- "Elora 5 maanden" 23-07-2007 @ 20:00
Elora is vandaag al weer precies 5 maanden. Wat gaat de tijd toch hard. En zoals altijd maken we iedere maand samen met mijn moeder een pasfoto met haar.
Dit keer ging het niet helemaal lekker. De fotograaf was nogal gestressed en zat te emmeren dat hij het zo vreselijk druk had. Ik ben daar nog al gevoelig voor en word dan erg onrustig en probeer alles te haasten. Probeer dat maar eens met een baby... Elora vond het allemaal wel best.
De fotograaf ging door zijn knieën en ik stond er als een jaren 80 fitness trainer achter te springen om haar aandacht te krijgen. In het begin lukte het redelijk. Elora moest wel lachen en draaide dan als de man klikte haar hoofd weg. Dat doet ze vaker als ze lacht, heeft ze een soort van verlegen lachje ofzo. Maar goed, toch een leuke lachende volgens de fotograaf. Toen ik op het schermpje keek zag ik dat hij haar bijna helemaal op de foto had genomen... niet een echte pasfoto dus. En dat past niet leuk bij de andere foto's. Mijn moeder ging gelijk in protest... en de fotograaf vond het maar niets, want hij gaf nogmaals aan het heel erg druk te hebben.
Toch een nieuwe foto. Elora, die nu toch al een tijdje op het stoeltje zat, begon steeds meer onderuit gezakt te zitten, ondanks dat mijn moeder haar steunde.
Mijn capriolen had ze nu ook wel gezien en van mijn "Elora, look at mommy" keek ze niet meer op. Ook mijn zwaaiende ledenmaten konden haar niet meer aan het lachen krijgen en als ik de aandacht had, duurde het maar 2 seconde. Ik baalde als een stekker omdat ze daarvoor zo leuk had zitten lachen. Mijn moeder troostte me met de woorden "Je hebt al zo veel lachende foto's van haar" Maar toch vond ik het jammer. Want die pasfoto's hebben een eigen plekje. Ik heb er ook een speciaal lijstje voor.
Hij is wel geinig geworden, maar volgende maand wil ik toch ECHT een lachende.
Met nogal mistige ogen denk ik terug aan 5 maanden geleden, dat ik haar voor het eerst in mijn armen had. Wat een overweldigend gevoel was dat. Zo onwerkelijk. Ik was in de eerste instantie alleen maar verbaasd. Verbaasd dat dit MIJN kindje was, dat ik haar mee naar huis mocht nemen.
Tijdens mijn zwangerschap had ik vrolijk door allerlei boekjes gebladerd waar je heel wat babies in ziet, voornamelijk van een aantal maanden oud. Toen Elora net geboren was vertelde iedereen me hoe mooi ze was... met een diep zittend schuldgevoel zag ik het zelf niet. Ik vond haar leuk en lief en schattig... maar mooi.... nee... niet echt.
We noemden haar liefelijk Popeye omdat ze vaak met een oog je aankeek en een grote denkrimpel had, die erg op die van Popeye leek. Ze had lekkere bolle wangen en een engelenkusje op haar voorhoofd. Wat ik heel jammer vond was dat ik niets van mezelf in haar zag de eerste dagen. Later zag ik dat ze mijn handen had, maar daar hield het in de eerste instantie mee op.
Ik voelde me de eerste dagen niet echt "mamma". Toch was ik wel helemaal verliefd op haar. En dat ben ik nog steeds.
Nu vind ik haar schitterend. Tuurlijk, er zijn mooiere babies, maar dat geeft niet... ik kijk met mijn moederhart en dan is zij de leukste en de liefste en de mooiste. Ik zie heel veel van mezelf in haar. Vooral in haar ogen. Het is soms net of ik in mijn eigen ogen kijk, maar dan toen ik nog kind was. Het is heel grappig want Elora kijkt mij ook graag in de ogen aan. Dan zie je haar van mijn ene naar mijn andere oog kijken.
Dit zijn echt de mooiste 5 maanden van mijn leven geweest. Ondanks de kleine ongemakjes die ik na de bevalling heb gehad. Ik ben nog steeds niet helemaal van mijn roze wolkje af
Dit keer ging het niet helemaal lekker. De fotograaf was nogal gestressed en zat te emmeren dat hij het zo vreselijk druk had. Ik ben daar nog al gevoelig voor en word dan erg onrustig en probeer alles te haasten. Probeer dat maar eens met een baby... Elora vond het allemaal wel best.
De fotograaf ging door zijn knieën en ik stond er als een jaren 80 fitness trainer achter te springen om haar aandacht te krijgen. In het begin lukte het redelijk. Elora moest wel lachen en draaide dan als de man klikte haar hoofd weg. Dat doet ze vaker als ze lacht, heeft ze een soort van verlegen lachje ofzo. Maar goed, toch een leuke lachende volgens de fotograaf. Toen ik op het schermpje keek zag ik dat hij haar bijna helemaal op de foto had genomen... niet een echte pasfoto dus. En dat past niet leuk bij de andere foto's. Mijn moeder ging gelijk in protest... en de fotograaf vond het maar niets, want hij gaf nogmaals aan het heel erg druk te hebben.
Toch een nieuwe foto. Elora, die nu toch al een tijdje op het stoeltje zat, begon steeds meer onderuit gezakt te zitten, ondanks dat mijn moeder haar steunde.
Mijn capriolen had ze nu ook wel gezien en van mijn "Elora, look at mommy" keek ze niet meer op. Ook mijn zwaaiende ledenmaten konden haar niet meer aan het lachen krijgen en als ik de aandacht had, duurde het maar 2 seconde. Ik baalde als een stekker omdat ze daarvoor zo leuk had zitten lachen. Mijn moeder troostte me met de woorden "Je hebt al zo veel lachende foto's van haar" Maar toch vond ik het jammer. Want die pasfoto's hebben een eigen plekje. Ik heb er ook een speciaal lijstje voor.
Hij is wel geinig geworden, maar volgende maand wil ik toch ECHT een lachende.
Met nogal mistige ogen denk ik terug aan 5 maanden geleden, dat ik haar voor het eerst in mijn armen had. Wat een overweldigend gevoel was dat. Zo onwerkelijk. Ik was in de eerste instantie alleen maar verbaasd. Verbaasd dat dit MIJN kindje was, dat ik haar mee naar huis mocht nemen.
Tijdens mijn zwangerschap had ik vrolijk door allerlei boekjes gebladerd waar je heel wat babies in ziet, voornamelijk van een aantal maanden oud. Toen Elora net geboren was vertelde iedereen me hoe mooi ze was... met een diep zittend schuldgevoel zag ik het zelf niet. Ik vond haar leuk en lief en schattig... maar mooi.... nee... niet echt.
We noemden haar liefelijk Popeye omdat ze vaak met een oog je aankeek en een grote denkrimpel had, die erg op die van Popeye leek. Ze had lekkere bolle wangen en een engelenkusje op haar voorhoofd. Wat ik heel jammer vond was dat ik niets van mezelf in haar zag de eerste dagen. Later zag ik dat ze mijn handen had, maar daar hield het in de eerste instantie mee op.
Ik voelde me de eerste dagen niet echt "mamma". Toch was ik wel helemaal verliefd op haar. En dat ben ik nog steeds.
Nu vind ik haar schitterend. Tuurlijk, er zijn mooiere babies, maar dat geeft niet... ik kijk met mijn moederhart en dan is zij de leukste en de liefste en de mooiste. Ik zie heel veel van mezelf in haar. Vooral in haar ogen. Het is soms net of ik in mijn eigen ogen kijk, maar dan toen ik nog kind was. Het is heel grappig want Elora kijkt mij ook graag in de ogen aan. Dan zie je haar van mijn ene naar mijn andere oog kijken.
Dit zijn echt de mooiste 5 maanden van mijn leven geweest. Ondanks de kleine ongemakjes die ik na de bevalling heb gehad. Ik ben nog steeds niet helemaal van mijn roze wolkje af
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "gedachten op een rijtje" 20-07-2007 @ 21:56
"Mamma gaat in bad en wil even een uurtje niet gestoord worden", roep ik mopperend terwijl Elora ligt te zeuren in haar bed. "Nu we geen borstvoeding meer geven kun jij haar mooi de fles geven" voeg ik daar nog op onnodig bitse toon aantoe. Mijn man kijkt me vriendelijk en begrijpend aan... hij begrijpt altijd alles... nu ja bijna dan.
En dat terwijl ik vaak helemaal niet zoveel begrip kan tonen. Sinds mijn zwangerschap is er een beest in me los lijkt het wel. Ik ben veel sneller aangebrand en ook mijn geduld, wat voorheen eindeloos leek, is snel op. Vooral als mijn man weer eens "vergeet achtig" is. Kleine dingen zoals luiers niet weggooien (dat is toch ook wel redelijk smerig) of badmatjes niet goed plaatsen zodat ik alle kanten uitglip, kunnen echt mijn dag verzieken momenteel. En wraaklustig als ik ben, dan weet ik ook mooi even zijn dag te verzieken. Iets waar ik trouwens niet trots op ben. Maar ik zie, nu dat Elora er is, een ongeluk in ieder hoekje zitten.
In bad lig ik te piekeren over het eten van mijn dochter, mijn kleine holle bolle Gijs. Het is nu een dagtaak om haar met haar gedachte van eten af te houden. Ik weet niet wat dat ineens is. Ik denk dat we beiden even moeten afkicken van de borstvoeding. Stiekem mis ik het, vooral omdat tijdens het afbouwen mijn borsten eindelijk rust kregen en de borstvoeding zo minder pijnlijk was. Elora's enthousiasme voor de laatste borstvoeding was echt hartverscheurend en ik merk dat ik al 2 dagen niet meer lekker in mijn vel zit. En dat terwijl mijn lichaam wel beter voelt.
Dan ben ik ook weer aan het lijnen geslagen. Ik ben iemand die al zo lang aan de lijn doet dat ik echt moet hongeren om af te vallen. En bewegen, maar dat gaat niet van harte bij mij. Soms verdenk ik mezelf van een vage link te hebben met de luiaardfamilie.
En dan tijdens mijn bad wordt Elora wakker... ze heeft weer honger natuurlijk. Ze is ook dankzij furher Blom al die tijd gewend geweest om na het slapen te eten.. nu moet ze dat weer afleren want ze slaapt nog steeds kleine slaapjes maar wel vaak overdag.
Als haar vader haar uit bed haalt en haar de fles geeft, hoor ik haar tevreden kraaien. Ze drinkt haar fles sneller leeg dan Houdini uit zijn boeien kan komen en krijgt daarna van pappa haar portie babychino (het schuim van de melkfles, dan draaien we de dop van de fles en mag ze het schuim opdrinken/ likken) Ze vindt dit fantastisch en knoeit met iedere portie minder.
Als ik haar zo hoor kraaien voel ik me weer helemaal warm van binnen, een gelukzalig moment. Ik wil weer bij haar zijn, bij haar en haar vader en ik merk dat ik de stop al uit het bad heb getrokken.
Het is een zware baan, het moederschap. De mooiste, engste, meest belonende baan die ik ooit gehad heb. Ik ben gelukkiger dan ik ooit geweest ben, zelfs gelukkiger dan rond mijn trouwdag en ik dacht toen dat ik niet gelukkiger kon worden. Maar dit betekent niet dat ik nooit moe ben, dat ik nooit even zat ben om de verantwoordelijkheid te dragen. Dat ik nooit even in een hoekje voor mezelf wil kruipen.
Vooral als Elora 's ochtends om 4:30 ineens met honger wakker wordt. Dan zou ik toch best even willen blijven liggen en slapen. Maar als ik haar vrolijke toetje dan weer zie, is alles ook gelijk weer goed en kan ik er weer tegen aan.
Van een afstandje sta ik te genieten van hoe mijn man en mijn dochter samen spelletjes doen. Hij is lief en een leuke vader voor haar. Leuker kan ik me echt niet wensen. Hij is ook lief voor mij, liever dan ik voor hem heb ik vaak het gevoel. Maar hij zegt dat we een emotionele bankrekening hebben... het is storten en pinnen en ik sta nog ver in de plus volgens hem. Ik moet er maar een beetje om lachen.
Dan slaat het raam kei hard dicht... die vervelende tocht ook. Elora is sinds een maand of zo erg schrikachtig en ik zie haar schrikken. Ze voelt zich het meest vertrouwd bij mij en gaat nog maar zelden huilen als ze schrikt, maar ik kijk gespannen hoe mijn man er nu mee om gaat. Als een pipo begint hij te lachen en ik hoor de lichte wanhoop in zijn stem als hij overmatig vrolijk roept: "HAHAHA, leuk he Elora, dat klappende raam... HAHAHA... Boem... JA!!" Ik moet er zelf ook een beetje om lachen en Elora kijkt hem twijfelend aan, maar dan gaat zij ook lachen.
Ik vind het fijn dat ze nu zo lief tegen hem is. Dat is ze niet altijd geweest. Er waren tijden dat ze echt niets van hem moest hebben, hoe lief hij ook voor haar was. Ze wilde alleen maar haar mamma. Leuk voor mij natuurlijk, maar het voelde wel dubbel, want ik vond het ook rot voor hem.
Toch merk ik nog steeds als ze getroost moet worden, dan wil ze haar mamma. Het is voor mij net iets makkelijker om haar aan het lachen te krijgen. Het lijkt wel of ze net zo verknocht is aan mij als ik aan haar. Onzin natuurlijk want ze is nog niet zo bewust... maar ik vertel mezelf graag little white lies
Ik merk ook dat ik me verantwoordelijk voel, ook al neemt mijn man de taak van het verzorgen even opzich. Daar sta ik dan met mijn grote mond... ik die nooit een huismoeder zou zijn... ik die de Alpha-female was... Plots heb ik het moeilijk om straks weer te gaan werken. Plots ben ik helemaal tevreden in de rol van mamma...
Vol bewondering luister ik hoe Elora mijn toontjes nadoet. Niet zo zeer mijn klanken maar de toon van mijn stem. Ze maakt geluidjes die verdacht veel lijken op hoe ik haar begroet of hoe ik dingen zeg. Nu alleen de letters nog.
Ergens kan ik niet wachten tot mijn dochter kan praten. Tot ze me echt begrijpt. Dan kan ik haar verhalen gaan vertellen, dingen leren.... maar aan de andere kant word ik ook triest van die gedachten.... want het gaat al zo hard, ze wordt al zo snel groot. En die tijd die ik nu voor haar heb... zal ik die straks ook nog hebben, of wordt het toch minder.
Misschien is er toch ook wel iets goeds te zeggen van die hormonen... misschien laten ze je ook intenser genieten.
En dat terwijl ik vaak helemaal niet zoveel begrip kan tonen. Sinds mijn zwangerschap is er een beest in me los lijkt het wel. Ik ben veel sneller aangebrand en ook mijn geduld, wat voorheen eindeloos leek, is snel op. Vooral als mijn man weer eens "vergeet achtig" is. Kleine dingen zoals luiers niet weggooien (dat is toch ook wel redelijk smerig) of badmatjes niet goed plaatsen zodat ik alle kanten uitglip, kunnen echt mijn dag verzieken momenteel. En wraaklustig als ik ben, dan weet ik ook mooi even zijn dag te verzieken. Iets waar ik trouwens niet trots op ben. Maar ik zie, nu dat Elora er is, een ongeluk in ieder hoekje zitten.
In bad lig ik te piekeren over het eten van mijn dochter, mijn kleine holle bolle Gijs. Het is nu een dagtaak om haar met haar gedachte van eten af te houden. Ik weet niet wat dat ineens is. Ik denk dat we beiden even moeten afkicken van de borstvoeding. Stiekem mis ik het, vooral omdat tijdens het afbouwen mijn borsten eindelijk rust kregen en de borstvoeding zo minder pijnlijk was. Elora's enthousiasme voor de laatste borstvoeding was echt hartverscheurend en ik merk dat ik al 2 dagen niet meer lekker in mijn vel zit. En dat terwijl mijn lichaam wel beter voelt.
Dan ben ik ook weer aan het lijnen geslagen. Ik ben iemand die al zo lang aan de lijn doet dat ik echt moet hongeren om af te vallen. En bewegen, maar dat gaat niet van harte bij mij. Soms verdenk ik mezelf van een vage link te hebben met de luiaardfamilie.
En dan tijdens mijn bad wordt Elora wakker... ze heeft weer honger natuurlijk. Ze is ook dankzij furher Blom al die tijd gewend geweest om na het slapen te eten.. nu moet ze dat weer afleren want ze slaapt nog steeds kleine slaapjes maar wel vaak overdag.
Als haar vader haar uit bed haalt en haar de fles geeft, hoor ik haar tevreden kraaien. Ze drinkt haar fles sneller leeg dan Houdini uit zijn boeien kan komen en krijgt daarna van pappa haar portie babychino (het schuim van de melkfles, dan draaien we de dop van de fles en mag ze het schuim opdrinken/ likken) Ze vindt dit fantastisch en knoeit met iedere portie minder.
Als ik haar zo hoor kraaien voel ik me weer helemaal warm van binnen, een gelukzalig moment. Ik wil weer bij haar zijn, bij haar en haar vader en ik merk dat ik de stop al uit het bad heb getrokken.
Het is een zware baan, het moederschap. De mooiste, engste, meest belonende baan die ik ooit gehad heb. Ik ben gelukkiger dan ik ooit geweest ben, zelfs gelukkiger dan rond mijn trouwdag en ik dacht toen dat ik niet gelukkiger kon worden. Maar dit betekent niet dat ik nooit moe ben, dat ik nooit even zat ben om de verantwoordelijkheid te dragen. Dat ik nooit even in een hoekje voor mezelf wil kruipen.
Vooral als Elora 's ochtends om 4:30 ineens met honger wakker wordt. Dan zou ik toch best even willen blijven liggen en slapen. Maar als ik haar vrolijke toetje dan weer zie, is alles ook gelijk weer goed en kan ik er weer tegen aan.
Van een afstandje sta ik te genieten van hoe mijn man en mijn dochter samen spelletjes doen. Hij is lief en een leuke vader voor haar. Leuker kan ik me echt niet wensen. Hij is ook lief voor mij, liever dan ik voor hem heb ik vaak het gevoel. Maar hij zegt dat we een emotionele bankrekening hebben... het is storten en pinnen en ik sta nog ver in de plus volgens hem. Ik moet er maar een beetje om lachen.
Dan slaat het raam kei hard dicht... die vervelende tocht ook. Elora is sinds een maand of zo erg schrikachtig en ik zie haar schrikken. Ze voelt zich het meest vertrouwd bij mij en gaat nog maar zelden huilen als ze schrikt, maar ik kijk gespannen hoe mijn man er nu mee om gaat. Als een pipo begint hij te lachen en ik hoor de lichte wanhoop in zijn stem als hij overmatig vrolijk roept: "HAHAHA, leuk he Elora, dat klappende raam... HAHAHA... Boem... JA!!" Ik moet er zelf ook een beetje om lachen en Elora kijkt hem twijfelend aan, maar dan gaat zij ook lachen.
Ik vind het fijn dat ze nu zo lief tegen hem is. Dat is ze niet altijd geweest. Er waren tijden dat ze echt niets van hem moest hebben, hoe lief hij ook voor haar was. Ze wilde alleen maar haar mamma. Leuk voor mij natuurlijk, maar het voelde wel dubbel, want ik vond het ook rot voor hem.
Toch merk ik nog steeds als ze getroost moet worden, dan wil ze haar mamma. Het is voor mij net iets makkelijker om haar aan het lachen te krijgen. Het lijkt wel of ze net zo verknocht is aan mij als ik aan haar. Onzin natuurlijk want ze is nog niet zo bewust... maar ik vertel mezelf graag little white lies
Ik merk ook dat ik me verantwoordelijk voel, ook al neemt mijn man de taak van het verzorgen even opzich. Daar sta ik dan met mijn grote mond... ik die nooit een huismoeder zou zijn... ik die de Alpha-female was... Plots heb ik het moeilijk om straks weer te gaan werken. Plots ben ik helemaal tevreden in de rol van mamma...
Vol bewondering luister ik hoe Elora mijn toontjes nadoet. Niet zo zeer mijn klanken maar de toon van mijn stem. Ze maakt geluidjes die verdacht veel lijken op hoe ik haar begroet of hoe ik dingen zeg. Nu alleen de letters nog.
Ergens kan ik niet wachten tot mijn dochter kan praten. Tot ze me echt begrijpt. Dan kan ik haar verhalen gaan vertellen, dingen leren.... maar aan de andere kant word ik ook triest van die gedachten.... want het gaat al zo hard, ze wordt al zo snel groot. En die tijd die ik nu voor haar heb... zal ik die straks ook nog hebben, of wordt het toch minder.
Misschien is er toch ook wel iets goeds te zeggen van die hormonen... misschien laten ze je ook intenser genieten.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "knap kind" 20-07-2007 @ 16:22
Nog niet zo gek lang geleden heb ik Elora voor het eerst uit een beker laten drinken. Dit was een groot success. Als een enthousiast jong poesje slurpte ze het water op en er kwam meer water op haar kleding, mijn kleding, mijn gezicht en de bank dan dat er daadwerkelijk in haar mond kwam.. maar dat mocht de pret niet drukken.
Daan heeft nu een nieuw ritueel met haar. Omdat ze zo gulzig is het flesgeven een soort touwtrek oorlog geworden. Ik probeer nog af en toe de speen uit haar mond te trekken, maar ze trekt hem dan gewoon hard terug. Daan besloot na het drinken van de fles, dat ze ook de restjes nog op mocht drinken... maar dan zonder de speen. De voeding van Nutrilon laat namelijk nogal wat schuim achter en Daan noemt dit: Cappuchino foam.
De onderkant van het flesje wordt aan Elora haar gretige lipjes gezet en als een echte italiaan slurpt ze zo haar babychino op. Heerlijk vindt ze het. Zo heerlijk dat ik af en toe goed moet oppassen omdat anders de hele boel onder Nutrilon komt te zitten.
We gaan vandaag trouwens dat Johannesbroodpitmeel halen voor in haar fles. Ik hoop dat dit helpt tegen het spugen en dat ze iets meer haar best moet doen om haar flesje te legen. Want het lijkt wel een googeltruc hoe snel dat kind van ons is.
Daan heeft nu een nieuw ritueel met haar. Omdat ze zo gulzig is het flesgeven een soort touwtrek oorlog geworden. Ik probeer nog af en toe de speen uit haar mond te trekken, maar ze trekt hem dan gewoon hard terug. Daan besloot na het drinken van de fles, dat ze ook de restjes nog op mocht drinken... maar dan zonder de speen. De voeding van Nutrilon laat namelijk nogal wat schuim achter en Daan noemt dit: Cappuchino foam.
De onderkant van het flesje wordt aan Elora haar gretige lipjes gezet en als een echte italiaan slurpt ze zo haar babychino op. Heerlijk vindt ze het. Zo heerlijk dat ik af en toe goed moet oppassen omdat anders de hele boel onder Nutrilon komt te zitten.
We gaan vandaag trouwens dat Johannesbroodpitmeel halen voor in haar fles. Ik hoop dat dit helpt tegen het spugen en dat ze iets meer haar best moet doen om haar flesje te legen. Want het lijkt wel een googeltruc hoe snel dat kind van ons is.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Hollebolle Gijs in de baby musical" 20-07-2007 @ 11:44
Als Elora later denkt dat het leven een soort musical is heeft ze dat aan haar ouders te danken. We bedenken overal liedjes voor. Sommige bestaan ook daadwerkelijk, maar het gross is eigen fabrikant op vreemde of soms bekende wijsjes. Ik heb zelfs een liedje voor de trap aflopen.
Ik ben in een beetje een drama met Elora beland qua eten. Ze wil het liefst net als vroeger met de borstvoeding om de 2 of 3 uur eten. Als je maar 4 flessen op een dag mag geven is dat best lastig.
Ik heb nu al 2 flessen van 180 water met 6 schepjes eten vervangen voor 3 flessen van 120 water met 4 schepjes... maar veel helpt het nog niet. Ik moet haar telkens troosten omdat ze honger heeft. Ik ben momenteel ook aan de lijn, dus ik voel met haar mee.
Een van mijn forum vriendinnen raadde me ook aan om gewoon weer naar 5 flessen over te stappen. Ik snap ook niet helemaal waarom ze die mogen als ze kleiner zijn, terwijl als ze groter groeien ze minder mogen eten... Elora krijgt straks dus gewoon weer een fles van 180 van me. En dan kijken of ze nog de hele dag honger heeft!
Ik ben in een beetje een drama met Elora beland qua eten. Ze wil het liefst net als vroeger met de borstvoeding om de 2 of 3 uur eten. Als je maar 4 flessen op een dag mag geven is dat best lastig.
Ik heb nu al 2 flessen van 180 water met 6 schepjes eten vervangen voor 3 flessen van 120 water met 4 schepjes... maar veel helpt het nog niet. Ik moet haar telkens troosten omdat ze honger heeft. Ik ben momenteel ook aan de lijn, dus ik voel met haar mee.
Een van mijn forum vriendinnen raadde me ook aan om gewoon weer naar 5 flessen over te stappen. Ik snap ook niet helemaal waarom ze die mogen als ze kleiner zijn, terwijl als ze groter groeien ze minder mogen eten... Elora krijgt straks dus gewoon weer een fles van 180 van me. En dan kijken of ze nog de hele dag honger heeft!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "haptoeten en kruiskrabbers" 17-07-2007 @ 13:24
Mijn dochter heeft haar vrouwelijke charmes helaas van mij geerfd. Ze heeft weer iets nieuws ondekt, als ze met haar nagels langs haar luier gaat, maakt dit geluid. Heel vermakelijk natuurlijk, al lijkt het nu alsof ze op Al Bundy stijl aan haar kruis zit te krabben... niet heel elegant dus.
Ik ben helemaal in mijn nopjes hoe goed het eten nu gaat. Gisteren heeft ze 2/3 van een klein potje peer weg gewerkt. Hier was ze zo enthousiast over, dat ik soms het gevoel kreeg dat ze uit haar wipstoel wilde komen en de lepen uit mijn handen te trekken om het zelf te doen. Haar mond ging wagenwijd open en als ik niet opschoot kwam er commentaar.
Ik had nog maar een klein beetje peer over en besloot toch eerst een groente hapje te geven, om de peer voor het laatst te bewaren.
Elora sperde haar kleine mondje braaf wagenwijd open. Al viel het me op dat ze steeds minder enthousiast haar mond open deed. Omdat ze zo netjes eet met haar fruithapje, had ik suf genoeg geen slabber omgedaan. Halverwege het hapje wat ik had opgewarmd begon ze heel subtiel het eten weer een beetje naar buiten te duwen. Haar hele rompertje zat onder. Soms probeerde ze wanhopig het eten met haar vingertjes uit haar mond te schrapen... zo van "wat is dit nou voor een derrie dat er in mijn mond zit?"
Het groente hapje was ook wat dikker dan de peer en lang niet zo zoet natuurlijk.
Ik besloot haar maar te foppen en haalde het perenhapje te voorschijn. Een hapje peer en Elora zat weer te stuiteren als een mexicaanse springboon. Haar lippen krulden haast over haar voorhoofd om het hapje te ontvangen. Heel sneaky deed ik dus om en om een groente hapje en dan een fruit hapje. Zo heeft ze toch een behoorlijk hapje groente opgegeten.
De volgende hapjes laat ik haar toch maar weer even aan groente wennen voordat ik weer een potje fruit open.
Al mijn geweldige voornemens dat ik alleen maar vers groente en fruit zou geven, dat ik geen potjes moeder zou worden, zijn een beetje in het water gevallen. Ik ben het wel van plan als Elora 6 maanden is. Dan hangen er niet zo veel regeltjes over wat ze wel en niet mag eten. En kan ik het minder moeilijk verpieteren. Als ik dan hoor dat ik fruithapjes niet in de blender mag doen omdat het dan oxideert, of dat ik een glazen rasp moet gebruiken... daar raak ik spontaan door ontmoedigd. Ik ben iemand die wel kan koken, maar meer van niets iets maken... om me netjes aan regels te moeten houden... *iep*... Dus voorlopig krijgt ze nog even potjes...
Ik ben helemaal in mijn nopjes hoe goed het eten nu gaat. Gisteren heeft ze 2/3 van een klein potje peer weg gewerkt. Hier was ze zo enthousiast over, dat ik soms het gevoel kreeg dat ze uit haar wipstoel wilde komen en de lepen uit mijn handen te trekken om het zelf te doen. Haar mond ging wagenwijd open en als ik niet opschoot kwam er commentaar.
Ik had nog maar een klein beetje peer over en besloot toch eerst een groente hapje te geven, om de peer voor het laatst te bewaren.
Elora sperde haar kleine mondje braaf wagenwijd open. Al viel het me op dat ze steeds minder enthousiast haar mond open deed. Omdat ze zo netjes eet met haar fruithapje, had ik suf genoeg geen slabber omgedaan. Halverwege het hapje wat ik had opgewarmd begon ze heel subtiel het eten weer een beetje naar buiten te duwen. Haar hele rompertje zat onder. Soms probeerde ze wanhopig het eten met haar vingertjes uit haar mond te schrapen... zo van "wat is dit nou voor een derrie dat er in mijn mond zit?"
Het groente hapje was ook wat dikker dan de peer en lang niet zo zoet natuurlijk.
Ik besloot haar maar te foppen en haalde het perenhapje te voorschijn. Een hapje peer en Elora zat weer te stuiteren als een mexicaanse springboon. Haar lippen krulden haast over haar voorhoofd om het hapje te ontvangen. Heel sneaky deed ik dus om en om een groente hapje en dan een fruit hapje. Zo heeft ze toch een behoorlijk hapje groente opgegeten.
De volgende hapjes laat ik haar toch maar weer even aan groente wennen voordat ik weer een potje fruit open.
Al mijn geweldige voornemens dat ik alleen maar vers groente en fruit zou geven, dat ik geen potjes moeder zou worden, zijn een beetje in het water gevallen. Ik ben het wel van plan als Elora 6 maanden is. Dan hangen er niet zo veel regeltjes over wat ze wel en niet mag eten. En kan ik het minder moeilijk verpieteren. Als ik dan hoor dat ik fruithapjes niet in de blender mag doen omdat het dan oxideert, of dat ik een glazen rasp moet gebruiken... daar raak ik spontaan door ontmoedigd. Ik ben iemand die wel kan koken, maar meer van niets iets maken... om me netjes aan regels te moeten houden... *iep*... Dus voorlopig krijgt ze nog even potjes...
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Ditjes en datjes" 15-07-2007 @ 20:38
Elora heeft een nieuw volume gevonden in haar huiltje... een waar ik persoonlijk niet echt gelukkiger van wordt. Tegenwoordig gaan we van 0 tot hysterisch in 5 seconden.
Dit is een beetje doordat we de borstvoeding aan het afbouwen zijn. Vroeger had ik nog een stabiele manier van eten voor haar... maar nu moeten we weer eventjes een nieuwe grond vinden.
Omdat ze maar 4x per dag de fles krijgt, 1x per dag borstvoeding (maar die is niet echt vullend meer heb ik het flauwe vermoeden) en 2x per dag een mini hapje groente of fruit, krijgt ze deze niet meteen na het slapen meer. Ze slaapt meer dan ze eet en het hapje fruit of groente is meer een tussendoortje.
Dit betekent dat als madame ineens doorheeft dat ze hongerig is, ze de sirene direct aanzet zonder waarschuwing. Omdat wij ook nog niet aan het ritme zijn gewend, willen wij nog wel eens vergeten dat het gewoon honger is en proberen we haar eerst als een kip zonder kop te troosten. Gelukkig zijn 2 minds better than 1 en komen we er telkens wel weer snel achter... oh ja... paniek = eten.
Elora heeft ook geen duidelijke tijden dat ze honger heeft.
Naar bed gaan is de laatste twee dagen ineens een crisis. Ze gaat nu bijna bij ieder "slaap-tijdje" huilen en dat is iets waar ik niet goed tegen kan. Ze kan soms echt de hele boel (net als wanneer ze honger heeft) genadeloos bij elkaar schreeuwen. Toch laten we haar maar liggen, hoe zielig we het ook vinden, maar hier moet ze weer even overheen. Gelukkig is het huilen vandaag al een stuk minder lang dan gisteren en geeft ze het na een minuut of 2 al weer op.
Haar brabbelen wordt steeds leuker. Ze begint nu ook de blazen. Iets wat we ontzettend koddig vinden (behalve als ze een fruithapje in haar mond heeft en ik de moes van mijn wang af mag schrapen)
Ze eet ook steeds beter van haar fruit. We gaan morgen maar weer groente proberen, want fruit gaat er in als koek. Ze eet bijna een half potje per dag en hapt nu helemaal naar het lepeltje als het alleen maar in de buurt komt. Ik vind dat ze best netjes eet voor zo'n kleintje, want over het algemeen heb ik geen slabber nodig. Okay ze laat soms de inhoud van haar mond zien... maar dat leren we haar wel af als ze groter is. hihi
Ze giert het tegenwoordig ook uit. Vooral om Daan die erg grappig lijkt te zijn. Hihihi. Ze lacht echt minuten lang nu. Ook merken we dat ze niet tegen kietelen kan.
Daan is de laatste 2 dagen super-pappa aan het spelen. Ik ben druk bezig met mijn harry potter boeken te lezen (za a.s komt het nieuwe deel uit) en Daan neemt Elora een beetje op zich. Al merk ik dat ik moeilijk los kan laten. Toch moet het er maar eens van komen. Over 1 1/2 maand moet ik al weer gaan werken. Iets waar ik niet naar uit kijk.
Waar ik bijzonder trots op ben is dat Elora nu uit een beker kan drinken... nu ja... drinken is een groot woord. Ze kliedert enorm, maar krijgt wel wat binnen. En ze wordt er razend enthousiast van. Ze krijgt alleen maar water, want dat wil ik haar graag leren drinken en het is maar een heel klein beetje.
Dit is een beetje doordat we de borstvoeding aan het afbouwen zijn. Vroeger had ik nog een stabiele manier van eten voor haar... maar nu moeten we weer eventjes een nieuwe grond vinden.
Omdat ze maar 4x per dag de fles krijgt, 1x per dag borstvoeding (maar die is niet echt vullend meer heb ik het flauwe vermoeden) en 2x per dag een mini hapje groente of fruit, krijgt ze deze niet meteen na het slapen meer. Ze slaapt meer dan ze eet en het hapje fruit of groente is meer een tussendoortje.
Dit betekent dat als madame ineens doorheeft dat ze hongerig is, ze de sirene direct aanzet zonder waarschuwing. Omdat wij ook nog niet aan het ritme zijn gewend, willen wij nog wel eens vergeten dat het gewoon honger is en proberen we haar eerst als een kip zonder kop te troosten. Gelukkig zijn 2 minds better than 1 en komen we er telkens wel weer snel achter... oh ja... paniek = eten.
Elora heeft ook geen duidelijke tijden dat ze honger heeft.
Naar bed gaan is de laatste twee dagen ineens een crisis. Ze gaat nu bijna bij ieder "slaap-tijdje" huilen en dat is iets waar ik niet goed tegen kan. Ze kan soms echt de hele boel (net als wanneer ze honger heeft) genadeloos bij elkaar schreeuwen. Toch laten we haar maar liggen, hoe zielig we het ook vinden, maar hier moet ze weer even overheen. Gelukkig is het huilen vandaag al een stuk minder lang dan gisteren en geeft ze het na een minuut of 2 al weer op.
Haar brabbelen wordt steeds leuker. Ze begint nu ook de blazen. Iets wat we ontzettend koddig vinden (behalve als ze een fruithapje in haar mond heeft en ik de moes van mijn wang af mag schrapen)
Ze eet ook steeds beter van haar fruit. We gaan morgen maar weer groente proberen, want fruit gaat er in als koek. Ze eet bijna een half potje per dag en hapt nu helemaal naar het lepeltje als het alleen maar in de buurt komt. Ik vind dat ze best netjes eet voor zo'n kleintje, want over het algemeen heb ik geen slabber nodig. Okay ze laat soms de inhoud van haar mond zien... maar dat leren we haar wel af als ze groter is. hihi
Ze giert het tegenwoordig ook uit. Vooral om Daan die erg grappig lijkt te zijn. Hihihi. Ze lacht echt minuten lang nu. Ook merken we dat ze niet tegen kietelen kan.
Daan is de laatste 2 dagen super-pappa aan het spelen. Ik ben druk bezig met mijn harry potter boeken te lezen (za a.s komt het nieuwe deel uit) en Daan neemt Elora een beetje op zich. Al merk ik dat ik moeilijk los kan laten. Toch moet het er maar eens van komen. Over 1 1/2 maand moet ik al weer gaan werken. Iets waar ik niet naar uit kijk.
Waar ik bijzonder trots op ben is dat Elora nu uit een beker kan drinken... nu ja... drinken is een groot woord. Ze kliedert enorm, maar krijgt wel wat binnen. En ze wordt er razend enthousiast van. Ze krijgt alleen maar water, want dat wil ik haar graag leren drinken en het is maar een heel klein beetje.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Gizmo" 13-07-2007 @ 09:44
Terwijl Elora ligt te experimenteren in haar bedje met de rrrrrollende Rrrrrr, besluit ik maar weer eens mijn dagboek bij te houden. Het is zo vermakelijk te horen wat voor een vreemde geluiden ze kan maken. Je merkt ook duidelijk dat ze er lol in heeft.
Daan heeft haar met liefde de naam Gizmo gegeven en dat is geen onterechte naam. Soms klinkt het bijna of ze aan het zingen is. Ze heeft ook meerdere rollende rrrren. Sommige klinken haast panisch.
Elora is duidelijk aan het bijkomen van de laatste paar dagen. Ze is nog niet uit bed of ze gaapt al weer en wrijft in haar ogen. Langer dan een uur (en dat was eenmalig) heb ik haar gisteren niet wakker gezien. Ze is moe, gaapt en speelt weinig. Alleen in haar bedje lijkt ze soms actief en ligt ze hard op te kletsen of soms ook te zeuren. Vandaag is ze in een opperbeste bui, maar gisteren was het klaag maar raak dag.
Ik kon niet geloven hoeveel dat kind sliep. Zelfs na 2 1/2 uur slapen werd ze moe wakker. Ik heb haar maar lekker veel laten slapen, al wist ik soms niet wat ik met haar aan moest.
Zo werd ze bijvoorbeeld soms om de 10 minuten 1 minuutje wakker. Jengelen en dan weer slapen. Ik wist uit gekkigheid niet meer wanneer ik haar uit bed moest halen.
Vandaag lijkt ze wel iets levendiger, maar het is nog vroeg. Ik ben benieuwd...
Daan heeft haar met liefde de naam Gizmo gegeven en dat is geen onterechte naam. Soms klinkt het bijna of ze aan het zingen is. Ze heeft ook meerdere rollende rrrren. Sommige klinken haast panisch.
Elora is duidelijk aan het bijkomen van de laatste paar dagen. Ze is nog niet uit bed of ze gaapt al weer en wrijft in haar ogen. Langer dan een uur (en dat was eenmalig) heb ik haar gisteren niet wakker gezien. Ze is moe, gaapt en speelt weinig. Alleen in haar bedje lijkt ze soms actief en ligt ze hard op te kletsen of soms ook te zeuren. Vandaag is ze in een opperbeste bui, maar gisteren was het klaag maar raak dag.
Ik kon niet geloven hoeveel dat kind sliep. Zelfs na 2 1/2 uur slapen werd ze moe wakker. Ik heb haar maar lekker veel laten slapen, al wist ik soms niet wat ik met haar aan moest.
Zo werd ze bijvoorbeeld soms om de 10 minuten 1 minuutje wakker. Jengelen en dan weer slapen. Ik wist uit gekkigheid niet meer wanneer ik haar uit bed moest halen.
Vandaag lijkt ze wel iets levendiger, maar het is nog vroeg. Ik ben benieuwd...
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "iniminivakantie" 11-07-2007 @ 17:17
Het leven van de familie Noordeloos staat al een aantal dagen op zijn kop. Het begon op de vrijdag avond, toen ik besloot dat het toch handiger was als Elora een dagje eerder bij Nanna en Opa mocht gaan slapen. Ik zei dit met pijn in mijn hart maar een realistisch hoofd, want de volgende dag zouden wij een mini evenement moeten organiseren en dat moest allemaal bij tijds. Dus om nu eerst heen en weer met een kind te gaan slepen... dat was geen doen geweest.
Mijn moeder had er die dag een beetje de “Pee” over in. Dat heeft ze normaal eigenlijk nooit, het humeur van mijn moeder is meestal niet klein te krijgen. Elora was een prachtige afleiding en ik merkte dat mijn moeder gelijk weer haar eigen vrolijke zelf was.
Mijn tranen onderdrukkend ging ik met Daan weg. We hadden besloten om onszelf af te leiden en naar Shrek 3 te gaan. Al was de film leuk, toen we weer thuis waren gaapte het lege kamertje van Elora ons aan. Ik zei tegen mezelf dat ik me maar eens moest gaan vermannen en ging toen naar de slaapkamer om te kolven. Daar hebben we oude filmpjes van Elora zitten kijken en zaten we ons te verbazen over hoe ze veranderd en gegroeid was. Wat kon ze 2 ½ maand geleden nog weinig! We kwamen tot de conclusie dat we ons kind echt steeds leuker vinden worden.
Daarna zijn we in slaap gevallen. Ik sliep weer voor geen meter. Het lukte me gewoon niet om in slaap te komen en daarna werd ik automatisch om 5:00 wakker. Wat een gedoe.
De dag was wel heel leuk en het was idd ontspannen weg gaan zonder dat we eerst ons kind naar Scheveningen moesten brengen.
Het hoogte punt van mijn dag was toen mijn moeder Elora even langs bracht. Wel vond ik het jammer dat Elora nogal stilletjes wordt als er veel onbekende mensen zijn. Ze kijkt dan maar een beetje suf voor zich uit... iets wat ik nou niet echt leuk vind. Maar goed, ik kon haar toch even knuffelen. Ze leek ook helemaal niet zo blij om me te zien. Dan kun je zeggen; ach het is een baby, maar ik hoef haar normaal alleen maar aan te kijken en ze gaat al lachen. Dan zoekt ze me ook vaak met haar ogen tussen de mensen. Dit keer zei ze geen boe of bah en keek ze maar een beetje naar de grond. Ik vertelde mezelf dat ik me niet aan moest stellen en heb er verder maar gewoon niet te veel over nagedacht. Het borstvoeding geven ging voor geen meter en daardoor waren wel mijn borsten gevuld maar niet ontladen. Dit ging na een paar uur echt ontzettend veel pijn doen.
Daan en ik waren lekker vroeg naar huis gegaan en ook heerlijk op tijd gaan slapen. (Nadat ik natuurlijk eerst gekolfd had)
Als een verliefde puber werd ik de volgende dag wakker... ik mocht mijn kind weer gaan halen. De vlindertjes schoten door mijn buik en tot het ongenoegen van een vermoeide en een beetje chaggerijnige Daan, was ik helemaal “Giddy”. Ik kon niet wachten.
Het was ook heerlijk om haar weer bij me te hebben. Ik mocht haar “live” voeden en voelde me weer helemaal blij. Dit keer was ze wel blij om me te zien en kreeg ik een aantal stralende lachjes.
Na het voeden was het tijd om te gaan. We propten alles, behalve de kinderwagen, want die paste niet meer, in de auto en gingen op pad. Elora heeft bijna de hele reis geslapen. Het was heel erg leuk en mijn moeder en ik konden smakelijk om haar lachen. Mamma en ik zaten achterin met Elora en de mannen zaten voorin. Alles met Elora is leuk, zelfs een lange autoreis waarbij de veiligheidsgordel subtiel bezig was mij de keel te snoeren.
Onze bestemming was Tante Jannie, de zus van mijn vader, en Oom Eppo, haar man. Daar waren haar zoon, Eppo jr, en zijn vrouw Nurhan met hun dochter Dorien, die 5 dagen ouder is als Elora. Ik geloofde mijn ogen niet toen ik dit kleine popje zag. Dorien was een heel smal klein meisje... dat was nog eens wat anders dat die hollands glorie van ons. Ze leek dus veel kleiner terwijl ze zelfs ietsje langer was. Ik was meteen verliefd... maar ik ben geloof ik tegenwoordig op alle babies verliefd, want ze doen me aan mijn eigen schoonheid denken. Dorien was een heel wijs meisje die iedereen doordringend aankeek.
Elora sloeg helaas weer dicht met al die vreemde gezichten en leek half apatisch. Ik vond het jammer, want als moeder wil je toch even pronken met je kind. En juist wat mijn dochter zo bijzonder maakt, het vele praten en de verschillende geluidjes... hield ze stil. Normaal maakt Elora graag oogcontact, ook dit deed ze nu niet en stilletjes keek ze naar haar tenen. Bizar dat zo’n klein grietje al een vorm van verlegenheid heeft.
Het was de 3 dagen dat wij in Groningen waren heerlijk weer. We hebben Elora lekker veel buiten laten zitten en slapen. Er was een handige kinderwagen waar ze even in mocht liggen en zo wist mijn moeder Elora ook buiten in slaap te wiegen. Door alle drukte sliep ze voor geen meter. De eerste dag had ik haar even in het wiegje van tante Jannie mogen leggen, maar ik had al snel door dat ze daar dus niet in sliep. Ik hield haar liever in het oog, vooral met dat benauwde weer, dus daarna heeft ze bijna alleen in de kinderwagen geslapen en een enkele keer in het opklapbedje wat we hadden meegenomen.
’s Nachts haalde ze haar slaapjes weer in door telkens 9 tot 10 uur te slapen. Wij hadden een grote hotelkamer. Er stond een bedje voor Elora in dat best groot was. Ze ging telkens braaf slapen. Op dinsdag ochten schijnt ze nogal een drama geweest te zijn. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet heb meegemaakt, want ik lag te slapen. Daan probeerde haar om 7:00 een koude fles te geven. Mijn moeder hoorde hem op de gang en nam Elora van hem over. Maar onze diva heeft een keel op gezet en toen is pappa haar maar gaan halen.
Ik merkte ook dat Elora tijdens ons uitje heel erg naar bekende gezichten zocht. Ze zocht haar opa telkens op, maar ook hield ze mij goed in de smiezen. Alsof ze bang was dat ik haar achter zou laten ofzo. Ze heeft niet veel met anderen mensen gelachen of gebabbeld, al heeft Eppo jr haar heel hard aan het schateren gekregen. En ook heel lang. Normaal is het lachen na een minuut of 2 wel een beetje over en gaat ze over in glimlachen, maar ik denk dat ze het nu dik 5 minuten heeft uitgehouden. Het was om een poppekast pop van geloof ik een wasbeertje. Toen ze deze zag schaterde ze het heel hard uit. Ze ging ook spontaan haar geluidjes maken. Eppo moest er om lachen en vond haar net een vogeltje, omdat ze hele hoge toontjes maakt en ook gebruik maakt van haar rollende R.
Nog iets bijzonders was dat ze voor het eerst vers fruit heeft gegeten. Ik ben er eigenlijk een groot voorstander van, maar omdat ik niet zo handig ben met dat soort dingen klaar maken, heb ik voor de eerste maanden maar voor potjes gekozen... dan weet je zeker dat het goed zit. Kinderen mogen namelijk niet alles op deze leeftijd. Maar de zelfgemaakte appelmoes ging er in als zoete koek. Als een hongerig vogeltje deed ze haar mondje open als het lepeltje voorbij kwam. Toen ik Elora en Dorien om en om wat eten gaf, zat Elora al op Dorien haar beurt naar me te happen. Het was zo snoepig.
De reis terug voelde langer dan de heenreis. We hebben nog even iets onderweg gegeten en Elora kreeg een dikke fles. Het laatste stukje was ze boos en zeurderig. Wat bizar was, dat ik voorin zat (ik werd namelijk achterin steeds wagenziek) en toen we van Scheveningen naar huis reden ben ik weer achterin gaan zitten... en plots was Elora haar slechte bui ook verdwenen. Ze zeurde helemaal niet meer maar lag vriendelijk naar me te lachen.
Eenmaal thuis werd Elora al enthousiast toen de voordeur open ging. Toen ik met haar naar de slaapkamer liep om haar te voeden was ze helemaal niet meer te houden. Ze stuiterde alle kanten op, zo blij was ze met de bekende omgeving.
Terwijl ik haar de borst probeerde te geven (ze was te vrolijk voor een serieuze maaltijd) pakte Daan de auto uit. Ik had al tussen de post gezien dat er een pakje was bezorgd bij een van de buren. Daan ging het pakje halen. Ik hoorde hem al iets zeggen over: “vreemd” toen hij thuis kwam. Ik kon me ook niet herinneren of we iets verwachtte. Toen hij de trap op kwam zag ik een enorm gevaarte in zijn handen die ingepakt was in 2 vuilniszakken. Ik zag aan de vorm dat het een enorme beer was.
Eenmaal uitgepakt zagen we dat we gelijk hadden. Het was een enorme beer met allemaal hartjes in zijn poten. Hij was echt gaaf en denk ik wel 2/3 van mijn lengte. De beer kwam van Elora haar andere opa, de vader van Daan. We hebben haar gelijk bij de beer neer gezet en wat leuke foto’s gemaakt. Een van die foto’s hebben we als bedankkaartje gebruikt, want het was echt een gaaf cadeau.
En zo liep ons mini vakantietje af met een grote beer.
Mijn moeder had er die dag een beetje de “Pee” over in. Dat heeft ze normaal eigenlijk nooit, het humeur van mijn moeder is meestal niet klein te krijgen. Elora was een prachtige afleiding en ik merkte dat mijn moeder gelijk weer haar eigen vrolijke zelf was.
Mijn tranen onderdrukkend ging ik met Daan weg. We hadden besloten om onszelf af te leiden en naar Shrek 3 te gaan. Al was de film leuk, toen we weer thuis waren gaapte het lege kamertje van Elora ons aan. Ik zei tegen mezelf dat ik me maar eens moest gaan vermannen en ging toen naar de slaapkamer om te kolven. Daar hebben we oude filmpjes van Elora zitten kijken en zaten we ons te verbazen over hoe ze veranderd en gegroeid was. Wat kon ze 2 ½ maand geleden nog weinig! We kwamen tot de conclusie dat we ons kind echt steeds leuker vinden worden.
Daarna zijn we in slaap gevallen. Ik sliep weer voor geen meter. Het lukte me gewoon niet om in slaap te komen en daarna werd ik automatisch om 5:00 wakker. Wat een gedoe.
De dag was wel heel leuk en het was idd ontspannen weg gaan zonder dat we eerst ons kind naar Scheveningen moesten brengen.
Het hoogte punt van mijn dag was toen mijn moeder Elora even langs bracht. Wel vond ik het jammer dat Elora nogal stilletjes wordt als er veel onbekende mensen zijn. Ze kijkt dan maar een beetje suf voor zich uit... iets wat ik nou niet echt leuk vind. Maar goed, ik kon haar toch even knuffelen. Ze leek ook helemaal niet zo blij om me te zien. Dan kun je zeggen; ach het is een baby, maar ik hoef haar normaal alleen maar aan te kijken en ze gaat al lachen. Dan zoekt ze me ook vaak met haar ogen tussen de mensen. Dit keer zei ze geen boe of bah en keek ze maar een beetje naar de grond. Ik vertelde mezelf dat ik me niet aan moest stellen en heb er verder maar gewoon niet te veel over nagedacht. Het borstvoeding geven ging voor geen meter en daardoor waren wel mijn borsten gevuld maar niet ontladen. Dit ging na een paar uur echt ontzettend veel pijn doen.
Daan en ik waren lekker vroeg naar huis gegaan en ook heerlijk op tijd gaan slapen. (Nadat ik natuurlijk eerst gekolfd had)
Als een verliefde puber werd ik de volgende dag wakker... ik mocht mijn kind weer gaan halen. De vlindertjes schoten door mijn buik en tot het ongenoegen van een vermoeide en een beetje chaggerijnige Daan, was ik helemaal “Giddy”. Ik kon niet wachten.
Het was ook heerlijk om haar weer bij me te hebben. Ik mocht haar “live” voeden en voelde me weer helemaal blij. Dit keer was ze wel blij om me te zien en kreeg ik een aantal stralende lachjes.
Na het voeden was het tijd om te gaan. We propten alles, behalve de kinderwagen, want die paste niet meer, in de auto en gingen op pad. Elora heeft bijna de hele reis geslapen. Het was heel erg leuk en mijn moeder en ik konden smakelijk om haar lachen. Mamma en ik zaten achterin met Elora en de mannen zaten voorin. Alles met Elora is leuk, zelfs een lange autoreis waarbij de veiligheidsgordel subtiel bezig was mij de keel te snoeren.
Onze bestemming was Tante Jannie, de zus van mijn vader, en Oom Eppo, haar man. Daar waren haar zoon, Eppo jr, en zijn vrouw Nurhan met hun dochter Dorien, die 5 dagen ouder is als Elora. Ik geloofde mijn ogen niet toen ik dit kleine popje zag. Dorien was een heel smal klein meisje... dat was nog eens wat anders dat die hollands glorie van ons. Ze leek dus veel kleiner terwijl ze zelfs ietsje langer was. Ik was meteen verliefd... maar ik ben geloof ik tegenwoordig op alle babies verliefd, want ze doen me aan mijn eigen schoonheid denken. Dorien was een heel wijs meisje die iedereen doordringend aankeek.
Elora sloeg helaas weer dicht met al die vreemde gezichten en leek half apatisch. Ik vond het jammer, want als moeder wil je toch even pronken met je kind. En juist wat mijn dochter zo bijzonder maakt, het vele praten en de verschillende geluidjes... hield ze stil. Normaal maakt Elora graag oogcontact, ook dit deed ze nu niet en stilletjes keek ze naar haar tenen. Bizar dat zo’n klein grietje al een vorm van verlegenheid heeft.
Het was de 3 dagen dat wij in Groningen waren heerlijk weer. We hebben Elora lekker veel buiten laten zitten en slapen. Er was een handige kinderwagen waar ze even in mocht liggen en zo wist mijn moeder Elora ook buiten in slaap te wiegen. Door alle drukte sliep ze voor geen meter. De eerste dag had ik haar even in het wiegje van tante Jannie mogen leggen, maar ik had al snel door dat ze daar dus niet in sliep. Ik hield haar liever in het oog, vooral met dat benauwde weer, dus daarna heeft ze bijna alleen in de kinderwagen geslapen en een enkele keer in het opklapbedje wat we hadden meegenomen.
’s Nachts haalde ze haar slaapjes weer in door telkens 9 tot 10 uur te slapen. Wij hadden een grote hotelkamer. Er stond een bedje voor Elora in dat best groot was. Ze ging telkens braaf slapen. Op dinsdag ochten schijnt ze nogal een drama geweest te zijn. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet heb meegemaakt, want ik lag te slapen. Daan probeerde haar om 7:00 een koude fles te geven. Mijn moeder hoorde hem op de gang en nam Elora van hem over. Maar onze diva heeft een keel op gezet en toen is pappa haar maar gaan halen.
Ik merkte ook dat Elora tijdens ons uitje heel erg naar bekende gezichten zocht. Ze zocht haar opa telkens op, maar ook hield ze mij goed in de smiezen. Alsof ze bang was dat ik haar achter zou laten ofzo. Ze heeft niet veel met anderen mensen gelachen of gebabbeld, al heeft Eppo jr haar heel hard aan het schateren gekregen. En ook heel lang. Normaal is het lachen na een minuut of 2 wel een beetje over en gaat ze over in glimlachen, maar ik denk dat ze het nu dik 5 minuten heeft uitgehouden. Het was om een poppekast pop van geloof ik een wasbeertje. Toen ze deze zag schaterde ze het heel hard uit. Ze ging ook spontaan haar geluidjes maken. Eppo moest er om lachen en vond haar net een vogeltje, omdat ze hele hoge toontjes maakt en ook gebruik maakt van haar rollende R.
Nog iets bijzonders was dat ze voor het eerst vers fruit heeft gegeten. Ik ben er eigenlijk een groot voorstander van, maar omdat ik niet zo handig ben met dat soort dingen klaar maken, heb ik voor de eerste maanden maar voor potjes gekozen... dan weet je zeker dat het goed zit. Kinderen mogen namelijk niet alles op deze leeftijd. Maar de zelfgemaakte appelmoes ging er in als zoete koek. Als een hongerig vogeltje deed ze haar mondje open als het lepeltje voorbij kwam. Toen ik Elora en Dorien om en om wat eten gaf, zat Elora al op Dorien haar beurt naar me te happen. Het was zo snoepig.
De reis terug voelde langer dan de heenreis. We hebben nog even iets onderweg gegeten en Elora kreeg een dikke fles. Het laatste stukje was ze boos en zeurderig. Wat bizar was, dat ik voorin zat (ik werd namelijk achterin steeds wagenziek) en toen we van Scheveningen naar huis reden ben ik weer achterin gaan zitten... en plots was Elora haar slechte bui ook verdwenen. Ze zeurde helemaal niet meer maar lag vriendelijk naar me te lachen.
Eenmaal thuis werd Elora al enthousiast toen de voordeur open ging. Toen ik met haar naar de slaapkamer liep om haar te voeden was ze helemaal niet meer te houden. Ze stuiterde alle kanten op, zo blij was ze met de bekende omgeving.
Terwijl ik haar de borst probeerde te geven (ze was te vrolijk voor een serieuze maaltijd) pakte Daan de auto uit. Ik had al tussen de post gezien dat er een pakje was bezorgd bij een van de buren. Daan ging het pakje halen. Ik hoorde hem al iets zeggen over: “vreemd” toen hij thuis kwam. Ik kon me ook niet herinneren of we iets verwachtte. Toen hij de trap op kwam zag ik een enorm gevaarte in zijn handen die ingepakt was in 2 vuilniszakken. Ik zag aan de vorm dat het een enorme beer was.
Eenmaal uitgepakt zagen we dat we gelijk hadden. Het was een enorme beer met allemaal hartjes in zijn poten. Hij was echt gaaf en denk ik wel 2/3 van mijn lengte. De beer kwam van Elora haar andere opa, de vader van Daan. We hebben haar gelijk bij de beer neer gezet en wat leuke foto’s gemaakt. Een van die foto’s hebben we als bedankkaartje gebruikt, want het was echt een gaaf cadeau.
En zo liep ons mini vakantietje af met een grote beer.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "De dag na de minivakantie" 11-07-2007 @ 16:43
Ik moet nog een heel verslag schrijven over de mini vakantie die we hebben gehad met Elora, ons eerste uitje voor een paar daagjes... maar dat komt nog, het is namelijk best veel.
Ik wilde toch eerst even schrijven over vandaag... de dag na de mini vakantie.
Elora was duidelijk blij dat ze weer thuis was. Ze werd plots heel lacherig en baldadig en begon luidkeels te brabbelen toen we onze slaapkamer in liepen. Je kon duidelijk zien dat ze het herkende.
Ons kleine meisje had ook heel wat slaap in te halen. Ze heeft vannacht van 20:00 tot 6:30 geslapen. Alleen, net als de dag ervoor werd ze even om 20:30 wakker. Ze schreeuwde het uit. Wat er nou precies was, weet ik nog steeds niet, maar het leek wel op een nachtmerrie. Misschien toch te veel indrukken gehad.
Na haar een minuutje getroost te hebben, viel ze op mijn arm al weer in slaap en heb ik haar zachtjes terug gelegd. Verder heb ik haar tot de volgende ochtend niet meer gehoord. Om 6:30 heb ik haar aan de borst gelegd (ik vraag me af hoe lang dat nog gaat, want ik voel dat mijn voeding sterk af begint te nemen) en om 7:00 heb ik haar weer half slapend in bed gelegd. Ze heeft tot 10:00 doorgeslapen... en nog verbazingwekkender... IK OOK! Heerlijk. Het bizarre was, dat ik nog moe was toen ik wakker was en Elora ook. Ik heb haar een fles gegeven om 10:00 en rond 11:00 zat ze al weer te gapen en in haar ogen te wrijven.... terug naar bed dus. Om 11:45 was ze weer wakker... maar nog steeds moe. Ik besloot haar maar een hapje te geven. Heel spannend heb ik haar bloemkool gegeven. Dat ging redelijk al was ze er duidelijk niet weg van. Na een aantal happen moest ze niet meer en besloot ik het later weer te proberen. Ik heb haar om 12:30 maar weer een fles gegeven, want ze had duidelijk honger. Om 13:00 heb ik haar maar weer in bed gelegd.
14:00 melde mevrouw zich weer, maar ze bleek nog steeds moe. Ze lag in haar ogen te wrijven terwijl ze al dik 5 minuten aan het babbelen was geweest voor ik haar ging pakken. Ik heb haar luier verschoond en haar toch maar weer terug gelegd. Ze viel bijna meteen in slaap en om 15:00 was ze eindelijk echt wakker.
Elora was meteen het zonnetje in huis op zo'n regenachtige dag. Ze straalde, brabbelde en lachte naar me. Ik besloot weer een beetje bloemkool te proberen. Ze nam een paar happen en probeerde al snel als ik met het lepeltje de restjes van haar mond afschraapte, het eten in haar mond terug op het lepeltje te duwen. Ook deed ze niet echt haar mond open en blokkeerde ze de boel met haar tong. Geen success dus... tot dat ik ineens bedacht: Ik zit mijn kind gewoon koude bloemkool te voeren... dat is ook niet lekker. Een klein beetje in de magnetron proberen dan maar. Het prutje kwam er veel te heet uit en ik had (omdat ik haar niet alleen op het bed wilde laten om naar beneden voor een bordje te lopen) even een van haar stapelbekertjes gepakt met een doekje eronder (er zit namelijk een minigaatje in)
Snel mengde ik wat koude bloemkool er door heen en we konden het weer proberen. Dit ging al een stuk beter. Ik weet niet of ze het echt lekker vond, maar vies in ieder geval niet. Ze deed weer netjes haar mond open en slikte het ook door. Ik heb in totaal een half klein potje er in weten te krijgen toen ze weer ging kliederen. Maar ik was best trots, want zo'n heel potje is haar zelfs niet met fruit gelukt. Ik mis wel de zelfgemaakte appelmoes van tante Jannie, want die ging er in als koek. Dus dat moeten we eerdaags zelf maar proberen.
Ongeveer een half uurtje na het bloemkool hapje lustte madam wel weer een flesje. Daarna hebben we nog even gespeeld, ze was de vrolijkheid zelve... maar al snel gingen de handjes weer verwoed in haar oogjes wrijven en was het al weer tijd om naar bed te gaan. Dit maal had ze het tot 16:30 uitgehouden... maar toch erg kort voor haar doen, vooral omdat ze zoveel slaapt.
Vanavond hebben we al weer een uitje, dus ze zal voorlopig nog even uit haar doen blijven. Mijn moeder en ik gaan naar Harry Potter. Ik heb er wel zin in!
Ik wilde toch eerst even schrijven over vandaag... de dag na de mini vakantie.
Elora was duidelijk blij dat ze weer thuis was. Ze werd plots heel lacherig en baldadig en begon luidkeels te brabbelen toen we onze slaapkamer in liepen. Je kon duidelijk zien dat ze het herkende.
Ons kleine meisje had ook heel wat slaap in te halen. Ze heeft vannacht van 20:00 tot 6:30 geslapen. Alleen, net als de dag ervoor werd ze even om 20:30 wakker. Ze schreeuwde het uit. Wat er nou precies was, weet ik nog steeds niet, maar het leek wel op een nachtmerrie. Misschien toch te veel indrukken gehad.
Na haar een minuutje getroost te hebben, viel ze op mijn arm al weer in slaap en heb ik haar zachtjes terug gelegd. Verder heb ik haar tot de volgende ochtend niet meer gehoord. Om 6:30 heb ik haar aan de borst gelegd (ik vraag me af hoe lang dat nog gaat, want ik voel dat mijn voeding sterk af begint te nemen) en om 7:00 heb ik haar weer half slapend in bed gelegd. Ze heeft tot 10:00 doorgeslapen... en nog verbazingwekkender... IK OOK! Heerlijk. Het bizarre was, dat ik nog moe was toen ik wakker was en Elora ook. Ik heb haar een fles gegeven om 10:00 en rond 11:00 zat ze al weer te gapen en in haar ogen te wrijven.... terug naar bed dus. Om 11:45 was ze weer wakker... maar nog steeds moe. Ik besloot haar maar een hapje te geven. Heel spannend heb ik haar bloemkool gegeven. Dat ging redelijk al was ze er duidelijk niet weg van. Na een aantal happen moest ze niet meer en besloot ik het later weer te proberen. Ik heb haar om 12:30 maar weer een fles gegeven, want ze had duidelijk honger. Om 13:00 heb ik haar maar weer in bed gelegd.
14:00 melde mevrouw zich weer, maar ze bleek nog steeds moe. Ze lag in haar ogen te wrijven terwijl ze al dik 5 minuten aan het babbelen was geweest voor ik haar ging pakken. Ik heb haar luier verschoond en haar toch maar weer terug gelegd. Ze viel bijna meteen in slaap en om 15:00 was ze eindelijk echt wakker.
Elora was meteen het zonnetje in huis op zo'n regenachtige dag. Ze straalde, brabbelde en lachte naar me. Ik besloot weer een beetje bloemkool te proberen. Ze nam een paar happen en probeerde al snel als ik met het lepeltje de restjes van haar mond afschraapte, het eten in haar mond terug op het lepeltje te duwen. Ook deed ze niet echt haar mond open en blokkeerde ze de boel met haar tong. Geen success dus... tot dat ik ineens bedacht: Ik zit mijn kind gewoon koude bloemkool te voeren... dat is ook niet lekker. Een klein beetje in de magnetron proberen dan maar. Het prutje kwam er veel te heet uit en ik had (omdat ik haar niet alleen op het bed wilde laten om naar beneden voor een bordje te lopen) even een van haar stapelbekertjes gepakt met een doekje eronder (er zit namelijk een minigaatje in)
Snel mengde ik wat koude bloemkool er door heen en we konden het weer proberen. Dit ging al een stuk beter. Ik weet niet of ze het echt lekker vond, maar vies in ieder geval niet. Ze deed weer netjes haar mond open en slikte het ook door. Ik heb in totaal een half klein potje er in weten te krijgen toen ze weer ging kliederen. Maar ik was best trots, want zo'n heel potje is haar zelfs niet met fruit gelukt. Ik mis wel de zelfgemaakte appelmoes van tante Jannie, want die ging er in als koek. Dus dat moeten we eerdaags zelf maar proberen.
Ongeveer een half uurtje na het bloemkool hapje lustte madam wel weer een flesje. Daarna hebben we nog even gespeeld, ze was de vrolijkheid zelve... maar al snel gingen de handjes weer verwoed in haar oogjes wrijven en was het al weer tijd om naar bed te gaan. Dit maal had ze het tot 16:30 uitgehouden... maar toch erg kort voor haar doen, vooral omdat ze zoveel slaapt.
Vanavond hebben we al weer een uitje, dus ze zal voorlopig nog even uit haar doen blijven. Mijn moeder en ik gaan naar Harry Potter. Ik heb er wel zin in!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "brief aan Elora" 06-07-2007 @ 14:03
Lieve Elora,
Je bent vandaag precies 19 weken oud. Wat gaat de tijd toch snel... maar ja “time flies when you are having fun”. Voor mij ben je al weer een hele dame, al vinden anderen je nog heel klein. Je bent een lief en vrolijk kind, zelfs nu je midden in een groeistuipje zit. Je kan ook al zo veel.
Dit zijn de dingen die je nu met 19 weken kan en doet:
Je lacht veel, mamma hoeft maar naar je te lachen en ze krijgt een big-smile terug. Dit doe je niet voor iedereen, bij de meeste mensen moet je even de kat uit de boom kijken. Toch lach je steeds vaker en makkelijker naar vreemden. Mamma is toch wel speciaal, die krijgt de meeste lachjes. Ze zijn niet altijd met geluid. Als je lacht maak je een beetje een vreemd geluid dat eigenlijk best op je huilgeluidjes lijkt. Als je je gezicht niet ziet, dan is het moeilijk te onderscheiden of je nu lacht of huilt... maar als je je gezicht wel ziet is er geen twijfel mogenlijk. Soms hebben we samen intieme schater momentjes. Dat is mamma’s favoriete deel van de dag.
Je babbelt heel veel. Dit doe je al best lang, maar je geluidjes lijken steeds meer op woordjes. Als ik tegen je praat, reageer je. Soms moet je heel hard lachen als mamma iets tegen je zegt. Nu in je “sprongetje” praat je iets minder tegen me. Je houdt nog wel hele verhalen tegen de knuffels, de baby-gym of wat dan ook om je heen. Maar naar mij luister je nu meer. Als je praat doe je dit in verschillende tonen. Als je vrolijk bent maak je baldadige geluidjes. Je kan ineens heel hard AAHH roepen en speelt veel met het harder en zachter klinken van je stem. Je speelt dan ook graag met de rollende R en zegt woorden die verdacht veel op “Agree” lijken. Soms ben je in een boze bui. Dan horen we vooral mmmmmm en oeh geluiden. Als je in een lieve bui ben kijk je heel verlegen en maak je meer een soort “ghuh” geluidjes.
Ik merk dat je me veel observeerd. Alles wat ik doe is interessant.Vooral eten vind je erg leuk om te zien. Je probeert ook alles vast te pakken en te voelen.Vooral voelboekjes vind je erg leuk momenteel. Je kan heel erg lachen als ik met een knuffelbeestje voor je ogen wiebel en stemmetjes doe. Je tuit je lippen al van te voren als je ergens aan wilt likken of een hapje van wilt nemen. Alles moet ook even geproeft worden. Je pakt graag mamma’s hand en stopt haar vingers in je mond. Je praat ook luidruchtig tegen mijn hand. Als je op je rug ligt en ik spreid mijn vingers en doe dan mijn hand weer dicht etc, moet je heel hard lachen.
Je vind kusjes heerlijk. Vooral als ik “rasberries” op je wang of lippen blaas. Je doet je mond al open in afwachting. Als ik met mijn haar in je gezicht kriebel moet je lachen. Je gaat al klaar liggen als ik met mijn hoofd naar je toe kom en hoopt dat je mijn haar even in je mond kan doen.
Mijn gezicht is speelgoed voor jou, je voelt aan mijn mond, mijn onderlip en mijn neus. Mijn haar pak je ook vaak zo stevig vast dat je een aantal haren uit mijn hoofd trekt en die moet ik dan weer uit je vingertjes peuteren. We doen samen spelletjes om ons gezicht te ontdekken. Ik vertel je waar mijn neus, mijn ogen, mijn oren en mijn mond zijn. Wat mijn haar is en dan doen we het bij jou voor.
Als je bij me aan de borst drinkt doe je het liefst je hand over je ogen. Als het je lukt trek je mijn t-shirt over je hoofd heen. Je houdt van privacy J
Soms ben je erg druk en rol je als een krokodil heen en weer. Dan doe je me vaak erg pijn. Je kan ook krabben en knijpen tijdens het drinken en hebt ook graag een vinger vast. Je hebt over het algemeen rustig je ogen dicht en wilt niets van de buitenwereld weten, maar soms ben je heel erg allert en dan is het voor mij nogal een drama. Als je zo ontspannen bent en het is tijd om te wisselen van borst ga je heel hard klagen. Het is een schattig gezicht en ook een beetje zielig.
Op de commode is het tegenwoordig feest. Vroeger vond je het omkleden werkelijk verschrikkelijk, maar nu kan je er hard om lachen. Al vind je het nog steeds niet leuk om iets over je hoofd getrokken te krijgen. Zelfs niet als mamma er een kiekeboe spelletje van maakt. Alle luiers hebben plaatjes erop en die bekijken we samen aandachtig. Ze maken geluidjes als jij er met je vingers overheen krabt en dat vind je geweldig. Nu geef ik je sinds kort iets om mee te spelen op de commode. Je hebt een rammelaar, maar die is nog erg hard en daar sla je jezelf soms mee, dus die geeft mamma liever niet. Je bent er wel gek op. Er zit een poesje met balletjes in het midden en je doet je best om het poesje te likken maar er zit een plastic bel omheen. Verder krijg je wel eens een knuffeltje, zoals George de Giraf of Bruno de Beer. Die worden ook met liefde afgelebberd. Dan hebben we ook nog een klein badboekje van Nijntje. Als een oud wijf blader je die door, tot dat je er genoeg van hebt en dan verdwijnt ook een deel van het boekje in je hapgrage mondje.
In het water ben je het baldadigst. We gaan met je babyzwemmen, je nanna en ik en je vind het super. Onderwater gaan vind je niet zo leuk. Je weet dat we eerst oogcontact met je maken voordat we onderwater gaan, dus zorg je ervoor dat je beslist geen oogcontact maakt. Doe je dat per ongeluk toch en gaan we onderwater kom je met een geschrokken gezicht boven. Grote ogen en het puntje van je tong steekt dan uit je mond.
Ook in bad ben je baldadig. Je spettert en trapt net als in het zwembad alle kanten op. Mamma moet eerst allemaal handdoeken op de grond neerleggen als je in je eigen bad gaat. Je schopt ongeveer 1/3 van het badwater eruit. En dit doe je met een wilde blik in je ogen en een halve glimlach.
Liedjes zingen is favoriet. Op dit moment heb je duidelijk voorkeur voor het liedje: Teddy Bear picnic. Je gaat er stralend van lachen als pappa en/ of ik het zingen. Soms zing je mee met liedjes of wijsjes, maar verder dan “huh huh” kom je niet. Als je huilt kan ik je ook het beste troosten met een liedje. Dan wil je rechtop tegen me aangehouden worden en moet ik een beetje (heel zachtjes) heen en weer wiegen en tegen je zingen. Dit helpt zelfs tegen die vreselijke prik. Je huilt niet veel, je houdt meer van zeuren als je iets niet leuk vindt. Maar als je huilt ben je ook zo weer getroost. Ik hoef je vaak alleen maar op te pakken. Alleen als het echt heel erg is, of je hebt heel lang gehuild, dan wil je nog wel eens na snikken op mijn arm. Maar zelfs dan is het zo voorbij. Dit werkt trouwens niet bij iedereen. Bij mij ben je echt het snelst stil. Ik moet me soms ook inhouden als je huilt bij bijvoorbeeld je vader of je nanna, om je uit hun handen te trekken en je zelf te troosten.
Je bent alleen ontroostbaar als je wilt eten. Daar word je zelfs erg driftig van. Dat vind ik niet zo leuk, maar ik kan er weinig aan doen. Als ik zeg: “UH! Niet huilen!” werkt dat soms wel, maar vaak maar heel kort en zet je het een paar seconden later weer op een gillen. Je loopt helemaal rood aan en huilt dikke tranen van verdriet. En dit terwijl het flesje bereiden meestal maar een minuutje duurt... maar dat maakt niet uit.
Je eet het flesje vaak ook gulzig leeg. Ik moet het ook niet in mijn bolle kop halen om het flesje even uit je mond te halen tijdens de voeding. Dan krijg ik meteen commentaar. “Don’t mess with my food, lady!”
We hebben een vast ritueel om naar bed te gaan. Alleen het boekje lezen doe ik niet meer elke keer, want dat kan soms net even iets te lang zijn. Maar verder zingen we voor je en wiegen we je een beetje. Dan word je in bed gelegd, doen we je slaapzak aan en krijg je een speentje in je mond. Je hebt een speeldoosje in je bed en die draaien we dan op. Dan gaat de klamboe dicht en moet je slapen. Je kan maar zelden gelijk in slaap vallen. Vaak praat je nog even tegen van alles en nog wat. Soms mopper je zelfs en heel af en toe ga je huilen. En als je gaat huilen doe je dat vaak dan al als ik je neerleg. Dan moet ik je eerst troosten maar zodra ik wegloop komen de tranen toch. Meestal is het met 5 minuten bekeken en huil je niet heel hard. Een enkele keer zet je een enorme keel op en houd je het langer vol. Dan is mamma helemaal ongerust. Soms is het voor een reden (zoals dat je in je broek hebt gepoept) maar soms ook gewoon niet. Het maakt het er niet leuker op.
Je wordt vaak vrolijk wakker. Ik hoor je dan brabbelen op de babyfoon. Als ik je dan ga halen krijg ik meestal een dikke glimlach en rek je je lekker even uit. Dat vind ik zo’n leuk gezicht. Een enkele keer word je boos en huilend wakker. Maar meestal ben je zo te troosten.
Vandaag heb ik iets nieuws ontdekt, als ik zeg: “Look at mommy” kijk je naar me en als ik zeg “Look at my hand” kijk je naar mijn hand. Dit gaat trouwens niet zo vlot als het klinkt hoor. Ik moet het nog vaak herhalen en soms ben je echt even de kluts kwijt. Maar je deed het wel overtuigend genoeg dat ik door heb dat je wel iets ervan snapt.
Je bent soms supereigenwijs. Als mamma een nieuw trucje op film wil vastleggen doe je het plots niet meer. Zoals laatst toen je de banaan in mamma’s gezicht sputterde. Je deed het niet voor de camera, maar toen ik hem na een minuut of 10 uitzette, ging je plots weer sputteren. Gelukkig blijf je nu wel lachen als ik het fototoestel of de camera pak. Anders zouden mensen me denk ik niet geloven als ik zeg dat mijn kind de hele dag door lacht. Want dat doe je echt.
Je kan vast nog veel meer dingen, die me nu gewoon even ontschieten. Maar wat je vooral kan is mij heel erg blij maken.
Je bent vandaag precies 19 weken oud. Wat gaat de tijd toch snel... maar ja “time flies when you are having fun”. Voor mij ben je al weer een hele dame, al vinden anderen je nog heel klein. Je bent een lief en vrolijk kind, zelfs nu je midden in een groeistuipje zit. Je kan ook al zo veel.
Dit zijn de dingen die je nu met 19 weken kan en doet:
Je lacht veel, mamma hoeft maar naar je te lachen en ze krijgt een big-smile terug. Dit doe je niet voor iedereen, bij de meeste mensen moet je even de kat uit de boom kijken. Toch lach je steeds vaker en makkelijker naar vreemden. Mamma is toch wel speciaal, die krijgt de meeste lachjes. Ze zijn niet altijd met geluid. Als je lacht maak je een beetje een vreemd geluid dat eigenlijk best op je huilgeluidjes lijkt. Als je je gezicht niet ziet, dan is het moeilijk te onderscheiden of je nu lacht of huilt... maar als je je gezicht wel ziet is er geen twijfel mogenlijk. Soms hebben we samen intieme schater momentjes. Dat is mamma’s favoriete deel van de dag.
Je babbelt heel veel. Dit doe je al best lang, maar je geluidjes lijken steeds meer op woordjes. Als ik tegen je praat, reageer je. Soms moet je heel hard lachen als mamma iets tegen je zegt. Nu in je “sprongetje” praat je iets minder tegen me. Je houdt nog wel hele verhalen tegen de knuffels, de baby-gym of wat dan ook om je heen. Maar naar mij luister je nu meer. Als je praat doe je dit in verschillende tonen. Als je vrolijk bent maak je baldadige geluidjes. Je kan ineens heel hard AAHH roepen en speelt veel met het harder en zachter klinken van je stem. Je speelt dan ook graag met de rollende R en zegt woorden die verdacht veel op “Agree” lijken. Soms ben je in een boze bui. Dan horen we vooral mmmmmm en oeh geluiden. Als je in een lieve bui ben kijk je heel verlegen en maak je meer een soort “ghuh” geluidjes.
Ik merk dat je me veel observeerd. Alles wat ik doe is interessant.Vooral eten vind je erg leuk om te zien. Je probeert ook alles vast te pakken en te voelen.Vooral voelboekjes vind je erg leuk momenteel. Je kan heel erg lachen als ik met een knuffelbeestje voor je ogen wiebel en stemmetjes doe. Je tuit je lippen al van te voren als je ergens aan wilt likken of een hapje van wilt nemen. Alles moet ook even geproeft worden. Je pakt graag mamma’s hand en stopt haar vingers in je mond. Je praat ook luidruchtig tegen mijn hand. Als je op je rug ligt en ik spreid mijn vingers en doe dan mijn hand weer dicht etc, moet je heel hard lachen.
Je vind kusjes heerlijk. Vooral als ik “rasberries” op je wang of lippen blaas. Je doet je mond al open in afwachting. Als ik met mijn haar in je gezicht kriebel moet je lachen. Je gaat al klaar liggen als ik met mijn hoofd naar je toe kom en hoopt dat je mijn haar even in je mond kan doen.
Mijn gezicht is speelgoed voor jou, je voelt aan mijn mond, mijn onderlip en mijn neus. Mijn haar pak je ook vaak zo stevig vast dat je een aantal haren uit mijn hoofd trekt en die moet ik dan weer uit je vingertjes peuteren. We doen samen spelletjes om ons gezicht te ontdekken. Ik vertel je waar mijn neus, mijn ogen, mijn oren en mijn mond zijn. Wat mijn haar is en dan doen we het bij jou voor.
Als je bij me aan de borst drinkt doe je het liefst je hand over je ogen. Als het je lukt trek je mijn t-shirt over je hoofd heen. Je houdt van privacy J
Soms ben je erg druk en rol je als een krokodil heen en weer. Dan doe je me vaak erg pijn. Je kan ook krabben en knijpen tijdens het drinken en hebt ook graag een vinger vast. Je hebt over het algemeen rustig je ogen dicht en wilt niets van de buitenwereld weten, maar soms ben je heel erg allert en dan is het voor mij nogal een drama. Als je zo ontspannen bent en het is tijd om te wisselen van borst ga je heel hard klagen. Het is een schattig gezicht en ook een beetje zielig.
Op de commode is het tegenwoordig feest. Vroeger vond je het omkleden werkelijk verschrikkelijk, maar nu kan je er hard om lachen. Al vind je het nog steeds niet leuk om iets over je hoofd getrokken te krijgen. Zelfs niet als mamma er een kiekeboe spelletje van maakt. Alle luiers hebben plaatjes erop en die bekijken we samen aandachtig. Ze maken geluidjes als jij er met je vingers overheen krabt en dat vind je geweldig. Nu geef ik je sinds kort iets om mee te spelen op de commode. Je hebt een rammelaar, maar die is nog erg hard en daar sla je jezelf soms mee, dus die geeft mamma liever niet. Je bent er wel gek op. Er zit een poesje met balletjes in het midden en je doet je best om het poesje te likken maar er zit een plastic bel omheen. Verder krijg je wel eens een knuffeltje, zoals George de Giraf of Bruno de Beer. Die worden ook met liefde afgelebberd. Dan hebben we ook nog een klein badboekje van Nijntje. Als een oud wijf blader je die door, tot dat je er genoeg van hebt en dan verdwijnt ook een deel van het boekje in je hapgrage mondje.
In het water ben je het baldadigst. We gaan met je babyzwemmen, je nanna en ik en je vind het super. Onderwater gaan vind je niet zo leuk. Je weet dat we eerst oogcontact met je maken voordat we onderwater gaan, dus zorg je ervoor dat je beslist geen oogcontact maakt. Doe je dat per ongeluk toch en gaan we onderwater kom je met een geschrokken gezicht boven. Grote ogen en het puntje van je tong steekt dan uit je mond.
Ook in bad ben je baldadig. Je spettert en trapt net als in het zwembad alle kanten op. Mamma moet eerst allemaal handdoeken op de grond neerleggen als je in je eigen bad gaat. Je schopt ongeveer 1/3 van het badwater eruit. En dit doe je met een wilde blik in je ogen en een halve glimlach.
Liedjes zingen is favoriet. Op dit moment heb je duidelijk voorkeur voor het liedje: Teddy Bear picnic. Je gaat er stralend van lachen als pappa en/ of ik het zingen. Soms zing je mee met liedjes of wijsjes, maar verder dan “huh huh” kom je niet. Als je huilt kan ik je ook het beste troosten met een liedje. Dan wil je rechtop tegen me aangehouden worden en moet ik een beetje (heel zachtjes) heen en weer wiegen en tegen je zingen. Dit helpt zelfs tegen die vreselijke prik. Je huilt niet veel, je houdt meer van zeuren als je iets niet leuk vindt. Maar als je huilt ben je ook zo weer getroost. Ik hoef je vaak alleen maar op te pakken. Alleen als het echt heel erg is, of je hebt heel lang gehuild, dan wil je nog wel eens na snikken op mijn arm. Maar zelfs dan is het zo voorbij. Dit werkt trouwens niet bij iedereen. Bij mij ben je echt het snelst stil. Ik moet me soms ook inhouden als je huilt bij bijvoorbeeld je vader of je nanna, om je uit hun handen te trekken en je zelf te troosten.
Je bent alleen ontroostbaar als je wilt eten. Daar word je zelfs erg driftig van. Dat vind ik niet zo leuk, maar ik kan er weinig aan doen. Als ik zeg: “UH! Niet huilen!” werkt dat soms wel, maar vaak maar heel kort en zet je het een paar seconden later weer op een gillen. Je loopt helemaal rood aan en huilt dikke tranen van verdriet. En dit terwijl het flesje bereiden meestal maar een minuutje duurt... maar dat maakt niet uit.
Je eet het flesje vaak ook gulzig leeg. Ik moet het ook niet in mijn bolle kop halen om het flesje even uit je mond te halen tijdens de voeding. Dan krijg ik meteen commentaar. “Don’t mess with my food, lady!”
We hebben een vast ritueel om naar bed te gaan. Alleen het boekje lezen doe ik niet meer elke keer, want dat kan soms net even iets te lang zijn. Maar verder zingen we voor je en wiegen we je een beetje. Dan word je in bed gelegd, doen we je slaapzak aan en krijg je een speentje in je mond. Je hebt een speeldoosje in je bed en die draaien we dan op. Dan gaat de klamboe dicht en moet je slapen. Je kan maar zelden gelijk in slaap vallen. Vaak praat je nog even tegen van alles en nog wat. Soms mopper je zelfs en heel af en toe ga je huilen. En als je gaat huilen doe je dat vaak dan al als ik je neerleg. Dan moet ik je eerst troosten maar zodra ik wegloop komen de tranen toch. Meestal is het met 5 minuten bekeken en huil je niet heel hard. Een enkele keer zet je een enorme keel op en houd je het langer vol. Dan is mamma helemaal ongerust. Soms is het voor een reden (zoals dat je in je broek hebt gepoept) maar soms ook gewoon niet. Het maakt het er niet leuker op.
Je wordt vaak vrolijk wakker. Ik hoor je dan brabbelen op de babyfoon. Als ik je dan ga halen krijg ik meestal een dikke glimlach en rek je je lekker even uit. Dat vind ik zo’n leuk gezicht. Een enkele keer word je boos en huilend wakker. Maar meestal ben je zo te troosten.
Vandaag heb ik iets nieuws ontdekt, als ik zeg: “Look at mommy” kijk je naar me en als ik zeg “Look at my hand” kijk je naar mijn hand. Dit gaat trouwens niet zo vlot als het klinkt hoor. Ik moet het nog vaak herhalen en soms ben je echt even de kluts kwijt. Maar je deed het wel overtuigend genoeg dat ik door heb dat je wel iets ervan snapt.
Je bent soms supereigenwijs. Als mamma een nieuw trucje op film wil vastleggen doe je het plots niet meer. Zoals laatst toen je de banaan in mamma’s gezicht sputterde. Je deed het niet voor de camera, maar toen ik hem na een minuut of 10 uitzette, ging je plots weer sputteren. Gelukkig blijf je nu wel lachen als ik het fototoestel of de camera pak. Anders zouden mensen me denk ik niet geloven als ik zeg dat mijn kind de hele dag door lacht. Want dat doe je echt.
Je kan vast nog veel meer dingen, die me nu gewoon even ontschieten. Maar wat je vooral kan is mij heel erg blij maken.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "karakter" 05-07-2007 @ 17:57
"Tja, er zit een karaktertje in" zegt de moeder verontschuldigend tegen mij terwijl haar zoontje van 1 1/2 gillend op de grond ligt te spartelen omdat hij geen koekje kreeg, "Maar dat vind ik juist zo leuk aan hem" voegt ze er nog aan toe.
Ik kan me deze (en meerdere vergelijkbare) situatie(s) nog goed voor de geest halen.
"Karakter, mijn kont" dacht ik dan, "Dat kind is gewoon verwend"
Toen ik zwanger was had ik een ideaal beeld van hoe mijn kind zou zijn. Ze zou net worden als ik, een hele rustige baby. Weinig bewegen maar vroeg praten.
Dit is niet helemaal het geval met mijn kind... Dat vroege praten wel, ze babbelt me de oren van de kop. Maar ze is druk... HEEL druk.
Als iemand me nu zeg: "Goh, daar zit wel een karaktertje in he?" dan gaan mijn nekharen al staan. Ik associeer dat "karakter" met vervelende verwende kinderen. En dat is mijn kind niet... integendeel! Als Elora begint met jengelen, zo klein als ze is, en ik zeg: "UH, niet huilen" dan stopt ze heel vaak. (niet altijd natuurlijk het is ook geen robot, maar vaak genoeg om te weten dat het geen toeval is)
Elora lacht en flirt en brabbelt. Ze is een super gezellig kind... en idd er zit wel een karakter in. Een leuk karakter, al heeft ze als ieder mens ook haar minder leuke kanten.
Laten we eerlijk zijn... ze heeft absoluut geen geduld. Als ze moet wachten tegenwoordig op de fles wordt ze echt link. Haar driftige gegil doet de muren schudden het houdt niet op tot je de fles in haar mond duwt. Als ze dat doet heb ik niet zo iets van "Ach het is haar karaktertje" maar meer van "Wacht maar dame, als je me straks begrijpt gaan we eerst dit gedram aanpakken... want dit hoef van mij niet!"
Toch is mijn ideaalbeeld van babies nogal bij gesteld. Hoe ik eerst droomde van een rustige baby die veel sliep... vind ik nu dat kittige ding van mij toch wel leuker.
Als je Elora gewend bent zijn die rustige babies een beetje apatisch voor je gevoel. Die liggen maar zo'n beetje. Elora kan zich zelf prima en luidruchtig vermaken. Ze lacht, giert en kirt in de box of onder de babygym. Als je haar aankijkt gaat ze lachen en vertelt ze je hele verhalen met een ondeugende blik in haar ogen. Ze vertelt je haar geheimen.
Ze probeert alles mee te krijgen, te ontdekken. Ze schopt met haar beentjes en maait met haar armpjes uit enthousiasme als je tegen haar gaat praten. Er zit heel veel leven in.
Maar ze is niet alleen druk, ze kan ook heel rustig zijn... net als haar moeder (die heel druk en heel rustig kan zijn). Dan observeert ze dingen of mensen. Pakt ze dingen stilletjes beet en kijkt ernaar. Dan ligt ze mijmerend voor zich uit te staren.
Mijn dochter heeft bakken met karakter... maar als ze later het flikt om zich schoppend en slaand op de grond te gooien... stop ik haar met haar karaktervolle hoofdje onder de dichtsbijzijnde koude kraan.
Ik kan me deze (en meerdere vergelijkbare) situatie(s) nog goed voor de geest halen.
"Karakter, mijn kont" dacht ik dan, "Dat kind is gewoon verwend"
Toen ik zwanger was had ik een ideaal beeld van hoe mijn kind zou zijn. Ze zou net worden als ik, een hele rustige baby. Weinig bewegen maar vroeg praten.
Dit is niet helemaal het geval met mijn kind... Dat vroege praten wel, ze babbelt me de oren van de kop. Maar ze is druk... HEEL druk.
Als iemand me nu zeg: "Goh, daar zit wel een karaktertje in he?" dan gaan mijn nekharen al staan. Ik associeer dat "karakter" met vervelende verwende kinderen. En dat is mijn kind niet... integendeel! Als Elora begint met jengelen, zo klein als ze is, en ik zeg: "UH, niet huilen" dan stopt ze heel vaak. (niet altijd natuurlijk het is ook geen robot, maar vaak genoeg om te weten dat het geen toeval is)
Elora lacht en flirt en brabbelt. Ze is een super gezellig kind... en idd er zit wel een karakter in. Een leuk karakter, al heeft ze als ieder mens ook haar minder leuke kanten.
Laten we eerlijk zijn... ze heeft absoluut geen geduld. Als ze moet wachten tegenwoordig op de fles wordt ze echt link. Haar driftige gegil doet de muren schudden het houdt niet op tot je de fles in haar mond duwt. Als ze dat doet heb ik niet zo iets van "Ach het is haar karaktertje" maar meer van "Wacht maar dame, als je me straks begrijpt gaan we eerst dit gedram aanpakken... want dit hoef van mij niet!"
Toch is mijn ideaalbeeld van babies nogal bij gesteld. Hoe ik eerst droomde van een rustige baby die veel sliep... vind ik nu dat kittige ding van mij toch wel leuker.
Als je Elora gewend bent zijn die rustige babies een beetje apatisch voor je gevoel. Die liggen maar zo'n beetje. Elora kan zich zelf prima en luidruchtig vermaken. Ze lacht, giert en kirt in de box of onder de babygym. Als je haar aankijkt gaat ze lachen en vertelt ze je hele verhalen met een ondeugende blik in haar ogen. Ze vertelt je haar geheimen.
Ze probeert alles mee te krijgen, te ontdekken. Ze schopt met haar beentjes en maait met haar armpjes uit enthousiasme als je tegen haar gaat praten. Er zit heel veel leven in.
Maar ze is niet alleen druk, ze kan ook heel rustig zijn... net als haar moeder (die heel druk en heel rustig kan zijn). Dan observeert ze dingen of mensen. Pakt ze dingen stilletjes beet en kijkt ernaar. Dan ligt ze mijmerend voor zich uit te staren.
Mijn dochter heeft bakken met karakter... maar als ze later het flikt om zich schoppend en slaand op de grond te gooien... stop ik haar met haar karaktervolle hoofdje onder de dichtsbijzijnde koude kraan.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Mopper muppet" 05-07-2007 @ 12:06
Al sinds 18:00 gisteren avond is Elora lichtelijk onuitstaanbaar. Ze heeft maar twee gedrags-modes: Baldadig en Boos. Hoe dan ook, ze is behoorlijk vermoeiend.
Ze is zelf ook ontzettend moe, blijft voortdurend in haar ogen wrijven en als ik haar dan in bed leg is ze boos en krijst ze over het algemeen de hele boel bijelkaar.
Ik mag niet klagen, want het is telkens maar voor 5 minuten. Maar ik klaag wel, want weet je hoe ontzettend lang 5 minuten is met een kind die op volle kracht aan het krijsen is? Heel lang! En verder moppert ze of praat ze heel hard. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik met haar aanmoet.
Ze is ook wel vrolijk hoor, maar zelfs dat is een beetje te druk. Ze beweegt zo hard dat ze er van moet spugen. Ook eet ze heel veel en heeft telkens honger. En oh wee als mevrouw even 1 minuut moet wachten tot haar fles klaar is...
*zucht*
Ze is zelf ook ontzettend moe, blijft voortdurend in haar ogen wrijven en als ik haar dan in bed leg is ze boos en krijst ze over het algemeen de hele boel bijelkaar.
Ik mag niet klagen, want het is telkens maar voor 5 minuten. Maar ik klaag wel, want weet je hoe ontzettend lang 5 minuten is met een kind die op volle kracht aan het krijsen is? Heel lang! En verder moppert ze of praat ze heel hard. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik met haar aanmoet.
Ze is ook wel vrolijk hoor, maar zelfs dat is een beetje te druk. Ze beweegt zo hard dat ze er van moet spugen. Ook eet ze heel veel en heeft telkens honger. En oh wee als mevrouw even 1 minuut moet wachten tot haar fles klaar is...
*zucht*
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "geluid" 04-07-2007 @ 10:51
het geluid dat ons kind soms maakt is bijna geen praten meer te noemen... dat is gewoon LOEIEN!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "pi-pa-prikjes" 03-07-2007 @ 20:14
Mijn dag begon al vroeg toen ik om 3:30 een soort smakgeluidjes door de babyfoon hoorde komen. "Nee he? Nu al? " ging het door me heen terwijl ik stug het kussen over mijn hoofd heen trok. Daan lag naast me heerlijk te snurken en ik had plot zin om hem hard met het kussen op zijn hoofd te slaan.
Toch besloot ik om nog even te wachten met haar te pakken en doezelde weer heerlijk in. Om 4:00 hoorde ik haar kreunen. "Okay, ze moet echt eten" dacht ik slaperig en sjokte met lood in mijn tenen het bed uit. In haar kamertje trof ik net als altijd een doezelende baby aan. En toen bedacht ik me: "Misschien moet ik haar wel niet pakken. Misschien went ze juist aan het nachtelijkse eten omdat ik haar telkens pak. Zo'n honger kan ze niet hebben want ze zeurt niet en ze is niet eens echt wakker".
Als een listige ninja sloop ik haar kamertje weer uit en kroop ik terug in mijn bedje. Ik lag er als een kind in een ouderwetse kostschool gespannen te wachten tot ik een geluidje hoorde.
Het werd 5 uur. Nog steeds niets. Af en toe wat kreunen en smakken... maar geen huilend of echt wakker kind.
Om over vijven kon ik eindelijk weer in slaap vallen. Om 5:30 werd ik weer gewekt door, dit keer wat indringender, gesmek. "Umpf.. Daan het is jouw beurt" zei ik nors, boos dat ik uit mijn net beginnende droom werd gewekt. Hij moest toch naar zijn werk, dus zijn wekker zou niet al te veel later gaan.
Na 2 minuten was Daan terug. "Ze slaapt nog hoor" zei hij, terwijl zijn ogen langzaam over zijn wangen naar zijn knieen zakte. Ook hij ging weer liggen.
Uiteindelijk hebben we haar om 6:15 eten gegeven. En ze had vanaf 21:00 geslapen, dus dat was heel netjes. In het vervolg ga ik dus niet meer bij ieder smekje haar voeren. Ik dacht altijd slim te zijn en haar niet te wakker te laten worden... maar ik heb mijn lesje wel geleerd.
Nu was het vandaag ook wel weer een bijzonder vervelende dag. Elora heeft haar voorlopig laatste prikjes gehad. Mijn moeder kwam om ons een lift te geven en om mij geestelijk te supporten, want ik word altijd een lichtelijke imbiciel van prikjes.
Elora was in een redelijke bui. Ze was nog al slaperig vandaag en ze had lekker gegeten (1x een fles van 170 volgens Daan, 2x een goede borstvoeding sessie en 1x een fles van bijna 220 *ik was iets te enthousiast geweest zag ik later*)
Ze was niet zo babbelig als normaal, maar ging wel weer hartstikke naar me lachen.
Toen ze bij de arts kwam was ze dol enthousiast. Ze kreeg een speeltje, maar ze vond het niet zo interessant. De arts zei dat ze het nog niet goed vast kon pakken, maar daar was ik het niet mee eens. Elora kan heel goed dingen vastpakken. Ze kan zelfs in boekjes bladeren (vraag niet hoe verder hoor, het zijn gelukkig plastic boekjes en na een minuut verdwijnt er een deel in haar mond)
Toen ze klaar werd gelegd voor de prikjes lag ze vriendelijk te lachen tegen de arts. Deze zei tegen haar dat ze maar niet naar haar moest lachen omdat ze helemaal niet aardig was. En toen stak ze mijn kind in haar beentjes.
Ik heb Elora al vaker een keel op horen zetten bij de prikjes, maar voor mijn gevoel was dit keer het ergst. Ze was zo ontzettend boos dat ze nieuwe toonhoogtes haalde met haar stemmetje. Ik stond te shaken. Het leek wel een eeuwigheid te duren.
Toen we thuis waren leek het leed geleden en was ze weer vrolijk en lief. Maar toen ze eenmaal een keer geslapen had was ze loom, zeurderig en verdrietig. Daan kon niets goeds bij haar doen en ze wilde ook niet eten. Ook ik moest haar echt in de "troost-houding" houden anders wilde ze niets. Naar bed was 5 minuten drama en toen was ze al vertrokken in haar diepe slaap. Ik ben blij als het morgen is en de ellende voorbij is.
Toch besloot ik om nog even te wachten met haar te pakken en doezelde weer heerlijk in. Om 4:00 hoorde ik haar kreunen. "Okay, ze moet echt eten" dacht ik slaperig en sjokte met lood in mijn tenen het bed uit. In haar kamertje trof ik net als altijd een doezelende baby aan. En toen bedacht ik me: "Misschien moet ik haar wel niet pakken. Misschien went ze juist aan het nachtelijkse eten omdat ik haar telkens pak. Zo'n honger kan ze niet hebben want ze zeurt niet en ze is niet eens echt wakker".
Als een listige ninja sloop ik haar kamertje weer uit en kroop ik terug in mijn bedje. Ik lag er als een kind in een ouderwetse kostschool gespannen te wachten tot ik een geluidje hoorde.
Het werd 5 uur. Nog steeds niets. Af en toe wat kreunen en smakken... maar geen huilend of echt wakker kind.
Om over vijven kon ik eindelijk weer in slaap vallen. Om 5:30 werd ik weer gewekt door, dit keer wat indringender, gesmek. "Umpf.. Daan het is jouw beurt" zei ik nors, boos dat ik uit mijn net beginnende droom werd gewekt. Hij moest toch naar zijn werk, dus zijn wekker zou niet al te veel later gaan.
Na 2 minuten was Daan terug. "Ze slaapt nog hoor" zei hij, terwijl zijn ogen langzaam over zijn wangen naar zijn knieen zakte. Ook hij ging weer liggen.
Uiteindelijk hebben we haar om 6:15 eten gegeven. En ze had vanaf 21:00 geslapen, dus dat was heel netjes. In het vervolg ga ik dus niet meer bij ieder smekje haar voeren. Ik dacht altijd slim te zijn en haar niet te wakker te laten worden... maar ik heb mijn lesje wel geleerd.
Nu was het vandaag ook wel weer een bijzonder vervelende dag. Elora heeft haar voorlopig laatste prikjes gehad. Mijn moeder kwam om ons een lift te geven en om mij geestelijk te supporten, want ik word altijd een lichtelijke imbiciel van prikjes.
Elora was in een redelijke bui. Ze was nog al slaperig vandaag en ze had lekker gegeten (1x een fles van 170 volgens Daan, 2x een goede borstvoeding sessie en 1x een fles van bijna 220 *ik was iets te enthousiast geweest zag ik later*)
Ze was niet zo babbelig als normaal, maar ging wel weer hartstikke naar me lachen.
Toen ze bij de arts kwam was ze dol enthousiast. Ze kreeg een speeltje, maar ze vond het niet zo interessant. De arts zei dat ze het nog niet goed vast kon pakken, maar daar was ik het niet mee eens. Elora kan heel goed dingen vastpakken. Ze kan zelfs in boekjes bladeren (vraag niet hoe verder hoor, het zijn gelukkig plastic boekjes en na een minuut verdwijnt er een deel in haar mond)
Toen ze klaar werd gelegd voor de prikjes lag ze vriendelijk te lachen tegen de arts. Deze zei tegen haar dat ze maar niet naar haar moest lachen omdat ze helemaal niet aardig was. En toen stak ze mijn kind in haar beentjes.
Ik heb Elora al vaker een keel op horen zetten bij de prikjes, maar voor mijn gevoel was dit keer het ergst. Ze was zo ontzettend boos dat ze nieuwe toonhoogtes haalde met haar stemmetje. Ik stond te shaken. Het leek wel een eeuwigheid te duren.
Toen we thuis waren leek het leed geleden en was ze weer vrolijk en lief. Maar toen ze eenmaal een keer geslapen had was ze loom, zeurderig en verdrietig. Daan kon niets goeds bij haar doen en ze wilde ook niet eten. Ook ik moest haar echt in de "troost-houding" houden anders wilde ze niets. Naar bed was 5 minuten drama en toen was ze al vertrokken in haar diepe slaap. Ik ben blij als het morgen is en de ellende voorbij is.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Barbeknoeien" 02-07-2007 @ 10:10
Terwijl mijn dochter in bed geluidjes (rrrrr, prrt, pft, brrroe) ligt te maken die vaag overeen komen met de geluiden van de TT race, kan ik mooi even mijn dagboek bij werken.
We zijn gisteren op bezoek gegaan bij Sian, Roy en Zara in Sassenheim. Sian is een oude schoolvriendin van me en haar dochtertje Zara is precies een jaar en 2 dagen ouder dan Elora. Super om te zien voor ons natuurlijk waar wij ons volgend jaar op kunnen verheugen met die spruit van ons.
Ondanks dat ze weinig geslapen had in de auto, was Elora haar gezellige zelf. Ze ging zowaar ook naar Sian en Roy lachen. Dat vond ik erg bijzonder, want normaal moet ze de kat even uit de boom kijken voor dat je getrakteerd wordt op een typische Elora BIG SMILE.
Zara is een schatje. Echt een vrolijk kind. Volgens mij is ze een stuk rustiger dan Elora zal worden. Ik denk als Elora haar leeftijd is dat er weinig stille momenten in huize Noordeloos zullen zijn, want ik denk dat Elora (net als ik op die leeftijd) heel veel te vertellen heeft.
Het is goed dat je als ouder meegroeit in de capriolen van een kind. Want ik had echt straal niet door, bijvoorbeeld, dat Zara lekker zand zat te eten. Daar ben ik nog helemaal niet mee bezig in mijn hoofd. Mijn grootste zorg is plots omrollen als ze op de comode ligt ofzo. Ik was ook verbaast hoe goed Zara al met dingen kon spelen, ook met spul wat voor Elora nog veel te gevaarlijk is. Ik geef Elora nog niet eens een harde rammelaar, want daar slaat ze zichzelf waarschijnlijk de hersenen mee in op dit moment. Ze is nogal druk, sterk en ongecontroleerd... hihi, ik zou bijna zeggen, dat heeft ze van haar pa... maar dat is wel heel flauw van me hoor. Daan is lang niet zo erg.
Elora moest op een gegeven moment wel naar bed. Helaas slaapt ons kind gewoon niet zo lang. En thuis leg je haar toch regelmatiger neer, dus ze was behoorlijk moe. Ze heeft even luidkeels liggen praten. Zelfs een beetje mopperen en ik geloof dat ik haar heel even heb horen huilen, maar dat was zo kort dat ik het niet eens zeker weet (zij lag binnen en wij zaten buiten)
Ze was verder heel gezellig. Buiten tijdens het eten heeft ze lief in de maxicosi zitten spelen met haar knisperboekje. Het is zo gaaf hoe ze ineens zo goed kan spelen.
Na een tijdje was ze het echter wel zat. Wat ik jammer vond en heb ik haar toch maar even op schoot genomen. Toen was ze gewoon weer gezellig. Zo af en toe moet het wel kunnen lekker even op schoot zitten al moest ik wel even met het gevoel worstelen dat ik haar aan het verwennen was. Natuurlijk was het niet zo, want het kind had tijdens het eten gewoon lief zelf zitten spelen.
We zijn een beetje overhaast weg gegaan, want het was gewoon bedtijd voor Elora. Ze was al weer veel te lang wakker.
In de auto viel ze ook bijna meteen in slaap... iets wat Elora niet zo makkelijk doet. Omdat ik haar niet wilde wekken besloten we eerst even langs de overgrootouders van Elora te rijden om een fotoboekje af te geven. Daan zou alleen even naar boven rennen.
Daan was nog niet uit het zicht verdwenen of ik hoorde smak geluidjes achter me en het knisperboekje begon ook te ritselen... Elora was wakker. Ze ging lief spelen, maar ik vond het wel jammer.
Opa en Oma Noordeloos kwamen even naar beneden om haar te bewonderen. Ik voelde me schuldig dat ik toch niet even naar boven was gegaan met Elora omdat nu die twee lieve oude mensen gebukt over de maxi-cosi in de auto stonden. Toch was Elora nog steeds heel erg moe en was het geen goed idee geweest om nog een keer op visite te gaan. Opa en Oma deden er gelukkig niet moeilijk over.
Elora werd van alle kanten bewonderd. Ze was al weer zo groot geworden en ze keek zo pienter. Dit vinden wij natuurlijk zelf ook *grijns*
Oma was duidelijk erg blij met het boekje dat ik voor haar had gemaakt. Daan stond ook te stralen.
Elora keek een beetje met grote ogen naar de gezichten en ging pas lachen toen ik met haar ging praten. Het blijft een eer voor mij dat ik haar (tot nu toe) het makkelijkst aan het lachen krijg.
Dat zal straks wel veranderen als ik moet werken en anderen gaan haar ook verzorgen. *zucht*
Maar al met al hebben we een hele leuke dag gehad!
We zijn gisteren op bezoek gegaan bij Sian, Roy en Zara in Sassenheim. Sian is een oude schoolvriendin van me en haar dochtertje Zara is precies een jaar en 2 dagen ouder dan Elora. Super om te zien voor ons natuurlijk waar wij ons volgend jaar op kunnen verheugen met die spruit van ons.
Ondanks dat ze weinig geslapen had in de auto, was Elora haar gezellige zelf. Ze ging zowaar ook naar Sian en Roy lachen. Dat vond ik erg bijzonder, want normaal moet ze de kat even uit de boom kijken voor dat je getrakteerd wordt op een typische Elora BIG SMILE.
Zara is een schatje. Echt een vrolijk kind. Volgens mij is ze een stuk rustiger dan Elora zal worden. Ik denk als Elora haar leeftijd is dat er weinig stille momenten in huize Noordeloos zullen zijn, want ik denk dat Elora (net als ik op die leeftijd) heel veel te vertellen heeft.
Het is goed dat je als ouder meegroeit in de capriolen van een kind. Want ik had echt straal niet door, bijvoorbeeld, dat Zara lekker zand zat te eten. Daar ben ik nog helemaal niet mee bezig in mijn hoofd. Mijn grootste zorg is plots omrollen als ze op de comode ligt ofzo. Ik was ook verbaast hoe goed Zara al met dingen kon spelen, ook met spul wat voor Elora nog veel te gevaarlijk is. Ik geef Elora nog niet eens een harde rammelaar, want daar slaat ze zichzelf waarschijnlijk de hersenen mee in op dit moment. Ze is nogal druk, sterk en ongecontroleerd... hihi, ik zou bijna zeggen, dat heeft ze van haar pa... maar dat is wel heel flauw van me hoor. Daan is lang niet zo erg.
Elora moest op een gegeven moment wel naar bed. Helaas slaapt ons kind gewoon niet zo lang. En thuis leg je haar toch regelmatiger neer, dus ze was behoorlijk moe. Ze heeft even luidkeels liggen praten. Zelfs een beetje mopperen en ik geloof dat ik haar heel even heb horen huilen, maar dat was zo kort dat ik het niet eens zeker weet (zij lag binnen en wij zaten buiten)
Ze was verder heel gezellig. Buiten tijdens het eten heeft ze lief in de maxicosi zitten spelen met haar knisperboekje. Het is zo gaaf hoe ze ineens zo goed kan spelen.
Na een tijdje was ze het echter wel zat. Wat ik jammer vond en heb ik haar toch maar even op schoot genomen. Toen was ze gewoon weer gezellig. Zo af en toe moet het wel kunnen lekker even op schoot zitten al moest ik wel even met het gevoel worstelen dat ik haar aan het verwennen was. Natuurlijk was het niet zo, want het kind had tijdens het eten gewoon lief zelf zitten spelen.
We zijn een beetje overhaast weg gegaan, want het was gewoon bedtijd voor Elora. Ze was al weer veel te lang wakker.
In de auto viel ze ook bijna meteen in slaap... iets wat Elora niet zo makkelijk doet. Omdat ik haar niet wilde wekken besloten we eerst even langs de overgrootouders van Elora te rijden om een fotoboekje af te geven. Daan zou alleen even naar boven rennen.
Daan was nog niet uit het zicht verdwenen of ik hoorde smak geluidjes achter me en het knisperboekje begon ook te ritselen... Elora was wakker. Ze ging lief spelen, maar ik vond het wel jammer.
Opa en Oma Noordeloos kwamen even naar beneden om haar te bewonderen. Ik voelde me schuldig dat ik toch niet even naar boven was gegaan met Elora omdat nu die twee lieve oude mensen gebukt over de maxi-cosi in de auto stonden. Toch was Elora nog steeds heel erg moe en was het geen goed idee geweest om nog een keer op visite te gaan. Opa en Oma deden er gelukkig niet moeilijk over.
Elora werd van alle kanten bewonderd. Ze was al weer zo groot geworden en ze keek zo pienter. Dit vinden wij natuurlijk zelf ook *grijns*
Oma was duidelijk erg blij met het boekje dat ik voor haar had gemaakt. Daan stond ook te stralen.
Elora keek een beetje met grote ogen naar de gezichten en ging pas lachen toen ik met haar ging praten. Het blijft een eer voor mij dat ik haar (tot nu toe) het makkelijkst aan het lachen krijg.
Dat zal straks wel veranderen als ik moet werken en anderen gaan haar ook verzorgen. *zucht*
Maar al met al hebben we een hele leuke dag gehad!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Spelen" 01-07-2007 @ 10:37
Elora was gisterenavond veel te vroeg in slaap gevallen. Om 20:00 al... dat betekent dus ook dat ze een keer 's nachts wakker zal worden.
En ja hoor, ik sliep pas een uurtje (het was 1:30) toen hoorde ik haar al murmelen. Vermoeid gaf ik haar eten en legde haar weer terug in bed om 2:00. Het koste me een uur om weer in slaap te komen.
Om 6:00 kwam ze weer en ik vond dat het dit keer Daan zijn beurt was. Ik kon gelukkig nog even slapen.
Om 7:30 hoorde ik een heel babyverhaal over de babyfoon komen. Een beetje groezelig keek ik op de wekker. "Daan?" piepte ik kreunend, "Hoe laat had Elora eten gehad?"
Vanuit het kussen kwam een gemoffeld antwoord: "Van 6:15 tot 6:35"
Met mijn vermoeide hersenen concludeerde ik dat 7:30 dan te vroeg was voor een volgende voeding. Stug draaide ik me nog even om, hopend dat mijn kind nog even haar ogen zou sluiten.
Maar nee hoor, het verhaal ging gewoon door. Na 10 minuten realiseerde ik me dat al mijn hoop op nog even slapen was verkeken. Het had me zo heerlijk geleken om nou eens een lekkere goede en lange nachtrust te hebben.
Mopperend ging ik mijn bed uit. Jaloers op de slapende Daan.
Met ogen die nog half dicht waren geplakt van de slaap stond ik boven het bedje te zwabberen. Het was me meteen al duidelijk waarom Elora wakker was... ik kon niet om de geur heen. Wat een heerlijke timing, lekker slaperig poepluiers verschonen. De dreigende woorden over slechte nachten en poepluiers gonsde door mijn hoofd. Nu had ik de combinatie van beiden. Ik moest er alleen maar een beetje om lachen.
Maar wat nu... Elora hoefde nog geen eten. Sterker nog, tijdens het verschonen kwam er zelfs een beetje eten boven. Maar ze was ook klaarwakker. Ik aan de andere kant niet en wilde nog best even rustig op mijn eigen manier wakker worden.
Maar wat dan? Terug in bed leggen? Of toch spelen en het ritueel beginnen? Maar ze moest dan toch eerst eten.
Mijn instinct zei: Leg haar terug in bed met een speeltje. Dus dat heb ik gedaan. Ik dacht:"Als ze gaat huilen kan ik haar alsnog pakken, maar dit is het proberen waard"
Elora werd helemaal wild toen ik het lammetje in het bed liet zakken. Ze heeft er een half uur lang hele enthousiaste verhalen tegen opgehangen. Ik heb genietend naar de babyfoon geluisterd. Slapen zat er voor mij niet meer in. Voor Elora wel, die deed nog even een tukje na haar speelkwartiertje. Toen ze stil werd ben ik eerst nog even gaan kijken omdat ik het stiekem wel een beetje spannend vond met een knuffeltje naast haar. Ze lag heel stilletjes voor zich uit te staren. Klaar wakker maar muisstil. Het was zo vertederend om haar zo dromerig te zien kijken. Daarna is ze in slaap gevallen.
Toen ze wakker werd en ik weer haar kamertje in kwam, kreeg ik een stralende glimlach van haar. De rituelen konden gewoon weer overnieuw beginnen.
Ik heb de volgende ronde haar Hefalump (lolifant) lekker naast haar in bed gelegd en daar ligt ze nu tegen te kletsen. Elora houdt van speeltjes met gezichtjes erop. Daar raakt ze niet tegen uitverteld.
En ja hoor, ik sliep pas een uurtje (het was 1:30) toen hoorde ik haar al murmelen. Vermoeid gaf ik haar eten en legde haar weer terug in bed om 2:00. Het koste me een uur om weer in slaap te komen.
Om 6:00 kwam ze weer en ik vond dat het dit keer Daan zijn beurt was. Ik kon gelukkig nog even slapen.
Om 7:30 hoorde ik een heel babyverhaal over de babyfoon komen. Een beetje groezelig keek ik op de wekker. "Daan?" piepte ik kreunend, "Hoe laat had Elora eten gehad?"
Vanuit het kussen kwam een gemoffeld antwoord: "Van 6:15 tot 6:35"
Met mijn vermoeide hersenen concludeerde ik dat 7:30 dan te vroeg was voor een volgende voeding. Stug draaide ik me nog even om, hopend dat mijn kind nog even haar ogen zou sluiten.
Maar nee hoor, het verhaal ging gewoon door. Na 10 minuten realiseerde ik me dat al mijn hoop op nog even slapen was verkeken. Het had me zo heerlijk geleken om nou eens een lekkere goede en lange nachtrust te hebben.
Mopperend ging ik mijn bed uit. Jaloers op de slapende Daan.
Met ogen die nog half dicht waren geplakt van de slaap stond ik boven het bedje te zwabberen. Het was me meteen al duidelijk waarom Elora wakker was... ik kon niet om de geur heen. Wat een heerlijke timing, lekker slaperig poepluiers verschonen. De dreigende woorden over slechte nachten en poepluiers gonsde door mijn hoofd. Nu had ik de combinatie van beiden. Ik moest er alleen maar een beetje om lachen.
Maar wat nu... Elora hoefde nog geen eten. Sterker nog, tijdens het verschonen kwam er zelfs een beetje eten boven. Maar ze was ook klaarwakker. Ik aan de andere kant niet en wilde nog best even rustig op mijn eigen manier wakker worden.
Maar wat dan? Terug in bed leggen? Of toch spelen en het ritueel beginnen? Maar ze moest dan toch eerst eten.
Mijn instinct zei: Leg haar terug in bed met een speeltje. Dus dat heb ik gedaan. Ik dacht:"Als ze gaat huilen kan ik haar alsnog pakken, maar dit is het proberen waard"
Elora werd helemaal wild toen ik het lammetje in het bed liet zakken. Ze heeft er een half uur lang hele enthousiaste verhalen tegen opgehangen. Ik heb genietend naar de babyfoon geluisterd. Slapen zat er voor mij niet meer in. Voor Elora wel, die deed nog even een tukje na haar speelkwartiertje. Toen ze stil werd ben ik eerst nog even gaan kijken omdat ik het stiekem wel een beetje spannend vond met een knuffeltje naast haar. Ze lag heel stilletjes voor zich uit te staren. Klaar wakker maar muisstil. Het was zo vertederend om haar zo dromerig te zien kijken. Daarna is ze in slaap gevallen.
Toen ze wakker werd en ik weer haar kamertje in kwam, kreeg ik een stralende glimlach van haar. De rituelen konden gewoon weer overnieuw beginnen.
Ik heb de volgende ronde haar Hefalump (lolifant) lekker naast haar in bed gelegd en daar ligt ze nu tegen te kletsen. Elora houdt van speeltjes met gezichtjes erop. Daar raakt ze niet tegen uitverteld.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Lily" 01-07-2007 @ 10:24
Tot voorkort hadden we 2 katten. Lily en Willow. Het was een drama in huize Noordeloos. Willow, de oudste van de twee, een allermans vriend, kreeg niet genoeg aandacht en reageerde dit af door veel te spugen en Lily in elkaar te timmeren. We hebben besloten om Willow een nieuw en voor haar fijner huis te geven. Als ik Lisa, de nieuwe kattenmoeder van Willow, mag geloven, gaat het heel goed met haar en is het gedaan met het vele spugen.
Ik maakte me toch ongerust over Lily. Sinds Elora geboren is, leefde Lily als het spook op zolder. Ze kwam zelden naar beneden en was heel schuchter. Maar omdat ze zo bang is wilde ik haar ook niet weg doen, want aan mij is ze gewend. Ikvoelde me heel rot, maar hoopte doordat Willow weg zou gaan, dat Lily een beetje uit haar schulp zou kruipen als Alfa kat. Ik zou ook meer aandacht hebben want ik hoefde deze nu niet met 2 katten te delen, waarvan 1 erg dominant was.
Willow is nu een week weg en het verschil bij Lily is verbijsterend. Als Lily voorheen Elora al rook was ze vaak met de noorderzon vertrokken. Nu is ze ontzettend brutaal geworden. Ze heeft zelfs Elora haar voet gelikt en ruikt regelmatig aan haar.
Lily is plots veel beneden, het huis is haar domein. Ze laat zich zelfs niet makkelijk weg jagen. Een boze stem van mij, waar zelfs onze brutale Willow van schrok, doet haar plots maar weinig. Ik ben echt gewoon verbijsterd hoe deze kat verandert is in een week tijd. Ze is plots heel sociaal... komt zelfs naar beneden als er visite is en laat zich makkelijker aanhalen.
Ik hoef haar niet meer door het huis achterna te zitten als ze geborsteld moet worden. Ze komt nu zelf.
Het heeft ook wel zijn nadelen, want ze is net een stout kind geworden. Ik moet haar telkens verbieden en met water naar haar gooien omdat ze plots van stampvoeten (iets waar ze het voorheen van in haar broek deed) niet meer opkijkt. De heropvoeding is dus begonnen. Maar toch liever zo dan zo'n zielige bange kat.
Het zou wel leuk zijn als ze later met Elora zou kunnen spelen, nu dat ze niet meer zo bang is. Want het is verder zo;n ontzettend lieve kat.
Ik maakte me toch ongerust over Lily. Sinds Elora geboren is, leefde Lily als het spook op zolder. Ze kwam zelden naar beneden en was heel schuchter. Maar omdat ze zo bang is wilde ik haar ook niet weg doen, want aan mij is ze gewend. Ikvoelde me heel rot, maar hoopte doordat Willow weg zou gaan, dat Lily een beetje uit haar schulp zou kruipen als Alfa kat. Ik zou ook meer aandacht hebben want ik hoefde deze nu niet met 2 katten te delen, waarvan 1 erg dominant was.
Willow is nu een week weg en het verschil bij Lily is verbijsterend. Als Lily voorheen Elora al rook was ze vaak met de noorderzon vertrokken. Nu is ze ontzettend brutaal geworden. Ze heeft zelfs Elora haar voet gelikt en ruikt regelmatig aan haar.
Lily is plots veel beneden, het huis is haar domein. Ze laat zich zelfs niet makkelijk weg jagen. Een boze stem van mij, waar zelfs onze brutale Willow van schrok, doet haar plots maar weinig. Ik ben echt gewoon verbijsterd hoe deze kat verandert is in een week tijd. Ze is plots heel sociaal... komt zelfs naar beneden als er visite is en laat zich makkelijker aanhalen.
Ik hoef haar niet meer door het huis achterna te zitten als ze geborsteld moet worden. Ze komt nu zelf.
Het heeft ook wel zijn nadelen, want ze is net een stout kind geworden. Ik moet haar telkens verbieden en met water naar haar gooien omdat ze plots van stampvoeten (iets waar ze het voorheen van in haar broek deed) niet meer opkijkt. De heropvoeding is dus begonnen. Maar toch liever zo dan zo'n zielige bange kat.
Het zou wel leuk zijn als ze later met Elora zou kunnen spelen, nu dat ze niet meer zo bang is. Want het is verder zo;n ontzettend lieve kat.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "knuffeltje" 01-07-2007 @ 09:02
Maandag zijn Daan en ik precies 3 jaar getrouwd. Mijn moeder zou op Elora passen en dan zouden wij een gezellige avond ervan maken. Maar mijn moeder is door haar rug gegaan (niets ernstigs) maar toch vervelend als je met een kind moet gaan slepen, dus vonden we het geen goed plan. Ik ben nooit heel erg teleurgesteld als ik bij mijn eigen kind moet blijven... dus dat is geen probleem.
Elora was niet gul met haar lachjes. Sowieso is ze de laatste tijd wat selectiever. Zelfs ik heb dagen dat ik mijn best moet doen. Gelukkig zijn dat er niet veel en word ik nog de hele dag door verwend met een schaterende baby. Maar vooral bij anderen is ze wat twijfelachtiger.
Ze werd helemaal wild van de babygym van mijn moeder. Het leuke is dat ze duidelijk een voorkeur heeft voor speeltjes met een gezicht erop. Daar gaat ze ook echt tegen babbelen.
Haar klanken lijken steeds meer op woorden, al zijn dit natuurlijk geen woorden. Maar het is voor ons wel lollig om te horen.
Ik ben ook weer begonnen met haar hapjes te geven. Ze wordt echt razend enthousiast van het bananen hapje. Ze likt er haar lippen en het lepeltje bij af en ligt dan maar te wachten tot ze meer krijgt. Maar ik wil het langzaam opbouwen, dus meer dan 1/4 van zo'n potje krijgt ze nog niet. Ik heb ook boontjes en gemengd fruit gehaald, want het is belangrijk om af te wisselen. Maar banaan is een success
Het is zo grappig om te zien hoe ze haar tongetje er helemaal voor uitsteekt. Als ik een klodder in haar mond stop, zie je haar eerst even zuur kijken en dan realiseert ze zich telkens ineens weer van: Oh wacht, dit is lekker.
Ik heb haar zelfs lachend aan het eten gekregen. Ik pak het ook heel anders aan dit keer. Met de fles en de borst krijgt ze liggend te eten. Met het hapje zette we haar ineens rechtop. Totdat ze echt gewend is aan het eten, laat ik haar voortaan even liggen. Ten eerste vind ze het makkelijker slikken zo, het is herkenbaarder en ze knoeit niet. Het is echt ontzettend leuk.
Als ze gewend is om een hapje te eten, dan ga ik haar aanwennen om te gaan zitten. Want ze is geen romein en kan niet liggend etend door het leven.
Elora was niet gul met haar lachjes. Sowieso is ze de laatste tijd wat selectiever. Zelfs ik heb dagen dat ik mijn best moet doen. Gelukkig zijn dat er niet veel en word ik nog de hele dag door verwend met een schaterende baby. Maar vooral bij anderen is ze wat twijfelachtiger.
Ze werd helemaal wild van de babygym van mijn moeder. Het leuke is dat ze duidelijk een voorkeur heeft voor speeltjes met een gezicht erop. Daar gaat ze ook echt tegen babbelen.
Haar klanken lijken steeds meer op woorden, al zijn dit natuurlijk geen woorden. Maar het is voor ons wel lollig om te horen.
Ik ben ook weer begonnen met haar hapjes te geven. Ze wordt echt razend enthousiast van het bananen hapje. Ze likt er haar lippen en het lepeltje bij af en ligt dan maar te wachten tot ze meer krijgt. Maar ik wil het langzaam opbouwen, dus meer dan 1/4 van zo'n potje krijgt ze nog niet. Ik heb ook boontjes en gemengd fruit gehaald, want het is belangrijk om af te wisselen. Maar banaan is een success
Het is zo grappig om te zien hoe ze haar tongetje er helemaal voor uitsteekt. Als ik een klodder in haar mond stop, zie je haar eerst even zuur kijken en dan realiseert ze zich telkens ineens weer van: Oh wacht, dit is lekker.
Ik heb haar zelfs lachend aan het eten gekregen. Ik pak het ook heel anders aan dit keer. Met de fles en de borst krijgt ze liggend te eten. Met het hapje zette we haar ineens rechtop. Totdat ze echt gewend is aan het eten, laat ik haar voortaan even liggen. Ten eerste vind ze het makkelijker slikken zo, het is herkenbaarder en ze knoeit niet. Het is echt ontzettend leuk.
Als ze gewend is om een hapje te eten, dan ga ik haar aanwennen om te gaan zitten. Want ze is geen romein en kan niet liggend etend door het leven.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "een jaar geleden" 29-06-2007 @ 18:09
Gisteren een jaar geleden, had ik mijn zwangerschapstest gedaan. Ik kan het me nog goed herinneren. Ik had het me al een aantal dagen ervoor voorgenomen om de test te doen. Wie had kunnen weten dat ik precies een jaar later met een kind van 4 maanden zou zitten.
Ik wilde dit kindje zo ontzettend graag, maar had stiekem de moed al een beetje opgegeven. Daan en ik waren het niet eens meer echt aan het proberen. We hadden het hele medische circus even stop gezet omdat we zouden gaan tekenen voor ons nieuwe huis. Het kwam nu allemaal toch niet zo goed uit, dus we konden ons beter op het huis gaan focussen. Toch voelde ik me ellendig toen op mijn verjaardag mijn ongesteldheid kwam en het bleef, ondanks ons voornemen een bittere pil.
Ik dacht dat ik in juni weer ongesteld moest worden en dat het weer eens uitbleef. Mijn hele lichaam deed zeer, ik was misselijk en moe... maar dat had ik altijd last van tijdens mijn periode.
Mijn theorie was: doe de zwangerschapstest en dan word je de dag erna ongesteld.
Ik had echt lood in mijn benen toen ik naar de apotheek liep. Ik zei zelfs nog tegen de mevrouw achter de toonbank: wens me success. Ze vroeg me nog wat ik liever wilde, of het positief of negatief was. En ik zei: positief.
Toch had ik mezelf overtuigd dat het weer niets zou zijn. Ik zou niet teleurgesteld raken dit keer, ik had het al in mijn hoofd zitten dat de test negatief zou zijn.
Heel luchtig nam in toen de test. Dit keer geen Daan of moeder erbij die in spanning met me mee wachtten. Ik deed het alleen. Ik moest eigenlijk niet zo nodig plassen, dus ik ving maar een beetje op in een plastic bekertje. Ik wilde het niet uitstellen anders zou ik toch weer hoop krijgen en dat wilde ik niet.
Daarna ging ik gewoon op de bank maar een boekje lezen. Even later bedacht ik me dat het wel eens tijd was om de test te bekijken.
Tot mijn verbazing zag ik een plusje.. Ik snapte het even niet. Verward viste ik het doosje uit de prullebak en keek wat dat plusje nu betekende.
Er schoot van alles door me heen... "dit kan niet waar zijn" en "Ik heb iets verkeerd gedaan"
Toen heb ik toch maar Daan gebeld. Ik wilde er heel stoer over doen, maar toen ik zijn stem hoorde kneep iets mijn keel dicht.
Met een hoog stemmetje zei ik: "Daan, ik ben zwanger" aan de andere kant werd het even stil en toen vroeg Daan of ik het zeker wist. Ik zei doodleuk dat ik het niet zeker wist en Daan stelde een tweede test voor. Ik zei dat ik eerst mijn moeder wel even zou bellen.
Ik vergeet de blik van mijn moeder nooit meer. Hij staat op mijn netvlies gegrift. We hebben samen staan huilen, ik half uit ongeloof.
Hoe graag ik Elora ook wilde, want het feit dat ik een meisje heb gekregen is het kersje op mijn slagroom, zo had ik niet verwacht hoe geweldig het zou zijn om moeder te zijn. Ik zweef echt in de zevende hemel. Zelfs op dagen zoals vandaag, als mijn dochter druk en jengelig is. Als ik terug kon gaan in de tijd zou ik tegen mezelf op 28 juni 2006 zeggen: "Het wordt een zware zwangerschap... maar meisje aan het eind daarvan staat al het geluk van de wereld je te wachten"
Ik wilde dit kindje zo ontzettend graag, maar had stiekem de moed al een beetje opgegeven. Daan en ik waren het niet eens meer echt aan het proberen. We hadden het hele medische circus even stop gezet omdat we zouden gaan tekenen voor ons nieuwe huis. Het kwam nu allemaal toch niet zo goed uit, dus we konden ons beter op het huis gaan focussen. Toch voelde ik me ellendig toen op mijn verjaardag mijn ongesteldheid kwam en het bleef, ondanks ons voornemen een bittere pil.
Ik dacht dat ik in juni weer ongesteld moest worden en dat het weer eens uitbleef. Mijn hele lichaam deed zeer, ik was misselijk en moe... maar dat had ik altijd last van tijdens mijn periode.
Mijn theorie was: doe de zwangerschapstest en dan word je de dag erna ongesteld.
Ik had echt lood in mijn benen toen ik naar de apotheek liep. Ik zei zelfs nog tegen de mevrouw achter de toonbank: wens me success. Ze vroeg me nog wat ik liever wilde, of het positief of negatief was. En ik zei: positief.
Toch had ik mezelf overtuigd dat het weer niets zou zijn. Ik zou niet teleurgesteld raken dit keer, ik had het al in mijn hoofd zitten dat de test negatief zou zijn.
Heel luchtig nam in toen de test. Dit keer geen Daan of moeder erbij die in spanning met me mee wachtten. Ik deed het alleen. Ik moest eigenlijk niet zo nodig plassen, dus ik ving maar een beetje op in een plastic bekertje. Ik wilde het niet uitstellen anders zou ik toch weer hoop krijgen en dat wilde ik niet.
Daarna ging ik gewoon op de bank maar een boekje lezen. Even later bedacht ik me dat het wel eens tijd was om de test te bekijken.
Tot mijn verbazing zag ik een plusje.. Ik snapte het even niet. Verward viste ik het doosje uit de prullebak en keek wat dat plusje nu betekende.
Er schoot van alles door me heen... "dit kan niet waar zijn" en "Ik heb iets verkeerd gedaan"
Toen heb ik toch maar Daan gebeld. Ik wilde er heel stoer over doen, maar toen ik zijn stem hoorde kneep iets mijn keel dicht.
Met een hoog stemmetje zei ik: "Daan, ik ben zwanger" aan de andere kant werd het even stil en toen vroeg Daan of ik het zeker wist. Ik zei doodleuk dat ik het niet zeker wist en Daan stelde een tweede test voor. Ik zei dat ik eerst mijn moeder wel even zou bellen.
Ik vergeet de blik van mijn moeder nooit meer. Hij staat op mijn netvlies gegrift. We hebben samen staan huilen, ik half uit ongeloof.
Hoe graag ik Elora ook wilde, want het feit dat ik een meisje heb gekregen is het kersje op mijn slagroom, zo had ik niet verwacht hoe geweldig het zou zijn om moeder te zijn. Ik zweef echt in de zevende hemel. Zelfs op dagen zoals vandaag, als mijn dochter druk en jengelig is. Als ik terug kon gaan in de tijd zou ik tegen mezelf op 28 juni 2006 zeggen: "Het wordt een zware zwangerschap... maar meisje aan het eind daarvan staat al het geluk van de wereld je te wachten"
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Mommy knows best" 29-06-2007 @ 10:57
Moeder weet het altijd beter. Als je klein bent staat je moeder altijd klaar om je problemen op te lossen. Haar wijsheid, lieve woorden en warmte sussen dan ieder kinderverdriet. Als je gaat puberen is de raad van moeder vaak vervelend. Dan is die wijsheid die je als kind heeft gestuurd, plots een bemoeizucht... dan wil je alles zelf graag ervaren. Je wilt zelf "vallen" en dan weer op kunnen staan. Als je volwassen bent is het weer een heel andere zaak. Het ligt aan je band met je moeder. Sommige kinderen groeien van hun moeders weg, anderen groeien juist naar hun ouders toe. Ik ben een echt moeders kindje. Bij twijfel bel ik altijd even mijn moeder om te zien wat haar mening van het geheel is. Zij kan vaak voor mij de doorslag geven op een dillema. Ook voel ik me prettiger als ik haar goedkeuring heb. Maar niet iedereen is natuurlijk zo.
Nu heb ik zelf een dochter. Wat voor een moeder zal ik zijn? Ik had me stellig voorgenomen om geen bemoeial te worden als ze groter is... maar nu zie ik dat dat onvermijdbaar is. Hoe weet je als moeder wanneer je moet stoppen met het gidsen van je kind? Je bent tegen de tijd dat ze puber worden, zo gewend om degene te zijn die de beslissingen neemt. Jij leert je kind wat wel en niet goed is. Dat heb je al die jaren gedaan en plots kan dat ineens niet meer. Dat is voor een moeder volgens mij een soort shell-shock. Daarom denk ik dat ze altijd een invloed op je leven willen en blijven hebben.
En de puberteit, al weet je ongeveer met welke leeftijd hij komt, blijft volgens mij een verrassing. Alsof je in een moeras bent gestapt... je loopt er al een tijdje in en realiseert je pas dat je in een moeras bent, als je gaat zinken.
Ik weet dat ik met dit soort dingen op de zaken vooruit loop. Elora is pas een baby en ik mag nog lekker gaan moederen tot die vreselijke puberteit komt. Helaas lijkt de puberteit steeds vroeger te komen bij kinderen.
Ik wil ook echt voluit genieten van het moederen. De tijd dat Elora nog alles leuk vind wat ik leuk vind... die is kort.
Ik heb nu zo'n sterke band met haar, al is ze nog zo klein. Ik vind het echt een magische ervaring. Als Elora iets niet snapt of een beetje eng vindt, zoekt ze altijd oogcontact met mij. Als ze mij dan ziet lachen of ik zeg iets tegen haar in geruststellende tonen, is het vaak goed en kan ik een lachje van haar krijgen. Doe ik dit niet, gaat ze vaak huilen. Het lukt me niet altijd maar 9 van de 10 keer kan ik een huilbui vermijden door er gewoon te zijn. Als ze moet slapen en ze heeft een huilbui kan ik haar stil krijgen door te zingen. Ik hoef niet eens in haar kamer te staan. Als ik bij de deur of door de baby-foon (die van ons kan twee kanten op geluid maken) zing, is het vaak voldoende. En meestal gaat ze dan ook gewoon netjes slapen.
Ik vind het geweldig en voel me een soort superwezen als het me weer lukt om haar stil te krijgen. Ook als ze verdriet heeft, ik hoef haar maar op te pakken en binnen minuten is het weer goed. Ik hoef vaak niet eens met haar rond te gaan lopen of wiegen. Zelfs als ze honger heeft kan ik haar vaak afleiden (al blijft dat een strijd want dan realiseert ze zich na een aantal minuten ineens weer dat ze aan het huilen was omdat ze honger had)
Als ze een keer uit haar hum is en het is moeilijker om haar te troosten ben ik meteen van slag en voelt het alsof mijn dochter ontroostbaar is. Wat natuurlijk heel erg mee valt.
Ik hoop zo dat ik nog lang van deze intense band met haar kan genieten. Maar dingen veranderen natuurlijk telkens en ik ben bang dat het toch over een tijdje al uit met de pret is. Dan ben ik niet meer de belangrijkste persoon uit haar leven. Maar tot die tijd geniet ik daar met volle teugen van.
Nu heb ik zelf een dochter. Wat voor een moeder zal ik zijn? Ik had me stellig voorgenomen om geen bemoeial te worden als ze groter is... maar nu zie ik dat dat onvermijdbaar is. Hoe weet je als moeder wanneer je moet stoppen met het gidsen van je kind? Je bent tegen de tijd dat ze puber worden, zo gewend om degene te zijn die de beslissingen neemt. Jij leert je kind wat wel en niet goed is. Dat heb je al die jaren gedaan en plots kan dat ineens niet meer. Dat is voor een moeder volgens mij een soort shell-shock. Daarom denk ik dat ze altijd een invloed op je leven willen en blijven hebben.
En de puberteit, al weet je ongeveer met welke leeftijd hij komt, blijft volgens mij een verrassing. Alsof je in een moeras bent gestapt... je loopt er al een tijdje in en realiseert je pas dat je in een moeras bent, als je gaat zinken.
Ik weet dat ik met dit soort dingen op de zaken vooruit loop. Elora is pas een baby en ik mag nog lekker gaan moederen tot die vreselijke puberteit komt. Helaas lijkt de puberteit steeds vroeger te komen bij kinderen.
Ik wil ook echt voluit genieten van het moederen. De tijd dat Elora nog alles leuk vind wat ik leuk vind... die is kort.
Ik heb nu zo'n sterke band met haar, al is ze nog zo klein. Ik vind het echt een magische ervaring. Als Elora iets niet snapt of een beetje eng vindt, zoekt ze altijd oogcontact met mij. Als ze mij dan ziet lachen of ik zeg iets tegen haar in geruststellende tonen, is het vaak goed en kan ik een lachje van haar krijgen. Doe ik dit niet, gaat ze vaak huilen. Het lukt me niet altijd maar 9 van de 10 keer kan ik een huilbui vermijden door er gewoon te zijn. Als ze moet slapen en ze heeft een huilbui kan ik haar stil krijgen door te zingen. Ik hoef niet eens in haar kamer te staan. Als ik bij de deur of door de baby-foon (die van ons kan twee kanten op geluid maken) zing, is het vaak voldoende. En meestal gaat ze dan ook gewoon netjes slapen.
Ik vind het geweldig en voel me een soort superwezen als het me weer lukt om haar stil te krijgen. Ook als ze verdriet heeft, ik hoef haar maar op te pakken en binnen minuten is het weer goed. Ik hoef vaak niet eens met haar rond te gaan lopen of wiegen. Zelfs als ze honger heeft kan ik haar vaak afleiden (al blijft dat een strijd want dan realiseert ze zich na een aantal minuten ineens weer dat ze aan het huilen was omdat ze honger had)
Als ze een keer uit haar hum is en het is moeilijker om haar te troosten ben ik meteen van slag en voelt het alsof mijn dochter ontroostbaar is. Wat natuurlijk heel erg mee valt.
Ik hoop zo dat ik nog lang van deze intense band met haar kan genieten. Maar dingen veranderen natuurlijk telkens en ik ben bang dat het toch over een tijdje al uit met de pret is. Dan ben ik niet meer de belangrijkste persoon uit haar leven. Maar tot die tijd geniet ik daar met volle teugen van.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "scarface" 28-06-2007 @ 21:29
Een gesprek dat ik momenteel zou kunnen voeren:
Willekeurig persoon: "Jeetje, hebben jullie een kat?"
Ik: "Ja hoezo?"
Willekeurig persoon: "Die kat heeft je dan behoorlijk te grazen genomen"
Ik:"Welnee, onze kat krabbelt niet, dat is een doetje"
Willekeurig persoon: "hoe kom je dan aan die vreselijke krabbels in je gezicht?"
Ik: "Oh... dat! Dat komt door mijn dochter, die kan tegenwoordig dingen grijpen en alles moet hardhandig onderzocht worden... zo ook mijn gezicht. En nagels kortknippen helpt geen zier. Daar lijken ze alleen maar scherper door te worden"
Ik weet niet of ze het doorheeft, ik denk het niet, maar Elora kan behoorlijk venijnig uithalen tegenwoordig. Het is voor mijn gevoel niet helemaal perongeluk, ik vermoed dat ze het beter kan voelen als ze lekker hard haar nagels overal inzet.
En alles moet gekrabbeld worden, want krabbelen maakt geluid en dat is leuker.
Tijdens het voeden of spelen worden mijn wangen, ogen en lippen bestast, gekrabbeld en het liefst hard getrokken. En ik, als softie moeder laat het nog toe ook. Ik kan het haar wel verbieden, maar ze snapt er toch niets van. En een harde "AUW Elora!!" is alleen maar reden voor een lachsalvo. Dus ik houd tegenwoordig toch maar mijn gezicht een beetje op veilige afstand. Hoe lief ik het in de eerste instantie vond dat ze me voorzichtig aanraakte in het gezicht, nu is het niet meer zo voorzichtig en zou ik liever niet als "Scarface" door het leven gaan.
Willekeurig persoon: "Jeetje, hebben jullie een kat?"
Ik: "Ja hoezo?"
Willekeurig persoon: "Die kat heeft je dan behoorlijk te grazen genomen"
Ik:"Welnee, onze kat krabbelt niet, dat is een doetje"
Willekeurig persoon: "hoe kom je dan aan die vreselijke krabbels in je gezicht?"
Ik: "Oh... dat! Dat komt door mijn dochter, die kan tegenwoordig dingen grijpen en alles moet hardhandig onderzocht worden... zo ook mijn gezicht. En nagels kortknippen helpt geen zier. Daar lijken ze alleen maar scherper door te worden"
Ik weet niet of ze het doorheeft, ik denk het niet, maar Elora kan behoorlijk venijnig uithalen tegenwoordig. Het is voor mijn gevoel niet helemaal perongeluk, ik vermoed dat ze het beter kan voelen als ze lekker hard haar nagels overal inzet.
En alles moet gekrabbeld worden, want krabbelen maakt geluid en dat is leuker.
Tijdens het voeden of spelen worden mijn wangen, ogen en lippen bestast, gekrabbeld en het liefst hard getrokken. En ik, als softie moeder laat het nog toe ook. Ik kan het haar wel verbieden, maar ze snapt er toch niets van. En een harde "AUW Elora!!" is alleen maar reden voor een lachsalvo. Dus ik houd tegenwoordig toch maar mijn gezicht een beetje op veilige afstand. Hoe lief ik het in de eerste instantie vond dat ze me voorzichtig aanraakte in het gezicht, nu is het niet meer zo voorzichtig en zou ik liever niet als "Scarface" door het leven gaan.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Apezuur" 28-06-2007 @ 11:37
Ik verzin volgens mij telkens iets nieuws om 's nachts rond te kunnen spoken. Vannacht besloot ik om maar eens goed ziek te worden. Ik liep gisteren al een beetje raar te tollen op mijn benen, maar dat kwam en dat ging, dus niets aan de hand verder. Maar vannacht heb ik eens lekker de inhoud van mijn maag op gruwelijke wijze in het toilet gedumpt. Terwijl mijn hersenen zich paniekerig afvroegen hoe ik dit nou ging doen als Elora wakker zou worden voor eten.
Elora sliep gelukkig gewoon door en die heb ik zelf om 5:00 uit haar bedje gevist i.v.m. plofborsten.
Ook Elora had een vreemde dag gisteren. Ze werd telkens huilend wakker, iets wat ik niet van haar gewend ben. En dan niet zo'n beetje huilen... maar meer met volume: MAMMA MIJN BED STAAT IN BRAND EN DE WERELD VERGAAT.
Ik schrok me telkens het apezuur om alleen maar te merken dat er niets aan de hand was. Gelukkig lijkt dat vandaag weer over te zijn en ligt ze als ze wakker is een serieus gesprek te houden met de klamboe om haar bed.
Vandaag voel ik me al beter dan vannacht, een beetje katerig, maar dat overleef ik ook wel weer. Ik ben wel extreem emotioneel en sentimenteel. Ik heb net mijn bevallings verhaal weer een keer gelezen. Er kwamen heel wat dingen weer boven en ik moest hier en daar een traantje wegslikken.
Omdat ik nog steeds een beetje wankelig op mijn benen ben, ben ik extra dankbaar dat Elora zo vrolijk is vandaag. Ze heeft nog niet een keer gehuild en geklaagd vanaf 5:00 vanochtend en het is toch al 11:30 (nu ligt ze te slapen, dus het zal nog wel even duren voordat ze huilt of klaagt)
Ze is een en al stralende glimlach. Ik vind dat ik het sowieso getroffen heb met zo'n vrolijk kind. Ze lacht zo makkelijk al kan ze ook best een mopperpotje zijn soms. Maar lachen doet ze het meest. Lachen en praten. Heerlijk die gesprekken die we samen hebben. Dan voel ik me zo verbonden met haar.
Het afbouwen van de borstvoeding gaat goed. Ik ben van plan om half Augustus echt te stoppen met de borstvoeding. Als mijn rijlessen beginnen. Ik vind het best moeilijk, iets wat ik niet verwacht had. Ik probeer nu zo veel mogenlijk te genieten van de momenten samen. Het doet wat minder pijn (al is het nog steeds niet geheel pijnloos, maar het lijkt of ik een beetje aan de pijn ben gewend) En het is zo schattig hoe Elora haar oogjes van het licht beschermd als ze aan de borst ligt. Ze trekt het liefst mijn t-shirt over haar hoofd heen als ze drinkt. Haar kleine handjes graaien ook voorzichtig naar mijn vingers, t-shirt of alles wat ze maar te pakken kan krijgen. Haar ogen rollen dan weg en vallen vaak dicht. Ze gromt ook niet meer, maar ligt nu tevreden te kreunen tijdens het eten. Heel vertederend. Wel bijt ze me nog regelmatig en soms is ze bijzonder wakker en is ze heel wild. Dan slaat en schopt ze me en trekt ze telkens haar hoofd terug om even met me te praten of te lachen. Ze kijkt dan alle kanten uit.
Maar genoeg voeding krijgt ze niet van me, daarom blijft ze ook zo vaak komen om te eten. Ik heb gekolfd en zag dat er maar 70 a 80 cc uit mijn borsten kwam na een half uur kolven. Ze mag 200... dus dat verklaard een hoop. Toch komt ze er wel redelijk goed de nacht mee door.
Elora sliep gelukkig gewoon door en die heb ik zelf om 5:00 uit haar bedje gevist i.v.m. plofborsten.
Ook Elora had een vreemde dag gisteren. Ze werd telkens huilend wakker, iets wat ik niet van haar gewend ben. En dan niet zo'n beetje huilen... maar meer met volume: MAMMA MIJN BED STAAT IN BRAND EN DE WERELD VERGAAT.
Ik schrok me telkens het apezuur om alleen maar te merken dat er niets aan de hand was. Gelukkig lijkt dat vandaag weer over te zijn en ligt ze als ze wakker is een serieus gesprek te houden met de klamboe om haar bed.
Vandaag voel ik me al beter dan vannacht, een beetje katerig, maar dat overleef ik ook wel weer. Ik ben wel extreem emotioneel en sentimenteel. Ik heb net mijn bevallings verhaal weer een keer gelezen. Er kwamen heel wat dingen weer boven en ik moest hier en daar een traantje wegslikken.
Omdat ik nog steeds een beetje wankelig op mijn benen ben, ben ik extra dankbaar dat Elora zo vrolijk is vandaag. Ze heeft nog niet een keer gehuild en geklaagd vanaf 5:00 vanochtend en het is toch al 11:30 (nu ligt ze te slapen, dus het zal nog wel even duren voordat ze huilt of klaagt)
Ze is een en al stralende glimlach. Ik vind dat ik het sowieso getroffen heb met zo'n vrolijk kind. Ze lacht zo makkelijk al kan ze ook best een mopperpotje zijn soms. Maar lachen doet ze het meest. Lachen en praten. Heerlijk die gesprekken die we samen hebben. Dan voel ik me zo verbonden met haar.
Het afbouwen van de borstvoeding gaat goed. Ik ben van plan om half Augustus echt te stoppen met de borstvoeding. Als mijn rijlessen beginnen. Ik vind het best moeilijk, iets wat ik niet verwacht had. Ik probeer nu zo veel mogenlijk te genieten van de momenten samen. Het doet wat minder pijn (al is het nog steeds niet geheel pijnloos, maar het lijkt of ik een beetje aan de pijn ben gewend) En het is zo schattig hoe Elora haar oogjes van het licht beschermd als ze aan de borst ligt. Ze trekt het liefst mijn t-shirt over haar hoofd heen als ze drinkt. Haar kleine handjes graaien ook voorzichtig naar mijn vingers, t-shirt of alles wat ze maar te pakken kan krijgen. Haar ogen rollen dan weg en vallen vaak dicht. Ze gromt ook niet meer, maar ligt nu tevreden te kreunen tijdens het eten. Heel vertederend. Wel bijt ze me nog regelmatig en soms is ze bijzonder wakker en is ze heel wild. Dan slaat en schopt ze me en trekt ze telkens haar hoofd terug om even met me te praten of te lachen. Ze kijkt dan alle kanten uit.
Maar genoeg voeding krijgt ze niet van me, daarom blijft ze ook zo vaak komen om te eten. Ik heb gekolfd en zag dat er maar 70 a 80 cc uit mijn borsten kwam na een half uur kolven. Ze mag 200... dus dat verklaard een hoop. Toch komt ze er wel redelijk goed de nacht mee door.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Een goed begin is een halve banaan" 27-06-2007 @ 09:56
Het is een onrustige nacht geweest, zowel voor Elora als voor mij. Mijn kleine meid heeft veel liggen kermen, kreunen en soms zelfs babbelen in haar slaap. Dus ik heb geen oog dicht gedaan. Ik kon sowieso niet goed slapen en viel pas om 1:30 in slaap... om 2:00 werd ik al weer gewekt door vreemde geluiden uit de kinderkamer. Vervolgens kon ik de slaap niet vatten tot 3:30 en om 5:00 wilde Elora al weer eten. Godzijdank nam Daan deze shift van me over want mij kon je opvegen.
Om 8:10 was het wel weer mijn beurt.
Ik was kapot, maar zo'n vrolijk lachende baby maakt een hoop goed.
Na het eten heb ik even met haar gespeeld (zoals normaal) en heb haar toen onder Tigger (onze babygym) gelegd.
Elora begon uit volle borst te babbelen en te zingen. Plots kwam er een nieuwe toonhoogte waar zowel Celine als Whitney jaloers op zouden zijn. Ik geloof dat deze toon glas zou kunnen laten springen. Dat is een heerlijk geluid als je last hebt van een "Te-weinig-geslapen-kater". Mijn oren gingen ervan suisen.
Toch vond ik het bijzonder om te horen. Ze begint ook steeds meer geluidjes te maken die op de mmmm lijken. Dat vind ik wel leuk want misschien is de volgende stap wel mmmaaa. En dan duurt het niet lang meer tot we er mama van kunnen maken. Maar ik ben niet al te hoopvol hoor... dat kan nog maanden duren.
Om 8:10 was het wel weer mijn beurt.
Ik was kapot, maar zo'n vrolijk lachende baby maakt een hoop goed.
Na het eten heb ik even met haar gespeeld (zoals normaal) en heb haar toen onder Tigger (onze babygym) gelegd.
Elora begon uit volle borst te babbelen en te zingen. Plots kwam er een nieuwe toonhoogte waar zowel Celine als Whitney jaloers op zouden zijn. Ik geloof dat deze toon glas zou kunnen laten springen. Dat is een heerlijk geluid als je last hebt van een "Te-weinig-geslapen-kater". Mijn oren gingen ervan suisen.
Toch vond ik het bijzonder om te horen. Ze begint ook steeds meer geluidjes te maken die op de mmmm lijken. Dat vind ik wel leuk want misschien is de volgende stap wel mmmaaa. En dan duurt het niet lang meer tot we er mama van kunnen maken. Maar ik ben niet al te hoopvol hoor... dat kan nog maanden duren.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Stink paddestoel" 26-06-2007 @ 20:50
Ik weet niet wat er met Elora haar darmen aan de hand is, maar ze stinkt al een paar dagen. Het is bijna genant gewoon. We hadden het al op de pufclub meeting, anderen roken haar ook. En het is niet eens dat ze poepbroeken heeft ofzo.
Ze doet ons een beetje denken aan zo'n stinkzwam die af en toe poefjes lucht afgeeft.
Ze doet ons een beetje denken aan zo'n stinkzwam die af en toe poefjes lucht afgeeft.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Zwemmen" 26-06-2007 @ 13:54
Maandag is officieel onze vaste zwemdag, al wil het nog wel eens ongunstig uitkomen en dan is het de bedoeling dat we het naar een andere dag van de week plaatsen. De reden waarom we voor de maandag hebben gekozen is dat het water bij de Fluit, het zwembad in Leidschendam waar we zwemmen, het water op maandag 33 graden hoort te zijn.
Dit keer was dit dus niet het geval. De douches waren erg warm en toen we daarna het water in stapte viel dit vies tegen.
Vorige week was het er niet van gekomen om te gaan zwemmen. Normaal als dat gebeurd neem ik Elora mee met mij in het grote bad om toch nog even te wennen. Maar omdat ik van de trap was gevallen en daarna ook was uitgegleden in bad, vond ik het een beetje eng en heb ik het niet gedaan deze week.
Elora was in de eerste instantie best weer een beetje gespannen in het water. Ze ging niet klagen ofzo, maar ik zag het aan haar gezicht.
Ze wilde ook beslist geen oogcontact maken, omdat ze weet dat er dan een kans bestaat dat we onder water met haar gaan. Iets wat ze toch niet heel erg leuk vind... maar ze moet er wel aan wennen.
Op haar buik vond ze het leukst en ze begon driftig te spartelen. Het leek wel alsof ze weg probeerde te zwemmen. Ze bewoog een beetje hoe de hondjes zwemmen. Heel grappig en ik vond het best knap van haar. Maar ze moet wel eerst leren drijven voordat ze kan leren zwemmen. Ik heb soms het gevoel dat onze dochter stapjes over wil slaan.
Ze was ook met allerlei andere mensen in het zwembad aan het flirten. Als kleinste had ze veel bekijks.
Na het zwemmen was ze doodmoe. Ze had al uren niet meer geslapen en ze werd er een beetje jengelig van. Ik moest echt mijn best doen om haar vrolijk te houden, iets waar ik niet vaak mijn best voor moet doen.
Eenmaal thuis was ze weer een zonneschijntje. Ze had heel even in de auto geslapen en ons kind kan er echt met 10 minuten slaap weer tegen aan. Al ben ik wel een voorstander dat ze meer slaapt en doe ik hier ook mijn best voor.
Het fruithapje was een drama deze ronde. Misschien ook omdat we bekijks hadden. Ik merk als ik haar alleen eten geef dat het beter gaat. Maar ik ehb besloten even een paar dagen te wachten met het volgende hapje. Misschien dat het dan beter gaat. En dan ga ik gewoon voor de neutrale banaan. Ik ben benieuwd. Ze moet nog niet eten, dus als het nu telkens op huilen uitloopt, kan ik beter nog even wachten en dan weer op nieuw beginnen.
Dit keer was dit dus niet het geval. De douches waren erg warm en toen we daarna het water in stapte viel dit vies tegen.
Vorige week was het er niet van gekomen om te gaan zwemmen. Normaal als dat gebeurd neem ik Elora mee met mij in het grote bad om toch nog even te wennen. Maar omdat ik van de trap was gevallen en daarna ook was uitgegleden in bad, vond ik het een beetje eng en heb ik het niet gedaan deze week.
Elora was in de eerste instantie best weer een beetje gespannen in het water. Ze ging niet klagen ofzo, maar ik zag het aan haar gezicht.
Ze wilde ook beslist geen oogcontact maken, omdat ze weet dat er dan een kans bestaat dat we onder water met haar gaan. Iets wat ze toch niet heel erg leuk vind... maar ze moet er wel aan wennen.
Op haar buik vond ze het leukst en ze begon driftig te spartelen. Het leek wel alsof ze weg probeerde te zwemmen. Ze bewoog een beetje hoe de hondjes zwemmen. Heel grappig en ik vond het best knap van haar. Maar ze moet wel eerst leren drijven voordat ze kan leren zwemmen. Ik heb soms het gevoel dat onze dochter stapjes over wil slaan.
Ze was ook met allerlei andere mensen in het zwembad aan het flirten. Als kleinste had ze veel bekijks.
Na het zwemmen was ze doodmoe. Ze had al uren niet meer geslapen en ze werd er een beetje jengelig van. Ik moest echt mijn best doen om haar vrolijk te houden, iets waar ik niet vaak mijn best voor moet doen.
Eenmaal thuis was ze weer een zonneschijntje. Ze had heel even in de auto geslapen en ons kind kan er echt met 10 minuten slaap weer tegen aan. Al ben ik wel een voorstander dat ze meer slaapt en doe ik hier ook mijn best voor.
Het fruithapje was een drama deze ronde. Misschien ook omdat we bekijks hadden. Ik merk als ik haar alleen eten geef dat het beter gaat. Maar ik ehb besloten even een paar dagen te wachten met het volgende hapje. Misschien dat het dan beter gaat. En dan ga ik gewoon voor de neutrale banaan. Ik ben benieuwd. Ze moet nog niet eten, dus als het nu telkens op huilen uitloopt, kan ik beter nog even wachten en dan weer op nieuw beginnen.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Groot verdriet" 25-06-2007 @ 10:27
Het lijkt of Elora mijn slechte buien aanvoelt. Als ik niet goed in mijn vel zit, lijkt het of zij ook niet happy is. Daan maakte gisteren de opmerking: Dit ben ik niet van haar gewend, dat gezeur.
Ik heb me een beetje afzijdig gehouden en liep maar een beetje te snotteren, dus ik denk dat ze dat toch oppikt.
We hebben Willow, de kat die 8 jaar lang de mijne was, weggegeven. Willow was gewoon geen goede combinatie met een baby. Het is een ontzettend lieve poes en ik denk ook niet dat ze Elora opzettelijk pijn zou doen... maar ik ben bang dat ze het wel per ongeluk zou doen. Willow zet graag haar klauwen in je (wij noemen het apeliefde) als ze met je knuffelt. Ze werd ook erg opstandig sinds Elora er is, want ze krijgt niet genoeg aandacht. Het ergste van dit alles is, dat ze er ziek van werd. Ze moest de hele dag door spugen. En als Elora straks gaat kruipen is dat geen doen. Overal lag katte-kots en we liepen de hele dag te ruimen. Ik moet er niet aan denken dat Elora daar doorheen zou kruipen of mee zou gaan spelen als wij eens wat over het hoofd zouden zien. Plus dat ze de hele nacht liep te mauwen. Dat was ook een drama. Dan moest ik achter haar aan, waar mijn hart ook van brak, omdat ze anders Elora wakker zou maken. En ze reageerde zich verder af op Lily, onze andere poes. Die kreeg zo veel klappen dat er dikke dotten wit haar overal lagen.
We hopen door Willow weg te doen dat Lily wel kan blijven. Lily is heel erg bang en ik wil haar liever niet weg doen. Willow was het grootste probleem van beiden en Willow is een allermans vriend, die heeft er geen moeite mee om ergens anders te verblijven.
We brachten haar gisteren naar Bodegraven en ze was gelijk in haar element toen ze het draagmandje uitstapte. Ze liet zich door iedereen kroelen en ging al meteen op haar rug liggen om over haar buik geaaid te worden.
Toen ze op raamkozijnen ging springen en ik haar dat verbood, brak het mijn hart hoe goed ze naar me luisterde. Willow is altijd een hele brave kat geweest. Ik vond het verschrikkelijk om haar daar achter te laten en iets in me gilde dat ik haar gewoon mee naar huis wilde nemen. Ik mis haar nu ook ontzettend. Maar dat gaat ook wel weer over.
Elora gaat gewoon voor. Zij hoort in een schoon en gezond huis op te groeien. En het is voor Willow ook het beste. Ze krijgt nu een ontzettend lieve bazin die ook in een Asiel gaat werken, dus die erg met dieren begaan is. Daar ben ik blij om, want nu krijgt ze de aandacht die ze nodig heeft. En Lily wordt misschien minder bang nu dat ze de Alfa kat is en niet telkens klappen krijgt. Plus dat Lily nu de aandacht niet meer hoeft te delen. Ik hoop dat het beter voor iedereen is zo. En dat ik Lily gewoon kan houden.
Het voelt voor mij persoonlijk nog niet beter, maar dat is omdat ik het verdriet van het gemis draag.
Ik heb me een beetje afzijdig gehouden en liep maar een beetje te snotteren, dus ik denk dat ze dat toch oppikt.
We hebben Willow, de kat die 8 jaar lang de mijne was, weggegeven. Willow was gewoon geen goede combinatie met een baby. Het is een ontzettend lieve poes en ik denk ook niet dat ze Elora opzettelijk pijn zou doen... maar ik ben bang dat ze het wel per ongeluk zou doen. Willow zet graag haar klauwen in je (wij noemen het apeliefde) als ze met je knuffelt. Ze werd ook erg opstandig sinds Elora er is, want ze krijgt niet genoeg aandacht. Het ergste van dit alles is, dat ze er ziek van werd. Ze moest de hele dag door spugen. En als Elora straks gaat kruipen is dat geen doen. Overal lag katte-kots en we liepen de hele dag te ruimen. Ik moet er niet aan denken dat Elora daar doorheen zou kruipen of mee zou gaan spelen als wij eens wat over het hoofd zouden zien. Plus dat ze de hele nacht liep te mauwen. Dat was ook een drama. Dan moest ik achter haar aan, waar mijn hart ook van brak, omdat ze anders Elora wakker zou maken. En ze reageerde zich verder af op Lily, onze andere poes. Die kreeg zo veel klappen dat er dikke dotten wit haar overal lagen.
We hopen door Willow weg te doen dat Lily wel kan blijven. Lily is heel erg bang en ik wil haar liever niet weg doen. Willow was het grootste probleem van beiden en Willow is een allermans vriend, die heeft er geen moeite mee om ergens anders te verblijven.
We brachten haar gisteren naar Bodegraven en ze was gelijk in haar element toen ze het draagmandje uitstapte. Ze liet zich door iedereen kroelen en ging al meteen op haar rug liggen om over haar buik geaaid te worden.
Toen ze op raamkozijnen ging springen en ik haar dat verbood, brak het mijn hart hoe goed ze naar me luisterde. Willow is altijd een hele brave kat geweest. Ik vond het verschrikkelijk om haar daar achter te laten en iets in me gilde dat ik haar gewoon mee naar huis wilde nemen. Ik mis haar nu ook ontzettend. Maar dat gaat ook wel weer over.
Elora gaat gewoon voor. Zij hoort in een schoon en gezond huis op te groeien. En het is voor Willow ook het beste. Ze krijgt nu een ontzettend lieve bazin die ook in een Asiel gaat werken, dus die erg met dieren begaan is. Daar ben ik blij om, want nu krijgt ze de aandacht die ze nodig heeft. En Lily wordt misschien minder bang nu dat ze de Alfa kat is en niet telkens klappen krijgt. Plus dat Lily nu de aandacht niet meer hoeft te delen. Ik hoop dat het beter voor iedereen is zo. En dat ik Lily gewoon kan houden.
Het voelt voor mij persoonlijk nog niet beter, maar dat is omdat ik het verdriet van het gemis draag.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "puffen en feesten" 24-06-2007 @ 11:28
23 juni, de dag van onze "puf-club" reunie, was een leuke maar ook wel hectische dag. Elora was precies 4 maanden en dus ongeveer 2x zo oud als de andere kinderen. De jongste, Norah, was zelfs maar 3 weken oud. Wat een verschil.
Ik heb genoten van een huis vol babies. Ik weet niet wat het is, maar ik heb sowieso iets met babies de laatste tijd. En dan hoeft het niet eens mijn eigen kind te zijn. Alle babies zijn schattig en zoet. Sommige kindjes vonden het duidelijk een beetje druk en waren uit hun doen. Ik kon genietend luisteren naar alle verschillende huiltjes en zat me telkens maar af te vragen of dit ook met mijn hormonen te maken had? Ik vond het helemaal niet lastig of vervelend als er gehuild werd, maar juist aandoenlijk. Georgia een schattig meisje van nog net geen twee maanden oud, had zo'n bescheiden huiltje vergeleken bij de keel die Elora op kan zetten. Elora huilt niet vaak, maar als ze het doet... doet ze het meteen goed ook.
Normaal is Elora altijd heel sociaal... zoekt ze oog contact en babbelt ze de hele tijd door. Maar dit keer keek ze maar een beetje verlegen naar haar jurk. Ik denk dat ze ook een beetje van slag was. Het feit dat ze voor de meeting ook niet geslapen had, hielp natuurlijk ook niet. Ik had haar geloof ik rond 12:00 uit bed gevist en om 14:00 had ik haar nog even terug proberen te leggen. Maar het had geen zin. De puf-club meeting liep uit tot 18:00 dus ik maakte me best een beetje zorgen om haar rust, omdat we daarna ook meteen weg moesten. Een enkele keer ging ze zelfs een beetje jengelen, wat voor mij toch wel een teken van vermoeidheid was.
Het was gezellig om met alle moeders en vaders te babbelen. Ik hoop ook dat we echt nog een keer zo'n bij eenkomst kunnen organiseren. Ik moet stiekem toegeven dat ik maar de helft van de bevallings verhalen heb mee gekregen. Mijmerend heb ik naar al dat kleine leven zitten kijken. Het was of ik Elora weer zag liggen een paar maanden geleden. Wat een leuke tijd was dat... maar toch ben ik met haar mee gegroeid, want ik zou die tijd niet willen ruilen voor wat ik nu heb. Okay, alles is wat lastiger geworden maar ook veel leuker.
Veronique onze coach vroeg me wat ik als meest positief had ervaren. Ik zei dat een van de dingen die ik heel leuk vond aan het moederschap was, dat ik zelf zo veranderd was. Ik loop als een soort vreemd disney figuur door het huis en maak overal liedjes van om mijn dochter te vermaken. Ik ben op een heel positieve manier met mijn leven bezig. Zelfs negatieve dingen in mijn leven krijgen nu minder aandacht, want ik ben met Elora bezig en ik gun haar alles wat positief is.
Ik kan zo een hele waslijst geven met positieve dingen sinds mijn kind er is. De liefde, het geluk, het gevoel van compleet zijn, haar lachje, hoe ze babbelt, hoe ze gaapt of zich uitrekt, hoe ze groeit, hoe ze kijkt, hoe ze op ons reageert, hoe haar motoriek aan het ontwikkelen is. Allemaal dingen die ik heel bijzonder vind. En heel positief.
Het was al 17:45 en Daan en ik wisten dat we erg laat waren, maar alles liep zo uit. Toch wilden we nog even een foto maken met alle kleintjes... hoe vaak krijg je dat soort gelegenheden nu? De japanse toerist in mij kwam weer boven.
Alle kindertjes werden op de bank gelegd en ik heb staan genieten, al moest ik soms wel de armen en benen van mijn dochter bij de andere babies weg halen.
Nadat iedereen vertrokken was zijn wij er ook als een speer vandoor gegaan.
Eenmaal bij het Rozarium aangekomen zagen we de hele bubs al zitten. Ik voelde me redelijk gestressed want ik ben niet zo goed met te laat komen.
Het ergste was nog dat ze op ons gewacht hadden met eten. Omdat het een Wok restaurant was, had ik stiekem verwacht dat ze al begonnen waren. Toen ik hoorde dat dit niet het geval was, schaamde ik me nog dieper.
Het was ontzettend gezellig. Elora, die in de auto hooguit 20 minuten had geslapen, was verbazingwekkend lief. Ze heeft maar 1 keer gezeurd en dat was toen ze bij mijn tante op schoot zat en de oorbellen van mijn tante op hardhandige wijze uit haar oren probeerde te trekken. Toen dit niet mocht, ging ze jengelen. Ik heb haar maar snel weg gehaald bij al het moois waar ze graag aan wilde plukken en trekken en daarna was ze gewoon weer gezellig. Ze heeft me getrakteerd op menig gulle lach. En toen ze bij mijn oom op schoot ging zitten, liep deze rood aan. Ik geloof dat ze ook zijn hart gestolen had met haar verbaasde ogen en haar glimlachjes.
Ik voelde me trots en dolgelukkig dat ik mijn kind lekker overal naar toe kon slepen. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden.
Ook thuis was ze gezellig, al wilde ze niet goed drinken. Ze had vandaag 3 x de fles gekregen, ivm het afbouwen van de borstvoeding en de visite die we hadden. Ik wilde dus dolgraag borstvoeding geven want ik stond op klappen. Elora had niet zo'n honger en was drukker bezig met verhalen aan het vertellen en lachen naar me, dan met drinken.
Toen ze in bed lag liep ik nog steeds met volle borsten rond. Om 4:00 was ik klaar wakker van de pijn. Gelukkig hoorde ik haar zuchten en vond dit een goed excuus om haar te pakken en aan te leggen. Zo heb ik toch nog even kunnen slapen.
Ik heb genoten van een huis vol babies. Ik weet niet wat het is, maar ik heb sowieso iets met babies de laatste tijd. En dan hoeft het niet eens mijn eigen kind te zijn. Alle babies zijn schattig en zoet. Sommige kindjes vonden het duidelijk een beetje druk en waren uit hun doen. Ik kon genietend luisteren naar alle verschillende huiltjes en zat me telkens maar af te vragen of dit ook met mijn hormonen te maken had? Ik vond het helemaal niet lastig of vervelend als er gehuild werd, maar juist aandoenlijk. Georgia een schattig meisje van nog net geen twee maanden oud, had zo'n bescheiden huiltje vergeleken bij de keel die Elora op kan zetten. Elora huilt niet vaak, maar als ze het doet... doet ze het meteen goed ook.
Normaal is Elora altijd heel sociaal... zoekt ze oog contact en babbelt ze de hele tijd door. Maar dit keer keek ze maar een beetje verlegen naar haar jurk. Ik denk dat ze ook een beetje van slag was. Het feit dat ze voor de meeting ook niet geslapen had, hielp natuurlijk ook niet. Ik had haar geloof ik rond 12:00 uit bed gevist en om 14:00 had ik haar nog even terug proberen te leggen. Maar het had geen zin. De puf-club meeting liep uit tot 18:00 dus ik maakte me best een beetje zorgen om haar rust, omdat we daarna ook meteen weg moesten. Een enkele keer ging ze zelfs een beetje jengelen, wat voor mij toch wel een teken van vermoeidheid was.
Het was gezellig om met alle moeders en vaders te babbelen. Ik hoop ook dat we echt nog een keer zo'n bij eenkomst kunnen organiseren. Ik moet stiekem toegeven dat ik maar de helft van de bevallings verhalen heb mee gekregen. Mijmerend heb ik naar al dat kleine leven zitten kijken. Het was of ik Elora weer zag liggen een paar maanden geleden. Wat een leuke tijd was dat... maar toch ben ik met haar mee gegroeid, want ik zou die tijd niet willen ruilen voor wat ik nu heb. Okay, alles is wat lastiger geworden maar ook veel leuker.
Veronique onze coach vroeg me wat ik als meest positief had ervaren. Ik zei dat een van de dingen die ik heel leuk vond aan het moederschap was, dat ik zelf zo veranderd was. Ik loop als een soort vreemd disney figuur door het huis en maak overal liedjes van om mijn dochter te vermaken. Ik ben op een heel positieve manier met mijn leven bezig. Zelfs negatieve dingen in mijn leven krijgen nu minder aandacht, want ik ben met Elora bezig en ik gun haar alles wat positief is.
Ik kan zo een hele waslijst geven met positieve dingen sinds mijn kind er is. De liefde, het geluk, het gevoel van compleet zijn, haar lachje, hoe ze babbelt, hoe ze gaapt of zich uitrekt, hoe ze groeit, hoe ze kijkt, hoe ze op ons reageert, hoe haar motoriek aan het ontwikkelen is. Allemaal dingen die ik heel bijzonder vind. En heel positief.
Het was al 17:45 en Daan en ik wisten dat we erg laat waren, maar alles liep zo uit. Toch wilden we nog even een foto maken met alle kleintjes... hoe vaak krijg je dat soort gelegenheden nu? De japanse toerist in mij kwam weer boven.
Alle kindertjes werden op de bank gelegd en ik heb staan genieten, al moest ik soms wel de armen en benen van mijn dochter bij de andere babies weg halen.
Nadat iedereen vertrokken was zijn wij er ook als een speer vandoor gegaan.
Eenmaal bij het Rozarium aangekomen zagen we de hele bubs al zitten. Ik voelde me redelijk gestressed want ik ben niet zo goed met te laat komen.
Het ergste was nog dat ze op ons gewacht hadden met eten. Omdat het een Wok restaurant was, had ik stiekem verwacht dat ze al begonnen waren. Toen ik hoorde dat dit niet het geval was, schaamde ik me nog dieper.
Het was ontzettend gezellig. Elora, die in de auto hooguit 20 minuten had geslapen, was verbazingwekkend lief. Ze heeft maar 1 keer gezeurd en dat was toen ze bij mijn tante op schoot zat en de oorbellen van mijn tante op hardhandige wijze uit haar oren probeerde te trekken. Toen dit niet mocht, ging ze jengelen. Ik heb haar maar snel weg gehaald bij al het moois waar ze graag aan wilde plukken en trekken en daarna was ze gewoon weer gezellig. Ze heeft me getrakteerd op menig gulle lach. En toen ze bij mijn oom op schoot ging zitten, liep deze rood aan. Ik geloof dat ze ook zijn hart gestolen had met haar verbaasde ogen en haar glimlachjes.
Ik voelde me trots en dolgelukkig dat ik mijn kind lekker overal naar toe kon slepen. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden.
Ook thuis was ze gezellig, al wilde ze niet goed drinken. Ze had vandaag 3 x de fles gekregen, ivm het afbouwen van de borstvoeding en de visite die we hadden. Ik wilde dus dolgraag borstvoeding geven want ik stond op klappen. Elora had niet zo'n honger en was drukker bezig met verhalen aan het vertellen en lachen naar me, dan met drinken.
Toen ze in bed lag liep ik nog steeds met volle borsten rond. Om 4:00 was ik klaar wakker van de pijn. Gelukkig hoorde ik haar zuchten en vond dit een goed excuus om haar te pakken en aan te leggen. Zo heb ik toch nog even kunnen slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten