- "woede aanval" 22-11-2007 @ 17:02
Dit heb ik nog nooit meegemaakt met Elora en ik zit met tranen achter de computer, terwijl uit het kinderkamertje een ijselijk gekrijs klinkt.
Elora is woedend, ze wil niets... zelfs op schoot zat ze al te mekkeren en toen ik haar zat was en haar in de box zette, gilde ze zo vreselijk tot ze paars aan liep. En dat niet alleen maar het geluid dat ze produceert... ik ben er gewoon misselijk van.
Ik heb alles geprobeerd... negeren, water in haar gezicht gooien... niets helpt. Dus uit onmacht heb ik haar maar in haar bed gegooid... zo zonder slaapzak, tot ze kalmeert. Ik geloof dat ze me nu al weer rustig aan het roepen is. Dus dan ga ik haar maar weer pakken....
Ik hoop dat het nu wel goed gaat... want DIT PIK IK NIET!!!
Elora is woedend, ze wil niets... zelfs op schoot zat ze al te mekkeren en toen ik haar zat was en haar in de box zette, gilde ze zo vreselijk tot ze paars aan liep. En dat niet alleen maar het geluid dat ze produceert... ik ben er gewoon misselijk van.
Ik heb alles geprobeerd... negeren, water in haar gezicht gooien... niets helpt. Dus uit onmacht heb ik haar maar in haar bed gegooid... zo zonder slaapzak, tot ze kalmeert. Ik geloof dat ze me nu al weer rustig aan het roepen is. Dus dan ga ik haar maar weer pakken....
Ik hoop dat het nu wel goed gaat... want DIT PIK IK NIET!!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Elora's rijm" 22-11-2007 @ 13:04
Mamma wat ben je soms naief,
Maar ik vind je nog wel lief!
Met een bal spelen op de grond?
Nee, ik kruip liever in het rond
Jij zit daar op je hurken voor gek,
Maar hier kom ik aan en klim in je nek.
Dan kan ik lekker aan je haren trekken
En kwijl op je hoofd en je gezicht laten lekken
Ik grijp naar alles op mijn pad.
Het verbieden ben je vast al zat!
In de box moeten spelen, heel alleen...
Dan klaag ik nu hard steen en been.
Ik ga dan staan en steek mijn handjes naar je op
Ik ben een manipulator in de dop.
Want na 10 dagen van verwennen,
Moet het alleen spelen weer gewennen.
Ook zingen kan ik als de besten
Hard genoeg om je trommelvliezen te verpesten.
Met 2 nieuwe tandjes, heel gemeen,
Bijt ik nu in vinger of teen
Ik pik dingen van tafel, kast of doos
En pak je het af dan word ik boos
Luier volpoepen met een lach
Doe ik het liefst 5x op een dag
Ik ben een kleine alleseter
En luisteren doe ik voor geen meter.
Met mij was en boen je de hele dag
En ben je blij als je naar bed mag.
Je ben niet op me berekend
want mijn toeren zijn halsbrekend.
Maar mamma, om je toch te lijmen
Kom ik ook wel bij je slijmen.
Dan knijp ik niet maar geef ik kusjes
En grijp ik speels naar kleine lusjes
Ik drink dan als een lief klein grietje
keurig netjes uit een rietje
Dan zeg ik mamma lief en zacht
En slaap ik zoet de hele nacht.
Ik laat je dan mijn kunsten zien
En dan heb jij weer pret voor tien
Ik klap heel koddig in mijn handjes
En lach met mijn twee kleine tandjes.
Ik gooi mijn armpjes in de lucht
Als jij hoera zegt met een zucht.
Ook laat ik me meeslepen naar waar je ook wil,
Zonder een jengel een jank of een gil.
Ik zing en giechel speciaal voor jou
Dat is toch lief mam? Zeg het gauw!
Want dan doe ik je een grote vreugd
En ben jij weer verliefd op je kleine ondeugd.
Maar ik vind je nog wel lief!
Met een bal spelen op de grond?
Nee, ik kruip liever in het rond
Jij zit daar op je hurken voor gek,
Maar hier kom ik aan en klim in je nek.
Dan kan ik lekker aan je haren trekken
En kwijl op je hoofd en je gezicht laten lekken
Ik grijp naar alles op mijn pad.
Het verbieden ben je vast al zat!
In de box moeten spelen, heel alleen...
Dan klaag ik nu hard steen en been.
Ik ga dan staan en steek mijn handjes naar je op
Ik ben een manipulator in de dop.
Want na 10 dagen van verwennen,
Moet het alleen spelen weer gewennen.
Ook zingen kan ik als de besten
Hard genoeg om je trommelvliezen te verpesten.
Met 2 nieuwe tandjes, heel gemeen,
Bijt ik nu in vinger of teen
Ik pik dingen van tafel, kast of doos
En pak je het af dan word ik boos
Luier volpoepen met een lach
Doe ik het liefst 5x op een dag
Ik ben een kleine alleseter
En luisteren doe ik voor geen meter.
Met mij was en boen je de hele dag
En ben je blij als je naar bed mag.
Je ben niet op me berekend
want mijn toeren zijn halsbrekend.
Maar mamma, om je toch te lijmen
Kom ik ook wel bij je slijmen.
Dan knijp ik niet maar geef ik kusjes
En grijp ik speels naar kleine lusjes
Ik drink dan als een lief klein grietje
keurig netjes uit een rietje
Dan zeg ik mamma lief en zacht
En slaap ik zoet de hele nacht.
Ik laat je dan mijn kunsten zien
En dan heb jij weer pret voor tien
Ik klap heel koddig in mijn handjes
En lach met mijn twee kleine tandjes.
Ik gooi mijn armpjes in de lucht
Als jij hoera zegt met een zucht.
Ook laat ik me meeslepen naar waar je ook wil,
Zonder een jengel een jank of een gil.
Ik zing en giechel speciaal voor jou
Dat is toch lief mam? Zeg het gauw!
Want dan doe ik je een grote vreugd
En ben jij weer verliefd op je kleine ondeugd.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Egypte en de tandenfee" 21-11-2007 @ 09:39
10 dagen... maar 10 dagen zijn we weg geweest en het lijkt wel of we een maand of 6 van huis zijn geweest. Er is ook zo veel te vertellen dat ik bang ben dat ik dingen oversla. Maar goed... laten we maar bij het begin beginnen.
Een tikkeltje gespannen liepen Daan en ik de dingen na voordat we vertrokken naar onze eerste verre vakantie bestemming met Elora. Daan heeft nogal last van vliegangst en ik was behoorlijk gestressed over het feit dat ik voor het eerst met een kind ging vliegen... dus de vlinders fladderde overal rond. Elora vond het allemaal best.
We werden opgehaald door mijn Oom en tante (miema en Ome Leen) en mijn ouders kwamen met Junior onze kant op. Iedereen was erg enthousiast.
Het vliegen viel me erg tegen op de heenreis. Elora kwam bij mij op schoot en die wilde overal aanzitten. Dankzij het Blomiaanse regime was Elora alleen maar thuis gewend om in haar bed te slapen en op schoot was dus erg lastig. Ze bewoog zich alle kanten op en greep alles wat ze niet mocht. Vooral het boekje dat de mevrouw naast me zat te lezen. Ik verbood haar verbaal dat te doen en die mevrouw zei nogal bits: Ja laat haar nou maar gewoon, want dat verbieden, daar word ik gek van.
Daar zat ik, met mijn mond vol tanden en mijn goede voornemens dat ik mijn kind netjes en verbaal zou opvoeden... een wild vreemde werd er "gek" van. Dus inplaats van tegen mijn dochter te praten, hield ik haar de hele reis maar in de worstelhouding. Ik vond het maar niets, had geen beenruimte en blauwe knieen en de reis leek een eeuwigheid te duren met een worstelend kind en een doodsbleke man. Weemoedig dacht ik terug aan hoe leuk ik het vliegen vond als kind.
Elora had gelukkig verder nergens last van en ze was redelijk lief tijdens de vlucht. Dit tot mijn opluchting, want je weet maar nooit hoe een kind gaat reageren. Heel even is ze zelfs in slaap gevallen op mijn schoot.
Na de vlucht hadden we een nogal chaotische tijd op het Egyptische vliegveld. Er was nogal een twijfel over de maatschappij waar we mee op reis waren, wat achteraf Neckerman bleek te zijn... hihi.
De aankomst in het hotel was spectaculairder. Het was heerlijk warm en zo 's avonds is zo'n marmere Lobby toch wel altijd indrukwekkend. Ze waren de eetzaal al aan het afruimen toen wij kwamen en het viel me wel op, als een gerecht op was, had je gewoon pech... dus het was altijd beter om niet te laat te gaan eten.
Nog even snel hadden we iets naar binnen gewerkt toen we naar onze kamers gingen. We hadden een leuke kamer met een klein balkon op de beneden verdieping. Er stond een klein gammel bedje in voor Elora. Iets waar menig Nederlandse moeder zowat flauw van zou vallen van verontwaardiging, want het brak zeker minstens 4 veiligheidswetten. Maar goed... roeien met de riemen die je hebt. Er zat een groot gat in de bodem aan de onderzijde van het matrasje, dus deze hebben we maar opgevuld met een kussen. En dat de spijlen wat te ver uit elkaar zaten... tja gelukkig is het goed gegaan.
Elora heeft voor haar doen slecht geslapen in Egypte. Ze werd meerdere keren op een nacht eventjes wakker... later realiseerde we ons de oorzaak daarvan.
Het is dan niet een actieve vakantie geweest maar wel een heerlijke luier vakantie. Iedere ochtend lagen we aan het zwembad, waar we in het begin hele kunstwerken maakten met de ligbedden, zodat Elora er kon kruipen. Later realiseerden we ons dat dat niet nodig was, ze bleef redelijk in de buurt en als ze weg wilde komen kon ze ook onder de bedden door.
Het duurde even voordat Elora er aan kon wennen dat ze niet in een stil kamertje in een bedje werd gelegd om te slapen. Aan het eind van de vakantie viel ze een stuk makkelijker in slaap en het maakte dan niet uit waar ze lag.
Zwemmen vond ons spruitje heerlijk. Zelfs al was het water ijs en ijs koud. Onder water is ze niet kapot van, maar gelukkig konden we haar dan weer lijmen met rondjes door het zwembad te maken.
Helaas mocht Elora het Egyptische eten niet. Dat was voor haar wel balen, want ze is niet gek op potjes. We hadden een hele lading voor haar meegekregen. Van het buffet mocht ze alleen maar brood en afgewassen vruchten. Luidkeels liet Elora weten dat ze er was. Je hoorde haar "gezang" telkens door de eetzaal galmen. En mijn "sttttt" geluiden hadden ongeveer 10 seconden effect voordat ze weer in zang losbrak. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me stiekem best soms geneerde. Al was ze niet vervelend ofzo, maar toch... niet iedereen kan het "gezang" van een baby waarderen.
We vonden haar wel klageriger dan normaal. En ze heeft een nieuw irritant geluid dat ze maakt als ze wil dat je haar oppakt. Dat proberen we haar af te leren, want het is nogal dwingerig. Het klagerige was met een reden. Op 14 November, vier dagen nadat we van Nederland waren vertrokken, ontdekte mijn moeder haar eerste tandje. De hele dag probeerden we met arendsogen het kleine puntje te zien. Gelukkig had ik al van te voren gezegd tegen Daan dat ik het gevoel had dat haar tanden wel eens tijdens de vakantie konden komen en had ik Charmodent meegenomen. Dat hielp in ieder geval wel en ze werd al snel weer vrolijker.
Ook merkte ik dat hoe klein ze ook is, Elora al heel goed kan manipuleren en dat ze veel zeurderiger was als we met zijn allen bij elkaar waren, omdat ze dan makkelijker aandacht kreeg.
Voordat we op vakantie waren gegaan, was Elora al gaan staan. Tijdens de vakantie heeft ze dit geperfectioneerd en probeerde ze zelfs telkens los te gaan staan. Tot mijn afgrijzen want ik vind het maar niets zo'n wiebelige baby die telkens op stond.
Wij lagen de hele vakantie 's avonds al vroeg op bed. En omdat we moe waren sliepen Daan en ik ook vaak tussen 21:00 en 22:00 Egyptische tijd (dat is dus 20:00 en 21:00 Nederlandse tijd)
Een aantal avonden zijn we met Elora naar de mini disco geweest, waar ze handjeklappend heeft toegekeken hoe de kindertjes gingen dansen. Ook doet ze nu haar handjes omhoog als je hoera roept.
Voor het eerst heeft ze tijdens de vakantie haar armpjes naar me uit gestrekt. Ze doet het nog steeds maar sporadisch maar heeft geloof ik wel al door dat het effect heeft. Ik zie haar nog staan in haar bedje met haar uitgestrekte armpjes.
Het is zeker heel anders om met je kind op vakantie te gaan. En wij hadden nog het geluk dat mijn ouders erbij waren want dan kon je af en toe nog iets voor jezelf gaan doen... zoals snorkelen ofzo. Het is wel ontzettend leuk, maar ook wel wat zwaarder, omdat je toch verantwoordelijkheden hebt, die je normaal thuis laat tijdens een vakantie. Je maakt je toch zorgen om je kind. Maar aan de andere kant heeft het wel zijn beloningen, want een kind maakt ook weer alles spectaculairder. Alsof je het voor de eerste keer beleeft.
De terug reis was een verschil met de heenreis als hemel en aarde. Daan had een paar pillen ingenomen die redelijk hielpen en Elora was minder bewegelijk en kon gewoon op mijn schoot in slaap vallen. Het was gezellig en een leuke afsluiter.
Nu ik weer in mijn eigen huisje ben in dit koude landje en ik naar de bewolkte lucht buiten kijk, heb ik stiekem een beetje heimwee naar het warme weer, het zwembad en de zee met die uitzonderlijk mooie vissen. Ik weet niet wanneer ik weer de kans krijg om te snorkelen of zo'n gave vakantie heb, maar op deze kan ik voorlopig nog even teren. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik die 10 zo heerlijk heb mogen genieten
Een tikkeltje gespannen liepen Daan en ik de dingen na voordat we vertrokken naar onze eerste verre vakantie bestemming met Elora. Daan heeft nogal last van vliegangst en ik was behoorlijk gestressed over het feit dat ik voor het eerst met een kind ging vliegen... dus de vlinders fladderde overal rond. Elora vond het allemaal best.
We werden opgehaald door mijn Oom en tante (miema en Ome Leen) en mijn ouders kwamen met Junior onze kant op. Iedereen was erg enthousiast.
Het vliegen viel me erg tegen op de heenreis. Elora kwam bij mij op schoot en die wilde overal aanzitten. Dankzij het Blomiaanse regime was Elora alleen maar thuis gewend om in haar bed te slapen en op schoot was dus erg lastig. Ze bewoog zich alle kanten op en greep alles wat ze niet mocht. Vooral het boekje dat de mevrouw naast me zat te lezen. Ik verbood haar verbaal dat te doen en die mevrouw zei nogal bits: Ja laat haar nou maar gewoon, want dat verbieden, daar word ik gek van.
Daar zat ik, met mijn mond vol tanden en mijn goede voornemens dat ik mijn kind netjes en verbaal zou opvoeden... een wild vreemde werd er "gek" van. Dus inplaats van tegen mijn dochter te praten, hield ik haar de hele reis maar in de worstelhouding. Ik vond het maar niets, had geen beenruimte en blauwe knieen en de reis leek een eeuwigheid te duren met een worstelend kind en een doodsbleke man. Weemoedig dacht ik terug aan hoe leuk ik het vliegen vond als kind.
Elora had gelukkig verder nergens last van en ze was redelijk lief tijdens de vlucht. Dit tot mijn opluchting, want je weet maar nooit hoe een kind gaat reageren. Heel even is ze zelfs in slaap gevallen op mijn schoot.
Na de vlucht hadden we een nogal chaotische tijd op het Egyptische vliegveld. Er was nogal een twijfel over de maatschappij waar we mee op reis waren, wat achteraf Neckerman bleek te zijn... hihi.
De aankomst in het hotel was spectaculairder. Het was heerlijk warm en zo 's avonds is zo'n marmere Lobby toch wel altijd indrukwekkend. Ze waren de eetzaal al aan het afruimen toen wij kwamen en het viel me wel op, als een gerecht op was, had je gewoon pech... dus het was altijd beter om niet te laat te gaan eten.
Nog even snel hadden we iets naar binnen gewerkt toen we naar onze kamers gingen. We hadden een leuke kamer met een klein balkon op de beneden verdieping. Er stond een klein gammel bedje in voor Elora. Iets waar menig Nederlandse moeder zowat flauw van zou vallen van verontwaardiging, want het brak zeker minstens 4 veiligheidswetten. Maar goed... roeien met de riemen die je hebt. Er zat een groot gat in de bodem aan de onderzijde van het matrasje, dus deze hebben we maar opgevuld met een kussen. En dat de spijlen wat te ver uit elkaar zaten... tja gelukkig is het goed gegaan.
Elora heeft voor haar doen slecht geslapen in Egypte. Ze werd meerdere keren op een nacht eventjes wakker... later realiseerde we ons de oorzaak daarvan.
Het is dan niet een actieve vakantie geweest maar wel een heerlijke luier vakantie. Iedere ochtend lagen we aan het zwembad, waar we in het begin hele kunstwerken maakten met de ligbedden, zodat Elora er kon kruipen. Later realiseerden we ons dat dat niet nodig was, ze bleef redelijk in de buurt en als ze weg wilde komen kon ze ook onder de bedden door.
Het duurde even voordat Elora er aan kon wennen dat ze niet in een stil kamertje in een bedje werd gelegd om te slapen. Aan het eind van de vakantie viel ze een stuk makkelijker in slaap en het maakte dan niet uit waar ze lag.
Zwemmen vond ons spruitje heerlijk. Zelfs al was het water ijs en ijs koud. Onder water is ze niet kapot van, maar gelukkig konden we haar dan weer lijmen met rondjes door het zwembad te maken.
Helaas mocht Elora het Egyptische eten niet. Dat was voor haar wel balen, want ze is niet gek op potjes. We hadden een hele lading voor haar meegekregen. Van het buffet mocht ze alleen maar brood en afgewassen vruchten. Luidkeels liet Elora weten dat ze er was. Je hoorde haar "gezang" telkens door de eetzaal galmen. En mijn "sttttt" geluiden hadden ongeveer 10 seconden effect voordat ze weer in zang losbrak. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me stiekem best soms geneerde. Al was ze niet vervelend ofzo, maar toch... niet iedereen kan het "gezang" van een baby waarderen.
We vonden haar wel klageriger dan normaal. En ze heeft een nieuw irritant geluid dat ze maakt als ze wil dat je haar oppakt. Dat proberen we haar af te leren, want het is nogal dwingerig. Het klagerige was met een reden. Op 14 November, vier dagen nadat we van Nederland waren vertrokken, ontdekte mijn moeder haar eerste tandje. De hele dag probeerden we met arendsogen het kleine puntje te zien. Gelukkig had ik al van te voren gezegd tegen Daan dat ik het gevoel had dat haar tanden wel eens tijdens de vakantie konden komen en had ik Charmodent meegenomen. Dat hielp in ieder geval wel en ze werd al snel weer vrolijker.
Ook merkte ik dat hoe klein ze ook is, Elora al heel goed kan manipuleren en dat ze veel zeurderiger was als we met zijn allen bij elkaar waren, omdat ze dan makkelijker aandacht kreeg.
Voordat we op vakantie waren gegaan, was Elora al gaan staan. Tijdens de vakantie heeft ze dit geperfectioneerd en probeerde ze zelfs telkens los te gaan staan. Tot mijn afgrijzen want ik vind het maar niets zo'n wiebelige baby die telkens op stond.
Wij lagen de hele vakantie 's avonds al vroeg op bed. En omdat we moe waren sliepen Daan en ik ook vaak tussen 21:00 en 22:00 Egyptische tijd (dat is dus 20:00 en 21:00 Nederlandse tijd)
Een aantal avonden zijn we met Elora naar de mini disco geweest, waar ze handjeklappend heeft toegekeken hoe de kindertjes gingen dansen. Ook doet ze nu haar handjes omhoog als je hoera roept.
Voor het eerst heeft ze tijdens de vakantie haar armpjes naar me uit gestrekt. Ze doet het nog steeds maar sporadisch maar heeft geloof ik wel al door dat het effect heeft. Ik zie haar nog staan in haar bedje met haar uitgestrekte armpjes.
Het is zeker heel anders om met je kind op vakantie te gaan. En wij hadden nog het geluk dat mijn ouders erbij waren want dan kon je af en toe nog iets voor jezelf gaan doen... zoals snorkelen ofzo. Het is wel ontzettend leuk, maar ook wel wat zwaarder, omdat je toch verantwoordelijkheden hebt, die je normaal thuis laat tijdens een vakantie. Je maakt je toch zorgen om je kind. Maar aan de andere kant heeft het wel zijn beloningen, want een kind maakt ook weer alles spectaculairder. Alsof je het voor de eerste keer beleeft.
De terug reis was een verschil met de heenreis als hemel en aarde. Daan had een paar pillen ingenomen die redelijk hielpen en Elora was minder bewegelijk en kon gewoon op mijn schoot in slaap vallen. Het was gezellig en een leuke afsluiter.
Nu ik weer in mijn eigen huisje ben in dit koude landje en ik naar de bewolkte lucht buiten kijk, heb ik stiekem een beetje heimwee naar het warme weer, het zwembad en de zee met die uitzonderlijk mooie vissen. Ik weet niet wanneer ik weer de kans krijg om te snorkelen of zo'n gave vakantie heb, maar op deze kan ik voorlopig nog even teren. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik die 10 zo heerlijk heb mogen genieten
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Staan" 07-11-2007 @ 17:36
We zijn een paar dagen weg geweest en Elora heeft bij mijn moeder geslapen. 4 nachtjes, waarvan er 3 achter elkaar. Daan en ik zijn gaan larpen, de laatste Moonblade, dus er hing best een gespannen sfeertje en toen we terug kwamen waren we ook helemaal brak.
Dan merk je ineens hoe hard je dochter groeit. Ik had het gevoel dat ik haar weken niet had gezien, ipv enkele dagen en ik voelde me een slechte moeder omdat ik haar maandag avond weer bij mijn moeder liet slapen. Maar ja, Daan en ik waren twee zombies na het slopende weekend en het is voor Elora zielig als ze moet zwemmen dat ze niet een beetje uit mag slapen, want het haalt haar ochtendslaapje door de war. Dus het was het beste, maar ik werd er niet vrolijker van.
Voordat we weg gingen trachtte Elora al een paar keer te gaan staan in de box. Ze kwam redelijk omhoog, maar stond nog niet recht. Gisteren lukte het haar voor het eerst om echt recht te gaan staan en nog even los ook... 2 tellen tot ze omviel... maar het begin is er.
Wel is ze een tikkeltje lastig vandaag. Maar als het goed is zit ze weer in een sprongetje.
Nog 3 nachtjes slapen en dan gaan we naar Egypte. Ik vind het reuze spannend allemaal en ik ben benieuwd hoe Elora zich er onder houdt.
Dan merk je ineens hoe hard je dochter groeit. Ik had het gevoel dat ik haar weken niet had gezien, ipv enkele dagen en ik voelde me een slechte moeder omdat ik haar maandag avond weer bij mijn moeder liet slapen. Maar ja, Daan en ik waren twee zombies na het slopende weekend en het is voor Elora zielig als ze moet zwemmen dat ze niet een beetje uit mag slapen, want het haalt haar ochtendslaapje door de war. Dus het was het beste, maar ik werd er niet vrolijker van.
Voordat we weg gingen trachtte Elora al een paar keer te gaan staan in de box. Ze kwam redelijk omhoog, maar stond nog niet recht. Gisteren lukte het haar voor het eerst om echt recht te gaan staan en nog even los ook... 2 tellen tot ze omviel... maar het begin is er.
Wel is ze een tikkeltje lastig vandaag. Maar als het goed is zit ze weer in een sprongetje.
Nog 3 nachtjes slapen en dan gaan we naar Egypte. Ik vind het reuze spannend allemaal en ik ben benieuwd hoe Elora zich er onder houdt.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Consultatiebureau met leuke complimenten en een nare verrassing" 01-11-2007 @ 12:59
Iedere keer dat ik naar het consultatie bureau moet, kijk ik er stiekem een beetje tegen op. Vooral rond de tijd dat Elora nog prikjes moest krijgen. Nu vind ik het al minder erg, want ik dacht dat de nieuwe prikjes nog ver weg waren... vandaag kreeg ik dus een minder leuke verrassing.
Bepakt en bezakt vertrokken Daan en ik vanochtend met onze kleine bundle of joy naar het consultatie bureau. Elora moest eigenlijk slapen, dus stiekem was ik bang dat ze in een slechte bui zou zijn. De bedoeling was dat ik alleen zou gaan en dat ik Daan eerst op zijn werk af zou zetten, maar op het laatste moment bedachten we dat we dat NOOOOIT meer zouden redden... dus pappa ging gezellig mee en ik was stiekem blij. Want met zijn tweeën voel ik met toch wat sterker. Ieder kritiek dat ik op een consulatie bureau krijg neem ik ook altijd veel te serieus op en dan voel ik me vaak toch stiekem een moeder die niet haar 100% geeft.
We waren keurig op tijd en Elora liet zich gewillig omkleden. Op de meetlat waar ze 70 cm was. Het viel mee in 3 maanden. Een cm per maand. Netjes. Ook was ze maar een kilootje zwaarder dan de vorige keer. Dus ook dat was netjes. nog dik onder de 9 kilo en niet te dik dus.
Ook bij de arts was ze erg gezellig. Ze zat lekker te spelen en ik gaf aan dat ze zichzelf vaak krabbel-kriebelt. Dit was wel bijzonder, maar niet ernstig of negatief volgens de arts. Ze krabbelt zichzelf niet echt open, heel soms per ongeluk, maar dat doen de meeste babies volgens mij. En verder vindt ze het gevoel gewoon lekker.
Haar nageltjes waren iets aan de lange kant, waar ik me wel voor schaamde. Maar ze groeien ook zo hard, ik moet ze om de 2 a 3 dagen knippen en dat is al lang zo makkelijk niet meer. Ik kan het gewoon niet meer alleen, want ze is te bewegelijk en ik ben mijn baby-schaartje kwijt. Paps is er mee aan de wandel geweest en nu kan ik hem niet meer vinden. Ik heb nog een ander babyschaartje maar die is toch scherper dan mijn oude, dus daar durf ik niet alleen mee te knippen.
Maar buiten dat kreeg mijn dochter het ene compliment na de ander. De arts was erg onder de indruk van hoe goed ze al kon zitten. Ze schijnt nogal vlot te zijn want de meeste babies doen dit pas met 9 maanden. Elora kan al heel lang zelf zitten. Vaak zit ze in de box minstens 15 minuten recht op maar ik heb haar ook wel langer rechtop zien zitten. Ze kan ook van rechtop zittend naar haar buik draaien. Dan zit ze gelijk in de kruip positie. Ook dit scheen erg knap te zijn. En de arts leek ook onder de indruk van haar kruip bewegingen.
Mijn moeder hart groeide van al die complimenten. Er was ook een stagiere bij, die was erg lief voor Elora. En Elora vond het reuze gezellig in haar niksie op de tafel.
We vertelden dat we naar Egypte gingen. Bij de huisarts en de GGD hadden we gehoord dat Elora alle prikjes had die ze nodig had, maar de arts van het CB zei dat het geen kwaad kon om ook de prikjes van de Bof en de Rode hond al te hebben. Daar schrok ik van, want we gaan over 9 dagen al weg. Ik baalde als een stekker dat we dat niet wisten en was bang dat het te laat was.
Gelukkig kon de arts het terplekke doen en was het ook geen verplichte prik, maar wel een die ze aanraden. Ik houd niet van risico's nemen, dus we hebben haar toch laten prikken.
Wat een vervelende verrassing. Elora brulde wel even, maar liet zich makkelijk troosten. Het was wel een gemene prik en de arts zei dat ze het langzaam moest doen. Heel zielig dus, maar ik vond mijn kind toch wel kranig.
Ik moest opsommen wat ik haar voor vast eten gaf en ze vonden dat we al goed onder weg waren. We mogen zelfs de ochtend fles gaan vervangen voor pap. Er staat op het pak wel dat ze nog 3 flessen mag, maar ik denk dat dat nu anders verdeeld moet worden. Ik maak me niet zo druk om het eten van mijn kind. Ze eet goed en is makkelijk, tenminste.... bij mij ;)
Tijdens het aankleden wilde Elora zo graag naar de andere kindertjes kijken, dat we haar goed moesten vasthouden. Ze is gek op kinderen en vindt mensen kijken razend interessant.
Ik ben blij dat alles goed met onze krielkip is en ik ben best trots op wat ze allemaal kan. Na het boek "Oei ik groei" gelezen te hebben dacht ik echt dat ons kind een slome was. Ik dacht dat andere kinderen al de kamer doorkropen op top-speed en al van alles konden. Misschien zie ik sommige dingen gewoon niet of stel ik me iets te veel voor van wat ze zeggen dat babietjes kunnen met 8 maanden. Als ik de arts mag geloven is onze dochter dus helemaal geen slome... maar gewoon een vlotte ;)
Bepakt en bezakt vertrokken Daan en ik vanochtend met onze kleine bundle of joy naar het consultatie bureau. Elora moest eigenlijk slapen, dus stiekem was ik bang dat ze in een slechte bui zou zijn. De bedoeling was dat ik alleen zou gaan en dat ik Daan eerst op zijn werk af zou zetten, maar op het laatste moment bedachten we dat we dat NOOOOIT meer zouden redden... dus pappa ging gezellig mee en ik was stiekem blij. Want met zijn tweeën voel ik met toch wat sterker. Ieder kritiek dat ik op een consulatie bureau krijg neem ik ook altijd veel te serieus op en dan voel ik me vaak toch stiekem een moeder die niet haar 100% geeft.
We waren keurig op tijd en Elora liet zich gewillig omkleden. Op de meetlat waar ze 70 cm was. Het viel mee in 3 maanden. Een cm per maand. Netjes. Ook was ze maar een kilootje zwaarder dan de vorige keer. Dus ook dat was netjes. nog dik onder de 9 kilo en niet te dik dus.
Ook bij de arts was ze erg gezellig. Ze zat lekker te spelen en ik gaf aan dat ze zichzelf vaak krabbel-kriebelt. Dit was wel bijzonder, maar niet ernstig of negatief volgens de arts. Ze krabbelt zichzelf niet echt open, heel soms per ongeluk, maar dat doen de meeste babies volgens mij. En verder vindt ze het gevoel gewoon lekker.
Haar nageltjes waren iets aan de lange kant, waar ik me wel voor schaamde. Maar ze groeien ook zo hard, ik moet ze om de 2 a 3 dagen knippen en dat is al lang zo makkelijk niet meer. Ik kan het gewoon niet meer alleen, want ze is te bewegelijk en ik ben mijn baby-schaartje kwijt. Paps is er mee aan de wandel geweest en nu kan ik hem niet meer vinden. Ik heb nog een ander babyschaartje maar die is toch scherper dan mijn oude, dus daar durf ik niet alleen mee te knippen.
Maar buiten dat kreeg mijn dochter het ene compliment na de ander. De arts was erg onder de indruk van hoe goed ze al kon zitten. Ze schijnt nogal vlot te zijn want de meeste babies doen dit pas met 9 maanden. Elora kan al heel lang zelf zitten. Vaak zit ze in de box minstens 15 minuten recht op maar ik heb haar ook wel langer rechtop zien zitten. Ze kan ook van rechtop zittend naar haar buik draaien. Dan zit ze gelijk in de kruip positie. Ook dit scheen erg knap te zijn. En de arts leek ook onder de indruk van haar kruip bewegingen.
Mijn moeder hart groeide van al die complimenten. Er was ook een stagiere bij, die was erg lief voor Elora. En Elora vond het reuze gezellig in haar niksie op de tafel.
We vertelden dat we naar Egypte gingen. Bij de huisarts en de GGD hadden we gehoord dat Elora alle prikjes had die ze nodig had, maar de arts van het CB zei dat het geen kwaad kon om ook de prikjes van de Bof en de Rode hond al te hebben. Daar schrok ik van, want we gaan over 9 dagen al weg. Ik baalde als een stekker dat we dat niet wisten en was bang dat het te laat was.
Gelukkig kon de arts het terplekke doen en was het ook geen verplichte prik, maar wel een die ze aanraden. Ik houd niet van risico's nemen, dus we hebben haar toch laten prikken.
Wat een vervelende verrassing. Elora brulde wel even, maar liet zich makkelijk troosten. Het was wel een gemene prik en de arts zei dat ze het langzaam moest doen. Heel zielig dus, maar ik vond mijn kind toch wel kranig.
Ik moest opsommen wat ik haar voor vast eten gaf en ze vonden dat we al goed onder weg waren. We mogen zelfs de ochtend fles gaan vervangen voor pap. Er staat op het pak wel dat ze nog 3 flessen mag, maar ik denk dat dat nu anders verdeeld moet worden. Ik maak me niet zo druk om het eten van mijn kind. Ze eet goed en is makkelijk, tenminste.... bij mij ;)
Tijdens het aankleden wilde Elora zo graag naar de andere kindertjes kijken, dat we haar goed moesten vasthouden. Ze is gek op kinderen en vindt mensen kijken razend interessant.
Ik ben blij dat alles goed met onze krielkip is en ik ben best trots op wat ze allemaal kan. Na het boek "Oei ik groei" gelezen te hebben dacht ik echt dat ons kind een slome was. Ik dacht dat andere kinderen al de kamer doorkropen op top-speed en al van alles konden. Misschien zie ik sommige dingen gewoon niet of stel ik me iets te veel voor van wat ze zeggen dat babietjes kunnen met 8 maanden. Als ik de arts mag geloven is onze dochter dus helemaal geen slome... maar gewoon een vlotte ;)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Zonnetje" 01-11-2007 @ 08:58
"Als Elora er is, dan gaat de zon schijnen" dit zei mijn moeder laatst en het is iets wat mijn vader ook al heeft gezegd. En ik ben het hier roerend mee eens.
Vanochtend schoten de tranen in mijn ogen toen ik de was liep te doen en het "goofy" gelach van mijn dochter door het huis heen schalde. Ze was met pappa, die een deel van de ochtend thuis werkt, een toren aan het bouwen van stapelbekers. Telkens wilde ze hem omgooien, maar het leek of ze twijfelde. Daan bouwde de spanning op en zei heel hard "BOEM" als ze de toren omgooiden. Dan gilde ze het uit van het lachen. Maar zelfs bij het "dreigen" om de toren om te gooien, lag ze al in een deuk.
Ze is zo lief en zo vrolijk. Soms moppert ze wel eens, ik wil niet een vertekent beeld schetsen, maar ze is meestal vrolijk. En dan is zo ook ontzettend vrolijk.
Ik kan het gewoon niet omschrijven hoe schattig ze is. Of wat er door me heen gaat als ze me een "kusje" geeft (meer een soort likje, want ze zoent met open mond) of als ze in bed wordt gelegd en ze meteen haar knuffeltje pakt om mee te knuffelen... dat zijn van die momenten, die zijn gewoon onbeschrijvelijk.
De zus (Petra) van een vriend (Daan S.)van ons zei ooit eens in een stukje dat ze op mijn kind schreef zoiets als: Ik kan me niet voorstellen dat een ander kind ook zo leuk is. Ik ben het roerend met haar eens.
Natuurlijk zijn andere kinderen net zo leuk. Maar niet voor een moeder. Voor een moeder blijft haar kind het meest bijzonder. Omdat je met het kindje meegroeit en helemaal leert kennen. En ik bedoel niet alleen biologische moeders, ook adoptie moeders zullen hun kind de liefste en de leukste vinden.
Nu is het wel zo dat ons lieve vrolijke en schattige meisje ook inmiddels een naar kantje heeft gekregen. Ze krabbelt. En het ergste is... ze vindt het nog grappig ook. Ik kan haar niet vertellen dat het niet leuk is. Ze begrijpt het nog niet. Als ik met een serieuze stem en een boos gezicht haar vertel dat ik het niet leuk vind, kijkt ze me stralend aan.
Gelukkig doet ze het niet heel vaak, maar ze doet ons wel ECHT pijn.
Het is trouwens een lust voor het oog dat ze nu zittend kan spelen. Na onze vakantie naar Egypte gaan we de box ook maar lager zetten, want ik heb het gevoel dat het niet heel lang meer zal duren voor ze gaat proberen te staan.
Vanochtend schoten de tranen in mijn ogen toen ik de was liep te doen en het "goofy" gelach van mijn dochter door het huis heen schalde. Ze was met pappa, die een deel van de ochtend thuis werkt, een toren aan het bouwen van stapelbekers. Telkens wilde ze hem omgooien, maar het leek of ze twijfelde. Daan bouwde de spanning op en zei heel hard "BOEM" als ze de toren omgooiden. Dan gilde ze het uit van het lachen. Maar zelfs bij het "dreigen" om de toren om te gooien, lag ze al in een deuk.
Ze is zo lief en zo vrolijk. Soms moppert ze wel eens, ik wil niet een vertekent beeld schetsen, maar ze is meestal vrolijk. En dan is zo ook ontzettend vrolijk.
Ik kan het gewoon niet omschrijven hoe schattig ze is. Of wat er door me heen gaat als ze me een "kusje" geeft (meer een soort likje, want ze zoent met open mond) of als ze in bed wordt gelegd en ze meteen haar knuffeltje pakt om mee te knuffelen... dat zijn van die momenten, die zijn gewoon onbeschrijvelijk.
De zus (Petra) van een vriend (Daan S.)van ons zei ooit eens in een stukje dat ze op mijn kind schreef zoiets als: Ik kan me niet voorstellen dat een ander kind ook zo leuk is. Ik ben het roerend met haar eens.
Natuurlijk zijn andere kinderen net zo leuk. Maar niet voor een moeder. Voor een moeder blijft haar kind het meest bijzonder. Omdat je met het kindje meegroeit en helemaal leert kennen. En ik bedoel niet alleen biologische moeders, ook adoptie moeders zullen hun kind de liefste en de leukste vinden.
Nu is het wel zo dat ons lieve vrolijke en schattige meisje ook inmiddels een naar kantje heeft gekregen. Ze krabbelt. En het ergste is... ze vindt het nog grappig ook. Ik kan haar niet vertellen dat het niet leuk is. Ze begrijpt het nog niet. Als ik met een serieuze stem en een boos gezicht haar vertel dat ik het niet leuk vind, kijkt ze me stralend aan.
Gelukkig doet ze het niet heel vaak, maar ze doet ons wel ECHT pijn.
Het is trouwens een lust voor het oog dat ze nu zittend kan spelen. Na onze vakantie naar Egypte gaan we de box ook maar lager zetten, want ik heb het gevoel dat het niet heel lang meer zal duren voor ze gaat proberen te staan.
- "Museon" 26-10-2007 @ 12:57
Naar aanleiding van onze vakantie naar Egypte, leek het mijn moeder en mij leuk om naar het Museon te gaan en mummies te gaan bekijken. Junior, mijn neefje, mocht ook mee en natuurlijk ging mijn honeybunny ook mee op sleeptouw.
Voor het eerst ben ik alleen met Elora op de achterbank naar Scheveningen gereden. Met kloppend hard en knikkende knieen kwam ik aan en ik was mijn vader ontzettend dankbaar dat hij me verbaal even hielp met het parkeren. Iedereen leefde nog... 1-0 voor mij.
Bij mijn moeder hebben Elora en ik een boterhammetje gegeten. Iets waar ik ontzettend trots op ben, want mijn dochter eet voor een kindje van net acht maanden, heel netjes. De korstjes snijd ik in kleine stukjes en die eet ze met haar vingertjes. En dat doet ze zo knap. Mijn moeder zat ook vol trots naar haar te kijken en zei plot: "HE? Geef jij haar korstjes? Maar ze heeft nog geen tanden?!!"
Daar draait mijn kleine meisje haar kaakjes niet voor om hoor. Een korstje wordt met net zo veel passie weggewerkt als een ander stukje brood. Het middelste stuk van de boterham eten we wel altijd met een vork. En al moet ik het er nog aanrijgen, Elora houdt zelf netjes haar vorkje vast en eet keurig ermee. Soms gaat het wel eens mis... maar ja ze is acht maanden, dan mag er nog best wel eens een stukje van haar vork vallen.
Met mijn moeder naast me en Junior en Elora op de achterbank, ben ik naar het Museon gereden. Eenmaal binnen keek Elora haar oogjes uit. Ze vond het allemaal heel bijzonder. Toen we haar bij de camouflage muur neerzette kregen we van vreemden complimentjes wat een lief en vrolijk kind ze was. Altijd leuk om te horen als moeder zijnde.
Onze dochter is ook echt een vrolijk kind. Ze is een echte pipo. Steeds vaker maakt ze grapjes en ze lacht en kirt de hele dag (als ze niet in een buitje is, maar die heeft ze gelukkig niet vaak)
De robots vond ze interessant en vooral de vissen in het water gedeelte stalen de show. We hebben haar op haar buik samen met junior een schildpadden race laten doen... helemaal met schild en al. Heel schattig.
Eenmaal thuis was ze ook weer een zonnestraaltje. Ik bof maar met zo'n kind!
Voor het eerst ben ik alleen met Elora op de achterbank naar Scheveningen gereden. Met kloppend hard en knikkende knieen kwam ik aan en ik was mijn vader ontzettend dankbaar dat hij me verbaal even hielp met het parkeren. Iedereen leefde nog... 1-0 voor mij.
Bij mijn moeder hebben Elora en ik een boterhammetje gegeten. Iets waar ik ontzettend trots op ben, want mijn dochter eet voor een kindje van net acht maanden, heel netjes. De korstjes snijd ik in kleine stukjes en die eet ze met haar vingertjes. En dat doet ze zo knap. Mijn moeder zat ook vol trots naar haar te kijken en zei plot: "HE? Geef jij haar korstjes? Maar ze heeft nog geen tanden?!!"
Daar draait mijn kleine meisje haar kaakjes niet voor om hoor. Een korstje wordt met net zo veel passie weggewerkt als een ander stukje brood. Het middelste stuk van de boterham eten we wel altijd met een vork. En al moet ik het er nog aanrijgen, Elora houdt zelf netjes haar vorkje vast en eet keurig ermee. Soms gaat het wel eens mis... maar ja ze is acht maanden, dan mag er nog best wel eens een stukje van haar vork vallen.
Met mijn moeder naast me en Junior en Elora op de achterbank, ben ik naar het Museon gereden. Eenmaal binnen keek Elora haar oogjes uit. Ze vond het allemaal heel bijzonder. Toen we haar bij de camouflage muur neerzette kregen we van vreemden complimentjes wat een lief en vrolijk kind ze was. Altijd leuk om te horen als moeder zijnde.
Onze dochter is ook echt een vrolijk kind. Ze is een echte pipo. Steeds vaker maakt ze grapjes en ze lacht en kirt de hele dag (als ze niet in een buitje is, maar die heeft ze gelukkig niet vaak)
De robots vond ze interessant en vooral de vissen in het water gedeelte stalen de show. We hebben haar op haar buik samen met junior een schildpadden race laten doen... helemaal met schild en al. Heel schattig.
Eenmaal thuis was ze ook weer een zonnestraaltje. Ik bof maar met zo'n kind!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "pieter peuter vingertjes" 24-10-2007 @ 11:28
Gisteren avond zat ik er een beetje doorheen. Hoe later het op de dag werd hoe vervelender Elora deed. Ik kreeg er echt een punthoofd van. Ze moest overal om jengelen en niets lukte haar. Ze begon een aantal keer zo hard te huilen dat haar stem er van weg viel. Iets wat ze eerst alleen deed als ze pijn had en dus sneed dit huiltje door mijn ziel. Toen Daan 's avonds thuis kwam was ik kribbig en hormonaal en ging ik ook huilen. Wat een gedoe zeg.
We zaten ook in een visieuze cirkel, want ze kon niet slapen en daardoor werd ze chaggerijnig waardoor ze weer moeilijker in slaap kwam. 1-0 voor het sprongetje
Vandaag lijkt het wat beter te gaan... maar de dag is nog vroeg. Ze was vanochtend in een stralende bui en ik kon weer heerlijk van haar genieten. Ze moest overal om lachen, wilde alles aanraken en ook op het speelkleed was ze heel zoet zelf aan het spelen.
We hebben haar fijne motoriek geoefend in de kinderstoel. Ik heb brood in kleine stukjes gesneden en de korstjes mocht ze zelf pakken en in haar mond stoppen. Ze ging als een tierelier. De midden stukjes van het brood mocht ze zelf met een vork op eten. Ik prik de stukjes aan de vork en die geef ik dan aan haar. En zij eet ze zelf op. Ook dat ging fantastisch... tot ze er ineens genoeg van had. Plots begon ze met de vork te slaan en werden de stukjes korst in de kinderstoel en op de grond gedeponeerd. Ik dacht even dat ze vol zat, maar dat was dus niet het geval. Van mij at ze de stukjes nog smakelijk op, maar het was haar allemaal even te veel geworden om het zelf te doen. Toch had ze het leeuwendeel van de boterham al op, dus ik was alsnog apentrots (om maar even in dieren metaforen te spreken)
Ik heb haar ook een beetje magere yoghurt met diksap gegeven. Ze krijgt van mij nooit limonade, maar ik vond de yoghurt wel erg zuur en dit leek me een leuke oplossing. Ze vond het erg lekker. En na een paar kliederige hapjes van een lepel, heb ik de rest met een rietje gegeven.
Ik hoop wel dat ze vandaag wat gezelliger is/ blijft dan gisteren. Want het is niet leuk als je 's nachts in je hoofd nog steeds je kind hoort huilen.
Maar goed... ik word er wel ook weer mee geconfronteert hoe lief ze normaal dus eigenlijk is.
We zaten ook in een visieuze cirkel, want ze kon niet slapen en daardoor werd ze chaggerijnig waardoor ze weer moeilijker in slaap kwam. 1-0 voor het sprongetje
Vandaag lijkt het wat beter te gaan... maar de dag is nog vroeg. Ze was vanochtend in een stralende bui en ik kon weer heerlijk van haar genieten. Ze moest overal om lachen, wilde alles aanraken en ook op het speelkleed was ze heel zoet zelf aan het spelen.
We hebben haar fijne motoriek geoefend in de kinderstoel. Ik heb brood in kleine stukjes gesneden en de korstjes mocht ze zelf pakken en in haar mond stoppen. Ze ging als een tierelier. De midden stukjes van het brood mocht ze zelf met een vork op eten. Ik prik de stukjes aan de vork en die geef ik dan aan haar. En zij eet ze zelf op. Ook dat ging fantastisch... tot ze er ineens genoeg van had. Plots begon ze met de vork te slaan en werden de stukjes korst in de kinderstoel en op de grond gedeponeerd. Ik dacht even dat ze vol zat, maar dat was dus niet het geval. Van mij at ze de stukjes nog smakelijk op, maar het was haar allemaal even te veel geworden om het zelf te doen. Toch had ze het leeuwendeel van de boterham al op, dus ik was alsnog apentrots (om maar even in dieren metaforen te spreken)
Ik heb haar ook een beetje magere yoghurt met diksap gegeven. Ze krijgt van mij nooit limonade, maar ik vond de yoghurt wel erg zuur en dit leek me een leuke oplossing. Ze vond het erg lekker. En na een paar kliederige hapjes van een lepel, heb ik de rest met een rietje gegeven.
Ik hoop wel dat ze vandaag wat gezelliger is/ blijft dan gisteren. Want het is niet leuk als je 's nachts in je hoofd nog steeds je kind hoort huilen.
Maar goed... ik word er wel ook weer mee geconfronteert hoe lief ze normaal dus eigenlijk is.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "8 maanden" 23-10-2007 @ 14:29
Ik schaam me diep... ik kom er zojuist achter dat mijn dochter vandaag al weer 8 maanden is. Wat gaat de tijd toch hard.
het valt me ook op dat ik plots minder foto's van haar maak, terwijl ik haar veel leuker vind geworden. Maar veel van haar leuke dingen kun je zo moeilijk vast leggen met een foto. 100.000 foto's in de kinderstoel worden op een gegeven moment ook een beetje oud nieuws. En al kan ze dan veel meer dan voorheen, toch zijn het minder vaak "nieuwe" dingen.
De spectaculare dingen zijn nu dat ze stukjes liga tussen duim en wijsvinger kan pakken en die in haar mond kan doen. Nog wel met veel poeha, want ze twijfelt telkens of ze het wel echt in haar hand heeft en legt het vervolgens weer eerst een keer neer.
Zo lang ze maar mag bewegen is ze ook ziels gelukkig. En dan het liefst een bepaalde kant op. Vooral dingen waar ze niet aan mag komen werken nu als een magneet.
Ik heb haar vandaag maar iets langer in het loopstoeltje gelaten. Normaal ben ik er wat strenger in, maar eerlijk gezegd wilde ik ook eventjes rust van het gezeur. Ze is zo overdreven vandaag. Of ze is echt super blij en gilt en lacht en hijgt van geluk... of ze is aan het morren. Ik weet even niet wat ik met haar aan moet en voel me als een leeg gelopen ballontje qua energie...
het valt me ook op dat ik plots minder foto's van haar maak, terwijl ik haar veel leuker vind geworden. Maar veel van haar leuke dingen kun je zo moeilijk vast leggen met een foto. 100.000 foto's in de kinderstoel worden op een gegeven moment ook een beetje oud nieuws. En al kan ze dan veel meer dan voorheen, toch zijn het minder vaak "nieuwe" dingen.
De spectaculare dingen zijn nu dat ze stukjes liga tussen duim en wijsvinger kan pakken en die in haar mond kan doen. Nog wel met veel poeha, want ze twijfelt telkens of ze het wel echt in haar hand heeft en legt het vervolgens weer eerst een keer neer.
Zo lang ze maar mag bewegen is ze ook ziels gelukkig. En dan het liefst een bepaalde kant op. Vooral dingen waar ze niet aan mag komen werken nu als een magneet.
Ik heb haar vandaag maar iets langer in het loopstoeltje gelaten. Normaal ben ik er wat strenger in, maar eerlijk gezegd wilde ik ook eventjes rust van het gezeur. Ze is zo overdreven vandaag. Of ze is echt super blij en gilt en lacht en hijgt van geluk... of ze is aan het morren. Ik weet even niet wat ik met haar aan moet en voel me als een leeg gelopen ballontje qua energie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten