- "zzzzzzzzz!" 23-06-2007 @ 10:20
Argl... ben ik net heel trots aan het verkondigen dat onze dochter van 22:00 tot 6:00 slaapt iedere nacht... gooit madamme het rooster weer om. Lekker is dat. Plots krijg ik weer nachtelijke bezoekjes. Ik ga nu toch twijfelen of het wel zo goed is als een baby heel veel overdag slaapt. Want toevallig heeft ze de laatste 2 dagen heel veel over dag geslapen (van iedere 2 uur 1 uur slapen) dus misschien is het beter als ze dat toch niet doet? Ik weet het niet meer hoor... *zucht*
Het eten van de peentjes ging gisteren best okay. Het nieuwe trucje met de vinger helpt wel. Toch ging ze bij de laatste paar happen toch weer zeuren. Het kan natuurlijk gewoon zijn dat ze peentjes niet lekker vindt. Ik ben benieuwd hoe ze morgen op de banaan gaat reageren.
Straks komen de babies van onze pufclub. Ik ben echt razend benieuwd!!
Het eten van de peentjes ging gisteren best okay. Het nieuwe trucje met de vinger helpt wel. Toch ging ze bij de laatste paar happen toch weer zeuren. Het kan natuurlijk gewoon zijn dat ze peentjes niet lekker vindt. Ik ben benieuwd hoe ze morgen op de banaan gaat reageren.
Straks komen de babies van onze pufclub. Ik ben echt razend benieuwd!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "2e hapje" 22-06-2007 @ 09:42
Vol goede moed ging ik Elora vandaag voor de tweede keer eten geven. De eerste keer was best een success, dus ik vond het een leuk idee. Maar plots vond Elora het wel welletjes. Ze had honger en snapte niet waarom ik die prut in haar mond stopte. Ze slikte niet door en liet de hele boel huilend uit haar mond druipen. Steeds kwader werd ons kleine spookje. Eerst dacht ik dat het aan de temperatuur van het eten lag. Ik haalde een beetje uit het potje en zette het even in de magnetron. Terwijl ik met mijn pink voelde hoe warm het was, zette Elora weer een keel op. Omdat mijn pink toch vies was kon ik mooi even voorproeven. ... mmmm... ach... het was niet vies, best wel zoet zelfs.
Ik geloof dat de textuur toch niet helemaal beviel bij ons elfje. Ik probeerde het nog met een speen om haar te laten sabbelen, maar ze was nu zo over haar toeren dat niets meer ging.
Ik besloot haar maar eerst borstvoeding te geven. Ze had honger en dan is ze niet de meest gezellige baby. En in dit geval maakte honger geen rauwe penen zoet...
Na 1 borst gegeven te hebben, besloot ik het nogmaals te proberen met de (inmiddels afgekoelde) penen prut. Ze ging niet huilen, maar trok een verbaasd en een beetje een vies gezicht. Weer bleef het eten in haar mond liggen.
Ik besloot al mijn "Jukkie" gevoelens over met handen in eten wroeten enzo, maar eventjes te onderdrukken en stopte mijn pink in haar mond. Daar begon ze enthousiast aan te sabbelen en zo werd het peentjes prutje ook opgesabbeld. Ze werd er zo waar een beetje enthousiast van en zo kon ik makkelijk het volgende hapje naar binnen werken. Ze heeft het hele hapje (ongeveer een kwart van een klein potje) opgegeten.
Ik heb het vermoeden dat het wel een beetje zwaar op haar maag lag want ze wilde niet slapen en krees als een boos speen varken de hele boel bij elkaar... terwijl ze duidelijk moe was. Toen ik een beetje oranje braaksel terug vond op de hydrofiel luier die we onder haar hoofd over haar matras hebben gespannen, heb ik haar maar uit bed gehaald en het bed verschoond. Ik vond het zielig. Plots was er niets meer aan de hand en na het eten ging ze ook gewoon netjes slapen. Ik weet niet of ik er nu juist goed of slecht aan gedaan had om haar er met huilen eruit te halen. Maar als een kind 45 minuten ligt te huilen, dan 10 minuten slaapt en dan weer gaat huilen... ik zag gewoon het nut niet om haar te laten liggen als ze zich misschien toch niet helemaal lekker voelde.
Ik geloof dat de textuur toch niet helemaal beviel bij ons elfje. Ik probeerde het nog met een speen om haar te laten sabbelen, maar ze was nu zo over haar toeren dat niets meer ging.
Ik besloot haar maar eerst borstvoeding te geven. Ze had honger en dan is ze niet de meest gezellige baby. En in dit geval maakte honger geen rauwe penen zoet...
Na 1 borst gegeven te hebben, besloot ik het nogmaals te proberen met de (inmiddels afgekoelde) penen prut. Ze ging niet huilen, maar trok een verbaasd en een beetje een vies gezicht. Weer bleef het eten in haar mond liggen.
Ik besloot al mijn "Jukkie" gevoelens over met handen in eten wroeten enzo, maar eventjes te onderdrukken en stopte mijn pink in haar mond. Daar begon ze enthousiast aan te sabbelen en zo werd het peentjes prutje ook opgesabbeld. Ze werd er zo waar een beetje enthousiast van en zo kon ik makkelijk het volgende hapje naar binnen werken. Ze heeft het hele hapje (ongeveer een kwart van een klein potje) opgegeten.
Ik heb het vermoeden dat het wel een beetje zwaar op haar maag lag want ze wilde niet slapen en krees als een boos speen varken de hele boel bij elkaar... terwijl ze duidelijk moe was. Toen ik een beetje oranje braaksel terug vond op de hydrofiel luier die we onder haar hoofd over haar matras hebben gespannen, heb ik haar maar uit bed gehaald en het bed verschoond. Ik vond het zielig. Plots was er niets meer aan de hand en na het eten ging ze ook gewoon netjes slapen. Ik weet niet of ik er nu juist goed of slecht aan gedaan had om haar er met huilen eruit te halen. Maar als een kind 45 minuten ligt te huilen, dan 10 minuten slaapt en dan weer gaat huilen... ik zag gewoon het nut niet om haar te laten liggen als ze zich misschien toch niet helemaal lekker voelde.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Eerste hapjes" 21-06-2007 @ 14:35
Dit was een legendarische dag in het huis der vreetzakken... Elora heeft haar eerste hapjes eten gehad. Na een lange overweging tussen: "Banaan en Wortel" hebben we toch maar besloten om voor de worteltjes te gaan. Voor twee redenen: 1) de praktische redenen... na worteltjes kan de smaak van banaan alleen maar meevallen en na banaan kunnen de worteltjes juist tegen vallen... en 2) voor de astetische reden: oranje worteltjes kleuren mooier op de film en foto's van het eerste hapje.
Als een klein kind die haar verjaardag mag vieren stond ik nerveus voor Elora haar wipstoeltje te dansen met het potje fel-oranje-smurrie in mijn hand. Het rook niet bepaald apetijtelijk... maar ik ben dan ook geen babyvoer connoisseur.
Ik had al druk geoefend met een lepeltje met vitamine druppeltjes erop. En ook had ik Elora al leren happen van het lege lepeltje.
Bescheiden deed ik een beetje van het chemisch uitziende oranje drab op het lepeltje en stopte dit, zoals geoefend, in Elora haar open mondje. Ze trok er een bedenkelijk gezicht bij. Ik kon haar reactie niet pijlen. Maar voor het volgende hapje deed ze weer braaf haar mondje open. Of ze dat nu deed om het hapje te ontvangen of gewoon omdat ze dat aangeleerd was... ik weet het niet.
Mijn moeder spoorde me aan om wat meer op het lepeltje te doen. Als twee getrainde circus hondjes stonden Elora en ik tussen twee camera's in en werden van alle kanten gefilmd.
Het ging allemaal nog vrij netjes, tot ik idd wat meer (lees een behoorlijke schep) eten op het lepeltje deed. Het droop bijna uit haar oren en ze keek me echt aan met een blik van:"Moet dit nu echt?"
Na een hap of 5 begon ze rare geluiden te maken, wat ik al snel als kokhalzen aanzag. Of dat het werkelijk was, dat weet ik niet. Maar het was voor mij een goede tijd om te stoppen. Ze keek me nog steeds wat bedenkelijk aan en toen ze even later borstvoeding kreeg hapte ze toe als een hongerige haai. Als wraak beet ze me een paar keer hard in mijn borst.
En zelfs na al deze prikkels kreeg mijn arme dochter geen rust, want... mamma had zomerfeest op haar school, dus Elora moest ook even mee. Het was trouwens ontzettend gezellig. Ik ben een invalkracht op school, dus bijna alle kinderen kennen me. Iedereen moest even mijn kleine meisje bewonderen en dat was wel erg leuk. Ik was wel blij dat ze bij me in de buikdrager zat, uit de weg van kleine grijpgrage kinderhandjes, die nu alleen maar even aan haar beentjes konden kietelen. De wat grotere kinderen kon ik namelijk vertellen dat ik liever niet had dat ze in haar gezicht aaiden en deze waren ook wat voorzichtiger.
Elora vond het allemaal best, in de buikdrager zit ze heerlijk, dan gaat ze niet snel klagen. Alleen had ze wel honger, want ze at het riempje van de buikdrager haast op. Het was een gek gezicht. Ik ben naar boven naar de koffie-kamer geslopen en heb haar daar lekker een flesje gegeven.
Na het zomerfeest was het nog niet uit met de pret. Mijn nichtje May-Britt, die ook mee was gekomen vroeg aan mijn moeder of we naar een Japans restaurant konden gaan (die bij ons bekend staat als Japanse Hans) en dat vonden Daan (nadat ik hem thuis gebeld had) en ik ook wel gezellig. We gingen met de hele bubs naar het restaurant. Elora was onderweg (gelukkig) even in slaap gevallen, maar toen we in het restaurant ons voorgerecht hadden genuttigd en ik achterom keek naar waar haar maxi-cosi stond was ze al weer wakker. Ik vond het best moeilijk om te zien hoe weinig ze geslapen had en voelde me best wel schuldig. Haar slaapjes waren telkens maar een half uurtje geweest.
In het restaurant was ze ook duidelijk een beetje moe. Eerst begon ze te babbelen met een belachelijk harde stem. Mijn geeste oog zag al voor zich dat mijn dochter ook zo'n harde stem als een aantal van mijn familie leden zou krijgen. Daar ben ik toch niet heel erg blij mee. Daarna ging ze een beetje zeuren. Het viel allemaal wel mee, maar in een restaurant voel ik me al snel gegeneerd. Dus haalde ik haar maar even uit de maxi-cosi. Ze vond het best gezellig zo. Ik probeerde, in yoga houding 46, een veel te grote sushi naar binnen te werken met chop-sticks, terwijl ik Elora vasthield en entertainde. Mijn moeder hielp mij uit de brand en liet me zo rustig afeten. Op schoot was ze ook wel lief, al ben ik het niet helemaal eens met mezelf dat ik haar uit de maxi-cosi had gevist. Ik met mijn grote plannen van het niet verwennen... maar aan de andere kant, het was wel mijn schuld dat ze slecht had geslapen, dus mag ik wel een paar regels breken.
Ik was bang dat ze 's nachts ook niet goed zou slapen... maar niets was minder waar. Ze heeft lekker gegeten en ik heb haar om 21:30 in bed gelegd waar ze meteen in slaap viel. Om 5:15 was ze weer als een zonnetje wakker en was ze gewoon goed uitgerust.
Als een klein kind die haar verjaardag mag vieren stond ik nerveus voor Elora haar wipstoeltje te dansen met het potje fel-oranje-smurrie in mijn hand. Het rook niet bepaald apetijtelijk... maar ik ben dan ook geen babyvoer connoisseur.
Ik had al druk geoefend met een lepeltje met vitamine druppeltjes erop. En ook had ik Elora al leren happen van het lege lepeltje.
Bescheiden deed ik een beetje van het chemisch uitziende oranje drab op het lepeltje en stopte dit, zoals geoefend, in Elora haar open mondje. Ze trok er een bedenkelijk gezicht bij. Ik kon haar reactie niet pijlen. Maar voor het volgende hapje deed ze weer braaf haar mondje open. Of ze dat nu deed om het hapje te ontvangen of gewoon omdat ze dat aangeleerd was... ik weet het niet.
Mijn moeder spoorde me aan om wat meer op het lepeltje te doen. Als twee getrainde circus hondjes stonden Elora en ik tussen twee camera's in en werden van alle kanten gefilmd.
Het ging allemaal nog vrij netjes, tot ik idd wat meer (lees een behoorlijke schep) eten op het lepeltje deed. Het droop bijna uit haar oren en ze keek me echt aan met een blik van:"Moet dit nu echt?"
Na een hap of 5 begon ze rare geluiden te maken, wat ik al snel als kokhalzen aanzag. Of dat het werkelijk was, dat weet ik niet. Maar het was voor mij een goede tijd om te stoppen. Ze keek me nog steeds wat bedenkelijk aan en toen ze even later borstvoeding kreeg hapte ze toe als een hongerige haai. Als wraak beet ze me een paar keer hard in mijn borst.
En zelfs na al deze prikkels kreeg mijn arme dochter geen rust, want... mamma had zomerfeest op haar school, dus Elora moest ook even mee. Het was trouwens ontzettend gezellig. Ik ben een invalkracht op school, dus bijna alle kinderen kennen me. Iedereen moest even mijn kleine meisje bewonderen en dat was wel erg leuk. Ik was wel blij dat ze bij me in de buikdrager zat, uit de weg van kleine grijpgrage kinderhandjes, die nu alleen maar even aan haar beentjes konden kietelen. De wat grotere kinderen kon ik namelijk vertellen dat ik liever niet had dat ze in haar gezicht aaiden en deze waren ook wat voorzichtiger.
Elora vond het allemaal best, in de buikdrager zit ze heerlijk, dan gaat ze niet snel klagen. Alleen had ze wel honger, want ze at het riempje van de buikdrager haast op. Het was een gek gezicht. Ik ben naar boven naar de koffie-kamer geslopen en heb haar daar lekker een flesje gegeven.
Na het zomerfeest was het nog niet uit met de pret. Mijn nichtje May-Britt, die ook mee was gekomen vroeg aan mijn moeder of we naar een Japans restaurant konden gaan (die bij ons bekend staat als Japanse Hans) en dat vonden Daan (nadat ik hem thuis gebeld had) en ik ook wel gezellig. We gingen met de hele bubs naar het restaurant. Elora was onderweg (gelukkig) even in slaap gevallen, maar toen we in het restaurant ons voorgerecht hadden genuttigd en ik achterom keek naar waar haar maxi-cosi stond was ze al weer wakker. Ik vond het best moeilijk om te zien hoe weinig ze geslapen had en voelde me best wel schuldig. Haar slaapjes waren telkens maar een half uurtje geweest.
In het restaurant was ze ook duidelijk een beetje moe. Eerst begon ze te babbelen met een belachelijk harde stem. Mijn geeste oog zag al voor zich dat mijn dochter ook zo'n harde stem als een aantal van mijn familie leden zou krijgen. Daar ben ik toch niet heel erg blij mee. Daarna ging ze een beetje zeuren. Het viel allemaal wel mee, maar in een restaurant voel ik me al snel gegeneerd. Dus haalde ik haar maar even uit de maxi-cosi. Ze vond het best gezellig zo. Ik probeerde, in yoga houding 46, een veel te grote sushi naar binnen te werken met chop-sticks, terwijl ik Elora vasthield en entertainde. Mijn moeder hielp mij uit de brand en liet me zo rustig afeten. Op schoot was ze ook wel lief, al ben ik het niet helemaal eens met mezelf dat ik haar uit de maxi-cosi had gevist. Ik met mijn grote plannen van het niet verwennen... maar aan de andere kant, het was wel mijn schuld dat ze slecht had geslapen, dus mag ik wel een paar regels breken.
Ik was bang dat ze 's nachts ook niet goed zou slapen... maar niets was minder waar. Ze heeft lekker gegeten en ik heb haar om 21:30 in bed gelegd waar ze meteen in slaap viel. Om 5:15 was ze weer als een zonnetje wakker en was ze gewoon goed uitgerust.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Trotse moeder" 19-06-2007 @ 11:16
Nadat Elora me een aantal dagen het behoorlijk moeilijk had gemaakt, besloot ze nu weer mijn lieve eigen ideale kindje te zijn. Ik kon dus gisteren weer de trotse moeder uithangen... iets wat ik graag doe.
Ze was vrolijk, al hoewel ze nog steeds een beetje schrikkerig is, en ze was ontzettend lief. We hebben wat met haar afgesleept. Eerst naar de tandarts, toen uit eten en daarna nog naar Warmond. Elora vond het allemaal best en kon zich prima vermaken.
In het restaurant hadden we geen kind aan haar. Ze was heerlijk met haar vingers aan het spelen en gaf geen krimp. Ik hoop dat ze de 23ste (op het dineetje ter ere van de verjaardag van mijn vader) ook zo lief is.
Ook in Warmond was ze een schat. Ondanks dat ze wakker schrok tijdens onze wandeling in de maxi-cosi en ze echt even niet wist waar ze was of hoe ze het had, bleef ze lief en vrolijk.
Eenmaal thuis had ze een bere-honger. Na het eten heeft ze nog even gespeeld en toen vonden wij zelf tijd dat ze naar bed moest. Ik vond het moeilijk in te schatten of ze moe was, maar ze had erg weinig geslapen de hele dag, dus om 22:00 vonden we het gewoon wel welletjes. Ze heeft tot 6:00 de volgende ochtend doorgeslapen. Om 6:00 haalde ik het slaperige hoopje uit haar bed en om 6:30 wilde ik toch eerst even haar luier verschonen voor ik haar weer in bedje legde. Plots waren haar ogen wijd open en ze keek me geschrokken aan. Ik was even bang dat ze zou gaan huilen, maar toen ik naar haar lachte kreeg ik een slaperige glimlach terug en ging ze zich lekker uitrekken. Na het verschonen legte ik haar in haar bedje en ze was best wel wakker. Ik heb haar nog 10 minuten horen babbelen tegen zichzelf en toen was het stil.
Het grappige is dat mijn moeder gisteren een opmerking maakte die me heel erg heeft geraakt (op een positieve manier)
We hadden Elora in bed gelegd en na 5 minute hoorden we al niets meer. Ze had eventjes gebabbeld maar verder niets. Mijn moeder vroeg: Is ze al stil?
Dus mijn antwoord was: Ja eindelijk is het weer normaal.
Toen zei mijn moeder: Nee dit is niet normaal, dit is exceptioneel lief.
Het kwartje viel... ik zat maar te zeuren dat ik er voor moest werken om een glimlachje van haar te krijgen de laatste paar dagen, dat ze sneller ging zeuren of huilen als ze naar bed moest en dat ze haar bokkepruik op had. Maar in feite ben ik gewoon zelf verwend. Mijn kind is gewoon zo vaak rustig en lief dat als ze een keer wat doet ik gelijk van mijn aprospos ben. Ik ben trots op mijn meisje en ik ben dankbaar dat ik haar moeder mag zijn. Oh zo! ;)
Ze was vrolijk, al hoewel ze nog steeds een beetje schrikkerig is, en ze was ontzettend lief. We hebben wat met haar afgesleept. Eerst naar de tandarts, toen uit eten en daarna nog naar Warmond. Elora vond het allemaal best en kon zich prima vermaken.
In het restaurant hadden we geen kind aan haar. Ze was heerlijk met haar vingers aan het spelen en gaf geen krimp. Ik hoop dat ze de 23ste (op het dineetje ter ere van de verjaardag van mijn vader) ook zo lief is.
Ook in Warmond was ze een schat. Ondanks dat ze wakker schrok tijdens onze wandeling in de maxi-cosi en ze echt even niet wist waar ze was of hoe ze het had, bleef ze lief en vrolijk.
Eenmaal thuis had ze een bere-honger. Na het eten heeft ze nog even gespeeld en toen vonden wij zelf tijd dat ze naar bed moest. Ik vond het moeilijk in te schatten of ze moe was, maar ze had erg weinig geslapen de hele dag, dus om 22:00 vonden we het gewoon wel welletjes. Ze heeft tot 6:00 de volgende ochtend doorgeslapen. Om 6:00 haalde ik het slaperige hoopje uit haar bed en om 6:30 wilde ik toch eerst even haar luier verschonen voor ik haar weer in bedje legde. Plots waren haar ogen wijd open en ze keek me geschrokken aan. Ik was even bang dat ze zou gaan huilen, maar toen ik naar haar lachte kreeg ik een slaperige glimlach terug en ging ze zich lekker uitrekken. Na het verschonen legte ik haar in haar bedje en ze was best wel wakker. Ik heb haar nog 10 minuten horen babbelen tegen zichzelf en toen was het stil.
Het grappige is dat mijn moeder gisteren een opmerking maakte die me heel erg heeft geraakt (op een positieve manier)
We hadden Elora in bed gelegd en na 5 minute hoorden we al niets meer. Ze had eventjes gebabbeld maar verder niets. Mijn moeder vroeg: Is ze al stil?
Dus mijn antwoord was: Ja eindelijk is het weer normaal.
Toen zei mijn moeder: Nee dit is niet normaal, dit is exceptioneel lief.
Het kwartje viel... ik zat maar te zeuren dat ik er voor moest werken om een glimlachje van haar te krijgen de laatste paar dagen, dat ze sneller ging zeuren of huilen als ze naar bed moest en dat ze haar bokkepruik op had. Maar in feite ben ik gewoon zelf verwend. Mijn kind is gewoon zo vaak rustig en lief dat als ze een keer wat doet ik gelijk van mijn aprospos ben. Ik ben trots op mijn meisje en ik ben dankbaar dat ik haar moeder mag zijn. Oh zo! ;)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "baby pms" 17-06-2007 @ 20:32
Het is niets gezellig in Huize Noordeloos. En dat nog wel op vaderdag. Elora's slechte bui heeft op dit moment een hoogte punt bereikt. Al 3 dagen is ze bijna niet te genieten maar nu is het echt niet grappig meer. Ze gaat echt overal om dreinen. Ik heb dit nog nooit zo erg meegemaakt. Nu ligt ze in bed de boel bij elkaar te krijsen. Maar ik weet zeker dat ze moe is. Ze wrijft telkens in haar ogen en gaapt en jengelt. Alle tekenen zijn er. Ze is nu echt pissig. Ik ben het behoorlijk zat allemaal, krijg er echt een punthoofd van.
Dit is voor het eerst sinds ze er is dat het idee van een babysitter aanlokkelijk begint te klinken. Ik herken mijn vrolijke kindje gewoon niet terug in dit chaggerijnige opdondertje. Er kan ook maar af en toe een lachje van af. Ik schrik gewoon van het volume dat ze nu opzet.
Dit is voor het eerst sinds ze er is dat het idee van een babysitter aanlokkelijk begint te klinken. Ik herken mijn vrolijke kindje gewoon niet terug in dit chaggerijnige opdondertje. Er kan ook maar af en toe een lachje van af. Ik schrik gewoon van het volume dat ze nu opzet.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Babyfoon blues" 17-06-2007 @ 06:33
Yech, onze babyfoon is kapot. Ik had ook beter moeten weten dan zo iets belangrijks op marktplaats te kopen en nu zit ik met een miskoop. Ik heb er behoorlijk de Pee over in en kan niet slapen want ik vind het niet fijn als ik Elora niet kan horen als er wat is. Er zal dus een nieuwe moeten komen... heel fijn. :(
De laatste paar dagen zijn vreemde dagen. Elora zit in een groeispurt ofzo. Ze is anders dan normaal en ik merk dat ik een beetje op mijn tenen loop. Ze schrikt werkelijk OVERAL van. Gisteren was ze bang van me omdat ik de hik had. Ze kon er niet eens van drinken bij me en we hebben haar maar de fles gegeven. Sowieso heb ik het gevoel dat mijn borstvoeding aan het afnemen is. Ik weet niet precies waarom, maar misschien is het ook maar beter zo en ga ik nu gewoon al afbouwen ipv volgende week.
Groeistuipjes zijn trouwens een stuk minder dramatisch dan ik in de boekjes gelezen had. Ik heb nog geen behoefte om het behangplak te pakken. Elora huilt idd wel wat sneller nu. Maar het is niet of ze de hele dag doorhuilt en ze is nog steeds makkelijk te troosten. Maar ze zeurt wel makkelijker en is niet gelijk tevreden. Het liefst wil ze nu de hele dag geknuffeld worden merk ik. Lekker op je arm en dan een beetje wiegen. Spelen heeft ze maar met vlagen zin in. Alleen spelen gaat zelfs beter dan samen spelen, wat ook apart is.
Ik merk ook dat ze ineens veel meer kan. Haar grijpen is veel gerichter. Ze pakt nu van alles beet en voelt eraan en kijkt er naar met een bijzondere uitdrukking op haar snoetje. Het is geweldig om naar te kijken. Ze kijkt nu heel veel scheel om alles zo goed mogenlijk te kunnen zien. Gelukkig heb ik haar al een tijd lang niet meer 2 verschillende kanten op zien kijken, dat vond ik in het begin wel zorgelijk.
Ze kletst me ook echt de oren van mijn kop. Ik vind het helemaal geweldig. Ze heeft zoveel te vertellen en heeft er heel wat nieuwe klanken bij. Haar taal begint steeds meer als een gesprek te klinken. Waar ze eerst toontjes met 1 klank had, krijgt ze nu een variatie aan klanken en klinkt het als een soort van brabbel woorden. Ik ben echt heel erg trots.
Op haar buik gaat ook beter, zolang ik het maar blijf oefenen. Ik vind het op de buik oefenen maar niets. Als een verlept disney figuur ben ik aan het dansen, zingen en stemmetjes doen voor haar neus om haar af te leiden van het feit dat ze op haar buik ligt. Toch moet ze het leren.
Ik ben benieuwd of ze vandaag weer een beetje de oude is of dat het groeistuipje voortduurt
De laatste paar dagen zijn vreemde dagen. Elora zit in een groeispurt ofzo. Ze is anders dan normaal en ik merk dat ik een beetje op mijn tenen loop. Ze schrikt werkelijk OVERAL van. Gisteren was ze bang van me omdat ik de hik had. Ze kon er niet eens van drinken bij me en we hebben haar maar de fles gegeven. Sowieso heb ik het gevoel dat mijn borstvoeding aan het afnemen is. Ik weet niet precies waarom, maar misschien is het ook maar beter zo en ga ik nu gewoon al afbouwen ipv volgende week.
Groeistuipjes zijn trouwens een stuk minder dramatisch dan ik in de boekjes gelezen had. Ik heb nog geen behoefte om het behangplak te pakken. Elora huilt idd wel wat sneller nu. Maar het is niet of ze de hele dag doorhuilt en ze is nog steeds makkelijk te troosten. Maar ze zeurt wel makkelijker en is niet gelijk tevreden. Het liefst wil ze nu de hele dag geknuffeld worden merk ik. Lekker op je arm en dan een beetje wiegen. Spelen heeft ze maar met vlagen zin in. Alleen spelen gaat zelfs beter dan samen spelen, wat ook apart is.
Ik merk ook dat ze ineens veel meer kan. Haar grijpen is veel gerichter. Ze pakt nu van alles beet en voelt eraan en kijkt er naar met een bijzondere uitdrukking op haar snoetje. Het is geweldig om naar te kijken. Ze kijkt nu heel veel scheel om alles zo goed mogenlijk te kunnen zien. Gelukkig heb ik haar al een tijd lang niet meer 2 verschillende kanten op zien kijken, dat vond ik in het begin wel zorgelijk.
Ze kletst me ook echt de oren van mijn kop. Ik vind het helemaal geweldig. Ze heeft zoveel te vertellen en heeft er heel wat nieuwe klanken bij. Haar taal begint steeds meer als een gesprek te klinken. Waar ze eerst toontjes met 1 klank had, krijgt ze nu een variatie aan klanken en klinkt het als een soort van brabbel woorden. Ik ben echt heel erg trots.
Op haar buik gaat ook beter, zolang ik het maar blijf oefenen. Ik vind het op de buik oefenen maar niets. Als een verlept disney figuur ben ik aan het dansen, zingen en stemmetjes doen voor haar neus om haar af te leiden van het feit dat ze op haar buik ligt. Toch moet ze het leren.
Ik ben benieuwd of ze vandaag weer een beetje de oude is of dat het groeistuipje voortduurt
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Gekkenhuis" 15-06-2007 @ 14:19
Het was hier gisteren een gekkenhuis. Daan had een thuiswerk dag, er kwamen wat mannen om te klussen en mijn moeder kwam ook eventjes langs, dus het huis liep vol van mensen, waarvan de meeste lawaai aan het maken waren.
Elora lag lekker in haar bedje toen de klussers kwamen. Ik hield mijn hart vast. Normaal hoef ik mijn hoofd maar om de deur te steken en dan is ze wakker... maar boren en zagen hebben toch niet het zelfde effect als mijn "luidruchtige hoofd" want ze sliep overal doorheen. Ik kon maar niet stoppen met me te verbazen over mijn kind.
Na een tijdje merkte ik dat Daan een beetje ibbelig werd. We hadden ook nog veel op de planning staan. Hij keek me aan en vroeg: Zeg, kunnen we niet nu die printer kopen ipv vanavond? Je moeder is er toch, dan kunnen we even zonder Elora en hebben we onze handen vrij.
Ik keek mijn moeder aan en die wilde wel even opletten.
Grappig, hoe Daan het prettiger vindt om zonder kind te shoppen en hoe ik liever het kind bij me heb. Okay, het duurt wat langer om de deur uit te komen. Stijle trappen zijn een probleem en het is niet altijd praktisch... maar toch heb ik haar liever bij me. Al kan ik dan niet altijd op mijn gemak shoppen.
Toch wilde ik ook wel even ontsnappen uit de chaos, dus gingen we op pad.
We hebben een hele gave printer gekocht, die ook foto's kan uitprinten enzo. Heel snazzie allemaal. Nu kan ik ook eindelijk de tekeningen inscannen voor het kinderboekje dat ik voor een forum vriendin aan het maken ben.
Eenmaal terug waren de klussers bijna klaar en Elora was wakker. Ze lag lekker te pruttelen in de box en het was weer een lust voor het oor.
We waren wel blij toen de drukte over was zeg!
Elora lag lekker in haar bedje toen de klussers kwamen. Ik hield mijn hart vast. Normaal hoef ik mijn hoofd maar om de deur te steken en dan is ze wakker... maar boren en zagen hebben toch niet het zelfde effect als mijn "luidruchtige hoofd" want ze sliep overal doorheen. Ik kon maar niet stoppen met me te verbazen over mijn kind.
Na een tijdje merkte ik dat Daan een beetje ibbelig werd. We hadden ook nog veel op de planning staan. Hij keek me aan en vroeg: Zeg, kunnen we niet nu die printer kopen ipv vanavond? Je moeder is er toch, dan kunnen we even zonder Elora en hebben we onze handen vrij.
Ik keek mijn moeder aan en die wilde wel even opletten.
Grappig, hoe Daan het prettiger vindt om zonder kind te shoppen en hoe ik liever het kind bij me heb. Okay, het duurt wat langer om de deur uit te komen. Stijle trappen zijn een probleem en het is niet altijd praktisch... maar toch heb ik haar liever bij me. Al kan ik dan niet altijd op mijn gemak shoppen.
Toch wilde ik ook wel even ontsnappen uit de chaos, dus gingen we op pad.
We hebben een hele gave printer gekocht, die ook foto's kan uitprinten enzo. Heel snazzie allemaal. Nu kan ik ook eindelijk de tekeningen inscannen voor het kinderboekje dat ik voor een forum vriendin aan het maken ben.
Eenmaal terug waren de klussers bijna klaar en Elora was wakker. Ze lag lekker te pruttelen in de box en het was weer een lust voor het oor.
We waren wel blij toen de drukte over was zeg!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Elora ziek, de afloop" 15-06-2007 @ 14:12
De laatste keer dat ik in mijn dagboek schreef was Elora een beetje ziekjes. Het was zo zielig, want ze bleef maar spugen. Ook was ze ontroostbaar. Het enige wat hielp was haar in onze armen nemen en heen en weer wiegen. Na een tijdje werd het toch beter en ik liet haar bewust iets later eten dan normaal. 's avonds heeft ze goed gegeten... en... het bleef binnen. Ook heeft ze goed en diep geslapen, van 22:15 tot 5:45 Dus dat was wel lekker. Ik vond het zo moeilijk om haar zo ziekjes te zien en dit was maar een beetje misselijkheid... wacht maar tot het erge werk komt. Nu was ik al een emotioneel wrak die snel haar moeder ging bellen voor advies. Oh dat wordt nog wat met mij.
De volgende dag had ze al weer volop praatjes dus dat was een hele opluchting
De volgende dag had ze al weer volop praatjes dus dat was een hele opluchting
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Ziek kindje" 13-06-2007 @ 19:32
Er is iets mis met Elora, ze is niet lekker. Ze heeft geen koorts, dus het zal wel niet heel ernstig zijn, maar toch maak ik me ongerust. Ze is een zielig hoopje kind. Telkens als ze eet, spuugt ze de hele boel weer net zo hard uit. Ze blijft ook de hele tijd doorspugen, dus ik ben al meerdere malen helemaal onder gekotst. Ik verkleed me niet eens meer maar ben met natte washandjes in de weer, want anders blijf ik aan de gang en heb ik straks niets meer om aan te trekken.
Ze huilt veel en snel. Ook als ze bij ons zit. Het enige wat haar op dit moment troost is als ik haar vasthoud dicht tegen me aan en liedjes zing.
Tijdens de borstvoeding is ze in slaap gevallen en ondanks dat het tegen mijn eigen regels is, heb ik haar toch even laten liggen. Ze had verder zo slecht geslapen. Ze heeft het een half uurtje uitgehouden op het grote bed. Helaas bedacht ik toen dat ik wel zachtjes weg kon kruipen en wat gaan doen... en toen werd ze wakker.
Het was zielig om te zien hoe ze moest huilen, maar als ik naar haar ging lachen kreeg ik toch een lachje terug. Toch zodra ze stopte met lachen begon het huilen weer. Iets wat we niet van haar gewend zijn.
Toch heb ik haar maar in haar eigen bed gelegd nu, met pijn in mijn hart. Ze krijst de hele boel bij elkaar, maar ik ben er van overtuigd dat ze even echte rust nodig heeft. Maar ik moet me bedwingen om haar niet weer op te pakken. Ik vind haar zo zielig!! :(
Ze huilt veel en snel. Ook als ze bij ons zit. Het enige wat haar op dit moment troost is als ik haar vasthoud dicht tegen me aan en liedjes zing.
Tijdens de borstvoeding is ze in slaap gevallen en ondanks dat het tegen mijn eigen regels is, heb ik haar toch even laten liggen. Ze had verder zo slecht geslapen. Ze heeft het een half uurtje uitgehouden op het grote bed. Helaas bedacht ik toen dat ik wel zachtjes weg kon kruipen en wat gaan doen... en toen werd ze wakker.
Het was zielig om te zien hoe ze moest huilen, maar als ik naar haar ging lachen kreeg ik toch een lachje terug. Toch zodra ze stopte met lachen begon het huilen weer. Iets wat we niet van haar gewend zijn.
Toch heb ik haar maar in haar eigen bed gelegd nu, met pijn in mijn hart. Ze krijst de hele boel bij elkaar, maar ik ben er van overtuigd dat ze even echte rust nodig heeft. Maar ik moet me bedwingen om haar niet weer op te pakken. Ik vind haar zo zielig!! :(
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Logeren met een lach en een traan" 12-06-2007 @ 20:23
TGisteren had ik het ongelovelijk zwaar. Elora zou voor het eerst bij mijn moeder blijven slapen. Van zondag op maandag heb ik dus al geen oog dicht gedaan, want ik lijd graag langer dan nodig is.
Mijn moeder kwam me om een uur of elf ophalen en Elora begon net weer een beetje in te kakken. We zouden gaan zwemmen.
Bij het zwembad aangekomen wees de mevrouw achter de kassa ons vriendelijk naar een beeldschermpje en vertelde ons dat het schoolzwemmen was deze week. Het water krioelde van de uitbundige kindertjes en in mijn geestenoog zag ik mezelf als als een soort waakse kloek door het water struinen met mijn kind. De vorige keer was het ook een beetje druk en daar werd Elora toch niet echt ontspannen van. Toch wilde ik wel graag met haar zwemmen omdat we vorige week niet zijn gegaan. We konden a) gewoon gaan zwemmen of b) terug naar huis gaan en maar niet zwemmen. Mijn moeder keek ook een beetje teleurgesteld. Maar gelukkig kwam de mevrouw achter de kassa met een optie c: later gaan zwemmen als de overenthousiaste kindertjes weer lekker naar huis waren gegaan. Wij kozen optie c en besloten dus eerst maar even wat boodschappen te gaan doen en gezellig te gaan lunchen. Het was weer gezellig. Elora heeft even geslapen en was er toen als de kippen bij. Ik hoef nu meestal maar naar haar te gaan lachen en ik krijg gelijk een stralende glimlach terug. Ze volgt me ook overal met haar oogjes.
Na de lunch zijn we toch maar gaan zwemmen en het was weer geweldig.
Elora moest even wennen, maar daarna was ze weer een wilde watergodin.
Maar toen het tijd was om naar mijn moeder te gaan begon het me al een beetje dwars te zitten. Ik nam me voor niet te gaan huilen tot ik die avond weg was... maar helaas brak ik mijn voornemen al tijdens het eten en zette ik het op een snikken. Ik voelde me zo'n belachelijke joker terwijl de mascara (laat ik me nou net een keer hebben opgetut) in mijn ogen liep.
Om 20:00 ben ik, vroeger dan gepland, weg gegaan. Ik vond het een slecht plan om met een bokkenpruik op bij mijn ouders te blijven en ik moest nog even leren voor morgen. Met een knoop in mijn maag ging ik weg en in de auto barste ik weer in tranen uit. Ook Daan hield het nauwelijks droog dit keer.
We moesten voordat we thuis waren nog even naar de AH voor wat boodschappen en ik heb maar wat kinderboekjes voor Elora gekocht om mezelf te troosten. Andere vrouwen kopen schoenen en kleding... ik ben een boeken gek.
De nacht ben ik niet geweldig door gekomen. Om 23:00 heb ik gekolfd, iets wat me behoorlijk pijn doet. Om 3:30 was ik klaar wakker met borsten zo hard als bakstenen. Wat vreemd is want als Elora drinkt duurt het langer voor het zo'n pijn doet. Om 4:00 heb ik de illusie van: "Ik kan vast nog even slapen als ik me maar gewoon even omdraai" opgegeven. Stilletjes en nogal nukkig ben ik achter de computer gekropen met het gehate kolfapparaat en de theorieles cdrom, waar ik een half uurtje aan zelfcastijding kon gaan doen. Altijd fijn. Ik voelde me ook lichtelijk als een wandelende melkfabriek.
Om 4:30 ben ik terug in bed gekropen en ik heb het nog voorbij vijven zien worden. Daarna ben ik toch nog even in slaap gevallen. Suf en vermoeid werd ik weer wakker toen de wekker me riep. Ik miste mijn kind en was het allemaal beu. En ik moest nog beginnen.
Omdat alles vrij vlot ging was ik meer dan op tijd voor mijn theorie les van 2 uur. Ik voelde me als een dom blondje als mij een vraag werd gesteld. Ik hing hele wazige verhalen op als ik iets wilde uitleggen en was ook de slechtste met het proef-examen. Het ging weer allemaal nergens over. In mijn hoofd was ik al gezakt. Ik was moe en mijn borsten deden nog steeds pijn.
Vanuit de theorie les ging ik meteen door naar het CBR. Ik had er een hard hoofd in. Mijn mede cursisten zagen het wel zitten, zij hadden het goed gedaan in het proef-examen.
We werden een klaslokaal in geleid en 50 tergende vragen later was ik er stellig van overtuigd dat ik het NIET gehaald had. Ik wist sowieso al 3 vragen te bedenken die ik fout had. En een daarvan had ik perongeluk niet ingevuld omdat ik hem had geprobeerd te verbeteren en niet op tijd was.. GROM.
Ik keek een van mijn mede cursisten aan (er waren nog een stuk of 50 andere mensen in het kamertje) en ook zij keek een beetje moeilijk. Ik had me halverwege al voorgenomen dat ik het waarschijnlijk niet gehaald had, dus was er helemaal op voorbereid.
De mevrouw die overzicht hield, kwam als een teleurgestelde en ietwat boze juf binnen en verklaarde dat het wel heel slecht was gemaakt. Ik voelde de steen in mijn maag al groeien. Ik was een van die mensen die het niet had gehaald, ik wist het zeker. Al dat leren was voor niets geweest. Ik zat me al te bedenken dat ik me gelijk weer in zou schrijven en kijken of ik meteen weer de toets mocht nemen.
Ze vertelde ons dat de mensen die gezakt waren hun spullen terug kregen en mochten gaan. Ik slikte toen ik de grote stapel papieren in haar hand zag.
Ze begon de nummers op te lezen, ik was nummer 23, dus een beetje in het midden. Ik dacht nog: daar ga ik met mijn lucky number 23 (tja, geboorte dag van mijn kind... dat is toch lucky? En toevallig ook nog van mijzelf)
Mijn rij was aan de beurt. Nummer 18 mocht blijven zitten, nummer 19 en 20 mochten gaan. Nummer 21, mijn mede cursist werd ook weg gestuurd en nu wist ik het helemaal zeker, zij had veel beter gescored dan ik.
Nummer 22 werd geroepen en ik had inmiddels mijn tas al gepakt en was al bijna aan het opstaan... toen nummer 24 werd geroepen. Ik kon er niets aan doen maar ik slaakte een zucht van opluchting, die hard genoeg was dat iedereen zich naar me omdraaide.
Ik was geslaagd!! Ik kon het niet geloven!!! Nog even dacht ik toen ze de papieren ging uitdelen dat er een fout in het spel was. Ik wist namelijk al zeker dat ik 3 vragen fout had... en er waren een aantal waar ik aan twijfelde omdat ze zo gemeen gevraagd waren. Maar ik kreeg mijn certificaat toch echt. En er stond op: 3 fout... hihihi.
De jongens achter me, waar ik tijdens het wachten een goed gesprek mee had, hadden het ook gehaald, dus ik was erg blij voor hen!
Eenmaal eruit was ik dol gelukkig. Ik zou zo ook weer mijn kind zien. Die was geen minuut uit mijn gedachten geweest, maar om eerlijk te zijn is dat met pijnlijke borsten onmogenlijk!
Helaas sliep ze toen mijn moeder aan kwam, maar al snel was ze weer wakker en mocht ik haar eten geven. Daarna hebben we nogmaals gelunched (mijn moeder heeft me echt verwend) en zijn we naar huis gegaan.
Elora was een en al babbel en glimlach. Ze was nog drukker dan normaal toen mijn moeder weg ging. Ik heb van haar genoten. Plots had ze weer een nieuwe klank erbij een soort van agoeh geluid. Ze vertelde me honderduit. Mijn moeder hart wil graag geloven dat ze me vertelde over haar dag en wat ze allemaal had meegemaakt en dat ze me gemist had. Mijn hersenen weten wel beter, maar mijn moederhart heeft de grotere mond op dit moment.
Ze ging ook heerlijk braaf slapen. Alleen toen Daan thuis kwam ging het even mis. Ze moest toch even een huilbui hebben, helaas voor hem, precies op dat moment.
Ik voel me nu helemaal in mijn nopjes. Heb mijn kind weer terug en heb een theorie certificaat op zak! HAPPY DAYS
Mijn moeder kwam me om een uur of elf ophalen en Elora begon net weer een beetje in te kakken. We zouden gaan zwemmen.
Bij het zwembad aangekomen wees de mevrouw achter de kassa ons vriendelijk naar een beeldschermpje en vertelde ons dat het schoolzwemmen was deze week. Het water krioelde van de uitbundige kindertjes en in mijn geestenoog zag ik mezelf als als een soort waakse kloek door het water struinen met mijn kind. De vorige keer was het ook een beetje druk en daar werd Elora toch niet echt ontspannen van. Toch wilde ik wel graag met haar zwemmen omdat we vorige week niet zijn gegaan. We konden a) gewoon gaan zwemmen of b) terug naar huis gaan en maar niet zwemmen. Mijn moeder keek ook een beetje teleurgesteld. Maar gelukkig kwam de mevrouw achter de kassa met een optie c: later gaan zwemmen als de overenthousiaste kindertjes weer lekker naar huis waren gegaan. Wij kozen optie c en besloten dus eerst maar even wat boodschappen te gaan doen en gezellig te gaan lunchen. Het was weer gezellig. Elora heeft even geslapen en was er toen als de kippen bij. Ik hoef nu meestal maar naar haar te gaan lachen en ik krijg gelijk een stralende glimlach terug. Ze volgt me ook overal met haar oogjes.
Na de lunch zijn we toch maar gaan zwemmen en het was weer geweldig.
Elora moest even wennen, maar daarna was ze weer een wilde watergodin.
Maar toen het tijd was om naar mijn moeder te gaan begon het me al een beetje dwars te zitten. Ik nam me voor niet te gaan huilen tot ik die avond weg was... maar helaas brak ik mijn voornemen al tijdens het eten en zette ik het op een snikken. Ik voelde me zo'n belachelijke joker terwijl de mascara (laat ik me nou net een keer hebben opgetut) in mijn ogen liep.
Om 20:00 ben ik, vroeger dan gepland, weg gegaan. Ik vond het een slecht plan om met een bokkenpruik op bij mijn ouders te blijven en ik moest nog even leren voor morgen. Met een knoop in mijn maag ging ik weg en in de auto barste ik weer in tranen uit. Ook Daan hield het nauwelijks droog dit keer.
We moesten voordat we thuis waren nog even naar de AH voor wat boodschappen en ik heb maar wat kinderboekjes voor Elora gekocht om mezelf te troosten. Andere vrouwen kopen schoenen en kleding... ik ben een boeken gek.
De nacht ben ik niet geweldig door gekomen. Om 23:00 heb ik gekolfd, iets wat me behoorlijk pijn doet. Om 3:30 was ik klaar wakker met borsten zo hard als bakstenen. Wat vreemd is want als Elora drinkt duurt het langer voor het zo'n pijn doet. Om 4:00 heb ik de illusie van: "Ik kan vast nog even slapen als ik me maar gewoon even omdraai" opgegeven. Stilletjes en nogal nukkig ben ik achter de computer gekropen met het gehate kolfapparaat en de theorieles cdrom, waar ik een half uurtje aan zelfcastijding kon gaan doen. Altijd fijn. Ik voelde me ook lichtelijk als een wandelende melkfabriek.
Om 4:30 ben ik terug in bed gekropen en ik heb het nog voorbij vijven zien worden. Daarna ben ik toch nog even in slaap gevallen. Suf en vermoeid werd ik weer wakker toen de wekker me riep. Ik miste mijn kind en was het allemaal beu. En ik moest nog beginnen.
Omdat alles vrij vlot ging was ik meer dan op tijd voor mijn theorie les van 2 uur. Ik voelde me als een dom blondje als mij een vraag werd gesteld. Ik hing hele wazige verhalen op als ik iets wilde uitleggen en was ook de slechtste met het proef-examen. Het ging weer allemaal nergens over. In mijn hoofd was ik al gezakt. Ik was moe en mijn borsten deden nog steeds pijn.
Vanuit de theorie les ging ik meteen door naar het CBR. Ik had er een hard hoofd in. Mijn mede cursisten zagen het wel zitten, zij hadden het goed gedaan in het proef-examen.
We werden een klaslokaal in geleid en 50 tergende vragen later was ik er stellig van overtuigd dat ik het NIET gehaald had. Ik wist sowieso al 3 vragen te bedenken die ik fout had. En een daarvan had ik perongeluk niet ingevuld omdat ik hem had geprobeerd te verbeteren en niet op tijd was.. GROM.
Ik keek een van mijn mede cursisten aan (er waren nog een stuk of 50 andere mensen in het kamertje) en ook zij keek een beetje moeilijk. Ik had me halverwege al voorgenomen dat ik het waarschijnlijk niet gehaald had, dus was er helemaal op voorbereid.
De mevrouw die overzicht hield, kwam als een teleurgestelde en ietwat boze juf binnen en verklaarde dat het wel heel slecht was gemaakt. Ik voelde de steen in mijn maag al groeien. Ik was een van die mensen die het niet had gehaald, ik wist het zeker. Al dat leren was voor niets geweest. Ik zat me al te bedenken dat ik me gelijk weer in zou schrijven en kijken of ik meteen weer de toets mocht nemen.
Ze vertelde ons dat de mensen die gezakt waren hun spullen terug kregen en mochten gaan. Ik slikte toen ik de grote stapel papieren in haar hand zag.
Ze begon de nummers op te lezen, ik was nummer 23, dus een beetje in het midden. Ik dacht nog: daar ga ik met mijn lucky number 23 (tja, geboorte dag van mijn kind... dat is toch lucky? En toevallig ook nog van mijzelf)
Mijn rij was aan de beurt. Nummer 18 mocht blijven zitten, nummer 19 en 20 mochten gaan. Nummer 21, mijn mede cursist werd ook weg gestuurd en nu wist ik het helemaal zeker, zij had veel beter gescored dan ik.
Nummer 22 werd geroepen en ik had inmiddels mijn tas al gepakt en was al bijna aan het opstaan... toen nummer 24 werd geroepen. Ik kon er niets aan doen maar ik slaakte een zucht van opluchting, die hard genoeg was dat iedereen zich naar me omdraaide.
Ik was geslaagd!! Ik kon het niet geloven!!! Nog even dacht ik toen ze de papieren ging uitdelen dat er een fout in het spel was. Ik wist namelijk al zeker dat ik 3 vragen fout had... en er waren een aantal waar ik aan twijfelde omdat ze zo gemeen gevraagd waren. Maar ik kreeg mijn certificaat toch echt. En er stond op: 3 fout... hihihi.
De jongens achter me, waar ik tijdens het wachten een goed gesprek mee had, hadden het ook gehaald, dus ik was erg blij voor hen!
Eenmaal eruit was ik dol gelukkig. Ik zou zo ook weer mijn kind zien. Die was geen minuut uit mijn gedachten geweest, maar om eerlijk te zijn is dat met pijnlijke borsten onmogenlijk!
Helaas sliep ze toen mijn moeder aan kwam, maar al snel was ze weer wakker en mocht ik haar eten geven. Daarna hebben we nogmaals gelunched (mijn moeder heeft me echt verwend) en zijn we naar huis gegaan.
Elora was een en al babbel en glimlach. Ze was nog drukker dan normaal toen mijn moeder weg ging. Ik heb van haar genoten. Plots had ze weer een nieuwe klank erbij een soort van agoeh geluid. Ze vertelde me honderduit. Mijn moeder hart wil graag geloven dat ze me vertelde over haar dag en wat ze allemaal had meegemaakt en dat ze me gemist had. Mijn hersenen weten wel beter, maar mijn moederhart heeft de grotere mond op dit moment.
Ze ging ook heerlijk braaf slapen. Alleen toen Daan thuis kwam ging het even mis. Ze moest toch even een huilbui hebben, helaas voor hem, precies op dat moment.
Ik voel me nu helemaal in mijn nopjes. Heb mijn kind weer terug en heb een theorie certificaat op zak! HAPPY DAYS
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "baby callanetics" 09-06-2007 @ 19:18
Het verschonen is er niet makkelijker op geworden sinds de baby-callanetics van Elora. Kleine spekbeentjes vliegen me om de oren en gaan gepaard met haar eigen "theme-music" die ze zelf uitkraait. Gezelliger is het wel. Voorheen, vlak na haar geboorte, was verschonen of omkleden een drama. Elora huilde dan hartverscheurend. Nu doet ze dat niet meer... tenminste... als ze geen honger heeft. Honger staat gelijk aan luidruchtig drama in huize Noordeloos.
Als mamma een luier verschoont gaat het hier dus ook nooit snel. Als een pipo sta ik boven het vriendelijke kindergezichtje te dansen en te springen... want ieder lachje is goud waard. Elora giert het dan uit van de pret en mocht je even een van haar wiebelige beentjes strekken, zie ik mijn kans schoon om snel het luier-klittebandje dicht te plakken.
Minder leuk is dit spelletje als Elora een van haar infameuse "Stinky diapers" heeft. Zo bijzonder dat wij er een liedje voor bedacht hebben, die hier ook met liefde de "Stinky diaper song" wordt genoemd.
Het is mij nog niet overkomen (klopt het even af), maar ik hoor Daan soms erg mopperen uit de kinderkamer als Elora gezellig in haar aerobics bui de inhoud van de luier met hand of voet heeft weten te beroeren. Vaak vind ik dan bij de volgende verschoonbui ook het bewijs daarvan, vlekjes die pappa toch over het hoofd heeft gezien *BAH*
Toch vind ik het verschonen niet erg, hoe vies ze haar luier ook gemaakt heeft. Zelfs niet als we een lekluier hebben gehad, wat trouwens al in geen weken meer is voorgekomen. Ach het is even extra voorwassen en wat meer wassen. We wassen al zo veel, ik denk dat het niet eens opvalt.
Ondanks dat het luier verschonen er niet sneller op gaat... blijf ik het wel gezellig vinden hoor, zo'n sportende baby.
Als mamma een luier verschoont gaat het hier dus ook nooit snel. Als een pipo sta ik boven het vriendelijke kindergezichtje te dansen en te springen... want ieder lachje is goud waard. Elora giert het dan uit van de pret en mocht je even een van haar wiebelige beentjes strekken, zie ik mijn kans schoon om snel het luier-klittebandje dicht te plakken.
Minder leuk is dit spelletje als Elora een van haar infameuse "Stinky diapers" heeft. Zo bijzonder dat wij er een liedje voor bedacht hebben, die hier ook met liefde de "Stinky diaper song" wordt genoemd.
Het is mij nog niet overkomen (klopt het even af), maar ik hoor Daan soms erg mopperen uit de kinderkamer als Elora gezellig in haar aerobics bui de inhoud van de luier met hand of voet heeft weten te beroeren. Vaak vind ik dan bij de volgende verschoonbui ook het bewijs daarvan, vlekjes die pappa toch over het hoofd heeft gezien *BAH*
Toch vind ik het verschonen niet erg, hoe vies ze haar luier ook gemaakt heeft. Zelfs niet als we een lekluier hebben gehad, wat trouwens al in geen weken meer is voorgekomen. Ach het is even extra voorwassen en wat meer wassen. We wassen al zo veel, ik denk dat het niet eens opvalt.
Ondanks dat het luier verschonen er niet sneller op gaat... blijf ik het wel gezellig vinden hoor, zo'n sportende baby.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Kapper" 09-06-2007 @ 19:08
Wat een heerlijk kind hebben we toch. Vandaag hebben we besloten om even naar de kapper te gaan. Elora kon gewoon mee, niets aan de hand. Ze was een schatje. Ondanks dat het erg druk en warm bij de kapper was gaf ze geen krimp. Ik ging eerst en toen Daan aan de beurt was viel ze bij mij op schoot in slaap. Ik wilde haar niet in de wagen leggen, want de kapperzaak was een hele hoge stijle trap op, dus dan moest ik haar daarna ook weer uit de wagen halen en zou ze weer wakker worden.
Zo'n tien minuten heeft ze zitten dutten op mijn schoot, toen moesten we weer weg. Ze jengelde even een seconde toen ze wakker werd omdat ik haar anders vasthield, maar het was zo voorbij.
We moesten ook nog naar de Gamma, maar nu liep ik op hete kolen. Ik had een kind die niet veel had geslapen en ook nog eens honger had. Daarbovenop was het ook nog eens snikheet. In de Gamma begon ze eventjes met zeuren, maar toen ik haar uit de maxi-cosi haalde, was ze meteen weer stil en gezellig.
Alleen thuis hebben we de prijs moeten betalen. We zaten met een vermoeide hongerige baby. Ze was heel druk tijdens het eten, dat is ze vaker, maar nu leek het of ze moeite met het eten had en slapen wilde ze al helemaal niet.
Nu ligt ze voor de tweede keer sinds we thuis zijn in bed na eten en spelen en ze is nog steeds redelijk van streek. Ze is inmiddels al 10 minuten heel heftig aan het huilen en dat is niet meer standaard tegenwoordig. Vooral dat hele dwingende huilen niet meer. Toch hoor ik haar al wat rustiger worden nu. Mijn hart breekt nog steeds als ik naar haar huilende snoetje kijk. Maar inmiddels is oppakken voor mij al gewoon geen optie meer geworden. Ik weet wat de consequenties zijn als ik het doe.
Zo'n tien minuten heeft ze zitten dutten op mijn schoot, toen moesten we weer weg. Ze jengelde even een seconde toen ze wakker werd omdat ik haar anders vasthield, maar het was zo voorbij.
We moesten ook nog naar de Gamma, maar nu liep ik op hete kolen. Ik had een kind die niet veel had geslapen en ook nog eens honger had. Daarbovenop was het ook nog eens snikheet. In de Gamma begon ze eventjes met zeuren, maar toen ik haar uit de maxi-cosi haalde, was ze meteen weer stil en gezellig.
Alleen thuis hebben we de prijs moeten betalen. We zaten met een vermoeide hongerige baby. Ze was heel druk tijdens het eten, dat is ze vaker, maar nu leek het of ze moeite met het eten had en slapen wilde ze al helemaal niet.
Nu ligt ze voor de tweede keer sinds we thuis zijn in bed na eten en spelen en ze is nog steeds redelijk van streek. Ze is inmiddels al 10 minuten heel heftig aan het huilen en dat is niet meer standaard tegenwoordig. Vooral dat hele dwingende huilen niet meer. Toch hoor ik haar al wat rustiger worden nu. Mijn hart breekt nog steeds als ik naar haar huilende snoetje kijk. Maar inmiddels is oppakken voor mij al gewoon geen optie meer geworden. Ik weet wat de consequenties zijn als ik het doe.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Mamma is favoriet" 09-06-2007 @ 07:13
Het is heel gemeen van me, maar ik geniet er intens van... de laatste week is mamma duidelijk favoriet. Ik weet dat het alleen maar komt omdat ik de meeste tijd met haar door breng en omdat ik haar heerlijk voor mezelf heb gehad deze week. Ik weet ook dat het zo weer om kan slaan. En dat het niet ze leuk voor andere mensen, die het ook zo verdienen, is. Ik vind het voor Daan ook echt oprecht rot.... maar stiekem, heel stiekem heb ik echt een geweldige week met haar.
Daan heeft het zwaar deze week en als hij thuis is merk ik dat hij even bij moet komen. Normaal als hij thuis komt wil hij graag ook een beetje voor Elora zorgen, maar nu neem ik hem de zorgen helemaal uit handen zodat hij even zijn eigen ding kan doen. Dat heeft voor hem voordelen en nadelen. Aan de ene kant is het lekker rustig, maar aan de andere kant is Elora wel ook zijn zonnetje en ze is toch wat meer verlegen als hij met haar speelt of knuffelt.
Het is nog geen "echte" eenkennigheid, maar je merkt duidelijk een verschil.
Gisteren hebben mijn moeder en ik Elora in de tummytub gedaan. Ik stelde voor dat ik haar wel vast wilde houden, dan kon mamma lekker met haar spelen en van haar genieten.
"Ze trekt een heel gespannen en zuur gezicht" zei mijn moeder die Elora kritisch bekeek, "Ze vindt het geloof ik niet leuk"
"Hoe kan dat nou, ze is gek op water en vooral op bad" antwoordde ik verbaasd, "Houd jij haar eens vast, dan kijk ik even" En zo wisselde de wacht.
Gebukt keek ik naar mijn kleine meid, die, toen ze me zag, meteen begon te stralen.
Zielig voor mijn moeder, maar inwendig smolt ik. Ik was zo gevleid dat ze mij graag wilde zien.
Als ik boven haar ga hangen, schopt ze van plezier en wordt ze helemaal druk.
Ik word de laatste dagen ook verwend met heel veel schaterlachen en "ondeugende onderonsjes" (zo noem ik het als ze tegen me praat in een zacht en lief stemmetje en er een ondeugend toetje bij trekt)
Ik ben compleet om haar vinger gewonden. En op een huilbui bij het vroege avondslaapje, toen Daan net thuis was, na... heeft ze bijna niet gehuild gisteren.
Het is gewoon een feest voor me. Niets is zo leuk als dit soort dagen met mijn dochter. Ik heb geloof ik ook nog nooit zo lekker in mijn vel gezeten als nu.
Daan heeft het zwaar deze week en als hij thuis is merk ik dat hij even bij moet komen. Normaal als hij thuis komt wil hij graag ook een beetje voor Elora zorgen, maar nu neem ik hem de zorgen helemaal uit handen zodat hij even zijn eigen ding kan doen. Dat heeft voor hem voordelen en nadelen. Aan de ene kant is het lekker rustig, maar aan de andere kant is Elora wel ook zijn zonnetje en ze is toch wat meer verlegen als hij met haar speelt of knuffelt.
Het is nog geen "echte" eenkennigheid, maar je merkt duidelijk een verschil.
Gisteren hebben mijn moeder en ik Elora in de tummytub gedaan. Ik stelde voor dat ik haar wel vast wilde houden, dan kon mamma lekker met haar spelen en van haar genieten.
"Ze trekt een heel gespannen en zuur gezicht" zei mijn moeder die Elora kritisch bekeek, "Ze vindt het geloof ik niet leuk"
"Hoe kan dat nou, ze is gek op water en vooral op bad" antwoordde ik verbaasd, "Houd jij haar eens vast, dan kijk ik even" En zo wisselde de wacht.
Gebukt keek ik naar mijn kleine meid, die, toen ze me zag, meteen begon te stralen.
Zielig voor mijn moeder, maar inwendig smolt ik. Ik was zo gevleid dat ze mij graag wilde zien.
Als ik boven haar ga hangen, schopt ze van plezier en wordt ze helemaal druk.
Ik word de laatste dagen ook verwend met heel veel schaterlachen en "ondeugende onderonsjes" (zo noem ik het als ze tegen me praat in een zacht en lief stemmetje en er een ondeugend toetje bij trekt)
Ik ben compleet om haar vinger gewonden. En op een huilbui bij het vroege avondslaapje, toen Daan net thuis was, na... heeft ze bijna niet gehuild gisteren.
Het is gewoon een feest voor me. Niets is zo leuk als dit soort dagen met mijn dochter. Ik heb geloof ik ook nog nooit zo lekker in mijn vel gezeten als nu.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Vervelende gewoontes" 07-06-2007 @ 15:05
Elora heeft er een aantal vervelende gewoontes bij.
Als ze op haar vingers sabbelt, stopt ze deze zo ver in haar mond dat ze er van moet kokhalsen. Schertzend hebben wij al gezegd het het lijkt of ze aan het oefenen is voor Boulimia nadat ze haar moeders figuur heeft gezien... maar ik blijf het eng vinden. Als ik die "stik-geluidjes" door de babyfoon hoor ga ik rennen... en HARD. Angstbeelden van een blauwe baby met uitpuilende ogen en een dikke blauwe tong zweven dan voor mijn geestenoog. Een beeld wat ik ook 's nachts niet uit mijn hoofd krijg.
Maar nog iets wat vervelend is, is dat ze vaker huilt als ik haar in bed neerleg. Hoe ze eerst hooguit 8 van de 10 keer huilde, huilt ze nu toch zeker 5 misschien wel 6 van de 10 keer. Het helpt trouwens wel als ik nog even een paar minuutjes in haar kamertje rond blijf lopen om dingetjes op te ruimen. Dan is ze sneller stil of gaat ze gewoon helemaal niet huilen.
Ik vind het ook best naar dat als ze huilt een soort van: "mamma" geluidje maakt. Dat werkt helemaal op mijn hormonen.
Vanavond gaat Elora voor het eerst bij haar Granny spelen. Daan en ik gaan met mijn moeder naar de musical "Tarzan". Al wil ik hem erg graag zien, voel ik me toch niet helemaal prettig. Ik vind het al zo moeilijk om Elora bij mijn moeder achter te laten, laat staan bij iemand die toch niet zo eigen is als mijn moeder.
Ik moet me toch maar een beetje vermannen en niet zo truttig doen, want ik kan Elora moeilijk tot haar 18e overal blijven volgen... dat zal ze me niet in dank afnemen.
Vannacht heeft ze trouwens slecht geslapen. Ik heb haar om 20:30 in bed gelegd en om 23:45 gepakt voor de laatste voeding. Daarna heeft ze van 00:15 tot 4:30 geslapen. Ik zelf sliep pas later, dus 4:30 viel een beetje tegen.
Toen kwam ze om 7:30 al weer voor een fles, die Daan haar goddank heeft gegeven. Om 9:00 was ze al weer aan het mauwen voor eten, eigenlijk te vroeg... maar goed, ik heb haar toch maar gevoed.
Ik ben benieuwd hoe vanavond ga worden. We gaan zo alle spullen bij elkaar rapen het is nogal wat.
Als ze op haar vingers sabbelt, stopt ze deze zo ver in haar mond dat ze er van moet kokhalsen. Schertzend hebben wij al gezegd het het lijkt of ze aan het oefenen is voor Boulimia nadat ze haar moeders figuur heeft gezien... maar ik blijf het eng vinden. Als ik die "stik-geluidjes" door de babyfoon hoor ga ik rennen... en HARD. Angstbeelden van een blauwe baby met uitpuilende ogen en een dikke blauwe tong zweven dan voor mijn geestenoog. Een beeld wat ik ook 's nachts niet uit mijn hoofd krijg.
Maar nog iets wat vervelend is, is dat ze vaker huilt als ik haar in bed neerleg. Hoe ze eerst hooguit 8 van de 10 keer huilde, huilt ze nu toch zeker 5 misschien wel 6 van de 10 keer. Het helpt trouwens wel als ik nog even een paar minuutjes in haar kamertje rond blijf lopen om dingetjes op te ruimen. Dan is ze sneller stil of gaat ze gewoon helemaal niet huilen.
Ik vind het ook best naar dat als ze huilt een soort van: "mamma" geluidje maakt. Dat werkt helemaal op mijn hormonen.
Vanavond gaat Elora voor het eerst bij haar Granny spelen. Daan en ik gaan met mijn moeder naar de musical "Tarzan". Al wil ik hem erg graag zien, voel ik me toch niet helemaal prettig. Ik vind het al zo moeilijk om Elora bij mijn moeder achter te laten, laat staan bij iemand die toch niet zo eigen is als mijn moeder.
Ik moet me toch maar een beetje vermannen en niet zo truttig doen, want ik kan Elora moeilijk tot haar 18e overal blijven volgen... dat zal ze me niet in dank afnemen.
Vannacht heeft ze trouwens slecht geslapen. Ik heb haar om 20:30 in bed gelegd en om 23:45 gepakt voor de laatste voeding. Daarna heeft ze van 00:15 tot 4:30 geslapen. Ik zelf sliep pas later, dus 4:30 viel een beetje tegen.
Toen kwam ze om 7:30 al weer voor een fles, die Daan haar goddank heeft gegeven. Om 9:00 was ze al weer aan het mauwen voor eten, eigenlijk te vroeg... maar goed, ik heb haar toch maar gevoed.
Ik ben benieuwd hoe vanavond ga worden. We gaan zo alle spullen bij elkaar rapen het is nogal wat.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "rituelen" 06-06-2007 @ 11:58
Ik vraag me af of ik ze later nog weet, de rituelen die ik nu met Elora heb. Het bedtijd ritueel is het duidelijkst. Als Elora begint te jengelen, in haar oogjes wrijven of meerdere keren gapen, is het tijd om te gaan slapen. Eerst wordt subtiel even gechecked hoe de staat van haar luier is. Dan gaat het ritueel beginnen. Samen met mamma of pappa in de schommelstoel en dan wordt een verhaaltje voorgelezen. Er zijn mensen die me voor gek verklaren omdat ik met 2 1/2 maand al begon met voorlezen. Natuurlijk is ze er dan nog veel te klein voor, maar zo went ze wel alvast aan het ritueel. Plus dat ze al heel vroeg interesse toonde voor de plaatjes of de kleurtjes van de boekjes. De lengte van het verhaaltje ligt aan hoe moe ze is. Ik heb 3 hele korte engelse boekjes die soms alle drie achter elkaar gelezen worden. Ook heb ik een boekje van mijn vriendin Selma gekregen waar een maan en een ster op staan die licht geven en daar komt een muziekje uit. Die lees ik ook met grote regelmaat voor. Als Elora erg moe is lees ik alleen het kortste boekje voor.
Het wordt steeds leuker, het voorlezen, want Elora begint nu op de boekjes te reageren. Laatst heeft ze zowaar een boekje geaaid uit interesse. Ik heb ook een voelboekje maar die gebruik ik meer als overdag speeltje. Ze kijkt bij het boekje Big and Small ook heel verbaasd van de ene naar de andere bladzijde. Dat is echt heel grappig om te zien.
Na het lezen zing ik een liedje. Ook dit ligt weer aan hoe moe ze is. Soms zing ik een langer liedje en soms een heel kort liedje.
Dan wordt ze neergelegd. Het is de laatste tijd wat moeilijker om haar in bed te leggen en als ik haar al neer begin te leggen gaat ze klagen of zelfs huilen. Ik troost haar met nog wat te zingen of tegen haar te praten terwijl ik haar in haar slaapzakje wurm en het ritsje dicht doe. Dan krijgt ze een speen in haar mond (die ze er meestal met sierlijke boog erweer uit spuugt) en zet ik haar muziekdoosje aan.
Het valt me sinds kort op als ik nog even 5 minuten in haar kamertje blijf rommelen, bijvoorbeeld door wat kleertjes op te ruimen, dat ze dan vaak niet meer gaat huilen en sneller in slaap valt. Dus als er nu een was is, wordt deze verdeeld met opruimen over een aantal slaapjes. Als ik gelijk weg loop zet ze het nu vaak op een brullen.
Er zijn andere tijden geweest, dat ze bijna niet huilde als ze naar bed werd gebracht, maar nu dat ze wat alerter is, heeft ze minder zin in slapen.
Het is bizar hoe alert ze nu al weer is. Ze wordt steeds slimmer en ik blijf me over haar verbazen. Ze is steeds meer baby af en steeds meer een klein persoontje... een klein persoonlijkheidje. Geweldig om te zien. Ze ziet meer verschil tussen dingen en geeft duidelijke reacties. Ik blijf haar echt een wonder vinden en geniet van ieder nieuw ding dat ze doet.
Overdag doen we samen spelletjes en zingen we liedjes en "lezen" en beleven we de voelboekjes. Dan moet ze even of in de box of onder tijgertje, zichzelf vermaken. Het is vaak tijgertje omdat ik nog steeds het liefst liggend voed. Dat is iets minder pijnlijk voor me en Elora eet ook beter als we samen liggen. Dus dan blijven we toch vaak op de 1e verdieping. Soms ben ik bang dat haar omgeving te eentonig is, maar ik heb juist gehoord dat ik het zo saai mogenlijk voor haar moet maken. Ik houd niet van saai, dus stimuleer haar toch wel in verschillende dingen. Meestal als we naar beneden gaan is het ook maar voor korte tijd, want zo lang blijft ze nog niet wakker.
Ik merk dat niet alleen zij, maar ook ik aan haar rituelen went.
Aanstaande maandag gaat ze voor het eerst logeren. Ik vind het vreselijk, maar het is wel het beste voor iedereen (behalve voor mij dan) want dan is er 's ochtends geen stress. Ik heb namelijk mijn theorie examen die dag. Ik ben blij als dinsdag achter de rug is en zal ook voor de woensdag geen plannen maken... want dan ga ik de gemiste tijd met mijn dochter inhalen ;)
Het wordt steeds leuker, het voorlezen, want Elora begint nu op de boekjes te reageren. Laatst heeft ze zowaar een boekje geaaid uit interesse. Ik heb ook een voelboekje maar die gebruik ik meer als overdag speeltje. Ze kijkt bij het boekje Big and Small ook heel verbaasd van de ene naar de andere bladzijde. Dat is echt heel grappig om te zien.
Na het lezen zing ik een liedje. Ook dit ligt weer aan hoe moe ze is. Soms zing ik een langer liedje en soms een heel kort liedje.
Dan wordt ze neergelegd. Het is de laatste tijd wat moeilijker om haar in bed te leggen en als ik haar al neer begin te leggen gaat ze klagen of zelfs huilen. Ik troost haar met nog wat te zingen of tegen haar te praten terwijl ik haar in haar slaapzakje wurm en het ritsje dicht doe. Dan krijgt ze een speen in haar mond (die ze er meestal met sierlijke boog erweer uit spuugt) en zet ik haar muziekdoosje aan.
Het valt me sinds kort op als ik nog even 5 minuten in haar kamertje blijf rommelen, bijvoorbeeld door wat kleertjes op te ruimen, dat ze dan vaak niet meer gaat huilen en sneller in slaap valt. Dus als er nu een was is, wordt deze verdeeld met opruimen over een aantal slaapjes. Als ik gelijk weg loop zet ze het nu vaak op een brullen.
Er zijn andere tijden geweest, dat ze bijna niet huilde als ze naar bed werd gebracht, maar nu dat ze wat alerter is, heeft ze minder zin in slapen.
Het is bizar hoe alert ze nu al weer is. Ze wordt steeds slimmer en ik blijf me over haar verbazen. Ze is steeds meer baby af en steeds meer een klein persoontje... een klein persoonlijkheidje. Geweldig om te zien. Ze ziet meer verschil tussen dingen en geeft duidelijke reacties. Ik blijf haar echt een wonder vinden en geniet van ieder nieuw ding dat ze doet.
Overdag doen we samen spelletjes en zingen we liedjes en "lezen" en beleven we de voelboekjes. Dan moet ze even of in de box of onder tijgertje, zichzelf vermaken. Het is vaak tijgertje omdat ik nog steeds het liefst liggend voed. Dat is iets minder pijnlijk voor me en Elora eet ook beter als we samen liggen. Dus dan blijven we toch vaak op de 1e verdieping. Soms ben ik bang dat haar omgeving te eentonig is, maar ik heb juist gehoord dat ik het zo saai mogenlijk voor haar moet maken. Ik houd niet van saai, dus stimuleer haar toch wel in verschillende dingen. Meestal als we naar beneden gaan is het ook maar voor korte tijd, want zo lang blijft ze nog niet wakker.
Ik merk dat niet alleen zij, maar ook ik aan haar rituelen went.
Aanstaande maandag gaat ze voor het eerst logeren. Ik vind het vreselijk, maar het is wel het beste voor iedereen (behalve voor mij dan) want dan is er 's ochtends geen stress. Ik heb namelijk mijn theorie examen die dag. Ik ben blij als dinsdag achter de rug is en zal ook voor de woensdag geen plannen maken... want dan ga ik de gemiste tijd met mijn dochter inhalen ;)
- "roze bril" 05-06-2007 @ 23:43
Ik ben momenteel in bezit van een enorm grote roze bril. Ik kan wel zien wat er voor me staat, maar het is allemaal net wat rooskleuriger getint.
Ik ben altijd heel erg anti-spugen geweest. Als iemand moest overgeven nam ik het hazenpad omdat ik bang was dat ik anders zelf ook over mijn nek zou gaan.
Dat mijn kind de baby versie van Linda Blair (the exorcist) is geworden, dat kan ik vergoeielijken met de woorden: "Ach het is toch maar melk wat ze uitspuugt" en voor een of andere reden is mijn maag hier goed tegen bestand. Zelfs als ze haar witte zurige goedje over mijn kleding heen spuugt, of, wat ook al een keer gebeurd is... in mijn oog (wat voor omstanders erg grappig bleek te zijn) Niets aan de hand...
Dat het haar van mijn kind een genetische blunder is, dat kunnen we alleen maar omschrijven als grappig. Het enige wat mensen die haar de eerste keer zien als ik toevallig net haar haar heb gewassen en het echt rechtovereind staat (zonder gel of weet ik wat voor een troep) is: "Oh... dat haar". Stiekem zien wij ook wel dat het er echt niet uitziet... maar het is ons kind... dus rampenkapsel = doddig.
Elora heeft een engelen kusje op haar voorhoofd... ja zo noemen ze het echt, ik heb het niet verzonnen. Ik had dit ook als baby... op PRECIES dezelfde plek, hetzelfde formaat etc. Als ik pre-Elora naar oude baby foto's keek vond ik mezelf foeilelijk... vooral het engelen kusje verfoeide ik. Nu vind ik dat gekke rode vlekje schitterend want het is anders dan anders... (roze bril)
Dat de buren ons tijdens een kopje thee vertelde dat ons dochtertje een apart huiltje had, konden wij echt wel vertalen dat Elora, als ze niet op tijd haar hapje krijgt aangeboden, hard en indringend de boel bij elkaar krijst. Gelukkig doet ze dit bijna nooit, want ik ben er meestal op tijd bij en anders waren we denk ik niet populair geweest in onze buurt. Dat mijn dochter hier en daar toch echt wel driftbuitjes vertoont, kan ik ineens heel goed hebben. Ze is vaker vrolijk dan chaggerijnig en als ze naar me lacht ben ik de huilbui al snel vergeten.
Zelfs het feit dat mijn dochtertje misschien toch een lichtelijk sadistisch trekje vertoont tijdens het borstvoeden zie ik niet goed met mijn roze bril. Dat mijn tandloze feeksje het af en toe presteert om heel hard in mijn borst te bijten, me zuigzoenen te geven door te gretig en verkeerd te happen... ach. En dat ik me soms Steve Irwing voel die met een krokodil moet worstelen als ik aan het borstvoeden ben, dat is iets wat ik meteen vergeet bij het "boertje laten" als ze me weer lekker sullig aan zit te kijken.
Scheel kijken, iets wat je bij volwassenen niet als een van de zeven schoonheden kan betitelen, is super schattig als Elora het doet. Zelfs huilend vind ik haar om op te vreten. Dan ben ik helemaal gecharmeerd van hoe haar neusje zo plat wordt en haar lipje gaat pruilen.
Alles wat ze doet is mooi... Maar ook ik heb mijn grenzen hoor. Als ze zichzelf net heeft onder gespuugd en naar een soort van zure yoghurt ruikt, ga ik toch echt zo snel mogenlijk haar wassen en verschonen. Dat mijn man nog zo gek is dat hij haar nog lekker naar "Baby" vindt ruiken... nou daar ligt toch echt een menings verschil. Ik zal je heel eerlijk zeggen dat ik de gefabriceerde geurtjes van Zw*tsal toch lekkerder vind geuren dan Elora puur natuur. Ik voel me soms een slechte moeder als ik dat zeg, omdat iedereen idolaat van het "baby-geurtje" is. Niet dat ik mijn dochter vind stinken ofzo... maar ik vind haar toch echt gezw*tsald lekkerder rieken
Zo dat moest ik weer even kwijt
Ik ben altijd heel erg anti-spugen geweest. Als iemand moest overgeven nam ik het hazenpad omdat ik bang was dat ik anders zelf ook over mijn nek zou gaan.
Dat mijn kind de baby versie van Linda Blair (the exorcist) is geworden, dat kan ik vergoeielijken met de woorden: "Ach het is toch maar melk wat ze uitspuugt" en voor een of andere reden is mijn maag hier goed tegen bestand. Zelfs als ze haar witte zurige goedje over mijn kleding heen spuugt, of, wat ook al een keer gebeurd is... in mijn oog (wat voor omstanders erg grappig bleek te zijn) Niets aan de hand...
Dat het haar van mijn kind een genetische blunder is, dat kunnen we alleen maar omschrijven als grappig. Het enige wat mensen die haar de eerste keer zien als ik toevallig net haar haar heb gewassen en het echt rechtovereind staat (zonder gel of weet ik wat voor een troep) is: "Oh... dat haar". Stiekem zien wij ook wel dat het er echt niet uitziet... maar het is ons kind... dus rampenkapsel = doddig.
Elora heeft een engelen kusje op haar voorhoofd... ja zo noemen ze het echt, ik heb het niet verzonnen. Ik had dit ook als baby... op PRECIES dezelfde plek, hetzelfde formaat etc. Als ik pre-Elora naar oude baby foto's keek vond ik mezelf foeilelijk... vooral het engelen kusje verfoeide ik. Nu vind ik dat gekke rode vlekje schitterend want het is anders dan anders... (roze bril)
Dat de buren ons tijdens een kopje thee vertelde dat ons dochtertje een apart huiltje had, konden wij echt wel vertalen dat Elora, als ze niet op tijd haar hapje krijgt aangeboden, hard en indringend de boel bij elkaar krijst. Gelukkig doet ze dit bijna nooit, want ik ben er meestal op tijd bij en anders waren we denk ik niet populair geweest in onze buurt. Dat mijn dochter hier en daar toch echt wel driftbuitjes vertoont, kan ik ineens heel goed hebben. Ze is vaker vrolijk dan chaggerijnig en als ze naar me lacht ben ik de huilbui al snel vergeten.
Zelfs het feit dat mijn dochtertje misschien toch een lichtelijk sadistisch trekje vertoont tijdens het borstvoeden zie ik niet goed met mijn roze bril. Dat mijn tandloze feeksje het af en toe presteert om heel hard in mijn borst te bijten, me zuigzoenen te geven door te gretig en verkeerd te happen... ach. En dat ik me soms Steve Irwing voel die met een krokodil moet worstelen als ik aan het borstvoeden ben, dat is iets wat ik meteen vergeet bij het "boertje laten" als ze me weer lekker sullig aan zit te kijken.
Scheel kijken, iets wat je bij volwassenen niet als een van de zeven schoonheden kan betitelen, is super schattig als Elora het doet. Zelfs huilend vind ik haar om op te vreten. Dan ben ik helemaal gecharmeerd van hoe haar neusje zo plat wordt en haar lipje gaat pruilen.
Alles wat ze doet is mooi... Maar ook ik heb mijn grenzen hoor. Als ze zichzelf net heeft onder gespuugd en naar een soort van zure yoghurt ruikt, ga ik toch echt zo snel mogenlijk haar wassen en verschonen. Dat mijn man nog zo gek is dat hij haar nog lekker naar "Baby" vindt ruiken... nou daar ligt toch echt een menings verschil. Ik zal je heel eerlijk zeggen dat ik de gefabriceerde geurtjes van Zw*tsal toch lekkerder vind geuren dan Elora puur natuur. Ik voel me soms een slechte moeder als ik dat zeg, omdat iedereen idolaat van het "baby-geurtje" is. Niet dat ik mijn dochter vind stinken ofzo... maar ik vind haar toch echt gezw*tsald lekkerder rieken
Zo dat moest ik weer even kwijt
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "mamma en dochter dagjes" 05-06-2007 @ 15:23
Ik was erg down dit weekend, vooral door het hele kattendebacle. Maar Elora heeft me goed uit mijn dipje gehaald de laatste 2 dagen. Het is heel egoïstisch van me, maar stiekem geniet ik het meest van de dagen dat we lekker saampjes thuis zijn. Daan komt dan 's avonds thuis en dan is mijn gezinnetje compleet, maar heb ik toch even de kwaliteits momenten met mijn dochter gehad.
Het is echt super gezellig geweest gisteren en vandaag. Elora en ik lachen wat af samen en als ze even alleen moet spelen ga ik haar stiekem van een afstandje observeren. Zo merk ik dat ze veel gerichter haar speeltjes grijpt. Ze had vandaag het knisper doekje van de babygym beet. Daar werd voorzichting ingeknepen en aan gekrabbelt. Dit doet ze ook bij de veiligheid gordel in de auto, die maakt ook geluid.
Elora is gek op geluidjes maken, dus toen Daan en ik haar gisteren haar rammelsokken over haar voeten en handen aandeden was de pret compleet.
Ik heb even zitten twijfelen of ik de video wel hier zou plaatsen, want ik zit er een beetje vreemd bij. Het lijkt door de slechte kwaliteit van het beeld haast of ik geen onderbroek aan heb (die had ik wel, een enorme zelfs, maar hij is vleeskleurig en zo'n zwangerschaps onderbroek die ik nog steeds graag draag)
Toch heb ik het maar wel gedaan, want het is zo'n leuk stukje film.
Je kan ons bijna niet verstaan omdat we zo moeten lachen, maar ik zeg:
"Elora rammelt aan alle kanten. Het ergste is... (dan maak ik mijn zin niet af)
Argl, de rammelsokken vliegen me om de oren.
Het ergste is dat ze nu moet gaan slapen... en ik me maar afvragen waarom ze zo slecht slaapt"
Daan en ik hebben gehuild van het lachen om haar. Maar dat hebben we vaker.
Ik vind iedere dag nog leuker dan de vorige dag met haar. Ik heb zo'n leuk contact met haar!! Ik ben ook ontzettend trots dat ik haar moeder mag zijn.
Het is echt super gezellig geweest gisteren en vandaag. Elora en ik lachen wat af samen en als ze even alleen moet spelen ga ik haar stiekem van een afstandje observeren. Zo merk ik dat ze veel gerichter haar speeltjes grijpt. Ze had vandaag het knisper doekje van de babygym beet. Daar werd voorzichting ingeknepen en aan gekrabbelt. Dit doet ze ook bij de veiligheid gordel in de auto, die maakt ook geluid.
Elora is gek op geluidjes maken, dus toen Daan en ik haar gisteren haar rammelsokken over haar voeten en handen aandeden was de pret compleet.
Ik heb even zitten twijfelen of ik de video wel hier zou plaatsen, want ik zit er een beetje vreemd bij. Het lijkt door de slechte kwaliteit van het beeld haast of ik geen onderbroek aan heb (die had ik wel, een enorme zelfs, maar hij is vleeskleurig en zo'n zwangerschaps onderbroek die ik nog steeds graag draag)
Toch heb ik het maar wel gedaan, want het is zo'n leuk stukje film.
Je kan ons bijna niet verstaan omdat we zo moeten lachen, maar ik zeg:
"Elora rammelt aan alle kanten. Het ergste is... (dan maak ik mijn zin niet af)
Argl, de rammelsokken vliegen me om de oren.
Het ergste is dat ze nu moet gaan slapen... en ik me maar afvragen waarom ze zo slecht slaapt"
Daan en ik hebben gehuild van het lachen om haar. Maar dat hebben we vaker.
Ik vind iedere dag nog leuker dan de vorige dag met haar. Ik heb zo'n leuk contact met haar!! Ik ben ook ontzettend trots dat ik haar moeder mag zijn.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Zware beslissing" 03-06-2007 @ 21:25
We hebben 2 katten. Een, Willow heb ik al bijna 8 jaar, de ander, Lily hebben we in November 5 jaar. Ik ben echt gek op die beesten en had vroeger heel veel aandacht voor ze. Het waren mijn surrogaat kinderen.
Maar het zijn high-maitenance katten, ze hebben ontzettend veel liefde en aandacht nodig. Ook fysieke aandacht, want ze hebben beiden last van haaruitval. Willow heeft een zwakke maag en als ze niet de juiste aandacht krijgt, spuugt ze heel vaak. Zelfs als ze wel de juiste aandacht krijgt heeft ze spuug periodes. Ze schrokt haar eten en maakt zich veel te druk.
Lily is een angstige kat. Die heeft iemand nodig die rustig met haar omgaat en ook zij heeft heel veel aandacht nodig.
Nu dat Elora er is, zijn de katten een probleem aan het worden. Willow gaat abnormaal vaak over haar nek en Lily is zo bang van ons kind dat ze vaak haar snuitje niet laat zien.
Het is rot, maar ik dacht... nee ik hoopte, nog even dat het wel goed zou gaan. Dat Elora met mijn surrogaat kindjes zou opgroeien, want ik ben gek op die katten.
Maar Lily wordt steeds banger. En ze zijn duidelijk heel jaloers.
Nu is het te erg geworden. De katten plassen buiten de kattenbak. Ik verdenk Lily ervan, maar ook Willow gedraagt zich raar. Ze moeten vooral kinder dingen hebben. Het plekje waar Elora altijd lag te slapen op de bank toen ze nog klein was werd als eerste onder geplast. Nu is haar wipstoeltje ook te pakken genomen.
Ik wil mijn katten niet kwijt... maar ik wil ook niet dat mijn kind zo opgroeid... stinkend naar de kattenpies. Ik wil niet dat ik niet eens haar speelkleed ergens neer kan leggen, uit angst van wraak van de katten.
Sinds Elora er is mauwen ze ook iedere nacht heel hard. Dan moet ik ze weg jagen met een plantenspuit anders maken ze de kleine wakker. Het is gewoon niet leuk meer. Niet voor ons... maar zeker ook niet voor de katten.
Dus moest ik een harde beslissing maken voor ons allemaal... de katten moeten weg. Ik wist stiekem wel dat het er van ging komen. Maar het doet me pijn, ongelovelijk veel pijn.
Ik heb mijn gevoelens op een forum geplaatst, maar de mensen waren het niet met me eens. Ze vonden het maar een zwakke uitweg en ik kreeg commentaar zoals: een dier is voor het leven.
Ik ben het daar niet mee eens. Ik vind dat je een dier een goed huis moet geven en veel aandacht. Op dit moment kan ik beiden poezen niet de liefde en aandacht geven die ze nodig hebben. Ik ben continue bang dat ik onder de haren kom te zitten en dat ik deze naar Elora overdraag. Ook ben ik bang dat als Elora gaat kruipen Lily helemaal geen leven meer heeft.
Als ik straks ga werken is het kleine beetje aandacht wat ik ze nu geef helemaal verminderd. Ik merk dat ze beiden een beetje eenzaam zijn en raar reageren.
Maar als ik dan nu zo achter mijn computer zit, de enige plek in het huis waar ze nog wel eens bij me komen zitten nu en ik kijk naar die lieve poes die daar ligt, kan ik er alleen maar om huilen. Want ze zijn altijd mijn maatjes geweest en ik zal ze zo missen. Maar ik voel me egoïstisch als ik ze alleen voor mijn eigen plezier in huis houdt.
Ik vind het zo erg, ik ben er echt helemaal depressief van. Ik hoop dat ik een goed huis kan vinden voor ze en dat ik ze in godsnaam niet naar het asiel hoef te brengen, want dat kan ik echt niet over mijn hart verkrijgen.
Maar het zijn high-maitenance katten, ze hebben ontzettend veel liefde en aandacht nodig. Ook fysieke aandacht, want ze hebben beiden last van haaruitval. Willow heeft een zwakke maag en als ze niet de juiste aandacht krijgt, spuugt ze heel vaak. Zelfs als ze wel de juiste aandacht krijgt heeft ze spuug periodes. Ze schrokt haar eten en maakt zich veel te druk.
Lily is een angstige kat. Die heeft iemand nodig die rustig met haar omgaat en ook zij heeft heel veel aandacht nodig.
Nu dat Elora er is, zijn de katten een probleem aan het worden. Willow gaat abnormaal vaak over haar nek en Lily is zo bang van ons kind dat ze vaak haar snuitje niet laat zien.
Het is rot, maar ik dacht... nee ik hoopte, nog even dat het wel goed zou gaan. Dat Elora met mijn surrogaat kindjes zou opgroeien, want ik ben gek op die katten.
Maar Lily wordt steeds banger. En ze zijn duidelijk heel jaloers.
Nu is het te erg geworden. De katten plassen buiten de kattenbak. Ik verdenk Lily ervan, maar ook Willow gedraagt zich raar. Ze moeten vooral kinder dingen hebben. Het plekje waar Elora altijd lag te slapen op de bank toen ze nog klein was werd als eerste onder geplast. Nu is haar wipstoeltje ook te pakken genomen.
Ik wil mijn katten niet kwijt... maar ik wil ook niet dat mijn kind zo opgroeid... stinkend naar de kattenpies. Ik wil niet dat ik niet eens haar speelkleed ergens neer kan leggen, uit angst van wraak van de katten.
Sinds Elora er is mauwen ze ook iedere nacht heel hard. Dan moet ik ze weg jagen met een plantenspuit anders maken ze de kleine wakker. Het is gewoon niet leuk meer. Niet voor ons... maar zeker ook niet voor de katten.
Dus moest ik een harde beslissing maken voor ons allemaal... de katten moeten weg. Ik wist stiekem wel dat het er van ging komen. Maar het doet me pijn, ongelovelijk veel pijn.
Ik heb mijn gevoelens op een forum geplaatst, maar de mensen waren het niet met me eens. Ze vonden het maar een zwakke uitweg en ik kreeg commentaar zoals: een dier is voor het leven.
Ik ben het daar niet mee eens. Ik vind dat je een dier een goed huis moet geven en veel aandacht. Op dit moment kan ik beiden poezen niet de liefde en aandacht geven die ze nodig hebben. Ik ben continue bang dat ik onder de haren kom te zitten en dat ik deze naar Elora overdraag. Ook ben ik bang dat als Elora gaat kruipen Lily helemaal geen leven meer heeft.
Als ik straks ga werken is het kleine beetje aandacht wat ik ze nu geef helemaal verminderd. Ik merk dat ze beiden een beetje eenzaam zijn en raar reageren.
Maar als ik dan nu zo achter mijn computer zit, de enige plek in het huis waar ze nog wel eens bij me komen zitten nu en ik kijk naar die lieve poes die daar ligt, kan ik er alleen maar om huilen. Want ze zijn altijd mijn maatjes geweest en ik zal ze zo missen. Maar ik voel me egoïstisch als ik ze alleen voor mijn eigen plezier in huis houdt.
Ik vind het zo erg, ik ben er echt helemaal depressief van. Ik hoop dat ik een goed huis kan vinden voor ze en dat ik ze in godsnaam niet naar het asiel hoef te brengen, want dat kan ik echt niet over mijn hart verkrijgen.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Een bijzonder kindje" 03-06-2007 @ 13:29
Iedere ouder vindt zijn of haar kind bijzonder... ik dus ook. Ik ben ook zo'n walgelijk mens geworden die haar kind gewoon een WONDERKIND vindt. Of ze het nu is of niet... ze blijft mij in ieder geval telkens verwonderen. Misschien kan ik Elora ook beter een VERwonderkind noemen, ipv een wonderkind.
Ik heb op een forum een filmpje van een babbelende Elora geplaatst. Hij staat hier ook op de website. Het grappige is dat dit filmpje voor haar doen nog redelijk timide is. Elora kan veel meer klanken maken dan ze hier laat zien en maakt deze ook regelmatig. Maar er is iets met een baby vs camera vloek. Dan doet ze toch niet wat ze normaal doet. En ze is ook een beetje chaggo op het filmpje want ze moet eigenlijk slapen, dus dan komt er ook niet het onderste uit de kan.
Toch kreeg ik veel verwonderd commentaar van mijn mede moeders hoe veel klanken Elora kan maken en hoe ze kan babbelen.
Ik vind dat echt geweldig om te horen, want ik ben zelf een communicatief mens. Ik hoopte altijd zo dat ik een babbelkousje zou krijgen... en zie hier, 3 maanden oud en mijn dochter kletst iedereen al de oren van de kop. Mamma's grote trots.
Ze kan echt al zo veel verschillende klanken maken en je kunt haar bui begrijpen door haar toontjes. Soms is ze baldadig en krijg je harde en korte klanken zoals Aah, oeh, gnoe en guh. Maar ze kan ook heel lief zachtjes met je smoezen en dan maakt ze wat gevarieerdere klanken en sneller achter elkaar. Erre is een van mijn favoriete klanken. Als ze boos of ongeduldig is maakt ze afwisselend harde en zachtere klanken en krijg ik vaak de mmmmmhuh klank. Als ze aan het zingen is probeert ze haar stem uit en hoor ik een soort van huh huh huh op verschillende toonhoogtes.
De reden dat ik dit allemaal opschrijf is omdat ik me dit later wil blijven herinneren. Als zij dan aan mij vraagt: hoe was ik als baby? kan ik dat zo terug vinden. Want ik merk nu al na 3 maanden dat ik soms vergeet hoe Elora in het begin was.
Bijvoorbeeld met aankleden. Het is nu super leuk om haar aan te kleden. Ze lacht zich een kriek en babbelt gezellig tegen je. Toen ze net geboren was, tot ongeveer een week of 5 a 6 oud, huilde ze vaak als we haar gingen omkleden. Naakt vond ze te koud. Ze is in die korte tijd zo veranderd!!
Ik heb op een forum een filmpje van een babbelende Elora geplaatst. Hij staat hier ook op de website. Het grappige is dat dit filmpje voor haar doen nog redelijk timide is. Elora kan veel meer klanken maken dan ze hier laat zien en maakt deze ook regelmatig. Maar er is iets met een baby vs camera vloek. Dan doet ze toch niet wat ze normaal doet. En ze is ook een beetje chaggo op het filmpje want ze moet eigenlijk slapen, dus dan komt er ook niet het onderste uit de kan.
Toch kreeg ik veel verwonderd commentaar van mijn mede moeders hoe veel klanken Elora kan maken en hoe ze kan babbelen.
Ik vind dat echt geweldig om te horen, want ik ben zelf een communicatief mens. Ik hoopte altijd zo dat ik een babbelkousje zou krijgen... en zie hier, 3 maanden oud en mijn dochter kletst iedereen al de oren van de kop. Mamma's grote trots.
Ze kan echt al zo veel verschillende klanken maken en je kunt haar bui begrijpen door haar toontjes. Soms is ze baldadig en krijg je harde en korte klanken zoals Aah, oeh, gnoe en guh. Maar ze kan ook heel lief zachtjes met je smoezen en dan maakt ze wat gevarieerdere klanken en sneller achter elkaar. Erre is een van mijn favoriete klanken. Als ze boos of ongeduldig is maakt ze afwisselend harde en zachtere klanken en krijg ik vaak de mmmmmhuh klank. Als ze aan het zingen is probeert ze haar stem uit en hoor ik een soort van huh huh huh op verschillende toonhoogtes.
De reden dat ik dit allemaal opschrijf is omdat ik me dit later wil blijven herinneren. Als zij dan aan mij vraagt: hoe was ik als baby? kan ik dat zo terug vinden. Want ik merk nu al na 3 maanden dat ik soms vergeet hoe Elora in het begin was.
Bijvoorbeeld met aankleden. Het is nu super leuk om haar aan te kleden. Ze lacht zich een kriek en babbelt gezellig tegen je. Toen ze net geboren was, tot ongeveer een week of 5 a 6 oud, huilde ze vaak als we haar gingen omkleden. Naakt vond ze te koud. Ze is in die korte tijd zo veranderd!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "schichtig konijn" 02-06-2007 @ 14:51
Het valt me trouwens op, als Elora een rotdag heeft, dat ik als een schichtig konijn door het huis heen loop. Bij ieder geluidje ben ik bang dat ze wakker wordt en misschien wel gaat huilen. Wat zwaar overdreven is, want zelfs met rotdagen krijg ik nog genoeg lachjes van haar. Maar dan is ze net iets jengeliger dan normaal.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Moeilijk slapen" 02-06-2007 @ 14:23
Het is weer zo ver, Elora komt de laatste twee dagen weer bijna niet in slaap. Uit haar kamertje klinken meerdere klanken, soms lachend, soms babbelend maar soms ook huilend. Als ik haar in bed leg is ook haar eerste reactie om te gaan huilen. Iets wat ik al lang niet meer gewend ben van haar.
Vannacht heeft ze wel goed geslapen. Van 20:30 tot 4:30 aan een stuk door. Ik lag alweer vanaf 4:00 op de loer en bij het minste smekje heb ik haar gelijk uit bed gehaald. Elora kon haar pret niet op met al dat eten.
Daarna was ze ook spontaan klaarwakker. Ik heb nog een kwartiertje geluisterd naar de babyfoon die haar brabbelen dat werd afgewisseld door een soort dronken klinkende hik uitzond. Ik moest er wel een beetje om giechelen.
Ik kreeg vandaag een compliment van mijn collega over de email, dat ze niet vaak een moeder had meegemaakt die zo verliefd is op haar kind. Ik groeide er gewoon van. Daan en ik zijn idd alletwee helemaal weg van onze dochter. Dit betekent natuurlijk niet dat ze haar zin krijgt, maar wel dat we altijd heel veel van haar zullen houden. En al zijn we in de toekomst een keer boos op haar, maakt dat het houden van niet minder.
Nu ligt mevrouw in bed en ze is in een diep gesprek met de muur of de lamp. Ik vind het heerlijk om aan te horen, al maak ik me een beetje zorgen hoe weinig ze slaapt.
Vandaag ging oefenen op de buik trouwens geweldig, dankzij Daan. Ze ging niet mopperen of klagen. Tenminste niet gelijk, maar op een gegeven moment wordt ze ook wel moe, want het is een zware inspanning, dus toen ging ze wel zeuren. Maar dat mag.
Ook op mijn benen, een trucje dat ik van mijn moeder heb geleerd, vindt ze het best leuk op haar buik. Dan kan ze alles goed zien.
Gisteren heb ik ook samen met haar mijn nieuwe telefoon bewonderd en we hebben samen gelachen om de gekke ringtones die er op stonden. Ook de screensaver was een success.
Ik merk dat ze wilde spelletjes steeds leuker gaat vinden. Bij het liedje: the wheels on the bus, ben ik nu best wild met haar armen en dan giert ze het uit. Echt heel leuk.
Iedere dag lijkt ze wel een beetje te veranderen. Het is zo gaaf om te zien.
Vannacht heeft ze wel goed geslapen. Van 20:30 tot 4:30 aan een stuk door. Ik lag alweer vanaf 4:00 op de loer en bij het minste smekje heb ik haar gelijk uit bed gehaald. Elora kon haar pret niet op met al dat eten.
Daarna was ze ook spontaan klaarwakker. Ik heb nog een kwartiertje geluisterd naar de babyfoon die haar brabbelen dat werd afgewisseld door een soort dronken klinkende hik uitzond. Ik moest er wel een beetje om giechelen.
Ik kreeg vandaag een compliment van mijn collega over de email, dat ze niet vaak een moeder had meegemaakt die zo verliefd is op haar kind. Ik groeide er gewoon van. Daan en ik zijn idd alletwee helemaal weg van onze dochter. Dit betekent natuurlijk niet dat ze haar zin krijgt, maar wel dat we altijd heel veel van haar zullen houden. En al zijn we in de toekomst een keer boos op haar, maakt dat het houden van niet minder.
Nu ligt mevrouw in bed en ze is in een diep gesprek met de muur of de lamp. Ik vind het heerlijk om aan te horen, al maak ik me een beetje zorgen hoe weinig ze slaapt.
Vandaag ging oefenen op de buik trouwens geweldig, dankzij Daan. Ze ging niet mopperen of klagen. Tenminste niet gelijk, maar op een gegeven moment wordt ze ook wel moe, want het is een zware inspanning, dus toen ging ze wel zeuren. Maar dat mag.
Ook op mijn benen, een trucje dat ik van mijn moeder heb geleerd, vindt ze het best leuk op haar buik. Dan kan ze alles goed zien.
Gisteren heb ik ook samen met haar mijn nieuwe telefoon bewonderd en we hebben samen gelachen om de gekke ringtones die er op stonden. Ook de screensaver was een success.
Ik merk dat ze wilde spelletjes steeds leuker gaat vinden. Bij het liedje: the wheels on the bus, ben ik nu best wild met haar armen en dan giert ze het uit. Echt heel leuk.
Iedere dag lijkt ze wel een beetje te veranderen. Het is zo gaaf om te zien.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Forgive me mother, I have sinned" 01-06-2007 @ 11:41
Er zijn van die dagen dat het vlees gewoon zwak is... en dan moet ik niet net langs een prenatal lopen :s
Met de woorden: "Even kijken" lokte ik Daan slinks naar binnen, om even later gewoon "even" met twee kruippakjes naar buiten te lopen. Prenatal is niet goedkoop. Het is ook geen dure baby-boetiek, maar je hebt ook lagere prijzen. Toch was ik erg blij met mijn nieuwste aanwinsten. En ze staan Elora natuurlijk weer snoepig. Al staat alles haar volgens mij snoepig, zelfs ondanks haar piekhaar ;)
Ook kon ik het niet laten om de dvd Happy Feet uit een andere winkel mee te nemen (die trouwens echt heel geinig is)
Vandaag heb ik alle visite geweerd. Ik heb Elora al de hele week met iedereen moeten delen.
Elora begon net een beetje te zeuren en dat is meestal een indicator dat ze naar bed moet. Toch ga ik altijd twijfelen als ze dan in haar bed ineens weer klaar wakker is. Ik zit nu een beetje weemoedig naar alle gezellige geluidjes te luisteren die uit haar kamertje klinken. Ze is vooral ook hard aan het praten nu. Ze heeft niet alleen verschillende toontjes maar ook heel erg verschillende volumes. Nu merk ik echt dat het haar bedoeling is dat ik haar hoor. Ze is heel baldadig en gaat dus voorlopig niet slapen. Dan wil ik haar zo graag gewoon uit haar bedje halen, maar ik doe het maar niet. Want ik heb meestal wel gelijk als ik denk dat ze moe is, al wil ze het soms zelf niet inzien. En het wordt er geen gezelliger kind op als ik haar wakker houdt. Dan kijkt ze telkens weg en gaat om het minste en geringste zeuren en dat vind ik niet leuk.
Toch moet ik ook wel een beetje om haar lachen nu ik haar zo hoor roepen. In Suske en Wiske had professor Barabas een apparaat waarmee je naar dingen of wezens luisteren die niet konden praten. Ik zou graag eens horen wat Elora nou allemaal aan het vertellen is. Duidelijk hele verhalen want haar toontjes veranderen steeds en haar volume ook. Soms gaat ze ineens lachen. Het is zo schattig allemaal. Ik wil het liefst de hele dag alles vastleggen omdat ik bang ben dat ik later dit niet meer weet.
Met de woorden: "Even kijken" lokte ik Daan slinks naar binnen, om even later gewoon "even" met twee kruippakjes naar buiten te lopen. Prenatal is niet goedkoop. Het is ook geen dure baby-boetiek, maar je hebt ook lagere prijzen. Toch was ik erg blij met mijn nieuwste aanwinsten. En ze staan Elora natuurlijk weer snoepig. Al staat alles haar volgens mij snoepig, zelfs ondanks haar piekhaar ;)
Ook kon ik het niet laten om de dvd Happy Feet uit een andere winkel mee te nemen (die trouwens echt heel geinig is)
Vandaag heb ik alle visite geweerd. Ik heb Elora al de hele week met iedereen moeten delen.
Elora begon net een beetje te zeuren en dat is meestal een indicator dat ze naar bed moet. Toch ga ik altijd twijfelen als ze dan in haar bed ineens weer klaar wakker is. Ik zit nu een beetje weemoedig naar alle gezellige geluidjes te luisteren die uit haar kamertje klinken. Ze is vooral ook hard aan het praten nu. Ze heeft niet alleen verschillende toontjes maar ook heel erg verschillende volumes. Nu merk ik echt dat het haar bedoeling is dat ik haar hoor. Ze is heel baldadig en gaat dus voorlopig niet slapen. Dan wil ik haar zo graag gewoon uit haar bedje halen, maar ik doe het maar niet. Want ik heb meestal wel gelijk als ik denk dat ze moe is, al wil ze het soms zelf niet inzien. En het wordt er geen gezelliger kind op als ik haar wakker houdt. Dan kijkt ze telkens weg en gaat om het minste en geringste zeuren en dat vind ik niet leuk.
Toch moet ik ook wel een beetje om haar lachen nu ik haar zo hoor roepen. In Suske en Wiske had professor Barabas een apparaat waarmee je naar dingen of wezens luisteren die niet konden praten. Ik zou graag eens horen wat Elora nou allemaal aan het vertellen is. Duidelijk hele verhalen want haar toontjes veranderen steeds en haar volume ook. Soms gaat ze ineens lachen. Het is zo schattig allemaal. Ik wil het liefst de hele dag alles vastleggen omdat ik bang ben dat ik later dit niet meer weet.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Zingende baby" 31-05-2007 @ 10:52
Nu wil ik niet beweren dat Elora volmondig mee zingt met allerlei balades. Ook wil ik niet zeggen dat ze erg in de maat zit met haar melodieën. Maar toch zijn we er achter dat Elora meezingt met zowel onze liedjes als met de muziekale mobiel die boven haar box hangt. Het is een soort: huh huh huh geluid dat je alleen maar hoort als er idd muziek is of net is afgelopen. Anders maakt ze dit geluid niet. Het viel Daan als eerste op. Met een verbaasd gezicht verkondigde hij: Luister... ze zingt mee.
Daarna zijn we het in de gaten gaan houden... en idd... mooi is het niet, maar wel super schattig. Wij waren al aan het grappen dat ze het zang talent van haar vader heeft.. (Daan kan niet zingen)
Het was weer gezellig gisteren met Elora. Het zwemmen was leuk, al was ze een beetje timide. Dit kwam ook omdat het ontzettend druk was in het zwembad. Iets wat wij alle drie (mijn moeder, Elora en ik) niet echt konden waarderen. Toch genoot ze duidelijk van het water en houdt ze het nu al een half uur vol.
In de kleedkamer stal ze ook alle aandacht en dat terwijl ze zo stil was.
We hadden ook veel visite, collega's van mij. Helaas liet Elora niet echt haar charmante babbel kant zien. Grappig toch dat ze nu al door heeft wat vreemd is en wat niet. Ik dacht dat babies altijd pas met 8 a 9 maanden eenkennig werden. Niet dat ze meteen gaat bleren bij een vreemde, maar ze huilt wel sneller en ze is veel stiller. Dat is nou net jammer als je wilt laten zien hoe leuk ze kan lachen en babbelen.
's avonds zat ze bij mij op schoot na het eten en Daan maakte nogal een raar geluid bij het lachen. Ze schrok zich een ongeluk. Het gekke was, voorheen als ze schrok gebeurde er verder niets. Dan zette ze grote ogen op en zag je aan haar schrikbeweging dat ze geschrokken was. Maar nu... eerst kregen we een zuur gezicht... toen kwam haar lip naar buiten pruilen en ze zette het op een krijsen van jewelste. Ze heeft minder hard gehuild bij haar prik... zo erg was het. Daan probeerde haar te troosten maar ze was echt link gewoon. Ik kreeg haar gelukkig na een tijdje stil, maar toen ik haar een paar minuten later in bed wilde leggen was ze weer boos. Bevend als een rietje lag ik in bed te luisteren naar mijn boze baby. Mijn hele hoofd en lichaam schreeuwde gewoon dat ik haar er uit moest halen. Maar ik heb het niet gedaan, ik heb mijn verstand over mijn emotie laten wegen. Dat was wel ontzettend moeilijk trouwens. Maar het is me gelukt en vanmorgen was alles gewoon weer goed.
Maar het was wel frappant dat ik de rest van de avond niet lekker in mijn velletje heb gezeten en ook niet fijn heb geslapen door het hele incident. Ze had bijna een uur heel boos liggen krijsen.
Maar als ik daar nu aan toe geef dan ben ik, zoals Daan dat altijd zo elegant zegt, straks zelf het zakkie.
Daarna zijn we het in de gaten gaan houden... en idd... mooi is het niet, maar wel super schattig. Wij waren al aan het grappen dat ze het zang talent van haar vader heeft.. (Daan kan niet zingen)
Het was weer gezellig gisteren met Elora. Het zwemmen was leuk, al was ze een beetje timide. Dit kwam ook omdat het ontzettend druk was in het zwembad. Iets wat wij alle drie (mijn moeder, Elora en ik) niet echt konden waarderen. Toch genoot ze duidelijk van het water en houdt ze het nu al een half uur vol.
In de kleedkamer stal ze ook alle aandacht en dat terwijl ze zo stil was.
We hadden ook veel visite, collega's van mij. Helaas liet Elora niet echt haar charmante babbel kant zien. Grappig toch dat ze nu al door heeft wat vreemd is en wat niet. Ik dacht dat babies altijd pas met 8 a 9 maanden eenkennig werden. Niet dat ze meteen gaat bleren bij een vreemde, maar ze huilt wel sneller en ze is veel stiller. Dat is nou net jammer als je wilt laten zien hoe leuk ze kan lachen en babbelen.
's avonds zat ze bij mij op schoot na het eten en Daan maakte nogal een raar geluid bij het lachen. Ze schrok zich een ongeluk. Het gekke was, voorheen als ze schrok gebeurde er verder niets. Dan zette ze grote ogen op en zag je aan haar schrikbeweging dat ze geschrokken was. Maar nu... eerst kregen we een zuur gezicht... toen kwam haar lip naar buiten pruilen en ze zette het op een krijsen van jewelste. Ze heeft minder hard gehuild bij haar prik... zo erg was het. Daan probeerde haar te troosten maar ze was echt link gewoon. Ik kreeg haar gelukkig na een tijdje stil, maar toen ik haar een paar minuten later in bed wilde leggen was ze weer boos. Bevend als een rietje lag ik in bed te luisteren naar mijn boze baby. Mijn hele hoofd en lichaam schreeuwde gewoon dat ik haar er uit moest halen. Maar ik heb het niet gedaan, ik heb mijn verstand over mijn emotie laten wegen. Dat was wel ontzettend moeilijk trouwens. Maar het is me gelukt en vanmorgen was alles gewoon weer goed.
Maar het was wel frappant dat ik de rest van de avond niet lekker in mijn velletje heb gezeten en ook niet fijn heb geslapen door het hele incident. Ze had bijna een uur heel boos liggen krijsen.
Maar als ik daar nu aan toe geef dan ben ik, zoals Daan dat altijd zo elegant zegt, straks zelf het zakkie.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "consultatie bureau 29 mei" 31-05-2007 @ 10:43
Nou So far, so good!
Zoals gewoonlijk was ik weer als een wazige Willie de deur uit gegaan vanmiddag. Ik probeerde het zo uit te kienen dat Elora met volle buik naar het consultatie bureau kon en alles liep dus een beetje uit. Vrolijk liep ik de deur uit... zonder luiertas... Gelukkig was mijn moeder bij me en toen ik voor de deur van het consultatie bureau stond en haar verbaast aan keek dat ze de luiertas niet had, reed zij nog even terug.
Elora vond het allemaal prima. Ik had haar maar even op het rits dekentje van de maxicosi neer gelegd. Elora moest een beetje giechelen om die gekke mamma van haar. Er waren verschillende moeders in de wachtkamer en ik kreeg tot twee keer toe het compliment dat mijn kind wel erg vrolijk was. Ik groeide helemaal van trots... heerlijk van die cliché moeder gevoelens!
Het was tijd om te meten. Vorige keer was ze 58.3 cm en woog ze 4955. Ze is nu al 60.8 cm lang en weegt al 5675 gram. Haar hoofdje is maar een halve cm groter en is nu 39,5 cm. Een mevrouw met een kindje van 4 maanden hield haar dochter naast Elora en Elora was gewoon groter. Dat hebben we wel vaker. Toch verschillen de meningen nou of ze groot of klein is, want ze schijnt ondanks haar lengte toch best klein over te komen.
Elora was vrolijk tot ze het kantoortje in moest. Toen ze werd neer gelegd en door de arts werd onderzocht, begon ze commentaar te geven en te zeuren. De arts trok haar aan haar armpjes omhoog en Elora zag meteen de kans schoon om te proberen te staan. Dit flikt ze ons ook telkens en wij proberen haar dit af te leren, want het is gewoon niet goed voor haar benen.
De arts had een nieuwe methode om Elora nog meer rust te geven. We moesten haar nu ook anders oppakken. Ik voelde me net een stout kind toen ze zei dat Elora best wel bewegelijk was. Ik vertelde haar dat we netjes ons aan de regels van rust en regelmaat hielden. Toch gaan we er wel eens op uit, maar daar moet Elora toch ook aan wennen, want over 3 maanden ga ik weer werken en dan is ze ook niet de ganse dag thuis. Plus dat Elora juist makkelijker rust vindt na een drukke dag, dan na een heel rustige dag.
Verder scheen ik alles wel goed te doen. Ik legde de arts uit hoe onze gemiddelde dag eruit zag en dat was allemaal prima. Ik moest het vooral maar saai houden voor Elora, maar daar ben ik het niet mee eens. Ik vind dat een kind wel gestimuleerd moet worden en de spelletjes die ik met haar doe zijn over het algemeen erg rustig. Ik doe geen drukke dingen zoals vliegtuigje spelen ofzo.
Toen kwam het vreselijke moment met de prikken. Haar huilen ging door merg en been en ik was zo bang dat ze het me kwalijk zou nemen. Mijn moeder bleef heel slim op een afstandje, buiten zicht. Dus als ze kwaad zou zijn dan zou het op mij zijn. Toch nam ze het me niet kwalijk en hield vrijwel meteen op met huilen toen ik haar oppakte. Wel klaagde ze nog zachtjes eventjes door. En toen ik haar neer legde om aan te kleden ging ze weer huilen uit angst voor meer prikken.
Maar toen ze merkte dat we haar aankleedde, was het over en lag ze 5 minuten later al weer te lachen en te babbelen.
We moesten nog even naar de supermarkt, die in het zelfde noodgebouw als het consultatie bureau zit, en dat kwam goed uit want Elora was in de maxi-cosi in slaap gevallen. Dus kon ze mooi eventjes een beetje slapen. Na een half uurtje waren we weer thuis en was Elora ook wakker. In een opper beste bui zelfs. Ze heeft goed gegeten, ik heb maar even een fles gemaakt en daarna gezellig zitten kletsen.
Zelfs het naar bed brengen ging met weinig morren, ondanks dat er visite was (Dan gaat Elora gewoon minder makkelijk naar bed, ze vindt het allemaal veel te gezellig)
Nu slaapt ze al bijna 2 uur en dat is veel voor haar. Ik houd haar toch een beetje in de gaten, dat ze geen koorts krijgt. Maar so far... so good.
Zoals gewoonlijk was ik weer als een wazige Willie de deur uit gegaan vanmiddag. Ik probeerde het zo uit te kienen dat Elora met volle buik naar het consultatie bureau kon en alles liep dus een beetje uit. Vrolijk liep ik de deur uit... zonder luiertas... Gelukkig was mijn moeder bij me en toen ik voor de deur van het consultatie bureau stond en haar verbaast aan keek dat ze de luiertas niet had, reed zij nog even terug.
Elora vond het allemaal prima. Ik had haar maar even op het rits dekentje van de maxicosi neer gelegd. Elora moest een beetje giechelen om die gekke mamma van haar. Er waren verschillende moeders in de wachtkamer en ik kreeg tot twee keer toe het compliment dat mijn kind wel erg vrolijk was. Ik groeide helemaal van trots... heerlijk van die cliché moeder gevoelens!
Het was tijd om te meten. Vorige keer was ze 58.3 cm en woog ze 4955. Ze is nu al 60.8 cm lang en weegt al 5675 gram. Haar hoofdje is maar een halve cm groter en is nu 39,5 cm. Een mevrouw met een kindje van 4 maanden hield haar dochter naast Elora en Elora was gewoon groter. Dat hebben we wel vaker. Toch verschillen de meningen nou of ze groot of klein is, want ze schijnt ondanks haar lengte toch best klein over te komen.
Elora was vrolijk tot ze het kantoortje in moest. Toen ze werd neer gelegd en door de arts werd onderzocht, begon ze commentaar te geven en te zeuren. De arts trok haar aan haar armpjes omhoog en Elora zag meteen de kans schoon om te proberen te staan. Dit flikt ze ons ook telkens en wij proberen haar dit af te leren, want het is gewoon niet goed voor haar benen.
De arts had een nieuwe methode om Elora nog meer rust te geven. We moesten haar nu ook anders oppakken. Ik voelde me net een stout kind toen ze zei dat Elora best wel bewegelijk was. Ik vertelde haar dat we netjes ons aan de regels van rust en regelmaat hielden. Toch gaan we er wel eens op uit, maar daar moet Elora toch ook aan wennen, want over 3 maanden ga ik weer werken en dan is ze ook niet de ganse dag thuis. Plus dat Elora juist makkelijker rust vindt na een drukke dag, dan na een heel rustige dag.
Verder scheen ik alles wel goed te doen. Ik legde de arts uit hoe onze gemiddelde dag eruit zag en dat was allemaal prima. Ik moest het vooral maar saai houden voor Elora, maar daar ben ik het niet mee eens. Ik vind dat een kind wel gestimuleerd moet worden en de spelletjes die ik met haar doe zijn over het algemeen erg rustig. Ik doe geen drukke dingen zoals vliegtuigje spelen ofzo.
Toen kwam het vreselijke moment met de prikken. Haar huilen ging door merg en been en ik was zo bang dat ze het me kwalijk zou nemen. Mijn moeder bleef heel slim op een afstandje, buiten zicht. Dus als ze kwaad zou zijn dan zou het op mij zijn. Toch nam ze het me niet kwalijk en hield vrijwel meteen op met huilen toen ik haar oppakte. Wel klaagde ze nog zachtjes eventjes door. En toen ik haar neer legde om aan te kleden ging ze weer huilen uit angst voor meer prikken.
Maar toen ze merkte dat we haar aankleedde, was het over en lag ze 5 minuten later al weer te lachen en te babbelen.
We moesten nog even naar de supermarkt, die in het zelfde noodgebouw als het consultatie bureau zit, en dat kwam goed uit want Elora was in de maxi-cosi in slaap gevallen. Dus kon ze mooi eventjes een beetje slapen. Na een half uurtje waren we weer thuis en was Elora ook wakker. In een opper beste bui zelfs. Ze heeft goed gegeten, ik heb maar even een fles gemaakt en daarna gezellig zitten kletsen.
Zelfs het naar bed brengen ging met weinig morren, ondanks dat er visite was (Dan gaat Elora gewoon minder makkelijk naar bed, ze vindt het allemaal veel te gezellig)
Nu slaapt ze al bijna 2 uur en dat is veel voor haar. Ik houd haar toch een beetje in de gaten, dat ze geen koorts krijgt. Maar so far... so good.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Consultatie bureau" 29-05-2007 @ 12:24
Als ik naar het consultatie bureau moet, heb ik altijd iets wat verdacht veel op examen vrees lijkt. Alsof ze me daar gaan vertellen dat ik het HELEMAAL verkeerd doe als moeder. De vorige keer kreeg ik te horen dat Elora toch maar krapjes was aangekomen en dat ze een voorkeurskant had, waar ik toch echt dacht op gelet te hebben... Ik ben bang wat ik dit keer te horen krijg.
Vaak vergeet ik ook van alles. Ik ben het groene boekje al een keer vergeten, een handdoek voor Elora en vorige keer de injectie kaartjes. Het feit dat ze Elora ook nagenoeg altijd aan het huilen krijgen... is ook niet echt geruststellend. Ik vind deze bezoekjes dus echt niet leuk.
Gelukkig heb ik altijd steun van mijn moeder. Die trekt me er door heen. Nu is het nog maar de vraag of mijn moeder of Daan mee gaan. Daan is thuis, maar moet misschien naar een vergadering straks.
Ik heb er in geen geval zin in... dat is wel een feit. Ik hoop ook dat Elora niet te ziek wordt van haar prikjes.
Vaak vergeet ik ook van alles. Ik ben het groene boekje al een keer vergeten, een handdoek voor Elora en vorige keer de injectie kaartjes. Het feit dat ze Elora ook nagenoeg altijd aan het huilen krijgen... is ook niet echt geruststellend. Ik vind deze bezoekjes dus echt niet leuk.
Gelukkig heb ik altijd steun van mijn moeder. Die trekt me er door heen. Nu is het nog maar de vraag of mijn moeder of Daan mee gaan. Daan is thuis, maar moet misschien naar een vergadering straks.
Ik heb er in geen geval zin in... dat is wel een feit. Ik hoop ook dat Elora niet te ziek wordt van haar prikjes.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "babbelbox" 28-05-2007 @ 18:06
Er wordt wat afgekletst in huize Noordeloos. Daan en ik zijn al geen stille types en zelfs onze katten schijnen een weerwoord te hebben op alles. Ook Elora is nu van de partij.
Al hoewel vreemden vaak niet meer dan een bescheiden guh of ung krijgen, worden wij getrakteerd op een scala van geluiden. Urre, Aah, orgh, enguh, erre, hoehoe, auwoe, mmmoe, huh en echnie zijn er slechts een paar. Bij ieder nieuw klankje is het bijna feest hier. Sowieso is alles wat Elora doet een feestje waard. Er wordt nog net niet voor haar gebogen, maar op allerlei andere manieren wordt ze verafgood.
En daar sta ik dan... als "strenge" juf zijnde. Vol gruwelen keek ik naar de kinderen van bepaalde collega's, die met opvoeden het spoor bijster waren geraakt. Mensen die in de klas volledige controlle hadden, maar thuis niets te vertellen hadden. Dit zou mij NOOIT overkomen, nam ik mezelf voor. Maar ik snap nu wel welke vallen ze ingetrapt zijn. Je kind is idd anders, al ben ik nog steeds overtuigd dat NEE een heel gezond woord is. Maar met je kindje groei je zo langzaam mee en heb je vaak niet door dat je iets verkeerd doet, tot het te laat is.
De angst dat je kind je niet meer lief vindt, die ik altijd op zijn lichts gezegd: BESPOTTELIJK vond, voel ik nu ook. Ik weet ook dat het onzin is, want je kind houdt net zo veel van je als je streng bent. Maar toch voelt het niet altijd zo. Als Elora huilt en ik laat haar huilen voel ik me een boe-man. Een ogre.
Ik zou bijna op mijn kop gaan staan voor een glimlach van Elora. Het erge is, als ze bijvoorbeeld naar andere mensen lacht en niet naar mij, voel ik me onzeker. Het slaat werkelijk NERGENS op, de logische persoon in mij snapt dit echt heel goed. Maar het moedertjes dier is niet logisch.
Morgen moet ik met Elora een prik gaan halen, voor de 2e keer. De vorige keer was Elora heel boos op mijn moeder geworden. Ik vond dit afschuwelijk.... maar heel stiekem was ik opgelucht dat ze niet boos op mij was. Nu ben ik best bang dat ik dit keer aan de beurt ben. Ik weet wel dat het met een dagje over is... maar toch... het lijkt me afgrijselijk. Ze was toen ik het regime introduceerde ook zo boos op me, dat vond ik ook zo naar.
Dus ik kijk met gezonde tegenzin tegen morgen op.
Al hoewel vreemden vaak niet meer dan een bescheiden guh of ung krijgen, worden wij getrakteerd op een scala van geluiden. Urre, Aah, orgh, enguh, erre, hoehoe, auwoe, mmmoe, huh en echnie zijn er slechts een paar. Bij ieder nieuw klankje is het bijna feest hier. Sowieso is alles wat Elora doet een feestje waard. Er wordt nog net niet voor haar gebogen, maar op allerlei andere manieren wordt ze verafgood.
En daar sta ik dan... als "strenge" juf zijnde. Vol gruwelen keek ik naar de kinderen van bepaalde collega's, die met opvoeden het spoor bijster waren geraakt. Mensen die in de klas volledige controlle hadden, maar thuis niets te vertellen hadden. Dit zou mij NOOIT overkomen, nam ik mezelf voor. Maar ik snap nu wel welke vallen ze ingetrapt zijn. Je kind is idd anders, al ben ik nog steeds overtuigd dat NEE een heel gezond woord is. Maar met je kindje groei je zo langzaam mee en heb je vaak niet door dat je iets verkeerd doet, tot het te laat is.
De angst dat je kind je niet meer lief vindt, die ik altijd op zijn lichts gezegd: BESPOTTELIJK vond, voel ik nu ook. Ik weet ook dat het onzin is, want je kind houdt net zo veel van je als je streng bent. Maar toch voelt het niet altijd zo. Als Elora huilt en ik laat haar huilen voel ik me een boe-man. Een ogre.
Ik zou bijna op mijn kop gaan staan voor een glimlach van Elora. Het erge is, als ze bijvoorbeeld naar andere mensen lacht en niet naar mij, voel ik me onzeker. Het slaat werkelijk NERGENS op, de logische persoon in mij snapt dit echt heel goed. Maar het moedertjes dier is niet logisch.
Morgen moet ik met Elora een prik gaan halen, voor de 2e keer. De vorige keer was Elora heel boos op mijn moeder geworden. Ik vond dit afschuwelijk.... maar heel stiekem was ik opgelucht dat ze niet boos op mij was. Nu ben ik best bang dat ik dit keer aan de beurt ben. Ik weet wel dat het met een dagje over is... maar toch... het lijkt me afgrijselijk. Ze was toen ik het regime introduceerde ook zo boos op me, dat vond ik ook zo naar.
Dus ik kijk met gezonde tegenzin tegen morgen op.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "mijmeren" 27-05-2007 @ 12:33
Tijdens de borstvoeding kan ik altijd lekker mijmeren. Ik kijk dan neer op het rustige gezichtje van Elora en droom dan over wat voor een kindje ze is en zal worden.
Als je kindje net geboren is, heb je nog geen idee van wie hij of in ons geval zij is. Daar zit je dan, als nieuwe moeder, met een slapend of etend wezentje in je armen. Je probeert iets herkenbaars in je kindje te vinden. Iets wat zegt: dit is mijn kind!
Bij Elora vond ik dat erg moeilijk in het begin. Ze leek helemaal niet op mij. Op haar handen en bovenlip na, kon ik eigenlijk niets van mezelf in haar vinden. Maar ook niet in haar gedrag. Ik ben niet zo'n bewegelijk type. Ik ben liever lui dan moe. Elora is een echte actieve baby.
Ik vraag me al van af dag 1 af, wat is haar karakter, wat vindt ze fijn of juist niet. Dat ben ik nu nog steeds allemaal aan het ontdekken. Elora kan nog niet verbaal communiceren, dus moet ik goed letten op haar fysieke communicatie.
Ik zet ook regelmatig vraagtekens bij haar gedrag. Is dit nu typisch Elora, of doen alle babies dit?
Zo hoorde ik dat haar verbaasde blik, echt typisch iets voor Elora was.
Een van de eerste dingen die ik aan moeders vraag is: doet jouw kind dit ook? Niet omdat ik nu zo graag wil laten zien dat mijn kind dit wel doet, maar als vergelijkings materiaal. Want door te zien waar Elora met andere babies in verschilt, kan ik zien wie mijn kindje daadwerkelijk is. Wat niet het typische baby gedrag is.
Natuurlijk hecht ik er nog geen definitieve waardes aan. Kinderen veranderen. Daar gaat het ook niet om. Het is niet een obsessief iets, maar gewoon een geinteresseerd iets. Als Elora later groot is en ze vraagt me: hoe was ik als baby? Dan kan ik daar antwoord op geven. Ik wil mijn dochter in iedere fase leren kennen. Want het is een super leuke ontdekkings reis.
Ik vind het heerlijk hoe al haar verschillende kanten zijn. Zelfs de minder leuke.
Zo dacht ik in de eerste instantie dat ik een super lieve en rustige baby had... na 5 weken leerde ik toch dat madame ook wel een driftig en vooral luidruchtig kantje had. Ik schrok me een ongeluk en wilde het eigenlijk in de eerste instantie niet weten. Maar het valt allemaal best mee en ik heb geleerd dat mijn kind echt niet de perfecte baby voor mij hoeft te zijn. Ik vind haar leuk zoals ze is.
Het lijkt ook wel of ik iedere dag wat meer van haar geniet. Vooral nu ze zo kan lachen en brabbelen. Vroeger was ze of stil, of ze was aan het huilen. Nu kan ze lachen, flirten, kletsen, mopperen en geluidjes half na doen. Zelfs bij mopperen ben ik van haar gecharmeerd. Alleen het huilen heb ik erg weinig mee, nog steeds. Gelukkig moppert ze sneller dan dat ze huilt.
Ik geniet zo intens van deze tijd. Alles wat ze doet is bijzonder voor me. En ik wil het het liefst met de hele wereld delen. Door Elora vind ik ook andere babies helemaal het einde. Ik voel me meer betrokken.
Ik hoop zo dat ik ook als ze wat groter is, nog steeds zo van haar kan genieten als nu. Een van mijn grootste angsten is om een "snauw" moeder te worden, die er zo doorheen zit dat ze alleen maar boos tegen haar kind kan doen. Ik wil dat echt voorkomen. Toch is dat makkelijker gezegd dan gedaan... want je weet maar nooit hoe je kind later wordt.
Als je kindje net geboren is, heb je nog geen idee van wie hij of in ons geval zij is. Daar zit je dan, als nieuwe moeder, met een slapend of etend wezentje in je armen. Je probeert iets herkenbaars in je kindje te vinden. Iets wat zegt: dit is mijn kind!
Bij Elora vond ik dat erg moeilijk in het begin. Ze leek helemaal niet op mij. Op haar handen en bovenlip na, kon ik eigenlijk niets van mezelf in haar vinden. Maar ook niet in haar gedrag. Ik ben niet zo'n bewegelijk type. Ik ben liever lui dan moe. Elora is een echte actieve baby.
Ik vraag me al van af dag 1 af, wat is haar karakter, wat vindt ze fijn of juist niet. Dat ben ik nu nog steeds allemaal aan het ontdekken. Elora kan nog niet verbaal communiceren, dus moet ik goed letten op haar fysieke communicatie.
Ik zet ook regelmatig vraagtekens bij haar gedrag. Is dit nu typisch Elora, of doen alle babies dit?
Zo hoorde ik dat haar verbaasde blik, echt typisch iets voor Elora was.
Een van de eerste dingen die ik aan moeders vraag is: doet jouw kind dit ook? Niet omdat ik nu zo graag wil laten zien dat mijn kind dit wel doet, maar als vergelijkings materiaal. Want door te zien waar Elora met andere babies in verschilt, kan ik zien wie mijn kindje daadwerkelijk is. Wat niet het typische baby gedrag is.
Natuurlijk hecht ik er nog geen definitieve waardes aan. Kinderen veranderen. Daar gaat het ook niet om. Het is niet een obsessief iets, maar gewoon een geinteresseerd iets. Als Elora later groot is en ze vraagt me: hoe was ik als baby? Dan kan ik daar antwoord op geven. Ik wil mijn dochter in iedere fase leren kennen. Want het is een super leuke ontdekkings reis.
Ik vind het heerlijk hoe al haar verschillende kanten zijn. Zelfs de minder leuke.
Zo dacht ik in de eerste instantie dat ik een super lieve en rustige baby had... na 5 weken leerde ik toch dat madame ook wel een driftig en vooral luidruchtig kantje had. Ik schrok me een ongeluk en wilde het eigenlijk in de eerste instantie niet weten. Maar het valt allemaal best mee en ik heb geleerd dat mijn kind echt niet de perfecte baby voor mij hoeft te zijn. Ik vind haar leuk zoals ze is.
Het lijkt ook wel of ik iedere dag wat meer van haar geniet. Vooral nu ze zo kan lachen en brabbelen. Vroeger was ze of stil, of ze was aan het huilen. Nu kan ze lachen, flirten, kletsen, mopperen en geluidjes half na doen. Zelfs bij mopperen ben ik van haar gecharmeerd. Alleen het huilen heb ik erg weinig mee, nog steeds. Gelukkig moppert ze sneller dan dat ze huilt.
Ik geniet zo intens van deze tijd. Alles wat ze doet is bijzonder voor me. En ik wil het het liefst met de hele wereld delen. Door Elora vind ik ook andere babies helemaal het einde. Ik voel me meer betrokken.
Ik hoop zo dat ik ook als ze wat groter is, nog steeds zo van haar kan genieten als nu. Een van mijn grootste angsten is om een "snauw" moeder te worden, die er zo doorheen zit dat ze alleen maar boos tegen haar kind kan doen. Ik wil dat echt voorkomen. Toch is dat makkelijker gezegd dan gedaan... want je weet maar nooit hoe je kind later wordt.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Veel gebeurd" 26-05-2007 @ 10:02
Woensdag heb ik mijn 31ste verjaardag gevierd. Niets bijzonders, maar toch heb ik het erg naar mijn zin gehad. Voor het eerst vond ik het weer helemaal leuk om terug te kijken naar het laatste jaar. Iets wat ik altijd op mijn verjaardag doe (vaak met lichte teleurstelling) Dit jaar had ik mijn "biggest accomplisment" naast me zitten, die ook die dag precies 3 maanden oud was. Weer een mijlpaal.
Daan en ik hadden besloten het te vieren door naar the Pirates of the Caribean te gaan. Het was een leuke film, iets minder dan de eerste twee en vooral een lange zit. Elora mocht weer bij haar nanna en opa spelen. Na de film werden Daan en ik ook nog op een dineetje bij DOEN de strandtent vlak bij mijn ouders getrakteerd. Het was heel spectaculair, al vond ik het stiekem wel jammer dat mijn ouders en Elora niet mee gingen. Ik vind het wel leuk al die gezelligheid.
Daarna zijn we lekker bij mijn ouders blijven plakken en hebben op het balkon gekeuveld.
Donderdag was ook al zo'n volle dag. Mamma en ik besloten omdat Elora als een blok in slaap was gevallen op weg naar de zwemles, om nog even wat te gaan eten op een terrasje. Elora werd na een uurtje wakker en had honger. Omdat ik nogal preuts ben zijn we in de auto gaan zitten en hebben deze bedekt met handdoeken en luierdoeken. Daar heb ik borstvoeding gegeven. Ik moest er zelf een beetje om lachen.
Het zwemmen was echt fantastisch. Dat wordt steeds leuker, want Elora wordt steeds brutaler. Ze lachte niet alleen in het water maar was ook al aan het babbelen tegen me. Zo ontzettend schattig!
Na het zwemmen was het een beetje haasten. Mamma zou Elora meenemen, want wij gingen met de collega's van Daan uit eten. Ik had het er moeilijk mee om Elora weg te zien rijden en was ineens alleen thuis. Sinds haar geboorte had ik dat nog niet gehad. Naar de film is toch anders, dan droppen we haar af bij mams en gaan we haar daar na de film (wat minstens 1 1/2 uur afleiding is) weer halen. Nu had ik geen afleiding. Gelukkig was Daan vroeg thuis (10 minuten later) en gingen we ons snel omkleden.
Het etentje was reuze gezellig, maar toch merkte ik dat ik het best moeilijk had zo lang zonder kind te zitten. De vrouw van een van de collega's zei aan het eind van de avond: Volgens mij mis jij je kind. Ik moest toegeven dat dit ook het geval was.
Om 21:30 waren we weer bij mijn moeder en ik was blij om mijn kindje te zien. Ze was vrolijk en lag selectief de speeltjes van de baby-gym een "kleun" te geven.
Om 22:00 heb ik haar eten gegeven en om 23:00 is ze in de auto in slaap gevallen. Ze heeft tot 6:00 door geslapen, zo moe was ze. Heerlijk!
Vrijdag, toen ze precies 13 weken was, zijn we naar Miema gegaan, mijn tante. Het was zo snoepig, want haar kleinkinderen waren er ook. Ze waren meteen Elora fans. Elora was precies lekker gaan slapen en ze konden niet wachten tot ze wakker werd. Als bijen om honing drongen ze om haar heen. Er werd zelfs nog even Peuter Paparazzi gespeeld, want ze hadden een speelgoed toestel en er moesten even foto's van Elora worden gemaakt. Het was vrijdag snik heet en ik merkte dit ook aan Elora. Ze wilde liever niet vastgehouden worden. Het liefst wilde ze staan. Lekker koel.
We hebben trouwens een heel bijzonder boekje gekregen van miema. Het is een persoonlijk verhaaltjes boekje en ik moest er natuurlijk weer van brullen (huilen)... stomme hormonen.
Thuis heb ik Elora in haar enkele luier in haar zomer slaapzakje gelegd. Ik vond het anders veel te warm. Ze heeft wel heerlijk geslapen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten