Oh kom toch eens kijken

"Mamma?", klinkt een vermoeid stemmetje aan mijn deur om 7 uur 's ochtends. "Ik ga beneden kijken hoor". Rillerig staat Elora op de gang. Ze heeft haar pyjama niet meer aan, maar heeft gisteren avond iets uit haar verkleedkist gepakt en aangetrokken, toen wij dachten dat ze sliep. Dat gebeurd wel vaker en we hebben besloten hier maar geen strijd van te maken. Je moet niet overal een strijd van willen maken, anders ben je met niets anders bezig dan strijd te voeren... en daar hebben we geen zin in.

"Goed schat", mompel ik vanuit mijn kussen. Een deel van me wil haar reactie wel zien, maar ik heb het 3:00 zien worden en vrolijk mijn bed uitspringen zit er even niet in. Daan, die om 22:30 al de slaap kon vatten, gaat gelukkig wel mee en mijn dochter is luidruchtig genoeg dat ik ook boven mee kan genieten.

"Pappa KIJK!!" hoor ik haar kleine enthousiaste stemmetje roepen, en snel begint ze het uit te pakken. "Barbie" hoor ik en ineens ben ik klaar wakker. Heb ik het verkeerde cadeau in haar schoen gedaan? Dat kan toch niet? We hebben wel een barbie van Sleeping Beauty, maar die is voor de Sinterklaas avond. De avond ervoor heb ik met kloppend hart de cadeautjes ingepakt. Meestal doe ik dit als Elora bij een ander is, want onze dochter wil nog wel eens haar bedje uit sneaken. Maar dit jaar was ik het cadeau papier vergeten te kopen, dus werd alles erg last minute. Gelukkig ben ik niet betrapt en zijn alle cadeaus netjes ingepakt.

Maar gelukkig heb ik het niet verkeerd gedaan en er zaten gewoon poppetjes van de playmobil in haar schoen. Een zeemeerminnetje en een zeemeerjongetje. Elora was helemaal enthousiast. Het lijkt erop dat ze mijn liefde voor zeemeerminnen heeft, als kind vond ik ze zo gaaf. Eerst heeft ze de ochtend met Daan met de playmobil zitten spelen en daarna de hele middag met mij. We moeten het een beetje goed maken dat we het hele weekend binnen hebben gezeten, maar het weer is momenteel ook echt zo slecht.

Over 16 dagen kan ze haar hart op, want dan gaan we heel veel erop uit, over 16 dagen gaan we namelijk met vakantie.

Playmobil is leuk speelgoed, ook voor ons want je kan er heel veel mee. En Elora's fantasie en belevingswereld worden steeds uitgebreider en dus ook leuker voor ons om mee te spelen. De slechterik vindt ze trouwens wel heel eng. Dan is ze ineens geen poppetje meer, maar Elora die veel groter en sterker is dan het gemene poppetje. Ze slaat het poppetje en toont krachtig gedrag. Het is niet eens boos gedrag, want ze lacht er een beetje bij, alsof ze laat zien dat ze weet dat ze zo machtiger is. Ik vind het interessant om te zien hoe Elora met angst om gaat. Ik geloof dat ze in ieder geval weet dat ze altijd bij ons terecht kan en dat vind ik heel fijn.

Het nadeel van de Playmobil is dat er heel veel kleine elementen bij zitten en Elora is heel erg slordig. Ze loopt altijd door het hele huis met van alles. Ik probeer dit haar af te leren, want zo raakt telkens alles kwijt en ik heb te veel last van een vorm van OCD (obsessive compulsive disorder) om hier mee om te kunnen gaan. De regel is dat je alleen maar met het speelgoed ergens mag spelen als al het speelgoed in die kamer is. Dus als ze met de playmobil wil spelen in haar kamer mag dat, maar dan wordt de hele bak playmobil naar boven gehaald zodat ze het ook weer makkelijk kan opruimen en ik niet overal playmobil door het huis vind. Klinkt echt heel sullig, maar ik werd gek van alle troep. Ik vond echt overal playmobil of poppetjes. Elora houdt zich er nog niet helemaal aan en ik moet consequent blijven corrigeren, maar we komen er wel.

Sowieso merk ik dat mijn consequent zijn erg heeft geholpen met het opruim drama. We hebben nog maar zelden huilbuien en dramatische uitingen als Elora moet opruimen. Sterker nog, ze doet het tegenwoordig zelfs redelijk vaak helemaal uit zichzelf. En dat is fijn, ik merk dat ze toch weer wat groter is geworden. Dit brengt ook een soort rust met zich mee, die nog niet helemaal doorzet, want het is nog steeds erg hectisch met zo'n peuter, maar ik mer dat we naar een nieuwe fase aan het gaan zijn en dat voelt prettig.

Waar ik ook bijzonder van geniet is de humor van mijn kind. "Kijk mam, nu steek ik mijn tong uit". Let maar even niet op haar haar op de foto, het is een drama. Als ik het gekamd heb zit het 10 minuten later weer alsof ze met haar vingers in het stopcontact eheft gezeten. Ik blijf me iedere dag weer verbazen hoe groot mijn kind nu al is. Zo klein en toch al zo groot. Heel bijzonder.