Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Zeuren, mekkeren en klagen" 23-01-2008 @ 17:11
Met een diepe zucht plof ik op de comfortabele bureaustoel neer... even de dag van me afschrijven.
Elora vroeg vandaag om een grote dosis behang-plaksel, want ze was even moeilijk te pruimen. Nu was ze ook wel heel erg moe en hadden mijn moeder en ik "niet zulke leuke dingen" voor haar in petto, dus ik kan het haar niet helemaal kwalijk nemen. Maar goed, vervelend is vervelend. En na een nare dag op mijn werk en een koppijn waarmee ik waarschijnlijk een prijs zou kunnen winnen, had ik daar even niet zo'n trek in.
We zijn vandaag voor het eerst met Elora naar de kapper geweest... €15,- en om nou te zeggen dat je een verschil ziet... :S
Maar goed, we hebben wel een leuke orkonde gekregen.
Elora vond het niets. Mijn kleine diva is nog steeds een beetje eenkennig. Tja ze is nu eenmaal zo en ik ben bang dat het ook niet heel snel over gaat. Het is niet meer zo erg als in het begin, mensen mogen nu naar haar kijken, als ze haar maar niet aanraken of te dicht in de buurt komen... dan is het drama.
Met goede moed (en een stiekem zinkend gevoel) zette ik mijn al wat vermoeide (tja ze wilde niet slapen voor ik kwam) dochter in een koddig assepoester autootje. Tot daar ging het nog goed, de auto trok de aandacht en vooral toen de mevrouw een of ander vervallen stuk speelgoed onder haar giegeltje duwde, was de pret compleet.
Alles ging goed TOT de kapster de cruciale fout maakte om haar AAN TE RAKEN! Elora krijste het uit als een speenvarken. Het leek wel of de mevrouw haar vingers aan het afknippen was inplaats van haar haren.
"Houdt u haar hoofd even vast" zei de kapster wanhopig terwijl ze als een gek met haar schaar tikkertje aan het spelen was met Elora haar schuddende hoofd. Ik had Elora inmiddels al op mijn schoot genomen en het mens scheen zich niet te realiseren dat haar op mijn schoot houden al een behoorlijke taak opzich zelf was. Een aantal keren, toen ik Elora in een soort worstel greep had zei de kapster verschrikt dat het leek of ze viel... terwijl ik haar op dat punt JUIST heel goed vast had. Het was een zooitje. En aan het eind mocht mamma betalen en zei de kapster doodleuk dat ze het niet echt huilen vond wat Elora deed. Ik vraag me af of ze me wilde troosten of wat voor een kinderen ze anders gewend is.
Daarna zijn we in de auto gestapt en naar de binnenstad Den Haag gereden. Er moesten verjaardags cadeautjes gekocht worden. We zijn uit genodigd voor ons 2e Hoera ik ben 1 jaar feestje. En ik vind het zo leuk. Amber, het mini vriendinnetje van mijn mini-muis is jarig as vrijdag. Dus we hebben heel wat nijntje ingekocht. Ik ben benieuwd.
Wij moeten ook maar eens wat gaan regelen voor de taart van Elora. We willen hem bij de zelfde bakker halen als we onze bruidstaart hebben gekocht.
Elora mopperde zo erg tijdens het winkelen dat we maar geen pasfoto met haar zijn gaan maken. Want ze ging echt om het minste en geringste huilen. Ik heb zelfs geen boodschappen kunnen doen want ik had geen zin in een jengelend kind. En als ze niet jengelde ging ze heeeeeel hard zingen, dat is ook niet altijd leuk.
In de auto was ze plots de vrolijkheid zelve. Vooral toen ik achteruit moest kijken om achteruit te rijden, ze zat te joelen en te lachen en aandacht te trekken... gek kind ;)
Ik hoop dat ze zo in slaap valt. Er komen nog steeds geluidjes uit haar kamer en ik hoor haar tegen haar knuffels praten.
Elora vroeg vandaag om een grote dosis behang-plaksel, want ze was even moeilijk te pruimen. Nu was ze ook wel heel erg moe en hadden mijn moeder en ik "niet zulke leuke dingen" voor haar in petto, dus ik kan het haar niet helemaal kwalijk nemen. Maar goed, vervelend is vervelend. En na een nare dag op mijn werk en een koppijn waarmee ik waarschijnlijk een prijs zou kunnen winnen, had ik daar even niet zo'n trek in.
We zijn vandaag voor het eerst met Elora naar de kapper geweest... €15,- en om nou te zeggen dat je een verschil ziet... :S
Maar goed, we hebben wel een leuke orkonde gekregen.
Elora vond het niets. Mijn kleine diva is nog steeds een beetje eenkennig. Tja ze is nu eenmaal zo en ik ben bang dat het ook niet heel snel over gaat. Het is niet meer zo erg als in het begin, mensen mogen nu naar haar kijken, als ze haar maar niet aanraken of te dicht in de buurt komen... dan is het drama.
Met goede moed (en een stiekem zinkend gevoel) zette ik mijn al wat vermoeide (tja ze wilde niet slapen voor ik kwam) dochter in een koddig assepoester autootje. Tot daar ging het nog goed, de auto trok de aandacht en vooral toen de mevrouw een of ander vervallen stuk speelgoed onder haar giegeltje duwde, was de pret compleet.
Alles ging goed TOT de kapster de cruciale fout maakte om haar AAN TE RAKEN! Elora krijste het uit als een speenvarken. Het leek wel of de mevrouw haar vingers aan het afknippen was inplaats van haar haren.
"Houdt u haar hoofd even vast" zei de kapster wanhopig terwijl ze als een gek met haar schaar tikkertje aan het spelen was met Elora haar schuddende hoofd. Ik had Elora inmiddels al op mijn schoot genomen en het mens scheen zich niet te realiseren dat haar op mijn schoot houden al een behoorlijke taak opzich zelf was. Een aantal keren, toen ik Elora in een soort worstel greep had zei de kapster verschrikt dat het leek of ze viel... terwijl ik haar op dat punt JUIST heel goed vast had. Het was een zooitje. En aan het eind mocht mamma betalen en zei de kapster doodleuk dat ze het niet echt huilen vond wat Elora deed. Ik vraag me af of ze me wilde troosten of wat voor een kinderen ze anders gewend is.
Daarna zijn we in de auto gestapt en naar de binnenstad Den Haag gereden. Er moesten verjaardags cadeautjes gekocht worden. We zijn uit genodigd voor ons 2e Hoera ik ben 1 jaar feestje. En ik vind het zo leuk. Amber, het mini vriendinnetje van mijn mini-muis is jarig as vrijdag. Dus we hebben heel wat nijntje ingekocht. Ik ben benieuwd.
Wij moeten ook maar eens wat gaan regelen voor de taart van Elora. We willen hem bij de zelfde bakker halen als we onze bruidstaart hebben gekocht.
Elora mopperde zo erg tijdens het winkelen dat we maar geen pasfoto met haar zijn gaan maken. Want ze ging echt om het minste en geringste huilen. Ik heb zelfs geen boodschappen kunnen doen want ik had geen zin in een jengelend kind. En als ze niet jengelde ging ze heeeeeel hard zingen, dat is ook niet altijd leuk.
In de auto was ze plots de vrolijkheid zelve. Vooral toen ik achteruit moest kijken om achteruit te rijden, ze zat te joelen en te lachen en aandacht te trekken... gek kind ;)
Ik hoop dat ze zo in slaap valt. Er komen nog steeds geluidjes uit haar kamer en ik hoor haar tegen haar knuffels praten.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Ballenbak" 22-01-2008 @ 10:33
Niets kan de "tuthola" zo goed in mij boven brengen als "drukke kinderen" rond mijn kleine wiebelige meisje.
Vrijdag kwam mijn moeder onverwachts op visite en ondanks dat ik er eigenlijk helemaal geen zin in had, stemde ik in om met haar, mijn neefje en Elora naar de Ballenbak te gaan.
Natuurlijk was het heel spectaculair allemaal. Er was een speciale bak voor kindertjes van 0 tot en met 3 jaar. Speciaal natuurlijk omdat ze tot die leeftijd nog wat onhandiger zijn en wat rustiger. Helaas speelden er ook een paar drukkere oudere kinderen, dus als een waakzame moeder kloek liep ik achter mijn kruipende bundeltje aan.
Elora vond het leuk, ze moest even wennen maar daarna was het toch wel erg interessant. Vooral de los liggende ballen (want voor de babies was er niet echt een ballenbak, maar meer een soort van dolhof met hier en daar een bal)
De trampoline vond ze minder, die was leuker als ze werd opgepakt en als haar nanna samen met haar sprong. Het luchtkussen vond ze een beetje griezellig, maar ook dat wende.
De minidisco was favoriet. Ik heb op de grond gezeten en heb haar laten dansen. Het was zo schattig. Maar ja... ik vind haar altijd wel schattig geloof ik ;)
Vrijdag kwam mijn moeder onverwachts op visite en ondanks dat ik er eigenlijk helemaal geen zin in had, stemde ik in om met haar, mijn neefje en Elora naar de Ballenbak te gaan.
Natuurlijk was het heel spectaculair allemaal. Er was een speciale bak voor kindertjes van 0 tot en met 3 jaar. Speciaal natuurlijk omdat ze tot die leeftijd nog wat onhandiger zijn en wat rustiger. Helaas speelden er ook een paar drukkere oudere kinderen, dus als een waakzame moeder kloek liep ik achter mijn kruipende bundeltje aan.
Elora vond het leuk, ze moest even wennen maar daarna was het toch wel erg interessant. Vooral de los liggende ballen (want voor de babies was er niet echt een ballenbak, maar meer een soort van dolhof met hier en daar een bal)
De trampoline vond ze minder, die was leuker als ze werd opgepakt en als haar nanna samen met haar sprong. Het luchtkussen vond ze een beetje griezellig, maar ook dat wende.
De minidisco was favoriet. Ik heb op de grond gezeten en heb haar laten dansen. Het was zo schattig. Maar ja... ik vind haar altijd wel schattig geloof ik ;)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Stapjes" 22-01-2008 @ 10:19
"SCHAT, SCHAT!!!" gilt Daan ineens enthousiast terwijl hij naar Elora in de box kijkt... "Ze heeft haar EERSTE losse stapje gezet.... echt... zonder zich vast te houden!"
Met een tikkeltje medelijden kijk ik hem aan... "Ja lieverd, maar niet haar EERSTE, want dat deed ze vorige week ook al" zeg ik sussend. Daan kijkt me beteuterd aan. "Kon ze dit al?" Ik knik en weet ZEKER dat ik hem dit toch ECHT verteld heb... Mijn moeder kwam ook al met het zelfde fantastische nieuws, maar stiekem ben ik heel blij dat ze het voor het eerst bij mij heeft gedaan. Er is zelfs een keer geweest dat ik niet zeker wist of ze nou die losse stap had gezet en dat is toch al een aardig tijdje geleden. Maar ze heeft het nadien toch aan me bewezen met een "stap-schuifel". Daarna viel ze ook heel hard om.
Ondanks dat Elora de laatste paar dagen wat mopperiger is geweest dan normaal, zit ik nog steeds op cloud nine met haar. Sinds ze een beetje kan communiceren en veel zelfstandiger is, is het voor mij ook veel leuker. Ik kan zo genieten als ik naar haar kijk terwijl ze speelt.
Ik kan trouwens niet wachten tot we weer iets nieuws kunnen doen. Langzaam maar zeker krijgt Elora nieuwe interesses. Zo merkte ik laatst dat ze het ineens wel leuk vond om de ringen om de winnie the pooh paal te doen, terwijl dat haar (ondanks dat ze het echt kon) voorheen frustreerde.
Wat ik momenteel heel irritant vind is als Elora haar zin probeert te krijgen met huilen. Gelukkig geeft ze het vaak snel op omdat ze weet dat ze toch haar zin niet krijgt. Maar sowieso vind ik het geen prettig gedrag. Gelukkig is ze niet altijd nukkig als ze iets niet mag en vaak accepteert ze het gewoon. Het valt me op dat ze vooral als ze moe is erg pinnig uit de hoek kan komen.
Het slaan is ze ook nog niet afgeleerd, al straffen wij het af door haar weg te zetten en haar te negeren als ze slaat. (Na natuurlijke en verbale waarschuwing anders weet het arme kind niet wat ze verkeerd doet). Niet alleen express maar ook per ongeluk kan ze ons soms rake klappen uitdelen. Of pijnlijk op je gaan staan als ze aan het klauteren is.
Ze kan nu ook over dingen heen klimmen. Nog niet op de bank, maar die is ook wel erg hoog voor haar (komt tot aan haar borst) maar laatst zat ze gezellig in de maxi-cosi, de riempjes (proberen) vast te maken.
Het is zo grappig om te zien hoe ze sommige dingen zo goed door heeft. Ze let echt op wat wij doen en doet sommige dingen na. Terwijl als je graag wilt dat ze je nadoet, dan doet ze het natuurlijk niet.
Ik merk ook dat ik haar steeds meer mis als ze bij mijn moeder is. Elora is zo'n solide deel van ons leven nu. In het begin was het toch anders, daar voelde ze meer als een huurbaby. Ik had ook telkens het gevoel dat iemand haar mee zou nemen, dat wij niet waardig waren voor zoveel geluk.
Het is zo ontzettend fijn om een kind te hebben en ik houd zo veel van mijn kleine meisje. Aan Daan merk ik ook dat hij net zo gek op haar is als dat ik ben. Zelfs mijn ouders zijn volgens mij verliefd op haar. En ze is al bijna mijn babietje niet meer... morgen over een maand is ze jarig... wat is dat eerste jaar toch hard gegaan... straks heb ik een dreumes!
Met een tikkeltje medelijden kijk ik hem aan... "Ja lieverd, maar niet haar EERSTE, want dat deed ze vorige week ook al" zeg ik sussend. Daan kijkt me beteuterd aan. "Kon ze dit al?" Ik knik en weet ZEKER dat ik hem dit toch ECHT verteld heb... Mijn moeder kwam ook al met het zelfde fantastische nieuws, maar stiekem ben ik heel blij dat ze het voor het eerst bij mij heeft gedaan. Er is zelfs een keer geweest dat ik niet zeker wist of ze nou die losse stap had gezet en dat is toch al een aardig tijdje geleden. Maar ze heeft het nadien toch aan me bewezen met een "stap-schuifel". Daarna viel ze ook heel hard om.
Ondanks dat Elora de laatste paar dagen wat mopperiger is geweest dan normaal, zit ik nog steeds op cloud nine met haar. Sinds ze een beetje kan communiceren en veel zelfstandiger is, is het voor mij ook veel leuker. Ik kan zo genieten als ik naar haar kijk terwijl ze speelt.
Ik kan trouwens niet wachten tot we weer iets nieuws kunnen doen. Langzaam maar zeker krijgt Elora nieuwe interesses. Zo merkte ik laatst dat ze het ineens wel leuk vond om de ringen om de winnie the pooh paal te doen, terwijl dat haar (ondanks dat ze het echt kon) voorheen frustreerde.
Wat ik momenteel heel irritant vind is als Elora haar zin probeert te krijgen met huilen. Gelukkig geeft ze het vaak snel op omdat ze weet dat ze toch haar zin niet krijgt. Maar sowieso vind ik het geen prettig gedrag. Gelukkig is ze niet altijd nukkig als ze iets niet mag en vaak accepteert ze het gewoon. Het valt me op dat ze vooral als ze moe is erg pinnig uit de hoek kan komen.
Het slaan is ze ook nog niet afgeleerd, al straffen wij het af door haar weg te zetten en haar te negeren als ze slaat. (Na natuurlijke en verbale waarschuwing anders weet het arme kind niet wat ze verkeerd doet). Niet alleen express maar ook per ongeluk kan ze ons soms rake klappen uitdelen. Of pijnlijk op je gaan staan als ze aan het klauteren is.
Ze kan nu ook over dingen heen klimmen. Nog niet op de bank, maar die is ook wel erg hoog voor haar (komt tot aan haar borst) maar laatst zat ze gezellig in de maxi-cosi, de riempjes (proberen) vast te maken.
Het is zo grappig om te zien hoe ze sommige dingen zo goed door heeft. Ze let echt op wat wij doen en doet sommige dingen na. Terwijl als je graag wilt dat ze je nadoet, dan doet ze het natuurlijk niet.
Ik merk ook dat ik haar steeds meer mis als ze bij mijn moeder is. Elora is zo'n solide deel van ons leven nu. In het begin was het toch anders, daar voelde ze meer als een huurbaby. Ik had ook telkens het gevoel dat iemand haar mee zou nemen, dat wij niet waardig waren voor zoveel geluk.
Het is zo ontzettend fijn om een kind te hebben en ik houd zo veel van mijn kleine meisje. Aan Daan merk ik ook dat hij net zo gek op haar is als dat ik ben. Zelfs mijn ouders zijn volgens mij verliefd op haar. En ze is al bijna mijn babietje niet meer... morgen over een maand is ze jarig... wat is dat eerste jaar toch hard gegaan... straks heb ik een dreumes!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "ditjes en datjes" 16-01-2008 @ 16:03
Met Elora gaat alles perfect en ik ben helemaal in de zevende hemel. Het kopje-stoten en vallen doet ze nu niet zo vaak meer en ik ben er al zo tegen gehard dat het me geen jaren van mijn leven meer kost.
Ze luistert nu zo goed. Er zijn al bepaalde dingen die ze niet eens meer uitprobeert omdat ze weet dat het niet mag. Al moet ik zeggen dat er een aantal dingen (zoals de telefoon) zijn die wel heel erg aantrekkelijk blijven.
Elora wordt letterlijk wild van de telefoon. Als hij overgaat staat of zit ze te springen en begint ze heel enthousiast te babbelen. Dan moeten we zo om haar lachen want het is geen gezicht / gehoor. Maar ze hangt hele verhalen aan me op als ik naar mijn moeder bel in mijn pauze. Volgens mijn moeder houdt ze dan haar handen omhoog (want ze mag niet aan de telefoon komen) en gaat ze met haar hoofd heel dicht bij de telefoon staan en probeert hem af en toe stiekem even te likken.
Het brabbelen gaat ook heel goed. We hebben een paar officiele woorden: "Aai" is een van de favorieten, want alles moet geaaid worden. Dan wordt er ook gewezen naar wat er geaaid moet worden en roept ze hard "Aai" en dan iets lichtelijk onverstaanbaars wat zij wil aaien. De O kan ze nog niet zeggen, dus een aantal Nederlandse woorden "winnen" het van de Engelse. Zo roept ze als ze iets niet wil heel klagelijk: "Nee nee nee". Ja kan ze ook zeggen, mamma en pappa (maar dit doet ze maar zelden en meestal als ze iets van ons wil) en nanna. Opa is: Pa of Ta en de kat Lily is Djidji. En "Die".
Haar eerste losse stapje heeft ze gezet... maar die was niet echt om over naar huis te schrijven want na één stap en een schuivel ging ze snel weer zitten. Het lijkt wel of ze soms vergeet dat ze nog niet los kan lopen en zich dan na de realisatie dat ze het toch niet kan, snel laat vallen.
Als ze honger heeft zegt ze "Yum yum" en dit doet ze heel expleciet met haar tongetje. En gisteren zijn we er achter gekomen dat het niet alleen honger, maar ook dorst betekent.
We zitten echt in een fantastische periode met haar. Ze is zo ontzettend lief en vrolijk en je kan zo met haar lachen. We hadden een babietje op bezoek met haar ouders. En toen de moeder van het kindje: "Er komt een muisje aangelopen" met haar dochtertje deed, ging Elora, die op mijn schoot zat net zo hard mee lachen. Ze vind ook alles leuk.
Ik heb net vernomen dat Elora voor het eerst met mijn moeder mee naar de bioscoop is gegaan (ik heb nog niet gehoord hoe het was) Stiekem ben ik een beetje jaloers, want ik had altijd gedacht dat ze met ons voor het eerst naar de bios zou gaan. Maar niet nu, want ik vind haar nog een beetje klein. Maar als ze een jaar of 2 a 3 is ofzo... ligt eraan wat voor een kind ze is. We zijn wel wat makkelijker geworden met tv kijken al is het nog steeds geen dagelijks iets voor Elora. Maar als er iets leuks is mag ze wel kijken en ik merk dat ze er toch weer wat meer in geïnteresseerd is. Een maand geleden keek ze haast niet naar de tv om.
Elora initieert nu zelf liedjes en spelletjes door handgebaren te maken. Ze kan al 4 gebaren bij klap eens in je handjes (klappen, op je boze bolletje, handjes in de hoogte en zo varen de scheepjes voorbij) Wij herkennen ook duidelijk welk liedje ze wil doen. Zo weet ze handje klap (of patty cake in ons geval) itsy bitsy spider, the wheels on the bus, klap eens in je handjes, in de maneschijn (maar daar kent ze alleen maar de maneschijn en de schoenepoetser)
Het lukt haar ook al om een aantal plaatjes aan te wijzen. Ik merk dat ze ronde dingen makkelijker vindt om te herkennen dan andere vormen. Als er op een plaatje een zon een bal en een kast staan, weet ze de zon en de bal alletwee op commando aan te wijzen... maar de kast dus niet. We zijn ook bezig met de ringen om de paal te doen. Ik weet niet wat ik hier van moet vinden, het lijkt wel of ze het kan maar het niet wil. Als ze de ring om de paal heeft gedaan en ik prijs haar, rukt ze het ding er af en geeft ze het een gooi. Alsof ik er niets van mag zeggen. Ze wil het ook liever uit elkaar halen dan in elkaar zetten en ik krijg het niet voor elkaar om haar er meerderen achter elkaar op elkaar te stapelen, want de onderste moet er dus eerst weer af voor de volgende er op mag.
Een van de dingen waar ze heel traag mee is, is met tanden krijgen. Ze heeft er nog steeds pas 2. Ik moet eerlijk bekennen dat ik soms het tanden poetsen ook pardoes vergeet... , heel stom, ik moet het echt deel van mijn ritme maken.
Elora buigt haar hoofdje nu in de gekste manieren. Ze gooit plots haar hoofd naar achter of kijkt me ineens schuin aan. We maken er maar een spelletje van, want zij schijnt het erg lollig te vinden. En als ze iets wil weten zegt ze een soort van: "Nandadoe?"op een vragende manier en houdt ze haar handjes op een "Ik weet het niet" manier in de lucht. Dat ziet er zo eigenwijs uit, dat we er altijd hard om moeten lachen.
Ik schrik als ik me bedenk dat ze volgende week al weer 11 maanden is.... Wat gaat het toch hard. Nog even en dan is de babytijd officieel voorbij.
Het is leuk zo'n klein dametje met haar eigen ideetjes en zoals ik al zei, ik vind dit een leuke fase. Ze kan ineens zo veel en we begrijpen haar ineens zo veel beter. We kunnen ook zo met en om haar lachen. Heel soms mis ik de "baby-fase", want hoe leuk ons kind ook is... ze is geen knuffel kind. Ze heeft het te druk met ondekken. Soms mis ik het dat ze heerlijk bij me op mijn buik lag of in mijn armen. Maar ja... als ik dan weer zie wat we er voor terug hebben gekregen... dan is het ook weer snel over, die heimwee naar de babytijd.
Ze luistert nu zo goed. Er zijn al bepaalde dingen die ze niet eens meer uitprobeert omdat ze weet dat het niet mag. Al moet ik zeggen dat er een aantal dingen (zoals de telefoon) zijn die wel heel erg aantrekkelijk blijven.
Elora wordt letterlijk wild van de telefoon. Als hij overgaat staat of zit ze te springen en begint ze heel enthousiast te babbelen. Dan moeten we zo om haar lachen want het is geen gezicht / gehoor. Maar ze hangt hele verhalen aan me op als ik naar mijn moeder bel in mijn pauze. Volgens mijn moeder houdt ze dan haar handen omhoog (want ze mag niet aan de telefoon komen) en gaat ze met haar hoofd heel dicht bij de telefoon staan en probeert hem af en toe stiekem even te likken.
Het brabbelen gaat ook heel goed. We hebben een paar officiele woorden: "Aai" is een van de favorieten, want alles moet geaaid worden. Dan wordt er ook gewezen naar wat er geaaid moet worden en roept ze hard "Aai" en dan iets lichtelijk onverstaanbaars wat zij wil aaien. De O kan ze nog niet zeggen, dus een aantal Nederlandse woorden "winnen" het van de Engelse. Zo roept ze als ze iets niet wil heel klagelijk: "Nee nee nee". Ja kan ze ook zeggen, mamma en pappa (maar dit doet ze maar zelden en meestal als ze iets van ons wil) en nanna. Opa is: Pa of Ta en de kat Lily is Djidji. En "Die".
Haar eerste losse stapje heeft ze gezet... maar die was niet echt om over naar huis te schrijven want na één stap en een schuivel ging ze snel weer zitten. Het lijkt wel of ze soms vergeet dat ze nog niet los kan lopen en zich dan na de realisatie dat ze het toch niet kan, snel laat vallen.
Als ze honger heeft zegt ze "Yum yum" en dit doet ze heel expleciet met haar tongetje. En gisteren zijn we er achter gekomen dat het niet alleen honger, maar ook dorst betekent.
We zitten echt in een fantastische periode met haar. Ze is zo ontzettend lief en vrolijk en je kan zo met haar lachen. We hadden een babietje op bezoek met haar ouders. En toen de moeder van het kindje: "Er komt een muisje aangelopen" met haar dochtertje deed, ging Elora, die op mijn schoot zat net zo hard mee lachen. Ze vind ook alles leuk.
Ik heb net vernomen dat Elora voor het eerst met mijn moeder mee naar de bioscoop is gegaan (ik heb nog niet gehoord hoe het was) Stiekem ben ik een beetje jaloers, want ik had altijd gedacht dat ze met ons voor het eerst naar de bios zou gaan. Maar niet nu, want ik vind haar nog een beetje klein. Maar als ze een jaar of 2 a 3 is ofzo... ligt eraan wat voor een kind ze is. We zijn wel wat makkelijker geworden met tv kijken al is het nog steeds geen dagelijks iets voor Elora. Maar als er iets leuks is mag ze wel kijken en ik merk dat ze er toch weer wat meer in geïnteresseerd is. Een maand geleden keek ze haast niet naar de tv om.
Elora initieert nu zelf liedjes en spelletjes door handgebaren te maken. Ze kan al 4 gebaren bij klap eens in je handjes (klappen, op je boze bolletje, handjes in de hoogte en zo varen de scheepjes voorbij) Wij herkennen ook duidelijk welk liedje ze wil doen. Zo weet ze handje klap (of patty cake in ons geval) itsy bitsy spider, the wheels on the bus, klap eens in je handjes, in de maneschijn (maar daar kent ze alleen maar de maneschijn en de schoenepoetser)
Het lukt haar ook al om een aantal plaatjes aan te wijzen. Ik merk dat ze ronde dingen makkelijker vindt om te herkennen dan andere vormen. Als er op een plaatje een zon een bal en een kast staan, weet ze de zon en de bal alletwee op commando aan te wijzen... maar de kast dus niet. We zijn ook bezig met de ringen om de paal te doen. Ik weet niet wat ik hier van moet vinden, het lijkt wel of ze het kan maar het niet wil. Als ze de ring om de paal heeft gedaan en ik prijs haar, rukt ze het ding er af en geeft ze het een gooi. Alsof ik er niets van mag zeggen. Ze wil het ook liever uit elkaar halen dan in elkaar zetten en ik krijg het niet voor elkaar om haar er meerderen achter elkaar op elkaar te stapelen, want de onderste moet er dus eerst weer af voor de volgende er op mag.
Een van de dingen waar ze heel traag mee is, is met tanden krijgen. Ze heeft er nog steeds pas 2. Ik moet eerlijk bekennen dat ik soms het tanden poetsen ook pardoes vergeet... , heel stom, ik moet het echt deel van mijn ritme maken.
Elora buigt haar hoofdje nu in de gekste manieren. Ze gooit plots haar hoofd naar achter of kijkt me ineens schuin aan. We maken er maar een spelletje van, want zij schijnt het erg lollig te vinden. En als ze iets wil weten zegt ze een soort van: "Nandadoe?"op een vragende manier en houdt ze haar handjes op een "Ik weet het niet" manier in de lucht. Dat ziet er zo eigenwijs uit, dat we er altijd hard om moeten lachen.
Ik schrik als ik me bedenk dat ze volgende week al weer 11 maanden is.... Wat gaat het toch hard. Nog even en dan is de babytijd officieel voorbij.
Het is leuk zo'n klein dametje met haar eigen ideetjes en zoals ik al zei, ik vind dit een leuke fase. Ze kan ineens zo veel en we begrijpen haar ineens zo veel beter. We kunnen ook zo met en om haar lachen. Heel soms mis ik de "baby-fase", want hoe leuk ons kind ook is... ze is geen knuffel kind. Ze heeft het te druk met ondekken. Soms mis ik het dat ze heerlijk bij me op mijn buik lag of in mijn armen. Maar ja... als ik dan weer zie wat we er voor terug hebben gekregen... dan is het ook weer snel over, die heimwee naar de babytijd.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "verliefd op eigen kind" 14-01-2008 @ 13:23
Ik houd altijd van Elora, maar soms ben ik gewoon een beetje verliefd op haar en ik merk dat dat steeds vaker is de laatste tijd. Ze is ook zo'n leuk kind.
Nu heeft ze wel haar streken hoor, want madamme slaat er gewoon op los als iets haar niet zint... en al doet ze dit dan niet (altijd) hard, toch is het iets wat we haar graag willen afleren.
De verandering tussen baby Elora en bijna dreumes Elora is zo groot. Ze is al zo wijs en kan al zo veel. Ze roept nu al echt om mamma en pappa al is het nog niet met grote regelmaat. Sowieso loopt het leren van dingen heel anders dan ik me had voorgesteld.
Ik dacht altijd dat ze plots mamma zou zeggen. Maar zo werkt het niet. Ze leert eerst de klanken en dan krijgen die klanken steeds meer een doel. Plots wordt het woordje mamma ineens doelbewust gebruikt en dat zal alleen nog maar versterken.
Zelfs al is Elora nu in haar ondeugende fase, ben ik helemaal in de zevende hemel met haar. Ze kan zo geweldig zelf spelen en geeft aan welke spelletjes ze met ons wil doen. Zij kiest ervoor of ze kiekeboe wil spelen of dat ze itsy bitsy spider wilt doen. Wij hoeven alleen maar op te letten en spelen vol enthousiasme mee met haar.
Ook honger kan ze aangeven. Dan wel niet met de gebaren taal die ik een beetje halfhartig probeerde aan te leren, maar door gewoon heel hard: YUM YUM YUM, te roepen. En het werkt, want wij begrijpen haar... HOERA COMMUNICATIE.
Het is zo bijzonder om te zien wat ze allemaal kan!! En hoe ouder ze wordt hoe leuker ze lijkt te worden.
Al moet ik eerlijk zeggen dat ik soms best heimwee naar die lome baby heb ;)
Laatst hadden we bezoek van kennissen van de "Pufclub" met hun kleine schatje Norah. Wat was het weer heerlijk om zo'n lieve rustige baby te zien. Zo'n kleintje die je nog de hele dag op schoot kan houden, goh, dat had toch ook wel wat. Want die kleine van ons blijft geen 2 seconden stil zitten. Die wil maar klimmen en lopen en kruipen.
Toch waren we ook trots op ons kleine meisje. Wat ons trouwens op viel is dat ze weer niet eenkennig deed... dus OF ze is er overheen aan het komen... OF ze heeft idd geen problemen met mensen met kinderen. Ze was weer zo koddig. Het schattigste vond ik toen Patricia (de moeder van Norah) met Norah "er komt een muisje aangelopen" aan het spelen was en toen Norah heel hard er om moest lachen ging Elora meelachen. Dat was zooooo schattig. Twee van die lachende kindjes.
Nu heeft ze wel haar streken hoor, want madamme slaat er gewoon op los als iets haar niet zint... en al doet ze dit dan niet (altijd) hard, toch is het iets wat we haar graag willen afleren.
De verandering tussen baby Elora en bijna dreumes Elora is zo groot. Ze is al zo wijs en kan al zo veel. Ze roept nu al echt om mamma en pappa al is het nog niet met grote regelmaat. Sowieso loopt het leren van dingen heel anders dan ik me had voorgesteld.
Ik dacht altijd dat ze plots mamma zou zeggen. Maar zo werkt het niet. Ze leert eerst de klanken en dan krijgen die klanken steeds meer een doel. Plots wordt het woordje mamma ineens doelbewust gebruikt en dat zal alleen nog maar versterken.
Zelfs al is Elora nu in haar ondeugende fase, ben ik helemaal in de zevende hemel met haar. Ze kan zo geweldig zelf spelen en geeft aan welke spelletjes ze met ons wil doen. Zij kiest ervoor of ze kiekeboe wil spelen of dat ze itsy bitsy spider wilt doen. Wij hoeven alleen maar op te letten en spelen vol enthousiasme mee met haar.
Ook honger kan ze aangeven. Dan wel niet met de gebaren taal die ik een beetje halfhartig probeerde aan te leren, maar door gewoon heel hard: YUM YUM YUM, te roepen. En het werkt, want wij begrijpen haar... HOERA COMMUNICATIE.
Het is zo bijzonder om te zien wat ze allemaal kan!! En hoe ouder ze wordt hoe leuker ze lijkt te worden.
Al moet ik eerlijk zeggen dat ik soms best heimwee naar die lome baby heb ;)
Laatst hadden we bezoek van kennissen van de "Pufclub" met hun kleine schatje Norah. Wat was het weer heerlijk om zo'n lieve rustige baby te zien. Zo'n kleintje die je nog de hele dag op schoot kan houden, goh, dat had toch ook wel wat. Want die kleine van ons blijft geen 2 seconden stil zitten. Die wil maar klimmen en lopen en kruipen.
Toch waren we ook trots op ons kleine meisje. Wat ons trouwens op viel is dat ze weer niet eenkennig deed... dus OF ze is er overheen aan het komen... OF ze heeft idd geen problemen met mensen met kinderen. Ze was weer zo koddig. Het schattigste vond ik toen Patricia (de moeder van Norah) met Norah "er komt een muisje aangelopen" aan het spelen was en toen Norah heel hard er om moest lachen ging Elora meelachen. Dat was zooooo schattig. Twee van die lachende kindjes.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Het nieuwe jaar" 12-01-2008 @ 13:15
Tja, een tijdje geen update geweest want onze computer heeft het begeven en het onderdeel wat toe gestuurd moet worden om hem weer te maken laat op zich wachten. Momenteel zit ik op Daan zijn laptop te tikken en even dacht ik dat ik daar geen toegang had tot de site, maar ik heb hem toch gevonden (ergens tussen zeeën van oude mailtjes in mijn prullenbak)
We zijn al weer 12 dagen in het nieuwe jaar en ik blijf me verbazen over hoe groot mijn dochter toch wordt.
Even een kleine blik terug in de tijd, zo'n dertien dagen geleden toen we nog aanstalte maakten om 2008 te begroeten. Een beetje zwijmelend dacht ik terug aan oud en nieuw 2006-2007 waar ik met een dikke toeter gezellig zat te "skip-bo'en" met Daan, mijn ouders en neefje en nichtje. Dat ik voor het eerst geluk had met een spelletje en Elora spontaan als mijn gelukskindje betitelde. En dat is ze echt!
Elora vond het wel spannend allemaal, maar toch was ze erg moe. We hebben haar op tijd in bed gelegd terwijl wij nog een spelletje deden. Om 23:30 hebben we haar er uit gevist voor de nachtfles en mocht ze van het vuurwerk genieten. In het begin keek ze nogal vreemd op van al dat lawaai en de lichtjes, maar na een tijdje kreeg ze toch wel praatjes. Toen ze na het vuurwerk aan de oliebollen en appelflappen mocht zitten, was het feest compleet.
Ik denk dat Elora haar eerste oud en nieuw zeker een geslaagd feestje was en ik kijk uit naar wat 2008 ons allemaal gaat brengen!
We zijn al weer 12 dagen in het nieuwe jaar en ik blijf me verbazen over hoe groot mijn dochter toch wordt.
Even een kleine blik terug in de tijd, zo'n dertien dagen geleden toen we nog aanstalte maakten om 2008 te begroeten. Een beetje zwijmelend dacht ik terug aan oud en nieuw 2006-2007 waar ik met een dikke toeter gezellig zat te "skip-bo'en" met Daan, mijn ouders en neefje en nichtje. Dat ik voor het eerst geluk had met een spelletje en Elora spontaan als mijn gelukskindje betitelde. En dat is ze echt!
Elora vond het wel spannend allemaal, maar toch was ze erg moe. We hebben haar op tijd in bed gelegd terwijl wij nog een spelletje deden. Om 23:30 hebben we haar er uit gevist voor de nachtfles en mocht ze van het vuurwerk genieten. In het begin keek ze nogal vreemd op van al dat lawaai en de lichtjes, maar na een tijdje kreeg ze toch wel praatjes. Toen ze na het vuurwerk aan de oliebollen en appelflappen mocht zitten, was het feest compleet.
Ik denk dat Elora haar eerste oud en nieuw zeker een geslaagd feestje was en ik kijk uit naar wat 2008 ons allemaal gaat brengen!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Wonderkind" 28-12-2007 @ 16:55
Iedere ouder vindt het leuk als ze een compliment krijgen over hun kind. Ik ben eigenlijk helemaal geen competatief mens en had nooit gedacht dat ik het leuk zou vinden als ik hoorde dat mijn kind "snel" zou zijn voor haar leeftijd. Ieder kind heeft zijn eigen waardes en waar de één "dit" heel goed kan, kan de ander "dat". Maar stiekem was mijn moeder ego erg gestreeld toen ik van de mevrouw van het consultatie bureau te horen kreeg dat mijn kind wel heel erg snel was, niet alleen fysiek maar ook verbaal.
Het is echt niet dat Elora van mij de beste hoeft te zijn... dat is ze voor mij toch al, dus daar is geen competitie ofzo... maar eerlijk is eerlijk, het voelt goed als mensen jouw kind knap, lief, leuk, slim of snel vinden.
Ik baal bijvoorbeeld als Elora helemaal dichtslaat als er vreemden om haar heen zijn. Er zit iets in me dat graag met anderen het genot van "hoe leuk mijn dochter is" wil delen ;)
Niet dat ik er druk op leg, als ze niet wil lachen... tja jammer dan, thuis doet ze het wel en met bekenden ook, maar toch vind ik het jammer.
Heerlijk was het om te horen dat ons gupje het goed deed. Dat ze gezond was, netjes op het lijntje met lengte en gewicht en dat ze erg knap was in wat ze allemaal kon. Ik moest me echt inhouden om niet op te gaan scheppen.
Het zullen wel moeder hormonen zijn ofzo, ik had nooit verwacht dat ik dat gevoel zou hebben. Dat ik wilde gaan opnoemen wat mijn kind allemaal al kan.
En toch is het ergens ook leuk, mijn moeder heeft in een van mijn fotoboeken een lijstje geschreven van dingetjes die ik al kon, en het is leuk om later terug te kijken op welke leeftijd je wat deed.
Dus nu als trotse moeder neem ik dat recht ook even op me en ga ik een kleine opsomming maken van alle dingetjes die mijn kleine "wonderkind" nu allemaal doet en uitspookt.
Om te beginnen begint ze ons na te praten. Ze zegt "mamma" en "pappa" als wij het voorzeggen, maar nog niet echt bewust als woorden. Verder roept ze "Nanna" en "Iji (lilly)", voor Opa heeft ze ook een aparte klank, maar het lijkt niet op het woord Opa.
Ze roept als ze iets niet wil "Neeneenee" en zegt dingen als "die" en "dieze (deze)". Ze roept mensen die niet in de kamer zijn maar die ze hoort. Dan hoor je haar duidelijk roepen. Maar als ze iets spannend vindt, dan fluistert ze. Ook heeft ze een heleboel stemmetjes. Ze heeft bijvoorbeeld een soort heksenstemmetje. Annemarie dacht dat ze boos was, maar wij horen het verschil, zo praat ze soms gewoon. Maar ze heeft ook een heel lief stemmetje, een melige stem als je merkt dat ze wil keten en een boze stem.
Het alleen gaan zitten is allang geen nieuws meer en ook het staan vinden we niet meer bijzonder. Tegenwoordig is het "lopen" helemaal je van het. Wel met ondersteuning nog, maar ze waggelt als een oud dametje de hele kamer door aan haar loop karretje. Het werkt het beste als ze hem aan de zijkant vasthoudt aan het stuur en de hendel aan de achter kant, maar ze kan er zelfs achter lopen. Dan gaat ze soms even door de hurken om op de knopjes te drukken voor een muziekje.
Ze wil je de hele dag aaien. Dit vertelt ze ook door hard: "aai" te roepen. Soms doet ze je dan erg pijn, maar soms is ze ook heel lief en teder.
Ze kan al een behoorlijk tijdje los staan op dit moment. Zelfs op het bed op het matras, wat ik best moeilijk vind. Ze kruipt als een speer onder stoelen en tafels door en weet wanneer ze nog lager moet kruipen.
Als we met de Ark van Noah (little people) spelen, krijg ik haar af en toe zo gek om de dieren in de ark te gooien. Maar meestal haalt ze ze er liever uit. Net als alle knuffels van de bank af gehaald moeten worden.
Ze haalt zelf speelgoed uit haar box met ijselijk geduld (sommige dingen zijn gewoon te groot om tussen de spijlen door te passen) En ze speelt kiekeboe achter boekjes en kleding met ons.
Naast klap eens in je handjes, patty-cake en the wheels on the bus heeft ze nu een nieuw handgebaar voor een liedje: itsy bitsy spider. Dan steekt ze twee wijsvingertjes uit en die doet ze dan om de beurt op elkaar.
Ze kan heel lang zelf lief spelen met haar speelgoed. Het liefst met de little people of haar loopauto. Vaak zit ze nu onder de kerstboom te spelen en hoor ik allemaal verschillende "stemmetjes" die ze aan het maken is.
Ze reageert op dingen als: "Not in your mouth" en meestal gehoorzaamd ze die ook. Op allerlei soorten muziek gaat ze "dansen" en ze zingt soms zelfs mee.
Elora is ons zonneschijntje en ons korreltje geluk. Iedere dag is een nieuwe uitdaging en we worden zo vrolijk van haar. Of ze nou een wonderkind is vergeleken bij andere kinderen... dat maakt me niet uit... het gaat er om dat ze voor ONS een wonderkind is!!
Het is echt niet dat Elora van mij de beste hoeft te zijn... dat is ze voor mij toch al, dus daar is geen competitie ofzo... maar eerlijk is eerlijk, het voelt goed als mensen jouw kind knap, lief, leuk, slim of snel vinden.
Ik baal bijvoorbeeld als Elora helemaal dichtslaat als er vreemden om haar heen zijn. Er zit iets in me dat graag met anderen het genot van "hoe leuk mijn dochter is" wil delen ;)
Niet dat ik er druk op leg, als ze niet wil lachen... tja jammer dan, thuis doet ze het wel en met bekenden ook, maar toch vind ik het jammer.
Heerlijk was het om te horen dat ons gupje het goed deed. Dat ze gezond was, netjes op het lijntje met lengte en gewicht en dat ze erg knap was in wat ze allemaal kon. Ik moest me echt inhouden om niet op te gaan scheppen.
Het zullen wel moeder hormonen zijn ofzo, ik had nooit verwacht dat ik dat gevoel zou hebben. Dat ik wilde gaan opnoemen wat mijn kind allemaal al kan.
En toch is het ergens ook leuk, mijn moeder heeft in een van mijn fotoboeken een lijstje geschreven van dingetjes die ik al kon, en het is leuk om later terug te kijken op welke leeftijd je wat deed.
Dus nu als trotse moeder neem ik dat recht ook even op me en ga ik een kleine opsomming maken van alle dingetjes die mijn kleine "wonderkind" nu allemaal doet en uitspookt.
Om te beginnen begint ze ons na te praten. Ze zegt "mamma" en "pappa" als wij het voorzeggen, maar nog niet echt bewust als woorden. Verder roept ze "Nanna" en "Iji (lilly)", voor Opa heeft ze ook een aparte klank, maar het lijkt niet op het woord Opa.
Ze roept als ze iets niet wil "Neeneenee" en zegt dingen als "die" en "dieze (deze)". Ze roept mensen die niet in de kamer zijn maar die ze hoort. Dan hoor je haar duidelijk roepen. Maar als ze iets spannend vindt, dan fluistert ze. Ook heeft ze een heleboel stemmetjes. Ze heeft bijvoorbeeld een soort heksenstemmetje. Annemarie dacht dat ze boos was, maar wij horen het verschil, zo praat ze soms gewoon. Maar ze heeft ook een heel lief stemmetje, een melige stem als je merkt dat ze wil keten en een boze stem.
Het alleen gaan zitten is allang geen nieuws meer en ook het staan vinden we niet meer bijzonder. Tegenwoordig is het "lopen" helemaal je van het. Wel met ondersteuning nog, maar ze waggelt als een oud dametje de hele kamer door aan haar loop karretje. Het werkt het beste als ze hem aan de zijkant vasthoudt aan het stuur en de hendel aan de achter kant, maar ze kan er zelfs achter lopen. Dan gaat ze soms even door de hurken om op de knopjes te drukken voor een muziekje.
Ze wil je de hele dag aaien. Dit vertelt ze ook door hard: "aai" te roepen. Soms doet ze je dan erg pijn, maar soms is ze ook heel lief en teder.
Ze kan al een behoorlijk tijdje los staan op dit moment. Zelfs op het bed op het matras, wat ik best moeilijk vind. Ze kruipt als een speer onder stoelen en tafels door en weet wanneer ze nog lager moet kruipen.
Als we met de Ark van Noah (little people) spelen, krijg ik haar af en toe zo gek om de dieren in de ark te gooien. Maar meestal haalt ze ze er liever uit. Net als alle knuffels van de bank af gehaald moeten worden.
Ze haalt zelf speelgoed uit haar box met ijselijk geduld (sommige dingen zijn gewoon te groot om tussen de spijlen door te passen) En ze speelt kiekeboe achter boekjes en kleding met ons.
Naast klap eens in je handjes, patty-cake en the wheels on the bus heeft ze nu een nieuw handgebaar voor een liedje: itsy bitsy spider. Dan steekt ze twee wijsvingertjes uit en die doet ze dan om de beurt op elkaar.
Ze kan heel lang zelf lief spelen met haar speelgoed. Het liefst met de little people of haar loopauto. Vaak zit ze nu onder de kerstboom te spelen en hoor ik allemaal verschillende "stemmetjes" die ze aan het maken is.
Ze reageert op dingen als: "Not in your mouth" en meestal gehoorzaamd ze die ook. Op allerlei soorten muziek gaat ze "dansen" en ze zingt soms zelfs mee.
Elora is ons zonneschijntje en ons korreltje geluk. Iedere dag is een nieuwe uitdaging en we worden zo vrolijk van haar. Of ze nou een wonderkind is vergeleken bij andere kinderen... dat maakt me niet uit... het gaat er om dat ze voor ONS een wonderkind is!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Stille nacht, heilige nacht" 28-12-2007 @ 16:36
Eindelijk, 2 dagen na kerst, heb ik even tijd om de gebeurtenissen van de laatste tijd in mijn dagboek te zetten.
Kerst was fantastisch. Ik kan met recht zeggen dat het mijn leukste kerst ooit was. Niet dat we zulke bijzondere dingen hebben gedaan, normaal doen we toch wel apartere dingen, zoals naar het theater gaan en naar luxe restaurants (al is het Kurhaus natuurlijk ook best fancy) Maar, al is het een cliché, het feit dat Elora er dit jaar bij was, maakte gewoon het hele verschil.
Op kerstavond hadden we familie bezoek. Mijn zus en jonge broertje waren op visite en mijn zus had haar kleindochter bij zich, dus dat was erg leuk. Het was gezellig met twee babies in huis, al vond ik Elora erg stilletjes en serieus die avond. Iets wat ik niet van haar gewend ben.
Pas toen mijn vader en moeder binnen kwamen leefde Elora helemaal op. Plots was ze weer haar vrolijke persoontje. Iets te vrolijk want ze kukelde terwijl ze aan het wandelen was precies over haar wagentje en maakte zo'n smakker dar ze de volgende dag nog een dikke lip had.
1e kerstdag was een dag voor het gezin. Het was zo gezellig. Daan en ik hebben lekker gekookt en we hadden een 6 gangen menu als resultaat. Elora vond alles lekker wat we haar voorschotelde. Zelfs coquille vond ze om te smullen. Ik schrok later toen ik las dat je beter nog geen schelpdieren kan geven, maar ja... nu weten we in ieder geval dat ze niet allergisch is.
Het was gezellig en Elora is een klein feestbeest die de hele avond heeft gezongen en gelachen. Aan het eind van de avond besloten Daan en ik, dat omdat het kerst was, Elora wel een toetje mocht. Dit was de eerste keer dat we haar echt een eigen toetje gaven en ze wist niet wat haar overkwam. Haar ogen waren zo rond als schoteltjes en haar mond stond wagenwijd open om meer hapjes te ontvangen.
2e kerstdag zijn we met de hele familie (Mijn ouders, Jaap, May-Britt, Junior en Annemarie) naar het Kurhaus geweest. Elora had bijna niet geslapen en ze was wakker geworden door de spelende kinderen, dus ik was bang dat ze misschien chaggerijnig zou zijn. Één maal ging het ook even mis, want ik was haar kinder bestek vergeten en het arme schaap stak haar te grote vork dus bijna in haar oog. Dat was wel even brullen dus. Maar gelukkig is ons kindje altijd snel weer getroost.
Ik moest even slikken toen ik de kinderstoel van het Kurhaus zag. We zijn geloof ik vervloekt met kinderstoelen, want die in Egypte waren ook al 3x niets. Dit was niet eens een stoel maar een soort trapje met riempjes die aan de stoel zelf werd vastgemaakt. Dus Elora zat binnen de korste keren helemaal onderuit gezakt.
Verder was het heel gezellig en Elora heeft zitten genieten van het eten. De kip die ze van Juniors kindermenu kreeg vond ze niet bijzonder, maar de zalm van mijn menu vond ze echt heerlijk. En toen ze ook nog een toetje kreeg... toen kon haar lol helemaal op.
Ze was weer zo lief en gezellig, dat zelfs Jaap en Annemarie er wat van zeiden. En wij waren natuurlijk apentrots op ons kleine meisje. Het is zo gezellig met haar erbij.
Kerst krijgt ook een hele andere sfeer als je ouder bent. Ik verheug me nu al op volgend jaar, als ze wat groter is. Ze mag dan soms best ondeugend zijn, maar op dagen zoals deze realiseer ik me hoe we het hebben getroffen met ons kleine meisje. En ik hoop dat onze opvoeding daar toch ook wel een beetje mee te maken heeft!
Kerst was fantastisch. Ik kan met recht zeggen dat het mijn leukste kerst ooit was. Niet dat we zulke bijzondere dingen hebben gedaan, normaal doen we toch wel apartere dingen, zoals naar het theater gaan en naar luxe restaurants (al is het Kurhaus natuurlijk ook best fancy) Maar, al is het een cliché, het feit dat Elora er dit jaar bij was, maakte gewoon het hele verschil.
Op kerstavond hadden we familie bezoek. Mijn zus en jonge broertje waren op visite en mijn zus had haar kleindochter bij zich, dus dat was erg leuk. Het was gezellig met twee babies in huis, al vond ik Elora erg stilletjes en serieus die avond. Iets wat ik niet van haar gewend ben.
Pas toen mijn vader en moeder binnen kwamen leefde Elora helemaal op. Plots was ze weer haar vrolijke persoontje. Iets te vrolijk want ze kukelde terwijl ze aan het wandelen was precies over haar wagentje en maakte zo'n smakker dar ze de volgende dag nog een dikke lip had.
1e kerstdag was een dag voor het gezin. Het was zo gezellig. Daan en ik hebben lekker gekookt en we hadden een 6 gangen menu als resultaat. Elora vond alles lekker wat we haar voorschotelde. Zelfs coquille vond ze om te smullen. Ik schrok later toen ik las dat je beter nog geen schelpdieren kan geven, maar ja... nu weten we in ieder geval dat ze niet allergisch is.
Het was gezellig en Elora is een klein feestbeest die de hele avond heeft gezongen en gelachen. Aan het eind van de avond besloten Daan en ik, dat omdat het kerst was, Elora wel een toetje mocht. Dit was de eerste keer dat we haar echt een eigen toetje gaven en ze wist niet wat haar overkwam. Haar ogen waren zo rond als schoteltjes en haar mond stond wagenwijd open om meer hapjes te ontvangen.
2e kerstdag zijn we met de hele familie (Mijn ouders, Jaap, May-Britt, Junior en Annemarie) naar het Kurhaus geweest. Elora had bijna niet geslapen en ze was wakker geworden door de spelende kinderen, dus ik was bang dat ze misschien chaggerijnig zou zijn. Één maal ging het ook even mis, want ik was haar kinder bestek vergeten en het arme schaap stak haar te grote vork dus bijna in haar oog. Dat was wel even brullen dus. Maar gelukkig is ons kindje altijd snel weer getroost.
Ik moest even slikken toen ik de kinderstoel van het Kurhaus zag. We zijn geloof ik vervloekt met kinderstoelen, want die in Egypte waren ook al 3x niets. Dit was niet eens een stoel maar een soort trapje met riempjes die aan de stoel zelf werd vastgemaakt. Dus Elora zat binnen de korste keren helemaal onderuit gezakt.
Verder was het heel gezellig en Elora heeft zitten genieten van het eten. De kip die ze van Juniors kindermenu kreeg vond ze niet bijzonder, maar de zalm van mijn menu vond ze echt heerlijk. En toen ze ook nog een toetje kreeg... toen kon haar lol helemaal op.
Ze was weer zo lief en gezellig, dat zelfs Jaap en Annemarie er wat van zeiden. En wij waren natuurlijk apentrots op ons kleine meisje. Het is zo gezellig met haar erbij.
Kerst krijgt ook een hele andere sfeer als je ouder bent. Ik verheug me nu al op volgend jaar, als ze wat groter is. Ze mag dan soms best ondeugend zijn, maar op dagen zoals deze realiseer ik me hoe we het hebben getroffen met ons kleine meisje. En ik hoop dat onze opvoeding daar toch ook wel een beetje mee te maken heeft!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten