- "Nooit meer slapen, nooit meer slapen, lalalala" 23-10-2007 @ 10:50
Op de muziek van "Making christmas" een liedje uit de film Nightmare before christmas, hoor ik de tekst "nooit meer slapen" door mijn hoofd galmen. Elora is defect, haar slaapmotortje doet het niet meer.
Gisteren heeft ze overdag maar 2 maal een half uurtje geslapen. Niet echt veel dus. Wel was ze vreselijk moe en lastig. En wat ik ook deed, ze kon de slaap gewoon niet vatten.
Ze had verder niets, behalve dat ze 6 luiers vol gepoept had. Maar het was geen diaree, gewoon plakpoep... heel fijn voor mamma dus.
Vandaag is ze ook al in zo'n vreemde bui. Ze is of overdreven gezellig en blij of zeurderig en lastig. Het slaat ook van de ene naar de andere minuut om. Als ze groter was geweest had ik haar verdacht van ongesteld zijn... ;)
Ze is ontzettend aan het onderzoeken. Alles wordt met haar kleine wijsvingertjes gevoeld. Maar toch heeft ze weinig zin in de "leerzame-spelletjes" die ik met haar speel. Als ze even haar zin niet krijgt zet ze het gelijk op een krijsen. Ik ga er dan gewoon niet op in en negeer haar. Dat werkt het beste is mijn ervaring. Ik wil beslist niet toegeven aan dit gedrag al is het soms moeilijk als ze erg overstuur is.
Het kruipen is ook erg frustrerend voor haar. En ze is zo dichtbij het kruipen dat ik altijd met spanning naar haar zit te kijken als ze op de vloer ligt. Ik heb al geleerd dat ik haar echt met rust moet laten en niet moet aanmoedigen als ze probeert te kruipen, anders geeft ze het meteen op en wordt ze erg boos. Maar als ik net doe of ik niet kijk, dan komt ze steeds iets verder. Haar knieen gaan nog alle kanten op, maar nu komt ze zelfs op het laminaat vooruit.
Gisteren heeft ze overdag maar 2 maal een half uurtje geslapen. Niet echt veel dus. Wel was ze vreselijk moe en lastig. En wat ik ook deed, ze kon de slaap gewoon niet vatten.
Ze had verder niets, behalve dat ze 6 luiers vol gepoept had. Maar het was geen diaree, gewoon plakpoep... heel fijn voor mamma dus.
Vandaag is ze ook al in zo'n vreemde bui. Ze is of overdreven gezellig en blij of zeurderig en lastig. Het slaat ook van de ene naar de andere minuut om. Als ze groter was geweest had ik haar verdacht van ongesteld zijn... ;)
Ze is ontzettend aan het onderzoeken. Alles wordt met haar kleine wijsvingertjes gevoeld. Maar toch heeft ze weinig zin in de "leerzame-spelletjes" die ik met haar speel. Als ze even haar zin niet krijgt zet ze het gelijk op een krijsen. Ik ga er dan gewoon niet op in en negeer haar. Dat werkt het beste is mijn ervaring. Ik wil beslist niet toegeven aan dit gedrag al is het soms moeilijk als ze erg overstuur is.
Het kruipen is ook erg frustrerend voor haar. En ze is zo dichtbij het kruipen dat ik altijd met spanning naar haar zit te kijken als ze op de vloer ligt. Ik heb al geleerd dat ik haar echt met rust moet laten en niet moet aanmoedigen als ze probeert te kruipen, anders geeft ze het meteen op en wordt ze erg boos. Maar als ik net doe of ik niet kijk, dan komt ze steeds iets verder. Haar knieen gaan nog alle kanten op, maar nu komt ze zelfs op het laminaat vooruit.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "stout" 22-10-2007 @ 10:37
Onze dochter wordt steeds ondeugender. Daar tegen over staat ook wel dat ze steeds gezelliger wordt, dus het blijft gelukkig wel in balans.
Een goed voorbeeld hiervan zijn de leesboekjes. De ene keer gaat het perfect met voorlezen, dan "wijst" ze voorzichtig met haar handje dingen aan en aait ze de plaatjes. Maar soms wordt ze wild en dan gaat ze hard op de plaatjes slaan en probeert het boekje uit mijn handen te trekken. Dit vooral als ze moe is.
Zojuist hadden we weer zo'n episode. Boos zei ik: "NIET DOEN!" en bij de derde keer deed ik het boekje weg. Dit tot het grote ongenoegen van mijn kleine dochter. Ze begon zowaar te brullen.
Ik heb er altijd een hekel aan gehad als kinderen huilden omdat ze hun zin niet kregen... maar nu besef ik me dat het de enige manier is waarop Elora kan uiten dat ze het er niet mee eens is. Gelukkig is ze altijd weer snel getroost. Ik merk dat ik er helemaal niet zo mee zit dat ze zich af en toe laat horen en dat ze het soms niet met me eens is. Het hoort er gewoon bij en ze is geen huil kind, dus dan mag ze zich best laten horen. En dat doet ze ook beslist. Meestal op een positieve manier, maar ook echt wel eens ondeugend.
Ik blijf erbij dat ze midden in een sprongetje zit, al vind ik hem mider vervelend dan het sprongetje van rond de 6 maanden. Ze klaagt wat sneller maar ik tegelijkertijd ook super vrolijk.
De "kieteldood" is helemaal in trek momenteel. Ze lacht zich een kriek en lokt het uit door te gaan lachen als ik mijn hand alleen al om hoog steek.
Het mamma zeggen wordt voor mijn gevoel ook steeds overtuigender. Maar misschien is dat omdat ik het graag WIL horen. Vaak als ik nu zeg: "Say mamma" dan zegt ze me na. Erg schattig.
Een goed voorbeeld hiervan zijn de leesboekjes. De ene keer gaat het perfect met voorlezen, dan "wijst" ze voorzichtig met haar handje dingen aan en aait ze de plaatjes. Maar soms wordt ze wild en dan gaat ze hard op de plaatjes slaan en probeert het boekje uit mijn handen te trekken. Dit vooral als ze moe is.
Zojuist hadden we weer zo'n episode. Boos zei ik: "NIET DOEN!" en bij de derde keer deed ik het boekje weg. Dit tot het grote ongenoegen van mijn kleine dochter. Ze begon zowaar te brullen.
Ik heb er altijd een hekel aan gehad als kinderen huilden omdat ze hun zin niet kregen... maar nu besef ik me dat het de enige manier is waarop Elora kan uiten dat ze het er niet mee eens is. Gelukkig is ze altijd weer snel getroost. Ik merk dat ik er helemaal niet zo mee zit dat ze zich af en toe laat horen en dat ze het soms niet met me eens is. Het hoort er gewoon bij en ze is geen huil kind, dus dan mag ze zich best laten horen. En dat doet ze ook beslist. Meestal op een positieve manier, maar ook echt wel eens ondeugend.
Ik blijf erbij dat ze midden in een sprongetje zit, al vind ik hem mider vervelend dan het sprongetje van rond de 6 maanden. Ze klaagt wat sneller maar ik tegelijkertijd ook super vrolijk.
De "kieteldood" is helemaal in trek momenteel. Ze lacht zich een kriek en lokt het uit door te gaan lachen als ik mijn hand alleen al om hoog steek.
Het mamma zeggen wordt voor mijn gevoel ook steeds overtuigender. Maar misschien is dat omdat ik het graag WIL horen. Vaak als ik nu zeg: "Say mamma" dan zegt ze me na. Erg schattig.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Kruipen" 20-10-2007 @ 06:46
Het is echt een feit... Elora KAN kruipen. Op handen en knieen. Nu moet je niet meteen denken dat ze de kamer door sjeest, want op het laminaat lukt het nog niet en blijft ze de "gekke kikker" stand uitproberen, waar ze zowel armen als benen in de lucht gooit en heel hard begint te trappelen. Alsof ze in het water ligt. Daar werkt ze ook nog veel met haar teentjes. Maar in de box en op bed drukt ze zich op, op haar knieen en handen en komt ze vooruit. Telkens maar een heel klein beetje voordat ze instort. Dus we kunnen de baby olympics voorlopig nog vergeten.
Ik heb het gevoel dat Elora in een sprongetje zit. Ze heeft dan een heel overdreven nephuiltje en ze huilt weer meer als voorheen. Erg vervelend, maar ze is gelukkig nog niet zo lastig als met de vorige sprong. Ze is ook heel vrolijk.
Het liefst wil ze de hele dag ontdekken en tijd voor rustige spelletjes met mamma heeft ze plots niet meer. Geduld voor boekjes ook al niet en ze wil de hele tijd aan de boekjes trekken. Ik zie het venijn dan in haar gezichtje. Nu ben ik dus aan het oefenen met haar met van die flut blaadjes die kapot mogen, dat ze mag aaien maar niet mag trekken. Het gaat vaak goed, maar soms gaat ze ineens weer trekken.
Ze wil rollen en kruipen en zitten en met speelgoed slaan en spelen. En het liefst wil ze dat ik bij haar zit, af en toe met haar praat of haar kietel, maar me er verder niet mee bemoei. Waar ze eerst heel erg geinteresseerd in rijjes en liedjes was klimt ze nu haast over me heen en heeft ze het geduld niet stil te zitten. Ik laat haar dus maar veel gaan, maar voel me er een beetje een suffe moeder door. Ik mis die interactie die we een paar dagen geleden nog wel hadden.
Nog een reden waarom ik haar van een sprongetje verdenk is omdat de eenkennigheid weer vreselijk erg is. Gisteren hadden we Mike en Wilma met Luna op visite en ze brulde de hele boel bij elkaar toen Mike met haar ging praten. Luna van vijf vond ze wel helemaal geweldig. Mijn dochter was zowaar samen met een ander kind aan het spelen. Toen ze binnen kwamen zat Elora in haar loopstoeltje en Luna en Elora sjeesde samen de hele
kamer door. Luna liet Elora allerlei speeltjes zien en Elora vond het prachtig en ging ook duidelijk naar Luna op zoek als ze weg liep. Het was zo'n schattig gezicht. Ik wou dat ik een bandje in mijn camera had gehad. En het stomme is... ik ben nog foto's vergeten te maken ook!! Shame on me!!
Elora begint ook steeds duidelijker met charme offensieven als ze aandacht wil. Ze is er achter dat als ze gaat lachen dat ze de aandacht krijgt. Dus nu als ze niet meer in de box wil gaat ze kiekeboe met me spelen achter de boxhanger en lacht ze ontdeugend naar me. Het leuke is trouwens dat ze telkens aan een andere kant van de boxhanger kiekeboe komt doen. Ik weet niet of het nou toeval is omdat ze graag draait of dat ze echt zelf bewust kiest om eerst aan de ene en dan aan de andere kant haar gezicht te laten zien.
Het is een lekker grietje en ze is ondanks dat ze ietsjes nukkiger is, nog steeds erg lief en vrolijk.
Ik heb het gevoel dat Elora in een sprongetje zit. Ze heeft dan een heel overdreven nephuiltje en ze huilt weer meer als voorheen. Erg vervelend, maar ze is gelukkig nog niet zo lastig als met de vorige sprong. Ze is ook heel vrolijk.
Het liefst wil ze de hele dag ontdekken en tijd voor rustige spelletjes met mamma heeft ze plots niet meer. Geduld voor boekjes ook al niet en ze wil de hele tijd aan de boekjes trekken. Ik zie het venijn dan in haar gezichtje. Nu ben ik dus aan het oefenen met haar met van die flut blaadjes die kapot mogen, dat ze mag aaien maar niet mag trekken. Het gaat vaak goed, maar soms gaat ze ineens weer trekken.
Ze wil rollen en kruipen en zitten en met speelgoed slaan en spelen. En het liefst wil ze dat ik bij haar zit, af en toe met haar praat of haar kietel, maar me er verder niet mee bemoei. Waar ze eerst heel erg geinteresseerd in rijjes en liedjes was klimt ze nu haast over me heen en heeft ze het geduld niet stil te zitten. Ik laat haar dus maar veel gaan, maar voel me er een beetje een suffe moeder door. Ik mis die interactie die we een paar dagen geleden nog wel hadden.
Nog een reden waarom ik haar van een sprongetje verdenk is omdat de eenkennigheid weer vreselijk erg is. Gisteren hadden we Mike en Wilma met Luna op visite en ze brulde de hele boel bij elkaar toen Mike met haar ging praten. Luna van vijf vond ze wel helemaal geweldig. Mijn dochter was zowaar samen met een ander kind aan het spelen. Toen ze binnen kwamen zat Elora in haar loopstoeltje en Luna en Elora sjeesde samen de hele
kamer door. Luna liet Elora allerlei speeltjes zien en Elora vond het prachtig en ging ook duidelijk naar Luna op zoek als ze weg liep. Het was zo'n schattig gezicht. Ik wou dat ik een bandje in mijn camera had gehad. En het stomme is... ik ben nog foto's vergeten te maken ook!! Shame on me!!
Elora begint ook steeds duidelijker met charme offensieven als ze aandacht wil. Ze is er achter dat als ze gaat lachen dat ze de aandacht krijgt. Dus nu als ze niet meer in de box wil gaat ze kiekeboe met me spelen achter de boxhanger en lacht ze ontdeugend naar me. Het leuke is trouwens dat ze telkens aan een andere kant van de boxhanger kiekeboe komt doen. Ik weet niet of het nou toeval is omdat ze graag draait of dat ze echt zelf bewust kiest om eerst aan de ene en dan aan de andere kant haar gezicht te laten zien.
Het is een lekker grietje en ze is ondanks dat ze ietsjes nukkiger is, nog steeds erg lief en vrolijk.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Brrrr" 17-10-2007 @ 14:39
Wat een vreselijk weer is het vandaag. Ik voel me sowieso helemaal niet zo happy. Een deel van me voelt zich erg schuldig dat ik een paar uurtjes voor mezelf heb genomen. Daan haalt Elora vanavond op bij mijn moeder en ik ben direct door naar huis gegaan. Dat vind ik erg fijn en daar voel ik me best een beetje rot over. Ik vind het heerlijk om even 4 uurtjes te kunnen tutten. Dan kan ik makkelijker dingetjes in Elora haar kamertje opruimen en eventjes tot rust komen na een heftige week. Het zijn misschien dan maar 3 dagen die ik werk, maar toch lijkt het wel alsof het nu zwaarder is dan toen ik fulltime werkte. Hoe leuk en gezellig ik het ook met Elora vind, het is ook wel moeilijker dan voorheen. Maar ik zou voor niets in de wereld willen ruilen.
Maandag werden we onplezierig verrast door een enorme stank uit de kamer van ons kleine meisje. Ze had de hele boel ondergepoept en ook alles zat helemaal onder. Het was zo erg dat we haar maar in bad hebben gezet en ik heb haar afgespoeld met de douche. Ze vond het geweldig en werd er helemaal vrolijk van. Wij konden er gelukkig ook wel om lachen.
Gisteren hebben we bij mijn ouders gegeten. Elora was ondeugend. Dat is ze steeds vaker. Ze laat nu bij mijn moeder het eten uit haar mond lopen. Bij mij heeft ze dat nog niet gedaan, maar dat zal ik vandaag of morgen ook echt wel mee gaan maken. Wel sloeg ze gisteren spontaan de vork uit mijn handen. Een tikkeltje baldadigheid en een tikkeltje mijn eigen schuld, omdat ze thuis vaak met een plastic vork zelf mee mag eten, dus denkt ze dat ze de andere vork ook mag pakken.
Ik merk dat deze week me erg heeft opgebroken. We zijn op mijn werk met "normen en waarden" bezig. Ik vind dit sowieso erg belangrijk en ben daar ook met Elora, nu al mee bezig.
Een van de dingen die ik heel erg zou vinden is als mijn kind zich later niet bij anderen weet te gedragen. Ook in de klas zie je dit steeds vaker. Ik erger me soms groen en geel aan het gedrag van bepaalde kinderen. En ik kan er erg van schrikken als een kind de hele klas kan terroriseren. Zo is er een jongetje in de groep waar ik deze week gestaan heb die echt de hele sfeer in de klas gespannen houdt. Nu zijn er meer probleem kinderen in de klas, maar dit kind heeft geen grijntje respect. Hij praat altijd terug en zegt de meest vreselijke dingen. Ik moest er telkens aan denken : "Stel je voor dat mijn kind zo doet?" Vooral voor de pubertijd... Ik weet niet hoe ik daar mee om zou gaan. Dit kind negeer ik tot dat hij een stoorzender voor anderen wordt. Maar met je eigen kind ligt dat toch anders.
Gelukkig is mijn dochtertje nog klein en is ze hooguit een beetje ondeugend of stout. Ik ben benieuwd hoe dit later zal gaan.
Maandag werden we onplezierig verrast door een enorme stank uit de kamer van ons kleine meisje. Ze had de hele boel ondergepoept en ook alles zat helemaal onder. Het was zo erg dat we haar maar in bad hebben gezet en ik heb haar afgespoeld met de douche. Ze vond het geweldig en werd er helemaal vrolijk van. Wij konden er gelukkig ook wel om lachen.
Gisteren hebben we bij mijn ouders gegeten. Elora was ondeugend. Dat is ze steeds vaker. Ze laat nu bij mijn moeder het eten uit haar mond lopen. Bij mij heeft ze dat nog niet gedaan, maar dat zal ik vandaag of morgen ook echt wel mee gaan maken. Wel sloeg ze gisteren spontaan de vork uit mijn handen. Een tikkeltje baldadigheid en een tikkeltje mijn eigen schuld, omdat ze thuis vaak met een plastic vork zelf mee mag eten, dus denkt ze dat ze de andere vork ook mag pakken.
Ik merk dat deze week me erg heeft opgebroken. We zijn op mijn werk met "normen en waarden" bezig. Ik vind dit sowieso erg belangrijk en ben daar ook met Elora, nu al mee bezig.
Een van de dingen die ik heel erg zou vinden is als mijn kind zich later niet bij anderen weet te gedragen. Ook in de klas zie je dit steeds vaker. Ik erger me soms groen en geel aan het gedrag van bepaalde kinderen. En ik kan er erg van schrikken als een kind de hele klas kan terroriseren. Zo is er een jongetje in de groep waar ik deze week gestaan heb die echt de hele sfeer in de klas gespannen houdt. Nu zijn er meer probleem kinderen in de klas, maar dit kind heeft geen grijntje respect. Hij praat altijd terug en zegt de meest vreselijke dingen. Ik moest er telkens aan denken : "Stel je voor dat mijn kind zo doet?" Vooral voor de pubertijd... Ik weet niet hoe ik daar mee om zou gaan. Dit kind negeer ik tot dat hij een stoorzender voor anderen wordt. Maar met je eigen kind ligt dat toch anders.
Gelukkig is mijn dochtertje nog klein en is ze hooguit een beetje ondeugend of stout. Ik ben benieuwd hoe dit later zal gaan.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "babbeltje" 13-10-2007 @ 15:51
Het is zo moeilijk om alles wat we met Elora mee maken op papier te zetten. Vaak denk ik achteraf: "Oh dat ben ik ook nog vergeten op te schrijven" Vooral nu dat we de 6 maanden streep voorbij zijn, lijkt ze iedere dat wel iets nieuws te kunnen.
Daan zei laatst, toen Elora over de grond lag te rollen:"goh, dan kun je je toch niet voorstellen dat ze in het begin nauwelijks kon rollen?" En het gaat alleen maar sneller, straks gaat ze kruipen en daarna komt lopen.
Het kruipen is trouwens erg schattig. Ze komt soms al stukjes vooruit, maar als ze snel wil gaan doet ze iets dolkomisch. Ze trekt haar armen en benen op, als ze op haar buik ligt en begint dan heel hard te trappelen. Wij moeten er erg om lachen, want het is geen gezicht. In het water is deze methode iets meer effectief, al moet ik haar dan wel ondersteunen of ze gaan onder.
Tussen de middag drinkt ze niet meer uit een fles, maar uit een pakje met een rietje. En dat drinkt ze zo leeg dat ik haar hoor slurpen met de laatste druppels.
Ze kan al zelf van een vork eten, al moet ik de stukjes brood er aan prikken, anders pakt ze ze allemaal in haar handje. Ze pakt tegenwoordig ook bijna alles tussen duim en wijsvinger op en onderzoekt alles ook grondig. Vandaag heeft ze voor het eerst goed een stukje brood in haar mond gedaan. Dit deed ze voorheen ook al, maar dan liet ze het eten niet los. Maar nu wel, dus ze kan zelfstandig eten. Toch willen wij haar graag met bestek leren eten, hoe klein ze ook is.
Ze is gek op eten, wil alles proeven en is verontwaardigd als ze een keer niet iets mag proeven. Maar ja, niet alles is voor kleine kindertjes. Ik probeer zo kindvriendelijk mogenlijk te koken en pas later de kruiden toe te voegen, zodat ze zo veel mogenlijk met ons mee kan eten.
Vandaag had ze haar vader bijna in tranen, omdat ze duidelijk "Pappa" zei. Net als mamma zal er nog wel geen betekenis aanzitten en is het gewoon het mimieken van onze klanken... maar dat maakt het niet minder leuk. Het grappige is, dat ze echt geen pappa tegen mij zegt, maar wel tegen Daan. Ik krijg wel een "ba-ba" versie. Ze babbelt wat af. Ik heb ook het gevoel dat ze bepaalde klanken voor bepaalde dingen heeft. Zelfs als ze Lily, onze poes, ziet, maakt ze een soort van speciaal "ieee" geluidje.
Ze is razend enthousiast. Lacht echt overal om en het liefst de hele dag. Al kan ze soms ook goed zeuren of mopperen. Ze heeft ook een nieuwe ondeugende glimlach, die zo schattig is. Dan is ze net een lachend duiveltje. Ze laat haar enthousiasme vaak zien door heen en weer te schudden en haar mond wagenwijd open te doen. Ook lacht ze vaak zo wijd dat het lijkt of haar mond groter dan haar gezicht is.
Zittend speelt ze zoet met haar tol. Ze drukt op de diertjes en als er een liedje komt gaat ze mee "swingen" Ik kan uren naar haar kijken. Vooral als ze heen aan weer aan het rollen is. Dit is nog steeds haar favoriete manier van voortbewegen. Al komt er steeds meer schot in het kruipen.
Ze doet ook een soort van "Push-ups" waarbij ze echt helemaal omhoog komt. Dan zijn haar armen en benen bijna helemaal gestrekt. Erg bijzonder om te zien.
Ik ben ook trots op alles wat ze doet. Al begint ze een venijnig trekje te vertonen. Gisteren trok ze heel hard en wel degelijk express aan mijn haar. Vandaag van haar vader aan de beurt. Ik vind dit helemaal niet leuk, dus ik probeer het haar af te leren.
Voorlezen wordt steeds leuker. Vooral boekjes met dieren plaatjes zijn erg favoriet. Ze slaat niet meer zo hard op de boekjes, maar probeert de plaatjes wel te "voelen". Soms kijkt ze me heel verbaast aan als ik voorlees. Dan staart ze naar me als of ik iets heel vreemds aan het doen ben. Ik zou er bijna ongemakkelijk van worden. Ze probeert ook zelf de bladzijdes om te slaan. Soms nog voor ik klaar ben met lezen.
Ook zie je haar vaak met haar wijsvingertje voelen. Het ziet er zo apart uit. Ze kan soms zo geconcentreerd bezig zijn met dingen.
Als ik alleen met haar ben speelt ze graag in de box. Maar als haar vader thuis is gaat ze veel sneller mopperen en zeuren. Ik denk dat ze dan aandacht wil. Ik kan gewoon met haar spelen als ze in de box ligt en vervolgens weglopen. Maar niet als Daan thuis is, dan wil ze eruit.
Apart is dat toch...
Daan zei laatst, toen Elora over de grond lag te rollen:"goh, dan kun je je toch niet voorstellen dat ze in het begin nauwelijks kon rollen?" En het gaat alleen maar sneller, straks gaat ze kruipen en daarna komt lopen.
Het kruipen is trouwens erg schattig. Ze komt soms al stukjes vooruit, maar als ze snel wil gaan doet ze iets dolkomisch. Ze trekt haar armen en benen op, als ze op haar buik ligt en begint dan heel hard te trappelen. Wij moeten er erg om lachen, want het is geen gezicht. In het water is deze methode iets meer effectief, al moet ik haar dan wel ondersteunen of ze gaan onder.
Tussen de middag drinkt ze niet meer uit een fles, maar uit een pakje met een rietje. En dat drinkt ze zo leeg dat ik haar hoor slurpen met de laatste druppels.
Ze kan al zelf van een vork eten, al moet ik de stukjes brood er aan prikken, anders pakt ze ze allemaal in haar handje. Ze pakt tegenwoordig ook bijna alles tussen duim en wijsvinger op en onderzoekt alles ook grondig. Vandaag heeft ze voor het eerst goed een stukje brood in haar mond gedaan. Dit deed ze voorheen ook al, maar dan liet ze het eten niet los. Maar nu wel, dus ze kan zelfstandig eten. Toch willen wij haar graag met bestek leren eten, hoe klein ze ook is.
Ze is gek op eten, wil alles proeven en is verontwaardigd als ze een keer niet iets mag proeven. Maar ja, niet alles is voor kleine kindertjes. Ik probeer zo kindvriendelijk mogenlijk te koken en pas later de kruiden toe te voegen, zodat ze zo veel mogenlijk met ons mee kan eten.
Vandaag had ze haar vader bijna in tranen, omdat ze duidelijk "Pappa" zei. Net als mamma zal er nog wel geen betekenis aanzitten en is het gewoon het mimieken van onze klanken... maar dat maakt het niet minder leuk. Het grappige is, dat ze echt geen pappa tegen mij zegt, maar wel tegen Daan. Ik krijg wel een "ba-ba" versie. Ze babbelt wat af. Ik heb ook het gevoel dat ze bepaalde klanken voor bepaalde dingen heeft. Zelfs als ze Lily, onze poes, ziet, maakt ze een soort van speciaal "ieee" geluidje.
Ze is razend enthousiast. Lacht echt overal om en het liefst de hele dag. Al kan ze soms ook goed zeuren of mopperen. Ze heeft ook een nieuwe ondeugende glimlach, die zo schattig is. Dan is ze net een lachend duiveltje. Ze laat haar enthousiasme vaak zien door heen en weer te schudden en haar mond wagenwijd open te doen. Ook lacht ze vaak zo wijd dat het lijkt of haar mond groter dan haar gezicht is.
Zittend speelt ze zoet met haar tol. Ze drukt op de diertjes en als er een liedje komt gaat ze mee "swingen" Ik kan uren naar haar kijken. Vooral als ze heen aan weer aan het rollen is. Dit is nog steeds haar favoriete manier van voortbewegen. Al komt er steeds meer schot in het kruipen.
Ze doet ook een soort van "Push-ups" waarbij ze echt helemaal omhoog komt. Dan zijn haar armen en benen bijna helemaal gestrekt. Erg bijzonder om te zien.
Ik ben ook trots op alles wat ze doet. Al begint ze een venijnig trekje te vertonen. Gisteren trok ze heel hard en wel degelijk express aan mijn haar. Vandaag van haar vader aan de beurt. Ik vind dit helemaal niet leuk, dus ik probeer het haar af te leren.
Voorlezen wordt steeds leuker. Vooral boekjes met dieren plaatjes zijn erg favoriet. Ze slaat niet meer zo hard op de boekjes, maar probeert de plaatjes wel te "voelen". Soms kijkt ze me heel verbaast aan als ik voorlees. Dan staart ze naar me als of ik iets heel vreemds aan het doen ben. Ik zou er bijna ongemakkelijk van worden. Ze probeert ook zelf de bladzijdes om te slaan. Soms nog voor ik klaar ben met lezen.
Ook zie je haar vaak met haar wijsvingertje voelen. Het ziet er zo apart uit. Ze kan soms zo geconcentreerd bezig zijn met dingen.
Als ik alleen met haar ben speelt ze graag in de box. Maar als haar vader thuis is gaat ze veel sneller mopperen en zeuren. Ik denk dat ze dan aandacht wil. Ik kan gewoon met haar spelen als ze in de box ligt en vervolgens weglopen. Maar niet als Daan thuis is, dan wil ze eruit.
Apart is dat toch...
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "grietje met een rietje" 11-10-2007 @ 13:57
Ik ben altijd blij als het weer donderdag is, dan is mijn meisje lekker thuis bij mij. En ze is weer zo gezellig... eigenlijk al weken. We lachen wat af met zijn tweeen, alsof we soms geheimpjes delen. Het is een fantastisch gevoel.
Ik schaam me dat ik zo weinig foto's heb van haar de laatste tijd. Toch film ik wel regelmatig stukjes omdat de meeste "nieuwe kunstjes" zich beter voor de film lenen dan voor de foto. En soms heb ik gewoon geen van beiden voor de hand, zoals vanochtend toen ik het graag wilde vastleggen dat mijn dochter uit een rietje kan drinken.
Dit is iets wat haar nanna haar heeft geleerd en ik ben helemaal onder de indruk. Soms voel ik me een beetje verbleken als moeder zijnde bij de expertise van mijn moeder. Maar ja, dan vertel ik mezelf dat zij al veel meer ervaring heeft en dat ik toch echt mijn best doe. Ik ben sowieso een doos, want ik voel me al schuldig als ik een stukje van de verantwoordelijkheid bij Daan neerleg, terwijl hij dat juist wil. En dat is logisch want hij wil ook soms dat 1 op 1 contact met zijn dochter hebben. Toch voel ik het nog steeds als mijn "taak" en ook wel als mijn "beloning" om met Elora bezig te zijn.
Niet dat ik zo sta te springen om een luier te verschonen hoor. Vooral de poepbroeken zijn een uitdaging tegenwoordig. Niet alleen lijkt het wel alsof ze Play-doh uitpoept, dat overal plakt en klontert, maar ook is ze vaak zo bewegelijk dat het een uitdaging is om de poep in de luier te houden en weg van schoppende voetjes en grijpende handjes. Een aligator rol is ook nooit gewenst tijden het luier verschonen.
Ik probeer mijn kleine meid dan af te leiden met liedjes of klakgeluidjes en een klein blauw paardje waar ze aan mag kluiven.
Elora's tandjes laten op zich wachten. Ik mag sowieso niet meer in haar mond voelen, dus moet ik het ermee doen als ze af en toe in mijn vinger hapt. Maar als ik het zelf wil proberen houdt ze haar lipjes stijf op elkaar.
Ze vind het heerlijk om alles te onderzoeken. Zelf spelen is ook geen straf meer voor haar. Het liefst wil ze wel zo af en toe een beetje aandacht en dan lokt ze spelletjes uit. Ik geloof dat ze ook door heeft dat ze met "mamma" zeker mijn aandacht krijgt. Ze speelt kiekeboe met me achter haar boxhanger en begluurt me regelmatig. Als ik dan ga lachen begint ze te stralen. Ze is zo schattig.
Ik vind het heerlijk om met haar te zijn en te spelen, al is ze nu vaak zo druk dat ik haar bijna niet meer vast kan houden tijdens het spelen. Ik laat haar dan ook maar rondschuiven op de grond of in de box als ze zo heel druk wordt.
Vooruit komen gaat ook steeds beter. Een tijdje terug ging ze pardoes achteruit als ze probeerde te kruipen. Maar nu, vooral op het bed, zie ik haar toch redelijk ... Tja wat is het eigenlijk, tijgeren? Het gaat wel met de snelheid van een jichtige slak, maar goed... dat kunnen we haar niet kwalijk nemen.
Ook drukt ze zich geweldig ver op, met haar armen. Die zijn nu helemaal gestrekt en Elora neemt allerlei vage yoga houdingen aan. Het is een lust voor het oog om te zien.
Ik geniet echt van haar!
Ik schaam me dat ik zo weinig foto's heb van haar de laatste tijd. Toch film ik wel regelmatig stukjes omdat de meeste "nieuwe kunstjes" zich beter voor de film lenen dan voor de foto. En soms heb ik gewoon geen van beiden voor de hand, zoals vanochtend toen ik het graag wilde vastleggen dat mijn dochter uit een rietje kan drinken.
Dit is iets wat haar nanna haar heeft geleerd en ik ben helemaal onder de indruk. Soms voel ik me een beetje verbleken als moeder zijnde bij de expertise van mijn moeder. Maar ja, dan vertel ik mezelf dat zij al veel meer ervaring heeft en dat ik toch echt mijn best doe. Ik ben sowieso een doos, want ik voel me al schuldig als ik een stukje van de verantwoordelijkheid bij Daan neerleg, terwijl hij dat juist wil. En dat is logisch want hij wil ook soms dat 1 op 1 contact met zijn dochter hebben. Toch voel ik het nog steeds als mijn "taak" en ook wel als mijn "beloning" om met Elora bezig te zijn.
Niet dat ik zo sta te springen om een luier te verschonen hoor. Vooral de poepbroeken zijn een uitdaging tegenwoordig. Niet alleen lijkt het wel alsof ze Play-doh uitpoept, dat overal plakt en klontert, maar ook is ze vaak zo bewegelijk dat het een uitdaging is om de poep in de luier te houden en weg van schoppende voetjes en grijpende handjes. Een aligator rol is ook nooit gewenst tijden het luier verschonen.
Ik probeer mijn kleine meid dan af te leiden met liedjes of klakgeluidjes en een klein blauw paardje waar ze aan mag kluiven.
Elora's tandjes laten op zich wachten. Ik mag sowieso niet meer in haar mond voelen, dus moet ik het ermee doen als ze af en toe in mijn vinger hapt. Maar als ik het zelf wil proberen houdt ze haar lipjes stijf op elkaar.
Ze vind het heerlijk om alles te onderzoeken. Zelf spelen is ook geen straf meer voor haar. Het liefst wil ze wel zo af en toe een beetje aandacht en dan lokt ze spelletjes uit. Ik geloof dat ze ook door heeft dat ze met "mamma" zeker mijn aandacht krijgt. Ze speelt kiekeboe met me achter haar boxhanger en begluurt me regelmatig. Als ik dan ga lachen begint ze te stralen. Ze is zo schattig.
Ik vind het heerlijk om met haar te zijn en te spelen, al is ze nu vaak zo druk dat ik haar bijna niet meer vast kan houden tijdens het spelen. Ik laat haar dan ook maar rondschuiven op de grond of in de box als ze zo heel druk wordt.
Vooruit komen gaat ook steeds beter. Een tijdje terug ging ze pardoes achteruit als ze probeerde te kruipen. Maar nu, vooral op het bed, zie ik haar toch redelijk ... Tja wat is het eigenlijk, tijgeren? Het gaat wel met de snelheid van een jichtige slak, maar goed... dat kunnen we haar niet kwalijk nemen.
Ook drukt ze zich geweldig ver op, met haar armen. Die zijn nu helemaal gestrekt en Elora neemt allerlei vage yoga houdingen aan. Het is een lust voor het oog om te zien.
Ik geniet echt van haar!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "mamma" 07-10-2007 @ 17:34
Al een paar dagen zegt Elora "mamma", dat is een feit. De betekenis is niet helemaal wat het zou moeten zijn, want het woord heeft nogal een aantal "bedoelingen".
Mamma klinkt wanhopig door de kamer als Elora hulp nodig heeft. Als ze vast zit na het omrollen, als ze niet vooruit maar achteruit gaat bij haar nieuwe kruippogingen, als ze wil worden opgepakt, als ze honger heeft of... en dit is waar ik het mee zal moeten doen voorlopig, als ze bij mamma op schoot zit. Wat wel frappant is dat ze het in het algemeen roept of tegen mij zegt... maar niet tegen iemand anders. Als ze Daan aan kijkt, zegt ze geen mamma, maar bij mij wel.
Ze begint al meer klanken na te doen. Zo is pappa "Pah" en heb ik haar zelfs het woord "Horse" na horen doen als "Hessh" Maar onze diva doet haar kunstjes niet op aanvraag, dus het is nogal moeilijk te filmen.
Wat is ze toch vrolijk en lief de laatste paar weken. Het kruipen lijkt nog nergens op en zoals ik al zei, ze gaat voornamelijk achteruit in plaats van vooruit. Maar ze probeert het en het begin is er. Ze stevent op de dingen af waar ze niet naar toe mag en laat zich niet meer zo makkelijk verbieden als voorheen. Dus na 2x waarschuwen halen we haar maar weg bij het aanlokkelijke koordje of knopje waar ze beslist niet aan mag komen. Wat moet je anders? Soms, heel soms luistert ze weer even... maar het is niet meer vanzelfsprekend.
Ook vreemden blijven een beetje eng. Leuk vanaf de arm van mamma of pappa, maar een nieuw persoon moet niet te snel bij haar in de buurt komen.
Ze speelt nu in haar box vaak kiekeboe met ons. En dan zien we weer een lachend koppie tussen de spijlen kijken. Ze flirt wat af en heeft door dat ze ons met lachen beter kan lijmen dan met huilen. En zo draait ons kleine meisje ons om haar piepkleine vingertje.
Mamma klinkt wanhopig door de kamer als Elora hulp nodig heeft. Als ze vast zit na het omrollen, als ze niet vooruit maar achteruit gaat bij haar nieuwe kruippogingen, als ze wil worden opgepakt, als ze honger heeft of... en dit is waar ik het mee zal moeten doen voorlopig, als ze bij mamma op schoot zit. Wat wel frappant is dat ze het in het algemeen roept of tegen mij zegt... maar niet tegen iemand anders. Als ze Daan aan kijkt, zegt ze geen mamma, maar bij mij wel.
Ze begint al meer klanken na te doen. Zo is pappa "Pah" en heb ik haar zelfs het woord "Horse" na horen doen als "Hessh" Maar onze diva doet haar kunstjes niet op aanvraag, dus het is nogal moeilijk te filmen.
Wat is ze toch vrolijk en lief de laatste paar weken. Het kruipen lijkt nog nergens op en zoals ik al zei, ze gaat voornamelijk achteruit in plaats van vooruit. Maar ze probeert het en het begin is er. Ze stevent op de dingen af waar ze niet naar toe mag en laat zich niet meer zo makkelijk verbieden als voorheen. Dus na 2x waarschuwen halen we haar maar weg bij het aanlokkelijke koordje of knopje waar ze beslist niet aan mag komen. Wat moet je anders? Soms, heel soms luistert ze weer even... maar het is niet meer vanzelfsprekend.
Ook vreemden blijven een beetje eng. Leuk vanaf de arm van mamma of pappa, maar een nieuw persoon moet niet te snel bij haar in de buurt komen.
Ze speelt nu in haar box vaak kiekeboe met ons. En dan zien we weer een lachend koppie tussen de spijlen kijken. Ze flirt wat af en heeft door dat ze ons met lachen beter kan lijmen dan met huilen. En zo draait ons kleine meisje ons om haar piepkleine vingertje.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Mema" 05-10-2007 @ 11:53
"She's got my number" zuchtte ik gisteren tegen Daan, toen we onze kleine rakker in bed hadden gelegd.
Ik weet dat ik het me inbeeld, dat ik dingen hoor die waarschijnlijk niet worden gezegd... maar het lijkt wel of Elora mamma zegt... Tenminste "Memma". Ik dacht het al een paar keer te horen, maar gisteren avond was het wel heel frappant.
Ik liep de kamer uit om wat op de gang te zetten en Elora, die door Daan werd gevoerd, zette het op een brullen. Ze krees heel hard "Memma, memma!" Toen ik naar binnen kwam en naar haar toe liep greep ze mijn trui vast. Pas toen ik haar eten ging geven hields ze op en was ze weer "all smiles"
Vanochtend hadden we weer een incident met het woord "memma"... Ik was voor Elora haar eten aan het maken in de keuken en Elora zat in de kinderstoel aan de eettafel te spelen. Ze keek lachend naar me op en zei toen heel vrolijk: "memma"... daarna zei ze niets meer. Ik probeerde het haar nog een keer te laten zeggen, maar te vergeefs. Wel kwam er weer een barage blah, la en jij uit... maar geen memma.
Na het eten zijn we voor de eerste keer samen gaan rijden. Ik moest mijn rijbewijs ophalen. Mijn knieen knikte van het idee dat ik samen met Elora in de auto moest rijden. Ik moest het voor het eerst helemaal ALLEEN doen. Niemand keek met me mee. Maar het is goed gegaan en we hebben samen luidzingend in de auto gezeten. Elora zong Lalala mee.
Thuis moest Elora naar bed en toen ik de kamer uit liep, hoorde ik luid klagend (niet huilend) "Mememema, memma!" Even stond mijn hart stil, maar dapper liep ik de kamer uit.
Ach... ik zal het me wel verbeelden, maar het is zo leuk om te denken dat ze me echt al roept!
Ik weet dat ik het me inbeeld, dat ik dingen hoor die waarschijnlijk niet worden gezegd... maar het lijkt wel of Elora mamma zegt... Tenminste "Memma". Ik dacht het al een paar keer te horen, maar gisteren avond was het wel heel frappant.
Ik liep de kamer uit om wat op de gang te zetten en Elora, die door Daan werd gevoerd, zette het op een brullen. Ze krees heel hard "Memma, memma!" Toen ik naar binnen kwam en naar haar toe liep greep ze mijn trui vast. Pas toen ik haar eten ging geven hields ze op en was ze weer "all smiles"
Vanochtend hadden we weer een incident met het woord "memma"... Ik was voor Elora haar eten aan het maken in de keuken en Elora zat in de kinderstoel aan de eettafel te spelen. Ze keek lachend naar me op en zei toen heel vrolijk: "memma"... daarna zei ze niets meer. Ik probeerde het haar nog een keer te laten zeggen, maar te vergeefs. Wel kwam er weer een barage blah, la en jij uit... maar geen memma.
Na het eten zijn we voor de eerste keer samen gaan rijden. Ik moest mijn rijbewijs ophalen. Mijn knieen knikte van het idee dat ik samen met Elora in de auto moest rijden. Ik moest het voor het eerst helemaal ALLEEN doen. Niemand keek met me mee. Maar het is goed gegaan en we hebben samen luidzingend in de auto gezeten. Elora zong Lalala mee.
Thuis moest Elora naar bed en toen ik de kamer uit liep, hoorde ik luid klagend (niet huilend) "Mememema, memma!" Even stond mijn hart stil, maar dapper liep ik de kamer uit.
Ach... ik zal het me wel verbeelden, maar het is zo leuk om te denken dat ze me echt al roept!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "pipo" 04-10-2007 @ 15:46
Wat een vrolijk kind hebben we toch. Niet dat ze nooit klaagt, ze kan wat afpiepen als het haar niet bevalt. Maar toch is ze vaker vrolijk dan dat ze moppert. Vooral de laatste paar dagen lijkt ze haast te stralen.
En ik blijf me verbazen over alles wat ze kan en doet. In het loopstoeltje kan ze al behoorlijk sturen. Ze komt ook op me af gestierd als ik haar roep. Ze weet zich zelfs om de bank te manuvreren als ik haar roep. Obstakels wordt in eerste instantie tegen op geknald, maar dan weet ze redelijk goed met voor en achteruit bewegen om er omheen te komen. Ze is behoorlijk pienter naar mijn niet onbevooroordeelde mening ;)
Ook haar geluiden zijn zo bijzonder. Ze maakt geluidjes die zowaar om het woord "baby" lijken. Ook keek ze me vandaag heel indringend aan en zei "MA". Ik weet niet of het iets betekende, maar ik kreeg er kippevel en tranen in mijn ogen van.
Ze manipuleert me als een professional. Als het tijd voor bed is, wat ze echt aanvoelt, gaat ze plots heel lief en grappig doen. Dan wordt ik toch meegesleept merk ik en zo blijft ze nog iets langer wakker.
Ook begint haar gevoel voor humor een stuk meer te ontwikkelen. Ze heeft door als ik grappig probeer te doen, door een gek stemmetje op te zetten of een gek gezicht te trekken. Dan gaat ze heel hard lachen. Het lijkt wel alsof ik haar de hele dag hoor lachen en ik vind het magisch.
Haar nieuwe favoriete boekje is: The little mole who knew it was not his business (de kleine mol die wilde weten wie er op zijn hoofd had gepoept) Ze schatert het uit als ik dat voorlees.
Wat is het toch genieten met die kleine meid!
En ik blijf me verbazen over alles wat ze kan en doet. In het loopstoeltje kan ze al behoorlijk sturen. Ze komt ook op me af gestierd als ik haar roep. Ze weet zich zelfs om de bank te manuvreren als ik haar roep. Obstakels wordt in eerste instantie tegen op geknald, maar dan weet ze redelijk goed met voor en achteruit bewegen om er omheen te komen. Ze is behoorlijk pienter naar mijn niet onbevooroordeelde mening ;)
Ook haar geluiden zijn zo bijzonder. Ze maakt geluidjes die zowaar om het woord "baby" lijken. Ook keek ze me vandaag heel indringend aan en zei "MA". Ik weet niet of het iets betekende, maar ik kreeg er kippevel en tranen in mijn ogen van.
Ze manipuleert me als een professional. Als het tijd voor bed is, wat ze echt aanvoelt, gaat ze plots heel lief en grappig doen. Dan wordt ik toch meegesleept merk ik en zo blijft ze nog iets langer wakker.
Ook begint haar gevoel voor humor een stuk meer te ontwikkelen. Ze heeft door als ik grappig probeer te doen, door een gek stemmetje op te zetten of een gek gezicht te trekken. Dan gaat ze heel hard lachen. Het lijkt wel alsof ik haar de hele dag hoor lachen en ik vind het magisch.
Haar nieuwe favoriete boekje is: The little mole who knew it was not his business (de kleine mol die wilde weten wie er op zijn hoofd had gepoept) Ze schatert het uit als ik dat voorlees.
Wat is het toch genieten met die kleine meid!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "swing time" 03-10-2007 @ 13:40
Zo schrijf ik dagen niets, en zo kom ik aan woorden te kort en schrijf ik 3x op een dag. Elora is gek op muziek, de muzikale draaitol is ook helemaal je van het op dit moment. In het begin sloeg ze er alleen maar tegen, maar nu slaat ze bewust tegen de beestjes die muziek maken tot het liedje komt. Daarna gaat ze heel vrolijk heen en weer zitten hupsen op de maat van de muziek. Dit doet ze het liefst, zittend voor de spiegel zodat ze zichzelf kan bewonderen ;)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Spelen" 03-10-2007 @ 12:41
Omdat Elora haar slaapkamer met verschonen en slapen associeërd, twee dingen waar ze niet bepaald gek op is, heb ik besloten om wat vaker met haar op haar kamertje te gaan spelen.
Ik heb mijn hele truckendoos erbij gepakt. Een zachte bal, een winnie the pooh treintje, een kiekeboe spelletje van winnie the pooh en van allerlei knuffels die ik langs haar gezicht liet marcheren.
Het speelgoed heb ik verspreid langs haar kleedje gelegd en toen met wonder gekeken hoe ze van het een naar het ander bewoog. Soms maakte ze een soort van kruipbewegingen (nog steeds a la rups met coördinatie problemen) en soms rolt ze zich naar het object toe. Zich omdraaien gaat ook al heel vlot. En dan bedoel ik niet van rug naar buik of anders om, maar van oost naar west of van noord naar zuid. Ik blijf me verbazen.
Met een paar paracetamol in mijn mik, lig ik op mijn buik te spelen met mijn dochter. Al heb ik een houten kop, toch voel ik me in en in gelukkig.
Dan is het tijd om wat te gaan eten. Ik heb speciale lepels gekocht vorige week, waarmee ze zelf mag oefenen. Ik pak er een fruithapje bij. Heel saai uit een potje, iets dat ze niet meer vaak krijgt, maar het is de beste "dikte" om mee te oefenen. Mijn moesjes worden vaak toch wat vloeibaarder.
Ik doe de prut op het lepeltje en Elora likt het er op nieuwe en creatieve manieren van af. We vinden het alle twee erg leuk en ondertussen stop ik "echte" hapjes in haar mond. Ze doet niet eng met het lepeltje en daar ben ik opgelucht over.
Dan moet ze even in de box liggen, terwijl ik de afwas doe en de boel opruim. Het voelt zo vertrouwd nu, heerlijk dat er zo'n ritme in zit.
Elora brabbelt wat af in de box en ik luister met een groeiend hart toe. Ze maakt zoveel klanken die op woordjes lijken. Natuurlijk zijn het geen woordjes, maar het begin is er. Ze roept dingen die verdacht veel lijken op: "Deze, jij, die, dad, nana, bla, blij, hey, hi [haai] en als ze boos is lijkt het op mamma" Maar nu is ze niet boos, ze speelt ontzettend lief. Na een half uurtje vind ik het wel welletjes geweest en haar er uit. Het is tijd dat mamma even aandacht krijgt.
Als ik begin met schuitje varen, theetje drinken, gaat ze staan en trekt een ondeugend gezicht. Na een tijdje is ze het zitten en staan spelletje zat en initieërd ze zelf de spelletjes. Ook dit verbaast me. Ik vind het zo knap hoe ze zo klein al zich bewust is van verschillende liedjes en spelletjes en dat ze zelf al aangeeft wat ze wil doen.
Ze begint in haar handjes te klappen (nou ja, meer op haar handjes) en ik begin braaf het bijpassende liedje te zingen. Ook schuitje varen theetje drinken kan ze al zelf, want dan wiegt ze heen en weer. Voor papagaaitje leef je nog houdt ze netjes haar handen in de lucht, al is dit een spelletje wat ik moet beginnen, maar ze doet dan wel met me mee. Patty-cake (handje-klap) doet ze ook al zelf.
Dankzij Lilah zijn wij ook het ET phone home gaan doen en ook daar reageert ze erg schattig op. Ze kijkt verbaasd als ik mijn wijsvinger tegen die van haar leg en maakt net als ik een vuist met een uitstekende vinger. Dolle pret dus.
Na een tijdje wordt ze druk. Ik voel de bui al hangen, het is tijd voor bed. Maar het is altijd even gokken wanneer het ECHT tijd voor bed is. Leg ik haar te vroeg in bed, gaat ze liggen spelen/klieren/jengelen/praten en dan duurt het heel lang voordat ze kan slapen en soms slaapt ze dan niet. Elora moet echt goed moe zijn.
Ik laat haar dus nog even razen. Ze klimt over me heen alsof ik een stormbaan ben. Trekt plagerig aan mijn haren en voelt aan mijn oren. Ze trapt me, krabbelt me, bijt met haar tandloze maar sterke kaken in mijn vingers. Soms is het lief bedoeld en soms niet.. ik zie duidelijk verschil.
Dan komt het gapen, ik zie haar oogjes moe worden... het is tijd om mijn bewegelijke pakketje naar bed te brengen. Ze protesteert als ik haar kamer binnen loop, maar is snel afgeleid door het speelgoed wat ik nog niet van de vloer heb opgeruimd. Dan ga ik zingen en krijg ik nog even commentaar. Maar stiekem vindt ze het zingen zo fijn dat ze al snel stil luistert, al probeert ze zich ondertussen wel los te wringen.
Ik leg haar in bed en dankbaar opent ze haar mond voor haar speentje. Ze trekt de knuffels (stampertje en de lolifant op dit moment) naar zich toe en trekt nog een keer de speen uit haar mond om hem eens goed te bekijken. Zachtjes zet ik haar muziekdoosje aan en onder de vrolijke noten van winnie the pooh verlaat ik haar kamertje. Het is al stil, ze slaapt binnen 2 minuten en ik kan tevreden nog even achter de computer kruipen om haar dagboek bij te werken ;)
Ik heb mijn hele truckendoos erbij gepakt. Een zachte bal, een winnie the pooh treintje, een kiekeboe spelletje van winnie the pooh en van allerlei knuffels die ik langs haar gezicht liet marcheren.
Het speelgoed heb ik verspreid langs haar kleedje gelegd en toen met wonder gekeken hoe ze van het een naar het ander bewoog. Soms maakte ze een soort van kruipbewegingen (nog steeds a la rups met coördinatie problemen) en soms rolt ze zich naar het object toe. Zich omdraaien gaat ook al heel vlot. En dan bedoel ik niet van rug naar buik of anders om, maar van oost naar west of van noord naar zuid. Ik blijf me verbazen.
Met een paar paracetamol in mijn mik, lig ik op mijn buik te spelen met mijn dochter. Al heb ik een houten kop, toch voel ik me in en in gelukkig.
Dan is het tijd om wat te gaan eten. Ik heb speciale lepels gekocht vorige week, waarmee ze zelf mag oefenen. Ik pak er een fruithapje bij. Heel saai uit een potje, iets dat ze niet meer vaak krijgt, maar het is de beste "dikte" om mee te oefenen. Mijn moesjes worden vaak toch wat vloeibaarder.
Ik doe de prut op het lepeltje en Elora likt het er op nieuwe en creatieve manieren van af. We vinden het alle twee erg leuk en ondertussen stop ik "echte" hapjes in haar mond. Ze doet niet eng met het lepeltje en daar ben ik opgelucht over.
Dan moet ze even in de box liggen, terwijl ik de afwas doe en de boel opruim. Het voelt zo vertrouwd nu, heerlijk dat er zo'n ritme in zit.
Elora brabbelt wat af in de box en ik luister met een groeiend hart toe. Ze maakt zoveel klanken die op woordjes lijken. Natuurlijk zijn het geen woordjes, maar het begin is er. Ze roept dingen die verdacht veel lijken op: "Deze, jij, die, dad, nana, bla, blij, hey, hi [haai] en als ze boos is lijkt het op mamma" Maar nu is ze niet boos, ze speelt ontzettend lief. Na een half uurtje vind ik het wel welletjes geweest en haar er uit. Het is tijd dat mamma even aandacht krijgt.
Als ik begin met schuitje varen, theetje drinken, gaat ze staan en trekt een ondeugend gezicht. Na een tijdje is ze het zitten en staan spelletje zat en initieërd ze zelf de spelletjes. Ook dit verbaast me. Ik vind het zo knap hoe ze zo klein al zich bewust is van verschillende liedjes en spelletjes en dat ze zelf al aangeeft wat ze wil doen.
Ze begint in haar handjes te klappen (nou ja, meer op haar handjes) en ik begin braaf het bijpassende liedje te zingen. Ook schuitje varen theetje drinken kan ze al zelf, want dan wiegt ze heen en weer. Voor papagaaitje leef je nog houdt ze netjes haar handen in de lucht, al is dit een spelletje wat ik moet beginnen, maar ze doet dan wel met me mee. Patty-cake (handje-klap) doet ze ook al zelf.
Dankzij Lilah zijn wij ook het ET phone home gaan doen en ook daar reageert ze erg schattig op. Ze kijkt verbaasd als ik mijn wijsvinger tegen die van haar leg en maakt net als ik een vuist met een uitstekende vinger. Dolle pret dus.
Na een tijdje wordt ze druk. Ik voel de bui al hangen, het is tijd voor bed. Maar het is altijd even gokken wanneer het ECHT tijd voor bed is. Leg ik haar te vroeg in bed, gaat ze liggen spelen/klieren/jengelen/praten en dan duurt het heel lang voordat ze kan slapen en soms slaapt ze dan niet. Elora moet echt goed moe zijn.
Ik laat haar dus nog even razen. Ze klimt over me heen alsof ik een stormbaan ben. Trekt plagerig aan mijn haren en voelt aan mijn oren. Ze trapt me, krabbelt me, bijt met haar tandloze maar sterke kaken in mijn vingers. Soms is het lief bedoeld en soms niet.. ik zie duidelijk verschil.
Dan komt het gapen, ik zie haar oogjes moe worden... het is tijd om mijn bewegelijke pakketje naar bed te brengen. Ze protesteert als ik haar kamer binnen loop, maar is snel afgeleid door het speelgoed wat ik nog niet van de vloer heb opgeruimd. Dan ga ik zingen en krijg ik nog even commentaar. Maar stiekem vindt ze het zingen zo fijn dat ze al snel stil luistert, al probeert ze zich ondertussen wel los te wringen.
Ik leg haar in bed en dankbaar opent ze haar mond voor haar speentje. Ze trekt de knuffels (stampertje en de lolifant op dit moment) naar zich toe en trekt nog een keer de speen uit haar mond om hem eens goed te bekijken. Zachtjes zet ik haar muziekdoosje aan en onder de vrolijke noten van winnie the pooh verlaat ik haar kamertje. Het is al stil, ze slaapt binnen 2 minuten en ik kan tevreden nog even achter de computer kruipen om haar dagboek bij te werken ;)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "bla bla" 03-10-2007 @ 09:04
Ik ben een aantal dagen goed belabberd geweest. Het zal een griepje zijn wat ik onder de leden heb, wat al vervelend is, maar het ergste aan deze griep is dat ik telkens migraine's ervan krijg. Iets waar een mens niet vrolijk van wordt. En met een migraine kan ik dus echt niet voor Elora zorgen.
Wat een gedoe, dus nu is Elora de maandag en de dinsdag weer bij haar nanna geweest en heb ik zielig alleen thuis gezeten. En de tijden dat ik aan het spoken was heb ik haar ook gemist.
Maar nu is ze thuis en ondanks dat me nog steeds niet helemaal 100% voel, ben ik blij dat ze er is. Om maar gelijk met cliché's te gaan gooien... ze is mijn zonnetje in huis. Niet dat tijd voor jezelf niet lekker is af en toe, alhoewel ik voornamelijk in bed heb liggen mopperen, maar het is gewoon gezelliger als die kleine smurf er is.
Twee dagen leken wel twee weken en ze kan ineens weer zo veel meer. In haar loopstoeltje, waar ze helemaal gek op is, kan ze nu al beter sturen. Het vooruit en achteruit heeft ze al bijna helemaal door, al lijkt ze het soms even te vergeten als ze te enthousiast wordt.
"Bla bla bla" zijn de favoriete klanken vandaag. Maar er komt meer uit. Ze begint klinkers en medeklinkers op verschillende manieren te combineren. Dla, dle, ble, bla, hala etc.
Van het weekend was ze ook weer zo lief. Omdat ik niet zo lekker was heeft Daan de meeste zorgen op zich genomen, de schat. Het nadeel is dat ons kind nogal luidruchtig is en ik met hoofdpijn rond loop. Toch heb ik me er ook lekker mee mogen bemoeien en vooral van de lusten mogen genieten en wat minder van de lasten.
Elora is zo ontzettend vrolijk. Als je in haar "sprongetje" (oei ik groei) zit, is het idd minder. Maar zelfs dan lacht ze veel. Als ze helemaal goed in haar vel zit lacht ze de hele dag. Alles is grappig.
Daan en ik hebben laatst oude films van mij als baby zitten kijken. Elora heeft mijn glimlach en ook mijn schaterlach. Ik klonk ook zo Goofy. Ik zag zo mijn dochter zitten, het was vreemd. Terwijl Elora ook heel erg op haar pappa lijkt. Maar haar maniertjes... die heeft ze echt van mij ;)
Ik werd ook wel een beetje triest van de video's. Mijn biologische vader liep maar te snauwen. De spanning was te snijden en dat voelde je.
Wij gaan dat vermijden, koste wat het kost. Elora mag best wel eens een ruzie meemaken van ons en ook best wel eens zien dat mensen chaggerijnig zijn. Maar het is niet de bedoeling dat ze een van ons de ander ziet afkraken. En als zoiets ooit gebeurd is het de bedoeling dat ze ook verontschuldigingen ziet. Iedereen zegt wel eens wat gemeens als ze boos of gekwetst zijn, maar daar moet je je ook voor verontschuldigen.
Ik hoop dat mijn dochter in een leuke sfeer zal opgroeien. Met een voorzichtige balans van leuke dingen doen en dingen doen die gedaan moeten worden en misschien minder leuk zijn.
Natuurlijk willen we haar verwennen, maar het moet niet zijn dat ze verwend wordt. En het woordje NEE moet ook zeker geleerd worden!
Wat een gedoe, dus nu is Elora de maandag en de dinsdag weer bij haar nanna geweest en heb ik zielig alleen thuis gezeten. En de tijden dat ik aan het spoken was heb ik haar ook gemist.
Maar nu is ze thuis en ondanks dat me nog steeds niet helemaal 100% voel, ben ik blij dat ze er is. Om maar gelijk met cliché's te gaan gooien... ze is mijn zonnetje in huis. Niet dat tijd voor jezelf niet lekker is af en toe, alhoewel ik voornamelijk in bed heb liggen mopperen, maar het is gewoon gezelliger als die kleine smurf er is.
Twee dagen leken wel twee weken en ze kan ineens weer zo veel meer. In haar loopstoeltje, waar ze helemaal gek op is, kan ze nu al beter sturen. Het vooruit en achteruit heeft ze al bijna helemaal door, al lijkt ze het soms even te vergeten als ze te enthousiast wordt.
"Bla bla bla" zijn de favoriete klanken vandaag. Maar er komt meer uit. Ze begint klinkers en medeklinkers op verschillende manieren te combineren. Dla, dle, ble, bla, hala etc.
Van het weekend was ze ook weer zo lief. Omdat ik niet zo lekker was heeft Daan de meeste zorgen op zich genomen, de schat. Het nadeel is dat ons kind nogal luidruchtig is en ik met hoofdpijn rond loop. Toch heb ik me er ook lekker mee mogen bemoeien en vooral van de lusten mogen genieten en wat minder van de lasten.
Elora is zo ontzettend vrolijk. Als je in haar "sprongetje" (oei ik groei) zit, is het idd minder. Maar zelfs dan lacht ze veel. Als ze helemaal goed in haar vel zit lacht ze de hele dag. Alles is grappig.
Daan en ik hebben laatst oude films van mij als baby zitten kijken. Elora heeft mijn glimlach en ook mijn schaterlach. Ik klonk ook zo Goofy. Ik zag zo mijn dochter zitten, het was vreemd. Terwijl Elora ook heel erg op haar pappa lijkt. Maar haar maniertjes... die heeft ze echt van mij ;)
Ik werd ook wel een beetje triest van de video's. Mijn biologische vader liep maar te snauwen. De spanning was te snijden en dat voelde je.
Wij gaan dat vermijden, koste wat het kost. Elora mag best wel eens een ruzie meemaken van ons en ook best wel eens zien dat mensen chaggerijnig zijn. Maar het is niet de bedoeling dat ze een van ons de ander ziet afkraken. En als zoiets ooit gebeurd is het de bedoeling dat ze ook verontschuldigingen ziet. Iedereen zegt wel eens wat gemeens als ze boos of gekwetst zijn, maar daar moet je je ook voor verontschuldigen.
Ik hoop dat mijn dochter in een leuke sfeer zal opgroeien. Met een voorzichtige balans van leuke dingen doen en dingen doen die gedaan moeten worden en misschien minder leuk zijn.
Natuurlijk willen we haar verwennen, maar het moet niet zijn dat ze verwend wordt. En het woordje NEE moet ook zeker geleerd worden!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Er is veel gebeurd" 28-09-2007 @ 11:04
Deze week ben ik een moeder van niks geweest. Elora is veel bij mijn moeder geweest en gisteren presteerde ik het zelfs om een flinke migraine te hebben, dus zag ik mijn kind pas weer 's avonds. Ik probeer het goed te maken door veel tijd met haar door te brengen, maar het schuldgevoel blijft. Gelukkig wordt nu alles weer normaal en hoef ik in ieder geval buiten mijn werk niet te rijden meer.
Elora schiet als een speer vooruit. Het sprongetje is duidelijk over. Het heeft lang geduurd, maar nu is ze weer de vrolijkheid zelve. Huilen doet ze nog maar nauwelijks, al kan ze luidkeels piepend aangeven het ergens niet mee eens te zijn.
De klanken die plotseling naar buiten komen, doen me versteld staan. Ze maakt klankens als "Ja ja" of "IJ", maar ook da-da en dat soort dingen komen uit haar mond. Plots klinkt het bijna of ze al echt praat. Dat doet ze natuurlijk niet, maar ik krijg nog steeds een brok in mijn keel als ze de klank mama maakt. Natuurlijk is het niet echt praten, maar het word hier wel gewaardeerd.
Het zelfde dat Elora haar kruipen nog niet echt kruipen is, maar ook niet meer buikschuiven. Ik heb het betiteld als de beweging van een slecht gecoördineerde rups. Het ziet er niet uit! Ze doet haar billen in de lucht en duwt zich met haar knieen vooruit, terwijl haar hoofd op de grond ligt. Dan tilt ze haar hoofd op en gaat haar bovenlichaam pas vooruit. Het is zo grappig.
Maar ook reageert ze op het liedje "klap eens in je handjes". Als ik dat zing begint ze jolig met haar ene hand op de rug van haar andere hand te slaan. Nog niet helemaal in de handen klappen, maar wij vinden het schitterend.
Als een dronken zeeman zingt ze ook de hele dag. Ze is enthousiast als ze ons ziet en we worden hardhandig en luidkeels begroet. Haar stemgeluid zorgt nog wel eens voor een tikkelte gene, maar het is ook wel weer schattig hoe enthousiast ze is.
En nu is ze mobiel... van Brit, een nichtje, heeft ze een loopstoel gehad. Ons turbo kind sjeest de hele kamer door, om je dood te lachen. Soms blijft ze steken bij een kastje of de bank, maar ze gaat als een tierelier. Wel als de olijke krab want opzij en naar achteren gaan het makkelijkst.
Little people zijn helemaal je van het, niet alleen voor mamma maar dus ook voor Elora. Ze grijpt ze vol enthousiasme en likt en voelt er aan en kijkt mij vol pret aan als ik ze laat praten. Al is ze zich er iets te bewust van dat ik praat en niet de poppetjes.
Alleen in de wipstoel kan eigenlijk al niet meer. Ze trekt het ding alle kanten op, het ziet er niet uit en ik zit met doodsangst toe te kijken of het hele ding gaat omkiepen.
En zo is er weer een week voorbij. En zo is ze al weer de 7 maanden grens voorbij. Ze is zo'n belangrijk deel uit ons leven. Alles is zo veel interessanter, spannender en gezelliger sinds Elora er is. Zelfs het eten aan de tafel is een feest met onze kleine vinger verver.
Ik ben benieuwd wat de komende week weer gaat brengen, want het blijft een avontuur!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten