- "22 februari 2007, de bevalling begint" 14-03-2007 @ 21:02
(Ik lig nogal achter met mijn dagboek, maar ik ga proberen het zoveel mogenlijk bij te werken. Vandaar dat de data niet echt kloppen met de datum dat ik het post)
4:00. Ik ben echt klaar wakker. Er rommelt van alles in mijn lichaam... maar ja dat ben ik inmiddels wel gewend. Ik durf er nog niets van te verwachten, maar heel stiekem hoop ik het wel.
5:30... mijn lichaam... de zuidelijke delen, zeggen: PLOP. Ik weet niet wat ik er van moet denken en ga maar naar het toilet... dan merk ik duidelijk: "Mijn water is GEBROKEN!!" Eerst een heel klein beetje, maar met een half uurtje gutst het alle kanten op.
6:00: Toch maar Daan wakker maken. "Schat?"
"huh??"
"Ik wil geen vals alarm slaan, maar ik ben nu toch redelijk zeker dat mijn water gebroken is"
"HUH??????" (Daan zat recht op in zijn bed)
7:00: Mijn moeder gebeld, kon het toch niet meer voor me houden.
8:00: De verloskundige gebeld. Mijn weeën waren al meteen 5 minuten uit elkaar en duurde ongeveer een minuut tot anderhalve minuut.
11:00: De verloskundige kwam. Een teleurstellende 1 cm ontsluiting. Vervelend maar niets aan te doen. Het was in ieder geval ontsluiting. Ik schijn verkeerd te puffen, dus we gaan anders puffen op advies van verloskundige.
Toch maar weer met mijn moeder gebeld. Die kwam er nu ook maar aan om mij af te leiden... geen idee hoe lang het nog zou duren.
15:00: tweede bezoek van nieuwe verloskundige. Potverdorie, nog steeds maar 1 cm ontsluiting maar heftige pijn. Weeën kwamen nu om de 2 minuten. Toch maar naar het ziekenhuis dus, want het duurt te lang. Het Bronnovo zit vol, dus het wordt het Lange Land ziekenhuis in Zoetermeer. Ik baal als een stekker.
15:30: Aankomst, na hobbelige rit, in het Lange Land. De kasten in de verloskamer zijn versierd met Nijntjes. Heel schattig. Mijn zuster is erg lief en ik wordt uitgekleed en in bed gehezen.
In de kamer naast ons ligt iemand te bevallen. Mijn weeën worden steeds pijnlijker.
17:00: Ik krijg een verdoving want de weeën zijn heel pijnlijk en komen ongeveer een minuut op elkaar. Maar de verdoving werkt niet echt en na 1 1/2 uur is hij volledig uitgewerkt en is de pijn erger dan daarvoor.
Als Daan even weg is vraag ik mijn moeder om de minuut waar hij is. Iedere minuut voelt zo lang, dit heb ik nog nooit zo meegemaakt.
Ergens in de kamer naast mij is de tweede bevalling aan de gang. Ik denk steeds... waarom ik nog niet?
20:00: Verloskundige komt weer kijken en constateert nu 1 1/2 cm ontsluiting. Dit schiet niet op. Mijn weeën stoppen niet meer. Er is al een uur geen tussenpauze meer geweest en ik begin te snakken naar een keizersnede. De pijn is overweldigend. Zelfs douchen helpt niet en ik weet niet hoe ik moet liggen of zitten. Ik wil zo graag dat de pijn even een paar minuutjes stopt zodat ik me weer een beetje kan vermannen. Ik zie telkens de bezorgde blikken van mijn moeder en Daan en verontschuldig me. Ik baal dat ik het zo moeilijk voor iedereen maak. Ik baal van de pijn.
Soms, tijdens het puffen lijkt het wel of ik weg aan het zakken ben. Daan staat als een rots bij mijn zijde. Alleen zijn stem hoor ik nog en alleen zijn stem houdt mij bij de les. Door hem blijf ik bij bewust zijn, maar soms is dat echt nog maar nauwelijks. Ik begin te twijfelen of mijn kind of ik dit wel gaan redden.
20:30: Verlossing!!! Ik krijg een ruggeprik. De anesthesiste is een mager somber vrouwtje. Ze moet zich concentreren op de prik en ik moet stilzitten. De pijn scheurt door mijn lichaam en ik weet niet hoe. Maar ik zie uit naar de verlichting.
Helaas is de ruggeprik niet pijnloos. De pijn blijft, maar nu krijg ik soms even rust, dus kan ik op adem komen. Na een paar uur werkt de ruggeprik niet meer en krijg ik een zwaardere dosis. Door de ruggeprik daalt mijn bloeddruk heel erg en de zuster blijft heel zorgelijk bij me zitten.
Mijn moeder gaat ineens heel veel filmen. Ik weet dat dat is omdat zij ook bang is dat er een kans is dat ik hier misschien niet uit ga komen. Dan heeft ze in ieder geval iets om aan mijn dochter over mij te laten zien later. Ik durf dit niet tegen haar te zeggen en zij ook niet tegen mij. Pas later als alles goed is zeggen we er wat over, maar niet veel want het is nogal emotioneel.
Ik mag geen melk producten meer eten. De kans is groot dat ik een keizersnede krijg.
De nacht: Mijn moeder wordt weg gestuurd door een niet zo aardige zuster. Daan slaapt aan mijn voeteinde in een eigen bed. Ik zit aan een apparaat dat alles meet.. hartslag van de baby, weeën, bloedruk. Ik heb ook een catheter en een ruggeprik. Ik voel me net een speldekussen. Aan mijn ene hand zit een infuus, aan mijn andere de wond van de verkeerde infuusprik. Ik ben moe, maar slaap nauwelijks. Ik voel mijn weeën nog steeds en ieder half uur knijpt de bloeddruk meter heel erg hard in mijn arm. Het is pijnlijk. Als het niet de weeën of het bloeddruk apparaat zijn, gaat er wel ergens een alarm af. Mijn bloeddruk daalt steeds weer. Daan slaapt onrustig. Regelmatig komt de kattige zuster ook weer binnen.
5:30: Mijn weeën komen te sterk door mijn ruggeprik heen. Ik krijg weer een sterkere dosis. Dit is al nummer 3 (kan me niet precies herinneren wanneer de andere 2 precies waren). Mijn weeën zijn ook weer iedere 5 minuten. Ik leef met de klok. Iedere minuut voelt als een uur. Mijn bloedruk wordt iedere 2 minuten gemeten. Het ding doet er zelf 1 1/2 minuut over, dus ik krijg maar een 30 seconden rust tussendoor. Na een uur ga ik klagen. Ik voel mijn hand niet meer en mijn arm slaapt. Mag het aub naar 5 minuten? Ik word afgesnauwd door een zuster die ik niet ken. Raar mens, ik wil boos worden maar heb de energie niet.
8:00 Wisseling van de wacht van zusters. Ik krijg zuster Ans weer, die was er toen ik net aan kwam. Die redt me meteen van het apparaat en vertelt me dat ik verkeerd puf. Ik had niet naar mijn verloskundige moeten luisteren... ik pufte zelf goed. Zuster Ans is een luisterend oor.
Als om 8:30 de gynacologe komt constateert ze 3 cm ontsluiting. Ik ben allang blij dat het meer is, maar ze kijken me bezorgd aan. Ik krijg weeën opwekkers. Ik ben nu 27 uur bezig sinds mijn water is gebroken. Ik ben bang voor de echte weeën omdat die van mij dus niet goed bleken te zijn. Als die "valse" weeën al zo'n pijn doen... hoe erg moeten echte dan wel niet zijn. Maar de echte blijken minder pijnlijk te zijn.
11:00: Ik voel wat bewegen binnen in me. Als ik dit zeg komt de gynacologe toch nog een keer kijken. Stiekem hoop ik op toch minstens 5 cm ontsluiting nu. Ik ben nu 2 1/2 uur aan de weeën opwekkers dus ik verwacht er nog niet zo veel van.
Ergens door een waas hoor ik de gynacologe zeggen: U heeft volledige ontsluiting!
Ik geloof dat ik echt ergens een lichtje zag schijnen en engeltjes hoorde zingen. Als ik Daan en mijn moeder mag geloven kwam er op mijn gezicht een grijns van oor tot oor en is die de rest van de bevalling niet meer weg gegaan.
Mijn weeën waren een stuk minder pijnlijk en met een fijne tussenpoze. De ruggeprik was al uit.. niet dat die heel veel hielp. Dit kon ik aan... ik voelde me oersterk: I am woman, hear me roar!! Ik was bang voor de persweeën, dacht dat ik wel zou gillen ofzo.
11:30 Ik voelde mijn kleintje steeds verder naar beneden zakken. Zuster Ans zei dat ik op mijn instinct moest afgaan. Ik mocht af en toe al persen. Het ging plots heel snel... de gynacologe moest erbij gehaald worden en die was verbaasd dat ze al kon komen.
Nu was ik aan de macht en ik wilde dat mijn kindje nu kwam. Het was tijd voor haar om geboren te worden. Ik wist dat ik goed en snel moest persen... instinctief ofzo. En maar goed ook want later kwam ik er achter dat haar navelstreng om haar nek zat en ze was een beetje blauw.
11:52: Ik hoor iets huilen. Het is onwerkelijk... ik krijg ineens een klein blauw mensje aangerijkt. Ik vind haar niet mooi maar wel heel bijzonder. Ik voel me schuldig dat ik haar niet mooi vind. Ik voel me geen moeder, maar ik wil wel dit hoopje mens beschermen, troosten. Ze huilt.. ik wil niet dat ze huilt, ik ben zo blij dat het goed met haar is. Ik hoor de zuster zeggen: Kijk die bolle wangen!! Ze is gezond... ze is lekker mollig maar niet dik. Alles is een waas... dit was het allemaal waard. Ik voel me kiplekker, ik voel me sterk.
Tijdens mijn hechtingen kijk ik naar haar en ik voel bijna geen pijn. Zij werkt als aspirine, als mijn drugs. Ik ben zo gelukkig. Alle slechte herinneringen zijn weg. Ik kan alles aan... ik kan nog wel een keer bevallen. Ik ben niet meer bang. Ik ben niet meer zwak... ik ben MOEDER
4:00. Ik ben echt klaar wakker. Er rommelt van alles in mijn lichaam... maar ja dat ben ik inmiddels wel gewend. Ik durf er nog niets van te verwachten, maar heel stiekem hoop ik het wel.
5:30... mijn lichaam... de zuidelijke delen, zeggen: PLOP. Ik weet niet wat ik er van moet denken en ga maar naar het toilet... dan merk ik duidelijk: "Mijn water is GEBROKEN!!" Eerst een heel klein beetje, maar met een half uurtje gutst het alle kanten op.
6:00: Toch maar Daan wakker maken. "Schat?"
"huh??"
"Ik wil geen vals alarm slaan, maar ik ben nu toch redelijk zeker dat mijn water gebroken is"
"HUH??????" (Daan zat recht op in zijn bed)
7:00: Mijn moeder gebeld, kon het toch niet meer voor me houden.
8:00: De verloskundige gebeld. Mijn weeën waren al meteen 5 minuten uit elkaar en duurde ongeveer een minuut tot anderhalve minuut.
11:00: De verloskundige kwam. Een teleurstellende 1 cm ontsluiting. Vervelend maar niets aan te doen. Het was in ieder geval ontsluiting. Ik schijn verkeerd te puffen, dus we gaan anders puffen op advies van verloskundige.
Toch maar weer met mijn moeder gebeld. Die kwam er nu ook maar aan om mij af te leiden... geen idee hoe lang het nog zou duren.
15:00: tweede bezoek van nieuwe verloskundige. Potverdorie, nog steeds maar 1 cm ontsluiting maar heftige pijn. Weeën kwamen nu om de 2 minuten. Toch maar naar het ziekenhuis dus, want het duurt te lang. Het Bronnovo zit vol, dus het wordt het Lange Land ziekenhuis in Zoetermeer. Ik baal als een stekker.
15:30: Aankomst, na hobbelige rit, in het Lange Land. De kasten in de verloskamer zijn versierd met Nijntjes. Heel schattig. Mijn zuster is erg lief en ik wordt uitgekleed en in bed gehezen.
In de kamer naast ons ligt iemand te bevallen. Mijn weeën worden steeds pijnlijker.
17:00: Ik krijg een verdoving want de weeën zijn heel pijnlijk en komen ongeveer een minuut op elkaar. Maar de verdoving werkt niet echt en na 1 1/2 uur is hij volledig uitgewerkt en is de pijn erger dan daarvoor.
Als Daan even weg is vraag ik mijn moeder om de minuut waar hij is. Iedere minuut voelt zo lang, dit heb ik nog nooit zo meegemaakt.
Ergens in de kamer naast mij is de tweede bevalling aan de gang. Ik denk steeds... waarom ik nog niet?
20:00: Verloskundige komt weer kijken en constateert nu 1 1/2 cm ontsluiting. Dit schiet niet op. Mijn weeën stoppen niet meer. Er is al een uur geen tussenpauze meer geweest en ik begin te snakken naar een keizersnede. De pijn is overweldigend. Zelfs douchen helpt niet en ik weet niet hoe ik moet liggen of zitten. Ik wil zo graag dat de pijn even een paar minuutjes stopt zodat ik me weer een beetje kan vermannen. Ik zie telkens de bezorgde blikken van mijn moeder en Daan en verontschuldig me. Ik baal dat ik het zo moeilijk voor iedereen maak. Ik baal van de pijn.
Soms, tijdens het puffen lijkt het wel of ik weg aan het zakken ben. Daan staat als een rots bij mijn zijde. Alleen zijn stem hoor ik nog en alleen zijn stem houdt mij bij de les. Door hem blijf ik bij bewust zijn, maar soms is dat echt nog maar nauwelijks. Ik begin te twijfelen of mijn kind of ik dit wel gaan redden.
20:30: Verlossing!!! Ik krijg een ruggeprik. De anesthesiste is een mager somber vrouwtje. Ze moet zich concentreren op de prik en ik moet stilzitten. De pijn scheurt door mijn lichaam en ik weet niet hoe. Maar ik zie uit naar de verlichting.
Helaas is de ruggeprik niet pijnloos. De pijn blijft, maar nu krijg ik soms even rust, dus kan ik op adem komen. Na een paar uur werkt de ruggeprik niet meer en krijg ik een zwaardere dosis. Door de ruggeprik daalt mijn bloeddruk heel erg en de zuster blijft heel zorgelijk bij me zitten.
Mijn moeder gaat ineens heel veel filmen. Ik weet dat dat is omdat zij ook bang is dat er een kans is dat ik hier misschien niet uit ga komen. Dan heeft ze in ieder geval iets om aan mijn dochter over mij te laten zien later. Ik durf dit niet tegen haar te zeggen en zij ook niet tegen mij. Pas later als alles goed is zeggen we er wat over, maar niet veel want het is nogal emotioneel.
Ik mag geen melk producten meer eten. De kans is groot dat ik een keizersnede krijg.
De nacht: Mijn moeder wordt weg gestuurd door een niet zo aardige zuster. Daan slaapt aan mijn voeteinde in een eigen bed. Ik zit aan een apparaat dat alles meet.. hartslag van de baby, weeën, bloedruk. Ik heb ook een catheter en een ruggeprik. Ik voel me net een speldekussen. Aan mijn ene hand zit een infuus, aan mijn andere de wond van de verkeerde infuusprik. Ik ben moe, maar slaap nauwelijks. Ik voel mijn weeën nog steeds en ieder half uur knijpt de bloeddruk meter heel erg hard in mijn arm. Het is pijnlijk. Als het niet de weeën of het bloeddruk apparaat zijn, gaat er wel ergens een alarm af. Mijn bloeddruk daalt steeds weer. Daan slaapt onrustig. Regelmatig komt de kattige zuster ook weer binnen.
5:30: Mijn weeën komen te sterk door mijn ruggeprik heen. Ik krijg weer een sterkere dosis. Dit is al nummer 3 (kan me niet precies herinneren wanneer de andere 2 precies waren). Mijn weeën zijn ook weer iedere 5 minuten. Ik leef met de klok. Iedere minuut voelt als een uur. Mijn bloedruk wordt iedere 2 minuten gemeten. Het ding doet er zelf 1 1/2 minuut over, dus ik krijg maar een 30 seconden rust tussendoor. Na een uur ga ik klagen. Ik voel mijn hand niet meer en mijn arm slaapt. Mag het aub naar 5 minuten? Ik word afgesnauwd door een zuster die ik niet ken. Raar mens, ik wil boos worden maar heb de energie niet.
8:00 Wisseling van de wacht van zusters. Ik krijg zuster Ans weer, die was er toen ik net aan kwam. Die redt me meteen van het apparaat en vertelt me dat ik verkeerd puf. Ik had niet naar mijn verloskundige moeten luisteren... ik pufte zelf goed. Zuster Ans is een luisterend oor.
Als om 8:30 de gynacologe komt constateert ze 3 cm ontsluiting. Ik ben allang blij dat het meer is, maar ze kijken me bezorgd aan. Ik krijg weeën opwekkers. Ik ben nu 27 uur bezig sinds mijn water is gebroken. Ik ben bang voor de echte weeën omdat die van mij dus niet goed bleken te zijn. Als die "valse" weeën al zo'n pijn doen... hoe erg moeten echte dan wel niet zijn. Maar de echte blijken minder pijnlijk te zijn.
11:00: Ik voel wat bewegen binnen in me. Als ik dit zeg komt de gynacologe toch nog een keer kijken. Stiekem hoop ik op toch minstens 5 cm ontsluiting nu. Ik ben nu 2 1/2 uur aan de weeën opwekkers dus ik verwacht er nog niet zo veel van.
Ergens door een waas hoor ik de gynacologe zeggen: U heeft volledige ontsluiting!
Ik geloof dat ik echt ergens een lichtje zag schijnen en engeltjes hoorde zingen. Als ik Daan en mijn moeder mag geloven kwam er op mijn gezicht een grijns van oor tot oor en is die de rest van de bevalling niet meer weg gegaan.
Mijn weeën waren een stuk minder pijnlijk en met een fijne tussenpoze. De ruggeprik was al uit.. niet dat die heel veel hielp. Dit kon ik aan... ik voelde me oersterk: I am woman, hear me roar!! Ik was bang voor de persweeën, dacht dat ik wel zou gillen ofzo.
11:30 Ik voelde mijn kleintje steeds verder naar beneden zakken. Zuster Ans zei dat ik op mijn instinct moest afgaan. Ik mocht af en toe al persen. Het ging plots heel snel... de gynacologe moest erbij gehaald worden en die was verbaasd dat ze al kon komen.
Nu was ik aan de macht en ik wilde dat mijn kindje nu kwam. Het was tijd voor haar om geboren te worden. Ik wist dat ik goed en snel moest persen... instinctief ofzo. En maar goed ook want later kwam ik er achter dat haar navelstreng om haar nek zat en ze was een beetje blauw.
11:52: Ik hoor iets huilen. Het is onwerkelijk... ik krijg ineens een klein blauw mensje aangerijkt. Ik vind haar niet mooi maar wel heel bijzonder. Ik voel me schuldig dat ik haar niet mooi vind. Ik voel me geen moeder, maar ik wil wel dit hoopje mens beschermen, troosten. Ze huilt.. ik wil niet dat ze huilt, ik ben zo blij dat het goed met haar is. Ik hoor de zuster zeggen: Kijk die bolle wangen!! Ze is gezond... ze is lekker mollig maar niet dik. Alles is een waas... dit was het allemaal waard. Ik voel me kiplekker, ik voel me sterk.
Tijdens mijn hechtingen kijk ik naar haar en ik voel bijna geen pijn. Zij werkt als aspirine, als mijn drugs. Ik ben zo gelukkig. Alle slechte herinneringen zijn weg. Ik kan alles aan... ik kan nog wel een keer bevallen. Ik ben niet meer bang. Ik ben niet meer zwak... ik ben MOEDER
Geen opmerkingen:
Een reactie posten