- "Een ode aan MIJN moeder" 22-02-2008 @ 22:06
Om 8:30 stond ze vol enthousiasme voor mijn deur. Er is maar een persoon die Elora's eerste verjaardag net zo spannend vindt als ik.. en dat is mijn eigen moeder.
Ik heb een aantal slingers gekocht, maar mijn moeder brengt de rest voor me mee. En dit onder het mom van: Ach ik haal het bij de groothandel, dat is goedkoper. Natuurlijk komt ze niet met dingen van de groothandel aan, maar slingers, bordjes, bekertjes, toetertjes en noem het maar op, van een speciaal zaakje en... allemaal van fairies... wat ik juist zo snoepig vind. Hartstikke duur allemaal dus. Ik mag niet eens over "wat krijg je van me?" beginnen, want ZIJ is MIJN moeder en Elora's OMA, dus ZIJ mag ons lekker verwennen. Ik ben haar dankbaar, maar dat ben ik haar altijd. Zij is voor mij het voorbeeld hoe ik voor mijn dochter wil zijn.
Vol energie begint ze brabbelend slingers op te hangen. Ze klimt overal bij... iets wat ik lang niet altijd durf. Ik sta schaapachtig de slingers vast te houden en dan zegt mijn moeder ook nog doodleuk dat ze het zo'n eer vindt dat ze mag helpen! Ik geloof mijn oren niet, want ik ben juist ZOOOO blij dat ze mij WIL helpen. Alleen was dit klusje een stuk moeilijker, frustrerender en minder gezellig geworden.
We lachen en kletsen en Elora wordt druk van ons. Maar gezellig druk. Cupcakes worden gebakken. Al is mijn beslag roze, de cupcakes worden een geel-bruine kleur. Mijn moeder ontdekt als ze de quasimodo van de cupcakes open breekt omdat hij mislukt is, dat ze wel roze van binnen zijn... gedeeltelijk success dus.
Ik voel me vertrouwd als ze er is, alsof ze nog steeds eigenlijk een deel van mijn gezin uitmaakt. Elora houdt net zo veel van haar als dat ik doe. Vol trots overhandig ik haar twee boekjes die ik vorige week in de stad vond: "Oma ik vind je lief" en "Opa ik vind je lief"
Toepasselijk, want mijn ouders zijn hele lieve mensen. Onze rotsen in de branding. Maar ook die van Elora.
Dus mam... bij deze, waar iedereen het kan leze(n)
IK VIND JE LIEF!!!!
Ik heb een aantal slingers gekocht, maar mijn moeder brengt de rest voor me mee. En dit onder het mom van: Ach ik haal het bij de groothandel, dat is goedkoper. Natuurlijk komt ze niet met dingen van de groothandel aan, maar slingers, bordjes, bekertjes, toetertjes en noem het maar op, van een speciaal zaakje en... allemaal van fairies... wat ik juist zo snoepig vind. Hartstikke duur allemaal dus. Ik mag niet eens over "wat krijg je van me?" beginnen, want ZIJ is MIJN moeder en Elora's OMA, dus ZIJ mag ons lekker verwennen. Ik ben haar dankbaar, maar dat ben ik haar altijd. Zij is voor mij het voorbeeld hoe ik voor mijn dochter wil zijn.
Vol energie begint ze brabbelend slingers op te hangen. Ze klimt overal bij... iets wat ik lang niet altijd durf. Ik sta schaapachtig de slingers vast te houden en dan zegt mijn moeder ook nog doodleuk dat ze het zo'n eer vindt dat ze mag helpen! Ik geloof mijn oren niet, want ik ben juist ZOOOO blij dat ze mij WIL helpen. Alleen was dit klusje een stuk moeilijker, frustrerender en minder gezellig geworden.
We lachen en kletsen en Elora wordt druk van ons. Maar gezellig druk. Cupcakes worden gebakken. Al is mijn beslag roze, de cupcakes worden een geel-bruine kleur. Mijn moeder ontdekt als ze de quasimodo van de cupcakes open breekt omdat hij mislukt is, dat ze wel roze van binnen zijn... gedeeltelijk success dus.
Ik voel me vertrouwd als ze er is, alsof ze nog steeds eigenlijk een deel van mijn gezin uitmaakt. Elora houdt net zo veel van haar als dat ik doe. Vol trots overhandig ik haar twee boekjes die ik vorige week in de stad vond: "Oma ik vind je lief" en "Opa ik vind je lief"
Toepasselijk, want mijn ouders zijn hele lieve mensen. Onze rotsen in de branding. Maar ook die van Elora.
Dus mam... bij deze, waar iedereen het kan leze(n)
IK VIND JE LIEF!!!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "filmen" 20-02-2008 @ 15:31
Pfffft, wat is het toch met kinderen en filmcamera's??? Ik probeer echt al een uur Elora te filmen als ze de kamer doorstapt (wat ze nu sinds vanochtend zelfs zonder de poppenwagen doet).
De hele tijd stapt ze dapper door de kamer heen... TOT ik de film camera pak. Dan wil ze niet meer. Ze blijft bij me in de buurt en probeert met de camera te spelen... maar echt veel stapjes zetten, nee dat doet ze niet. Misschien 5 of 6, maar dat heb ik al gefilmd. Ik wil graag laten zien hoe ze nu van de tuindeur naar de kamerdeur loopt. Dat is toch zeker een meter of 11 zonder te vallen!! Heel knap hoor!!
De hele tijd stapt ze dapper door de kamer heen... TOT ik de film camera pak. Dan wil ze niet meer. Ze blijft bij me in de buurt en probeert met de camera te spelen... maar echt veel stapjes zetten, nee dat doet ze niet. Misschien 5 of 6, maar dat heb ik al gefilmd. Ik wil graag laten zien hoe ze nu van de tuindeur naar de kamerdeur loopt. Dat is toch zeker een meter of 11 zonder te vallen!! Heel knap hoor!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Elora loopt!!" 20-02-2008 @ 13:10
Ik vind het nu officieel, na 2 1/2 maand van kleine stapjes, die steeds verder gingen, heeft mijn dochter nu een parcour in de woonkamer afgelegd. Ze liep achter de poppenwagen, dat wel, maar deze poppenwagen is zo licht, dat ze er niet op mag steunen. Dus ze liep echt zelf... en dat vind ik knap.
Vaak kiest ze er toch nog voor om kleine stukjes te lopen en vervolgens de rest van haar weg kruipend af te leggen. Maar soms verrast ze ons. En dan staan wij als echte cheerleaders te juichen en te springen. Dat is iets waar ze heel gevoelig voor is en Elora juicht tegenwoordig ook voor zichzelf als ze iets kan.
Het brabbelen gaat haar ook steeds beter af. Ik had het laatst met mijn vriendin Marinka over hoe ik het gevoel had dat ik een van de weinige mensen was die mijn dochter kon verstaan. Daan kan het verschil niet horen tussen: Dada (daddy) en Baba (bah).
Mijn moeder kan dat dus weer wel. Het zal wel een vrouwen iets zijn. Maar ook vreemden schijnen haar te verstaan.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ze soms wijzer overkomt dan dat ze is hoor... zo zegt ze vaak heel wijs: "Ja" als ik iets tegen haar zeg, terwijl ze geen idee heeft wat ik zeg.
Ik hoorde van mijn moeder een verhaal over de kinderboerderij waar mensen dachten dat Elora op het commentaar van mijn moeder reageerde door "Ja" te antwoorden op haar vragen. Ik moest daar stiekem wel een beetje om lachen... mijn dochter is slim, maar zo slim is ze nu ook weer niet. Al reageert ze heel goed op dingen.
Ik maak er nu ook een spelletje van dat ze verschillende dingen aan me aangeeft. Ze moet er wel zin in hebben hoor, anders negeert ze me gewoon. Maar ik kan haar dus verschillende opdrachtjes laten doen. Het is heel schattig.
Nog maar 3 dagen en dan is ze al weer jarig. Ik heb er zin in en ben benieuwd hoe Elora zal reageren op de slingers en de visite. Want dat is altijd maar de vraag. Vaak is ze heel gezellig bij andere mensen, maar het komt wel eens voor dat ze niets van anderen moet hebben. Ik denk dat dat bij het baby zijn hoort...
Vaak kiest ze er toch nog voor om kleine stukjes te lopen en vervolgens de rest van haar weg kruipend af te leggen. Maar soms verrast ze ons. En dan staan wij als echte cheerleaders te juichen en te springen. Dat is iets waar ze heel gevoelig voor is en Elora juicht tegenwoordig ook voor zichzelf als ze iets kan.
Het brabbelen gaat haar ook steeds beter af. Ik had het laatst met mijn vriendin Marinka over hoe ik het gevoel had dat ik een van de weinige mensen was die mijn dochter kon verstaan. Daan kan het verschil niet horen tussen: Dada (daddy) en Baba (bah).
Mijn moeder kan dat dus weer wel. Het zal wel een vrouwen iets zijn. Maar ook vreemden schijnen haar te verstaan.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ze soms wijzer overkomt dan dat ze is hoor... zo zegt ze vaak heel wijs: "Ja" als ik iets tegen haar zeg, terwijl ze geen idee heeft wat ik zeg.
Ik hoorde van mijn moeder een verhaal over de kinderboerderij waar mensen dachten dat Elora op het commentaar van mijn moeder reageerde door "Ja" te antwoorden op haar vragen. Ik moest daar stiekem wel een beetje om lachen... mijn dochter is slim, maar zo slim is ze nu ook weer niet. Al reageert ze heel goed op dingen.
Ik maak er nu ook een spelletje van dat ze verschillende dingen aan me aangeeft. Ze moet er wel zin in hebben hoor, anders negeert ze me gewoon. Maar ik kan haar dus verschillende opdrachtjes laten doen. Het is heel schattig.
Nog maar 3 dagen en dan is ze al weer jarig. Ik heb er zin in en ben benieuwd hoe Elora zal reageren op de slingers en de visite. Want dat is altijd maar de vraag. Vaak is ze heel gezellig bij andere mensen, maar het komt wel eens voor dat ze niets van anderen moet hebben. Ik denk dat dat bij het baby zijn hoort...
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "het aftellen is begonnen" 18-02-2008 @ 20:04
Nog 5 nachtjes slapen en dan is het zo ver... Elora wordt een jaar. Nu heeft ze er zelf nog geen benul van, maar over een paar jaar lopen we dus met een zenuwachtig kind rond deze tijd rond. Dan gaan we echt aftellen. Nu doe ik dat stiekem een beetje in mijn eentje en krijg vlinders in mijn buik als ik bedenk dat ze straks jarig is. Haar eerste verjaardag.
En al ben ik er heilig van overtuigd dat iedere verjaardag (voor een kind) als heel bijzonder en speciaal behandeld moet worden, is er toch iets extra bijzonders aan de eerste.
Ik heb alle cliché gevoelens die je maar kunt hebben. Nog steeds sta ik stomverbaasd als ik er aan denk hoe snel mijn meisje is opgegroeid en wat ze inmiddels allemaal kan. Van een kleine baby die nog niet eens haar ogen kon focussen, die nog niets kon pakken of vasthouden naar een dreumes die woordjes zegt, probeert te klimmen, stapjes loopt (ja ja, al van de bank naar de box met een omweg, dat is best al een stukje) grapjes maakt, dingen beleeft, dingen aanwijst, communiceert, lacht, slaat, klapt en zingt. Mijn kleine minimensje.
En het wordt alleen maar leuker, laat ik me door "meer ervaren" ouders (=ouders met oudere kinderen) vertellen. Toch is niet iedereen daar van overtuigd. Ik stond laatst in de boekenwinkel toen de mevrouw achter de kassa tegen me zei: "Ach mevrouw... ze zeggen dat er na het vierde jaar niks meer aan is... en eigenlijk hebben ze gelijk". Het was net of iemand me een klap in mijn gezicht gaf. Je hoort idd wel vaker dat mensen kinderen minder leuk vinden als de baby en dreumes tijd voorbij is. Maar dat is juist de tijd waar IK zo'n zin in heb. Leuke dingen gaan doen met je dochter. Haar dingen gaan leren zoals tellen en woordjes lezen. Dat lijkt me echt geweldig. Samen koekjes bakken of knutselen.
Natuurlijk begrijp ik wel dat kinderen mondiger worden naarmate ze ouder worden, maar ik geloof nog steeds dat je daar zelf toch ook wel invloed op hebt. Tot op een bepaalde hoogte natuurlijk, want de samenleven buiten je gezin heeft ook veel invloed op je kind. Maar goed, ik werk met kinderen van 4 tot en met 12 /13 jaar. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik het met de pubers soms wel even moeilijk heb hoor. Niet altijd, maar het is toch een aparte leeftijds fase. Maar ja, ik heb nog minstens acht jaar te gaan voordat ze daar in beland (ja ja, de kinderen zijn vroeg tegenwoordig) en zelfs nog iets langer als ik geluk heb, dus dan heb ik ook weer tijd om me daar op voor te bereiden en te wapenen
Ik heb enorm veel zin in het tweede levensjaar van mijn dochter. Als het net zo dynamisch en onstuimig is als het eerste levensjaar... laat maar komen!!! En ik ben er van overtuigd dat het gewoon lekker ieder jaar leuker wordt... nu ja, tot we in de pubertijd komen... maar ja... dat mag ze dan weer goed met ons maken als ze 20 is
En al ben ik er heilig van overtuigd dat iedere verjaardag (voor een kind) als heel bijzonder en speciaal behandeld moet worden, is er toch iets extra bijzonders aan de eerste.
Ik heb alle cliché gevoelens die je maar kunt hebben. Nog steeds sta ik stomverbaasd als ik er aan denk hoe snel mijn meisje is opgegroeid en wat ze inmiddels allemaal kan. Van een kleine baby die nog niet eens haar ogen kon focussen, die nog niets kon pakken of vasthouden naar een dreumes die woordjes zegt, probeert te klimmen, stapjes loopt (ja ja, al van de bank naar de box met een omweg, dat is best al een stukje) grapjes maakt, dingen beleeft, dingen aanwijst, communiceert, lacht, slaat, klapt en zingt. Mijn kleine minimensje.
En het wordt alleen maar leuker, laat ik me door "meer ervaren" ouders (=ouders met oudere kinderen) vertellen. Toch is niet iedereen daar van overtuigd. Ik stond laatst in de boekenwinkel toen de mevrouw achter de kassa tegen me zei: "Ach mevrouw... ze zeggen dat er na het vierde jaar niks meer aan is... en eigenlijk hebben ze gelijk". Het was net of iemand me een klap in mijn gezicht gaf. Je hoort idd wel vaker dat mensen kinderen minder leuk vinden als de baby en dreumes tijd voorbij is. Maar dat is juist de tijd waar IK zo'n zin in heb. Leuke dingen gaan doen met je dochter. Haar dingen gaan leren zoals tellen en woordjes lezen. Dat lijkt me echt geweldig. Samen koekjes bakken of knutselen.
Natuurlijk begrijp ik wel dat kinderen mondiger worden naarmate ze ouder worden, maar ik geloof nog steeds dat je daar zelf toch ook wel invloed op hebt. Tot op een bepaalde hoogte natuurlijk, want de samenleven buiten je gezin heeft ook veel invloed op je kind. Maar goed, ik werk met kinderen van 4 tot en met 12 /13 jaar. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik het met de pubers soms wel even moeilijk heb hoor. Niet altijd, maar het is toch een aparte leeftijds fase. Maar ja, ik heb nog minstens acht jaar te gaan voordat ze daar in beland (ja ja, de kinderen zijn vroeg tegenwoordig) en zelfs nog iets langer als ik geluk heb, dus dan heb ik ook weer tijd om me daar op voor te bereiden en te wapenen
Ik heb enorm veel zin in het tweede levensjaar van mijn dochter. Als het net zo dynamisch en onstuimig is als het eerste levensjaar... laat maar komen!!! En ik ben er van overtuigd dat het gewoon lekker ieder jaar leuker wordt... nu ja, tot we in de pubertijd komen... maar ja... dat mag ze dan weer goed met ons maken als ze 20 is
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "tanden" 17-02-2008 @ 16:30
"Kijk schat" zei Daan terwijl hij onze dochter op haar kop hield, "Haar tanden zijn door" Ik speurde ook in de ondersteboven glimlach.
"Ik zie niets" zei ik verbaasd, maar Daan wees naar haar bovenkaak. Idd er zitten 2 witte streepjes... twee tandjes door.
Maar tot mijn lichtelijke ontzet... NIET haar voortanden, maar de twee die er naast zitten.
Met grote ogen keek ik Daan aan. "Ik mag hopen dat de andere twee snel doorkomen"zei ik verschrikt, "Want dit is toch geen porum zo?" Stel je voor, ons kind met een enorm groot gat tussen haar tanden...
Ik wist trouwens niet eens dat dat kon. Ik dacht dat kinderen gewoon ALTIJD eerst hun voortanden door zouden krijgen.
Nou... only time will tell... wij wachten het gespannen af!
"Ik zie niets" zei ik verbaasd, maar Daan wees naar haar bovenkaak. Idd er zitten 2 witte streepjes... twee tandjes door.
Maar tot mijn lichtelijke ontzet... NIET haar voortanden, maar de twee die er naast zitten.
Met grote ogen keek ik Daan aan. "Ik mag hopen dat de andere twee snel doorkomen"zei ik verschrikt, "Want dit is toch geen porum zo?" Stel je voor, ons kind met een enorm groot gat tussen haar tanden...
Ik wist trouwens niet eens dat dat kon. Ik dacht dat kinderen gewoon ALTIJD eerst hun voortanden door zouden krijgen.
Nou... only time will tell... wij wachten het gespannen af!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "oppas" 17-02-2008 @ 16:26
14 Februari is wereldwijd een bijzondere dag. De meest 'romantische' dag van het jaar. Voor ons heeft de dag nog een betekenis: want om middernacht luiden we Daan's verjaardag in.
Dit jaar hadden mijn ouders een leuk idee, we zouden een avondje dinner and a show gaan pikken in Amsterdam en daarna naar het casino gaan.
Elora moest thuis blijven (tja sorry meid, alleen boven de 18) en kreeg dus een oppas. Miema (mijn tante) en Ome Leen hadden heel lief aangeboden dat ze wel op Elora wilden passen. Elora kent ze ook redelijk goed, dus het leek ons ook een geweldig plan.
De oppassers waren aan de vroege kant, dus Elora was nog lekker aan het slapen. Toen ze wakker werd, deed ze even verlegen. Ik vind het altijd jammer als ze zo doet, maar wat ik nu wel weer prettig vind is dat ik dan extra veel knuffels krijg.
Al gauw zat Elora met Miema op de vloer te spelen. Miema vroeg haar om dingen aan te geven en tot mijn trots deed Elora dat ook. Ze haalde netjes de rails voor het megabloks treintje uit de doos en gaf deze aan miema aan. Ze wist precies wat ze moest pakken.
Ook mocht Miema haar al spoedig op schoot nemen en ging ze lief met haar ketting zitten spelen. Zo zijn Daan en ik er snel tussen uit gepiept en hebben we geen drama's gehad.
Bij thuiskomst lag ons kindje heerlijk onder de wol en was alles keurig netjes opgeruimd. Ik protesteerde nog dat dat nou niet hoefde, maar mijn tante lijkt wel een supermom.
Lekker hoor, zo'n oppas aan huis!!!
Dit jaar hadden mijn ouders een leuk idee, we zouden een avondje dinner and a show gaan pikken in Amsterdam en daarna naar het casino gaan.
Elora moest thuis blijven (tja sorry meid, alleen boven de 18) en kreeg dus een oppas. Miema (mijn tante) en Ome Leen hadden heel lief aangeboden dat ze wel op Elora wilden passen. Elora kent ze ook redelijk goed, dus het leek ons ook een geweldig plan.
De oppassers waren aan de vroege kant, dus Elora was nog lekker aan het slapen. Toen ze wakker werd, deed ze even verlegen. Ik vind het altijd jammer als ze zo doet, maar wat ik nu wel weer prettig vind is dat ik dan extra veel knuffels krijg.
Al gauw zat Elora met Miema op de vloer te spelen. Miema vroeg haar om dingen aan te geven en tot mijn trots deed Elora dat ook. Ze haalde netjes de rails voor het megabloks treintje uit de doos en gaf deze aan miema aan. Ze wist precies wat ze moest pakken.
Ook mocht Miema haar al spoedig op schoot nemen en ging ze lief met haar ketting zitten spelen. Zo zijn Daan en ik er snel tussen uit gepiept en hebben we geen drama's gehad.
Bij thuiskomst lag ons kindje heerlijk onder de wol en was alles keurig netjes opgeruimd. Ik protesteerde nog dat dat nou niet hoefde, maar mijn tante lijkt wel een supermom.
Lekker hoor, zo'n oppas aan huis!!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Opschepper" 15-02-2008 @ 13:42
"Zo'n moeder word ik nooit" riep ik altijd als ik een moeder weer hoorde "opscheppen" over het wonderkind dat ze gebaard had.
Maar helaas blijkt het in de praktijk toch anders te zijn. Ik ben zo vol van wat ze allemaal kan dat ik graag mijn verhaal doe bij iedereen die wil luisteren.
Het grappige is, ik bedoel het niet als opscheppen maar gewoon als "ik ben trots". Want ik geloof er nog steeds heilig in dat alle kinderen gewoon heel bijzonder en speciaal zijn. En voor wat de een kan, kan de ander iets anders.
Ik wil ook niet pocherig doen over mijn dochter, want ik weet ook zeker dat er kinderen zijn die dingen beter kunnen dan zij. Maar ik ben zo trots, dat zelfs al was ze de sloomste baby in de wereld geweest, ze voor mij nog het meest speciaal zou zijn. Ik denk dat het in je hormonen gegraveerd staat.
Ik vind het soms lastig om met andere moeders over mijn dochter te praten. Het is me wel eens voorgekomen dat ik het gevoel had dat ik in een "wie heeft de grootste" gesprek belandde. Dan merk ik dat ik toch een beetje bagataliseer hoe bijzonder ik mijn kind vind. Want ik wil mensen niet de indruk geven dat ik mijn kind beter vind dat die van hun. Mijn kind is gewoon mijn kind en hoe leuk ik een ander kind vind, ik houd gewoon meer van Elora, dus die vind ik NATUURLIJK leuker... maar niet beter. Ik vind het juist leuk om te zien wat andere kinderen al kunnen.
Het grappige is dat Elora een heel ander kindje is geworden dan ik verwacht had. Vorig jaar rond deze tijd liep ik nog buik-aaiend rond met in mijn geestenoog een heel rustig kindje. Maar dat is ze helemaal niet, ze is een pittige tante die wil ontdekken en brabbelen en lachen.
Een van de redenen waarom ik zo trots ben, is omdat de razende snelheid van de vooruitgang in babies me gewoon versteld doet staan. Ik sla soms half achterover als Elora weer iets nieuws heeft geleerd. En dat wil ik dan met de wereld delen. Want al heb ik best weer een stukje sociaal leven terug... Elora is en blijft het belangrijkste in mijn leven en ze maakt ook de grootste impact op me.
Als ik dan met iemand in gesprek ben wil ik bijna zeggen: Mijn kind is zo bijzonder... maar die van jou ook hoor! ;)
Maar helaas blijkt het in de praktijk toch anders te zijn. Ik ben zo vol van wat ze allemaal kan dat ik graag mijn verhaal doe bij iedereen die wil luisteren.
Het grappige is, ik bedoel het niet als opscheppen maar gewoon als "ik ben trots". Want ik geloof er nog steeds heilig in dat alle kinderen gewoon heel bijzonder en speciaal zijn. En voor wat de een kan, kan de ander iets anders.
Ik wil ook niet pocherig doen over mijn dochter, want ik weet ook zeker dat er kinderen zijn die dingen beter kunnen dan zij. Maar ik ben zo trots, dat zelfs al was ze de sloomste baby in de wereld geweest, ze voor mij nog het meest speciaal zou zijn. Ik denk dat het in je hormonen gegraveerd staat.
Ik vind het soms lastig om met andere moeders over mijn dochter te praten. Het is me wel eens voorgekomen dat ik het gevoel had dat ik in een "wie heeft de grootste" gesprek belandde. Dan merk ik dat ik toch een beetje bagataliseer hoe bijzonder ik mijn kind vind. Want ik wil mensen niet de indruk geven dat ik mijn kind beter vind dat die van hun. Mijn kind is gewoon mijn kind en hoe leuk ik een ander kind vind, ik houd gewoon meer van Elora, dus die vind ik NATUURLIJK leuker... maar niet beter. Ik vind het juist leuk om te zien wat andere kinderen al kunnen.
Het grappige is dat Elora een heel ander kindje is geworden dan ik verwacht had. Vorig jaar rond deze tijd liep ik nog buik-aaiend rond met in mijn geestenoog een heel rustig kindje. Maar dat is ze helemaal niet, ze is een pittige tante die wil ontdekken en brabbelen en lachen.
Een van de redenen waarom ik zo trots ben, is omdat de razende snelheid van de vooruitgang in babies me gewoon versteld doet staan. Ik sla soms half achterover als Elora weer iets nieuws heeft geleerd. En dat wil ik dan met de wereld delen. Want al heb ik best weer een stukje sociaal leven terug... Elora is en blijft het belangrijkste in mijn leven en ze maakt ook de grootste impact op me.
Als ik dan met iemand in gesprek ben wil ik bijna zeggen: Mijn kind is zo bijzonder... maar die van jou ook hoor! ;)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "verdriet" 15-02-2008 @ 13:11
Ik mis de tijd dat Elora liever bij mij was. Toen ze heel klein was wilde ze het liefst door mij gedragen worden en ik was duidelijk de favoriet.
Maar die tijd is voorbij en mijn moederhart is nogal kwetsbaar merk ik.
Vandaag was ik heerlijk aan het spelen met haar. We waren aan het bouwen met de megabloks... tenminste, IK was aan het bouwen en Elora aan het slopen. We konden er beiden hartelijk om lachen.
Toen mijn moeder binnenkwam was het gelijk anders. Elora, die dit normaal dus niet doet, begon spontaan te janken. Ze wilde bij mijn moeder op schoot. Als ik haar overpakte voor het een of ander, ging ze gelijk huilen of commentaar geven en ik voelde me steeds kleiner worden.
Toen ze ging huilen toen ik haar een kusje wilde geven om gedag te zeggen, was voor mij de maat vol. Ik stond de tranen te verdringen terwijl ik mijn dochter stond uit te zwaaien.
Stiekem was ik er al een tijdje bang voor, en ik vrees dat ik gelijk had. Mijn moeder is gewoon toch een leukere moeder dan ik ben.
Maar die tijd is voorbij en mijn moederhart is nogal kwetsbaar merk ik.
Vandaag was ik heerlijk aan het spelen met haar. We waren aan het bouwen met de megabloks... tenminste, IK was aan het bouwen en Elora aan het slopen. We konden er beiden hartelijk om lachen.
Toen mijn moeder binnenkwam was het gelijk anders. Elora, die dit normaal dus niet doet, begon spontaan te janken. Ze wilde bij mijn moeder op schoot. Als ik haar overpakte voor het een of ander, ging ze gelijk huilen of commentaar geven en ik voelde me steeds kleiner worden.
Toen ze ging huilen toen ik haar een kusje wilde geven om gedag te zeggen, was voor mij de maat vol. Ik stond de tranen te verdringen terwijl ik mijn dochter stond uit te zwaaien.
Stiekem was ik er al een tijdje bang voor, en ik vrees dat ik gelijk had. Mijn moeder is gewoon toch een leukere moeder dan ik ben.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "veranderingen" 13-02-2008 @ 22:06
Alles verandert, vooral als je kinderen hebt. Zo is het ook in ons gezin. Elora groeit en wij groeien met haar mee.
Zo raken we nu van andere dingen in katzwijm dan we een aantal maanden geleden deden. Toen Elora net geboren was vielen we haast flauw als ze gaapte. Als ze haar oogjes open deed vlogen de vlinders door mijn buik en het was heerlijk om te zien hoe appelig ze om zich heen keek.
Nu zwijmelen we niet meer over haar gaapjes en we zien haar bijna alleen nog maar met open oogjes. Nu moet onze kleine diva andere trucjes uit de kast halen om ons in de "Oooeee" en "Aaaaaah" staat te krijgen. Maar dit doet ze als een pro! Want nog steeds zwijmelen wij regelmatig bij het zien van Elora's nieuwe kunstjes.
Zo vind ik het nu heel bijzonder dat ze tijdens haar gammele stapjes soms eventjes bukt om iets van de grond te pakken. En dit dan zonder zich vast te houden en zonder te vallen. Vandaag zat ze op haar hurken voor de speelgoed kist de plaatjes van Winnie the Pooh aan te wijzen en ik voelde de vertrouwde vlinders weer.
Telkens als ze een nieuw geluidje heeft ben ik helemaal "over the moon" en als ze me heel kordaat: "Ma-Ma" noemt, kun je me opdweilen. Ze wijst onze foto's op de muur aan en benoemd ze (als ze er zin in heeft, want ook dit is een van die trucjes die ze gewoon weigert te doen als er anderen bij zijn... of de camera aangaat, vreselijk vind ik dat)
Iedere dag verbaas ik me weer hoe snel ze zich ontwikkelt hoe goed ze leert. Ik kan er soms niet bij met mijn hoofd. Toch merk ik dat ik telkens als ze iets nieuws geleerd heeft, de lat een beetje hoger voor haar leg. Ik geef haar nog wel complimentjes voor de "oudere" trucjes maar prijs de nieuwe dingen die ze leert de hemel in. En het helpt, want ik merk dat het haar stimuleert om meer te doen.
Zo kan ze nu al van de bank met een omweg naar de box lopen. Dat zijn toch zeker zo'n 15 stappen. Ze gaat steeds iets verder en wij moedigen haar aan als haar "cheerleaders". Niet tijdens het lopen trouwens, dan raakt ze afgeleid en valt ze of gaat ze zitten.
Het vallen is trouwens de mindere kant aan het lopen. Ze heeft al behoorlijk wat "battle-scars". Een dikke blauwe streep op haar rechter wang en waarschijnlijk, na de kukel van vandaag, een dikke bult om haar voorhoofd. Ik krijg het er benauwd van. Gelukkig heb ik nog steeds "the magic touch" als het om troosten gaat.
Eens in de zoveel tijd heeft Elora ineens een periode waar ze met het volume van haar stem experimenteert. Ik vind dit vreselijk en we zitten al een aantal weken in deze fase. Het is vreselijk om toe te geven, maar soms krijg ik gewoon hoofdpijn van mijn dochter. We corrigeren het wel en soms helpt het, maar soms ook niet. Of is ze het na een minuut weer vergeten. En als ze in een dwarse bui is, doet ze het express om ons uit te dagen. Dat zie je in haar ogen, ze kan soms best gemeen kijken. Ook het afleren van het slaan wil nog niet echt lukken. We zeggen haar heel duidelijk dat het niet mag en daarna negeren we haar tot ze het zelf weer "goed komt maken". Dit helpt... maar na een tijdje is ze het weer vergeten en kunnen we op nieuw beginnen. Ik vind dit echt niet leuk en moet soms mijn best doen om niet boos te worden als ze me echt heel hard slaat. Vooral als ze iets in haar kleine handjes heeft komt dat erg hard aan. Gelukkig komt ze het altijd snel weer goed maken met kusjes en knuffels als ik boos ben.
Ze knuffelt zo lief. Dan drukt ze haar hele gezichtje tegen je borst of nek aan en houdt ze je stevig vast met haar kleine handjes. Helaas is ze net als met haar kusjes erg gierig met haar knuffels.
Kietelen vindt ze helemaal geweldig. Ik hoef maar met mijn vinger te wiebelen of ze gaat al lachend liggen om gekieteld te worden.
Muziek is ook nog steeds leuk. Vooral nu ze staand kan dansen. Ze wiegt dan heen en weer en het ziet er zo leuk uit. We hebben vandaag een stukje van Fraggle Rock (de Freggels) gekeken en omdat ze daar veel zingen was het grote pret. Elora toont ineens veel interesse voor de tv, dus ik heb haar maar de kans gegeven om een stukje te kijken. Ik denk dat ze dik 5 minuten heeft zitten kijken (wat voor haar heel veel is) Daarna gingen we samen spelen. Ik liet de tv nog wel aanstaan voor de aflevering en toen de Fraggles weer gingen zingen hebben we er samen even op gedanst. Het was erg leuk.
Het is natuurlijk niet altijd rozegeur en maneschijn, maar ik moet zeggen dat ik heel dankbaar ben dat ik een moeder mag zijn. Het is inderdaad het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt in mijn leven.
Zo raken we nu van andere dingen in katzwijm dan we een aantal maanden geleden deden. Toen Elora net geboren was vielen we haast flauw als ze gaapte. Als ze haar oogjes open deed vlogen de vlinders door mijn buik en het was heerlijk om te zien hoe appelig ze om zich heen keek.
Nu zwijmelen we niet meer over haar gaapjes en we zien haar bijna alleen nog maar met open oogjes. Nu moet onze kleine diva andere trucjes uit de kast halen om ons in de "Oooeee" en "Aaaaaah" staat te krijgen. Maar dit doet ze als een pro! Want nog steeds zwijmelen wij regelmatig bij het zien van Elora's nieuwe kunstjes.
Zo vind ik het nu heel bijzonder dat ze tijdens haar gammele stapjes soms eventjes bukt om iets van de grond te pakken. En dit dan zonder zich vast te houden en zonder te vallen. Vandaag zat ze op haar hurken voor de speelgoed kist de plaatjes van Winnie the Pooh aan te wijzen en ik voelde de vertrouwde vlinders weer.
Telkens als ze een nieuw geluidje heeft ben ik helemaal "over the moon" en als ze me heel kordaat: "Ma-Ma" noemt, kun je me opdweilen. Ze wijst onze foto's op de muur aan en benoemd ze (als ze er zin in heeft, want ook dit is een van die trucjes die ze gewoon weigert te doen als er anderen bij zijn... of de camera aangaat, vreselijk vind ik dat)
Iedere dag verbaas ik me weer hoe snel ze zich ontwikkelt hoe goed ze leert. Ik kan er soms niet bij met mijn hoofd. Toch merk ik dat ik telkens als ze iets nieuws geleerd heeft, de lat een beetje hoger voor haar leg. Ik geef haar nog wel complimentjes voor de "oudere" trucjes maar prijs de nieuwe dingen die ze leert de hemel in. En het helpt, want ik merk dat het haar stimuleert om meer te doen.
Zo kan ze nu al van de bank met een omweg naar de box lopen. Dat zijn toch zeker zo'n 15 stappen. Ze gaat steeds iets verder en wij moedigen haar aan als haar "cheerleaders". Niet tijdens het lopen trouwens, dan raakt ze afgeleid en valt ze of gaat ze zitten.
Het vallen is trouwens de mindere kant aan het lopen. Ze heeft al behoorlijk wat "battle-scars". Een dikke blauwe streep op haar rechter wang en waarschijnlijk, na de kukel van vandaag, een dikke bult om haar voorhoofd. Ik krijg het er benauwd van. Gelukkig heb ik nog steeds "the magic touch" als het om troosten gaat.
Eens in de zoveel tijd heeft Elora ineens een periode waar ze met het volume van haar stem experimenteert. Ik vind dit vreselijk en we zitten al een aantal weken in deze fase. Het is vreselijk om toe te geven, maar soms krijg ik gewoon hoofdpijn van mijn dochter. We corrigeren het wel en soms helpt het, maar soms ook niet. Of is ze het na een minuut weer vergeten. En als ze in een dwarse bui is, doet ze het express om ons uit te dagen. Dat zie je in haar ogen, ze kan soms best gemeen kijken. Ook het afleren van het slaan wil nog niet echt lukken. We zeggen haar heel duidelijk dat het niet mag en daarna negeren we haar tot ze het zelf weer "goed komt maken". Dit helpt... maar na een tijdje is ze het weer vergeten en kunnen we op nieuw beginnen. Ik vind dit echt niet leuk en moet soms mijn best doen om niet boos te worden als ze me echt heel hard slaat. Vooral als ze iets in haar kleine handjes heeft komt dat erg hard aan. Gelukkig komt ze het altijd snel weer goed maken met kusjes en knuffels als ik boos ben.
Ze knuffelt zo lief. Dan drukt ze haar hele gezichtje tegen je borst of nek aan en houdt ze je stevig vast met haar kleine handjes. Helaas is ze net als met haar kusjes erg gierig met haar knuffels.
Kietelen vindt ze helemaal geweldig. Ik hoef maar met mijn vinger te wiebelen of ze gaat al lachend liggen om gekieteld te worden.
Muziek is ook nog steeds leuk. Vooral nu ze staand kan dansen. Ze wiegt dan heen en weer en het ziet er zo leuk uit. We hebben vandaag een stukje van Fraggle Rock (de Freggels) gekeken en omdat ze daar veel zingen was het grote pret. Elora toont ineens veel interesse voor de tv, dus ik heb haar maar de kans gegeven om een stukje te kijken. Ik denk dat ze dik 5 minuten heeft zitten kijken (wat voor haar heel veel is) Daarna gingen we samen spelen. Ik liet de tv nog wel aanstaan voor de aflevering en toen de Fraggles weer gingen zingen hebben we er samen even op gedanst. Het was erg leuk.
Het is natuurlijk niet altijd rozegeur en maneschijn, maar ik moet zeggen dat ik heel dankbaar ben dat ik een moeder mag zijn. Het is inderdaad het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt in mijn leven.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Spelen" 07-02-2008 @ 13:59
Ik ben nog geen jaar oud, maar mamma kan zien dat mijn spel steeds complexer wordt. Ik ben me steeds bewuster van wat ik zelf kan en wat de mogenlijkheden zijn met mijn speelgoed.
In het begin bestond mijn spel uit "gooi iets weg en kruip er als een bezetene achteraan", maar nu kan ik ineens zoveel meer.
Een van mijn favoriete dingen is om zelf een boekje te lezen. Ik kan bijna uren stilletjes op de grond zitten bladeren. Ik wijs dan heel eigenwijs de plaatjes aan en soms vertel ik er in mijn eigen baby-taaltje wat ik zie. Als ik het zat ben om alleen een boekje te lezen, breng ik het boekje naar mamma, die kan het dan voorlezen en dan kruip ik lekker bij haar op schoot. Als er een boekje op het randje van mijn bedje ligt, kan ik er al bij. Dan sta ik op mijn teentjes om het te pakken en na het lezen probeer ik het ook weer netjes terug te leggen (tot de blijde verbazing van mijn mamma) maar dat lukt me niet... het is nog iets te hoog en soms krijg ik het boekje bijna op mijn bolletje (dit tot schrik van mamma)
Als ik aan het spelen ben maak ik verschillende geluiden. Je kan dan wel niet verstaan wat ik zeg, maar soms kun je wel begrijpen wat ik bedoel. Ik praat namelijk met verschillende stemmetjes (hard, zacht, fluisterend, opgewonden, hoera roepend) mamma hoort er ook de gesprekken in terug die ze met mij gevoerd heeft. Het is net of ik een soort papagaai ben, want ik mimiek de klanken die ik om me heen hoor. Ik stel zelfs vragen, dat kun je horen aan mijn stem.
Knuffeldieren krijgen tegenwoordig een speciale behandeling. Ze worden met een vrolijk gezicht uitgebreid geknuffeld en gezoend. Ook aai ik ze hardhandig terwijl ik luidkeels "AAAAAAAI" roep.
Sinds kort ben ik helemaal van het "dingen erin stoppen". Er hoeft ergens maar een gaatje in te zitten en ik probeer er iets in of doorheen te doen. Het liefst doe ik dit met mijn little people of sinds gisteren met de prinsessen van de megabloks, maar als ik niets heb, stop ik gewoon mijn handje in of door het gat. Ik kan eindeloos dingen in en uit het gaatje halen.
Aan de kinderstoel hangt een touwtje met speelgoed. Als ik in de stoel zit haal ik als een meisje die water uit de put haalt, mijn speelgoed 'binnen' en ga er uitgebreid mee spelen.
De ringen die om het paaltje moeten zijn voor mij al geen uitdaging meer. Tegenwoordig hang ik de ringen overal aan... aan een lege fles, een uitgestoken vinger... waar ze maar passen.
Het kindje in de spiegel is mijn grote vriendin. Als mamma eventjes moet stofzuigen of iets anders moet doen waar ze mijn hulp niet bij kan gebruiken en ze moet dit op de boven verdieping doen, zet ze me even in het logeerbedje met speelgoed voor de spiegel. Daar flirt ik, lach ik en trek ik rare gezichten naar het kindje in de spiegel. Ook mag ik haar graag aanraken en kusjes geven.
Stapjes doen vind ik stiekem nog een beetje eng. Ik kan het wel... vandaag heeft mamma er weer 4 gezien (niet zo veel als de 5 van gisteren) maar als ik me dan realiseer dat ik aan het lopen ben, laat ik me toch snel weer vallen... kruipen gaat toch veel sneller mam?
Om mamma en pappa aan het lachen te maken trek ik soms rare gezichten of bekijk ik de wereld op z'n kop door mijn benen door. Ik daag uit met gekke geluidjes en een soort gemaakt lachje, om aandacht te krijgen. Om mamma's kietelvinger moet ik heel hard lachen, vaak al voordat ik gekieteld word. Ik ga er ook echt even voor liggen. Pappa is altijd grappig, zelfs als hij niet mal doet. Hij is mijn grote held.
Als ik in mijn kamertje speel maak ik een troep van jewelste. Eerst moet alles op de grond liggen... alles waar ik met mijn kleine handjes bij kan. Tenminste, al mijn speelgoed want de luierdoeken mag ik niet op de grond gooien van mamma en dat doe ik dan ook niet. Daarna ga ik kiezen waar ik mee ga spelen.
Ik weet nu hoe ik de deksel van de ark van Noach af moet halen en doe de little people in en uit de boot... helaas voor mamma gooi ik ze er als ik er mee klaar ben wel weer allemaal uit... maar ja... dat opruimen komt nog wel hoor mam.
Soms speel ik indiaantje en maak ik indianen geluiden. Ik speel ook graag kiekeboe. Dan ga ik ergens in de kamer staan en kijk ik stiekem om het hoekje om te kijken of mamma me wel ziet.
In de woonkamer kan ik lekker stappen, achter mijn loopwagen of achter mijn nieuwe kinderwagentje.
Een ding is zeker... mamma blijft genieten als ze kijkt naar mijn spel. En ze vindt het ook heel leuk als ik haar er soms bij betrek.
In het begin bestond mijn spel uit "gooi iets weg en kruip er als een bezetene achteraan", maar nu kan ik ineens zoveel meer.
Een van mijn favoriete dingen is om zelf een boekje te lezen. Ik kan bijna uren stilletjes op de grond zitten bladeren. Ik wijs dan heel eigenwijs de plaatjes aan en soms vertel ik er in mijn eigen baby-taaltje wat ik zie. Als ik het zat ben om alleen een boekje te lezen, breng ik het boekje naar mamma, die kan het dan voorlezen en dan kruip ik lekker bij haar op schoot. Als er een boekje op het randje van mijn bedje ligt, kan ik er al bij. Dan sta ik op mijn teentjes om het te pakken en na het lezen probeer ik het ook weer netjes terug te leggen (tot de blijde verbazing van mijn mamma) maar dat lukt me niet... het is nog iets te hoog en soms krijg ik het boekje bijna op mijn bolletje (dit tot schrik van mamma)
Als ik aan het spelen ben maak ik verschillende geluiden. Je kan dan wel niet verstaan wat ik zeg, maar soms kun je wel begrijpen wat ik bedoel. Ik praat namelijk met verschillende stemmetjes (hard, zacht, fluisterend, opgewonden, hoera roepend) mamma hoort er ook de gesprekken in terug die ze met mij gevoerd heeft. Het is net of ik een soort papagaai ben, want ik mimiek de klanken die ik om me heen hoor. Ik stel zelfs vragen, dat kun je horen aan mijn stem.
Knuffeldieren krijgen tegenwoordig een speciale behandeling. Ze worden met een vrolijk gezicht uitgebreid geknuffeld en gezoend. Ook aai ik ze hardhandig terwijl ik luidkeels "AAAAAAAI" roep.
Sinds kort ben ik helemaal van het "dingen erin stoppen". Er hoeft ergens maar een gaatje in te zitten en ik probeer er iets in of doorheen te doen. Het liefst doe ik dit met mijn little people of sinds gisteren met de prinsessen van de megabloks, maar als ik niets heb, stop ik gewoon mijn handje in of door het gat. Ik kan eindeloos dingen in en uit het gaatje halen.
Aan de kinderstoel hangt een touwtje met speelgoed. Als ik in de stoel zit haal ik als een meisje die water uit de put haalt, mijn speelgoed 'binnen' en ga er uitgebreid mee spelen.
De ringen die om het paaltje moeten zijn voor mij al geen uitdaging meer. Tegenwoordig hang ik de ringen overal aan... aan een lege fles, een uitgestoken vinger... waar ze maar passen.
Het kindje in de spiegel is mijn grote vriendin. Als mamma eventjes moet stofzuigen of iets anders moet doen waar ze mijn hulp niet bij kan gebruiken en ze moet dit op de boven verdieping doen, zet ze me even in het logeerbedje met speelgoed voor de spiegel. Daar flirt ik, lach ik en trek ik rare gezichten naar het kindje in de spiegel. Ook mag ik haar graag aanraken en kusjes geven.
Stapjes doen vind ik stiekem nog een beetje eng. Ik kan het wel... vandaag heeft mamma er weer 4 gezien (niet zo veel als de 5 van gisteren) maar als ik me dan realiseer dat ik aan het lopen ben, laat ik me toch snel weer vallen... kruipen gaat toch veel sneller mam?
Om mamma en pappa aan het lachen te maken trek ik soms rare gezichten of bekijk ik de wereld op z'n kop door mijn benen door. Ik daag uit met gekke geluidjes en een soort gemaakt lachje, om aandacht te krijgen. Om mamma's kietelvinger moet ik heel hard lachen, vaak al voordat ik gekieteld word. Ik ga er ook echt even voor liggen. Pappa is altijd grappig, zelfs als hij niet mal doet. Hij is mijn grote held.
Als ik in mijn kamertje speel maak ik een troep van jewelste. Eerst moet alles op de grond liggen... alles waar ik met mijn kleine handjes bij kan. Tenminste, al mijn speelgoed want de luierdoeken mag ik niet op de grond gooien van mamma en dat doe ik dan ook niet. Daarna ga ik kiezen waar ik mee ga spelen.
Ik weet nu hoe ik de deksel van de ark van Noach af moet halen en doe de little people in en uit de boot... helaas voor mamma gooi ik ze er als ik er mee klaar ben wel weer allemaal uit... maar ja... dat opruimen komt nog wel hoor mam.
Soms speel ik indiaantje en maak ik indianen geluiden. Ik speel ook graag kiekeboe. Dan ga ik ergens in de kamer staan en kijk ik stiekem om het hoekje om te kijken of mamma me wel ziet.
In de woonkamer kan ik lekker stappen, achter mijn loopwagen of achter mijn nieuwe kinderwagentje.
Een ding is zeker... mamma blijft genieten als ze kijkt naar mijn spel. En ze vindt het ook heel leuk als ik haar er soms bij betrek.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Elora, de vijf stappen koningin" 06-02-2008 @ 21:10
Wat een dag... ik zit er nog van te stuiteren. Wat zijn we toch verwend vandaag!!
We hebben een bezoekje gebracht aan Denise, mijn vriendinnetje van heel vroeger en haar dochter Romy en zoon Jeremy.
Ik vind het altijd erg leuk met Denise en haar kids, ze heeft zulke lieve opgevoede kinderen. Ergens moest ik wel een beetje lachen toen ik hoorde dat Denise vond dat Jeremy (die een beetje begint te puberen) wel wat dwars was. Persoonlijk denk ik dat ze geluk heeft gehad met haar super lieve zoon. Tuurlijk, dwars hoort erbij, maar hij is zo aardig en lief en luistert zo goed. Haar dochtertje ook trouwens, die is te schattig voor woorden. Kinderen waar ik mijn dochter graag mee zie spelen, al is ze dan een stuk kleiner... maar van het goede voorbeeld kan je leren.
Denise had een aantal kratten speelgoed in de kamer staan... die waren dus voor Elora. "Romy speelt er toch niet meer mee" zei ze laconiek. Ik wist niet waar ik moest kijken... zo veel en zulk mooi speelgoed. Elora vond het allemaal wel leuk. Vooral omdat Romy met haar speelde. Alles wat Romy had, wilde Elora ook graag.
Het was een gezellige middag en Elora was weer super lief ondanks dat ze moe was. Het schattigste was toen Romy Elora stukjes zalm ging voeren als een vogeltje haar kuikentjes voert.
Om 15:15 hebben we Elora bij mijn moeder in bed gelegd. Ze was gesloopt. Het arme kind was al sinds 8:00 wakker. Even had ze de bokkenpruik op toen ze te vroeg wakker werd gebeld door een buurman van mijn ouders... maar zodra opa binnenkwam, was de bokkenpruik snel vergeten.
Thuis hebben we een deel van het speelgoed uit de zakken gehaald en we hebben echt uren leuk zitten spelen. Vooral het huisje van Winnie the Pooh viel erg in de smaak. Elora heeft allerlei dingen door de gaatjes heen gestopt. De prinsessen van een ander speeltje hebben menig keer entree gemaakt in het huisje. Ook keken we naar elkaar door de piepkleine raampjes en dan moest Elora schaterlachen. Of stak ze haar handje door het deurtje of ik de mijne... we hebben pret voor tien gehad.
Toen Daan thuis kwam liet Elora hem vol trots haar nieuwe speeltjes zien. Alles werd aangesleept met een vrolijke glimlach. Ik had er gewoon vlinders van in mijn buik.
En plots, liep Elora 5 losse stappen... van Daan zijn kant van de bank, naar mij toe. Ik was helemaal verbaasd. Wat is ons kind toch knap!!!
We hebben een bezoekje gebracht aan Denise, mijn vriendinnetje van heel vroeger en haar dochter Romy en zoon Jeremy.
Ik vind het altijd erg leuk met Denise en haar kids, ze heeft zulke lieve opgevoede kinderen. Ergens moest ik wel een beetje lachen toen ik hoorde dat Denise vond dat Jeremy (die een beetje begint te puberen) wel wat dwars was. Persoonlijk denk ik dat ze geluk heeft gehad met haar super lieve zoon. Tuurlijk, dwars hoort erbij, maar hij is zo aardig en lief en luistert zo goed. Haar dochtertje ook trouwens, die is te schattig voor woorden. Kinderen waar ik mijn dochter graag mee zie spelen, al is ze dan een stuk kleiner... maar van het goede voorbeeld kan je leren.
Denise had een aantal kratten speelgoed in de kamer staan... die waren dus voor Elora. "Romy speelt er toch niet meer mee" zei ze laconiek. Ik wist niet waar ik moest kijken... zo veel en zulk mooi speelgoed. Elora vond het allemaal wel leuk. Vooral omdat Romy met haar speelde. Alles wat Romy had, wilde Elora ook graag.
Het was een gezellige middag en Elora was weer super lief ondanks dat ze moe was. Het schattigste was toen Romy Elora stukjes zalm ging voeren als een vogeltje haar kuikentjes voert.
Om 15:15 hebben we Elora bij mijn moeder in bed gelegd. Ze was gesloopt. Het arme kind was al sinds 8:00 wakker. Even had ze de bokkenpruik op toen ze te vroeg wakker werd gebeld door een buurman van mijn ouders... maar zodra opa binnenkwam, was de bokkenpruik snel vergeten.
Thuis hebben we een deel van het speelgoed uit de zakken gehaald en we hebben echt uren leuk zitten spelen. Vooral het huisje van Winnie the Pooh viel erg in de smaak. Elora heeft allerlei dingen door de gaatjes heen gestopt. De prinsessen van een ander speeltje hebben menig keer entree gemaakt in het huisje. Ook keken we naar elkaar door de piepkleine raampjes en dan moest Elora schaterlachen. Of stak ze haar handje door het deurtje of ik de mijne... we hebben pret voor tien gehad.
Toen Daan thuis kwam liet Elora hem vol trots haar nieuwe speeltjes zien. Alles werd aangesleept met een vrolijke glimlach. Ik had er gewoon vlinders van in mijn buik.
En plots, liep Elora 5 losse stappen... van Daan zijn kant van de bank, naar mij toe. Ik was helemaal verbaasd. Wat is ons kind toch knap!!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Een kaartje in de bus" 01-02-2008 @ 12:00
"Wat ligt daar nou?" dacht ik beduusd toen er een soort vreemd kaartje op mijn mat viel. Plots zag ik dat het Elora haar verjaardagskaartje was. Ik heb er ook een naar ons zelf gestuurd.
Even staarde ik ernaar... tja hij is een beetje donker uitgevallen... maar toch is hij wel erg snoepig geworden.
Nog 3 weken en 1 dag en plot realiseer ik me dat ik ben vergeten om te oefenen met uitpakken... daar moeten we straks maar weer mee aan de slag. En het kaarsje uitblazen is tot nu toe ook geen success. Maar ja, Elora is dan ook erg nukkig de laatste paar dagen.
Vanochtend hadden we een afspraak met villavia, voor een opa en oma subsidie. Ik zat erbij als het domme blondje, Daan had namelijk de dingen geregeld en ik wist er nauwelijks iets van af. Maar goed, we zien wel.
Elora is bij mijn ouders lekker even naar bed gegaan. Ze slaapt nu al 1 1/2 uur, misschien ook omdat het hier wat donkerder is dan thuis. Kijken of ze straks toch een boterhammetje wil eten, want gisteren kreeg ik er niets in. Ik moet eerlijk bekennen dat ik slap ben geweest en heb toegegeven. Ze heeft de hele dag alleen maar pap, pyjama papjes en flessenmelk van me gekregen. Met veel moeite heb ik er minder dan een halve boterham in gekregen en toen heb ik het opgegeven. Ik vond het zielig... dus daar stond ik met al mijn moralen...
Ah ik hoor haar... dus ga haar maar pakken en dan zo weer lekker naar huis
Even staarde ik ernaar... tja hij is een beetje donker uitgevallen... maar toch is hij wel erg snoepig geworden.
Nog 3 weken en 1 dag en plot realiseer ik me dat ik ben vergeten om te oefenen met uitpakken... daar moeten we straks maar weer mee aan de slag. En het kaarsje uitblazen is tot nu toe ook geen success. Maar ja, Elora is dan ook erg nukkig de laatste paar dagen.
Vanochtend hadden we een afspraak met villavia, voor een opa en oma subsidie. Ik zat erbij als het domme blondje, Daan had namelijk de dingen geregeld en ik wist er nauwelijks iets van af. Maar goed, we zien wel.
Elora is bij mijn ouders lekker even naar bed gegaan. Ze slaapt nu al 1 1/2 uur, misschien ook omdat het hier wat donkerder is dan thuis. Kijken of ze straks toch een boterhammetje wil eten, want gisteren kreeg ik er niets in. Ik moet eerlijk bekennen dat ik slap ben geweest en heb toegegeven. Ze heeft de hele dag alleen maar pap, pyjama papjes en flessenmelk van me gekregen. Met veel moeite heb ik er minder dan een halve boterham in gekregen en toen heb ik het opgegeven. Ik vond het zielig... dus daar stond ik met al mijn moralen...
Ah ik hoor haar... dus ga haar maar pakken en dan zo weer lekker naar huis
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "bekaf en tandenblues" 31-01-2008 @ 14:40
Terwijl de storm buiten raast en mijn kleine meid nog steeds in een diepe slaap verkeerd, kruip ik doodmoe achter de computer. Ik slaap al een aantal dagen erg slecht... en Elora dus ook. Ze slaapt overdag nauwelijk en 's nachts is het al niet veel beter. Terwijl ze dood en dood moe is. En ik loop maar met mijn handen in het haar.
Ze is door de vermoeidheid ook kriegelig en mopperig. Haar mond doet ook pijn, ik merk het aan alles. Soms gaat ze ineens om niets huilen en doet ze het topje van haar duim tegen haar tandvlees aan drukken.
Als een zuster in oorlogsdienst ren ik rond met de Charmodent en verkoelende bijtspeeltjes om haar pijn een beetje te verlichten. Slapen wil ze niet, eten wil ze niet... alleen maar pap. Ben ik slecht dat ik daar aan toe geef? Ik zit met mijn handen in het haar. Sowieso vind ik dat pijn wetten breekt.
Voor het eerst vandaag slaapt ze goed. Ze slaapt inmiddels al 2 uur, dus dat is een goed teken. Tenminste, ik denk dat ze 2 uur slaapt, want ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf ook in slaap ben gedonderd. Ik ben ook moe...
Ik ben heel zachtjes om het hoekje gaan kijken en onder in haar bedje, in een klein hoopje, lag mijn elfje te slapen. Ze zag er zo lief uit dat ik er bijna verdrietig van werd.
Want lief is ze nu niet echt. Ze klaagt om het minste en geringste en soms om helemaal niets. Ik ga er van uit dat dat een mengeling pijn en vermoeidheid is... ik hoop dat die stomme tanden snel doorkomen, want ik vind dit zoo zielig.
Ze is door de vermoeidheid ook kriegelig en mopperig. Haar mond doet ook pijn, ik merk het aan alles. Soms gaat ze ineens om niets huilen en doet ze het topje van haar duim tegen haar tandvlees aan drukken.
Als een zuster in oorlogsdienst ren ik rond met de Charmodent en verkoelende bijtspeeltjes om haar pijn een beetje te verlichten. Slapen wil ze niet, eten wil ze niet... alleen maar pap. Ben ik slecht dat ik daar aan toe geef? Ik zit met mijn handen in het haar. Sowieso vind ik dat pijn wetten breekt.
Voor het eerst vandaag slaapt ze goed. Ze slaapt inmiddels al 2 uur, dus dat is een goed teken. Tenminste, ik denk dat ze 2 uur slaapt, want ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf ook in slaap ben gedonderd. Ik ben ook moe...
Ik ben heel zachtjes om het hoekje gaan kijken en onder in haar bedje, in een klein hoopje, lag mijn elfje te slapen. Ze zag er zo lief uit dat ik er bijna verdrietig van werd.
Want lief is ze nu niet echt. Ze klaagt om het minste en geringste en soms om helemaal niets. Ik ga er van uit dat dat een mengeling pijn en vermoeidheid is... ik hoop dat die stomme tanden snel doorkomen, want ik vind dit zoo zielig.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "moe en tandjes" 30-01-2008 @ 14:51
Wat was Elora moe toen ik haar gisteren om 16:00 bij mijn moeder afhaalde. In de auto was ze wat stilletjes en het kostte me best wat moeite om een lachje van haar te krijgen. Mijn moeder had me gewaarschuwd dat ze waarschijnlijk niet zo lekker was, ivm de vele poepluiers die ze had.
Eenmaal thuis heb ik nog even met haar gespeeld maar ze zat zo in haar ogen te wrijven dat ik haar maar in bed heb gelegd voor een "dutje". Maar ze sliep door en om 21:15 werd ze van de honger wakker. Ze was nog zo aan het gapen en in haar ogen aan het wrijven dat wij de bui al zagen hangen, ze moest weer naar bed. Maar ja... ze moest wel eten. En om nou een zware warme maaltijd in dat kleine maagje te stoppen... dat leek ons geen wijs plan. Dus besloten we maar voor een keer het eten over te slaan en haar een extra fles te geven. Niet helemaal ideaal, maar ze hoeft ook niet wakker te worden van een "upset tummy"
Haar temperatuur was ook een beetje hoog (38 graden) en het viel me op dat ze telkens in haar mond zat te wroeten. Ook kwijlde ze meer dan normaal en plots begreep ik het: Verhoging, poepluiers, pijnlijk mondje... Er is weer een tandje onder weg. En deze doet behoorlijk zeer merken we al. Erger dan de vorige. Het is haar linker boventand (als ik het zo goed zeg)
De nachtfles hebben we maar niet getimed maar gewoon gewacht tot ze zelf wakker werd van de honger. Om middernacht is Daan (de lieverd) er uit gegaan om haar die te geven. En daarna is onze kleine meid weer in gedoezeld.
Eenmaal thuis heb ik nog even met haar gespeeld maar ze zat zo in haar ogen te wrijven dat ik haar maar in bed heb gelegd voor een "dutje". Maar ze sliep door en om 21:15 werd ze van de honger wakker. Ze was nog zo aan het gapen en in haar ogen aan het wrijven dat wij de bui al zagen hangen, ze moest weer naar bed. Maar ja... ze moest wel eten. En om nou een zware warme maaltijd in dat kleine maagje te stoppen... dat leek ons geen wijs plan. Dus besloten we maar voor een keer het eten over te slaan en haar een extra fles te geven. Niet helemaal ideaal, maar ze hoeft ook niet wakker te worden van een "upset tummy"
Haar temperatuur was ook een beetje hoog (38 graden) en het viel me op dat ze telkens in haar mond zat te wroeten. Ook kwijlde ze meer dan normaal en plots begreep ik het: Verhoging, poepluiers, pijnlijk mondje... Er is weer een tandje onder weg. En deze doet behoorlijk zeer merken we al. Erger dan de vorige. Het is haar linker boventand (als ik het zo goed zeg)
De nachtfles hebben we maar niet getimed maar gewoon gewacht tot ze zelf wakker werd van de honger. Om middernacht is Daan (de lieverd) er uit gegaan om haar die te geven. En daarna is onze kleine meid weer in gedoezeld.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "27 Januari, De efteling" 30-01-2008 @ 14:45
Daan en ik waren laaiend enthousiast, want vandaag was de eerste keer dat Elora de Efteling mee zou mogen maken.
We hadden met Tim, Desi en hun dochtertje Lotte (die ongeveer 9 maanden ouder is dan Elora) afgesproken.
Ik was zelf nog nooit naar de Winterefteling geweest en vond het zeker de moeite waard. Alles was prachtig versierd en vooral toen het donker begon te worden, kwamen de versieringen en lampjes goed tot hun recht.
Elora vond een aantal dingen in het sprookjesbos erg spectaculair. Zo vond ze sneeuwwitje heel bijzonder. Ik had haar op de grond gezet bij het raampje en vol enthousiasme sloeg ze op het glas en hield ze hele verhalen op.
De moeder geit van "de wolf en de 7 geitjes" was ook favoriet. Terwijl ze de draak een beetje met een lauwe blik bekeek... alhoewel ze hem wel overal volgde met haar ogen. De efteling Elfjes vond ze niet bijzonder, maar de heks die zo hoog zong om de elfjes te laten dansen vond ze des te interessanter.
Maar het meest spektaculaire vond ze toch wel de "knuppel" van tafeltje dekje, ezeltje strekje en knuppel in de zak. Maar ja, die laat je dan ook schrikken en dat vindt onze dochter nu eenmaal leuk.
De draaimolen vond ze geloof ik wel aardig, al kreeg ik niet heel veel reactie, ze was meer een beetje rond aan het kijken. Ze vond het leuker om bij Desi op de rolstoel naast Lotte te mogen zitten. Lotte is een heel lief en rustig kind en het frappante is dat Elora dan erg druk en dominant wordt.
Aan het eind van de middag gingen Tim, Desi en Lotte naar huis. Wij zijn nog even in de droomvlucht gegaan. Ik had graag ook nog naar de "clowntjes" met haar gewild, maar Elora was zo moe dat we besloten om toch maar naar huis te gaan.
De droomvlucht was geweldig. Zelfs in de rij had Elora het naar haar zin. Ze had al haar gene en eenkennigheid maar even overboord gegooid en was aan het zwaaien naar iedereen die maar keek en als ze dicht in de buurt waren begon ze vrolijk te brabbelen. Ook greep ze de hele dag door jassen, tassen en mutsen van andere mensen. Ze had zelfs een keer het haar van een jongetje te pakken onder luid protest van haar ouders.
Het was echt vreselijk gezellig en ik heb er nog een aantal dagen van in een roes gelopen. Het is jammer dat het ver weg is en duur is anders waren we veel vaker gegaan, want het is echt plezier voor het hele gezin!
We hadden met Tim, Desi en hun dochtertje Lotte (die ongeveer 9 maanden ouder is dan Elora) afgesproken.
Ik was zelf nog nooit naar de Winterefteling geweest en vond het zeker de moeite waard. Alles was prachtig versierd en vooral toen het donker begon te worden, kwamen de versieringen en lampjes goed tot hun recht.
Elora vond een aantal dingen in het sprookjesbos erg spectaculair. Zo vond ze sneeuwwitje heel bijzonder. Ik had haar op de grond gezet bij het raampje en vol enthousiasme sloeg ze op het glas en hield ze hele verhalen op.
De moeder geit van "de wolf en de 7 geitjes" was ook favoriet. Terwijl ze de draak een beetje met een lauwe blik bekeek... alhoewel ze hem wel overal volgde met haar ogen. De efteling Elfjes vond ze niet bijzonder, maar de heks die zo hoog zong om de elfjes te laten dansen vond ze des te interessanter.
Maar het meest spektaculaire vond ze toch wel de "knuppel" van tafeltje dekje, ezeltje strekje en knuppel in de zak. Maar ja, die laat je dan ook schrikken en dat vindt onze dochter nu eenmaal leuk.
De draaimolen vond ze geloof ik wel aardig, al kreeg ik niet heel veel reactie, ze was meer een beetje rond aan het kijken. Ze vond het leuker om bij Desi op de rolstoel naast Lotte te mogen zitten. Lotte is een heel lief en rustig kind en het frappante is dat Elora dan erg druk en dominant wordt.
Aan het eind van de middag gingen Tim, Desi en Lotte naar huis. Wij zijn nog even in de droomvlucht gegaan. Ik had graag ook nog naar de "clowntjes" met haar gewild, maar Elora was zo moe dat we besloten om toch maar naar huis te gaan.
De droomvlucht was geweldig. Zelfs in de rij had Elora het naar haar zin. Ze had al haar gene en eenkennigheid maar even overboord gegooid en was aan het zwaaien naar iedereen die maar keek en als ze dicht in de buurt waren begon ze vrolijk te brabbelen. Ook greep ze de hele dag door jassen, tassen en mutsen van andere mensen. Ze had zelfs een keer het haar van een jongetje te pakken onder luid protest van haar ouders.
Het was echt vreselijk gezellig en ik heb er nog een aantal dagen van in een roes gelopen. Het is jammer dat het ver weg is en duur is anders waren we veel vaker gegaan, want het is echt plezier voor het hele gezin!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "25 januari, Amber's verjaardag en taart voor Elora" 30-01-2008 @ 14:31
Na twee dagen van chaggerijnige gezichten en huilbuien, besloot Elora weer haar stralende zelf te zijn. En dit nog wel tot mijn opluchting, want we hadden een kinderfeestje. Hoera, Amber wordt 1 jaar!
Vrolijk zingend zat Elora in de auto onderweg naar de Stationsweg. Ze was goedgemutst en zelfs de blaffende hond van Amber haar ouders, deed haar niet veel.
De kamer was gezellig versierd en Elora vond het geweldig om even rond te kunnen kruipen en met Amber haar speelgoed te spelen. Amber vond Elora veel interessanter dan haar eigen speelgoed en ze ging als een gek achter mijn dochter aan. Elora werd ook even goed bekeken. Er werd aan haar getrokken en gesjord, maar Elora vond dat niet zo'n ramp. Wel kroop ze snel weg en Amber ging er als een speer achter aan. Maar als mijn dochter iets niet wil dan laat ze zich wel horen, of ze laat het je wel voelen. Dus niets aan de hand. Het grappige is, dat Elora, als er een kindje is die dominanter is, zich heel rustig op stelt. Terwijl als het kindje juist rustig is, wordt Elora dominant (dat hebben zowel Daan als ik, dus ze heeft het niet van vreemden)
De cadeautjes van Amber vond Elora ook machtig interessant. Vooral toen ze boekjes kreeg ging onze bijna dreumes er mee aan de haal. Maar ook de speeltafel was erg favoriet.
Maar het allerleukste was de taart. Ik heb nog nooit een kind zo enthousiast in een taart zien wroeten als Amber. We hebben wat afgelachen toen ze eerst de taart van zijn slagroom ontdeed en toen ook nog eens met een blij gezicht haar vingertjes in de cake duwde.
Elora mocht ook een hapje van Amber haar taart. Heel bescheiden deed ze haar wijsvingertje in de slagroom. Ook had ze het stukje marsepein met "Hoera Amber 1 jaar" te pakken en zat dat professioneel in stukjes te scheuren, waarna ze de stukjes voorzichtig in haar mondje deed. Van Murat kreeg ze ook af en toe een likje slagroom en Elora vond het allemaal best. Tot dat... mamma een stukje taart kreeg. Toen had ze het snel bekeken bij Murat en Amber. "Oh ze wil geloof ik niet meer" zei Murat toen mijn dochter zich van zijn schoot af wurmde... (nee natuurlijk wil ze dat niet meer... ze wil wat mamma heeft, want dat wil ze altijd, zelfs al heeft zij iets wat veel lekkerder is dan wat ik heb... Elora wil wat ik eet)
Vrolijk kwam ze bij mij op schoot en at meer dan de helft van mijn taart op. Heerlijk vond ze het. Het was bijna jammer toen het feest voorbij was.
Maar het feest was niet helemaal voorbij, want we zijn de taart voor Elora haar verjaardag gaan bestellen. Elora was moe en na een behoorlijke wandeling was ze toch een beetje mopperig geworden. In de winkel wilde ze dus ook beslist niet luisteren en kroop ze telkens achter de toonbank. Toch is onze missie geslaagd en ben ik razend benieuwd naar de taart.
Daarna ben ik naar huis gegaan.. zonder mijn dochter want die mocht bij nanna logeren. Daan en ik hadden namelijk een dinner date
Vrolijk zingend zat Elora in de auto onderweg naar de Stationsweg. Ze was goedgemutst en zelfs de blaffende hond van Amber haar ouders, deed haar niet veel.
De kamer was gezellig versierd en Elora vond het geweldig om even rond te kunnen kruipen en met Amber haar speelgoed te spelen. Amber vond Elora veel interessanter dan haar eigen speelgoed en ze ging als een gek achter mijn dochter aan. Elora werd ook even goed bekeken. Er werd aan haar getrokken en gesjord, maar Elora vond dat niet zo'n ramp. Wel kroop ze snel weg en Amber ging er als een speer achter aan. Maar als mijn dochter iets niet wil dan laat ze zich wel horen, of ze laat het je wel voelen. Dus niets aan de hand. Het grappige is, dat Elora, als er een kindje is die dominanter is, zich heel rustig op stelt. Terwijl als het kindje juist rustig is, wordt Elora dominant (dat hebben zowel Daan als ik, dus ze heeft het niet van vreemden)
De cadeautjes van Amber vond Elora ook machtig interessant. Vooral toen ze boekjes kreeg ging onze bijna dreumes er mee aan de haal. Maar ook de speeltafel was erg favoriet.
Maar het allerleukste was de taart. Ik heb nog nooit een kind zo enthousiast in een taart zien wroeten als Amber. We hebben wat afgelachen toen ze eerst de taart van zijn slagroom ontdeed en toen ook nog eens met een blij gezicht haar vingertjes in de cake duwde.
Elora mocht ook een hapje van Amber haar taart. Heel bescheiden deed ze haar wijsvingertje in de slagroom. Ook had ze het stukje marsepein met "Hoera Amber 1 jaar" te pakken en zat dat professioneel in stukjes te scheuren, waarna ze de stukjes voorzichtig in haar mondje deed. Van Murat kreeg ze ook af en toe een likje slagroom en Elora vond het allemaal best. Tot dat... mamma een stukje taart kreeg. Toen had ze het snel bekeken bij Murat en Amber. "Oh ze wil geloof ik niet meer" zei Murat toen mijn dochter zich van zijn schoot af wurmde... (nee natuurlijk wil ze dat niet meer... ze wil wat mamma heeft, want dat wil ze altijd, zelfs al heeft zij iets wat veel lekkerder is dan wat ik heb... Elora wil wat ik eet)
Vrolijk kwam ze bij mij op schoot en at meer dan de helft van mijn taart op. Heerlijk vond ze het. Het was bijna jammer toen het feest voorbij was.
Maar het feest was niet helemaal voorbij, want we zijn de taart voor Elora haar verjaardag gaan bestellen. Elora was moe en na een behoorlijke wandeling was ze toch een beetje mopperig geworden. In de winkel wilde ze dus ook beslist niet luisteren en kroop ze telkens achter de toonbank. Toch is onze missie geslaagd en ben ik razend benieuwd naar de taart.
Daarna ben ik naar huis gegaan.. zonder mijn dochter want die mocht bij nanna logeren. Daan en ik hadden namelijk een dinner date
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Baalbaby" 24-01-2008 @ 15:52
"Zou de garantie nog op je zitten?" vraag ik Elora zuchtend als ik al worstelend probeer haar luier te verschonen, "Garanties zijn toch meestal een jaar geldig?" En in mijn geestenoog sta ik in de babyfabriek met mijn kind onder mijn arm "Deze is kapot, kunt u haar nog maken? Nee ik hoef geen nieuwe... ik vind dit verder een leuk model... maar dat gejengel... nee dat moet echt even gemaakt worden"
Tot mijn verdriet heeft Elora haar slechte bui van gisteren mee naar vandaag genomen. Ze wil niets... nou ja niets... nee dat klopt ook niet. Ze wil niets wat ze MAG. Ze wil met alle dingen spelen waar ze niet mee mag spelen.
Ze heeft honger, maar wil niet eten. Met moeite heb ik er vanmiddag een beetje soep, een kwart van mijn grilled cheese sandwich, een fruithapje en een half pyjama papje in gekregen. Maar Elora maakt van het eten nu een spelletje. Of ze het eten lekker vindt of niet. Ze wil ook telkens in haar mond frunniken om te voelen wat er in zit als ze een hapje heeft genomen. En dit mag van ons niet, waardoor ze heel hard gaat huilen. Gezellige boel dus.
Ik hoop in godsnaam dat het een sprongetje is, al zit mijn dochter nooit op de juiste tijd in haar sprongetje als ik de sprongen wekker mag geloven.
Slapen wil ze ook al niet, al is ze telkens doodmoe. En gezelliger wordt ze er niet op. Begrijp me niet verkeerd, ze is niet de hele tijd vervelend ofzo, maar gewoon vaker dan normaal, sneller aangebrand en haar gedraag is op z'n zachts gezegd... RAAR.
Ze praat heel hard, zo hard dat het gewoon irritant wordt. Ook probeert ze me de hele tijd uit om te zien wat mijn reactie is.
Aan de andere kant kan ze ook wel weer heel erg melig zijn vandaag. Want naast het jengelen schatert ze dus ook om het minste en geringste. Ze lijkt wel een boarderliner. En ze staat ook wel open voor leerspelletjes. Zo ging het vandaag fantastisch met de ringen om de pion. Achter elkaar deed ze de ringen er omheen. En zelfs twee achter elkaar (al had ze daar duidelijk meer moeite mee)
Ik hoef haar maar aan te kijken en ze gaat al lachen... of huilen... een van de twee reacties.. het is voor mij ook verwarrend en vermoeiend.
"Als ik een huis was geweest, dan was in onbewoonbaar verklaard" heb ik wel eens tegen mijn moeder gezegd. En nu heb ik ook weer eens kwaaltjes in de westelijke vleugel van het gebouw (mijn rechterarm) Dit maakt een spartelend kind oppakken net even iets moeilijker. En aangezien Elora vandaag beslist niet zelf op de grond wil spelen heb ik haar maar uit ellende in de box gezet en heb me even verstopt tot ze ging spelen.
Vanavond heeft Daan pech, want dan is het Daddy-duty. Dan mag hij op onze dreinerella letten. En ik moet eerlijk toegeven dat ik voor het eerst me verheug op morgen, want dan slaapt ze een nachtje bij mijn moeder (sorry mam!)
Tot mijn verdriet heeft Elora haar slechte bui van gisteren mee naar vandaag genomen. Ze wil niets... nou ja niets... nee dat klopt ook niet. Ze wil niets wat ze MAG. Ze wil met alle dingen spelen waar ze niet mee mag spelen.
Ze heeft honger, maar wil niet eten. Met moeite heb ik er vanmiddag een beetje soep, een kwart van mijn grilled cheese sandwich, een fruithapje en een half pyjama papje in gekregen. Maar Elora maakt van het eten nu een spelletje. Of ze het eten lekker vindt of niet. Ze wil ook telkens in haar mond frunniken om te voelen wat er in zit als ze een hapje heeft genomen. En dit mag van ons niet, waardoor ze heel hard gaat huilen. Gezellige boel dus.
Ik hoop in godsnaam dat het een sprongetje is, al zit mijn dochter nooit op de juiste tijd in haar sprongetje als ik de sprongen wekker mag geloven.
Slapen wil ze ook al niet, al is ze telkens doodmoe. En gezelliger wordt ze er niet op. Begrijp me niet verkeerd, ze is niet de hele tijd vervelend ofzo, maar gewoon vaker dan normaal, sneller aangebrand en haar gedraag is op z'n zachts gezegd... RAAR.
Ze praat heel hard, zo hard dat het gewoon irritant wordt. Ook probeert ze me de hele tijd uit om te zien wat mijn reactie is.
Aan de andere kant kan ze ook wel weer heel erg melig zijn vandaag. Want naast het jengelen schatert ze dus ook om het minste en geringste. Ze lijkt wel een boarderliner. En ze staat ook wel open voor leerspelletjes. Zo ging het vandaag fantastisch met de ringen om de pion. Achter elkaar deed ze de ringen er omheen. En zelfs twee achter elkaar (al had ze daar duidelijk meer moeite mee)
Ik hoef haar maar aan te kijken en ze gaat al lachen... of huilen... een van de twee reacties.. het is voor mij ook verwarrend en vermoeiend.
"Als ik een huis was geweest, dan was in onbewoonbaar verklaard" heb ik wel eens tegen mijn moeder gezegd. En nu heb ik ook weer eens kwaaltjes in de westelijke vleugel van het gebouw (mijn rechterarm) Dit maakt een spartelend kind oppakken net even iets moeilijker. En aangezien Elora vandaag beslist niet zelf op de grond wil spelen heb ik haar maar uit ellende in de box gezet en heb me even verstopt tot ze ging spelen.
Vanavond heeft Daan pech, want dan is het Daddy-duty. Dan mag hij op onze dreinerella letten. En ik moet eerlijk toegeven dat ik voor het eerst me verheug op morgen, want dan slaapt ze een nachtje bij mijn moeder (sorry mam!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten