- "23 februari 2007, 1 maand oud" 25-03-2007 @ 16:45
Hoera, Elora's vermaanddag vandaag en we hebben nogal wat op de planning staan. Mijn moeder komt rond een uur of 12 om ons op te halen. Het plan is dat we met Junior naar de zwemles gaan, maar dat gaat niet door. Juniortje is verkouden. Eigenlijk komt het stiekem wel goed uit want we moeten nog even wat boodschappen doen.
Bij de Ven komen we er niet met Elora in. Ik snap niet helemaal waarom, maar kinderen onder de 6 mogen er niet binnen. Iets over stellingen ofzo... dat mompelde de mevrouw achter de toonbank. Ik vind het onzin, Elora kan nog niet eens iets grijpen en ligt in de maxicosi in het wagentje... niet de grootste bedreiging voor stellingen dus.
De mevrouw biedt aan dat Elora wel even bij haar mag blijven... maar dat zie ik dus ECHT NIET zitten!! Ik vind het al moeilijk om mijn kind bij een bekende achter te laten, laat staan een vreemde.
We gaan met mijn moeder naar Leidschendam, het hele boodschappen doen valt een beetje in het water. We kopen nog wat hydrofiel luiers bij de hema, waar op staat dat er 6 in zitten (maar wat er later maar 5 blijken te zijn... grom) en gaan dan heerlijk lunchen bij La Place. Heel gezellig. We hebben geen wagentje of draagdoek bij ons, dus Elora wordt lekker onder mijn jas meegesleept. Ook laat ik mijn foto's uitprinten bij de Hema. Mijn moeder vindt dat ik veel te veel foto's wil, maar ik kan er niets aan doen. Mijn kind is me nu al zo kostbaar. Ik ben zo'n belachelijke moeder geworden waarvan ik zelf zei dat ik dat nooit zou zijn.
Dan ga ik met mijn moeder mee naar Scheveningen. Daar komt Daan me tegemoet. Daan en ik gaan voor het eerst in 2 maanden samen naar de film. Voor het eerst sinds Elora geboren is, ben ik zonder haar. Kan ik niet even snel naar haar toe lopen om te kijken of ze het echt nog wel doet. En dit voor de persoon die douchen al moeilijk vind omdat ze dan haar kind niet ziet.
Ik voel me net een karikatuur van mezelf en dwing me om me hier overheen te zetten. Ik mag niet bellen naar mijn moeder als we in de Burgerking een whopper zitten weg te duwen. Ik eet ook stiekem een beetje met lange tanden en staar zwijmelend naar het fotootje op mijn telefoon. Wat is er met mij gebeurd? Wie is dit rare melodramatische mens?
Toch verzet ik me tegen de drama en hebben Daan en ik een leuke avond. Ik moet leren loslaten dus we spreken af het snel weer te doen. En halverwege de film lukt het me ook om een beetje los te laten. Ik voel me vreemd, bijna net hoe ik me voelde voor ik moeder was. Maar toch anders... want ik ben nu verliefd en moet telkens aan Elora denken.
De film die we kijken is 300 en ik geniet er echt wel van. Daan en ik grappen dat we net Waldorf en Stetler (de oude mannetjes van de muppets) zijn. Het geluid van de film is mij veel te hard en er zitten ineens heel veel mensen om me heen. Het is weer even wennen, de realiteit. Maar toch heeft het zijn charme. Plus dat het belangrijk is dat Daan en ik weer even tijd voor elkaar maken. Dat valt toch een beetje in het niet met zo'n kleintje om je heen.
Als we Elora ophalen blijven we nog even plakken bij mijn moeder. Tot mijn teleurstelling ligt mijn spruitje te slapen en kan ik haar niet eens intens knuffelen. Even geduld en ik kijk met Daan Lost.
Mijn moeder vertelt dat Elora de boel heeft onder gepoept. Heel fijn natuurlijk. We krijgen netjes een dichtgeknoopt tasje met de besmeurde kleertjes mee, en een tasje met de schone kleertjes. Maar goed dat ik ALTIJD een extra pakje bij me heb, ik ken mijn kleine poepert.
We hebben ook een nieuw speeltje (krijgen er nog veel meer van mijn moeder) dat in de smaak van Elora valt. Het een soort wantje waar een Ernie (van Bert en Ernie) op staat met een soort belletje erin. Elora kijkt er vol verwondering naar als we hem om haar handje doen. En slaat zichzelf vervolgens gefascineerd op haar eigen hoofd. Heel spannend allemaal.
Dan is het weer tijd om naar huis te gaan. Het is immers al laat aan het worden en mamma en pappa bedtijd.
Bij de Ven komen we er niet met Elora in. Ik snap niet helemaal waarom, maar kinderen onder de 6 mogen er niet binnen. Iets over stellingen ofzo... dat mompelde de mevrouw achter de toonbank. Ik vind het onzin, Elora kan nog niet eens iets grijpen en ligt in de maxicosi in het wagentje... niet de grootste bedreiging voor stellingen dus.
De mevrouw biedt aan dat Elora wel even bij haar mag blijven... maar dat zie ik dus ECHT NIET zitten!! Ik vind het al moeilijk om mijn kind bij een bekende achter te laten, laat staan een vreemde.
We gaan met mijn moeder naar Leidschendam, het hele boodschappen doen valt een beetje in het water. We kopen nog wat hydrofiel luiers bij de hema, waar op staat dat er 6 in zitten (maar wat er later maar 5 blijken te zijn... grom) en gaan dan heerlijk lunchen bij La Place. Heel gezellig. We hebben geen wagentje of draagdoek bij ons, dus Elora wordt lekker onder mijn jas meegesleept. Ook laat ik mijn foto's uitprinten bij de Hema. Mijn moeder vindt dat ik veel te veel foto's wil, maar ik kan er niets aan doen. Mijn kind is me nu al zo kostbaar. Ik ben zo'n belachelijke moeder geworden waarvan ik zelf zei dat ik dat nooit zou zijn.
Dan ga ik met mijn moeder mee naar Scheveningen. Daar komt Daan me tegemoet. Daan en ik gaan voor het eerst in 2 maanden samen naar de film. Voor het eerst sinds Elora geboren is, ben ik zonder haar. Kan ik niet even snel naar haar toe lopen om te kijken of ze het echt nog wel doet. En dit voor de persoon die douchen al moeilijk vind omdat ze dan haar kind niet ziet.
Ik voel me net een karikatuur van mezelf en dwing me om me hier overheen te zetten. Ik mag niet bellen naar mijn moeder als we in de Burgerking een whopper zitten weg te duwen. Ik eet ook stiekem een beetje met lange tanden en staar zwijmelend naar het fotootje op mijn telefoon. Wat is er met mij gebeurd? Wie is dit rare melodramatische mens?
Toch verzet ik me tegen de drama en hebben Daan en ik een leuke avond. Ik moet leren loslaten dus we spreken af het snel weer te doen. En halverwege de film lukt het me ook om een beetje los te laten. Ik voel me vreemd, bijna net hoe ik me voelde voor ik moeder was. Maar toch anders... want ik ben nu verliefd en moet telkens aan Elora denken.
De film die we kijken is 300 en ik geniet er echt wel van. Daan en ik grappen dat we net Waldorf en Stetler (de oude mannetjes van de muppets) zijn. Het geluid van de film is mij veel te hard en er zitten ineens heel veel mensen om me heen. Het is weer even wennen, de realiteit. Maar toch heeft het zijn charme. Plus dat het belangrijk is dat Daan en ik weer even tijd voor elkaar maken. Dat valt toch een beetje in het niet met zo'n kleintje om je heen.
Als we Elora ophalen blijven we nog even plakken bij mijn moeder. Tot mijn teleurstelling ligt mijn spruitje te slapen en kan ik haar niet eens intens knuffelen. Even geduld en ik kijk met Daan Lost.
Mijn moeder vertelt dat Elora de boel heeft onder gepoept. Heel fijn natuurlijk. We krijgen netjes een dichtgeknoopt tasje met de besmeurde kleertjes mee, en een tasje met de schone kleertjes. Maar goed dat ik ALTIJD een extra pakje bij me heb, ik ken mijn kleine poepert.
We hebben ook een nieuw speeltje (krijgen er nog veel meer van mijn moeder) dat in de smaak van Elora valt. Het een soort wantje waar een Ernie (van Bert en Ernie) op staat met een soort belletje erin. Elora kijkt er vol verwondering naar als we hem om haar handje doen. En slaat zichzelf vervolgens gefascineerd op haar eigen hoofd. Heel spannend allemaal.
Dan is het weer tijd om naar huis te gaan. Het is immers al laat aan het worden en mamma en pappa bedtijd.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "nog een goede nacht" 22-03-2007 @ 10:55
Verbaast werd ik vannacht om 4:25 wakker. Het was voor het eerst dat Elora geluidjes lag te maken. Ik had al vanaf 22:45 geslapen en voelde me topfit.
Toen ik haar aan de borst legde maakte ze me voor de zoveelste keer aan het lachen. Mijn kindje is net een hondsdolle versie van Stevie wonder. Ze heeft de zoekreflexen van haar moeder (niet aanwezig dus) en hapt telkens mis. Ik moet haar altijd heel erg helpen. Als het dan niet lukt gaat ze lichterlijk aggressief en gefrustreed om zich heen happend. Dit doet ze al grommend en soms vraag ik me af of we niet stiekem een klein weerwolfje op de wereld hebben gezet. Het dons op haar oortjes bevestigt dit alleen maar.
Ik dacht even dat ons kindje langer door zou slapen... maar ik schijn dat mis te hebben gehad. Ik hoorde dit toen ik een oververmoeide Daan aan de telefoon had. We hebben de nachtvoedingen anders ingedeeld, want ik ging er een beetje aan onderdoor. Daan doet nu de late avond en de ochtend en ik doe de nacht shift.
maar nu hoorde ik dat Elora pas om 2:00 haar late avond voeding had gehad (oh dear) en dat die arme Daan aan het hannessen was geweest. De arme schat en dat alles om mij te laten slapen. Vanavond doen we het toch maar weer anders.
Toen ik haar aan de borst legde maakte ze me voor de zoveelste keer aan het lachen. Mijn kindje is net een hondsdolle versie van Stevie wonder. Ze heeft de zoekreflexen van haar moeder (niet aanwezig dus) en hapt telkens mis. Ik moet haar altijd heel erg helpen. Als het dan niet lukt gaat ze lichterlijk aggressief en gefrustreed om zich heen happend. Dit doet ze al grommend en soms vraag ik me af of we niet stiekem een klein weerwolfje op de wereld hebben gezet. Het dons op haar oortjes bevestigt dit alleen maar.
Ik dacht even dat ons kindje langer door zou slapen... maar ik schijn dat mis te hebben gehad. Ik hoorde dit toen ik een oververmoeide Daan aan de telefoon had. We hebben de nachtvoedingen anders ingedeeld, want ik ging er een beetje aan onderdoor. Daan doet nu de late avond en de ochtend en ik doe de nacht shift.
maar nu hoorde ik dat Elora pas om 2:00 haar late avond voeding had gehad (oh dear) en dat die arme Daan aan het hannessen was geweest. De arme schat en dat alles om mij te laten slapen. Vanavond doen we het toch maar weer anders.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "kwartiertjes" 21-03-2007 @ 13:29
Mijn leven bestaat op dit moment uit aaneengesloten kwartiertjes.
Kwartiertje per borst in borstvoeding, kwartiertje douchen, kwartiertje de vaatwasser in ruimen, kwartiertje achter internet... etc etc. Het is een vreemde manier van leven, maar het werkt wel het beste momenteel. Alles moet getimed worden.
Er komt ook bar weinig uit mijn handen. Ik moet mijn ritme nog vinden. Maar behalve dat ik veel met Elora bezig ben, die toch maar telkens kleine hazenslaapjes doet van hooguit een uurtje (behalve 's nachts gelukkig) ben ik zelf ook erg moe, dus daarom ook heel traag.
Ik was erg overmoedig na mijn bevalling en blij dat ik weer "alles" kon doen. Maar nu valt dat me toch een beetje tegen. Ik heb pijntjes en kwaaltjes die vervelend zijn. Ik hoop dat ze snel weg trekken. Vooral in mijn zuiderlijke regio's.
Daan is sinds gisteren ook mijn getuige dat Elora echt dingen probeert te grijpen. Ze was druk bezig met de speeltjes om de babygym. Maar volgens mij als ze er een goed te pakken had vond ze het ook een beetje eng, want dan trok ze een heel lelijk gezicht en maakte er geen vrolijke geluiden bij. Toch is het vertederend om te zien. Het gaat allemaal zo hard, ze wordt steeds wijzer.
Je kan me echt opvegen als ze op mijn borst ligt en zich dan half omhoog hijst en heel verbaast rond gaat kijken. Dat ziet er zo mal uit. Het is een leuk en lief kind. Vannacht was ze ook heel rustig en lief. Ze heeft sinds gisteren middag bijna alleen maar geslapen.
Vandaag is anders, ze slaapt heel licht en heel weinig. Ik hoor haar nu al weer geluidjes maken, dus ik ga maar weer even kijken.
Kwartiertje per borst in borstvoeding, kwartiertje douchen, kwartiertje de vaatwasser in ruimen, kwartiertje achter internet... etc etc. Het is een vreemde manier van leven, maar het werkt wel het beste momenteel. Alles moet getimed worden.
Er komt ook bar weinig uit mijn handen. Ik moet mijn ritme nog vinden. Maar behalve dat ik veel met Elora bezig ben, die toch maar telkens kleine hazenslaapjes doet van hooguit een uurtje (behalve 's nachts gelukkig) ben ik zelf ook erg moe, dus daarom ook heel traag.
Ik was erg overmoedig na mijn bevalling en blij dat ik weer "alles" kon doen. Maar nu valt dat me toch een beetje tegen. Ik heb pijntjes en kwaaltjes die vervelend zijn. Ik hoop dat ze snel weg trekken. Vooral in mijn zuiderlijke regio's.
Daan is sinds gisteren ook mijn getuige dat Elora echt dingen probeert te grijpen. Ze was druk bezig met de speeltjes om de babygym. Maar volgens mij als ze er een goed te pakken had vond ze het ook een beetje eng, want dan trok ze een heel lelijk gezicht en maakte er geen vrolijke geluiden bij. Toch is het vertederend om te zien. Het gaat allemaal zo hard, ze wordt steeds wijzer.
Je kan me echt opvegen als ze op mijn borst ligt en zich dan half omhoog hijst en heel verbaast rond gaat kijken. Dat ziet er zo mal uit. Het is een leuk en lief kind. Vannacht was ze ook heel rustig en lief. Ze heeft sinds gisteren middag bijna alleen maar geslapen.
Vandaag is anders, ze slaapt heel licht en heel weinig. Ik hoor haar nu al weer geluidjes maken, dus ik ga maar weer even kijken.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "kip ik heb je" 20-03-2007 @ 22:19
Pakken kan ze nog niet, maar ze krijgt points for trying. Ze aait nu de slabbertjes die we als decoratie in de wieg hebben gehangen met kleurige winnie de pooh plaatjes erop. En vandaag had ze per ongeluk het nijntje te pakken op de play-gym. Ze heeft nog niet echt door hoe haar armen en handen werken maar probeert er wel al een beetje wat mee. Mamma is trots.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "naar mamma's school deel 2" 20-03-2007 @ 21:44
Vandaag hebben we de Baambruggestraat bezocht, de andere lokatie waar ik werk. Het was leuk om sommige mensen weer te zien die ik al een tijdje niet gezien had. En het blijft natuurlijk super om mijn meisje te showen.
We hadden nogal een lange nacht, dus Elora was na een stevige voeding in een soort van baby coma geraakt. Ik heb ook aan iedereen het slapende hoopje mens moeten tonen.
Zelfs de 25 figuurzagende kindertjes in groep 6 konden haar niet wakker krijgen. Al slapend liet ze zich van hand tot hand verplaatsen. Zelfs de schopjes van de baby in de buik van een van mijn collegaatjes konden haar niet wakker schudden.
Heerlijk om de reacties van kinderen op een baby te zien trouwens. Ze willen haar het liefst allemaal even aaien. Mijn moeder heeft alles gefilmd dus ik ben zo benieuwd naar de band.
Daarna zijn we nog even naar tante Wil gegaan. Maar ook daar liet Elora zich nauwelijks wakker maken. 5 minuten van verwonderd rondkijken is alles wat ze ons gaf. Ik vrees het ergste voor deze nacht. Ze zal dan wel klaar wakker zijn. Het lijkt wel of haar ritme ineens heel anders is. Telkens als ik ergens een ritme in lijk te vinden, verandert zij het weer. Poeh, wel moeilijk hoor, zo, zonder handleiding!
We hadden nogal een lange nacht, dus Elora was na een stevige voeding in een soort van baby coma geraakt. Ik heb ook aan iedereen het slapende hoopje mens moeten tonen.
Zelfs de 25 figuurzagende kindertjes in groep 6 konden haar niet wakker krijgen. Al slapend liet ze zich van hand tot hand verplaatsen. Zelfs de schopjes van de baby in de buik van een van mijn collegaatjes konden haar niet wakker schudden.
Heerlijk om de reacties van kinderen op een baby te zien trouwens. Ze willen haar het liefst allemaal even aaien. Mijn moeder heeft alles gefilmd dus ik ben zo benieuwd naar de band.
Daarna zijn we nog even naar tante Wil gegaan. Maar ook daar liet Elora zich nauwelijks wakker maken. 5 minuten van verwonderd rondkijken is alles wat ze ons gaf. Ik vrees het ergste voor deze nacht. Ze zal dan wel klaar wakker zijn. Het lijkt wel of haar ritme ineens heel anders is. Telkens als ik ergens een ritme in lijk te vinden, verandert zij het weer. Poeh, wel moeilijk hoor, zo, zonder handleiding!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Ontroostbaar" 19-03-2007 @ 13:14
Vannacht zat ik plots met een hele wakkere baby. Op zich was het geen ramp er zijn geen huilbuien ofzo geweest. Wel ging ze mopperen als het licht uit ging, want dan kon ze niet lekker rond kijken. Stiekem heb ik wel genoten van het naar haar kijken. Ze was gefascineerd door de plaatjes van de slabbertjes die ik in haar wieg heb gehangen. Ik heb ergens gelezen dat babies sneller gaan huilen als ze wakker zijn en ze vervelen zich. Het klopt idd want Elora lag tevreden te kijken. Alleen als het licht uitging begon ze met spartelen en zeuren.
Maar vanochtend was het mis. Hysterisch huilend werd ze wakker. Krampjes, ik wist het zeker, want ze lag te spartelen, trappelen en haar hoofd was paars. Zelfs bij mamma liggen hielp niet en mamma voelde zich heel rot. Plots, na ongeveer een half uurtje jammeren waren de krampjes weer verdwenen en viel ze in slaap. Ik heb haar zachtjes terug gelegd maar een half uurtje later was het weer raak. Haar buikje knetterde ook helemaal. Weer heb ik haar maar opgepakt, want inslaap wiegen in het wiegje lukte me niet. En over haar buikje wrijven vindt ze niets. (ik ook trouwens niet, dus dat heeft ze van mij)
Ze was dit keer gelukkig sneller getroost (na een minuut of 10) Mijn geweldige plan was om haar even in slaap te laten vallen en dan terug te leggen... maar... ik ben ook inslaap gevallen. Een uur later schrok ik wakker van een kermende baby, die weer last van krampjes had. Ik voelde me gelijk schuldig dat ik die tonijn salade met een sjalotje voor het avondeten had genomen. Voor mij echt geen uien meer... ook geen klein beetje. Ik ga ook aan de venkelthee (hoe walgelijk ik deze ook vind)
Gelukkig heb ik haar nog wel een uurtje in haar bedje gekregen. Want ik voelde me al weer een slechte moeder die haar kind veel te veel verwend. Maar het is moeilijk om je kleintje pijn te zien lijden.
Nu hebben we zo visite. Elora is natuurlijk klaar wakker en ik wilde nog wat dingetjes doen. Ik heb haar lekker in de draagzak gelegd en zo heb ik mijn handen vrij maar kan ik haar toch aandacht geven.
Ik ga maar snel weer aan de slag
Maar vanochtend was het mis. Hysterisch huilend werd ze wakker. Krampjes, ik wist het zeker, want ze lag te spartelen, trappelen en haar hoofd was paars. Zelfs bij mamma liggen hielp niet en mamma voelde zich heel rot. Plots, na ongeveer een half uurtje jammeren waren de krampjes weer verdwenen en viel ze in slaap. Ik heb haar zachtjes terug gelegd maar een half uurtje later was het weer raak. Haar buikje knetterde ook helemaal. Weer heb ik haar maar opgepakt, want inslaap wiegen in het wiegje lukte me niet. En over haar buikje wrijven vindt ze niets. (ik ook trouwens niet, dus dat heeft ze van mij)
Ze was dit keer gelukkig sneller getroost (na een minuut of 10) Mijn geweldige plan was om haar even in slaap te laten vallen en dan terug te leggen... maar... ik ben ook inslaap gevallen. Een uur later schrok ik wakker van een kermende baby, die weer last van krampjes had. Ik voelde me gelijk schuldig dat ik die tonijn salade met een sjalotje voor het avondeten had genomen. Voor mij echt geen uien meer... ook geen klein beetje. Ik ga ook aan de venkelthee (hoe walgelijk ik deze ook vind)
Gelukkig heb ik haar nog wel een uurtje in haar bedje gekregen. Want ik voelde me al weer een slechte moeder die haar kind veel te veel verwend. Maar het is moeilijk om je kleintje pijn te zien lijden.
Nu hebben we zo visite. Elora is natuurlijk klaar wakker en ik wilde nog wat dingetjes doen. Ik heb haar lekker in de draagzak gelegd en zo heb ik mijn handen vrij maar kan ik haar toch aandacht geven.
Ik ga maar snel weer aan de slag
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Feestje" 18-03-2007 @ 13:39
Mensen namen gewoon aan dat dit Elora haar eerste feestje was, maar wij moesten ze vertellen dat het toch echt al haar tweede was. Vorige week zijn we naar het feestje van de oom van Daan geweest. Daar zijn we maar een anderhalf uur gebleven, want het was er niet echt "baby-vriendelijk". De kamer was gevuld met rook en er was ook niet echt ruimte om de kleine te voeden of te verschonen, dus na anderhalf uur liet Elora luidkeels horen dat ze het zat was.
Dit feestje was wat meer geschikt en Elora was ook al weer een weekje ouder. Trots als een pauw liepen Daan en ik Party centrum het karrewiel in, in Delft, waar we al snel werden ontvangen door kirrende familie leden. Elora werd van alle kanten bewonderd. "Wat heeft ze veel haar en wat een mooie jurk heeft ze aan". Ja, ja, want als Elora naar een feestje gaat is ze er ook op gekleed om naar een feestje te gaan ;)
Weer zat ik me te verbazen over hoe lief ons kind is. Braaf lag ze te ronken op vreemde armen van familie leden die bijna in de rij stonden om haar even te mogen knuffelen. Zelfs een vreemde mevrouw wilde haar zo graag even vasthouden dat ik het echt niet kon weigeren.
Ik had in principe tijd zat om te eten, maar ik kon bijna niet anders dan naar mijn dochter kijken en heb dus niet veel binnen gekregen, wat ik heel slecht weer goed heb gemaakt met de toetjes *bloos*
Elora sliep in de eerste instantie heerlijk door al het lawaai op de achtergrond. Zelfs haar opa heeft haar voor het eerst vastgehouden en Elora voelde zich helemaal in haar nopjes bij haar opa beer. Want toen mamma haar later wilde overnemen, liet ze zich zowaar horen. Ze was het er niet mee eens om uit die lekkere warme armen gehaald te worden. En meestal laat ze zich gewillig door mij overpakken. Maar ook dit commentaar duurde niet eens een minuut (heerlijk zo'n makkelijk te troosten kind, als ik maar zorg dat ze warm, schoon en gevoed is, kan ik alles met haar doen)
De hele bubs ging naar de bowling baan en Daan gaf aan dat hij wel even een potje wilde bowlen. Ik vond het prima en kon lekker met mijn kind tutten. Ze is ook zo lief en leuk.
Toch had Elora nu wel een stevige trek gekregen en ik heb mijn moeder weten te charteren om een lekker flesje (of eigenlijk spuit aangezien we niet aan flesvoeding doen) voor haar te maken. Iedereen keek gefascineert toe hoe ik met vinger en grote plastic spuit mijn kindje voerde. En Elora was weer helemaal happy.
En nu was ze ook wakker. Ze keek aandachtig om zich heen wat al die gekke (bowling) geluiden nu precies waren. Was ook in haar nopjes met alle aandacht die ze kreeg van zowel volwassen ooms, tantes en nichtjes als van de kleine nichtjes en neefjes. Danique, een van haar jongste nichtjes, zag haar als een soort van baby-born pop die bewoog. Mijn moeder heeft eerst Danique op schoot genomen en toen Elora op de schoot van Danique. Die vond het geweldig zo'n klein popje.
Ook mijn neefje Junior en mijn nichtje May-Britt zijn zo lief voor haar. Ik was heel trots op Junior dat hij zo goed zijn woorden nu uitsprak en zei tegen hem dat ik hem zo knap vond dat hij mij maar moest helpen met Elora te leren praten als ze wat groter werd. Later hoorde ik van Daan dat hij trots had verteld dat hij later Elora zou leren gaan praten. Heerlijk toch, als je dat van een kind van 4 hoort.
We hebben het bijna tot 22:00 uitgehouden en we waren er iets na 19:00. Elora had het reuze naar haar zin. We hebben nog wat leuke stukjes film van haar kunnen maken terwijl ze klaar wakker was. En ik voelde me zo trots en zo groots met mijn lieve en mooie dochter. Ik ben nog nooit zo trots in mijn leven geweest als nu en nog nooit zo gelukkig (en ik heb al echt heel wat geweldige gelukkige dagen in mijn leven gehad!) She completes me!
In de auto naar huis vond ze het even niet meer leuk. Het was ineens donker en al die leuke mensen waren weg. Maar weer was mijn druifje heel makkelijk te troosten. Het gehuil heeft niet langer dan een minuut (misschien net 2) geduurd en toen ik voor haar ging zingen was het meteen afgelopen en lag ze me met grote verbaasde ogen aan te kijken.
Ik was bang dat ze 's nachts met al die indrukken heel onrustig zou zijn, maar dat was helemaal niet zo. Ze sliep als een engeltje. Ik kon natuurlijk weer niet slapen en had erge last van stuwing. Dus midden in de nacht ben ik maar gaan kolven omdat Elora zo lekker lag te slapen. Toen ik net klaar was met kolven wilde ze eten... *zucht, wat een timing* dus hebben we haar maar bijgevoed.
Vandaag hebben we gewoon een lekkere rustige dag. We gaan straks (als we niet te lui zijn) de lange vingers maken om te trakteren op mijn andere school op de Baambruggestraat as dinsdag. Maar verder komt er niet veel uit handen.
Dit feestje was wat meer geschikt en Elora was ook al weer een weekje ouder. Trots als een pauw liepen Daan en ik Party centrum het karrewiel in, in Delft, waar we al snel werden ontvangen door kirrende familie leden. Elora werd van alle kanten bewonderd. "Wat heeft ze veel haar en wat een mooie jurk heeft ze aan". Ja, ja, want als Elora naar een feestje gaat is ze er ook op gekleed om naar een feestje te gaan ;)
Weer zat ik me te verbazen over hoe lief ons kind is. Braaf lag ze te ronken op vreemde armen van familie leden die bijna in de rij stonden om haar even te mogen knuffelen. Zelfs een vreemde mevrouw wilde haar zo graag even vasthouden dat ik het echt niet kon weigeren.
Ik had in principe tijd zat om te eten, maar ik kon bijna niet anders dan naar mijn dochter kijken en heb dus niet veel binnen gekregen, wat ik heel slecht weer goed heb gemaakt met de toetjes *bloos*
Elora sliep in de eerste instantie heerlijk door al het lawaai op de achtergrond. Zelfs haar opa heeft haar voor het eerst vastgehouden en Elora voelde zich helemaal in haar nopjes bij haar opa beer. Want toen mamma haar later wilde overnemen, liet ze zich zowaar horen. Ze was het er niet mee eens om uit die lekkere warme armen gehaald te worden. En meestal laat ze zich gewillig door mij overpakken. Maar ook dit commentaar duurde niet eens een minuut (heerlijk zo'n makkelijk te troosten kind, als ik maar zorg dat ze warm, schoon en gevoed is, kan ik alles met haar doen)
De hele bubs ging naar de bowling baan en Daan gaf aan dat hij wel even een potje wilde bowlen. Ik vond het prima en kon lekker met mijn kind tutten. Ze is ook zo lief en leuk.
Toch had Elora nu wel een stevige trek gekregen en ik heb mijn moeder weten te charteren om een lekker flesje (of eigenlijk spuit aangezien we niet aan flesvoeding doen) voor haar te maken. Iedereen keek gefascineert toe hoe ik met vinger en grote plastic spuit mijn kindje voerde. En Elora was weer helemaal happy.
En nu was ze ook wakker. Ze keek aandachtig om zich heen wat al die gekke (bowling) geluiden nu precies waren. Was ook in haar nopjes met alle aandacht die ze kreeg van zowel volwassen ooms, tantes en nichtjes als van de kleine nichtjes en neefjes. Danique, een van haar jongste nichtjes, zag haar als een soort van baby-born pop die bewoog. Mijn moeder heeft eerst Danique op schoot genomen en toen Elora op de schoot van Danique. Die vond het geweldig zo'n klein popje.
Ook mijn neefje Junior en mijn nichtje May-Britt zijn zo lief voor haar. Ik was heel trots op Junior dat hij zo goed zijn woorden nu uitsprak en zei tegen hem dat ik hem zo knap vond dat hij mij maar moest helpen met Elora te leren praten als ze wat groter werd. Later hoorde ik van Daan dat hij trots had verteld dat hij later Elora zou leren gaan praten. Heerlijk toch, als je dat van een kind van 4 hoort.
We hebben het bijna tot 22:00 uitgehouden en we waren er iets na 19:00. Elora had het reuze naar haar zin. We hebben nog wat leuke stukjes film van haar kunnen maken terwijl ze klaar wakker was. En ik voelde me zo trots en zo groots met mijn lieve en mooie dochter. Ik ben nog nooit zo trots in mijn leven geweest als nu en nog nooit zo gelukkig (en ik heb al echt heel wat geweldige gelukkige dagen in mijn leven gehad!) She completes me!
In de auto naar huis vond ze het even niet meer leuk. Het was ineens donker en al die leuke mensen waren weg. Maar weer was mijn druifje heel makkelijk te troosten. Het gehuil heeft niet langer dan een minuut (misschien net 2) geduurd en toen ik voor haar ging zingen was het meteen afgelopen en lag ze me met grote verbaasde ogen aan te kijken.
Ik was bang dat ze 's nachts met al die indrukken heel onrustig zou zijn, maar dat was helemaal niet zo. Ze sliep als een engeltje. Ik kon natuurlijk weer niet slapen en had erge last van stuwing. Dus midden in de nacht ben ik maar gaan kolven omdat Elora zo lekker lag te slapen. Toen ik net klaar was met kolven wilde ze eten... *zucht, wat een timing* dus hebben we haar maar bijgevoed.
Vandaag hebben we gewoon een lekkere rustige dag. We gaan straks (als we niet te lui zijn) de lange vingers maken om te trakteren op mijn andere school op de Baambruggestraat as dinsdag. Maar verder komt er niet veel uit handen.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "lazy saturday" 17-03-2007 @ 12:56
Heerlijk, dankzij Daan heb ik zowaar meer dan 3 uur geslapen vannacht. Het is lang geleden en al krijg ik dan nog steeds niet de begeerde 8 uur aaneengesloten slaap, 5 a 6 uurtjes doen ook wonderen op dit moment! Ik ben hem erg dankbaar en merk dat ik deze ochtend een stuk minder chaggo was.
Daan en ik zijn vandaag precies 5 jaar samen. Vanavond gaan we naar een feestje toe van een tante van mij. Ik heb het niet zo op familie feestjes, maar pronken met mijn kind vind ik altijd leuk.
Vanmorgen had ik een mailtje van een vriendin. In mijn zwangerschap hebben we afgesproken dat we een "book-club" gaan oprichten. Heerlijk over boeken babbelen, dat heb ik sinds mijn studie jaren niet meer gedaan en ik mis het best. Daan mag dan lekker met Elora tutten en ik hoef alleen af en toe me even te verexcuseren om aan te leggen (of misschien kolf ik wel van te voren... nog handiger!!)
Maar wanneer moet ik die boeken lezen, kwam het even bij me op als onervaren moeder. Ik merk dat ik steeds meer handigheid begin te krijgen in het moederschap. Waar eerst echt alle aandacht op die kleine was, snoep ik nu af en toe een momentje voor mezelf.
Als Elora slaapt kan ik mooi de was opruimen, of iet anders huishoudelijks en als ik in een stoute bui ben, kan ik lekker even achter internet kruipen. Alles is meestal niet van hele lange duur en vaak onderbreek ik mijn taakjes om een krampje weg te troosten of toch weer te voeden. (de krampjes, valt me op, komen vaak in de late ochtend of vroege middag. Ik vraag me af waarom en waar het mee te maken heeft. 's avonds heeft ze vaker last van spugen)
Nu doe ik 's nachts, tijdens de borstvoeding, cryptogrammen. Het helpt om weinig te slapen, ik ga er krommer door denken en los zo ook meer op :)
Dus tijdens de borstvoeding kan ik mooi straks mijn boeken gaan lezen. Als ik het dan maar wel uithoudt ivm vermoeidheid.
Daan en ik zijn vandaag precies 5 jaar samen. Vanavond gaan we naar een feestje toe van een tante van mij. Ik heb het niet zo op familie feestjes, maar pronken met mijn kind vind ik altijd leuk.
Vanmorgen had ik een mailtje van een vriendin. In mijn zwangerschap hebben we afgesproken dat we een "book-club" gaan oprichten. Heerlijk over boeken babbelen, dat heb ik sinds mijn studie jaren niet meer gedaan en ik mis het best. Daan mag dan lekker met Elora tutten en ik hoef alleen af en toe me even te verexcuseren om aan te leggen (of misschien kolf ik wel van te voren... nog handiger!!)
Maar wanneer moet ik die boeken lezen, kwam het even bij me op als onervaren moeder. Ik merk dat ik steeds meer handigheid begin te krijgen in het moederschap. Waar eerst echt alle aandacht op die kleine was, snoep ik nu af en toe een momentje voor mezelf.
Als Elora slaapt kan ik mooi de was opruimen, of iet anders huishoudelijks en als ik in een stoute bui ben, kan ik lekker even achter internet kruipen. Alles is meestal niet van hele lange duur en vaak onderbreek ik mijn taakjes om een krampje weg te troosten of toch weer te voeden. (de krampjes, valt me op, komen vaak in de late ochtend of vroege middag. Ik vraag me af waarom en waar het mee te maken heeft. 's avonds heeft ze vaker last van spugen)
Nu doe ik 's nachts, tijdens de borstvoeding, cryptogrammen. Het helpt om weinig te slapen, ik ga er krommer door denken en los zo ook meer op :)
Dus tijdens de borstvoeding kan ik mooi straks mijn boeken gaan lezen. Als ik het dan maar wel uithoudt ivm vermoeidheid.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "16 maart 2007 Chaggerijnig" 16-03-2007 @ 19:37
(eindelijk ben ik ook weer een beetje up to date, zal het proberen vol te houden)
Ik ben moe en Elora is verdrietig. Na een hevige sessie krampjes in de ochtend en een slechte nachtrust voor mamma, lijkt niets goed te gaan.
Om 12:15 werd ik wakker gesmst door een tante en daarna is het van slapen niet echt gekomen. Heel dom heb ik ook niet bijgevoed. Stukje luiheid en een stukje koppigheid.. wat het ook was, het was niet slim, want meer dan 1 1/2 tussen de voedingen heeft er niet gezeten. Dat in combinatie met Daan zijn slaapwandelen en mijn night terrors heeft deze nacht bijzonder kort gelaten.
Elora is ontroostbaar. Het duurt lang voordat ik haar stil heb en dat ben ik niet gewend. Meestal als ze me alleen al ruikt wordt ze rustiger. Nu moet ik haar lekker met haar neus in mijn nek laten kruipen, mijn pink in haar mond en dan nog het liefst zingend. En zelfs dan mekkert ze zo af en toe een beetje.
Weer twijfel ik of ik haar niet verwen. Gelukkig bevestigd mijn moeder dat ze echt een beetje zielig is. Dan voelt het wat beter en ben ik minder onzeker.
Als we een pakje aanpassen van oom Theo en tante Gloria, is de maat vol. Ze blert de hele boel bijelkaar. Met zoveel hartstocht als ik nog nooit heb gehoord. Zelfs een half uur nadat ik haar eenmaal gekalmeerd heb, ligt ze nog hartverscheurend na te snikken. Mijn hartje is gebroken. Ik knuffel het kleine beluierde en verder naakte lichaampje. Ik houd zo veel van dit kleine hoopje mens dat het bijna pijn doet.
Als ze in slaap valt leg ik haar weer in haar wiegje. Dit houdt ze toch bijna een uurtje uit en ik kan nog even hier mijn dagboek bijwerken. (volgens mij ben ik alsnog de helft vergeten er is ook zoveel gebeurd in deze drie weken... want zo oud is ze al weer... 3 weken!!)
Dan wordt ze huilend wakker. Iets wat ze ook meestal niet doet. Vaak begint ze met piepen. Piepen wordt na een kwartiertje zeuren en als we haar dan niet pakken gaat ze een beetje huilen. Maar nu was het meteen huilen.
Als ik "Oei ik groei" mag geloven is dit waarschijnlijk een groei periode. Al is ze wel een beetje vroeg. Want het zou pas met 3 1/2 week zijn als ze precies op tijd geboren zou zijn en Elora was een week te vroeg, dus het zou nog minstens een week op zich moeten laten wachten.
Ik vind sowieso dat ze met fysieke dingen erg ver is. Ze is reuze sterk, tilt al vanaf dag 1 haar hoofd op. En sinds een week doet ze dit met zoveel overgave dat ze echt al omzich heen kan kijken voor langere tijd. (minstens 14 tellen en nu denk ik zelfs al langer)
Ik hoop dat het niet zo is dat ze omdat ze fysiek best gevorderd is op die punten, mentaal wat minder sterk is. Vaak is het het een of het ander. Ik zeg echt niet dat mijn kind een wonderkind is. Dat is onzin. Ieder kind heeft sterke en zwakke punten. En van mij mag ze lekker langzaam ontwikkelen. Ik vind het heerlijk dat baby achtige... (nooit van mezelf gedacht dat ik dit zo leuk zou vinden trouwens, ik dacht dat ik echt niets met babies had)
Ik ben benieuwd wat morgen weer gaat brengen. Iedere dag is spannend met haar. Ik leef momenteel echt voor haar. Kan over niets anders praten of denken. Zelfs in mijn kostbare vrije minuten ben ik een dagboek over haar aan het schrijven of fotos van haar aan het plaatsen :)
Ik ben moe en Elora is verdrietig. Na een hevige sessie krampjes in de ochtend en een slechte nachtrust voor mamma, lijkt niets goed te gaan.
Om 12:15 werd ik wakker gesmst door een tante en daarna is het van slapen niet echt gekomen. Heel dom heb ik ook niet bijgevoed. Stukje luiheid en een stukje koppigheid.. wat het ook was, het was niet slim, want meer dan 1 1/2 tussen de voedingen heeft er niet gezeten. Dat in combinatie met Daan zijn slaapwandelen en mijn night terrors heeft deze nacht bijzonder kort gelaten.
Elora is ontroostbaar. Het duurt lang voordat ik haar stil heb en dat ben ik niet gewend. Meestal als ze me alleen al ruikt wordt ze rustiger. Nu moet ik haar lekker met haar neus in mijn nek laten kruipen, mijn pink in haar mond en dan nog het liefst zingend. En zelfs dan mekkert ze zo af en toe een beetje.
Weer twijfel ik of ik haar niet verwen. Gelukkig bevestigd mijn moeder dat ze echt een beetje zielig is. Dan voelt het wat beter en ben ik minder onzeker.
Als we een pakje aanpassen van oom Theo en tante Gloria, is de maat vol. Ze blert de hele boel bijelkaar. Met zoveel hartstocht als ik nog nooit heb gehoord. Zelfs een half uur nadat ik haar eenmaal gekalmeerd heb, ligt ze nog hartverscheurend na te snikken. Mijn hartje is gebroken. Ik knuffel het kleine beluierde en verder naakte lichaampje. Ik houd zo veel van dit kleine hoopje mens dat het bijna pijn doet.
Als ze in slaap valt leg ik haar weer in haar wiegje. Dit houdt ze toch bijna een uurtje uit en ik kan nog even hier mijn dagboek bijwerken. (volgens mij ben ik alsnog de helft vergeten er is ook zoveel gebeurd in deze drie weken... want zo oud is ze al weer... 3 weken!!)
Dan wordt ze huilend wakker. Iets wat ze ook meestal niet doet. Vaak begint ze met piepen. Piepen wordt na een kwartiertje zeuren en als we haar dan niet pakken gaat ze een beetje huilen. Maar nu was het meteen huilen.
Als ik "Oei ik groei" mag geloven is dit waarschijnlijk een groei periode. Al is ze wel een beetje vroeg. Want het zou pas met 3 1/2 week zijn als ze precies op tijd geboren zou zijn en Elora was een week te vroeg, dus het zou nog minstens een week op zich moeten laten wachten.
Ik vind sowieso dat ze met fysieke dingen erg ver is. Ze is reuze sterk, tilt al vanaf dag 1 haar hoofd op. En sinds een week doet ze dit met zoveel overgave dat ze echt al omzich heen kan kijken voor langere tijd. (minstens 14 tellen en nu denk ik zelfs al langer)
Ik hoop dat het niet zo is dat ze omdat ze fysiek best gevorderd is op die punten, mentaal wat minder sterk is. Vaak is het het een of het ander. Ik zeg echt niet dat mijn kind een wonderkind is. Dat is onzin. Ieder kind heeft sterke en zwakke punten. En van mij mag ze lekker langzaam ontwikkelen. Ik vind het heerlijk dat baby achtige... (nooit van mezelf gedacht dat ik dit zo leuk zou vinden trouwens, ik dacht dat ik echt niets met babies had)
Ik ben benieuwd wat morgen weer gaat brengen. Iedere dag is spannend met haar. Ik leef momenteel echt voor haar. Kan over niets anders praten of denken. Zelfs in mijn kostbare vrije minuten ben ik een dagboek over haar aan het schrijven of fotos van haar aan het plaatsen :)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "15 maart 2007 Oei je groeit?" 16-03-2007 @ 19:21
Elora heeft haar hand ontdekt. Heel even maar en volgens mij is ze hem al weer vergeten. Maar het was een magisch moment. Ze kijkt ernaar of ze water ziet branden.
Ze is aan het veranderen en ik merk het. Ze kan al meer. Maar ze is vandaag ook wel een beetje zeurderig geweest. Meer dan normaal. Volgens mij is Elora best een rustig kind. Het is moeilijk te zeggen omdat ze alleen maar geluid maakt als ze het ergens niet mee eens is. En dat is gelukkig niet vaak. Tot vandaag zou ik zeggen dat we niet aan die 2 uur huilen per dag komen. Meestal duren haar huilbuien (tenzij ze echt honger heeft en eten er niet aan komt binnen een aanzienlijke tijd) niet langer dan een minuut, hooguit twee. Ze is makkelijk te troosten. Maar vandaag is dat wat minder.
We zitten in een lekker ritme van eten, spelen en slapen in eigen bed, tot de namiddag. Dan wil Elora niet lang meer slapen en huilt ze na een half uurtje in haar eigen bed. Ze zeurt en wil graag geknuffelt worden.
Ik wil haar niet verwennen, maar ik wil haar zeker ook niet verwaarlozen. Dit vind ik heel moeilijk en ik worstel er nog steeds mee.
Wel krijg ik ook sporadisch een stralende glimlach van je. Lachstuipjes? Nou ik vind het al heel leuk.
Ze is aan het veranderen en ik merk het. Ze kan al meer. Maar ze is vandaag ook wel een beetje zeurderig geweest. Meer dan normaal. Volgens mij is Elora best een rustig kind. Het is moeilijk te zeggen omdat ze alleen maar geluid maakt als ze het ergens niet mee eens is. En dat is gelukkig niet vaak. Tot vandaag zou ik zeggen dat we niet aan die 2 uur huilen per dag komen. Meestal duren haar huilbuien (tenzij ze echt honger heeft en eten er niet aan komt binnen een aanzienlijke tijd) niet langer dan een minuut, hooguit twee. Ze is makkelijk te troosten. Maar vandaag is dat wat minder.
We zitten in een lekker ritme van eten, spelen en slapen in eigen bed, tot de namiddag. Dan wil Elora niet lang meer slapen en huilt ze na een half uurtje in haar eigen bed. Ze zeurt en wil graag geknuffelt worden.
Ik wil haar niet verwennen, maar ik wil haar zeker ook niet verwaarlozen. Dit vind ik heel moeilijk en ik worstel er nog steeds mee.
Wel krijg ik ook sporadisch een stralende glimlach van je. Lachstuipjes? Nou ik vind het al heel leuk.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "13 maart 2007 Naar de Den Helderstraat" 16-03-2007 @ 19:16
Ik heb er zin in, vandaag gaan we naar een van de twee gebouwen waar ik werk. Ik werk als inval kracht op twee scholen. De meeste kinderen kennen me dus en ik heb bijna voor iedere klas gestaan.
Zoals gewoonlijk gaat het weg gaan nogal traagjes. Maar we komen ongeveer 5 minuten voordat ik had afgesproken (en 25 minuten later dan ik stiekem zelf gepland had) aan bij mijn school. Gelukkig weet ik dat ik tegenwoordig altijd laat ben, dus ik plan alles een half uur later dan dat ik eigenlijk wil. Zo ben ik alsnog op tijd.
We lopen de klas van Marijke binnen. Ik heb wel eens voor deze klas gestaan vorig schooljaar, toen ze nog een groep drie waren. Mijn moeder begint vrolijk de langevingers met chocolade en muisjes (of vruchten hagel of witte chocolade vlokken, de overblijfsels van toen de muisjes plots op waren)uit te delen. Ik durf haar niet te vertellen dat dit de verkeerde klas is. Gelukkig hebben we genoeg om ook aan mijn oude klas, wat inmiddels een groep 5 is, uit te delen.
Mijn collega reageert enthousiast en de kinderen zijn razend nieuwsgierig. Het voelt raar zo met mijn dochter hier te zitten. Raar maar ook vertrouwd.
Dan is het tijd om haar aan collega's te showen. Meer oeh's en aaah's. Heel goed... mijn dochter is leuk, dat verdient ze ook.
Nog even de klassen rond en een paar vragen van kinderen. (bent u getrouwd juf? Wat eet een baby precies? Melk uit een borst... YECH!)
Dan krijg ik heel lief van een nieuw kind te horen.. ik hoop dat uw elfje ook vleugeltjes krijgt!
Even moet ik een traantje bedwingen... (bah rothormonen) en dan alweer naar de volgende klas. Groep 6, ken ik ook nog goed van groep 5. Heb ik een aantal keer vorig jaar voor gestaan en de kinderen zijn er stil van als ik met Elora binnen kom. Ook hier worden de laatste lange vingers uit gedeeld en op naar groep 7.
Groep 7 is ook een oude klas van mij, nog van 2 jaar terug toen het nog groep 5 was. Iedere woensdag was ik hun juf en ze zijn me trouw gebleven. Ik krijg nog steeds te horen dat ik de liefste ben. Dat doet een juffen ego goed.
Nu zijn al deze meiden (want de klas heeft maar drie jongens en die kijken verlegen op een afstand toe) zo groot, bijna pubers en ze gaan met zijn allen rond Elora staan. Meester Sander neemt Elora gelijk van me over en is ook helemaal weg van haar. Dan zie ik mijn kindje niet meer. Ze is verdwenen in een zee van bijna puber meisjes. Ik hoor dingen roepen: Oh wat zijn haar handjes klein... kijk die nageltjes... wat een kleine oortjes en oogjes... wat is ze schattig.
Ik ben in mijn sas, en toch... ik vind het moeilijk als ik haar niet zie. Die mentale navelstreng is heel erg sterk. Had ik nooit verwacht.
In de koffie kamer delen we nog wat beschuitjes uit en maken foto's met collega's. Dan wordt je hongerig en het is tijd om te gaan. Je laat je even horen en we verschonen je in de gang. Beetje genant, maar het hoort erbij he?
Eenmaal thuis hebben we een bezoekje van een aardige mevrouw van het consultatie bureau. Die kijkt naar Elora en concludeert dat ze er gezond en mooi uitziet. Dat ziet ze idd met lekker dikke wangen en kneepjes in haar benen.
Er worden mij een aantal vragen gesteld en ik kan mijn verhaal over Elora kwijt. Dat is wel lekker, want ik strubbel nog steeds met de borstvoeding. Zij raadt me aan zo min mogenlijk bij te voeden. Maar als ik dat 's nachts probeer is het voor mij niet prettig en neem ik me voor (al verbreek ik het voornemen regelmatig) om 's nachts te blijven bijvoeden.
Zoals gewoonlijk gaat het weg gaan nogal traagjes. Maar we komen ongeveer 5 minuten voordat ik had afgesproken (en 25 minuten later dan ik stiekem zelf gepland had) aan bij mijn school. Gelukkig weet ik dat ik tegenwoordig altijd laat ben, dus ik plan alles een half uur later dan dat ik eigenlijk wil. Zo ben ik alsnog op tijd.
We lopen de klas van Marijke binnen. Ik heb wel eens voor deze klas gestaan vorig schooljaar, toen ze nog een groep drie waren. Mijn moeder begint vrolijk de langevingers met chocolade en muisjes (of vruchten hagel of witte chocolade vlokken, de overblijfsels van toen de muisjes plots op waren)uit te delen. Ik durf haar niet te vertellen dat dit de verkeerde klas is. Gelukkig hebben we genoeg om ook aan mijn oude klas, wat inmiddels een groep 5 is, uit te delen.
Mijn collega reageert enthousiast en de kinderen zijn razend nieuwsgierig. Het voelt raar zo met mijn dochter hier te zitten. Raar maar ook vertrouwd.
Dan is het tijd om haar aan collega's te showen. Meer oeh's en aaah's. Heel goed... mijn dochter is leuk, dat verdient ze ook.
Nog even de klassen rond en een paar vragen van kinderen. (bent u getrouwd juf? Wat eet een baby precies? Melk uit een borst... YECH!)
Dan krijg ik heel lief van een nieuw kind te horen.. ik hoop dat uw elfje ook vleugeltjes krijgt!
Even moet ik een traantje bedwingen... (bah rothormonen) en dan alweer naar de volgende klas. Groep 6, ken ik ook nog goed van groep 5. Heb ik een aantal keer vorig jaar voor gestaan en de kinderen zijn er stil van als ik met Elora binnen kom. Ook hier worden de laatste lange vingers uit gedeeld en op naar groep 7.
Groep 7 is ook een oude klas van mij, nog van 2 jaar terug toen het nog groep 5 was. Iedere woensdag was ik hun juf en ze zijn me trouw gebleven. Ik krijg nog steeds te horen dat ik de liefste ben. Dat doet een juffen ego goed.
Nu zijn al deze meiden (want de klas heeft maar drie jongens en die kijken verlegen op een afstand toe) zo groot, bijna pubers en ze gaan met zijn allen rond Elora staan. Meester Sander neemt Elora gelijk van me over en is ook helemaal weg van haar. Dan zie ik mijn kindje niet meer. Ze is verdwenen in een zee van bijna puber meisjes. Ik hoor dingen roepen: Oh wat zijn haar handjes klein... kijk die nageltjes... wat een kleine oortjes en oogjes... wat is ze schattig.
Ik ben in mijn sas, en toch... ik vind het moeilijk als ik haar niet zie. Die mentale navelstreng is heel erg sterk. Had ik nooit verwacht.
In de koffie kamer delen we nog wat beschuitjes uit en maken foto's met collega's. Dan wordt je hongerig en het is tijd om te gaan. Je laat je even horen en we verschonen je in de gang. Beetje genant, maar het hoort erbij he?
Eenmaal thuis hebben we een bezoekje van een aardige mevrouw van het consultatie bureau. Die kijkt naar Elora en concludeert dat ze er gezond en mooi uitziet. Dat ziet ze idd met lekker dikke wangen en kneepjes in haar benen.
Er worden mij een aantal vragen gesteld en ik kan mijn verhaal over Elora kwijt. Dat is wel lekker, want ik strubbel nog steeds met de borstvoeding. Zij raadt me aan zo min mogenlijk bij te voeden. Maar als ik dat 's nachts probeer is het voor mij niet prettig en neem ik me voor (al verbreek ik het voornemen regelmatig) om 's nachts te blijven bijvoeden.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "12 maart 2007 knappe meid" 16-03-2007 @ 19:02
Oh wat ben je knap!!! Vandaag merk ik voor het eerst dat je je rammelaar kan volgen met je ogen. Ik ben echt heel trots op je.
het is gek om te zien hoe veel je al gegroeid bent in 17 dagen. Je kijkt zo helder uit je ogen. En die dikke frons is nu zo goed als verdwenen. Je lijkt niet meer op Popeye, zelfs niet als je een oog open doet.
Ik heb het gevoel dat je dingen probeert te pakken, maar dat zal je voorlopig niet lukken. Als ik de rammelaar in je wieg (op een klein afstandje leg) kijk je ernaar en stoot je er (volgens mij bewust) tegen aan. Zo leuk om te zien hoe je groeit en leert.
het is gek om te zien hoe veel je al gegroeid bent in 17 dagen. Je kijkt zo helder uit je ogen. En die dikke frons is nu zo goed als verdwenen. Je lijkt niet meer op Popeye, zelfs niet als je een oog open doet.
Ik heb het gevoel dat je dingen probeert te pakken, maar dat zal je voorlopig niet lukken. Als ik de rammelaar in je wieg (op een klein afstandje leg) kijk je ernaar en stoot je er (volgens mij bewust) tegen aan. Zo leuk om te zien hoe je groeit en leert.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Night terrors" 16-03-2007 @ 18:08
Het eerste wat mensen me altijd vragen over Elora is: Slaapt ze al een beetje door 's nachts.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dolblij ben dat ze dat nog niet doet. Als we werken met bijvoeding wordt Elora ongeveer een keer per nacht wakker, tussen 2:30 en 3:30.
Zelf ben ik meerdere keren per nacht wakker. Ik slaap vreselijk slecht, maar dat deed ik ook al voor de bevalling.
Nu kan ik er best mee omgaan dat ik van ieder zuchtje en kreuntje wakker word. Ik vind het ook niet erg dat mijn borsten me ongeveer een half uur voordat Elora wil eten wekken dat het bijna zover is. Daar kan ik echt wel mee leven.
Wat ik vreselijk vind zijn mijn nachtmerries. En niet zo maar nachtmerries, Daan en ik noemen ze: night terrors.
Een aantal keer per nacht, als ik geluk heb maar 1 keer, word ik wakker. Nu ja... wakker is niet echt het goede woord. Ik heb mijn ogen open en ik praat en word uiteindelijk wel wakker. Ik slaap niet maar ben ook niet wakker. En dan speel ik het spelletje wat Daan en ik: "Where's the baby" noemen. Dan ben ik Elora kwijt en ga ik haar in onze slaapkamer zoeken.
Ik zoek overal (behalve in haar wiegje waar ze gewoon ligt) en ben ook lichtelijk in paniek. Ik heb zelfs in het laatje van mijn nachtkastje gezocht. (wat trouwens zo klein is dat ze daar zelfs met de beste baby joga niet in past)
Ik vind dit vreselijk en hoop ook snel dat het ophoudt, want ik maak er Daan zelfs voor wakker. Ik beschuldig hem dat hij het kind heeft verstopt.
Soms twijfel ik echt aan mijn eigen onderbewust zijn.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dolblij ben dat ze dat nog niet doet. Als we werken met bijvoeding wordt Elora ongeveer een keer per nacht wakker, tussen 2:30 en 3:30.
Zelf ben ik meerdere keren per nacht wakker. Ik slaap vreselijk slecht, maar dat deed ik ook al voor de bevalling.
Nu kan ik er best mee omgaan dat ik van ieder zuchtje en kreuntje wakker word. Ik vind het ook niet erg dat mijn borsten me ongeveer een half uur voordat Elora wil eten wekken dat het bijna zover is. Daar kan ik echt wel mee leven.
Wat ik vreselijk vind zijn mijn nachtmerries. En niet zo maar nachtmerries, Daan en ik noemen ze: night terrors.
Een aantal keer per nacht, als ik geluk heb maar 1 keer, word ik wakker. Nu ja... wakker is niet echt het goede woord. Ik heb mijn ogen open en ik praat en word uiteindelijk wel wakker. Ik slaap niet maar ben ook niet wakker. En dan speel ik het spelletje wat Daan en ik: "Where's the baby" noemen. Dan ben ik Elora kwijt en ga ik haar in onze slaapkamer zoeken.
Ik zoek overal (behalve in haar wiegje waar ze gewoon ligt) en ben ook lichtelijk in paniek. Ik heb zelfs in het laatje van mijn nachtkastje gezocht. (wat trouwens zo klein is dat ze daar zelfs met de beste baby joga niet in past)
Ik vind dit vreselijk en hoop ook snel dat het ophoudt, want ik maak er Daan zelfs voor wakker. Ik beschuldig hem dat hij het kind heeft verstopt.
Soms twijfel ik echt aan mijn eigen onderbewust zijn.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "6 maart 2007 eten bij nanna en opa en de pufclub" 16-03-2007 @ 15:52
We hebben de pufclub niet af kunnen maken. Gelukkig hadden we alles wat we nodig hadden wel geleerd. Toch leek het me een leuk idee om een laatste keer terug te gaan en even te pronken met ons "eindresultaat"
Eerst zijn we bij mijn ouders gaan eten. Dat was echt super gezellig, al had ik bijna alleen maar oog voor Elora en ging het eten een beetje aan me voorbij.
Onze druif had honger en vooral veel zuigbehoefte. Speentjes hebben ze ons afgeraden omdat ze aan de borst is, dus ik verhelp de behoefte met "pinken". Daarbij gebruiken we een van mijn pinkjes als een speentje en Elora vindt het allemaal prima. Het enige nadeel is dat ik dus als aanhangsel aan mijn pink hang en geen kant meer op kan.
Na het eten moeten we snel weg, want het is tijd voor de pufclub.
We worden hartelijk ontvangen door Veronique onze begeleidster. Wat is het leuk dat we al zo snel gekomen zijn, dit is voor haar ook heel bijzonder. Ons kleine Eloraatje wordt (zoals het hoort)van alle kanten bewondert. En ze houdt zich voorbeeldig. Ze slaapt vooral maar soms mogen de mensen even van haar grote mooie ogen genieten.
Na een uurtje van mijn "griezelverhaal met mooi einde" vertellen gaan we weer richting huis. Het was leuk om Elora aan al de mede puffers te tonen. Het is grappig om ze nog allemaal met dikke buik te zien. Het lijkt wel of ik ineens in een heel andere wereld leef
Eerst zijn we bij mijn ouders gaan eten. Dat was echt super gezellig, al had ik bijna alleen maar oog voor Elora en ging het eten een beetje aan me voorbij.
Onze druif had honger en vooral veel zuigbehoefte. Speentjes hebben ze ons afgeraden omdat ze aan de borst is, dus ik verhelp de behoefte met "pinken". Daarbij gebruiken we een van mijn pinkjes als een speentje en Elora vindt het allemaal prima. Het enige nadeel is dat ik dus als aanhangsel aan mijn pink hang en geen kant meer op kan.
Na het eten moeten we snel weg, want het is tijd voor de pufclub.
We worden hartelijk ontvangen door Veronique onze begeleidster. Wat is het leuk dat we al zo snel gekomen zijn, dit is voor haar ook heel bijzonder. Ons kleine Eloraatje wordt (zoals het hoort)van alle kanten bewondert. En ze houdt zich voorbeeldig. Ze slaapt vooral maar soms mogen de mensen even van haar grote mooie ogen genieten.
Na een uurtje van mijn "griezelverhaal met mooi einde" vertellen gaan we weer richting huis. Het was leuk om Elora aan al de mede puffers te tonen. Het is grappig om ze nog allemaal met dikke buik te zien. Het lijkt wel of ik ineens in een heel andere wereld leef
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "5 maart 2007 naar het consultatie bureau" 16-03-2007 @ 15:40
Vandaag gaan we voor het eerst met zijn drietjes de deur uit. Het is een heel gedoe, want Daan en ik zijn gewend om snel schoenen aan te trekken, jas aandoen en we zijn klaar om te gaan. Nu moet er eerst worden getut.
Is Elora's luier nog wel schoon? Zijn haar kleertjes warm genoeg? Wat doen we aan als jasje?
Proef 1: eerst wordt met veel moeite en 2 paar volwassen handen een iniminie roze jasje over de piepkleine armpjes gedaan... nee meer gewrongen. Met een boos gezichtje laat ons kleintje het toch zwijgend toe. En dan in de maxi cosi.
Proef 2: Hoe klapten we de kinderwagen ook al weer op? Heel wat gehannes en we zijn er achter dat ik hier geen licht in ben. Gelukkig is Daan handiger.
En dan de vraag, nemen we de hele wagen of alleen de wieltjes en de maxicosie mee? Toch maar de hele wagen, dan kunnen we ook nog even wandelen.
Proef 3: De hele bubs moet in de auto. Zit de maxi cosi wel goed vast? Ligt Elora wel lekker? Is het niet te warm voor haar met al die lagen in de auto? Hoe krijgen we de kinderwagen in de kofferbak.
Na heel veel gedoe zitten we dan toch. En nu komt een nieuwe proef... hoe vinden we het consultatie bureau? De weg is afgesloten en de navigatie wijst ons verkeerd. Ik begin een beetje gestressed te raken, maar gelukkig vinden we het wel en zijn we maar 5 minuten te laat.
De dame bij het consultatie bureau toont veel begrip. We mogen met Elora naar een klein kamertje waar ik snel alle dikke lakens en dekens van haar af begin te pellen. Er wordt even ge-oehed en ahed over het schattige jurkje wat ze aan heeft.
En dan steekt die mevrouw zo maar iets bij mijn ukkie in het oor. Niets aan de hand... Elora slaapt gewoon door. Maar laat ze nou net met haar hoofd opzij slapen. Dus haar hoofd moet bewogen worden om het andere oor te testen. Nou... dat ziet mevrouw niet zitten en draait stug terug.
Met een beetje dwang lukt het, maar laat dit oortje nou nog pietepeuteriger zijn dan het andere en het apparaatje past er niet goed in. Dit veroorzaakt een rebels trekje in onze dame die nu wat van zich laat horen. Ze accepteert het vervelende ding in haar oor pas zonder worstelen en mopperen als mamma haar uit de maxi cosi tilt. Dan is alles goed. Ze is geslaagd voor haar gehoorstest!! JIPPIE!
Opgelucht gaan we terug naar de auto en rijden naar Leidschenhage. Daar gaan we voor het eerst wandelen.
Met veel moeite krijgen we de kinderwagen in elkaar. Daar leggen we ons kleintje dan lekker in. Het miezert heel lichtjes en Daan oppert om de plastic kap om de wagen te hijsen. Hij doet hem er in de eerst instantie verkeerd om en ik vraag me af hoe ons kind in zoiets zou moeten ademen. Gelukkig wordt dit ongemak snel herstelt en kunnen we aan de wandel.
Daan en ik lopen als twee trotse pauwen rond en ik hoop stiekem dat iedereen even in het wagentje kijkt om onze trots te bewonderen. We gaan even langs de prenatal en de v&d. Bewapend met een elmo fotoboek, wat gelpennen, knijpertjes met roze muizen en een badboekje gaan we de auto weer in. Onze trip is nog niet voorbij...
We gaan voor het eerst naar Nanna (oma) en opa toe, in scheveningen. Elora heeft er zin in.
Bij nanna aangekomen geef ik Elora eerst wat te eten. Eerst weer de borst en dan bijvoeden. We hebben allemaal handige dingetjes uit blije dozen enzo die ons helpen bij de voeding.
Het is super gezellig en we kunnen allemaal lachen om Elora's gekke gezichten. We gaan op tijd weer naar huis maar spreken met nanna en opa (die wat later thuis is) af dat we morgen terug komen en dat we dan blijven eten.
Gaaf hoor zo de wijde wereld in met ons ukkie.
Is Elora's luier nog wel schoon? Zijn haar kleertjes warm genoeg? Wat doen we aan als jasje?
Proef 1: eerst wordt met veel moeite en 2 paar volwassen handen een iniminie roze jasje over de piepkleine armpjes gedaan... nee meer gewrongen. Met een boos gezichtje laat ons kleintje het toch zwijgend toe. En dan in de maxi cosi.
Proef 2: Hoe klapten we de kinderwagen ook al weer op? Heel wat gehannes en we zijn er achter dat ik hier geen licht in ben. Gelukkig is Daan handiger.
En dan de vraag, nemen we de hele wagen of alleen de wieltjes en de maxicosie mee? Toch maar de hele wagen, dan kunnen we ook nog even wandelen.
Proef 3: De hele bubs moet in de auto. Zit de maxi cosi wel goed vast? Ligt Elora wel lekker? Is het niet te warm voor haar met al die lagen in de auto? Hoe krijgen we de kinderwagen in de kofferbak.
Na heel veel gedoe zitten we dan toch. En nu komt een nieuwe proef... hoe vinden we het consultatie bureau? De weg is afgesloten en de navigatie wijst ons verkeerd. Ik begin een beetje gestressed te raken, maar gelukkig vinden we het wel en zijn we maar 5 minuten te laat.
De dame bij het consultatie bureau toont veel begrip. We mogen met Elora naar een klein kamertje waar ik snel alle dikke lakens en dekens van haar af begin te pellen. Er wordt even ge-oehed en ahed over het schattige jurkje wat ze aan heeft.
En dan steekt die mevrouw zo maar iets bij mijn ukkie in het oor. Niets aan de hand... Elora slaapt gewoon door. Maar laat ze nou net met haar hoofd opzij slapen. Dus haar hoofd moet bewogen worden om het andere oor te testen. Nou... dat ziet mevrouw niet zitten en draait stug terug.
Met een beetje dwang lukt het, maar laat dit oortje nou nog pietepeuteriger zijn dan het andere en het apparaatje past er niet goed in. Dit veroorzaakt een rebels trekje in onze dame die nu wat van zich laat horen. Ze accepteert het vervelende ding in haar oor pas zonder worstelen en mopperen als mamma haar uit de maxi cosi tilt. Dan is alles goed. Ze is geslaagd voor haar gehoorstest!! JIPPIE!
Opgelucht gaan we terug naar de auto en rijden naar Leidschenhage. Daar gaan we voor het eerst wandelen.
Met veel moeite krijgen we de kinderwagen in elkaar. Daar leggen we ons kleintje dan lekker in. Het miezert heel lichtjes en Daan oppert om de plastic kap om de wagen te hijsen. Hij doet hem er in de eerst instantie verkeerd om en ik vraag me af hoe ons kind in zoiets zou moeten ademen. Gelukkig wordt dit ongemak snel herstelt en kunnen we aan de wandel.
Daan en ik lopen als twee trotse pauwen rond en ik hoop stiekem dat iedereen even in het wagentje kijkt om onze trots te bewonderen. We gaan even langs de prenatal en de v&d. Bewapend met een elmo fotoboek, wat gelpennen, knijpertjes met roze muizen en een badboekje gaan we de auto weer in. Onze trip is nog niet voorbij...
We gaan voor het eerst naar Nanna (oma) en opa toe, in scheveningen. Elora heeft er zin in.
Bij nanna aangekomen geef ik Elora eerst wat te eten. Eerst weer de borst en dan bijvoeden. We hebben allemaal handige dingetjes uit blije dozen enzo die ons helpen bij de voeding.
Het is super gezellig en we kunnen allemaal lachen om Elora's gekke gezichten. We gaan op tijd weer naar huis maar spreken met nanna en opa (die wat later thuis is) af dat we morgen terug komen en dat we dan blijven eten.
Gaaf hoor zo de wijde wereld in met ons ukkie.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "28 februari 2007 De hechtingen komen eruit" 16-03-2007 @ 10:23
Vandaag is de laatste dag dat ik als het goed is iets met de verloskundige te maken heb.
Ze komt mijn hechtingen eruit halen en Elora krijgt een hielprikje. Ik zie hier tegen op, ook omdat ik mijn vk gewoon niet zo leuk vind.
Het hielprikje voor Elora is echt dramatisch. Mijn kindje ligt huilend aan mijn borst. Haar gillen wordt gemoffeld in mijn vlees en ik wil die muts van een vk het liefst een dreun verkopen. Maar het hoort erbij. "Het doet haar geen pijn" zegt die domme doos dan nog. Het gezichtje van mijn elfje vertelt me iets anders.
Dan gaan mijn hechtingen eruit. Dat doet ook geen pijn verzekert die sadist me. Nou mooi wel! En ze knipt nog in me en beweert dan stellig dat dat gewoon de hechtingen zijn. Ja DAG! Ik voel echt wel het verschil tussen de koude metale punten van een schaar en de hechtingen die trekken.
Gelukkig is ze snel weer weg. Wat een drama zeg, maar Elora en ik blijven blij achter.
Ze komt mijn hechtingen eruit halen en Elora krijgt een hielprikje. Ik zie hier tegen op, ook omdat ik mijn vk gewoon niet zo leuk vind.
Het hielprikje voor Elora is echt dramatisch. Mijn kindje ligt huilend aan mijn borst. Haar gillen wordt gemoffeld in mijn vlees en ik wil die muts van een vk het liefst een dreun verkopen. Maar het hoort erbij. "Het doet haar geen pijn" zegt die domme doos dan nog. Het gezichtje van mijn elfje vertelt me iets anders.
Dan gaan mijn hechtingen eruit. Dat doet ook geen pijn verzekert die sadist me. Nou mooi wel! En ze knipt nog in me en beweert dan stellig dat dat gewoon de hechtingen zijn. Ja DAG! Ik voel echt wel het verschil tussen de koude metale punten van een schaar en de hechtingen die trekken.
Gelukkig is ze snel weer weg. Wat een drama zeg, maar Elora en ik blijven blij achter.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "26 februari 2007, bijvoeden" 16-03-2007 @ 10:19
We zijn inmiddels al weer 1 1/2 dag thuis en het gaat allemaal prima. De kraamverzorgster, genaamd Brenda, is ontzettend aardig en zorgt goed voor ons. Je bent tot nu toe een lief een rustig kind en slaapt veel.
Toch gaat het niet helemaal lekker. De borstvoeding wil maar niet op gang komen. Jij begint nu toch wel honger te krijgen en ik heb ergens gehoord dat je veel moet aanleggen om de borstvoeding op gang te krijgen. Ik laat je ongeveer 1 1/2 uur drinken per keer, in de hoop dat je toch iets binnen krijgt. Mijn borsten protesteren heftig, dit doet gewoon ontzettend veel pijn. Weinig slaap en pijnlijke borsten... die drijven mamma wel een beetje tot wanhoop. Ik merk ook dat je eigenlijk niet veel binnen krijgt. Na 1 1/2 uur voeden ga je na een half uurtje al weer klagen. Je bent zo moe dat je tijdens de borstvoeding ook meerdere keren in slaap valt.
Ik probeer te kolven, maar raak ontmoedigd als ik na dik een half uur kolven een miezerig druppeltje op de bodem zie liggen. De wanhoop is me nabij en ik voel me een slechte moeder. Wie laat nu zijn kind verhongeren.
De volgende dag heb ik een vervangende kraamhulp, Monique, en die komt ons redden. Ik deel haar heel gefrustreerd mee, dat, als ik je niet mag bijvoeden, ik gelijk vandaag nog over ga stappen op de fles.
Gelukkig heeft ze er begrip voor en heeft ze het zelfs zelf meegemaakt. Super... ze heeft zelfs noodvoeding in haar auto liggen! Ik had nooit gedacht dat ik dat wel eens in huis zou moeten hebben. Niemand had me dat verteld.
Maar eerst moeten we een goedkeuring van mijn verloskundige hebben. Die zou vandaag langskomen, maar hoe laat en of ze echt komt weet ik eigenlijk niet. De vk heeft tot nu toe niet bar veel interesse getoond. Ik ben toch niet zo blij met ze, dus de weinige interesse komt van 2 kanten.
Gelukkig geeft zij ook haar goedkeuring (niet dat ik me er anders ook maar iets van aan had getrokken, want mijn kind MOEST en ZOU vandaag eten)
Ze vertelt me dat ik maar gewoon de fles moet geven met de bijvoeding, maar achter haar rug gebaard de kraamzorg dat ik dit niet moet doen. Ze had me van te voren al uitgelegd dat "vinger voeden" beter is in combinatie met borstvoeding. Ik geef aan dat ik wil vingervoeden, maar de vk vind dit een gedoe. Ik vertel haar dat ik een gedoe niet erg vind.. het gaat om mijn kind.
Dus nu is de afspraak: Borstvoeding, bij voeding en dan een half uur kolven om de boel op gang te brengen.
Het vingervoeden is heel leuk en het is heerlijk om Elora weer te zien veranderen in een blije baby. Ik ben opgelucht en Monique is mijn reddende engel. Het voeden kost me nu nog steeds 1 1/2 uur (1/2 uur borst, 1/2 vinger en een 1/2 kolven) Maar mijn kind knapt er duidelijk van op. En het is toch wel grappig om hier later op terug te kijken
Toch gaat het niet helemaal lekker. De borstvoeding wil maar niet op gang komen. Jij begint nu toch wel honger te krijgen en ik heb ergens gehoord dat je veel moet aanleggen om de borstvoeding op gang te krijgen. Ik laat je ongeveer 1 1/2 uur drinken per keer, in de hoop dat je toch iets binnen krijgt. Mijn borsten protesteren heftig, dit doet gewoon ontzettend veel pijn. Weinig slaap en pijnlijke borsten... die drijven mamma wel een beetje tot wanhoop. Ik merk ook dat je eigenlijk niet veel binnen krijgt. Na 1 1/2 uur voeden ga je na een half uurtje al weer klagen. Je bent zo moe dat je tijdens de borstvoeding ook meerdere keren in slaap valt.
Ik probeer te kolven, maar raak ontmoedigd als ik na dik een half uur kolven een miezerig druppeltje op de bodem zie liggen. De wanhoop is me nabij en ik voel me een slechte moeder. Wie laat nu zijn kind verhongeren.
De volgende dag heb ik een vervangende kraamhulp, Monique, en die komt ons redden. Ik deel haar heel gefrustreerd mee, dat, als ik je niet mag bijvoeden, ik gelijk vandaag nog over ga stappen op de fles.
Gelukkig heeft ze er begrip voor en heeft ze het zelfs zelf meegemaakt. Super... ze heeft zelfs noodvoeding in haar auto liggen! Ik had nooit gedacht dat ik dat wel eens in huis zou moeten hebben. Niemand had me dat verteld.
Maar eerst moeten we een goedkeuring van mijn verloskundige hebben. Die zou vandaag langskomen, maar hoe laat en of ze echt komt weet ik eigenlijk niet. De vk heeft tot nu toe niet bar veel interesse getoond. Ik ben toch niet zo blij met ze, dus de weinige interesse komt van 2 kanten.
Gelukkig geeft zij ook haar goedkeuring (niet dat ik me er anders ook maar iets van aan had getrokken, want mijn kind MOEST en ZOU vandaag eten)
Ze vertelt me dat ik maar gewoon de fles moet geven met de bijvoeding, maar achter haar rug gebaard de kraamzorg dat ik dit niet moet doen. Ze had me van te voren al uitgelegd dat "vinger voeden" beter is in combinatie met borstvoeding. Ik geef aan dat ik wil vingervoeden, maar de vk vind dit een gedoe. Ik vertel haar dat ik een gedoe niet erg vind.. het gaat om mijn kind.
Dus nu is de afspraak: Borstvoeding, bij voeding en dan een half uur kolven om de boel op gang te brengen.
Het vingervoeden is heel leuk en het is heerlijk om Elora weer te zien veranderen in een blije baby. Ik ben opgelucht en Monique is mijn reddende engel. Het voeden kost me nu nog steeds 1 1/2 uur (1/2 uur borst, 1/2 vinger en een 1/2 kolven) Maar mijn kind knapt er duidelijk van op. En het is toch wel grappig om hier later op terug te kijken
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "23 februari 2007 Eindelijk is ze er" 14-03-2007 @ 21:08
Ik ben moeder... moeder van een dochter. Hoe onwerkelijk dat gevoel is... dat kan ik niet vertellen. Ik kijk naar haar maar herken niets. Ik had verwacht dat ik haar meteen zou kennen, maar realiseer me nu dat ik echt ook even moet wennen. Wel voel ik een instinct om haar te beschermen. Ik moet telkens naar haar kijken. Ik toon haar met trots aan mijn vader die bleek en vermoeid komt kijken als eerste.
Ik laat iedereen complimentjes over haar geven, hoe mooi ze is, hoe gezond ze is. Alles is goed. Ik ga douchen en voel me sterk. Ik baal wel als ik hoor dat ik nog een nachtje moet blijven omdat het langer dan 24 uur heeft geduurd tussen het breken van mijn water en de geboorte van Elora.
Ik wordt naar de ziekenzaal gereden op een bed. Elora is er nog niet en ik wacht met smart op haar. Ik wil bij haar in de buurt zijn. De geestelijke navelstreng is nog niet doorgeknipt. Mijn buik voelt leeg, maar mijn hart voelt vol.
Eindelijk... eindelijk komt Daan met de kleine. Ik wil plotseling dat de hele wereld haar ziet. Ik bel Sascha en mijn ouders... iedereen moet nog een keer komen kijken.
Daan moet om 22:00 weg en ik ben bang voor onze eerste nacht samen. Maar het is leuk. Iedere 3 uur komt een zuster kijken. Ik probeer Elora aan te leggen, maar dat lukt nog niet echt. De baby naast ons, Sven, huilt veel en dan ben ik ook wakker. Ik vind het heerlijk als de vrouw naast ons (Carlijn) haar lampje aandoet, dan kan ik ongegeneerd naar mijn meisje kijken.
De eerste dag is echt geweldig! Ik ben zo blij dat ze er is... en dat ze gezond is!! Als ze aan mijn borst ligt (en beslist niet sabbelt maar gewoon stil ligt) voel ik ineens vlinders in mijn buik... Ik ben echt verliefd.
Ik laat iedereen complimentjes over haar geven, hoe mooi ze is, hoe gezond ze is. Alles is goed. Ik ga douchen en voel me sterk. Ik baal wel als ik hoor dat ik nog een nachtje moet blijven omdat het langer dan 24 uur heeft geduurd tussen het breken van mijn water en de geboorte van Elora.
Ik wordt naar de ziekenzaal gereden op een bed. Elora is er nog niet en ik wacht met smart op haar. Ik wil bij haar in de buurt zijn. De geestelijke navelstreng is nog niet doorgeknipt. Mijn buik voelt leeg, maar mijn hart voelt vol.
Eindelijk... eindelijk komt Daan met de kleine. Ik wil plotseling dat de hele wereld haar ziet. Ik bel Sascha en mijn ouders... iedereen moet nog een keer komen kijken.
Daan moet om 22:00 weg en ik ben bang voor onze eerste nacht samen. Maar het is leuk. Iedere 3 uur komt een zuster kijken. Ik probeer Elora aan te leggen, maar dat lukt nog niet echt. De baby naast ons, Sven, huilt veel en dan ben ik ook wakker. Ik vind het heerlijk als de vrouw naast ons (Carlijn) haar lampje aandoet, dan kan ik ongegeneerd naar mijn meisje kijken.
De eerste dag is echt geweldig! Ik ben zo blij dat ze er is... en dat ze gezond is!! Als ze aan mijn borst ligt (en beslist niet sabbelt maar gewoon stil ligt) voel ik ineens vlinders in mijn buik... Ik ben echt verliefd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten