- "Winterwonderland" 21-12-2007 @ 11:37
Na een nogal sofele nachtrust gisteren nacht, voelde ik me wat rusteloos. Ik had al zo lang binnen gezeten en wilde lekker even naar buiten.
Dus... heb ik Elora lekker dik ingepakt en zijn we samen niet met de auto, maar met de kinderwagen en de benenwagen naar de supermarkt gegaan voor neusspray en andere kleine dingetjes.
Elora was net een kleine suikerspin in haar dikke roze pak. En tot mijn verwondering maar ook plezier, zag ik dat het licht gesneeuwd had en dat er overal een heel dun laagje sneeuw lag. Het leek wel of iemand de wereld besuikerd had. Op de grond was de sneeuw wel gesmolten, maar op de takken, het gras, de daken en allerlei andere dingen lag een fijn wit laagje.
Elora keek haar oogjes uit. En terwijl ik vrolijk haar kinderwagen duwde, zong mijn kleine roze bolletje uit volle borst. Het was zo gezellig.
De supermarkt was warm en druk en Elora flirtten met alles om zich heen. Tot mijn verbazing want normaal moet ze het niet zo van vreemden hebben. De pret was compleet toen ik zag dat ze hele kleine bekertjes vruchtensap hadden om te proeven. Ik heb haar er een slokje van gegeven. Het was zo schattig zo'n klein meisje met zo'n klein bekertje. En ze vond het heerlijk. Toen ze bij de bakker ook nog een halve krentebol kreeg, was ze helemaal in haar nopjes.
1 1/2 uur hebben we er over gedaan en aan het eind was ze helemaal gebroken. Ik heb haar lekker in haar warme bedje gelegd en ze heeft heerlijk geslapen.
Het was een gezellige dag gisteren. Daan was helaas tot laat op zijn werk (hij had een borrel van de zaak) maar Elora en ik hebben ons prima vermaakt.
We hebben erg gelachen en gespeeld in haar kamer. En zelfs in de box, toen ik het eten moest klaar maken, speelde ze heel erg lief.
Ze heeft vannacht ook fantastisch geslapen. Ik heb haar 19:45 in bed gelegd en ze is tot we haar voor de fles er uit viste niet wakker geweest, zelfs niet heel even. We hebben haar om 22:30 de fles gegeven. En om 22:45 lag ze er al weer in. Haar fles had ze, vreemd genoeg niet opgegeten. Er zat nog 40 cc in. Dat is niets voor onze kleine... maar ja, honger zal ze niet snel krijgen denk ik, en zo mager is ze niet.
Vanochtend om 8:45 was ze pas wakker. Ik stond helemaal versteld. En ze was helemaal vrolijk.
Beneden hebben we lekker een boterham gegeten. Ze gaat steeds netter eten met haar vorkje. Ik heb haar in de kinderstoel voor het raam gezet, want het had gesneeuwd vannacht. Elora zat heel enthousiast heen en weer te wippen. Of het nou door de sneeuw kwam weet ik niet, maar ze had pret voor 10. helaas tegen de tijd dat haar boterham op was, was de meeste sneeuw al weer weg. Dus we moeten nog even wachten met sneeuwpret buiten. Want daar moeten zowel zij als ik goed aangekleed voor zijn en moet ze ook niet te moe zijn want dan wordt ze baldadig of jengelig.
Ik merk ook dat ik me weer wat beter voel. Ik kan weer van de dingen genieten en vooral ook van mijn kleine meisje. Ik ben zo benieuwd naar de kerstdagen. We hebben ook gezegd, met de kerst mag Elora van alle lekkere dingen een beetje proeven... normaal zijn we wat streng daarin, maar nu is het tenslotte feest!
Dus... heb ik Elora lekker dik ingepakt en zijn we samen niet met de auto, maar met de kinderwagen en de benenwagen naar de supermarkt gegaan voor neusspray en andere kleine dingetjes.
Elora was net een kleine suikerspin in haar dikke roze pak. En tot mijn verwondering maar ook plezier, zag ik dat het licht gesneeuwd had en dat er overal een heel dun laagje sneeuw lag. Het leek wel of iemand de wereld besuikerd had. Op de grond was de sneeuw wel gesmolten, maar op de takken, het gras, de daken en allerlei andere dingen lag een fijn wit laagje.
Elora keek haar oogjes uit. En terwijl ik vrolijk haar kinderwagen duwde, zong mijn kleine roze bolletje uit volle borst. Het was zo gezellig.
De supermarkt was warm en druk en Elora flirtten met alles om zich heen. Tot mijn verbazing want normaal moet ze het niet zo van vreemden hebben. De pret was compleet toen ik zag dat ze hele kleine bekertjes vruchtensap hadden om te proeven. Ik heb haar er een slokje van gegeven. Het was zo schattig zo'n klein meisje met zo'n klein bekertje. En ze vond het heerlijk. Toen ze bij de bakker ook nog een halve krentebol kreeg, was ze helemaal in haar nopjes.
1 1/2 uur hebben we er over gedaan en aan het eind was ze helemaal gebroken. Ik heb haar lekker in haar warme bedje gelegd en ze heeft heerlijk geslapen.
Het was een gezellige dag gisteren. Daan was helaas tot laat op zijn werk (hij had een borrel van de zaak) maar Elora en ik hebben ons prima vermaakt.
We hebben erg gelachen en gespeeld in haar kamer. En zelfs in de box, toen ik het eten moest klaar maken, speelde ze heel erg lief.
Ze heeft vannacht ook fantastisch geslapen. Ik heb haar 19:45 in bed gelegd en ze is tot we haar voor de fles er uit viste niet wakker geweest, zelfs niet heel even. We hebben haar om 22:30 de fles gegeven. En om 22:45 lag ze er al weer in. Haar fles had ze, vreemd genoeg niet opgegeten. Er zat nog 40 cc in. Dat is niets voor onze kleine... maar ja, honger zal ze niet snel krijgen denk ik, en zo mager is ze niet.
Vanochtend om 8:45 was ze pas wakker. Ik stond helemaal versteld. En ze was helemaal vrolijk.
Beneden hebben we lekker een boterham gegeten. Ze gaat steeds netter eten met haar vorkje. Ik heb haar in de kinderstoel voor het raam gezet, want het had gesneeuwd vannacht. Elora zat heel enthousiast heen en weer te wippen. Of het nou door de sneeuw kwam weet ik niet, maar ze had pret voor 10. helaas tegen de tijd dat haar boterham op was, was de meeste sneeuw al weer weg. Dus we moeten nog even wachten met sneeuwpret buiten. Want daar moeten zowel zij als ik goed aangekleed voor zijn en moet ze ook niet te moe zijn want dan wordt ze baldadig of jengelig.
Ik merk ook dat ik me weer wat beter voel. Ik kan weer van de dingen genieten en vooral ook van mijn kleine meisje. Ik ben zo benieuwd naar de kerstdagen. We hebben ook gezegd, met de kerst mag Elora van alle lekkere dingen een beetje proeven... normaal zijn we wat streng daarin, maar nu is het tenslotte feest!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Spoken" 20-12-2007 @ 11:27
"Ach zo erg is dat toch allemaal niet" was altijd mijn eerste gedachte als een ouder van een jong kind piepte over de gebroken nachten. Tja tijdens de kraamtijd kwam Elora om de 4 uur eten 's nachts, wel vermoeiend, maar niet ondragelijk. En toen ze overstapte naar de fles had ik helemaal geen kind meer aan haar. Ze sliep heerlijk van 20:00 tot soms 9:00 met alleen een 15 minuten onderbreking voor de laatste fles.
Tandjes krijgen gooide een beetje roet in het eten. Elora werd soms even wakker 's nachts. Dat hoorde ik haar brabbelen en soms ineens een beetje klagen. Dat betekende dat ze weer rond gekropen had in haar bed. Daan of ik legden haar dan weer op haar plek, zette het muziek doosje aan en dan sliep ze heerlijk verder. Geen ramp toch?
Ik heb vannacht mijn gedachten moeten inslikken. Plots wist ik ECHT hoe erg het kon zijn.
Elora is snip en snip verkouden. Ze moet veel niezen en ook vaak hoesten. Haar kleine neusje lijkt wel een gebroken kraan en het is allemaal erg zielig. Daan had een leuk paardemiddeltje... een ui op haar kamertje neerleggen. Nu ruikt mijn bovenverdieping dus naar oude pizza, maar goed... alle beetjes helpen. Ik merk wel dat Elora er minder goed door slaapt.
Ten eerste werd ik, tot mijn ontzet, wakker door een harde klap. Ook Daan, die vaster slaapt dan ik, zat recht op in zijn bed en fluisterde paniekerig: "Hoorde je dat?" Nog geen seconde later kwam het gehuil. Ik rende vlug naar de babykamer, waar Elora, jammerend, op haar knietjes zat. Het was niet erg, meer de schrik (ik hoor het aan haar huiltje) maar toch heb ik haar even op gepakt en getroost.
Zoals normaal legde ik haar weer in bed, maar dit maar onder luid protest. Toen ik het muziekdoosje aandeed, werd ze stil... maar 5 minuten later, toen ik weer lekker in mijn warme bedje lag te soezelen, zette ze het weer op een krijsen. Ze werd niet stil en na weer 5 minuten ben ik haar, zonder een woord te zeggen gaan neerleggen. Weer krees ons lieve meisje moord en brand. Maar na een tijdje werd het stil.
Nog geen tien minuten later begon ze overnieuw. Weer staan en schreeuwen. Tja... toch maar weer even kijken, toen we zeker wisten dat ze niet ging slapen. Weer niet praten, neerleggen en weglopen... maar dit keer deed ze niet eens alsof ze ging slapen.
Na een aantal keer dit spelletje gespeeld te hebben, moest er een oplossing komen. Ik had weinig zin om telkens helemaal mijn warme bed uit te moeten (tja je kan het kind toch niet laten schreeuwen zo midden in de nacht... daar gaan wij niet van slapen en zij ook niet... maar ja ik wil haar ook niet gaan rondsjouwen, want dat is een val waar ik niet in wil lopen)
Compromis... Elora mocht in het campingbedje in onze kamer. Het viel me trouwens op, dat het huilen niet stopte toen we haar oppakte en ik begon me toch een beetje zorgen te maken. Plots bedacht ik me dat die sadistische tandenfee hier wel eens iets mee te maken kon hebben en dat het niet alleen de verkoudheid was. En idd, na een paar druppels charmodent ging onze kleine heerlijk slapen en martelde ze ons pas weer om 7:30 de volgende ochtend (vroeger dan normaal)
Ik werd heel koddig gewekt door een lief stemmetje en keek meteen in twee ondeugende oogjes en naar een klein vingertje dat naar me wees.... al het leed van de avond ervoor was weer verdwenen... of tenminste verzacht
Tandjes krijgen gooide een beetje roet in het eten. Elora werd soms even wakker 's nachts. Dat hoorde ik haar brabbelen en soms ineens een beetje klagen. Dat betekende dat ze weer rond gekropen had in haar bed. Daan of ik legden haar dan weer op haar plek, zette het muziek doosje aan en dan sliep ze heerlijk verder. Geen ramp toch?
Ik heb vannacht mijn gedachten moeten inslikken. Plots wist ik ECHT hoe erg het kon zijn.
Elora is snip en snip verkouden. Ze moet veel niezen en ook vaak hoesten. Haar kleine neusje lijkt wel een gebroken kraan en het is allemaal erg zielig. Daan had een leuk paardemiddeltje... een ui op haar kamertje neerleggen. Nu ruikt mijn bovenverdieping dus naar oude pizza, maar goed... alle beetjes helpen. Ik merk wel dat Elora er minder goed door slaapt.
Ten eerste werd ik, tot mijn ontzet, wakker door een harde klap. Ook Daan, die vaster slaapt dan ik, zat recht op in zijn bed en fluisterde paniekerig: "Hoorde je dat?" Nog geen seconde later kwam het gehuil. Ik rende vlug naar de babykamer, waar Elora, jammerend, op haar knietjes zat. Het was niet erg, meer de schrik (ik hoor het aan haar huiltje) maar toch heb ik haar even op gepakt en getroost.
Zoals normaal legde ik haar weer in bed, maar dit maar onder luid protest. Toen ik het muziekdoosje aandeed, werd ze stil... maar 5 minuten later, toen ik weer lekker in mijn warme bedje lag te soezelen, zette ze het weer op een krijsen. Ze werd niet stil en na weer 5 minuten ben ik haar, zonder een woord te zeggen gaan neerleggen. Weer krees ons lieve meisje moord en brand. Maar na een tijdje werd het stil.
Nog geen tien minuten later begon ze overnieuw. Weer staan en schreeuwen. Tja... toch maar weer even kijken, toen we zeker wisten dat ze niet ging slapen. Weer niet praten, neerleggen en weglopen... maar dit keer deed ze niet eens alsof ze ging slapen.
Na een aantal keer dit spelletje gespeeld te hebben, moest er een oplossing komen. Ik had weinig zin om telkens helemaal mijn warme bed uit te moeten (tja je kan het kind toch niet laten schreeuwen zo midden in de nacht... daar gaan wij niet van slapen en zij ook niet... maar ja ik wil haar ook niet gaan rondsjouwen, want dat is een val waar ik niet in wil lopen)
Compromis... Elora mocht in het campingbedje in onze kamer. Het viel me trouwens op, dat het huilen niet stopte toen we haar oppakte en ik begon me toch een beetje zorgen te maken. Plots bedacht ik me dat die sadistische tandenfee hier wel eens iets mee te maken kon hebben en dat het niet alleen de verkoudheid was. En idd, na een paar druppels charmodent ging onze kleine heerlijk slapen en martelde ze ons pas weer om 7:30 de volgende ochtend (vroeger dan normaal)
Ik werd heel koddig gewekt door een lief stemmetje en keek meteen in twee ondeugende oogjes en naar een klein vingertje dat naar me wees.... al het leed van de avond ervoor was weer verdwenen... of tenminste verzacht
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "2e tand" 15-12-2007 @ 09:55
Al een tijdje twijfelen we over de tweede tand... maar of we zijn weer helemaal abuis of ik heb gisteren toch echt zekerheid gehad dat hij er echt zit. Ook Elora haar nanna was het met me eens... een maand later... tand twee!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "UH!!!!" 15-12-2007 @ 08:14
"We moeten goed bedenken welke strijd we met haar aan willen gaan" zeiden Daan en ik heel wijs tegen elkaar, toen Elora de eerste tekenen van haar "verkennen" begon te tonen. "Om de hele dag "No, no, no!!" te roepen, dat heeft gewoon geen zin"
Maar ja... dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Vooral als je als "nog niet reuze ervaren" moeder toch een gevaar in vele hoeken ziet.
De stopcontacten zijn netjes afgedekt, maar moet ik haar er dan maar gewoon mee laten spelen... of waarschuw ik haar nu alvast dat dat dus beslist NIET mag, omdat we straks misschien een keer op bezoek zijn bij andere mensen die GEEN dingetjes over de stopcontacten hebben zitten? Dus.... toch maar verbieden
We hebben de speakertjes van het surround sound gedoe al weg gehaald... maar ja er liggen nog stekkers van de tv en dvdspeler... we kunnen die moeilijk ook weg halen omdat mijn dochter kruipt. Opzich kan ze er niet goed bij, dus ligt het redelijk veilig... maar dat is niet het enige gevaar... ze gaat tegen de tv aanstaan. En dat wil ik eigenlijk ook niet. Dat is gevaarlijk en mijn tv krijgt van die vieze handjes erop... Dus.... toch maar verbieden.
En dan zijn er de bijzettafeltjes. Heel koddig als ze er onderdoor kruipt en ze is er nog slim mee ook, want ze weet dat ze onder de laagste echt moet tijgeren... leuk... maar NIET als ze eraan gaat staan. Die dingen schuiven en dat vind ik gevaarlijk. Ze kan vallen en haar hoofd naar stoten. Maar ja... moet ik ze dan maar weg halen? Waar moeten wij of de visite ons drankje of andere dingen opzetten? Verbieden dan maar? Waar moet ik ze anders neerzetten? Op zolder? Moet ik zo ver gaan of toch gewoon zeggen dat ze het niet mag? Ik ben er nog niet helemaal uit.
Hoe ze het doet, doet ze het, maar ze weet altijd kleine dingetjes overal vandaan te plukken. Laatst zo'n klein metaal met plastic wrappertje, die uit een doos met little people kwam. Er zaten er 30 in ofzo om de little people op hun plek te houden en ik dacht dat ik ze allemaal had weg gegooid... een was me dus ontsnapt. Net als een haakje van een kerstbal, een klein stukje plastic van het omhulsel van het reclameblaadje en ga zo maar door. Ik moet hier dus eigenlijk iedere dag stofzuigen en beter zelfs drie keer per dag, want ik weet niet waar het vandaan komt, maar het blijft gewoon een troep. Veel komt ook van Elora haar eigen eten (tja ze mag nu een deel zelf doen... knap... maar het kost wel tijd en moeite en veel opruim werk)
Dat ze het vindt is een ding... maar Elora stopt alles in haar mond. En dat is soms gevaarlijk. Dus... verbieden maar!
Aan de kerstboom mag ze ook niet komen en niet gaan staan. Gelukkig probeert ze dat niet vaak, al zit ze er graag onder te spelen. En dat mag natuurlijk wel. Tja... dat ze aan mijn fotoboeken zit, ik houd het in de gaten, maar tot nu toe gaat het goed. Al probeer ik haar soms af te leiden, omdat het me toch niet helemaal lekker zit.
Aan de grote tafel kan ik haar eigenlijk ook niet verbieden om te gaan staan. Die is stevig en hoog genoeg om "hoofd-stoten" te voorkomen, maar toch blijf ik het eng vinden... wat als ze verkeerd valt? Dus ga ik er maar in de buurt staan en vang ik haar als ze valt. Niet echt ontspannen voor mij, maar ja, de hele tijd "No no no no no!!" en "Uh!" roepen, is voor mij ook niet bepaald het hoogte punt van lekker relaxed zijn...
Ik ga tegenwoordig toch wat "opgefokter" naar bed na zo'n 'gezellige' dag...
Het zielige is... het ligt niet aan Elora. Ze LUISTERT zelfs naar me en laat zich verbieden (natuurlijk gaat ze het een tijdje later gewoon nog een keer proberen) Wel merk ik als ik haar een aantal keren gecorrigeerd heb, dat ze het ook een beetje zat wordt. Plots krijg ik dan een weer woord en geen vrolijke noot. Ze moppert of gaat soms zelfs huilen... MAAR... ze doet niet wat ik verboden heb. Ik grijp alleen in als ik iets echt gelijk al gevaarlijk vind en haal haar daar dan weg met bestraffende woorden. Maar verder hoef ik eigenlijk alleen maar verbaal te corrigeren.
Maar toch... ik voel me net een monster als ik de hele dag op een ferme toon no of uh roep. En het moet wel met een serieuze en een beetje boze toon, anders luistert ze niet. Ik heb het gevoel dat ik zo loop te schreeuwen, al zegt Daan dat ik helemaal niet schreeuw maar gewoon "daadkrachtig" spreek. Ik voel zelf het verschil niet, het is een rot gevoel. En het erge is... dit gaat voorlopig nog niet over, want Elora is mobiel maar ik kan haar nog niet goed leren wat nou gevaarlijk is.
En toch ben ik ook trots op haar. Ik ben zo trots dat ze in ieder geval luistert. En dat ze ondanks alles nog zo vrolijk kan zijn. Dat ze aan mijn benen staat en lachend naar me op kijkt. Dat ze gaat zitten als ik "Zit" roep. Dat ze naar me toekomt als ik haar roep en dat ze ergens ook echt weg gaat als ik haar weg stuur van een afstandje. Al gaat ze soms er 10 cm verder op naar zitten kijken en kijkt mij dan verwijten met een huil gezicht aan... niet vaak gelukkig, want meestal heeft ze al weer het volgende gevonden wat ze NIET mag.
Thank my lucky stars voor de Little people. Zij en de balletjes die we hebben (maar die rollen weer zo snel op plekjes waar ze NIET mag komen) zijn de uitkomst en de afleiding. Ze kan er echt heel lang op haar buik mee liggen spelen. Of zittend en dat is zo'n lief gezicht. Ze heeft er ook duidelijk een voorkeur voor en ze kruipt er lachend op af.
(Het heeft ook wel zijn voordelen, zo'n mobiel kind)
Maar ja... dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Vooral als je als "nog niet reuze ervaren" moeder toch een gevaar in vele hoeken ziet.
De stopcontacten zijn netjes afgedekt, maar moet ik haar er dan maar gewoon mee laten spelen... of waarschuw ik haar nu alvast dat dat dus beslist NIET mag, omdat we straks misschien een keer op bezoek zijn bij andere mensen die GEEN dingetjes over de stopcontacten hebben zitten? Dus.... toch maar verbieden
We hebben de speakertjes van het surround sound gedoe al weg gehaald... maar ja er liggen nog stekkers van de tv en dvdspeler... we kunnen die moeilijk ook weg halen omdat mijn dochter kruipt. Opzich kan ze er niet goed bij, dus ligt het redelijk veilig... maar dat is niet het enige gevaar... ze gaat tegen de tv aanstaan. En dat wil ik eigenlijk ook niet. Dat is gevaarlijk en mijn tv krijgt van die vieze handjes erop... Dus.... toch maar verbieden.
En dan zijn er de bijzettafeltjes. Heel koddig als ze er onderdoor kruipt en ze is er nog slim mee ook, want ze weet dat ze onder de laagste echt moet tijgeren... leuk... maar NIET als ze eraan gaat staan. Die dingen schuiven en dat vind ik gevaarlijk. Ze kan vallen en haar hoofd naar stoten. Maar ja... moet ik ze dan maar weg halen? Waar moeten wij of de visite ons drankje of andere dingen opzetten? Verbieden dan maar? Waar moet ik ze anders neerzetten? Op zolder? Moet ik zo ver gaan of toch gewoon zeggen dat ze het niet mag? Ik ben er nog niet helemaal uit.
Hoe ze het doet, doet ze het, maar ze weet altijd kleine dingetjes overal vandaan te plukken. Laatst zo'n klein metaal met plastic wrappertje, die uit een doos met little people kwam. Er zaten er 30 in ofzo om de little people op hun plek te houden en ik dacht dat ik ze allemaal had weg gegooid... een was me dus ontsnapt. Net als een haakje van een kerstbal, een klein stukje plastic van het omhulsel van het reclameblaadje en ga zo maar door. Ik moet hier dus eigenlijk iedere dag stofzuigen en beter zelfs drie keer per dag, want ik weet niet waar het vandaan komt, maar het blijft gewoon een troep. Veel komt ook van Elora haar eigen eten (tja ze mag nu een deel zelf doen... knap... maar het kost wel tijd en moeite en veel opruim werk)
Dat ze het vindt is een ding... maar Elora stopt alles in haar mond. En dat is soms gevaarlijk. Dus... verbieden maar!
Aan de kerstboom mag ze ook niet komen en niet gaan staan. Gelukkig probeert ze dat niet vaak, al zit ze er graag onder te spelen. En dat mag natuurlijk wel. Tja... dat ze aan mijn fotoboeken zit, ik houd het in de gaten, maar tot nu toe gaat het goed. Al probeer ik haar soms af te leiden, omdat het me toch niet helemaal lekker zit.
Aan de grote tafel kan ik haar eigenlijk ook niet verbieden om te gaan staan. Die is stevig en hoog genoeg om "hoofd-stoten" te voorkomen, maar toch blijf ik het eng vinden... wat als ze verkeerd valt? Dus ga ik er maar in de buurt staan en vang ik haar als ze valt. Niet echt ontspannen voor mij, maar ja, de hele tijd "No no no no no!!" en "Uh!" roepen, is voor mij ook niet bepaald het hoogte punt van lekker relaxed zijn...
Ik ga tegenwoordig toch wat "opgefokter" naar bed na zo'n 'gezellige' dag...
Het zielige is... het ligt niet aan Elora. Ze LUISTERT zelfs naar me en laat zich verbieden (natuurlijk gaat ze het een tijdje later gewoon nog een keer proberen) Wel merk ik als ik haar een aantal keren gecorrigeerd heb, dat ze het ook een beetje zat wordt. Plots krijg ik dan een weer woord en geen vrolijke noot. Ze moppert of gaat soms zelfs huilen... MAAR... ze doet niet wat ik verboden heb. Ik grijp alleen in als ik iets echt gelijk al gevaarlijk vind en haal haar daar dan weg met bestraffende woorden. Maar verder hoef ik eigenlijk alleen maar verbaal te corrigeren.
Maar toch... ik voel me net een monster als ik de hele dag op een ferme toon no of uh roep. En het moet wel met een serieuze en een beetje boze toon, anders luistert ze niet. Ik heb het gevoel dat ik zo loop te schreeuwen, al zegt Daan dat ik helemaal niet schreeuw maar gewoon "daadkrachtig" spreek. Ik voel zelf het verschil niet, het is een rot gevoel. En het erge is... dit gaat voorlopig nog niet over, want Elora is mobiel maar ik kan haar nog niet goed leren wat nou gevaarlijk is.
En toch ben ik ook trots op haar. Ik ben zo trots dat ze in ieder geval luistert. En dat ze ondanks alles nog zo vrolijk kan zijn. Dat ze aan mijn benen staat en lachend naar me op kijkt. Dat ze gaat zitten als ik "Zit" roep. Dat ze naar me toekomt als ik haar roep en dat ze ergens ook echt weg gaat als ik haar weg stuur van een afstandje. Al gaat ze soms er 10 cm verder op naar zitten kijken en kijkt mij dan verwijten met een huil gezicht aan... niet vaak gelukkig, want meestal heeft ze al weer het volgende gevonden wat ze NIET mag.
Thank my lucky stars voor de Little people. Zij en de balletjes die we hebben (maar die rollen weer zo snel op plekjes waar ze NIET mag komen) zijn de uitkomst en de afleiding. Ze kan er echt heel lang op haar buik mee liggen spelen. Of zittend en dat is zo'n lief gezicht. Ze heeft er ook duidelijk een voorkeur voor en ze kruipt er lachend op af.
(Het heeft ook wel zijn voordelen, zo'n mobiel kind)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Tornado Elora" 13-12-2007 @ 13:20
Het is pas één uur en ik zit al een beetje uitgekakt achter mijn computer. Oma moet even een pauze hebben hoor... Ik ben dik 10 dagen behoorlijk ziek geweest en voor het eerst voel ik me weer een beetje mens... maar ik merk wel dat ik nog een klein beetje op "Oude-besjes-modus" zit.
Elora is geweldig, maar ze is ook ontzettend aanwezig, nieuwschierig en vooral ook heel erg mobiel. Er is een wereld voor haar open gegaan en het lijkt wel dat er een wereld voor mij gesloten is.... een wereld van rust. Want ondanks dat ik mijn huis zo kind vriendelijk mogelijk heb gemaakt... het gevaar zit in een klein hoekje.
De stopcontacten zijn afgesloten, de speakers van het dolby surround systeem hebben we maar in de slaapkamer gezet, want we wisten niet goed wat we er mee moesten.
Ik heb best geluk, want Elora luistert redelijk. Ze laat dingen vallen als ik daadkrachtig: "UH!" of "NO!" roep en kijkt dan verschrikt en heel onschuldig mijn kant op.
Zelfs wist ik haar weg te lokken bij de oh zo verleidelijke stekkers van de combimagnetron, zonder dat ik op hoefde te staan.
Heel knap, want ze reageert al op: "Come here Elora". Niet dat ze altijd maar gelijk gaat rennen hoor als ik dat roep... ik wil geen onrealistisch plaatje schetsen. Maar na veel enthousiasme van mijn kant komt ze toch naar me toe kruipen.
Heel optimistisch besloot ik net een aantal foto's in haar boek te plakken die er (schandelijk) al sinds september liggen. Omdat ik Elora niet in de box wilde zetten, maar ook eigenlijk niet los wilde laten kruipen heb ik haar voor een keertje maar weer eens in de loopstoel gezet. Ze mag er niet te vaak in, maar het is zo'n heerlijk ding, want ze kan overal naar toe, maar niet overal bij. Dus Elora blij en mamma ook blij.... ja ja... ik ga me schamen, heel lui van mij.
Ze wist netjes nog even een stapeltje papieren uit een kastje te graaien die ik nogal ondoordacht had neergelegd en kreeg het zo ver om deze allemaal door de hele huiskamer te verspreiden.
Vervolgens richtte ze een little people bloedbad aan door met haar wagentje midden door het schattige kerststalletje te rijden. Ik kon later het kinneke Jezus van achter de box vandaan plukken en de arme maria was onder de bank beland.
Er werd tegen tafels aangereden en alles wat de orkaan Elora niet kon weerstaan, heeft nu een ander plekje gevonden in de woonkamer. Er staat behoorlijk wat op een andere plaats.
De prullenbak heb ik uit ellende maar in de keuken gezet en deze heb ik afgebakend met kinderstoel en krukjes, want in de keuken mag ze niet.
Als een dolle mina draaide ze niet zulke elegante pirouetten door de woonkamer, tot dat ze, tot mijn gruwel, achterstevoren in de kerstboom terecht kwam. Ze keek mij verbaasd aan en toen keek ze nog verbaasder naar de kerstboom.
Gelukkig had ik hier wel minstens één keer op gerekend en heb ik onderin alleen maar onbreekbare kerstballen gehangen (tja, jaren ervaring met baldadige katten... dan ben je toch wat beter voorbereid op een baldadig kind)
Ik sprak haar streng toe dat ze nu toch echt uit de kerstboom moest komen en zei kordaat: "Come on, this way". En ja hoor, daar kwam ze... ik moet zeggen dat ik eigenlijk best wel verbaasd was.
Ze luistert best goed. Soms beter dan anders hoor, want er zijn momenten dat ze gewoon voor geen meter luistert. Maar ze luistert vaker wel dan niet. En het is zo leuk dat ze ook opdrachtjes kan uitvoeren. Dat ze komt als je haar roept, dat ze dingen niet in haar mond doet als je dat zegt, dat ze haar vork aan je geeft als je dat vraag en dat ze luistert naar "uh" of "no"
Straks zal ik zuchtend beneden de papieren weer overal vandaan vissen en op mijn gemak gaan zoeken naar de 2 vermiste koningen en de kameel.... Want hoe trots ik ook op haar ben.. het is soms best vermoeiend hoor, zo'n mini tornado!
Elora is geweldig, maar ze is ook ontzettend aanwezig, nieuwschierig en vooral ook heel erg mobiel. Er is een wereld voor haar open gegaan en het lijkt wel dat er een wereld voor mij gesloten is.... een wereld van rust. Want ondanks dat ik mijn huis zo kind vriendelijk mogelijk heb gemaakt... het gevaar zit in een klein hoekje.
De stopcontacten zijn afgesloten, de speakers van het dolby surround systeem hebben we maar in de slaapkamer gezet, want we wisten niet goed wat we er mee moesten.
Ik heb best geluk, want Elora luistert redelijk. Ze laat dingen vallen als ik daadkrachtig: "UH!" of "NO!" roep en kijkt dan verschrikt en heel onschuldig mijn kant op.
Zelfs wist ik haar weg te lokken bij de oh zo verleidelijke stekkers van de combimagnetron, zonder dat ik op hoefde te staan.
Heel knap, want ze reageert al op: "Come here Elora". Niet dat ze altijd maar gelijk gaat rennen hoor als ik dat roep... ik wil geen onrealistisch plaatje schetsen. Maar na veel enthousiasme van mijn kant komt ze toch naar me toe kruipen.
Heel optimistisch besloot ik net een aantal foto's in haar boek te plakken die er (schandelijk) al sinds september liggen. Omdat ik Elora niet in de box wilde zetten, maar ook eigenlijk niet los wilde laten kruipen heb ik haar voor een keertje maar weer eens in de loopstoel gezet. Ze mag er niet te vaak in, maar het is zo'n heerlijk ding, want ze kan overal naar toe, maar niet overal bij. Dus Elora blij en mamma ook blij.... ja ja... ik ga me schamen, heel lui van mij.
Ze wist netjes nog even een stapeltje papieren uit een kastje te graaien die ik nogal ondoordacht had neergelegd en kreeg het zo ver om deze allemaal door de hele huiskamer te verspreiden.
Vervolgens richtte ze een little people bloedbad aan door met haar wagentje midden door het schattige kerststalletje te rijden. Ik kon later het kinneke Jezus van achter de box vandaan plukken en de arme maria was onder de bank beland.
Er werd tegen tafels aangereden en alles wat de orkaan Elora niet kon weerstaan, heeft nu een ander plekje gevonden in de woonkamer. Er staat behoorlijk wat op een andere plaats.
De prullenbak heb ik uit ellende maar in de keuken gezet en deze heb ik afgebakend met kinderstoel en krukjes, want in de keuken mag ze niet.
Als een dolle mina draaide ze niet zulke elegante pirouetten door de woonkamer, tot dat ze, tot mijn gruwel, achterstevoren in de kerstboom terecht kwam. Ze keek mij verbaasd aan en toen keek ze nog verbaasder naar de kerstboom.
Gelukkig had ik hier wel minstens één keer op gerekend en heb ik onderin alleen maar onbreekbare kerstballen gehangen (tja, jaren ervaring met baldadige katten... dan ben je toch wat beter voorbereid op een baldadig kind)
Ik sprak haar streng toe dat ze nu toch echt uit de kerstboom moest komen en zei kordaat: "Come on, this way". En ja hoor, daar kwam ze... ik moet zeggen dat ik eigenlijk best wel verbaasd was.
Ze luistert best goed. Soms beter dan anders hoor, want er zijn momenten dat ze gewoon voor geen meter luistert. Maar ze luistert vaker wel dan niet. En het is zo leuk dat ze ook opdrachtjes kan uitvoeren. Dat ze komt als je haar roept, dat ze dingen niet in haar mond doet als je dat zegt, dat ze haar vork aan je geeft als je dat vraag en dat ze luistert naar "uh" of "no"
Straks zal ik zuchtend beneden de papieren weer overal vandaan vissen en op mijn gemak gaan zoeken naar de 2 vermiste koningen en de kameel.... Want hoe trots ik ook op haar ben.. het is soms best vermoeiend hoor, zo'n mini tornado!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Mary Poppins" 09-12-2007 @ 18:16
We schermen Elora meestal redelijk af van de tv. Soms kijkt ze heel eventjes als er iets interessants voorbij komt en wij zitten 's avonds na het eten even tv-te-hangen. Maar toch proberen we het nog steeds wel redelijk te vermijden.
Maar vandaag was anders, ik weet niet waarom. Mary Poppins was op de televisie en Daan zat het met Elora te kijken. Niet de hele film natuurlijk maar stukjes. Ze was gehypnotiseerd.
Ik ben geen groot voorstander van tv voor kinderen, maar eigenlijk vind ik het met mate wel kunnen. Want soms stimuleert het de fantasie ook. En Mary Poppins vind ik zelf een geweldige film met een ouderwetse dosis normen en waarden en leuke animaties en muziek.
Ik nam het over van Daan en samen met mijn dochter in mijn armen heb ik naar een oude favoriet gekeken.
Terwijl Elora eigenwijs naar de dansende pinguins wees en tegen het scherm babbelde zat ik te genieten.
Ik geniet zo van haar nieuwe maniertjes, haar doen en laten. Telkens vergeet ik weer dingen te vertellen die ze nu weer kan.
Zoals met haar tong klakken. Dat doet ze ook al een dag of 2. En met haar tong rollen. Ik wist niet dat het genetisch was, maar dat heeft ze dus van mij. Daan kan het namelijk niet en ik wel. Ze rolt voorturend met haar tong, tot de verbazing van haar vader die telkens (lichtelijk paniekerig) denkt dat ze iets in haar mond heeft.
Terwijl ik hier boven zit hoor ik haar en Daan beneden zingen. Daan heeft haar voor de kerstboom gezet en ik hoor een soort: Laidada van beneden galmen. Ze kan soms zo snoepig zijn!
Maar vandaag was anders, ik weet niet waarom. Mary Poppins was op de televisie en Daan zat het met Elora te kijken. Niet de hele film natuurlijk maar stukjes. Ze was gehypnotiseerd.
Ik ben geen groot voorstander van tv voor kinderen, maar eigenlijk vind ik het met mate wel kunnen. Want soms stimuleert het de fantasie ook. En Mary Poppins vind ik zelf een geweldige film met een ouderwetse dosis normen en waarden en leuke animaties en muziek.
Ik nam het over van Daan en samen met mijn dochter in mijn armen heb ik naar een oude favoriet gekeken.
Terwijl Elora eigenwijs naar de dansende pinguins wees en tegen het scherm babbelde zat ik te genieten.
Ik geniet zo van haar nieuwe maniertjes, haar doen en laten. Telkens vergeet ik weer dingen te vertellen die ze nu weer kan.
Zoals met haar tong klakken. Dat doet ze ook al een dag of 2. En met haar tong rollen. Ik wist niet dat het genetisch was, maar dat heeft ze dus van mij. Daan kan het namelijk niet en ik wel. Ze rolt voorturend met haar tong, tot de verbazing van haar vader die telkens (lichtelijk paniekerig) denkt dat ze iets in haar mond heeft.
Terwijl ik hier boven zit hoor ik haar en Daan beneden zingen. Daan heeft haar voor de kerstboom gezet en ik hoor een soort: Laidada van beneden galmen. Ze kan soms zo snoepig zijn!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Toch geen tweede tand" 09-12-2007 @ 15:35
Een aantal weken zijn we onder de illusie geweest dat Elora 2 tandjes had. Het blijkt er maar één te zijn. Het andere was gewoon een bobbeltje. En erg hard groeit het tandje ook niet... niet dat dat verder iets uitmaakt.
Het gaat goed met onze kleine meid. Ze is weer helemaal gezond, levenslustig en over het algemeen heel erg vrolijk. Ze lacht wat af en roept om de zoveel tijd : "Haaaaaaaa" (wat vertaald: "Hoera" betekent) en gooit dan haar handjes in de lucht.
Ook zwaait ze naar alles wat los en vast zit. Zodra je haar oppakt begint ze naar van alles te zwaaien. Erg koddig.
Haar indianen geluides worden nu al wat ingewikkelder. Ze haalt een vingertje over haar lipje en doet dan: Buhbuh buh.
Wij zijn dan een dankbaar publiek en komen niet meer bij. Ze lacht vaak alleen al als ze iets hoort wat op lachen lijkt, tot ons grote genoegen.
Stilzitten is er nauwelijks nog bij, wat soms voor ons best vermoeiend is. Mevrouw wil kruipen, staan, klimmen en alles wat maar beweegt.
Ze wil alles pakken, iets wat wij wat minder vinden. De kerstboom is ook een aantrekkingspunt.
De box is nog steeds geen favoriet, maar toch kan ze er soms heel zoet in spelen. En anders maak ik haar (tja ik durf het bijna niet te zeggen) met een tuigje aan de buitenkant vast. Zo kan ze toch even kruipen en kan ze niet bij de gevaarlijke dingen. Ik vind het er wel een beetje naar uitzien, maar Elora heeft er vrede mee. Heel soms moppert ze een beetje als ze ergens bij wil waar ze dan niet bij kan... maar verder geen huilbuien of echte zeur-aria's.
Zingen doet ze de hele dag. Je hoort ook duidelijk het verschil tussen "zingen" en "praten". Het is nogal monotoon, maar we vinden het erg vermakelijk als ze zingt.
Haar lievelingsspelletje blijft: Gooi het weg en ga er achteraan, maar ze vindt het ook reuze interessant om dingen goed te bekijken.
Één van de minder leuke dingen is haar hardhandigheid. We proberen haar te leren om "zachtjes" te doen, maar dat is erg moeilijk. Ze vindt het volgens mij ook gewoon leuk om ons hard in het gezicht te slaan, hoe boos we dan ook reageren. Al gaat ze soms huilen als ik boos op haar ben.
Maar het meeste is perongeluk. Ze trekt zich aan de meest vervelende plekken van je lichaam omhoog en knijpt daarbij heel hard in je velletje of trekt je haren uit je hoofd. Niet iets waar ik spontaan blij van word dus... maar goed... maar hopen dat dit een fase is.
Het gaat goed met onze kleine meid. Ze is weer helemaal gezond, levenslustig en over het algemeen heel erg vrolijk. Ze lacht wat af en roept om de zoveel tijd : "Haaaaaaaa" (wat vertaald: "Hoera" betekent) en gooit dan haar handjes in de lucht.
Ook zwaait ze naar alles wat los en vast zit. Zodra je haar oppakt begint ze naar van alles te zwaaien. Erg koddig.
Haar indianen geluides worden nu al wat ingewikkelder. Ze haalt een vingertje over haar lipje en doet dan: Buhbuh buh.
Wij zijn dan een dankbaar publiek en komen niet meer bij. Ze lacht vaak alleen al als ze iets hoort wat op lachen lijkt, tot ons grote genoegen.
Stilzitten is er nauwelijks nog bij, wat soms voor ons best vermoeiend is. Mevrouw wil kruipen, staan, klimmen en alles wat maar beweegt.
Ze wil alles pakken, iets wat wij wat minder vinden. De kerstboom is ook een aantrekkingspunt.
De box is nog steeds geen favoriet, maar toch kan ze er soms heel zoet in spelen. En anders maak ik haar (tja ik durf het bijna niet te zeggen) met een tuigje aan de buitenkant vast. Zo kan ze toch even kruipen en kan ze niet bij de gevaarlijke dingen. Ik vind het er wel een beetje naar uitzien, maar Elora heeft er vrede mee. Heel soms moppert ze een beetje als ze ergens bij wil waar ze dan niet bij kan... maar verder geen huilbuien of echte zeur-aria's.
Zingen doet ze de hele dag. Je hoort ook duidelijk het verschil tussen "zingen" en "praten". Het is nogal monotoon, maar we vinden het erg vermakelijk als ze zingt.
Haar lievelingsspelletje blijft: Gooi het weg en ga er achteraan, maar ze vindt het ook reuze interessant om dingen goed te bekijken.
Één van de minder leuke dingen is haar hardhandigheid. We proberen haar te leren om "zachtjes" te doen, maar dat is erg moeilijk. Ze vindt het volgens mij ook gewoon leuk om ons hard in het gezicht te slaan, hoe boos we dan ook reageren. Al gaat ze soms huilen als ik boos op haar ben.
Maar het meeste is perongeluk. Ze trekt zich aan de meest vervelende plekken van je lichaam omhoog en knijpt daarbij heel hard in je velletje of trekt je haren uit je hoofd. Niet iets waar ik spontaan blij van word dus... maar goed... maar hopen dat dit een fase is.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Rommelkont en drifkikkertje" 06-12-2007 @ 15:50
"pffffft" even uitpuffen na een uurtje spelen met Elora. Ik geef me zelf een schouderklopje en overtuig me ervan dat het ook allemaal wat zwaarder is als je niet lekker bent. Mijn buik lijkt me langzaam van binnen uit te vermoorden, de aspirine's beginnen al minder effect te hebben en dan is het ook nog eens mijn tijd van de maand... alsof het allemaal niet erg genoeg is.
Ik vraag me wel eens af of babies ook een tijd van de maand hebben. Elora is duidelijk drukker dan voor de vakantie. Ze is ook een stuk mondiger. Ik weet niet of ik het wel allemaal zo leuk vind.
Madamme laat duidelijk weten als haar iets niet bevalt. Ze zet dan een harde stem op en roept iets omtrend van: "Needeedainee". Ze kan soms ontzettend boos worden als iets niet naar haar zin gaat en schreeuwt dan zo hard dat er geen geluid meer uitkomt. Ik zit dan zenuwachtig te wachten op de horde honden die op het geluid afkomen. Wat een ramp.
Ze wordt ook steeds ondeugender. Gelukkig laat ze zich nog met regelmaat verbieden, soms wel onder licht protest.
Als ik "UH!' of "NO NO!" roep, laat ze vallen wat ze met haar mini handjes heeft op weten te scharrelen en kijkt ze me heel onschuldig aan met een blik van : "Wat??? Ik doe toch niets???"
Het wordt al een hele tante en de opvoeding zal echt een uitdaging worden. Ik heb me laten troosten met het idee dat driftige kindertjes niet altijd driftige volwassenen worden. Zo was ik een heel rustig kind en ben ik toch zeker temperamentvoller geworden en was Daan een heel driftig kind en die is nu absoluut niet driftig meer, maar een mokker... *grijns*
Ik mag trouwens niet overdrijven hoor, het is niet alsof Elora om het minste of geringste het op een krijsen zet. Eigenlijk alleen als ze in de box moet, maar dat is vervelend genoeg. Zelfs als ze valt (en soms eng hard) hoor je haar niet. Wel kan ze goed vaak mopperen. Als ze bij mij op schoot wil gaat ze zelfs jengelen... heel irritant en moeilijk om niet aan toe te geven.
Ze wordt zo groot, het spelen is ook een nieuwe beleving voor haar. Ze kruipt nu overal naar toe en pakt vanalles.
Tegenwoordig blijven we samen op haar kamer. Het is de meest kindvriendelijke plek in het huis waarvan ze alle spullen mag pakken.
Dat wordt dus ook vaak een troepje van jewelste. Alles wat op "Elora-hoogte" is wordt van zijn plek gerukt en bekeken. Het is niet eens alsof ze zo is uitgespeeld met iets, want ze kan ergens best lang mee spelen en komt er vaak later nog een keer naar terug.
Wat ze het leukst vindt is het onderzoeken en zoeken. Ze gooit haar speelgoed ook weg en gaat er achteraan. Het leukst is het als het speelgoed onder de schommelstoel terecht komt, dan kruipt ze er met veel moeite onder om het te pakken.
Knuffels worden gekroeld en geknuffeld, grappig genoeg gooit ze daar (op herbert na) niet echt mee. Ze gooit ze wel opzij als ze er klaar mee is.
Tigger is ook helemaal favoriet, dat is een tijgertje op wieltjes en vooral de wieltjes en het touwtje zijn erg interessant.
Zo kunnen we wel een uur spelen samen. Soms ga ik bij haar zitten en spelen we samen (met de stapel bekers, de little people etc) Soms bekijk ik haar stilletjes van mijn stoel en soms lees ik voor of zing ik liedjes terwijl ze speelt.
Af en toe komt ze ineens bij me staan en kijkt ze me ondeugend aan. Dan smelt ik helemaal. Of als ik aan het zingen ben en ze herkent een liedje, begint ze te lachen of te swingen. Dan klapt ze in haar handen of draait ze haar handjes om elkaar. Het is zo'n leuk gezicht.
Als ik haar dan in haar bedje leg en naar de troep op de grond kijk, moet ik toch altijd even zuchten... "was ik maar een geboren huisvrouw". Dan raap ik de dingetjes toch maar weer op, zodat zij ze de volgende ronde weer van de plaats af kan trekken.
Ik vraag me wel eens af of babies ook een tijd van de maand hebben. Elora is duidelijk drukker dan voor de vakantie. Ze is ook een stuk mondiger. Ik weet niet of ik het wel allemaal zo leuk vind.
Madamme laat duidelijk weten als haar iets niet bevalt. Ze zet dan een harde stem op en roept iets omtrend van: "Needeedainee". Ze kan soms ontzettend boos worden als iets niet naar haar zin gaat en schreeuwt dan zo hard dat er geen geluid meer uitkomt. Ik zit dan zenuwachtig te wachten op de horde honden die op het geluid afkomen. Wat een ramp.
Ze wordt ook steeds ondeugender. Gelukkig laat ze zich nog met regelmaat verbieden, soms wel onder licht protest.
Als ik "UH!' of "NO NO!" roep, laat ze vallen wat ze met haar mini handjes heeft op weten te scharrelen en kijkt ze me heel onschuldig aan met een blik van : "Wat??? Ik doe toch niets???"
Het wordt al een hele tante en de opvoeding zal echt een uitdaging worden. Ik heb me laten troosten met het idee dat driftige kindertjes niet altijd driftige volwassenen worden. Zo was ik een heel rustig kind en ben ik toch zeker temperamentvoller geworden en was Daan een heel driftig kind en die is nu absoluut niet driftig meer, maar een mokker... *grijns*
Ik mag trouwens niet overdrijven hoor, het is niet alsof Elora om het minste of geringste het op een krijsen zet. Eigenlijk alleen als ze in de box moet, maar dat is vervelend genoeg. Zelfs als ze valt (en soms eng hard) hoor je haar niet. Wel kan ze goed vaak mopperen. Als ze bij mij op schoot wil gaat ze zelfs jengelen... heel irritant en moeilijk om niet aan toe te geven.
Ze wordt zo groot, het spelen is ook een nieuwe beleving voor haar. Ze kruipt nu overal naar toe en pakt vanalles.
Tegenwoordig blijven we samen op haar kamer. Het is de meest kindvriendelijke plek in het huis waarvan ze alle spullen mag pakken.
Dat wordt dus ook vaak een troepje van jewelste. Alles wat op "Elora-hoogte" is wordt van zijn plek gerukt en bekeken. Het is niet eens alsof ze zo is uitgespeeld met iets, want ze kan ergens best lang mee spelen en komt er vaak later nog een keer naar terug.
Wat ze het leukst vindt is het onderzoeken en zoeken. Ze gooit haar speelgoed ook weg en gaat er achteraan. Het leukst is het als het speelgoed onder de schommelstoel terecht komt, dan kruipt ze er met veel moeite onder om het te pakken.
Knuffels worden gekroeld en geknuffeld, grappig genoeg gooit ze daar (op herbert na) niet echt mee. Ze gooit ze wel opzij als ze er klaar mee is.
Tigger is ook helemaal favoriet, dat is een tijgertje op wieltjes en vooral de wieltjes en het touwtje zijn erg interessant.
Zo kunnen we wel een uur spelen samen. Soms ga ik bij haar zitten en spelen we samen (met de stapel bekers, de little people etc) Soms bekijk ik haar stilletjes van mijn stoel en soms lees ik voor of zing ik liedjes terwijl ze speelt.
Af en toe komt ze ineens bij me staan en kijkt ze me ondeugend aan. Dan smelt ik helemaal. Of als ik aan het zingen ben en ze herkent een liedje, begint ze te lachen of te swingen. Dan klapt ze in haar handen of draait ze haar handjes om elkaar. Het is zo'n leuk gezicht.
Als ik haar dan in haar bedje leg en naar de troep op de grond kijk, moet ik toch altijd even zuchten... "was ik maar een geboren huisvrouw". Dan raap ik de dingetjes toch maar weer op, zodat zij ze de volgende ronde weer van de plaats af kan trekken.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Heerlijk avondje" 05-12-2007 @ 10:14
Op 2 December hebben wij onze eerste echt Sinterklaasfeest gevierd met Elora. Ze vond het prima allemaal en werd niet echt warm van noch de pieten noch de klaas... al vond ze de pepernoten geweldig.
Elora was een lange tijd ziek geweest en zelfs op de zaterdag was ze nog niet helemaal de oude, maar ging het wel de goede kant op.
Toen de pietjes dus met de pepernoten kwamen voor de kindertjes, kroop Elora als een speer naar de gevallen pepernoten en stopte ze deze (tot mijn ongemak) in haar kleine mondje. Niet een maal maakte ze enge geluiden en de pepernoten gingen braaf op. Ik had me al helemaal voorgenomen, nadat ze minstens 5 van de kleine bruine koekjes soldaat had gemaakt, de consequencies van de inhoud van de luier maar op me te nemen, het was voor haar immers ook Sinterklaasfeest.
Bij de pieten wilde ze niet, bij Klaas al helemaal niet. Maar ze wilde er wel in de buurt zitten, want... daar lagen de pepernoten.
Elora is ontzettend verwend door Sinterklaas. Ze heeft de ark van Noah, een tasje met een nar, een tovenaar en een vliegend paard en de kerststal van de little people gekregen. Ze mocht het ook zelf uitpakken, maar dat had ze nog niet helemaal door. Ze scheurde het papiertje een klein beetje, maar daarna vond ze het interessanter om met haar vingers aan de doos die er onder zat te krabbelen.
De Sint en Pieten zijn erg lang op bezoek geweest. Dit kwam omdat een van de kindertjes (mijn neefje Enrique) wat aan de late kant was. Ondertussen was de Sint maar even bij ons buurmeisje geweest, waar de kleine piet perongeluk de cadeau's van Enrique aan het meisje had gegeven. Gelukkig wilde het meisje de cadeautjes wel terug geven, want Piet beloofde haar dat zij die avond cadeau's zou krijgen.
Toen de Sint terug kwam, lag Elora al in bed. Maar toen het hele gezelschap weer naar huis ging, was ook ons popje weer wakker.
Ze heeft heerlijk gespeeld. Wist nog een paar verborgen pepernoten op te scharrelen (zucht) en had er verder geen last van en geen overdreven poepluiers.
Het is zo schattig hoe ze nu speelt. Ze koos van de little people een poppetje uit (meestal dieren of de nar trouwens) en die gooide ze dan weg. Met een noodgang kroop ze er achter aan, gooide het weer weg en ging er vervolgens weer achter aan.
Omdat we de bank hadden omgedraaid had ze een enorm speel terrein. Het was zo ontzettend leuk om te zien. Ze wordt al zo groot en kan zich zo goed zelf vermaken.
De eerste Sinterklaas avond was een beetje chaotisch, volgend jaar hoop ik het te kunnen combineren met spelletjes enzo. Maar het was wel bere-gezellig. Ik kan niet wachten tot Elora groot genoeg is om er zelf van te genieten.
Elora was een lange tijd ziek geweest en zelfs op de zaterdag was ze nog niet helemaal de oude, maar ging het wel de goede kant op.
Toen de pietjes dus met de pepernoten kwamen voor de kindertjes, kroop Elora als een speer naar de gevallen pepernoten en stopte ze deze (tot mijn ongemak) in haar kleine mondje. Niet een maal maakte ze enge geluiden en de pepernoten gingen braaf op. Ik had me al helemaal voorgenomen, nadat ze minstens 5 van de kleine bruine koekjes soldaat had gemaakt, de consequencies van de inhoud van de luier maar op me te nemen, het was voor haar immers ook Sinterklaasfeest.
Bij de pieten wilde ze niet, bij Klaas al helemaal niet. Maar ze wilde er wel in de buurt zitten, want... daar lagen de pepernoten.
Elora is ontzettend verwend door Sinterklaas. Ze heeft de ark van Noah, een tasje met een nar, een tovenaar en een vliegend paard en de kerststal van de little people gekregen. Ze mocht het ook zelf uitpakken, maar dat had ze nog niet helemaal door. Ze scheurde het papiertje een klein beetje, maar daarna vond ze het interessanter om met haar vingers aan de doos die er onder zat te krabbelen.
De Sint en Pieten zijn erg lang op bezoek geweest. Dit kwam omdat een van de kindertjes (mijn neefje Enrique) wat aan de late kant was. Ondertussen was de Sint maar even bij ons buurmeisje geweest, waar de kleine piet perongeluk de cadeau's van Enrique aan het meisje had gegeven. Gelukkig wilde het meisje de cadeautjes wel terug geven, want Piet beloofde haar dat zij die avond cadeau's zou krijgen.
Toen de Sint terug kwam, lag Elora al in bed. Maar toen het hele gezelschap weer naar huis ging, was ook ons popje weer wakker.
Ze heeft heerlijk gespeeld. Wist nog een paar verborgen pepernoten op te scharrelen (zucht) en had er verder geen last van en geen overdreven poepluiers.
Het is zo schattig hoe ze nu speelt. Ze koos van de little people een poppetje uit (meestal dieren of de nar trouwens) en die gooide ze dan weg. Met een noodgang kroop ze er achter aan, gooide het weer weg en ging er vervolgens weer achter aan.
Omdat we de bank hadden omgedraaid had ze een enorm speel terrein. Het was zo ontzettend leuk om te zien. Ze wordt al zo groot en kan zich zo goed zelf vermaken.
De eerste Sinterklaas avond was een beetje chaotisch, volgend jaar hoop ik het te kunnen combineren met spelletjes enzo. Maar het was wel bere-gezellig. Ik kan niet wachten tot Elora groot genoeg is om er zelf van te genieten.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Bezorgd" 29-11-2007 @ 16:56
Al een aantal dagen heeft Elora last van diarree. Ze is de zondag en maandag avond bij mijn moeder geweest, maar ik heb me laten vertellen dat de ellende maandag begon.
Omdat Elora bij mijn moeder was en ik op het werk heb ik de ellende allemaal niet zo meegekregen, tot gisteren middag. Ik ben er best een beetje van geschrokken, omdat ze NOG STEEDS aan de diaree is.
Vandaag dacht ik even dat het wat beter ging met haar. Ik had haar langetjes zacht gemaakt in kaboutertjes thee gegeven en het kwam er inderdaad niet meer meteen uit.
Heel voorzichtig heb ik 90 ml babypap geprobeerd met een beetje rijstewater ipv gewoon water. Maar dat kwam er meteen al weer uit.
Ze is ook de hele dag moe, hangerig en zeurderig en gaat telkens om niets huilen. Soms lijkt het of ze ineens weer wat energie heeft, maar dat is altijd maar van korte duur.
Ik maak me toch wel ongerust om mijn gompie. Ik blijf haar voorlopig nog maar even langetjes voeren, want ze heeft honger en ik merk het aan haar. Daardoor kan ze dus ook niet zo makkelijk in slaap komen. Ik probeer haar buikje te vullen met drinken, want dat moet ze wel, maar het lukt niet en boos slaat ze de fles uit mijn handen.
Straks krijgt ze weer een portie ORS van me. Dat lust ze gelukkig wel en dat drinkt ze gulzig op. Het zal ook wel een beetje de honger zijn.
Ik voel me doodongelukkig op dit moment. Ik vind het zo erg dat ze niet lekker is. Ze ligt in haar bedje te morren. Maar ja op schoot zit ze ook te mekkeren nu en ze zit telkens te gapen en in haar ogen te wrijven... dus toch maar naar bed.... ik weet het anders ook niet meer.
Omdat Elora bij mijn moeder was en ik op het werk heb ik de ellende allemaal niet zo meegekregen, tot gisteren middag. Ik ben er best een beetje van geschrokken, omdat ze NOG STEEDS aan de diaree is.
Vandaag dacht ik even dat het wat beter ging met haar. Ik had haar langetjes zacht gemaakt in kaboutertjes thee gegeven en het kwam er inderdaad niet meer meteen uit.
Heel voorzichtig heb ik 90 ml babypap geprobeerd met een beetje rijstewater ipv gewoon water. Maar dat kwam er meteen al weer uit.
Ze is ook de hele dag moe, hangerig en zeurderig en gaat telkens om niets huilen. Soms lijkt het of ze ineens weer wat energie heeft, maar dat is altijd maar van korte duur.
Ik maak me toch wel ongerust om mijn gompie. Ik blijf haar voorlopig nog maar even langetjes voeren, want ze heeft honger en ik merk het aan haar. Daardoor kan ze dus ook niet zo makkelijk in slaap komen. Ik probeer haar buikje te vullen met drinken, want dat moet ze wel, maar het lukt niet en boos slaat ze de fles uit mijn handen.
Straks krijgt ze weer een portie ORS van me. Dat lust ze gelukkig wel en dat drinkt ze gulzig op. Het zal ook wel een beetje de honger zijn.
Ik voel me doodongelukkig op dit moment. Ik vind het zo erg dat ze niet lekker is. Ze ligt in haar bedje te morren. Maar ja op schoot zit ze ook te mekkeren nu en ze zit telkens te gapen en in haar ogen te wrijven... dus toch maar naar bed.... ik weet het anders ook niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten