnlijke plek.
Samen spelen is ook geweldig. Ze kan al zo goed bouwen met haar megabloks en speelt hele verhalen uit met de figuurtjes. Ze vertelt er ook bij wat ze doet. "Samah (samen) dansah (dansen), sjapeh (slapen), tusss (kus)" De poppetjes worden in bed gelegd, worden gezoend, zoenen elkaar, dansen, wandelen en eten. Het is een lust voor oog en oor.
En als er iets is waardoor we verdrietig zijn zegt Elora "Ahhh.. komma (kom maar)" en word je geknuffeld en gezoend. Soms omdat ze ons zelf heeft geknepen of geslagen (ze is wel weer in een behoorlijk fysieke fase) of omdat ik bijvoorbeeld laatst mijn teen stootte. Het is zo koddig als ze dat doet, net een klein moedertje. Dan smelt ik iedere keer weer.
Wat een bijzondere leeftijd is dit toch... wat ontzettend gaaf om de groei van een kind van zo dichtbij mee te maken!
"Nee, papiah (papje)" klinkt het uit de mond van mijn dochter. "Mamma dink?" (drinken) Ik schenk wat drinken voor haar in en word bedankt met "Da"
De zinnen die Elora maakt worden steeds "completer". Je moet trouwens wel echt goed luisteren hoor, want ze spreekt het nog een beetje op z'n koeterwaals uit. Maar het zijn ECHT woorden en ze kan zich heel verstaanbaar maken. En als ik haar eens verkeerd begrijp dan blijft ze ook net zo lang nee roepen tot ik snap dat ze DAT dus niet bedoelde.
Zo roept ze de laatste tijd bij het eten telkens "Mooi". Eerst dacht ik dat ze haar bestek en bord of kopje mooi vond.. maar toen begreep ik ineens dat ze niet "mooi" zei maar "more"... dat zegt ze dus als ze nog meer wil eten of drinken.
Als ze een spelletje nog een keer wil doen of iets anders dan zegt ze, terwijl ze haar vingertje langs haar gezicht houdt en het omhoog laat wijzen, "Eentjie noh" (een keer nog) en dat kan ze toch zo charmant zeggen als ze iets wil.
We zijn nu ook bezig met samen opruimen. Okay... het gaat ongeveer 30x zo snel als ik het even alleen doe... maar het is wel gezelliger en we maken er een soort spelletje van. Het is echt ongelovelijk hoe mijn dochter met 10 megabloks een troep van jewelste kan maken... ik blijf me verbazen. Maar samen doen we het in de doos en soms komt er eerst weer wat uit voor dat de doos dicht mag. Ach... het is wel gezellig zo en het gaat om het idee.
Het is wel leuk zo'n eigen willetje. Ze kan zoveel en zichzelf zo goed vermaken en ik vind het communiceren helemaal geweldig. Maar soms vind ik het minder leuk. Zoals vanochtend toen ik een lekker bord pap voor haar gemaakt had. Nou dat bliefte madamme niet, het was niet de pap die ze had verwacht (Elora is verslaafd aan pyjama papjes) en dus weigerde ze het op te eten. Ze proefte 2 hapjes (poefen, zoals zij het noemt) en ging zitten klieren met haar lepel. Gelukkig viel de cornflakes wel in de smaak... maar dat wordt wel altijd een troepje met de melk. Maar voeren hoef ik niet meer te proberen... daar doen we niet meer aan mee (tenzij ik met chopsticks eet, dan mag het wel)
Ons leven heeft ook een hele andere wending genomen nu ze op weg naar de Peutertijd is... wat een verandering zeg. Wat een ander kind heb je dan ineens. Het leuke is dat ze nu ook kan vertellen wat haar dwars zit. Dat is soms een hele geruststelling. Als ze pijn heeft komt ze vertellen waar ze pijn heeft "Mamma, auhttp://www beentjie (beentje)" En dan wijst ze naar de pijnlijke plek.
Samen spelen is ook geweldig. Ze kan al zo goed bouwen met haar megabloks en speelt hele verhalen uit met de figuurtjes. Ze vertelt er ook bij wat ze doet. "Samah (samen) dansah (dansen), sjapeh (slapen), tusss (kus)" De poppetjes worden in bed gelegd, worden gezoend, zoenen elkaar, dansen, wandelen en eten. Het is een lust voor oog en oor.
En als er iets is waardoor we verdrietig zijn zegt Elora "Ahhh.. komma (kom maar)" en word je geknuffeld en gezoend. Soms omdat ze ons zelf heeft geknepen of geslagen (ze is wel weer in een behoorlijk fysieke fase) of omdat ik bijvoorbeeld laatst mijn teen stootte. Het is zo koddig als ze dat doet, net een klein moedertje. Dan smelt ik iedere keer weer.
Wat een bijzondere leeftijd is dit toch... wat ontzettend gaaf om de groei van een kind van zo dichtbij mee te maken!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "'t is weer voorbij die mooie zomer" 01-09-2008 @ 21:02
Het valt me sinds de geboorte van Elora zwaar, het eind van de zomervakantie. Plots moet ik mijn tijd weer inleveren voor een baan die ik helemaal niet leuk vind. Liever blijf ik bij mijn kleine meisje en ben ik mamma. Maar ja... zo gaat het nu eenmaal en soms heb je geen keuze. Want de hypotheek moet betaald worden en we willen toch af en toe wat leuks blijven doen en wat kleertjes voor haar kunnen kopen.
Mijn moeder verzachtte mijn pijn een beetje door met mijn kleine meid langs te komen tussen de middag. Ik was zo verrast dat mijn hart even oversloeg. Alsof ik verliefd was ofzo. Daar stond ze, mijn kleine droppie die ik zo miste, een beetje verlegen maar voor mij straalde ze.
Het afscheid viel me ook weer zwaar (en tot mijn stiekeme vreugde haar ook)
Ik had vandaag de discussie met mijn moeder over het "thuismoeder willen zijn". Als je mij dit voor mijn zwangerschap had gevraagd had ik je hard uitgelachen. Ik ben helemaal geen mens om thuis te zijn... ik ben altijd gewend geweest om te werken.
Maar nu is alles anders, ik zou zo graag wat meer van haar genieten. En vooral nu mijn baan ieder jaar een beetje veranderd en ik het niet meer leuk vind. Ik kan wel een andere baan gaan zoeken, maar ja... waar vind ik een baan waarbij ik toch veel thuis kan zijn? Het onderwijs is wat dat betreft ideaal, want ik kan 6 weken lang genieten van mijn meis. En ik heb veel vakanties... ik werk maar 2 dagen (tenminste... dat is niet helemaal waar want om de 3 weken is er wel één of andere cursus waar ik bij moet zijn en die vallen allemaal op mijn niet werkdagen) Maar ja het werk is erg denigerend en dat is weer minder.
Niet dat ik zo'n geweldige huisvrouw ben. Soms heb ik het gevoel dat ik op het randje balanceer van de afgrond van zooi. Het lijkt wel dweilen met de kraan open. Zodra ik ergens klaar ben met opruimen en schoonmaken en ik begin ergens anders is er op de eerste locatie al weer een rommeltje en kan ik weer helemaal overnieuw beginnen.
Langzaam proberen we Elora nu te leren om op te ruimen. Dit heeft nog niet helemaal het gewenste effect. Maar het begin is er. Het is ook makkelijker nu ze zo bewust aan het worden is. Het is gewoon bijzonder om al op de peutertijd af te stevenen.
Wat is het toch gaaf om te zien hoeveel Elora al begrijpt en wat voor een opdrachtjes ze allemaal kan uitvoeren. Het "nee" is wat minder... maar het is nog niet zo erg dat er veel tranen bij komen kijken.
Elora heeft ook duidelijk een geval van apenliefde op dit moment. Soms word je ineens stiekem geknepen of krijg je een pets en daarna komt ze je snel troosten en sorry zeggen. Ik weet niet helemaal waar dit sadistische tintje vandaan komt, maar ik ben er niet heel erg gecharmeerd van. Het is gelukkig een niet vaak voorkomend iets, maar als het voorkomt doet het ook wel gelijk behoorlijk pijn. En ik ben gewoon geen groot voorstander van pijn.
Als Elora moe begint te worden maakt ze ook ineens van alles bedjes. Ze spreidt haar hydrofiel luier (dat is haar poppendeken) uit als een echte strand-pro op de grond en gaat er dan heel dramatisch op liggen. Want een flair voor drama... dat heeft ons kind wel. Ze laat ook haarfijn weten wat ze wil en haar zinnen worden steeds complexer... al zijn ze niet helemaal in een normaal zinsverband.
Ze is en blijft mijn grote trots. Ik voel me zo gelukkig als ik aan haar denk en ik blijf haar zo knap vinden met wat ze allemaal al kan!
Mijn moeder verzachtte mijn pijn een beetje door met mijn kleine meid langs te komen tussen de middag. Ik was zo verrast dat mijn hart even oversloeg. Alsof ik verliefd was ofzo. Daar stond ze, mijn kleine droppie die ik zo miste, een beetje verlegen maar voor mij straalde ze.
Het afscheid viel me ook weer zwaar (en tot mijn stiekeme vreugde haar ook)
Ik had vandaag de discussie met mijn moeder over het "thuismoeder willen zijn". Als je mij dit voor mijn zwangerschap had gevraagd had ik je hard uitgelachen. Ik ben helemaal geen mens om thuis te zijn... ik ben altijd gewend geweest om te werken.
Maar nu is alles anders, ik zou zo graag wat meer van haar genieten. En vooral nu mijn baan ieder jaar een beetje veranderd en ik het niet meer leuk vind. Ik kan wel een andere baan gaan zoeken, maar ja... waar vind ik een baan waarbij ik toch veel thuis kan zijn? Het onderwijs is wat dat betreft ideaal, want ik kan 6 weken lang genieten van mijn meis. En ik heb veel vakanties... ik werk maar 2 dagen (tenminste... dat is niet helemaal waar want om de 3 weken is er wel één of andere cursus waar ik bij moet zijn en die vallen allemaal op mijn niet werkdagen) Maar ja het werk is erg denigerend en dat is weer minder.
Niet dat ik zo'n geweldige huisvrouw ben. Soms heb ik het gevoel dat ik op het randje balanceer van de afgrond van zooi. Het lijkt wel dweilen met de kraan open. Zodra ik ergens klaar ben met opruimen en schoonmaken en ik begin ergens anders is er op de eerste locatie al weer een rommeltje en kan ik weer helemaal overnieuw beginnen.
Langzaam proberen we Elora nu te leren om op te ruimen. Dit heeft nog niet helemaal het gewenste effect. Maar het begin is er. Het is ook makkelijker nu ze zo bewust aan het worden is. Het is gewoon bijzonder om al op de peutertijd af te stevenen.
Wat is het toch gaaf om te zien hoeveel Elora al begrijpt en wat voor een opdrachtjes ze allemaal kan uitvoeren. Het "nee" is wat minder... maar het is nog niet zo erg dat er veel tranen bij komen kijken.
Elora heeft ook duidelijk een geval van apenliefde op dit moment. Soms word je ineens stiekem geknepen of krijg je een pets en daarna komt ze je snel troosten en sorry zeggen. Ik weet niet helemaal waar dit sadistische tintje vandaan komt, maar ik ben er niet heel erg gecharmeerd van. Het is gelukkig een niet vaak voorkomend iets, maar als het voorkomt doet het ook wel gelijk behoorlijk pijn. En ik ben gewoon geen groot voorstander van pijn.
Als Elora moe begint te worden maakt ze ook ineens van alles bedjes. Ze spreidt haar hydrofiel luier (dat is haar poppendeken) uit als een echte strand-pro op de grond en gaat er dan heel dramatisch op liggen. Want een flair voor drama... dat heeft ons kind wel. Ze laat ook haarfijn weten wat ze wil en haar zinnen worden steeds complexer... al zijn ze niet helemaal in een normaal zinsverband.
Ze is en blijft mijn grote trots. Ik voel me zo gelukkig als ik aan haar denk en ik blijf haar zo knap vinden met wat ze allemaal al kan!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "vroeger en nu" 28-08-2008 @ 14:42
Soms benijd ik ze wel eens, de moeders van vroeger... toen alles nog een stuk zwart witter was. Als je kind niet wilde eten liet je haar gewoon net zo lang aan tafel zitten tot ze dat wel deed en als ze niet wilde slapen, liet je haar huilen omdat dat goed voor haar longetjes was.
Tegenwoordig wordt er gezegd dat het eten 'leuk' moet blijven voor de slechte eters... MAAR... ook weer niet TE leuk, want het moet niet zo zijn dat het eten een spelletje wordt, want daar krijg je JUIST slechte eters van. Toetjes moet je niet afnemen, want daar zit toch weer wat in, ondanks dat het kind de groente niet heeft op gegeten... maar je mag het toetje ook weer niet gebruiken om te belonen, want dat creeert nou ook weer slechte eters.
En als je kind huilt mag je het niet laten huilen want dat is slecht voor het zelfbeeld van je kind. Maar je mag ook niet te veel troosten en vooral niet als ze moeten slapen... want daar krijg je verwende kinderen van.
Kortom, met al die dubbele berichten is het niet meer makkelijk om een ouder van nu te zijn. Ik word er soms horendol van!
Wij zitten nu midden in de "nee-fase" van Elora. Dit schijnt de eerste fase te zijn waar een kind een individu wordt. Het is een belangrijke fase waarin ze zich afzetten van de "ouderlijke macht" en je mag ze daar niet te veel in remmen. Maar soms is het gewoon stierlijk irritant. Soms heb ik even geen zin om de strijd aan te gaan over bijvoorbeeld aankleden. Elora vindt het allemaal een grote grap. Giechelend roept ze nee als ik met haar kleertjes aan kom en ze verstopt zich achter de bank. Soms vind ik het niet erg en ga ik rustig de discussie aan... maar soms wil ik ook gewoon: "Het is JA omdat IK het zeg!!"
Het verzet is vermoeiend en ik probeer er maar niet aan te denken dat het misschien nog wel 1 1/2 jaar zal duren voor ze er over heen is. En het wordt waarschijnlijk nog erger want nu verzet ze zich nog redelijk gemoedelijk door weg te rennen en "Nee bedje" of "Nee jumbo (jumper = engels woord voor trui)" te roepen.
Soms is het best wel eens moeilijk als je denkt aan wat jij allemaal "fout" kan doen met je kind. Je wordt er op gewezen.. en je wilt niet dat jouw kind later een onzeker iemand wordt, of dat jouw kind later er niet "bij hoort" door jouw opvoeding of keuzes toen ze klein waren. Maar je wilt ook geen verwend vervelend kind, omdat je weer te 'soft' was. Het lijkt wel of ik aan het koord dansen ben en iemand is ondertussen dingen naar mijn hoofd aan het slingeren die ik moet ontwijken.
Het grappige is, dat alles wat ik van het moederschap verwacht had, me ontzettend mee valt. Het is meer wat ik er niet van verwacht had. Een van de grootste dingen is dus de angst. Angst om het verkeerd te doen, angst dat er iets met Elora gebeurd. Ik mijd ook bepaalde prikkels van tv of boeken. Als er een kind wordt verkracht in een serie op tv, zap ik een tikkeltje gepikeerd even verder. Laatst zaten we Alien vs Predator 2 te kijken en toen er in de eerste 5 minuten een jonge jongen werd aangevallen door een fase-hugger ben ik dus maar afgetaaid. Ik heb al genoeg nachtmerries.
Een van de dingen die ik had gehoopt dat weg zou gaan is de angst als Elora wat langer slaapt. Vanocht heeft ze tot 11:00 geslapen (ze was ook kapot na een gezellig avondje uit eten van gisteren). Ik haalde me allemaal gruwelijke beelden in mijn hoofd... ze heeft iets mee in bed gesmokkeld en nu is ze gestikt... of ze heeft haar slaapzak kapot gekregen en zichzelf er per ongeluk mee verhangen.
Onzin natuurlijk, ik snap ook niet waar ik het vandaan haal. En even kijken is met risico, want Elora wordt heel snel wakker als je bij haar gaat kijken. En dat is ook zielig. Toch ga ik vaak wel kijken want dan verteld het gestoorde stemmetje in mijn hoofd: Stel je voor dat er wel iets is... en dan zit jij hier maar, je zou haar nog kunnen redden.
Pas als ik dan mijn kleine snurkende meisje heb gezien voel ik me echt geestelijk onstabiel en snap ik niet dat ik me weer zulke rare dingen in het hoofd heb laten halen. Ik snap ook niet waar ik het vandaan haal. Ben vroeger wel eens bezorgd geweest als mijn man 1 1/2 te laat thuis kwam zonder te bellen (in de file met een telefoon die leeg was bleek achteraf) maar daar haalde ik niet zulke enge dingen in mijn hoofd.
Het is trouwens niet zo dat ik me de hele dag zorgen loop te maken hoor... soms kan ik zelfs best hard zijn. Maar het zijn momenten...
Zo viel Elora vandaag achterover van de bank. Ik wist niet dat ik zo snel kon zijn, maar ik had haar gelukkig bij haar beentjes. Heel behendig klom ze zelf onderste boven van de bank af... maar het koste mij me een jaar van mijn leven.
Ik snap mijn zorgen ook niet, want het gaat super goed met ons meisje. Ze eet (gelukkig) nog heel goed, ze slaapt prima. Is toch zeker 85% van de tijd dat ze wakker is super vrolijk. Wel ben ik er van overtuigd dat ze weer in een sprongetje zit. Ze is weer erg hardhandig en is obsessief bezig met bijten. Ze vraag wel netjes waar ze in mag bijten, maar heel af en toe word ik toch door haar gebeten. Gelukkig is het zeldzaam, maar ze wordt wel meteen op haar strafplek in de gang gezet. Die gebruiken we nu regelmatig, want ze is groot genoeg om het te begrijpen. Ook is ze weer heel erg haar grenzen aan het opzoeken en voel ik me net een plaat die het woordje "No" achter elkaar kan afspelen.
Het lijkt trouwens wel of haar sprongetjes minder erg worden. Ze jengelt minder en is anders ondeugend dan bij haar vorige sprongetjes. Ze uit het nu wel met een frustratie. Alles moet snel en goed anders kreunt ze het uit. Als ze bijvoorbeeld haar stoeltje niet uit haar huisje krijgt ofzo.
We zijn ook druk bezig met potty-training en het is moeilijker dan ik dacht. Ik ren meerdere keren per dag voor niets naar het toilet met haar (want het potje werkt echt niet). Het stomme is dat ze het wel aangeeft, maar dan ben ik OF net te laat, of te vroeg en dan wacht ze tot ze haar luier weer aan heeft en is het 5 minuten later raak. Ze snapt gewoon nog niet dat het op die wc moet. Vandaag dacht ik op tijd te zijn en tot mijn walgelijke schrik kwam er een enorme drol uit haar luier vallen (gelukkig in de wc, maar het kreng raakte nog net wel even de bril) het was een chaos van jewelste.
Hoe slecht het gaat met de potty training, zo goed gaat het met haar eetgedrag. Ze kan zo netjes eten. Als het makkelijk eten is kan ze zelfs zonder te knoeien eten (zoals aardappel puree ofzo) maar vaak ben ik toch nog wel even bezig met het schoonvegen van haar kinderstoel en de vloer. Ze eet net zo goed met vork als met lepel en drink nu al zelf uit haar bekertje met twee handjes. En ze knoeit niet bij het drinken maar wel soms als ze haar beker niet meteen neer zet... dan gaat het nog wel eens alle kanten op. We hebben speciaal plastic kinder bestek voor haar en ze mag nu met een vork en een mes eten. Het is zo schattig als je haar ziet snijden. Meestal snijdt ze dingen die dus niet gesneden hoeven worden... maar anders is het nog te moeilijk.
Ook probeert ze met chopsticks te eten. Ze houdt ze ook netjes alletwee in één hand en dan doorboort ze wat op haar boord ligt en hapt het als een lolly af. Als we dan om haar moeten lachen, lacht ze smakelijk mee.
Morgen gaat Elora een dagje en een nachtje naar haar nanna. Ik moet morgen overdag werken (de vakantie zit er weer op) en 's avonds gaan we lekker een filmpje pikken, want dat is soms toch ook wel weer even leuk. Ik heb er zin in, maar weet nu al dat ik stiekem mijn grietje ook ga missen.
Tegenwoordig wordt er gezegd dat het eten 'leuk' moet blijven voor de slechte eters... MAAR... ook weer niet TE leuk, want het moet niet zo zijn dat het eten een spelletje wordt, want daar krijg je JUIST slechte eters van. Toetjes moet je niet afnemen, want daar zit toch weer wat in, ondanks dat het kind de groente niet heeft op gegeten... maar je mag het toetje ook weer niet gebruiken om te belonen, want dat creeert nou ook weer slechte eters.
En als je kind huilt mag je het niet laten huilen want dat is slecht voor het zelfbeeld van je kind. Maar je mag ook niet te veel troosten en vooral niet als ze moeten slapen... want daar krijg je verwende kinderen van.
Kortom, met al die dubbele berichten is het niet meer makkelijk om een ouder van nu te zijn. Ik word er soms horendol van!
Wij zitten nu midden in de "nee-fase" van Elora. Dit schijnt de eerste fase te zijn waar een kind een individu wordt. Het is een belangrijke fase waarin ze zich afzetten van de "ouderlijke macht" en je mag ze daar niet te veel in remmen. Maar soms is het gewoon stierlijk irritant. Soms heb ik even geen zin om de strijd aan te gaan over bijvoorbeeld aankleden. Elora vindt het allemaal een grote grap. Giechelend roept ze nee als ik met haar kleertjes aan kom en ze verstopt zich achter de bank. Soms vind ik het niet erg en ga ik rustig de discussie aan... maar soms wil ik ook gewoon: "Het is JA omdat IK het zeg!!"
Het verzet is vermoeiend en ik probeer er maar niet aan te denken dat het misschien nog wel 1 1/2 jaar zal duren voor ze er over heen is. En het wordt waarschijnlijk nog erger want nu verzet ze zich nog redelijk gemoedelijk door weg te rennen en "Nee bedje" of "Nee jumbo (jumper = engels woord voor trui)" te roepen.
Soms is het best wel eens moeilijk als je denkt aan wat jij allemaal "fout" kan doen met je kind. Je wordt er op gewezen.. en je wilt niet dat jouw kind later een onzeker iemand wordt, of dat jouw kind later er niet "bij hoort" door jouw opvoeding of keuzes toen ze klein waren. Maar je wilt ook geen verwend vervelend kind, omdat je weer te 'soft' was. Het lijkt wel of ik aan het koord dansen ben en iemand is ondertussen dingen naar mijn hoofd aan het slingeren die ik moet ontwijken.
Het grappige is, dat alles wat ik van het moederschap verwacht had, me ontzettend mee valt. Het is meer wat ik er niet van verwacht had. Een van de grootste dingen is dus de angst. Angst om het verkeerd te doen, angst dat er iets met Elora gebeurd. Ik mijd ook bepaalde prikkels van tv of boeken. Als er een kind wordt verkracht in een serie op tv, zap ik een tikkeltje gepikeerd even verder. Laatst zaten we Alien vs Predator 2 te kijken en toen er in de eerste 5 minuten een jonge jongen werd aangevallen door een fase-hugger ben ik dus maar afgetaaid. Ik heb al genoeg nachtmerries.
Een van de dingen die ik had gehoopt dat weg zou gaan is de angst als Elora wat langer slaapt. Vanocht heeft ze tot 11:00 geslapen (ze was ook kapot na een gezellig avondje uit eten van gisteren). Ik haalde me allemaal gruwelijke beelden in mijn hoofd... ze heeft iets mee in bed gesmokkeld en nu is ze gestikt... of ze heeft haar slaapzak kapot gekregen en zichzelf er per ongeluk mee verhangen.
Onzin natuurlijk, ik snap ook niet waar ik het vandaan haal. En even kijken is met risico, want Elora wordt heel snel wakker als je bij haar gaat kijken. En dat is ook zielig. Toch ga ik vaak wel kijken want dan verteld het gestoorde stemmetje in mijn hoofd: Stel je voor dat er wel iets is... en dan zit jij hier maar, je zou haar nog kunnen redden.
Pas als ik dan mijn kleine snurkende meisje heb gezien voel ik me echt geestelijk onstabiel en snap ik niet dat ik me weer zulke rare dingen in het hoofd heb laten halen. Ik snap ook niet waar ik het vandaan haal. Ben vroeger wel eens bezorgd geweest als mijn man 1 1/2 te laat thuis kwam zonder te bellen (in de file met een telefoon die leeg was bleek achteraf) maar daar haalde ik niet zulke enge dingen in mijn hoofd.
Het is trouwens niet zo dat ik me de hele dag zorgen loop te maken hoor... soms kan ik zelfs best hard zijn. Maar het zijn momenten...
Zo viel Elora vandaag achterover van de bank. Ik wist niet dat ik zo snel kon zijn, maar ik had haar gelukkig bij haar beentjes. Heel behendig klom ze zelf onderste boven van de bank af... maar het koste mij me een jaar van mijn leven.
Ik snap mijn zorgen ook niet, want het gaat super goed met ons meisje. Ze eet (gelukkig) nog heel goed, ze slaapt prima. Is toch zeker 85% van de tijd dat ze wakker is super vrolijk. Wel ben ik er van overtuigd dat ze weer in een sprongetje zit. Ze is weer erg hardhandig en is obsessief bezig met bijten. Ze vraag wel netjes waar ze in mag bijten, maar heel af en toe word ik toch door haar gebeten. Gelukkig is het zeldzaam, maar ze wordt wel meteen op haar strafplek in de gang gezet. Die gebruiken we nu regelmatig, want ze is groot genoeg om het te begrijpen. Ook is ze weer heel erg haar grenzen aan het opzoeken en voel ik me net een plaat die het woordje "No" achter elkaar kan afspelen.
Het lijkt trouwens wel of haar sprongetjes minder erg worden. Ze jengelt minder en is anders ondeugend dan bij haar vorige sprongetjes. Ze uit het nu wel met een frustratie. Alles moet snel en goed anders kreunt ze het uit. Als ze bijvoorbeeld haar stoeltje niet uit haar huisje krijgt ofzo.
We zijn ook druk bezig met potty-training en het is moeilijker dan ik dacht. Ik ren meerdere keren per dag voor niets naar het toilet met haar (want het potje werkt echt niet). Het stomme is dat ze het wel aangeeft, maar dan ben ik OF net te laat, of te vroeg en dan wacht ze tot ze haar luier weer aan heeft en is het 5 minuten later raak. Ze snapt gewoon nog niet dat het op die wc moet. Vandaag dacht ik op tijd te zijn en tot mijn walgelijke schrik kwam er een enorme drol uit haar luier vallen (gelukkig in de wc, maar het kreng raakte nog net wel even de bril) het was een chaos van jewelste.
Hoe slecht het gaat met de potty training, zo goed gaat het met haar eetgedrag. Ze kan zo netjes eten. Als het makkelijk eten is kan ze zelfs zonder te knoeien eten (zoals aardappel puree ofzo) maar vaak ben ik toch nog wel even bezig met het schoonvegen van haar kinderstoel en de vloer. Ze eet net zo goed met vork als met lepel en drink nu al zelf uit haar bekertje met twee handjes. En ze knoeit niet bij het drinken maar wel soms als ze haar beker niet meteen neer zet... dan gaat het nog wel eens alle kanten op. We hebben speciaal plastic kinder bestek voor haar en ze mag nu met een vork en een mes eten. Het is zo schattig als je haar ziet snijden. Meestal snijdt ze dingen die dus niet gesneden hoeven worden... maar anders is het nog te moeilijk.
Ook probeert ze met chopsticks te eten. Ze houdt ze ook netjes alletwee in één hand en dan doorboort ze wat op haar boord ligt en hapt het als een lolly af. Als we dan om haar moeten lachen, lacht ze smakelijk mee.
Morgen gaat Elora een dagje en een nachtje naar haar nanna. Ik moet morgen overdag werken (de vakantie zit er weer op) en 's avonds gaan we lekker een filmpje pikken, want dat is soms toch ook wel weer even leuk. Ik heb er zin in, maar weet nu al dat ik stiekem mijn grietje ook ga missen.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "overprikkeld" 24-08-2008 @ 20:48
Een van de dingen die me aan Elora opvallen is dat ze niet goed tegen te veel prikkels kan. Ze is erg gevoelig voor veel indrukken en heeft na een drukke en leuke dag vaak een baaldag. Dit is voor mij trouwens heel herkenbaar, ik moet me meestal ook weer even 'opladen' als ik zo'n dag heb gehad.
Elora is vandaag ook heel erg overprikkeld merken we. Ze vraagt om ontzettend veel aandacht en is snel gepikeerd. Ook vertoont ze baldadig gedrag.
Het is grappig dat ik mijn kindje steeds beter leer kennen en inschatten. De persoonlijkheid van Elora komt steeds duidelijker naar voren.
Elora is vandaag ook heel erg overprikkeld merken we. Ze vraagt om ontzettend veel aandacht en is snel gepikeerd. Ook vertoont ze baldadig gedrag.
Het is grappig dat ik mijn kindje steeds beter leer kennen en inschatten. De persoonlijkheid van Elora komt steeds duidelijker naar voren.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Gezellig" 24-08-2008 @ 19:51
Zo nu en dan hebben we weer eens zin in een klein feestje.. zo'n tijd dat er heerlijk mensen over de vloer hangen en we ons weer eens lekker als grote kinderen kunnen gedragen.
Toen Elora wat kleiner was, was ik daar wat voorzichtiger mee. Ze had nog veel aandacht nodig en vooral in de tijd van de borstvoeding, kon ik er zelf ook niet echt van genieten.
Maar dat is nu anders en Elora geniet volop mee. Ze vindt de aandacht heerlijk en ik moet zeggen dat het mij best bevalt een feestje met mijn dochter erbij. Ze is een leuk en lief sociaal kind en ik hoef me niet voor haar te schamen. Het is wel een ontzettende aandacht trekster, maar gelukkig doet ze dit door veel te lachen en grapjes (op haar manier) te maken en volgens mij konden de gasten ook wel van haar genieten.
Het was helemaal feest toen een stel gasten ook een vriendin voor haar hadden meegenomen, Norah. Elora was gelijk helemaal onder de indruk van de veel kleinere Norah, alsof ze een levende pop was. Ze wilde de hele tijd haar handjes vasthouden, aan haar zitten en dat was soms best lastig voor de arme Norah om zo'n wild kind aan je te hebben hangen.
De schommel delen vond Elora wat minder. Dat begreep ze even niet en toen barste ze ook in boze tranen uit. Ik vind dat wel eens goed dat ze ook moet wachten, want dat is wel de luxe van enig kind zijn... je hoeft bijna nooit te delen. Nu kan Elora prima delen met eten en eigenlijk met haar speelgoed ook wel... maar de schommel.. 'oei'. Gelukkig is het goed afgelopen.
Voor mij was het trouwens ook wel genieten hoor dat Norah er was. Norah is op veel opzichten een heel ander kind dat Elora. Ik heb niet te klagen hoor met mijn wilde bras, en ik vind haar geweldig en super ondernemend... maar stiekem is het ook wel eens leuk om zo'n lief klein knuffelkindje op schoot te hebben. Elora wil te veel zien en ondekken en die wil niet meer klein zijn. Ik heb soms het gevoel dat de babytijd iets te snel is gegaan met onze dame. Het is leuk hoor dat ze zo snel met alles is en natuurlijk ben ik mega-trots op alles wat ze kan en doet... maar stiekem vind ik het soms best jammer dat ik niet langer van het 'klein zijn' heb kunnen genieten. Met 11 maanden was Elora eigenlijk gewoon al geen baby meer.
Norah en Elora hebben trouwens wel 2 dingen in gemeen. Ze zijn alletwee heel vrolijk en ze zijn alletwee heel sociaal. Norah hield zich ontzettend groot tussen al die vreemde gezichten, die Elora inmiddels al een beetje kent.
Even was het vreemd voor ons kleine meisje dat er een ander kindje in haar bedje werd gelegd en dat zij even in onze slaapkamer in het logeerbedje moest slapen. Maar ze legde zich er snel bij neer en was de volgende ochtend verontwaardigd dat de "babijah" niet meer in haar bedje lag. Ze ging haar zelfs zoeken. Ook in haar speelhuisje waar ze met Norah de avond ervoor had gespeeld.
's Ochtends ging het feest gewoon door want we hadden logees. Ze mocht met de ring en het horloge van Marco (haar grote vriend) spelen. Ze toonde trots aan iedereen wat ze had en vertelde ons telkens dat ze het "mooija" vond.
Een van de dingen die ik heerlijk vond was dat we gewoon een gesprek konden voeren. Ondanks dat Elora soms wat kwam vertellen, kon ze zichzelf prima vermaken en was ze geen stoorzender ofzo.
Ik denk dat ik iedere dag wel trots op mijn kind ben, maar soms zijn er van die momenten dat je er even extra bij stil staat.
Toen Elora wat kleiner was, was ik daar wat voorzichtiger mee. Ze had nog veel aandacht nodig en vooral in de tijd van de borstvoeding, kon ik er zelf ook niet echt van genieten.
Maar dat is nu anders en Elora geniet volop mee. Ze vindt de aandacht heerlijk en ik moet zeggen dat het mij best bevalt een feestje met mijn dochter erbij. Ze is een leuk en lief sociaal kind en ik hoef me niet voor haar te schamen. Het is wel een ontzettende aandacht trekster, maar gelukkig doet ze dit door veel te lachen en grapjes (op haar manier) te maken en volgens mij konden de gasten ook wel van haar genieten.
Het was helemaal feest toen een stel gasten ook een vriendin voor haar hadden meegenomen, Norah. Elora was gelijk helemaal onder de indruk van de veel kleinere Norah, alsof ze een levende pop was. Ze wilde de hele tijd haar handjes vasthouden, aan haar zitten en dat was soms best lastig voor de arme Norah om zo'n wild kind aan je te hebben hangen.
De schommel delen vond Elora wat minder. Dat begreep ze even niet en toen barste ze ook in boze tranen uit. Ik vind dat wel eens goed dat ze ook moet wachten, want dat is wel de luxe van enig kind zijn... je hoeft bijna nooit te delen. Nu kan Elora prima delen met eten en eigenlijk met haar speelgoed ook wel... maar de schommel.. 'oei'. Gelukkig is het goed afgelopen.
Voor mij was het trouwens ook wel genieten hoor dat Norah er was. Norah is op veel opzichten een heel ander kind dat Elora. Ik heb niet te klagen hoor met mijn wilde bras, en ik vind haar geweldig en super ondernemend... maar stiekem is het ook wel eens leuk om zo'n lief klein knuffelkindje op schoot te hebben. Elora wil te veel zien en ondekken en die wil niet meer klein zijn. Ik heb soms het gevoel dat de babytijd iets te snel is gegaan met onze dame. Het is leuk hoor dat ze zo snel met alles is en natuurlijk ben ik mega-trots op alles wat ze kan en doet... maar stiekem vind ik het soms best jammer dat ik niet langer van het 'klein zijn' heb kunnen genieten. Met 11 maanden was Elora eigenlijk gewoon al geen baby meer.
Norah en Elora hebben trouwens wel 2 dingen in gemeen. Ze zijn alletwee heel vrolijk en ze zijn alletwee heel sociaal. Norah hield zich ontzettend groot tussen al die vreemde gezichten, die Elora inmiddels al een beetje kent.
Even was het vreemd voor ons kleine meisje dat er een ander kindje in haar bedje werd gelegd en dat zij even in onze slaapkamer in het logeerbedje moest slapen. Maar ze legde zich er snel bij neer en was de volgende ochtend verontwaardigd dat de "babijah" niet meer in haar bedje lag. Ze ging haar zelfs zoeken. Ook in haar speelhuisje waar ze met Norah de avond ervoor had gespeeld.
's Ochtends ging het feest gewoon door want we hadden logees. Ze mocht met de ring en het horloge van Marco (haar grote vriend) spelen. Ze toonde trots aan iedereen wat ze had en vertelde ons telkens dat ze het "mooija" vond.
Een van de dingen die ik heerlijk vond was dat we gewoon een gesprek konden voeren. Ondanks dat Elora soms wat kwam vertellen, kon ze zichzelf prima vermaken en was ze geen stoorzender ofzo.
Ik denk dat ik iedere dag wel trots op mijn kind ben, maar soms zijn er van die momenten dat je er even extra bij stil staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten