- "Happy 1 1/2 en CB" 23-08-2008 @ 09:40
Wow... Elora is al weer 18 maanden. Het is vandaag haar één en een halve verjaardag. Ik ben benieuwd op welke leeftijd de halve jaartjes niet meer bijzonder zijn.
Ik vind het een bijzondere leeftijd, die 1 1/2 al weet ik soms niet zo goed wat ik er mee aanmoet. Ik blijf me ook verbazen hoe slim zo'n kleintje is en wat ze allemaal ineens kan. Ze is niet meer ons babietje, ze is een klein individuutje met een eigen mening en een eigen gevoel voor humor. En een gevoel voor humor heeft ze. Ze doet de gekste dingen om ons aan het lachen te krijgen en giert het dan zelf ook uit.
83 cm lang en 11,3 kg (met luier aan), zo gaat onze dappere dreumes door het leven. We zijn gisteren bij het Consultatie bureau geweest en dat was weer een feest. Met mijn suffe hoofd was ik de vragenlijst vergeten die we hadden gekregen en moest ik die terplekken even invullen. Plot realiseerde ik me hoe gelukkig ik was met mijn kleine meid (niet dat ik me dat nooit realiseer maar er zijn van die momenten dat het even extra duidelijk was) maar ook wat een geluk ik heb gehad tot nu toe. Ze heeft geen gezondheidsklachten, huilt niet overmatig veel, kan goed met andere kinderen opschieten en is ook sociaal naar volwassenen toe (al moet ze wel heel even de kat uit de boom kijken met mensen en even op haar gemak raken) ze is (bijna) de hele dag vrolijk en haar 'uitprobeer-dagen' zijn doodvermoeiend maar zijn meestal snel over en ze is er ook wel met grote regelmaat vrolijk bij.
Ook stond er een vraag waarin ze vroegen of Elora voor was vergeleken bij andere kinderen. Volgens mij antwoord iedere moeder daar wel "ja" op... hihi, want je vraagt het nu niet aan de meest onpartijdige persoon. Toch ben ik er echt wel van overtuigd dat Elora een beetje voor is in haar doen en laten. Niet zozeer van wat ik zelf zie, want ik weet dat je niet kan oordelen op moment opnames met andere kinderen, maar wat anderen tegen me zeggen. Ik krijg regelmatig te horen dat Elora al veel praat en een grote woordenschat heeft, dat ze al veel kan en heel snel is met dingen. Dat zijn dingen die je als moeder zijn natuurlijk graag hoort.
Ik geloof trouwens ook alles wat andere moeders zeggen wat hun kind kan, want ik zie zelf hoe ik Elora soms iets wil laten doen waar een ander bij is en dat ze dat dan spontaan helemaal niet meer doet.
We hadden weer de leuke vrouw bij het CB (daar was ik erg blij om) en die jubelde over hoe groot Elora was geworden en hoe goed ze al kon praten. Elora praat tegenwoordig in een soort van bizarre zinnetjes en dat schijnt heel knap te zijn, dus ik was weer ontzettend groots natuurlijk. We kregen ook complimentjes over haar woordenschat want ze kent best wat woordjes.
Natuurlijk weigerde Elora stellig de blokjes op elkaar te zetten (wat ze al maanden kan en gelukkig de vorige ker wel had gedaan op het CB en dat was rond haar verjaardag) en de vormpjes in de vormenschoof te doen (wat ze ook echt al een tijdje kan en dus niet meer leuk vindt)
Wel liet ze de mevrouw zien wat je allemaal met een pop kon doen. Ze liet de pop zitten, gaf de pop kusjes en wikkelde het ding keurig in haar eigen handdoek. Toen ze een autootje met Ernie zag ging ze helemaal uit haar dak. Er werd meteen op de grond gekropen en ze duwde het autootje voorzich uit en riep: "Brrrrrr toet toet". Dit zal ze wel van haar neefje hebben gezien want wij spelen thuis bijna nooit met autootjes maar dat gaan we toch maar wat vaker doen.
Wat ik helemaal heerlijk vond is dat ze netjes het speelgoed weer opborg toen ik er om vroeg. Ze legde alles netjes terug in de bakjes die ik aanwees. Dat doet ze tegenwoordig thuis ook steeds beter al maakt ze nog steeds meer troep dan ze opruimt. Maar Elora kan ook met een klein beetje speelgoed een enorme bende maken.
Ik moet trouwens oppassen want ze duwt nu de post door de brievenbus... van binnen naar buiten :shock: en ook moet ik in de gaten houden wat ze in de prullenbak gooit.
Wandelingen worden steeds interessanter met onze dochter... al kan je niet meer even snel ergens naar toe lopen. Ieder putje, steentje, glimmertje in de straat of weet ik veel wat moet bekeken worden. Er gaat een nieuwe wereld voor me open. Ze gaat op haar hurken erbij zitten en wijst er naar en kijkt aandachtig. Ik moet haar tegenhouden om sommige dingen niet aan te raken of op te pakken. En ook ik moet kijken en bewonderen want er wordt geroepen: "Mamma tijt" (mamma kijk)
Ook speelt ze spelletjes met ons, verstoppertje achter palen en deuren. En dan giert ze het uit. Ze praat tegen vreemden en hangt hele verhalen op. Gelukkig vinden de mensen het wel leuk (tot nu toe) Elora is trouwens ook het type kind dat als ze naar jou toe komt is ze niet verlegen, maar als jij naar haar toe komt en je gaat aan haar zitten of tegen haar praten, dan wil ze toch eerst even de kat uit de boom kijken. Dat is zo vreemd, want tegen mensen op straat doet ze heel amicaal.
Proosten is ook een nieuwe hobbie van haar. Zelfs haar stapelbekers (die ze niet meer voor stapelen gebruikt want stapelen is toch zo passé mamma... dat snap je toch wel?) worden tegen elkaar gekletst en dan roept ze "Boost" (proost) Ieder avond tijdens het eten wordt er met onze waterbekers geproost. Op vakantie in het restaurant heeft ze zelfs uit een wijnglas gedronken net als iedereen. Daarmee kon ze proosten en drinken zonder te knoeien. Ik vind haar zo'n knappe meid... maar toch blijven de wijnglazen hier netjes in de kast want de kans dat ze er een van tafel stoot is best aanwezig en daar heb ik niet zo'n zin in. Eten kan ze netjes... maar wat ze tussen het eten doordoet zorgt voor een rommeltje. Zoals kijken wat er onder haar bord ligt ofzo... dat soort rare dingen.
Haar grote liefdes zijn nog steeds haar nanna en haar opa. Daar zingt ze de hele dag liedjes over en ze wil ze ook regelmatig bellen. Toen mijn ouders pas voor de deur stonden om me te helpen met mijn accu, deed Elora een soort van spaans uitziende dans van vreugde. We moesten er zo om lachen. Ze heeft ook pas één keer I love you (I juwa jou) gezegd en dat was tegen haar opa. Maar opa is ook speciaal. Als Elora opa's stem alleen maar hoort dan krijgt ze een ondeugende blik in haar ogen. Haar opa is haar makker, de persoon waar ze lekker een beetje ondeugend mee mag zijn, haar bondgenoot.
Buiten alle verwachtingen om, blijkt pappa de strengste te zijn van ons allemaal. Ik dacht altijd dat ik dat zou zijn, maar ik ben een grotere softie dan ik dacht. (Al ben ik best streng hoor) Maar pappa is niet alleen strenger maar pappa is ook een stuk creatiever dan ik had gedacht. Hij komt soms met ideeën waarvan ik denk... hoe komt hij erbij? Zo heeft hij laatst met haar gekookt (daar ben ik echt veel te truttig voor om zo iets te bedenken) Elora zat in de kinderstoel en mocht met een mesje van het plastic kinderbestekje stukjes tomaat, boon en andere dingen 'snijden'. Ze hebben zelfs samen de saus gemaakt voor bij het gerecht. Ze vond het geweldig en ik was zo trots.
Ik hoorde Elora zojuist beneden een behoorlijke smakker maken (dan staat toch even je hart stil) en ze kwam boven met haar pappa om getroost te worden (gelukkig wil ze nog steeds het liefst door mij getroost worden thuis) Ze wees me verdrietig aan waar het pijn deed en ik smolt. Toen wees ze naar de computer en vond dat ik maar iets anders moest doen en ze riep enthousiast: "Anere" (andere) en toen "Nijntje" :lol: Ze is zo gek op nijntje, maar alleen op de liedjes. Ze vindt de filmpjes niet bar interessant. Terwijl ze nu toch meer geinteresseerd is in tv. We zijn er nog steeds iets voorzichtig mee, maar tijdens de vakantie (vooral op van die vieze regenachtige dagen) heb ik haar wel wat meer tv laten kijken dan normaal.
Het leven met een dreumes blijft een spannend iets. Ik heb van het CB een boekje gekregen met alle gevaren. Ik wist ze wel, maar ze zo op een rijtje zien... daar moet ik toch weer even van slikken. Toch wil ik haar ook niet 'angstvallig' opvoeden, dus moet ik even door mijn eigen angsten heen. Dat is niet altijd makkelijk. Ik ben ook nog nooit zo bezorgd geweest als sinds ik moeder ben. Nu maak ik me soms echt druk over de gekste dingen. Misschien wordt dat makkelijker naarmate ze ouder wordt... al hoewel... als ik nu het idee van een stappende tiener die midden in de nacht op de fiets naar huis komt voor mijn geestenoog haal... dan word ik daar ook niet vrolijker van. Of een kind dat ruzie met haar ouders heeft en nooit meer wat van zich laat horen... :? Zoals mijn man zegt... we voeden haar zo goed mogenlijk op en hopen dat we haar de normen en waarden meegeven die ze moet hebben... meer kan je ook niet doen.
Ik vind het een bijzondere leeftijd, die 1 1/2 al weet ik soms niet zo goed wat ik er mee aanmoet. Ik blijf me ook verbazen hoe slim zo'n kleintje is en wat ze allemaal ineens kan. Ze is niet meer ons babietje, ze is een klein individuutje met een eigen mening en een eigen gevoel voor humor. En een gevoel voor humor heeft ze. Ze doet de gekste dingen om ons aan het lachen te krijgen en giert het dan zelf ook uit.
83 cm lang en 11,3 kg (met luier aan), zo gaat onze dappere dreumes door het leven. We zijn gisteren bij het Consultatie bureau geweest en dat was weer een feest. Met mijn suffe hoofd was ik de vragenlijst vergeten die we hadden gekregen en moest ik die terplekken even invullen. Plot realiseerde ik me hoe gelukkig ik was met mijn kleine meid (niet dat ik me dat nooit realiseer maar er zijn van die momenten dat het even extra duidelijk was) maar ook wat een geluk ik heb gehad tot nu toe. Ze heeft geen gezondheidsklachten, huilt niet overmatig veel, kan goed met andere kinderen opschieten en is ook sociaal naar volwassenen toe (al moet ze wel heel even de kat uit de boom kijken met mensen en even op haar gemak raken) ze is (bijna) de hele dag vrolijk en haar 'uitprobeer-dagen' zijn doodvermoeiend maar zijn meestal snel over en ze is er ook wel met grote regelmaat vrolijk bij.
Ook stond er een vraag waarin ze vroegen of Elora voor was vergeleken bij andere kinderen. Volgens mij antwoord iedere moeder daar wel "ja" op... hihi, want je vraagt het nu niet aan de meest onpartijdige persoon. Toch ben ik er echt wel van overtuigd dat Elora een beetje voor is in haar doen en laten. Niet zozeer van wat ik zelf zie, want ik weet dat je niet kan oordelen op moment opnames met andere kinderen, maar wat anderen tegen me zeggen. Ik krijg regelmatig te horen dat Elora al veel praat en een grote woordenschat heeft, dat ze al veel kan en heel snel is met dingen. Dat zijn dingen die je als moeder zijn natuurlijk graag hoort.
Ik geloof trouwens ook alles wat andere moeders zeggen wat hun kind kan, want ik zie zelf hoe ik Elora soms iets wil laten doen waar een ander bij is en dat ze dat dan spontaan helemaal niet meer doet.
We hadden weer de leuke vrouw bij het CB (daar was ik erg blij om) en die jubelde over hoe groot Elora was geworden en hoe goed ze al kon praten. Elora praat tegenwoordig in een soort van bizarre zinnetjes en dat schijnt heel knap te zijn, dus ik was weer ontzettend groots natuurlijk. We kregen ook complimentjes over haar woordenschat want ze kent best wat woordjes.
Natuurlijk weigerde Elora stellig de blokjes op elkaar te zetten (wat ze al maanden kan en gelukkig de vorige ker wel had gedaan op het CB en dat was rond haar verjaardag) en de vormpjes in de vormenschoof te doen (wat ze ook echt al een tijdje kan en dus niet meer leuk vindt)
Wel liet ze de mevrouw zien wat je allemaal met een pop kon doen. Ze liet de pop zitten, gaf de pop kusjes en wikkelde het ding keurig in haar eigen handdoek. Toen ze een autootje met Ernie zag ging ze helemaal uit haar dak. Er werd meteen op de grond gekropen en ze duwde het autootje voorzich uit en riep: "Brrrrrr toet toet". Dit zal ze wel van haar neefje hebben gezien want wij spelen thuis bijna nooit met autootjes maar dat gaan we toch maar wat vaker doen.
Wat ik helemaal heerlijk vond is dat ze netjes het speelgoed weer opborg toen ik er om vroeg. Ze legde alles netjes terug in de bakjes die ik aanwees. Dat doet ze tegenwoordig thuis ook steeds beter al maakt ze nog steeds meer troep dan ze opruimt. Maar Elora kan ook met een klein beetje speelgoed een enorme bende maken.
Ik moet trouwens oppassen want ze duwt nu de post door de brievenbus... van binnen naar buiten :shock: en ook moet ik in de gaten houden wat ze in de prullenbak gooit.
Wandelingen worden steeds interessanter met onze dochter... al kan je niet meer even snel ergens naar toe lopen. Ieder putje, steentje, glimmertje in de straat of weet ik veel wat moet bekeken worden. Er gaat een nieuwe wereld voor me open. Ze gaat op haar hurken erbij zitten en wijst er naar en kijkt aandachtig. Ik moet haar tegenhouden om sommige dingen niet aan te raken of op te pakken. En ook ik moet kijken en bewonderen want er wordt geroepen: "Mamma tijt" (mamma kijk)
Ook speelt ze spelletjes met ons, verstoppertje achter palen en deuren. En dan giert ze het uit. Ze praat tegen vreemden en hangt hele verhalen op. Gelukkig vinden de mensen het wel leuk (tot nu toe) Elora is trouwens ook het type kind dat als ze naar jou toe komt is ze niet verlegen, maar als jij naar haar toe komt en je gaat aan haar zitten of tegen haar praten, dan wil ze toch eerst even de kat uit de boom kijken. Dat is zo vreemd, want tegen mensen op straat doet ze heel amicaal.
Proosten is ook een nieuwe hobbie van haar. Zelfs haar stapelbekers (die ze niet meer voor stapelen gebruikt want stapelen is toch zo passé mamma... dat snap je toch wel?) worden tegen elkaar gekletst en dan roept ze "Boost" (proost) Ieder avond tijdens het eten wordt er met onze waterbekers geproost. Op vakantie in het restaurant heeft ze zelfs uit een wijnglas gedronken net als iedereen. Daarmee kon ze proosten en drinken zonder te knoeien. Ik vind haar zo'n knappe meid... maar toch blijven de wijnglazen hier netjes in de kast want de kans dat ze er een van tafel stoot is best aanwezig en daar heb ik niet zo'n zin in. Eten kan ze netjes... maar wat ze tussen het eten doordoet zorgt voor een rommeltje. Zoals kijken wat er onder haar bord ligt ofzo... dat soort rare dingen.
Haar grote liefdes zijn nog steeds haar nanna en haar opa. Daar zingt ze de hele dag liedjes over en ze wil ze ook regelmatig bellen. Toen mijn ouders pas voor de deur stonden om me te helpen met mijn accu, deed Elora een soort van spaans uitziende dans van vreugde. We moesten er zo om lachen. Ze heeft ook pas één keer I love you (I juwa jou) gezegd en dat was tegen haar opa. Maar opa is ook speciaal. Als Elora opa's stem alleen maar hoort dan krijgt ze een ondeugende blik in haar ogen. Haar opa is haar makker, de persoon waar ze lekker een beetje ondeugend mee mag zijn, haar bondgenoot.
Buiten alle verwachtingen om, blijkt pappa de strengste te zijn van ons allemaal. Ik dacht altijd dat ik dat zou zijn, maar ik ben een grotere softie dan ik dacht. (Al ben ik best streng hoor) Maar pappa is niet alleen strenger maar pappa is ook een stuk creatiever dan ik had gedacht. Hij komt soms met ideeën waarvan ik denk... hoe komt hij erbij? Zo heeft hij laatst met haar gekookt (daar ben ik echt veel te truttig voor om zo iets te bedenken) Elora zat in de kinderstoel en mocht met een mesje van het plastic kinderbestekje stukjes tomaat, boon en andere dingen 'snijden'. Ze hebben zelfs samen de saus gemaakt voor bij het gerecht. Ze vond het geweldig en ik was zo trots.
Ik hoorde Elora zojuist beneden een behoorlijke smakker maken (dan staat toch even je hart stil) en ze kwam boven met haar pappa om getroost te worden (gelukkig wil ze nog steeds het liefst door mij getroost worden thuis) Ze wees me verdrietig aan waar het pijn deed en ik smolt. Toen wees ze naar de computer en vond dat ik maar iets anders moest doen en ze riep enthousiast: "Anere" (andere) en toen "Nijntje" :lol: Ze is zo gek op nijntje, maar alleen op de liedjes. Ze vindt de filmpjes niet bar interessant. Terwijl ze nu toch meer geinteresseerd is in tv. We zijn er nog steeds iets voorzichtig mee, maar tijdens de vakantie (vooral op van die vieze regenachtige dagen) heb ik haar wel wat meer tv laten kijken dan normaal.
Het leven met een dreumes blijft een spannend iets. Ik heb van het CB een boekje gekregen met alle gevaren. Ik wist ze wel, maar ze zo op een rijtje zien... daar moet ik toch weer even van slikken. Toch wil ik haar ook niet 'angstvallig' opvoeden, dus moet ik even door mijn eigen angsten heen. Dat is niet altijd makkelijk. Ik ben ook nog nooit zo bezorgd geweest als sinds ik moeder ben. Nu maak ik me soms echt druk over de gekste dingen. Misschien wordt dat makkelijker naarmate ze ouder wordt... al hoewel... als ik nu het idee van een stappende tiener die midden in de nacht op de fiets naar huis komt voor mijn geestenoog haal... dan word ik daar ook niet vrolijker van. Of een kind dat ruzie met haar ouders heeft en nooit meer wat van zich laat horen... :? Zoals mijn man zegt... we voeden haar zo goed mogenlijk op en hopen dat we haar de normen en waarden meegeven die ze moet hebben... meer kan je ook niet doen.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "kiezen" 04-08-2008 @ 15:11
Er zijn van die dagen dat ik ineens besef hoe groot mijn meisje wordt. Dan moet ik soms even slikken.
Ze wordt zo lang, kan al zo veel en brabbelt zo wijs.
Elora en ik beginnen al echt kleine gesprekjes met elkaar te voeren. Het is nog allemaal met heel veel brabbelen hoor, maar we begrijpen elkaar soms echt. Zo kan ik Elora instructies geven over kleine dingetjes (doe het doosje maar open en doe de pop in de doos) en die voert ze dan ook uit. Ze gaat steeds meer dingen doen die ik van haar vraag.
Maar zij kan MIJ ook duidelijk maken wat ze wil. Ze vraagt om dingen (zoals drinken, lezen of dat ik moet kijken) of om speelgoed dat ze wil. Zo mag ze bijvoorbeeld zelf kiezen wat ze op haar brood wil en vraag ik: Elora do you want cheese or meat on your bread. Vandaag koos ze "mitah" (meat) en ze wees het aan terwijl ze het zei, dus er was echt geen vergissing mogenlijk. Ze is nu ook wat minder gek op sjeesh (cheese) waar ze een tijdje dol op is geweest.
Elora mag zelf haar bordje soms op de tafel leggen en haar bestek. Dat doet ze ook 'keurig' (nou ja, het valt nog wel eens, gelukkig is het niet breekbaar)
Ze spreekt ook graag met verkleinwoorden: Papjiah (papje), popiejah (popje), potiej (potje), babiejah (babietje), voetiejh (voetje), handjieh (handje)
Het meest vertederende vind ik nog steeds als ze om een handjieh (handje) vraagt en me dan dingen gaat laten zien. Ze is ook echt beledigd als ik er geen tijd voor heb. Het is ook haar manier van aandacht trekken. Want ze kiest graag momenten uit waar ik bijvoorbeeld sta te koken of als ik aan het tekenen ben.
Slapen gaat wel weer redelijk, al is ze af en toe even wakker tussendoor. Ik maak me wel een beetje zorgen want soms ziet ze er wat pips uit. Terwijl we toch redelijk veel buiten zijn (al zijn we met het hete weer telkens maar kort buiten geweest, maar dan een paar keer op een dag)
Ze heeft met haar pappa een heel tandenpoets ritueel. Bij mij houdt ze haar lippen stijf op elkaar en is het een gevecht en pappa mag haar tanden dus wel helemaal poetsen. En hij mag ook haar nagels knippen (ze wordt bij mij al boos als ik mijn eigen nagels knip, dan zegt ze heel boos "nee nee" en doet haar handen op haar rug)
Elora is gek op muziek. Ze zingt de hele dag. Liedjes die bestaan, zoals nijntje, of alle eendjes zwemmen in het water (dan zingt ze gewoon eendje eendje eendje) maar ook zelf gefabriceerde liedjes over mensen die ze lief vindt of dingen die ze doet. Ik moet er altijd erg om lachen. Veel liedjes hebben ook dezelfde melodie. Ze neuried ook de deense wals die herken je echt!
Nou, ik hoor weer het mamma geroep uit de slaapkamer komen, dus ik ga mijn spruit maar even redden.
Ze wordt zo lang, kan al zo veel en brabbelt zo wijs.
Elora en ik beginnen al echt kleine gesprekjes met elkaar te voeren. Het is nog allemaal met heel veel brabbelen hoor, maar we begrijpen elkaar soms echt. Zo kan ik Elora instructies geven over kleine dingetjes (doe het doosje maar open en doe de pop in de doos) en die voert ze dan ook uit. Ze gaat steeds meer dingen doen die ik van haar vraag.
Maar zij kan MIJ ook duidelijk maken wat ze wil. Ze vraagt om dingen (zoals drinken, lezen of dat ik moet kijken) of om speelgoed dat ze wil. Zo mag ze bijvoorbeeld zelf kiezen wat ze op haar brood wil en vraag ik: Elora do you want cheese or meat on your bread. Vandaag koos ze "mitah" (meat) en ze wees het aan terwijl ze het zei, dus er was echt geen vergissing mogenlijk. Ze is nu ook wat minder gek op sjeesh (cheese) waar ze een tijdje dol op is geweest.
Elora mag zelf haar bordje soms op de tafel leggen en haar bestek. Dat doet ze ook 'keurig' (nou ja, het valt nog wel eens, gelukkig is het niet breekbaar)
Ze spreekt ook graag met verkleinwoorden: Papjiah (papje), popiejah (popje), potiej (potje), babiejah (babietje), voetiejh (voetje), handjieh (handje)
Het meest vertederende vind ik nog steeds als ze om een handjieh (handje) vraagt en me dan dingen gaat laten zien. Ze is ook echt beledigd als ik er geen tijd voor heb. Het is ook haar manier van aandacht trekken. Want ze kiest graag momenten uit waar ik bijvoorbeeld sta te koken of als ik aan het tekenen ben.
Slapen gaat wel weer redelijk, al is ze af en toe even wakker tussendoor. Ik maak me wel een beetje zorgen want soms ziet ze er wat pips uit. Terwijl we toch redelijk veel buiten zijn (al zijn we met het hete weer telkens maar kort buiten geweest, maar dan een paar keer op een dag)
Ze heeft met haar pappa een heel tandenpoets ritueel. Bij mij houdt ze haar lippen stijf op elkaar en is het een gevecht en pappa mag haar tanden dus wel helemaal poetsen. En hij mag ook haar nagels knippen (ze wordt bij mij al boos als ik mijn eigen nagels knip, dan zegt ze heel boos "nee nee" en doet haar handen op haar rug)
Elora is gek op muziek. Ze zingt de hele dag. Liedjes die bestaan, zoals nijntje, of alle eendjes zwemmen in het water (dan zingt ze gewoon eendje eendje eendje) maar ook zelf gefabriceerde liedjes over mensen die ze lief vindt of dingen die ze doet. Ik moet er altijd erg om lachen. Veel liedjes hebben ook dezelfde melodie. Ze neuried ook de deense wals die herken je echt!
Nou, ik hoor weer het mamma geroep uit de slaapkamer komen, dus ik ga mijn spruit maar even redden.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Een avondje uit" 03-08-2008 @ 11:38
Elora is naar haar nanna toe en Paps en ik gaan een avondje uit. We hebben nog wat goed te maken voor een aantal verjaardagen en één van onze vrienden is ook daadwerkelijk jarig. Een leuk etentje dus.
's Middags neem ik al afscheid van mijn vrolijke dreumes, want dan kunnen we ook nog even rustig winkelen. Het is gewoon niet makkelijk om kleding en schoenen te passen als je zo'n kleine hyper kip om je heen hebt rennen die gezellig overal aan probeert te komen. Niet dat ze niet luistert, want als ik nee zeg doet ze het niet meer... maar voor alle dingen gelden nieuwe regels en je moet haar zo in de gaten houden want ze wil op avontuur.
Het is fijn even met z'n tweeën door de stad wandelen maar ik merk als ik thuis ben dat ik mijn meisje toch weer mis. Gelukkig heb ik niet veel tijd om er bij stil te staan, want ik moet me snel opdoffen om uit te gaan.
Tijdens het etentje moet ik er op letten dat ik niet de hele avond over Elora ga praten. Ik schaam me een beetje... ik weet toch wel meer te vertellen? Dat weet ik ook wel maar ik ben zo enthousiast over mijn kindje. Ik ben ook zo gek op haar en zo trots.
Zo wilde ik graag vertellen dat Elora tegenwoordig "sorry" [sow] zegt als ze iets heeft gedaan wat niet mag. Of dat ze ineens zo heerlijk kan knuffelen. Vooral als ik haar een pyjamapapje uit een pakje met een rietje geef, dan kruipt ze bij me op schoot legt ze haar hoofd tegen mijn borst en slaat ze haar armen om me heen en dan drinkt ze uit het rietje. Heerlijk vind ik dat. Ze wil af en toe gewoon troetelen met me en dan komt ze bij me zitten of liggen. Dan ben ik het gelukkigste mens in de wereld.
Ik vertel graag over de gekke stunts die ze uithaalt. Soms zijn ze eng en gevaarlijk en dat vind ik minder. Maar soms zijn ze stiekem ook wel heel knap bedacht. Zo schuift ze stoelen van hot naar her om overal bij te kunnen.
Wat ik ook wel bijzonder om te zien vind is dat ze bewuster wordt. Zo wil ze me af en toe slaan... maar bedenkt ze zich. Dan slaat ze niet maar gaat ze in plaats daarvan slijmen. Want ze weet dat als ze ons slaat we haar gelijk weg zetten en haar negeren en dat vindt ze VRESELIJK. En met knuffelen krijgt ze juist heel veel positieve aandacht. Dan doen we overdreven blij en leuk.
Ik ben zo benieuwd hoe ze het straks op vakantie gaat vinden. Het schijnt er erg koud te zijn en stormachtig, dus ik hoop dat we niet zeeziek worden. We zullen zien, maar ik kan bijna niet wachten... ik vind het zooo spannend. Elora moet alleen maar om me lachen als ik haar probeer uit te leggen wat we gaan doen. Ze snapt er nog niets van, maar vindt het wel grappig.
's Middags neem ik al afscheid van mijn vrolijke dreumes, want dan kunnen we ook nog even rustig winkelen. Het is gewoon niet makkelijk om kleding en schoenen te passen als je zo'n kleine hyper kip om je heen hebt rennen die gezellig overal aan probeert te komen. Niet dat ze niet luistert, want als ik nee zeg doet ze het niet meer... maar voor alle dingen gelden nieuwe regels en je moet haar zo in de gaten houden want ze wil op avontuur.
Het is fijn even met z'n tweeën door de stad wandelen maar ik merk als ik thuis ben dat ik mijn meisje toch weer mis. Gelukkig heb ik niet veel tijd om er bij stil te staan, want ik moet me snel opdoffen om uit te gaan.
Tijdens het etentje moet ik er op letten dat ik niet de hele avond over Elora ga praten. Ik schaam me een beetje... ik weet toch wel meer te vertellen? Dat weet ik ook wel maar ik ben zo enthousiast over mijn kindje. Ik ben ook zo gek op haar en zo trots.
Zo wilde ik graag vertellen dat Elora tegenwoordig "sorry" [sow] zegt als ze iets heeft gedaan wat niet mag. Of dat ze ineens zo heerlijk kan knuffelen. Vooral als ik haar een pyjamapapje uit een pakje met een rietje geef, dan kruipt ze bij me op schoot legt ze haar hoofd tegen mijn borst en slaat ze haar armen om me heen en dan drinkt ze uit het rietje. Heerlijk vind ik dat. Ze wil af en toe gewoon troetelen met me en dan komt ze bij me zitten of liggen. Dan ben ik het gelukkigste mens in de wereld.
Ik vertel graag over de gekke stunts die ze uithaalt. Soms zijn ze eng en gevaarlijk en dat vind ik minder. Maar soms zijn ze stiekem ook wel heel knap bedacht. Zo schuift ze stoelen van hot naar her om overal bij te kunnen.
Wat ik ook wel bijzonder om te zien vind is dat ze bewuster wordt. Zo wil ze me af en toe slaan... maar bedenkt ze zich. Dan slaat ze niet maar gaat ze in plaats daarvan slijmen. Want ze weet dat als ze ons slaat we haar gelijk weg zetten en haar negeren en dat vindt ze VRESELIJK. En met knuffelen krijgt ze juist heel veel positieve aandacht. Dan doen we overdreven blij en leuk.
Ik ben zo benieuwd hoe ze het straks op vakantie gaat vinden. Het schijnt er erg koud te zijn en stormachtig, dus ik hoop dat we niet zeeziek worden. We zullen zien, maar ik kan bijna niet wachten... ik vind het zooo spannend. Elora moet alleen maar om me lachen als ik haar probeer uit te leggen wat we gaan doen. Ze snapt er nog niets van, maar vindt het wel grappig.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Stuntvrouw en drama queen" 02-08-2008 @ 12:30
Heel overdreven hoor ik Elora's stem: "Oooooh... mamma!" roepen. "Oh jee" denk ik bij mezelf.. "Wat heeft ze nu weer gedaan?" Elora komt altijd even melden als ze iets heeft gedaan en ik heb haar niet betrapt. Ze zou geen goede crimineel worden later.
Zuchtend loop ik mee naar het plaats delict. Elora heeft het knijpfruitje wat ze lief op haar stoel zat te eten (dacht ik) op de tafel en de grond leeggeknepen en heeft het vervolgens helemaal uitgesmeerd. Ik stond te koken en had beter moeten weten dat er iets aan de hand was toen het zo stil was. Normaal krijgt ze ook haar fruit na het eten, maar pappa was een beetje laat en mamma zocht een niet al te vullende overbrugging.
Heel geschokkeerd staat mijn kleine drama queen naar het tafereel te kijken. Ze houdt haar hand voor haar mond en zegt: "Oh-hoh". Stiekem bijt ik op mijn lip om mijn lachen binnen te houden en semi streng vertel ik Elora dat dit niet goed is en dat ze er een smeerboel van gemaakt heeft. Elora blijft geschokkeerde geluidjes maken en samen ruimen we de troep op met keukenrol. Elora vertelt even aan de pop, aan de beer en aan mij dat dit niet mag. Ze schudt haar hoofd en haar vingertje heen en weer en zegt: "Oh-hoh... nee nee!!"
We hebben een kleine drama queen in huis. Je verveelt je geen moment met haar. Ze bemoeid zich overal mee (zelfs met vreemden) en vertelt iedereen hoe het moet en wat wel en niet mag.
Ze zoekt het ook op, want ze laat tegenwoordig haar pop stoute dingen doen en die krijgt dan straf. Ze laat de pop bijvoorbeeld dingen aanraken waar zij zelf niet aan mag komen (kopjes, de telefoon het glazen kastje) en dan vertelt ze de pop dat "Oh-hoh, Dootje tout" en krijgt ze een flinke preek van "Nee nee"
Die arme pop heeft het sowieso te voortduren met ons kind. Ik krijg bijna medelijden met het ding. Regelmatig wordt ze op de grond gegooid onder het mom "ze is gevallen" en dan komen de jank-geluidjes. In het begin was dat schattig, maar 100 keer op een dag wordt snel irritant.
Doortje, want zo heet de pop, krijgt ook echt eten. Elora houdt express stiekem stukjes liga of cracker of zelfs een erwt achter om in de kleine gesperde plastic lippen van Doortje te forceren (waarna mamma het er weer uit kan gaan peuteren)
Maar ze doet ook leuke dingen met de pop. De pop wordt in bed gelegd en krijgt eerst een Eloriaans slaapliedje toegezongen. Er worden spelletjes met de pop gedaan (in de maneschijn, klap eens in je handjes, op een grote paddestoel), er wordt met Doortje gedanst en geknuffeld. Doortje krijgt zelf gekookt eten (pan tegen haar harses) het is (soms) een lust voor het oog. Laatst mocht Doortje mee in het grote bad (eerste en laatste keer, want de pop was lang niet zo waterdicht als op het plaatje stond en heeft dagen gelekt)
Maar een ding is zeker, Elora is een echte poppenmoeder.
Moeder zijn is de leukste tijd van mijn leven... maar ook de engste. Vooral nu dat mijn dochter de kunsten van een stuntvrouw begint te tonen.
Ze gaat nu op haar hobbelpaard staan (zonder handen) en jaagt mij de stuipen op het lijf. Ze klimt door de ramen van haar speelhuisje, gaat op het hekje staan en roept dan om het te laten zien.
Ze klimt in kasten, staat op kisten en laatst stond ze ineens op onze eettafel (via een stoel was ze er op geklommen) Ze probeert zelfs IN haar kinderstoel te klimmen. Het is net een berggeit. Ik word er kriegel van.
Dus met haar drama en stunt-kunsten kunnen we ons kind zo naar Hollywood sturen!
Zuchtend loop ik mee naar het plaats delict. Elora heeft het knijpfruitje wat ze lief op haar stoel zat te eten (dacht ik) op de tafel en de grond leeggeknepen en heeft het vervolgens helemaal uitgesmeerd. Ik stond te koken en had beter moeten weten dat er iets aan de hand was toen het zo stil was. Normaal krijgt ze ook haar fruit na het eten, maar pappa was een beetje laat en mamma zocht een niet al te vullende overbrugging.
Heel geschokkeerd staat mijn kleine drama queen naar het tafereel te kijken. Ze houdt haar hand voor haar mond en zegt: "Oh-hoh". Stiekem bijt ik op mijn lip om mijn lachen binnen te houden en semi streng vertel ik Elora dat dit niet goed is en dat ze er een smeerboel van gemaakt heeft. Elora blijft geschokkeerde geluidjes maken en samen ruimen we de troep op met keukenrol. Elora vertelt even aan de pop, aan de beer en aan mij dat dit niet mag. Ze schudt haar hoofd en haar vingertje heen en weer en zegt: "Oh-hoh... nee nee!!"
We hebben een kleine drama queen in huis. Je verveelt je geen moment met haar. Ze bemoeid zich overal mee (zelfs met vreemden) en vertelt iedereen hoe het moet en wat wel en niet mag.
Ze zoekt het ook op, want ze laat tegenwoordig haar pop stoute dingen doen en die krijgt dan straf. Ze laat de pop bijvoorbeeld dingen aanraken waar zij zelf niet aan mag komen (kopjes, de telefoon het glazen kastje) en dan vertelt ze de pop dat "Oh-hoh, Dootje tout" en krijgt ze een flinke preek van "Nee nee"
Die arme pop heeft het sowieso te voortduren met ons kind. Ik krijg bijna medelijden met het ding. Regelmatig wordt ze op de grond gegooid onder het mom "ze is gevallen" en dan komen de jank-geluidjes. In het begin was dat schattig, maar 100 keer op een dag wordt snel irritant.
Doortje, want zo heet de pop, krijgt ook echt eten. Elora houdt express stiekem stukjes liga of cracker of zelfs een erwt achter om in de kleine gesperde plastic lippen van Doortje te forceren (waarna mamma het er weer uit kan gaan peuteren)
Maar ze doet ook leuke dingen met de pop. De pop wordt in bed gelegd en krijgt eerst een Eloriaans slaapliedje toegezongen. Er worden spelletjes met de pop gedaan (in de maneschijn, klap eens in je handjes, op een grote paddestoel), er wordt met Doortje gedanst en geknuffeld. Doortje krijgt zelf gekookt eten (pan tegen haar harses) het is (soms) een lust voor het oog. Laatst mocht Doortje mee in het grote bad (eerste en laatste keer, want de pop was lang niet zo waterdicht als op het plaatje stond en heeft dagen gelekt)
Maar een ding is zeker, Elora is een echte poppenmoeder.
Moeder zijn is de leukste tijd van mijn leven... maar ook de engste. Vooral nu dat mijn dochter de kunsten van een stuntvrouw begint te tonen.
Ze gaat nu op haar hobbelpaard staan (zonder handen) en jaagt mij de stuipen op het lijf. Ze klimt door de ramen van haar speelhuisje, gaat op het hekje staan en roept dan om het te laten zien.
Ze klimt in kasten, staat op kisten en laatst stond ze ineens op onze eettafel (via een stoel was ze er op geklommen) Ze probeert zelfs IN haar kinderstoel te klimmen. Het is net een berggeit. Ik word er kriegel van.
Dus met haar drama en stunt-kunsten kunnen we ons kind zo naar Hollywood sturen!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "van die dagen" 30-07-2008 @ 21:08
Er zijn van die dagen... dan wil ik een foto van Elora op een t-shirt printen met haar ondeugende blik en daar boven laten printen: This is why I drink in the mornings....
Er zijn van die dagen waar Elora gewoon dwars is... en dat is ze dan niet één dag... dat houdt ze nu al 3 dagen vol. Dan luistert ze net even niet zo goed, dan doet ze net even dingen die eigenlijk niet mogen... van DIE dagen.
Ze is niet eens echt stout... maar gewoon ondeugend. Maar dat telt op als dat een paar dagen is. Dat ze net eventjes in haar dolle bui het glaasje water van de tafel 'stoot' en dat je je afvraagt of dat wel 'per ongeluk' was of gewoon 'goed gemikt'.
Van die dagen dat ze de dvd's pikt en achter het gordijn openmaakt. Dat mijn radar al afgaat omdat het ineens opvallend stil is geworden in de huiskamer...
van die dagen dat Elora het zelfde woord 3.000.000 keer herhaald tot mijn oren ervan gaan suizen. Waar ik 80.000 keer het zelfde boekje over dat verrotte slakje moet voorlezen omdat ze niets anders wil.
Van die dagen waar Elora last van haar tanden heeft, dus overal op kauwt, snel mekkert en slecht slaapt. Waar ze kwijlt bij het leven en de hele tijd met haar handje in haar mond zit. Waar ik haar zielig en tegelijkertijd erg irritant vind.
Van die dagen dat het te heet is om actief te zijn... dat ik grootse plannen heb de avond te voren en dat daar niets van komt.
Van die dagen dat Elora met een suikerzoet piepstemmetje praat, waar mijn nekharen van gaan staan. Waar ze constant haar pop of beer laat vallen zodat ze haar of hem kan troosten (wat in het begin heel snoezig was, maar na een tijdje wordt het "miiiiiiiiih" geluidje dat ze maakt voor de huilende pop of beer behoorlijk irritant)
Van die dagen dat Elora ineens verslaafd aan de filmpjes op de computer blijkt te zijn en waar ze 600.000 keer op een dag om Emmo (Elmo) en Ennie (Ernie) vraagt.
Van die dagen dat je dochter wilde weten hoe jouw gebit er nou eigenlijk uitziet en zo hardhandig je tandvlees en onderlip heeft gekrabbeld dat er nu een ontsteking zit waar je je doorberoerd van voelt.
Van die dagen dat je eigenlijk nog even door wilt slapen omdat je door de hitte niet goed slaapt 's nachts, maar waar je dochter (Die ook al nachten niet goed slaapt) andere ideeën over heeft.
Van die dagen waar je dochter weigert om haar luier te laten verschonen. Van die dagen dat als je eindelijk na heel veel worstelen/ dreigen/ omkopen met speelgoed waar ze eigenlijk normaal niet aan mag zitten, de luier uit hebt jouw dochter haar speelgoed door de smurrie haalt wat jij vervolgens moet opruimen.
Tja... je hebt van die dagen. Dat hoort bij het moeder zijn. En stiekem hebben zelfs deze vervelende dagen hele leuke dingen... want hoe ondeugend ze ook kan zijn, ze is ook vaak zo leuk.
Er zijn van die dagen waar Elora gewoon dwars is... en dat is ze dan niet één dag... dat houdt ze nu al 3 dagen vol. Dan luistert ze net even niet zo goed, dan doet ze net even dingen die eigenlijk niet mogen... van DIE dagen.
Ze is niet eens echt stout... maar gewoon ondeugend. Maar dat telt op als dat een paar dagen is. Dat ze net eventjes in haar dolle bui het glaasje water van de tafel 'stoot' en dat je je afvraagt of dat wel 'per ongeluk' was of gewoon 'goed gemikt'.
Van die dagen dat ze de dvd's pikt en achter het gordijn openmaakt. Dat mijn radar al afgaat omdat het ineens opvallend stil is geworden in de huiskamer...
van die dagen dat Elora het zelfde woord 3.000.000 keer herhaald tot mijn oren ervan gaan suizen. Waar ik 80.000 keer het zelfde boekje over dat verrotte slakje moet voorlezen omdat ze niets anders wil.
Van die dagen waar Elora last van haar tanden heeft, dus overal op kauwt, snel mekkert en slecht slaapt. Waar ze kwijlt bij het leven en de hele tijd met haar handje in haar mond zit. Waar ik haar zielig en tegelijkertijd erg irritant vind.
Van die dagen dat het te heet is om actief te zijn... dat ik grootse plannen heb de avond te voren en dat daar niets van komt.
Van die dagen dat Elora met een suikerzoet piepstemmetje praat, waar mijn nekharen van gaan staan. Waar ze constant haar pop of beer laat vallen zodat ze haar of hem kan troosten (wat in het begin heel snoezig was, maar na een tijdje wordt het "miiiiiiiiih" geluidje dat ze maakt voor de huilende pop of beer behoorlijk irritant)
Van die dagen dat Elora ineens verslaafd aan de filmpjes op de computer blijkt te zijn en waar ze 600.000 keer op een dag om Emmo (Elmo) en Ennie (Ernie) vraagt.
Van die dagen dat je dochter wilde weten hoe jouw gebit er nou eigenlijk uitziet en zo hardhandig je tandvlees en onderlip heeft gekrabbeld dat er nu een ontsteking zit waar je je doorberoerd van voelt.
Van die dagen dat je eigenlijk nog even door wilt slapen omdat je door de hitte niet goed slaapt 's nachts, maar waar je dochter (Die ook al nachten niet goed slaapt) andere ideeën over heeft.
Van die dagen waar je dochter weigert om haar luier te laten verschonen. Van die dagen dat als je eindelijk na heel veel worstelen/ dreigen/ omkopen met speelgoed waar ze eigenlijk normaal niet aan mag zitten, de luier uit hebt jouw dochter haar speelgoed door de smurrie haalt wat jij vervolgens moet opruimen.
Tja... je hebt van die dagen. Dat hoort bij het moeder zijn. En stiekem hebben zelfs deze vervelende dagen hele leuke dingen... want hoe ondeugend ze ook kan zijn, ze is ook vaak zo leuk.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "she's got my number!!!" 23-07-2008 @ 21:32
Oh die kleine sneak... ze kan (zoals gewoonlijk) weer niet slapen. Dus ik na een uur toch maar haar luier gechecked want ze heeft niet zo veel 'vieze luiers' gehad vandaag. Ze had idd een hele zware plasluier, en dat in een uur tijd, want voor het naar bed gaan heeft ze nog een schone luier gehad...
Toen ik haar weer in bed wilde leggen, na natuurlijk eerst een slaapliedje te zingen, ging Elora me uitgebreid knuffelen. En... ik viel er met open ogen in. Elora is niet zo ontzettend knuffelig (al wordt het steeds meer) en iedere knuffel die ik krijg koester ik... zelfs als ze eigenlijk moet slapen. Wat een ondeugend grietje is het toch! Ik blijf versteld staan van de persoonlijkheid die ze aan het ontwikkelen is!
Toen ik haar weer in bed wilde leggen, na natuurlijk eerst een slaapliedje te zingen, ging Elora me uitgebreid knuffelen. En... ik viel er met open ogen in. Elora is niet zo ontzettend knuffelig (al wordt het steeds meer) en iedere knuffel die ik krijg koester ik... zelfs als ze eigenlijk moet slapen. Wat een ondeugend grietje is het toch! Ik blijf versteld staan van de persoonlijkheid die ze aan het ontwikkelen is!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "dolle dierenboel" 23-07-2008 @ 19:33
Pffffft... ik kan me toch herinneren dat ik vroeger niet zo moe was na een dagje uit. Ik voel me momenteel een jaar of tachtig, met knikkende knieën en suizende oren.
Vandaag leek het me leuk om eens naar de dierentuin te gaan. We zijn recent nog in de Beekse Bergen geweest, maar ik vind het gewoon een leuk dagje uit en Elora is erg onder de indruk van de dieren.
Helaas was Elora al vroeg wakker vanochtend en kon ze door alle drukte ook 's middags in de auto haar slaap niet vatten, dus het was een lange dag voor onze kleine muppet. Na nog even snel wat broodjes bij onze vriendelijke AH te halen, zijn we door geraced naar Nanna. Nog even een schone broek voor Elora en snel wat broodjes smeren en het avontuur kon beginnen.
Elora was door het dollen heen. We begonnen in het Oceanium waar ze als een soort van kangaroe met een richtingstoornis aan het rond huppelen was, giebelend wees ze alle vissen aan die ze maar kon vinden. Alles was mooi en spannend en leuk.
Vooral de "nemo" vissen (clownvissen) waren erg favoriet, maar ook de kwallen kon ze haar ogen niet van afhouden. Toen we door de buis liepen waar de vissen boven haar zwommen was ze even iets geintimideerd. Ze wilde graag een handje of dat we haar even optilde... maar ze was snel over haar gene heen en ook daarna was de tunnel een groot festijn.
Het was een geweldige dag... tot Elora moe werd. We hadden haar in het wagentje gezet en op zich ging dat nog goed... tot we haar voor de foto even uit het wagentje lieten. Toen brak de hel los, want Elora wilde niet meer in het wagentje. Ze had namelijk de wipkip ontdekt... (nou ja wipstruisvogel) en daar deed ze zo gek en wild op dat mijn moeder en ik met hartverzakkingen toe stonden te kijken. Ze heeft thuis een hobbelpaard waar ze ook zo wild mee is, maar die is laag bij de grond en daar zit niet zo'n enge veer onder. Dus nadat ik haar echt heen en weer zag slingeren heb ik haar maar van de wipkip af gehaald. Het is zelden dat Elora driftig wordt... maar als ze het doet, doet ze het goed. En ik schrik er altijd van. Ik geloof dat ik haar in haar korte leventje maar een stuk of 4 of 5 keer een driftbui heb zien hebben... dit was er één van...
Ik geneerde me dood toen ik met een krijsend kind in het wagentje de vluchtroute in Blijdorp koos. Om ons heen zag ik mensen afkeurend kijken. Een uur geleden, toen ze nog helemaal happy rond liep door het park waren mensen juist vertederd door dit kleine pratende grietje en nu... wat een klein monster. Ik wist me gewoon geen houding te geven. Het was inmiddels ook al 15:30 en Elora was al vanaf iets voor achten wakker, met geen slaapje tussen door (niet in de auto, niet in de kinderwagen, ze wilde beslist niet slapen)
Ook op de terug weg heeft Elora maar een half uurtje geslapen. Gelukkig was ze weer helemaal gezellig toen we thuis kwamen. Dus dat scheelde wel.
Al in al is het wel een super gezellige dag geweest... ondanks dat Elora er een beetje een vervelend eind aan heeft gebreid. Want behalve het laatste half uurtje was ze zo gezellig en lief en zo geinteresseerd in de dieren. Ze heeft ook allerlei geluiden naar de dieren gemaakt in de hoop dat ze op haar zouden reageren.
Waar ik trouwens wel een beetje van schrok is hoe sommige volwassenen zich gedragen in een dierentuin. Want het gebeurde vaak dat als wij ergens stonden te kijken zo'n raar mens ineens voor de neus van Elora ging staan... ik vond dat zo kinderachtig en kan me daar best wel boos om maken. En het viel me op dat Elora daar niet als enigste ukkie last van had. Alsof je niet over zo'n kind heen kan kijken.
Het blijft wel een genot naar de dierentuin gaan. Elora is zo vertederd door alles wat beweegt. Het is zo'n grappig gezicht hoe ze dieren door het glas heen aait. En hoe ze op haar tenen van de ene kooi naar de andere kooi trippelt.
En nu heeft mamma haar rust wel verdiend. Elora gaat lekker naar bed en mamma gaat heerlijk even in bad... want het is wat... zo'n dagje Blijdorp!
Vandaag leek het me leuk om eens naar de dierentuin te gaan. We zijn recent nog in de Beekse Bergen geweest, maar ik vind het gewoon een leuk dagje uit en Elora is erg onder de indruk van de dieren.
Helaas was Elora al vroeg wakker vanochtend en kon ze door alle drukte ook 's middags in de auto haar slaap niet vatten, dus het was een lange dag voor onze kleine muppet. Na nog even snel wat broodjes bij onze vriendelijke AH te halen, zijn we door geraced naar Nanna. Nog even een schone broek voor Elora en snel wat broodjes smeren en het avontuur kon beginnen.
Elora was door het dollen heen. We begonnen in het Oceanium waar ze als een soort van kangaroe met een richtingstoornis aan het rond huppelen was, giebelend wees ze alle vissen aan die ze maar kon vinden. Alles was mooi en spannend en leuk.
Vooral de "nemo" vissen (clownvissen) waren erg favoriet, maar ook de kwallen kon ze haar ogen niet van afhouden. Toen we door de buis liepen waar de vissen boven haar zwommen was ze even iets geintimideerd. Ze wilde graag een handje of dat we haar even optilde... maar ze was snel over haar gene heen en ook daarna was de tunnel een groot festijn.
Het was een geweldige dag... tot Elora moe werd. We hadden haar in het wagentje gezet en op zich ging dat nog goed... tot we haar voor de foto even uit het wagentje lieten. Toen brak de hel los, want Elora wilde niet meer in het wagentje. Ze had namelijk de wipkip ontdekt... (nou ja wipstruisvogel) en daar deed ze zo gek en wild op dat mijn moeder en ik met hartverzakkingen toe stonden te kijken. Ze heeft thuis een hobbelpaard waar ze ook zo wild mee is, maar die is laag bij de grond en daar zit niet zo'n enge veer onder. Dus nadat ik haar echt heen en weer zag slingeren heb ik haar maar van de wipkip af gehaald. Het is zelden dat Elora driftig wordt... maar als ze het doet, doet ze het goed. En ik schrik er altijd van. Ik geloof dat ik haar in haar korte leventje maar een stuk of 4 of 5 keer een driftbui heb zien hebben... dit was er één van...
Ik geneerde me dood toen ik met een krijsend kind in het wagentje de vluchtroute in Blijdorp koos. Om ons heen zag ik mensen afkeurend kijken. Een uur geleden, toen ze nog helemaal happy rond liep door het park waren mensen juist vertederd door dit kleine pratende grietje en nu... wat een klein monster. Ik wist me gewoon geen houding te geven. Het was inmiddels ook al 15:30 en Elora was al vanaf iets voor achten wakker, met geen slaapje tussen door (niet in de auto, niet in de kinderwagen, ze wilde beslist niet slapen)
Ook op de terug weg heeft Elora maar een half uurtje geslapen. Gelukkig was ze weer helemaal gezellig toen we thuis kwamen. Dus dat scheelde wel.
Al in al is het wel een super gezellige dag geweest... ondanks dat Elora er een beetje een vervelend eind aan heeft gebreid. Want behalve het laatste half uurtje was ze zo gezellig en lief en zo geinteresseerd in de dieren. Ze heeft ook allerlei geluiden naar de dieren gemaakt in de hoop dat ze op haar zouden reageren.
Waar ik trouwens wel een beetje van schrok is hoe sommige volwassenen zich gedragen in een dierentuin. Want het gebeurde vaak dat als wij ergens stonden te kijken zo'n raar mens ineens voor de neus van Elora ging staan... ik vond dat zo kinderachtig en kan me daar best wel boos om maken. En het viel me op dat Elora daar niet als enigste ukkie last van had. Alsof je niet over zo'n kind heen kan kijken.
Het blijft wel een genot naar de dierentuin gaan. Elora is zo vertederd door alles wat beweegt. Het is zo'n grappig gezicht hoe ze dieren door het glas heen aait. En hoe ze op haar tenen van de ene kooi naar de andere kooi trippelt.
En nu heeft mamma haar rust wel verdiend. Elora gaat lekker naar bed en mamma gaat heerlijk even in bad... want het is wat... zo'n dagje Blijdorp!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Spelen" 18-07-2008 @ 12:10
"Wat is ze toch aan het doen in vredesnaam?" vroeg ik me vanochtend af toen ik het brood stond te smeren voor het ontbijt.
Elora zat achter de tafel opgesteld en ik hoorde telkens een harde klap van iets wat ze op de grond aan het gooien was en daarna een soort aanstellerig gejengel. Dan hoorde is haar "Oooooh" zeggen op een soort 'troostende' manier. Ik snapte er niets van en besloot toch even te kijken. Ik hoorde wel aan het gejengel dat er niets aan de hand was, het was duidelijk nep.
Toen zag ik ineens wat ze aan het doen was. Doortje, haar pop, werd telkens met een harde smak op de grond gegooid, waarna Elora een soort huilgeluid maakte en vervolgens de 'huilende pop' ging troosten. Ik moest er erg om lachen. Dit heeft ze bij mij gezien. Elora wil namelijk nogal eens gooien met haar speelgoed. Ik vind dat best vervelend want niet alles kan daar tegen. Dus als ze met de pop gooit laat ik de pop 'huilen' en troost ik de pop "Arme Doortje, ben je zo hard gevallen... en doet het zo'n pijn? " Nu doet Elora dus het zelfde. Ik blijf me verbazen over dat kind.
Als ze niet met de pop en de pannetjes aan het spelen is, dan zijn het wel de little people. Op dit moment geef ik haar vaak de ark van Noach, omdat ze echt heel erg met dieren bezig is. Ze laat de dieren ook 'praten' ik hoor precies wanneer ze met de leeuw of met de krokodil aan het spelen is. Veel dieren die ze niet weet laat ze maar paarden geluiden maken.
De ark zelf heeft 4 raampjes, 3 kleintjes aan de ene kant en een grote vierde aan de andere kant. Elora speelt kiekeboe met de dieren. Ze houdt de ark als een soort fototoestel vast en kijkt door het grote raam naar binnen of zelfs naar buiten. Ik laat dan af en toe een dier in de kleine raampjes van de andere kant verschijnen, tot grote pret van Elora. Ze schatert het uit. En als ik het niet doe, dan drukt ze me heel kittig een dier in mijn handen (meestal de krokodil) en vraagt dan "mamma, die... hap (want dat zegt de krokodil)"
Er komen steeds meer duidelijke woordjes uit haar gebrabbel. Veel lijkt nog wel op elkaar hoor, en ze spreekt veel woorden nog steeds maar half of raar uit. Maar dat is ook wel weer heel koddig. Mijn man zegt dat ze brabbelt in zinsverband. Het lijkt idd alsof ze hele zinnen zegt... alleen is 80% van de zin gewoon wartaal. Zij gelooft wel dat het woorden zijn want je merkt dat ze bepaalde klanken altijd in dezelfde combinaties gebruikt. Ik ben er alleen nog niet achter wat ze nu precies betekenen.
Ik ben trouwens benieuwd hoeveel ze staks op de vakantie van haar neefje en nichtje oppikt. Het lijkt namelijk wel of zij haar beter woordjes kunnen leren dan ik. Ze doet alles na wat die olijke twee doen.
Vannacht hebben we trouwens weer een 'tandennacht gehad'. Het was ellende. Elora werd slaaphuilend wakker (of half wakker) en ik heb er tot 2x toe charmodent in moeten stoppen om haar uiteindelijk in slaap te krijgen. Ik moet zeggen dat ik dat nu zo ook wel voel, want ik ben kapot.
Ik ben dol gelukkig als eindelijk al Elora haar tandjes door zijn. Want dit is echt een drama.
Elora zat achter de tafel opgesteld en ik hoorde telkens een harde klap van iets wat ze op de grond aan het gooien was en daarna een soort aanstellerig gejengel. Dan hoorde is haar "Oooooh" zeggen op een soort 'troostende' manier. Ik snapte er niets van en besloot toch even te kijken. Ik hoorde wel aan het gejengel dat er niets aan de hand was, het was duidelijk nep.
Toen zag ik ineens wat ze aan het doen was. Doortje, haar pop, werd telkens met een harde smak op de grond gegooid, waarna Elora een soort huilgeluid maakte en vervolgens de 'huilende pop' ging troosten. Ik moest er erg om lachen. Dit heeft ze bij mij gezien. Elora wil namelijk nogal eens gooien met haar speelgoed. Ik vind dat best vervelend want niet alles kan daar tegen. Dus als ze met de pop gooit laat ik de pop 'huilen' en troost ik de pop "Arme Doortje, ben je zo hard gevallen... en doet het zo'n pijn? " Nu doet Elora dus het zelfde. Ik blijf me verbazen over dat kind.
Als ze niet met de pop en de pannetjes aan het spelen is, dan zijn het wel de little people. Op dit moment geef ik haar vaak de ark van Noach, omdat ze echt heel erg met dieren bezig is. Ze laat de dieren ook 'praten' ik hoor precies wanneer ze met de leeuw of met de krokodil aan het spelen is. Veel dieren die ze niet weet laat ze maar paarden geluiden maken.
De ark zelf heeft 4 raampjes, 3 kleintjes aan de ene kant en een grote vierde aan de andere kant. Elora speelt kiekeboe met de dieren. Ze houdt de ark als een soort fototoestel vast en kijkt door het grote raam naar binnen of zelfs naar buiten. Ik laat dan af en toe een dier in de kleine raampjes van de andere kant verschijnen, tot grote pret van Elora. Ze schatert het uit. En als ik het niet doe, dan drukt ze me heel kittig een dier in mijn handen (meestal de krokodil) en vraagt dan "mamma, die... hap (want dat zegt de krokodil)"
Er komen steeds meer duidelijke woordjes uit haar gebrabbel. Veel lijkt nog wel op elkaar hoor, en ze spreekt veel woorden nog steeds maar half of raar uit. Maar dat is ook wel weer heel koddig. Mijn man zegt dat ze brabbelt in zinsverband. Het lijkt idd alsof ze hele zinnen zegt... alleen is 80% van de zin gewoon wartaal. Zij gelooft wel dat het woorden zijn want je merkt dat ze bepaalde klanken altijd in dezelfde combinaties gebruikt. Ik ben er alleen nog niet achter wat ze nu precies betekenen.
Ik ben trouwens benieuwd hoeveel ze staks op de vakantie van haar neefje en nichtje oppikt. Het lijkt namelijk wel of zij haar beter woordjes kunnen leren dan ik. Ze doet alles na wat die olijke twee doen.
Vannacht hebben we trouwens weer een 'tandennacht gehad'. Het was ellende. Elora werd slaaphuilend wakker (of half wakker) en ik heb er tot 2x toe charmodent in moeten stoppen om haar uiteindelijk in slaap te krijgen. Ik moet zeggen dat ik dat nu zo ook wel voel, want ik ben kapot.
Ik ben dol gelukkig als eindelijk al Elora haar tandjes door zijn. Want dit is echt een drama.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Wat hebben we het toch getroffen" 17-07-2008 @ 22:15
"Wat een leuk kind hebben we toch he?" vertellen wij elkaar dagelijks. Toch heb je van die dagen waar Elora echt wel het bloed onder mijn nagels vandaan kan halen.
Net als iedere dreumes probeert Elora haar grenzen te verleggen en de regels te buigen. De een is er wat rustiger in dan de ander. Ons kind laat zichzelf graag horen. Niet met huilen of jammeren maar met hele verhalen.
Ik had Elora al in het rijtje "temperamentvolle kindertjes" geplaatst tot ik wat echte temperamentjes ontmoet had.
Eigenlijk is dat kind van ons maar heel tam. Ze heeft zo nu en dan haar sla buien... maar die zijn best zeldzaam en zijn vaak ook zo weer over. Heel af en toe heeft ze mopperbuien of klaagdagen... maar ook die vallen eigenlijk wel relatief mee. Ze is er gooierig... dat wel. Ik krijg het er ook niet uit. Maar wel onder het mom van "het is een spelletje". Ze gooit zelden iets serieus... alleen als ze schrikt als ik haar er op betrap dat ze iets gepakt heeft wat ze niet mag.
Je mag natuurlijk niet vergelijken want ieder kind is anders... maar stiekem doe je dat soms toch. Zo heeft het bij mij de ogen geopend door een paar kindertjes te zien die wel "pittig" waren. Een week of wat geleden hadden we al een goed voorbeeldje van een klein dametje die overal om ging jengelen als ze haar zin niet kreeg.
En vandaag hadden we een echte schreeuwerd om ons heen. Het was een agressief dametje van dezelfde leeftijd als Elora.
Het ergste vond ik nog dat het kleine monstertje telkens mijn kind sloeg. Niet hard, want Elora gaf geen krimp en ging lekker door met wat ze aan het doen was. Elora trekt wel dingen uit de handjes van kinderen, maar dit doet ze nooit op een 'gemene' manier. En als het kind in kwestie (of een ander kind) het weer uit haar handjes trekt vindt ze het ook best. Ze is er vrij makkelijk in. Soms probeert ze wel eens iets af te schermen en zegt ze heel duidelijk "nee nee". Maar ja... als het dan toch afgepakt wordt... jammer dan.
We waren op een kinderfeestje waar een groot deel van de kindertjes van Elora haar leeftijd waren. Er werd wat af gejengeld, gegild, geduwd en gesloopt. Elora vond het allemaal best. En ik, die toch af en toe best kan zuchten over dat 'drukke kind' van mij... merkte dat ik toch een paar keer dacht... "ai... je zou er maar zo-een thuis rond hebben lopen" Ik voelde me schuldig dat ik het dacht... maar stiekem was ik wel heel trots op mijn dochter.
Want Elora kwam netjes niet aan de tafel, zoals we haar geleerd hadden. En toen ze een snoepje van een bordje op een stoel pakte (iets waar ze nog te klein voor was) en mijn moeder haar streng toesprak dat ze dat niet mocht, legde ze het netjes terug. Elora gilde ook niet, al had ze af en toe wel hele verhalen te vertellen.
's Avonds zijn we na het drukke kinderfeestje naar een restaurant gegaan. Ook daar was ze weer een engeltje. Ze heeft zo lekker zitten eten en ik was nog wel het speelgoed in de auto vergeten. Maar ook met een ritsje van een jas, een escargot grijpertje en een lepen kan mijn kleine meid zich prima gedragen.
En ik... ik ben trots op haar en ik hoop dat ze mijn dagboek ooit eens terug zal lezen en weten hoe verschrikkelijk groots ik met haar ben.
Net als iedere dreumes probeert Elora haar grenzen te verleggen en de regels te buigen. De een is er wat rustiger in dan de ander. Ons kind laat zichzelf graag horen. Niet met huilen of jammeren maar met hele verhalen.
Ik had Elora al in het rijtje "temperamentvolle kindertjes" geplaatst tot ik wat echte temperamentjes ontmoet had.
Eigenlijk is dat kind van ons maar heel tam. Ze heeft zo nu en dan haar sla buien... maar die zijn best zeldzaam en zijn vaak ook zo weer over. Heel af en toe heeft ze mopperbuien of klaagdagen... maar ook die vallen eigenlijk wel relatief mee. Ze is er gooierig... dat wel. Ik krijg het er ook niet uit. Maar wel onder het mom van "het is een spelletje". Ze gooit zelden iets serieus... alleen als ze schrikt als ik haar er op betrap dat ze iets gepakt heeft wat ze niet mag.
Je mag natuurlijk niet vergelijken want ieder kind is anders... maar stiekem doe je dat soms toch. Zo heeft het bij mij de ogen geopend door een paar kindertjes te zien die wel "pittig" waren. Een week of wat geleden hadden we al een goed voorbeeldje van een klein dametje die overal om ging jengelen als ze haar zin niet kreeg.
En vandaag hadden we een echte schreeuwerd om ons heen. Het was een agressief dametje van dezelfde leeftijd als Elora.
Het ergste vond ik nog dat het kleine monstertje telkens mijn kind sloeg. Niet hard, want Elora gaf geen krimp en ging lekker door met wat ze aan het doen was. Elora trekt wel dingen uit de handjes van kinderen, maar dit doet ze nooit op een 'gemene' manier. En als het kind in kwestie (of een ander kind) het weer uit haar handjes trekt vindt ze het ook best. Ze is er vrij makkelijk in. Soms probeert ze wel eens iets af te schermen en zegt ze heel duidelijk "nee nee". Maar ja... als het dan toch afgepakt wordt... jammer dan.
We waren op een kinderfeestje waar een groot deel van de kindertjes van Elora haar leeftijd waren. Er werd wat af gejengeld, gegild, geduwd en gesloopt. Elora vond het allemaal best. En ik, die toch af en toe best kan zuchten over dat 'drukke kind' van mij... merkte dat ik toch een paar keer dacht... "ai... je zou er maar zo-een thuis rond hebben lopen" Ik voelde me schuldig dat ik het dacht... maar stiekem was ik wel heel trots op mijn dochter.
Want Elora kwam netjes niet aan de tafel, zoals we haar geleerd hadden. En toen ze een snoepje van een bordje op een stoel pakte (iets waar ze nog te klein voor was) en mijn moeder haar streng toesprak dat ze dat niet mocht, legde ze het netjes terug. Elora gilde ook niet, al had ze af en toe wel hele verhalen te vertellen.
's Avonds zijn we na het drukke kinderfeestje naar een restaurant gegaan. Ook daar was ze weer een engeltje. Ze heeft zo lekker zitten eten en ik was nog wel het speelgoed in de auto vergeten. Maar ook met een ritsje van een jas, een escargot grijpertje en een lepen kan mijn kleine meid zich prima gedragen.
En ik... ik ben trots op haar en ik hoop dat ze mijn dagboek ooit eens terug zal lezen en weten hoe verschrikkelijk groots ik met haar ben.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Slapenloosheid" 16-07-2008 @ 22:18
"Mamma... beer" galmt het nu nog om 22:00 uit Elora haar kamertje. Ze heeft nogal moeite met slapen en zit plotseling in een raar ritme. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik het 's ochtends minder erg vind als mijn dochter zich pas na negenen meld... helaas hebben de overenthousiaste verbouwers daar vanochtend een stokje voor gestoken door om 7:15 te beginnen met heien.
Elora vind momenteel alles gezellig en wil maar niet slapen. Het kleine voordeel is wel dat ze ontzettend gezellig is. Ik merk een enorme verandering in haar sinds ik vakantie heb. En misschien ligt het wel niet aan mijn kindje... misschien lag het wel aan mij.
Een aantal weken heb ik van hot naar her moeten rennen en ook Elora moest mee in mijn vreemde ritme. Ik heb haar erg veel uit moeten besteden aan mijn moeder, maar wilde haar zelf ook tussendoor zien. Dus er werd wat afgezeuld met mijn arme dreumes. Ze werd er thuis ook niet gezelliger van.
Maar nu is de rust weer terug gekeerd. Overdag slaapt ze wel lekker lang, soms wel dik 3 1/2 uur achter elkaar... maar wat wil je als je de hele tijd zo actief bent.
We zijn vandaag gezellig op bezoek geweest bij mijn zus. Die heeft een kleindochter, Bailey, die 4 1/2 maand jonger is dan Elora. Bailey wordt morgen een jaar. En wat klein is dat dan plots weer als je alweer richting de 17 maanden gaat met je dreumes. Het is zo schattig om dan weer zo'n waggelend kindje te zien. Ik kan het me bijna niet meer voorstellen dat die rennende uk van mij ook zo waggelde nog geen 6 maanden geleden. Wat eng is dat ook om te zien.
Natuurlijk was ik weer supertrots op mijn kleintje. Ze was eventjes verlegen, maar Elora moet altijd even de kat uit de boom kijken. Daarna wond ze mijn zus helemaal om haar vingertje met haar geweldige brabbeltjes en lachjes. Mijn zus heeft ontzettend veel knuffeldieren in huis en als ik een euro kreeg voor iedere keer dat Elora "Biejah" (beer) riep, zou ik een jaartje eerder op vakantie naar Amerika kunnen ;)
De pret was helemaal compleet toen Bailey met haar moeder kwam. Elora wilde haar maar al te graag knuffelen. Toen ze Bailey per ongeluk onderuit trok in haar enthousiasme en Bailey zo schrok dat ze moest huilen stond Elora geschrokken toe te kijken. Heel voorzichtig probeerde ze Bailey te troosten door haar te aaien en te zoenen, maar toen dat niet hielp haalde ze verdrietig haar schoudertjes op... mijn hart brak gewoon.
Toen we naar huis reden viel ze na 5 minuten in de auto in slaap, ze had ook weer zoveel indrukken opgedaan.
We hebben ook nog even met haar buiten gespeeld, toen ze 's avonds wakker werd. Ze was ook zo enthousiast. Ze had dik 3 1/2 uur geslapen dus het leek ons wel een goed idee om haar even te laten razen.
Iedere dag besef ik me weer hoe ik het getroffen met mijn kind. Ze maakt me zo gelukkig. Ik heb geloof ik nog nooit een leuker persoon ontmoet in mijn leven.
Het moederschap heeft gewoon iets magisch.
Elora vind momenteel alles gezellig en wil maar niet slapen. Het kleine voordeel is wel dat ze ontzettend gezellig is. Ik merk een enorme verandering in haar sinds ik vakantie heb. En misschien ligt het wel niet aan mijn kindje... misschien lag het wel aan mij.
Een aantal weken heb ik van hot naar her moeten rennen en ook Elora moest mee in mijn vreemde ritme. Ik heb haar erg veel uit moeten besteden aan mijn moeder, maar wilde haar zelf ook tussendoor zien. Dus er werd wat afgezeuld met mijn arme dreumes. Ze werd er thuis ook niet gezelliger van.
Maar nu is de rust weer terug gekeerd. Overdag slaapt ze wel lekker lang, soms wel dik 3 1/2 uur achter elkaar... maar wat wil je als je de hele tijd zo actief bent.
We zijn vandaag gezellig op bezoek geweest bij mijn zus. Die heeft een kleindochter, Bailey, die 4 1/2 maand jonger is dan Elora. Bailey wordt morgen een jaar. En wat klein is dat dan plots weer als je alweer richting de 17 maanden gaat met je dreumes. Het is zo schattig om dan weer zo'n waggelend kindje te zien. Ik kan het me bijna niet meer voorstellen dat die rennende uk van mij ook zo waggelde nog geen 6 maanden geleden. Wat eng is dat ook om te zien.
Natuurlijk was ik weer supertrots op mijn kleintje. Ze was eventjes verlegen, maar Elora moet altijd even de kat uit de boom kijken. Daarna wond ze mijn zus helemaal om haar vingertje met haar geweldige brabbeltjes en lachjes. Mijn zus heeft ontzettend veel knuffeldieren in huis en als ik een euro kreeg voor iedere keer dat Elora "Biejah" (beer) riep, zou ik een jaartje eerder op vakantie naar Amerika kunnen ;)
De pret was helemaal compleet toen Bailey met haar moeder kwam. Elora wilde haar maar al te graag knuffelen. Toen ze Bailey per ongeluk onderuit trok in haar enthousiasme en Bailey zo schrok dat ze moest huilen stond Elora geschrokken toe te kijken. Heel voorzichtig probeerde ze Bailey te troosten door haar te aaien en te zoenen, maar toen dat niet hielp haalde ze verdrietig haar schoudertjes op... mijn hart brak gewoon.
Toen we naar huis reden viel ze na 5 minuten in de auto in slaap, ze had ook weer zoveel indrukken opgedaan.
We hebben ook nog even met haar buiten gespeeld, toen ze 's avonds wakker werd. Ze was ook zo enthousiast. Ze had dik 3 1/2 uur geslapen dus het leek ons wel een goed idee om haar even te laten razen.
Iedere dag besef ik me weer hoe ik het getroffen met mijn kind. Ze maakt me zo gelukkig. Ik heb geloof ik nog nooit een leuker persoon ontmoet in mijn leven.
Het moederschap heeft gewoon iets magisch.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Baldadig" 15-07-2008 @ 12:18
Niet iedereen zal het op prijs stellen zo'n giebelen kind die het liefst nog rent ook... maar ik moet eerlijk zeggen dat ik zo kan genieten van Elora haar uitbundigheid. Alles is een groot feest met haar.
Toen we gisteren even met z'n drietjes naar de supermarkt gingen, was Elora door het dollen heen. Ze is nu zo groot dat we haar niet altijd maar in het wagentje zetten. Omdat ze zich netjes laat verbieden dingen uit de schappen te halen en redelijk goed op ons let, mag ze los rondlopen... MET eigen wagentje. Helaas vergeet ze meestal na 2 minuten dat ze een wagentje had en loop ik uiteindelijk met een piepklein supermarkt karretje rond.
Ze rent wel en het liefst gierend van de lach, zo door de supermarkt. Maar zodra ze een hoek om gaat stopt ze met rennen, want ik merk dat ze ons toch ook wel graag wil zien. Dan gaat ze ook meteen "mamma" of "Daidie" (daddy) roepen, dus kwijt zijn we haar nooit.
Ook bij het gemeentehuis, waar ik vanochtend mijn paspoort moest ophalen was het dolle pret. Iedereen zwaaide terug naar haar en ze hield hele gesprekken op met mensen die duidelijk vertederd van haar waren.
Vanochtend hadden we een minder leuk moment. Ze heeft vannacht in haar luier gepoept en dat heb ik vanochtend pas ondekt. Alles was rood en schraal en zo erg had ik het nog nooit gezien, dus de tranen sprongen me echt in de ogen. Het verschonen is vandaag ook geen pretje. Als ik creme op haar onder regio smeer gaat ze huilen van de pijn en ik moet dan echt even slikken.
Het heien blijft hier een ramp. Elora heeft moeite met slapen met dat kabaal. Ze heeft ook 's avonds ineens moeite om in slaap te komen en soms valt ze pas tussen 21:30 en 22:00 in slaap. Gelukkig haalt ze het overdag in.. maar toch.
Omdat ze nogal wispelturig kan zijn met haar avondeten (al is het al een tijdje gewoon weer als van ouds) geef ik haar voor de zekerheid overdag ook al groenten. Zoals tomaat of komkommer of advocado bij haar brood. Het lekkerste vindt ze de cherry tomaatjes (wij hebben dan romaatjes die zijn wat groter en kan ze niet helemaal in haar mond steken wat mij een hartverzakking scheelt) die bijt ze open en daar zuigt ze het sap uit. Het schilletje vindt ze niet bijzonder en dat hoeft ze dan van mij niet op te eten.
Op dit moment vind ik een van de meest vertederende dingen om te kijken hoe ze met de dieren van de little people speelt. Als ze met de leeuw speelt dan maakt ze er erg gromgeluiden bij. Het is zo leuk, ook de muis, het schaapje, de vogel, de poes, de krokodil en het paardje maken allemaal de juiste geluiden. De rest laat ze geluiden maken op de dieren waarop ze een beetje lijken. Zo doen de ezel en de kameel het zelfde als het paard.
Haar dieren geluidenschat is al behoorlijk uitgebreid. Het aapje doet: "oe oe", het koetje doet "moe", het paardje "klik klak", het schaapje "baa" en het geitje "meee" (die draait ze nog wel eens om trouwens), het hondje doet "woe woe", de leeuw doet "raaargh", de krokodil "hap hap", de olifant "reteh" (met handgebaar) het muisje doet "pie pie", het vogeltje "tiet tiet" en als je vraagt hoe doet het visje, dan doet ze haar mond open en dicht. We zijn nu bezig met het konijntje en de wiebelneus, maar tot nu toch gaat ze daar alleen maar hartelijk om lachen.
We hebben een dvd van nijntje gekocht... voor het eerst hebben we met een heel ritueel onze dochter voor de tv gepland.... maar het mocht niet baten, ze keek nog geen aflevering af. Wel was ze er erg enthousiast over.
Tot nu toe is het enige waar Elora stil voor zit "Bumba", die roept ze ook. Ik vind het een verschrikkelijk programma... maar ja, het is het enige wat ze echt leuk vindt. Dat en liedjes natuurlijk, dat blijft leuk. Maar het liefst danst ze daarop.
Zingen gaat ook steeds beter, ik kan al herkennen als ze "Ik zag twee beren broodjes smeren" zingt. Dan zingt ze "hihihi" Erg grappig. Elora zingt nu vaak zelfs zonder muziek en danst er ook zelf bij. Het liefst nog met een pop of een beer in haar armen.
Ik ben blij dat het vakantie is, het is namelijk echt weer genieten met mijn meisje... helaas dat de bouwers nou precies besloten om in de vakantie te beginnen... *zucht* gelukkig nog maar 23 nachtjes slapen en dan gaan we op vakantie!!!
Toen we gisteren even met z'n drietjes naar de supermarkt gingen, was Elora door het dollen heen. Ze is nu zo groot dat we haar niet altijd maar in het wagentje zetten. Omdat ze zich netjes laat verbieden dingen uit de schappen te halen en redelijk goed op ons let, mag ze los rondlopen... MET eigen wagentje. Helaas vergeet ze meestal na 2 minuten dat ze een wagentje had en loop ik uiteindelijk met een piepklein supermarkt karretje rond.
Ze rent wel en het liefst gierend van de lach, zo door de supermarkt. Maar zodra ze een hoek om gaat stopt ze met rennen, want ik merk dat ze ons toch ook wel graag wil zien. Dan gaat ze ook meteen "mamma" of "Daidie" (daddy) roepen, dus kwijt zijn we haar nooit.
Ook bij het gemeentehuis, waar ik vanochtend mijn paspoort moest ophalen was het dolle pret. Iedereen zwaaide terug naar haar en ze hield hele gesprekken op met mensen die duidelijk vertederd van haar waren.
Vanochtend hadden we een minder leuk moment. Ze heeft vannacht in haar luier gepoept en dat heb ik vanochtend pas ondekt. Alles was rood en schraal en zo erg had ik het nog nooit gezien, dus de tranen sprongen me echt in de ogen. Het verschonen is vandaag ook geen pretje. Als ik creme op haar onder regio smeer gaat ze huilen van de pijn en ik moet dan echt even slikken.
Het heien blijft hier een ramp. Elora heeft moeite met slapen met dat kabaal. Ze heeft ook 's avonds ineens moeite om in slaap te komen en soms valt ze pas tussen 21:30 en 22:00 in slaap. Gelukkig haalt ze het overdag in.. maar toch.
Omdat ze nogal wispelturig kan zijn met haar avondeten (al is het al een tijdje gewoon weer als van ouds) geef ik haar voor de zekerheid overdag ook al groenten. Zoals tomaat of komkommer of advocado bij haar brood. Het lekkerste vindt ze de cherry tomaatjes (wij hebben dan romaatjes die zijn wat groter en kan ze niet helemaal in haar mond steken wat mij een hartverzakking scheelt) die bijt ze open en daar zuigt ze het sap uit. Het schilletje vindt ze niet bijzonder en dat hoeft ze dan van mij niet op te eten.
Op dit moment vind ik een van de meest vertederende dingen om te kijken hoe ze met de dieren van de little people speelt. Als ze met de leeuw speelt dan maakt ze er erg gromgeluiden bij. Het is zo leuk, ook de muis, het schaapje, de vogel, de poes, de krokodil en het paardje maken allemaal de juiste geluiden. De rest laat ze geluiden maken op de dieren waarop ze een beetje lijken. Zo doen de ezel en de kameel het zelfde als het paard.
Haar dieren geluidenschat is al behoorlijk uitgebreid. Het aapje doet: "oe oe", het koetje doet "moe", het paardje "klik klak", het schaapje "baa" en het geitje "meee" (die draait ze nog wel eens om trouwens), het hondje doet "woe woe", de leeuw doet "raaargh", de krokodil "hap hap", de olifant "reteh" (met handgebaar) het muisje doet "pie pie", het vogeltje "tiet tiet" en als je vraagt hoe doet het visje, dan doet ze haar mond open en dicht. We zijn nu bezig met het konijntje en de wiebelneus, maar tot nu toch gaat ze daar alleen maar hartelijk om lachen.
We hebben een dvd van nijntje gekocht... voor het eerst hebben we met een heel ritueel onze dochter voor de tv gepland.... maar het mocht niet baten, ze keek nog geen aflevering af. Wel was ze er erg enthousiast over.
Tot nu toe is het enige waar Elora stil voor zit "Bumba", die roept ze ook. Ik vind het een verschrikkelijk programma... maar ja, het is het enige wat ze echt leuk vindt. Dat en liedjes natuurlijk, dat blijft leuk. Maar het liefst danst ze daarop.
Zingen gaat ook steeds beter, ik kan al herkennen als ze "Ik zag twee beren broodjes smeren" zingt. Dan zingt ze "hihihi" Erg grappig. Elora zingt nu vaak zelfs zonder muziek en danst er ook zelf bij. Het liefst nog met een pop of een beer in haar armen.
Ik ben blij dat het vakantie is, het is namelijk echt weer genieten met mijn meisje... helaas dat de bouwers nou precies besloten om in de vakantie te beginnen... *zucht* gelukkig nog maar 23 nachtjes slapen en dan gaan we op vakantie!!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Beekse Bergen" 13-07-2008 @ 09:53
De regen tikte wat somber op de ramen, dreigend om onze hele dag in het water te laten vallen, toen we 's ochtends wakker werden.
Toch besloten we er een lekker dagje op uit te gaan. Beekse Bergen was ons doel. We hebben wel even gebeld of de dieren ook met regen buiten waren en de mevrouw deelde ons vriendelijk mede dat ze voor een beetje regen de dieren niet naar binnen zouden halen.
Vol goede moed en bepakt en bezakt met broodjes en drinken, ging de familie Noordeloos op pad. We maakten ons nog even zorgen omdat Elora zat te gapen en maar niet in slaap wilde vallen in de auto. Daan grapte nog dat ze waarschijnlijk in het park in slaap zou vallen en alles zou missen... maar niets was minder waar!
We begonnen met de auto safari omdat het nog een beetje regende. Elora mocht bij mij op schoot voorin de auto, omdat we toch stapvoets reden. Ze keek haar ogen uit. Haar kleine vingertje wees alle dieren aan en zij zag ze vaak sneller dan wij. Soms wilde ze dichterbij komen en stootte ze haar hoofd tegen het glas van de voorruit... ze moest er gelukkig zelf ook om lachen.
Na ge-'boe'd te hebben naar de koe en alle vogels die voorbij kwamen, te hebben aangewezen, kwam het meest spectaculaire... de giraffen. Het miezerde weer een beetje en de giraf besloot het water van onze motorkap, voorruit en dak af te likken. Ik heb nog nooit een giraffenkop van zo dichtbij mogen bewonderen. Elora was helemaal in trance.
We reden nog een tijdje door en zagen van alles en nog wat, tot het opklaarde. Daarna hebben we de kinderwagen uit de kofferbak gevist en gingen we de wandelsafari doen. Elora heeft nauwelijks in de kinderwagen gezeten. Ze rende van hot naar her, wees alle dieren aan, maakte geluidjes naar ze en deed spelletjes met de mensen in het park (of ze wilden of niet)
Op een gegeven moment had ze het in haar bolletje om een jongen van een jaar of 10 te gaan volgen. En als hij dan achterom keek rende ze gierend weg. De arme jongen snapte er niets van, maar Elora had pret voor tien. Ik vraag me dan altijd af... doen andere kinderen dit ook?
Van de mevrouw in de rolstoel die een beetje dezelfde route liep als wij, was ze een beetje bang. Een handje wilde ze niet geven maar ze zwaaide wel heel vriendelijk van een veilige afstand.
Wat hebben we genoten met haar. Ze luisterde op zich ook heel goed en liep netjes mee als we dat vroegen. Soms ging ze ineens de andere kant op en dan riepen wij: "Bye bye Elora", waarna ze zich snel omdraaiden en hard op ons af kwam rennen. Ze had ook weer praatjes voor 10.
Vogels vond ze bijster interessant en ze riep telkens:"Biej" (even voor de niet native Eloriaanse speakers onder ons: Bird)
De aapjes vond ze ook geweldig al vielen de chimpansees meer in de smaak dan de bavianen, want die vond ze ook wat spannend.
Het was weer eens een geslaagde dag en het valt me op dat ik meer geniet van dit soort dingen als Elora erbij is. Misschien zie je minder (want je bent telkens naar het kind aan het kijken en zo snel loop je niet meer) maar het is zo veel leuker!
Op de terug weg sliep Elora wel in de auto. Sterker nog we waren nog geen 2 minuten onder weg of ze lag al te snurken. Wat was ze toch moe. En ondanks dat heeft ze niet een keer gehuild of gejengeld, terwijl het arme kind op het laatst haast omviel en ze zelfs bij me kwam slijmen of ik haar wilde oppakken. Lopen ging gewoon bijna niet meer. Ze knuffelde mijn benen en piepte en tja... daar kon mijn moeder hart niet tegen op. Maar zelfs op mijn arm was ze nog actief en wees ze van alles aan.
Een uurtje heeft ze geslapen in de auto en toen we thuis waren kon ze er weer helemaal tegen aan. Het was echt een superdag!
Toch besloten we er een lekker dagje op uit te gaan. Beekse Bergen was ons doel. We hebben wel even gebeld of de dieren ook met regen buiten waren en de mevrouw deelde ons vriendelijk mede dat ze voor een beetje regen de dieren niet naar binnen zouden halen.
Vol goede moed en bepakt en bezakt met broodjes en drinken, ging de familie Noordeloos op pad. We maakten ons nog even zorgen omdat Elora zat te gapen en maar niet in slaap wilde vallen in de auto. Daan grapte nog dat ze waarschijnlijk in het park in slaap zou vallen en alles zou missen... maar niets was minder waar!
We begonnen met de auto safari omdat het nog een beetje regende. Elora mocht bij mij op schoot voorin de auto, omdat we toch stapvoets reden. Ze keek haar ogen uit. Haar kleine vingertje wees alle dieren aan en zij zag ze vaak sneller dan wij. Soms wilde ze dichterbij komen en stootte ze haar hoofd tegen het glas van de voorruit... ze moest er gelukkig zelf ook om lachen.
Na ge-'boe'd te hebben naar de koe en alle vogels die voorbij kwamen, te hebben aangewezen, kwam het meest spectaculaire... de giraffen. Het miezerde weer een beetje en de giraf besloot het water van onze motorkap, voorruit en dak af te likken. Ik heb nog nooit een giraffenkop van zo dichtbij mogen bewonderen. Elora was helemaal in trance.
We reden nog een tijdje door en zagen van alles en nog wat, tot het opklaarde. Daarna hebben we de kinderwagen uit de kofferbak gevist en gingen we de wandelsafari doen. Elora heeft nauwelijks in de kinderwagen gezeten. Ze rende van hot naar her, wees alle dieren aan, maakte geluidjes naar ze en deed spelletjes met de mensen in het park (of ze wilden of niet)
Op een gegeven moment had ze het in haar bolletje om een jongen van een jaar of 10 te gaan volgen. En als hij dan achterom keek rende ze gierend weg. De arme jongen snapte er niets van, maar Elora had pret voor tien. Ik vraag me dan altijd af... doen andere kinderen dit ook?
Van de mevrouw in de rolstoel die een beetje dezelfde route liep als wij, was ze een beetje bang. Een handje wilde ze niet geven maar ze zwaaide wel heel vriendelijk van een veilige afstand.
Wat hebben we genoten met haar. Ze luisterde op zich ook heel goed en liep netjes mee als we dat vroegen. Soms ging ze ineens de andere kant op en dan riepen wij: "Bye bye Elora", waarna ze zich snel omdraaiden en hard op ons af kwam rennen. Ze had ook weer praatjes voor 10.
Vogels vond ze bijster interessant en ze riep telkens:"Biej" (even voor de niet native Eloriaanse speakers onder ons: Bird)
De aapjes vond ze ook geweldig al vielen de chimpansees meer in de smaak dan de bavianen, want die vond ze ook wat spannend.
Het was weer eens een geslaagde dag en het valt me op dat ik meer geniet van dit soort dingen als Elora erbij is. Misschien zie je minder (want je bent telkens naar het kind aan het kijken en zo snel loop je niet meer) maar het is zo veel leuker!
Op de terug weg sliep Elora wel in de auto. Sterker nog we waren nog geen 2 minuten onder weg of ze lag al te snurken. Wat was ze toch moe. En ondanks dat heeft ze niet een keer gehuild of gejengeld, terwijl het arme kind op het laatst haast omviel en ze zelfs bij me kwam slijmen of ik haar wilde oppakken. Lopen ging gewoon bijna niet meer. Ze knuffelde mijn benen en piepte en tja... daar kon mijn moeder hart niet tegen op. Maar zelfs op mijn arm was ze nog actief en wees ze van alles aan.
Een uurtje heeft ze geslapen in de auto en toen we thuis waren kon ze er weer helemaal tegen aan. Het was echt een superdag!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "ziek" 05-07-2008 @ 16:23
Al sinds woensdag is Elora ziek. Ze heeft zelfs 2 dagen koorts gehad, maar dat lijkt nu over. Toch is ze nog steeds niet lekker en dat merk je aan haar gedrag. Ze probeert soms heel vrolijk te doen, maar vaak is het maar voor kort. Ze is loom, een tikkeltje jengelig en ze weet niet wat ze wil. Het liefst zit ze veel op schoot en wordt ze geknuffeld maar ook dat wordt haar soms te veel (wat niet zo gek is met dit warme weer)
Het ergste is haar slapen. Ze is heel moe, maar kan de slaap maar slecht vatten. Ze jengelt als ik haar in bed leg en ze jengelt als ze wakker wordt. Dat is helemaal niets voor Elora die toch bijna altijd vrolijk is. Soms ligt ze heel zachtjes te klagen in bed en als ik dan om het hoekje kijk, reageert ze niet eens op me. Normaal haal ik haar vrolijk roepend en staand uit bed, nu ligt ze er bij als een hoopje ellende en laat ze het horen ook.
Helaas voor mij doet ze dit ook meerdere keren op een nacht. Plots voel ik veel sympathie voor de mensen die dit in de baby-tijd hebben meegemaakt. Wij zijn altijd redelijke spek-kopers geweest met Elora. Dit is best zwaar en ik merk dat ik ook kapot ben.
Vandaag toen het even beter leek te gaan zijn we lekker in de buurt naar de speeltuin geweest. Met haar vader heeft ze op een soort ronde houten plateau's op veren gesprongen. Toen haar paps haar een vestje probeerde aan te doen zette hij haar op een bankje neer waar Elora plots vanaf viel. Ik schrok me dood want ik zag zo mijn kind weg zakken. Ik schrok nog meer toen ik bloed in haar mond zag, maar het viel allemaal best mee. Een dikke lip en een krabbel op haar wang... maar toch...
Thuis ging het weer helemaal mis. Elora was zo moe terwijl ze nog helemaal niet zo lang uit haar bed was. Ik heb haar maar in bed gelegd maar heb haar al 4x in het laatste uur moeten troosten en weer terug leggen. Ze is zo zielig want ze kan niet communiceren waar het nu pijn doet en waarom ze zo boos is. Je merkt ook het verschil tussen: "Nu gaat het slecht met me" en "Nu ben ik gewoon aan het uitproberen of ik met zeuren mijn zin krijg", want omdat we wat gemakkelijker zijn probeert ze het wel op haar 'beter momenten.
Heel af en toe doet ze nog een spelletje met ons, maar meestal is het hangen. Ze heeft haar ups en haar downs.
Ik was wel weer bijzonder trots op haar, want ik merk dat haar woordenschat zich langzaam aan het uitbreiden is. Zo zegt ze ook al: Home, Mag ik (al geloof ik dat ze de betekenis niet helemaal begrijpt want volgens mij denkt ze dat het betekent dat ze iets gaat pakken ipv een vraag) en ze maakt weer nieuwe dieren geluiden. Het hondje zegt nu: "woe woe", het muisje "pie pie" en de koe zegt de ene keer "boe" en soms ook "moe".
Ondanks haar "downs" is ze toch nog een grappig grietje die graag wil dat je om haar lacht.
Het ergste is haar slapen. Ze is heel moe, maar kan de slaap maar slecht vatten. Ze jengelt als ik haar in bed leg en ze jengelt als ze wakker wordt. Dat is helemaal niets voor Elora die toch bijna altijd vrolijk is. Soms ligt ze heel zachtjes te klagen in bed en als ik dan om het hoekje kijk, reageert ze niet eens op me. Normaal haal ik haar vrolijk roepend en staand uit bed, nu ligt ze er bij als een hoopje ellende en laat ze het horen ook.
Helaas voor mij doet ze dit ook meerdere keren op een nacht. Plots voel ik veel sympathie voor de mensen die dit in de baby-tijd hebben meegemaakt. Wij zijn altijd redelijke spek-kopers geweest met Elora. Dit is best zwaar en ik merk dat ik ook kapot ben.
Vandaag toen het even beter leek te gaan zijn we lekker in de buurt naar de speeltuin geweest. Met haar vader heeft ze op een soort ronde houten plateau's op veren gesprongen. Toen haar paps haar een vestje probeerde aan te doen zette hij haar op een bankje neer waar Elora plots vanaf viel. Ik schrok me dood want ik zag zo mijn kind weg zakken. Ik schrok nog meer toen ik bloed in haar mond zag, maar het viel allemaal best mee. Een dikke lip en een krabbel op haar wang... maar toch...
Thuis ging het weer helemaal mis. Elora was zo moe terwijl ze nog helemaal niet zo lang uit haar bed was. Ik heb haar maar in bed gelegd maar heb haar al 4x in het laatste uur moeten troosten en weer terug leggen. Ze is zo zielig want ze kan niet communiceren waar het nu pijn doet en waarom ze zo boos is. Je merkt ook het verschil tussen: "Nu gaat het slecht met me" en "Nu ben ik gewoon aan het uitproberen of ik met zeuren mijn zin krijg", want omdat we wat gemakkelijker zijn probeert ze het wel op haar 'beter momenten.
Heel af en toe doet ze nog een spelletje met ons, maar meestal is het hangen. Ze heeft haar ups en haar downs.
Ik was wel weer bijzonder trots op haar, want ik merk dat haar woordenschat zich langzaam aan het uitbreiden is. Zo zegt ze ook al: Home, Mag ik (al geloof ik dat ze de betekenis niet helemaal begrijpt want volgens mij denkt ze dat het betekent dat ze iets gaat pakken ipv een vraag) en ze maakt weer nieuwe dieren geluiden. Het hondje zegt nu: "woe woe", het muisje "pie pie" en de koe zegt de ene keer "boe" en soms ook "moe".
Ondanks haar "downs" is ze toch nog een grappig grietje die graag wil dat je om haar lacht.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Liefste kind" 27-06-2008 @ 17:36
"Als ze geen honger heeft en ze heeft goed geslapen is het ook het liefste kind van de wereld", verklaarde mijn moeder vol trots aan de aanwezige omstanders op mijn vaders verjaardag.
Vandaag heeft Elora weer eens bewezen dat ze dat echt ook kan zijn. Eigenlijk is Elora zelden vervelend. Veel jengelbuien heeft ze niet, dus als ze er een heeft ben ik gelijk helemaal van mijn stuk gebracht. Elora is meer van ondeugende streken uithalen, maar dit doet ze dan ook met een grote lach.
Ik kan me even niet bedenken wanneer ze vandaag heeft gehuild of gejengeld. Een keer heeft ze een piep gegeven toen ze van het hobbelpaard afviel, maar dat was wel een behoorlijke klap en ze was er binnen 3 seconden weer overheen want toen probeerde ze vrolijk weer op het houten ding te klimmen.
Wat kan ik toch genieten van haar! Heerlijk om haar zo te zien spelen in de tuin. Kletsend probeert ze van alles in elkaar te bouwen. Ik vraag me soms af of alle kinderen deze fase hebben of dat het echt Elora haar persoonlijkheid is. Ze wil alles helemaal onderzoeken en in elkaar zetten en weer uit elkaar halen.
Ze ruikt aan de bloempjes en dan mag de pop ook even ruiken. De hele dag maakt ze "hapjes" voor me om op te eten met haar pannetjes en kopjes en dan ga in enthousiast mee in haar spel.
Elora had het vandaag zowaar voor elkaar gekregen om haar eigen schoen aan te doen... (het zal wel een groot deel geluk geweest zijn hoor) en hij zat waarrempel nog aan de juiste voet ook... ik was helemaal verbaasd.
Het heeft vannacht erg geregend dus de glijbaan in de speeltuin was erg stroef. Elora keek me een beetje verbaasd aan toen ze in een soort jichtige slakkengang met een naar piepend geluid naar beneden zakte (inplaats van glee... want dat kon je echt geen glijen meer noemen)
Toch kon ze er geen genoeg van krijgen en ik stond als een bezorgde moeder kloek toe te kijken hoe ze zelf de trap op klom (het is een grote trap en geen laddertje) en op de glijbaan ging zitten om er af te 'glijden'. Ik voelde me weer trots. Ik merk dat ik dat snel heb als ze weer iets 'onafhankelijk' kan.
Ze is ook de hele dag aan het dansen. Voorheen was ze al een muziek kind, maar dat lijkt nu nog sterker het geval. Ze danst tot ze er letterlijk bij neervalt. Tegenwoordig kiest ze ook danspartners, zoals de beer en de pop. Die houdt ze dan bij de handjes vast en dan draait ze in het rond.
Vandaag had ze een (speelgoed) pannetje op haar hoofd gedaan en toen ze zag dat ik er om moest lachen kwam ze me even vermaken en zette de pan op haar hoofd waarna ze gek ging doen. Dan giert ze het zelf uit.
Een van de grootste zoethoudertjes, die ik bijvoorbeeld gebruik tijdens het verschonen zijn dingen die ze open en dicht kan doen, of waar ze knopjes van kan indrukken of waar ze dingen in en uit kan doen. En nog het liefste een combinatie van alles wat. Ze is razend geintereseerd in hoe dingen werken en ik verbaas me hoe goed haar fijne motoriek al is. Ze kan zelf rietjes in een limonade pakje doen, van die kleine dunne rietjes in zo'n dun gaatje (ik moet hem dan wel eerst open prikken anders gaat het fout)
Laatst bij mijn vader op zijn kantoor zat ze net zo lang te priechelen met een heel klein slakje die een opwindsleuteltje had tot ze het kleine sleuteltje in het piepkleine gaatje had gedaan. Als het haar dan lukt geeft ze zich zelf ook een daverend applaus.
Ik heb zo het gevoel dat het "sprongetje" waar ze inzat een beetje voorbij is. In alle eerlijkheid heb ik een tijd lang erg slecht in mijn vel gezeten en misschien kan het wel een beetje komen dat haar gedrag daarom ook wat minder gezellig was, en/of dat ik er ook wat gevoeliger voor was.
In ieder geval is het weer helemaal gezellig on ons huishouden van Jan Steen.
Vandaag heeft Elora weer eens bewezen dat ze dat echt ook kan zijn. Eigenlijk is Elora zelden vervelend. Veel jengelbuien heeft ze niet, dus als ze er een heeft ben ik gelijk helemaal van mijn stuk gebracht. Elora is meer van ondeugende streken uithalen, maar dit doet ze dan ook met een grote lach.
Ik kan me even niet bedenken wanneer ze vandaag heeft gehuild of gejengeld. Een keer heeft ze een piep gegeven toen ze van het hobbelpaard afviel, maar dat was wel een behoorlijke klap en ze was er binnen 3 seconden weer overheen want toen probeerde ze vrolijk weer op het houten ding te klimmen.
Wat kan ik toch genieten van haar! Heerlijk om haar zo te zien spelen in de tuin. Kletsend probeert ze van alles in elkaar te bouwen. Ik vraag me soms af of alle kinderen deze fase hebben of dat het echt Elora haar persoonlijkheid is. Ze wil alles helemaal onderzoeken en in elkaar zetten en weer uit elkaar halen.
Ze ruikt aan de bloempjes en dan mag de pop ook even ruiken. De hele dag maakt ze "hapjes" voor me om op te eten met haar pannetjes en kopjes en dan ga in enthousiast mee in haar spel.
Elora had het vandaag zowaar voor elkaar gekregen om haar eigen schoen aan te doen... (het zal wel een groot deel geluk geweest zijn hoor) en hij zat waarrempel nog aan de juiste voet ook... ik was helemaal verbaasd.
Het heeft vannacht erg geregend dus de glijbaan in de speeltuin was erg stroef. Elora keek me een beetje verbaasd aan toen ze in een soort jichtige slakkengang met een naar piepend geluid naar beneden zakte (inplaats van glee... want dat kon je echt geen glijen meer noemen)
Toch kon ze er geen genoeg van krijgen en ik stond als een bezorgde moeder kloek toe te kijken hoe ze zelf de trap op klom (het is een grote trap en geen laddertje) en op de glijbaan ging zitten om er af te 'glijden'. Ik voelde me weer trots. Ik merk dat ik dat snel heb als ze weer iets 'onafhankelijk' kan.
Ze is ook de hele dag aan het dansen. Voorheen was ze al een muziek kind, maar dat lijkt nu nog sterker het geval. Ze danst tot ze er letterlijk bij neervalt. Tegenwoordig kiest ze ook danspartners, zoals de beer en de pop. Die houdt ze dan bij de handjes vast en dan draait ze in het rond.
Vandaag had ze een (speelgoed) pannetje op haar hoofd gedaan en toen ze zag dat ik er om moest lachen kwam ze me even vermaken en zette de pan op haar hoofd waarna ze gek ging doen. Dan giert ze het zelf uit.
Een van de grootste zoethoudertjes, die ik bijvoorbeeld gebruik tijdens het verschonen zijn dingen die ze open en dicht kan doen, of waar ze knopjes van kan indrukken of waar ze dingen in en uit kan doen. En nog het liefste een combinatie van alles wat. Ze is razend geintereseerd in hoe dingen werken en ik verbaas me hoe goed haar fijne motoriek al is. Ze kan zelf rietjes in een limonade pakje doen, van die kleine dunne rietjes in zo'n dun gaatje (ik moet hem dan wel eerst open prikken anders gaat het fout)
Laatst bij mijn vader op zijn kantoor zat ze net zo lang te priechelen met een heel klein slakje die een opwindsleuteltje had tot ze het kleine sleuteltje in het piepkleine gaatje had gedaan. Als het haar dan lukt geeft ze zich zelf ook een daverend applaus.
Ik heb zo het gevoel dat het "sprongetje" waar ze inzat een beetje voorbij is. In alle eerlijkheid heb ik een tijd lang erg slecht in mijn vel gezeten en misschien kan het wel een beetje komen dat haar gedrag daarom ook wat minder gezellig was, en/of dat ik er ook wat gevoeliger voor was.
In ieder geval is het weer helemaal gezellig on ons huishouden van Jan Steen.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Boos" 25-06-2008 @ 22:54
Elora is boos op me en ik weet niet precies waarom. Ze is vandaag de hele dag niet echt aardig tegen me geweest. Ze ging huilen toen haar oma haar terug kwam brengen en ook in de Ikea kon er geen lachje naar mij toe vanaf. Wel naar haar nanna en haar neefje Junior, maar ik kreeg alleen maar haar beklag te horen als ik haar optilde.
Haar vader wilde ze ook al niets van weten toen hij thuis kwam. We hebben er niet aan toe gegeven en haar lekker in haar sop laten gaar koken. Aan het eind van de avond kwam ze weer gezellig buurten. Maar dit na een dagje van vervelende schreeuwtjes, klagen en jengelen.
Ik merk ook aan haar dat het drukke dagen zijn geweest. Ze heeft vandaag overdag nauwelijks geslapen en was helemaal door het dollen heen. Dan heb ik toch altijd een beetje medelijden met mijn humpie dumpie. Maar dit is een gekke week en er komen nog een paar van die gekke dagen ben ik bang. Dus volgende week gaan we het maar even rustig aan doen met haar dat ze weer even tot rust kan komen.
Want ze was zo over vermoeid dat ze pas om 22:00 is gaan slapen vanavond. Ik heb haar zelfs om 20:45 weer uit haar bed gevist want ze wilde gewoon niet slapen... hoe moe ze ook was. Morgen gaan we in ieder geval de ochtend lekker rustig aan doen en de middag gaan we de foto's afhalen van onze fotosessie.
Vrijdag moet ik ook weg dus wordt het weer een drukke dag, zaterdag hebben we een bbq van de pufclub en zondag hebben we een feestje van Gerard. Druk druk druk en het was al zo'n vreemde week.
De spulletjes die ik bij de Ikea heb gekocht vallen wel in de smaak. Alleen het kastje hebben we nog niet in elkaar gezet, maar Elora gebruikt de lades als "bad".
Ze mocht haar pappa helpen met het in elkaar zetten van de stoel die we speciaal voor haar hebben gekocht. Ze was zo enthousiast dat ze er al op klom voordat de schroeven er inzaten en we kregen haar met geen mogenlijkheid er meer vanaf. Ze was ook zwaar beledigd toen ik haar eraf tilde. Eenmaal in elkaar mocht de pop er meer opzitten dan zijzelf en ze was een beetje teleurgesteld dat dit stoeltje niet schommelde. Maar het leuke was wel weer dat ze er zelf in kon klimmen.
Ook het zitkussen in de vorm van een bloem was een groot success. We hebben al besloten om een groen badmatje te kopen en deze in de vorm van een waterlelieblad te knippen en de bloem daarop te zetten. Stiekem is het al een beetje voor haar volgende kamertje. Als ze in een peuterbed gaat slapen krijgt Elora ook een nieuwe kamer, een tinkerbell/ fairies kamer. Dus ik ben nu stiekem al rond aan het kijken wat er allemaal leuk in zou passen. Zo komen we niet in een keer voor grote kosten te staan... hihi.
Ik ben benieuwd hoe laat ze morgen wakker is na al die drukte van vandaag. En ik ben benieuwd of ze morgen wat liever voor me is. Ze baalde duidelijk dat ze niet met haar nanna mee mocht. Tja... tegen zo veel leuks kan je als moeder zijnde ook niet op ;)
Haar vader wilde ze ook al niets van weten toen hij thuis kwam. We hebben er niet aan toe gegeven en haar lekker in haar sop laten gaar koken. Aan het eind van de avond kwam ze weer gezellig buurten. Maar dit na een dagje van vervelende schreeuwtjes, klagen en jengelen.
Ik merk ook aan haar dat het drukke dagen zijn geweest. Ze heeft vandaag overdag nauwelijks geslapen en was helemaal door het dollen heen. Dan heb ik toch altijd een beetje medelijden met mijn humpie dumpie. Maar dit is een gekke week en er komen nog een paar van die gekke dagen ben ik bang. Dus volgende week gaan we het maar even rustig aan doen met haar dat ze weer even tot rust kan komen.
Want ze was zo over vermoeid dat ze pas om 22:00 is gaan slapen vanavond. Ik heb haar zelfs om 20:45 weer uit haar bed gevist want ze wilde gewoon niet slapen... hoe moe ze ook was. Morgen gaan we in ieder geval de ochtend lekker rustig aan doen en de middag gaan we de foto's afhalen van onze fotosessie.
Vrijdag moet ik ook weg dus wordt het weer een drukke dag, zaterdag hebben we een bbq van de pufclub en zondag hebben we een feestje van Gerard. Druk druk druk en het was al zo'n vreemde week.
De spulletjes die ik bij de Ikea heb gekocht vallen wel in de smaak. Alleen het kastje hebben we nog niet in elkaar gezet, maar Elora gebruikt de lades als "bad".
Ze mocht haar pappa helpen met het in elkaar zetten van de stoel die we speciaal voor haar hebben gekocht. Ze was zo enthousiast dat ze er al op klom voordat de schroeven er inzaten en we kregen haar met geen mogenlijkheid er meer vanaf. Ze was ook zwaar beledigd toen ik haar eraf tilde. Eenmaal in elkaar mocht de pop er meer opzitten dan zijzelf en ze was een beetje teleurgesteld dat dit stoeltje niet schommelde. Maar het leuke was wel weer dat ze er zelf in kon klimmen.
Ook het zitkussen in de vorm van een bloem was een groot success. We hebben al besloten om een groen badmatje te kopen en deze in de vorm van een waterlelieblad te knippen en de bloem daarop te zetten. Stiekem is het al een beetje voor haar volgende kamertje. Als ze in een peuterbed gaat slapen krijgt Elora ook een nieuwe kamer, een tinkerbell/ fairies kamer. Dus ik ben nu stiekem al rond aan het kijken wat er allemaal leuk in zou passen. Zo komen we niet in een keer voor grote kosten te staan... hihi.
Ik ben benieuwd hoe laat ze morgen wakker is na al die drukte van vandaag. En ik ben benieuwd of ze morgen wat liever voor me is. Ze baalde duidelijk dat ze niet met haar nanna mee mocht. Tja... tegen zo veel leuks kan je als moeder zijnde ook niet op ;)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Luisteren en swingen" 19-06-2008 @ 11:33
"Ze luistert meestal best goed naar me" vertel ik een tante van me, maar ik zeg het niet met dezelfde zekerheid als dat ik het een maand geleden had verteld. Terwijl ik dit sta te verkondigen rent Elora als een gek van me weg. Ik roep nog "Stop" een woord wat meestal heel goed werkt, maar ze luistert niet.
Ergens achter in mijn hersenen roept een klein stemmetje "Mayday Mayday!!!" en Elora wringt zich tussen een tweetal glazen kasten met taartjes en gebakjes en is al op weg naar de keuken van het restaurant. Ik ga er als een dolle mina achteraan. Haar tot halt roepen werkt dus echt voor geen meter en ik vraag me af wat er nu zo plots veranderd is.
Tot voor kort kon ik altijd vol trots verklaren dat mijn dochter erg goed luisterde. Ze had haar dagen dat het wat minder was, maar over het algemeen... als ik nee zei... dan DEED zij het NIET. Maar nu...
Het lijkt wel of Nee juist een uitnodiging is om je nog ondeugender te gaan gedragen. Met een stoute glimlach daagt ze me uit. Net alsof ze wil zeggen: "Kom op mam, wordt nou booohooos, dat is zo grappig!"
En ze blijft ons uitproberen. Ik merk wel dat ik misschien niet helemaal consequent ben geweest met bijvoorbeeld de tafeltjes. Vroeger mocht ze er helemaal niet aan komen, maar tegenwoordig laten we haar haar speelgoed er op zetten en eraf halen, als ze maar niet aan onze spullen zit. Maar ja... geef je een vinger, dan nemen ze de hele hand, en zo probeert Elora plots bekers en andere dingen van de tafel te pakken. Dus nu maar weer terug naar af... terug naar "NIET AAN DE TAFEL KOMEN"
Grenzen verleggen hoort bij de leeftijd denk ik. Zo verlegt ze ook haar grenzen op een positieve manier. We puzzelen bijvoorbeeld samen. Ze kan al redelijk de makkelijke figuurtjes in een houten puzzel leggen... MITS ze de stukjes er zelf uit heeft gehaald en ze er nog op redelijk dezelfde manier boven heeft gehouden. Het lukt haar niet als ze erg moet gaan draaien ofzo... dat begrijpt ze nog niet (maar ik denk dat ze daar ook nog iets te klein voor is)
Muziek blijft een feest hier in huis... (muziek of lawaai, want dat vindt ze net zo mooi)
Ze danst en draait rondjes tot ze er letterlijk bij neervalt en giert het dan uit. Alles is een grote grap in het leven van ons kind. Het is echt een lust voor het oog.
Elora is sowieso een uitslover. Gisteren in het restaurant ging ze gezellig de tafels af en hield ze een heel verhaal op tegen wild vreemden die zaten te eten. Als ze dan wat terug zeiden ging ze er heel hard en overdreven om lachen. Die nep lach van haar is zo bizar. Ik moet er altijd wel om lachen, maar ik hoor toch liever haar echte lachje, die is zo veel schattiger. Ze lacht eigenlijk alleen maar nep als ze zich aan het uitsloven is. Het is zo'n gek grietje.
Ze is gelukkig weer heel gezellig vandaag en het uitproberen lijkt wel weer een beetje terug te nemen. We moeten vooral veel lachen met elkaar en dat is maar goed ook!
Ergens achter in mijn hersenen roept een klein stemmetje "Mayday Mayday!!!" en Elora wringt zich tussen een tweetal glazen kasten met taartjes en gebakjes en is al op weg naar de keuken van het restaurant. Ik ga er als een dolle mina achteraan. Haar tot halt roepen werkt dus echt voor geen meter en ik vraag me af wat er nu zo plots veranderd is.
Tot voor kort kon ik altijd vol trots verklaren dat mijn dochter erg goed luisterde. Ze had haar dagen dat het wat minder was, maar over het algemeen... als ik nee zei... dan DEED zij het NIET. Maar nu...
Het lijkt wel of Nee juist een uitnodiging is om je nog ondeugender te gaan gedragen. Met een stoute glimlach daagt ze me uit. Net alsof ze wil zeggen: "Kom op mam, wordt nou booohooos, dat is zo grappig!"
En ze blijft ons uitproberen. Ik merk wel dat ik misschien niet helemaal consequent ben geweest met bijvoorbeeld de tafeltjes. Vroeger mocht ze er helemaal niet aan komen, maar tegenwoordig laten we haar haar speelgoed er op zetten en eraf halen, als ze maar niet aan onze spullen zit. Maar ja... geef je een vinger, dan nemen ze de hele hand, en zo probeert Elora plots bekers en andere dingen van de tafel te pakken. Dus nu maar weer terug naar af... terug naar "NIET AAN DE TAFEL KOMEN"
Grenzen verleggen hoort bij de leeftijd denk ik. Zo verlegt ze ook haar grenzen op een positieve manier. We puzzelen bijvoorbeeld samen. Ze kan al redelijk de makkelijke figuurtjes in een houten puzzel leggen... MITS ze de stukjes er zelf uit heeft gehaald en ze er nog op redelijk dezelfde manier boven heeft gehouden. Het lukt haar niet als ze erg moet gaan draaien ofzo... dat begrijpt ze nog niet (maar ik denk dat ze daar ook nog iets te klein voor is)
Muziek blijft een feest hier in huis... (muziek of lawaai, want dat vindt ze net zo mooi)
Ze danst en draait rondjes tot ze er letterlijk bij neervalt en giert het dan uit. Alles is een grote grap in het leven van ons kind. Het is echt een lust voor het oog.
Elora is sowieso een uitslover. Gisteren in het restaurant ging ze gezellig de tafels af en hield ze een heel verhaal op tegen wild vreemden die zaten te eten. Als ze dan wat terug zeiden ging ze er heel hard en overdreven om lachen. Die nep lach van haar is zo bizar. Ik moet er altijd wel om lachen, maar ik hoor toch liever haar echte lachje, die is zo veel schattiger. Ze lacht eigenlijk alleen maar nep als ze zich aan het uitsloven is. Het is zo'n gek grietje.
Ze is gelukkig weer heel gezellig vandaag en het uitproberen lijkt wel weer een beetje terug te nemen. We moeten vooral veel lachen met elkaar en dat is maar goed ook!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Poepkoningin" 18-06-2008 @ 08:53
"Ach gut kijk... ze kan haar eigen broekje uit trekken" zeiden we eerst vol trots. Die trots was snel over toen Elora ook haar eigen luier wist uit te doen. Dat was toch wat minder. Gelukkig doet ze dit niet vaak.
We zijn al een tijdje bezig met Potty training, maar ik merk dat ik er minder trouw mee ben sinds de mei-vakantie. Het is namelijk zo dat Elora het concept potje gewoon nog niet zo begrijpt. Ze gaat gezellig op het potje spelen en laat zich door mij (die haar zo lang mogelijk op het potje wil houden) vermaken. Ze gaat in alles mee tot ze er genoeg van heeft. De laatste paar keer stond ze op en liep ze naar een hoekje van de tuin waar ze vrolijk ging staan plassen. :roll: Alsof ze het potje niet vies wilde maken ofzo... :?
We hebben al een keer een ongelukje gehad met de 'grote boodschap', waar ik ergens wel om kon lachen maar niet vrolijker werd om het op te ruimen. Gelukkig voor mij was er nog niet veel aan de hand en was ze er niet mee gaan spelen ofzo... Mijn moeder, die op haar past als ik werk, had minder geluk. Mijn kleine kunstenaresse was geinteresseerd geraakt in de geurige klei die ze had geproduceerd en had er gezellig in zitten kneden. Fijn hoor, zo'n nieuwsgierig kind.
We zijn al een tijdje bezig met Potty training, maar ik merk dat ik er minder trouw mee ben sinds de mei-vakantie. Het is namelijk zo dat Elora het concept potje gewoon nog niet zo begrijpt. Ze gaat gezellig op het potje spelen en laat zich door mij (die haar zo lang mogelijk op het potje wil houden) vermaken. Ze gaat in alles mee tot ze er genoeg van heeft. De laatste paar keer stond ze op en liep ze naar een hoekje van de tuin waar ze vrolijk ging staan plassen. :roll: Alsof ze het potje niet vies wilde maken ofzo... :?
We hebben al een keer een ongelukje gehad met de 'grote boodschap', waar ik ergens wel om kon lachen maar niet vrolijker werd om het op te ruimen. Gelukkig voor mij was er nog niet veel aan de hand en was ze er niet mee gaan spelen ofzo... Mijn moeder, die op haar past als ik werk, had minder geluk. Mijn kleine kunstenaresse was geinteresseerd geraakt in de geurige klei die ze had geproduceerd en had er gezellig in zitten kneden. Fijn hoor, zo'n nieuwsgierig kind.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "traphekjes blues" 15-06-2008 @ 11:44
"Is het traphekje dicht?" gilt de ouder die niet net van de trap is gekomen terwijl Elora als een malloot de kant van de trap op rent. Tja, dat kun je nu niet meer vergeten, het traphekje dicht te doen als je de trap op of af gaat. Want Elora is momenteel net een klimgeit.
Als ze in bed is komt de vraag: "Zijn de traphekjes open?" want tja... anders kan de kat niet naar de kattenbak. Ik word er tuureluurs van, die stomme traphekjes. Het feit dat mijn dochter soms zo kan rammen dat ze er ook een daadwerkelijk open krijgt is ook al niet heel erg gerust stellend.
Zwarte vegen sieren mijn behang waar het traphekje dicht moet. En dan maar niet te spreken over mijn nachtelijkse toilet bezoek waarin ik vaak met mijn slaapdronken hoofd en wiebel benen tegen het openstaande traphekje aan bots, wat menig blauwe plek op bil en dij heeft veroorzaakt.
Momenteel zie ik trouwens dat Elora weer een van mijn bh's heeft weten te pikken en deze probeert ze nu over haar armen aan te doen... *zucht*.
Ik verdenk Elora ervan in een sprongetje te zitten. Dan zitten haar handjes meestal een beetje 'los' en daar heeft ze nu ook last van. Zelfs al is het 8 van de 10 keer onbedoeld, ze is gewoon erg wild. Ik wil eigenlijk altijd aan andere ouders vragen: "Is uw kind ook zo lomp?" want ons kind is echt wel een tikkeltje lomp.
Iedere dag neem ik me weer voor om haar alleen nog maar met zacht speelgoed te laten spelen, want zelfs de pop, die toch met veel liefde behandeld wordt, is in haar kleine handjes een moordwapen.
Ik ben ook ineens wat voorzichtiger geworden met boekjes aan haar te geven, want ze slaat zelfs zichzelf er mee voor het hoofd.
Wat wel heel leuk is, is dat we in de 'dieren geluiden' fase zijn gekomen. Ze doet er eigenlijk maar een paar na en ik denk dat menig mens veel moeite zal hebben met het ontcijferen van wel dier Elora na doet. Ik vraag me wel eens af of ze uit het land van dr Seuss komt ofzo.
De poes in het land Eloriania doet "Ma" en de paardje doet "klak klak" (klikken met haar tong. Een varken snuift en een hondje, een koe en een kip doen allemaal: "Ooooeee". (wat trouwens soms zich ook afwisseld voor een ander geluid) Ja ik snap het ook niet helemaal, maar we komen langzaam wel ergens.
Als een zwakzinnig ben ik dus ook de hele dag dierengeluiden aan het maken. Zelfs in de auto werken we het repertoir helemaal af, terwijl mijn mede mobilisten me paniekerig aankijken omdat ze waarschijnlijk denken dat ik één of andere aanval aan het krijgen ben.
Het geluid van het poesje is het meest effectief. Ik kijk wel eens animal planet kids met haar (een van de weinige programma's waar ze echte interesse in toont) en als er dan een poes (of een leeuw of een tijger of wat voor een katachtige ook) voorbij komt dan begint ze te wijzen en roept ze als een soort van schaap met een spraak gebrek: "Maaa!"
Het is leuk hoe ze verschillende woorden al met iets kan associëren. Zo gaf ik haar vanmorgen haar babypop op de commode aan en zei ze heel blij verrast: "He... bebie!" waarna ze het popje goed bekeek en toen nog verraster naar mij riep: "Duhtjuh!" want het was idd haar popje Doortje.
Doortje is haar grote vriendin. Laatst had ze een flesje slasaus van tafel gepikt en met het dichte flesje was ze Doortje aan het 'insmeren'. Ze hield het flesje boven de pop en schudde het (gelukkig kwam er niets uit) waarna ze met haar mollige handjes over de buik van het popje heen begon te wrijven. Net als wij doen als we haar met olie of met baby body lotion insmeren voor haar droge huidje. Het was zo'n schattig gezicht weer.
Ze roept ook tegenwoordig de vogels: "Bibi" (Bird) en als ik zeg: "Bird says tweet tweet" roept zei: "Bibi... tiet tiet".
Nazeggen is dikke pret voor Elora. Maar niet alle woordjes die ze nazegt neemt ze ook echt op in haar woordenschat. Sommige woordjes veranderen ook met regelmaat, maar er zijn een aantal die ze wel echt opslaat. Zo noemt ze een sleutel 'Teutoh' maar ook wel 'Tieh' (key).
Ze is vandaag niet ongezellig, maar ze probeert ons nog steeds behoorlijk uit. En ondanks dat we gek op haar zijn en heel veel plezier met haar beleven, zijn we blij op dit soort dagen dat ze af en toe lekker even gaat slapen *bloos*
Als ze in bed is komt de vraag: "Zijn de traphekjes open?" want tja... anders kan de kat niet naar de kattenbak. Ik word er tuureluurs van, die stomme traphekjes. Het feit dat mijn dochter soms zo kan rammen dat ze er ook een daadwerkelijk open krijgt is ook al niet heel erg gerust stellend.
Zwarte vegen sieren mijn behang waar het traphekje dicht moet. En dan maar niet te spreken over mijn nachtelijkse toilet bezoek waarin ik vaak met mijn slaapdronken hoofd en wiebel benen tegen het openstaande traphekje aan bots, wat menig blauwe plek op bil en dij heeft veroorzaakt.
Momenteel zie ik trouwens dat Elora weer een van mijn bh's heeft weten te pikken en deze probeert ze nu over haar armen aan te doen... *zucht*.
Ik verdenk Elora ervan in een sprongetje te zitten. Dan zitten haar handjes meestal een beetje 'los' en daar heeft ze nu ook last van. Zelfs al is het 8 van de 10 keer onbedoeld, ze is gewoon erg wild. Ik wil eigenlijk altijd aan andere ouders vragen: "Is uw kind ook zo lomp?" want ons kind is echt wel een tikkeltje lomp.
Iedere dag neem ik me weer voor om haar alleen nog maar met zacht speelgoed te laten spelen, want zelfs de pop, die toch met veel liefde behandeld wordt, is in haar kleine handjes een moordwapen.
Ik ben ook ineens wat voorzichtiger geworden met boekjes aan haar te geven, want ze slaat zelfs zichzelf er mee voor het hoofd.
Wat wel heel leuk is, is dat we in de 'dieren geluiden' fase zijn gekomen. Ze doet er eigenlijk maar een paar na en ik denk dat menig mens veel moeite zal hebben met het ontcijferen van wel dier Elora na doet. Ik vraag me wel eens af of ze uit het land van dr Seuss komt ofzo.
De poes in het land Eloriania doet "Ma" en de paardje doet "klak klak" (klikken met haar tong. Een varken snuift en een hondje, een koe en een kip doen allemaal: "Ooooeee". (wat trouwens soms zich ook afwisseld voor een ander geluid) Ja ik snap het ook niet helemaal, maar we komen langzaam wel ergens.
Als een zwakzinnig ben ik dus ook de hele dag dierengeluiden aan het maken. Zelfs in de auto werken we het repertoir helemaal af, terwijl mijn mede mobilisten me paniekerig aankijken omdat ze waarschijnlijk denken dat ik één of andere aanval aan het krijgen ben.
Het geluid van het poesje is het meest effectief. Ik kijk wel eens animal planet kids met haar (een van de weinige programma's waar ze echte interesse in toont) en als er dan een poes (of een leeuw of een tijger of wat voor een katachtige ook) voorbij komt dan begint ze te wijzen en roept ze als een soort van schaap met een spraak gebrek: "Maaa!"
Het is leuk hoe ze verschillende woorden al met iets kan associëren. Zo gaf ik haar vanmorgen haar babypop op de commode aan en zei ze heel blij verrast: "He... bebie!" waarna ze het popje goed bekeek en toen nog verraster naar mij riep: "Duhtjuh!" want het was idd haar popje Doortje.
Doortje is haar grote vriendin. Laatst had ze een flesje slasaus van tafel gepikt en met het dichte flesje was ze Doortje aan het 'insmeren'. Ze hield het flesje boven de pop en schudde het (gelukkig kwam er niets uit) waarna ze met haar mollige handjes over de buik van het popje heen begon te wrijven. Net als wij doen als we haar met olie of met baby body lotion insmeren voor haar droge huidje. Het was zo'n schattig gezicht weer.
Ze roept ook tegenwoordig de vogels: "Bibi" (Bird) en als ik zeg: "Bird says tweet tweet" roept zei: "Bibi... tiet tiet".
Nazeggen is dikke pret voor Elora. Maar niet alle woordjes die ze nazegt neemt ze ook echt op in haar woordenschat. Sommige woordjes veranderen ook met regelmaat, maar er zijn een aantal die ze wel echt opslaat. Zo noemt ze een sleutel 'Teutoh' maar ook wel 'Tieh' (key).
Ze is vandaag niet ongezellig, maar ze probeert ons nog steeds behoorlijk uit. En ondanks dat we gek op haar zijn en heel veel plezier met haar beleven, zijn we blij op dit soort dagen dat ze af en toe lekker even gaat slapen *bloos*
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "NEE!!!" 12-06-2008 @ 22:15
Ik voel me momenteel net een plaat met een enorme kras erin: "No! Don't do that! You are not allowed to do that!! No Elora!!!" Vervolgens kijkt mijn 15 maanden oude meisje me aan alsof ik gek geworden ben. Regels die ze dondersgoed weet lapt ze vrolijk aan haar laars vandaag. Mijn geduld begint op te raken als een glas water die de hele dag in de sahara staat.
Elora wil momenteel alles wat gevaarlijk is. Ze klimt overal op en gaat dan staan en het liefst ook nog lopen. Deze fase kost me echt tien jaar van mijn leven zeg... wat een ellende. Ze rent als een dolle mina over de bank heen en ik kan waarschuwen tot ik blauw in het gezicht ben, zodra ik me omdraai om iets anders te doen, doet ze het gewoon weer!
Over het algemeen is ze normaal best gehoorzaam. Als ik haar iets verbied dan gaat ze er wel telkens bij staan maar wijst ze naar de 'verboden vrucht' en laat ze door met haar vingertje heen en weer te zwaaien en 'nee nee' te zeggen duidelijk zien dat zij weet hoe het hoort en dat ze braaf is. Maar eens in de zoveel tijd lapt ze dat ineens een dag (als ik pech heb twee dagen) lang aan haar laars en is alles 'fair game'. Ze piept ook om van alles. En met piepen bedoel ik letterlijk piepen want Elora maakt een soort cavia geluid als ze iets wil hebben en dan zegt ze "die die" op een toonhoogte die onvoorstelbaar hoog is.
Ze babbelt ook alles na, dus je moet nog oppassen wat je zegt ook. Laatst vroeg haar opa een beetje jolig of ze zat te poepen en vrolijk riep Elora de rest van de avond "Poepoe". Ze reageert sowieso erg op wat wij zeggen. Als we het over een bal hebben in het gesprek gaat zij deze gelijk halen.
Omdat ik gisteren een dagje meer moest werken dan normaal, heeft ze een dagje bij mijn tante gespeeld. Elora vond het geweldig en ik was ook erg blij want mijn tante is echt geweldig met kleine kinderen. Ze mocht van mijn tante ook een mini stofzuigertje lenen. Het is een geweldig ding. In het midden zitten een soort piepschuimbolletjes die je echt kan opzuigen. Helaas maakt hij bijna net zo veel lawaai als de echte stofzuiger en Elora zet het ding de hele dag aan. Ik werd er tuureluurs van. Het is wel een ontzettend doddig gezicht om haar te zien 'stofzuigen'. Ze doet ons duidelijk na want ze neemt zelfs de bank mee in haar stofzuig-manie. Ik kan niet wachten tot ze groot genoeg is om het echte ding te hanteren
Verder gaat alles goed met Elora (behalve het klierige gedrag dan) Ik denk wel dat ze nog steeds aan het sukkelen is met haar gebit. Wat een gedoe zeg, die tanden ik had eigenlijk wel verwacht dat we daar nu wel doorheen zouden zijn... maar ze heeft er echt nog steeds maar 8. Wel valt het me op dat haar tandvlees wat dik is en ze kwijlt regelmatig, dus we wachten op de kiezen. Dat zal trouwens wel lekker zijn, want zo wordt appel eten (waar ze gek op is) een stuk makkelijker
Elora wil momenteel alles wat gevaarlijk is. Ze klimt overal op en gaat dan staan en het liefst ook nog lopen. Deze fase kost me echt tien jaar van mijn leven zeg... wat een ellende. Ze rent als een dolle mina over de bank heen en ik kan waarschuwen tot ik blauw in het gezicht ben, zodra ik me omdraai om iets anders te doen, doet ze het gewoon weer!
Over het algemeen is ze normaal best gehoorzaam. Als ik haar iets verbied dan gaat ze er wel telkens bij staan maar wijst ze naar de 'verboden vrucht' en laat ze door met haar vingertje heen en weer te zwaaien en 'nee nee' te zeggen duidelijk zien dat zij weet hoe het hoort en dat ze braaf is. Maar eens in de zoveel tijd lapt ze dat ineens een dag (als ik pech heb twee dagen) lang aan haar laars en is alles 'fair game'. Ze piept ook om van alles. En met piepen bedoel ik letterlijk piepen want Elora maakt een soort cavia geluid als ze iets wil hebben en dan zegt ze "die die" op een toonhoogte die onvoorstelbaar hoog is.
Ze babbelt ook alles na, dus je moet nog oppassen wat je zegt ook. Laatst vroeg haar opa een beetje jolig of ze zat te poepen en vrolijk riep Elora de rest van de avond "Poepoe". Ze reageert sowieso erg op wat wij zeggen. Als we het over een bal hebben in het gesprek gaat zij deze gelijk halen.
Omdat ik gisteren een dagje meer moest werken dan normaal, heeft ze een dagje bij mijn tante gespeeld. Elora vond het geweldig en ik was ook erg blij want mijn tante is echt geweldig met kleine kinderen. Ze mocht van mijn tante ook een mini stofzuigertje lenen. Het is een geweldig ding. In het midden zitten een soort piepschuimbolletjes die je echt kan opzuigen. Helaas maakt hij bijna net zo veel lawaai als de echte stofzuiger en Elora zet het ding de hele dag aan. Ik werd er tuureluurs van. Het is wel een ontzettend doddig gezicht om haar te zien 'stofzuigen'. Ze doet ons duidelijk na want ze neemt zelfs de bank mee in haar stofzuig-manie. Ik kan niet wachten tot ze groot genoeg is om het echte ding te hanteren
Verder gaat alles goed met Elora (behalve het klierige gedrag dan) Ik denk wel dat ze nog steeds aan het sukkelen is met haar gebit. Wat een gedoe zeg, die tanden ik had eigenlijk wel verwacht dat we daar nu wel doorheen zouden zijn... maar ze heeft er echt nog steeds maar 8. Wel valt het me op dat haar tandvlees wat dik is en ze kwijlt regelmatig, dus we wachten op de kiezen. Dat zal trouwens wel lekker zijn, want zo wordt appel eten (waar ze gek op is) een stuk makkelijker
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Woordjes met betekenis" 08-06-2008 @ 10:42
"Mamma?" zegt Elora op vragende toon achter in de auto. Ze wacht netjes tot ik 'ja' zeg en anders vraagt ze nog eens mamma. Dan krijg ik een hele barage van prutel woordjes er achter aan. Ze communiceert ze met me. Maar plots zegt ze: "Mamma?" en ik zeg braaf "Ja?" en dan roept Elora "Auto!". Verbaasd kijk ik om (haar vader reed) en Elora zit de auto's die voorbij razen aan te wijzen. Ze roept het nog een paar keer en wijst. Het woordje Auto kon ze al zeggen, maar eigenlijk zei ze het meer na als haar pappa (of nanna) op een plaatje wees en het woord auto zei. Nu is ze ze zelf aan het ontdekken. Er bestaan ook auto's buiten de kleurige plaatjesboeken.
Als haar pappa 's avonds voetbal kijkt roept ze vrolijk: "BA!" (bal voor de niet-Eloriaans sprekenden onder ons)
Ik verbaas me dat ze dat kleine rondstuiterende stipje op het scherm herkent.
Met foto's deed ze het al een tijdje, mensen aanwijzen er vertellen wie ze waren, maar dat zijn altijd 'stilstaande' dingen geweest.
Elora vertelt ook grapjes die wij niet verstaan. We weten dat het een grapje is omdat ze het ten eerste met een ondeugende toet verteld en vervolgens er zelf heel hard om moet lachen. Wij lachen mee... je kan niet anders met zo'n clowntje.
Ik blijf gefascineerd kijken hoe ze tegenwoordig speelt. Nog steeds is ze in mijn hart het kleine babietje dat niets kon, dat nog niet eens een rammelaar kon vasthouden en nu presteert ze het om de veter van mijn schoen door het gaatje te steken.
Het is ook zo vertederend om te zien hoe ze met haar popje speelt. Doortje, zoals pappa het popje gedoopt heeft, heette voor Elora eerst Duruhtje, maar is nu Durtjuh geworden. Ze wordt de hele dag meegesleept, mag in Elora's mini schommelstoel, of in een bedje dat haar gramps heeft gemaakt. Ze krijgt eten, mag mee praten aan de telefoon, krijgt kusjes en wordt gewiegd en geboerd. Het badderen blijft een eng gezicht... arme Doortje.
We hebben van mijn schoonzus een mini schommelstoel gekregen, maatje Elora. Ze is er helemaal weg van! Er in klimmen kan ze nu ook, maar dan moeten we haar wel even recht zetten en de stoel moet naast een plek staan waar ze zich aan vast kan houden zonder dat het dan wiebelt. Ik blijf het eng vinden, maar laat het wel toe. Een paar keer is de stoel omgekukeld maar niet hard en Elora moest er zelf wel om lachen... dus dat zat wel goed.
Ze klimt ook de kinderwagen in. Ze kan er zelfs op een vernuftige niet enge maar wel bijzondere manier weer uitglijden...
De dreumes tijd is toch echt een wonderlijke tijd. Iedere dag weer verbaas ik me over hoe hard ze gaat. Ze lijkt niet stil te staan met haar ontwikkeling. Ik vind het geweldig maar ook soms best een tikkeltje emotioneel. Want ik ben nog maar net aan de nieuwste 'kunsten' gewend of ze kan al weer iets nieuws. Het is als moeder zijnde soms moeilijk bij te houden.
Het voordeel van het communiceren is dat ik merk dat ze minder snel gefrustreerd raakt als er iets gebeurd wat ze niet wil of niet kan. Ze kan nu roepen "nee" en wij respecteren haar nee op veel fronten.
Ook kan ze zelf aangeven wanneer ze honger heeft, of juist dorst en dat is ook prettig. Ze vertelt bijvoorbeeld ook als ze een appel ziet dat ze de appel wil hebben. En vraagt helaas de hele dag door of ze een ijsje mag (die ze trouwens zelden krijgt alleen als het echt heel warm is geweest en het is weekend of een speciale dag)
Ze begint nu ook handgebaren te maken bij bepaalde woordjes. Zo heeft mijn moeder haar geleerd dat de schaap knip knip doet en dan maakt ze met haar vingertjes een soort schaar beweging (het is het niet helemaal maar het lijkt er al best op) Knip knip in Eloriaans is [Nien nien]
Ze kan ook tot 3 leren tellen (het is gewoon nazeggen hoor, het is niet alsof ze echt begrijpt dat ze tot 3 telt) en ik heb haar geleerd met haar vingertjes mee te tellen. (niet dat ze met haar vingers echt 1, 2,3 laat zien maar ze wiebelt ze een beetje heen en weer) Een twee drie klinkt als [ee thee die]
Groots vertoont ze ook haar kunsten aan een publiek.. (tenzij je het haar vraagt, dan doet ze niets meer)
We zijn nu bezig om haar te leren van de trap af te klimmen (onder begeleiding natuurlijk) Elora is heel snel en ik ben als de dood dat we een keer ergens komen met trappen en dat we er te laat bij zijn. Hoe ze nu de trap af wilde gaan was gewoon zich in het trapgat storten. Ik heb liever dat ze weet hoe ze het moet doen en als ze dan als nog valt valt ze waarschijnlijk zachter en / of kunnen wij er nog op tijd bij zijn. Ze moet dan gaan zitten en zich dan omdraaien (billen eerst dus) en langzaam kan ze dan zelf naar beneden klimmen. Beneden gekomen krijgt ze een applaus en ze geeft zichzelf ook even een applaus want ook zij vindt het heel knap :)
En dat is ze ook... want laten we eerlijk zijn... kinderen zijn gewoon wonders!
Als haar pappa 's avonds voetbal kijkt roept ze vrolijk: "BA!" (bal voor de niet-Eloriaans sprekenden onder ons)
Ik verbaas me dat ze dat kleine rondstuiterende stipje op het scherm herkent.
Met foto's deed ze het al een tijdje, mensen aanwijzen er vertellen wie ze waren, maar dat zijn altijd 'stilstaande' dingen geweest.
Elora vertelt ook grapjes die wij niet verstaan. We weten dat het een grapje is omdat ze het ten eerste met een ondeugende toet verteld en vervolgens er zelf heel hard om moet lachen. Wij lachen mee... je kan niet anders met zo'n clowntje.
Ik blijf gefascineerd kijken hoe ze tegenwoordig speelt. Nog steeds is ze in mijn hart het kleine babietje dat niets kon, dat nog niet eens een rammelaar kon vasthouden en nu presteert ze het om de veter van mijn schoen door het gaatje te steken.
Het is ook zo vertederend om te zien hoe ze met haar popje speelt. Doortje, zoals pappa het popje gedoopt heeft, heette voor Elora eerst Duruhtje, maar is nu Durtjuh geworden. Ze wordt de hele dag meegesleept, mag in Elora's mini schommelstoel, of in een bedje dat haar gramps heeft gemaakt. Ze krijgt eten, mag mee praten aan de telefoon, krijgt kusjes en wordt gewiegd en geboerd. Het badderen blijft een eng gezicht... arme Doortje.
We hebben van mijn schoonzus een mini schommelstoel gekregen, maatje Elora. Ze is er helemaal weg van! Er in klimmen kan ze nu ook, maar dan moeten we haar wel even recht zetten en de stoel moet naast een plek staan waar ze zich aan vast kan houden zonder dat het dan wiebelt. Ik blijf het eng vinden, maar laat het wel toe. Een paar keer is de stoel omgekukeld maar niet hard en Elora moest er zelf wel om lachen... dus dat zat wel goed.
Ze klimt ook de kinderwagen in. Ze kan er zelfs op een vernuftige niet enge maar wel bijzondere manier weer uitglijden...
De dreumes tijd is toch echt een wonderlijke tijd. Iedere dag weer verbaas ik me over hoe hard ze gaat. Ze lijkt niet stil te staan met haar ontwikkeling. Ik vind het geweldig maar ook soms best een tikkeltje emotioneel. Want ik ben nog maar net aan de nieuwste 'kunsten' gewend of ze kan al weer iets nieuws. Het is als moeder zijnde soms moeilijk bij te houden.
Het voordeel van het communiceren is dat ik merk dat ze minder snel gefrustreerd raakt als er iets gebeurd wat ze niet wil of niet kan. Ze kan nu roepen "nee" en wij respecteren haar nee op veel fronten.
Ook kan ze zelf aangeven wanneer ze honger heeft, of juist dorst en dat is ook prettig. Ze vertelt bijvoorbeeld ook als ze een appel ziet dat ze de appel wil hebben. En vraagt helaas de hele dag door of ze een ijsje mag (die ze trouwens zelden krijgt alleen als het echt heel warm is geweest en het is weekend of een speciale dag)
Ze begint nu ook handgebaren te maken bij bepaalde woordjes. Zo heeft mijn moeder haar geleerd dat de schaap knip knip doet en dan maakt ze met haar vingertjes een soort schaar beweging (het is het niet helemaal maar het lijkt er al best op) Knip knip in Eloriaans is [Nien nien]
Ze kan ook tot 3 leren tellen (het is gewoon nazeggen hoor, het is niet alsof ze echt begrijpt dat ze tot 3 telt) en ik heb haar geleerd met haar vingertjes mee te tellen. (niet dat ze met haar vingers echt 1, 2,3 laat zien maar ze wiebelt ze een beetje heen en weer) Een twee drie klinkt als [ee thee die]
Groots vertoont ze ook haar kunsten aan een publiek.. (tenzij je het haar vraagt, dan doet ze niets meer)
We zijn nu bezig om haar te leren van de trap af te klimmen (onder begeleiding natuurlijk) Elora is heel snel en ik ben als de dood dat we een keer ergens komen met trappen en dat we er te laat bij zijn. Hoe ze nu de trap af wilde gaan was gewoon zich in het trapgat storten. Ik heb liever dat ze weet hoe ze het moet doen en als ze dan als nog valt valt ze waarschijnlijk zachter en / of kunnen wij er nog op tijd bij zijn. Ze moet dan gaan zitten en zich dan omdraaien (billen eerst dus) en langzaam kan ze dan zelf naar beneden klimmen. Beneden gekomen krijgt ze een applaus en ze geeft zichzelf ook even een applaus want ook zij vindt het heel knap :)
En dat is ze ook... want laten we eerlijk zijn... kinderen zijn gewoon wonders!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "knap en ondeugend kind" 04-06-2008 @ 09:39
"Mamma?"... "Mamma?", klinkt 's ochtends vroeg vanuit het kamertje naast ons. En ik maar denken dat ik geen genoeg kon krijgen van het mamma geroep... maar om tien voor half acht ben ik er toch minder gecharmeerd van. Vooral als je een beetje een slechte nachtrust hebt gehad.
We reageren nooit meteen als ze wakker is, laten haar rustig wakker worden, dat is vaak ook goed voor haar bui. Ze is net als ik 's ochtends zo af en toe een beetje chaggo als ze niet rustig wakker geworden is.
Maar dan hoor ik: "Nee nee" en vervolgens... "Uhoh". Meteen zit ik rechtop in mijn bed... Elora is iets aan het doen wat ze niet mag. Als ik me naar haar kamertje haast blijkt dat wel mee te vallen. Ze heeft iets van het badmeubel weten te pikken en heeft het op de grond gegooid... Och... niets ergs dus. Niet dat ze veel kan doen in haar bed, maar ons kind is creatief.
Mijn moeder waarschuwde me gisteren al dat als je haar geen romper maar een onderbroek aan geeft, dat ze dan haar luier uittrekt. Fijn...
Het was trouwens erg gezellig bij mijn ouders gisteren toen Daan en ik Elora op kwamen halen. Elora heeft weer zo veel bijgeleerd. Ik blijf me verbazen over dat kind. Vooral als ik haar 2 dagen niet gezien heb. Mijn moeder heeft van die stokjes waar je kralen op kan rijgen en Elora rijgt nu dus kralen aan een stokje. Het is echt geweldig hoe goed en snel ze het kan en ik straal echt van trots als ik haar zo geconcentreerd bezig zie.
Ze kan ook best veel als ze maar rustig is. Dat is een beetje het probleem, vaak is ze erg ongeduldig. Daardoor komt het wel eens dat ze iets niet 'kan' of het snel opgeeft.
Ook is me aangeraden om weer met de houten puzzels te beginnen. Ik had ze eigenlijk al weer opgeruimd maar mijn moeder zei dat ze nu ineens meer interesse had. Nu ja, interesse had ze wel, om de stukjes te pakken en te verstoppen en daar werd ik een beetje kriegel van.
Dat verstoppen is trouwens wel vervelend hoor. Ik ben zo dus ook een van haar schoenen kwijt geraakt. Ik kan het ding nergens vinden. (nu ben ik ook niet zo'n held met zoeken hoor)
Ik ben blij dat ze weer thuis is, want ik merk wel dat ik haar erg mis als ze er niet is. Ondanks dat het wel lekker rustig is, hihi, want het is echt een drukte maker!
We reageren nooit meteen als ze wakker is, laten haar rustig wakker worden, dat is vaak ook goed voor haar bui. Ze is net als ik 's ochtends zo af en toe een beetje chaggo als ze niet rustig wakker geworden is.
Maar dan hoor ik: "Nee nee" en vervolgens... "Uhoh". Meteen zit ik rechtop in mijn bed... Elora is iets aan het doen wat ze niet mag. Als ik me naar haar kamertje haast blijkt dat wel mee te vallen. Ze heeft iets van het badmeubel weten te pikken en heeft het op de grond gegooid... Och... niets ergs dus. Niet dat ze veel kan doen in haar bed, maar ons kind is creatief.
Mijn moeder waarschuwde me gisteren al dat als je haar geen romper maar een onderbroek aan geeft, dat ze dan haar luier uittrekt. Fijn...
Het was trouwens erg gezellig bij mijn ouders gisteren toen Daan en ik Elora op kwamen halen. Elora heeft weer zo veel bijgeleerd. Ik blijf me verbazen over dat kind. Vooral als ik haar 2 dagen niet gezien heb. Mijn moeder heeft van die stokjes waar je kralen op kan rijgen en Elora rijgt nu dus kralen aan een stokje. Het is echt geweldig hoe goed en snel ze het kan en ik straal echt van trots als ik haar zo geconcentreerd bezig zie.
Ze kan ook best veel als ze maar rustig is. Dat is een beetje het probleem, vaak is ze erg ongeduldig. Daardoor komt het wel eens dat ze iets niet 'kan' of het snel opgeeft.
Ook is me aangeraden om weer met de houten puzzels te beginnen. Ik had ze eigenlijk al weer opgeruimd maar mijn moeder zei dat ze nu ineens meer interesse had. Nu ja, interesse had ze wel, om de stukjes te pakken en te verstoppen en daar werd ik een beetje kriegel van.
Dat verstoppen is trouwens wel vervelend hoor. Ik ben zo dus ook een van haar schoenen kwijt geraakt. Ik kan het ding nergens vinden. (nu ben ik ook niet zo'n held met zoeken hoor)
Ik ben blij dat ze weer thuis is, want ik merk wel dat ik haar erg mis als ze er niet is. Ondanks dat het wel lekker rustig is, hihi, want het is echt een drukte maker!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Wily E. Coyote" 01-06-2008 @ 10:21
Het enige wat er nog ontbreekt aan mijn leven is irritant vrolijke achtergrond muziek en misschien een paar pratende muizen, want soms heb ik het gevoel dat ik in een tekenfilm leef.
Niet iedereen kan zeggen dat ze 's ochtends om 10:00 een piano op hun hoofd hebben gekregen. Ik wel... (okay het was een kinderformaat piano, maar toch, het deed best zeer)
Zo word ik dagelijk in elkaar geslagen door van allerlei speelgoed en boeken. Meestal niet bewust hoor, mijn kind heeft gewoon de motoriek van haar vader ge-erfd en voor één of andere reden is de regel daarbij: "raak mamma" (want ook pappa raakt mij regelmatig in zijn onhandigheid)
Ik heb er ook een behoorlijk zenuwen tikje van over gehouden, hihi, en begin mijn gezicht al te bedekken als Elora haar speelgoed even komt laten zien.
Sinds gisteren heeft ons kind ook weer een nieuwe vorm van mobiliteit gevonden, ze kan nu ook op haar loop auto rijden (nieuwe manieren om over mamma's tenen heen te walsen of tegen haar enkels te rammen)
Maar ook het arme beertje van Elora moet het ontgelden. Het idee is erg lief hoor, ze doet het beertje in bad, geeft het beertje te eten, het beertje mag aan haar telefoon praten en het beertje mag mee in het wandelwagentje. In de praktijk ziet het er toch iets anders uit. Ik denk dat met Elora's natuurlijke talenten, ze menig dapper man in het huilen kan laten uitbarsten en zijn hele familie laten verraden.
Tot grote hillariteit van ons bezoek demonstreerde Elora haar telefoon kunsten op de kapotte afstandsbediening die we hebben gedoneerd. Eerst mocht beertje ook even praten en kreeg het arme pluche ding de afstandsbediening zo hard tegen zijn snuit geduwd dat ik de visite even zag terug schrikken. Daarna ging ze er zelf mee aan de haal. Het was erg grappig want je kon duidelijk zien dat ze naar haar vader had gekeken. Als een mini zakenvrouwtje hield Elora de afstandsbediening/telefoon tussen haar schouder en haar oor terwijl ze er heel serieus in ratelde. Soms was ze even stil en zei dan vervolgens "Ja??" Mijn vriendin Petra proestte het uit toen ze haar zo zag. Het zag er nog bijna echt uit ook (ware het niet dat het een afstandsbediening was)
En om het cartoonesque gevoel compleet te maken in ons huis, lijkt het wel of ons meubulair een eigen leven heeft gekregen. Stoelen schuiven langzaam door de kamer... als je goed kijk hebben de stoelen dan ook ineens 4 poten en twee mollige beentjes gekregen. Maar als ik even in de keuken bezig ben kan het heel goed zijn dat onze eethoek plot opnieuw is ingericht. Volgens mij heeft Elora last van een soort mieren instinct.
Het voordeel van in een tekenfilm leven is wel dat je ontzettend veel kan lachen... ondanks dat je af en toe toch echt vogeltjes om je hoofd ziet vliegen.
Niet iedereen kan zeggen dat ze 's ochtends om 10:00 een piano op hun hoofd hebben gekregen. Ik wel... (okay het was een kinderformaat piano, maar toch, het deed best zeer)
Zo word ik dagelijk in elkaar geslagen door van allerlei speelgoed en boeken. Meestal niet bewust hoor, mijn kind heeft gewoon de motoriek van haar vader ge-erfd en voor één of andere reden is de regel daarbij: "raak mamma" (want ook pappa raakt mij regelmatig in zijn onhandigheid)
Ik heb er ook een behoorlijk zenuwen tikje van over gehouden, hihi, en begin mijn gezicht al te bedekken als Elora haar speelgoed even komt laten zien.
Sinds gisteren heeft ons kind ook weer een nieuwe vorm van mobiliteit gevonden, ze kan nu ook op haar loop auto rijden (nieuwe manieren om over mamma's tenen heen te walsen of tegen haar enkels te rammen)
Maar ook het arme beertje van Elora moet het ontgelden. Het idee is erg lief hoor, ze doet het beertje in bad, geeft het beertje te eten, het beertje mag aan haar telefoon praten en het beertje mag mee in het wandelwagentje. In de praktijk ziet het er toch iets anders uit. Ik denk dat met Elora's natuurlijke talenten, ze menig dapper man in het huilen kan laten uitbarsten en zijn hele familie laten verraden.
Tot grote hillariteit van ons bezoek demonstreerde Elora haar telefoon kunsten op de kapotte afstandsbediening die we hebben gedoneerd. Eerst mocht beertje ook even praten en kreeg het arme pluche ding de afstandsbediening zo hard tegen zijn snuit geduwd dat ik de visite even zag terug schrikken. Daarna ging ze er zelf mee aan de haal. Het was erg grappig want je kon duidelijk zien dat ze naar haar vader had gekeken. Als een mini zakenvrouwtje hield Elora de afstandsbediening/telefoon tussen haar schouder en haar oor terwijl ze er heel serieus in ratelde. Soms was ze even stil en zei dan vervolgens "Ja??" Mijn vriendin Petra proestte het uit toen ze haar zo zag. Het zag er nog bijna echt uit ook (ware het niet dat het een afstandsbediening was)
En om het cartoonesque gevoel compleet te maken in ons huis, lijkt het wel of ons meubulair een eigen leven heeft gekregen. Stoelen schuiven langzaam door de kamer... als je goed kijk hebben de stoelen dan ook ineens 4 poten en twee mollige beentjes gekregen. Maar als ik even in de keuken bezig ben kan het heel goed zijn dat onze eethoek plot opnieuw is ingericht. Volgens mij heeft Elora last van een soort mieren instinct.
Het voordeel van in een tekenfilm leven is wel dat je ontzettend veel kan lachen... ondanks dat je af en toe toch echt vogeltjes om je hoofd ziet vliegen.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "wat wordt ze toch groot" 29-05-2008 @ 09:46
Wat wordt dat kind van ons toch groot, ik blijf me er over verbazen hoe snel ze zich ontwikkelt.
Gisteren hebben we voor de lunch soep met 'ballen' gegeten en toen ik de balletjes voor Elora neerlegde zei ik: "Eerst blazen" en ze deed het nog ook. Het was zo'n grappig gezicht.
Ze doet nu ook steeds meer kleine opdrachtjes. Ze helpt de tafel dekken (met kleine onbreekbare dingen, zoals bekers van plastic etc) en ik kan haar specifieke dingen vragen. Zo wilde ik dat ze me een boekje aangaf, maar er lagen er een stuk of drie op de grond (want ze smijt nog steeds alles op de grond) en ik vroeg of ze me het boekje met de bal kon aangeven... dat deed ze meteen. Ik was zo trots als een pauw.
Beer mag nu ook in de wandelwagen die ze heeft. Eerst niet, want eerst mocht er alleen een gieter in (vraag me niet waarom) en ze maakt hem nu ook netjes vast. Het is best moeilijk om hem recht op in het wagentje te zetten merk ik, want haar motoriek is nog niet echt 'verfijnd', maar als het haar dan lukt geeft ze zichzelf een daverend applaus.
Ook is ze haar eigen beste vriendin op dit moment. Tot voorheen was ze niet zo geinteresseerd in haar eigen spiegelbeeld, meer in dat van mij, maar nu gaat ze met regelmaat even voor de spiegel in de gang zitten en trekt dan rare gezichten of kletst tegen het 'tintje' in de spiegel.
Toen ze me laatst weer eens gezellig in het gezicht sloeg en ik mijn hoofd weg draaide (zo van, jij slaat mij dan ga ik jou negeren want ik vind slaan niet lief) trok ze aan mijn neus zodat ik haar moest aankijken en zei ze: Nee nee! en gaf me vervolgens een dikke zoen en een knuffel. Ik ga er van uit dat dat Elora's manier van 'sorry mamma' is.
Ze gaat zich ook steeds beter gedragen, al probeert ze me nog wel uit. Maar het lijkt of ze makkelijker te corrigeren wordt, misschien ook omdat ze nog bewuster aan het worden is.
Zo kreeg ik haar gisteren eventjes zo gek om te fluisteren. Ik was helemaal verbaasd, want dat heeft al maanden niet meer geholpen. We waren in de winkel en Elora was luidkeels aan het vertellen en toen ik zei dat ze moest fluisteren (met een fluisterstem natuurlijk) ging zei ook heel even met een fluisterstem praten. Na 5 minuten was het gewoon weer op Eloriaans volume, maar het begin is er.
Ze is nog wel verschrikkelijk onvoorzichtig. Ik kan haar niet zelf van die 'pop-up' boekjes laten lezen, want ze snapt niet dat ze dan niet aan de figuurtjes mag trekken. Erg jammer dus. Ook wordt er nog steeds van alles hard op de grond gesmeten en tijdens het eten vindt ze het erg grappig om dingen die ze niet lekker vind of als ze vol zit op de grond te gooien. Dat krijg ik er nog niet helemaal uit.
Ze roept dan ook: Uhoh! als ze iets gegooid heeft.
Verder is ze een vrolijke uitslover. Ze wordt erg verlegen van mensen om haar heen, maar dat zal wel een fase zijn. Ze giert het vaak uit om van alles en nog wat en ik merk dat haar lachen aanstekelijk voor ons is. En hoe harder wij lachen, hoe meer ze zich gaat uitsloven.
Ze wisselt veel van favoriet speelgoed, alleen boekjes lezen blijft een constante favoriet. Dat heeft ze met eten eigenlijk ook. Toen we uit eten gingen op dinsdag en we zalm (wat ze normaal met veel gusto opeet) bestelden, zat ze er alleen maar mee te klieren. Maar de krab en de noedels gingen er in als zoete koek. Je weet dus nooit waar je precies staat met haar, maar ja.... dat heeft ze niet van een vreemde ;)
Schoenen aan doen wordt ze al steeds beter in. Laatst is het haar gelukt om een van haar sandaaltjes aan te krijgen (wel open en aan de verkeerde voet, maar een kniesoor die daar op let) Liever pakt ze onze schoenen, die zijn makkelijker aan te trekken. En meestal met haar eigen schoenen bungelt er nog ergens een teen uit en/of zit haar hiel niet goed. Maar ze kan zich uren vermaken met een paar schoenen. Of met een stokje en een hoesje waar ze het stokje in kan stoppen. Het is een lust voor het oog.
Aan en uitkleden is ook niet zo'n drama meer. Ze helpt tegenwoordig zelfs mee, dus dat scheelt. Ik vind het nu ook minder erg om te doen. Uitkleden is ze vooral een ster in. Als ze niet wil slapen doet ze vaak gewoon haar slaapzak uit... tja wat moet je daar nou mee.
Ik merk trouwens dat ze veel interesse heeft in simpele boekjes. Het liefst met een of twee plaatjes waar ze kan aanwijzen wat het is. Ik heb een boekje met plaatjes van het strand. Daar staat op een pagina een bal en op de pagina ernaast een ijsje. Ze roept dan "Ba" (bal) terwijl ze naar de bal wijst en "etih" (eten) als ze naar het ijsje wijst en vervolgens rent ze naar de vriezer in de hoop dat er toevallig een ijsje in zit voor haar. In het begin had ik helemaal niet door wat ze deed en dacht al, waarom rent ze telkens naar de keuken, tot dat ik door had dat ze de vriezer ook echt aanwees. En nog de goede kant ook want wij hebben zo'n tweedeurs vriezer/koelkast geval, met aan de linkerkant de vriezer en aan de rechterkant de koelkast.
Als het plaatje van de zonnenbril komt wijst ze haar neus aan. Dat vond ik ook zo knap.
Ik heb trouwens het gevoel dat ze met haar kiezen bezig is, ze stopt haar hand zo ver in haar mond. Ik vind het erg jammer dat ze nog steeds erg veel dingen in haar mond stopt. Ik moet niet perongeluk over iets heen kijken wat ze op de grond heeft laten vallen qua eten, want dan stopt ze het later alsnog in haar mond en dat vind ik zo smerig. Maar ik krijg het er gewoon echt nog niet uit. Ze snapt niet waarom het vies is als het op de grond heeft gelegen.
Nu ligt ze lekker te slapen, mijn grietje. Ze heeft gisteren avond een beetje gespookt. Het was pas tien uur toen ik echt niets meer uit haar bedje hoorde komen en ik heb idd één keer haar slaapzak opnieuw aan moeten trekken. Ze blijft een vreemd slaappatroon hebben.
Gisteren hebben we voor de lunch soep met 'ballen' gegeten en toen ik de balletjes voor Elora neerlegde zei ik: "Eerst blazen" en ze deed het nog ook. Het was zo'n grappig gezicht.
Ze doet nu ook steeds meer kleine opdrachtjes. Ze helpt de tafel dekken (met kleine onbreekbare dingen, zoals bekers van plastic etc) en ik kan haar specifieke dingen vragen. Zo wilde ik dat ze me een boekje aangaf, maar er lagen er een stuk of drie op de grond (want ze smijt nog steeds alles op de grond) en ik vroeg of ze me het boekje met de bal kon aangeven... dat deed ze meteen. Ik was zo trots als een pauw.
Beer mag nu ook in de wandelwagen die ze heeft. Eerst niet, want eerst mocht er alleen een gieter in (vraag me niet waarom) en ze maakt hem nu ook netjes vast. Het is best moeilijk om hem recht op in het wagentje te zetten merk ik, want haar motoriek is nog niet echt 'verfijnd', maar als het haar dan lukt geeft ze zichzelf een daverend applaus.
Ook is ze haar eigen beste vriendin op dit moment. Tot voorheen was ze niet zo geinteresseerd in haar eigen spiegelbeeld, meer in dat van mij, maar nu gaat ze met regelmaat even voor de spiegel in de gang zitten en trekt dan rare gezichten of kletst tegen het 'tintje' in de spiegel.
Toen ze me laatst weer eens gezellig in het gezicht sloeg en ik mijn hoofd weg draaide (zo van, jij slaat mij dan ga ik jou negeren want ik vind slaan niet lief) trok ze aan mijn neus zodat ik haar moest aankijken en zei ze: Nee nee! en gaf me vervolgens een dikke zoen en een knuffel. Ik ga er van uit dat dat Elora's manier van 'sorry mamma' is.
Ze gaat zich ook steeds beter gedragen, al probeert ze me nog wel uit. Maar het lijkt of ze makkelijker te corrigeren wordt, misschien ook omdat ze nog bewuster aan het worden is.
Zo kreeg ik haar gisteren eventjes zo gek om te fluisteren. Ik was helemaal verbaasd, want dat heeft al maanden niet meer geholpen. We waren in de winkel en Elora was luidkeels aan het vertellen en toen ik zei dat ze moest fluisteren (met een fluisterstem natuurlijk) ging zei ook heel even met een fluisterstem praten. Na 5 minuten was het gewoon weer op Eloriaans volume, maar het begin is er.
Ze is nog wel verschrikkelijk onvoorzichtig. Ik kan haar niet zelf van die 'pop-up' boekjes laten lezen, want ze snapt niet dat ze dan niet aan de figuurtjes mag trekken. Erg jammer dus. Ook wordt er nog steeds van alles hard op de grond gesmeten en tijdens het eten vindt ze het erg grappig om dingen die ze niet lekker vind of als ze vol zit op de grond te gooien. Dat krijg ik er nog niet helemaal uit.
Ze roept dan ook: Uhoh! als ze iets gegooid heeft.
Verder is ze een vrolijke uitslover. Ze wordt erg verlegen van mensen om haar heen, maar dat zal wel een fase zijn. Ze giert het vaak uit om van alles en nog wat en ik merk dat haar lachen aanstekelijk voor ons is. En hoe harder wij lachen, hoe meer ze zich gaat uitsloven.
Ze wisselt veel van favoriet speelgoed, alleen boekjes lezen blijft een constante favoriet. Dat heeft ze met eten eigenlijk ook. Toen we uit eten gingen op dinsdag en we zalm (wat ze normaal met veel gusto opeet) bestelden, zat ze er alleen maar mee te klieren. Maar de krab en de noedels gingen er in als zoete koek. Je weet dus nooit waar je precies staat met haar, maar ja.... dat heeft ze niet van een vreemde ;)
Schoenen aan doen wordt ze al steeds beter in. Laatst is het haar gelukt om een van haar sandaaltjes aan te krijgen (wel open en aan de verkeerde voet, maar een kniesoor die daar op let) Liever pakt ze onze schoenen, die zijn makkelijker aan te trekken. En meestal met haar eigen schoenen bungelt er nog ergens een teen uit en/of zit haar hiel niet goed. Maar ze kan zich uren vermaken met een paar schoenen. Of met een stokje en een hoesje waar ze het stokje in kan stoppen. Het is een lust voor het oog.
Aan en uitkleden is ook niet zo'n drama meer. Ze helpt tegenwoordig zelfs mee, dus dat scheelt. Ik vind het nu ook minder erg om te doen. Uitkleden is ze vooral een ster in. Als ze niet wil slapen doet ze vaak gewoon haar slaapzak uit... tja wat moet je daar nou mee.
Ik merk trouwens dat ze veel interesse heeft in simpele boekjes. Het liefst met een of twee plaatjes waar ze kan aanwijzen wat het is. Ik heb een boekje met plaatjes van het strand. Daar staat op een pagina een bal en op de pagina ernaast een ijsje. Ze roept dan "Ba" (bal) terwijl ze naar de bal wijst en "etih" (eten) als ze naar het ijsje wijst en vervolgens rent ze naar de vriezer in de hoop dat er toevallig een ijsje in zit voor haar. In het begin had ik helemaal niet door wat ze deed en dacht al, waarom rent ze telkens naar de keuken, tot dat ik door had dat ze de vriezer ook echt aanwees. En nog de goede kant ook want wij hebben zo'n tweedeurs vriezer/koelkast geval, met aan de linkerkant de vriezer en aan de rechterkant de koelkast.
Als het plaatje van de zonnenbril komt wijst ze haar neus aan. Dat vond ik ook zo knap.
Ik heb trouwens het gevoel dat ze met haar kiezen bezig is, ze stopt haar hand zo ver in haar mond. Ik vind het erg jammer dat ze nog steeds erg veel dingen in haar mond stopt. Ik moet niet perongeluk over iets heen kijken wat ze op de grond heeft laten vallen qua eten, want dan stopt ze het later alsnog in haar mond en dat vind ik zo smerig. Maar ik krijg het er gewoon echt nog niet uit. Ze snapt niet waarom het vies is als het op de grond heeft gelegen.
Nu ligt ze lekker te slapen, mijn grietje. Ze heeft gisteren avond een beetje gespookt. Het was pas tien uur toen ik echt niets meer uit haar bedje hoorde komen en ik heb idd één keer haar slaapzak opnieuw aan moeten trekken. Ze blijft een vreemd slaappatroon hebben.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Het Eloriaanse woordenboek" 26-05-2008 @ 20:55
Ons kind kletst wat af en er komen steeds meer 'echte' woordjes in haar zinnen. De meeste spreekt ze nog wel heel vreemd uit, maar dat maakt het des te schattiger. Hier een greep uit het Eloriaanse woordenboek:
Da: Dank je wel / mag ik die hebben (als ik dank je wel zeg krijg ik het vast)
Dahaaa: Dag
Doh: Done (klaar in het engels)
Bah: Bah (vies)
Bahna: Banaan
Bnana: Banana
Ba: Bal
Nenna: Nanna (oma)
Mahmah: Mamma
Dada: Daddy
Pahpah: Pappa
Nehneh: Nee Nee
Tie: Die
Teze: Deze
Doruhtje: Doortje
Mayjuh buh: May Britt
Nunu, nunior: Junior
Umbuh: Amber
Upah: Opa
Oh: Oeps
Uthuh: Auto
Tiets: Fiets
Iji: Lily
Iddy: Kitty
Niddy: Nicky
Husss: Horse
Schm: Schoen
Tiss: Kiss
Tinkuh: Drinken
Tete: Eten
Buh: Boek
Nijnah: Nijntje
Noing noing: Smikkel geluidje
Lekih: Lekker
Da: Dank je wel / mag ik die hebben (als ik dank je wel zeg krijg ik het vast)
Dahaaa: Dag
Doh: Done (klaar in het engels)
Bah: Bah (vies)
Bahna: Banaan
Bnana: Banana
Ba: Bal
Nenna: Nanna (oma)
Mahmah: Mamma
Dada: Daddy
Pahpah: Pappa
Nehneh: Nee Nee
Tie: Die
Teze: Deze
Doruhtje: Doortje
Mayjuh buh: May Britt
Nunu, nunior: Junior
Umbuh: Amber
Upah: Opa
Oh: Oeps
Uthuh: Auto
Tiets: Fiets
Iji: Lily
Iddy: Kitty
Niddy: Nicky
Husss: Horse
Schm: Schoen
Tiss: Kiss
Tinkuh: Drinken
Tete: Eten
Buh: Boek
Nijnah: Nijntje
Noing noing: Smikkel geluidje
Lekih: Lekker
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Calimero" 22-05-2008 @ 12:23
Elora moet naar de kapper, want haar haar is geen gezicht zo. Het is net Calimero met een mini-varen die uit het ei groeit, want een pluk van haar haar, achter op haar hoofd, staat recht overeind. Het is wel een grappig om te zien, maar het staat voor geen meter.
Ze slaapt slecht en raar de laatste twee dagen. 's Ochtends is ze vroeg wakker en daarna wil ze niet meer slapen maar is ze wel dood en dood moe. Ik weet niet zo goed wat ik met haar aan moet.
Rollenspel is helemaal 'je van het' tegenwoordig. Er wordt gespeeld dat we eten, dat we de poppen en de beren eten geven en ook maakt Elora haar eigen 'bedje' midden in de woonkamer, van een aankleedkussen, een kussentje van de bank en een dekentje. Soms moet mamma wel even helpen, want ze kan nogal in de knoop raken als ze het zelf doet.
Als het bed op zijn plek ligt gaat zij erin zitten en dan legt ze heel dramatisch haar hoofd op het kussen of op haar benen en doet haar ogen dicht. Alles voor 2 seconden (dus ik ben steeds te laat met mijn foto's en heb haar alleen zittend). Vervolgens kijkt ze me dan heel triomfantelijk aan.
Ze kan ook geen genoeg van knuffelen krijgen tot mijn grote blijdschap. Ik krijg heel veel heerlijke knuffels waar ze me echt stevig beetpakt. Ik merk trouwens ook dat ze tegenwoordig minder slaat. De intentie is er wel, maar meestal halverwege bedenkt ze zich en aait ze me ipv slaan. Dat is al een hele vooruitgang, alhoewel ze me nog wel af entoe heel venijnig wil knijpen. Maar ook dat wordt snel goed gemaakt met een kusje en een knuffel.
Momenteel zijn dierenboekjes erg in de smaak bij Elora. Ik word er gek van want ik ben de hele dag aan het blaten, mekkeren, hinniken, loeien, tokken en knorren. We hebben het boekje "Where's my cow" van Terry Pratchett en dat is tenminste voor mamma een leuke afleiding om voor te lezen. Soms stuur ik haar ook wel weg hoor, na het zelfde boekje 36 keer voorgelezen te hebben, onder het mom van: Ga nu maar even zelf lezen.
Een paar keer per dag zet ik de radio of MTV hard aan en dan gaan we dansen. Ik moet zo lachen om de variatie die ze in haar dansen aanbrengt. Het is zo'n grappig kind als ze danst. Nu doet ze een soort van epileptische variatie op tap-dansen. Het ziet er echt niet uit... maar ze heeft in ieder geval een bijpassend kapsel.
Elora is ook gek op uitdagen. Zelfs aan de telefoon weet mijn vader haar helemaal door het dollen heen te krijgen. Ze rent weg voor zijn stem.
Iedere dag moet er ook wel even getelefoneerd worden, want Elora is er gek op. Het liefst belt ze met pappa of haar nanna en opa. Dan hangt ze enthousiaste verhalen op en gaat steeds harder praten. Ze mag de telefoon niet aanraken wat ze echt heel jammer vindt, dat merk je ook aan haar. Maar toch vindt ze het geweldig. Als de persoon aan de andere kant dan om haar moet lachen (wat meestal het geval is want ze is zo enthousiast aan de telefoon) dan gaat ze meelachen alsof het het grappigste in de wereld is.
Één ding is zeker, met Elora verveel je je niet snel ;)
Ze slaapt slecht en raar de laatste twee dagen. 's Ochtends is ze vroeg wakker en daarna wil ze niet meer slapen maar is ze wel dood en dood moe. Ik weet niet zo goed wat ik met haar aan moet.
Rollenspel is helemaal 'je van het' tegenwoordig. Er wordt gespeeld dat we eten, dat we de poppen en de beren eten geven en ook maakt Elora haar eigen 'bedje' midden in de woonkamer, van een aankleedkussen, een kussentje van de bank en een dekentje. Soms moet mamma wel even helpen, want ze kan nogal in de knoop raken als ze het zelf doet.
Als het bed op zijn plek ligt gaat zij erin zitten en dan legt ze heel dramatisch haar hoofd op het kussen of op haar benen en doet haar ogen dicht. Alles voor 2 seconden (dus ik ben steeds te laat met mijn foto's en heb haar alleen zittend). Vervolgens kijkt ze me dan heel triomfantelijk aan.
Ze kan ook geen genoeg van knuffelen krijgen tot mijn grote blijdschap. Ik krijg heel veel heerlijke knuffels waar ze me echt stevig beetpakt. Ik merk trouwens ook dat ze tegenwoordig minder slaat. De intentie is er wel, maar meestal halverwege bedenkt ze zich en aait ze me ipv slaan. Dat is al een hele vooruitgang, alhoewel ze me nog wel af entoe heel venijnig wil knijpen. Maar ook dat wordt snel goed gemaakt met een kusje en een knuffel.
Momenteel zijn dierenboekjes erg in de smaak bij Elora. Ik word er gek van want ik ben de hele dag aan het blaten, mekkeren, hinniken, loeien, tokken en knorren. We hebben het boekje "Where's my cow" van Terry Pratchett en dat is tenminste voor mamma een leuke afleiding om voor te lezen. Soms stuur ik haar ook wel weg hoor, na het zelfde boekje 36 keer voorgelezen te hebben, onder het mom van: Ga nu maar even zelf lezen.
Een paar keer per dag zet ik de radio of MTV hard aan en dan gaan we dansen. Ik moet zo lachen om de variatie die ze in haar dansen aanbrengt. Het is zo'n grappig kind als ze danst. Nu doet ze een soort van epileptische variatie op tap-dansen. Het ziet er echt niet uit... maar ze heeft in ieder geval een bijpassend kapsel.
Elora is ook gek op uitdagen. Zelfs aan de telefoon weet mijn vader haar helemaal door het dollen heen te krijgen. Ze rent weg voor zijn stem.
Iedere dag moet er ook wel even getelefoneerd worden, want Elora is er gek op. Het liefst belt ze met pappa of haar nanna en opa. Dan hangt ze enthousiaste verhalen op en gaat steeds harder praten. Ze mag de telefoon niet aanraken wat ze echt heel jammer vindt, dat merk je ook aan haar. Maar toch vindt ze het geweldig. Als de persoon aan de andere kant dan om haar moet lachen (wat meestal het geval is want ze is zo enthousiast aan de telefoon) dan gaat ze meelachen alsof het het grappigste in de wereld is.
Één ding is zeker, met Elora verveel je je niet snel ;)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Moe" 19-05-2008 @ 20:34
"Het monster is geveld" hoor ik de vermoeide stem van mijn moeder aan de andere kant van de telefoon zeggen. Daarna volgt een diepe zucht.
"Je vind het toch nog wel leuk hè mam?" vraag ik haar twijfelend. Ja... mijn moeder vindt het geweldig om op Elora te passen... maar ze moet wel toegeven dat mijn kleine meid behoorlijk vermoeiend kan zijn.
En ik maar denken dat het aan mij lag, want 's avonds tussen 19:30 en 20:30 als mijn kleine stuiterbal naar bed gaat, ben ik gevloerd en wil ik gewoon alleen maar hangen op de bank, verstand op nul. Ik wil dan niet eens meer opruimen, want dat heb ik de hele dag al gedaan.
Ik kan er niet eens precies mijn vinger op leggen WAT nou zo vermoeiend is, want ze luistert erg goed, is eigenlijk over het algemeen lief en vrolijk en ik heb weinig te maken met huilbuien. Zo af en toe laat ze even horen met een mekkerend geluid dat ze het ergens niet mee eens is, maar dat is met een beetje negeren vaak snel over.
Elora is heel erg hyper... en dat is ze van het moment dat ze als een soezellig uit haar ogenkijkende muppet die net uit haar bed wordt gevist, tot het moment dat ze als een kangeroe aan de speed weer in bed wordt gelegd. Ze zingt, praat (het liefst op oorverdovend volume), rent, danst, stuitert, knuffelt, gooit... de hele dag. Alles is spannend, alles moet worden bekeken en alles moet ook worden getoond. En als ze stil is is ze iets aan het doen wat ze niet mag. Dus die zeldzame momenten van stilte brengen eerder paniek met zich mee dan rust.
Ze is zo wild dat ze zich ontzettend vaak stoot, veel valt en ook van alles omgooit. Ik ben al blij dat ze nu een aantal activiteiten heeft gevonden die ze in alle rust kan doen (in bekertjes roeren, blokjes stapelen etc)... maar daar toont ze niet altijd even veel interesse voor.
Ze is koddig en aandoenlijk en als je niet regelmatig alleen met haar bent, zal je waarschijnlijk niet begrijpen wat een energie vreter ze kan zijn. Ik voel me er een tikkeltje schuldig over, want ik zou graag een moeder zijn met grenzeloze energie... maar dat ben ik helaas niet. Als Elora gaat slapen ruim ik meestal nog even de ergste rommel op (en het is hier soms een bende waar je stijl van achterover slaat... hoe het kind het voor elkaar krijgt is mij een raadsel) en dan wil ik zitten. Achter een goed boek of achter de computer en eventjes weer tot mezelf komen.
Het is gezellig hoor... begrijp me niet verkeerd. Net als een dag naar een pretpark gezellig is. Ik vind het geweldig en voel me helemaal voldaan aan het eind van de dag... maar ik ben wel moe na zo'n dagje pret. En dat is met Elora ook zo.
Natuurlijk ben ik ook vreselijk trots op haar, want met haar vreselijk drukke gedrag doet ze ook zo veel leuke dingen en kan ik zo van haar genieten. Maar ik zou een leugenaar zijn als ik niet zo bekennen dat ik soms blij ben als haar pappa thuis komt 's avonds en dat ik dan heel eventjes rust mag van het Elora pretpark ;)
"Je vind het toch nog wel leuk hè mam?" vraag ik haar twijfelend. Ja... mijn moeder vindt het geweldig om op Elora te passen... maar ze moet wel toegeven dat mijn kleine meid behoorlijk vermoeiend kan zijn.
En ik maar denken dat het aan mij lag, want 's avonds tussen 19:30 en 20:30 als mijn kleine stuiterbal naar bed gaat, ben ik gevloerd en wil ik gewoon alleen maar hangen op de bank, verstand op nul. Ik wil dan niet eens meer opruimen, want dat heb ik de hele dag al gedaan.
Ik kan er niet eens precies mijn vinger op leggen WAT nou zo vermoeiend is, want ze luistert erg goed, is eigenlijk over het algemeen lief en vrolijk en ik heb weinig te maken met huilbuien. Zo af en toe laat ze even horen met een mekkerend geluid dat ze het ergens niet mee eens is, maar dat is met een beetje negeren vaak snel over.
Elora is heel erg hyper... en dat is ze van het moment dat ze als een soezellig uit haar ogenkijkende muppet die net uit haar bed wordt gevist, tot het moment dat ze als een kangeroe aan de speed weer in bed wordt gelegd. Ze zingt, praat (het liefst op oorverdovend volume), rent, danst, stuitert, knuffelt, gooit... de hele dag. Alles is spannend, alles moet worden bekeken en alles moet ook worden getoond. En als ze stil is is ze iets aan het doen wat ze niet mag. Dus die zeldzame momenten van stilte brengen eerder paniek met zich mee dan rust.
Ze is zo wild dat ze zich ontzettend vaak stoot, veel valt en ook van alles omgooit. Ik ben al blij dat ze nu een aantal activiteiten heeft gevonden die ze in alle rust kan doen (in bekertjes roeren, blokjes stapelen etc)... maar daar toont ze niet altijd even veel interesse voor.
Ze is koddig en aandoenlijk en als je niet regelmatig alleen met haar bent, zal je waarschijnlijk niet begrijpen wat een energie vreter ze kan zijn. Ik voel me er een tikkeltje schuldig over, want ik zou graag een moeder zijn met grenzeloze energie... maar dat ben ik helaas niet. Als Elora gaat slapen ruim ik meestal nog even de ergste rommel op (en het is hier soms een bende waar je stijl van achterover slaat... hoe het kind het voor elkaar krijgt is mij een raadsel) en dan wil ik zitten. Achter een goed boek of achter de computer en eventjes weer tot mezelf komen.
Het is gezellig hoor... begrijp me niet verkeerd. Net als een dag naar een pretpark gezellig is. Ik vind het geweldig en voel me helemaal voldaan aan het eind van de dag... maar ik ben wel moe na zo'n dagje pret. En dat is met Elora ook zo.
Natuurlijk ben ik ook vreselijk trots op haar, want met haar vreselijk drukke gedrag doet ze ook zo veel leuke dingen en kan ik zo van haar genieten. Maar ik zou een leugenaar zijn als ik niet zo bekennen dat ik soms blij ben als haar pappa thuis komt 's avonds en dat ik dan heel eventjes rust mag van het Elora pretpark ;)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Weer eens tijd voor een update" 16-05-2008 @ 11:24
We hebben net de mei-vakantie achter de rug en ik ben vreselijk lui geweest met mijn 'updates' over Elora. Niet dat er niets te schrijven is, maar soms moet ik eerlijk bekennen dat ik gewoon geen zin heb om te schrijven. Vooral als het weer zo mooi is buiten.
We hebben bijna drie weken zalig weer gehad en Elora en ik hebben het leeuwendeel van de dagen in de tuin door gebracht. Daar heeft mijn kleine meisje heerlijk met water gespeeld. Het is ook soms net een ekster, overal vindt ze wel wat. Ze sleept de hele dag met takken, schelpjes en andere dingen die ze kan vinden.
We hebben een andere vormenschoof aangeschaft omdat die wij hadden gewoon te moeilijk was. Onze oude had geen gewone vormen zoals een rondje of een driehoek, maar sterretjes, bloempjes of eendjes vormpjes. Dit gaat een stuk beter en ineens kan ze het. Nu moet ik er wel bij zeggen dat het goed gaat als ze geduldig is. Ze heeft van die momenten dat ze heel ongeduldig is en dan doet ze gewoon het klepje open en gooit ze de vormpjes er in. (net als het kind op de reclame)
Sinds kort kan ze eindelijk ook op de deurbel van haar huisje drukken. Dat is nogal een moeilijk knopje en ze is er helemaal groots mee dat ze het nu kan. Ze geeft zichzelf ook een daverend applaus als het lukt en gooit daarna haar handjes in de lucht.
Applaus is trouwens erg populair momenteel, ze klapt voor alles dat ze leuk vindt. En als ze in haar element is loopt ze met haar armen te zwaaien en in haar handen te klappen, dat is zo;n ontzettend snoezig gezicht. Ze is ook echt de hele dag vrolijk en we krijgen vaak te horen van mensen: wat een vrolijk kind hebben jullie toch.
Het gekke is, ze is ook ineens wat meer verlegen geworden. Maar dit alleen naar mensen toe die haar uit zichzelf aandacht geven. Want als er gewoon mensen op de straat lopen, gaat ze er uit zich zelf naar toe en flirt ze met iedereen. Maar zodra we visite hebben die haar veel aandacht geven, kruipt ze haast in mijn nek.
Tegenwoordig maakt Elora 'kopjes' (ook wel pannetjes, bloempotjes, bloembakken etc) thee voor me. Dan moet ik die met een heel overdreven geluid opdrinken. Daarna doet ze het zelf ook. Ze geeft mensen hapjes van haar plastic gebakken ei en maakt zelf overdreven "HAM" geluiden als ze het zelf zogenaamd op eet. Ook krijg ik hapjes onzichtbaar eten uit haar handje. Ze vind het super interessant allemaal. Ze is ook gek op de cover van de kleine zeemeermin dvd. Maar de film zelf interesseert haar niet. Tv blijft maar matig interessant, Elora kijkt liever naar haar buik... hihi.
Vandaag moest ik haar op haar buik kietelen. Ze hield zelf haar shirt omhoog en greep mijn hand om te kriebelen. Dat heeft ze van haar pappa, die houdt ook van gekriebelt te worden.
Ik heb een hekel aan stofzuigen, maar gelukkig vindt mijn dochter het machtig, dus met een beetje mazzel in een paar jaar wordt dat haar huishoudelijke klusje. Ze pakt telkens de stang van de stofzuiger (die kan je lostrekken) en loopt de hele woonkamer rond om te stofzuigen. Ze gaat zelfs haar eigen huisje in. Het is een leuk gezicht.
Momenteel is het boekje Dinosaur dinner helemaal favoriet. Ze roept er zelfs om en dan zegt ze: "Dinna" (dinner) Ze brabbelt ook echt de hele dag door. Als ze stil is dan ga ik snel kijken wat ze aan het doen is, want meestal doet ze dan iets wat niet mag.
Haar sla fase was dit keer heel kort, want ze is er al weer overheen. Het heeft maar een paar dagen geduurd dit keer en was behalve het klappertjes-pistool incident behoorlijk tam. Wel slaat ze nu op benen, maar dat is niet omdat ze wil slaan maar omdat ze ons dat heeft zien doen met muziek maken. Dus nu probeert zij het ook.
Haar dansen is niet minder stijf geworden maar wordt wel steeds gevarieërder. Als een moderne kunstenaar zwiept en zwaait ze met haar armen, hoofd en boven lichaam en soms gaat ze pardoes door de knieën, terwijl wij lachend toekijken.
Een van de dingen waar ze uren zoet mee kan zijn is met een flesje of een beker en een lepel of een stokje. Ze roert, maakt muziek en doet allerlei dingen. Ze is ook gek op stokjes in kleine gaatjes te steken of rietjes in een gaatje te stoppen (wel een opengeknipt gaatje, maar ze kan ze in behoorlijk kleine gaatjes stoppen)
Een van mijn favoriete momenten is als Elora mij gaat voorlezen. Dan pakt ze een boekje en het liefst grijpt ze mijn vinger vast en wijst ze dingen aan terwijl ze onverstaanbaar brabbelt. Heel soms komt er ineens een woord naar boven die bij het plaatje past. Dat is meestal bij een bal, een appel of een poesje (kitty) heel soms ook bij een baby of een kind. De rest vertelt ze me nog in het Eloriaans.
Ik heb haar trouwens voor het eerst echt bang gezien. Als je dat niet gewend bent is het eventjes schrikken. Het was in Madurodam en Bert en Ernie liepen rond. Elora kroop haast in me en ze kneep me heel hard toen ze me vasthield. Het was dus geen success. Tja, ik schijn vroeger bang geweest te zijn van Ome Willem... hihi, dan zijn Bert en Ernie natuulijk ook wel eng.
We hebben bijna drie weken zalig weer gehad en Elora en ik hebben het leeuwendeel van de dagen in de tuin door gebracht. Daar heeft mijn kleine meisje heerlijk met water gespeeld. Het is ook soms net een ekster, overal vindt ze wel wat. Ze sleept de hele dag met takken, schelpjes en andere dingen die ze kan vinden.
We hebben een andere vormenschoof aangeschaft omdat die wij hadden gewoon te moeilijk was. Onze oude had geen gewone vormen zoals een rondje of een driehoek, maar sterretjes, bloempjes of eendjes vormpjes. Dit gaat een stuk beter en ineens kan ze het. Nu moet ik er wel bij zeggen dat het goed gaat als ze geduldig is. Ze heeft van die momenten dat ze heel ongeduldig is en dan doet ze gewoon het klepje open en gooit ze de vormpjes er in. (net als het kind op de reclame)
Sinds kort kan ze eindelijk ook op de deurbel van haar huisje drukken. Dat is nogal een moeilijk knopje en ze is er helemaal groots mee dat ze het nu kan. Ze geeft zichzelf ook een daverend applaus als het lukt en gooit daarna haar handjes in de lucht.
Applaus is trouwens erg populair momenteel, ze klapt voor alles dat ze leuk vindt. En als ze in haar element is loopt ze met haar armen te zwaaien en in haar handen te klappen, dat is zo;n ontzettend snoezig gezicht. Ze is ook echt de hele dag vrolijk en we krijgen vaak te horen van mensen: wat een vrolijk kind hebben jullie toch.
Het gekke is, ze is ook ineens wat meer verlegen geworden. Maar dit alleen naar mensen toe die haar uit zichzelf aandacht geven. Want als er gewoon mensen op de straat lopen, gaat ze er uit zich zelf naar toe en flirt ze met iedereen. Maar zodra we visite hebben die haar veel aandacht geven, kruipt ze haast in mijn nek.
Tegenwoordig maakt Elora 'kopjes' (ook wel pannetjes, bloempotjes, bloembakken etc) thee voor me. Dan moet ik die met een heel overdreven geluid opdrinken. Daarna doet ze het zelf ook. Ze geeft mensen hapjes van haar plastic gebakken ei en maakt zelf overdreven "HAM" geluiden als ze het zelf zogenaamd op eet. Ook krijg ik hapjes onzichtbaar eten uit haar handje. Ze vind het super interessant allemaal. Ze is ook gek op de cover van de kleine zeemeermin dvd. Maar de film zelf interesseert haar niet. Tv blijft maar matig interessant, Elora kijkt liever naar haar buik... hihi.
Vandaag moest ik haar op haar buik kietelen. Ze hield zelf haar shirt omhoog en greep mijn hand om te kriebelen. Dat heeft ze van haar pappa, die houdt ook van gekriebelt te worden.
Ik heb een hekel aan stofzuigen, maar gelukkig vindt mijn dochter het machtig, dus met een beetje mazzel in een paar jaar wordt dat haar huishoudelijke klusje. Ze pakt telkens de stang van de stofzuiger (die kan je lostrekken) en loopt de hele woonkamer rond om te stofzuigen. Ze gaat zelfs haar eigen huisje in. Het is een leuk gezicht.
Momenteel is het boekje Dinosaur dinner helemaal favoriet. Ze roept er zelfs om en dan zegt ze: "Dinna" (dinner) Ze brabbelt ook echt de hele dag door. Als ze stil is dan ga ik snel kijken wat ze aan het doen is, want meestal doet ze dan iets wat niet mag.
Haar sla fase was dit keer heel kort, want ze is er al weer overheen. Het heeft maar een paar dagen geduurd dit keer en was behalve het klappertjes-pistool incident behoorlijk tam. Wel slaat ze nu op benen, maar dat is niet omdat ze wil slaan maar omdat ze ons dat heeft zien doen met muziek maken. Dus nu probeert zij het ook.
Haar dansen is niet minder stijf geworden maar wordt wel steeds gevarieërder. Als een moderne kunstenaar zwiept en zwaait ze met haar armen, hoofd en boven lichaam en soms gaat ze pardoes door de knieën, terwijl wij lachend toekijken.
Een van de dingen waar ze uren zoet mee kan zijn is met een flesje of een beker en een lepel of een stokje. Ze roert, maakt muziek en doet allerlei dingen. Ze is ook gek op stokjes in kleine gaatjes te steken of rietjes in een gaatje te stoppen (wel een opengeknipt gaatje, maar ze kan ze in behoorlijk kleine gaatjes stoppen)
Een van mijn favoriete momenten is als Elora mij gaat voorlezen. Dan pakt ze een boekje en het liefst grijpt ze mijn vinger vast en wijst ze dingen aan terwijl ze onverstaanbaar brabbelt. Heel soms komt er ineens een woord naar boven die bij het plaatje past. Dat is meestal bij een bal, een appel of een poesje (kitty) heel soms ook bij een baby of een kind. De rest vertelt ze me nog in het Eloriaans.
Ik heb haar trouwens voor het eerst echt bang gezien. Als je dat niet gewend bent is het eventjes schrikken. Het was in Madurodam en Bert en Ernie liepen rond. Elora kroop haast in me en ze kneep me heel hard toen ze me vasthield. Het was dus geen success. Tja, ik schijn vroeger bang geweest te zijn van Ome Willem... hihi, dan zijn Bert en Ernie natuulijk ook wel eng.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "dagje tuin" 04-05-2008 @ 21:38
Ik vind het lang als Elora drie nachtjes weg is... te lang. En ondanks dat ik gisteren nog bij mijn ouders op bezoek ben geweest omdat ik haar zo miste, was ik blij haar vanochten weer te zien.
Daan en ik waren gesloopt na onze start met ons evenement, the Awakening. Om 4:30 in de ochtend rolden we ons bed pas in en om 10:00 was ik brak maar wakker en miste ik mijn kind ontzettend. Gek eigenlijk dat ik me zo 'incompleet' voel zonder dat kleine geitje.
Ze sliep toen we aankwamen en werd een beetje chaggerijnig wakker. Maar eenmaal in de auto was ze weer een zonnestraaltje. Het leuke was dat we nog visite van de dag ervoor hadden, Arjan, Stefana en Marco waren de nacht blijven slapen en die zaten heerlijk in de tuin toen we met ons elfje terug kwamen.
Elora, die toch in de eerste instantie een beetje verlegen is en de kat uit de boom moet kijken als er mensen op bezoek zijn, bekeek de boel van een afstandje. Raar eigenlijk want bij wildvreemden is ze zelden verlegen en ze kletst tegen iedereen die ze op straat tegen komt, maar als het in een huiselijke situatie is, vindt ze het toch een beetje eng.
Toen we haar eenmaal op de schommel hadden gehesen begon ze al weer praatjes te krijgen. Marco trok de schommel heen en weer, maar het was pas echt feest toen haar pappa dat deed. Elora schaterde het uit en dat is het mooiste geluid wat er is voor mij.
Ik had haar een drinkbeker water gegeven, maar ze wil liever niet het bovenkantje erop, en er gewoon uit drinken als een beker. Natuurlijk betekent dat dat ze daar drijfnat van wordt. Het was een nog groter feest toen ze water uit mijn beker kreeg en binnen no-time gooide ze het water over van de ene naar de andere beker en nam af en toe een slokje. Ze vond het geweldig.
Daan zette een teiltje met een heel klein laagje water buiten, zodat ze daar met haar bekers kon spelen. Elora gooide snel de bekers opzij en klom pardoes, met kleding en schoenen in het teiltje. Binnen twee tellen was het teiltje bijna leeg en Elora klets nat. Ze vond het geweldig. Toen ze eenmaal uit het teiltje kwam kieperde ze de rest van het water ook nog even over zich heen. We moesten natuurlijk weer erg om haar lachen, die gekke clown van ons.
Ook 's avonds was het weer een feest om haar om ons heen te hebben, ze was weer zo lief. Al is ze wel een stuk onvoorzichtiger ineens met boekjes... ze scheurde pardoes een bladzijde uit een oud boekje, dus daar moeten we even op letten.
Ook is ze erg met krabbelen bezig omdat ze merkt dat het een tekentje achter laat. Ze krabbelt bijvoorbeeld op papier van een boekje, maar ook op mijn been of arm. Ik zie aan haar gezicht trouwens dat het niet venijnig is... dus het zal wel nieuwsgierigheid zijn. Toch is ze wel bij tijd en wijlen weer wat venijniger en dreigt ze af en toe te gaan slaan. Dus er zit volgens mij weer een pijnlijke periode aan te komen van ons.
Ik probeer haar nu te leren dat ze dingen niet uit iemands handen mag trekken. En dat ze ook niet zomaar mijn boekje mag afpakken of iets anders waar ik mee bezig ben. Zij mag het pas als ik klaar ben. Met andere woorden ik laat haar een paar minuten wachten en sommige dingen mag ze helemaal niet. Soms wordt ze daar boos om, gelukkig nooit lang, maar toch. Ze moet het leren. Ik wil niet dat ze een kind wordt die altijd maar haar zin krijgt. Dat zijn meestal niet de gezelligste kinderen.
Daan en ik waren gesloopt na onze start met ons evenement, the Awakening. Om 4:30 in de ochtend rolden we ons bed pas in en om 10:00 was ik brak maar wakker en miste ik mijn kind ontzettend. Gek eigenlijk dat ik me zo 'incompleet' voel zonder dat kleine geitje.
Ze sliep toen we aankwamen en werd een beetje chaggerijnig wakker. Maar eenmaal in de auto was ze weer een zonnestraaltje. Het leuke was dat we nog visite van de dag ervoor hadden, Arjan, Stefana en Marco waren de nacht blijven slapen en die zaten heerlijk in de tuin toen we met ons elfje terug kwamen.
Elora, die toch in de eerste instantie een beetje verlegen is en de kat uit de boom moet kijken als er mensen op bezoek zijn, bekeek de boel van een afstandje. Raar eigenlijk want bij wildvreemden is ze zelden verlegen en ze kletst tegen iedereen die ze op straat tegen komt, maar als het in een huiselijke situatie is, vindt ze het toch een beetje eng.
Toen we haar eenmaal op de schommel hadden gehesen begon ze al weer praatjes te krijgen. Marco trok de schommel heen en weer, maar het was pas echt feest toen haar pappa dat deed. Elora schaterde het uit en dat is het mooiste geluid wat er is voor mij.
Ik had haar een drinkbeker water gegeven, maar ze wil liever niet het bovenkantje erop, en er gewoon uit drinken als een beker. Natuurlijk betekent dat dat ze daar drijfnat van wordt. Het was een nog groter feest toen ze water uit mijn beker kreeg en binnen no-time gooide ze het water over van de ene naar de andere beker en nam af en toe een slokje. Ze vond het geweldig.
Daan zette een teiltje met een heel klein laagje water buiten, zodat ze daar met haar bekers kon spelen. Elora gooide snel de bekers opzij en klom pardoes, met kleding en schoenen in het teiltje. Binnen twee tellen was het teiltje bijna leeg en Elora klets nat. Ze vond het geweldig. Toen ze eenmaal uit het teiltje kwam kieperde ze de rest van het water ook nog even over zich heen. We moesten natuurlijk weer erg om haar lachen, die gekke clown van ons.
Ook 's avonds was het weer een feest om haar om ons heen te hebben, ze was weer zo lief. Al is ze wel een stuk onvoorzichtiger ineens met boekjes... ze scheurde pardoes een bladzijde uit een oud boekje, dus daar moeten we even op letten.
Ook is ze erg met krabbelen bezig omdat ze merkt dat het een tekentje achter laat. Ze krabbelt bijvoorbeeld op papier van een boekje, maar ook op mijn been of arm. Ik zie aan haar gezicht trouwens dat het niet venijnig is... dus het zal wel nieuwsgierigheid zijn. Toch is ze wel bij tijd en wijlen weer wat venijniger en dreigt ze af en toe te gaan slaan. Dus er zit volgens mij weer een pijnlijke periode aan te komen van ons.
Ik probeer haar nu te leren dat ze dingen niet uit iemands handen mag trekken. En dat ze ook niet zomaar mijn boekje mag afpakken of iets anders waar ik mee bezig ben. Zij mag het pas als ik klaar ben. Met andere woorden ik laat haar een paar minuten wachten en sommige dingen mag ze helemaal niet. Soms wordt ze daar boos om, gelukkig nooit lang, maar toch. Ze moet het leren. Ik wil niet dat ze een kind wordt die altijd maar haar zin krijgt. Dat zijn meestal niet de gezelligste kinderen.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Water-vrij" 01-05-2008 @ 15:09
"Zo... die is al 'water-vrij' hoor de stem van de bad-juffrouw boven mijn hoofd zeggen, terwijl ik trots naar mijn dobberende dochter kijk.
We zijn gaan zwemmen met Elora en met bandjes om, kan ze al los 'zwemmen'. Ze kan zelfs al een beetje sturen, zo kan ze zich omdraaien en heel langzaam komt ze zelfs een stukje vooruit. Het is nog niet echt zwemmen hoor, maar ik ben er ontzettend trots op.
"Ze zwemt iedere dinsdag met mijn moeder" vertel ik de juffrouw trots, "Ze zit ook op baby-zwemmen". De juffrouw is onder de indruk van mijn dochter van 14 maanden en ik ook.
Het was veel te lang geleden dat ik met haar ben gaan zwemmen en terwijl ze het hoogste woord heeft in het zwembad, neem ik me voor om weer vaker te gaan. Ik voel me dan wel niet zo happy in mijn badpak en publique, maar Elora maakt veel van mijn gene goed met haar vrolijke gespetter.
Ze zoekt haar vader overal als hij onderwater naar haar toe komt zwemmen en giert het uit als hij dan plots naar boven komt. Ze praat met alle bad-meesters en juffen in het zwembad en probeert voorbij zwemmende kindertjes te zoenen.
Gek op de bandjes is ze niet, soms roept ze ineens: 'nee-nee' en probeert ze af te doen. Maar dan geeft ze het weer op... het wordt geen drama en ik ben trots dat ze zo duidelijk communiceert... maar ja... bandjes om betekent nu een maal meer vrijheid in het water voor haar.
Als we na 50 minuten intensief zwemmen in het bubbelbad belanden is ze moe. Eerst wil ze nog even ronddobberen maar dan kruipt ze lekker tegen me aan. Haar vader gaat zich als eerste aankleden en komt dan met een handdoek om haar van me aan te pakken. Als hij weg is roept ze hem en als hij niet komt gaat ze haar 'nanna' maar roepen, want ze snapt niet dat die er niet is.
In de auto heeft ze het hoogste woord en ze is bekaf. Eenmaal thuis slaapt ze als een roosje. Nu hoor ik haar weer en ga haar uit haar bedje redden.
Dat moeten we echt vaker doen dat zwemmen... het is zo leuk. Niet alleen voor haar, wij vonden het ook geweldig!
We zijn gaan zwemmen met Elora en met bandjes om, kan ze al los 'zwemmen'. Ze kan zelfs al een beetje sturen, zo kan ze zich omdraaien en heel langzaam komt ze zelfs een stukje vooruit. Het is nog niet echt zwemmen hoor, maar ik ben er ontzettend trots op.
"Ze zwemt iedere dinsdag met mijn moeder" vertel ik de juffrouw trots, "Ze zit ook op baby-zwemmen". De juffrouw is onder de indruk van mijn dochter van 14 maanden en ik ook.
Het was veel te lang geleden dat ik met haar ben gaan zwemmen en terwijl ze het hoogste woord heeft in het zwembad, neem ik me voor om weer vaker te gaan. Ik voel me dan wel niet zo happy in mijn badpak en publique, maar Elora maakt veel van mijn gene goed met haar vrolijke gespetter.
Ze zoekt haar vader overal als hij onderwater naar haar toe komt zwemmen en giert het uit als hij dan plots naar boven komt. Ze praat met alle bad-meesters en juffen in het zwembad en probeert voorbij zwemmende kindertjes te zoenen.
Gek op de bandjes is ze niet, soms roept ze ineens: 'nee-nee' en probeert ze af te doen. Maar dan geeft ze het weer op... het wordt geen drama en ik ben trots dat ze zo duidelijk communiceert... maar ja... bandjes om betekent nu een maal meer vrijheid in het water voor haar.
Als we na 50 minuten intensief zwemmen in het bubbelbad belanden is ze moe. Eerst wil ze nog even ronddobberen maar dan kruipt ze lekker tegen me aan. Haar vader gaat zich als eerste aankleden en komt dan met een handdoek om haar van me aan te pakken. Als hij weg is roept ze hem en als hij niet komt gaat ze haar 'nanna' maar roepen, want ze snapt niet dat die er niet is.
In de auto heeft ze het hoogste woord en ze is bekaf. Eenmaal thuis slaapt ze als een roosje. Nu hoor ik haar weer en ga haar uit haar bedje redden.
Dat moeten we echt vaker doen dat zwemmen... het is zo leuk. Niet alleen voor haar, wij vonden het ook geweldig!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "huishoud terrorist" 29-04-2008 @ 17:27
"Eli", zoals Elora zichzelf liefdevol noemt, ligt momenteel in bed, overdreven te zoenen met haar knuffels. Elora wil niet naar bed... Elora wil spelen al is ze nog zo moe. En zij is niet de enige die moe is.
Nee... ze is niet vervelend, zo zou ik het niet willen noemen... ze is op ondekkingsreis. En deze ondekkingsreis drijft mij tot wanhoop...
Alle kastjes moeten open, alles wordt eruit getrokken en door het hele huis verspreid. Ik krijg er een punthoofd van en kan niet meer op tegen alle troep. Het lijkt wel of ik bezig blijf.
Het stomme is dat ze eigenlijk niets doet wat ze voorheen ook niet mocht. Ze blijft netjes van de dvd's af, komt niet aan specifieke laatjes en loopt ook beslist de keuken niet in. Ze jengelt niet echt en gaat niet om alles huilen (behalve als ik haar ga verschonen of naar bed ga brengen... dat is iets nieuws dan is het net een hondsdolle wolf en schopt en schreeuwt ze... gelukkig vaak maar heel even en dan geeft ze het op, maar net lang genoeg om mij een halve zenuwen inzinking te geven)
Ook speelgoed weet ze goed door het huis te verspreiden. Ze kan nu zelf haar speelgoedkisten open maken, dus niets is meer veilig. En ze 'verstopt' dingen. Ik vind het maar niets allemaal.
Nu heb ik haar geleerd om papiertjes, prulletjes en andere dingen die ze vindt of heeft gesloopt in de prullenbak te gooien. Helaas is dit tot resulaat dat ze nu ALLES in de prullebak gooit en ik dus telkens tussen het vuilnis lepeltjes, bekers, speelgoed en vooral sokken kan gaan zitten vissen.
Ze is ook zo snel. Als ze haar vork op de grond heeft gegooid (meestal knap onder de tafel dat ik er niet zo makkelijk bij kan en maar denk... komt straks na het eten wel) is zij er eerder bij dan ik en rent ze er hard mee weg. Alles kan ze ook gappen. Zelfs dingen op de tafel zijn niet meer veilig (en we leggen dingen al een tijdje niet meer heel dicht bij de rand)
Tassen die we vergeten aan de kapstok te hangen worden geplunderd en ik vind de inhoud op de meest creatieve plekken terug.
De hele dag is ze ook aan het praten, zingen en vooral ook veel aan het uitdagen. Op een opzich heel lieve manier blijft ze de aandacht trekken.
Als ik haar even stil wil hebben geef ik haar een bekertje, een lepeltje en een knuffeldier. Dan gaat ze die zitten voeren. Of ze komt naar mij en dan word ik gevoerd. Ze maakt haar eigen sound effects erbij (mmmmm of yum of slurp)
En slapen wil ze gewoon niet meer, dus ze is uren baldadig door het huis aan het stieren terwijl ik als een huishoudster achter haar aan ren om de boel een beetje op orde te houden. Ik denk dat ik het maar opgeef en vanavond, als ze heerlijk in haar bedje ligt, de zooi maar ga opruimen. Ik moet eerlijk zeggen... ik ben het goed zat.. die troep.
Nee... ze is niet vervelend, zo zou ik het niet willen noemen... ze is op ondekkingsreis. En deze ondekkingsreis drijft mij tot wanhoop...
Alle kastjes moeten open, alles wordt eruit getrokken en door het hele huis verspreid. Ik krijg er een punthoofd van en kan niet meer op tegen alle troep. Het lijkt wel of ik bezig blijf.
Het stomme is dat ze eigenlijk niets doet wat ze voorheen ook niet mocht. Ze blijft netjes van de dvd's af, komt niet aan specifieke laatjes en loopt ook beslist de keuken niet in. Ze jengelt niet echt en gaat niet om alles huilen (behalve als ik haar ga verschonen of naar bed ga brengen... dat is iets nieuws dan is het net een hondsdolle wolf en schopt en schreeuwt ze... gelukkig vaak maar heel even en dan geeft ze het op, maar net lang genoeg om mij een halve zenuwen inzinking te geven)
Ook speelgoed weet ze goed door het huis te verspreiden. Ze kan nu zelf haar speelgoedkisten open maken, dus niets is meer veilig. En ze 'verstopt' dingen. Ik vind het maar niets allemaal.
Nu heb ik haar geleerd om papiertjes, prulletjes en andere dingen die ze vindt of heeft gesloopt in de prullenbak te gooien. Helaas is dit tot resulaat dat ze nu ALLES in de prullebak gooit en ik dus telkens tussen het vuilnis lepeltjes, bekers, speelgoed en vooral sokken kan gaan zitten vissen.
Ze is ook zo snel. Als ze haar vork op de grond heeft gegooid (meestal knap onder de tafel dat ik er niet zo makkelijk bij kan en maar denk... komt straks na het eten wel) is zij er eerder bij dan ik en rent ze er hard mee weg. Alles kan ze ook gappen. Zelfs dingen op de tafel zijn niet meer veilig (en we leggen dingen al een tijdje niet meer heel dicht bij de rand)
Tassen die we vergeten aan de kapstok te hangen worden geplunderd en ik vind de inhoud op de meest creatieve plekken terug.
De hele dag is ze ook aan het praten, zingen en vooral ook veel aan het uitdagen. Op een opzich heel lieve manier blijft ze de aandacht trekken.
Als ik haar even stil wil hebben geef ik haar een bekertje, een lepeltje en een knuffeldier. Dan gaat ze die zitten voeren. Of ze komt naar mij en dan word ik gevoerd. Ze maakt haar eigen sound effects erbij (mmmmm of yum of slurp)
En slapen wil ze gewoon niet meer, dus ze is uren baldadig door het huis aan het stieren terwijl ik als een huishoudster achter haar aan ren om de boel een beetje op orde te houden. Ik denk dat ik het maar opgeef en vanavond, als ze heerlijk in haar bedje ligt, de zooi maar ga opruimen. Ik moet eerlijk zeggen... ik ben het goed zat.. die troep.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Misverstanden en headbangers baby" 27-04-2008 @ 09:25
"Ja want jouw dochter is een 'pittige tante' volgens mij" is iets wat ik regelmatig te horen krijg. Ik weet niet zo goed wat ik hier mee moet om eerlijk te zijn. Ik vind Elora namelijk ontzettend lief. Het is geen sloom of rustig kind, eerlijk is eerlijk en er komt bijna altijd wel geluid uit. Maar ze is verder ontzettend lief, wordt niet snel boos (op een paar boze dagen na) en is bijna de hele dag aan het lachen en knuffelen.
Zo kan ik haar bijvoorbeeld makkelijk uit de schommel halen terwijl ze er liever nog even in had gezeten. En ondanks dat ze eventjes moppert als ze in de autostoel wordt gezet (want dat vindt ze vreselijk) is dat vaak meteen weer over als ze zich realiseert dat het toch wel gaat gebeuren. Soms probeert ze echt wel haar zin door te drijven maar ze geeft het vaak ook snel op.
Ze is lief, deelt graag met anderen en is begaan met dieren en andere kindertjes. Dus ik weet niet of ik haar als "pittig" zou willen beschrijven. Wel als LUIDRUCHTIG. Wat ik er ook aan doe... ze praat gewoon heel hard. Ik kan het haar nog niet afleren. Ze houdt ook hele gesprekken die ook echt op gesprekken lijken en het valt me op, iedereen (zelfs vreemden) praat maar een beetje terug tegen haar omdat ze hen zo duidelijk aanspreekt.
Een van de misverstanden is vaak door mensen die haar aan de telefoon horen. (meestal op de achtergrond) Elora wordt erg enthousiast van de telefoon en wil graag mee praten... of eigenlijk meer mee-roepen. En dat roepen klinkt niet altijd 'vriendelijk' al is het wel vriendelijk bedoeld. Maar ik kan me voorstellen als je haar gezicht niet kan zien dat het niet altijd even aardig overkomt. Vooral ook omdat het erg hard is... hihi. Ze heeft nu eenmaal een belachelijk volume in haar stemgeluid.
Gisteren waren we op de verjaardag van mijn achterneefje (het zoontje van mijn nichtje) Elora is 9 weken ouder dan hij is, net als ik 11 weken scheel met zijn moeder. Erg grappig dus. De rest van de kinderen waren ouder. Vooral het jongste dochtertje van mijn nichtje, Naniek, was heel erg geinteresseerd in Elora. Ze wilde haar taart voeren (iets wat mijn holle bolle gijs wel zag zitten) en gaf haar slokjes water uit Elora's eigen glaasje. Ook werd er vol op gezoend tussen de twee, het was erg vertederend. Elora stapte dapper door de kamer, maar ik merkte duidelijk dat ze een beetje verlegen en terug getrokken was. Ze praatte nauwelijks en zocht ook niet echt contact... dat is niets voor mijn kind. Het was ook erg druk in de kamer en ze was stik moe.
Ik hield mijn hart vast want we hadden nog een feestje erna. Ondanks dat Elora 9 van de 10 keer super lief is, kan het echt wel eens voorkomen dat ze niet te 'pruimen' is in haar gedrag. Zo als vorige week zaterdag toen we uit eten gingen. Het zou ook even spannend worden met eten want we gingen naar mijn vriendin Sas en die heeft geen kinderstoel ofzo.
Elora heeft in de auto een uurtje geslapen (we zijn maar een beetje om gereden naar Vlaardigen, via Hoek van Holland, hihihi) en was daarna nog best moe merkten we.
De sfeer bij Sas was heel anders dan bij mijn nichtje. Veel rustiger en verder geen kindjes. Ik merkte dat Elora zich een stuk meer op haar gemak voelde hier. Ze was weer lekker spraakzaam en deed gewoon haar ding. Elora vindt het prettig als er niet te veel mensen om haar heen zwermen die met haar bezig zijn. Laat haar maar gewoon gaan, dan komt ze vanzelf wel naar je toe.
Ze speelde heel lief met de poezen van Sas en vooral ook met de kattespeeltjes. Omdat ze zo moe was, bleef ze wel telkens omvallen en rond 19:45 zijn we ook met haar naar huis gegaan.
Heel ondeugend hebben we een ijsje bij de Mac gehaald en Elora genoot. We hadden hard de gitaar solo van het nr 'one' van Metallica opstaan en Elora zat met een glimlach van oor tot oor te headbangen en als haar vader dan het zelfde deed ging ze schateren. Het was zo gezellig. Ik voelde me helemaal gelukkig op dat moment. Het zijn van die kleine momenten waar ik op realiseer hoe rijk ik ben en wat een geweldige man en dochter ik heb. Elora is echt het mooiste wat me in mijn leven is overkomen, maar Daan komt daar toch ook wel heel dichtbij.
Zo kan ik haar bijvoorbeeld makkelijk uit de schommel halen terwijl ze er liever nog even in had gezeten. En ondanks dat ze eventjes moppert als ze in de autostoel wordt gezet (want dat vindt ze vreselijk) is dat vaak meteen weer over als ze zich realiseert dat het toch wel gaat gebeuren. Soms probeert ze echt wel haar zin door te drijven maar ze geeft het vaak ook snel op.
Ze is lief, deelt graag met anderen en is begaan met dieren en andere kindertjes. Dus ik weet niet of ik haar als "pittig" zou willen beschrijven. Wel als LUIDRUCHTIG. Wat ik er ook aan doe... ze praat gewoon heel hard. Ik kan het haar nog niet afleren. Ze houdt ook hele gesprekken die ook echt op gesprekken lijken en het valt me op, iedereen (zelfs vreemden) praat maar een beetje terug tegen haar omdat ze hen zo duidelijk aanspreekt.
Een van de misverstanden is vaak door mensen die haar aan de telefoon horen. (meestal op de achtergrond) Elora wordt erg enthousiast van de telefoon en wil graag mee praten... of eigenlijk meer mee-roepen. En dat roepen klinkt niet altijd 'vriendelijk' al is het wel vriendelijk bedoeld. Maar ik kan me voorstellen als je haar gezicht niet kan zien dat het niet altijd even aardig overkomt. Vooral ook omdat het erg hard is... hihi. Ze heeft nu eenmaal een belachelijk volume in haar stemgeluid.
Gisteren waren we op de verjaardag van mijn achterneefje (het zoontje van mijn nichtje) Elora is 9 weken ouder dan hij is, net als ik 11 weken scheel met zijn moeder. Erg grappig dus. De rest van de kinderen waren ouder. Vooral het jongste dochtertje van mijn nichtje, Naniek, was heel erg geinteresseerd in Elora. Ze wilde haar taart voeren (iets wat mijn holle bolle gijs wel zag zitten) en gaf haar slokjes water uit Elora's eigen glaasje. Ook werd er vol op gezoend tussen de twee, het was erg vertederend. Elora stapte dapper door de kamer, maar ik merkte duidelijk dat ze een beetje verlegen en terug getrokken was. Ze praatte nauwelijks en zocht ook niet echt contact... dat is niets voor mijn kind. Het was ook erg druk in de kamer en ze was stik moe.
Ik hield mijn hart vast want we hadden nog een feestje erna. Ondanks dat Elora 9 van de 10 keer super lief is, kan het echt wel eens voorkomen dat ze niet te 'pruimen' is in haar gedrag. Zo als vorige week zaterdag toen we uit eten gingen. Het zou ook even spannend worden met eten want we gingen naar mijn vriendin Sas en die heeft geen kinderstoel ofzo.
Elora heeft in de auto een uurtje geslapen (we zijn maar een beetje om gereden naar Vlaardigen, via Hoek van Holland, hihihi) en was daarna nog best moe merkten we.
De sfeer bij Sas was heel anders dan bij mijn nichtje. Veel rustiger en verder geen kindjes. Ik merkte dat Elora zich een stuk meer op haar gemak voelde hier. Ze was weer lekker spraakzaam en deed gewoon haar ding. Elora vindt het prettig als er niet te veel mensen om haar heen zwermen die met haar bezig zijn. Laat haar maar gewoon gaan, dan komt ze vanzelf wel naar je toe.
Ze speelde heel lief met de poezen van Sas en vooral ook met de kattespeeltjes. Omdat ze zo moe was, bleef ze wel telkens omvallen en rond 19:45 zijn we ook met haar naar huis gegaan.
Heel ondeugend hebben we een ijsje bij de Mac gehaald en Elora genoot. We hadden hard de gitaar solo van het nr 'one' van Metallica opstaan en Elora zat met een glimlach van oor tot oor te headbangen en als haar vader dan het zelfde deed ging ze schateren. Het was zo gezellig. Ik voelde me helemaal gelukkig op dat moment. Het zijn van die kleine momenten waar ik op realiseer hoe rijk ik ben en wat een geweldige man en dochter ik heb. Elora is echt het mooiste wat me in mijn leven is overkomen, maar Daan komt daar toch ook wel heel dichtbij.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "veranderd" 26-04-2008 @ 21:35
De laatste tijd ben ik me erg bewust van hoe erg ik ben veranderd sinds Elora in mijn leven is. Ik kijk overal gewoon anders tegen aan.
Wij waren vroeger een redelijk spontaan stel, van die mensen die veel ondernamen. Ieder weekend zat het huis wel vol of hadden we wel een feestje. We bedachten ook vaak feestjes met belachelijke thema's (50's cocktail party, romeinse murder mystery avonden, buffy marathons etc) Er was altijd wel wat te beleven. Hoe gekker hoe leuker en ik hield vooral van dingen waar andere mensen nogal eens hun wenkbrauwen bij optrokken. Als we naar de bios gingen, hielden we ook vaak een marathon, tot dat onze ogen vierkant waren en we geen popcorn meer konden zien. In het weekend gebruikte we wel eens een landkaart en wezen we met onze ogen dicht een stad aan waar we dan naar toe zouden rijden. Heel leuk allemaal, zo zijn we bijvoorbeeld een keer op de kerstmarkt in de grotten van Valkenburg terecht gekomen.
Vanavond werd ik me weer pijnlijk bewust dat er niet veel van die oude ik is overgebleven. Bij een feestje waar we maar eventjes snel onze neus lieten zien omdat Elora moe was, voelde ik me een beetje een buitenaardswezen. Mijn vrienden, de mensen waar ik vroeger heel veel lol mee had, leven gewoon heel anders en kijken ook heel anders tegen het leven aan. Ik ben plots verantwoordelijk geworden en trek het niet meer om tot 6 uur 's ochtends op te blijven om te roleplayen.
Ik heb geen tijd meer voor ieder feestje en eerlijk gezegd ook geen zin. Al mis ik het af en toe wel. Ook merk ik dat ik met hele andere dingen bezig ben. De gezellige dingen waar ze het over hadden vanavond, vond ik nog maar matig interessant. Er zijn wel dingen die ik mis, maar niet alles. Ik weet ook dat ik zo weer naar feestjes zou kunnen, mijn moeder past graag op. Maar dat WIL ik niet. Ik WIL graag bij mijn kind zijn. Ik vond het ook veel interessanter wat Elora allemaal weer kon dan wat voor een spannende studentenreis mijn vriendin ging maken.
En plots zat ik daar en realiseerde ik me: Ik ben zo'n walgelijke moeder geworden die 80% van haar tijd alleen maar met haar kind bezig is. Ik probeer me echt wel op andere dingen te focussen, maar Elora steekt daar toch altijd boven uit. Zij is mijn favoriete gespreksonderwerp. Ik kan best over andere dingen praten hoor... lees nog steeds graag boeken, kijk zo nu en dan nog wel een film, kan ook zeker wauwelen over filosofie, religie etc, maar toch... toch sluipt het gesprek Elora er stiekem weer in.
Ik praat ook graag met mede moeders. Vooral mijn eigen moeder is een dankbaar publiek. Ik vind het heerlijk dat ik mijn ei bij haar kwijt kan over mijn kind. Want laten we eerlijk zijn... Elora blijft me verbazen. Ik vind het zo wonderlijk hoe ze aan het opgroeien is. Het is voor mij gewoon een magische en overweldigende ervaring. Tja en dat is moeilijk te delen met mensen die geen kinderen hebben.
Soms word ik er een beetje mistroostig van. Ik mis mijn oude vrienden, al zijn ze niet helemaal uit mijn leven verdwenen. Maar ik merk dat ik niet meer voor alles word uitgenodigd en daar moet ik vaak wel weer even van slikken. Want ook zij merken dat ik anders ben geworden. En ook al kies ik hier zelf voor, toch voel ik me bij tijd en wijlen een klein beetje buitengesloten. Ik kan er ook niets aan doen dat ik niet meer spontaan kan zijn. En ik wil best zo nu en dan tijd vrij maken om zonder Elora iets te gaan doen, maar niet meer zo vaak als vroeger. En tja... misschien kan ik me niet meer zo goed inleven in hun situatie en visa versa.
Begrijp me niet verkeerd. Ik zou voor geen goud in de wereld willen ruilen. Elora is mijn alles en ik ben in mijn leven nog niet zo gelukkig geweest als nu. Ook heb ik weer nieuwe vrienden door mijn nieuwe leven leren kennen. Mensen van de pufclub, maar ook bijvoorbeeld Luna (mijn steun en toeverlaat) en Sasje78 heb ik leuke lotgenoten in gevonden.
En toch in mijn hart zou ik het liefste het beste van twee werelden willen hebben. Ik zou graag mijn interesse in Elora willen delen met mijn vrienden en af en toe nog spontaan iets geks willen doen. Maar dan ook echt maar af en toe. Voorlopig moet ik het maar op mijn geplande 'feestjes' houden
Wij waren vroeger een redelijk spontaan stel, van die mensen die veel ondernamen. Ieder weekend zat het huis wel vol of hadden we wel een feestje. We bedachten ook vaak feestjes met belachelijke thema's (50's cocktail party, romeinse murder mystery avonden, buffy marathons etc) Er was altijd wel wat te beleven. Hoe gekker hoe leuker en ik hield vooral van dingen waar andere mensen nogal eens hun wenkbrauwen bij optrokken. Als we naar de bios gingen, hielden we ook vaak een marathon, tot dat onze ogen vierkant waren en we geen popcorn meer konden zien. In het weekend gebruikte we wel eens een landkaart en wezen we met onze ogen dicht een stad aan waar we dan naar toe zouden rijden. Heel leuk allemaal, zo zijn we bijvoorbeeld een keer op de kerstmarkt in de grotten van Valkenburg terecht gekomen.
Vanavond werd ik me weer pijnlijk bewust dat er niet veel van die oude ik is overgebleven. Bij een feestje waar we maar eventjes snel onze neus lieten zien omdat Elora moe was, voelde ik me een beetje een buitenaardswezen. Mijn vrienden, de mensen waar ik vroeger heel veel lol mee had, leven gewoon heel anders en kijken ook heel anders tegen het leven aan. Ik ben plots verantwoordelijk geworden en trek het niet meer om tot 6 uur 's ochtends op te blijven om te roleplayen.
Ik heb geen tijd meer voor ieder feestje en eerlijk gezegd ook geen zin. Al mis ik het af en toe wel. Ook merk ik dat ik met hele andere dingen bezig ben. De gezellige dingen waar ze het over hadden vanavond, vond ik nog maar matig interessant. Er zijn wel dingen die ik mis, maar niet alles. Ik weet ook dat ik zo weer naar feestjes zou kunnen, mijn moeder past graag op. Maar dat WIL ik niet. Ik WIL graag bij mijn kind zijn. Ik vond het ook veel interessanter wat Elora allemaal weer kon dan wat voor een spannende studentenreis mijn vriendin ging maken.
En plots zat ik daar en realiseerde ik me: Ik ben zo'n walgelijke moeder geworden die 80% van haar tijd alleen maar met haar kind bezig is. Ik probeer me echt wel op andere dingen te focussen, maar Elora steekt daar toch altijd boven uit. Zij is mijn favoriete gespreksonderwerp. Ik kan best over andere dingen praten hoor... lees nog steeds graag boeken, kijk zo nu en dan nog wel een film, kan ook zeker wauwelen over filosofie, religie etc, maar toch... toch sluipt het gesprek Elora er stiekem weer in.
Ik praat ook graag met mede moeders. Vooral mijn eigen moeder is een dankbaar publiek. Ik vind het heerlijk dat ik mijn ei bij haar kwijt kan over mijn kind. Want laten we eerlijk zijn... Elora blijft me verbazen. Ik vind het zo wonderlijk hoe ze aan het opgroeien is. Het is voor mij gewoon een magische en overweldigende ervaring. Tja en dat is moeilijk te delen met mensen die geen kinderen hebben.
Soms word ik er een beetje mistroostig van. Ik mis mijn oude vrienden, al zijn ze niet helemaal uit mijn leven verdwenen. Maar ik merk dat ik niet meer voor alles word uitgenodigd en daar moet ik vaak wel weer even van slikken. Want ook zij merken dat ik anders ben geworden. En ook al kies ik hier zelf voor, toch voel ik me bij tijd en wijlen een klein beetje buitengesloten. Ik kan er ook niets aan doen dat ik niet meer spontaan kan zijn. En ik wil best zo nu en dan tijd vrij maken om zonder Elora iets te gaan doen, maar niet meer zo vaak als vroeger. En tja... misschien kan ik me niet meer zo goed inleven in hun situatie en visa versa.
Begrijp me niet verkeerd. Ik zou voor geen goud in de wereld willen ruilen. Elora is mijn alles en ik ben in mijn leven nog niet zo gelukkig geweest als nu. Ook heb ik weer nieuwe vrienden door mijn nieuwe leven leren kennen. Mensen van de pufclub, maar ook bijvoorbeeld Luna (mijn steun en toeverlaat) en Sasje78 heb ik leuke lotgenoten in gevonden.
En toch in mijn hart zou ik het liefste het beste van twee werelden willen hebben. Ik zou graag mijn interesse in Elora willen delen met mijn vrienden en af en toe nog spontaan iets geks willen doen. Maar dan ook echt maar af en toe. Voorlopig moet ik het maar op mijn geplande 'feestjes' houden
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Groene boekjes blues" 26-04-2008 @ 09:11
Potverdrie, ik heb echt overal gezocht en kon nergens dat stomme groene boekje vinden. Wat een gedoe. Met een tikkeltje stress vertrok ik dus ook gisterenmiddag naar het Consulatie bureau met Daan en Elora.
Ze was toch nog best gegroeid onze kleine meid. Van 77 cm naar 80 (Ik had het al aan haar kleertjes gezien) en ze woog nu 10.420 kg. Netjes dus, haar gewicht is lager dan haar lengte op de kaart. Haar hoofdje was zoiets van 46,5 cm ofzo. Ik weet het niet meer uit mijn hoofd.
Elora had er geen zin in. We hebben haar wakker moeten maken, dus ze was oer chaggerijnig. Dat heeft ze van mij, ik kan er ook slecht tegen om wakker gemaakt te moeten worden en als ik 's ochtends niet even de tijd krijg om 'bij te komen' voel ik me de rest van de dag geen mens.
Sinds kort heeft Elora ook een soort vreemde nieuwe eenkennigheid naar vrouwen toe. Mannen mogen alles van haar, maar vrouwen... die houdt ze op een afstandje. Dus de mevrouw van het CB kwam er niet goed vanaf. Als ze maar naar Elora keek kreeg ze een boos gezicht en begon Elora te jengelen. Ik vond het heel vervelend.
Bij de arts ging het beter. Ik moet zeggen dat ik het een beetje een rare snijboon vond dit keer en dat ik niet prettig zat. Toen Elora haar prikjes kreeg ben ik eventjes naar de andere kant van de kamer gelopen, ik vind het toch zo erg. Daarna kon ik haar gelukkig snel troosten al was ze duidelijk wel nog boos. Daan zei trots dat hij zijn dochter een 'bikkel' vond.
We moesten nog even een cadeautje voor Tomas kopen (die is vandaag jarig) maar we hadden geen kinderwagen. Opzich is dat geen ramp meer... Elora loopt zelf.
Het nadeel is, dat ze sinds Avifauna dus helemaal geen handje meer wil geven (heel vervelend) en ik niet telkens zin heb in een publieke scene. Dus dan is het: Geen handje geven... mag je ook niet zelf lopen.
Soms mocht ze wel even los, want er is geen verkeer in het winkelcentrum. Maar af en toe schoot onze kleine drommel zo een winkel in en wij als twee hysterische duiven er achter aan.
Je loopt wel anders over straat met zo'n kleintje en ze vertederde wel heel wat mensen. Vooral omdat ze gewoon tegen vreemden gaat babbelen. We hebben een broodje en een salade gegeten bij een of ander tentje en Elora zat gezellig op een gewone stoel. Dat ging echt ontzettend goed en ik was erg trots op haar. Het is wel een kleine deugniet en een flirt en ze had al snel een klein publiek die haar vanaf hun tafeltje zaten te bekijken.
Nu ligt ze in bed, want ze was echt erg moe. Maar slapen doet ze niet, ze is aan het zingen en roepen en ik weet niet of ik haar er nu toch maar weer uit moet halen, want ze klinkt niet alsof ze gaat slapen.
We hebben vannacht voor het eerst de nachtfles weg gelaten. Ze is wel een beetje rumoerig geweest vanaf 5:20, al sliep ze telkens snel weer. Om 7:40, net als altijd, was ze echt wakker. Dus toen hebben we haar alsnog maar een ochtendfles gegeven (tenminste Daan heeft dat gedaan in de hoop dat hij mij nog even kon laten slapen... de schat)
En sinds dien is ze aan het spoken. Ik ben benieuwd of we haar de fles makkelijk kunnen afleren. En zo ja... dan is de speen als volgende aan de beurt. Als ze nu maar niet gaat duimen :S
Ze was toch nog best gegroeid onze kleine meid. Van 77 cm naar 80 (Ik had het al aan haar kleertjes gezien) en ze woog nu 10.420 kg. Netjes dus, haar gewicht is lager dan haar lengte op de kaart. Haar hoofdje was zoiets van 46,5 cm ofzo. Ik weet het niet meer uit mijn hoofd.
Elora had er geen zin in. We hebben haar wakker moeten maken, dus ze was oer chaggerijnig. Dat heeft ze van mij, ik kan er ook slecht tegen om wakker gemaakt te moeten worden en als ik 's ochtends niet even de tijd krijg om 'bij te komen' voel ik me de rest van de dag geen mens.
Sinds kort heeft Elora ook een soort vreemde nieuwe eenkennigheid naar vrouwen toe. Mannen mogen alles van haar, maar vrouwen... die houdt ze op een afstandje. Dus de mevrouw van het CB kwam er niet goed vanaf. Als ze maar naar Elora keek kreeg ze een boos gezicht en begon Elora te jengelen. Ik vond het heel vervelend.
Bij de arts ging het beter. Ik moet zeggen dat ik het een beetje een rare snijboon vond dit keer en dat ik niet prettig zat. Toen Elora haar prikjes kreeg ben ik eventjes naar de andere kant van de kamer gelopen, ik vind het toch zo erg. Daarna kon ik haar gelukkig snel troosten al was ze duidelijk wel nog boos. Daan zei trots dat hij zijn dochter een 'bikkel' vond.
We moesten nog even een cadeautje voor Tomas kopen (die is vandaag jarig) maar we hadden geen kinderwagen. Opzich is dat geen ramp meer... Elora loopt zelf.
Het nadeel is, dat ze sinds Avifauna dus helemaal geen handje meer wil geven (heel vervelend) en ik niet telkens zin heb in een publieke scene. Dus dan is het: Geen handje geven... mag je ook niet zelf lopen.
Soms mocht ze wel even los, want er is geen verkeer in het winkelcentrum. Maar af en toe schoot onze kleine drommel zo een winkel in en wij als twee hysterische duiven er achter aan.
Je loopt wel anders over straat met zo'n kleintje en ze vertederde wel heel wat mensen. Vooral omdat ze gewoon tegen vreemden gaat babbelen. We hebben een broodje en een salade gegeten bij een of ander tentje en Elora zat gezellig op een gewone stoel. Dat ging echt ontzettend goed en ik was erg trots op haar. Het is wel een kleine deugniet en een flirt en ze had al snel een klein publiek die haar vanaf hun tafeltje zaten te bekijken.
Nu ligt ze in bed, want ze was echt erg moe. Maar slapen doet ze niet, ze is aan het zingen en roepen en ik weet niet of ik haar er nu toch maar weer uit moet halen, want ze klinkt niet alsof ze gaat slapen.
We hebben vannacht voor het eerst de nachtfles weg gelaten. Ze is wel een beetje rumoerig geweest vanaf 5:20, al sliep ze telkens snel weer. Om 7:40, net als altijd, was ze echt wakker. Dus toen hebben we haar alsnog maar een ochtendfles gegeven (tenminste Daan heeft dat gedaan in de hoop dat hij mij nog even kon laten slapen... de schat)
En sinds dien is ze aan het spoken. Ik ben benieuwd of we haar de fles makkelijk kunnen afleren. En zo ja... dan is de speen als volgende aan de beurt. Als ze nu maar niet gaat duimen :S
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "voordelen en nadelen" 25-04-2008 @ 09:43
Als ik kijk naar hoe Elora weer is gegroeid deze week, heb ik zo'n vermoeden dat ze in haar lastige periode last had van een sprongetje.
Wat is ze weer veranderd en ik ben natuurlijk weer zo trots als een pauw. Er komen steeds meer 'echte' woordjes in haar gebrabbel. Je moet er nog wel het Eloriaans-Nederlands woordenboek bij houden, want verstaanbaar is het niet voor iedereen, maar je kan al een beetje horen waar ze nou over brabbelt.Zo zegt ze Lily, kitty, nicky en baby met bijna dezelfde klanken en moet je heel goed luisteren welk van de 4 ze nu bedoeld. Het helpt ook niet dat er een zee van baby-brabbel woorden omheen zitten. Ik moet zo lachen als ze dingen die ze niet kan benoemen maar "die" of "deze" noemt. Ze praat ook alles na. Haar vader zei laatst iets over een fiets aan tafel en toen zei ze heel koddig: "Tiets". Ook noemt ze haar vader soms bij de voornaam omdat ik dat doe als ik hem roep. Dan roept ze gezellig mee... het is soms net een oud wijf
Heel af en toe benoemd ze ook dingen in boekjes, maar dit is heel zeldzaam. Soms wijst ze wel aan wat ik benoem. Ook dit alleen maar als zij daar zin in heeft, want o-wee als ik het een keer aan een ander wil laten zien dat ze het kan..
Het lijkt ook wel of we 's ochtends munten in ons meisje gooien en dan ratelt ze de hele dag door (heeft ze ook niet van vreemden)
Gisteren zei ze doodleuk: "Buh-bye" tegen haar vader toen hij weg liep. We moesten er hartelijk om lachen. Ze roept haar vriendinnetje Amber ook de hele dag en we krijgen zelfs steeds vaker Opa te horen. Ik merk toch nog steeds meer Nederlandse woorden dan engelse, maar het is wel grappig dat ze beiden echt even goed verstaat.
Ook kan ik haar steeds moeilijkere aanwijzingen geven als ze iets moet pakken. En kan ik zeggen dat ze op haar vingers moet letten en dat doet ze ook. Of oppassen dat ze haar hoofd niet stoot. Het is gewoon wonderlijk om te zien hoe ze steeds bewuster wordt.
Toch heeft dit alles ook z'n nadelen. Ons kind kan nu van veel dingen afklauteren en zo gaat ze ook makkelijk aan de wandel. Omdat ze nogal de neiging heeft van dingen pakken en ergens anders 'verstoppen' loop ik me soms een ongeluk te zoeken waar iets is gebleven.
Ook haalt ze vrolijk telkens mijn sokkenla leeg in de slaapkamer. Het vervelende is, dat er al zoveel dingen zijn die ze niet mag en waar ik voor moet verbieden, dat ik niet OVERAL een verbod op wil leggen. Dus sommige dingen laat ik dan maar toe... zoals de sokkenla. Ze mag al nauwelijks kastjes open doen en mag op bepaalde plekken niet komen.
Op zich gaat het redelijk goed, behalve dat ik dingen moet zoeken en telkens mijn sokken overal vandaan moet plukken. Ze is ook zo vrolijk en kijkt me zo ondeugend aan als ze weer van het bed is geklommen. Alles is ook een grote mop voor haar.
Ergens afklimmen gaat ook goed, maar erop is nog geen success. Ze krijgt het nog niet voor elkaar om op de bank of op bed te klimmen. We oefenen wel, maar ik geef haar dan een kontje.
Ook begint ze steeds meer interesse te tonen voor de vormen-kubus. Ze heeft het nog niet door hoor, ik moet haar echt nog helpen, maar ik denk dat het niet lang meer gaat duren. Ze had gisteren het vormpje er echt bijna in toen ze het ineens opgaf.
Met Lily gaat alles ook ontzettend goed. Elora mag steeds dichterbij komen en haar steeds langer knuffelen. Het ligt ook aan het enthousiasme van Elora. Als ze echt heel enthousiast en dus luidruchtig is... dan rent Lily hard weg. Maar soms is ze gewoon lief en stil.
Stil is ze trouwens zelden, die kleine van ons. Dat vind ik op zich wel gezellig, al is het soms lastig praten aan de telefoon. Maar ze wil ook zo graag telefoneren. Als ik de telefoon niet op speaker zet en er gewoon over doe, heb ik vaak kans dat ze me met rust laat en toch gaat spelen. Maar zodra de telefoon op speaker gaat, vind zij dat zij zich er mee mag bemoeien. Het is ook een feest om al haar uitdrukkingen te zien. Ze roept heel vrolijk naar de telefoon en geeft de telefoon ook telkens kusjes.
Ze is sowieso erg gul met kusjes (behalve naar ons toe) vooral naar knuffeldieren, Lily, andere kindjes, alles wordt gezoend. Maar o-wee als we er om een vragen... dan krijgen we het vingertje te zien en zegt ze "neh neh"
Haar boventanden zijn EINDELIJK echt door aan het komen. Gek he, toch zal ik dat gekke lachje met die twee zijtandjes missen. Elora's haar wordt ook ineens een stuk dikker. Laatst lukte het me zowaar om er een staartje in te krijgen. Dankzij mijn moeder, die dit regelmatig doet, blijft ze ook een stuk beter stilzitten.
Ze is ook wat makkelijker geworden als ik even weg loop. Ze klaagt soms heel even maar dat is vaak snel over. Sowieso is Elora geen lange huiler, nooit geweest. Al heeft ze tijdens haar sprongetjes mijn geduld wel op de proef gesteld. Ze laat zich af en toe wel horen dat ze het er niet mee eens is, maar niet door te huilen maar door een soort geluid te maken. Erg vervelend, maar wel terecht, hoe kan ze anders zeggen dat ze het niet leuk vindt?
Verder gaat alles helemaal goed met haar. Vandaag hebben we een afspraak op het consultatie bureau en ik kan nergens haar groene boekje vinden (wat voor mij behoorlijk wat stress oplevert) Ik ben benieuwd hoe ze gegroeid is en hoe zwaar ze nu is!!
Wat is ze weer veranderd en ik ben natuurlijk weer zo trots als een pauw. Er komen steeds meer 'echte' woordjes in haar gebrabbel. Je moet er nog wel het Eloriaans-Nederlands woordenboek bij houden, want verstaanbaar is het niet voor iedereen, maar je kan al een beetje horen waar ze nou over brabbelt.Zo zegt ze Lily, kitty, nicky en baby met bijna dezelfde klanken en moet je heel goed luisteren welk van de 4 ze nu bedoeld. Het helpt ook niet dat er een zee van baby-brabbel woorden omheen zitten. Ik moet zo lachen als ze dingen die ze niet kan benoemen maar "die" of "deze" noemt. Ze praat ook alles na. Haar vader zei laatst iets over een fiets aan tafel en toen zei ze heel koddig: "Tiets". Ook noemt ze haar vader soms bij de voornaam omdat ik dat doe als ik hem roep. Dan roept ze gezellig mee... het is soms net een oud wijf
Heel af en toe benoemd ze ook dingen in boekjes, maar dit is heel zeldzaam. Soms wijst ze wel aan wat ik benoem. Ook dit alleen maar als zij daar zin in heeft, want o-wee als ik het een keer aan een ander wil laten zien dat ze het kan..
Het lijkt ook wel of we 's ochtends munten in ons meisje gooien en dan ratelt ze de hele dag door (heeft ze ook niet van vreemden)
Gisteren zei ze doodleuk: "Buh-bye" tegen haar vader toen hij weg liep. We moesten er hartelijk om lachen. Ze roept haar vriendinnetje Amber ook de hele dag en we krijgen zelfs steeds vaker Opa te horen. Ik merk toch nog steeds meer Nederlandse woorden dan engelse, maar het is wel grappig dat ze beiden echt even goed verstaat.
Ook kan ik haar steeds moeilijkere aanwijzingen geven als ze iets moet pakken. En kan ik zeggen dat ze op haar vingers moet letten en dat doet ze ook. Of oppassen dat ze haar hoofd niet stoot. Het is gewoon wonderlijk om te zien hoe ze steeds bewuster wordt.
Toch heeft dit alles ook z'n nadelen. Ons kind kan nu van veel dingen afklauteren en zo gaat ze ook makkelijk aan de wandel. Omdat ze nogal de neiging heeft van dingen pakken en ergens anders 'verstoppen' loop ik me soms een ongeluk te zoeken waar iets is gebleven.
Ook haalt ze vrolijk telkens mijn sokkenla leeg in de slaapkamer. Het vervelende is, dat er al zoveel dingen zijn die ze niet mag en waar ik voor moet verbieden, dat ik niet OVERAL een verbod op wil leggen. Dus sommige dingen laat ik dan maar toe... zoals de sokkenla. Ze mag al nauwelijks kastjes open doen en mag op bepaalde plekken niet komen.
Op zich gaat het redelijk goed, behalve dat ik dingen moet zoeken en telkens mijn sokken overal vandaan moet plukken. Ze is ook zo vrolijk en kijkt me zo ondeugend aan als ze weer van het bed is geklommen. Alles is ook een grote mop voor haar.
Ergens afklimmen gaat ook goed, maar erop is nog geen success. Ze krijgt het nog niet voor elkaar om op de bank of op bed te klimmen. We oefenen wel, maar ik geef haar dan een kontje.
Ook begint ze steeds meer interesse te tonen voor de vormen-kubus. Ze heeft het nog niet door hoor, ik moet haar echt nog helpen, maar ik denk dat het niet lang meer gaat duren. Ze had gisteren het vormpje er echt bijna in toen ze het ineens opgaf.
Met Lily gaat alles ook ontzettend goed. Elora mag steeds dichterbij komen en haar steeds langer knuffelen. Het ligt ook aan het enthousiasme van Elora. Als ze echt heel enthousiast en dus luidruchtig is... dan rent Lily hard weg. Maar soms is ze gewoon lief en stil.
Stil is ze trouwens zelden, die kleine van ons. Dat vind ik op zich wel gezellig, al is het soms lastig praten aan de telefoon. Maar ze wil ook zo graag telefoneren. Als ik de telefoon niet op speaker zet en er gewoon over doe, heb ik vaak kans dat ze me met rust laat en toch gaat spelen. Maar zodra de telefoon op speaker gaat, vind zij dat zij zich er mee mag bemoeien. Het is ook een feest om al haar uitdrukkingen te zien. Ze roept heel vrolijk naar de telefoon en geeft de telefoon ook telkens kusjes.
Ze is sowieso erg gul met kusjes (behalve naar ons toe) vooral naar knuffeldieren, Lily, andere kindjes, alles wordt gezoend. Maar o-wee als we er om een vragen... dan krijgen we het vingertje te zien en zegt ze "neh neh"
Haar boventanden zijn EINDELIJK echt door aan het komen. Gek he, toch zal ik dat gekke lachje met die twee zijtandjes missen. Elora's haar wordt ook ineens een stuk dikker. Laatst lukte het me zowaar om er een staartje in te krijgen. Dankzij mijn moeder, die dit regelmatig doet, blijft ze ook een stuk beter stilzitten.
Ze is ook wat makkelijker geworden als ik even weg loop. Ze klaagt soms heel even maar dat is vaak snel over. Sowieso is Elora geen lange huiler, nooit geweest. Al heeft ze tijdens haar sprongetjes mijn geduld wel op de proef gesteld. Ze laat zich af en toe wel horen dat ze het er niet mee eens is, maar niet door te huilen maar door een soort geluid te maken. Erg vervelend, maar wel terecht, hoe kan ze anders zeggen dat ze het niet leuk vindt?
Verder gaat alles helemaal goed met haar. Vandaag hebben we een afspraak op het consultatie bureau en ik kan nergens haar groene boekje vinden (wat voor mij behoorlijk wat stress oplevert) Ik ben benieuwd hoe ze gegroeid is en hoe zwaar ze nu is!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Lief" 23-04-2008 @ 09:04
En net als ik denk dat er niet genoeg behangplaksel in de wereld is voor mijn dochter... slaat ze om als een blad aan een boom.
Zondag zijn we op bezoek gegaan bij Patricia en Jorg, vrienden van de 'puf-club' en hun dochtertje Norah. Norah is een stuk jonger dan Elora en is een klein stralend popje. Elora vond haar meteen leuk, want Norah kreeg het ene kusje na het andere.
Zelfs toen Norah Elora's lege doosje rozijntjes had ontfutseld, bleef het gezellig. Elora, zonder venijn, pakte het doosje weer af tot grote lol van Norah, die het doosje weer terug pakte. Er werd niet boos gedaan, door beide dames er stond geen frustratie op de kleine gezichtjes... het was echt een spelletje en ik was vertederd.
Sowieso vond ik het erg lief dat Elora Norah telkens speeltjes in haar handen drukte.
Het grootste feest was toen Elora in het fietsje van Norah mocht. Ze keek haar ogen uit. We hebben haar een uur lang rond het park gereden en toen we eindelijk weg gingen was Elora gesloopt, maar voldaan.
Na die zondag is het in huize Noordeloos ook een stuk gezelliger geworden. Daarvoor was ze erg klagerig en zaterdag in het restaurant heeft ze zich zelfs schandelijk misdragen.
Gelukkig heeft ze haar reputatie weer gered door ontzettend lief te zijn in het restaurant gisterenavond. Ze heeft weer heerlijk gegeten en was zo ontzettend lief dat we hebben genoten van haar.
Vooral het loopje terug met haar over de boulevard was geweldig. Wat trekt dat kind toch een aandacht met haar vrolijke gelach en gegiechel. Ze rende alle kanten op en zocht telkens haar opa op, die wel twintig leek ipv achtenzestig hoe hij aan het ravotten was met haar. Ze sprak mensen aan en mocht zelfs met twee jongens even mee voetballen. Dat vond ze helemaal geweldig.
Zaterdag was ze (ondanks haar nukken) ook wel heel schattig tijdens de Ierse dagen. Ze mocht een muntje gooien in het bakje van het levende standbeeld. Braaf gooide Elora het muntje in het bakje en vervolgens griste ze er een handvol muntjes weer uit. Wij riepen natuurlijk gelijk dat het niet mag en de man die het standbeeld speelde ging er super leuk op in. Hij keek er zo beteuterd bij en hij had een of ander raar fluitje in zijn mond waar hij verontwaardigde geluidjes mee maakte. Elora stal de show en binnen no time was het kleine groepje van 3 man die stond te kijken, omgetoverd in een publiek van een stuk of twintig tot dertig man. Elora schrok er zelfs van toen ze zich omdraaide en ze ons even niet meer kon vinden in de mensen massa.
Daarna ging ze helemaal los op het dans podium van de Ierse band. Ze stond te hossen en te schudden en probeerde echt variatie in haar dansen te krijgen. Toeristen stonden zelfs foto's van haar te maken en ik stond er bij als een trotse pauw. Luid giechelend rende ze van haar oma aan de ene kant van het podium naar mij aan de andere kant en wij moesten ook mee dansen. Het zag er zo schattig uit, want ze is zo'n houte klaas en heeft beslist geen gevoel voor ritme.
Soms denk ik wel eens dat we die "rot"-dagen moeten hebben om te waarderen hoe lief ze normaal is. Ik denk dat alle ouders dit wel hebben.
Zondag zijn we op bezoek gegaan bij Patricia en Jorg, vrienden van de 'puf-club' en hun dochtertje Norah. Norah is een stuk jonger dan Elora en is een klein stralend popje. Elora vond haar meteen leuk, want Norah kreeg het ene kusje na het andere.
Zelfs toen Norah Elora's lege doosje rozijntjes had ontfutseld, bleef het gezellig. Elora, zonder venijn, pakte het doosje weer af tot grote lol van Norah, die het doosje weer terug pakte. Er werd niet boos gedaan, door beide dames er stond geen frustratie op de kleine gezichtjes... het was echt een spelletje en ik was vertederd.
Sowieso vond ik het erg lief dat Elora Norah telkens speeltjes in haar handen drukte.
Het grootste feest was toen Elora in het fietsje van Norah mocht. Ze keek haar ogen uit. We hebben haar een uur lang rond het park gereden en toen we eindelijk weg gingen was Elora gesloopt, maar voldaan.
Na die zondag is het in huize Noordeloos ook een stuk gezelliger geworden. Daarvoor was ze erg klagerig en zaterdag in het restaurant heeft ze zich zelfs schandelijk misdragen.
Gelukkig heeft ze haar reputatie weer gered door ontzettend lief te zijn in het restaurant gisterenavond. Ze heeft weer heerlijk gegeten en was zo ontzettend lief dat we hebben genoten van haar.
Vooral het loopje terug met haar over de boulevard was geweldig. Wat trekt dat kind toch een aandacht met haar vrolijke gelach en gegiechel. Ze rende alle kanten op en zocht telkens haar opa op, die wel twintig leek ipv achtenzestig hoe hij aan het ravotten was met haar. Ze sprak mensen aan en mocht zelfs met twee jongens even mee voetballen. Dat vond ze helemaal geweldig.
Zaterdag was ze (ondanks haar nukken) ook wel heel schattig tijdens de Ierse dagen. Ze mocht een muntje gooien in het bakje van het levende standbeeld. Braaf gooide Elora het muntje in het bakje en vervolgens griste ze er een handvol muntjes weer uit. Wij riepen natuurlijk gelijk dat het niet mag en de man die het standbeeld speelde ging er super leuk op in. Hij keek er zo beteuterd bij en hij had een of ander raar fluitje in zijn mond waar hij verontwaardigde geluidjes mee maakte. Elora stal de show en binnen no time was het kleine groepje van 3 man die stond te kijken, omgetoverd in een publiek van een stuk of twintig tot dertig man. Elora schrok er zelfs van toen ze zich omdraaide en ze ons even niet meer kon vinden in de mensen massa.
Daarna ging ze helemaal los op het dans podium van de Ierse band. Ze stond te hossen en te schudden en probeerde echt variatie in haar dansen te krijgen. Toeristen stonden zelfs foto's van haar te maken en ik stond er bij als een trotse pauw. Luid giechelend rende ze van haar oma aan de ene kant van het podium naar mij aan de andere kant en wij moesten ook mee dansen. Het zag er zo schattig uit, want ze is zo'n houte klaas en heeft beslist geen gevoel voor ritme.
Soms denk ik wel eens dat we die "rot"-dagen moeten hebben om te waarderen hoe lief ze normaal is. Ik denk dat alle ouders dit wel hebben.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Grote mond, klein hartje" 18-04-2008 @ 17:42
Daar zit ik dan met mijn grote mond... ik die anderhalf uur geleden nog graag mijn kind aan mijn moeder afstond... nu voel ik me helemaal niet zo stoer meer.
We gaan vanavond een hapje eten. Elora is dan bij haar nanna. Zelf vindt ze dat helemaal geweldig. Toen ik geduldig aan haar uitlegte dat ze vanavond naar Nanna ging, zei ze heel verbaasd: "Nanna?" en rende meteen naar de deur. Toen nanna daar nog niet was, kreeg ik beledigd commentaar. Tja stom... misschien had ik nog even moeten wachten met deze info.
Elora is de laatste paar dagen erg vermoeiend geweest. Gelukkig slaapt ze ook ontzettend veel, veel meer dan normaal en dat geeft mij af en toe ademruimte.
Ze weet gewoon niet wat ze wil. Ze heeft honger maar wil niet eten, ze wil voor gelezen worden uit een boekje maar toch ook weer niet.
Het belangrijkste is dat ze nu de macht van het woord "nee" kent. En dat gebruikt ze te pas en te onpas. Ze is er ook achter dat ze op sommige dingen nee mag zeggen... zoals kusjes geven. Als zij geen kusje wil geven hoeft dat niet.
Maar op sommige dingen mag ze geen nee zeggen, zoals verschonen of verkleden... en dan probeert ze het toch. Aankleden is een ware strijd geworden de laatste paar dagen. Elora gilt kei-hard: "Neh neh neh" en verzet zich aan alle kanten. Ik word geschopt en geduwd en al win in het uiteindelijk toch, niet zonder uitgeput te zijn.
Ze probeert ook alles uit... roept "neh neh" als ze iets niet mag en doet het vervolgens toch.
Daarnaast volgt ze me overal... ik ben al blij dat we traphekjes hebben. Dit zorgt ook regelmatig voor botsingen, want dan staat ze weer vlak achter me en zie ik haar niet. Ik loop als een olifant in een porselein winkel door het huis, want je weet maar nooit wanneer die snelle tante ineens achter me staat.
Wat wel leuk is dat ik merk dat haar oplossingsvermogen steeds sterker wordt. Ik had haar vandaag even op de schommelstoel gezet en wiegde haar kort heen en weer. Toen ik de stoel los liet ging ze met haar lichaam van voor naar achter en zo kreeg ze het ding zelf aan het wiegen. Ik was zo trots want ik had het niet eens echt voor gedaan aan haar.
Ook probeert ze overal op te klimmen. Onze bank is nog te hoog voor haar, dat lukt net niet, ze heeft niet genoeg houvast. Maar dozen, speelgoed en alles wat maar even beklommen kan worden is niet meer veilig. Het is grappig en een beetje eng.
Ze hobbelt ook zo zelfverzekerd door de kamer nu. Ze kan zelf van de bank af klimmen en maakt de hele dag muziek met haar speelgoed. Ik heb een boek voor haar gekocht met een pianootje. Het is echt een feest om haar daar mee te zien spelen.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik blij ben als ze over haar "buien" heen is. Ik merk toch dat ze anders is dan anders. Misschien wel een sprongetje, of weet ik wat. Ik zie trouwens ook echt heel veel bobbeltjes van bijna doorkomende tandjes. Ook haar ondertanden lijken versterking te krijgen.
Met smart wachten we nog steeds op de boventanden. Het is zo moeilijk bijten voor onze kleine gup, met zo'n gat daar boven. Ik ben benieuwd wanneer die twee een beetje gaan groeien.
Ziek is Elora gelukkig niet meer. Wel vond ze het geloof ik erg lekker dat ik haar telkens troostte toen ze zo ziek was. Nu wil ze ook getroost worden. Ik heb dus twee dagen best streng moeten optreden omdat ze om alles ging huilen en dan als een zielig kipje naar mij toe kwam hobbelen van "Mamma... troost me nu"
Vandaag ging dat gelukkig weer een stuk beter en was ze de hele ochtend en de vroege middag heel gezellig. Alleen na haar slaapje was ze weer een beetje mopperig. Ik was blij toen mijn moeder aankwam... maar toen ze weg reden en Elora vlak daar voor nog vrolijk naar me zat te zwaaien... voelde ik me ineens niet zo happy meer. Gek hoe dat meisje zo'n invloed op mijn buien heeft. En hoe schuldig ik me voel als ik iets ga doen waar zij niet bij kan zijn.
Ondanks dat ik heel graag mamma wil zijn... is het soms stiekem toch ook wel eens lekker om gewoon even Chantal te zijn en me heerlijk bezig te kunnen houden met mijn man en mijn vrienden. Maar als ik haar dan weer op ga halen, dan lijkt het wel feest. Want er is immers niets leukers dan mijn dochter ;)
We gaan vanavond een hapje eten. Elora is dan bij haar nanna. Zelf vindt ze dat helemaal geweldig. Toen ik geduldig aan haar uitlegte dat ze vanavond naar Nanna ging, zei ze heel verbaasd: "Nanna?" en rende meteen naar de deur. Toen nanna daar nog niet was, kreeg ik beledigd commentaar. Tja stom... misschien had ik nog even moeten wachten met deze info.
Elora is de laatste paar dagen erg vermoeiend geweest. Gelukkig slaapt ze ook ontzettend veel, veel meer dan normaal en dat geeft mij af en toe ademruimte.
Ze weet gewoon niet wat ze wil. Ze heeft honger maar wil niet eten, ze wil voor gelezen worden uit een boekje maar toch ook weer niet.
Het belangrijkste is dat ze nu de macht van het woord "nee" kent. En dat gebruikt ze te pas en te onpas. Ze is er ook achter dat ze op sommige dingen nee mag zeggen... zoals kusjes geven. Als zij geen kusje wil geven hoeft dat niet.
Maar op sommige dingen mag ze geen nee zeggen, zoals verschonen of verkleden... en dan probeert ze het toch. Aankleden is een ware strijd geworden de laatste paar dagen. Elora gilt kei-hard: "Neh neh neh" en verzet zich aan alle kanten. Ik word geschopt en geduwd en al win in het uiteindelijk toch, niet zonder uitgeput te zijn.
Ze probeert ook alles uit... roept "neh neh" als ze iets niet mag en doet het vervolgens toch.
Daarnaast volgt ze me overal... ik ben al blij dat we traphekjes hebben. Dit zorgt ook regelmatig voor botsingen, want dan staat ze weer vlak achter me en zie ik haar niet. Ik loop als een olifant in een porselein winkel door het huis, want je weet maar nooit wanneer die snelle tante ineens achter me staat.
Wat wel leuk is dat ik merk dat haar oplossingsvermogen steeds sterker wordt. Ik had haar vandaag even op de schommelstoel gezet en wiegde haar kort heen en weer. Toen ik de stoel los liet ging ze met haar lichaam van voor naar achter en zo kreeg ze het ding zelf aan het wiegen. Ik was zo trots want ik had het niet eens echt voor gedaan aan haar.
Ook probeert ze overal op te klimmen. Onze bank is nog te hoog voor haar, dat lukt net niet, ze heeft niet genoeg houvast. Maar dozen, speelgoed en alles wat maar even beklommen kan worden is niet meer veilig. Het is grappig en een beetje eng.
Ze hobbelt ook zo zelfverzekerd door de kamer nu. Ze kan zelf van de bank af klimmen en maakt de hele dag muziek met haar speelgoed. Ik heb een boek voor haar gekocht met een pianootje. Het is echt een feest om haar daar mee te zien spelen.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik blij ben als ze over haar "buien" heen is. Ik merk toch dat ze anders is dan anders. Misschien wel een sprongetje, of weet ik wat. Ik zie trouwens ook echt heel veel bobbeltjes van bijna doorkomende tandjes. Ook haar ondertanden lijken versterking te krijgen.
Met smart wachten we nog steeds op de boventanden. Het is zo moeilijk bijten voor onze kleine gup, met zo'n gat daar boven. Ik ben benieuwd wanneer die twee een beetje gaan groeien.
Ziek is Elora gelukkig niet meer. Wel vond ze het geloof ik erg lekker dat ik haar telkens troostte toen ze zo ziek was. Nu wil ze ook getroost worden. Ik heb dus twee dagen best streng moeten optreden omdat ze om alles ging huilen en dan als een zielig kipje naar mij toe kwam hobbelen van "Mamma... troost me nu"
Vandaag ging dat gelukkig weer een stuk beter en was ze de hele ochtend en de vroege middag heel gezellig. Alleen na haar slaapje was ze weer een beetje mopperig. Ik was blij toen mijn moeder aankwam... maar toen ze weg reden en Elora vlak daar voor nog vrolijk naar me zat te zwaaien... voelde ik me ineens niet zo happy meer. Gek hoe dat meisje zo'n invloed op mijn buien heeft. En hoe schuldig ik me voel als ik iets ga doen waar zij niet bij kan zijn.
Ondanks dat ik heel graag mamma wil zijn... is het soms stiekem toch ook wel eens lekker om gewoon even Chantal te zijn en me heerlijk bezig te kunnen houden met mijn man en mijn vrienden. Maar als ik haar dan weer op ga halen, dan lijkt het wel feest. Want er is immers niets leukers dan mijn dochter ;)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "uitproberen" 17-04-2008 @ 11:53
Tot mijn verbazing kwam ik er achter dat ik de aanstichter ben van Elora's vervelende buien. Bij mijn moeder is ze wat klageriger geweest en bij Daan ook... maar bij mij is ze echt enorm vervelend. Ook als ik de kamer in kom en ze is lief aan het spelen met iemand, gaat ze meteen zeuren. Ik krijg er een punthoofd van.
Stiekem weet ik wel een beetje waar het vandaan komt. Toen ze ziek was (en ze is nog steeds een beetje aan het sukkelen met haar gezondheid) was ik erg knuffelig en vol medelijden... nu dat ze beter is, wil ze dat volgens mij nog steeds.
Het is net een klein plakbandje. Niet dat ik het erg vind dat ze zo knuffelig is... dat niet... maar ze is er ook erg klagerig bij en ik kan niet eens meer naar het toilet zonder een jankbui van Elora. Dat is niet de bedoeling en dus ben ik extra streng tegen haar... maar ja, dat vind ik wel heel vervelend.
Het liefst wil Elora de hele dag tegen me aanzitten en dan samen boekjes lezen of andere spelletjes doen. Al heeft ze duidelijk de voorkeur voor 'rustige' spelletjes. Ook lacht ze minder dan normaal. Nog steeds wel een beetje hoor, ze is niet aldoor chaggerijnig, maar ze gaat bij mij niet meer om het minste en geringste schaterlachen.
Ik zie vandaag trouwens al verbetering in vergelijking met gisteren. Toen Daan thuis kwam was ik ook erg blij dat ik haar even kon 'uitbesteden' want ze haalde echt het bloed onder mijn nagels vandaan.
Vandaag is ze wat vrolijker en loopt ze weer een beetje zelf door het huis, al wil ze me wel graag in de smiezen houden. En als ik ook maar even uit het zicht ben, gaat ze me roepen.
Bij Daan was ze trouwens gisteren een stuk gezelliger en vrolijker. Bizar dat ze het zo bij mij probeert, want ik ben toch echt de strengste.
Stiekem weet ik wel een beetje waar het vandaan komt. Toen ze ziek was (en ze is nog steeds een beetje aan het sukkelen met haar gezondheid) was ik erg knuffelig en vol medelijden... nu dat ze beter is, wil ze dat volgens mij nog steeds.
Het is net een klein plakbandje. Niet dat ik het erg vind dat ze zo knuffelig is... dat niet... maar ze is er ook erg klagerig bij en ik kan niet eens meer naar het toilet zonder een jankbui van Elora. Dat is niet de bedoeling en dus ben ik extra streng tegen haar... maar ja, dat vind ik wel heel vervelend.
Het liefst wil Elora de hele dag tegen me aanzitten en dan samen boekjes lezen of andere spelletjes doen. Al heeft ze duidelijk de voorkeur voor 'rustige' spelletjes. Ook lacht ze minder dan normaal. Nog steeds wel een beetje hoor, ze is niet aldoor chaggerijnig, maar ze gaat bij mij niet meer om het minste en geringste schaterlachen.
Ik zie vandaag trouwens al verbetering in vergelijking met gisteren. Toen Daan thuis kwam was ik ook erg blij dat ik haar even kon 'uitbesteden' want ze haalde echt het bloed onder mijn nagels vandaan.
Vandaag is ze wat vrolijker en loopt ze weer een beetje zelf door het huis, al wil ze me wel graag in de smiezen houden. En als ik ook maar even uit het zicht ben, gaat ze me roepen.
Bij Daan was ze trouwens gisteren een stuk gezelliger en vrolijker. Bizar dat ze het zo bij mij probeert, want ik ben toch echt de strengste.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Ziek" 13-04-2008 @ 19:44
Elora is ziek en vooral ook heel heel erg zielig. Ze slaapt het grootste gedeelte van de dag en als ze niet slaapt is ze meer aan het huilen of jammeren dan dat ze vrolijk is. Ze probeert af en toe wel een beetje te 'ginnegappen' maar vaak eindigt dit toch in tranen.
Ik weet niet meer wat ik moet doen en kan me gewoon geen houding geven. Ik vind het zielig en wil haar knuffelen. Maar soms wil ze niet geknuffeld worden en soms juist weer wel. Het is echt hartverscheurend om mijn meissie zo te zien.
Ze is wel eens vaker niet lekker geweest, maar dit is toch wel het meest extreem tot nu toe. Ik ben blij als ze zich weer wat beter gaat voelen!
Ik weet niet meer wat ik moet doen en kan me gewoon geen houding geven. Ik vind het zielig en wil haar knuffelen. Maar soms wil ze niet geknuffeld worden en soms juist weer wel. Het is echt hartverscheurend om mijn meissie zo te zien.
Ze is wel eens vaker niet lekker geweest, maar dit is toch wel het meest extreem tot nu toe. Ik ben blij als ze zich weer wat beter gaat voelen!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Luie meiden dag" 12-04-2008 @ 13:56
Gisteren hebben Elora en ik een 'luie meiden' dag gehouden. Paps zou laat thuis zijn, dus we hadden ook echt de hele dag voor ons zelf.
We hebben heerlijk in onze pyjama's rondgebanjerd. Het leek wel of Elora het een beetje goed met me wilde maken van de dagen ervoor, want ze was echt een engeltje. Niet één keer heeft ze gehuild en de enige keer dat ze ging 'zeuren' (en ook maar heel kort) was toen ik aan de telefoon zat.
Wel was het weer overduidelijk dat ze toch erg last van haar mond had. En misschien zelfs wel haar keeltje (want ze is al dagen snip verkouden) Eten wilde ze namelijk beslist niet. Grappig, want ze ging niet jengelen... ze zei gewoon "nee nee" of eigenlijk meer "neh neh" als ik haar iets aanbood. Alleen pap ging er in. De rest begon ze echt niet aan. Zelfs de liga die ik haar had gegeven heeft ze niet helemaal opgegeten en wat ze at deed ze ook nog een uur over. Ze beet er niet in, ze sabbelde er op...
En toch was ze de hele dag stralend. Ze heeft giechelend door het huis gerend, daagde me veel uit en heeft ook heel lief zelf gespeeld. Heerlijk, vooral na die twee vervelende dagen. Dan realiseer ik me weer hoe lief ze vaak is.
Vandaag is ze in een vreemde bui... ze wil niet slapen. Eten wil ze wel, maar ook niet zomaar alles. Ze is nogal kieskeurig... iets wat ik niet van haar gewend ben. Ook drinken doet ze met vlagen.
Vandaag was het ondanks de wind wel lekker in de tuin en we hebben een paar uurtjes buiten gezeten. Elora heeft een groot deel van de tijd in de schommel gezeten. Ze vond het heerlijk. Maar ook rondwandelen in de tuin doet ze graag. Ze kijkt heel goed naar alles om haar heen. Het is schattig om haar zo op haar hurken te zien. Ze ruikt aan de bloemetjes... helaas trekt ze ze daarna hardhandig uit de grond.
Al met al vieren we het weekend gevoel... en ook dat de Lente er EINDELIJK is!!!
We hebben heerlijk in onze pyjama's rondgebanjerd. Het leek wel of Elora het een beetje goed met me wilde maken van de dagen ervoor, want ze was echt een engeltje. Niet één keer heeft ze gehuild en de enige keer dat ze ging 'zeuren' (en ook maar heel kort) was toen ik aan de telefoon zat.
Wel was het weer overduidelijk dat ze toch erg last van haar mond had. En misschien zelfs wel haar keeltje (want ze is al dagen snip verkouden) Eten wilde ze namelijk beslist niet. Grappig, want ze ging niet jengelen... ze zei gewoon "nee nee" of eigenlijk meer "neh neh" als ik haar iets aanbood. Alleen pap ging er in. De rest begon ze echt niet aan. Zelfs de liga die ik haar had gegeven heeft ze niet helemaal opgegeten en wat ze at deed ze ook nog een uur over. Ze beet er niet in, ze sabbelde er op...
En toch was ze de hele dag stralend. Ze heeft giechelend door het huis gerend, daagde me veel uit en heeft ook heel lief zelf gespeeld. Heerlijk, vooral na die twee vervelende dagen. Dan realiseer ik me weer hoe lief ze vaak is.
Vandaag is ze in een vreemde bui... ze wil niet slapen. Eten wil ze wel, maar ook niet zomaar alles. Ze is nogal kieskeurig... iets wat ik niet van haar gewend ben. Ook drinken doet ze met vlagen.
Vandaag was het ondanks de wind wel lekker in de tuin en we hebben een paar uurtjes buiten gezeten. Elora heeft een groot deel van de tijd in de schommel gezeten. Ze vond het heerlijk. Maar ook rondwandelen in de tuin doet ze graag. Ze kijkt heel goed naar alles om haar heen. Het is schattig om haar zo op haar hurken te zien. Ze ruikt aan de bloemetjes... helaas trekt ze ze daarna hardhandig uit de grond.
Al met al vieren we het weekend gevoel... en ook dat de Lente er EINDELIJK is!!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "stout!!" 10-04-2008 @ 14:07
"Waar is mijn lieve meisje gebleven?", vraag ik me al twee dagen zuchtend af.
Elora is momenteel een klein draakje. Ze jengelt echt OVERAL om, gaat om het minste en geringste huilen en lacht een stuk minder dan normaal. Ik word helemaal kriegel van dit vervelende gedrag.
Het was gisteren heerlijk lente weer en ik besloot om lekker een dagje uit te gaan met mijn kleine meid. Omdat ik het gezellig vind om ook iemand te hebben om tegen aan te kletsen, belde ik mijn moeder op. Met haar kan ik zo heerlijk iets doen met Elora, want we zijn beiden even verliefd op mijn kleine meid geloof ik. En dan mag ik de hele dag roepen hoe leuk ik Elora vind en heb ik iemand die dat bevestigd... hihi... heerlijk vind ik dat.
Maar helaas was mini-muis het daar dus niet zo mee eens. De dag begon wel redelijk, al werd ze wel al erg chaggerijnig wakker, maar dat was snel voorbij. We besloten dat Avifauna onze bestemming zou worden.
In het park wees ze enthousiast naar de vogels die ze zag. Tijdens een of andere vogel demonstratie stal ze ook de show, door een paar stapjes naar voren te doen en luidruchtig verhalen op te hangen tegen de mijnheer die de vogels temde. En als de man dan wat zei, antwoordde Elora heel eigenwijs: "Ja". We moesten erg om haar lachen.
Ook vond ze het heerlijk dat ze soms even zelf mocht lopen. Maar omdat Elora nogal weinig geslapen had, was ze een beetje stuntelig en viel ze een aantal keer. Daarom moest ze op sommige stukken mij een handje geven.
Normaal doet ze daar beslist niet moeilijk over en in het begin van de dag ging het ook nog wel. Maar plots wilde ze me geen hand meer geven. Ze trok, gilde en kneep me zelfs. Ik wist even niet meer hoe ik het had, maar ik wilde ook niet aan haar driftige bui toegeven. Ze probeerde zelfs te gaan zitten, maar dan zette ik haar stug weer overeind.
Op mijn rug voelde ik de ogen van de ouders om me heen prikken... Ik weet niet wat de oordelen waren, 'wat een vervelend kind' of wat een belachelijk strenge moeder... maar ik voelde me er niet prettig onder. Toch heb ik niet toegegeven.
Het schommelen vond Elora heerlijk, maar ja, toen ze uit de schommel moest, werd het een drama... dus ik dacht wel 2x na voor ik haar weer zou laten schommelen.
Toen ik het zat was en we naar huis gingen, viel mijn over vermoeide dochter in de auto in slaap. Helaas werd ze te vroeg gewekt en het drama begon weer op nieuw.
Ze probeert me ontzettend uit. Vandaag ook weer. Ze loopt plots de keuken in, iets wat ze normaal niet doet... ze pakt dingen van de tafel en als ik haar corrigeer gooit ze zich op de grond om te huilen. Ik weet gewoon niet wat ik mee maak. Eerst corrigeer ik haar maar en dan negeer ik haar gewoon. Ik wil niet mee gaan in dit gedrag.
Ook moet ik er voor waken dat ik er zelf niet heel negatief van word. Ik probeer vrolijk te blijven als ze stout is en niet heel boos te worden.
Mijn moeder zette het wel goed voor me in perspectief... "Goed ze was vervelender dan normaal... maar ze was nog steeds meer lief dan vervelend"
Elora is normaal ook gewoon ontzettend lief, dat maakt dit soort dagen toch wel heel moeilijk want ik weet gewoon niet zo goed wat ik hier mee moet.
Hopelijk is deze bui snel over!!
Elora is momenteel een klein draakje. Ze jengelt echt OVERAL om, gaat om het minste en geringste huilen en lacht een stuk minder dan normaal. Ik word helemaal kriegel van dit vervelende gedrag.
Het was gisteren heerlijk lente weer en ik besloot om lekker een dagje uit te gaan met mijn kleine meid. Omdat ik het gezellig vind om ook iemand te hebben om tegen aan te kletsen, belde ik mijn moeder op. Met haar kan ik zo heerlijk iets doen met Elora, want we zijn beiden even verliefd op mijn kleine meid geloof ik. En dan mag ik de hele dag roepen hoe leuk ik Elora vind en heb ik iemand die dat bevestigd... hihi... heerlijk vind ik dat.
Maar helaas was mini-muis het daar dus niet zo mee eens. De dag begon wel redelijk, al werd ze wel al erg chaggerijnig wakker, maar dat was snel voorbij. We besloten dat Avifauna onze bestemming zou worden.
In het park wees ze enthousiast naar de vogels die ze zag. Tijdens een of andere vogel demonstratie stal ze ook de show, door een paar stapjes naar voren te doen en luidruchtig verhalen op te hangen tegen de mijnheer die de vogels temde. En als de man dan wat zei, antwoordde Elora heel eigenwijs: "Ja". We moesten erg om haar lachen.
Ook vond ze het heerlijk dat ze soms even zelf mocht lopen. Maar omdat Elora nogal weinig geslapen had, was ze een beetje stuntelig en viel ze een aantal keer. Daarom moest ze op sommige stukken mij een handje geven.
Normaal doet ze daar beslist niet moeilijk over en in het begin van de dag ging het ook nog wel. Maar plots wilde ze me geen hand meer geven. Ze trok, gilde en kneep me zelfs. Ik wist even niet meer hoe ik het had, maar ik wilde ook niet aan haar driftige bui toegeven. Ze probeerde zelfs te gaan zitten, maar dan zette ik haar stug weer overeind.
Op mijn rug voelde ik de ogen van de ouders om me heen prikken... Ik weet niet wat de oordelen waren, 'wat een vervelend kind' of wat een belachelijk strenge moeder... maar ik voelde me er niet prettig onder. Toch heb ik niet toegegeven.
Het schommelen vond Elora heerlijk, maar ja, toen ze uit de schommel moest, werd het een drama... dus ik dacht wel 2x na voor ik haar weer zou laten schommelen.
Toen ik het zat was en we naar huis gingen, viel mijn over vermoeide dochter in de auto in slaap. Helaas werd ze te vroeg gewekt en het drama begon weer op nieuw.
Ze probeert me ontzettend uit. Vandaag ook weer. Ze loopt plots de keuken in, iets wat ze normaal niet doet... ze pakt dingen van de tafel en als ik haar corrigeer gooit ze zich op de grond om te huilen. Ik weet gewoon niet wat ik mee maak. Eerst corrigeer ik haar maar en dan negeer ik haar gewoon. Ik wil niet mee gaan in dit gedrag.
Ook moet ik er voor waken dat ik er zelf niet heel negatief van word. Ik probeer vrolijk te blijven als ze stout is en niet heel boos te worden.
Mijn moeder zette het wel goed voor me in perspectief... "Goed ze was vervelender dan normaal... maar ze was nog steeds meer lief dan vervelend"
Elora is normaal ook gewoon ontzettend lief, dat maakt dit soort dagen toch wel heel moeilijk want ik weet gewoon niet zo goed wat ik hier mee moet.
Hopelijk is deze bui snel over!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Traphekjes" 06-04-2008 @ 10:16
Al wat nieuw is wordt met luid enthousiasme ontvangen door onze kleine dreumes. Gisteren zijn dan EINDELIJK de traphekjes opgehangen. Pap-lief had toch maar besloten dat het hangen van traphekjes iets boven zijn 'knutsel-pet' was en we hebben een professional aan de mouw getrokken.
Dit betekent dat ik niet meer angstvallig deuren moet dicht doen omdat anders mijn kind haar eigen 'everest' gaat beklimmen zonder veiligheids maatregelen.
Elora vindt het spectaculair. Plots zijn de gang en de kamers allemaal tot haar waggel-beschikking. Ze rent van de ene kamer naar de ander. Alleen in het kantoor komt ze nog een wakende moeder tegen (daar liggen allemaal stekkers en vind ik toch een beetje eng) maar verder kan ze heerlijk rond rennen.
Tegenwoordig loopt Elora zelf (aan twee handjes) de trap op. Ze vind het zo leuk en ik ben zo trots als een pauw. Netjes zet ze om de beurt haar voetjes op een nieuwe tree. En hard dat ze gaat, vooral omdat ze om en om loopt (net als hoe een volwassene de trap op loopt) Ik moet haar wel recht houden want anders kukelt ze naar achter en ze gaat soms zo snel dat ik het moeilijk vind haar bij te houden en tegelijkertijd te sturen. Ook wil ze vaak bovenaan eventjes de leunig vasthouden, dat is zo snoepig.
Ook buiten lopen doen we steeds vaker. Gisteren zijn Elora en ik samen naar de speeltuin schuin tegen over ons huis gegaan. Het was een beetje een teleurstelling, want de schommels waren niet echt dreumes vriendelijk, het klimrek was te hoog en te gevaarlijk en de glijbaan was kletsnat. Dus we hebben er maar het beste van gemaakt en zijn toen naar het tennisveld gegaan en hebben daar (gierend) rondjes gelopen.
Wat een vrolijk kind heb ik toch. Ik dacht eigenlijk dat alle kinderen wel zo zouden zijn, maar het valt me steeds vaker op dat mensen commentaar hebben hoe veel Elora lacht. En dat terwijl ik vind dat ze vaak bij vreemden toch wat minder vrolijk is. Alles lijkt wel een grote grap. Ze is ook gek op uitdagen. Gisteren had ze mijn oom op z'n knieen door het huis. Ik vond het heerlijk om te zien. En schaterend rende Elora als een soort kip door het huis.
Ik blijf me nog steeds verbazen om dit wonderlijke kleine mensje. Telkens heb ik zoiets van: "Ben je echt mijn kindje? Ben ik ECHT verantwoordelijk voor zo iets leuks?" Ik heb nog steeds het gevoel dat ik haar weer in moet leveren ofzo en het grappige is... Daan ook. Hij zei het laatst en ik verbaasde me.
Elora houdt hele gesprekken op met iedereen die maar luisteren wil. Het is een Eloriaanse taal, dus bijna niemand verstaat het. Wij verstaan er delen uit. Je moet wel goed luisteren hoor, want sommige woordjes worden bijna het zelfde uitgesproken. Ze spreekt ook nog niet heel veel goed uit. Ik heb me er een blauwe maandag even zorgen om gemaakt. Even was ik bang dat haar uitspraak slecht was omdat we haar tweetalig opvoeden. Maar haar uitspraak bleek helemaal niet zo slecht te zijn... gewoon normaal voor iemand van haar leeftijd.
Ze heeft best al een 'woorden-schat' al spreekt ze maar weinig dingen uit hoe ze zouden moeten en heeft ze een aantal dingen die wel verstaanbaar zijn, maar ook een aantal dingen waar je het meer aan de toon en klank hoort, dan dat je echt het woord kan verstaan. Toch kan ze al best wat communiceren.
Tussen de kat en Elora botert het ook steeds beter. Ze mag haar nu soms even aanhalen, al is Lily het vaak snel zat. Elora raakt door het dollen heen als ze de kat ziet en rent achter haar aan terwijl ze: "Djiji" roept (een van haar verstaanbare maar compleet verkeerd uitgesproken woorden)
Ook wordt ze wild als ze kindjes op babies ziet. Kindjes zijn 'Tjintje' en babies 'dadies' en wij lachen ons rot hoe ze de kindertjes op foto's, plaatjes en soms zelfs tv met groot enthousiasme toejuicht.
Ik kan mijn geluk niet op met alle knuffels die ik van haar krijg. Kusjes is ze weer iets gieriger mee geworden, maar knuffels krijg ik nu des te meer. Haar vader krijgt wat minder knuffels en dat vind ik soms best zielig. Maar hij is ook haar grote grapjes vriend. Alles wat hij doet is leuk en grappig. Ze speelt liever met hem dan dat ze knuffelt en hij krijgt ook veel meer schaterlachjes dan dat ik krijg. Zo heeft ieder zijn rol. Maar ik snap dat het voor hem soms best moeilijk kan zijn.
Soms is het ook een echte haaien-pin. Dan klinkt er ineens een gefrustreerde kreet door het huis om dat het een of ander niet lukt, of omdat ze iets niet mag. Het slaan wordt gelukkig nu weer wat minder, al doet ze het nog wel. Het 'meteen negeren' lijkt wel effect te hebben.
Maar ze is gelukkig niet vaak een kattenkop. Ze is vaker lief en vrolijk en vooral heel erg luidruchtig in haar enthousiasme. Om het minste en geringste giert ze het uit. Iets wat in publieke situaties niet altijd even gewenst is... maar ja... liever zo dan dat ze huilt of schreeuwt van woede... toch?
Dit betekent dat ik niet meer angstvallig deuren moet dicht doen omdat anders mijn kind haar eigen 'everest' gaat beklimmen zonder veiligheids maatregelen.
Elora vindt het spectaculair. Plots zijn de gang en de kamers allemaal tot haar waggel-beschikking. Ze rent van de ene kamer naar de ander. Alleen in het kantoor komt ze nog een wakende moeder tegen (daar liggen allemaal stekkers en vind ik toch een beetje eng) maar verder kan ze heerlijk rond rennen.
Tegenwoordig loopt Elora zelf (aan twee handjes) de trap op. Ze vind het zo leuk en ik ben zo trots als een pauw. Netjes zet ze om de beurt haar voetjes op een nieuwe tree. En hard dat ze gaat, vooral omdat ze om en om loopt (net als hoe een volwassene de trap op loopt) Ik moet haar wel recht houden want anders kukelt ze naar achter en ze gaat soms zo snel dat ik het moeilijk vind haar bij te houden en tegelijkertijd te sturen. Ook wil ze vaak bovenaan eventjes de leunig vasthouden, dat is zo snoepig.
Ook buiten lopen doen we steeds vaker. Gisteren zijn Elora en ik samen naar de speeltuin schuin tegen over ons huis gegaan. Het was een beetje een teleurstelling, want de schommels waren niet echt dreumes vriendelijk, het klimrek was te hoog en te gevaarlijk en de glijbaan was kletsnat. Dus we hebben er maar het beste van gemaakt en zijn toen naar het tennisveld gegaan en hebben daar (gierend) rondjes gelopen.
Wat een vrolijk kind heb ik toch. Ik dacht eigenlijk dat alle kinderen wel zo zouden zijn, maar het valt me steeds vaker op dat mensen commentaar hebben hoe veel Elora lacht. En dat terwijl ik vind dat ze vaak bij vreemden toch wat minder vrolijk is. Alles lijkt wel een grote grap. Ze is ook gek op uitdagen. Gisteren had ze mijn oom op z'n knieen door het huis. Ik vond het heerlijk om te zien. En schaterend rende Elora als een soort kip door het huis.
Ik blijf me nog steeds verbazen om dit wonderlijke kleine mensje. Telkens heb ik zoiets van: "Ben je echt mijn kindje? Ben ik ECHT verantwoordelijk voor zo iets leuks?" Ik heb nog steeds het gevoel dat ik haar weer in moet leveren ofzo en het grappige is... Daan ook. Hij zei het laatst en ik verbaasde me.
Elora houdt hele gesprekken op met iedereen die maar luisteren wil. Het is een Eloriaanse taal, dus bijna niemand verstaat het. Wij verstaan er delen uit. Je moet wel goed luisteren hoor, want sommige woordjes worden bijna het zelfde uitgesproken. Ze spreekt ook nog niet heel veel goed uit. Ik heb me er een blauwe maandag even zorgen om gemaakt. Even was ik bang dat haar uitspraak slecht was omdat we haar tweetalig opvoeden. Maar haar uitspraak bleek helemaal niet zo slecht te zijn... gewoon normaal voor iemand van haar leeftijd.
Ze heeft best al een 'woorden-schat' al spreekt ze maar weinig dingen uit hoe ze zouden moeten en heeft ze een aantal dingen die wel verstaanbaar zijn, maar ook een aantal dingen waar je het meer aan de toon en klank hoort, dan dat je echt het woord kan verstaan. Toch kan ze al best wat communiceren.
Tussen de kat en Elora botert het ook steeds beter. Ze mag haar nu soms even aanhalen, al is Lily het vaak snel zat. Elora raakt door het dollen heen als ze de kat ziet en rent achter haar aan terwijl ze: "Djiji" roept (een van haar verstaanbare maar compleet verkeerd uitgesproken woorden)
Ook wordt ze wild als ze kindjes op babies ziet. Kindjes zijn 'Tjintje' en babies 'dadies' en wij lachen ons rot hoe ze de kindertjes op foto's, plaatjes en soms zelfs tv met groot enthousiasme toejuicht.
Ik kan mijn geluk niet op met alle knuffels die ik van haar krijg. Kusjes is ze weer iets gieriger mee geworden, maar knuffels krijg ik nu des te meer. Haar vader krijgt wat minder knuffels en dat vind ik soms best zielig. Maar hij is ook haar grote grapjes vriend. Alles wat hij doet is leuk en grappig. Ze speelt liever met hem dan dat ze knuffelt en hij krijgt ook veel meer schaterlachjes dan dat ik krijg. Zo heeft ieder zijn rol. Maar ik snap dat het voor hem soms best moeilijk kan zijn.
Soms is het ook een echte haaien-pin. Dan klinkt er ineens een gefrustreerde kreet door het huis om dat het een of ander niet lukt, of omdat ze iets niet mag. Het slaan wordt gelukkig nu weer wat minder, al doet ze het nog wel. Het 'meteen negeren' lijkt wel effect te hebben.
Maar ze is gelukkig niet vaak een kattenkop. Ze is vaker lief en vrolijk en vooral heel erg luidruchtig in haar enthousiasme. Om het minste en geringste giert ze het uit. Iets wat in publieke situaties niet altijd even gewenst is... maar ja... liever zo dan dat ze huilt of schreeuwt van woede... toch?
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Pasen en gruwelijk verwend" 26-03-2008 @ 21:12
Ik vind het soms moeilijk om tijd te maken om in mijn dagboek te schrijven, terwijl er toch zoveel gebeurd. Vaak vergeet ik ook de helft op te schrijven, maar het gaat om het idee.
Elora is dit weekend gruwelijk verwend door de 'paashaas' (met andere woorden; door haar nanna en opa) en heeft ipv van een chocolade ei een heel speelhuisje gekregen.
Zaterdag hebben we hem samen met mijn moeder uitgezocht en opgehaald. Het was leuk met onze dreumes in de speelgoed winkel. Ze was duidelijk op avontuur en ik moest wel opletten dat ze geen speelgoed uit de schotten trok. Het huisje was dadelijk al interessant, maar er zat een ander kindje in die (denk ik) een jaartje ouder was. Elora vond het kindje bijzonder interessant en speelde 'kiekeboe' met haar. Plots zag ik hoe klein mijn meisje eigenlijk nog maar is. Ze is al zo wijs en doet al zo veel en voor mij voelt ze zo groot, maar het is nog maar zo'n humpie.
Het hobbelpaard vond ze ook meteen leuk en ze schaterde het uit toen in het ding heen en weer bewoog. Ze probeerde het ook zelf, maar dat was toch minder leuk dan als ik haar heen en weer wiegde, aan haar reactie te zien.
Eerste Paasdag was echt super gezellig. Mijn ouders kwamen eten en we gingen gourmetten. Elora stal zoals altijd weer de show, al is ze niet zo gek van gourmet eten. Ik weet niet waarom, maar dan eet ze nooit heel erg veel. Wel vond ze de taugé erg lekker, ons vreemde eendje.
Daan had het huisje dat we gekregen hadden in elkaar gezet. Omdat het weer nog zo slecht is staat het voorlopig even in onze woonkamer. Elora vond het schitterend. Toen ze de kamer binnen kwam en het voor het eerst zag wees ze er meteen naar. En natuurlijk werd het huisje meteen getest. Ze liep telkens naar binnen en flirtte met ons door de ramen en de deur opening. Ik had het een beetje gezellig aangekleed met allemaal speelgoed erin en dat haalde madame natuurlijk gelijk overhoop.
Ook deed Elora weer iets nieuws, wat ik eigenlijk na Pasen niet meer gezien heb, ze draait nu zelfstandig rondjes tot ze duizelig wordt. We moesten zo om haar lachen. En dan lacht ze natuurlijk hard mee. Ze lacht ontzettend veel. Als ze ons hoort lachen of zelfs als we tv kijken en ze zit te spelen en hoort iemand op de tv lachen, lacht ze mee.
Ze is ons wel al een tijdje meer aan het uitproberen. Laatst had ze de afstandsbedieningen van de tafel gepikt (en ze mag niet eens aan de tafel komen, laat staan aan de afstandsbedieningen) Ze kwam ze vrolijk naar me toe brengen en zwaaide daarna met haar vingertje om te laten zien dat ze wel wist dat dat niet mocht.
Hard praten doet ze ook nog steeds, maar ze is gelukkig weer een beetje van het gillen af. Al klinkt ze, als ze iets wil, net als een cavia. Dan roept ze in een octaaf die bijna glas kan breken:"Tdie tdie". Ik probeer haar nu een beetje korte woordjes te leren voor dingen die ze wil. Bijvoorbeeld "drink" of "eat", ze maakt wel vergelijkbare klanken, maar of ik het echt 'woordjes' kan noemen weet ik nog niet.
Sowieso doet ze alles na. Het is zo grappig zo'n kleine copy-cat. En vooral omdat ze er zo ondeugend bij kan glimlachen. Die 'gekke' tanden van haar maken haar lachen nog grappiger. Het is net of ze al aan het wisselen is. Iemand sprak mijn moeder er laatst over aan... wat er met Elora haar boven tanden was gebeurd. Mijn moeder zei doodleuk: "Niets, dat is het probleem juist... ze zijn er gewoon nog niet"
Tweede Paasdag zijn we gaan wandelen in Warmond. Ik heb Elora voor het eerst een eind zelf laten lopen buiten. Ze vond de plassen machtig interessant en ik moest haar er telkens overheen tillen. Wel viel ze heel vaak. Ze is de oneffenheden in de weg niet gewend en ze viel tot twee keer toe best hard. Een keer een tand door haar lipje en een keer een schaafwond op haar voorhoofd. Ik vond het geloof ik erger dan zij het vond, want ze was snel klaar met jammeren en wilde gewoon weer 'zelf' lopen.
Handje vast houden wil ze liever niet, al doet ze er niet heel moeilijk over als ik vind dat ze wel een hand moet geven. Mijn moeder vertelde me dat ze de hele boel bij elkaar krijst als zij haar een hand wil geven. Misschien gaat ze dat dan bij mij ook nog doen, want het duurde ook even voor ze ging knoeien bij mij met haar eten en dat is ze helaas wel gaan doen (al doet ze het nu bijna nooit meer omdat ze zelf mag eten)
Ik heb een beetje gemengde gevoelens over dat ze nu zo zelfstandig is. Ik vind haar aan de ene kant zo knap en zo lief, maar soms vind ik het ook wel een beetje jammer. Ze heeft minder geduld voor samen boekjes lezen. Nu bladert ze het liefst als een gek door het boekje en gaat het zelf lezen. Ik mag nu met haar meelezen, ipv anders om. Ook heeft ze minder geduld voor samen liedjes zingen en spelletjes doen (behalve als ze heel wild zijn)
Toch is ze sinds kort heel erg knuffelig geworden en dat maakt het 'zelfstandige' gedrag weer een beetje 'goed'. Het voelde zo alsof ze van me weg aan het groeien was, maar doordat ze nu graag even komt knuffelen voel ik me toch weer een beetje 'nodig'. Het is zo fijn om zo veel affectie van zo'n kleintje te krijgen. Ik krijg ook telkens kusjes van haar.
Ook merk ik dat ze soms ineens weer gaat kruipen, of dat ze dan plots gedragen wil worden, terwijl ze normaal veel liever loopt. Misschien is het voor haar ook wel een beetje overweldigend, dat opgroeien... en wil ze stiekem toch nog even baby zijn en lekker bij haar mammatje op schoot kruipen ;)
Elora is dit weekend gruwelijk verwend door de 'paashaas' (met andere woorden; door haar nanna en opa) en heeft ipv van een chocolade ei een heel speelhuisje gekregen.
Zaterdag hebben we hem samen met mijn moeder uitgezocht en opgehaald. Het was leuk met onze dreumes in de speelgoed winkel. Ze was duidelijk op avontuur en ik moest wel opletten dat ze geen speelgoed uit de schotten trok. Het huisje was dadelijk al interessant, maar er zat een ander kindje in die (denk ik) een jaartje ouder was. Elora vond het kindje bijzonder interessant en speelde 'kiekeboe' met haar. Plots zag ik hoe klein mijn meisje eigenlijk nog maar is. Ze is al zo wijs en doet al zo veel en voor mij voelt ze zo groot, maar het is nog maar zo'n humpie.
Het hobbelpaard vond ze ook meteen leuk en ze schaterde het uit toen in het ding heen en weer bewoog. Ze probeerde het ook zelf, maar dat was toch minder leuk dan als ik haar heen en weer wiegde, aan haar reactie te zien.
Eerste Paasdag was echt super gezellig. Mijn ouders kwamen eten en we gingen gourmetten. Elora stal zoals altijd weer de show, al is ze niet zo gek van gourmet eten. Ik weet niet waarom, maar dan eet ze nooit heel erg veel. Wel vond ze de taugé erg lekker, ons vreemde eendje.
Daan had het huisje dat we gekregen hadden in elkaar gezet. Omdat het weer nog zo slecht is staat het voorlopig even in onze woonkamer. Elora vond het schitterend. Toen ze de kamer binnen kwam en het voor het eerst zag wees ze er meteen naar. En natuurlijk werd het huisje meteen getest. Ze liep telkens naar binnen en flirtte met ons door de ramen en de deur opening. Ik had het een beetje gezellig aangekleed met allemaal speelgoed erin en dat haalde madame natuurlijk gelijk overhoop.
Ook deed Elora weer iets nieuws, wat ik eigenlijk na Pasen niet meer gezien heb, ze draait nu zelfstandig rondjes tot ze duizelig wordt. We moesten zo om haar lachen. En dan lacht ze natuurlijk hard mee. Ze lacht ontzettend veel. Als ze ons hoort lachen of zelfs als we tv kijken en ze zit te spelen en hoort iemand op de tv lachen, lacht ze mee.
Ze is ons wel al een tijdje meer aan het uitproberen. Laatst had ze de afstandsbedieningen van de tafel gepikt (en ze mag niet eens aan de tafel komen, laat staan aan de afstandsbedieningen) Ze kwam ze vrolijk naar me toe brengen en zwaaide daarna met haar vingertje om te laten zien dat ze wel wist dat dat niet mocht.
Hard praten doet ze ook nog steeds, maar ze is gelukkig weer een beetje van het gillen af. Al klinkt ze, als ze iets wil, net als een cavia. Dan roept ze in een octaaf die bijna glas kan breken:"Tdie tdie". Ik probeer haar nu een beetje korte woordjes te leren voor dingen die ze wil. Bijvoorbeeld "drink" of "eat", ze maakt wel vergelijkbare klanken, maar of ik het echt 'woordjes' kan noemen weet ik nog niet.
Sowieso doet ze alles na. Het is zo grappig zo'n kleine copy-cat. En vooral omdat ze er zo ondeugend bij kan glimlachen. Die 'gekke' tanden van haar maken haar lachen nog grappiger. Het is net of ze al aan het wisselen is. Iemand sprak mijn moeder er laatst over aan... wat er met Elora haar boven tanden was gebeurd. Mijn moeder zei doodleuk: "Niets, dat is het probleem juist... ze zijn er gewoon nog niet"
Tweede Paasdag zijn we gaan wandelen in Warmond. Ik heb Elora voor het eerst een eind zelf laten lopen buiten. Ze vond de plassen machtig interessant en ik moest haar er telkens overheen tillen. Wel viel ze heel vaak. Ze is de oneffenheden in de weg niet gewend en ze viel tot twee keer toe best hard. Een keer een tand door haar lipje en een keer een schaafwond op haar voorhoofd. Ik vond het geloof ik erger dan zij het vond, want ze was snel klaar met jammeren en wilde gewoon weer 'zelf' lopen.
Handje vast houden wil ze liever niet, al doet ze er niet heel moeilijk over als ik vind dat ze wel een hand moet geven. Mijn moeder vertelde me dat ze de hele boel bij elkaar krijst als zij haar een hand wil geven. Misschien gaat ze dat dan bij mij ook nog doen, want het duurde ook even voor ze ging knoeien bij mij met haar eten en dat is ze helaas wel gaan doen (al doet ze het nu bijna nooit meer omdat ze zelf mag eten)
Ik heb een beetje gemengde gevoelens over dat ze nu zo zelfstandig is. Ik vind haar aan de ene kant zo knap en zo lief, maar soms vind ik het ook wel een beetje jammer. Ze heeft minder geduld voor samen boekjes lezen. Nu bladert ze het liefst als een gek door het boekje en gaat het zelf lezen. Ik mag nu met haar meelezen, ipv anders om. Ook heeft ze minder geduld voor samen liedjes zingen en spelletjes doen (behalve als ze heel wild zijn)
Toch is ze sinds kort heel erg knuffelig geworden en dat maakt het 'zelfstandige' gedrag weer een beetje 'goed'. Het voelde zo alsof ze van me weg aan het groeien was, maar doordat ze nu graag even komt knuffelen voel ik me toch weer een beetje 'nodig'. Het is zo fijn om zo veel affectie van zo'n kleintje te krijgen. Ik krijg ook telkens kusjes van haar.
Ook merk ik dat ze soms ineens weer gaat kruipen, of dat ze dan plots gedragen wil worden, terwijl ze normaal veel liever loopt. Misschien is het voor haar ook wel een beetje overweldigend, dat opgroeien... en wil ze stiekem toch nog even baby zijn en lekker bij haar mammatje op schoot kruipen ;)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Assepoester en Vlugge Japie" 20-03-2008 @ 09:56
Als ik met Elora naar de supermarkt ga, is ze een soort mengeling tussen Assepoester en Vlugge Japie. Ik moet ook verschrikkelijk alert zijn dat er geen schoentjes uitglippen (of uit getrokken worden) en dat er geen dingen in mijn karretje verdwijnen die ik niet nodig vind om te kopen. Alles wordt uit de rekken gegrist. En als ik haar dan vertel dat dat niet mag, blijft ze netjes van de dingen af die ik heb aangewezen en pakt ze gewoon het volgende... Want tja... nieuwe dingen, nieuwe regels... toch???
Elora zit duidelijk in een 'uitprobeer' fase. Niet mijn meest favoriete fases als ik eerlijk mag zijn. Ze probeert nu haar zin te krijgen door heel hard te gaan huilen. Gelukkig is dit meestal kortstondig, want als we het negeren is ze binnen 30 seconden ook vaak weer klaar. Maar het blijft wel vervelend.
Ondanks dat ze af en toe best energie kan 'vreten' heb ik geloof ik nog nooit meer van haar gehouden als ik nu doe. Het lijkt wel of ik steeds verliefder op haar wordt. Ze kan ondeugend zijn, maar is tegelijkertijd ook weer zo geweldig.
Het enthousiasme van Elora is vaak zo vertederend. Ze vindt zo veel dingen leuk, lacht heel vaak hardop en ze lokt je uit om spelletjes met haar te spelen. Ook 'zingen' doet ze graag. Het klinkt echt nergens naar, maar je kan duidelijk horen dat ze gaat zingen.
Ze gaat ook steeds meer zeggen. Ik weet niet of ik het allemaal wel officieel woordjes mag noemen, want het zijn eigenlijk meer klanken, maar wel klanken met een betekenis. Zo noemt ze de pop, die haar pappa Doortje heeft genoemd, duruhtuh. Dan smelt ik echt.
Gisteren aan de tafel realiseerde ik me ineens wat een fijn ritme we in ons leven hebben. Voordat Elora er was waren we een beetje structuurloos. We aten onregelmatig, vaak niet eens aan de tafel en deden maar wat. Nu, omdat we het goede voorbeeld willen geven eten we (bijna) altijd aan de tafel. En het is zo gezellig.
Elora maakt voor ons altijd een hele show van het eten. Niet altijd handig als je haast hebt, maar het is wel leuk als je er de tijd voor hebt. Ze eet zo heerlijk.
Zo zijn we laatst weer Japans gaan eten. Dan steelt ze ook echt de show. Ze vindt alles zo ontzettend lekker. De ene na de andere sushi verdwijnt in haar mondje en vooral de saté, de gebakken zalm en het vlees werden achter elkaar weg gewerkt.
Ze houdt het ook best lang uit zo in de kinderstoel, maar ik merk wel dat ze na een tijdje eruit wil. Dan mag ze ook wel even op schoot, want het is best een lange zit voor zo'n kleintje.
Ik zie heel veel van mezelf terug in mijn dochter. Vooral als ze rustig zit te spelen. Ze is erg bezig met hoe dingen werken. Maar aan de andere kant zie ik ook haar vader. Elora zit zelden stil, dat heeft ze van hem. Ze is rusteloos, wil onderzoeken, wil dingen doen...
Ze slaapt nu wel vaker langer. Soms zelfs 2x 2 uur per dag. Maar ze is fysiek en mentaal ook heel erg druk bezig. Het is een grappig gezicht om haar te zien 'ontdekken' in de huiskamer of haar eigen kamertje.
Ze kijkt wat ze allemaal op elkaar kan stapelen en doet me soms verbaast staan. Ze kan nu ook al twee stapelbekertjes stapelen en al drie blokjes. Ze probeert dingen uit, stopt dingen in andere dingen en doet haar vingertje of andere voorwerpen door gaatjes heen (maar goed dat we stopcontact plugjes hebben) En ik kan uren naar haar kijken.
Maar ook speelt ze actief met ons. We roepen nu wel eens: Pillowfight (kussen gevecht) en dan grijpt ze een kussen en slaat voornamelijk zichzelf, maar soms ook ons. Het is zo grappig want ze gaat er heel geiterig bij lachen.
Ze volgt ook echt onze gesprekken. Als wij gaan lachen om iets.. lacht ze mee. Als we het over haar pop hebben, zonder dat we tegen haar praten, pakt ze haar pop. Dus nog even en we moeten op gaan passen wat we zeggen.
Wat mij blijft verbazen is dat ze anders reageert bij anderen dan bij mij. Bijvoorbeeld bij mijn moeder doet ze andere dingen dan die ze thuis doet. Ik snap er echt niets van. Mijn moeder gooit haar namelijk op het bed en dat vindt ze heerlijk... thuis wil ze dat niet en het is zelfs zo erg dat ze het niet wil als ik erbij ben, ZELFS niet bij mijn moeder. Het is soms of het twee verschillende kinderen zijn.
Toch doet ze ook wel veel dingen het zelfde, maar ik blijf het frappant vinden.
Ik kan mijn leven zonder Elora bijna niet meer voor me halen. Ze is zo'n groot deel van ons leven geworden en heeft ons leven zo verrijkt. Niet dat ik het soms niet moeilijk vind hoor, vooral als je ergens een afspraak hebt moet je toch eerst een oppas zoeken. Maar ik zou dat allemaal voor geen goud willen ruilen met wat ik heb. Ik ben veel te gelukkig!
Elora zit duidelijk in een 'uitprobeer' fase. Niet mijn meest favoriete fases als ik eerlijk mag zijn. Ze probeert nu haar zin te krijgen door heel hard te gaan huilen. Gelukkig is dit meestal kortstondig, want als we het negeren is ze binnen 30 seconden ook vaak weer klaar. Maar het blijft wel vervelend.
Ondanks dat ze af en toe best energie kan 'vreten' heb ik geloof ik nog nooit meer van haar gehouden als ik nu doe. Het lijkt wel of ik steeds verliefder op haar wordt. Ze kan ondeugend zijn, maar is tegelijkertijd ook weer zo geweldig.
Het enthousiasme van Elora is vaak zo vertederend. Ze vindt zo veel dingen leuk, lacht heel vaak hardop en ze lokt je uit om spelletjes met haar te spelen. Ook 'zingen' doet ze graag. Het klinkt echt nergens naar, maar je kan duidelijk horen dat ze gaat zingen.
Ze gaat ook steeds meer zeggen. Ik weet niet of ik het allemaal wel officieel woordjes mag noemen, want het zijn eigenlijk meer klanken, maar wel klanken met een betekenis. Zo noemt ze de pop, die haar pappa Doortje heeft genoemd, duruhtuh. Dan smelt ik echt.
Gisteren aan de tafel realiseerde ik me ineens wat een fijn ritme we in ons leven hebben. Voordat Elora er was waren we een beetje structuurloos. We aten onregelmatig, vaak niet eens aan de tafel en deden maar wat. Nu, omdat we het goede voorbeeld willen geven eten we (bijna) altijd aan de tafel. En het is zo gezellig.
Elora maakt voor ons altijd een hele show van het eten. Niet altijd handig als je haast hebt, maar het is wel leuk als je er de tijd voor hebt. Ze eet zo heerlijk.
Zo zijn we laatst weer Japans gaan eten. Dan steelt ze ook echt de show. Ze vindt alles zo ontzettend lekker. De ene na de andere sushi verdwijnt in haar mondje en vooral de saté, de gebakken zalm en het vlees werden achter elkaar weg gewerkt.
Ze houdt het ook best lang uit zo in de kinderstoel, maar ik merk wel dat ze na een tijdje eruit wil. Dan mag ze ook wel even op schoot, want het is best een lange zit voor zo'n kleintje.
Ik zie heel veel van mezelf terug in mijn dochter. Vooral als ze rustig zit te spelen. Ze is erg bezig met hoe dingen werken. Maar aan de andere kant zie ik ook haar vader. Elora zit zelden stil, dat heeft ze van hem. Ze is rusteloos, wil onderzoeken, wil dingen doen...
Ze slaapt nu wel vaker langer. Soms zelfs 2x 2 uur per dag. Maar ze is fysiek en mentaal ook heel erg druk bezig. Het is een grappig gezicht om haar te zien 'ontdekken' in de huiskamer of haar eigen kamertje.
Ze kijkt wat ze allemaal op elkaar kan stapelen en doet me soms verbaast staan. Ze kan nu ook al twee stapelbekertjes stapelen en al drie blokjes. Ze probeert dingen uit, stopt dingen in andere dingen en doet haar vingertje of andere voorwerpen door gaatjes heen (maar goed dat we stopcontact plugjes hebben) En ik kan uren naar haar kijken.
Maar ook speelt ze actief met ons. We roepen nu wel eens: Pillowfight (kussen gevecht) en dan grijpt ze een kussen en slaat voornamelijk zichzelf, maar soms ook ons. Het is zo grappig want ze gaat er heel geiterig bij lachen.
Ze volgt ook echt onze gesprekken. Als wij gaan lachen om iets.. lacht ze mee. Als we het over haar pop hebben, zonder dat we tegen haar praten, pakt ze haar pop. Dus nog even en we moeten op gaan passen wat we zeggen.
Wat mij blijft verbazen is dat ze anders reageert bij anderen dan bij mij. Bijvoorbeeld bij mijn moeder doet ze andere dingen dan die ze thuis doet. Ik snap er echt niets van. Mijn moeder gooit haar namelijk op het bed en dat vindt ze heerlijk... thuis wil ze dat niet en het is zelfs zo erg dat ze het niet wil als ik erbij ben, ZELFS niet bij mijn moeder. Het is soms of het twee verschillende kinderen zijn.
Toch doet ze ook wel veel dingen het zelfde, maar ik blijf het frappant vinden.
Ik kan mijn leven zonder Elora bijna niet meer voor me halen. Ze is zo'n groot deel van ons leven geworden en heeft ons leven zo verrijkt. Niet dat ik het soms niet moeilijk vind hoor, vooral als je ergens een afspraak hebt moet je toch eerst een oppas zoeken. Maar ik zou dat allemaal voor geen goud willen ruilen met wat ik heb. Ik ben veel te gelukkig!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Op bezoek en autopech" 14-03-2008 @ 20:48
Poeh poeh.... dit was toch wel een van de meest indrukwekkende dagen die ik ooit heb meegemaakt. Wat een drama zeg...
De dag begon nog wel zo goed. We zijn op bezoek geweest bij Saskia en Tessa en dat was echt bere gezellig. Wat een moppie is Tessa zeg, ik was erg vertederd door haar. Ze kwam zo gezellig bij me staan en was helemaal enthousiast van Elora. Het is ook een lieve lachebek. Elora vond het machtig om met Tessa haar speelgoed te kunnen spelen. Tessa kreeg ook kusjes en knuffels van Elora. Leuk zo twee meiden van ongeveer dezelfde leeftijd. Tessa is een week jonger, want zij is van 1 maart.
Alleen toen ik haar in bed wilde leggen sloeg de bui om. Alsof ze boven gemarteld werd, krees mijn kleine grietje de hele boel bij elkaar. Met uitzondering van het krijgen van een prik, heb ik haar nog NOOIT zo te keer horen gaan. Normaal ben ik er erg tegen om haar gelijk weer uit bed te halen, maar dit was duidelijk paniek en ik heb toch maar toegegeven. Ze moest er zelfs nog van na-hikken, nou dat komt al helemaal niet voor hier.
Tessa (die waarschijnlijk wakker werd gehouden door het getier van Elora) besloot om ook maar niet te slapen. Die twee dames vonden het veel te gezellig geloof ik.
Ik heb echt een aantal "smelt" momenten gehad vandaag... Toen Elora Tessa een kusje gaf (Saskia heeft het op de foto kunnen nemen) en toen ze elkaar knuffelden. Of toen ze samen uit een pakje van het pyjama-papje stonden te drinken (ieder aan een eigen rietje) dat was zo lief!!
Elora begon ook spontaan trappen te beklimmen bij Tessa thuis, iets wat ze voorheen nog niet deed, dus daar moeten we ook voor op gaan passen
Rond 16:30 reden we weer naar huis, na eerst een aantal stuntelige pogingen te hebben gedaan om Elora en alle spullen in de auto te krijgen (het wordt steeds moeilijker met die bewegelijke tante van me)
De ellende begon op de A16, ergens in een enge bocht. Het verkeer reed langzaam en plots viel mijn auto uit... waarom weet ik niet, maar ik kreeg hem niet meer aan de praat. De mijnheer achter me deed heel lelijk en ik schoot van de stress in tranen. Ik wist het niet meer en heb in mijn paniek maar 112 gebeld (wat duurt het trouwens lang voordat ze daar opnemen zeg... ) Deze man verbond me weer door naar de Rijkswaterstaat. Het was echt gruwelijk eng, het verkeer was weer gaan rijden en ik stond echt MIDDEN op de weg en kon geen kant op. Er reden toeterende vrachtwagens met een rotvaart om me heen en Elora was wakker geworden en zat jammerend op de achterbank. Ik wist niet hoe ik het had.
Godzijdank stopte er 2 mannen (terwijl ik met 112 aan de telefoon zat, dus het gesprek werd steeds waziger) Ze duwden mijn auto naar de kant zodat ik tenminste niet meer zomaar in het verkeer stond. Ik haalde Elora uit de auto en ging aan de kant staan. Daar moest ik heel lang wachten tot de man van de Rijkswaterstaat kwam. En toen moest ik nog langer wachten voor een sleepwagen.
Inmiddels had de mijnheer die me gered had, mijn auto getest... en je raad het niet... HET KRENG STARTTE WEER!! Terwijl ik toch van alles geprobeerd had en bij mij deed hij echt niets (maar dit was zeker een minuut of tien later). Ik had ook gewoon nog benzine, Olie zat er net in en er waren geen rare lampjes gaan branden. Ik weet niet wat er aan de hand was. Mijn auto gaf het gewoon op.
Met Elora ben ik voor de zekerheid toch maar in de sleep wagen geklommen. Ik durfde niet zo maar weer te gaan rijden. De mijnheer van de sleepauto was ook een ware komiek. Toen mijn kleine meisje het even niet meer zag zitten, zo strak in de gordels op mamma's schoot (ik heb de gordel maar om ons beiden heen gedaan) begon hij allemaal grapjes met de muis uit te halen. Hij toeterde zelfs, wat een schaterlach-salvo van Elora veroorzaakte.
Elora kreeg een wegenwacht muis ofzo (een knuffeltje) en daarna moest ik toch weer gaan rijden.
Ik heb tot aan ons huis met een kloppend hart achter het stuur gezeten. Elora was ook erg onder de indruk van het hele gebeuren. Als ik niet zo in paniek was geweest had ik misschien nog een foto gemaakt van dat kleine meisje in die grote sleepwagen, maar ik heb er niet aan gedacht.
Het was in ieder geval een enorm (eng) avontuur!
De dag begon nog wel zo goed. We zijn op bezoek geweest bij Saskia en Tessa en dat was echt bere gezellig. Wat een moppie is Tessa zeg, ik was erg vertederd door haar. Ze kwam zo gezellig bij me staan en was helemaal enthousiast van Elora. Het is ook een lieve lachebek. Elora vond het machtig om met Tessa haar speelgoed te kunnen spelen. Tessa kreeg ook kusjes en knuffels van Elora. Leuk zo twee meiden van ongeveer dezelfde leeftijd. Tessa is een week jonger, want zij is van 1 maart.
Alleen toen ik haar in bed wilde leggen sloeg de bui om. Alsof ze boven gemarteld werd, krees mijn kleine grietje de hele boel bij elkaar. Met uitzondering van het krijgen van een prik, heb ik haar nog NOOIT zo te keer horen gaan. Normaal ben ik er erg tegen om haar gelijk weer uit bed te halen, maar dit was duidelijk paniek en ik heb toch maar toegegeven. Ze moest er zelfs nog van na-hikken, nou dat komt al helemaal niet voor hier.
Tessa (die waarschijnlijk wakker werd gehouden door het getier van Elora) besloot om ook maar niet te slapen. Die twee dames vonden het veel te gezellig geloof ik.
Ik heb echt een aantal "smelt" momenten gehad vandaag... Toen Elora Tessa een kusje gaf (Saskia heeft het op de foto kunnen nemen) en toen ze elkaar knuffelden. Of toen ze samen uit een pakje van het pyjama-papje stonden te drinken (ieder aan een eigen rietje) dat was zo lief!!
Elora begon ook spontaan trappen te beklimmen bij Tessa thuis, iets wat ze voorheen nog niet deed, dus daar moeten we ook voor op gaan passen
Rond 16:30 reden we weer naar huis, na eerst een aantal stuntelige pogingen te hebben gedaan om Elora en alle spullen in de auto te krijgen (het wordt steeds moeilijker met die bewegelijke tante van me)
De ellende begon op de A16, ergens in een enge bocht. Het verkeer reed langzaam en plots viel mijn auto uit... waarom weet ik niet, maar ik kreeg hem niet meer aan de praat. De mijnheer achter me deed heel lelijk en ik schoot van de stress in tranen. Ik wist het niet meer en heb in mijn paniek maar 112 gebeld (wat duurt het trouwens lang voordat ze daar opnemen zeg... ) Deze man verbond me weer door naar de Rijkswaterstaat. Het was echt gruwelijk eng, het verkeer was weer gaan rijden en ik stond echt MIDDEN op de weg en kon geen kant op. Er reden toeterende vrachtwagens met een rotvaart om me heen en Elora was wakker geworden en zat jammerend op de achterbank. Ik wist niet hoe ik het had.
Godzijdank stopte er 2 mannen (terwijl ik met 112 aan de telefoon zat, dus het gesprek werd steeds waziger) Ze duwden mijn auto naar de kant zodat ik tenminste niet meer zomaar in het verkeer stond. Ik haalde Elora uit de auto en ging aan de kant staan. Daar moest ik heel lang wachten tot de man van de Rijkswaterstaat kwam. En toen moest ik nog langer wachten voor een sleepwagen.
Inmiddels had de mijnheer die me gered had, mijn auto getest... en je raad het niet... HET KRENG STARTTE WEER!! Terwijl ik toch van alles geprobeerd had en bij mij deed hij echt niets (maar dit was zeker een minuut of tien later). Ik had ook gewoon nog benzine, Olie zat er net in en er waren geen rare lampjes gaan branden. Ik weet niet wat er aan de hand was. Mijn auto gaf het gewoon op.
Met Elora ben ik voor de zekerheid toch maar in de sleep wagen geklommen. Ik durfde niet zo maar weer te gaan rijden. De mijnheer van de sleepauto was ook een ware komiek. Toen mijn kleine meisje het even niet meer zag zitten, zo strak in de gordels op mamma's schoot (ik heb de gordel maar om ons beiden heen gedaan) begon hij allemaal grapjes met de muis uit te halen. Hij toeterde zelfs, wat een schaterlach-salvo van Elora veroorzaakte.
Elora kreeg een wegenwacht muis ofzo (een knuffeltje) en daarna moest ik toch weer gaan rijden.
Ik heb tot aan ons huis met een kloppend hart achter het stuur gezeten. Elora was ook erg onder de indruk van het hele gebeuren. Als ik niet zo in paniek was geweest had ik misschien nog een foto gemaakt van dat kleine meisje in die grote sleepwagen, maar ik heb er niet aan gedacht.
Het was in ieder geval een enorm (eng) avontuur!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Kwaadaardige tandenfee" 09-03-2008 @ 13:32
Plots begint Elora te brullen. Ik kijk wat er aan de hand is, want ik hoor aan haar huilen dat het 'menes' is. Niets... ze staat in het midden van de kamer, er ligt niets om haar heen, ze heeft niets in haar handen. Ze kan zich geen pijn gedaan hebben en ze is ook niet 'boos' om iets. Trouwens, boos is meer jengelen, dit is echt huilen.
Dan zie ik dat ze met het topje van haar duim tegen haar tandvlees aandrukt... die *&%$ tanden zijn weer aan het doorkomen. Ik ben al gewend geraakt aan de twee rare bovenzijtanden die nu ook te zien zijn als ze lacht. Het is alsof ze een soort komische versie van Dracula is. Eigenlijk vind ik het wel iets hebben, het is anders dan anders en we kunnen er smakelijk om lachen.
Elora is de hele ochtend uit haar hum. Slapen kan ze niet goed, want ze wordt telkens wakker door de pijn in haar mond. Wij geven haar charmodent en knuffelen we haar. Maar ik moet oppassen, want ze manipuleert me. Ik merk dat als ik haar troost voor haar pijntjes, dat haar huilen omslaat in jengelen... ze wil graag zielig gevonden worden. Daar mag ik niet aan toegeven... maar wat moet ik dan? Ik wil het ook niet negeren... want dat vind ik zielig. Daarom probeer ik maar een balans te vinden. Lief knuffelen en als ik hoor dat de toon overslaat niet corrigeren maar proberen af te leiden.
Normaal corrigeer ik het jengel gedrag, maar ja, dat vind ik niet helemaal van toepassing omdat ik nu weet dat er WEL ECHT iets is.
Dus we gaan maar leuke spelletjes met haar doen. Over het algemeen werkt het, maar soms barst ze weer voor niets in tranen uit. Ze kwijlt ook erg als ze moet huilen. Het is heel zielig.
Tegen de middag gaat het weer wat beter. Ze heeft weer interesse in dingen en krijgt het zelfs voor elkaar om helemaal zelf 3 blokjes op elkaar te stapelen. Iets waar wij door het dolle van raken, want dat vond ze voorheen best moeilijk (dan sloeg ze met het derde blokje het tweede weer om, of ze haalde eerst het tweede blokje van het eerste af voor ze het derde blokje neerzette)
Ze is weer helemaal vrolijk, geeft ons handkussen (dat is haar nieuwe ding) en pakt de pop of de smurfin om liedjes mee te zingen. Dan beweegt ze de kleine armpjes van het speelgoed en maakt de bewegingen van in de maneschijn of klap eens in je handjes. Ze lacht weer en doet weer mal. Er wordt weer muziek gemaakt (met instrumenten of met van die speeldingen met lichtelijk irritante wijsjes), maar dan ineens gaat het weer mis en merk ik dat ze weer in haar mond aan het grijpen is. Ze snapt niet wie haar zo'n pijn doet en komt bij mij om troost vragen. Ik word er moedeloos van. Vanavond gaat ze lekker met een zetpilletje naar bed, ik hoop dat dat de pijn een beetje verzacht. Ik vind dit namelijk zo ontzettend rot.
Dan zie ik dat ze met het topje van haar duim tegen haar tandvlees aandrukt... die *&%$ tanden zijn weer aan het doorkomen. Ik ben al gewend geraakt aan de twee rare bovenzijtanden die nu ook te zien zijn als ze lacht. Het is alsof ze een soort komische versie van Dracula is. Eigenlijk vind ik het wel iets hebben, het is anders dan anders en we kunnen er smakelijk om lachen.
Elora is de hele ochtend uit haar hum. Slapen kan ze niet goed, want ze wordt telkens wakker door de pijn in haar mond. Wij geven haar charmodent en knuffelen we haar. Maar ik moet oppassen, want ze manipuleert me. Ik merk dat als ik haar troost voor haar pijntjes, dat haar huilen omslaat in jengelen... ze wil graag zielig gevonden worden. Daar mag ik niet aan toegeven... maar wat moet ik dan? Ik wil het ook niet negeren... want dat vind ik zielig. Daarom probeer ik maar een balans te vinden. Lief knuffelen en als ik hoor dat de toon overslaat niet corrigeren maar proberen af te leiden.
Normaal corrigeer ik het jengel gedrag, maar ja, dat vind ik niet helemaal van toepassing omdat ik nu weet dat er WEL ECHT iets is.
Dus we gaan maar leuke spelletjes met haar doen. Over het algemeen werkt het, maar soms barst ze weer voor niets in tranen uit. Ze kwijlt ook erg als ze moet huilen. Het is heel zielig.
Tegen de middag gaat het weer wat beter. Ze heeft weer interesse in dingen en krijgt het zelfs voor elkaar om helemaal zelf 3 blokjes op elkaar te stapelen. Iets waar wij door het dolle van raken, want dat vond ze voorheen best moeilijk (dan sloeg ze met het derde blokje het tweede weer om, of ze haalde eerst het tweede blokje van het eerste af voor ze het derde blokje neerzette)
Ze is weer helemaal vrolijk, geeft ons handkussen (dat is haar nieuwe ding) en pakt de pop of de smurfin om liedjes mee te zingen. Dan beweegt ze de kleine armpjes van het speelgoed en maakt de bewegingen van in de maneschijn of klap eens in je handjes. Ze lacht weer en doet weer mal. Er wordt weer muziek gemaakt (met instrumenten of met van die speeldingen met lichtelijk irritante wijsjes), maar dan ineens gaat het weer mis en merk ik dat ze weer in haar mond aan het grijpen is. Ze snapt niet wie haar zo'n pijn doet en komt bij mij om troost vragen. Ik word er moedeloos van. Vanavond gaat ze lekker met een zetpilletje naar bed, ik hoop dat dat de pijn een beetje verzacht. Ik vind dit namelijk zo ontzettend rot.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "pffft and me without my camera" 07-03-2008 @ 11:35
Ik blijf me verbazen hoe bijzonder ik Elora vind. Er was een man op tv die omschreef dat hij zoveel van zijn zoon hield, dat hij telkens als hij hem zag, wel kon huilen zo mooi vond hij hem. Dat gevoel ken ik, ik ervaar het ook zo. Elora is echt de zon in mijn leven, op een metaforische manier... ze zorgt dat alles groeit en bloeit als het ware.
We hebben een bewogen weekendje achter de rug. Erg gezellig en best weer druk. Op zaterdag hebben we de kinderen van mijn pufclub mogen bewonderen. Wat worden ze toch allemaal groot. Elora is de oudste van het stel en dat liet ze duidelijk merken. Ze waggelde overal naar toe en stal de 'leukste' speeltjes uit de handjes van de andere kinderen. Dit vonden Daan en ik wat minder geschikt, dus wij hadden onze 'verbeter' stemmen opgezet.
Toch was het erg gezellig en was ik erg trots op mijn kleine lieve dreumes. Maar dat ben ik wel vaker.
Gisteren zijn Elora en ik samen weer eens een keer naar mijn moeder geweest. Het was erg leuk, het voelt altijd zo als thuis als ik bij mijn moeder ben. Elora heeft het zelfde, die was weer helemaal in haar sas bij haar nanna.
's avonds zijn we uit eten geweest bij de japanner. Ik heb mijn ogen uit zitten kijken hoe mijn dochter (die heel moe was en ook nog eens dik 40 minuten moest wachten op eten) heerlijk zat te smullen. Wat kan dat kind toch bunkeren. Met een sushi in iedere hand zat ze verleidelijk naar de obers te lachen, die met haar wegliepen.
Toen een stel aziatische mannen achter haar druk in gesprek waren, draaide ze zich om en ging ze druk mee zitten babbelen. De mannen moesten erg om haar lachen. Ze at ook alles. Vis, vlees, zelfs zeewier (al kreeg ze de zeewier salade niet echt weg met haar twee ondertanden en twee halve boventanden)
Ze was lief en ik was trots dat ik haar moeder mag zijn. Dat vind ik een hele eer, want ik vind haar een bijzonder mensje.
We hebben een bewogen weekendje achter de rug. Erg gezellig en best weer druk. Op zaterdag hebben we de kinderen van mijn pufclub mogen bewonderen. Wat worden ze toch allemaal groot. Elora is de oudste van het stel en dat liet ze duidelijk merken. Ze waggelde overal naar toe en stal de 'leukste' speeltjes uit de handjes van de andere kinderen. Dit vonden Daan en ik wat minder geschikt, dus wij hadden onze 'verbeter' stemmen opgezet.
Toch was het erg gezellig en was ik erg trots op mijn kleine lieve dreumes. Maar dat ben ik wel vaker.
Gisteren zijn Elora en ik samen weer eens een keer naar mijn moeder geweest. Het was erg leuk, het voelt altijd zo als thuis als ik bij mijn moeder ben. Elora heeft het zelfde, die was weer helemaal in haar sas bij haar nanna.
's avonds zijn we uit eten geweest bij de japanner. Ik heb mijn ogen uit zitten kijken hoe mijn dochter (die heel moe was en ook nog eens dik 40 minuten moest wachten op eten) heerlijk zat te smullen. Wat kan dat kind toch bunkeren. Met een sushi in iedere hand zat ze verleidelijk naar de obers te lachen, die met haar wegliepen.
Toen een stel aziatische mannen achter haar druk in gesprek waren, draaide ze zich om en ging ze druk mee zitten babbelen. De mannen moesten erg om haar lachen. Ze at ook alles. Vis, vlees, zelfs zeewier (al kreeg ze de zeewier salade niet echt weg met haar twee ondertanden en twee halve boventanden)
Ze was lief en ik was trots dat ik haar moeder mag zijn. Dat vind ik een hele eer, want ik vind haar een bijzonder mensje.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Dagje naar A-dam" 01-03-2008 @ 11:09
Alsof Tarzan op bezoek was hoorde ik een soort jungle roep uit Elora haar kamer komen. "Oh, jippie" dacht ik zuchtend, "Elora heeft een gil dagje". En dat natuurlijk precies als je gezellig bij een vriendin op bezoek gaat.
Slapen wilde ze niet meer in de ochtend, maar gelukkig was ze in de auto zo vertrokken naar dromenland.
Rond het middaguur kwamen we in A'dam aan en Elora begon net wakker te worden toen ik ging parkeren. Met mijn tong op mijn knieen kwam ik op de bovenste verdieping van de flat van Marinka aan. Dat ben ik toch niet gewend, al die trappen. Vooral niet met een kind van bijna 10 kg en een lading tassen.
Elora begon wat stilletjes, maar daar was ze zo overheen. Lilah was net wakker en kwam er gezellig bij. Het is voor mij altijd zo'n leuke blik in de toekomst als ik naar Lilah kijk, want zij is 5 maanden ouder dan mijn eigen kindje.
Lilah is in de fase waar ze erg bewust van alles begint te worden. En zo vond ze die onderzoekende dreumes van mij, die graag het speelgoed uit haar handjes trok, niet altijd even leuk.
Elora, die Lilah als een soort grote levende pop zag, ging ook telkens achter haar aan, tot grote schrik van Lilah. Gelukkig lag er genoeg speelgoed om mijn kleine mutsje af te leiden en zo ging Elora lekker spelen.
Tja, vergelijken moet je nooit doen, maar stiekem doe je het toch. En dat is helemaal suf als het andere kindje al 5 maanden ouder is. Maar het was ook zo koddig om Lilah alle dieren te horen benoemen en de geluiden die ze maken na te doen. Elora kan een aantal geluidjes nadoen, maar dan moeten wij ze wel eerst voordoen. Toch ben ik erg trots op haar en ik ben benieuwd hoe zij over 5 maanden is (maar ik geniet wel heel erg van deze fase hoor, het is niet alsof ik niet kan wachten ofzo)
Elora maakte hier en daar nog van haar 'Tarzan-geluiden'. Ik verontschuldigde me tegen Marinka, maar die zei... "Dat ken ik en het wordt alleen nog maar erger"... 'fijn'.
Waar mijn hart echt van smolt is hoe lief mijn dochtertje soms kan zijn. Ze is erg van het 'delen' en bood Lilah ook meerdere keren afgekloven komkommer en koekjes aan. Wel is ze erg van het afpakken (erg onbedoeld nog hoor... want, mam, je weet toch dat ik alletwee mijn handjes vol wil hebben als ik eet?) Lilah moest echt wegrennen met het koekje dat ze had gekregen. Gelukkig had ik een Mac-Guyver oplossing en brak ik Elora's koekje in tweeen. Zo had ze er als nog 2 (één voor iedere hand)
Het was rond vieren dat we weer vertrokken en Elora was helemaal gesloopt. In de auto heeft ze hard liggen snurken, waar ik helemaal vertederd van was.
Wat een leuk dagje uit, dat moeten we echt vaker doen. Al hoop ik wel dat ze weer snel ophoudt met het gillen, want het was net weer een beetje weg....
Slapen wilde ze niet meer in de ochtend, maar gelukkig was ze in de auto zo vertrokken naar dromenland.
Rond het middaguur kwamen we in A'dam aan en Elora begon net wakker te worden toen ik ging parkeren. Met mijn tong op mijn knieen kwam ik op de bovenste verdieping van de flat van Marinka aan. Dat ben ik toch niet gewend, al die trappen. Vooral niet met een kind van bijna 10 kg en een lading tassen.
Elora begon wat stilletjes, maar daar was ze zo overheen. Lilah was net wakker en kwam er gezellig bij. Het is voor mij altijd zo'n leuke blik in de toekomst als ik naar Lilah kijk, want zij is 5 maanden ouder dan mijn eigen kindje.
Lilah is in de fase waar ze erg bewust van alles begint te worden. En zo vond ze die onderzoekende dreumes van mij, die graag het speelgoed uit haar handjes trok, niet altijd even leuk.
Elora, die Lilah als een soort grote levende pop zag, ging ook telkens achter haar aan, tot grote schrik van Lilah. Gelukkig lag er genoeg speelgoed om mijn kleine mutsje af te leiden en zo ging Elora lekker spelen.
Tja, vergelijken moet je nooit doen, maar stiekem doe je het toch. En dat is helemaal suf als het andere kindje al 5 maanden ouder is. Maar het was ook zo koddig om Lilah alle dieren te horen benoemen en de geluiden die ze maken na te doen. Elora kan een aantal geluidjes nadoen, maar dan moeten wij ze wel eerst voordoen. Toch ben ik erg trots op haar en ik ben benieuwd hoe zij over 5 maanden is (maar ik geniet wel heel erg van deze fase hoor, het is niet alsof ik niet kan wachten ofzo)
Elora maakte hier en daar nog van haar 'Tarzan-geluiden'. Ik verontschuldigde me tegen Marinka, maar die zei... "Dat ken ik en het wordt alleen nog maar erger"... 'fijn'.
Waar mijn hart echt van smolt is hoe lief mijn dochtertje soms kan zijn. Ze is erg van het 'delen' en bood Lilah ook meerdere keren afgekloven komkommer en koekjes aan. Wel is ze erg van het afpakken (erg onbedoeld nog hoor... want, mam, je weet toch dat ik alletwee mijn handjes vol wil hebben als ik eet?) Lilah moest echt wegrennen met het koekje dat ze had gekregen. Gelukkig had ik een Mac-Guyver oplossing en brak ik Elora's koekje in tweeen. Zo had ze er als nog 2 (één voor iedere hand)
Het was rond vieren dat we weer vertrokken en Elora was helemaal gesloopt. In de auto heeft ze hard liggen snurken, waar ik helemaal vertederd van was.
Wat een leuk dagje uit, dat moeten we echt vaker doen. Al hoop ik wel dat ze weer snel ophoudt met het gillen, want het was net weer een beetje weg....
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Potje - Plasje- Knuffelen" 28-02-2008 @ 19:38
Ja ja, na een aantal weken van proberen en falen hebben we vandaag toch het eerste plasje op gevangen!!!
Beretrots liet Elora het kleine beetje gele vloeistof dat in het eendepotje lag zien. Ze keek er half geinteresseerd naar. De interesse was al snel over toen ze er niet aan mocht komen.
Heel ritueel liep ik met het potje naar het toilet, terwijl Elora giechelend achter me aan waggelde. Ze vond het niet bijzonder dat ik het in het toilet gooide, zelfs niet toen ik er bij juichte. En het doortrekken was minder interessant dan de kat die voorbij liep... maar toch... ik heb me braaf aan het ritueel gehouden.
Het is pas de eerste stap, maar wel in iedergeval een stap en ik ben trots. Maar dat was ik al.
Elora is zo leuk nu, al is ze ook wel soms een tikkeltje veeleisend. Nu ze zelf dingen kan aangeven wat ze wil, steekt ze dit ook niet onder stoelen of banken. Alles wordt aangewezen en ze begint met 'dankjewel' te zeggen (of hoe Elora het zegt: DA) want zij denkt als je dankjewel zegt, dat je het dan altijd krijgt. Soms valt dat haar vies tegen en dan krijg ik ook duidelijk protest. Maar gelukkig nooit lang en is ze snel over haar ongenoegen heen.
Nog iets wat ze ineens sinds een paar dagen doet, met haar hoofd tussen haar benen doorkijken. Het is zo'n grappig gezicht maar ik krijg het maar niet op de foto of de film.
Vandaag heeft ze ook voor het eerst alleen met een vorkje gegeten. Ik was erg trots op haar, al ging er meer naast dan erin. Het feit dat ze in het brood mocht prikken veroorzaakte grote hillariteit bij Elora. Ze schaterde het uit. Vooral als ik haar hielp en haar handje vasthield. Maar na een paar keer kon ze het echt zelf. Ze was meer bezig met zo veel mogelijk brood op haar vorkje te krijgen dan het op te eten... maar ja... het aller begin is er.
Al tijden vertel ik mensen een tikkeltje teleurgesteld dat Elora geen knuffel kind is. Maar daar is in de laatste twee weken ineens verandering in gekomen. Eerst heel geleidelijk, maar nu knuffelt ze wat af. Met ons, maar ook met de poppen, de knuffels, de kat en de bank. De kat vindt het maar niets. Ze geeft haar een soort kopjes (Elora geeft de kat kopjes, want onze kat geeft geen kopjes, die valt gewoon bovenop je hand als ze geaaid wil worden) en dan rent de kat hard weg.
Wij worden hardhandig gegrepen en dan slaat ze hard met haar hoofd tegen je aan... tja lieve zachte knuffels zijn het niet, maar als je geen knuffel kind gewend ben, ben je echt overal blij mee.
Ze geeft ook vaak aan dat ze ineens op schoot wil. Dat is ook nieuw. Het is dan vaak maar voor 2 minuten, maar... net als met knuffelen, 'vraag niet hoe het kan, maar geniet ervan'.
Ik merk dat ik het erg fijn vind als ik vakantie heb. Het lijkt wel of we even samen tot rust komen. Al ben ik de hele dag druk met haar bezig en als ik niet met haar bezig ben als ze wakker is (want ze moet ook zelf spelen) ben ik wel met het huishouden in de weer.
Hoe doen die huismoeders dat toch? Ik vind het knap, want tegen de tijd dat Elora naar bed gaat moet ik de ontplofte speelgoedwinkel weer op orde brengen in onze woonkamer. En wat ik ook doe (maar een paar speeltjes geven bijvoorbeeld) het blijft een troepje... Elora heeft er erg veel talent voor, dat troep maken ;)
Beretrots liet Elora het kleine beetje gele vloeistof dat in het eendepotje lag zien. Ze keek er half geinteresseerd naar. De interesse was al snel over toen ze er niet aan mocht komen.
Heel ritueel liep ik met het potje naar het toilet, terwijl Elora giechelend achter me aan waggelde. Ze vond het niet bijzonder dat ik het in het toilet gooide, zelfs niet toen ik er bij juichte. En het doortrekken was minder interessant dan de kat die voorbij liep... maar toch... ik heb me braaf aan het ritueel gehouden.
Het is pas de eerste stap, maar wel in iedergeval een stap en ik ben trots. Maar dat was ik al.
Elora is zo leuk nu, al is ze ook wel soms een tikkeltje veeleisend. Nu ze zelf dingen kan aangeven wat ze wil, steekt ze dit ook niet onder stoelen of banken. Alles wordt aangewezen en ze begint met 'dankjewel' te zeggen (of hoe Elora het zegt: DA) want zij denkt als je dankjewel zegt, dat je het dan altijd krijgt. Soms valt dat haar vies tegen en dan krijg ik ook duidelijk protest. Maar gelukkig nooit lang en is ze snel over haar ongenoegen heen.
Nog iets wat ze ineens sinds een paar dagen doet, met haar hoofd tussen haar benen doorkijken. Het is zo'n grappig gezicht maar ik krijg het maar niet op de foto of de film.
Vandaag heeft ze ook voor het eerst alleen met een vorkje gegeten. Ik was erg trots op haar, al ging er meer naast dan erin. Het feit dat ze in het brood mocht prikken veroorzaakte grote hillariteit bij Elora. Ze schaterde het uit. Vooral als ik haar hielp en haar handje vasthield. Maar na een paar keer kon ze het echt zelf. Ze was meer bezig met zo veel mogelijk brood op haar vorkje te krijgen dan het op te eten... maar ja... het aller begin is er.
Al tijden vertel ik mensen een tikkeltje teleurgesteld dat Elora geen knuffel kind is. Maar daar is in de laatste twee weken ineens verandering in gekomen. Eerst heel geleidelijk, maar nu knuffelt ze wat af. Met ons, maar ook met de poppen, de knuffels, de kat en de bank. De kat vindt het maar niets. Ze geeft haar een soort kopjes (Elora geeft de kat kopjes, want onze kat geeft geen kopjes, die valt gewoon bovenop je hand als ze geaaid wil worden) en dan rent de kat hard weg.
Wij worden hardhandig gegrepen en dan slaat ze hard met haar hoofd tegen je aan... tja lieve zachte knuffels zijn het niet, maar als je geen knuffel kind gewend ben, ben je echt overal blij mee.
Ze geeft ook vaak aan dat ze ineens op schoot wil. Dat is ook nieuw. Het is dan vaak maar voor 2 minuten, maar... net als met knuffelen, 'vraag niet hoe het kan, maar geniet ervan'.
Ik merk dat ik het erg fijn vind als ik vakantie heb. Het lijkt wel of we even samen tot rust komen. Al ben ik de hele dag druk met haar bezig en als ik niet met haar bezig ben als ze wakker is (want ze moet ook zelf spelen) ben ik wel met het huishouden in de weer.
Hoe doen die huismoeders dat toch? Ik vind het knap, want tegen de tijd dat Elora naar bed gaat moet ik de ontplofte speelgoedwinkel weer op orde brengen in onze woonkamer. En wat ik ook doe (maar een paar speeltjes geven bijvoorbeeld) het blijft een troepje... Elora heeft er erg veel talent voor, dat troep maken ;)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Zelfstandig" 28-02-2008 @ 12:01
Nadat de lange update die ik voor haar verjaardag had geschreven, niet is opgeslagen, merkte ik dat ik een tikkeltje ontmoedigd was om te schrijven (ik had geen zin om het hele verhaal nog eens neer te kladden) en meed ik haar dagboek een beetje.
Maar net als paardrijden gooi ik me maar weer op het zadel, met minder nare concequenties dan van het paard af gegooid worden ;)
Elora wordt steeds zelfstandiger. Ik vind het geweldig om te zien. Ze wil ook bij alles 'helpen'. Braaf steekt ze haar handen of benen uit als ik haar aan kleed (tenminste, als ze me niet heel dwars tegenwerkt, want die momenten zitten er ook nog bij)
Ze probeert zich al een tijdje ook zelf aan te kleden. Ze weet dat rompertjes en truitjes over haar hoofd moeten en sokken, maillots en broeken aan haar voeten. Vraag niet hoe ze het doet hoor... want aan krijgt ze het meestal niet. Maar ze snapt het idee en dat vind ik al knap genoeg. Laatst had ze trouwens mijn t-shirt wel ineens aan... en helemaal zelf gedaan. Tenminste, aan... over haar hoofd dan, met haar hoofd door het gat. Ze was er zelf verbaasd van.
Ook eten wordt steeds zelfstandiger. Ze wil graag zelf met haar lepel eten. 70% van het eten beland dan ook ergens anders dan haar mond... MAAR 30% gaat er wel in. En als ik dan een beetje meehelp krijgt ze toch haar eten binnen en ze vindt het nog leuk ook. Voor mij is het wat moeilijk want het is meer was en opruimwerk.
Het grappigste is als ik haar een hapje geef en ze haalt het uit haar mond om het op haar eigen lepel te leggen en vervolgens weer in haar mond te doen. Ik mag er niet om lachen, maar dat is soms best moeilijk.
Ze is pienter en leergierig, zelfs vreemden zeggen dat vaak tegen ons. Ze reageert ook echt als je haar naam zegt (zelfs als je het niet tegen haar zegt maar over haar praat tegen een derde persoon) Ze lokt je uit tot lachen maar soms ook tot boos worden en je merkt dat ze haar grenzen verkend. Want ze vindt het leuker om iets te doen wat niet mag als ik kijk.
We waren gisteren op het feestje van Romy, het dochtertje van een oude vriendin van me. Wankelig stapte Elora de kamer door, speelde met de ballonnen en liet zich bewonderen door de andere gasten. Er was een jongetje van een half jaar ouder met een enorme bos haar. Heel schattig om te zien, maar hij was erg ondeugend. Hij zat overal aan en stootte tot 4x toe iets van de tafel, tot wanhoop van zijn oma die op hem paste.
Elora mag bij ons niet aan de tafel staan. Er kan hete thee op staan of iets anders gevaarlijks. Dat betekent niet dat ze het nooit probeert hoor, maar over het algemeen blijft ze uit de buurt van de tafels. De oma van het jongetje vroeg me verbaasd hoe zij dat al geleerd had. Ik wist niet zo goed wat ik daar op moest zeggen... gewoon door consequent te zijn. Maar dat betekent echt niet dat mijn kindje nooit ondeugend is. Ik zou het vreemd vinden als ze dat niet was.
Met haar zelfstandigheid komt ook een nieuw soort spelen. Op dit moment heeft ze een aantal favoriete dingen. Boekje lezen blijft het meest favoriet. En ze leest het nu liever zelf dan dat ik het doe. Al mag ik soms wel vertellen wat ze aanwijst.
Ze kan nu ook al plaatjes aanwijzen die ik aan haar vraag. Zoals de bal weet ze goed te vinden of de ballon. De pop kon ze ook vinden en de klok en de leeuw. Maar... ik merk dat ze hier niet echt vaak zin in heeft. 9 van de 10 keer bladert ze verder als ik haar iets vraag. Dus het zit er nog niet echt heel sterk in. Maar... ze kan het wel, dus de interesse zal ook wel snel komen.
Dat was ook met de ringen en het paaltje. In het begin deed ze het soms maar toonde ze niet echt veel interesse. Nu doet ze alles wat rond is en een gat heeft om alles wat maar op een paaltje lijkt (vingers, haar rammelstok etc) ik vind het zo knap dat ze dat al kan onderscheiden.
Elora wil sowieso niet altijd de spelletjes doen die ik wil en dan laat ik haar maar kiezen. Ze is nu helemaal weg van de pop in de buggy. De hele dag worden alle dingen van de pop aangewezen. Haar neus, haar mond, haar oren en vingers (handen doet ze niet, maar vingers weet ze wel te vinden, hihi) maar als ik zeg: "Elora, where's Dollie's eye?" begint ze de pop te aaien... dus daar hebben we ons eerste taal botsinkje.
We hebben sinds kort ook blokken, dus er word druk gestapeld en omgegooid. 2 blokken op elkaar was geen uitdaging, maar 3... ja dat is moeilijk want Elora heeft de neiging om dan eerst de blok die ze net heeft neergelegd weer weg te halen. Het is ons 1 keer gelukt met drie blokken, maar daarna gelijk nooit meer. Ze werd helemaal hyper van mijn luide gejuich en wilde gelijk alleen nog maar met de blokken gooien...
Potty-training is momenteel een drama. Ze staat gewoon op en loopt weg. Ik krijg het er maar niet in om haar te laten blijven zitten. Maar goed, komt ook wel weer (hoop ik)
Ah, ik word nu geroepen.. (mammamamam) dus ik ga haar even uit bed vissen. Leuk hoor dat spelen met een dreumes!!
Maar net als paardrijden gooi ik me maar weer op het zadel, met minder nare concequenties dan van het paard af gegooid worden ;)
Elora wordt steeds zelfstandiger. Ik vind het geweldig om te zien. Ze wil ook bij alles 'helpen'. Braaf steekt ze haar handen of benen uit als ik haar aan kleed (tenminste, als ze me niet heel dwars tegenwerkt, want die momenten zitten er ook nog bij)
Ze probeert zich al een tijdje ook zelf aan te kleden. Ze weet dat rompertjes en truitjes over haar hoofd moeten en sokken, maillots en broeken aan haar voeten. Vraag niet hoe ze het doet hoor... want aan krijgt ze het meestal niet. Maar ze snapt het idee en dat vind ik al knap genoeg. Laatst had ze trouwens mijn t-shirt wel ineens aan... en helemaal zelf gedaan. Tenminste, aan... over haar hoofd dan, met haar hoofd door het gat. Ze was er zelf verbaasd van.
Ook eten wordt steeds zelfstandiger. Ze wil graag zelf met haar lepel eten. 70% van het eten beland dan ook ergens anders dan haar mond... MAAR 30% gaat er wel in. En als ik dan een beetje meehelp krijgt ze toch haar eten binnen en ze vindt het nog leuk ook. Voor mij is het wat moeilijk want het is meer was en opruimwerk.
Het grappigste is als ik haar een hapje geef en ze haalt het uit haar mond om het op haar eigen lepel te leggen en vervolgens weer in haar mond te doen. Ik mag er niet om lachen, maar dat is soms best moeilijk.
Ze is pienter en leergierig, zelfs vreemden zeggen dat vaak tegen ons. Ze reageert ook echt als je haar naam zegt (zelfs als je het niet tegen haar zegt maar over haar praat tegen een derde persoon) Ze lokt je uit tot lachen maar soms ook tot boos worden en je merkt dat ze haar grenzen verkend. Want ze vindt het leuker om iets te doen wat niet mag als ik kijk.
We waren gisteren op het feestje van Romy, het dochtertje van een oude vriendin van me. Wankelig stapte Elora de kamer door, speelde met de ballonnen en liet zich bewonderen door de andere gasten. Er was een jongetje van een half jaar ouder met een enorme bos haar. Heel schattig om te zien, maar hij was erg ondeugend. Hij zat overal aan en stootte tot 4x toe iets van de tafel, tot wanhoop van zijn oma die op hem paste.
Elora mag bij ons niet aan de tafel staan. Er kan hete thee op staan of iets anders gevaarlijks. Dat betekent niet dat ze het nooit probeert hoor, maar over het algemeen blijft ze uit de buurt van de tafels. De oma van het jongetje vroeg me verbaasd hoe zij dat al geleerd had. Ik wist niet zo goed wat ik daar op moest zeggen... gewoon door consequent te zijn. Maar dat betekent echt niet dat mijn kindje nooit ondeugend is. Ik zou het vreemd vinden als ze dat niet was.
Met haar zelfstandigheid komt ook een nieuw soort spelen. Op dit moment heeft ze een aantal favoriete dingen. Boekje lezen blijft het meest favoriet. En ze leest het nu liever zelf dan dat ik het doe. Al mag ik soms wel vertellen wat ze aanwijst.
Ze kan nu ook al plaatjes aanwijzen die ik aan haar vraag. Zoals de bal weet ze goed te vinden of de ballon. De pop kon ze ook vinden en de klok en de leeuw. Maar... ik merk dat ze hier niet echt vaak zin in heeft. 9 van de 10 keer bladert ze verder als ik haar iets vraag. Dus het zit er nog niet echt heel sterk in. Maar... ze kan het wel, dus de interesse zal ook wel snel komen.
Dat was ook met de ringen en het paaltje. In het begin deed ze het soms maar toonde ze niet echt veel interesse. Nu doet ze alles wat rond is en een gat heeft om alles wat maar op een paaltje lijkt (vingers, haar rammelstok etc) ik vind het zo knap dat ze dat al kan onderscheiden.
Elora wil sowieso niet altijd de spelletjes doen die ik wil en dan laat ik haar maar kiezen. Ze is nu helemaal weg van de pop in de buggy. De hele dag worden alle dingen van de pop aangewezen. Haar neus, haar mond, haar oren en vingers (handen doet ze niet, maar vingers weet ze wel te vinden, hihi) maar als ik zeg: "Elora, where's Dollie's eye?" begint ze de pop te aaien... dus daar hebben we ons eerste taal botsinkje.
We hebben sinds kort ook blokken, dus er word druk gestapeld en omgegooid. 2 blokken op elkaar was geen uitdaging, maar 3... ja dat is moeilijk want Elora heeft de neiging om dan eerst de blok die ze net heeft neergelegd weer weg te halen. Het is ons 1 keer gelukt met drie blokken, maar daarna gelijk nooit meer. Ze werd helemaal hyper van mijn luide gejuich en wilde gelijk alleen nog maar met de blokken gooien...
Potty-training is momenteel een drama. Ze staat gewoon op en loopt weg. Ik krijg het er maar niet in om haar te laten blijven zitten. Maar goed, komt ook wel weer (hoop ik)
Ah, ik word nu geroepen.. (mammamamam) dus ik ga haar even uit bed vissen. Leuk hoor dat spelen met een dreumes!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten