- "Halve verjaardag" 23-08-2007 @ 07:53
Deze tijd is te snel gekomen. Vol trots vertelde ik toen mijn buik nog baby-dik was, dat ik tot Elora een half jaar oud was, een thuisblijf moeder zou zijn. En nu, vandaag precies, vieren we haar halve verjaardag. Haar verhalfjaardag.
Straks moet ik weer gaan werken en is alles anders. Eigenlijk, is door de rijlessen nu al alles anders. En niet alleen door de rijlessen... Elora is zo gegroeid, zo veranderd in deze 6 maanden. Maar ik ben ook veranderd. Ik ben minder bang, in het begin lag het gevaar werkelijk in ieder hoekje... nu ligt het om de 4 hoekjes ;)
Met een licht ongeloof kijk ik naar de blauwe smurf die ik in mijn vermoeide handen houd op de bevallings foto's. Is dat het zelfde kindje dat nu met roze wangen en piekhaar in haar bed ligt te zingen.
Tja Elora haar wilde pluizige lokken krijg ik nog steeds niet onder bedwang.
Ze kan al zo veel nu. Het is al echt een klein mensje die hard op de fase "dreumes" aan het afstieren is. Plots is het niet moeilijk om haar hapjes te geven, maar eet ze mee van mijn bord. Plots kan ze alles vastpakken, onderzoeken en gaat ze al veel meer met haar vingertopjes werken. Plot probeert ze te staan als ze bij pappa op zijn knie zit en zet ze zich zo hard af dat ze gewoon gaat staan. (nog niet goed of stabiel ofzo, maar de kracht in haar benen is er) Plots kan ze zich omdraaien. Plots kan ze beter recht zitten, al gaat ze al snel naar een kant leunen, als waardige "hangjeugd"
Plots kan ze zoveel....
Ik ben trots op haar. Ze luistert al een beetje naar me. Ze doet wel al dingen die ik minder vind. Zoals heel wild zijn en alles in haar mond proberen te stoppen. Of met een heel hoog aanstellerig stemmetje commentaar geven... "not my cup of tea"
Maar ze doet zoveel dingen die ik wel helemaal geweldig vind. Ze lacht wel iets minder dan bijvoorbeeld een maand geleden. Maar dit is vaak ook omdat ze nieuwsgierig is en dingen probeert te ontdekken. Toch lacht ze nog heel erg veel.
Nog zo klein en toch merk ik dat ze nu al in kleine beetjes van me aan het afgroeien is. Ze wordt steeds zelfstandiger. En daar stimuleren we haar natuurlijk in. Haar flesje houdt ze zelf vast. Haar speelgoed kan ze zelf pakken. Ik hoef daar geen moeite meer voor te doen.
Gelukkig heeft ze me nog wel nodig hoor en ik hoop toch dat ze me eigenlijk altijd nog wel een beetje nodig zal hebben, zelfs als ze volwassen is. Net als dat ik mijn moeder stiekem nog een beetje nodig heb. En net als mijn moeder er altijd is voor mij, zal ik haar voorbeeld volgen en er altijd voor mijn dochter zijn.
Soms vraag ik me wel eens af, wat voor een mens zal Elora worden. Als ik nu in dat lieve lachende gezichtje kijk, kan ik me moeilijk voorstellen dat ze ooit stoute dingen zal gaan doen... maar toch is dat zo. Ze zal ooit naar school toe gaan, ooit verliefd worden, misschien wel gaan studeren in het buitenland of gaan emigreren. Misschien gaat ze wel trouwen en krijgt ze ook kinderen....
Zoveel dingen liggen nog voor haar. Maar nu is ze gelukkig nog eventjes van mij. En kan ik nog van haar genieten en mag ik nog even de "allerliefste" zijn. En genieten zal ik ervan... want het leven is kort en gaat veel te snel.
Happy half birthday Elora, mommy loves you more than life itself!
Straks moet ik weer gaan werken en is alles anders. Eigenlijk, is door de rijlessen nu al alles anders. En niet alleen door de rijlessen... Elora is zo gegroeid, zo veranderd in deze 6 maanden. Maar ik ben ook veranderd. Ik ben minder bang, in het begin lag het gevaar werkelijk in ieder hoekje... nu ligt het om de 4 hoekjes ;)
Met een licht ongeloof kijk ik naar de blauwe smurf die ik in mijn vermoeide handen houd op de bevallings foto's. Is dat het zelfde kindje dat nu met roze wangen en piekhaar in haar bed ligt te zingen.
Tja Elora haar wilde pluizige lokken krijg ik nog steeds niet onder bedwang.
Ze kan al zo veel nu. Het is al echt een klein mensje die hard op de fase "dreumes" aan het afstieren is. Plots is het niet moeilijk om haar hapjes te geven, maar eet ze mee van mijn bord. Plots kan ze alles vastpakken, onderzoeken en gaat ze al veel meer met haar vingertopjes werken. Plot probeert ze te staan als ze bij pappa op zijn knie zit en zet ze zich zo hard af dat ze gewoon gaat staan. (nog niet goed of stabiel ofzo, maar de kracht in haar benen is er) Plots kan ze zich omdraaien. Plots kan ze beter recht zitten, al gaat ze al snel naar een kant leunen, als waardige "hangjeugd"
Plots kan ze zoveel....
Ik ben trots op haar. Ze luistert al een beetje naar me. Ze doet wel al dingen die ik minder vind. Zoals heel wild zijn en alles in haar mond proberen te stoppen. Of met een heel hoog aanstellerig stemmetje commentaar geven... "not my cup of tea"
Maar ze doet zoveel dingen die ik wel helemaal geweldig vind. Ze lacht wel iets minder dan bijvoorbeeld een maand geleden. Maar dit is vaak ook omdat ze nieuwsgierig is en dingen probeert te ontdekken. Toch lacht ze nog heel erg veel.
Nog zo klein en toch merk ik dat ze nu al in kleine beetjes van me aan het afgroeien is. Ze wordt steeds zelfstandiger. En daar stimuleren we haar natuurlijk in. Haar flesje houdt ze zelf vast. Haar speelgoed kan ze zelf pakken. Ik hoef daar geen moeite meer voor te doen.
Gelukkig heeft ze me nog wel nodig hoor en ik hoop toch dat ze me eigenlijk altijd nog wel een beetje nodig zal hebben, zelfs als ze volwassen is. Net als dat ik mijn moeder stiekem nog een beetje nodig heb. En net als mijn moeder er altijd is voor mij, zal ik haar voorbeeld volgen en er altijd voor mijn dochter zijn.
Soms vraag ik me wel eens af, wat voor een mens zal Elora worden. Als ik nu in dat lieve lachende gezichtje kijk, kan ik me moeilijk voorstellen dat ze ooit stoute dingen zal gaan doen... maar toch is dat zo. Ze zal ooit naar school toe gaan, ooit verliefd worden, misschien wel gaan studeren in het buitenland of gaan emigreren. Misschien gaat ze wel trouwen en krijgt ze ook kinderen....
Zoveel dingen liggen nog voor haar. Maar nu is ze gelukkig nog eventjes van mij. En kan ik nog van haar genieten en mag ik nog even de "allerliefste" zijn. En genieten zal ik ervan... want het leven is kort en gaat veel te snel.
Happy half birthday Elora, mommy loves you more than life itself!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Kinderboerderij" 22-08-2007 @ 20:32
Met zo'n actieve oma als Elora's nanna, zal ze zich niet snel vervelen.
Okay, okay, ze raakt soms een beetje overgeprikkeld door alle activiteiten die mijn moeder, Daan en ik met haar ondernemen... maar ze kan nooit claimen dat ze een saaie jeugd heeft gehad ;)
Het begon vandaag allemaal een beetje ellendig. De vriezer had weer eens kuren en ik was een bonk zenuwen en stress. Elora voelde mijn stress aan en ging om alles en niets zeuren of jengelen. De vriezer stond irritant te piepen en Elora lag te mekkeren in de box. En ik maar (met slechte rug en knieen) ijs schrapen en heet water aan brengen om de boel te ontdooien. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet zo aardig tegen Elora was op een punt en een beetje snauwde dat ik het nu wel wist en of ze aub even stil kon zijn. Ik had het nog niet gezegd of ik had er spijt van. Meteen heb ik haar uit de box gevist en geknuffeld, want zij kon er ook niets aan doen dat alles zo in de soep liep.
Geanimeerd en overdreven uitgebreid heb ik haar verteld wat ik aan het doen was. Ik liet haar de vriezer zien en de met gekristaliseerd ijs beladen bakken met bevroren eten. Samen hebben we even gevoeld hoe koud de "sneeuw" die op de bakken lag was. En toen heb ik haar nog even in de box gelegd.
Gelukkig kwam mijn moeder snel en had Elora ook even afleiding.
Plots begon Elora heel hard te huilen en ik snapte even niet waarom. Ze was ontroostbaar. Daan had haar 4 uur geleden de fles gegeven, dus technisch gezien was ze nog niet aan de beurt. Toch is dat het enige waarvan ik weet dat ik Elora niet kan troosten... als ze honger heeft. En idd hoor... ze wilde al eten. Ze at normaal ook om 11:30, maar omdat ze nu wat langer geslapen had dan normaal (tot 7:20) ging er vanuit dat ze een uurtje later wilde eten. Niets was minder waar.
Na het eten had nanna een klein ongelukje met Elora, waardoor ze een klein tikje in haar gezicht kreeg. Elora was laaiend en zette telkens een keel bij haar nanna op. Gelukkig wisten we haar snel weer te troosten en was ze weer haar eigen lieve zelf.
Wij moesten even naar de mediamarkt voor een nieuwe ijs-vrieskast en Elora bleef heerlijk bij mijn vader in de auto slapen. Toen ze wakker was zijn we eerst naar de speeltuin geweest en daarna naar de kinderboerderij. Het was geweldig. Ze is voor het eerst van de glijbaan afgegeleden, terwijl ik als een zenuwachtige "catcher" beneden stond om haar op te vangen.
Hertjes voeren vond zij minder eng dan haar tuttige moeder, die maar liep te miepen of de hertjes niet konden bijten.
De cavia die ze op schoot in een bakje mocht houden wilde ze bijna even proeven. Gelukkig had nanna haar handen goed onder controle.
Ik vond het jammer toen ik afscheid moest nemen voor mijn rijlessen. Maar ja, als ik idd een rijbewijs haal is dat wel helemaal geweldig natuurlijk.
Na mijn rijlessen vond ik mijn moeder en vader terug voor onze deur. Mamma was lekker in het gras gaan zitten naast de auto, want Elora lag daar te slapen. Wij maken er een regel van, als we haar niet wakker hoeven te maken, dat we dat dan ook niet doen. Want ze slaapt al zo licht en dan komt ze ook weer zo slecht in slaap.
Tijdens het eten werd ik er weer op gewezen hoe groot onze dochter al weer wordt. Ik had heerlijk zelf een hapje voor haar gemaakt van boontjes en aardappel puree. Een boontje in haar hand was geen success, daar moet ze toch echt tandjes voor hebben. Maar ik heb met haar het stukje valess (vegetarisch vlees) wat ik voor mezelf had gemaakt, gedeeld. Ze zat te smullen.
Gisteren heeft ze bijna een kwart van mijn zalm en brocoli naar binnen gewerkt. Dat was ook al zo'n success. Van mijn moeder had ze pompoen gekregen en ook dat smaakte naar meer. Geen gedoe meer met hapjes, ze eet hartstikke goed nu. Morgen is ze ook al weer 6 maanden.... *zucht* het gaat veel te hard!
Okay, okay, ze raakt soms een beetje overgeprikkeld door alle activiteiten die mijn moeder, Daan en ik met haar ondernemen... maar ze kan nooit claimen dat ze een saaie jeugd heeft gehad ;)
Het begon vandaag allemaal een beetje ellendig. De vriezer had weer eens kuren en ik was een bonk zenuwen en stress. Elora voelde mijn stress aan en ging om alles en niets zeuren of jengelen. De vriezer stond irritant te piepen en Elora lag te mekkeren in de box. En ik maar (met slechte rug en knieen) ijs schrapen en heet water aan brengen om de boel te ontdooien. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet zo aardig tegen Elora was op een punt en een beetje snauwde dat ik het nu wel wist en of ze aub even stil kon zijn. Ik had het nog niet gezegd of ik had er spijt van. Meteen heb ik haar uit de box gevist en geknuffeld, want zij kon er ook niets aan doen dat alles zo in de soep liep.
Geanimeerd en overdreven uitgebreid heb ik haar verteld wat ik aan het doen was. Ik liet haar de vriezer zien en de met gekristaliseerd ijs beladen bakken met bevroren eten. Samen hebben we even gevoeld hoe koud de "sneeuw" die op de bakken lag was. En toen heb ik haar nog even in de box gelegd.
Gelukkig kwam mijn moeder snel en had Elora ook even afleiding.
Plots begon Elora heel hard te huilen en ik snapte even niet waarom. Ze was ontroostbaar. Daan had haar 4 uur geleden de fles gegeven, dus technisch gezien was ze nog niet aan de beurt. Toch is dat het enige waarvan ik weet dat ik Elora niet kan troosten... als ze honger heeft. En idd hoor... ze wilde al eten. Ze at normaal ook om 11:30, maar omdat ze nu wat langer geslapen had dan normaal (tot 7:20) ging er vanuit dat ze een uurtje later wilde eten. Niets was minder waar.
Na het eten had nanna een klein ongelukje met Elora, waardoor ze een klein tikje in haar gezicht kreeg. Elora was laaiend en zette telkens een keel bij haar nanna op. Gelukkig wisten we haar snel weer te troosten en was ze weer haar eigen lieve zelf.
Wij moesten even naar de mediamarkt voor een nieuwe ijs-vrieskast en Elora bleef heerlijk bij mijn vader in de auto slapen. Toen ze wakker was zijn we eerst naar de speeltuin geweest en daarna naar de kinderboerderij. Het was geweldig. Ze is voor het eerst van de glijbaan afgegeleden, terwijl ik als een zenuwachtige "catcher" beneden stond om haar op te vangen.
Hertjes voeren vond zij minder eng dan haar tuttige moeder, die maar liep te miepen of de hertjes niet konden bijten.
De cavia die ze op schoot in een bakje mocht houden wilde ze bijna even proeven. Gelukkig had nanna haar handen goed onder controle.
Ik vond het jammer toen ik afscheid moest nemen voor mijn rijlessen. Maar ja, als ik idd een rijbewijs haal is dat wel helemaal geweldig natuurlijk.
Na mijn rijlessen vond ik mijn moeder en vader terug voor onze deur. Mamma was lekker in het gras gaan zitten naast de auto, want Elora lag daar te slapen. Wij maken er een regel van, als we haar niet wakker hoeven te maken, dat we dat dan ook niet doen. Want ze slaapt al zo licht en dan komt ze ook weer zo slecht in slaap.
Tijdens het eten werd ik er weer op gewezen hoe groot onze dochter al weer wordt. Ik had heerlijk zelf een hapje voor haar gemaakt van boontjes en aardappel puree. Een boontje in haar hand was geen success, daar moet ze toch echt tandjes voor hebben. Maar ik heb met haar het stukje valess (vegetarisch vlees) wat ik voor mezelf had gemaakt, gedeeld. Ze zat te smullen.
Gisteren heeft ze bijna een kwart van mijn zalm en brocoli naar binnen gewerkt. Dat was ook al zo'n success. Van mijn moeder had ze pompoen gekregen en ook dat smaakte naar meer. Geen gedoe meer met hapjes, ze eet hartstikke goed nu. Morgen is ze ook al weer 6 maanden.... *zucht* het gaat veel te hard!
- "rollen" 20-08-2007 @ 20:54
Vier dagen geleden stond ik nog al een hyperactieve cheerleader langs de kant, Elora aan te sporen om te rollen. Wat vooral erg lollig leek te zijn was zich bijna helemaal omrollen en dan, terwijl mamma met ingehouden adem en uitpuilende ogen toe stond te kijken, weer snel terug rollen.
Maar vandaag is het helemaal raak. Om de 5 minuten wordt ik door gezeur naar het speelkleed gelokt, omdat madame weer is omgerold en het niet heel lang op haar buik wil volhouden. Als ik haar stug wat langer laat liggen gaat ze klagelijk liggen huilen en uit protest likt ze dan de grond....
Maar eindelijk... eindelijk behoort mijn slome ook tot de rollende kinderpopulatie.
Of ik daar nou echt zo blij mee moet zijn... och dat zien we dan wel weer!
Maar vandaag is het helemaal raak. Om de 5 minuten wordt ik door gezeur naar het speelkleed gelokt, omdat madame weer is omgerold en het niet heel lang op haar buik wil volhouden. Als ik haar stug wat langer laat liggen gaat ze klagelijk liggen huilen en uit protest likt ze dan de grond....
Maar eindelijk... eindelijk behoort mijn slome ook tot de rollende kinderpopulatie.
Of ik daar nou echt zo blij mee moet zijn... och dat zien we dan wel weer!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "weekendje Scheveningen" 20-08-2007 @ 18:41
Ik merk dat ik het weer drukker heb en daardoor moet ik mijn dagboek nog wel eens "Inhalen"
Het klonk als muziek in mijn oren toen mijn vader en moeder aanboden dat we een weekendje in hun huis in Scheveningen mochten blijven. Mijn ouders zouden zelf een weekendje weg gaan, dus we hadden het rijk voor ons alleen.
Elora heeft voor de 2e keer naar het vuurwerk mogen kijken en dit maal was het echt een groot success. Ik denk dat ze naar minstens 90% van de voorstelling heeft gekeken en ik was helemaal in mijn element, met mijn gezinnetje op het balkon in Scheveningen. Ik voelde me compleet en gelukkig.
De volgende dag op het strand was Elora niet onder de indruk. Ze wiebelde een beetje met haar tenen door het zand.. maar meer dan dat was het niet. Het enthousiasme was ver te zoeken.
Ook is Elora voor de eerste keer met Daan in bad geweest. Daan vond het een beetje eng en riep telkens dat ze het niet leuk vond. De muppet.
Elora heeft het in ieder geval prima naar haar zin gehad dit weekend. En ik merk dat het huis van mijn ouders al een soort van 2e huis aan het worden is voor haar, want ze herkent het als we naar binnen gaan.
Vandaag heeft ze het volgens mij ook weer prima naar haar zin gehad met mijn moeder, toen ik weer eens rijlessen had. Ik kreeg haar stralend terug. Ze had er echt helemaal zin in.
Mijn moeder had me verteld dat Elora duidelijk kleuren van eten had herkend. Ik merk dat ze niet graag uit een potje eet als wij gewoon zitten te eten. Dan wil ze mee eten en zet ze stijf haar lipjes op elkaar als ik met het potjes eten aan kom.
Zo stelde mijn moeder voor dat ik met haar zou gaan oefenen. Ik had twee rubber speeltjes, een gele en een blauwe. Dan liet ik duidelijk zien, door veel te herhalen: This is YELLOW and this is BLUE.
Dit tot grote pret van Elora, die als ik het woord "Blue" zei, spontaan begon te schaterlachen alsof ik net de beste mop in de wereld vertelde.
Als ik haar dan vroeg, "get the yellow one" pakte ze bijna altijd de gele. Ik heb haar maar 2x moeten corrigeren en met blue ging het nog beter. Ik weet niet of het toeval was... maar ik ben stiekem toch trots!
Het klonk als muziek in mijn oren toen mijn vader en moeder aanboden dat we een weekendje in hun huis in Scheveningen mochten blijven. Mijn ouders zouden zelf een weekendje weg gaan, dus we hadden het rijk voor ons alleen.
Elora heeft voor de 2e keer naar het vuurwerk mogen kijken en dit maal was het echt een groot success. Ik denk dat ze naar minstens 90% van de voorstelling heeft gekeken en ik was helemaal in mijn element, met mijn gezinnetje op het balkon in Scheveningen. Ik voelde me compleet en gelukkig.
De volgende dag op het strand was Elora niet onder de indruk. Ze wiebelde een beetje met haar tenen door het zand.. maar meer dan dat was het niet. Het enthousiasme was ver te zoeken.
Ook is Elora voor de eerste keer met Daan in bad geweest. Daan vond het een beetje eng en riep telkens dat ze het niet leuk vond. De muppet.
Elora heeft het in ieder geval prima naar haar zin gehad dit weekend. En ik merk dat het huis van mijn ouders al een soort van 2e huis aan het worden is voor haar, want ze herkent het als we naar binnen gaan.
Vandaag heeft ze het volgens mij ook weer prima naar haar zin gehad met mijn moeder, toen ik weer eens rijlessen had. Ik kreeg haar stralend terug. Ze had er echt helemaal zin in.
Mijn moeder had me verteld dat Elora duidelijk kleuren van eten had herkend. Ik merk dat ze niet graag uit een potje eet als wij gewoon zitten te eten. Dan wil ze mee eten en zet ze stijf haar lipjes op elkaar als ik met het potjes eten aan kom.
Zo stelde mijn moeder voor dat ik met haar zou gaan oefenen. Ik had twee rubber speeltjes, een gele en een blauwe. Dan liet ik duidelijk zien, door veel te herhalen: This is YELLOW and this is BLUE.
Dit tot grote pret van Elora, die als ik het woord "Blue" zei, spontaan begon te schaterlachen alsof ik net de beste mop in de wereld vertelde.
Als ik haar dan vroeg, "get the yellow one" pakte ze bijna altijd de gele. Ik heb haar maar 2x moeten corrigeren en met blue ging het nog beter. Ik weet niet of het toeval was... maar ik ben stiekem toch trots!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "drukke dagen" 17-08-2007 @ 19:21
Mijn dochter is nogal een trage, ze weigerde op haar buik te draaien.... tot nu toe dan. De eerste keer dat ik haar plots op haar buik vond was gisteren middag toen mijn moeder ons kwam ophalen. Ik vroeg nog heel beteuterd: "Mam? heb jij haar op haar buik neer gelegd?" Mijn moeder ontkende dit en ik baalde dat ik het net gemist had.
De tweede keer zag ik het wel goed, maar dat was pas een dag later. Ik lag naast haar op de grond bij mijn moeder thuis en plots draaide ze zich om. Ze heeft ons het nog niet laten filmen, maar dat komt vast nog wel.
Het waren trouwens drukke dagen voor Elora en dat merk ik nu wel aan haar. Ze is nogal zeurderig.
Gisterenavond hebben we de verjaardag van mijn moeder gevierd, die eigenlijk vandaag jarig is. Ik moet al de hele week van 15:00 tot 18:00 rijden, dus Daan en ik waren wat later.
Omdat we aan een hele strenge lijn zijn aten Daan en ik niet mee, maar gingen wij daar voor in de plaats naar de bios.
Toen we terug kwamen was Elora net wakker. Maar ze was nog erg moe en eigenlijk wilde ze weer terug naar bed. Ze moest nog eten en ik wilde haar stiekem tot 22:00 wakker houden omdat er dan vuurwerk in Scheveningen was. Haar eerste vuurwerk.
Om 22:00 begon het spectakel. Elora heeft heel eventjes met grote ogen naar het vuurwerk gekeken, maar besloot na een minuut of 2 dat ze het verkeer onder het balkon toch interessanter vond. Ze was zo moe dat ze een beetje begon te klagen: "mmmmummmmmuuuuhmmm" en ik heb haar toch maar in bedje gelegd.
Met zijn drietjes hebben we heerlijk bij mijn ouders gelogeerd en het was ook vanochtend erg gezellig. En dit ondanks ik heel nerveus was voor mijn rijlessen.
Mijn dochter was zo als gewoonlijk weer een schatje en we hebben haar een haarspeldje ingedaan wat snoepig stond.
Alleen nu dat we haar net hebben opgehaald is ze een beetje lastig. Ze ligt nogal hard te praten, zo hard dat ze er van moet kuchen en er hoeft maar iets even niet te gaan of ze gaat zeuren en zelfs dreinen. Maar slapen doet ze ook niet. *zucht*
Ik ga haar zo maar eten geven.
De tweede keer zag ik het wel goed, maar dat was pas een dag later. Ik lag naast haar op de grond bij mijn moeder thuis en plots draaide ze zich om. Ze heeft ons het nog niet laten filmen, maar dat komt vast nog wel.
Het waren trouwens drukke dagen voor Elora en dat merk ik nu wel aan haar. Ze is nogal zeurderig.
Gisterenavond hebben we de verjaardag van mijn moeder gevierd, die eigenlijk vandaag jarig is. Ik moet al de hele week van 15:00 tot 18:00 rijden, dus Daan en ik waren wat later.
Omdat we aan een hele strenge lijn zijn aten Daan en ik niet mee, maar gingen wij daar voor in de plaats naar de bios.
Toen we terug kwamen was Elora net wakker. Maar ze was nog erg moe en eigenlijk wilde ze weer terug naar bed. Ze moest nog eten en ik wilde haar stiekem tot 22:00 wakker houden omdat er dan vuurwerk in Scheveningen was. Haar eerste vuurwerk.
Om 22:00 begon het spectakel. Elora heeft heel eventjes met grote ogen naar het vuurwerk gekeken, maar besloot na een minuut of 2 dat ze het verkeer onder het balkon toch interessanter vond. Ze was zo moe dat ze een beetje begon te klagen: "mmmmummmmmuuuuhmmm" en ik heb haar toch maar in bedje gelegd.
Met zijn drietjes hebben we heerlijk bij mijn ouders gelogeerd en het was ook vanochtend erg gezellig. En dit ondanks ik heel nerveus was voor mijn rijlessen.
Mijn dochter was zo als gewoonlijk weer een schatje en we hebben haar een haarspeldje ingedaan wat snoepig stond.
Alleen nu dat we haar net hebben opgehaald is ze een beetje lastig. Ze ligt nogal hard te praten, zo hard dat ze er van moet kuchen en er hoeft maar iets even niet te gaan of ze gaat zeuren en zelfs dreinen. Maar slapen doet ze ook niet. *zucht*
Ik ga haar zo maar eten geven.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Buitje" 14-08-2007 @ 20:34
Na het bezoek aan het CB kwam een goede vriendin van mij op bezoek uit Enschede (grote stad, begint met een E, ver weg enzo)
Het was reuze gezellig, al moest Elora weer even wennen aan een nieuw gezicht. Ze ziet al tijden het verschil tussen vreemden en bekende mensen, maar nu reageert ze er steeds sterker op. Marjolein, de vriendin in kwestie, had haar hart snel gewonnen door gezellig mee te lallen op haar favoriete liedje: Teddy bears picknick. Elora vond het al lang weer goed. Al was ze niet in een opperbeste bui vond ik zelf. Het lachen ging wat moeizaam, maar toch werd Marjolein uiteindelijk steeds vaker beloond met een dikke glimlach.
Het was gezellig en ik merk dat ik me steeds minder een buitenaards wezen voel. Ik begin weer mezelf te worden, weer een beetje mens.
Elora is de laatste tijd in wat vreemde buien. Ze zal wel in een groei-sprongetje zitten want ze kan plots zo veel.
Haar onder Tigger (onze babygym) zien liggen is echt kostelijk. Ik moet het eigenlijk even filmen. Het lijkt wel een fitness centrum geworden. Ze trekt zich op aan de ringen om het schildpadje te likken en weet zich voor ongeveer 2/3 luid kreunend zittend te krijgen.
Tigger wordt ook regelmatig in een "headlock" of "leglock" gehouden en soms kun je niet zien waar Tigger begint en Elora ophoudt, zo ligt ze in het ding verkronkeld.
Recht zitten gaat steeds beter en langer. Je kan haar nu al een tijdje op de bank laten zitten, dus de kinderstoel MOET echt eerdaags in elkaar gezet worden. En dan moeten we zo'n speciaal steuntje voor haar halen.
Ze houdt van haar nieuwe hoge toontjes, ik wat minder, maar goed het hoort erbij.
Ik vind dat ze ook best goed al luistert. Ze mag van mij achter de computer niet aan het toetsenbord komen en dat weet ze al steeds langer te onthouden. Ze blijft het wel proberen en ik blijf het corrigeren, maar het lijkt zijn vruchten af te werpen.
Vandaag heb ik ook erg moeten lachen om haar capriolen op het bed. Ze draait alle kanten op. Ik moest haar zelfs tegenhouden dat ze niet van het bed af viel.
Haar babychino (het schuim uit de fles) drinkt ze tegenwoordig zelf. Ik hoef haar nauwelijks daarmee te helpen.
Draaien doet ze nog niet, maar het scheelt niet veel. Haar onder lichaam draait wel volledig, maar haar bovenlichaam nog niet.
Mijn rijlessen zijn ook vandaag begonnen. Grappig want 4 jaar geleden ben ik in ondertrouw gegaan op deze datum. Mijn moeder heeft Elora nu dus iedere werkdag voor minstens 3 uur. Feest voor haar, maar ik vind het wel rot. Voor mij is de vakantie voorbij... het lange genieten is over. Ik moet dan nog wel niet werken, maar 3 uur in een auto... pfff, nou dat is ook geen kattenpis. Ik ben helemaal gaar.
Wat ik wel geruststellend vond is dat ik nog steeds de moeite en energie voor Elora nam, ondanks dat ik erg moe was. Dat was een van de dingen waar ik toch wel bang voor was als ik weer ging werken. "Wat als ik minder energie voor haar heb en daardoor dingen ga laten?" Maar ik merk juist dat omdat ik haar even niet gezien heb, ik JUIST leuke dingen met haar wil doen.
Stiekem was ik ook wel een beetje trots dat ik de enige blijk te zijn bij wie ze heel goed uit een potje eet.
Nog even schatje, dan gaan we rapleyen!!
Het was reuze gezellig, al moest Elora weer even wennen aan een nieuw gezicht. Ze ziet al tijden het verschil tussen vreemden en bekende mensen, maar nu reageert ze er steeds sterker op. Marjolein, de vriendin in kwestie, had haar hart snel gewonnen door gezellig mee te lallen op haar favoriete liedje: Teddy bears picknick. Elora vond het al lang weer goed. Al was ze niet in een opperbeste bui vond ik zelf. Het lachen ging wat moeizaam, maar toch werd Marjolein uiteindelijk steeds vaker beloond met een dikke glimlach.
Het was gezellig en ik merk dat ik me steeds minder een buitenaards wezen voel. Ik begin weer mezelf te worden, weer een beetje mens.
Elora is de laatste tijd in wat vreemde buien. Ze zal wel in een groei-sprongetje zitten want ze kan plots zo veel.
Haar onder Tigger (onze babygym) zien liggen is echt kostelijk. Ik moet het eigenlijk even filmen. Het lijkt wel een fitness centrum geworden. Ze trekt zich op aan de ringen om het schildpadje te likken en weet zich voor ongeveer 2/3 luid kreunend zittend te krijgen.
Tigger wordt ook regelmatig in een "headlock" of "leglock" gehouden en soms kun je niet zien waar Tigger begint en Elora ophoudt, zo ligt ze in het ding verkronkeld.
Recht zitten gaat steeds beter en langer. Je kan haar nu al een tijdje op de bank laten zitten, dus de kinderstoel MOET echt eerdaags in elkaar gezet worden. En dan moeten we zo'n speciaal steuntje voor haar halen.
Ze houdt van haar nieuwe hoge toontjes, ik wat minder, maar goed het hoort erbij.
Ik vind dat ze ook best goed al luistert. Ze mag van mij achter de computer niet aan het toetsenbord komen en dat weet ze al steeds langer te onthouden. Ze blijft het wel proberen en ik blijf het corrigeren, maar het lijkt zijn vruchten af te werpen.
Vandaag heb ik ook erg moeten lachen om haar capriolen op het bed. Ze draait alle kanten op. Ik moest haar zelfs tegenhouden dat ze niet van het bed af viel.
Haar babychino (het schuim uit de fles) drinkt ze tegenwoordig zelf. Ik hoef haar nauwelijks daarmee te helpen.
Draaien doet ze nog niet, maar het scheelt niet veel. Haar onder lichaam draait wel volledig, maar haar bovenlichaam nog niet.
Mijn rijlessen zijn ook vandaag begonnen. Grappig want 4 jaar geleden ben ik in ondertrouw gegaan op deze datum. Mijn moeder heeft Elora nu dus iedere werkdag voor minstens 3 uur. Feest voor haar, maar ik vind het wel rot. Voor mij is de vakantie voorbij... het lange genieten is over. Ik moet dan nog wel niet werken, maar 3 uur in een auto... pfff, nou dat is ook geen kattenpis. Ik ben helemaal gaar.
Wat ik wel geruststellend vond is dat ik nog steeds de moeite en energie voor Elora nam, ondanks dat ik erg moe was. Dat was een van de dingen waar ik toch wel bang voor was als ik weer ging werken. "Wat als ik minder energie voor haar heb en daardoor dingen ga laten?" Maar ik merk juist dat omdat ik haar even niet gezien heb, ik JUIST leuke dingen met haar wil doen.
Stiekem was ik ook wel een beetje trots dat ik de enige blijk te zijn bij wie ze heel goed uit een potje eet.
Nog even schatje, dan gaan we rapleyen!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "CB" 13-08-2007 @ 12:37
Het was weer tijd voor ons gevreesde bezoek aan het consultatie bureau. Al was er dit keer niet veel te vrezen, want er lagen geen enge prikjes op de loer. Maar toch, mijn onzekerheid had weer hele toespraken gehouden over hoe Elora nog niet kon draaien etc.
In mijn haast vergat ik natuurlijk weer de helft mee te nemen, maar alles wat ik echt nodig had... dat had ik tenminste bij me. Het was voor het eerst dat Daan mee ging en ergens vond ik dat wel heel leuk.
We hadden een aardige dame bij het consultatie bureau, of ze nou een arts was of wijkverpleegkundige.. ik heb echt geen idee. Ze had een licht accent, ik gok Pools of Russisch of iets in die richting. Ik vind het altijd wel charmant.
Elora keek haar indringend aan, zo indringend zelfs dat de vrouw er een beetje van moest blozen. Dat is zo grappig aan ons kind, als ze je kent dan krijg je de ene na de andere glimlach van je, maar als ze je niet kent moet ze even de kat uit de boom kijken. Tegenwoordig gaat ze staren en echt heel brutaal. Sommige mensen worden er dus een beetje ongemakkelijk van
Dat ze sterk was, dat beaamde de mevrouw ook. Alleen moeten we haar meer op haar buik laten oefenen. Nu deed ik dat al meerdere keren per dag, maar ik schijn het niet goed gedaan te hebben en niet lang genoeg. Ik laat haar meestal op haar buik tot ze gaat zeuren. De ene keer is dat na 2 minuten al, de andere keer houdt ze het 10 minuten uit. Wel probeer ik haar af te leiden zodat ze het langer vol houdt. Een scala aan knuffels komen langs haar gezichtje en grijpgrage handjes voorbij, terwijl ik in 101 stemmetjes grappige liedjes probeer te zingen. (tja met ieder kind wordt niet alleen een moeder maar ook een clown geboren)
Voor de komende maanden is mijn Elora huiswerk dat ik haar meer op haar ellebogen moet laten leunen. Het advies was om de Teletubbies aan te zetten en haar dan voor de tv te leggen bij het oefenen.
Ik wist niet zo goed hoe ik die mevrouw moest vertellen dat ze van ons nog geen tv mag kijken. Hooguit kinderliedjes op youtube, maar dat is dan maar heel eventjes. Maar gelukkig zei ze, waarschijnlijk toen ze mijn verbouwereerde gezicht zag, dat we haar ook op een andere manier mochten afleiden.
Ik begin mijn eigen "geen tv" regel nu een klein beetje in twijfel te brengen. Ben ik dan echt te streng?
Verder deed alles het goed. Er was ook een verklaring waarom Elora niet graag op haar buik ligt, ze is een kind dat graag oogcontact maakt. Dat gaat moeilijker op je buik. Elora is gefascineerd door mensen. Heel af en toe kan de buitenwereld haar ook wel bekoren en ligt ze uit het raam te kijken, maar mensen blijven toch favoriet. Grappig, want dat is idd logisch. Als je op je buik ligt, kun je mensen niet zo makkelijk aan kijken. Ik had er nooit zo bij stil gestaan.
Ze was deze keer ook ontzettend gegroeid. Ze is nog nooit zo lang geworden in zo'n korte tijd. Haar lengte is nu 67 cm dat betekent dat ze bijna 5 cm is gegroeid en ze weegt nu 7.670 gram... dat is dik 1.2 kg!
verder was alles helemaal goed. Ik heb nog wat tips over de bijvoeding gehad en daarmee konden we gaan.
Elora, die inmiddels honger had en ook weer moe was geworden lag vervelend te piepen. Dat is iets wat ze nog niet zo lang doet. Het is niet huilen of haar normale zeuren, ze heeft dan een heel hoog en uitermate irritant stemmetje waar ze allerlei toontjes mee maakt. Maar je merkt dat het niet positief is, het is echt wel een vorm van zeuren. Ik probeer haar ook te laten merken dat ik het helemaal niet leuk vind.
Bij het maken van de nieuwe afspraak had ik ineens een dip. Er werd gevraagd of ik op de gebruikelijke dinsdag kon komen en op 30 September. Zonder na te denken stemde ik daarop in. Plots bedacht ik me ineens... dan kan ik helemaal niet... dan moet ik weer werken. Dan moet mijn moeder met haar gaan. Het meisje deed erg moeilijk voor een andere datum, dus heb ik het maar zo gelaten. Maar toch voelde ik me er niet lekker bij. Ik denk ook dat ik ga bellen en vragen of ze het naar een donderdag kunnen verzetten ofzo, dat is mijn vrije dag. Ik vind wel dat ik er zelf bij moet zijn als ze naar het CB gaat. Of Daan moet met haar gaan...
Maar ik werd er ineens aan herinnerd, dat deze tijd bijna over was. Nu zou ik in het "echte" ritme moeten gaan leven. Over 2 weken is het al gedaan met de pret, dan moet ik weer gaan werken.
Als ik daar aan denk krijg ik een koude klont in mijn maag. Ik had dit moment zo graag nog even uitgesteld. Al valt het straks vast reuze mee... maar toch.
In mijn haast vergat ik natuurlijk weer de helft mee te nemen, maar alles wat ik echt nodig had... dat had ik tenminste bij me. Het was voor het eerst dat Daan mee ging en ergens vond ik dat wel heel leuk.
We hadden een aardige dame bij het consultatie bureau, of ze nou een arts was of wijkverpleegkundige.. ik heb echt geen idee. Ze had een licht accent, ik gok Pools of Russisch of iets in die richting. Ik vind het altijd wel charmant.
Elora keek haar indringend aan, zo indringend zelfs dat de vrouw er een beetje van moest blozen. Dat is zo grappig aan ons kind, als ze je kent dan krijg je de ene na de andere glimlach van je, maar als ze je niet kent moet ze even de kat uit de boom kijken. Tegenwoordig gaat ze staren en echt heel brutaal. Sommige mensen worden er dus een beetje ongemakkelijk van
Dat ze sterk was, dat beaamde de mevrouw ook. Alleen moeten we haar meer op haar buik laten oefenen. Nu deed ik dat al meerdere keren per dag, maar ik schijn het niet goed gedaan te hebben en niet lang genoeg. Ik laat haar meestal op haar buik tot ze gaat zeuren. De ene keer is dat na 2 minuten al, de andere keer houdt ze het 10 minuten uit. Wel probeer ik haar af te leiden zodat ze het langer vol houdt. Een scala aan knuffels komen langs haar gezichtje en grijpgrage handjes voorbij, terwijl ik in 101 stemmetjes grappige liedjes probeer te zingen. (tja met ieder kind wordt niet alleen een moeder maar ook een clown geboren)
Voor de komende maanden is mijn Elora huiswerk dat ik haar meer op haar ellebogen moet laten leunen. Het advies was om de Teletubbies aan te zetten en haar dan voor de tv te leggen bij het oefenen.
Ik wist niet zo goed hoe ik die mevrouw moest vertellen dat ze van ons nog geen tv mag kijken. Hooguit kinderliedjes op youtube, maar dat is dan maar heel eventjes. Maar gelukkig zei ze, waarschijnlijk toen ze mijn verbouwereerde gezicht zag, dat we haar ook op een andere manier mochten afleiden.
Ik begin mijn eigen "geen tv" regel nu een klein beetje in twijfel te brengen. Ben ik dan echt te streng?
Verder deed alles het goed. Er was ook een verklaring waarom Elora niet graag op haar buik ligt, ze is een kind dat graag oogcontact maakt. Dat gaat moeilijker op je buik. Elora is gefascineerd door mensen. Heel af en toe kan de buitenwereld haar ook wel bekoren en ligt ze uit het raam te kijken, maar mensen blijven toch favoriet. Grappig, want dat is idd logisch. Als je op je buik ligt, kun je mensen niet zo makkelijk aan kijken. Ik had er nooit zo bij stil gestaan.
Ze was deze keer ook ontzettend gegroeid. Ze is nog nooit zo lang geworden in zo'n korte tijd. Haar lengte is nu 67 cm dat betekent dat ze bijna 5 cm is gegroeid en ze weegt nu 7.670 gram... dat is dik 1.2 kg!
verder was alles helemaal goed. Ik heb nog wat tips over de bijvoeding gehad en daarmee konden we gaan.
Elora, die inmiddels honger had en ook weer moe was geworden lag vervelend te piepen. Dat is iets wat ze nog niet zo lang doet. Het is niet huilen of haar normale zeuren, ze heeft dan een heel hoog en uitermate irritant stemmetje waar ze allerlei toontjes mee maakt. Maar je merkt dat het niet positief is, het is echt wel een vorm van zeuren. Ik probeer haar ook te laten merken dat ik het helemaal niet leuk vind.
Bij het maken van de nieuwe afspraak had ik ineens een dip. Er werd gevraagd of ik op de gebruikelijke dinsdag kon komen en op 30 September. Zonder na te denken stemde ik daarop in. Plots bedacht ik me ineens... dan kan ik helemaal niet... dan moet ik weer werken. Dan moet mijn moeder met haar gaan. Het meisje deed erg moeilijk voor een andere datum, dus heb ik het maar zo gelaten. Maar toch voelde ik me er niet lekker bij. Ik denk ook dat ik ga bellen en vragen of ze het naar een donderdag kunnen verzetten ofzo, dat is mijn vrije dag. Ik vind wel dat ik er zelf bij moet zijn als ze naar het CB gaat. Of Daan moet met haar gaan...
Maar ik werd er ineens aan herinnerd, dat deze tijd bijna over was. Nu zou ik in het "echte" ritme moeten gaan leven. Over 2 weken is het al gedaan met de pret, dan moet ik weer gaan werken.
Als ik daar aan denk krijg ik een koude klont in mijn maag. Ik had dit moment zo graag nog even uitgesteld. Al valt het straks vast reuze mee... maar toch.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Dierentuin" 12-08-2007 @ 12:24
Eindelijk, eindelijk was het dan zo ver. Ik had er al sinds haar geboorte naar uit gekeken, want ik ben gek op dit soort uitjes. Na 3x te hebben uitgesteld gingen we met Elora naar de dierentuin.
En het viel me niets tegen. Vooral het oceanium was helemaal geweldig. Zij keek haar oogjes uit, terwijl wij meer naar haar dan naar de vissen keken. In het begin zag ze zelfs de grote haaien in de onderwater buis. Maar die konden niet lang haar aandacht trekken. Kleine visjes vond ze leuker dan grote en ook de kwallen waren een groot success, die wilde ze graag pakken.
We hebben haar op allerlei stenen beesten gefotografeerd. Ze had zelf erg veel lol in de haaienbek, maar door de flits van de camera het het langzame gedoe voor dat ik uberhaupt een foto kon nemen, heb ik haar niet met open ogen en lachend op de foto gekregen.
Ze was redelijk stilletjes, maar er kwamen ook zoveel indrukken op haar af. Toen we haar eindelijk babbelend hadden, hield ze natuurlijk haar mond stijf dicht toen we de camera hadden gepakt. Typisch!
De koude fles pap viel niet in de goede smaak. En ik moest eerst aligator worstelen met haar voordat ze door had dat ik uiteindelijk mijn zin zou krijgen en zij niet. Toen at ze redelijk braaf, al ging de fles niet op.
Ze werd na een tijdje heel moe en heeft heerlijk in het wagentje liggen slapen. Alleen het laatste stukje, van de dierentuin naar de auto was ze een beetje vervelend. Maar ja, ze had natuurlijk trek en ze moest nog even wachten tot we weer thuis waren.
Al met al was het een heerlijke dag. Ondanks dat Daan en ik met knikkende knieën door de dierentuin liepen van de honger. We doen immers beiden aan Cambridge!
En het viel me niets tegen. Vooral het oceanium was helemaal geweldig. Zij keek haar oogjes uit, terwijl wij meer naar haar dan naar de vissen keken. In het begin zag ze zelfs de grote haaien in de onderwater buis. Maar die konden niet lang haar aandacht trekken. Kleine visjes vond ze leuker dan grote en ook de kwallen waren een groot success, die wilde ze graag pakken.
We hebben haar op allerlei stenen beesten gefotografeerd. Ze had zelf erg veel lol in de haaienbek, maar door de flits van de camera het het langzame gedoe voor dat ik uberhaupt een foto kon nemen, heb ik haar niet met open ogen en lachend op de foto gekregen.
Ze was redelijk stilletjes, maar er kwamen ook zoveel indrukken op haar af. Toen we haar eindelijk babbelend hadden, hield ze natuurlijk haar mond stijf dicht toen we de camera hadden gepakt. Typisch!
De koude fles pap viel niet in de goede smaak. En ik moest eerst aligator worstelen met haar voordat ze door had dat ik uiteindelijk mijn zin zou krijgen en zij niet. Toen at ze redelijk braaf, al ging de fles niet op.
Ze werd na een tijdje heel moe en heeft heerlijk in het wagentje liggen slapen. Alleen het laatste stukje, van de dierentuin naar de auto was ze een beetje vervelend. Maar ja, ze had natuurlijk trek en ze moest nog even wachten tot we weer thuis waren.
Al met al was het een heerlijke dag. Ondanks dat Daan en ik met knikkende knieën door de dierentuin liepen van de honger. We doen immers beiden aan Cambridge!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Rustig maar ook een beetje leeg" 10-08-2007 @ 21:54
Tomas is weg en ik moet zeggen dat ik een beetje gemengde gevoelens had toen hij ging. Ergens vond ik het fijn om weer in ons oude ritme te stappen. Ik merkte dat Elora toch af en toe best jaloers was en ze babbelde ook minder en zeurde sneller dan normaal. Maar toch zal ik hem wel missen, want ik vond het een leuk mannetje.
Het zijn een paar heftige dagen geweest met weinig slaap. De eerste nacht omdat ons olijke duo me wakker hield met huilen, de tweede nacht omdat Lily, onze poes was ontsnapt. Ik heb geen oog dicht gedaan. Pas om 4:45 heb ik haar gevonden, toen ik voor de tigste keer de deur open deed om haar te roepen.
Het was echt een drama, maar ik ben blij dat ze terug is.
Daar boven op heeft Elora me ook een halve hartstilstand gegeven. Ze had haar speentje verkeerd om in haar mond gedaan en deze zat vast. Ze krees het uit en ook ik kon hem niet zo 1, 2, 3 los krijgen. Gelukkig bleef ik kalm, al klopte mijn hart in mijn keel en kreeg ik het ding eruit. Ik ga nieuwe speentjes voor haar kopen, voor kindjes van 6 maanden.
Ze wordt al zo groot.. nog maar 3 weken en dan moet ik al weer gaan werken. En volgende week beginnen mijn rijlessen, dat zal er al voor zorgen dat ik minder tijd met haar kan doorbrengen. Ik word er een beetje verdrietig van als ik er aan denk.
Toch is mijn meisje weer extreem lief geweest, ondanks de kleine jaloezietjes. Ze is echt mijn zonnestraaltje. Ze heeft weer veel gelachen en haar hapje peer ging er weer eens met smaak in. Ze is zo druk, zo bewegelijk. Naast de rustige Tomas viel het helemaal op wat een doerak Elora eigenlijk is.
Maar ze is niet vervelend druk. Ze jengelt weinig en als ze jengelt is het kort. Ze trapt, slaat, lacht, kirt allemaal van opwinding. Haar buien zijn duidelijk te zien.
Ze is ook zo bezig met voelen en kijken. Ze weet zelfs al welke kant van het speentje in haar mond moet. Al moet ze nog een beetje experimenteren met hoe ze hem moet draaien en vasthouden. Het is zo snoepig om te zien, ze lijkt soms net een eekhoorntje.
Het zijn een paar heftige dagen geweest met weinig slaap. De eerste nacht omdat ons olijke duo me wakker hield met huilen, de tweede nacht omdat Lily, onze poes was ontsnapt. Ik heb geen oog dicht gedaan. Pas om 4:45 heb ik haar gevonden, toen ik voor de tigste keer de deur open deed om haar te roepen.
Het was echt een drama, maar ik ben blij dat ze terug is.
Daar boven op heeft Elora me ook een halve hartstilstand gegeven. Ze had haar speentje verkeerd om in haar mond gedaan en deze zat vast. Ze krees het uit en ook ik kon hem niet zo 1, 2, 3 los krijgen. Gelukkig bleef ik kalm, al klopte mijn hart in mijn keel en kreeg ik het ding eruit. Ik ga nieuwe speentjes voor haar kopen, voor kindjes van 6 maanden.
Ze wordt al zo groot.. nog maar 3 weken en dan moet ik al weer gaan werken. En volgende week beginnen mijn rijlessen, dat zal er al voor zorgen dat ik minder tijd met haar kan doorbrengen. Ik word er een beetje verdrietig van als ik er aan denk.
Toch is mijn meisje weer extreem lief geweest, ondanks de kleine jaloezietjes. Ze is echt mijn zonnestraaltje. Ze heeft weer veel gelachen en haar hapje peer ging er weer eens met smaak in. Ze is zo druk, zo bewegelijk. Naast de rustige Tomas viel het helemaal op wat een doerak Elora eigenlijk is.
Maar ze is niet vervelend druk. Ze jengelt weinig en als ze jengelt is het kort. Ze trapt, slaat, lacht, kirt allemaal van opwinding. Haar buien zijn duidelijk te zien.
Ze is ook zo bezig met voelen en kijken. Ze weet zelfs al welke kant van het speentje in haar mond moet. Al moet ze nog een beetje experimenteren met hoe ze hem moet draaien en vasthouden. Het is zo snoepig om te zien, ze lijkt soms net een eekhoorntje.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Een onrustig nachtje" 09-08-2007 @ 04:41
"Schat wat doe je?" vroeg ik terwijl mijn ene geopende oog zich op de wekkerradio richtte, die genadeloos 3:22 aangaf. "Ik zet de babyfoon even uit" was het antwoord.
"HUH?", mijn hersenen wilde niet bevatten waarom hij dat om 3:22 wilde doen. "Anders wordt Elora wakker" voegde mijn man er slaperig aan toe.
Elora? plots hoorde ik een diepe zucht uit het campingbedje naast mijn bed. Onze dochter sliep niet in haar kamer, daar lag onze kleine logé. En idd, ik hoorde hem nu, ondanks de uitstaande babyfoon, ook.
Daan ging weer liggen en viel in slaap, maar ik ging piekeren. Als Elora midden in de nacht wakker wordt laten we haar gewoon even aanmodderen. Als er echt iets is hoor ik het aan haar huiltje.
Maar ik herken Tomas zijn huiltjes niet. Hij huilt volgens mij altijd zachtjes. En hij was in een vreemd huis... toch maar even gaan troosten dus. Met verbaasde ogen keek hij me aan toen ik hem uit zijn bedje oppakte. Het was zo’n vreemd gevoel, net of ik Linda oppakte. Ik ging even terug in de tijd. Nu zag ik pas hoeveel hij op zijn moeder lijkt. Door zachtjes tegen hem te gaan zingen werd hij rustig en ik kon hem al snel weer neerleggen. Speentje erin en slapen maar.
Maar eenmaal terug in onze kamer, kon ik de slaap niet vatten. Elora was wakker geworden van Tomas en dus erg onrustig. Ze lag een beetje zachtjes te kletsen en ik was bang dat nu Tomas weer van haar gebrabbel zou ontwaken. Elora viel snel weer in slaap, maar ik niet. Pas rond 4:10 kon ik de slaap weer vatten... Tomas, werd helaas om 4:19 weer wakker.... *diepe zucht* Maar weer er uit, weer troosten, voordat Elora wakker zou worden. Ik ben maar even achter de computer gekropen om te waken, anders wordt Elora straks toch weer wakker.
Poeh het is lang geleden dat ik er zo midden in de nacht uit moest. Ik hoop dat ik morgen een beetje fit ben. Normaal draai ik hier mijn hand niet voor om, maar vergeet niet dat ik ook maar op 450 calorieën leef momenteel en dat maakt alles toch wat zwaarder.
Maar goed, het is maar voor 2 nachtjes. Al hoewel we over een paar uur John gaan bellen of ook hij een babyfoon heeft, want om twee babies in gehoor afstand van elkaar te hebben... dat vind ik geen puik plan meer.
"HUH?", mijn hersenen wilde niet bevatten waarom hij dat om 3:22 wilde doen. "Anders wordt Elora wakker" voegde mijn man er slaperig aan toe.
Elora? plots hoorde ik een diepe zucht uit het campingbedje naast mijn bed. Onze dochter sliep niet in haar kamer, daar lag onze kleine logé. En idd, ik hoorde hem nu, ondanks de uitstaande babyfoon, ook.
Daan ging weer liggen en viel in slaap, maar ik ging piekeren. Als Elora midden in de nacht wakker wordt laten we haar gewoon even aanmodderen. Als er echt iets is hoor ik het aan haar huiltje.
Maar ik herken Tomas zijn huiltjes niet. Hij huilt volgens mij altijd zachtjes. En hij was in een vreemd huis... toch maar even gaan troosten dus. Met verbaasde ogen keek hij me aan toen ik hem uit zijn bedje oppakte. Het was zo’n vreemd gevoel, net of ik Linda oppakte. Ik ging even terug in de tijd. Nu zag ik pas hoeveel hij op zijn moeder lijkt. Door zachtjes tegen hem te gaan zingen werd hij rustig en ik kon hem al snel weer neerleggen. Speentje erin en slapen maar.
Maar eenmaal terug in onze kamer, kon ik de slaap niet vatten. Elora was wakker geworden van Tomas en dus erg onrustig. Ze lag een beetje zachtjes te kletsen en ik was bang dat nu Tomas weer van haar gebrabbel zou ontwaken. Elora viel snel weer in slaap, maar ik niet. Pas rond 4:10 kon ik de slaap weer vatten... Tomas, werd helaas om 4:19 weer wakker.... *diepe zucht* Maar weer er uit, weer troosten, voordat Elora wakker zou worden. Ik ben maar even achter de computer gekropen om te waken, anders wordt Elora straks toch weer wakker.
Poeh het is lang geleden dat ik er zo midden in de nacht uit moest. Ik hoop dat ik morgen een beetje fit ben. Normaal draai ik hier mijn hand niet voor om, maar vergeet niet dat ik ook maar op 450 calorieën leef momenteel en dat maakt alles toch wat zwaarder.
Maar goed, het is maar voor 2 nachtjes. Al hoewel we over een paar uur John gaan bellen of ook hij een babyfoon heeft, want om twee babies in gehoor afstand van elkaar te hebben... dat vind ik geen puik plan meer.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Avifauna en een logé" 08-08-2007 @ 16:50
Om 11:00 stond mijn moeder op te stoep, iets aan de late kant, dus ik was nogal hyper. We gingen een dagje op pad met Elora. De bedoeling was dat we eerst naar Avifauna zouden gaan en vervolgens naar mijn nichtje voor haar verjaardag. Mijn nichtje Linda belde me op of we ons afspraakje een ander keertje konden doen en of wij op Tomas, haar jongste zoontje van 3 maanden, wilden passen. Ik vond dit echt een geweldig plan.
Mijn moeder, Elora en ik wilden wel eerst naar Avifauna gaan. Het was geweldig. Het eerste wat we te zien kregen waren de flamingo's. Elora keek haar ogen uit en moest maar een beetje lachen om die gekke schreeuwende vogels. Alles vond ze leuk. Sommige vogels waren wel te ver weg of bewogen niet genoeg, maar verder keek ze haar ogen uit.
In de speeltuin heeft ze voor het eerst in een schommel gezeten. Ook hier werden we door mijn dochter getrakteerd op een dikke glimlach.
We hebben op de gekste plaatsen foto's van haar gemaakt en haar gefilmd, Elora liet alles toe.
Maar toen we bij mijn nichtje aankwamen was ze moe en begon ze honger te krijgen. De reis terug naar huis was dus ook niet zo gezellig. Ik zat in Yoga houding nr 84 achterin gevouwen naast Elora, terwijl Tomas op de voorbank stond met maxi-cosi. Dat gaat met onze auto toch makkelijker dan met die van mijn ouders.
Elora kreeg eerst de fles en die hebben we gelijk naar bed gestuurd. Iets waar ze het niet mee eens is. Ze ligt momenteel te mopperen in haar bed. Ook Tomas was al snel moe en ik hoor nu uit zowel Elora haar kamer als uit onze slaapkamer commentaar. Elora ligt boos te brabbelen en Tomas houdt ook hele verhalen op. Wel schattig zo hoor met twee van die kleine guppies. Ik ben benieuwd hoe het morgen is als we naar de dierentuin gaan!!
Mijn moeder, Elora en ik wilden wel eerst naar Avifauna gaan. Het was geweldig. Het eerste wat we te zien kregen waren de flamingo's. Elora keek haar ogen uit en moest maar een beetje lachen om die gekke schreeuwende vogels. Alles vond ze leuk. Sommige vogels waren wel te ver weg of bewogen niet genoeg, maar verder keek ze haar ogen uit.
In de speeltuin heeft ze voor het eerst in een schommel gezeten. Ook hier werden we door mijn dochter getrakteerd op een dikke glimlach.
We hebben op de gekste plaatsen foto's van haar gemaakt en haar gefilmd, Elora liet alles toe.
Maar toen we bij mijn nichtje aankwamen was ze moe en begon ze honger te krijgen. De reis terug naar huis was dus ook niet zo gezellig. Ik zat in Yoga houding nr 84 achterin gevouwen naast Elora, terwijl Tomas op de voorbank stond met maxi-cosi. Dat gaat met onze auto toch makkelijker dan met die van mijn ouders.
Elora kreeg eerst de fles en die hebben we gelijk naar bed gestuurd. Iets waar ze het niet mee eens is. Ze ligt momenteel te mopperen in haar bed. Ook Tomas was al snel moe en ik hoor nu uit zowel Elora haar kamer als uit onze slaapkamer commentaar. Elora ligt boos te brabbelen en Tomas houdt ook hele verhalen op. Wel schattig zo hoor met twee van die kleine guppies. Ik ben benieuwd hoe het morgen is als we naar de dierentuin gaan!!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "5 + maanden" 07-08-2007 @ 19:17
Ik griezel altijd een beetje als ik ouders hoor pochen over wat hun kind allemaal wel niet kan. Ik twijfel er soms ook een beetje aan. Kijk, dat wij het monotone "huh huh" geluid van Elora zingen noemen, betekent nog niet dat ons kind gezellig mee lalt met de hits uit de top 40. Ook onze versie van "kusjes geven" is een overdreven vorm van Elora die ons na doet door smak geluiden te maken. Leuk, maar echt is het niet. Net als dat Elora duidelijk mamma lijkt te zeggen als ze lekker uitgebreid aan het zeuren is. Dit doet ze natuurlijk niet bewust, maar het is genoeg om mij kippevel te geven.
De dingen die ze wel duidelijk en bewust doet op dit moment zijn kleine dingen. Plots is ze heel erg met haar vingertoppen bezig. Ze aait van alles en knijpt dingetjes tussen de iniminie topjes van haar vingertjes. Ze trekt zich op aan het schildpadje van de babygym om er even aan te kunnen likken.
Ze beweegt zich nu ook alle kanten op om maar ergens bij te kunnen komen. Als ze in de box ligt, draait ze zich letterlijk drie keer in de rondte om overal bij te kunnen. Op haar buik draaien weigert ze. Zelfs al help ik haar soms een handje om te oefenen. Ze vindt het prima, maar doet het niet uit zichzelf.
Vandaag deed ze weer zo iets grappigs. Ze was met haar vader aan het spelen en ik zat in bad. Daan komt me dan altijd even met haar bezoeken. Ik had voor haar plezier wat eendjes in het water gedaan en Daan hield haar bij de rand van het bad op zijn schoot. Binnen no-time had ze het eerste eendje te pakken. Ze doopte het eendje in het water en likte het af. Daarna doopte ze het eendje weer in het water en likte het weer af. Ze herhaalde dit een paar keer, zodat wij echt zagen dat het doelbewust was. Na een klein tijdje vonden we het zelf wel weer genoeg. Waarschijnlijk weet ik dit allemaal over een tijdje niet meer. Dus leek het me toch wel leuk om ook even in mijn dagboek te schrijven: "Wat mijn dochter allemaal al kan"
De dingen die ze wel duidelijk en bewust doet op dit moment zijn kleine dingen. Plots is ze heel erg met haar vingertoppen bezig. Ze aait van alles en knijpt dingetjes tussen de iniminie topjes van haar vingertjes. Ze trekt zich op aan het schildpadje van de babygym om er even aan te kunnen likken.
Ze beweegt zich nu ook alle kanten op om maar ergens bij te kunnen komen. Als ze in de box ligt, draait ze zich letterlijk drie keer in de rondte om overal bij te kunnen. Op haar buik draaien weigert ze. Zelfs al help ik haar soms een handje om te oefenen. Ze vindt het prima, maar doet het niet uit zichzelf.
Vandaag deed ze weer zo iets grappigs. Ze was met haar vader aan het spelen en ik zat in bad. Daan komt me dan altijd even met haar bezoeken. Ik had voor haar plezier wat eendjes in het water gedaan en Daan hield haar bij de rand van het bad op zijn schoot. Binnen no-time had ze het eerste eendje te pakken. Ze doopte het eendje in het water en likte het af. Daarna doopte ze het eendje weer in het water en likte het weer af. Ze herhaalde dit een paar keer, zodat wij echt zagen dat het doelbewust was. Na een klein tijdje vonden we het zelf wel weer genoeg. Waarschijnlijk weet ik dit allemaal over een tijdje niet meer. Dus leek het me toch wel leuk om ook even in mijn dagboek te schrijven: "Wat mijn dochter allemaal al kan"
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Een aantal dagen" 07-08-2007 @ 13:02
Ik heb gewoon de laatste tijd niet de tijd/ zin gehad om mijn dagboek bij te houden, dus ik moet nu maar goed in mijn geheugen graven en de laatste paar dagen in 1x opschrijven.
Vrijdag hebben we een lekkere ontspannen dag gehad. Ik ben met Elora naar de supermarkt gegaan, iets wat geen razend success was. De heenreis was prettig. Ik had Elora voor het eerst weer in de bak gelegd, omdat ik hoopte dat ze even in slaap kon vallen. Helaas lukte dit haar niet. Het was lastig om met de kinderwagen boodschappen te doen. Het mandje balanseerde een beetje vervelend op de kinderwagen en ik liep in een niet al te prettige houding omdat ik toch bang was dat hij om zou vallen en ik het ding tegen wilde houden.
Eenmaal bij de kassa had ik het geluk dat ik een vreselijke oude man achter me had staan die maar liep te zeuren over dat ik niet snel genoeg mijn boodschappen van de rollende band af haalde. Terwijl hij zag dat het allemaal niet zo lekker ging. De tassen paste nauwelijks in de bak van de kinderwagen en toen ik eenmaal een tikkeltje gefrustreerd de Digros uit liep, viel het me op dat de zware kinderwagen ook niet makkelijk te hanteren was.
Zaterdag hebben Daan en ik voor het eerst in lange tijd een feestje gegeven. Het was echt super. Ik was een beetje nerveus, want het was een echte test met Elora. Hoe zou ze erop reageren? Ze was idd een beetje uit haar hummetje, zeurde wat meer dan normaal en toen ze naar bed moest ging ze heel hard huilen. We maakten een paar grote fouten en hebben haar een aantal keer te vroeg uit bed gehaald omdat ze ergens van was wakker geschrokken. Dit hebben we zondag weer een beetje ingehaald. Maar verder is het perfect verlopen. Ik hoop alleen dat de buren geen overlast van ons hebben gehad.
Ik heb weer eens ouderwets gelachen en voelde me voor het eerst in een lange tijd ook gewoon weer eens Chantal, en niet alleen maar mamma. Het was heerlijk dat het te combineren was.
Zondag hebben we er een luie dag van gemaakt. Ik was zaterdag van een uurtje in de zon zitten zo ontzettend verbrand dat het gewoon eng was. Mijn been vertoonde rode plekken die verdacht veel op brandwonden leken en zo voelde het ook. Ik was er gewoon beroerd van. Daan heeft de verzorging van Elora iets meer op zich genomen die dag. Het huis was nog wel een puinhoop na het feest en ik ben er eigenlijk pas vandaag (dinsdag) aan toe gekomen.
Maandag was ook weer een drukke dag. Ik ben met mijn moeder en Elora op pad geweest. We hebben van alles gedaan, maar een van de leukste dingen was naar de lego tentoonstelling in de bijenkorf. Elora keek haar ogen uit. Het was leuk te zien dat ze het allemaal zo goed in zich op kon nemen.
's avonds zijn we dimsums gaan eten met mijn vader en moeder, Daan was thuis. Het werd Elora even allemaal te veel, ze had een poepluier en echt ongelovelijke honger... Alle spullen zaten nog in de tas en mijn vader, die ze mee zou nemen werd geshanghaid door allerlei bekenden die nood situaties hadden. Het was maar kort dat ze vervelend was en toen ze eenmaal eten in haar maag had en een schone luier, viel mijn kleine muppet pardoes in slaap op de schoot van haar oma.
Na het eten zijn we nog met haar gaan zwemmen. Ze was wel vreselijk moe, maar het was weer zo leuk. Ze gaat niet snel klagen met zwemmen, zelfs niet met onderwater gaan, al kunnen we zien dat ze dat toch minder leuk vindt.
Mijn moeder drukte me weer op het hart wat een lief kind ik toch heb. Ze is ook echt een scheetje en ik ben zo ontzettend trots op haar.
Vrijdag hebben we een lekkere ontspannen dag gehad. Ik ben met Elora naar de supermarkt gegaan, iets wat geen razend success was. De heenreis was prettig. Ik had Elora voor het eerst weer in de bak gelegd, omdat ik hoopte dat ze even in slaap kon vallen. Helaas lukte dit haar niet. Het was lastig om met de kinderwagen boodschappen te doen. Het mandje balanseerde een beetje vervelend op de kinderwagen en ik liep in een niet al te prettige houding omdat ik toch bang was dat hij om zou vallen en ik het ding tegen wilde houden.
Eenmaal bij de kassa had ik het geluk dat ik een vreselijke oude man achter me had staan die maar liep te zeuren over dat ik niet snel genoeg mijn boodschappen van de rollende band af haalde. Terwijl hij zag dat het allemaal niet zo lekker ging. De tassen paste nauwelijks in de bak van de kinderwagen en toen ik eenmaal een tikkeltje gefrustreerd de Digros uit liep, viel het me op dat de zware kinderwagen ook niet makkelijk te hanteren was.
Zaterdag hebben Daan en ik voor het eerst in lange tijd een feestje gegeven. Het was echt super. Ik was een beetje nerveus, want het was een echte test met Elora. Hoe zou ze erop reageren? Ze was idd een beetje uit haar hummetje, zeurde wat meer dan normaal en toen ze naar bed moest ging ze heel hard huilen. We maakten een paar grote fouten en hebben haar een aantal keer te vroeg uit bed gehaald omdat ze ergens van was wakker geschrokken. Dit hebben we zondag weer een beetje ingehaald. Maar verder is het perfect verlopen. Ik hoop alleen dat de buren geen overlast van ons hebben gehad.
Ik heb weer eens ouderwets gelachen en voelde me voor het eerst in een lange tijd ook gewoon weer eens Chantal, en niet alleen maar mamma. Het was heerlijk dat het te combineren was.
Zondag hebben we er een luie dag van gemaakt. Ik was zaterdag van een uurtje in de zon zitten zo ontzettend verbrand dat het gewoon eng was. Mijn been vertoonde rode plekken die verdacht veel op brandwonden leken en zo voelde het ook. Ik was er gewoon beroerd van. Daan heeft de verzorging van Elora iets meer op zich genomen die dag. Het huis was nog wel een puinhoop na het feest en ik ben er eigenlijk pas vandaag (dinsdag) aan toe gekomen.
Maandag was ook weer een drukke dag. Ik ben met mijn moeder en Elora op pad geweest. We hebben van alles gedaan, maar een van de leukste dingen was naar de lego tentoonstelling in de bijenkorf. Elora keek haar ogen uit. Het was leuk te zien dat ze het allemaal zo goed in zich op kon nemen.
's avonds zijn we dimsums gaan eten met mijn vader en moeder, Daan was thuis. Het werd Elora even allemaal te veel, ze had een poepluier en echt ongelovelijke honger... Alle spullen zaten nog in de tas en mijn vader, die ze mee zou nemen werd geshanghaid door allerlei bekenden die nood situaties hadden. Het was maar kort dat ze vervelend was en toen ze eenmaal eten in haar maag had en een schone luier, viel mijn kleine muppet pardoes in slaap op de schoot van haar oma.
Na het eten zijn we nog met haar gaan zwemmen. Ze was wel vreselijk moe, maar het was weer zo leuk. Ze gaat niet snel klagen met zwemmen, zelfs niet met onderwater gaan, al kunnen we zien dat ze dat toch minder leuk vindt.
Mijn moeder drukte me weer op het hart wat een lief kind ik toch heb. Ze is ook echt een scheetje en ik ben zo ontzettend trots op haar.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Lief Luid Lilah" 03-08-2007 @ 10:32
Lief, Luid, Lilah... niet mijn woorden maar ik ben het er roerend mee eens. Gisteren hebben we Lilah en Marinka op bezoek gekregen en ik heb een glimps in gekregen van de toekomst, December 2007 om precies te zijn, als Elora straks 10 maanden is. Nieuwe mensen, dus Elora werd er spontaan weer stilletjes van (iets waar ik me inmiddels maar bij neer heb gelegd) en Lilah stal echt de show.
Met groten ogen keek ik toe hoe dit kleine vrouwtje zich bewoog en communiceerde. Nog een klein beetje baby maar ook al zo veel dreumes. Als je naar haar pluishaartjes keek en kleine handjes en voetjes, dan zag je toch nog wat van het “baby-zijn” in haar, maar als je in haar ogen keek, dan zag je echt dat ze niet lang meer baby genoemd kon worden.
“Ze kruipt nog niet” zei haar moeder... maar ondertussen kwam Lilah mooi de hele kamer door en was ze overal waar ze wilde zijn. Het lukte haar nog net niet om zo maar, zonder aangrijppunt, te gaan staan... maar ik heb het gevoel dat dat niet lang meer zal duren, ze drukte zich op vanaf de grond.
Verwonderd bewonderde ik al haar “Yoga” houdingen, alsof ze een ervaren ghurru was. Ik had zo met haar mee kunnen doen... goed voor de lijn, en dan had ze me wat dingen kunnen leren.
En plots werd ik me ook weer pijnlijk bewust van het feit dat ik eigenlijk helemaal niet zo’n held met kleine kinderen ben. Iets waar ik me tijdens mijn zwangerschap erg druk over maakte... “hoe zou dat toch gaan als mijn kleintje er was?” Maar met Elora werd de moeder in mij geboren en ik groei met haar mee. Ik leer van haar. Lilah was al een paar stappen verder, stappen die ik nog niet gemaakt had. Lilah kon al om zich heen grijpen... en niet lukraak wat Elora doet... nee die ging op haar doel af. En laten gevaarlijke dingen nou leuker speelgoed zijn dan die stomme poppetjes. Nerveus bleef ik een mes verder weg leggen, terwijl deze helemaal niet echt in haar buurt lag. Het is maar goed dat Marinka me geruststelde dat je meegroeit in deze fase, want anders is Elora straks echt een oog kwijt. Lilah trok gewoon het wipstoeltje mee naar haar bestemming. Het riempje was er alleen zodat het wipstoeltje ook daadwerkelijk onder haar kont bleef zitten, maar verder zat ze niet vast of zo. Zo sterk was ze al.
En dan nog maar niet te spreken over hoe slim ze was. Als ze ergens niet bij kon gebruikte ze een van de speeltjes on haar heen om het nog eens te proberen. Alles werd gebruikt, voeten, handen, vingers om dingen te vinden en te onderzoeken. Ze was ook zo zelfstandig. We konden haar gewoon op het speelkleed zetten met haar spulletjes. “Hier is je speen” dan deed ze zelf de speen in haar mond en als ze wat wilde drinken, speen eruit, fles er in. Alles helemaal zelf.
Ik kon haar niet bekoren, ze keek me af en toe kritisch aan en soms kreeg ik een glimlach van haar, maar daar kon ik het mee doen. Ze vond het beslist niet leuk als haar moeder weg liep. Dan liet ze zich boos horen, maar altijd maar even. Het is geen jank kind. Daan aan de andere kant was gelijk in de gratie. Daan die kindervriend, waar alle kinderen, behalve tot voorkort zijn eigen dochter (oh het leven is gruwelijk ironisch), van houden. Ze straalde helemaal toen hij tegen haar sprak en hij kon alles met haar doen. Daan was ook gelijk verkocht.
Ik kan met oprechtheid zeggen dat ik weer een nieuwe babyliefde in mijn leven heb. Ik heb er nu een aantal. Elora blijft natuurlijk mijn nr 1 en mijn allesje. Maar ik mag best wel eens met andere kids flirten :D
Met groten ogen keek ik toe hoe dit kleine vrouwtje zich bewoog en communiceerde. Nog een klein beetje baby maar ook al zo veel dreumes. Als je naar haar pluishaartjes keek en kleine handjes en voetjes, dan zag je toch nog wat van het “baby-zijn” in haar, maar als je in haar ogen keek, dan zag je echt dat ze niet lang meer baby genoemd kon worden.
“Ze kruipt nog niet” zei haar moeder... maar ondertussen kwam Lilah mooi de hele kamer door en was ze overal waar ze wilde zijn. Het lukte haar nog net niet om zo maar, zonder aangrijppunt, te gaan staan... maar ik heb het gevoel dat dat niet lang meer zal duren, ze drukte zich op vanaf de grond.
Verwonderd bewonderde ik al haar “Yoga” houdingen, alsof ze een ervaren ghurru was. Ik had zo met haar mee kunnen doen... goed voor de lijn, en dan had ze me wat dingen kunnen leren.
En plots werd ik me ook weer pijnlijk bewust van het feit dat ik eigenlijk helemaal niet zo’n held met kleine kinderen ben. Iets waar ik me tijdens mijn zwangerschap erg druk over maakte... “hoe zou dat toch gaan als mijn kleintje er was?” Maar met Elora werd de moeder in mij geboren en ik groei met haar mee. Ik leer van haar. Lilah was al een paar stappen verder, stappen die ik nog niet gemaakt had. Lilah kon al om zich heen grijpen... en niet lukraak wat Elora doet... nee die ging op haar doel af. En laten gevaarlijke dingen nou leuker speelgoed zijn dan die stomme poppetjes. Nerveus bleef ik een mes verder weg leggen, terwijl deze helemaal niet echt in haar buurt lag. Het is maar goed dat Marinka me geruststelde dat je meegroeit in deze fase, want anders is Elora straks echt een oog kwijt. Lilah trok gewoon het wipstoeltje mee naar haar bestemming. Het riempje was er alleen zodat het wipstoeltje ook daadwerkelijk onder haar kont bleef zitten, maar verder zat ze niet vast of zo. Zo sterk was ze al.
En dan nog maar niet te spreken over hoe slim ze was. Als ze ergens niet bij kon gebruikte ze een van de speeltjes on haar heen om het nog eens te proberen. Alles werd gebruikt, voeten, handen, vingers om dingen te vinden en te onderzoeken. Ze was ook zo zelfstandig. We konden haar gewoon op het speelkleed zetten met haar spulletjes. “Hier is je speen” dan deed ze zelf de speen in haar mond en als ze wat wilde drinken, speen eruit, fles er in. Alles helemaal zelf.
Ik kon haar niet bekoren, ze keek me af en toe kritisch aan en soms kreeg ik een glimlach van haar, maar daar kon ik het mee doen. Ze vond het beslist niet leuk als haar moeder weg liep. Dan liet ze zich boos horen, maar altijd maar even. Het is geen jank kind. Daan aan de andere kant was gelijk in de gratie. Daan die kindervriend, waar alle kinderen, behalve tot voorkort zijn eigen dochter (oh het leven is gruwelijk ironisch), van houden. Ze straalde helemaal toen hij tegen haar sprak en hij kon alles met haar doen. Daan was ook gelijk verkocht.
Ik kan met oprechtheid zeggen dat ik weer een nieuwe babyliefde in mijn leven heb. Ik heb er nu een aantal. Elora blijft natuurlijk mijn nr 1 en mijn allesje. Maar ik mag best wel eens met andere kids flirten :D
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "melige baby" 01-08-2007 @ 05:52
Het is half zes ’s ochtends en ik ben al anderhalf uur wakker, de reden daarvoor is niet verklaarbaar, want ik ben pas om 00:45 gaan slapen. Op dit moment voel ik me lichtelijk als de mol die wilde weten wie er op zijn hoofd gepoept heeft...
Elora ligt nog te slapen, iets dat me verbaast want ze is gisteren om 20:15 naar bed gegaan en rond 20:30 sliep ze. Toen we haar voor de laatste voeding om 23:00 er uit haalden, weigerde ze te eten. Dus hebben we haar maar weer in bed gelegd.
Ik denk dat gisteren iets te veel van het goede voor haar is geweest. Elora was namelijk bijna de hele dag door melig. En niet zo’n beetje ook, ze kreeg overal de baby versie van de slappe lach van. Het was geweldig.
Mijn moeder kwam ons ’s middags ophalen, want we zouden naar de bruiloft van onze buren van nr 34 gaan. Elora’s eerste bruiloft, dus dat was wel heel leuk. Toen mijn moeder binnen kwam lag Elora nog te slapen. We hebben even achter de computer zitten geiten met foto’s op een website. Toen ze wakker was hebben we haar aangekleed en hadden we plots haast.
De bruiloft was leuk, al zijn we maar even kort geweest. Elora zat bij mij op schoot en zat zachtjes te praten, tot de vertedering van de mensen om ons heen. Toch maakte ik zachtjes “shht” geluidjes, want ik ken mijn dochter, als die eenmaal gaat kletsen kan ze heel baldadig worden en dan is het niet meer zachtjes praten. Alsof ze wist wat het was, werd ze telkens even stil. Ik voelde me erg trots. Ze was zo ontzettend lief, dat is ze altijd, maar dit was toch een andere situatie dan normaal.
Daarna gingen we het centrum van Wassenaar in. Ik baalde dat ik mijn fototoestel was vergeten, die lag in de tas van mijn moeder en die hadden we weer bij mij thuis laten liggen.
Onze bestemming was het reisbureau (want geld voor iets anders hadden we niet, ik was dus ook mijn pasje vergeten... en mijn telefoon enzo... ben gewoon niet zo’n licht als ik haast heb)
We gaan in November op vakantie, dus er moet een reis geboekt worden. Ik vond het zo spannend, ik was net een klein kind. Ik denk dat Elora dat aanvoelde want haar melige bui begon in het reisbureau. Ze zat maar te lachen naar me en toen ze haar oma aankeek barste ze in een schaterbui uit. Mijn moeder hoefde maar even te glimlachen of Elora bulderde van het lachen. Het was zo ontzettend schattig dat de dame van het reisbureau telkens zei: Wat een vrolijk kind zeg!
Nu weet ik dat ik een vrolijk kind heb, dat is ze thuis ook. Maar er zit iets magisch in de bevestiging van vreemden. Het doet me niet zo veel als mensen zeggen dat Elora mooi is. Bijna alle babies zijn mooi. Onze is dottig, maar geen exceptioneel mooi kind. Ik ben meer gevoelig voor de dingen die Elora zo bijzonder voor mij maken. Zoals idd haar vrolijkheid, haar uitstraling en het feit dat ik zelf denk dat ze best pienter is. Dat vind ik trouwens allemaal veel belangrijker dan schoonheid.
In de auto op de terug weg sliep ze als een blok, maar het was weer kort, te kort voor een kind dat al zo lang wakker was. En thuis was ze weer de levendigheid zelve. Terwijl ik aan de telefoon met Portugal zat, lag ze luid brabbelend haar broek vol te poepen en toen even later haar vader thuis kwam kreeg ze spontaan weer lachbuien.
Heel even heeft ze gehuild toen ze naar bed moest. Heel hard ook, het moest er gewoon even uit, ik voelde het. Daarna is ze lekker gaan slapen en konden we haar er nog uitvissen voor de (wat wij dachten op een na) laatste fles.
Ik vind trouwens de komst van het Johannesbroodpitmeel de fles voeding een dramatisch tintje geven. Wat een gedoe zeg. Het lijkt ook net het rad van fortuin als ik de uitkomst van het Johannesbroodpitmeel afwacht terwijl ik het flesje maak.
“DRAAI HET RAD!!! Wat zal de uitkomst dit keer zijn? Wordt het: textuur van vloeibare joghurt zo dat ze het binnen 7 minuten op drinkt? Of dikke pap, zodat ze er minstens 45 minuten over doet? Wat oh wat zal het worden? Ja... het rad staat stil... het is... het is..... ? Ah sh*t... klontjes!”
En dit terwijl ik het toch altijd op precies dezelfde manier klaar maak!
Elora ligt nog te slapen, iets dat me verbaast want ze is gisteren om 20:15 naar bed gegaan en rond 20:30 sliep ze. Toen we haar voor de laatste voeding om 23:00 er uit haalden, weigerde ze te eten. Dus hebben we haar maar weer in bed gelegd.
Ik denk dat gisteren iets te veel van het goede voor haar is geweest. Elora was namelijk bijna de hele dag door melig. En niet zo’n beetje ook, ze kreeg overal de baby versie van de slappe lach van. Het was geweldig.
Mijn moeder kwam ons ’s middags ophalen, want we zouden naar de bruiloft van onze buren van nr 34 gaan. Elora’s eerste bruiloft, dus dat was wel heel leuk. Toen mijn moeder binnen kwam lag Elora nog te slapen. We hebben even achter de computer zitten geiten met foto’s op een website. Toen ze wakker was hebben we haar aangekleed en hadden we plots haast.
De bruiloft was leuk, al zijn we maar even kort geweest. Elora zat bij mij op schoot en zat zachtjes te praten, tot de vertedering van de mensen om ons heen. Toch maakte ik zachtjes “shht” geluidjes, want ik ken mijn dochter, als die eenmaal gaat kletsen kan ze heel baldadig worden en dan is het niet meer zachtjes praten. Alsof ze wist wat het was, werd ze telkens even stil. Ik voelde me erg trots. Ze was zo ontzettend lief, dat is ze altijd, maar dit was toch een andere situatie dan normaal.
Daarna gingen we het centrum van Wassenaar in. Ik baalde dat ik mijn fototoestel was vergeten, die lag in de tas van mijn moeder en die hadden we weer bij mij thuis laten liggen.
Onze bestemming was het reisbureau (want geld voor iets anders hadden we niet, ik was dus ook mijn pasje vergeten... en mijn telefoon enzo... ben gewoon niet zo’n licht als ik haast heb)
We gaan in November op vakantie, dus er moet een reis geboekt worden. Ik vond het zo spannend, ik was net een klein kind. Ik denk dat Elora dat aanvoelde want haar melige bui begon in het reisbureau. Ze zat maar te lachen naar me en toen ze haar oma aankeek barste ze in een schaterbui uit. Mijn moeder hoefde maar even te glimlachen of Elora bulderde van het lachen. Het was zo ontzettend schattig dat de dame van het reisbureau telkens zei: Wat een vrolijk kind zeg!
Nu weet ik dat ik een vrolijk kind heb, dat is ze thuis ook. Maar er zit iets magisch in de bevestiging van vreemden. Het doet me niet zo veel als mensen zeggen dat Elora mooi is. Bijna alle babies zijn mooi. Onze is dottig, maar geen exceptioneel mooi kind. Ik ben meer gevoelig voor de dingen die Elora zo bijzonder voor mij maken. Zoals idd haar vrolijkheid, haar uitstraling en het feit dat ik zelf denk dat ze best pienter is. Dat vind ik trouwens allemaal veel belangrijker dan schoonheid.
In de auto op de terug weg sliep ze als een blok, maar het was weer kort, te kort voor een kind dat al zo lang wakker was. En thuis was ze weer de levendigheid zelve. Terwijl ik aan de telefoon met Portugal zat, lag ze luid brabbelend haar broek vol te poepen en toen even later haar vader thuis kwam kreeg ze spontaan weer lachbuien.
Heel even heeft ze gehuild toen ze naar bed moest. Heel hard ook, het moest er gewoon even uit, ik voelde het. Daarna is ze lekker gaan slapen en konden we haar er nog uitvissen voor de (wat wij dachten op een na) laatste fles.
Ik vind trouwens de komst van het Johannesbroodpitmeel de fles voeding een dramatisch tintje geven. Wat een gedoe zeg. Het lijkt ook net het rad van fortuin als ik de uitkomst van het Johannesbroodpitmeel afwacht terwijl ik het flesje maak.
“DRAAI HET RAD!!! Wat zal de uitkomst dit keer zijn? Wordt het: textuur van vloeibare joghurt zo dat ze het binnen 7 minuten op drinkt? Of dikke pap, zodat ze er minstens 45 minuten over doet? Wat oh wat zal het worden? Ja... het rad staat stil... het is... het is..... ? Ah sh*t... klontjes!”
En dit terwijl ik het toch altijd op precies dezelfde manier klaar maak!
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Leidschenveen" 30-07-2007 @ 17:47
"Zullen we nog een rondje Leidschenveen doen?"
Ik zie me nog zitten, dikke buik, niet lekker in mijn velletje en het enige wat me op kon vrolijken wat niet al te veel energie kostte was met Daan door Leidschenveen rijden, dromen over de toekomst.
Ik wist dat ik hier wilde wonen vanaf het moment dat ik uit de bus stapte om informatie folders te halen bij het info centrum. Mijn vader had eens, tijdens onze verwoede zoektocht naar een leuk dorp of stad in de buurt van denhaag, tussen neus en lippen door gezegd: "Heb je al in Leidschenveen gekeken?"
De mensen zijn hier aardig, het is hier groen en mooi. We zitten vlak bij het groene hart. Ik kan oprecht zeggen dat ik verliefd ben geworden op Leidschenveen.
Het heeft even geduurd voordat we ons droomhuis hadden gevonden, maar nu wonen we er toch echt.
Het is de laatste paar dagen lekker weer. Maar niet lekker genoeg om in de tuin te gaan zitten hangen, daar is de wind iets te koud voor. Het is sowieso een rare zomer geweest. In April was het heerlijk en heb ik erg veel buiten gezeten met Elora. maar nu voel ik me schuldig omdat ze echt een binnenkind is geworden.
Omdat ik nu aan de lijn ben en meer moet bewegen heb ik besloten dat ik geen excuus meer heb... het is lekker weer ik ga nu iedere dag met Elora wandelen. En ik moet het van mezelf minstens een uur vol houden.
De eerste paar keer was Elora wakker en alert, maar nu vindt ze het al minder bijzonder en dommelt ze lekker in tijdens het wandelen.
Ik loop mijmerend langs het groene hart, langs ze koetjes en de lammetjes. Ik kan genieten van het wilde onkruid dat gesierd is met verschillende veldbloemen die overal groeien. Waar ik ook kijk spelen er kinderen en als ik mensen tegen kom knikken ze je toe of groeten ze je. Heeeeeerlijk burgelijk, precies waar ik wil zijn in mijn leven. Goed, ik mis de supermarkt die vroeger aan de overkant zat wel hoor. Maar dat is eigenlijk het enige. En het is maar beter voor mijn lijn ook om niet telkens dingen te kopen.
Voor mijn geestenoog zie ik een Elora, die een jaar of 4 is, enthousiast naar me toe rennen om te vragen of we gaan picnicken, of dat ze mag spelen met pietje of keesje bij de polder.
Nu geniet ze alleen nog maar van het schommelen van de kinderwagen, maar straks als ze wat groter is, gaan we samen op avontuur. Dan kunnen we samen van de mooie bloemen genieten en van de dieren in de wei. Dan gaan we de eendjes voeren en picnicken in het gras.
Ik geniet van het hier en nu, maar geniet ook al vast van mijn dromen van later :)
Ik zie me nog zitten, dikke buik, niet lekker in mijn velletje en het enige wat me op kon vrolijken wat niet al te veel energie kostte was met Daan door Leidschenveen rijden, dromen over de toekomst.
Ik wist dat ik hier wilde wonen vanaf het moment dat ik uit de bus stapte om informatie folders te halen bij het info centrum. Mijn vader had eens, tijdens onze verwoede zoektocht naar een leuk dorp of stad in de buurt van denhaag, tussen neus en lippen door gezegd: "Heb je al in Leidschenveen gekeken?"
De mensen zijn hier aardig, het is hier groen en mooi. We zitten vlak bij het groene hart. Ik kan oprecht zeggen dat ik verliefd ben geworden op Leidschenveen.
Het heeft even geduurd voordat we ons droomhuis hadden gevonden, maar nu wonen we er toch echt.
Het is de laatste paar dagen lekker weer. Maar niet lekker genoeg om in de tuin te gaan zitten hangen, daar is de wind iets te koud voor. Het is sowieso een rare zomer geweest. In April was het heerlijk en heb ik erg veel buiten gezeten met Elora. maar nu voel ik me schuldig omdat ze echt een binnenkind is geworden.
Omdat ik nu aan de lijn ben en meer moet bewegen heb ik besloten dat ik geen excuus meer heb... het is lekker weer ik ga nu iedere dag met Elora wandelen. En ik moet het van mezelf minstens een uur vol houden.
De eerste paar keer was Elora wakker en alert, maar nu vindt ze het al minder bijzonder en dommelt ze lekker in tijdens het wandelen.
Ik loop mijmerend langs het groene hart, langs ze koetjes en de lammetjes. Ik kan genieten van het wilde onkruid dat gesierd is met verschillende veldbloemen die overal groeien. Waar ik ook kijk spelen er kinderen en als ik mensen tegen kom knikken ze je toe of groeten ze je. Heeeeeerlijk burgelijk, precies waar ik wil zijn in mijn leven. Goed, ik mis de supermarkt die vroeger aan de overkant zat wel hoor. Maar dat is eigenlijk het enige. En het is maar beter voor mijn lijn ook om niet telkens dingen te kopen.
Voor mijn geestenoog zie ik een Elora, die een jaar of 4 is, enthousiast naar me toe rennen om te vragen of we gaan picnicken, of dat ze mag spelen met pietje of keesje bij de polder.
Nu geniet ze alleen nog maar van het schommelen van de kinderwagen, maar straks als ze wat groter is, gaan we samen op avontuur. Dan kunnen we samen van de mooie bloemen genieten en van de dieren in de wei. Dan gaan we de eendjes voeren en picnicken in het gras.
Ik geniet van het hier en nu, maar geniet ook al vast van mijn dromen van later :)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Elora en de babyfoon" 30-07-2007 @ 13:05
Het was vroeg, veel te vroeg toe ik Elora's stem door de babyfoon hoorde schallen. Dit heeft ze vaker en dan valt ze na 5 minuten weer in slaap... dus ik draaide me nog even om in mijn heerlijk warme bedje en legde, alsof het hielp, een kussen op mijn hoofd.
"Rrrrruh, gree, urgh, pffff" klonk het luidruchtiger dan normaal.
"Zouden mijn ouders de babyfoon harder hebben gezet?" vroeg ik me af. Met een oog open en een coordinatie van een vleermuis met 1 vleugel, taste ik in het schemerdonker naar de babyfoon... Nee... die was het zelfde.
Hoe kan dat toch? Ik besloot me er maar niet druk over te maken en toch nog te proberen even te slapen.
Tot dat plotseling de babyfoon dreigend begon te piepen en rode lampjes begonnen te branden.
Geen bereik... wat is dit nu? Mijn hersenen zochten paniekerig een verklaring. Zou het ding stuk zijn? Stond hij te dicht bij Elora en kon ze hem pakken?
Daan sprong uit bed en ging even kijken. Ik hoorde hem lachen. Elora had idd de babyfoon te pakken gehad.
De reden waarom ik haar zo hard hoorde is omdat ze er direct in lag te kletsen. En toen zal ze hem een rukje gegeven hebben en is het stekkertje eruit gevlogen.
Daan en ik lagen nog even na te dollen wat Elora ons allemaal probeerde te vertellen over de babyfoon:
"Hello? Is this thing on?? I am looking for my parents! Hello?? Can anyone hear me??"
Leuke geintjes allemaal.. maar nog leuker om 8:00 ipv 5:00 's ochtends.
"Rrrrruh, gree, urgh, pffff" klonk het luidruchtiger dan normaal.
"Zouden mijn ouders de babyfoon harder hebben gezet?" vroeg ik me af. Met een oog open en een coordinatie van een vleermuis met 1 vleugel, taste ik in het schemerdonker naar de babyfoon... Nee... die was het zelfde.
Hoe kan dat toch? Ik besloot me er maar niet druk over te maken en toch nog te proberen even te slapen.
Tot dat plotseling de babyfoon dreigend begon te piepen en rode lampjes begonnen te branden.
Geen bereik... wat is dit nu? Mijn hersenen zochten paniekerig een verklaring. Zou het ding stuk zijn? Stond hij te dicht bij Elora en kon ze hem pakken?
Daan sprong uit bed en ging even kijken. Ik hoorde hem lachen. Elora had idd de babyfoon te pakken gehad.
De reden waarom ik haar zo hard hoorde is omdat ze er direct in lag te kletsen. En toen zal ze hem een rukje gegeven hebben en is het stekkertje eruit gevlogen.
Daan en ik lagen nog even na te dollen wat Elora ons allemaal probeerde te vertellen over de babyfoon:
"Hello? Is this thing on?? I am looking for my parents! Hello?? Can anyone hear me??"
Leuke geintjes allemaal.. maar nog leuker om 8:00 ipv 5:00 's ochtends.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Update van een paar dagen" 30-07-2007 @ 12:59
Net als donderdag, besloot ik vrijdag met Elora te gaan wandelen. Ik was net een uur onderweg toen Elora een beetje begon te zeuren. Ik dacht dat ze misschien moe was en besloot terug naar huis te gaan. Ondertussen was Daan thuis gekomen en toen ik vlak bij huis was belde hij me om te vragen waar ik was. Ik had inmiddels besloten toch nog wat verder te lopen want Elora was al weer vrolijk, het jengelen had geloof ik maar een minuut geduurd ofzo.
Met zijn drieen liepen we nog een stukje en zo waren we weer een uur verder.
Maar ons avontuur was nog niet over, want we hadden johannesbroodpitmeel nodig en dus besloten we naar Leidschenhage te gaan voor boodschappen. Elora mocht in de buikdrager, die had ik al een tijdje niet gebruikt en ik vond de kinderwagen een beetje te veel gedoe om mee te nemen.
In de buikdrager was ze heerlijk in slaap gevallen. Het was zo snoepig dat kleine slapende gezichtje zo vlak bij mijn hart. Ik moest telkens naar haar kijken.
Een oude mijnheer was ook van haar onder de indruk, hij wilde haar wangetje even kriebelen, iets wat ik geen geweldig idee vond omdat hij a) hele vieze nagels had en b) Elora mogelijk wakker zou maken.
Dus ik bewoog heel subtiel en de man aaide liefjes de luierdoek. *smirk*
Zaterdag was een vreemde dag. Elora zou bij mijn vader en moeder gaan slapen en ik was de hele tijd in een rare bui.
Ik ben momenteel aan de lijn en heb of honger of ik ben misselijk, maar vrolijk word ik er niet echt van.
Mijn moeder gooide de plannen steeds om en ik merkte dat ik er een beetje gestressd van raakte. Ik zat een beetje half afwezig liedjes te zingen voor Elora, maar die vond het allemaal prima. Om me op te vrolijken stelde Daan voor dat we ipv van vis, sushi zouden eten. Als Elora toch vroeger zou worden opgehaald, ipv dat we haar moesten brengen, hadden we daar mooi even de tijd voor.
Het eten was gezellig, al blijft het raar als we thuis zijn en Elora is er niet. We zijn nu al zo aan haar gewend. Helaas had ik een beetje hoofdpijn en aspirine hielpen niet echt.
De reden waarom Elora bij haar nanna mocht slapen is omdat wij een feestje van mijn beste vriendin Sascha hadden. Helaas heb ik het maar een half uurtje uitgehouden want mijn hoofdpijn dreigde een migraine te worden.
Ons "vrije" avondje werd dus een avondje vroeg naar bed.
Met zijn drieen liepen we nog een stukje en zo waren we weer een uur verder.
Maar ons avontuur was nog niet over, want we hadden johannesbroodpitmeel nodig en dus besloten we naar Leidschenhage te gaan voor boodschappen. Elora mocht in de buikdrager, die had ik al een tijdje niet gebruikt en ik vond de kinderwagen een beetje te veel gedoe om mee te nemen.
In de buikdrager was ze heerlijk in slaap gevallen. Het was zo snoepig dat kleine slapende gezichtje zo vlak bij mijn hart. Ik moest telkens naar haar kijken.
Een oude mijnheer was ook van haar onder de indruk, hij wilde haar wangetje even kriebelen, iets wat ik geen geweldig idee vond omdat hij a) hele vieze nagels had en b) Elora mogelijk wakker zou maken.
Dus ik bewoog heel subtiel en de man aaide liefjes de luierdoek. *smirk*
Zaterdag was een vreemde dag. Elora zou bij mijn vader en moeder gaan slapen en ik was de hele tijd in een rare bui.
Ik ben momenteel aan de lijn en heb of honger of ik ben misselijk, maar vrolijk word ik er niet echt van.
Mijn moeder gooide de plannen steeds om en ik merkte dat ik er een beetje gestressd van raakte. Ik zat een beetje half afwezig liedjes te zingen voor Elora, maar die vond het allemaal prima. Om me op te vrolijken stelde Daan voor dat we ipv van vis, sushi zouden eten. Als Elora toch vroeger zou worden opgehaald, ipv dat we haar moesten brengen, hadden we daar mooi even de tijd voor.
Het eten was gezellig, al blijft het raar als we thuis zijn en Elora is er niet. We zijn nu al zo aan haar gewend. Helaas had ik een beetje hoofdpijn en aspirine hielpen niet echt.
De reden waarom Elora bij haar nanna mocht slapen is omdat wij een feestje van mijn beste vriendin Sascha hadden. Helaas heb ik het maar een half uurtje uitgehouden want mijn hoofdpijn dreigde een migraine te worden.
Ons "vrije" avondje werd dus een avondje vroeg naar bed.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "drol" 26-07-2007 @ 17:46
Het valt me op dat de gene ver te zoeken is als het om je kind gaat. De dingen die ik af en toe doe of tolereer sta ik zelf verbaasd van te kijken.
Het feit dat ik ongegeneerd mijn neus tegen de luier van mijn dochter druk om te ruiken of ze misschien in haar broek gepoept heeft. Dat ik niet meer op kijk als ze me onder spuugt en dat ik ook gehardend ben voor het aanblik van kwijl.
Maar het ergste is toch wel dat ik vandaag het voor elkaar kreeg om vertederd te raken van een drol. Let wel, weer een mijlpaal, mijn dochter had haar eerste harde ontlasting in haar luier. En terwijl ik ongelovig naar haar ontlasting stond te kijken was het enige wat ik me kon bedenken: Wat wordt ze toch groot!
Het is trouwens wel prettiger, de hardere ontlasting. Minder troeperig.
Maar Elora had het er erg moeilijk mee. Ik dacht in de eerste instantie dat ze geconstipeerd was. Ze liep haast paars aan en was telkens aan het "drukken"
Achteraf is een hoop verklaard.
Het feit dat ik ongegeneerd mijn neus tegen de luier van mijn dochter druk om te ruiken of ze misschien in haar broek gepoept heeft. Dat ik niet meer op kijk als ze me onder spuugt en dat ik ook gehardend ben voor het aanblik van kwijl.
Maar het ergste is toch wel dat ik vandaag het voor elkaar kreeg om vertederd te raken van een drol. Let wel, weer een mijlpaal, mijn dochter had haar eerste harde ontlasting in haar luier. En terwijl ik ongelovig naar haar ontlasting stond te kijken was het enige wat ik me kon bedenken: Wat wordt ze toch groot!
Het is trouwens wel prettiger, de hardere ontlasting. Minder troeperig.
Maar Elora had het er erg moeilijk mee. Ik dacht in de eerste instantie dat ze geconstipeerd was. Ze liep haast paars aan en was telkens aan het "drukken"
Achteraf is een hoop verklaard.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Slaap kindje slaap" 26-07-2007 @ 11:58
Het was leuk om Elora weer op te halen gisteren bij mijn ouders. Mijn tante, die ik het koosnaampje Miema heb gegeven toen ik zelf nauwelijks kon praten, was ook van de partij. Elora was nogal chaggerijnig wakker geworden toen ze mijn stem hoorde, maar al snel waren de tranen verdwenen en kregen we de ene na de andere stralende glimlach.
Tot mijn genoegen heb ik haar zelfs nog even kunnen laten schaterlachen waar anderen bij waren, iets wat ze normaal niet graag doet. Alleen toen de camera tevoorschijn kwam... tja toen deed ze het natuurlijk niet meer.
We reden vrij laat naar huis en ik hoorde al van mijn moeder dat onze puk heel weinig geslapen had. Al die spannende dingen die met haar gebeurde, daar wilde ze geen minuut van missen.
Ook thuis was ze plots weer klaar wakker. Daan had haar nog even in bed gelegd in de hoop dat ze dan lekker nog een uurtje door zou slapen tot de volgende voeding. Maar helaas, pindakaas... ze werd wakker en zette het meteen op een schreeuwen.
Ik besloot dat het geen zin had om haar (wat nu inmiddels 45 minuten waren geworden) voor dat kleine tijdje in bed te laten liggen en tegen de tijd dat ze sliep haar weer wakker te maken voor de nachtvoeding. Uit bed dan maar. Ze lag heerlijk te spelen en te kletsen met me en om 23:00 hebben we haar de fles gegeven.
We hebben een nieuw pak Nutricia en een nieuw pak Johannesbroodpitmeel aangebroken en voor een of andere reden werd haar eten veel dikker dan normaal. Het was bijna niet uit de fles te krijen. Daan en ik hebben van alles geprobeerd en uiteindelijk hebben we het maar een beetje verdund. Dit hielp beter.
Elora ging gelukkig niet klagen en at rustig door, ondanks de onderbrekingen. Na haar fles was ze in slaap gevallen, maar toen Daan haar oppakte om in bed te leggen werd ze boos wakker. Ze raakte nogal overstuur dus heb ik haar snel uit Daan zijn handen gepakt, (niet zo leuk, maar ik wilde gewoon niet dat ze al te wakker zou worden) en heb ik haar in bed gelegd. Ze was gelijk stil en sliep bijna meteen in.
Vanochtend werd ze pas om 8:20 wakker!! En ik denk als ik haar nog even had laten liggen, dat ze dan alsnog in slaap was gevallen.
Om 9:30 heb ik haar weer in bed gelegd en nu is het 12:00 en slaapt ze nog...
Ze is duidelijk haar slaap aan het inhalen.
Tot mijn genoegen heb ik haar zelfs nog even kunnen laten schaterlachen waar anderen bij waren, iets wat ze normaal niet graag doet. Alleen toen de camera tevoorschijn kwam... tja toen deed ze het natuurlijk niet meer.
We reden vrij laat naar huis en ik hoorde al van mijn moeder dat onze puk heel weinig geslapen had. Al die spannende dingen die met haar gebeurde, daar wilde ze geen minuut van missen.
Ook thuis was ze plots weer klaar wakker. Daan had haar nog even in bed gelegd in de hoop dat ze dan lekker nog een uurtje door zou slapen tot de volgende voeding. Maar helaas, pindakaas... ze werd wakker en zette het meteen op een schreeuwen.
Ik besloot dat het geen zin had om haar (wat nu inmiddels 45 minuten waren geworden) voor dat kleine tijdje in bed te laten liggen en tegen de tijd dat ze sliep haar weer wakker te maken voor de nachtvoeding. Uit bed dan maar. Ze lag heerlijk te spelen en te kletsen met me en om 23:00 hebben we haar de fles gegeven.
We hebben een nieuw pak Nutricia en een nieuw pak Johannesbroodpitmeel aangebroken en voor een of andere reden werd haar eten veel dikker dan normaal. Het was bijna niet uit de fles te krijen. Daan en ik hebben van alles geprobeerd en uiteindelijk hebben we het maar een beetje verdund. Dit hielp beter.
Elora ging gelukkig niet klagen en at rustig door, ondanks de onderbrekingen. Na haar fles was ze in slaap gevallen, maar toen Daan haar oppakte om in bed te leggen werd ze boos wakker. Ze raakte nogal overstuur dus heb ik haar snel uit Daan zijn handen gepakt, (niet zo leuk, maar ik wilde gewoon niet dat ze al te wakker zou worden) en heb ik haar in bed gelegd. Ze was gelijk stil en sliep bijna meteen in.
Vanochtend werd ze pas om 8:20 wakker!! En ik denk als ik haar nog even had laten liggen, dat ze dan alsnog in slaap was gevallen.
Om 9:30 heb ik haar weer in bed gelegd en nu is het 12:00 en slaapt ze nog...
Ze is duidelijk haar slaap aan het inhalen.
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Elora op stap" 25-07-2007 @ 12:29
Als een soort vrolijke wervelwind kwam mijn moeder het huis binnen. Elora en ik waren haar net voor de spiegel aan het bewonderen. Het was zo schattig ze ging zich helemaal uitsloven voor haar spiegelbeeld. Heen en weer wiegen en hartlustig brabbelen, terwijl ze soms naar mijn spiegelbeeld keek voor goedkeuring.
"Wat moet ik allemaal meenemen?" vroeg mijn moeder opgewonden. "Eh... wat wil je hebben?" antwoordde ik een beetje beduusd. We gingen het lijstje af en ik raapte luiers, flesjes en weet ik veel wat allemaal bij elkaar.
Vrolijk, maar toch met een beetje medelijden voor mij en mijn waarschijnlijk nogal beteuterde gezicht" ging mijn moeder de deur uit.. met mijn kind.
Niet zo dramatisch, zei ik tegen mijn morrelende hormonen, toen de deur achter mijn moeder dichtsloeg. We gaan haar straks weer halen.. Nu heb je 6 uur de vrijheid om te doen en laten wat je wilt.
Het woord "vrijheid" werkte niet echt inspirerend. Ik heb 10 minuten voor me uit staan kijken om te bedenken wat ik zou gaan doen. Grappig want normaal verveel ik me nooit en kunnen er geen uren genoeg in de dag zitten.
Harry Potter heb ik uit en ik kan hem geen tweede keer gaan lezen, want ik heb hem uitgeleend.
Maar ik bedenk vast wel iets, ik heb nog zat te doen. En die 6 uur... die kom ik gewoon door, net als een normaal mens :s
"Wat moet ik allemaal meenemen?" vroeg mijn moeder opgewonden. "Eh... wat wil je hebben?" antwoordde ik een beetje beduusd. We gingen het lijstje af en ik raapte luiers, flesjes en weet ik veel wat allemaal bij elkaar.
Vrolijk, maar toch met een beetje medelijden voor mij en mijn waarschijnlijk nogal beteuterde gezicht" ging mijn moeder de deur uit.. met mijn kind.
Niet zo dramatisch, zei ik tegen mijn morrelende hormonen, toen de deur achter mijn moeder dichtsloeg. We gaan haar straks weer halen.. Nu heb je 6 uur de vrijheid om te doen en laten wat je wilt.
Het woord "vrijheid" werkte niet echt inspirerend. Ik heb 10 minuten voor me uit staan kijken om te bedenken wat ik zou gaan doen. Grappig want normaal verveel ik me nooit en kunnen er geen uren genoeg in de dag zitten.
Harry Potter heb ik uit en ik kan hem geen tweede keer gaan lezen, want ik heb hem uitgeleend.
Maar ik bedenk vast wel iets, ik heb nog zat te doen. En die 6 uur... die kom ik gewoon door, net als een normaal mens :s
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Beroerd" 25-07-2007 @ 09:37
Ik ben al een paar dagen niet lekker. Ik dacht eerst omdat ik een bezoek van opoe kreeg, dus de rode vlag uit moest hangen. Maar nu twijfel ik daar aan... want ik heb ook een beetje last van mijn keel, mijn oor en ben erg hangerig.
Vandaag zou ik eigenlijk gaan zwemmen met mijn moeder en Elora, maar ik voel me er gewoon niet toe in staat. Ik heb met mijn moeder afgesproken dat zij Elora straks gezellig even meeneemt.
Dit voor een aantal redenen, 1) Het is voor Elora leuker om met dit weer leuke dingen te doen dan om maar thuis te hangen. 2) mijn moeder vindt het zo leuk om even wat alleen met haar te doen. Dat kan ik me ook wel voorstellen, want als je alleen met haar bent krijg je alle aandacht, als ik erbij ben moet je die delen... en trust me, ik win het en ik krijg altijd de meeste aandacht van haar (wat ik stiekem natuurlijk geweldig vind)
Ik voel me stiekem wel een slechte moeder. Ik had gezegd dat als moeder zijnde je eigenlijk niet ziek kon zijn. En ik ben niet zo ziek dat ik niet voor Elora kan zorgen. Maar ik ben ook niet zo vlot en merk telkens als ik haar in bed leg dat ik toch wel een beetje in elkaar stort. Al steek ik al mijn energie in haar momenteel, doe ik toch wat rustiger aan dan normaal. Ik gun Elora gewoon een leukere dag dan dit.
Ik sta dus al klaar met mijn denkbeeldige honkbalknuppel om mijn denkbeeldige hormoon monsters te lijf te gaan. Want ik wil niet de hele dag mokken omdat ze er niet is. Het is misschien namelijk wel goed dat ik alvast een beetje wen voordat ik straks weer moet gaan werken.
Wat ben ik toch een ongelovelijke dweil geworden in het moederschap... Gelukkig is Daan mijn emmer en relativeert hij een hoop :D
Vandaag zou ik eigenlijk gaan zwemmen met mijn moeder en Elora, maar ik voel me er gewoon niet toe in staat. Ik heb met mijn moeder afgesproken dat zij Elora straks gezellig even meeneemt.
Dit voor een aantal redenen, 1) Het is voor Elora leuker om met dit weer leuke dingen te doen dan om maar thuis te hangen. 2) mijn moeder vindt het zo leuk om even wat alleen met haar te doen. Dat kan ik me ook wel voorstellen, want als je alleen met haar bent krijg je alle aandacht, als ik erbij ben moet je die delen... en trust me, ik win het en ik krijg altijd de meeste aandacht van haar (wat ik stiekem natuurlijk geweldig vind)
Ik voel me stiekem wel een slechte moeder. Ik had gezegd dat als moeder zijnde je eigenlijk niet ziek kon zijn. En ik ben niet zo ziek dat ik niet voor Elora kan zorgen. Maar ik ben ook niet zo vlot en merk telkens als ik haar in bed leg dat ik toch wel een beetje in elkaar stort. Al steek ik al mijn energie in haar momenteel, doe ik toch wat rustiger aan dan normaal. Ik gun Elora gewoon een leukere dag dan dit.
Ik sta dus al klaar met mijn denkbeeldige honkbalknuppel om mijn denkbeeldige hormoon monsters te lijf te gaan. Want ik wil niet de hele dag mokken omdat ze er niet is. Het is misschien namelijk wel goed dat ik alvast een beetje wen voordat ik straks weer moet gaan werken.
Wat ben ik toch een ongelovelijke dweil geworden in het moederschap... Gelukkig is Daan mijn emmer en relativeert hij een hoop :D
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "Johannesbroodpitmeel" 24-07-2007 @ 17:02
Elora kan vreselijk spugen. Ik weet zeker dat er niets mis met haar is, want vaak komt de hele zooi tijdens een glimlach naar buiten. Ze heeft er niet echt last van verder, maar het is vervelend. En het lijkt me ook niet fijn voor haar. Waaraan het ligt kan ik wel raden. Elora drinkt graag haar flesje in sneltreintempo leeg. En daarna gaat ze lekker druk liggen bewegen als zo'n opwindbaar kikkertje.
Dus gisteren hebben we voor haar Johannesbroodpitmeel gekocht om door haar pap heen te doen.
Tot nu toe is het een daverend success. Elora heeft nog niet een keer echt eten terug gespuugd van de 5 voedingen die ik haar tot dus toe heb gegeven. Ik hoop dat dit zo aanhoud.
In de eerste instantie viel het haar geloof ik wat zwaar op de maag. Daan had haar in bed gelegd en dit scheen een reden te zijn voor onze madam om plots onzettend boos te worden. Na een half uur, waarin we zelfs 2x naar binnen gegaan zijn om te troosten (zo hysterisch was ze) hebben we haar maar uit bed gehaald. Dit is iets waar ik eigenlijk zwaar tegen ben, maar soms weet je gewoon niet wat je moet doen en dit gillen was gewoon niet gezond meer en het hield ook niet op. Zelfs niet als wij de kamer binnen liepen.
Daan liep maar met Elora te leuren en haar gegil bleef aanhouden.
Radeloos gaf hij haar aan mij en wat denk je...? Stil..
Ik vond dit echt heel sneu voor hem en ik voelde me bijna opgelucht toch ze ook bij mij even ging zeuren... maar alleen zeuren.. niet huilen.
Ze was doodmoe dus ik heb haar toch maar in bed gelegd. Eventjes wilde ze weer gaan huilen, maar nadat ik als een stripfiguur in het rond heb gedanst, vond ze het eigenlijk wel grappig. Ze ging lief liggen, ik gaf haar de lolifant en haar speentje en zetje het muziekdoosje aan. Ik heb haar nog even lief horen spelen en toen is ze gaan slapen. Daan keek me beteuterd aan... maar ja dat is nou de kracht van het mamma zijn ;)
Om 23:00 was ze nog niet wakker en we hadden haar om 8:00 in bed gelegd. Ik wist zeker dat als ze niet meer zou eten, ze midden in de nacht wakker zou worden.
Toch maar een fles dan. Daan haalde haar uit bed en hij kwam met haar de slaapkamer binnen lopen alsof ze van het kostbaarste porcelein was. In zijn armen lag ze lief te slapen. Het was zo'n mooi gezicht dat ik even een paar hormonen omlaag moest knuppelen om niet te gaan huilen.
Half slapend dronk ze haar flesje leeg, haar linkeroogje op een heel klein kiertje, en slapend hebben we haar in bed gelegd.
Het johannesbroodpitmeel is volgens mij niet alleen goed tegen het spugen maar verzadigd ook meer. Vanochtend werd ze namelijk pas om 7:00 wakker, dat is het laatst wat ze ooit heeft geslapen volgens mij.
(Helaas was ik wel om 5:00 wakker, dus dat was nou net weer jammer)
Dus gisteren hebben we voor haar Johannesbroodpitmeel gekocht om door haar pap heen te doen.
Tot nu toe is het een daverend success. Elora heeft nog niet een keer echt eten terug gespuugd van de 5 voedingen die ik haar tot dus toe heb gegeven. Ik hoop dat dit zo aanhoud.
In de eerste instantie viel het haar geloof ik wat zwaar op de maag. Daan had haar in bed gelegd en dit scheen een reden te zijn voor onze madam om plots onzettend boos te worden. Na een half uur, waarin we zelfs 2x naar binnen gegaan zijn om te troosten (zo hysterisch was ze) hebben we haar maar uit bed gehaald. Dit is iets waar ik eigenlijk zwaar tegen ben, maar soms weet je gewoon niet wat je moet doen en dit gillen was gewoon niet gezond meer en het hield ook niet op. Zelfs niet als wij de kamer binnen liepen.
Daan liep maar met Elora te leuren en haar gegil bleef aanhouden.
Radeloos gaf hij haar aan mij en wat denk je...? Stil..
Ik vond dit echt heel sneu voor hem en ik voelde me bijna opgelucht toch ze ook bij mij even ging zeuren... maar alleen zeuren.. niet huilen.
Ze was doodmoe dus ik heb haar toch maar in bed gelegd. Eventjes wilde ze weer gaan huilen, maar nadat ik als een stripfiguur in het rond heb gedanst, vond ze het eigenlijk wel grappig. Ze ging lief liggen, ik gaf haar de lolifant en haar speentje en zetje het muziekdoosje aan. Ik heb haar nog even lief horen spelen en toen is ze gaan slapen. Daan keek me beteuterd aan... maar ja dat is nou de kracht van het mamma zijn ;)
Om 23:00 was ze nog niet wakker en we hadden haar om 8:00 in bed gelegd. Ik wist zeker dat als ze niet meer zou eten, ze midden in de nacht wakker zou worden.
Toch maar een fles dan. Daan haalde haar uit bed en hij kwam met haar de slaapkamer binnen lopen alsof ze van het kostbaarste porcelein was. In zijn armen lag ze lief te slapen. Het was zo'n mooi gezicht dat ik even een paar hormonen omlaag moest knuppelen om niet te gaan huilen.
Half slapend dronk ze haar flesje leeg, haar linkeroogje op een heel klein kiertje, en slapend hebben we haar in bed gelegd.
Het johannesbroodpitmeel is volgens mij niet alleen goed tegen het spugen maar verzadigd ook meer. Vanochtend werd ze namelijk pas om 7:00 wakker, dat is het laatst wat ze ooit heeft geslapen volgens mij.
(Helaas was ik wel om 5:00 wakker, dus dat was nou net weer jammer)
Opties: Bewerken - Verwijderen
- "geluidjes" 23-07-2007 @ 20:01
Elora heeft een nieuwe medeklinker ontdekt. Ik weet niet of het er een is die veel verschillende klanken aanneemt, of dat het er 3 zijn.
Maar ze kan nu de puh maken, de fvvvv en de buh.
Maar ze kan nu de puh maken, de fvvvv en de buh.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten