"Jij mag niet zomaar aan spullen komen!", zeg ik met harde stem die een tikkeltje hysterisch begint te klinken. Ik ben het zat, en ook echt helemaal zat, dat ze constant aan spullen zit waar ze niet aan mag komen. Nee... dat zeg ik niet goed, want als ik het haar echt verboden heb, raakt ze het vaak niet aan. Maar moet ik dan ieder item in ons huis aan haar laten zien waar ze wel en niet mag spelen.
Boos vertel ik haar dat ze niet meer aan de spullen op het dressoir mag komen, niet meer aan de spullen op de tafel, etc, etc. Elora schrikt van me en de tranen staan in haar ogen. Dan voel ik me rot en leg ik haar rustiger uit dat het niet goed is dat ze telkens aan alles zit. Dingen gaan kapot en ik raak dingen kwijt. Ze wilde met de huissleutels van mijn moeder gaan spelen, en daardoor werd ik zo boos.
Het is niet kwaad bedoeld, ze is gewoon nieuwsgierig. En Elora voelt zich gewoon erg op haar plek thuis, dus vindt ze het normaal dat ze zichzelf rechten toe-eigend. Ik probeer haar te leren dat ze dingen eerst moet vragen. Het is lastig, heel lastig, voor zo'n klein zelfverzekerd meisje.
Het maakt het er voor ons niet makkelijker op. Als ik weer een van mijn werk documenten ondergekladderd zie, bijvoorbeeld. "Potverdorie Elora!", roep ik voor de honderdste keer, "Je weet dat je niet zo maar op dingen mag tekenen... EERST VRAGEN!"
Zal ze het ooit leren? Voor mijn geestengezondheid hoop ik het maar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten