- "Supermom" 22-09-2007 @ 12:01
Soms voel ik me bijna een soort superheld, alsof de komst van Elora me superkrachten heeft gegeven. Op die momenten dat ik Elora, als ze helemaal overstuur is, kan troosten. Op de momenten dat ik een glimlach op haar gezicht weet te toveren... dat zijn die momenten, daar kan niets tegen op.
Zij geeft me een innerlijke kracht die ik niet wist dat ik hem had. Zelfs nu, dat ik met een sjaal om mijn nek tegen de keelpijn loop, dat mijn hoofd bonst en klopt omdat ik een nare griep te pakken heb... zelfs nu geeft ze me kracht.
Er is een vete tussen de thuisblijfmoeders en de werkende moeders. Ieder heeft haar eigen "issues" met haar keuzes. De werkende moeders voelen zich schuldig omdat ze hun kind niet 100% kunnen geven. Ik heb het gevoel dat de thuisblijfmoeders zich schuldig voelen omdat ze van een ander afhankelijk zijn voor geld. Of misschien dat ze een stukje van hun eigen leven opzij hebben moeten zetten voor hun kind. Het maakt niet uit wat je keuze is, er is altijd wel iets te zeggen voor een andere keuze. Zo werkt het leven nu eenmaal.
Het feit is dat beiden keuzes gewoon goede keuzes zijn. Het ligt eraan wie je bent en hoe je in het leven staat. Ik zou zelf best wat vaker thuis bij Elora willen zijn, maar ik wil ook graag dat we "leuke dingen" met Elora kunnen doen en dat we niet iedere euro een keer om moeten draaien. Dus ik blijf werken en iets meer dan ik zou willen.
Wat ik niet begrijp is dat mensen en in dit geval moeders, elkaar aanvallen voor de keuzes die ze maken. Waarom zij vinden dat alleen de keuze die zij hebben gemaakt de "juiste" keuze is.
Thuisblijfmoeders verwijten werkende moeders dat ze minder moeder kunnen zijn. Er wordt geroepen dat de werkende moeders te moe zijn om voor hun kinderen te zorgen en dat ze de zorg bij iemand anders neerleggen. Ik ben het hier, als werkende moeder, natuurlijk niet mee eens. Natuurlijk geef ik een stukje van Elora haar opvoeding uit handen, ik kan niet anders. Maar of dat nu zo slecht is weet ik niet. Ik weet dat ze bij mijn moeder in de meest capabele en liefhebbende handen is die ik haar maar kan gunnen. Ik denk zelfs dat ze van mijn moeder dingen leert die ik haar niet kan leren. Dat haar opvoeding juist verruimd wordt door de zorg en liefde van haar oma.
Ook kan ik komen met het argument dat ik echt wel thuisblijfmoeders ken die minder energie in hun kind steken als ik in mijn kind steek. En al ben ik moe na mijn werk, moet ik dat toch echt opzij zetten en gezellig zijn met mijn dochter. Tijdens mijn ouderverlof was ik ook wel eens moe, maar dat heb ik ook van me af moeten schudden.
Ik vind ook niet dat ik haar opvoeding makkelijk uit handen geef en ik denk zelf goed na over wat ik doe of niet doe.
Toch ben ik het ook niet eens met het verwijt naar de thuisblijfmoeders. Werkende moeders of werkende vrouwen meer dan de moeders eigenlijk, verwijten thuisblijfmoeders van luiheid. Ik kan je vertellen dat niets minder waar is. Ik heb 6 maanden thuis gezeten als moeder en het is gewoon net zo zwaar als een baan. Vooral als je het huishouden er goed bij wilt doen... iets waar ik minder successvol in was. Het is gewoon ook werk en daar mag best wat respect voor zijn.
Het lijkt of je er voor op aangekeken wordt als je alleen maar aangeeft dat je ook best thuis zou willen blijven. Mensen kijken me vaak ongelovig aan als ik zeg dat ik best een thuisblijf. Veel reacties zijn: "Dat zou ik nooit kunnen, ik zou me dood vervelen". Ik niet... ik verveel me niet zo snel. Het is ook niet dat ik niets wil gaan doen als thuisblijf moeder. Mijn droom is om het te kunnen combineren met een schrijfcarriere, maar of dat ooit gaat lukken... we zullen het zien. Toch krijg ik ook wel een genoegen van mijn werk, daar niet van. Maar Elora blijft toch leuker.
Waarom gunnen we elkaar onze eigen keuzes niet? Waarom willen we het altijd beter doen dan een ander. Iedereen is daar een beetje schuldig aan. Ik zelf ook. Ik wil het in ieder geval niet "slechter" doen dan een ander. En dat brengt nog wel eens onzekerheid met zich mee.
Zij geeft me een innerlijke kracht die ik niet wist dat ik hem had. Zelfs nu, dat ik met een sjaal om mijn nek tegen de keelpijn loop, dat mijn hoofd bonst en klopt omdat ik een nare griep te pakken heb... zelfs nu geeft ze me kracht.
Er is een vete tussen de thuisblijfmoeders en de werkende moeders. Ieder heeft haar eigen "issues" met haar keuzes. De werkende moeders voelen zich schuldig omdat ze hun kind niet 100% kunnen geven. Ik heb het gevoel dat de thuisblijfmoeders zich schuldig voelen omdat ze van een ander afhankelijk zijn voor geld. Of misschien dat ze een stukje van hun eigen leven opzij hebben moeten zetten voor hun kind. Het maakt niet uit wat je keuze is, er is altijd wel iets te zeggen voor een andere keuze. Zo werkt het leven nu eenmaal.
Het feit is dat beiden keuzes gewoon goede keuzes zijn. Het ligt eraan wie je bent en hoe je in het leven staat. Ik zou zelf best wat vaker thuis bij Elora willen zijn, maar ik wil ook graag dat we "leuke dingen" met Elora kunnen doen en dat we niet iedere euro een keer om moeten draaien. Dus ik blijf werken en iets meer dan ik zou willen.
Wat ik niet begrijp is dat mensen en in dit geval moeders, elkaar aanvallen voor de keuzes die ze maken. Waarom zij vinden dat alleen de keuze die zij hebben gemaakt de "juiste" keuze is.
Thuisblijfmoeders verwijten werkende moeders dat ze minder moeder kunnen zijn. Er wordt geroepen dat de werkende moeders te moe zijn om voor hun kinderen te zorgen en dat ze de zorg bij iemand anders neerleggen. Ik ben het hier, als werkende moeder, natuurlijk niet mee eens. Natuurlijk geef ik een stukje van Elora haar opvoeding uit handen, ik kan niet anders. Maar of dat nu zo slecht is weet ik niet. Ik weet dat ze bij mijn moeder in de meest capabele en liefhebbende handen is die ik haar maar kan gunnen. Ik denk zelfs dat ze van mijn moeder dingen leert die ik haar niet kan leren. Dat haar opvoeding juist verruimd wordt door de zorg en liefde van haar oma.
Ook kan ik komen met het argument dat ik echt wel thuisblijfmoeders ken die minder energie in hun kind steken als ik in mijn kind steek. En al ben ik moe na mijn werk, moet ik dat toch echt opzij zetten en gezellig zijn met mijn dochter. Tijdens mijn ouderverlof was ik ook wel eens moe, maar dat heb ik ook van me af moeten schudden.
Ik vind ook niet dat ik haar opvoeding makkelijk uit handen geef en ik denk zelf goed na over wat ik doe of niet doe.
Toch ben ik het ook niet eens met het verwijt naar de thuisblijfmoeders. Werkende moeders of werkende vrouwen meer dan de moeders eigenlijk, verwijten thuisblijfmoeders van luiheid. Ik kan je vertellen dat niets minder waar is. Ik heb 6 maanden thuis gezeten als moeder en het is gewoon net zo zwaar als een baan. Vooral als je het huishouden er goed bij wilt doen... iets waar ik minder successvol in was. Het is gewoon ook werk en daar mag best wat respect voor zijn.
Het lijkt of je er voor op aangekeken wordt als je alleen maar aangeeft dat je ook best thuis zou willen blijven. Mensen kijken me vaak ongelovig aan als ik zeg dat ik best een thuisblijf. Veel reacties zijn: "Dat zou ik nooit kunnen, ik zou me dood vervelen". Ik niet... ik verveel me niet zo snel. Het is ook niet dat ik niets wil gaan doen als thuisblijf moeder. Mijn droom is om het te kunnen combineren met een schrijfcarriere, maar of dat ooit gaat lukken... we zullen het zien. Toch krijg ik ook wel een genoegen van mijn werk, daar niet van. Maar Elora blijft toch leuker.
Waarom gunnen we elkaar onze eigen keuzes niet? Waarom willen we het altijd beter doen dan een ander. Iedereen is daar een beetje schuldig aan. Ik zelf ook. Ik wil het in ieder geval niet "slechter" doen dan een ander. En dat brengt nog wel eens onzekerheid met zich mee.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "aandoenlijk" 20-09-2007 @ 11:22
Elora heeft nog maar een kleine verhoging, maar ze is de vrolijkheid zelve. Ik heb haar met moeite gapend in haar bedje gelegd waar ze nu nog ligt te spelen.
Op het speelkleed was ze zo snoepig dat ik me moest inhouden om haar niet op te pakken en te knuffelen. Ze speelde peek-a-boo (kieke-boe) met me. Dan legde ze haar hoofdje met haar gezicht naar beneden neer en deed ze snel haar hoofd omhoog en dan riep ik: PEEK A BOO!!
Vervolgens ging ze lachen. Het was zo snoezig! Ze speelt sowieso al zo leuk zelf. Ze rolt alle kanten op en ligt luidkeels te kletsen tegen het speelgoed in haar handen. Soms roept ze me en flirt ze met me, maar over het algemeen is ze lekker zelf bezig. Ik voel me helemaal warm van binnen als ik haar dan zo zie spelen. Wat een gift is dat kind van ons toch.
En wat wordt ze toch groot, ik blijf me er over verbazen. Ze is ook zo makkelijk en lief... zelfs nu nog, dat ze wat lastiger is geworden. Ze laat zich ook overal mee naar toe slepen. Je kan haar 100 keer uit haar wagentje tillen zonder dat ze gaat zeuren. Ze lacht en flirt veel en heeft maar sporadisch rotbuien. Tja, die heb ik zelf ook...
Knuffelen doet ze nu ook zo heerlijk. En ze wil graag aan je gezicht aaien. Ook mijn haar vindt ze machtig om mee te spelen en ze doet het ook heel zachtjes. Ze grijpt de knuffels in haar bed beet en drukt deze stevig tegen zich aan als ze gaat slapen.
Ik ben trots op ons kleine meisje!
Op het speelkleed was ze zo snoepig dat ik me moest inhouden om haar niet op te pakken en te knuffelen. Ze speelde peek-a-boo (kieke-boe) met me. Dan legde ze haar hoofdje met haar gezicht naar beneden neer en deed ze snel haar hoofd omhoog en dan riep ik: PEEK A BOO!!
Vervolgens ging ze lachen. Het was zo snoezig! Ze speelt sowieso al zo leuk zelf. Ze rolt alle kanten op en ligt luidkeels te kletsen tegen het speelgoed in haar handen. Soms roept ze me en flirt ze met me, maar over het algemeen is ze lekker zelf bezig. Ik voel me helemaal warm van binnen als ik haar dan zo zie spelen. Wat een gift is dat kind van ons toch.
En wat wordt ze toch groot, ik blijf me er over verbazen. Ze is ook zo makkelijk en lief... zelfs nu nog, dat ze wat lastiger is geworden. Ze laat zich ook overal mee naar toe slepen. Je kan haar 100 keer uit haar wagentje tillen zonder dat ze gaat zeuren. Ze lacht en flirt veel en heeft maar sporadisch rotbuien. Tja, die heb ik zelf ook...
Knuffelen doet ze nu ook zo heerlijk. En ze wil graag aan je gezicht aaien. Ook mijn haar vindt ze machtig om mee te spelen en ze doet het ook heel zachtjes. Ze grijpt de knuffels in haar bed beet en drukt deze stevig tegen zich aan als ze gaat slapen.
Ik ben trots op ons kleine meisje!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Koorts" 20-09-2007 @ 10:00
"Ik vind haar een beetje warm aanvoelen" zei ik tegen mijn moeder in de auto terwijl ik Elora een flesje gaf. Mijn moeder voelde aan het voorhoofd van mijn dochter en trok een twijfelend gezicht. "Ik geloof het niet hoor" zei ze. Ik had het nogal koud dus weet het daar maar aan. Wel zei mijn moeder dat ze Elora haar oogjes een beetje waterig vond. Dat zag ik nou weer niet zo. Maar toen Daan 's avonds zei dat hij zowel haar voorhoofd warm vond als haar oogjes waterig, besloten we toch maar haar temperatuur op te nemen. 39,7 Ik schrok er een beetje van. Niets ernstigs verzekerde iedereen mij... gewoon veel laten drinken en rusten.
Elora was nogal hangerig en hoe zielig ik haar ook vond, ergens vond ik het ook wel heel lekker dat ze zo lekker bij me lag. Ze was niet verdrietig of zeurderig. Ze leek zelfs erg vrolijk. Met vlagen begon ze te lachen en te kletsen. Het was een schattig gezicht.
Water dronk ze gulzig uit een bekertje. Voor de zekerheid hebben we toch diksap gekocht, voor als het water haar niet meer kon bekoren. Maar ik wil het alleen in nood gebruiken. Voorlopig gaat het water nog goed.
Om 20:30 hebben we haar een fles gegeven, veel te vroeg maar zo wisten we zeker dat ze vocht binnen had. Ik vond het een beter idee dan haar nog avondeten geven. Ze had veel te vroeg avond eten gegeten en zou dan nu nog een boterham moeten eten ofzo... dan maar een fles extra, dat leek me beter.
Maar om 23:00 als ze normaal haar fles krijgt hebben we haar laten liggen. Met name omdat ik me ook behoorlijk ziek voel. Om 2:30 werd ze dus wakker van de honger. Dat kwam voor mij mooi uit want dan kon ik nog even kijken hoe het met haar ging. Ze was weer lief en dronk gulzig aan haar fles. Toch voelde ze warm aan en ze knuffelde me heerlijk toen ik haar weer in bed ging leggen.
Ze was zo lief vanochtend om 8:00 toen ze wakker was. Ze strekte haar armpjes uit om aan mijn haar te voelen. Het is nog niet een duidelijk "pak me op" signaal, maar het gaat er op lijken.
Haar temperatuur was gelukkig al een stuk lager, 37.8 en ik maak me al minder zorgen. Maar kijken hoe ze zich vanavond voelt. Nu slaapt ze erg veel.
Elora was nogal hangerig en hoe zielig ik haar ook vond, ergens vond ik het ook wel heel lekker dat ze zo lekker bij me lag. Ze was niet verdrietig of zeurderig. Ze leek zelfs erg vrolijk. Met vlagen begon ze te lachen en te kletsen. Het was een schattig gezicht.
Water dronk ze gulzig uit een bekertje. Voor de zekerheid hebben we toch diksap gekocht, voor als het water haar niet meer kon bekoren. Maar ik wil het alleen in nood gebruiken. Voorlopig gaat het water nog goed.
Om 20:30 hebben we haar een fles gegeven, veel te vroeg maar zo wisten we zeker dat ze vocht binnen had. Ik vond het een beter idee dan haar nog avondeten geven. Ze had veel te vroeg avond eten gegeten en zou dan nu nog een boterham moeten eten ofzo... dan maar een fles extra, dat leek me beter.
Maar om 23:00 als ze normaal haar fles krijgt hebben we haar laten liggen. Met name omdat ik me ook behoorlijk ziek voel. Om 2:30 werd ze dus wakker van de honger. Dat kwam voor mij mooi uit want dan kon ik nog even kijken hoe het met haar ging. Ze was weer lief en dronk gulzig aan haar fles. Toch voelde ze warm aan en ze knuffelde me heerlijk toen ik haar weer in bed ging leggen.
Ze was zo lief vanochtend om 8:00 toen ze wakker was. Ze strekte haar armpjes uit om aan mijn haar te voelen. Het is nog niet een duidelijk "pak me op" signaal, maar het gaat er op lijken.
Haar temperatuur was gelukkig al een stuk lager, 37.8 en ik maak me al minder zorgen. Maar kijken hoe ze zich vanavond voelt. Nu slaapt ze erg veel.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "grommend" 16-09-2007 @ 08:18
"Ik was in de veronderstelling dat ik een kind had gebaard... geen wild beest" zeg ik laconiek tegen Daan terwijl ik naar mijn kind kijkt, dat grommend op haar speelkleed in een balletje ligt te "bijten". "Daarom moesten we Willow weg doen", grapt Daan, "We kunnen geen 3 huisdieren aan". Ik lach, al doet de herinnering aan Willow, die we moesten weggeven, nog beste een beetje pijn.
Elora maakt voor de grap een paar van haar piep geluidjes. "Help", denk ik dan, "Ze heeft het gevoel voor humor van haar vader"
Ze wordt al een echt klein individu. Ze krijgt haar eigen humor en kijkt anders de wereld in dan een maand geleden. Je merkt dit aan haar hele houding. Ze kan veel meer, maar... ze EIST ook veel meer. Dit is iets waar ik nog steeds aan moet wennen. Ik wil er niet te veel op in gaan, maar probeer me ook wel voor te houden, dat zij als baby alleen maar op basis manieren kan communiceren. Ze kan me alleen maar vertellen dat ze iets niet leuk vindt, door te gaan huilen. En als ik daar niet op inga kan ze alleen maar laten zien hoe dringend zij dat vindt, door te gaan schreeuwen. Maar ja... daar ben ik toch niet zo van gediend.
Misschien ben ik wel de veeleisende? Want als ik eerlijk ben dan is mijn kind vaak meer dan 80% van de tijd lief en stralend. Ze lacht veel, ze speelt lief. Het is maar een enkele keer dat ze helemaal uit haar panty schiet. Zelfs of slechte dagen is ze vaker lief dan drammend.
Maar het is het volume en de intensiteit waarmee ze huilt of dramt. Dat maakt het zo overweldigend. En daardoor overschaduwd haar vervelende gedrag soms haar lieve gedrag. Het is niet eerlijk, want ik heb een lief kind, ik weet het. Ik mag niet klagen. Maar toch mis ik het kindje van een week of 2-3 geleden. Die echt bijna nooit huilde en die zeker niet zo boos werd.
Niet dat dit nieuwe kindje niet heel veel leuke nieuwe dingen heef hoor. Laat ik mijn forum vriendin Marinka maar geloven... Het komt en het gaat... en dan komt het ook weer terug. ;)
Elora maakt voor de grap een paar van haar piep geluidjes. "Help", denk ik dan, "Ze heeft het gevoel voor humor van haar vader"
Ze wordt al een echt klein individu. Ze krijgt haar eigen humor en kijkt anders de wereld in dan een maand geleden. Je merkt dit aan haar hele houding. Ze kan veel meer, maar... ze EIST ook veel meer. Dit is iets waar ik nog steeds aan moet wennen. Ik wil er niet te veel op in gaan, maar probeer me ook wel voor te houden, dat zij als baby alleen maar op basis manieren kan communiceren. Ze kan me alleen maar vertellen dat ze iets niet leuk vindt, door te gaan huilen. En als ik daar niet op inga kan ze alleen maar laten zien hoe dringend zij dat vindt, door te gaan schreeuwen. Maar ja... daar ben ik toch niet zo van gediend.
Misschien ben ik wel de veeleisende? Want als ik eerlijk ben dan is mijn kind vaak meer dan 80% van de tijd lief en stralend. Ze lacht veel, ze speelt lief. Het is maar een enkele keer dat ze helemaal uit haar panty schiet. Zelfs of slechte dagen is ze vaker lief dan drammend.
Maar het is het volume en de intensiteit waarmee ze huilt of dramt. Dat maakt het zo overweldigend. En daardoor overschaduwd haar vervelende gedrag soms haar lieve gedrag. Het is niet eerlijk, want ik heb een lief kind, ik weet het. Ik mag niet klagen. Maar toch mis ik het kindje van een week of 2-3 geleden. Die echt bijna nooit huilde en die zeker niet zo boos werd.
Niet dat dit nieuwe kindje niet heel veel leuke nieuwe dingen heef hoor. Laat ik mijn forum vriendin Marinka maar geloven... Het komt en het gaat... en dan komt het ook weer terug. ;)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Baby Jeckell en baby Hyde" 14-09-2007 @ 10:09
Het ene moment zit een giechelende stralende baby voor me, het andere moment heb ik te maken met een hangerige zeur die op hoge pieptonen te kennen geeft dat zij het toch niet zo met de gang van zaken eens is.
Zo was ik even aan de telefoon om de afspraak voor het CB te verzetten en begon ze ineens zo hard commentaar te geven (nog net niet huilen, maar het scheelde weinig) dat ik de mevrouw aan de telefoon niet meer verstond. Wat een gedoe zeg.
Meestal is dit wel een indicator dat ze moe is. Maar vroeger bouwde dat zich langzaam op. Tegenwoordig is het van 0 tot 300 in 10 seconden.
Ik was juist zo trots op haar, want ze heeft voor het eerst echt met een vorkje gegeten. Ik heb zo'n plastic kindervork, die ik natuurlijk nog wel moest sturen. Maar het ging heel aardig, ze mikte echt op haar mond en vond het heel leuk. Na een paar happen begon ze volgens mij zelfs een beetje door te krijgen dat de vork NIET in haar mond moest blijven als ze wilde kauwen. Ik heb het haar zelf met stukjes brood laten doen (ik hield de vork wel vast) maar met het fruit wat nogal glibberig was (mango) heb ik het zelf maar gedaan en konden we meteen het terug trekken van de vork oefenen.
Zo trots als een pauw keek Elora me glimmend aan. En ik gaf haar natuurlijk alle lof die ze verdiende!
Zo was ik even aan de telefoon om de afspraak voor het CB te verzetten en begon ze ineens zo hard commentaar te geven (nog net niet huilen, maar het scheelde weinig) dat ik de mevrouw aan de telefoon niet meer verstond. Wat een gedoe zeg.
Meestal is dit wel een indicator dat ze moe is. Maar vroeger bouwde dat zich langzaam op. Tegenwoordig is het van 0 tot 300 in 10 seconden.
Ik was juist zo trots op haar, want ze heeft voor het eerst echt met een vorkje gegeten. Ik heb zo'n plastic kindervork, die ik natuurlijk nog wel moest sturen. Maar het ging heel aardig, ze mikte echt op haar mond en vond het heel leuk. Na een paar happen begon ze volgens mij zelfs een beetje door te krijgen dat de vork NIET in haar mond moest blijven als ze wilde kauwen. Ik heb het haar zelf met stukjes brood laten doen (ik hield de vork wel vast) maar met het fruit wat nogal glibberig was (mango) heb ik het zelf maar gedaan en konden we meteen het terug trekken van de vork oefenen.
Zo trots als een pauw keek Elora me glimmend aan. En ik gaf haar natuurlijk alle lof die ze verdiende!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "kinderen en geld" 14-09-2007 @ 08:30
Ik had laatst een discussie met een oude schoolvriend van me over kinderen en geld. Natuurlijk zijn kinderen "duur" maar toch merk je daar niet 1,2,3 heel veel van. Je koopt gewoon andere dingen. School wordt later idd een grote uitgave. En ook uitstapjes en dat soort dingen zijn niet goedkoop. Maar je krijgt gewoon een andere levenstijl en daardoor voelt het heel gewoon dat je aan andere dingen geld uitgeeft. Als je geen kinderen hebt heb je gewoon andere kosten.
Dit zeg ik omdat ik 1 kind heb. Meerdere kinderen is een ander verhaal en daar kan ik niet over oordelen. Geen geld en veel kinderen... ja dat lijkt me erg lastig idd. Ik zou daar zelf niet voor kiezen, maar goed, wie ben ik om daar een oordeel over te vellen, want uiteindelijk gaat het er om wat voor een ouder je bent en niet hoeveel geld je hebt. In Nederland zullen mensen in ieder geval niet snel verhongeren.
Toch is er iets aan een aantal arme ouders wat me heel erg kan storen en dan vooral op mijn werk. Steeds meer kinderen worden thuis gehouden voor schoolreisjes en groep 8 kampen omdat het "te duur is".
Ik kan niet in een anders portomonaie kijken, maar ik weet wel dat aan het begin van het schooljaar vertelt wordt wat de kosten van een schoolreisje zijn. Natuurlijk is het duur, vooral als je meer dan 1 kind hebt. Maar, en daar ben ik dan heel hard in, je hebt zelf voor kinderen gekozen, dan hoor je daar ook opofferingen voor te maken.
Ik kan me voorstellen dat het geld niet in één keer te betalen is. Daarom hebben ze bij ons op school speciaal voor "arme" ouders een spaarpotje. Ze mogen telkens een beetje geven, al is het maar een euro. Mijn hart is er soms goed voor om het voor de kinderen te betalen die niet mee mogen.. maar a) Zo rijk ben ik zelf ook niet, b) dan moet ik het voor iedereen doen, ook de "arme" ouders die wel sparen, c) het MAG gewoon niet.
Waar ik me dan vervolgens vreselijk aan erger, is dat sommige van de mensen die hun kinderen dus thuis houden, wel op het schoolplein staan te roken. Ik weet niet hoe duur sigaretten tegenwoordig zijn, maar toen ik stopte met roken waren ze al behoorlijk duur (Ik geloof €3,- ofzo, misschien zelfs meer) en dat was 5 jaar geleden.
Laat dan je sigaretten een aantal weken staan, of rook minder... je gezondheid verknallen vind ik nog steeds minder belangrijk dan je kind die naar schoolreis gaat. Maar ik zal wel een "kromme" gedachtengang hebben ofzo.
Ik vind zelf dat ik voor Elora gekozen heb. Daardoor moet ik de verantwoordelijkheden voor haar opnemen, of ik het nou leuk vind of niet. Elora hoort een fijne zorgeloze jeugd te hebben. Kinderen mogen niets van geldzorgen weten. Wel dat er niet altijd geld is voor duur speelgoed enzo... dat is een ander verhaal. Je hoeft niet altijd het duurste van het duurste te hebben, dat maakt geen fijne jeugd.
Maar schoolreisjes en dat soort dingen wel. Je moet je kind geen uitvaller maken.
En over duur speelgoed gesproken. Ik ken geen gezin op school die geen playstation heeft. Ze zullen er wel zijn, ik heb me er niet in verdiept. Maar ik weet van sommige kinderen die niet naar de schoolreisjes zijn geweest vorig jaar, dat ze thuis een playstation hebben. Dat vind ik zo onzinnig. Die zijn belachelijk duur... ZELFS teweedehands. En de spellen zijn ook niet goedkoop. Dat is stom speelgoed om te hebben als je niet veel geld hebt. Het is niet alsof constant achter de computer zitten goed voor kinderen is.
Sowieso schijn ik nogal een vreemde opvatting over spelen en opvoeden te hebben geloof ik. Er zijn toch een aantal mensen die me scheef aankijken als ik zeg dat ik nogal anti tv voor Elora ben. Ze mag van mij pas "echt" tv gaan kijken als ze wat groter is.
's avonds staat hier de tv wel eens aan, maar overdag als ik alleen met haar ben, dus niet. En als hij 's avonds aanstaat zorgen wij dat zij er niet echt naar kan kijken. Wel laat ik haar stukjes op de computer zien. Dat is ook een soort tv kijken. Ze wordt er wild enthousiast van en dat wil ik haar niet ontnemen. Maar zo lang ik het op deze "korte" manier doe, blijft het nog leuk en speciaal. Als ik haar maar voor de tv plant, is het "bijzondere" er zo vanaf.
Goed, ik heb weer even mijn hart kunnen luchten ;)
Dit zeg ik omdat ik 1 kind heb. Meerdere kinderen is een ander verhaal en daar kan ik niet over oordelen. Geen geld en veel kinderen... ja dat lijkt me erg lastig idd. Ik zou daar zelf niet voor kiezen, maar goed, wie ben ik om daar een oordeel over te vellen, want uiteindelijk gaat het er om wat voor een ouder je bent en niet hoeveel geld je hebt. In Nederland zullen mensen in ieder geval niet snel verhongeren.
Toch is er iets aan een aantal arme ouders wat me heel erg kan storen en dan vooral op mijn werk. Steeds meer kinderen worden thuis gehouden voor schoolreisjes en groep 8 kampen omdat het "te duur is".
Ik kan niet in een anders portomonaie kijken, maar ik weet wel dat aan het begin van het schooljaar vertelt wordt wat de kosten van een schoolreisje zijn. Natuurlijk is het duur, vooral als je meer dan 1 kind hebt. Maar, en daar ben ik dan heel hard in, je hebt zelf voor kinderen gekozen, dan hoor je daar ook opofferingen voor te maken.
Ik kan me voorstellen dat het geld niet in één keer te betalen is. Daarom hebben ze bij ons op school speciaal voor "arme" ouders een spaarpotje. Ze mogen telkens een beetje geven, al is het maar een euro. Mijn hart is er soms goed voor om het voor de kinderen te betalen die niet mee mogen.. maar a) Zo rijk ben ik zelf ook niet, b) dan moet ik het voor iedereen doen, ook de "arme" ouders die wel sparen, c) het MAG gewoon niet.
Waar ik me dan vervolgens vreselijk aan erger, is dat sommige van de mensen die hun kinderen dus thuis houden, wel op het schoolplein staan te roken. Ik weet niet hoe duur sigaretten tegenwoordig zijn, maar toen ik stopte met roken waren ze al behoorlijk duur (Ik geloof €3,- ofzo, misschien zelfs meer) en dat was 5 jaar geleden.
Laat dan je sigaretten een aantal weken staan, of rook minder... je gezondheid verknallen vind ik nog steeds minder belangrijk dan je kind die naar schoolreis gaat. Maar ik zal wel een "kromme" gedachtengang hebben ofzo.
Ik vind zelf dat ik voor Elora gekozen heb. Daardoor moet ik de verantwoordelijkheden voor haar opnemen, of ik het nou leuk vind of niet. Elora hoort een fijne zorgeloze jeugd te hebben. Kinderen mogen niets van geldzorgen weten. Wel dat er niet altijd geld is voor duur speelgoed enzo... dat is een ander verhaal. Je hoeft niet altijd het duurste van het duurste te hebben, dat maakt geen fijne jeugd.
Maar schoolreisjes en dat soort dingen wel. Je moet je kind geen uitvaller maken.
En over duur speelgoed gesproken. Ik ken geen gezin op school die geen playstation heeft. Ze zullen er wel zijn, ik heb me er niet in verdiept. Maar ik weet van sommige kinderen die niet naar de schoolreisjes zijn geweest vorig jaar, dat ze thuis een playstation hebben. Dat vind ik zo onzinnig. Die zijn belachelijk duur... ZELFS teweedehands. En de spellen zijn ook niet goedkoop. Dat is stom speelgoed om te hebben als je niet veel geld hebt. Het is niet alsof constant achter de computer zitten goed voor kinderen is.
Sowieso schijn ik nogal een vreemde opvatting over spelen en opvoeden te hebben geloof ik. Er zijn toch een aantal mensen die me scheef aankijken als ik zeg dat ik nogal anti tv voor Elora ben. Ze mag van mij pas "echt" tv gaan kijken als ze wat groter is.
's avonds staat hier de tv wel eens aan, maar overdag als ik alleen met haar ben, dus niet. En als hij 's avonds aanstaat zorgen wij dat zij er niet echt naar kan kijken. Wel laat ik haar stukjes op de computer zien. Dat is ook een soort tv kijken. Ze wordt er wild enthousiast van en dat wil ik haar niet ontnemen. Maar zo lang ik het op deze "korte" manier doe, blijft het nog leuk en speciaal. Als ik haar maar voor de tv plant, is het "bijzondere" er zo vanaf.
Goed, ik heb weer even mijn hart kunnen luchten ;)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "lief" 13-09-2007 @ 12:10
Ze is weer helemaal lief, mijn schatje. Na een paar turbulente weken is ze weer van ouds gezellig. Ze lacht weer de hele dag en schatert nog meer dan voorheen. Alles lijkt nu een enorme grap. Bepaalde woorden kunnen spontane lachbuien ontketenen en het is reuze gezellig in huize Noordeloos.
Een ding wat misschien iets minder is, is het nieuwe piepje van Elora. Ik vind het nogal irritant. Ze gebruikt het om iets te kennen te geven. Het is niet echt zeuren, meer een soort spelen met haar stem. Op deze manier laat ze mij weten dat ze iets wil. Zoals een speeltje of iets te eten. Ze kijkt er dan naar, soms richt ze ook haar arm in de richting van het gewenste opject en dan piept ze heel schril. Het is een naar geluid... maar ja, ik wil haar er nog niet in corrigeren, want dit is haar manier van communiceren. Maar het moet niet te gek worden, want dan ga ik er wel wat van zeggen.
Ze speelt zo goed nu met haar speelgoed. De grote kubus met de vormpjes is nu helemaal "hot". Het ding krijgt een partij oplawaaien, daar zeg je u tegen. Het verbaast me dat hij nog leeft. Ze wil hem het liefst in haar mond stoppen, maar daar is hij te zwaar voor.
Ik probeer kruipen uit te lokken door gewenste speeltjes net buiten haar bereik te leggen. Helaas heeft het nog niet het gewenste effect, want ze komt ergens heel anders terecht in haar pogingen dan bij het speeltje.
Dit wil nog al eens wat frustratie ontketenen. Maar... ze gaat niet huilen.
Ze beweegt plots ook zo anders. Ik heb het gevoel dat ik haar weken niet heb gezien ofzo, zo is ze veranderd. Terwijl ik haar gewoon iedere avond gezien heb, na mijn werk.
Ze knuffelt nu zo lekker, vaak maar voor 2 seconden, maar het is zo leuk. Ze klimt in mijn nek en is op een andere manier bewegelijk.
Mango vindt ze op dit moment een van de lekkerste dingen die er is. Dat krijgt ze ik kleine stukjes van me en dat eet ze met grote verraste ogen op.
Van mijn werk heb ik allemaal oude boekjes gekregen. Ik kan niet wachten om deze voor te lezen aan haar. Vooral de Saskia en Jeroen boekjes waren bij mij altijd erg favoriet.
Het is zo dubbel. Aan de ene kant vind ik het allemaal veel te hard gaan en lijkt het wel of ik geen grip meer heb op wat er gebeurd. Aan de andere kant verheug ik me ook weer op de volgende fases en wat ze dan weer allemaal kan. Maar stiekem blijf ik iedere fase die ik mee krijg de "leukste" vinden. Al dacht ik er vorige week anders over ;)
Een ding wat misschien iets minder is, is het nieuwe piepje van Elora. Ik vind het nogal irritant. Ze gebruikt het om iets te kennen te geven. Het is niet echt zeuren, meer een soort spelen met haar stem. Op deze manier laat ze mij weten dat ze iets wil. Zoals een speeltje of iets te eten. Ze kijkt er dan naar, soms richt ze ook haar arm in de richting van het gewenste opject en dan piept ze heel schril. Het is een naar geluid... maar ja, ik wil haar er nog niet in corrigeren, want dit is haar manier van communiceren. Maar het moet niet te gek worden, want dan ga ik er wel wat van zeggen.
Ze speelt zo goed nu met haar speelgoed. De grote kubus met de vormpjes is nu helemaal "hot". Het ding krijgt een partij oplawaaien, daar zeg je u tegen. Het verbaast me dat hij nog leeft. Ze wil hem het liefst in haar mond stoppen, maar daar is hij te zwaar voor.
Ik probeer kruipen uit te lokken door gewenste speeltjes net buiten haar bereik te leggen. Helaas heeft het nog niet het gewenste effect, want ze komt ergens heel anders terecht in haar pogingen dan bij het speeltje.
Dit wil nog al eens wat frustratie ontketenen. Maar... ze gaat niet huilen.
Ze beweegt plots ook zo anders. Ik heb het gevoel dat ik haar weken niet heb gezien ofzo, zo is ze veranderd. Terwijl ik haar gewoon iedere avond gezien heb, na mijn werk.
Ze knuffelt nu zo lekker, vaak maar voor 2 seconden, maar het is zo leuk. Ze klimt in mijn nek en is op een andere manier bewegelijk.
Mango vindt ze op dit moment een van de lekkerste dingen die er is. Dat krijgt ze ik kleine stukjes van me en dat eet ze met grote verraste ogen op.
Van mijn werk heb ik allemaal oude boekjes gekregen. Ik kan niet wachten om deze voor te lezen aan haar. Vooral de Saskia en Jeroen boekjes waren bij mij altijd erg favoriet.
Het is zo dubbel. Aan de ene kant vind ik het allemaal veel te hard gaan en lijkt het wel of ik geen grip meer heb op wat er gebeurd. Aan de andere kant verheug ik me ook weer op de volgende fases en wat ze dan weer allemaal kan. Maar stiekem blijf ik iedere fase die ik mee krijg de "leukste" vinden. Al dacht ik er vorige week anders over ;)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Schuldgevoelens" 12-09-2007 @ 13:38
Ik heb last van schuldgevoelens. Al een tijdje ben ik niet meer 100% voor mijn gevoel bezig met Elora. Zondag heeft Daan voornamelijk haar zorg opzich genomen. Maandag moest ik autorijden dus waren we pas laat bij mijn moeder. Tot overmaat van ramp was Elora niet lekker en moest ze heel erg spugen. Het was een naar gezicht, want dit maal was het geen melk, maar vast eten wat er uit kwam. Een perzik om precies te zijn. Mijn moederhart was gelijk overbezorgd en ik wist me geen houding meer te geven. Ik heb op de terugreis naar huis ook naast haar in de auto gezeten, waar ze nog een keer een klein beetje terug gaf. Ze was ook zo moe tijdens de reis, dat ze de laatste 5 minuten bijna in slaap viel. Maar omdat ik het zielig vond om haar dan over 5 minuten weer wakker te maken, heb ik haar even wakker gehouden. Het was zo schattig om dat kleine droppige gezichtje te zien knikkebollen.
Dinsdag ging het ook al niet lekker. Ik heb al dagen niet goed geslapen en merk dat ik toch een beetje uiig ben. Daan zegt dat ik wel goed voor Elora zorg, ik geef haar eten en speel wel een beetje met haar... maar het is allemaal maar wat matigjes vind ik zelf.
Omdat ik zo slecht heb geslapen leek het me wel een plan om Elora nog even bij mijn moeder te laten, Daan gaat haar om 18:00 ophalen. Ook hier voel ik me eigenlijk schuldig over, maar ja... ik ben echt zo moe, ze heeft nu ook zo weinig aan me. Ik ben echt gesloopt.
Waar ik me ook schuldig over voel is dat ik me de laatste twee weken een klein beetje heb geërgerd aan Elora. Ze is wel heel lief hoor, maar ze is lastiger dan normaal. En dit precies nu ik weer aan het werk ben. Het zou me trouwens niets verbazen als dat in verband met elkaar ligt. Ik heb het er moeilijk mee, want ik merk dat ik me moet aanpassen aan een nieuwe manier van opvoeden en denken. Ik vind haar geweldig, ik vind haar ook nog steeds lief, maar ik merk wel dat ik een aantal keer echt een punthoofd kreeg van bepaald gedrag. Ze zeurde meer, huilde veeeeel vaker en kon plots niet meer zelf spelen.
Gelukkig lijkt het er op dat Elora zich ook aan het aanpassen is en ze wordt al weer gezelliger. Al is ze nog best eenkennig. Haar driftige buien kan ik ook slecht verdragen en ik wil graag ingrijpen, maar weet eigenlijk niet zo goed hoe, met een kindje van 6 1/2 maand.
Ze wordt al zo groot. Ik verbaas me er steeds weer over. Ze verandert ook zo snel en het lijkt me als zand door de vingers te gaan. Vooral nu ik werk, plots doet ze ineens nieuwe dingen. Tegenwoordig knuffelt ze met me als ze moe is. Ze hangt nog niet echt om mijn nek, maar het lijkt er op. Haar hoofdje ligt dat ook op mijn schouder of op mijn borst en ik vind dit zo vertederend, dan kan ik wel huilen.
Ik heb sowieso een beetje het gevoel de laatste tijd dat ik niets goed doe. Er was nogal ophef over wat Elora eet van andere moeders. Ik heb besloten om me er maar niets van aan te trekken, maar soms is dat moeilijk voor me.
Dinsdag ging het ook al niet lekker. Ik heb al dagen niet goed geslapen en merk dat ik toch een beetje uiig ben. Daan zegt dat ik wel goed voor Elora zorg, ik geef haar eten en speel wel een beetje met haar... maar het is allemaal maar wat matigjes vind ik zelf.
Omdat ik zo slecht heb geslapen leek het me wel een plan om Elora nog even bij mijn moeder te laten, Daan gaat haar om 18:00 ophalen. Ook hier voel ik me eigenlijk schuldig over, maar ja... ik ben echt zo moe, ze heeft nu ook zo weinig aan me. Ik ben echt gesloopt.
Waar ik me ook schuldig over voel is dat ik me de laatste twee weken een klein beetje heb geërgerd aan Elora. Ze is wel heel lief hoor, maar ze is lastiger dan normaal. En dit precies nu ik weer aan het werk ben. Het zou me trouwens niets verbazen als dat in verband met elkaar ligt. Ik heb het er moeilijk mee, want ik merk dat ik me moet aanpassen aan een nieuwe manier van opvoeden en denken. Ik vind haar geweldig, ik vind haar ook nog steeds lief, maar ik merk wel dat ik een aantal keer echt een punthoofd kreeg van bepaald gedrag. Ze zeurde meer, huilde veeeeel vaker en kon plots niet meer zelf spelen.
Gelukkig lijkt het er op dat Elora zich ook aan het aanpassen is en ze wordt al weer gezelliger. Al is ze nog best eenkennig. Haar driftige buien kan ik ook slecht verdragen en ik wil graag ingrijpen, maar weet eigenlijk niet zo goed hoe, met een kindje van 6 1/2 maand.
Ze wordt al zo groot. Ik verbaas me er steeds weer over. Ze verandert ook zo snel en het lijkt me als zand door de vingers te gaan. Vooral nu ik werk, plots doet ze ineens nieuwe dingen. Tegenwoordig knuffelt ze met me als ze moe is. Ze hangt nog niet echt om mijn nek, maar het lijkt er op. Haar hoofdje ligt dat ook op mijn schouder of op mijn borst en ik vind dit zo vertederend, dan kan ik wel huilen.
Ik heb sowieso een beetje het gevoel de laatste tijd dat ik niets goed doe. Er was nogal ophef over wat Elora eet van andere moeders. Ik heb besloten om me er maar niets van aan te trekken, maar soms is dat moeilijk voor me.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Kind in mij" 07-09-2007 @ 17:27
Ik heb dankzij Gerard iets nieuws ontdekt op internet, genaamd Facebook. Daarmee heb ik weer contact met een aantal mensen die ik sinds mijn tienerjaren niet meer heb gezien.
Een van de eerste opmerkingen die ik krijg is: "You have a child, you are all grown up now"
Het gekke is, ik zie het heel anders. Ik vind juist dat in met de komst van Elora een stukje van het kind in mij weer heb doen herleven.
Natuurlijk ben ik wel verantwoordelijk, vooral voor haar leven. Maar het was niet alsof ik voor dat Elora in ons leven was, geen verantwoordelijkheden had. Ze zijn nu anders en haar leven zet ook heel wat dingen in perspectief... maar vaak juist naar een wat luchtigere kant.
Dingen die vroeger heel belangrijk leken, vind ik nu nog nauwelijks interessant, Elora zet ALLES in perspectief.
Maar ik bekijk de wereld heel anders nu. Plots ben ik weer met speelgoed aan het spelen, weliswaar om mijn dochter te entertainen, maar als ik zeg dat ik het zelf niet leuk vind, ben ik een leugenaar.
Ik struin het ene na het andere webadres af voor leuke speeltjes en dingen voor Elora. Ik kijk weer met kinder ogen naar barbies, lego en playmobiel... want dat gaat Elora later allemaal krijgen.
De boeken die ik nu aanschaf zijn voor 95% kinderboeken. Een enkele keer komt een verdwaald boek voor mamma of pappa uit. Een van mijn laatste aanwinsten waren de Lekturama luistersprookjes, waar ik van moet bekennen dat ik er al een aantal geluisterd heb.
Ik kijk anders naar de dieren in de dierentuin, naar de bloemen langs de stoep... naar alles, of ik het voor de eerste keer mag beleven. Samen met Elora kijken we naar de blaadjes aan de bomen of de spinnenwebben die tussen de takken of op de tuinstoelen zitten. Alles is anders, mijn wereld lijkt wel iets meer kleur te hebben.
Om nou te zeggen dat ik zo volwassen ben geworden door haar komst... nee... ik ben juist weer heel erg terug in de tijd gegaan!
Een van de eerste opmerkingen die ik krijg is: "You have a child, you are all grown up now"
Het gekke is, ik zie het heel anders. Ik vind juist dat in met de komst van Elora een stukje van het kind in mij weer heb doen herleven.
Natuurlijk ben ik wel verantwoordelijk, vooral voor haar leven. Maar het was niet alsof ik voor dat Elora in ons leven was, geen verantwoordelijkheden had. Ze zijn nu anders en haar leven zet ook heel wat dingen in perspectief... maar vaak juist naar een wat luchtigere kant.
Dingen die vroeger heel belangrijk leken, vind ik nu nog nauwelijks interessant, Elora zet ALLES in perspectief.
Maar ik bekijk de wereld heel anders nu. Plots ben ik weer met speelgoed aan het spelen, weliswaar om mijn dochter te entertainen, maar als ik zeg dat ik het zelf niet leuk vind, ben ik een leugenaar.
Ik struin het ene na het andere webadres af voor leuke speeltjes en dingen voor Elora. Ik kijk weer met kinder ogen naar barbies, lego en playmobiel... want dat gaat Elora later allemaal krijgen.
De boeken die ik nu aanschaf zijn voor 95% kinderboeken. Een enkele keer komt een verdwaald boek voor mamma of pappa uit. Een van mijn laatste aanwinsten waren de Lekturama luistersprookjes, waar ik van moet bekennen dat ik er al een aantal geluisterd heb.
Ik kijk anders naar de dieren in de dierentuin, naar de bloemen langs de stoep... naar alles, of ik het voor de eerste keer mag beleven. Samen met Elora kijken we naar de blaadjes aan de bomen of de spinnenwebben die tussen de takken of op de tuinstoelen zitten. Alles is anders, mijn wereld lijkt wel iets meer kleur te hebben.
Om nou te zeggen dat ik zo volwassen ben geworden door haar komst... nee... ik ben juist weer heel erg terug in de tijd gegaan!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Pfffft" 06-09-2007 @ 19:14
Een beetje wee-moedig kijk ik naar mijn spelende dochter. Ze zit kaars recht op het aankleed kussen op de commode. Ik sta naast haar, maar houd haar niet vast. Ze kan immers zelf al een tijdje alleen rechtop zitten. Wel hangt mijn hand ergens achter haar hoofd... voor het moment dat het zitten haar teveel wordt. Het aankleed kussen is zacht, maar je weet maar nooit.
Is dit druk spelende kindje het zelfde kindje die 6 maanden geleden nog helemaal niets kon? Ze kon toen nog niet eens haar ogen focussen, haar pupillen werkten nog niet. En nu, kijk hoe knap ze al is. Ze houdt het minstens 5 minuten vol het rechtop zitten, misschien zelfs wel langer en is druk bezet met het badboekje van kikker.
Er wordt door het boekje gebladerd en gekeken, maar ook gelikt, gehapt en ze slaat er venijnig mee in het rond.
Even kreeg ik een punthoofd van haar vandaag. Ze wilde alleen maar aandacht, maar ja, dat mag nu eenmaal niet.
Als ze bij mij op schoot zit en ik doe spelletjes met haar, dan is er niets aan de hand. Maar ik wil geen vervelend verwend kind, dus ik verplicht haar ook om zelf te spelen. Soms gaat het goed, soms niet. Soms brult ze de boel bij elkaar omdat ze op haar buik is gedraaid... terwijl ik haar vandaag al tig keer zelf terug heb zien draaien... maar ja als ze een beetje moe is, is ze spontaan vergeten hoe dat moet. Ze wil worden opgepakt, aangehaald, geknuffeld en er moeten liedjes gezongen worden... vooral veel liedjes. Als ik niet aan haar wensen voldoe, wordt ze boos en driftig. Een trekje dat ik niet aantrekkelijk aan haar vindt en het is moeilijk af te leren.
Ze grijpt naar dingen waarvan ze weet dat ze niet mag pakken. En ik ben moe. Ik heb al de hele dag hoofdpijn en een naar gevoel. Mijn vriezer heeft het opgegeven en de beloofde vervanger is al een week te laat... wat een ellende allemaal. Maar ja, wat kan ik er aan doen?
Zal Elora dit aanvoelen. Zal ze daarom meer aandacht vragen dan normaal? Ze is over het al gemeen een lief kind. Lief en vrolijk... maar heel soms... dan is het een klein draakje. En dat is ze vaak precies als haar moeder er even geen zin in heeft!
Is dit druk spelende kindje het zelfde kindje die 6 maanden geleden nog helemaal niets kon? Ze kon toen nog niet eens haar ogen focussen, haar pupillen werkten nog niet. En nu, kijk hoe knap ze al is. Ze houdt het minstens 5 minuten vol het rechtop zitten, misschien zelfs wel langer en is druk bezet met het badboekje van kikker.
Er wordt door het boekje gebladerd en gekeken, maar ook gelikt, gehapt en ze slaat er venijnig mee in het rond.
Even kreeg ik een punthoofd van haar vandaag. Ze wilde alleen maar aandacht, maar ja, dat mag nu eenmaal niet.
Als ze bij mij op schoot zit en ik doe spelletjes met haar, dan is er niets aan de hand. Maar ik wil geen vervelend verwend kind, dus ik verplicht haar ook om zelf te spelen. Soms gaat het goed, soms niet. Soms brult ze de boel bij elkaar omdat ze op haar buik is gedraaid... terwijl ik haar vandaag al tig keer zelf terug heb zien draaien... maar ja als ze een beetje moe is, is ze spontaan vergeten hoe dat moet. Ze wil worden opgepakt, aangehaald, geknuffeld en er moeten liedjes gezongen worden... vooral veel liedjes. Als ik niet aan haar wensen voldoe, wordt ze boos en driftig. Een trekje dat ik niet aantrekkelijk aan haar vindt en het is moeilijk af te leren.
Ze grijpt naar dingen waarvan ze weet dat ze niet mag pakken. En ik ben moe. Ik heb al de hele dag hoofdpijn en een naar gevoel. Mijn vriezer heeft het opgegeven en de beloofde vervanger is al een week te laat... wat een ellende allemaal. Maar ja, wat kan ik er aan doen?
Zal Elora dit aanvoelen. Zal ze daarom meer aandacht vragen dan normaal? Ze is over het al gemeen een lief kind. Lief en vrolijk... maar heel soms... dan is het een klein draakje. En dat is ze vaak precies als haar moeder er even geen zin in heeft!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "HOERA IK DRAAI TERUG" 06-09-2007 @ 11:20
Ze heeft me al een keer gefopt, maar nu is het toch echt zo, Elora kan terug op haar rug draaien.
Het is heerlijk weer zo'n dagje alleen thuis met haar te zijn. Het is al weer een tijdje geleden met de rijlessen en nu het werken. Ze ligt nu weer op haar buik en "schuift" zo de hele computer kamer door. Kruipen is het nog niet, maar het begint er op te lijken.
De baby in de spiegel van de kast is haar grootste vriendin. Ze lacht ernaar, giechelt en trekt gekke bekken. Ook loert ze vaak naar mij door de spiegel.
Haar "goofy" lachje begint steeds meer op de schaterlach van een klein kindje te lijken, ipv een baby. Ze ligt ook vaker op haar buik als ze moe is en 's nachts draait ze zich regelmatig om.
Wel heeft ze veel last van "nachtmerries" Dan wordt ze even een paar seconden huilend wakker, maar slaapt vervolgens weer in.
Ze probeert alles te pakken en vooral dingen die ze niet mag. Waarom is de saaie grijze afstandbediening nou toch zo veel interessanter dan het vrolijk gekleurde, kindvriendelijke speelgoed?
Ik ben verslaafd aan haar. Vooral aan haar lachen. Mijn werk valt me een beetje tegen, vooral zo na de pauze want ik merk dat ik haar best wel mis.
Als we dan ook samen thuis zijn moet ik er voor waken dat ik niet de hele tijd met haar ga spelen of haar telkens aandacht geef. Want ze moet ook zelf leren spelen.
Ik blijf me verwonderen hoe ze alle kanten op schuift. Telkens als ik naar haar kijk lijkt ze weer anders te liggen. Het is een grappig gezicht. Toch gaat ze soms ook een beetje mekkeren in de hoop voor aandacht, maar als ik die dan niet geef speelt ze lief verder.
maar nu is ze een beetje moe en ik merk dat het terug draaien nog niet heel makkelijk voor haar is. Dus ik ga haar maar lekker even knuffelen en naar bed brengen
Het is heerlijk weer zo'n dagje alleen thuis met haar te zijn. Het is al weer een tijdje geleden met de rijlessen en nu het werken. Ze ligt nu weer op haar buik en "schuift" zo de hele computer kamer door. Kruipen is het nog niet, maar het begint er op te lijken.
De baby in de spiegel van de kast is haar grootste vriendin. Ze lacht ernaar, giechelt en trekt gekke bekken. Ook loert ze vaak naar mij door de spiegel.
Haar "goofy" lachje begint steeds meer op de schaterlach van een klein kindje te lijken, ipv een baby. Ze ligt ook vaker op haar buik als ze moe is en 's nachts draait ze zich regelmatig om.
Wel heeft ze veel last van "nachtmerries" Dan wordt ze even een paar seconden huilend wakker, maar slaapt vervolgens weer in.
Ze probeert alles te pakken en vooral dingen die ze niet mag. Waarom is de saaie grijze afstandbediening nou toch zo veel interessanter dan het vrolijk gekleurde, kindvriendelijke speelgoed?
Ik ben verslaafd aan haar. Vooral aan haar lachen. Mijn werk valt me een beetje tegen, vooral zo na de pauze want ik merk dat ik haar best wel mis.
Als we dan ook samen thuis zijn moet ik er voor waken dat ik niet de hele tijd met haar ga spelen of haar telkens aandacht geef. Want ze moet ook zelf leren spelen.
Ik blijf me verwonderen hoe ze alle kanten op schuift. Telkens als ik naar haar kijk lijkt ze weer anders te liggen. Het is een grappig gezicht. Toch gaat ze soms ook een beetje mekkeren in de hoop voor aandacht, maar als ik die dan niet geef speelt ze lief verder.
maar nu is ze een beetje moe en ik merk dat het terug draaien nog niet heel makkelijk voor haar is. Dus ik ga haar maar lekker even knuffelen en naar bed brengen
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Dagboek van Elora" 05-09-2007 @ 15:43
Tja als die mamma van mij dan haar dagboek niet gaat bijhouden, doe ik het zelf wel hoor.
Want er is weer van alles gebeurd. We moeten het mamma maar even vergeven dat ze niet zo veel meer schrijft, maar het arme mens heeft het ook zo druk. Haar werk is weer begonnen en dat betekent dat we allemaal aan een nieuw ritme moeten wennen.
Wel spannend hoor, want ik ben nu 2 1/2 dag in de week bij mijn nanna. Het weekend heb ik ook zaterdag en zondag avond bij nanna geslapen. Mamma en pappa hadden heel stoer allerlei plannen gemaakt, maar uiteindelijk hebben ze alleen maar een beetje in het huis lopen rond-mokken. Ze misten mij ontzettend, maar ik had het te druk met leuke dingen met nanna doen.
Wel was ik blij om mamma weer te zien de maandag dat ik haar met nanna uit school ging halen. Wat had ik haar lang niet gezien, ik was zo blij dat ik bijna in haar nek kroop.
Het leven is ook drastisch verandert sinds ik 6 maanden ben. Ik krijg nog maar 3 flessen per dag, waarvan ik er 2 bijna helemaal zelf kan leeg drinken. Ook eet ik nu echt met mamma mee. 's ochtends (als mamma vrij is) eten we samen cornflakes. Mijn melk wordt een beetje warm gemaakt, want dat vind ik lekker.
's middags eten we samen een boterhammetje. Ik krijg dan een beetje smeerkaas of worst op mijn brood. Of ik krijg een krentebol of cracottes. Als tussendoortje krijg ik fruit. Appel of peer en als ik erg geluk heb krijg ik er een liga doorheen geprakt. Het liefst eet ik gewoon eten. Ik houd er niet zo van als mamma het heel fijn maakt, dat mag alleen bij fruit. Groente, vis of vlees wil ik graag in brokjes. Ook met brood vind ik dat lekkerder.
Ik kan al een klein beetje recht op zitten. Mamma en pappa moeten nog wel in de buurt blijven om me op te vangen als ik val. Maar verder gaat dit steeds langer goed. Het is ook leuk om te zitten, want het maakt mijn speelgoed zo anders. Ik speel nu met de stapel bekertjes en sla met het ene bekertje het andere. Mamma weet niet of het toeval is, maar ik pak vaak dezelfde kleur bekertjes in mijn had. Ik verklap niets.
Je hoeft me maar in de box te leggen of op het speelkleed en ik lig op mijn buik. Ook in bed draai ik me vaak op mijn buik en val dan gewoon zo in slaap. Ik hoef niet meer iedere 5 minuten worden terug gedraaid en kan het heel lang volhouden nu. Maar... als ik moe ben, dan ga ik overal om zeuren.
Moe en hongerig word ik geen blij kindje van. Dan ben ik nog steeds bijna niet te troosten. Ook word ik een tikkeltje ongeduldig. Gelukkig luister ik wel redelijk naar mamma maar ik ben mijn grenzen sterk aan het verleggen. Mijn schaterlachje wordt steeds "groter" en ik ben echt al zachtjes aan naar de fase dreumes aan het toestevenen. Ik wordt steeds minder baby achtig.
Nog steeds houd ik graag hele verhalen op maar mijn woordjes worden steeds complexer. Ik doe de klanken van de mensen om mij heen (vooral van mamma) na en daardoor klinkt het vaak of ik "Ja" zeg.
Zwaaien kan ik al een beetje, al is het meer dat ik de beweging na doe dan dat ik echt zwaai. Heel soms krijg je me zo gek om in mijn handjes te klappen, al zijn het meer vuistjes dan handjes waar ik mee klap. Maar dit doe ik niet zo maar altijd.
Dat is het zelfde dat als mamma vraagt: "Where's mommies nose" dat ik haar neus aan raak en als ze vraagt "where's mommies mouth" raak ik haar mond aan. Maar ook dit trucje laat ik niet graag aan anderen zien. Ik ben erg kieskeurig wie mijn publiek is.
Ik ben verzot op eten en als mamma zit te eten en ik mag niet, ben ik boos. Ik wil ook beslist geen fles eten als mamma iets interessanters heeft.
Wel kan ik nog heel goed luisteren. Als ik geen honger heb of niet helemaal over de rooie ben, maar ik ga zeuren, huilen of hard praten word ik stil als mamma "sssssht" zegt.
Ik lach nog steeds heel veel en hang de clown uit. Als ik merk dat je lacht om iets wat ik doe, dan ga ik het herhalen om nog meer lachjes te krijgen.
Zo had ik vandaag een flesje met water er in, voor de dorst. Nanna liet me even liggen, dan kan ik makkelijker drinken en ik merkte als ik als een bezetene naar achter hipte dat mamma en nanna dan gingen lachen. Ik lachte hard mee, stak de fles haast in mijn neus en bleef naar achter proberen te hippen. Wat een lolbroek ben ik toch.
Nou, dat is weer een beetje hoe het leven nu werkt. Mamma is morgen lekker vrij en dan gaan we samen leuke dingen doen.
Volgende keer schrijft mamma gewoon zelf weer hoor!!
Want er is weer van alles gebeurd. We moeten het mamma maar even vergeven dat ze niet zo veel meer schrijft, maar het arme mens heeft het ook zo druk. Haar werk is weer begonnen en dat betekent dat we allemaal aan een nieuw ritme moeten wennen.
Wel spannend hoor, want ik ben nu 2 1/2 dag in de week bij mijn nanna. Het weekend heb ik ook zaterdag en zondag avond bij nanna geslapen. Mamma en pappa hadden heel stoer allerlei plannen gemaakt, maar uiteindelijk hebben ze alleen maar een beetje in het huis lopen rond-mokken. Ze misten mij ontzettend, maar ik had het te druk met leuke dingen met nanna doen.
Wel was ik blij om mamma weer te zien de maandag dat ik haar met nanna uit school ging halen. Wat had ik haar lang niet gezien, ik was zo blij dat ik bijna in haar nek kroop.
Het leven is ook drastisch verandert sinds ik 6 maanden ben. Ik krijg nog maar 3 flessen per dag, waarvan ik er 2 bijna helemaal zelf kan leeg drinken. Ook eet ik nu echt met mamma mee. 's ochtends (als mamma vrij is) eten we samen cornflakes. Mijn melk wordt een beetje warm gemaakt, want dat vind ik lekker.
's middags eten we samen een boterhammetje. Ik krijg dan een beetje smeerkaas of worst op mijn brood. Of ik krijg een krentebol of cracottes. Als tussendoortje krijg ik fruit. Appel of peer en als ik erg geluk heb krijg ik er een liga doorheen geprakt. Het liefst eet ik gewoon eten. Ik houd er niet zo van als mamma het heel fijn maakt, dat mag alleen bij fruit. Groente, vis of vlees wil ik graag in brokjes. Ook met brood vind ik dat lekkerder.
Ik kan al een klein beetje recht op zitten. Mamma en pappa moeten nog wel in de buurt blijven om me op te vangen als ik val. Maar verder gaat dit steeds langer goed. Het is ook leuk om te zitten, want het maakt mijn speelgoed zo anders. Ik speel nu met de stapel bekertjes en sla met het ene bekertje het andere. Mamma weet niet of het toeval is, maar ik pak vaak dezelfde kleur bekertjes in mijn had. Ik verklap niets.
Je hoeft me maar in de box te leggen of op het speelkleed en ik lig op mijn buik. Ook in bed draai ik me vaak op mijn buik en val dan gewoon zo in slaap. Ik hoef niet meer iedere 5 minuten worden terug gedraaid en kan het heel lang volhouden nu. Maar... als ik moe ben, dan ga ik overal om zeuren.
Moe en hongerig word ik geen blij kindje van. Dan ben ik nog steeds bijna niet te troosten. Ook word ik een tikkeltje ongeduldig. Gelukkig luister ik wel redelijk naar mamma maar ik ben mijn grenzen sterk aan het verleggen. Mijn schaterlachje wordt steeds "groter" en ik ben echt al zachtjes aan naar de fase dreumes aan het toestevenen. Ik wordt steeds minder baby achtig.
Nog steeds houd ik graag hele verhalen op maar mijn woordjes worden steeds complexer. Ik doe de klanken van de mensen om mij heen (vooral van mamma) na en daardoor klinkt het vaak of ik "Ja" zeg.
Zwaaien kan ik al een beetje, al is het meer dat ik de beweging na doe dan dat ik echt zwaai. Heel soms krijg je me zo gek om in mijn handjes te klappen, al zijn het meer vuistjes dan handjes waar ik mee klap. Maar dit doe ik niet zo maar altijd.
Dat is het zelfde dat als mamma vraagt: "Where's mommies nose" dat ik haar neus aan raak en als ze vraagt "where's mommies mouth" raak ik haar mond aan. Maar ook dit trucje laat ik niet graag aan anderen zien. Ik ben erg kieskeurig wie mijn publiek is.
Ik ben verzot op eten en als mamma zit te eten en ik mag niet, ben ik boos. Ik wil ook beslist geen fles eten als mamma iets interessanters heeft.
Wel kan ik nog heel goed luisteren. Als ik geen honger heb of niet helemaal over de rooie ben, maar ik ga zeuren, huilen of hard praten word ik stil als mamma "sssssht" zegt.
Ik lach nog steeds heel veel en hang de clown uit. Als ik merk dat je lacht om iets wat ik doe, dan ga ik het herhalen om nog meer lachjes te krijgen.
Zo had ik vandaag een flesje met water er in, voor de dorst. Nanna liet me even liggen, dan kan ik makkelijker drinken en ik merkte als ik als een bezetene naar achter hipte dat mamma en nanna dan gingen lachen. Ik lachte hard mee, stak de fles haast in mijn neus en bleef naar achter proberen te hippen. Wat een lolbroek ben ik toch.
Nou, dat is weer een beetje hoe het leven nu werkt. Mamma is morgen lekker vrij en dan gaan we samen leuke dingen doen.
Volgende keer schrijft mamma gewoon zelf weer hoor!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "niks geen potjes" 01-09-2007 @ 09:51
Ik vrees dat een van mijn ergste kindergedrag nachtmerries is uitgekomen... mijn dochter is leuker bij anderen als ik er niet bij ben. Ik vind het werkelijk verschrikkelijk.
Ze is nogal eenkennig op dit moment, dus als ze me alleen maar hoort en ik heb haar niet in mijn armen, dan gaat ze brullen.
Als pedagogisch "correcte" ouders geven wij daar natuurlijk meestal niet aan toe. Alleen als ze echt verdriet heeft mag mamma haar even troosten. Dit heeft als resultaat dat er ineens veel meer gehuild wordt in huize Noordeloos en dat als pappa thuis is, mamma Elora ineens niet meer zo vaak kan optillen... want tja... dan bevoorder ik het gedrag. Wat een ellende. Ik hoop dat dit gewoon een sprongetje is waar we even doorheen moeten.
Nog een drama is als Elora ander eten krijgt dan een ander. Ik merkte het donderdag al bij mijn nichtje Linda. Het was gewoon even niet handig als ze met ons mee zou eten, dus Elora kreeg haar eens zo geliefde fles. Toen ze zag dat wij iets anders aten, gooide ze de fles opzij en weigerde ze te eten. Ze zette het ook nog spontaan op een bleren... lekker dan. Daar zit je met je kind en plots was ik zo'n verontschuldigende ouder. Ik heb wat meer respect gekregen voor ouders met moeilijke kinderen, want Elora heeft soms best een drama bui. Al kan ze bij tijd en wijlen heel goed naar me luisteren... maar ze is dus echt haar grenzen aan het opzoeken.
Gisteren aten wij "vriezer voer"... onze vriezer moet leeg, want we krijgen een nieuwe die het niet om de zo veel dagen opgeeft en dreigt te gaan ontdooien. Een waar je de deur niet van moet dichtmetselen omdat hij anders weer open gaat. Met een koelkast die niet lekt... Heerlijk.
Onze maaltijd zo worden: varkenshaas en prei a-la creme. Het was maar een klein beetje dus een makkelijke oplossing was "een potje voor Elora".
Met moeite worstelde ik een paar happen van het potje naar binnen. Elora leek plots heel geinteresseerd door alles om haar heen behalve het eten. Dus ze draaide telkens haar hoofd weg.
Voor de grap gaf ik haar een hapje van mijn prei om te kijken of ze iets met structuur wel lekker vond. Ze keek me bij de eerste hap niet aan... maar toen ze proefte wat ze in haar mond zat ging haar mondje wagenwijd open voor de volgende hap.
Plots werd de lepel overal gevolgd en zat ze enthousiast the "hippen" in de kinderstoel. Ook mini stukjes varkenshaas gingen er in als koek. Niets geen slappe potjes hap, echt eten, dat wil onze dochter. Ze wil iets met structuur, niet helemaal fijn gemalen.
Rapley is onze nieuwe geloof hier in huis. Laat haar maar lekker (bijna) alles eten en proeven. En nog even, dan mag ze zelf haar bestek erbij vasthouden.
Ze is nogal eenkennig op dit moment, dus als ze me alleen maar hoort en ik heb haar niet in mijn armen, dan gaat ze brullen.
Als pedagogisch "correcte" ouders geven wij daar natuurlijk meestal niet aan toe. Alleen als ze echt verdriet heeft mag mamma haar even troosten. Dit heeft als resultaat dat er ineens veel meer gehuild wordt in huize Noordeloos en dat als pappa thuis is, mamma Elora ineens niet meer zo vaak kan optillen... want tja... dan bevoorder ik het gedrag. Wat een ellende. Ik hoop dat dit gewoon een sprongetje is waar we even doorheen moeten.
Nog een drama is als Elora ander eten krijgt dan een ander. Ik merkte het donderdag al bij mijn nichtje Linda. Het was gewoon even niet handig als ze met ons mee zou eten, dus Elora kreeg haar eens zo geliefde fles. Toen ze zag dat wij iets anders aten, gooide ze de fles opzij en weigerde ze te eten. Ze zette het ook nog spontaan op een bleren... lekker dan. Daar zit je met je kind en plots was ik zo'n verontschuldigende ouder. Ik heb wat meer respect gekregen voor ouders met moeilijke kinderen, want Elora heeft soms best een drama bui. Al kan ze bij tijd en wijlen heel goed naar me luisteren... maar ze is dus echt haar grenzen aan het opzoeken.
Gisteren aten wij "vriezer voer"... onze vriezer moet leeg, want we krijgen een nieuwe die het niet om de zo veel dagen opgeeft en dreigt te gaan ontdooien. Een waar je de deur niet van moet dichtmetselen omdat hij anders weer open gaat. Met een koelkast die niet lekt... Heerlijk.
Onze maaltijd zo worden: varkenshaas en prei a-la creme. Het was maar een klein beetje dus een makkelijke oplossing was "een potje voor Elora".
Met moeite worstelde ik een paar happen van het potje naar binnen. Elora leek plots heel geinteresseerd door alles om haar heen behalve het eten. Dus ze draaide telkens haar hoofd weg.
Voor de grap gaf ik haar een hapje van mijn prei om te kijken of ze iets met structuur wel lekker vond. Ze keek me bij de eerste hap niet aan... maar toen ze proefte wat ze in haar mond zat ging haar mondje wagenwijd open voor de volgende hap.
Plots werd de lepel overal gevolgd en zat ze enthousiast the "hippen" in de kinderstoel. Ook mini stukjes varkenshaas gingen er in als koek. Niets geen slappe potjes hap, echt eten, dat wil onze dochter. Ze wil iets met structuur, niet helemaal fijn gemalen.
Rapley is onze nieuwe geloof hier in huis. Laat haar maar lekker (bijna) alles eten en proeven. En nog even, dan mag ze zelf haar bestek erbij vasthouden.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Zo trots als een pauw" 29-08-2007 @ 21:54
Alsof ze het met me goed wilde maken dat ze zich gisteren zo ontzettend slecht had gedragen, was mijn dochter vandaag een engeltje. Ze straalde toen ik haar om 9:00 uit haar bedje haalde. Ik kon haar heerlijk zelf laten spelen en al draaide zich op haar buik, duurde het best een tijd voordat ze aangaf dat ze het niet meer leuk vond. Dan ging ze niet eens huilen, maar gewoon een beetje piepen.
's avonds hebben we haar opgehaald in Wassenaar en we hebben May-Britt en Junior ook meegenomen want mijn ouders en mijn broer en schoonzus gingen uit eten.
Daan en ik vonden dat de kids dan ook wel een pleziertje mochten. Ik stelde voor om te gaan wokken, Daan om naar kapitein Haak te gaan en dat was natuurlijk nog leuker.
Elora was best wel moe en ik was nogal bang dat ze misschien vervelend zou worden. Ze had weer een hele drukke dag gehad en veel te weinig geslapen.
In het restaurant werd ze na een behoorlijk tijdje (toen wij ongeveer aan ons hoofdgerecht zaten) idd een beetje zeurderig. Ik boog me over haar heen en zei telkens: "Sssht" en dan hield ze weer op met zeuren.
Een moeder van het tafeltje naast ons kwam even vragen hoe ik dat in godsnaam deed en wat mijn geheim was. Glunderend als een trotse pauw zei ik dat ik dat niet wist.
"Het is wel een heel lief kind he?" zei die mevrouw nog, "Ze huilt niet veel". Ik beaamde dit en zei dat ze nu erg moe was, dus wat klageriger dan normaal. "Is dit klagerig?" vroeg de mevrouw verbaast. Ik voelde me helemaal groeien, het was erg fijn om te horen, na zo'n dag als gisteren dat mijn kind toch echt een lief kind is.
Toen we weer thuis waren mochten May-Britt en Junior even kiezen wat ze wilden doen. We konden ze niet naar bed brengen, want hun ouders zouden ze weer komen halen. Ze hadden de keuze tussen: In het donker (het was al 20:45) in de speeltuin spelen of binnen een filmpje kijken. Tot mijn verbazing kozen ze ervoor om film te kijken. Ik had het hartstikke spannend vroeger gevonden om in het donker te mogen spelen. Maar goed... ZIJ mochten kiezen.
Elora deed een beetje moeilijk met het naar bed gaan. De muppet was weer op haar buik gedraaid, ik blijf het niets vinden. Maar ze was zo moe, dat ze na 2x terug draaien toch in slaap viel.
Daan brengt nu de kids naar huis en ik zit even bij te komen van een heftige dag.
's avonds hebben we haar opgehaald in Wassenaar en we hebben May-Britt en Junior ook meegenomen want mijn ouders en mijn broer en schoonzus gingen uit eten.
Daan en ik vonden dat de kids dan ook wel een pleziertje mochten. Ik stelde voor om te gaan wokken, Daan om naar kapitein Haak te gaan en dat was natuurlijk nog leuker.
Elora was best wel moe en ik was nogal bang dat ze misschien vervelend zou worden. Ze had weer een hele drukke dag gehad en veel te weinig geslapen.
In het restaurant werd ze na een behoorlijk tijdje (toen wij ongeveer aan ons hoofdgerecht zaten) idd een beetje zeurderig. Ik boog me over haar heen en zei telkens: "Sssht" en dan hield ze weer op met zeuren.
Een moeder van het tafeltje naast ons kwam even vragen hoe ik dat in godsnaam deed en wat mijn geheim was. Glunderend als een trotse pauw zei ik dat ik dat niet wist.
"Het is wel een heel lief kind he?" zei die mevrouw nog, "Ze huilt niet veel". Ik beaamde dit en zei dat ze nu erg moe was, dus wat klageriger dan normaal. "Is dit klagerig?" vroeg de mevrouw verbaast. Ik voelde me helemaal groeien, het was erg fijn om te horen, na zo'n dag als gisteren dat mijn kind toch echt een lief kind is.
Toen we weer thuis waren mochten May-Britt en Junior even kiezen wat ze wilden doen. We konden ze niet naar bed brengen, want hun ouders zouden ze weer komen halen. Ze hadden de keuze tussen: In het donker (het was al 20:45) in de speeltuin spelen of binnen een filmpje kijken. Tot mijn verbazing kozen ze ervoor om film te kijken. Ik had het hartstikke spannend vroeger gevonden om in het donker te mogen spelen. Maar goed... ZIJ mochten kiezen.
Elora deed een beetje moeilijk met het naar bed gaan. De muppet was weer op haar buik gedraaid, ik blijf het niets vinden. Maar ze was zo moe, dat ze na 2x terug draaien toch in slaap viel.
Daan brengt nu de kids naar huis en ik zit even bij te komen van een heftige dag.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Speenvarken" 28-08-2007 @ 20:36
Waar is mijn kind gebleven? En wat doet dit speenvarken in de kleertjes van Elora?
Ik heb best een dramaatje mee met haar mogen maken, vooral rond de 9 weken toen ze in het slaap regime moest komen.
Maar dit.... dit slaat alles. Dit is niet meer normaal. Wat kan dat kind krijsen. Niets is goed vandaag, ze gaat overal om huilen... nee niet huilen, schreeuwen als een speenvarken dat geslacht wordt.
Wat is dit erg zeg! Ik had nooit verwacht dat mijn kind dit zou doen. Er is geen ouder die je hier voor waarschuwd. Volgens mij verbergen mensen dit soort info ofzo. Ik kan me niet voorstellen dat mijn lieve zoete meisje de enige is die dit doet.
Ik weet niet zeker of ze tandjes aan het krijgen is of dat ze gewoon een rotdag had. Maar een ding is zeker, ze weet mij het leven zuur te maken.
Ze draait continue op haar buik, ook in bed. Terwijl ik haar slaapzak zover onder het matras stop dat ik bijna haar voeten onder het matras leg. Niets helpt. En om de 5 minuten wordt ze helemaal hysterisch. Laten liggen helpt niet, want dan gaat ze alleen maar harder gillen en uiteindelijk spugen van de stress.
Ik heb haar op het speelkleed ook maar lekker laten gillen, de buren denken volgens mij dat we ons kind mishandelen ofzo. Ik had nooit gedacht dat mijn kind één van "die etters" zou zijn. Ik had al voor de gein gezegd dat ik haar naam van Elora Noordeloos naar Etter Noordeloos zou veranderen.
Hoe lang gaat dit nog door? Ik hoop dat deze fase snel voorbij is, want ik vind het maar niets. En het komt voor mij ook niet in de meest fijne week met al die rijles fiasco's. Wat een ramp zeg!
Ik heb best een dramaatje mee met haar mogen maken, vooral rond de 9 weken toen ze in het slaap regime moest komen.
Maar dit.... dit slaat alles. Dit is niet meer normaal. Wat kan dat kind krijsen. Niets is goed vandaag, ze gaat overal om huilen... nee niet huilen, schreeuwen als een speenvarken dat geslacht wordt.
Wat is dit erg zeg! Ik had nooit verwacht dat mijn kind dit zou doen. Er is geen ouder die je hier voor waarschuwd. Volgens mij verbergen mensen dit soort info ofzo. Ik kan me niet voorstellen dat mijn lieve zoete meisje de enige is die dit doet.
Ik weet niet zeker of ze tandjes aan het krijgen is of dat ze gewoon een rotdag had. Maar een ding is zeker, ze weet mij het leven zuur te maken.
Ze draait continue op haar buik, ook in bed. Terwijl ik haar slaapzak zover onder het matras stop dat ik bijna haar voeten onder het matras leg. Niets helpt. En om de 5 minuten wordt ze helemaal hysterisch. Laten liggen helpt niet, want dan gaat ze alleen maar harder gillen en uiteindelijk spugen van de stress.
Ik heb haar op het speelkleed ook maar lekker laten gillen, de buren denken volgens mij dat we ons kind mishandelen ofzo. Ik had nooit gedacht dat mijn kind één van "die etters" zou zijn. Ik had al voor de gein gezegd dat ik haar naam van Elora Noordeloos naar Etter Noordeloos zou veranderen.
Hoe lang gaat dit nog door? Ik hoop dat deze fase snel voorbij is, want ik vind het maar niets. En het komt voor mij ook niet in de meest fijne week met al die rijles fiasco's. Wat een ramp zeg!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Schuldgevoelens" 28-08-2007 @ 07:36
Elora heeft een nieuw huiltje. Heel bizar, het kwam gisteren avond ineens opzetten toen Daan haar aan het aankleden was na ons gezamelijke bad.
Het is heel raar, hysterisch en ze praat erbij, alsof ze iets wil vertellen. Schreeuwend roept ze: "URUHHH". Daan meldde dat ze zich lag aan te stellen, dus toen ik vanmorgen met het zelfde huiltje werd gewekt nam ik aan (aan de tijd te zien) dat Daan haar net in bed had gelegd.
Maar het huilen hield aan en ik begon me na een paar minuten toch zorgen te maken. Daan was al weg dus ging ik toch even kijken.
In het kamertje vond ik mijn dochter helemaal overstuur op haar buik. Ze had ook flink gespuugd van de stress. Ik kon me bijna niet ellendiger voelen dan op dat moment. Ik weet niet hoe lang ze zo heeft gelegen, maar ik vond het zo erg dat ik niet gelijk ben gaan rennen. Dat ga ik volgende keer dus wel doen bij dit huiltje.
Soms is het zo moeilijk. Vooral omdat je kinderen niet wilt verwennen... maar ik verwen liever dan ik verwaarloos geloof ik.
Het is heel raar, hysterisch en ze praat erbij, alsof ze iets wil vertellen. Schreeuwend roept ze: "URUHHH". Daan meldde dat ze zich lag aan te stellen, dus toen ik vanmorgen met het zelfde huiltje werd gewekt nam ik aan (aan de tijd te zien) dat Daan haar net in bed had gelegd.
Maar het huilen hield aan en ik begon me na een paar minuten toch zorgen te maken. Daan was al weg dus ging ik toch even kijken.
In het kamertje vond ik mijn dochter helemaal overstuur op haar buik. Ze had ook flink gespuugd van de stress. Ik kon me bijna niet ellendiger voelen dan op dat moment. Ik weet niet hoe lang ze zo heeft gelegen, maar ik vond het zo erg dat ik niet gelijk ben gaan rennen. Dat ga ik volgende keer dus wel doen bij dit huiltje.
Soms is het zo moeilijk. Vooral omdat je kinderen niet wilt verwennen... maar ik verwen liever dan ik verwaarloos geloof ik.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "terug draaien (met correctie)" 27-08-2007 @ 13:50
Ik dacht al, Elora draait niet meer... maar zojuist betrapte ik haar op van haar buik naar haar rug draaien! (CORRECTIE: ben er net achtergekomen dat ze alleen kan terug draaien als ze haar arm niet onder haar lichaam vandaan haalt... dus te vroeg gejuicht, ze kan het nog NIET)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "groeien" 27-08-2007 @ 13:44
Het lijkt wel of ze iedere dag iets nieuws kan... of misschien niet nieuw, maar dat ze het beter kan dan de dag ervoor.
Het zit wel snor met de fijne motoriek van Elora, als ik dat zo zie. Steeds kleinere dingen kan ze oppakken. Ze "bekijkt" alles voorzichtig met haar vingers. Mijn haar is ook erg favoriet.
Echt zitten kan ze nog niet, maar ook dat gaat de goede kant op. Ze kan al even op zichzelf blijven zitten.
Ook heeft ze dingen ineens dondersgoed door. Bijvoorbeeld dat we haar naar bed gaan brengen. Ze is zo wijs en zo grappig. Het is duidelijk dat ze soms de clown uit wil hangen. Dit doet ze met gekke gezichten of geluidjes. Soms hoest ze express om een reactie uit te lokken. Van de pret kletst ze dan op haar eigen dij.
Als we naar haar zwaaien, zwaait ze terug. En ze slaat op mijn handen als ik "Pattycake" (handje klap) zing. Ook geeft ze je een "high five"
Ze leert zo snel en is zo knap!
Het zit wel snor met de fijne motoriek van Elora, als ik dat zo zie. Steeds kleinere dingen kan ze oppakken. Ze "bekijkt" alles voorzichtig met haar vingers. Mijn haar is ook erg favoriet.
Echt zitten kan ze nog niet, maar ook dat gaat de goede kant op. Ze kan al even op zichzelf blijven zitten.
Ook heeft ze dingen ineens dondersgoed door. Bijvoorbeeld dat we haar naar bed gaan brengen. Ze is zo wijs en zo grappig. Het is duidelijk dat ze soms de clown uit wil hangen. Dit doet ze met gekke gezichten of geluidjes. Soms hoest ze express om een reactie uit te lokken. Van de pret kletst ze dan op haar eigen dij.
Als we naar haar zwaaien, zwaait ze terug. En ze slaat op mijn handen als ik "Pattycake" (handje klap) zing. Ook geeft ze je een "high five"
Ze leert zo snel en is zo knap!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Van bananen en diaree" 26-08-2007 @ 19:48
Onze dochter is aan de diaree vandaag. Het is best een beetje zielig al voelt ze zich geloof ik niet heel rot. Ze zeurt iets sneller dan gewoonlijk, maar ze heeft wel vaker nukkige buien, dus het is niet heel erg opvallend. Ze heeft geen koorts en ook niet overdreven veel dorst.
Ik heb vandaag voor het eerst de tuitbeker met haar uit geprobeerd. Het is nog geen denderend success, maar dat komt nog wel. Om het een beetje aantrekkelijk te maken heb ik er het laatste olvarit vruchtensapje (vanaf 4 maanden en suikervrij) in gedaan. Ze reageerde er nogal lauw op. In de eerste instantie had ik de tuitbeker gebruikt die iets te moeilijk was en daar werd madamme heel erg boos om. De andere, met een rubbere tuitje, ipv één van plastic, beweest een betere overgang van de fles te zijn. Water wil ze nog steeds liever uit een glas drinken.
Ik geef haar ook iets extra water in haar fles, omdat ze zoveel vocht verliest. We hebben in totaal 9 poepluiers verschoond vandaag, al waren de laatste 3 meer water dan ontlasting.
Om het te "stoppen" hebben we haar een banaantje gevoerd. Dit tot de dolle pret van Daan en mijzelf, want het was bijzonder komisch. Soms ook een beetje griezellig met de grote happen ons gulzige kindje nam. Maar alles is toch goed gegaan... mr Rapley heeft gelijk.
Ik heb haar net haar eerste pyjama papje gegeven ( in het thema banaan... dus ook bananen smaak) en ook dit ging er in als koek. Er is niets mis met haar eetlust vandaag. Ze ging weer als een speer, ondanks mijn pogingen tot remmen.
We hebben nog een boekje gelezen en heel veel liedjes gezongen tot ze echt in haar ogen zat te wrijven. En ondanks dat ze moe is, wil ze nu niet slapen. Ze ligt te jammeren in haar bedje en ik vind het best een beetje zielig. Maar ja... moe is moe...
Ik heb vandaag voor het eerst de tuitbeker met haar uit geprobeerd. Het is nog geen denderend success, maar dat komt nog wel. Om het een beetje aantrekkelijk te maken heb ik er het laatste olvarit vruchtensapje (vanaf 4 maanden en suikervrij) in gedaan. Ze reageerde er nogal lauw op. In de eerste instantie had ik de tuitbeker gebruikt die iets te moeilijk was en daar werd madamme heel erg boos om. De andere, met een rubbere tuitje, ipv één van plastic, beweest een betere overgang van de fles te zijn. Water wil ze nog steeds liever uit een glas drinken.
Ik geef haar ook iets extra water in haar fles, omdat ze zoveel vocht verliest. We hebben in totaal 9 poepluiers verschoond vandaag, al waren de laatste 3 meer water dan ontlasting.
Om het te "stoppen" hebben we haar een banaantje gevoerd. Dit tot de dolle pret van Daan en mijzelf, want het was bijzonder komisch. Soms ook een beetje griezellig met de grote happen ons gulzige kindje nam. Maar alles is toch goed gegaan... mr Rapley heeft gelijk.
Ik heb haar net haar eerste pyjama papje gegeven ( in het thema banaan... dus ook bananen smaak) en ook dit ging er in als koek. Er is niets mis met haar eetlust vandaag. Ze ging weer als een speer, ondanks mijn pogingen tot remmen.
We hebben nog een boekje gelezen en heel veel liedjes gezongen tot ze echt in haar ogen zat te wrijven. En ondanks dat ze moe is, wil ze nu niet slapen. Ze ligt te jammeren in haar bedje en ik vind het best een beetje zielig. Maar ja... moe is moe...
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Een dagje uit met de stichting" 26-08-2007 @ 10:48
Een van onze goede vriendinnen, Desiré, zit tot aan haar dij in het gips. We vonden het dus eens hoog tijd om haar een bezoekje te brengen en Elora ging mee. Alles liep een beetje uit, zoals wel vaker het geval is sinds Elora lid van ons gezinnetje is, want Elora had weer eens haar slaapritme compleet omgegooid. Om 5:00 stond ik met wallen onder mijn ogen naast haar bed, omdat mevrouw toch echt NU honger had.
We gingen pas rijden toen we er eigenlijk al bijna hadden moeten zijn. Maar goed, we hadden het van te voren al aangegeven dat het wat later zou kunnen worden.
Elora lag vrolijk te "zingen" in de auto en wij lagen in een deuk. We moeten het toch een keer filmen dat "zingen" van haar, want het klinkt nergens naar.
Ik had haar helemaal leuk aangekleed, om er alleen bij Tim en Desi achter te komen dat ze de hele boel vrolijk onder had gepoept. Erg fijn dus... Het schattige jurkje ging uit en omdat het zo warm was hebben we onze smurf toepasselijk in haar smurfen t-shirt en luier in de box gelegd. Ze vond het geweldig, in de box lag namelijk een baby-tambourein en die was helemaal favoriet. Zo erg zelfs, dat ze hem gekregen heeft van Desiré, dus ze is weer verwend.
's avonds heb ik haar een fruithapje gegeven, iets wat Lotte, de dochter van Tim en Desi ook wel erg lekker vond. Lotte is 9 maanden ouder dan Elora en echt een plaatje om te zien. Ze is wel al echt een dreumes, maar heeft nog van die heerlijke baby-benen en kleine pretoogjes.
Toen Lotte haar eten kreeg, keek Elora het haar bijna uit haar mond. Nog geen 15 minuten na haar fruithapje, begon Elora plots te brullen. En ze was niet te sussen met een liedje. Ik weet maar een ding waardoor ze niet meer te sussen is met een liedje... en dat is honger. Ik vond het een beetje vreemd want ze had net gegeten. Okay fruit vult niet heel erg, maar dat ze zo snel al weer trek had... dat had ik niet kunnen weten.
Het is stom... ik heb geen foto gemaakt van het volgende incident... dat ik wel moeten doen. Desi had het potje voor mij in een bordje gezet. Ik gebruik eigenlijk zelden bordjes, ook als ik het eten zelf maak. Ik pureer het namelijk in de "Bullit" en daar zit zo'n handig bakje bij dat ik het niet in een bordje hoef te doen. En van de potjes en het bakje weet Elora dat ze af moet blijfen.... maar dit bordje was "fair game" wat haar betreft en ze trok het hard en sneller dan het geluid naar zich toe.
Ongeveer een 4e van het potje belandde over haar, de kinderstoel en de grond heen. Alles zat onder en ik moest behoorlijk wat toiletpapier gebruiken om het weg te krijgen. Elora had inmiddels het blad van de kinderstoel helemaal volgesmeerd met het eten. Maar niet alleen het blad... ook zichzelf had ze behoorlijk bewerkt. Het zat tot achter haar oren... geen gezicht.
De rest van de 3/4 van het potje ging er in als koek. Ze eet steeds meer van het avondeten. Ik heb nog even gepoetst samen met haar vader, die inmiddels ook terug was van het eten halen. En toen hebben we haar in bed gelegd in de kamer van Amber.
Ze heeft denk ik een kwartiertje gehuild, wat best veel voor haar doen is, maar het was ook wel weer een vreemde omgeving en veel prikkels.
Om 23:00 hebben we haar zachtjes uit bed gevist... maar helaas, ze werd toch wakker toen we haar in de maxicosi zetten. Ze is ongeveer een half uur van de reis wakker gebleven en lag lekker te spelen. Ze heeft 5 minuten met haar "harde stem" gepraat, iets wat ik haar echt wil afleren, want het is nog maar 1 stap verwijderd van gillen en ik vind het echt NIETS!
Eenmaal thuis kreeg ze nog een flesje en heb ik haar broek verschoond. Ze ging niet meteen slapen, maar ik hoorde haar nog even spelen.
Vanmorgen om 6:15 meldde ze zichzelf weer, omdat ze een vreselijke poepluier had. Ze was alweer doorgelekt, omdat ze een beetje vreemde ontlasting heeft de laatste tijd, Half waterig en half vast. Om 8:00 was ze alweer wakker omdat ze nog een poepluier had.... Poeh poeh het zat haar dus allemaal behoorlijk dwars.
We gingen pas rijden toen we er eigenlijk al bijna hadden moeten zijn. Maar goed, we hadden het van te voren al aangegeven dat het wat later zou kunnen worden.
Elora lag vrolijk te "zingen" in de auto en wij lagen in een deuk. We moeten het toch een keer filmen dat "zingen" van haar, want het klinkt nergens naar.
Ik had haar helemaal leuk aangekleed, om er alleen bij Tim en Desi achter te komen dat ze de hele boel vrolijk onder had gepoept. Erg fijn dus... Het schattige jurkje ging uit en omdat het zo warm was hebben we onze smurf toepasselijk in haar smurfen t-shirt en luier in de box gelegd. Ze vond het geweldig, in de box lag namelijk een baby-tambourein en die was helemaal favoriet. Zo erg zelfs, dat ze hem gekregen heeft van Desiré, dus ze is weer verwend.
's avonds heb ik haar een fruithapje gegeven, iets wat Lotte, de dochter van Tim en Desi ook wel erg lekker vond. Lotte is 9 maanden ouder dan Elora en echt een plaatje om te zien. Ze is wel al echt een dreumes, maar heeft nog van die heerlijke baby-benen en kleine pretoogjes.
Toen Lotte haar eten kreeg, keek Elora het haar bijna uit haar mond. Nog geen 15 minuten na haar fruithapje, begon Elora plots te brullen. En ze was niet te sussen met een liedje. Ik weet maar een ding waardoor ze niet meer te sussen is met een liedje... en dat is honger. Ik vond het een beetje vreemd want ze had net gegeten. Okay fruit vult niet heel erg, maar dat ze zo snel al weer trek had... dat had ik niet kunnen weten.
Het is stom... ik heb geen foto gemaakt van het volgende incident... dat ik wel moeten doen. Desi had het potje voor mij in een bordje gezet. Ik gebruik eigenlijk zelden bordjes, ook als ik het eten zelf maak. Ik pureer het namelijk in de "Bullit" en daar zit zo'n handig bakje bij dat ik het niet in een bordje hoef te doen. En van de potjes en het bakje weet Elora dat ze af moet blijfen.... maar dit bordje was "fair game" wat haar betreft en ze trok het hard en sneller dan het geluid naar zich toe.
Ongeveer een 4e van het potje belandde over haar, de kinderstoel en de grond heen. Alles zat onder en ik moest behoorlijk wat toiletpapier gebruiken om het weg te krijgen. Elora had inmiddels het blad van de kinderstoel helemaal volgesmeerd met het eten. Maar niet alleen het blad... ook zichzelf had ze behoorlijk bewerkt. Het zat tot achter haar oren... geen gezicht.
De rest van de 3/4 van het potje ging er in als koek. Ze eet steeds meer van het avondeten. Ik heb nog even gepoetst samen met haar vader, die inmiddels ook terug was van het eten halen. En toen hebben we haar in bed gelegd in de kamer van Amber.
Ze heeft denk ik een kwartiertje gehuild, wat best veel voor haar doen is, maar het was ook wel weer een vreemde omgeving en veel prikkels.
Om 23:00 hebben we haar zachtjes uit bed gevist... maar helaas, ze werd toch wakker toen we haar in de maxicosi zetten. Ze is ongeveer een half uur van de reis wakker gebleven en lag lekker te spelen. Ze heeft 5 minuten met haar "harde stem" gepraat, iets wat ik haar echt wil afleren, want het is nog maar 1 stap verwijderd van gillen en ik vind het echt NIETS!
Eenmaal thuis kreeg ze nog een flesje en heb ik haar broek verschoond. Ze ging niet meteen slapen, maar ik hoorde haar nog even spelen.
Vanmorgen om 6:15 meldde ze zichzelf weer, omdat ze een vreselijke poepluier had. Ze was alweer doorgelekt, omdat ze een beetje vreemde ontlasting heeft de laatste tijd, Half waterig en half vast. Om 8:00 was ze alweer wakker omdat ze nog een poepluier had.... Poeh poeh het zat haar dus allemaal behoorlijk dwars.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Luidruchtig" 24-08-2007 @ 16:15
Elora is de laatste paar dagen steeds luidruchtiger aan het worden. Ik moet zeggen dat ik dit toch een beetje de kop in probeer te drukken, want ik vind het soms gewoon genant. Ze kan echt zo hard praten dat het lijkt of ze de boel bij elkaar gilt. En dat doet ze niet eens, maar het is wel heel druk en hard.
Ze kan je dan doodserieus aankijken en plots gaat haar mond open en komt er een vreselijk geluid uit. Soms ook nog op hele hoge toon.
Ze gaat ook makkelijker helemaal uit haar panty de laatste paar dagen. Vooral als ze haar hapje (een cracker, stukje tomaat of weet ik wat we haar geven) laat vallen. Ze jankt dan alsof je het uit haar handen hebt gerukt. Ik probeer haar hier ook in te corrigeren, maar kom er meestal niet boven uit met mijn stem.
Toch luistert ze wel naar me. Het is grappig, want vaak reageert ze als ik: "shhhhht!" zeg tegen haar. Het is een muts.
Ze heeft ook weer nieuwe reacties gekregen op het naar bed gaan. De ene keer strekt ze zich echt naar haar bed toe uit... alsof ze de rust verwelkomd. De andere keer gaat ze al huilen als ik een slaapliedje begin te zingen, want dan weet ze dat het bedtijd is.
Maar... al gaat ze huilen het is meestal al over voordat ik het muziekdoosje aanzet. Ze accepteert het gewoon beter.
Het is een druk kind. Ze is wel ongelovelijk lief, maar... ze blijft een druktemakertje... tja maar wat wil je met zulke ouders!
Ze kan je dan doodserieus aankijken en plots gaat haar mond open en komt er een vreselijk geluid uit. Soms ook nog op hele hoge toon.
Ze gaat ook makkelijker helemaal uit haar panty de laatste paar dagen. Vooral als ze haar hapje (een cracker, stukje tomaat of weet ik wat we haar geven) laat vallen. Ze jankt dan alsof je het uit haar handen hebt gerukt. Ik probeer haar hier ook in te corrigeren, maar kom er meestal niet boven uit met mijn stem.
Toch luistert ze wel naar me. Het is grappig, want vaak reageert ze als ik: "shhhhht!" zeg tegen haar. Het is een muts.
Ze heeft ook weer nieuwe reacties gekregen op het naar bed gaan. De ene keer strekt ze zich echt naar haar bed toe uit... alsof ze de rust verwelkomd. De andere keer gaat ze al huilen als ik een slaapliedje begin te zingen, want dan weet ze dat het bedtijd is.
Maar... al gaat ze huilen het is meestal al over voordat ik het muziekdoosje aanzet. Ze accepteert het gewoon beter.
Het is een druk kind. Ze is wel ongelovelijk lief, maar... ze blijft een druktemakertje... tja maar wat wil je met zulke ouders!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten